ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 26

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η’28-θ’1)

1 Ἰουλίου 2018

«Ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν».(Ματθ. η’ 32 ).

Χριστιανοί μου,

Δύο καταπληκτικὰ θαύματα, πραγματοποίησε ὁ Κύριος στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Τὸ πρῶτο, ἦταν θαῦμα ἐλέους, στοργῆς καὶ ἀγάπης. Ἐξεδίωξε τὰ πολυάριθμα πονηρὰ πνεύματα, τοὺς κακοποιοὺς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι βασάνιζαν καὶ τυραννοῦσαν τοὺς δύο Γεργεσηνοὺς καὶ, μέσω αὐτῶν, φόβιζαν καὶ ταλαιπωροῦσαν τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς. Ὁ Κύριος ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ καταλύσει τὴν τυραννικὴ ἐξουσία, τὴν ὁποία ὁ διάβολος ἀσκοῦσε στὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων. Τὸ δεύτερο, ἐπέτρεψε στὰ πονηρὰ πνεύματα, νὰ εἰσέλθουν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. «Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν», χιλιάδες χοῖροι, καὶ πνίγηκαν «εἰς τὰ ὕδατα». Γιατί ὅμως ἐπέτρεψε ὁ Κύριος τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων;

Εἶναι μία ἀπορία, ἡ ὁποία ἔρχεται σὲ πολλούς. Μερικοὶ, μάλιστα, λίγο ἢ πολὺ ἀσεβεῖς, ρωτοῦν, μὲ ἀσέβεια, μὲ ποιὸ δικαίωμα κατέστρεψε ὁ Κύριος τὴν ξένη περιουσία καὶ ζημίωσε, μὲ τὴν πράξη Του αὐτὴ, τόσους ἀνθρώπους;

Ξεχνοῦν, ὅμως, ὅλοι αὐτοὶ ἢ δὲν θέλουν νὰ σκεφθοῦν, ὅτι ὁ Θεὸς, σὲ κάθε Του πράξη, κινεῖται ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δικαιοσύνη Του, ἀπὸ ἁγιώτατα ἐλατήρια, γιὰ τὸν συνετισμὸ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Κατ’ ἀρχὴν, μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ ἔδειξε, ὅτι σ’ Αὐτὸν ἀνήκουν τὰ πάντα. Εἶναι δημιουργήματά Του. Βρίσκονται στὴν ἀπόλυτη ἰδιοκτησία Του καὶ μπορεῖ νὰ τὰ διαθέσει καὶ νὰ τὰ κατευθύνει, ὅπως Αὐτὸς θέλει. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς», μᾶς λέει ὁ Προφητάναξ Δαβίδ. Ποιὸς, Τοῦ ἀμφισβήτησε τὸ δικαίωμα, νὰ στέλνει κεραυνοὺς καὶ νὰ κατακαίει τὰ δένδρα, νὰ ἀγγίζει τὰ ὄρη καὶ νά ἐκρήγνυνται τὰ ἡφαίστεια, νὰ ρίχνει τὸ βλέμμά Του στὴν γῆ καὶ νὰ τὴν συγκλονίζουν οἱ σεισμοί; Καὶ, μάλιστα, ὅταν μὲ αὐτὰ καὶ μὲ ἄλλα ὅμοια συγκλονιστικὰ γεγονότα, φανερώνει τὸ μεγαλεῖο Του καὶ ἐμπνέει ἱερὸ δέος στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς παρακινεῖ νὰ καταφεύγουν σ’ Αὐτὸν μὲ ταπείνωση καὶ εὐλάβεια; Γιατί, εἶναι γεγονὸς, ὅτι σὲ τέτοιες περιστάσεις, αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀδυναμία του, τὴν μηδαμινότητά του μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Θεό.

Ἔπειτα, τὰ θαῦμα αὐτὸ, εἶναι μία τρανὴ καὶ ἀκαταμάχητη ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Οἱ Σαδδουκαῖοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, οἱ ὑλιστὲς καὶ οἱ ἄπιστοι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τῶν πονηρῶν πνευμάτων, προσπαθοῦν, σὲ ἄλλες αἰτίες, νὰ ἀποδώσουν, καὶ μὲ δικές τους ἐπινοήσεις νὰ ἐξηγήσουν, τὴν δαιμονοληψία. Τότε, ἔλεγαν, ὅτι αὐτὴ ὀφείλεται ὄχι σὲ πονηρὰ δαιμόνια, ἀλλὰ στὴν ἐπίδραση τῆς σελήνης καὶ ἄλλων ἀφορμῶν. Σήμερα, ἂν παρουσιασθεῖ ἕνα τέτοιο γεγονός, θὰ ποῦν – καὶ λένε – ὅτι εἶναι συνέπεια νευροψυχικῆς ἀνωμαλίας κ.ἄ. Ἀλλὰ, πῶς θὰ ἐξηγηθεῖ ὅμως ὁ πνιγμὸς τῶν χοίρων; Μήπως κι αὐτοὶ βρέθηκαν σὲ νευροψυχικὴ ἀνωμαλία καὶ ὅρμησαν νὰ αὐτοκτονήσουν στὴ θάλασσα; Μία τέτοια ὅμως ὑπόθεση εἶναι ἐντελῶς παράλογη.

Ἀλλὰ, ὁ πνιγμὸς τῶν χοίρων, φανερώνει καὶ μία ἄλλη σπουδαία ἀλήθεια, γιὰ συνετισμὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὅτι, δηλαδὴ, ὁ δίκαιος καὶ πανάγαθος Θεὸς, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση, νὰ τοῦ ἐμπνεύσει τὴν συναίσθηση, ὅτι ἡ ἁμαρτία δὲν μένει ἀτιμώρητη, στέλνει δίκαιες, παιδαγωγικὲς καὶ σωφρονιστικὲς τιμωρίες. Οἱ Γεργεσηνοί, ἐκτρέφοντας χοίρους, παρέβαιναν, μὲ τὴν πράξη τους αὐτὴ, ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος εἶχε κατατάξει, μεταξὺ τῶν ἀκάθαρτων ζώων, τοὺς χοίρους καὶ ἀπαγόρευε στοὺς Ἑβραίους νὰ τρέφουν καὶ νά τρώγουν χοίρους. Ὅποιος ἄγγιζε χοῖρο, θεωροῦνταν ἀκάθαρτος. Καὶ οἱ Γεργεσηνοὶ παρέβαιναν, φανερὰ καὶ προκλητικὰ, τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο. Ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ τιμωρηθοῦν, γιὰ νὰ ἐκλείψει ἡ ἀφορμὴ σκανδάλου, γιὰ νὰ συναισθανθοῦν τὸ σφάλμα τους καὶ νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ συγκλονιστικὴ αὐτὴ εὐκαιρία, γιὰ μετάνοια καὶ διόρθωση. Καὶ ὁ Πανάγαθος Κύριος δὲν τιμωρεῖ κατ’ εὐθείαν αὐτούς. Τοὺς τιμωρεῖ ἐμμέσως. Ἐπιτρέπει τὴν καταστροφὴ τῆς ἁμαρτωλῆς τους περιουσίας.

Ἀλλὰ, τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου ἔχει, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, καὶ συμβολικὴ σημασία. Οἱ χοῖροι, στοὺς ὁποίους μπῆκαν τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ, γρυλλίζοντας, τοὺς ἔριξαν ἀπὸ τὸν κρημνὸ στὴ θάλασσα, συμβολίζουν τοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι ρυπαίνονται καὶ γίνονται ψυχικὰ ἀκάθαρτοι. Οἱ χοῖροι θεωροῦνται καὶ εἶναι ἀκάθαρτοι. Οἱ Ἑβραῖοι ἀπέφευγαν ὄχι μόνο νὰ τοὺς ἀγγίξουν, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναφέρουν τὸ ὄνομά τους. Γι’ αὐτὸ, καὶ τοὺς ὀνόμαζαν μὲ τὴν λέξη «ἄλλο πράγμα». Λοιπόν, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, οἱ βυθισμένοι στὴν μόλυνση καὶ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωποι, εἶναι «χοιρώδεις», μοιάζουν, δηλαδὴ, μὲ τοὺς ἀκάθαρτους χοίρους.

Ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ θεωροῦσε φοβερὸ ρύπο τῆς ψυχῆς τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ, μὲ δάκρυα καὶ στεναγμοὺς, παρακαλοῦσε θερμὰ τὸν Θεὸ νὰ τὸν καθαρίσει, νὰ τὸν πλύνει, ξανὰ καὶ ξανὰ, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. «Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με». Τοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ ὑποφέρει πλέον τὴν ἀποπνικτικὴ ἀποφορὰ τῆς δυσώδους ἁμαρτίας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας πρὸς τοὺς Κορινθίους, τοὺς ἀπευθύνει θεία παραγγελία. «Ἀδελφοί, λέει, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος». Μολυσμὸ καὶ ρύπο ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν πολύμορφη ἁμαρτία, ἡ ὁποία ρυπαίνει τὴν ψυχή. Ὁ φθόνος, ἡ ἀντιπάθεια, τὸ μίσος, ἡ ἀλαζονεία, ἡ κατάκριση, ἡ φιλοχρηματία, ἡ μέθη, ἡ λαιμαργία, ἡ ἀσωτία, ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ φαυλότητα μολύνουν τήν ψυχὴ καὶ τό σῶμα περισσότερο, παρ’ ὅσο μολύνει τὸν χοῖρο ἡ λάσπη, μέσα στὴν ὁποία κυλιέται.

Ὁ Ζυγαβηνός, τονίζοντας τὴν συμβολικὴ σημασία τοῦ πνιγμοῦ τῶν χοίρων, γράφει, ὅτι οἱ δαίμονες πηδοῦν μὲ μανία καὶ εἰσέρχονται στοὺς χοίρους, δηλαδή, λέει, στοὺς ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι κυλίονται στὸ βόρβορο τῶν ἡδονῶν καὶ τοὺς κατακρημνίζουν στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Χριστιανοί μου,

Πολλά, πάρα πολλὰ, διδάσκει τὸ σημερινὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου, στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Καὶ, πρὸ παντὸς, προβάλλει, παραστατικὰ, τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι αὐτοὶ, ποὺ βρίσκονται καὶ κυλίονται στὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτίας, γίνονται ὑποχείριοι καὶ ἐνεργούμενα τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος, τελικά, τούς κρημνίζει στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Ἂς ἀκούσομε, μὲ προσοχὴ, καὶ ἂς ἐφαρμόσουμε μὲ προθυμία, τὴν θεόπνευστη ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου· «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἀμήν.         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2018

Ἀριθμός 24

 ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ

Λουκ. α΄ 1-25, 57-68, 76-80

24 Ἰουνίου 2018

«Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς παρασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου».

Mὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ προφήτου Μωυσῆ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προλέγεται, στὴν Παλαιά Διαθήκη, τὸ προδρομικὸ ἔργο τοῦ Βαπτιστῆ Ἰωάννη, τοῦ ὁποίου τὴν γέννηση ἑορτάζουμε σήμερα.

Μεγάλη φυσιογνωμία ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος! Εἶναι ὁ πρῶτος πρὶν ἀπό τὸν Ἕνα, δηλαδή τὸν Χριστό. Εἶναι τὸ πρόσωπο, ποὺ, μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ λόγο του, ἑνώνει τοὺς δύο κόσμους τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τὸν καιρὸ τοῦ Νόμου, μὲ τὸν καιρὸ τῆς Χάριτος, δηλαδή, τὴν ἐποχὴ τῆς παλαιᾶς μὲ τὴν ἐποχὴ τῆς νέας Διαθήκης. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ὁ κορυφαῖος τῶν προφητῶν, ἀλλὰ καὶ μακαριώτερος αὐτῶν. Γιατί, ὡμίλησε ὁ Ἀβραὰμ μὲ τὸ Θεὸ, ἀλλὰ μόνον μέσα ἀπὸ σύμβολα καὶ σκιές. Ὡμίλησε καὶ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ Θεὸ, πάνω στὸ ὅρος Σινᾶ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», ἀλλὰ, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ ὑποφέρει τὸ μεγαλεῖο τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του καὶ εἶδε μόνον τὰ νῶτα τοῦ Θεοῦ. Ὁραματίστηκε, ἐπίσης, καὶ ὁ Ἡσαΐας τὸν Θεὸ μέσα στὸ Ναὸ καὶ εἶδε τὴ δόξα Του καὶ ζωγράφισε, μὲ ζωηρὰ λόγια, τὴ ζωὴ καὶ τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ πῶς Τὸν εἶδε; Ὄχι μὲ τὰ σαρκικά του μάτια, ἀλλὰ μὲ τὰ πνευματικά. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὅμως, καταξιώθηκε νὰ δεῖ τὸ ποθούμενο ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό καὶ Σωτήρα σαρκωμένο.Τὸν εἶδε μὲ τὰ σαρκικά του μάτια καὶ Τὸν ἄγγιξε μὲ τὰ χέρια του. Ἄκουσε, μὲ τὰ αὐτιὰ του τὴ φωνὴ Τοῦ Θεανθρώπου. Ἄγγιξε τὴν κορυφὴ Του, ὅταν Τὸν βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη . Εἶδε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ κατεβαίνει στὴν κορυφή Του καὶ τὴν φωνὴ τοῦ Πατέρα νὰ βεβαιώνει τὴ θεότητά Του.

Ἀλλὰ, ἡ σπουδαιότητα τῆς φυσιογνωμίας τοῦ Προδρόμου δὲν τελειώνει ἐδῶ. Ὄχι, μόνον, ὁ λόγος του ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ του προφητεύει τὴ ζωὴ τοῦ Μεσσία. Εὐαγγελίζεται μετάνοια καὶ θεοσέβεια ὁ Ἰωάννης, πρὶν ἀκόμα εὐαγγελιστεῖ μετάνοια καὶ θεοσέβεια ὁ Χριστός. Συμβουλεύει ὁ Ἰωάννης : « Ὁ ἔχων δύο χιτώνας, μεταδότῳ τῷ μὴ ἔχοντι», πρὶν ὁ Χριστὸς ἀκόμα διδάξει τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φιλανθρωπία. Βαπτίζει ὁ Ἰωάννης στὸ νερὸ, προτυπώνοντας τὸ βάπτισμα «ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος», ποὺ θὰ φέρει ὁ Μεσσίας.

Ἀλλὰ, καὶ τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Ἰωάννη, ἕνα χρόνο πρὶν ἀπὸ τὸν Σταυρὸ, προεικονίζει τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, διότι ὁ Ἰωάννης δολοφονεῖται, μαρτυρικὰ καὶ ἄδικα, ἀπὸ τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ σκότους καὶ τῆς ἁμαρτίας, μένοντας φωτεινὸς Μάρτυρας τῆς Ἀλήθειας, ὡς τὸ τέλος, ὅπως ἀκριβῶς ἄδικα, ἀλλὰ ἑκούσια μαρτυρεῖ ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πάνω στὸν Σταυρό.

Ἔπρεπε, λοιπὸν, ὁ Ἰωάννης, σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ προηγηθεῖ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ προετοιμάσει τὸ δρόμο Του. Καὶ ἡ γέννηση τοῦ Ἰωάννη στὸν κόσμο δὲν γίνεται ἀπὸ κοινοὺς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οὔτε μὲ ἕνα συνηθισμένο τρόπο. Ἀλλὰ πῶς; Γεννιέται ὁ Ἰωάννης ἀπὸ δύο ἁγίους ἀνθρώπους, ἀπὸ ἕνα προφητικὸ ζεῦγος, τὸν ἱερέα Ζαχαρία καὶ τὴν προφήτιδα Ἐλισάβετ.

Αὐτοὶ, οἱ δύο ἄνθρωποι, μᾶς λέει τὸ σημερινὸ ἱερό εὐαγγέλιο, ἦταν δίκαιοι καὶ ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Λίγο, πρὶν, τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’τὸ Θεὸ, εἶχαν ξεχάσει τὶς φωνὲς τῶν προφητῶν, εἶχαν κουραστεῖ νὰ περιμένουν τὴ σωτηρία καὶ ἦταν παραδομένοι στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Νὰ, ὅμως, ποὺ μέσα στὸ κλῖμα αὐτὸ τῆς ἀπελπισίας, ὑπάρχουν καὶ ἅγιοι ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἔτσι καί ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ, ζοῦνε μία μεγάλη δοκιμασία, ἕναν μεγάλο πειρασμὸ : Ἐνῶ ἡ ἡλικία τους εἶναι περασμένη, ἐνῶ βρίσκονται στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους, δὲν ἔχουν ἀποκτήσει ἀκόμα παιδί. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ ἀτεκνία, ἀνάμεσα στοὺς Ἑβραίους, ἦταν μεγάλο ὄνειδος, γιατί τὴ θεωροῦσαν τιμωρία ἀπό τὸ Θεὸ τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ σεβάσμιος ἱερέας Ζαχαρίας καὶ ἡ γηραιὰ Ἐλισάβετ, ἀντιμετώπιζαν τὴν περιφρόνηση καὶ τὶς κατηγορίες τοῦ κόσμου, μὲ πόνο ἀλλὰ καὶ βαθειὰ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς μπορεῖ νά ἀργεῖ ἀλλὰ δὲν ξεχνᾶ καὶ ρίχνει βλέμμα στοργῆς πάνω στούς δύο ἁγίους. « Γιατί, σὲ ποιὸν θὰ ἐπιβλέψω; Σὲ ποιὸν θὰ ρίξω βλέμμα συμπαθείας, λέει Κύριος ὁ Θεὸς; Σὲ ποιὸν ἄλλον, παρὰ μόνον στὸν πτωχὸ καὶ τὸν ταπεινὸ καὶ τὸν περιφρονημένο ἀπό τοὺς ἀνθρώπους;»

Ἔτσι, αὐτὸς ποὺ ἐθεωρεῖτο ἁμαρτωλὸς καὶ ἄδικος ἀπό τοὺς ἄλλους ἱερεῖς, δηλαδή ὁ Ζαχαρίας, καταξιώνεται νὰ δεῖ, σὲ ὅραμα, τὸν ἄγγελο Γαβριὴλ, τὴν ὥρα τῆς θυσίας, ποὺ τοῦ ἀναγγέλλει, πὼς θὰ γεννήσει τὸν Πρόδρομο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκείνη, ποὺ ἐθεωρεῖτο καταραμένη καὶ δυστυχισμένη ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες τοῦ Ἰσραὴλ, ἡ στεῖρα Ἐλισάβετ, καρποφορεῖ καὶ γεννᾶ τὸν κορυφαῖο τῶν προφητῶν.

Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου. Ὅπου ὁ Παντοδύναμος Θεὸς θέλει, ὑποχωρεῖ ἡ φύση, ποὺ εἶναι δουλωμένη ἀπό τὴν ἁμαρτία. Ἐκεῖνος ἀνυψοῖ πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνιστᾷ πένητα. Ἐκεῖνος εὐαρεστεῖται στοὺς ταπεινοὺς καὶ πτωχοὺς τῷ πνεύματι καὶ ἀπὸ ἐκείνους διαλέγει τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς δούλους του. Αὐτὸς εἶναι, ποὺ δὲν ξέχασε τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ πλήγωσε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐσπλαχνία Του, τὸν ἀχάριστο πρὸς τὸ Θεῖο θέλημα ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀπστειλε τοὺς προφῆτες ἀλλὰ καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Υἱό Του΄, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ.

Ἀδελφοί μου,

Ἑορτάζοντες, σήμερα, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, τὴ γέννηση τοῦ Τιμίου Προδρόμου, χαίρεται καὶ ἀγαλλιᾷ, γιατί μέ αὐτὸ τὸν τρόπο, προεορτάζει τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα στὸν κόσμο. Ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου προετοιμάζει τὴ Γέννηση τοῦ Μεσσία Χριστοῦ. Μὲ τὴ γέννηση καὶ ἐμφάνιση τοῦ τελευταίου τῶν προφητῶν, ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς Χάρης, ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Ἐπειδὴ ἀνατέλλει τὸ φωτεινὸ ἄστρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Πρόδρομος, ἐγγίζει καὶ ὁ καιρὸς, ποὺ θὰ ἀνατείλει καὶ ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μέ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου. Ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, ἑορτάζοντας αὐτὸ τὸ γεγονὸς, θέλει νὰ μᾶς πεῖ, πὼς πρέπει νὰ εἴμαστε, συνεχῶς, προετοιμασμένοι, γιὰ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιές μας, νὰ προετοιμάζουμε τὶς ψυχές μας, μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη καὶ ἐλπίδα, γιὰ τὴ γέννηση τῆς σωτηρίας μέσα μας, μὲ τὴν ἴδια ταπείνωση καὶ ἀγάπη καὶ ἐλπίδα, ποὺ ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ περίμεναν ἀπό τὸν Θεὸ ἕνα παιδὶ, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Μεσσία.

Ἔτσι, καί ἐμεῖς, θὰ γίνουμε πρόδρομοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν θὰ ἔρθει μὲ θόρυβο καὶ παρατηρήσεις, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο, ἀλλὰ μέσα ἀπό τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, μέσα ἀπό τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ, τότε, θὰ γίνουμε ἄξιοι κήρυκες τῆς παρουσίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας κόσμο, ἀφοῦ, ἄλλωστε, «ἰδού ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστί», διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου, ἐνδόξου προφήτου Προδρόμου καί βαπτιστοῦ Ἰωάννου,ἡ Χάρη καί ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ νά εἶναι πάντοτε μαζί μας. Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2018

Ἀριθμός 23

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. στ΄ 22-33)

17 Ἰουνίου 2018

«Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε• οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;» (Ματθ.στ΄ 25)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, Χριστιανοί μου, εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, ἀπὸ μόνη της, ἕνα ἐγχειρίδιο χριστιανικῆς ἠθικῆς, ἀφοῦ, στὰ θέματα, ποὺ διαπραγματεύεται, δίδει τὶς κατάλληλες κατευθύνσεις, τοὺς σωστοὺς δρόμους. ποὺ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἕνωσή του μὲ τὸ Θεό.

Στὴν ἀρχὴ τοῦ σημερινοῦ ἀποσπάσματος, μιλᾶ γιὰ τὸ λυχνάρι τοῦ σώματος τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι τὸ μάτι του. Ὁ Χριστὸς, μᾶς λέει ὅτι, ὅταν τὸ μάτι τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φωτεινό, τότε καὶ ὅλο τὸ σῶμα θὰ καταστεῖ φωτεινό. Ἐνῶ, ἀντίθετα, ἡ πονηριὰ, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ μάτι, ποὺ προσκολλᾶται στὰ ἁμαρτωλὰ πράγματα, θὰ ἐπιφέρει τὸ πνευματικὸ σκότος σὲ ὅλο τὸ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Ἐάν, ἑπομένως, ὁ νοῦς µας σκοτισθεῖ ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὴν ὕλη, σὲ πόσο σκοτάδι θὰ βυθισθεῖ ἢ ψυχὴ µἄς;

Στὴ συνέχεια, ὁ Χριστὸς μας, στὸ σημερινὸ ἱερό εὐαγγέλιο μιλᾶ γιὰ τὴ μέριμνα, ποὺ ἐπιδεικνύει ὁ ἄνθρωπος στὴν καθημερινότητά του, ποὺ, πολλὲς φορὲς τοῦ προκαλεὶ ἕνα μεγάλο ἄγχος. Μὴ φροντίζετε, μᾶς συμβουλεύει ὁ Κύριος, μὲ ἀγωνία καὶ στενοχώρια, γιὰ τὴ ζωή σας, τί θὰ φᾶτε καὶ τί θὰ πιεῖτε καὶ τί θὰ φορέσετε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφή, καὶ τὸ σῶμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ ἔνδυμα; Ὁ Θεὸς, ποὺ σᾶς ἔδωσε αὐτὰ τὰ ἀνώτερα, θὰ σᾶς δώσει καὶ τὰ κατώτερα.

Κοιτάξτε τὰ πουλιὰ, ποὺ πετοῦν στὸν ἀέρα. Οὔτε σπέρνουν, οὔτε θερίζουν, οὔτε μαζεύουν τροφὲς σὲ ἀποθῆκες. Κι ὅμως, ὁ ἐπουράνιος Πατέρας σᾶς τὰ τρέφει. Ἐσεῖς δὲν ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπὸ αὐτά; Ἄλλωστε, ποιὸς ἀπὸ σᾶς μπορεῖ νὰ προσθέσει στὸ ἀνάστημά του ἕναν πήχη; Κανένας. Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ντύσιμό σας, γιατί ἀγωνιᾶτε; Παρατηρῆστε τὰ ἀγριολούλουδα, ποὺ φυτρώνουν μόνα τους στοὺς ἀγροὺς, κι ὅμως οὔτε ὁ σοφὸς Σολομών, μὲ ὅλη τὴ βασιλική του μεγαλοπρέπεια, δὲν ντύθηκε μὲ ἔνδυμα τόσο ὡραῖο, ὅπως ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγριολούλουδα αὐτά. Κι ἂν ὁ Θεὸς ντύνει µἐ τόση μεγαλοπρέπεια τὰ ἀγριόχορτα, ποὺ σήμερα ὑπάρχουν καὶ αὔριο ρίχνονται στὴ φωτιά, δὲ θὰ φροντίσει πολὺ περισσότερο γιὰ σᾶς; Μὴν κυριευθεῖτε λοιπὸν ἀπὸ ἀγωνιώδη φροντίδα λέγοντας, τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πιοῦμε καὶ τί θὰ ντυθοῦμε. Διότι, γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀγωνιοῦν ὅσοι δὲν ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους στὸν Θεό. Ἄλλωστε, ὁ Πατέρας σας γνωρίζει τί ἔχετε ἀνάγκη καὶ θὰ σᾶς τὸ δώσει. Γι’ αὐτὸ, πάνω ἀπὸ ὅλα, νὰ ζητᾶτε τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε θὰ σᾶς δοθοῦν καὶ ὅλα τὸ ἐπίγεια.

Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ δὲ σημαίνει ἀδιαφορία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὰ βιοτικά. Τὸ «μὴ μεριμνᾶτε» τοῦ Χριστοῦ δὲ σημαίνει «μὴ ἐργάζεσθε». Ὁ Κύριος δὲ συνηγορεῖ σὲ μία παθητικότητα ἀπέναντι στὴ ζωή. Δὲν περιφρονεῖ τὴ σοβαρὴ καὶ ἐπίπονη ἐργασία. Μὲ ἄλλη ἀφορμή, τὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων, καταδικάζει τὴν τεμπελιά. Ἐκεῖνο, πού θέλει νὰ χτυπήσει ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα, ποὺ ταλαιπωρεῖ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή.

Ὁ Χριστὸς μᾶς συμβουλεύει νὰ ἔχουμε μία δυναμικὴ καὶ ὑπεύθυνη τοποθέτηση μέσα στὴ ζωή, τονίζοντας. ὅτι πρὶν ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ «βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ», ἡ νέα πραγματικότητα, ποὺ ἐγκαινίασε Ἐκεῖνος, μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο Του. Σὲ παλαιότερες ἐποχές, στὴν καθημερινὴ ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων, ἄκουγε κανεὶς τὸ «ἔχει ὁ Θεός». Αὐτὸ, δηλώνει, τὴν ἐμπιστοσύνη, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ, τὴν ἐμπιστοσύνη, χρειάζεται νὰ ἀποκτήσουμε σήμερα.

Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ μέριμνας, ἀγωνίας καὶ φόβου. Προσανατολίσαμε τὴ ζωή μας στὸ φαγητό, στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, στὸ πῶς θὰ φανοῦμε «πιὸ ὡραῖοι» στοὺς ἄλλους. Ξεχάσαμε, ποιὲς εἶναι οἱ προτεραιότητες τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ὅπως μᾶς τὸ ὑποδεικνύει καὶ τὸ ἀπαιτεῖ ἡ σωστὴ καὶ ζωντανὴ σχέση καὶ κοινωνία μας μὲ τὸ Θεό. Ὑποκαταστήσαμε τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὴν πρόσκαιρη ὀμορφιά μας, μὲ ἀποτέλεσμα, ὁ κόσμος τοῦτος, νὰ μᾶς ἔχει κυριεύσει. Καὶ ἡ ἀγωνία μᾶς ἔγκειται στὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν αὐτάρκειά μας, ὄχι στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπό μας.

Χριστιανοί μου,

Ἡ ἀλλαγὴ μπορεῖ νὰ ἔρθει στὴν καρδιὰ τοῦ καθενός, ἀκόμη κι ἂν ὁ κόσμος θὰ παραμείνει στὴ θεοποίηση τῶν δικῶν του δυνάμεων. Καὶ ὅποιος ἀλλάζει ἐντός του, ἐμπιστευόμενος τὴ ζωή του στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, σὲ τίποτε δὲν θὰ ὑστερήσει. Ἔτσι, λοιπόν, ἂς προχωρήσουμε στὴ ζωή μας.Γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΛΗΞΗ ΕΝΟΡΙΑΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2018

Ἀριθμός 22

ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. δ΄ 18-23)

10 Ἰουνίου 2018

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. δ΄ 19).

Ἡ πρόσκληση, ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστός μας, Χριστιανοί μου, στοὺς ψαράδες τῆς Γεννησαρὲτ, εἶναι εἰδική. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Τοὺς καλεῖ σὲ μία μεγάλη ἀποστολή. Νὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων.

Ὡστόσο, ὅμως, καὶ κάθε χριστιανὸς καλεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει μαθητής Του. νὰ Τὸν ἀκολουθήσει καὶ νὰ διδάσκει μὲ τὸ καλό του παράδειγμα.

Καὶ οἱ τρόποι, μὲ τοὺς ὁποίους καλεῖ ὁ Θεὸς, εἶναι πάμπολλοι. Πότε πηγαίνει ὁ Ἴδιος αὐτοπροσώπως στοὺς ταπεινοὺς ψαράδες καὶ τοὺς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν στὸ δρόμο τῆς ζωῆς. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν τελώνη Ματθαῖο, τὸν μετέπειτα Εὐαγγελιστή, τὴν Σαμαρείτιδα, τὸ Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, καὶ τόσους ἄλλους.

Στὴν ἐποχὴ μας χρησιμοποιεῖ ἄλλους τρόπους, γιὰ νὰ μᾶς καλέσει νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη Του. Μᾶς καλεῖ, κάποτε, μὲ τὶς εὐεργεσίες καὶ τὰ δῶρα Του, ποὺ πλούσια στέλνει σὲ ἀγαθοὺς καὶ πονηρούς, δικαίους καὶ ἀδίκους. Μᾶς προσκαλεῖ, μὲ ἀρρώστιες καὶ ἄλλες θλίψεις, ποὺ παραχωρεῖ, γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσουμε περισσότερο, νὰ ἐφαρμόσουμε πιὸ πιστὰ τὶς θεῖες Του ἐντολές.

Ἄλλους, πάλι, τοὺς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν μὲ ἕνα κήρυγμα, μία Ὀμιλία, μία πράξη, ἕνα λόγο μέσα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιό Του.

Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Κύριος δὲν καλεῖ τὸν ἄνθρωπο μόνο μία φορά. Τὸν καλεῖ συχνὰ μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους. «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω». Περιμένει ἔξω ἀπὸ τὴν θύρα τῆς ψυχῆς μας. Καὶ κτυπάει, κτυπάει, ὑπομονετικὰ, μέχρι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε.

Ἡ θεία Του φωνή: «Δεῦτε πρὸς με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς», ἀκούγεται σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ μὲ πολλοὺς καὶ διαφόρους τρόπους.

Στὴν θεϊκὴ αὐτὴ πρόσκληση «δεῦτε ὀπίσω μου», πολλοὶ ἄνθρωποι ἀδιαφοροῦν. Ἀφήνουν τὸν μεγάλο Ἐπισκέπτη ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τους. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, ὅτι τὸ πόμολο τῆς πόρτας τῆς ψυχῆς εἶναι ἀπὸ μέσα. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀνοίξουμε. Ὁ Κύριος κρούει μόνο, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴν ψυχή μας, ἂν δὲν θέλουμε ἐμεῖς. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος ἢ νὰ ἀκούσει τὴν πρόσκληση καὶ νὰ ἀνοίξει στὸν μεγάλο Ἐπισκέπτη, ἢ νὰ ἀδιαφορήσει καὶ νὰ κλείσει τὰ αὐτιά του στὸ θεϊκὸ αὐτὸ κάλεσμα. Τὸ δεύτερο κάνουν οἱ πολλοί. Δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτα. Δὲν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς πίστεως. Ἀρνοῦνται τὴν ἀξία τῆς ἀρετῆς καὶ ζοῦν μία καθαρὰ σαρκική, ὑλιστικὴ ζωή. Μὲ κλειστοὺς οὐρανούς. Χωρὶς ἰδανικά. Χωρὶς πνευματικὰ ἰδεώδη. Χωρὶς κανένα ἐνδιαφέρον, γιὰ τὴν ψυχή. Χωρὶς προοπτικὴ αἰωνιότητας. Σὰν ὅλα νὰ τελειώνουν στὰ λίγα χρόνια της ζωῆς αὐτῆς.

Τὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου «δεῦτε ὀπίσω μου», ἀκολουθῆστε με, δηλαδὴ, στὸν δρόμο τοῦ Πνεύματος, στὸ μονοπάτι τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως, τὴν παρέρχονται, ἐνῶ βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Ὅσο οἱ Μαθητὲς, στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀμέσως ἄκουσαν τὴν Θεία Πρόσκληση καὶ, χωρὶς νὰ ποῦν καμιὰ δικαιολογία, ἀκολούθησαν τὸν Διδάσκαλο, τόσο αὐτοὶ βρίσκουν τόσες καὶ τόσες δικαιολογίες, γιὰ νὰ μὴν Τὸν ἀκολουθήσουν.

Πολλοὶ λένε: Δὲν μπορῶ νὰ ἀκολουθήσω τὸν Χριστὸ, γιατί εἶναι δύσκολη ἡ ζωὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως. Καὶ τὸ λένε, χωρὶς νὰ ἔχουν δοκιμάσει τὸν δρόμο αὐτό.

Ἄλλοι, πάλι, ὑποστηρίζουν, ὅτι τὸ περιβάλλον τους δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἀκολουθήσουν τὴν Πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ μας «δεῦτε ὀπίσω μου». Συγγενεῖς, φίλοι, γνωστοί τους, δείχνουν ἄλλους δρόμους καὶ τοὺς καλοῦν σ’ ἄλλη ζωή. Ἡ νοοτροπία τῆς ἐποχῆς τοὺς κλείνει τὸν δρόμο πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό. Μεταθέτουν, ἔτσι, τὴν εὐθύνη γύρω τους, γιὰ νὰ ἡσυχάσουν τὴν συνείδησή τους, γιατί δὲν ἔχουν τὴν δύναμη νὰ ὑπερπηδήσουν κάθε ἐμπόδιο καὶ νὰ βαδίσουν τὸν θεῖο δρόμο.

Ἄλλοι, πάλι, δικαιολογοῦνται, ποὺ δὲν ἀνοίγουν τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τους στὸν Μεγάλο Ἐπισκέπτη, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη, δῆθεν, χρόνου, ἀπὸ τὶς ποικίλες ἀπασχολήσεις τοῦ καθημερινοῦ βίου. Δικαιολογία τόσο ἀστήρικτη, μιά καὶ ὁ Χριστός μας ζητάει νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, στὴν καθημερινή μας ζωή, χωρὶς νὰ ἀφήσουμε τὶς δουλειές μας, νὰ ζοῦμε σὰν ἀληθινὰ πιστοί.

Ἄλλοτε, πάλι, ἀναβάλλουμε νὰ δεχθοῦμε τὴν Πρόσκληση, ἀναβάλλοντας την, γιὰ ἀργότερα. Λέμε: ἔχουμε καιρό, δὲν μᾶς πῆραν τὰ χρόνια, τώρα, ἂς τελειώσω τὶς ἄλλες μου ὑποθέσεις. Καὶ αὐτὰ, ἐνῶ κανείς μας δὲν ξέρει, ἂν εἶναι δική του ἡ ἑπόμενη ὥρα ἢ ἡ ἑπόμενη ἡμέρα.

Πάλι, ὅμως, καὶ σήμερα, ὁ στοργικὸς καὶ ὑπομονετικὸς Κύριός μας, ἀπευθύνει τὴν πρόσκληση καὶ πρόκληση: «Δεῦτε ὀπίσω μου».

Γιὰ νὰ ἀκούσομε, ὅμως, τὴν Θεία Του Φωνή, νὰ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, νὰ κάνουμε τὸν Χριστό Ἀρχηγό μας καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε στὰ ἴχνη Του, πρέπει νὰ παραμερίσουμε τὰ ἐμπόδια τῶν δισταγμῶν, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ὀλιγοπιστίας, τῶν ἀμφιταλαντεύσεων. Βασικὴ προϋπόθεση εἶναι νὰ διώξουμε τὶς δικαιολογίες, γιὰ νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Κύριος καὶ Πρῶτος αὐτὸς τὸν βάδισε.

Χριστιανοί μου,

Ἂς μὴν ἀφήνουμε ἄλλο τὸν μεγάλο Ἐπισκέπτη ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας. Ἂς μὴν Τὸν ἀφήνουμε νὰ περιμένει. Πνευματικό μας συμφέρον εἶναι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν θεία του Πρόσκληση καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τόν Ἀρχιποίμενα Χριστό.

Νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, βαδίζοντας τὸ μονοπάτι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Μπορεῖ νὰ εἶναι στενό, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνηφορικό, ἀλλὰ καταλήγει, ὅμως, σὲ φωτόλουστη κορυφή.

Κι ὅποιος φτάσει στὴν κορυφὴ αὐτή, τὰ δῶρα ποὺ τοῦ χαρίζει ὁ Κύριος εἶναι ἀνακούφιση, ἀνάπαυση, γαλήνη, εἰρήνη, χαρά. Ἀξίζει νὰ ἀγωνιστοῦμε.

«Δεῦρο ὀπίσω μου», μᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριος. Τὸ κάλεσμα αὐτὸ καὶ ἡ θετικὴ ἀνταπόκριση τοῦ καθενὸς μας, ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 2018

Ἀριθμός 21

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(Ματθ.ι΄32-33, 37-38, ιθ΄27-30)

3 Ἰουνίου 2018

"Πολλοί δέ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι" (Ματθ. ιθ΄ 30).

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, Χριστιανοί μου, εἶναι ἡ τελευταία Κυριακή του Πεντηκοσταρίου. Μὲ αὐτὴν τελειώνει ὁ κινητὸς κύκλος τῶν ἑορτῶν, ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὴν πρώτη Κυριακή του Τριωδίου. Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς ἑορταστικῆς αὐτῆς περιόδου, ποὺ μᾶς παρουσιάζει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι τρανὴ ἀπόδειξη τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρουσιάζει ὅσους ἀγαθὰ ἁγίασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸν κόσμο.

Ὁ ἁγιασμὸς τῶν ἀνθρώπων ἀποτελεῖ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ συντελεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐνοικεῖ καὶ ἐνεργεῖ τοῦ τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τίποτε ἄλλο περισσότερο δὲν ἀποδεικνύει τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία ὅσο ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων• ἡ ἄσκηση, ἡ μαρτυρία καὶ ἡ ἄθληση τῶν πιστῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Στὸ τέλος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἀκούσαμε μία φοβερὴ προειδοποίηση ἀπὸ τὸν Κύριο. «Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι». Πολλοὶ θὰ γίνουν ἀπὸ πρῶτοι τελευταῖοι, ὅπως καὶ πολλοὶ θὰ ἀποδειχθοῦν στὸ τέλος πρῶτοι ἀπὸ τελευταῖοι, ποὺ ἦταν πρίν.

Ὁ ἄπιστος, ὁ ἄσωτος ἄνθρωπος μπορεῖ ἀπὸ τὴν μία ὥρα στὴν ἄλλη, ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἀπώλειας, νὰ βρεθεῖ στὴν κορυφὴ τῆς ἁγιότητας, μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια. Καὶ ὁ εὐσεβής, ὁ σήμερα ἐνάρετος ἄνθρωπος μπορεῖ, ἐπίσης, μὲ τὴν ἀπροσεξία του, μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του, νὰ βρεθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ στὰ νύχια τοῦ διαβόλου.

Πολλὰ εἶναι τὰ παραδείγματα, ποὺ ἀναφέρει ἡ ἱστορία.

Ὁ Ἰούδας ἦταν ἀπόστολος, μαθητὴς τοῦ Κυρίου μας, ἀνῆκε στοὺς πρώτους, ἀλλὰ εἶναι σὲ ὅλους μας γνωστὸ τὸ κατάντημά του. Ὁ σατανᾶς «εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸν» καὶ ὁ πρῶτος ἔγινε τελευταῖος, προδίδοντας τὸν Χριστὸ, γιὰ τὸν χρυσό.

Εἶναι ἀκόμα καὶ κάποιοι ἄλλοι, συνεργοὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, διαλεκτοὶ πρὶν καὶ κορυφαῖοι, ὅπως ὁ Δημᾶς, ὁ ὁποῖος ἐγκατέλειψε τὸν Ἀπόστολο «ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰώνα», ὅπως καὶ ὁ Φύγγελος καὶ ὁ Ἐργογένης.

Καὶ ἀργότερα, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, χιλιάδες χριστιανοὶ ὑπέκυψαν, κατὰ τοὺς διωγμοὺς, καὶ θυσίασαν στὰ εἴδωλα καὶ ἄλλοι, μέχρι σήμερα, ἐνῶ ἀκολουθοῦν γιὰ ἕνα διάστημα τὸ δρόμο τῆς πίστεως, κατόπιν, ξεστρατίζουν στὴν ἀπιστία, στὴν αἵρεση, στὸν ἁμαρτωλὸ βίο, στὴν ἀδράνεια, στὴν ἀκηδία. Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι οἱ πρῶτοι, ποὺ ἔγιναν τελευταῖοι.

Στὸ διάβα τῶν αἰώνων μέχρι καὶ σήμερα, ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι, ποὺ στάθηκαν καὶ στέκονται ὡς τὸ τέλος πρῶτοι, ἀκλόνητοι στὴν πίστη, σταθερὰ στερεωμένοι στὸ θεῖο θέλημα. Εἶναι οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογητές, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πολύαθλες ψυχές, ποὺ ἀνταποκρίθηκαν ὡς τὸ τέρμα στὴν θεία κλήση καὶ δὲν πλαγιοδρόμησαν.

Εἶναι, ὅμως, ἀκόμα, καὶ οἱ τελευταῖοι, ποὺ ἔγιναν πρῶτοι. Ἐκεῖνοι, ποὺ ἁμάρτησαν πολὺ κι ὅμως ἀνένηψαν. Ἐκεῖνοι, ποὺ ἀπὸ τὸν πυθμένα τοῦ κακοῦ ἀνέβηκαν στὴν ὀροφὴ τοῦ οὐρανοῦ. Ἐκεῖνοι, ποὺ ἀπὸ μεγάλοι ἁμαρτωλοὶ, ἔγιναν μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀνάμεσα στοὺς Ἁγίους Πάντες, ποὺ γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν ἦταν πάντα πρῶτοι, ἀλλὰ ἔγιναν πρῶτοι. Μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν ἁμαρτωλὴ γυναίκα καὶ τὸν ληστή, τὸν τελώνη Ζακχαῖο καὶ τὸν πρώην διώκτη Παῦλο, ἀποτελοῦν τιμητικὴ λεγεώνα.

Αὐτὰ, ὡς πρὸς τοὺς Ἁγίους της Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ὥρα, ὅμως, νὰ κοιτάξουμε ὁ καθένας μας, τὴ δική του πορεία. Ἂν περπατᾶμε στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἂς γνωρίζουμε, ὅτι δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ πρῶτοι νὰ γίνουμε τελευταῖοι, νὰ πέσουμε στὴν ἀπώλεια καὶ νὰ χάσουμε τὰ πάντα. Κι αὐτὸ θὰ συμβεῖ, ὅταν δὲν ὑπάρχει συνεχὴς ἐγρήγορση, ἀκατάπαυστη προσπάθεια, ἀδιάκοπος ἀγώνας.

«Ὁ δοκῶν ἐστάναι, βλεπέτω μὴ πέση», αὐτὸ ἂς εἶναι τὸ καθημερινό μας σύνθημα. Λίγο νὰ παραμερίσουμε σήμερα, περισσότερο αὔριο, ἀπὸ τὴ χριστιανική μας πορεία, ὅταν ἀρχίζουμε νὰ ἀμφιβάλλουμε, γιὰ τὶς αἰώνιες ἀλήθειες, ὅταν συμβιβαζόμαστε μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ὅταν ὑποχωροῦμε, μπορεῖ γρήγορα ἢ ἀργότερα, ἀπὸ πρῶτοι νὰ βρεθοῦμε ἔσχατοι. Νὰ χάσουμε τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, ποὺ, ἴσως, μὲ κόπο καὶ σκληρὸ ἀγώνα, ἀποκτήσαμε.

Γιὰ νὰ εἴμαστε, ὅμως, πάντοτε στὴν τιμητικὴ πρωτοπορία τοῦ Πνεύματος, χρειάζεται συνεχὴς ἀνανέωση τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν μετοχή μας στὸ Ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Χρειάζεται, ἐπίσης, συνεχὴς προσπάθεια, ἀδιάκοπος ἀγώνας, πάντοτε ἡ ματιά μας νὰ εἶναι καθηλωμένη στὸν Ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴ τῆς πίστεώς μας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἂν, ὅμως, κάποιοι ἀπὸ μᾶς, εἶναι μέχρι τώρα τελευταῖοι, ἂς μὴ ξεχνοῦν οὔτε στιγμὴ, ὅτι μπορεῖ νὰ μποῦν στὴν πρώτη θέση. Πῶς; Μὲ τὴν μετάνοια. Ἂν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ὅπως ὁ Λὼτ ἀπὸ τὰ Σόδομα, χωρὶς νὰ στρέψουν τὸ κεφάλι τους πρὸς τὰ πίσω. Νὰ παραδοθοῦν στὴ Θεία Χάρη καὶ νὰ ἀφήσουν νὰ τοὺς κυβερνήσει ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ὁ Χριστός. Ἂν τὸ κάνουν αὐτό, ὅλα θὰ ἀλλάξουν. Ἀπὸ τελευταῖοι θὰ βρεθοῦν ἀνάμεσα στοὺς πρώτους.

Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τοῦ χριστιανισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ τεράστια δύναμη, ποὺ ἀνασταίνει τὸν πεσμένο στὴν ἁμαρτία, ἄνθρωπο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀτίμητη δωρεὰ, ποὺ χάρισε ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη.

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε, θὰ θελήσουν, ἆρα γε, ἐκεῖνοι, πού ἡ ἁμαρτία τοὺς ἔκανε τελευταίους, νὰ ἐπανέλθουν στὸ δρόμο, πού θὰ τοὺς ἀναδείξει πρώτους; Κι ἐκεῖνοι, πού εἶναι σήμερα πρῶτοι θὰ παραμείνουν πιστοὶ μέχρι τέλους;

Ἂς παρακαλέσουμε, μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, τὸν Κύριο καὶ τοὺς Ἁγίους Πάντες, νὰ βοηθήσουν τοὺς πρώτους νὰ παραμείνουν στὴν τιμητικὴ αὐτὴ θέση καὶ, παράλληλα, νὰ ἐνισχύσει τοὺς τελευταίους, ὥστε νὰ βρεθοῦν κι αὐτοὶ πρῶτοι, μαζὶ μὲ τὸν Κύριό μας. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου