ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι' ΛΟΥΚΑ (10.12.2023)

Ἀριθμός 49
Κυριακή ΚΖ΄ Ἐπιστολῶν
10 Δεκεμβρίου 2023
(Ἐφεσ. στ΄ 10-17)
*

«οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα,
ἀλλά...πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους» (Ἐφεσ. 6,12)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί,ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. Διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι βῆμα Θεοῦ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Μᾶς φοβίζει μέ ὅσα μᾶς εἶπε σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Ἀπόστολος. Διότι μᾶς μίλησε γιά πάλη πιό δύσκολη, πιό σκληρή ἀπό τήν πάλη πού ξέρουμε. Γιά πάλη ὄχι σῶμα πρός σῶμα, ἀλλά πάλη μέ ἀόρατες δυνάμεις. Μέ ἀρχές, μέ ἐξουσίες, μέ δυνάμεις σκοτεινές πού κυριαρχοῦν στόν ἁμαρτωλό κόσμο. Μέ ἀόρατα, ἐπουράνια, πονηρά τάγματα. Πῶς θά παλαίψουμε μέ τέτοιες δυνάμεις καί πῶς μπορεῖ νά τίς νικήσουμε; Ὁ ἀγῶνας δέν εἶναι ἄνισος; Ἐμεῖς στή γῆ, αὐτές στόν οὐρανό. Ἐμεῖς μέ σάρκα καί αἷμα, έκεῖνες ἀσώματες. Ἐκεῖνες κοσμοκράτορες, ἐμεῖς πτωχοί καί ἀδύναμοι ἄνθρωποι. Πῶς νά μή προκαλεῖ φόβο καί μόνο ἡ σκέψη μιᾶς τέτοιας ἀναμέτρησης;

Ἀλλά μή φοβᾶσθε, αἰσθανόμαστε νά μᾶς ἐμψυχώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ πιό ἔμπειρος πολεμιστής καί παλαιστής αὐτοῦ τοῦ παράξενου καί ἄνισου ἀγῶνα. Θάρρος ἀδελφοί, μᾶς κράζει. Πάρτε δυνάμεις κοντά στό Χριστό καί ἀρχίστε τόν ἀγῶνα. Προηγουμένως, ὁπλισθῆτε καλά. Ντυθεῖτε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ καί θά νικήσετε. Σφίξτε τή μέση σας μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Φορέστε τόν θώρακα τῆς δικαιοσύνης. Βάλετε παπούτσια τό ζῆλο, τήν προθυμία γιά τό Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Πάρετε στά χέρια σας τήν ἀσπίδα τῆς πίστεως, ὅπου πάνω θά σβήσουν τά ἀναμμένα βέλη τοῦ πονηροῦ. Στό κεφάλι στερεῶστε τήν περικεφαλαία τῆς σωτηρίας καί πάρετε στό χέρι τό μαχαίρι τοῦ Πνεύματος, τό Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός ἦλθε στή γῆ λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰω. 3,8) ἀλλά καί νά καταργήση τόν ἴδιο τό διάβολο μέ τό σταυρικό Του θάνατο (Ἑβρ. 2,14). Ὁ Χριστός δέν ἐξαφάνισε τήν ἐπήρεια τοῦ σατανᾶ ἐπάνω μας, ἀλλά ταπείνωσε τή δύναμή του καί μᾶς ἔδωσε τά μέσα νά ἐξουδετερώσουμε τίς παγίδες του. Πρῶτος ὁ Κύριος μέ τόν τριπλό πειρασμό πού δέχθηκε στήν ἔρημο (Ματθ. δ΄ 4,11), μᾶς ἔδειξε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, ἀλλά καί τή δυνατότητα πού μᾶς χάρισε νά τόν νικᾶμε. Ὁ Κύριος ἔδωσε ἐξουσία στούς μαθητές Του νά καταπατοῦν τόν διάβολο (Λουκ. 10,19).

Τό ἱερό Σαρανταήμερο εἶναι μιά θαυμάσια ἐκκλησιαστική περίοδος, κατά τήν ὁποία ὁ χριστιανός προετοιμάζεται πνευματικῶς νά βιώσει τή θεία ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί νά ἀγωνισθεῖ στό πνευματικό στάδιο μέ δυνατά ἀθλήματα μέ ἀπώτερο σκοπό τή νίκη ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμάτων:

α) Μέ τή νηστεία! Αὐτή ἔχει σάν παράδειγμα τόν ἴδιο τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος νήστεψε σαράντα ἡμέρες καί, στή συνέχεια, κατετρόπωσε τό σατανᾶ. Γι’ αὐτό λέγει ὁ ἴδιος ὅτι «Τοῦτο τό γένος (τῶν δαιμόνων), δέν ξεπερνιέται παρά μόνο «ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ» (Ματθ. 17,21). Ὁ ἱερός ὑμνογράφος μᾶς τό γράφει πολύ χαρακτηριστικά «Νηστεύσωμεν ὥσπερ ἐν τοῖς βρώμασιν ἐκ παντός πάθους, τάς ἀρετάς τρυφῶντες τοῦ Πνεύματος». Καιρός, συνεπῶς, νά ἀγαπήσουμε τήν νηστεία «Δεῦτε ὑποδεξώμεθα τῶν νηστειῶν τό χάρισμα» καθ’ ὅτι «ἡ καλλίστη νηστεία τρέφει καρδίας» (ἱερός Χρυσόστομος).

β) Μέ τήν προσευχή! Ὁ διάλογος τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί μετανοοῦντος ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἀποβλέπει στή σωτηρία τῆς ψυχῆς του. «Ὦ Ποιητά μου, Λυτρωτά μου καὶ Κριτὰ, μετανοοῦντα δέξαι με». Συνεπῶς, ἡ διαρκής προσευχή νά εἶναι «εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου», εἰς «τό ταμεῖον μας», εἰς τήν ἐργασίαν μας, παντοῦ καί πάντοτε.

γ) Μέ τή χαρμολύπη! Λύπη γιά τήν ἁμαρτωλή κατάστασή μας ἀλλά καί χαρά γιά τήν πνευματική ἐλπίδα καί νίκη στόν ἀσκητικό ἀγῶνα μας. Ἴσως νά ἀκούγεται ἀντιφατική ἡ ὅλη κατάσταση. Ὡστόσο, ὁ ἀγῶνας τοῦ χριστιανοῦ ἐμπεριέχει μιά διαρκή πάλη κατά τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους. Εἶναι δάκρυα, ἀλλ’ ὅμως μέ τήν ὑπομονή, τήν ἐγκράτεια, τήν διάκριση, τήν ἐπιμονή, τήν θεία βοήθεια τελικά ἐπιτυγχάνεται κατανίκηση τῶν παθῶν καί ἐσωτερική ἀγαλλίαση.

δ) Μέ τήν κατάνυξη! Ἀπό τό ρῆμα κατανύσσω-κατά καί νύσσω =κεντῶ. Εἶναι, λοιπόν, ὡς ἕνα κέντημα τῆς ψυχῆς, ἕνας γλυκός ἤρεμος πόνος πού προέρχεται ἀπό τή βαθειά αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος καί τῆς φθαρτότητος. Δέν εἶναι ἁπλῶς μιά κατάσταση συγκίνησης, φευγαλέας καί πρόχειρης. Εἶναι κάτι βαθύτερο. Εἶναι κατάσταση ταπείνωσης, ἀγάπης πρός τόν Θεό, ἀγώνισμα ἐναντίον τῶν δαιμόνων, αἴσθηση καί δάκρυα μετανοίας. «Πνεῦμα, λοιπόν, κατανύξεως λαβόντες, δακρύσωμεν, πρός λύτρον ψυχῶν» (Ἱερός Χρυσόστομος).

ε) Μέ τήν νήψη! Πρόκειται γιά τήν ἀναγκαῖα ἐγρήγορση, τήν ἀγρυπνία τοῦ πνεύματος. Καί τοῦτο γιατί τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου εἶναι πανούργα. Κατά τό ἰδανικό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, οἱ πιστοί χριστιανοί ὀφείλουν νά εἶναι ἄγρυπνοι στόν πνευματικό ἀγῶνα, ἐργαζόμενοι μόνο θεάρεστα. Λέγει ὁ Κύριος «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι»(Ἰω. 5,17). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει τό μαθητή του Τιμόθεο: «Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσι» (Β΄Τιμ. 4,5). Στόν πνευματικό ἀγῶνα τοῦ χριστιανοῦ συμβαίνει πολλές φορές νά ἔρχεται ἡ ἀδιαφορία πρός τά πνευματικά παλαίσματα, ἡ ραθυμία, ἡ ἀμέλεια, ἡ ὀκνηρία, μέ ἀποτέλεσμα ὁ πονηρός δαίμονας νά κατακυριεύει τήν ψυχή. «Νήψατε, γρηγορήσατε̇ ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρῖόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄Πετρ. 5,8).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικό τους ἀγῶνα συνέτριψαν τόν διάβολο ̇ ἡ θεία σοφία τους εἶναι ἀπαραίτητο ἐφόδιό μας.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει χαρακτηριστικά πώς ὁ διάβολος δέν ἔχει σπλάχνα οἰκτιρμῶν ἀλλά «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ἀρχῆς» (Ἰω. 8,44) ̇ αὐτό φαίνεται στή θέα ἑνός δαιμονιζόμενου ἀνθρώπου.

Ὁ Μέγας Βασίλειος: Νά μάθεις νά διδαχθεῖς τήν εὐαγγελική πολιτεία, τήν εὐθύτητα τῶν ματιῶν, τήν ἐγκράτεια τῆς γλώσσας, τή δουλαγώγηση τοῦ σώματος, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ, τήν ἐξαφάνιση τῆς ὀργῆς. Νά νεκρωθεῖς γιά τήν ἁμαρτία (Ρωμ. 6,2), νά σταυρωθεῖς μέ τό Χριστό. Ὁλόκληρη τήν ἀγάπη δῶσε την στόν Κύριο. Καί ὁ φωστήρ τῆς Καισαρείας μᾶς πείθη γιά τό δίκαιο τῆς δυσκολίας τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῶν δαιμόνων λέγοντας: Κανένας δέν πῆρε βραβεῖο νίκης χωρίς νά τρέξει. Οἱ κόποι γεννοῦν δόξα, οἱ μόχθοι φέρνουν στεφάνια.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θά πεῖ: Ὅταν ὁ διάβολος δεῖ γραμμένο τό νόμο τοῦ Θεοῦ στή ψυχή μας, δέν θά πλησιάσει. Γιατί τίποτα δέν εἶναι τόσο τρομερό σέ ἐκεῖνον καί στούς πονηρούς λογισμούς πού μᾶς ὑποβάλλει, ὅσο ὁ νοῦς πού μελετάει τά θεῖα. Ὁ διάβολος φοβᾶται πολύ τή μετάνοια καί τήν εἰλικρινή ἐξομολόγηση. Καί ὁ χρυσοῦς ἐπίσκοπος θά ἀναφωνήσει: «Πίωμεν ποτόν (θεία Κοινωνία) νεκρῶσαι δυνάμενον τούς ἔνδον σκώληκας καί ὄφεις (ψυχοφθόρα πάθη)»: Ὁ Θεός δέν μετράει τά πάθη μας, ὅσο τήν ἀγωνιστική μας διάθεση.

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Κεραμεύς θά σημειώσει: Ὁ ἄνθρωπος πού βαρύνεται μέ φαῦλες πράξεις, συνέχεται ἀπό τόν πονηρό δαίμονα. Βγαίνει ἔξω ἀπό τό σπίτι τῶν ἀρετῶν, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, καί σάν νά εἶναι δεσμά οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ τίς ἀποτίθεται βγάζοντας τῆς σωφροσύνης τό χιτώνα, ἐνῶ παραδίδεται στήν ἀπραξία τῶν ἐναρέτων ἔργων.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει: Τοῦ δαιμονιζομένου πάσχει, πρῶτο καί περισσότερο ἀπ’ὅλα τά μέρη τοῦ σώματός του, ὁ ἐγκέφαλος ̇ γιατί ὁ δαίμονας χρησιμοποιεῖ ὡς ὄχημα τό ψυχικό πνεῦμα πού βρίσκεται σ’αὐτόν καί ἀπό αὐτό, σάν ἀκρόπολη, καταδυναστεύει τό σῶμα.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος θά ὑπογραμμίσει: Στόν ἄνθρωπο ἔχει ἐμφυτευθεῖ ἡ δυνατότητα νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του, ἀφοῦ γεννήθηκε σάν ζωντανή ὕπαρξη μέ νοῦ καί ἱκανή νά διακρίνει τό καλό ἀπό τό κακό, ἔχοντας ἐλεύθερη βούληση, ἀλλά καί τή δυνατότητα γιά γνώση. Ὁ Θεός δημιουργῶντας τόν ἄνθρωπο, τόν ἔπλασε κατ’εἰκόνα Του, γιά νά μπορέσει νά τόν ἀναζητήσει, νά τόν προσεγγίσει, νά τόν γνωρίσει καί νά τόν ἀγαπήσει.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς θά κηρύξει: Θάνατος εἶναι ἡ «ἀποτελεσθεῖσα» ἁμαρτία (Ἰακ. 1,15), αὐτή εἶναι ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἰς τόν Ὁποῖον καί μόνον εὑρίσκεται ἡ ζωή καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ Ἁγιότης εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἁμαρτωλότης θάνατος ̇ ἡ εὐσέβεια εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἀσέβεια θάνατος ̇ ἡ πίστις εἶναι ζωή, ἡ ἀπιστία θάνατος ̇ ὁ Θεός εἶναι ζωή, ὁ διάβολος εἶναι θάνατος.

Ὁ ἀββᾶς Κασσιανός θά πεῖ: Ἡ ἀγάπη περιβάλλει καί προστατεύει τά ζωτικά ὄργανα τῆς καρδιᾶς μας, ἀντιστέκεται στά θανάσιμα χτυπήματα πού μᾶς προκαλοῦν τά πάθη. Ἀπωθεῖ τά ἐχθρικά χτυπήματα καί ἐμποδίζει τά βέλη τοῦ δαίμονα νά εἰσχωρήσουν στόν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀπευθυνόμενος πρός τίς ἱερές Νύμφες τοῦ Χριστοῦ θά πεῖ: Αἰσθάνεται λύπη ἡ Παναγία, διότι τά βλέπει ὅλα̇ ἀλλά δέν ὀργίζεται, δέν ἀπομακρύνεται, παρά στέκεται ἀοράτως πλησίον μας καί ὅλο μᾶς σκεπάζει̇ ὅλο πολεμᾶ νά μᾶς παρηγορήση̇ νά μᾶς δώσει θάρρος καί νά μᾶς διορθώσει. Ποτέ δέν μᾶς ἀποστρέφεται, διότι βλέπει ὅτι βασανιζόμεθα ὑπό τῶν δαιμόνων. Ξεύρει ὅτι εἴμεθα ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι χωϊκοί καί εὔκολα πίπτουμε στό κακό. Βλέπει τόν Σατανᾶ ὅτι ὁρμᾶ διά τοῦ καλοῦ καί μᾶς καταποντίζει διά τοῦ κακοῦ ̇ βλέπει ὅτι ὁρμοῦμε νά πολεμήσουμε τά πάθη μας, ἀλλά εἴμεθα ἀσθενεῖς καί ὅλο νικούμεθα. Καί ὑψώσας τάς ἱεράς του χεῖρας ὁ Ἅγιος Γέροντας καί ἀτενίζοντας εἰς τήν θείαν εἰκόνα τῆς Παναγίας ἤρχισε νά τῆς λέγει:- «Ἐσύ, Κυρία Θεοτόκε, πού εἶσαι ἡ βοήθεια τῶν ἀπελπιζομένων, τῶν πειραζομένων, τῶν θλιβομένων, ἐσύ καί τάς ἰδικάς μας θλίψεις καί στενοχωρίας πρόφθασον καί λύτρωσον ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν καί ἐπιβούλων δαιμόνων. Σκέπασον ἡμᾶς ὑπό τήν σκέπην σου̇ ἄνοιξον τάς παναχράντους χεῖράς σου καί σκέπασον τήν πίμνην σου ἀπό τούς ἀοράτους ἐχθρούς μας, τούς δαίμονας. Δέν θέλω νά βγάλης τούς πειρασμούς, ἀλλά νά μᾶς δίδεις δύναμιν νά πολεμῶμεν καί νά νικῶμεν αὐτούς. Νά μᾶς φωτίσεις καί νά μᾶς ἀξιώσεις νά γίνωμεν ἀγαπητοί κοντά εἰς τόν Υἱόν Σου».

Εὐλογημένοι χριστιανοί, μέ τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἡ ἡγεμονία τοῦ σατανᾶ στήν ἀνθρώπινη κοινωνία καταργήθηκε. Στό διάστημα, ὅμως, πού μεσολαβεῖ ἀκόμη μέχρι τόν τελικό ἐρχομό τοῦ Νικητῆ, ὁ «ἀντίχριστος» συνεχίζει μέ πεῖσμα τόν ἀγῶνα καί τήν ἀντίστασή του στό δρόμο τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν λύτρωση. Ἀναζητεῖ νέα θύματα, χρησιμοποιώντας ποικίλα προσωπεῖα, παγίδες καί τεχνάσματα. Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ πιστοί χριστιανοί ὁπλισμένοι μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε ἐλπίδα βέβαιη, ὅτι δέν θά μᾶς νικήσει ὁ πειρασμός, ὅτι δέν θά μᾶς πεῖ χαιρέκακα «Ἴσχυσα πρός αὐτόν»! Τόν νίκησα!

Μέ πίστη ἀκράδαντη στήν ἀγάπη καί εὐσπλαχνία τοῦ Λυτρωτοῦ μας καί μέ τήν ἐνάρετη ζωή μας δέν θά φοβόμαστε τίς σκοτεινές δυνάμεις. Τότε θά καταλάβουμε τή σημασία τοῦ λόγου του Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Μείζων ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»(Α΄ Ἰω. 4,4). Εἶναι πολύ ἀνώτερος ὁ Χριστός, πού κατοικεῖ μέσα μας, παρά ὁ πονηρός πού δρᾶ στό κόσμο. Σήμερα ὑπάρχουν χριστιανοί πού ἀγνοοῦν, μετά τόν θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου. Μάλιστα ὑπάρχουν καί ἄλλοι χριστιανοί – φρικτόν εἰπεῖν! – πού τόν λατρεύουν σέ σπήλαια, σέ στοές, σέ φοβερούς τόπους.

Ἀδελφοί μου,

ὁ ἐχθρός ὑπάρχει καί καιροφυλαχτεῖ. Στῶμεν καλῶς! Ἄς δεχθοῦμε αὐτή τήν ὑπεργήινη πραγματικότητα χωρίς πανικό, χωρίς ὑπερβολικούς φόβους. Ἤ μᾶλλον μέ τό φόβο ἐκεῖνο πού μᾶς ἐμπνέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ πεῖρα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ἄς μένουμε μέσα στή μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, γιά νά μή μᾶς ξεμοναχιάσει καί μᾶς «σίνιάσῃ ὡς τόν σῖτον» (Λουκ. 22,31). Καί ἄν λογισμοί ἐνοχλητικοί καί ἀνυπόφοροι, καί ἄν πονηρές καί βρώμικες ἐπίθυμίες καί ἄν πάθη σωματικά ἐκτοξεύσει ἐναντίον μας, ἄς ἀντισταθοῦμε γενναῖα καί «φεύξεται ἀφ’ὑμῶν» (Ἰακ. 4, 7). Τό ἱερό Εὐχέλαιο, ὁ Ἁγιασμός καί κυρίως τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας εἶναι τά πανίσχυρα ἐφόδιά μας. «Ψυχή γρηγόρησον, νῆψον, στέναξον, δάκρυσον, νήστευσον, μετανόησον! Ἑτοιμάζου, ὦ ψυχή, καί προκαθαίρου, πρό τῆς θείας ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἴνα καί τῇ θεῖᾳ Αὐτοῦ Ἐπιφανείᾳ καταξιωθείς, πνευματικῶς συνεορτάσεις Αὐτῷ». ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου