ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ) (21.04.2024)

Ἀριθμός 16
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ
21 Ἀπριλίου 2024

«ἐν τῇ ταπεινώσει αὐτοῦ ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη»
(Ἠσαΐου 53, 8).

Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, 800 χρόνια πρό Χριστοῦ, ἀναφερόμενος στήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Θεανθρώπου, ἀναφωνεῖ: Ὅταν πῆρε τήν μορφή τοῦ δούλου καί ὑπέβαλε τόν Ἑαυτό Του ἐθελουσίως σέ ταπείνωση, Τοῦ ἀρνήθηκαν τήν δίκαιη κρίση καί Τοῦ καταπάτησαν τό δίκαιό του.
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός μιλάει προφητικά γιά τό Πάθος Του. Προετοιμάζει τούς μαθητές Του, γιά τίς σκληρές ὧρες τών δραματικῶν γεγονότων, πού θά ἀκολουθήσουν. Προλέγει τό ποτήριο τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου πού θά πιοῦν καί τό Βάπτισμα τῆς θυσίας πού θά ὑποστοῦν. Ὅμως, οἱ μαθητές, ἀδιαφορώντας γιά τήν καταλληλότητα τῆς στιγμῆς, ζητοῦν πρωτεῖα καί τιμές. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι σαφής καί κατηγορηματική, «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (δέν ξέρετε τί ζητᾶτε). Πόσες φορές ὁ Χριστός ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια λόγια καί σέ μᾶς σήμερα. Ἐπιδιώκουμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεῖα, δύναμη, χρῆμα, δόξα καί ἐπιβολή στούς ἄλλους. Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι τά ζητᾶμε ἀπό Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τά περιφρόνησε κάι μᾶς δίδαξε τή μηδαμηνότητά τους.
Τό φυσικό αἴτημα γιά ἄνοδο καί πρωτιά ἔχει τίς ρίζες του στήν ἀρχή τῆς δημιουργίας, τότε πού ὁ Θεός ἔδωσε τήν ἐντολή στούς ἀνθρώπους «ἄρχετε...πάσης τῆς γῆς» (Γεν. Α΄, 28). Ἡ ἔμφυτη τάση τοῦ ἀνθρώπου νά ἀνεβαίνει ψηλά καί νά προοδεύει στήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία καί σέ ὅλα τά πεδία τῆς ζωῆς βελτιώνει τήν ποιότητά της καί προάγει τόν πολιτισμό. Ἡ ἔμφυτη αὐτή, ὅμως, τάση διαστρέφεται ἀπό τόν ἐγωϊσμό σέ πάθος καί ἁμαρτία. Εἶναι ἡ συνέπεια τῆς πτώσης τῶν πρωτοπλάστων, τότε πού τά πράγματα ἀντιστράφηκαν. Ὁ ἐγωϊσμός παραβίασε τά ὅρια τῆς φύσης καί τῆς ζωῆς. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι προσανατολισμένος στό Θεό γίνεται ἀναπόφευκτα ἐγωκεντρικός καί φιλόδοξος.
Ὁ ἄπειρος Δημιουργός μας, παρ’ὅλο τό ἀσύλληπτο μεγαλεῖο Του, εἶναι ταπεινός. «Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2,8). Ἐξ ἄλλου, καί ὅλη Του ἡ ζωή ἦταν ἕνα παράδειγμα συνεχοῦς ταπείνωσης. Αὐτή ζητοῦσε καί ἀπό τούς μαθητές Του, αὐτό τό μήνυμα στέλνει καί σέ μᾶς. Ὁ Θεῖος Λυτρωτής μᾶς προτρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε τήν ψυχική ἀρρώστια τῆς φιλοδοξίας μέ τήν θεραπευτική ἀγωγή τῆς ταπεινοφροσύνης. Στή πληγή τῆς φιλαρχίας μᾶς ὑποδεικνύει τό φάρμακο τῆς διακονίας καί τῆς θυσίας. Γιά νά γίνει, ὅμως, αὐτό χρειάζεται νά ὑπάρχει στήν καρδιά μας ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος ἀγαπᾶ πραγματικά, θυσιάζεται γιά τούς ἄλλους. Καί ὅποιος ταπεινώνεται χάριν τῶν ἄλλων, αὐτός πράγματι καί θά ἀνυψωθεῖ ̇ «ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται» (Λουκ. 18, 14). Ἡ ταπείνωση γίνεται ἡ πηγή τῆς τελειότητας, ὁ μαγνήτης πού ἑλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ̇ «Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Ἰακ. 4, 6).

Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει: Νά ἐπιδιώκεις τήν ταπεινοφροσύνη, ὥστε νά τήν ἔχεις ἐρωτευθεῖ. Νά τήν ἀγαπήσεις καί αὐτή θά σέ δοξάσει. Ὁ Θεός θά σέ ὁμολογήσει ὡς πραγματικόν μαθητήν Του ἔμπροσθεν εἰς τούς ἀγγέλους καί θά σέ δοξάσει, ἐάν μιμηθεῖς εἰς τήν ταπεινοφροσύνην αὐτόν πού λέγει: «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἶμαι καί ταπεινός κατά τήν καρδίαν καί θά εὕρητε ἀνάπαυσιν εἰς τάς ψυχάς σας».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἄν δέν μπεῖ αὐτή πρώτη, σάν θεμέλιο τῆς ἠθικῆς οἰκοδομῆς, μύρια νά οἰκοδομήσεις πάνω στήν ὑψηλοφροσύνη, ἀκόμη καί ἐλεημοσύνη καί προσευχές καί νηστεῖες καί κάθε ἀρετή, τά πάντα ἄσκοπα καί μάταια θά οἰκοδομοῦνται. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: «Ἐάν θέλεις νά πιάσεις τό Θεό γιά νά σέ ἀκούσει ὅταν προσευχηθεῖς, γύρισε τό κουμπί στήν ταπείνωση, γιατί σ’ αὐτή τή συχνότητα πάντα ἐργάζεται ὁ Θεός καί ζήτησε ταπεινά τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία Του.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος συμπληρώνει: «Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ ἀσφάλεια ἐκείνων πού ἐλπίζουν εἰς τόν Θεόν».

Χριστιανοί μου,

ὁ Χριστός, γιά χάρη μας, ἔλαβε μορφή δούλου: «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών», (Φιλ. 2, 7). Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς ὑπηρετήσει. Νά ὑπηρετήσει τήν ἀδυναμία καί τήν πτωχεία μας. «Ἐγώ δέ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. 22, 27). Ἔδωσε τήν ζωή Του, θυσιάστηκε γιά τή δική μας σωτηρία. Ἔχουμε χρέος νά βαδίσουμε στά ἴχνη τοῦ Κυρίου μας. «Ὁ Χριστός ἔπαθε γιά χάρη σας», γράφει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, «καί σᾶς ἄφησε παράδειγμα γιά νά ἀκολουθήσετε τά ἴχνη Του» (Α΄ Πέτρου 2, 21). Ὁ δρόμος τοῦ ἀληθινοῦ μεγαλείου εἶναι ὁ δρομος τῆς θυσίας. Ὑψώνεται κανείς ὅταν ταπεινώνεται. Διακρίνεται ὄχι ὅταν διεκδικεῖ ἐν ὀνόματι τῆς φιλαυτίας καί τῆς φιλοδοξίας του, ἀλλά ὅταν προσφέρει στό ὄνομα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Πρωτεύει ὅταν μάθει νά ὑπηρετεῖ μέ αὐταπάρνηση καί ἀνιδιοτέλεια.

Ἀδελφοί μου,

ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ στολή τῆς Θεότητος κατά τούς Πατέρες. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τό κυρίαρχο μήνυμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σέ ἕνα τροπάριο τῆς Μεγάλης Τετάρτης διαβάζουμε «Ὅταν μυσταγωγοῦσες, Κύριε, τούς μαθητές, τούς δίδασκες λέγοντας: Φίλοι μου, προσέξτε μήπως κάποιος φόβος σᾶς χωρίσει ἀπό ἐμένα. Ἄν βλέπετε νά πάσχω, αὐτό τό κάνω γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Μή σκανδαλίζεστε λοιπόν, γιά μένα, γιατί δέν ἦλθα στόν κόσμο γιά νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω, καί νά θυσιάσω τή ζωή μου χάριν τοῦ κόσμου. Ἄν, λοιπόν, εἶστε φίλοι μου, νά μέ μιμεῖσθε. Ὅποιος θέλει νά εἶναι πρῶτος νά εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπό ὅλους σας. Ὁ ἀνώτερος νά εἶναι ὅπως ὁ ὑπηρέτης. Μείνατε κοντά μου, γιά νά φέρετε καρπό σταφυλιοῦ. Γιατί ἐγώ εἶμαι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος». Ἀμήν! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ) (14.04.2024)

Ἀριθμός 15
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ
14 Ἀπριλίου 2024

«Νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρός τόν Kύριόν μου»
(Γεν. 18,27)

Μέ αὐτά τά φλογερά λόγια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ προσεύχεται στό Θεό γιά νά δείξει τό ἔλεός Του, καί νά μήν καταστρέψει τά Σόδομα καί τά Γόμορα. «Κύριε», τοῦ λέγει, «μήν ἀφήσεις νά χαθεῖ ὁ δίκαιος μαζί μέ τόν ἀσεβῆ» (Γεν.18, 23). Ἀλλά σ’ αὐτές τίς πόλεις, ὅπως γνωρίζουμε, δέν ὑπῆρχε κανένας δίκαιος.

Ἡ προσευχή φαίνεται νά εἶναι βαθιά ριζωμένη στίς ψυχές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀρχή, μετά τήν ἔξωση τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί ἔγινε ἀνάγκη τῆς ταλαίπωρης φύσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰσαάκ προσεύχεται καί εὐλογεῖ τό γιό του Ἰακώβ (Γεν.27, 27). Ὁ Μωϋσῆς προσεύχεται γιά νά δεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ (Ἐξ. 32, 12) καί γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ του (Ἐξ. 15, 1-19). Προσεύχεται ὁ Προφήτης Ἠλίας γιά νά δεῖ διά θαύματος καί νά πιστέψη ὁ λαός στόν Θεό (Βασ. Γ΄18, 37). Προσεύχεται ὁ Ἰώβ στίς δοκιμασίες του (Ἰώβ 10, 2-22). «Τήν ὥρα πού ἄρχισα νά σβύνω θυμήθηκα ἐσένα Κύριε», ἀναφωνεῖ ὁ Ἰωνᾶς στή κοιλιά τοῦ κοίτους (Ἰων. 2, 2-10). «Κύριε, τή φωνή σου ἄκουσα καί φοβήθηκα... Ζωογόνησε τό ἔργο σου μέσα στό χρόνο», κράζει ὁ Προφήτης Ἀββακούμ (Ἀββακ. 3). «Κύριε, μέ ὅλο τό ἔλεός σου ἄς ἀποστραφεῖ ὁ θυμός σου καί ἡ ὀργή σου», βοᾶ ὁ Προφήτης Δανιήλ (Δανιήλ. 9, 16) καί ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, διά τῶν ἱκετευτικῶν προσευχητικῶν ψαλμῶν του, ψάλλει: «Πρός σέ, Κύριε, κεκράξομαι καί πρός τόν Θεόν δεηθήσομαι» (ψαλμ. 29, 9).

Ἡ Καινή Διαθήκη, διά τοῦ στόματος τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λυτρωτοῦ μας, ἔρχεται νά συμπληρώσει τήν Παλαιά: «Προσεύχεσθε γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι σας μεταχειρίζονται ὑβριστικά καί περιφρονητικά καί σᾶς καταδιώκουν ἄδικα» (Ματθ. 5,44). Μέ τήν προτροπή Του ὁ Θεάνθρωπος «αἰτεῖτε, ζητεῖτε καί κρούετε» (Λουκ. 11, 2) τήν προσευχή ἐννοοῦσε. Προτιμᾶ τήν ἔρημο γιά τήν προσευχή Του (Λουκ. 4, 42), (Ματθ. 5, 44), καί «ἀφοῦ ἐγονάτισε, προσηύχετο» (Λουκ. 22, 41). Καί ἐντέλλεται πρός ἐμᾶς ὁ Κύριος καί Θεός μας: «ὅταν προσεύχεσαι δέν πρέπει νά εἶσαι ὅπως οἱ ὑποκριτές» (Ματθ. 6, 5). Ἄς θυμηθοῦμε τήν προσευχή τοῦ Φαρισαίου (Λουκ. 18, 10), τήν ὁποία κατέκρινε ὁ Κύριος, ἐνῶ, ἀντίθετα, ὁ Τελώνης πού ἔχει συνείδηση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐπιζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. «Εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖόν σου (στό ἰδιαίτερο δωμάτιό σου) καί κλεῖσε τήν θύρα καί κάμε τήν προσευχή σου»: «ὅταν προσεύχεσθε μήν βαταλογεῖτε ...γιατί ὁ Πατέρας σας γνωρίζει ἐκεῖνα πού ἔχετε ἀνάγκη», «ἔτσι νά προσεύχεσθε ἐσεῖς. Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς κ.λ.π.» (Ματθ. 6, 6-13). Καί συνεχίζει τίς προτροπές Του ὁ Λυτρωτής μας «Δέν ἔχει γραφεῖ ἀπό τό Προφήτη Ἠσαΐα (59, 7) ὅτι ὁ οἶκός μου θά ὀνομασθεῖ οἶκος προσευχῆς γιά ὅλα τά ἔθνη;». Στούς μαθητές Του ἔλεγε νά ἀγρυπνοῦν καί νά προσεύχονται (Μαρκ. 13, 33), καί ὁ Ἴδιος «ἦταν διανυκτερεύων στήν προσευχή πρός τόν Θεόν» (Λουκ. 6, 12).

Μετά τήν Ἀνάληψή Του ἡ προσευχή ἔγινε ἀχώριστος σύντροφος τῶν μαθητῶν Του, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Λουκᾶς: «παρέμειναν ἀκούραστοι καί καρτερικοί στήν προσευχή καί στή δέηση» (Πράξ. 1, 14). Ἡ Παναγία μας δέν εἶναι καρπός προσευχῆς τῶν ἀτέκνων γονέων της; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλλει: «Κάνετε γνωστά τά αἰτήματά σας πρός τόν Θεόν διά τῆς προσευχῆς καί τῆς δεήσεως» (Α΄ Φιλιπ. 4, 6). «Νά κάνετε δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους» (Α΄Τιμ. 2,1). Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σημειώνει «Νήψατε εἰς τάς προσευχάς» (Α΄ Πέτρ. 4, 7). Καί ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου θά μᾶς πεῖ: «καί ἀνέβη ἡ εὐωδία τῶν θυμιαμάτων μαζί μέ τίς προσευχές τῶν ἐπί γῆς πιστῶν ἀπό τήν χεῖρα τοῦ ἀγγέλου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (3, 4). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης γράφει: Εἶναι ἀνάγκη νά προσευχόμαστε, γιατί ἡ καρδιά μας πεθαίνει πνευματικά μέ τήν ἁμαρτία. Καί μόνο ἡ προσευχή πού συνδέεται μέ δάκρυα τήν ἀναζωογονεῖ. Ἄν δέν προσευχόμαστε κάθε μέρα θερμά, εὔκολα καί γρήγορα θά πεθάνουμε πνευματικά. Καί ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος θά ἐπιβεβαιώσει: Ἡ προσευχή θά φέρη τήν διόρθωσιν, τήν εἰρήνην, τόν ἁγιασμόν. Διά τῆς προσευχῆς θά ἔλθει ἡ Θεία Χάρις νά βοηθήση τήν ψυχήν, ἡ ὁποία κινδυνεύει ἀπό τάς αἰτίας τῶν παθῶν. Διότι τά πάθη εἶναι δύσκολο νά ἔβγουν. Καί ἄν ἔβγουν πρέπει νά αἱματωθοῦμε, διότι εἶναι σκληρά, εἶναι βατώδη καί ἀκανθώδη.

Χριστιανοί μου,

ἡ προσευχή θαρροποιεῖ καί ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο. Ἡ προσευχή κατορθώνει πολλά πράγματα, ἐφ’ ὅσον γίνεται ἀπό ἀγάπη καί μέ ταπεινό φρόνημα. Θά ἀναρωτηθεῖ κάποιος, ποιό εἶναι τό αἴτημα, ποιά εἶναι ἡ προσευχή πού χαρακτηρίζει ἕναν σωστό χριστιανό; Τήν ἀπάντηση θά τή δώσει ὁ ἴδιος ὁ ψαλμῳδός: «Κύριε...δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου» (Ψαλμ. 142, 10). Ἐκεῖνος, πού προσεύχεται χριστιανικά καί σωστά, ξέρει ὄχι μόνο νά μιλᾶ στό Θεό ἀλλά καί νά ἀκούει τή φωνή Του. Γιατί προσευχή σημαίνει πάνω ἀπ’ ὅλα νά θέσω τόν ἑαυτό μου στή διάθεση τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορέσει νά μοῦ πεῖ αὐτό πού θέλει. Ἡ γνησιότερη προσευχή εἶναι ἐκείνη πού ἐπαναλαμβάνει σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τά λόγια τοῦ Χριστοῦ τήν ὥρα τῆς ἀγωνίας στή Γεθσημανῆ: «Οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς Σύ» [ἄς μή γίνει τό δικό μου θέλημα, ἀλλά τό δικό Σου] (Ματθ. 26, 39).

Ἀδελφοί μου,

σάν ἄνθρωποι, πλασμένοι ἀπό σάρκα καί πνεῦμα, ἔχουμε καί τίς ἀδυναμίες μας καί τίς ὑλικές μας ἀνάγκες. Δέν θά μιλήσουμε, λοιπόν, στό στοργικό Πατέρα γι’ αὐτές; Δέν θά μοιραστοῦμε μαζί Του ὅλα τά προβλήματα τῆς ζωῆς; Ἀσφαλῶς καί θά τό κάνουμε. Νά προσέξουμε ὅμως. Ἄλλο εἶναι νά ποῦμε στό Θεό «Κύριε, δῶσέ μου μιά λύση, ὅπως ἐσύ κρίνεις» καί ἄλλο «δῶσέ μου αὐτή τή λύση σύμφωνα μέ τή δική μου ἐπιθυμία».
Ἡ γλυκόηχη προσευχή τοῦ Γ. Βερίτη ἰδιαίτερα θά μᾶς χαροποιήσει:

«Ἱκέτης στοῦ βωμοῦ Σου τίς βαθμίδες
πού θάψανε οἱ πανάχραντες ρανίδες,
τά πόδια τά ματόβρεχτα φιλῶ,
καί δέομαι καί θερμά παρακαλῶ,
νά μοῦ ἀναστήσεις τίς νεκρές ἐλπίδες». ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

KΥΡΙΑΚΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024

 

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

 

    H τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται  Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται στο μέσο της Μεγάλης Σαρακοστής. Μένουν ακόμη τρεις εβδομάδες για τον ερχομό της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου.

Η εκκλησία μας επιλέγει να τιμήσει τον σταυρό που είναι το σύμβολο του Χριστιανισμού καθώς ο Κύριος μας σταυρώθηκε και πέθανε πάνω στον σταυρό.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μία προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό.

             Εορτάστηκε και  φέτος με την δύναμη του Θεού, στην Παναγία τη Λατομίτισσα, η μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης.  

        Ο εφημέριος  του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με  συγκίνηση, ευλάβεια και με  σεμνή πομπή  εντός του Ναού  μετέφερε τον σταυρό   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου, ψέλνοντας  με συγκίνηση το Απολυτίκιο: «Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με λουλούδια και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 

       Με λίγα λόγια ο εφημέριος μας συγκινημένος  όπως πάντα μας ανέφερε  ότι η  επιθυμία της πρεσβυτέρας του  ήταν να έρχονται παιδιά στην εκκλησία μας, και να διακονούν μαζί με τον ιερέα.

       Θυμήθηκε τα λόγια της αείμνηστης Κωνσταντίας και ευχαρίστησε το εκκλησίασμα για την προσέλευση που είχε σήμερα ο ναός μας με γονείς και πολλά παιδιά.   Παρότρυνε τους γονείς να φέρνουν τα παιδιά τους στον ναό και μας ενημέρωσε  ότι φέτος θα μας ανοίξει το Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο και σιγά –σιγά θα αρχίσουν οι δραστηριότητες που γίνονταν  πριν από την πανδημία.

     Ολοι οι πιστοί ασπάστηκαν τον Σταυρό και πήραν το δεντρολίβανο διακοσμημένο με βιόλες για ευλογία φεύγοντας από την εκκλησία το οποίο θα φυλάσσουν στο εικονοστάσι των σπιτιών τους, όπως τα άνθη του Επιταφίου.

 

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ) (07.04.2024)

Ἀριθμός 14
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
7 Ἀπριλίου 2024

«Φωτίζου, φωτίζου Ἱερουσαλήμ̇ ἥκει γάρ σου τό φῶς
καί ἡ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνέτειλεν» (Ἠσ. ξ΄[60],1).

Σήμερα τό γλυκόηχο στόμα τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου προσκομίζει στήν Νέα Ἱερουσαλήμ, τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, τά χαρμόσυνα Εὐαγγέλια. Βροντοφωνάζει ὁ Προφήτης ὅτι ἀνέτειλε ἡ δόξα Κυρίου. Καί ἡ δόξα Κυρίου εἶναι ὁ Θεῖος Σταυρός. Πράγματι «ἐσημειώθη ἐφ’ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου Κυρίου» (Ψαλμ. 4, 3). Μέ τήν ἐμφάνιση καί προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἁγιάζονται τά χείλη καί οἱ ὀφθαλμοί μας καθώς ἀτενίζουμε καί ἀσπαζόμεθα τό θεότευκτον ὄργανον τῆς σωτηρίας μας. Ἀπό τότε πού ὁ Χριστός ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό του καί ἔγινε ὑπήκοος στόν Θεό – Πατέρα «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ», τότε μετετράπη ὁ Σταυρός σέ ξύλον ζωῆς καί σωτηρίας.

Στήν Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζονται προτυπώσεις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ: Ὁ Ἰακώβ εὐλόγησε σταυροειδῶς τούς ἀπογόνους του (Γεν. 49, 28). Ὁ Μωϋσῆς, διά τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ, διεπέρασε τήν Ἐρυθρά Θάλασσα ἀνοίγοντάς την γιά νά διαβεῖ ἀπό ξηρᾶς ὁ λαός Του καί νά τήν κλείσει πάλι κατατροπώνοντας τόν Ἀμαλήκ καί τούς Αἰγυπτίους ἐχθρούς (Ἐξ. 14, 1-31). «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς ἐπ’ εὐθείας ῥάβδῳ τήν Ἐρυθράν διέτεμε τῷ Ἰσραήλ πεζεύσαντι» (Εἱρμός Α’ ᾠδῆς Ὄρθρου). Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἦταν αὐτό πού ἐνίσχυσε τούς πολεμιστές τοῦ Ἰσραήλ καί τούς ἐνθάρρυνε νά νικήσουν κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ, ἐνῶ κατά τόν Θεοδώρητο Κύρου ἐκτός ἀπό τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ προτυπώθηκε καί τό σημεῖο τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου. Διά τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ ὁ Μωυσῆς μετέβαλε τά πικρά νερά τῆς πηγῆς Μερρᾶ σέ γλυκά καί μέ τή ράβδο του ἐχτύπησε σταυροειδῶς τήν πέτρα γιά νά ἐξέλθει νερό καί νά ξεδιψάσει ὁ λαός (Ἐξ. 17,1-16). Σταυροειδῶς ὕψωσε τόν χάλκινο ὄφι, ὥστε, ὅταν οἱ Ἰσραηλῖτες τόν ἀτένιζαν, νά θεραπεύονται ἀπό τό δηλητήριο τῶν ὄφεων, νά προστατεύονται καί νά καθίστανται ἄτρωτοι (Ἀριθ. 21,4-9). Ἐξ ἄλλου,ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, στή διήγηση τοῦ κατά Ἰωάννη Εὐαγγελίου, παρουσιάζεται ὅτι προλέγει τό σταυρικό Του θάνατο, τόν ὁποῖο ταυτίζει μέ τήν ὕψωση τοῦ χάλκινου ὄφεως στήν ἔρημο, λέγων• «Καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 3,14). Ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ προσευχήθηκε σέ σχῆμα σταυροῦ καί σταμάτησε τόν ἥλιο γιά νά νικήσει τούς ἐχθρούς του (Ἰησοῦ Ναυῆ 10,13). Οἱ τρεῖς παῖδες Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ, στή βαβυλώνια αἰχμαλωσία, στήν κάμινο τοῦ πυρός ὕψωσαν σταυροειδῶς τάς χεῖρας τους καί σώθηκαν (Δαν. 3, 23). Τό ἴδιο καί ὁ Προφήτης Δανιήλ (Δαν. 16, 23). «Χεῖρας ἐν τῷ λάκκῳ βληθείς τῶν λεόντων ποτέ ὁ μέγας ἐν Προφήταις, σταυροειδῶς ἐκπετάσας, Δανιήλ ἐκ τῆς τούτων καταβρώσεως σέσωσται» (ᾨδή Κανόνος Ὄρθρου). Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά ἀναφωνήσει! «Ὁ Σταυρός προσενεργοῦσε στήν Παλαιά Διαθήκη καί ὅλοι αὐτοί ἐνεργούμενοι μέ τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ἀνέκοψαν τήν ῥοή ποταμῶν, ἀναδείχθηκαν νικητές στόν πόλεμο, διέφυγαν στόματα μαχαίρας, ἔσβησαν τή δύναμη τῆς φωτιᾶς, νεκρούς ἀνέστησαν, ἔκλεισαν μέ τό λόγο τους τόν οὐρανό καί πάλι τόν ἄνοιξαν». Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι: «καί πρίν τόν Σταυρόν παγῆναι, Σταυρός ἦν ὁ σῴζων», δηλαδή ὅτι καί πρίν τή σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Σταυρός ἦταν πού ἔσωζε.

Ὁ Σταυρός ἀποτελοῦσε σύμβολο τῆς κατάρας καί τοῦ θανάτου στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή. Στήν Καινή Διαθήκη καθίσταται σύμβολο νίκης κατά τοῦ θανάτου, σύμβολο δόξας καί σωτηρίας. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» (Ἰω. 1,14), μέ τή σταύρωσή του «ἀπέθανεν ὑπέρ ἡμῶν» (Ρωμ. 5,8), «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2,8), ἐξαγοράζοντας «ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου» (Γαλ. 3,13). Ὁ μέγας Ἠσαΐας ἐκ μέρους τοῦ Σωτῆρος ἀναφωνεῖ: «Νῦν ἀναστήσομαι, νῦν δοξασθήσομαι, νῦν ὑψωθήσομαι» (Ἠσ. 33,10). Αὐτά τά λόγια προμηνύουν τήν ἀνύψωση στόν Σταυρό καί τή δόξα μέ τήν ὁποία ἐδοξάσθη ὁ Μονογενής ἀπό τόν Πατέρα ἐπάνω στόν Σταυρόν αὐτόν. Ἐγείρεται ἀπό τόν θρόνο Του, κατέρχεται στή γῆ• ἐνδύεται ὡς στολή τή φύση τοῦ πεπλανημένου προβάτου ἀπό τά πάναγνα αἵματα τῆς Παρθένου. Καί, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινου- πόλεως, ἦταν ἐπείγουσα αὐτή ἡ ἀναζήτηση, διότι, μολονότι ἔγινε πρόβατο χάριν τοῦ προβάτου, ὡς Θεός, ὅμως, εἶναι καί ποιμήν, πού ἀνέλαβε τήν ἀποστολή νά τό ἐπαναφέρει στήν χλόη τοῦ παραδείσου. Ἔτσι, ἐθεράπευσε τήν κεφαλαλγία πού προῆλθε ἀπό τήν ἐπιβλαβῆ βρώση τοῦ ξύλου, ἐπιφορτιζόμενος τήν κατάρα τοῦ Ἀδάμ καί καταργώντας την.

Χριστιανοί μου,

ὁ Κύριος καί Θεός μας ἐπάνω στόν Σταυρό ἅπλωσε τίς ἄχραντες παλάμες Του, γιά νά τραβήξει ὅλους τούς ἀνθρώπους κοντά Του καί νά τούς συνάψει μέ τόν ἑαυτόν Του. Τό εἶπε ἄλλωστε στούς μαθητές Του: «Ὅταν ἐγώ σταυρωθῶ ὅλους θά σᾶς τραβήξω πλησίον μου» (Ἰω. 12, 32). Κάρφωσε τό χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐπάνω στόν Σταυρό καί μέ τό αἷμά Του ἔσβησε τίς ἁμαρτίες μας, ἐνῶ, συγχρόνως, μέ τή δύναμη τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου κατήργησε τίς ἀρχές καί ἐξουσίες τοῦ σκότους. Πολύ ὡραῖα μᾶς τό λέει αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μᾶς χάρισε ὅλα τά παραπτώματα καί ἔσβησε τό χρεωστικό γραμμάτιο τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ὁλότελα» (Κολ. 2, 14).

Ἀδελφοί μου,

ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει σήμερα τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας γιά νά μᾶς ἐνισχύσει στόν πνευματικό μας ἀγώνα. Ἐμεῖς, εὐλαβικά, ἄς ἀναφωνήσουμε: Ὦ τρισμακάριστε Σταυρέ καί πανσεβάσμιε «φύλακα τῆς θύρας τοῦ Παραδείσου», «βασιλέων νῖκος», «ἱερέων καύχημα», «στήριγμα τῶν πιστῶν», «φύλακα τῆς οἰκουμένης», «δόξα καί καύχημα τῆς Ἐκκλησίας», «περιούσιο διάδημα τῶν Ἀποστόλων», «διάδημα τῶν Ὁσίων καί τῶν Μαρτύρων», «ἐγκαλώπισμα τῶν Προφητῶν», σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου. Ἀμήν! Γένοιτο!    

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) (31.03.2024)

Ἀριθμός 13
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)
31 Μαρτίου 2024

«Ἐγώ εἰμι ὁ ὤν» (Ἔξ. 3,14)

Ἡ Ἁγία Γραφή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς ἀποκαλύπτει, ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μιά ἀπρόσωπη δύναμη ἤ δημιουργική ἀρχή, ἀλλά μία προσωπική ὕπαρξη. Πολύ διαφωτιστική εἶναι αὐτή ἡ φράση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στή μετάφραση τῶν Ο΄(ἑβδομήκοντα) πού βάζει στό στόμα τοῦ Θεοῦ «Ἐγώ εἰμι ὁ ὤν». Ἡ ἀνεπανάληπτη σέ βάθος αὐτή φράση φανερώνει, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή, τό εἶναι, αὐτός πού κατ’ἐξοχήν ὑπάρχει. Ἐξ ἴσου χαρακτηριστική εἶναι ἡ φράση τῆς Καινῆς Διαθήκης «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστιν»(Α΄Ἰωάν. δ΄,8), πού ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μιά μακαρία ὕπαρξη κλεισμένη στόν ἑαυτό της, ἀλλά κινεῖται ἀπό ἀγάπη, δημιουργεῖ τόν κόσμο καί δέν σταματᾶ νά ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ἀγωνιστῆ καί προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας, μοναχοῦ, πού ἐντρύφησε στά νάματα τῆς Ἁγιορείτικης ἀσκητικῆς καί μυστικῆς πολιτείας. Ἡ πνευματική προσφορά του εἶναι τόσο πολυσχιδής καί ἀκτινοβόλος, ὥστε ἀναμετριέται μέ τούς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Διδάσκει αὐτός ὁ Ἅγιος Πατέρας τοῦ 14ου αἰῶνα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δυνατόν νά λάβει γνώση Θεοῦ. Ποτέ ὅμως, δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τήν οὐσία, τό εἶναι τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο παραμένει ἀμέθεκτο καί ἀπροσπέλαστο στή γνωστική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Γνωρίζει μόνο τίς ἐνέργειές Του, τήν ἀποκάλυψη πού κάνει ὁ ἴδιος τοῦ Ἑαυτοῦ Του, μέ κεντρικό γεγονός τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν εἶναι ὁ ἄγνωστος, ἀλλά αὐτοκαλύπτεται στήν ἀνθρωπότητα στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ πνευματική βιοτή τοῦ χριστιανοῦ πού ζεῖ τίς χριστιανικές ἀρετές, τόν καθιστᾶ μέτοχο τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀποκτᾶ ἐμπειρία τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ ἀνάλογη μέ ἐκείνη πού εἶχαν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου στή Μεταμόρφωση. Σέ αὐτή τή πνευματική πανδαισία, πού δέν εἶναι παρά πραγματοποίηση τῆς ὁμοίωσης μέ τόν Θεό, δηλαδή τῆς θέωσης, συμμετέχει ὄχι μόνο τό πνεῦμα, ἀλλά καί τό σῶμα, πού γίνεται καί αὐτό φωτεινό καί ἀρχίζει ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος νά ἀποκτᾶ γεύση «τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Τρανή ἀπόδειξη τά χαριτόβρυτα λείψανα τῶν Ἁγίων πού εὐωδιάζουν καί ὁρισμένα ἀπό αὐτά παραμένουν ἄφθαρτα. Οἱ Ἅγιοι, ὅταν προσεύχονται, βλέπουν μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς καί μέ τά σωματικά μάτια τό θεῖο φῶς. Αὐτό εἶναι τό ἄκτιστο φῶς. Αὐτό τό φῶς εἰσέρχεται στόν ἄνθρωπο ὡς φῶς, ἐνέργεια, δύναμη, ὡς χάρις, ὡς ἔλεος. Αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία, αὐτό εἶναι ὁ ἁγιασμός, αὐτό ἡ θέωση.

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή τέσσερις ἄνθρωποι φέρνουν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἕναν παράλυτο νέο. Ὁ Θεάνθρωπος βλέποντας τήν πίστη τους ἀναφωνεῖ! «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς προσαρμόζει αὐτό τό γεγονός στή θεραπεία τῆς παράλυτης ψυχῆς καί διατυπώνει: Καθένας πού πρόσκειται στίς ἠδονές τῆς ἁμαρτίας εἶναι παράλυτος στήν ψυχή, κείμενος ἐπάνω στό κρεβάτι τῆς ἠδυπάθειας καί τῆς σαρκικῆς ἀνέσεως. Ἡ ψυχή χρειάζεται νά ἐπιστρέψει στό Χριστό γιά νά θεραπευθεῖ. Τήν βοηθοῦν τέσσερις παράγοντες, δηλαδή, ἡ «οἰκεία κατάγνωσις» (αὐτομεμψία), ἡ «ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτημά- των» (ἐξομολόγηση), ἡ «ὑπόσχεσις ἀποχῆς τῶν κακῶν» (ὑπόσχεση γιά διόρθωση) καί ἡ «δέησις πρός τόν Θεόν» (προσευχή). Ἀμέσως τότε ὁ παράλυτος νοῦς ἀκούει τήν γλυκύτατη λέξη «τέκνον» καί λαμβάνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ἀνασταίνεται καί ζεῖ τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Καί συμπληρώνει ὁ Ἅγιος: Χρειάζεται, ἐν τούτοις, ὁ καθένας πού στέκεται παράλυτος στό κρεβάτι τῆς ἁμαρτίας νά ζητήσει βοήθεια, ἀπό τίς τέσσερις δυνάμεις τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως, ὥστε νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τίς κακίες τῶν ψυχοφθόρων παθῶν. Αὐτές κατά τήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ φρόνησις, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία καί ἡ δικαιοσύνη, πού συνιστοῦν σύμφωνα μέ τόν σοφό Σολομῶντα ὅ,τι πολυτιμότερο, ἁγιότερο καί εὐγενέστερο μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος στήν παροῦσα ζωή. Αὐτές οἱ Ἅγιες δυνάμεις καί ἀρετές εἶναι πολυτιμότερες χρυσίου ἤ ἀργυρίου, διότι καθιστοῦν τόν κατέχονται πιστόν ἀμέριμνον, σοφόν καί συνετόν, προσθέτοντας ὑγείαν ψυχῆς καί σώματος καί μακροχρονία (Σοφ. Σολ. 3,13).

Χριστιανοί μου,

ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι καιρός πνευματικῆς καί ἠθικῆς μας ἀνακαίνισης. Γι’αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε νά τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μέ τά ὑψοποιῆ καί θεοφόρα διδάγματά του. Γι’αὐτό οἱ Ἱεροί Πατέρες ὥρισαν νά διαβάζεται σήμερα τό Εὐαγγέλιο τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ καί νά ἀκούγονται ἀπό τό Δεσποτικό Στόμα τά λόγια πού βεβαιώνουν γιά τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀρρώστου. Καμμιά χαρά δέν θά αἰσθανθοῦμε ἑορτάζοντας τό Πάσχα, ἄν δέν φθάσουμε στή μεγάλη ἑορτή πνευματικά ἀνακαινισμένοι. Καί καμμιά πνευματική ἀνακαίνιση δέν θά κατορθώσουμε, ἄν δέν ἐξομολογηθοῦμε στόν πνευματικό ἱερέα μέ συντριβή καί μετάνοια τίς ἁμαρτίες μας.

Ἀδελφοί μου,

τέσσερις ἄνθρωποι σήκωσαν ἕναν ἄρρωστο καί πῆγαν καί οἱ πέντε ἐκεῖ πού δίδασκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς, σηκώνοντας τίς ἁμαρτίες τῶν πέντε αἰσθήσεών του καί τίς ἄλλες, τίς «κατά νοῦν καί διάνοιαν», ἄς πάει στόν ἐξομολόγο ἱερέα. Ἄς πεῖ ὅ,τι τόν βαραίνει μέσα του καί ἄς γονατίσει κάτω ἀπό τό ἱερό ἐπιτραχήλι, γιά νά ἀκούσει καί νά νιώσει ζωντανά μέσα του τά γεμᾶτα δύναμη καί παρηγοριά καί πατρική στοργή λόγια τοῦ Κυρίου μας̇ «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἀμήν!

  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

KAI TO

 ΠΑΝΕΝΟΡΙΑΚΟ ΜΝΗMΟΣΥΝΟ

 

"Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ,

 αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν,

  Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ,

 ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ·

 ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, 

ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον."

 

 

 

     «Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος την πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός. Νηστεία και ασκητική ζωή έχουν και άλλες αιρέσεις ή θρησκείες, και μάλιστα με πολύ αυστηρότερους κανόνες άσκησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν και να ενωθούν με το Θεό. Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, αντίθετα η πλάνη και το ψεύδος οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια».

 

* * * * * *

 

  Στην  ενορία  μας  έχει καθιερωθεί  εδώ και πολλά χρόνια την Κυριακή της Ορθοδοξίας,  να τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών  των διατελεσάντων Εφημερίων, Επιτρόπων, Ιεροψαλτών, Νεωκόρων, Κτητόρων, μεγάλων Ευεργετών, και Δωρητών και πάντων των διακονησάντων  του ως άνω Ιερού Ναού και των Ναϊδρίων  αυτού.

 

Τα μέλη της Φιλοπτώχου κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα προσφέρουν την αρτοκλασία εις μνήμην των αποβιωσάντων  ενοριτών μας.

 

     Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μικροί και μεγάλοι κρατούσαν διάφορες εικόνες στα χέρια τους, οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα οι δε ιεροψάλτες έψαλλαν το απολυτίκιο «Την άχραντον εικόνα σου»….

 

Εις τέσσερις στάσεις, τέλεσε στις τέσσερις πλευρές του Ιερού Ναού  δεήσεις ο ιερέας π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης.  Και στο τέλος διάβασε τις περικοπές του Συνοδικού.

 

Τέλος εισερχόμενος στο ναό έψαλλε το Μέγα προκείμενον «Τις Θεός Μέγας….»

 

       Μετά το τέλος της  Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό καφέ  και ένα κουτάκι με  νηστίσιμα εδέσματα προσφέρθηκε στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο σε όλο το εκκλησίασμα. 

 

Ευχόμεθα καλή  και ευλογημένη  Μεγάλη Τεσσαρακοστή να περάσομε και να αξιωθούμε να προσκυνήσομε τα φρικτά Πάθη του Κυρίου μας και την ζωηφόρο Ανάστασή του.