ΠΕΜΠΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ  ΕΠΙ  ΤΗ  ΣΥΝΑΞΕΙ

ΤΗΣ  ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

 ΤΗΣ  ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

  

“Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,

καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτω προσάγει.

Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.

Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.

Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,

ὁ πρὸ αἰώνων Θεός!!!”

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βρέφος βαστάζουσα, ἐν ταὶς ἀγκάλαις Ἁγνή, τὸν πάντων δεσπόζοντα, σάρκα λαβόντα ἔκ σοῦ, χαρᾶς ὤφθης πρόξενος, ὅθεν πᾶσα ἡ κτίσις, ἀνυμνεῖ χαρμοσύνως, σήμερον Θεοτόκε, τὴν φρικτήν σου λοχείαν πηγὴν γὰρ ἀθανασίας, κόσμω ἐκύησας.

Την επομένη ημέρα από την Γέννηση του Ιησού Χριστού εορτάζουμε  την Σύναξη της  Υπεραγίας Θεοτόκου.

Είναι το δεύτερο μεγάλο  πανηγύρι  της ενορίας μας  μετά από το Δεκαπενταύγουστο.   Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος αξιωθήκαμε να εορτάσομε την απόδοση τιμής στην Μητέρα  του Σωτήρος.  Την ημέρα αυτή ανά την Ορθοδοξία τελείται Θεία Λειτουργία προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.

 Ιερουργός  ο  Μητροπολίτης  Χίου Ψαρών και Οινουσσών  κ. Μάρκος και συλλειτουργοί  οι ιερείς π. Αργύριος Μυλωνάς, ο εφημέριος του Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, ο π. Κωνσταντίνος Βιττάκης και ο Αρχιδιάκονος  π.  Απόστολος Λάρδας.  

     Η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία κατανυκτική, ευλαβική και  λαμπρή, τελέστηκε με κάθε   εκκλησιαστική  μεγαλοπρέπεια.

    Ο Μητροπολίτης κ. Μάρκος στην ομιλία του αναφέρθηκε κυρίως στην σημερινή εορτή που ονομάζεται «Η Σύναξη  της Υπεραγίας  Θεοτόκου».

      Η εικόνα της Παναγίας, δεσπόζει εδώ και πάρα  πολλά χρόνια εντός του Ιερού Ναού είναι ολοφάνερη και θαυματουργή. Παρ’όλο τον βροχερό καιρό αθρόα υπήρξε  η προσέλευση των πιστών την Πέμπτη το πρωί για να λειτουργηθεί και να προσευχηθεί στην Υπεραγία Θεοτόκο  

     Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους ο Αντιπεριφερειάρχης Β. Αιγαίου κ. Παντ. Μπουγδάνος, ο Δήμαρχος  Χίου κ. Σταμάτης Κάρμαντζης, ο  Πρόεδρος Νομικού Προσώπου του Δήμου Χίου κ. Ιωάννης Μανάρας, ο Πρόεδρος του Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου Δήμου Χίου κ. Δημήτριος Μάντικας, ο Αντιδήμαρχος  Καθαριότητος κ. Πάνος Αναγνώστου, ο Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Χίου κ. Σίμος Βενέτος,  ο πρ. Δήμαρχος Χίου  κ. Πέτρος Παντελάρας, ιατροί, δικηγόροι, επιστήμονες, καθηγητές  και ένα μεγάλο πλήθος πιστών.

     Εις την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία έψαλλαν και οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου, υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

     Μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό ρόφημα με διάφορα γλυκίσματα περίμενε όλο το εκκλησίασμα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο.
Ευχαριστούμε θερμά τον καλό φίλο Xristos Frantzis για το φωτογραφικό υλικό.

      Ευχόμαστε και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά, με Υγεία, Ελπίδα, Καλοσύνη, Πίστη, Ανθρωπιά και Ειρήνη για όλο τον κόσμο.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 51
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
29 Δεκεμβρίου 2019
(Γαλ.α΄11-19)
«...τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον·» (Γαλ.α΄11)

1. Ἀποκάλυψη Θεοῦ

Τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῶν Χριστουγέννων, οἱ εὐαγγελικὲς διηγήσεις μᾶς μεταφέρουν στὴ Βηθλεέμ, μαζὶ μὲ τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς Μάγους, τὸν ἀστέρα καὶ τοὺς ἀγγέλους… Μᾶς ἀφηγοῦνται τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς ποὺ ἀποκαλύπτει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτὸ βεβαιώνει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή: «Γνωρίζω ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον»· σᾶς γνωστοποιῶ, ἀδελφοί, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Καὶ συνεχίζει: Διότι ὄχι μόνο οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι, ἀλλὰ κι ἐγὼ δὲν τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχθηκα ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸ παρέλαβα «δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Σκοντάφτει ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ στὰ ὑπερφυσικὰ σημεῖα τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ποὺ ἀναφέρονται στὰ Εὐαγγέλια καὶ προσπαθεῖ εἴτε νὰ τὰ ἐξηγήσει μὲ διάφορους συλλογισμοὺς εἴτε νὰ ἀποδυναμώσει τὸ ἱστορικό τους ὑπόβαθρο δίνοντάς τους μυθικὸ χαρακτήρα. Κι ὅμως, εἶναι θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν ἀδιάψευστους μάρτυρες, ὅπως π.χ. ἡ ἐμφάνιση τῶν ἀγγέλων στοὺς βοσκούς, τὸ ἀστέρι τῶν Μάγων ποὺ τοὺς ὁδηγοῦσε μέρανύχτα καὶ τελικὰ στάθηκε ἐπάνω ἀπὸ τὸν τόπο ὅπου ἦταν ὁ νεογέννητος Χριστός, κ.ἄ. Ὅλα αὐτὰ ἀποκαλύφθηκαν μὲ θαυμαστὸ τρόπο στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὸ πλέον χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅτι δηλαδὴ «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16). Αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἑορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα: τὴν ἱστορικὴ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

2. Δύναμη ἀναγεννητικὴ

Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη γιὰ τὴν ἀξιοπιστία καὶ τὴ θεοπνευστία τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελεῖ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ ἀκολουθοῦν.

Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν φέρνει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του ὡς χαρακτηριστικὸ παράδειγμα μεταστροφῆς καὶ ἀναγεννήσεως ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ τοῦ ἀποκαλύφθηκε. Γράφει: «Ἠκούσατε τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν»· ἀσφαλῶς ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴ διαγωγὴ ποὺ ἔδειξα κάποτε, ὅταν ἀκολουθοῦσα τὸ νόμο καὶ τὰ ἔθιμα τῶν Ἰουδαίων. Ἀκούσατε δηλαδὴ ὅτι κατεδίωκα ὑπερβολικὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν καταστρέψω.
Κι ὅμως, αὐτὸς ποὺ ἦταν φανατικὸς διώκτης τῶν χριστιανῶν περισσότερο κι ἀπὸ κάθε ἄλλο Ἰουδαῖο, ὅταν δέχθηκε τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἐγκατέλειψε τὴν προηγούμενη ζωή του καὶ ἀφοσιώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου.

Οἱ καλοδιάθετες ψυχὲς δὲν μποροῦν νὰ μείνουν ἀσυγκίνητες στὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ προκαλεῖ πραγματικὸ συγκλονισμὸ μέσα τους καὶ γίνεται ἀφορμὴ μετανοίας καὶ ριζικῆς ἀλλαγῆς. «Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» (Ἑβρ. δ΄ 12). Εἶναι ζωντανὸς καὶ δραστικὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ κοφτερὸς περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο μαχαίρι δίκοπο. Εἰσχωρεῖ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ μὲ τὶς ἀπαραίτητες τομὲς ἐπιφέρει τὴν κάθαρση, τὴ θεραπεία, τὴν ἀνακαίνιση!

3. Ὁ «Ἀδελφόθεος»

Κατὰ τὴ σημερινὴ Κυριακή, ποὺ ὀνομάζεται «μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν», ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τρεῖς σημαντικὲς μορφές: Τὸν δίκαιο Ἰωσήφ, τὸν μνήστορα τῆς Παρθένου, τὸν βασιλέα Δαβὶδ ὡς προπάτορα τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ἅγιο Ἰάκωβο τὸν Ἀδελφόθεο. Εἰδικὰ γιὰ τὸν ἀδελφόθεο Ἰάκωβο κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ τέλος τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ Ἀναγνώσματος καὶ βεβαιώνει ὅτι στὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ πῆγε γιὰ νὰ γνωρίσει τὸν ἀπόστολο Πέτρο, δὲν συνάντησε κανέναν ἄλλον Ἀπόστολο, «εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου».

Βέβαια, ὅταν ἀκοῦμε γιὰ ἀδελφοὺς τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἶναι παιδιὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ὑπῆρξε Παρθένος καὶ πρὸ καὶ κατὰ καὶ μετὰ τὸν τόκον, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται Ἀειπάρθενος, ἀλλὰ παιδιὰ τοῦ Ἰωσήφ. Διότι ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ, προτοῦ μνηστευθεῖ τὴν Παναγία, εἶχε σύζυγο ποὺ πέθανε καὶ μὲ τὴν ὁποία εἶχαν ἤδη ἀποκτήσει παιδιά. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ὁ Ἰάκωβος. Κι ἐπειδὴ στὰ μάτια τῶν Ἰουδαίων ὁ μνήστορας Ἰωσὴφ νομιζόταν ὡς ὁ πατέρας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γι’ αὐτὸ ὁ Ἰάκωβος καὶ τὰ ἄλλα παιδιὰ τοῦ Ἰωσὴφ θεωροῦνταν ὡς ἀδελφοί Του.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ποὺ ἔμεινε γνωστὸς ὡς «ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου» φάνηκε ἀντάξιος τοῦ τιμητικοῦ αὐτοῦ τίτλου, διότι, ὡς πρῶτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ αὐταπάρνηση μέχρι τέλους καὶ ἀξιώθηκε νὰ ἐπισφραγίσει τὴ ζωή του μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Ἂς ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες του. Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ
ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί,
προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Φθάσαντες τήν μεγάλην ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων, δοξολογοῦμεν ἐν ὕμνοις καἰ ᾠδαῖς πνευματικαῖς τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους κενώσαντα ἑαυτόν καί τήν ἡμετέραν σάρκα ἀναλαβόντα Κύριον, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἐκ τῆς «δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου» καί ἀνοίξῃ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Παραδείσου τάς πύλας. Ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, βιοῦσα λειτουργικῶς τό ὅλον μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, προγευομένη τῆς δόξης τῆς ἐσχατολογικῆς Βασιλείας καί δίδουσα χριστοπρεπῶς τήν καλήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης ἐν τῷ κόσμῳ.

Ὁ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» χαρακτήρ τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον δέν τήν ἀποκόπτει ἀπό τήν ἱστορικήν καί τήν κοινωνικήν πραγματικότητα, ἀλλά ἐμπνέει καί ἐνδυναμώνει τήν μαρτυρίαν αὐτῆς. Οὕτως, ἡ Ἐκκλησία, ἐν ἀναφορᾷ πάντοτε πρός τόν αἰώνιον προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, διακονεῖ τάς ὑπαρξιακάς ἀνάγκας αὐτοῦ, ἐπιχέει, ὡς ὁ Καλός Σαμαρείτης, «ἔλαιον καί οἶνον» ἐπί τάς πληγάς, καθισταμένη ὁ «πλησίον» παντός «ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς» (πρβλ. Λουκ. ι’, 25 – 37), ἰωμένη τάς συγχρόνους «ἀσθενείας τοῦ πολιτισμοῦ», φωτίζουσα τάς διανοίας καί τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πνευματικότης, ὡς παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν ζωήν τῶν πιστῶν, σημαίνει μαρτυρεῖν ἔργῳ καί λόγῳ περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος καί δέν ἔχει σχέσιν μέ ἄγονον ἐσωστρέφειαν. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ζωῆς χορηγός, πηγή ἀγαθότητος, νομή χαρισμάτων, ζωή καί φῶς. Ὁ χριστιανός εἶναι φλεγόμενος ἄνθρωπος, φιλόθεος, φιλάνθρωπος καί φιλοκαλικός, δραστήριος καί δημιουργικός.

Τό Εὐαγγέλιον τῶν Χριστουγέννων ἀκούεται καί ἐφέτος εἰς ἕν πολιτισμικόν περιβάλλον, ὅπου ὑψίστη ἀξία θεωρεῖται τό «ἀτομικόν δικαίωμα». Ὁ ἑαυτοκεντρισμός καί ἡ φενάκη τῆς αὐτοπραγματώσεως μειώνουν τήν κοινωνικήν συνοχήν, ἐξασθενίζουν τό φιλάλληλον πνεῦμα καί τήν ἀλληλεγγύην καί ἐργαλειοποιοῦν τάς διανθρωπίνας σχέσεις. Ὁ ἄκρατος οἰκονομισμός καί ἡ ἐκκοσμίκευσις βαθύνουν τό ὑπαρξιακόν κενόν καί ὁδηγοῦν εἰς συρρίκνωσιν τῶν δημιουργικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νά ἀγνοήσῃ τάς ἐξελίξεις αὐτάς, τάς συνεπείας τῶν ὁποίων ὑφίστανται πρωτίστως οἱ νέοι, μέ ὄχημα τάς σαγηνευτικάς μηχανάς τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ καί τάς παντοειδεῖς ὑποσχέσεις «ψευδῶν παραδείσων». Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 2016) ἐκάλεσε μετ᾿ ἐμφάσεως τούς νέους «νά συνειδητοποιήσουν ὅτι εἶναι φορεῖς τῆς μακραίωνος καί εὐλογημένης παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ταυτοχρόνως δέ καί οἱ συνεχισταί αὐτῆς», νά συμμετέχουν ἐνεργῶς εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, «νά διαφυλάσσουν θαρραλέως καί νά καλλιεργοῦν μέ δυναμισμόν τάς αἰωνίους ἀξίας τῆς Ὀρθοδοξίας διά νά δίδουν τήν ζείδωρον χριστιανικήν μαρτυρίαν» (Ἐγκύκλιος, § 8 καί 9).

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, στοιχοῦντες τῇ προτροπῇ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καί μέ ἀναφοράν εἰς τήν πρόσφατον ἐκλογήν καί ἐγκατάστασιν τῶν νέων Ἀρχιεπισκόπων Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας καί Θυατείρων καί Μεγάλης Βρεταννίας εἰς τάς τρεῖς μεγάλας Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐν τῇ Διασπορᾷ, ἀνακηρύσσομεν τό ἔτος 2020 «ἔτος ποιμαντικοῦ ἀνακαινισμοῦ καί ὀφειλετικῆς μερίμνης διά τήν νεολαίαν», καλοῦντες σύμπαντα τόν καθ᾿ ἡμᾶς ἱερόν κλῆρον καί τόν χριστεπώνυμον λαόν εἰς συμμετοχήν καί εἰς στήριξιν τῆς ἐνθέου ταύτης προσπαθείας.

Ἀποβλέπομεν εἰς τήν ἀνάπτυξιν μιᾶς «διαλεγομένης Ποιμαντικῆς» μέ φαντασίαν καί ὅραμα, μέ ἀκλόνητον πίστιν εἰς τήν ἀείρυτον χάριν τοῦ Θεοῦ καί μέ ἐμπιστοσύνην εἰς τήν δύναμιν τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ προσωποκεντρική αὐτή Ποιμαντική ὀφείλει νά στρέφῃ τούς νέους ἀπό τό «ζητεῖν τά ἑαυτῶν» καί τό «ἑαυτοῖς ἀρέσκειν», εἰς τήν «οὐ ζητοῦσαν τά ἑαυτῆς» ἀγάπην καί εἰς τό «ἀρέσκειν Θεῷ», ἀπό τά «ἀγαθά» εἰς τό «Ἀγαθόν», ἀπό τό «πολλῶν δεῖσθαι» εἰς τό «ἕν, οὗ ἐστι χρεία», συμβάλλουσα εἰς τήν ἀνάδειξιν τῶν χαρισμάτων ἑκάστου ἐξ αὐτῶν. Ὁ ἀληθῶς ἐλεύθερος ἑαυτός γεννᾶται διά τῆς προσφορᾶς τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Βάσις διά τήν ἀφύπνισιν τῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως παραμένει καί σήμερον ἡ βίωσις καί ἡ κατανόησις τοῦ νοήματος τῆς χριστιανικῆς λατρείας, τοῦ κοινοτικοῦ, εὐχαριστιακοῦ καί ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος της. Οἱ νέοι πρέπει νά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι σωματεῖον χριστιανῶν ἀλλά «Σῶμα Χριστοῦ». Καλοῦμεν τόν ἀνά τήν οἰκουμένην ἱερόν κλῆρον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας εἰς μίαν «κενωτικήν» ποιμαντικήν κινητοποίησιν. Δέν θά ἀναμένωμεν νά ἔλθουν οἱ νέοι καί αἱ νέαι πρός ἡμᾶς, ἀλλά πορευόμεθα ἡμεῖς πρός αὐτούς, ὄχι ὡς κριταί ἀλλά ὡς φίλοι, μιμούμενοι τόν «ποιμένα τόν καλόν», ὅς «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι’, 11). Ὁ ποιμήν εὑρίσκεται πάντοτε ἐν ἐγρηγόρσει καί ἐπιφυλακῇ, γνωρίζει τάς ποιμαντικάς ἀνάγκας τῶν νέων καί τόν κοινωνικόν των περίγυρον καί δρᾷ ἀναλόγως.

Ἡ ποιμαντική του παρέμβασις ἀντλεῖ ἔμπνευσιν καί κατεύθυνσιν ἀπό τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, προσφέρουσα εἰς τούς νέους ὄχι ἁπλῶς «βοήθειαν», ἀλλά τήν «ἀλήθειαν» τῆς ἐλευθερίας, «ἧ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν» (Γαλ. ε’, 1).

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, προσκυνοῦντες μετ᾿ εὐλαβείας τό Θεῖον Βρέφος τῆς Βηθλεέμ, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν, ἐκ τοῦ πανεόρτου Φαναρίου, εὐλογημένον τό Ἅγιον Δωδεκαήμερον καί εὔκαρπον τόν ἐπί θύραις νέον σωτήριον ἐνιαυτόν, ἐπικαλούμενοι ἐφ᾿ ὑμᾶς τήν ἀείζωον χάριν καί τό μέγα ἔλεος τοῦ συγκαταβάντος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ «Θεοῦ μεθ᾿ ἡμῶν».

Χριστούγεννα ‚βιθ’

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΑΡ. 39

Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον
καί τόν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
"Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο" (Ἰωάν.α, 14).

Χριστιανοί μου!

Πανυπερευλογημένη τυγχάνει καί πανευφρόσυνος ἡ ἁγία μεγάλη Δεσποτική Ἑορτή τῆς κατά Σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Μητρόπολις τῶν Ἑορτῶν, ἡ Ἑορτή κατά τήν ὁποίαν ἡ Παρθένος τίκτει τόν Ὑπερούσιον, ὁ Ὑψηλός Θεός δι’ ἡμᾶς φανερώνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ἡ Ἑορτή κατά τήν ὁποίαν «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο».

Εἰς αὐτάς τάς τέσσαρας λέξεις περικλείεται τό μέγιστον Εὐαγγέλιον, τό ὁποῖον ὁ Θεός δίδει εἰς τόν ἄνθρωπον, ὁ Οὐρανός εἰς τήν γῆν, ὁλόκληρον τό Εὐαγγέλιον τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. «Ἰδού εὐαγγελίζομεν ὑμῖν χαράν μεγάλην» (Λουκ. β, 10). Ἔξω ἀπό αὐτό καί χωρίς αὐτό δέν ὑπάρχει ἄλλο Εὐαγγέλιον διά τόν ἄνθρωπον, οὔτε εἰς αὐτόν, οὔτε εἰς τόν ἄλλον κόσμον. Εἰς αὐτό εὑρίσκεται κάθετι, αἰωνίως ἀναγκαῖον διά τόν ἄνθρωπον εἰς ὃλους τούς κόσμους. Μοναδικόν, χαρμόσυνον μήνυμα διά τήν ὓλην εἰς ὃλας τάς μορφάς της. Ἀπό τήν πιό σκληρήν καί πυκνήν ὓλην τοῦ διαμαντιοῦ μέχρι τήν πιό λεπτήν καί ἀφανῆ τοῦ ἠλεκτρονίου καί τοῦ φωτονίου.

Ὁ Λόγος ἔγινε σάρξ, Θεοσάρξ, κατά τόν ὃσιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς, ὣστε οὔτε ὁ Θεός παύει νά εἶναι Θεός, οὔτε ἡ σάρξ παύει νά εἶναι σάρξ. Μόνον πού ἡ σάρξ εἰς τήν μυστικήν ἀλλά πραγματικήν ἕνωσίν της μέ τόν Θεόν ζεῖ καί ἀκτινοβολεῖ ὃλας τάς τελειότητας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Λόγος ἔγινε ψυχή, Θεο-ψυχή, ἀλλά ὁ Θεός παραμένει Θεός καί ἡ ψυχή παραμένει ψυχή. Μόνον πού ἡ ψυχή περιπατεῖ εἰς τούς δρόμους τῶν αἰωνίων καί χαροποιῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, εἰς ὃλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους.

Ὁ Λόγος ἔγινεν αἴσθησις, Θεο-αίσθησις. Ἐν τούτοις, ὁ Θεός δέν παύει νά εἶναι Θεός καί ἡ αἴσθησις παραμένει ἀνθρωπίνη αἴσθησις. Μέ τήν διαφοράν ὃτι ἡ αἴσθησις ζεῖ ὃλο τό θεῖον ἄπειρον ὡς ἰδικόν της.

Ὁ Λόγος ἔγινε κτίσμα, Θεο-κτίσμα, «ὁ ὤν γίνεται, ὁ ἄκτιστος κτίζεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται» (Ἁγ. Γρηγορίου Θεόλόγου, Λόγος 45, 9. PG 36,633/6). Μέ αὐτό ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ δέν χάνει τά θεῖά Της ἰδιώματα, ὃπως καί ἡ φύσις τοῦ κτίσματος δέν χάνει τά κτιστά της ἰδιώματα. Μόνον πού τό κτίσμα περνᾶ διά μέσου θαυμαστῶν μεταμορφώσεων, αἱ ὁποῖαι τό ὁδηγοῦν ἀπό δόξης εἰς δόξαν.

Ὁ Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος, πλήρης ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Ἐν τούτοις, ὁ Θεός παραμένει εἰς τά ὃριά Του καί ὁ ἄνθρωπος εἰς τά δικά Του, ἄν καί εἶναι ἡνωμένος στενώτατα, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως. Μόνον πού ὁ ἄνθρωπος οἰκειοποιεῖται ὃλας τάς ἀπορρήτους τελειότητας τοῦ Θεοῦ καί ἀποκτᾶ τήν θείαν αἰωνιότητα καί τήν θείαν δόξαν,γίνεται «ὁμόθεος», κατά τήν ἔκφρασιν τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὁ Θεός Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος διά νά ἐπαναφέρῃ τόν ἄνθρωπον πρός τό ἀρχέτυπον, πρός τόν Δημιουργόν του, διότι ὁ ἄνθρωπος ἐδημιουργήθη εἰς τήν ἀρχήν διά τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔχων τόν χαρακτῆρα τοῦ Θείου Λόγου (Γεν.α,26-27, Ἰωάν. α, 9. Κολ.γ,10).

Ἡ ἁμαρτία καί τό κακόν ἀποτελοῦν τήν τραγικήν καί παράλογον ἀπόπειραν τοῦ ἀνθρώπου νά ἀπομακρύνῃ τόν Θεόν Λόγον ἐκ τῶν θεμελίων τοῦ σύμπαντος.

Ὁ Θεός Λόγος ἐσαρκώθη διά νά ἐπαναφέρῃ τήν κτίσιν πρός τόν Δημιουργόν, διότι Αὐτός εἶναι τό πρῶτον θεμέλιόν της καί ἡ βάσις της. Διά τοῦτο δικαίως εὐαγγελίζεται ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ὃτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἀποτελεῖ τό μοναδικόν ἀρραγές καί αἰώνιον θεμέλιον καί ὃτι «θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον» (Α’Κορ. γ 11). Μέ τήν ἐνανθρώπησίν Του ὁ Θεός Λόγος ἔδειξεν ὃτι ὁ Θεός Λόγος εἶναι ἡ οὐσία τῆς φύσεως μας, τό θεμέλιον τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι μας, ἡ βάσις τῆς ἀνθρωπίνης μας ζωῆς καί ὑπάρξεως.

Ἑορτάζοντες τά Χριστούγεννα, οὐσιαστικῶς ὁμολογοῦ-μεν καί δοξάζομεν τό μοναδικόν ἀληθινόν νόημα καί τόν λόγον τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς.

Διότι κατά τήν ἡμέραν τῆς τοῦ Κυρίου Γεννήσεως «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως», τοῦ θείου νοήματος, καί ἐπλήρωσεν ὃλον τόν κόσμον μέχρι τῶν περάτων του, καί ἀπεκάλυψεν εἰς ἡμᾶς τό αἰώνιον νόημα καί τόν λόγον αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ ἀνθρώπου.

Εἰς τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ μας ἐδόθη ἡ ἀποκάλυψις καί τό νόημα τόσον τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου, ὃσον καί τοῦ μυστηρίου τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Διά τοῦτο μᾶς εἶναι ἀγαπητός ὁ ἄνθρωπος: διότι ἀνήκει εἰς τόν Θεόν Λόγον καί ἐξ αἰτίας αὐτοῦ εἶναι λογικός. Ἀλλά μᾶς εἶναι ἀγαπητή καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἀνήκει κι αὐτή εἰς τόν Θεόν Λόγον, καί δι΄αὐτό εἶναι λογική. Καί ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώπου μᾶς εἶναι ἀγαπητή, διότι ἀνήκει εἰς τόν Θεόν Λόγον καί δι’αὐτοῦ εἶναι λογική. Καί ἡ αἴσθησις τοῦ ἀνθρώπου μᾶς εἶναι ἀγαπητή, διότι ἀνήκει εἰς τόν Θεόν Λόγον καί δι’αὐτό εἶναι λογική. Κατά τόν ἴδιον τρόπον μᾶς εἶναι ἀγαπητή καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, διότι εἶναι τοῦ Θεοῦ Λόγου καί δι΄αὐτό λογική. Μᾶς εἶναι ἀγαπητός καί ὁ κόσμος ἀκόμη, διότι εἶναι τοῦ Θεοῦ Λόγου καί δι’αὐτό καί αὐτός λογικός, καθώς καί ὁ οὐρανός, διότι καί αὐτός εἶναι τοῦ Θεοῦ Λόγου καί διά τοῦτο λογικός.

Χριστιανοί μου!

Μέ τήν Γέννησιν τοῦ Θεοῦ ἐν σώματι, ἐγεννήθη εἰς αὐτόν τόν κόσμον ὃλος ὁ Θεός, ὃλη ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὃλη ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὃλη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὃλη ἡ Ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ, ὃλον τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο ὃλοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τόν Θεόν καί τήν Δικαιοσύνην Αὐτοῦ, μέσα εἰς τήν πνευματικήν ἔξαρσιν καί τήν ἄπειρον χαράν των, χαιρετίζουν ὃλα τά ὄντα καί ὃλην τήν κτίσιν μέ τόν Χριστουγεννιάτικον χαιρετισμόν:’’ Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο’’. Ἐνῶ ἀπό τά Χριστονοσταλγικά βάθη τῶν ὄντων καί τῆς κτίσεως ἀντηχεῖ συγκινητική ἡ ἀπάντησις: Ἀληθῶς «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο»!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2019

Μέ πατρικές εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
 ΤΟΥ ΕΝΟΡΙΑΚΟΥ
 ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ 
ΤΗΣ  ΕΝΟΡΙΑΣ  ΠΑΝΑΓΙΑΣ   ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

Κάθε χρόνο εδώ και πολλές δεκαετίες  ο Πρόεδρος και τα μέλη του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου της Παναγίας Λατομιτίσσης  συγκεντρώνονται στο γραφείο του Ναού προκειμένου να ασχοληθούν με θέματα που απασχολούν πολλούς συνανθρώπους μας.

       Δύσκολο το έργο της προσφοράς και δυστυχώς αυξάνονται όλο και περισσότερο οι ανάγκες για να επουλωθούν οι πληγές της φτώχειας, της  δυστυχίας, της αρρώστιας, της μοναξιάς.                   

    Η κοινωνία μας  είναι γεμάτη από αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, για τους οποίους η εκκλησία μας πονά και νοιάζεται  τόσο κατά τις μεγάλες εορτές, όσο και καθ’ όλο το έτος προσφέροντάς τους οικονομική ενίσχυση όσο αυτό είναι δυνατόν.

 Η αξία του εθελοντισμού στη ζωή μας, καλλιεργείται από τις Θεϊκές εντολές, που τονίζουν σε όλους μας ότι οφείλουμε να αγαπάμε τον πλησίον μας.

       Καθημερινά πολλά και σοβαρά θέματα απασχολούν τους υπεύθυνους του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου, που με πολύ αγάπη, εχεμύθεια και σοβαρότητα προσπαθούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας.

       Ετσι λοιπόν  και φέτος  με την ευκαιρία της εορτής  των Χριστουγέννων, η ενορία μας, στάθηκε δίπλα  στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν οξύτατα βιοποριστικά προβλήματα.

     Σε μια εποχή απομόνωσης και ατομισμού, το αγκάλιασμα  της  φτώχειας,  της αγωνίας και  του πόνου του διπλανού μας είναι  υποχρεώσή μας.

     Ευχαριστούμε όλους, επώνυμους και ανώνυμους που έστω και από το υστέρημά τους, ενισχύουν το Ενοριακό Φιλόπτωχο Ταμείο και τους ευχόμεθα ο Θεός να τους ανταμείβει δια πρεσβειών της Υπεραγίας  Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

       Ευχόμαστε ολόψυχα η γέννηση του Θεανθρώπου να ζεστάνει την καρδιά όλων μας και να μας χαρίσει ελπίδα, φώτιση, υγεία και ο Νέος Χρόνος να φέρει την αγάπη και την ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Καλό και ευλογημένο Δωδεκαήμερο.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 50
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
22 Δεκεμβρίου 2019
(Ἑβρ.ια΄9-10. 32-40)

Ἡ ἀποκορύφωση τῆς προετοιμασίας τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς Δεσποτικές Ἑορτές τοῦ Δωδεκαημέρου βρίσκεται στήν σημερινή Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Ὁλόκληρη ἡ Ἱερά Ἱστορία παρελαύνει μπροστά μας μέ τά κείμενα τοῦ ἀποστολικοῦ καί εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ὅπως ἐπίσης καί μέ τήν θεσπέσια Χριστουγεννιάτικη Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Τόσο τό εὐαγγελικό, ὅσο καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα παρουσιάζουν ἀπό τή μιά μεριά τό κατά σάρκα γενεαλογικό δένδρο τοῦ Κυρίου καί ἀπό τήν ἄλλη τούς «ἀπ᾿ αἰῶνος τῷ Θεῷ εὐαρεστήσαντας» καί συνεργήσαντας ἀνθρώπους στό ἔργο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας. Πρόκειται γιά τούς προκρίτους τῶν Πατριαρχῶν, τούς πρό τοῦ Νόμου Πατέρας, πού ἐμφανίζουν διά τῆς προτυπώσεως τήν «ἐν σαρκί τοῦ Χριστοῦ θείαν Γέννησιν». Ἔλαμψαν δέ διά τῆς πίστεως, ὡς φωτοειδεῖς λαμπάδες, πού κατεφώτισαν καί προεκήρυξαν τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν φθορά τῆς ἁμαρτίας, μέ τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀναφέρει τά πρόσωπα ἐκεῖνα πού ἔζησαν μέ δυνατή πίστη γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία. Ὅλα τά ἱστορικά γεγονότα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν προεικόνιση τῶν μελλοντικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Μεσσία, ὥστε νά φανερώνεται ἀπό τότε ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Χριστοῦ. Μέ τέτοιες προεικονίσεις εἶναι γεμάτη ἡ Παλαιά Διαθήκη, μέχρι σημείου νά σκιαγραφοῦνται, ὀκτώ αἰῶνες πρίν καί μέ λεπτομέρειες, ἡ Γέννηση, ἡ ζωή, ὁ σταυρικός θάνατος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἡ δύναμη τῆς πίστεως τῶν Ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπερβαίνει καί νικᾶ ὅλους τούς πειρασμούς, τούς διωγμούς, τίς ἀρρώστιες, τίς φυλακίσεις, τούς λιθοβολισμούς, τούς πριονισμούς, τίς θλίψεις, τίς κακουχίες καί αὐτόν τόν θάνατο. Ἐδῶ ἀληθινά πραγματώνεται ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου ὅτι ἡ πίστη ἔχει τήν δύναμη νά μετακινῆ βουνά. Τά θαυματουργικά ἀποτελέσματα τῆς πίστεως τῶν Ἁγίων καί Δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι μιά ἐπί πλέον βεβαιότητα γιά τόν δρόμο τῆς πίστεως τοῦ κάθε ἀνθρώπου προσωπικά.

Τά μεγάλα κατορθώματα τῆς πίστεως φανερώνονται σ᾿ ἕνα χῶρο πού παραμένει ἀόρατος καί ἀπρόσιτος για τόν ἄνθρωπο τῆς ἀπιστίας. Εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἀπιστίας ἐκφράζει καί ἡ παροῦσα μορφή τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει πώς γιά τά κατορθώματα τῆς πίστεως αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων δέν ἦταν καί δέν εἶναι ἄξιος αὐτός ὁ κόσμος. Ἕνας κόσμος πού ἔχει ὡς ἰδανικά του τά εἴδωλα τῶν ἀνέσεων καί τῶν ἀπολαύσεων καί στηρίζεται στίς ἀδικίες, στίς ἐξοντώσεις, στούς ἀπάνθρωπους ὑποβιβασμούς καί ἐξευτελισμούς, δέν μπορεῖ μέ κανένα τρόπο νά ἀναγνωρίση καί νά ἀποδεχθῆ τήν αὐταπάρνηση καί τήν θυσία τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεως. Ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι ἕνα μυστήριο πού ὑπερβαίνει τίς δυνατότητες λογικῆς ἑρμηνείας· εἶναι μυστήριο πίστεως καί προσδοκία ἐλπίδας.

Οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔζησαν μέ τήν προσδοκία νά δοῦν τήν ἐκπλήρωση τῆς θείας ἐπαγγελίας, τήν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ. Ὡστόσο, πέθαναν καί δέν εἶδαν νά ἐκπληρώνεται αὐτή ἡ ἐπαγγελία. Ἡ προσδοκία αὐτή δέν ἐκπληρώθηκε ὅσο ζοῦσαν, διότι ἔπρεπε νά περιμένουν ἐμᾶς, «ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσι».Ὅταν ἦρθε τό «πλήρωμα τοῦ χρόνου», ἡ προσδοκία ἐκπληρώθηκε. Ὁ Λυτρωτής ἦρθε. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ πλέον πραγματικότητα. Αὐτό τό γεγονός ἑτοιμαζόμαστε νά γιορτάσουμε σέ λίγες ἡμέρες, τόν ἐρχομό καί τήν Γέννηση τοῦ Σωτήρα. Ἐν τούτοις, τό μυστήριο τῆς σωτηρίας δέν ὁλοκληρώθηκε ἀκόμη. Καί οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί οἱ Ἅγιοι τῆς Καινῆς καί ἐμεῖς ὅλοι ζοῦμε μέ τήν ἐλπίδα τῆς νέας καί ἔνδοξης Δευτέρας Ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου καί τόν πόθο τῆς εἰσόδου στήν Βασιλεία Του.

Ἀδελφοί μου, οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔζησαν καί πέθαναν προσηλωμένοι στήν ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη τους πρός τόν ἀληθινό Θεό τούς ἔδινε δύναμη νά ὑπομένουν τήν κάθε δοκιμασία. Στά ἴχνη τους καλούμαστε σήμερα νά πορευθοῦμε κι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, πού ἀξιωθήκαμε νά δοῦμε τήν ἐκπλήρωση τῆς πρώτης προσδοκίας καί νά ζοῦμε στόν καιρό τῆς χάριτος. Ἄς ἐπιδείξουμε, λοιπόν, μεγαλύτερη πιστότητα στήν ἐλπίδα μας καί περισσότερο ζῆλο στήν ἐν Χριστῷ ζωή πού κληθήκαμε νά ζήσουμε.

Ἄς σκεπτόμαστε καί ἄς ποθοῦμε «τά ἄνω, μή τά ἐπί γῆς». Γιατί δεν ἔχουμε ἐδῶ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο μόνιμη πόλη, ἀφοῦ ἡ μελλοντική πόλη, ἡ «ἄνω Ἱερουσαλήμ», ἀποτελεῖ τήν ἀληθινή μας καί αἰώνια πατρίδα. Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 49
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ
15 Δεκεμβρίου 2019
(Β΄Τιμ. α΄ 8 -18)
«Μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν…, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ»(Β.Τιμ. α΄ 8).

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένο στό σεπτό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, τοῦ ὁποίου τήν ἱερά μνήμη ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.

Ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς μαθητές Του νά γίνουν μάρτυρές Του «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Νά δίδουν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Τό ἴδιο ζητᾶ τώρα καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τό μαθητή καί πνευματικό του παιδί, τόν Ἀπόστολο Τιμόθεο, τό ἴδιο ζητᾶ ὁ Χριστός καί ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει σ’Αὐτόν. «Ὅποιος μέ ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ὁμολογήσω καί ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο πατέρα μου».

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ πιστός δίδει τήν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο; Κατά πρῶτον καί κύριο λόγο ἡ μαρτυρία δίδεται μέ τή ζωή τοῦ πιστοῦ, μέ τήν ἁγία ζωή μας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν ζεῖ σύμφωνα μέ τήν πίστη του, ποιό κῦρος μπορεῖ νά ἔχει μιά τέτοια πίστη καί σέ ποιό βαθμό μπορεῖ νά ἐπηρεάσει;

Ἐκτός ἀπό τήν ἁγία ζωή, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ δίνεται καί μέ τόν λόγο γιά τό Χριστό. Αὐτό βέβαια πού ἔχει σημασία εἶναι ὁ λόγος νά εἶναι «ἔνσαρκος λόγος». Λόγος, δηλαδή, ὄχι τῶν χειλέων, ἀλλά τῆς καρδιᾶς.

Ὑπάρχει ὅμως μιά βασική προϋπόθεση, χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀληθινή μαρτυρία Χριστοῦ. Ἡ προϋπόθεση αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία. Δέν μπορεῖ νά δώσει τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ αὐτός πού δέν ἔχει τήν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή του. Γνώση τοῦ Θεοῦ δέν ἐννοοῦμε μιά ἐξωτερική πληροφόρηση γιά τόν Χριστό, ἀλλά τή ζωντανή σχέση μαζί του μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων. Ἡ πραγματική ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνας νοσηρός συναισθηματισμός. Ἀποκτᾶται μέ τήν παραμονή τοῦ πιστοῦ στήν Ἐκκλησία καί τόν ἀγώνα τόν πνευματικό γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἡ ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ λείπει ἀπό τήν ζωή μας, ὅταν, ἐπίσης, ἀπουσιάζει καί ἡ μετάνοια, τότε, ἀντί γιά τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, βλέπουμε νά χρησιμοποιεῖται ἡ πίστη σάν ἰδεολογία. Ὁ Χριστός δέν χρειάζεται ὑπερασπιστές, χρειάζεται μάρτυρες.

Ἡ μαρτυρία γιά τόν Χριστό εἶναι πάντοτε συνδυασμένη μέ τό μαρτύριο. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει.

Μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ὁ σταυρός τόν ὁποῖον καλεῖται ὁ κάθε πιστός νά σηκώσει γιά νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ἡ ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ νέκρωση τοῦ «ἐγώ», ἡ ἐκρίζωση τῶν παθῶν, ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό πατέρα, ἡ ἀποδοχή ὅλου τοῦ κόπου «μέχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός» ἐν ἡμῖν. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἀποδοχή τῆς θλίψεως καί τῆς περιφρονήσεως ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων γιά τήν πίστη μας.Κάποτε τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ἐπισφραγίζεται μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅπως συνέβη μέ τόν σήμερον ἑορταζόμενο Ἅγιο Ἐλευθέριο.

Στό τροπάριό του ὁ ὑμνῳδός τόν προσφωνεῖ «...καθαιρέτα τοῦ Σατάν». Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ἱκανώθηκε νά χύσει καί τό αἷμά του γιά τόν Χριστό, γιατί προηγουμένως, παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, εἶχε συντρίψει τά «μηχανήματα» τοῦ διαβόλου.

Οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό καύχημα καί ἡ δόξα της. Εἶναι αὐτοί πού μέ τόν πιό συγκλονιστικό τρόπο ἔδωσαν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, τή μαρτυρία τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ὅμως ἀπό τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους καί προϋπόθεσή του, ἦταν τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεώς τους. Ἴσως τό μαρτύριο τοῦ αἵματος εἶναι γιά λίγους, τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὅμως εἶναι γιά ὅλους καί ἄς παραμένει ἡ βασική προϋπόθεση γιά μιά αὐθεντική μαρτυρία Χριστοῦ στήν ἐποχή μας. Ἀμήν.     Πηγή:Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 08 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 48
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
8 Δεκεμβρίου 2019
(Ἐφεσ. δ΄ 1-7)
«Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα » (Ἐφεσ. δ΄ 5).

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴ γράφει γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γι᾿ αὐτὸ τὸ θαῦμα ποὺ ὅλοι ζοῦμε. Ἀναπτύσσει σχετικὲς ὑψηλὲς θεολογικὲς ἀλήθειες, ἀλλὰ καὶ διατυπώνει πρακτικὲς συμβουλὲς σχετικὰ μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸν ἀγώνα μας ὡς μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα τῆς ἐπιστολῆς.

Ἐμεῖς θὰ ἀσχοληθοῦμε μόνο μὲ τὸ χωρίο: «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα»· δηλαδή, ἕνας μόνο Κύριος ὑπάρχει, μία πίστη ἔχουν ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ἕνα Βάπτισμα ἔλαβαν ὅλοι. Θὰ δοῦμε ποιὸ εἶναι τὸ νόημα αὐτοῦ τοῦ χωρίου καὶ τί σημαίνει γιὰ τὴ ζωή μας.

1. Ἕνας, μία, ἕνα!

«Εἷς Κύριος»: Ἕνας Κύριος ὑπάρχει, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς καὶ μόνο εἶναι ὁ Σωτὴρ καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο μὲ τὸ ἴδιο τὸ Αἷμα Του.

«Μία πίστις»: Μία εἶναι ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν, αὐτὴ ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος Ἰησοῦς, αὐτὴ ποὺ δίδαξαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος, αὐτὴ ποὺ ἀνέλυσαν καὶ ἀνέπτυξαν μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Εἶναι «ἡ ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστις», ἡ πίστη ποὺ παραδόθηκε στοὺς πιστοὺς μία φορὰ γιὰ πάντα (Ἰούδ. 3).

«Ἓν βάπτισμα»: Ἕνα εἶναι τὸ Βάπτισμα ποὺ λάβαμε· στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁμολογώντας τὴ μία Ὀρθόδοξη Πίστη. Μὲ αὐτὸ γίναμε μέλη τοῦ ἑνὸς Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Τὸ ἅγιο Βάπτισμα εἶναι ἡ πνευματική μας γέννηση, ἡ ἀρχὴ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ σφραγίζει ἀνεξίτηλα τὴν ὕπαρξη τοῦ βαπτιζομένου· γι᾿ αὐτὸ τελεῖται μία φορὰ γιὰ τὸν καθένα, δὲν ἐπαναλαμβάνεται. Ἐπίσης εἶναι τὸ ἴδιο γιὰ ὅλους· ἡ ἴδια Χάρις δίνεται σὲ ὅλους: ριζικὴ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου, ἄφεση ἁμαρτιῶν, υἱοθεσία ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα.

2. Νὰ κρατήσουμε τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἀγάπη.

Ἀπὸ τὴ σύντομη αὐτὴ ἑρμηνεία τοῦ χωρίου κατανοοῦμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη μας ἔχει ἀποκλειστικὸ χαρακτήρα. Δηλαδὴ ὅποιος γίνεται Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὀφείλει νὰ δώσει ὁλόκληρη τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Δὲν μπορεῖ νὰ δέχεται ὅτι εἶναι πιθανὸ νὰ ὑπάρχουν ἄλλοι θεοὶ καὶ σωτῆρες. Ὁ συνειδητὸς Χριστιανὸς σέβεται μὲν τὸ δικαίωμα τοῦ κάθε ἀνθρώπου νὰ ἀσπάζεται ὅποια θρησκεία θέλει, ἀλλὰ σὲ καμία περίπτωση δὲν παραδέχεται ὅτι ἀποτελοῦν αὐτὲς ἰσότιμους δρόμους ποὺ ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία.

Ἐπίσης δὲν ἀναγνωρίζει τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, οὔτε τὰ Μυστήριά τους· καί, πολὺ περισσότερο, τελετὲς μυήσεως σὲ ἄλλες θρησκεῖες. Ἕνα εἶναι τὸ Βάπτισμα ποὺ καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ συνδέει μὲ τὸν Σωτήρα τοῦ κόσμου, αὐτὸ ποὺ παρέχει ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν ὁ πιστὸς ἀρνηθεῖ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Πίστεώς του, παύει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς, τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, τὸ ὁποῖο ἔχει μεγάλη ἐξάπλωση στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ Ὀρθόδοξη πλευρὰ εἶναι τελείως ἀπαράδεκτο.

Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συγκεκριμένη περικοπὴ τονίζει κυρίως τὴν ἀνάγκη ἑνότητος. Ὁ ἀληθινὸς πιστὸς δὲν ζεῖ μόνο τὴν πραγματικότητα ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ἀλλὰ καὶ ὅτι εἶναι κοινωνία ἀγάπης, ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ συνειδητὸς πιστὸς ζεῖ ἀντάξια τῆς κλήσεώς του, ὅπως προέτρεψε σήμερα ὁ θεῖος Ἀπόστολος, μὲ πραότητα καὶ ταπεινοφροσύνη. Δὲν φιλονικεῖ, δὲν ἀντιπαρατίθεται μὲ κανένα. Ζεῖ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ μεταδίδει στοὺς γύρω του.

Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ ἅγιος Ἀπόστολος εἶναι σὰν νὰ λέει: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίζουν ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς πικρίες, παρεξηγήσεις, ἀνταγωνιστικὲς διαθέσεις;… Αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν εἶναι ἀσυγκρίτως ὑψηλότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν. Αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν εἶναι αἰώνια, αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν εἶναι ἐφήμερα καὶ φθαρτά. Ἔχουμε τὸν ἴδιο Κύριο, ἔχουμε κοινὴ πίστη, τοὺς ἴδιους ἱεροὺς πόθους καὶ ἅγιες προσδοκίες, λάβαμε τὸ ἴδιο Βάπτισμα.

«Ἅπαξ, ἄδελφε, ὁ Θεὸς φυλάξῃ τὴν ἀγάπην», ἐπανελάμβανε συχνὰ ἕνας ἅ-γιος ἀσκητής. Πάνω ἀπὸ ὅλα, ἀδελφέ, ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει τὴν ἀγάπη (*). Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀσήμαντες λεπτομέρειες τῆς πρόσκαιρης ἐπίγειας ζωῆς μας.

Τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἐκπέμπει δύο μηνύματα κατ᾿ ἐξοχὴν ἐπίκαιρα στὴ βαθιὰ ἀποστατημένη ἐποχή μας: νὰ φυλάξουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, τὸν ἀτίμητο θησαυρό μας· καὶ νὰ ἐπιδιώξουμε μὲ ζῆλο νὰ ζήσουμε τὴν ἀγάπη, τὴν ἑνότητα, ἀπαρνούμενοι τὸν ἐγωισμό μας. Μὰ εἶναι δυνατὸν αὐτό; Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατόρθωμα, ἀλλὰ δωρεὰ σὲ ὅσους δίνουν τὴν καρδιά τους στὸν Χριστό. Νὰ μᾶς ἀξιώσει Ἐκεῖνος νὰ κρατήσουμε τὴν ἀληθινὴ Πίστη μέχρι τὴν τελευταία μας ἀναπνοὴ καὶ νὰ γίνουμε ἄνθρωποι τῆς θείας εἰρήνης. Ἀμήν.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 47

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

1η Δεκεμβρίου 2019

(Ἐφεσ. β΄ 14-22)

«……….δι' αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα.» (Ἐφεσ. β΄ 18).

1. Συμφιλίωση Θεοῦ καί ἀνθρώπων

Ἀγεφύρωτο ἦταν τὸ χάσμα ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων μετὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων. Ἡ ἁμαρτία εἶχε ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὸν εἶχε παρασύρει στὴν εἰδωλολατρία. Ἀκόμα κι οἱ Ἰουδαῖοι, ποὺ λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἔβλεπαν τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἐνοχή τους ἀπέναντί Του καὶ περίμεναν τὸν Λυτρωτὴ ποὺ θὰ τοὺς χάριζε καὶ πάλι τὴν κοινωνία μὲ τὸν πανάγαθο Δημιουργό.

Καὶ πράγματι ἦρθε ὁ Λυτρωτὴς Χριστός. Κι ὅπως σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, «δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα»· Αὐτὸς μᾶς ἔφερε καὶ τοὺς δύο λαούς (τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς Ἰουδαίους), μέσῳ τοῦ ἑνὸς Ἁγίου Πνεύματος, κοντὰ στὸν Πατέρα.

Ὅταν ἕνα μικρὸ παιδὶ κάνει κάποια σοβαρὴ ζημιά, δὲν τολμᾶ νὰ πλησιάσει τὸν πατέρα του ἀπὸ τὸν φόβο τῆς αὐστηρῆς τιμωρίας. Ἔρχεται ὅμως ὁ μεγάλος ἀδελφός του καὶ ἀναλαμβάνει ἐκεῖνος νὰ μεσολαβήσει στὸν πατέρα γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸ ἄτακτο παιδὶ καὶ νὰ τὸ συγχωρήσει. Ὁ Κύριος μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του ἔγινε ὁ μεγάλος ἀδελφός μας καὶ ὁ Μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατό Του θανάτωσε τὴν ἔχθρα ποὺ ὑπῆρχε ἐξαιτίας τῆς ἁμαρ­τίας καὶ ὁδήγησε τὸν ἄνθρωπο πάλι κοντὰ στὸ Δημιουργό Του.

Τί ἀνεκτίμητη δωρεά! Μποροῦμε νὰ καλοῦμε τὸν Θεὸ Πατέρα! Ἀρκεῖ νὰ πιστεύουμε στὸ Σωτήρα Χριστὸ καὶ νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Τότε θὰ εἴμαστε «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ», υἱοὶ «κατὰ χάριν».

2. Συμπολίτες τῶν Ἁγίων

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ὁδήγησε κοντὰ στὸ Θεό. Ἐπιπλέον μᾶς ἔφερε καὶ πιὸ κοντὰ μεταξύ μας. Κατήργησε τὶς διακρίσεις μεταξὺ τῶν λαῶν, διεκήρυξε τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως καὶ κάλεσε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑνωθοῦν σὲ ἕνα σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ πλέον τὸν ἐκλεκτὸ λαό Του.

Στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ δὲν εἴμαστε ξένοι οὔτε καὶ μόνοι. Εἴμαστε «οἰκεῖοι του Θεοῦ», καί γιʼ αὐτὸ αἰσθανόμαστε καὶ μεταξὺ μας οἰκειότητα καὶ ἐγκαρδιότητα. Αὐτὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα ποὺ ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος: «οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ»· δὲν εἶσθε πλέον ξένοι καὶ προσ­ωρινοὶ κάτοικοι στὴ Βα­­­­­σιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶσθε συμπολίτες τῶν Ἁγίων καὶ μέ­λη τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ.

Τί ὡραῖο πράγμα νὰ αἰσθανόμαστε αὐτὸν τὸν σύνδεσμο μεταξύ μας! Ἀνήκουμε στὴν ἴδια οἰκογένεια, τὴν Ἐκκλησία. Εἴμαστε συμπολίτες τῶν Ἁγίων! Δὲν μᾶς συνδέει ἁπλῶς κάποια σαρκικὴ συγγένεια ἢ κοινὴ καταγωγή, ἀλλὰ ὁ ἴδιος Πατέρας, ἡ ἴδια οἰκογένεια, ἡ οὐράνια Πατρίδα μας, ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Κι ἂν κάποιοι θεωροῦν καύχημά τους νὰ ἔχουν συγγε­νὴ ἢ συμπατριώτη κάποιο σπουδαῖο πρόσωπο, ἐμεῖς ἂς θεωροῦμε ­ἀσύγκριτα μεγαλύτερη τιμὴ τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε «συμ­πολῖται» μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους: Οἱ Ἅγιοι εἶναι κοντά μας καὶ παρακολουθοῦν τὸν ἀγώνα μας. Κι ἐμεῖς ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες τους καὶ νὰ ἐλπίζουμε στὴ βοήθειά τους.

3. Συναρμολόγηση

Μὲ διάφορους τρόπους ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει τὴ σπουδαία ἀλήθεια ὅτι κάθε χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ ἀτομικὰ τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας του, ἀλλὰ μόνο μέσα στὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ χρησιμοποιεῖ τὸ παράδει­γμα τῆς οἰκοδομῆς ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀκρογωνιαῖο λίθο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, καὶ πάνω στὴ βάση αὐτὴ τίθενται ὡς θεμέλια οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Προφῆτες. Μʼ αὐτὸν τὸν τρόπο, γράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, «πᾶ­σα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογου­μένη αὔ­­ξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑ­­­­­­μεῖς συνοικοδο­μεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι»· ὅλη ἡ οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας ἑνώνεται ἁρ­μο­νικὰ καὶ στε­­­­ρεὰ καὶ αὐξάνει, ὥστε νὰ γίνεται ναὸς ἅ­­­γιος, ὅπως τὸν θέλει ὁ Κύριος.

Συναρμολόγηση – συνοικοδόμηση. Λέξεις ποὺ ἐκφράζουν τὸν σύνδεσμο τῶν πιστῶν ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξάρτηση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸν ἄλλο. Στὸ κτίσιμο μὲ πέτρα εἶναι ὁλόκληρη τέχνη ἡ ἁρμολόγηση, δηλαδὴ ἡ κατάλληλη τοποθέτηση καὶ γερὴ συγκόλληση τῶν πετρῶν, ὥστε νὰ εἶναι στέρεο τὸ οἰκοδόμημα. Καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ δὲν κτίζουμε αὐτόνομα καὶ ­ἀνεξάρτητα οἰκο­δομήματα. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ φρον­τίζουμε γιὰ τὴν προσωπική μας οἰκοδο­μὴ ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἄλλου. «Οἰκοδομεῖτε εἷς τὸν ἕνα», ­παραγγέλ­λει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἀπόστολος (Α΄ Θεσ. ε΄ 11). Νὰ οἰκοδομεῖτε στὴν ἀρετὴ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ὁ καθένας μας ὀφείλει νὰ οἰκοδο­μεῖ­ται μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ ἑνώνεται ἁρμονικὰ μὲ τοὺς ἄλ­­λους πιστούς, καὶ ὅλοι μαζὶ ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο νὰ συναποτελοῦμε ἕναν ἅγιο ναό, κατοικητήριο τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἀμήν

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 46
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ
24 Νοεμβρίου 2019
(Ἐφεσ. β΄ 4-10)
«…καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ» (Ἐφεσ. β΄,5).

1. Τί ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς.

Πολλοὶ ἄνθρωποι διατηροῦν μέσα τους λανθασμένη εἰκόνα περὶ τοῦ Θεοῦ. Τὸν θεωροῦν αὐστηρὸ κριτὴ καὶ τιμωρὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ εἴτε ἀπομακρύνονται ἀπὸ Αὐτὸν εἴτε Τὸν πλησιάζουν μὲ φόβο γιὰ τὴν ἐνοχή τους. Ἔτσι ὅμως ἀδικοῦν τὸν Θεό, ἀδικοῦν καὶ τὸν ἑαυτό τους. Γι̕ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή, ἡ ὁποία ἔχει βαθὺ θεολογικὸ περιεχόμενο, μᾶς φανερώνει τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων.

Ὁ Θεός, γράφει, «πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ». Εἶναι πλούσιος σὲ ἀγάπη, ἔλεος καὶ συμπάθεια πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ὁ πανάγαθος Θεός. Κι ἔγινε ὁλοφάνερη ἡ πολλὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ ὅτι μᾶς βρῆκε νεκροὺς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ μᾶς ἔδωσε ζωή! Μᾶς βρῆκε αἰχμάλωτους καὶ μᾶς ἔδωσε χάρη γιὰ νὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι! Δὲν μᾶς ἄφησε νὰ βυθιστοῦμε στὴν αἰώνια ἀπώλεια, ἀλλὰ μᾶς ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴ Βασιλεία Του, ὅπου μᾶς ἑτοιμάζει ἀσύγκριτη τιμὴ καὶ δόξα. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση κι ἔγινε ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ζωοποίησε, μᾶς ἀνέστησε καὶ μᾶς ἀνύψωσε στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ καθίσουμε στὸ θρόνο Του καὶ νὰ συμβασιλεύσουμε! Καὶ γιατί ὅλα αὐτά;... Γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες τοῦ μέλλοντος ὁ ὑπερβολικὸς πλοῦτος τῆς Χάριτός Του κι ἡ ἀγαθότητα ποὺ ἔδειξε σὲ μᾶς μέσῳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Στὴν ἀτέρμονη αἰωνιότητα θὰ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, θὰ μελετοῦν κι οἱ ἄγγελοι τὸ τί ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους καὶ θὰ θαυμάζουν, θὰ ὑμνοῦν καὶ δοξάζουν τὴ θεία ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπία. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς ὅτι θὰ ἀποκαλύπτονται συνεχῶς ἐνώπιόν τους νέες πτυχὲς τῆς πολυποίκιλης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς πανσόφου Προνοίας Του γιὰ κάθε ἄνθρωπο, θὰ ἀποτελεῖ ὄχι μόνο αἰτία δοξολογίας ἀλλὰ καὶ πηγὴ εὐτυχίας καὶ μακαριότητος.

Ὡστόσο ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ τώρα, ἔστω σὲ μικρότερο βαθμό, ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ μελετοῦμε καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας. Αὐτοὶ οἱ θεόπνευστοι λόγοι τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς βοηθοῦν νὰ σκεφθοῦμε σὲ ποιὰ κατάσταση ἀπελπιστικὴ εἴχαμε βρεθεῖ, καὶ ὁ πανάγαθος Θεὸς μᾶς ἔσωσε καὶ μᾶς ἀνέβασε ἐκεῖ ποὺ κανεὶς ἀνθρώπινος νοῦς δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ. Καὶ τὸ ἔκανε αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ἐμεῖς Τὸν καλέσαμε ἢ ἀπὸ κάποια ἄλλη ἀνάγκη, παρὰ μόνο ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του. Ἡ ἄπειρη καὶ ἀνέκφραστη ἀγάπη Του Τὸν παρεκίνησε νὰ κάνει Αὐτὸς μόνος Του τὸ βῆμα γιὰ νὰ μᾶς πλησιάσει καὶ νὰ μᾶς καλέσει στὴ σωτηρία. Κι ὅλα αὐτὰ δωρεάν. Χωρὶς ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε τίποτε. Αὐτὸ ὅμως συνεπάγεται κάποια οὐσιαστικὴ ὑποχρέωση γιὰ μᾶς. Κι αὐτὸ μᾶς ἀναφέρει στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

2. Τί κάνουμε ἐμεῖς.

Βέβαια, τὴ δυνατότητα τῆς σωτηρίας μᾶς τὴν προσφέρει ἐξ ὁλοκλήρου ἡ Χάρις καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Θεοῦ τὸ δῶρον». Εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ἀποδεχθοῦμε αὐτὴ τὴ δωρεά. Γι’ αὐτὸ κι ὁ ἅγιος Ἀπόστολος λέει: «χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως». Ἡ πίστη μας στὸν Κύριο Ἰησοῦ ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ ἀποτελεῖ τὴ δική μας ἐλεύθερη ἀποδοχὴ τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας.

Καὶ πάλι ὅμως νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ἡ σωτηρία μας εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὄχι συνέπεια τῶν δικῶν μας καλῶν ἔργων, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ μπορούσαμε νὰ καυχηθοῦμε.

Τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ὁ καρπὸς τῆς συμμετοχῆς μας στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὡς ἄνθρωποι, ἀλλὰ προπάντων ὡς ἀναγεννημένοι Χριστιανοί, εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, «κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς»· ἡ ἀναδημιουργία καὶ ἡ ἀναγέννησή μας ἔγινε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ μένουμε ἐνωμένοι μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ κάνουμε καλὰ ἔργα, γιὰ τὰ ὁποῖα μᾶς προετοίμασε ὁ Θεός, ὥστε νὰ πορευθοῦμε καὶ νὰ ζήσουμε τὴν ὑπόλοιπη ζωὴ μας μ’ αὐτά.

Ὥστε λοιπὸν δὲν μᾶς ἀναγέννησε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Δὲν μᾶς προσέφερε τὴ Χάρι καὶ τὴν ἀπολύτρωση γιὰ νὰ παραμένουμε αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καὶ τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ὁ πανάγαθος Θεὸς μᾶς καλεῖ σὲ ζωὴ ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος. Μᾶς καλεῖ νὰ ζοῦμε μὲ δικαιοσύνη καὶ εἰλικρίνεια, μὲ ἀγάπη καὶ ἐλεημοσύνη, μὲ σωφροσύνη καὶ ἐγκράτεια, μὲ προσευχὴ καὶ μετάνοια. Αὐτὰ τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ἡ ἐπισφράγιση τῆς πίστεως, ἡ ἐγγύηση ὅτι πράγματι ἀποδεχόμαστε τὴ Χάρι ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει γιὰ τὴ σωτηρία μας. ΑΜΗΝ!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019

Η  ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

«Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.»

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης εορτάσαμε στην ενορία μας και φέτος την εορτή του Αγίου Νεκταρίου στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται στην Παναγία Λατομίτισσα.  Την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία τέλεσαν ο εφημέριος του Ιερού Ναού  π. Βασίλειος Φιλιππάκης μαζί με τον π. Γεώργιο Γεώργαλο.

 Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4^ο Γυμνάσιο,  9^ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο Λειβαδίων, το σχολείο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ και το Ειδικό σχολείο συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

   Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον π. Γεώργιο Γεώργαλο και τον π. Κωνσταντίνο Βιττάκη για την συμμετοχή τους στις λατρευτικές συνάξεις, επίσης τους κτήτορες του Ναού αειμνήστους Δημήτριο και Ευαγγελία Κουκουνάρη και Γεώργιο Κουκουνάρη. Ευχαρίστησε δημόσια την αδελφή τους κ. Κλεάνθη Μισκή – Κουκουνάρη και την θυγατέρα του κ. Αντωνίου Κουκουνάρη, Ευαγγελία Αντ. Κουκουνάρη και την οικογένεια Μουσουρούλη για τις μυρτιές που προσφέρει σε κάθε πανηγύρι της ενορίας  μας.

Τέλος ευχαρίστησε τους Διευθυντάς των Σχολείων  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.

Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.