ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ' ΛΟΥΚΑ (26.11.2023)

Ἀριθμός 47
Κυριακή ΚΕ΄ Ἐπιστολῶν
26 Νοεμβρίου 2023
(Ἐφεσ. δ΄ 1-7)

«Ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλίσεως ἧς ἐκλήθητε» (Ἐφεσ. δ΄,1-2)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. ῾Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Γιά τρεῖς μεγάλες ἀρετές, ἀγαπητοί ἀδελφοί, κάνει λόγο σήμερα ἡ Ἀποστολική περικοπή. Γράφοντας ἀπό τίς φυλακές τῆς Ρώμης, δέσμιος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, παρακαλεῖ τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου, ἀλλά καί τούς χριστιανούς κάθε ἐποχῆς, νά πολιτευθοῦν κατά τρόπο ἄξιο τῆς ὑψηλῆς τους κλήσεως.

«Σᾶς προτρέπω», γράφει, «νά φέρεστε ἀντάξια πρός τήν κλήση πού λάβατε, μέ κάθε ταπεινοφροσύνη καί πραότητα καί μακροθυμία».

Ἐμεῖς θά ἀναφερθοῦμε γιά τήν ἀρετή τῆς πραότητας. Ἀλλά τί εἶναι πραότητα; Τό ἀντίθετο τῆς ὀργῆς καί τοῦ θυμοῦ. Εἶναι ἡ ἀρετή πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά φέρεται μέ ἡμερότητα καί ἐπιείκεια πρός τούς συνανθρώπους του. Αὐτή δίνει στήν καρδιά τήν αὐτοκυριαρχία καί τήν καθιστᾶ ἱκανή νά ἀντιμετωπίζει τίς ὕβρεις, τίς ἀδικίες καί τίς κακότητες τοῦ ἄλλου, μέ ἠπιότητα καί ἠρεμία.

Δυστυχῶς, πολλοί ἄνθρωποι σήμερα πάσχουν ἀπό τά νεῦρα τους. Δέν ἔχουν μέσα τους πνεῦμα πραότητας, γιά νά ἀνεχθοῦν τούς διπλανούς τους. Ἐπηρεάζονται πάρα πολύ ἀπό τό πάθος τῆς ὀργῆς, μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἐκδηλώσεις καί οἱ πράξεις τους νά εἶναι καταστρεπτικές καί γιά τούς ἴδιους καί γιά τούς ἄλλους. Ἄλλοτε ἡ μνησικακία, ἄλλοτε ὁ ὑπέρμετρος ἐγωϊσμός καί ἡ ὑπερηφάνεια, ἄλλοτε ἡ ψευδαίσθηση τῆς ὑπεροχῆς ἔναντι τῶν ἄλλων, μᾶς κάνουν νά δημιουργοῦμε σύγχυση καί νά ἐρχόμαστε σέ παράλογες συγκρούσεις μέ τούς συνανθρώπους μας. Ὁ Μέγας Βασίλειος τήν κατάσταση αὐτή τήν ὀνομάζει ὀλιγοχρόνια τρέλα, «μανία τῆς ὀλιγαρχίας ὁ θυμός» λέει χαρακτηριστικά. Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀνάμεσα σέ ἄλλες ἀρετές, μιλάει καί γιά τήν πραότητα, ὡς γνώρισμα τοῦ μεταμορφωμένου καί ἀναγεννημένου ἀνθρώπου. Ἐπίσης, πολλές φορές, προτρέπει τούς χριστιανούς λέγοντας̇ «πᾶσα πικρία καί θυμός καί κραυγή καί βλασφημία ἀρθήτω ἀφ’ ὑμῶν σύν πάσῃ κακίᾳ» (Ἐφ. 4,31 καί Κολ. 3,8).

Ὁ μέγας ἀνατόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁρίζει τήν πραότητα ὡς ἑξῆς: «Πραότης ἐστιν, ἀκίνητος κατάστασις ἐν ἀτιμίαις καί εὐφημίαις ὡσαύτως ἔχουσα», δηλ. πραότητα σημαίνει νά παραμείνει ἀτάραχη ἡ ψυχή τόσο στίς ἀτιμίες ὅσο καί στούς ἐπαίνους. Ἡ πραότητα δέν ταυτίζεται μέ τήν ἀναισθησία. Σέ πολλούς ἐπικρατεῖ ἡ ἀντίληψη πώς ὁ πρᾶος, ὁ ἥσυχος καί ὁ ἤρεμος θεωρεῖται ὡς μή δυναμικός τύπος. Ὑπάρχουν βέβαια καί τύποι ἀνθρώπων πού, ἀπό ἰδιοσυγκρασία, εἶναι ἀπαθεῖς καί ἀδιάφοροι σέ ὅ,τι καί ἄν συμβαίνει τριγύρω τους, ἀλλά αὐτοί δέν εἶναι οἱ καρποφοροῦντες τήν πραότητα ὡς χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι συνήθως κάποιοι νωχελεῖς τύποι, ἀνίκανοι καί ἀδρανεῖς. Ὁ ἄνθρωπος, πού, μέ τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει ἀποκτήσει τήν πραότητα, εἶναι δεῖγμα δυνατοῦ καί ἰσχυροῦ χαρακτῆρα καί μπορεῖ ἔτσι νά συγκρατεῖ τόν ἑαυτό του, νά κυριαρχεῖ στά νεῦρα του καί νά μένει ἀτάραχος, ὅταν ἔχει ἀφορμές ταραχῆς καί ἐρεθισμοῦ. Ἡ πραότητα εἶναι, τελικά, δύναμη μεγάλη, ἀνδρεία καί ἡρωϊσμός.

Ὁ πρᾶος ἔχει μέσα του τόν καλό θυμό. Ὑπάρχουν δύο εἴδη θυμοῦ.Εἶναι αὐτός πού ἔχει βάλει ὁ Θεός στή φύση μας (θυμικό) καί εἶναι ἡ ἀνδρεία, γιά νά κατορθώσουμε ἐκεῖνα πού εἶναι συμφέροντα γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καί ὑπάρχει καί ὁ ἁμαρτωλός καί ἐμπαθής θυμός πού μᾶς σπρώχνει στήν ἁμαρτία. Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» στό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀπό τίς ἀρετές στά χαρίσματα, ἀπό τόν ἀνθρώπινο νοῦ στό νοῦ τοῦ Χριστοῦ, κατορθώνεται μέ τήν ἀνδρεία καί τόν καλό θυμό. Εἶναι πασίγνωστο τό λόγιο τῆς Γραφῆς, «ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε» (Ψαλμ. 4,5). Τέτοιο θυμό ἔβαλε ὁ Θεός μέσα στούς πρωτοπλάστους γιά τόν ἀντίδικο τῆς σωτηρίας μας, στό δίκαιο Φινεές, στόν προφήτη Ἠλία ̇ ἀλλά καί ὁ ἴδιος μᾶς ἔδωσε ἕνα τέτοιο δεῖγμα, ὅταν πῆρε τό φραγγέλιο καί καθάρισε τό Ναό. (Ἰω.2,15). Κάποτε οἱ μαθητές εἶχαν ἔντονη τήν ἀπορία τί νά κρύβει μέσα στή καρδιά Του ὁ Διδάσκαλος. Τήν ἀπάντηση τήν ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς ̇ «ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ὅτι πρᾶος εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11,29). Ὁ Κύριός μας ποτέ δέν θά ἀγανακτήσει, ἐάν Τόν βρίσουν ἤ Τόν μειώσουν. Ἀντιπαρέρχεται τίς ὕβρεις καί παραμένει ἤρεμος καί ἥσυχος ἀκόμη καί ὅταν Τόν προπηλακίζουν. Ὁ πρᾶος προσεύχεται γιά τόν πλησίον του, ἔστω κι ἄν αὐτός τόν ἔβλαψε. Ἀναπαύεται μέσα του ὁ Θεός, γιατί «...λέγει Κύριος· καί ἐπί τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ’ ἤ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου» (Ἠσ. 66,2). Ὁ πρᾶος δέν εἶναι ὁ ἀπαθής, ἀλλά ὁ ἀγωνιζόμενος. Ἡ ἀπάθεια εἶναι ἔξω τῆς φύσεως, ἐνῶ ἡ πραότητα εἶναι καρπός τῆς ἀρετῆς. Ὁ πρᾶος ἔχει ὅλο τόν κόσμο δικό του,ἀφοῦ δέν ἐνδιαφέρεται μέ μανία γιά τά γήϊνα. Συμπεριφέρεται τό ἴδιο καί στήν περίοδο τῆς φτώχειας, ἀλλά καί τοῦ πλούτου, στίς καλές περιστάσεις, ἀλλά καί στίς κακές, ὅταν βρίσκεται «ἐν τιμῇ» καί ὅταν περιφρονεῖται. Σέ κάθε περίπτωση γνωρίζει πώς ὅλα τά γήινα παρέρχονται, καί τά κακά καί τά εὐχάριστα, καί ὁ δρόμος αὐτῆς τῆς ζωῆς μᾶς ὁδηγεῖ στό παράδεισο.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θά μᾶς διαφωτίσουν σχετικῶς.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, στήν «Παιδαγωγική του Ἀνθρωπολογία», θά σημειώσει ἀναφερόμενος στό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας: «Εἶμαι πρᾶος καί ταπεινός στή καρδιά. Ἄν δέν ἤμουν πρᾶος Υἱός τοῦ Βασιλέως Θεοῦ, δέν θά διάλεγα γιά μητέρα μου ταπεινή γυναῖκα. Ἄν δέν ἤμουν πρᾶος δέν θά ἐρχόμουν νά μείνω μαζί σας, ἐγώ πού δημιούργησα τήν ὁρατή καί ἀόρατη κτίση. Ἄν δέν ἤμουνα ταπεινός δέν θά δεχόμουν νά γεννηθῶ σέ ταπεινή φάτνη, ἐγώ πού κατέχω ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου. Ἄν δέν ἤμουνα πρᾶος δέν θά συζοῦσα μέ τά ἄλογα ζῶα, ἐγώ πού δέν μποροῦν νά μέ δοῦν οὔτε τά Χερουβείμ. Ἄν δέν ἤμουνα πρᾶος δέν θά μέ ἔφτυναν τά χείλη τῶν ἀσεβῶν, ἐμένα πού ἔφτυνα τά μάτια τῶν τυφλῶν καί ἀνέβλεπαν. Ἄν δέν ἤμουνα πρᾶος δέν θά ἀνεχόμουνα τά ραπίσματα τῶν δούλων, ἐγώ πού χάρισα στούς δούλους τήν ἐλευθερία». Καί θά συνεχίσει ὁ χρυσός Ἐπίσκοπος: Ὅπως ἡ ἀκτίνα τοῦ ἡλίου μόλις φανεῖ διώχνει ἀμέσως τό σκοτάδι, ἔτσι καί ὁ καλοκάγαθος καί πρᾶος, μεταβάλλει γρήγορα τή ταραχή καί τή διαμάχη σέ εἰρήνη καί ἡσυχία. Τόν ἤρεμο, πρᾶο καί καλόψυχο ἄνθρωπο ὅλοι τόν σεβόμαστε, τόν τιμοῦμε. Δέν βλέπετε ἕνας ἄνθρωπος, πού προκαλεῖ φόβο, εἶναι μισητός καί ἀνεπιθύμητος ἀπό ὅλους;

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος θά διδάξει: Ἡ πραότητα εἶναι πλοῦτος ἀνεκτίμητος, ὄνομα θεϊκό, οὐράνιο χάρισμα, κλίμακα πού ἀνεβάζει τόν ἄνθρωπο στόν οὐρανό. Ἡ πραότητα καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο εἰκόνα τοῦ πράου Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος θερμαίνει τή καρδιά του. Ὁ πρᾶος εἶναι εὐμενής καί φιλικός πρός ὅλους καί φέρεται μέ ἐπιείκεια σ’αὐτούς πού ἁμαρτάνουν. Ὁ πρᾶος δέν κοροϊδεύει, δέν βρίζει, δέν βλασφημᾶ, ἀλλά μέ ἀγάπη ἐπανορθώνει αὐτούς πού ἔφταιξαν. Οὔτε μάχεται, οὔτε φιλονικεῖ, ἀλλά συζητάει ἤρεμα μέ ὅλους. Ὁ λόγος του κυλάει γλυκός ἀπό τό στόμα του. Στόν ταπεινό καί πρᾶο θά ἐπιβλέψει ὁ Κύριος ̇ θά τόν καθοδηγήσει στίς ἀποφάσεις του, θά τόν διδάξει στόν τρόπο τῆς ζωῆς του. Μακάριος αὐτός πού κατέκτησε τήν ἀρετή τῆς πραότητος, ὄντως ἔγινε ἀληθινός μαθητής του Χριστοῦ.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θά τονίσει: Ἄν, λοιπόν, μπορέσεις νά κόψεις τό κακό ἀπό τή ρίζα, ἀφοῦ φροντίσεις πολύ νά ἔχεις στή ψυχή σου τή μακαριότητα τῆς πραότητας δόξασε τόν Χριστό, τόν διδάσκαλο καί συνεργό τῶν ἀρετῶν πού χωρίς Αὐτόν, ὅπως διδάχθηκες, δέν μποροῦμε νά κάνουμε κανένα καλό (Ἰω. 15,5).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος θά καταθέσει: Ἡ ψυχή πού ἔχει πραότητα εἶναι θρόνος τῆς ἁπλότητας, ἐνῶ ὁ νοῦς ἐκείνου πού ὀργίζεται εἶναι θρόνος τῆς πονηρίας. Ἡ ἤπια ψυχή θά δεχθεῖ μέσα της λόγια σοφίας, ἀφοῦ «ὁ Κύριος θά ὁδηγήσει τούς πράους στή σωστή κρίση» (Ψαλμ. 24,2). Ὁ κλέφτης ἀπεχθάνεται τό φῶς τοῦ ἥλιου καί ὁ ὑπερήφανος τούς πράους ἀνθρώπους.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος θά διδάξει τίς Νύμφες τοῦ Χριστοῦ: Νά ὁμιλεῖτε μέ ἱλαρό πρόσωπο ̇ ὅλο μέ γλυκύ καί συμπαθῆ τρόπον ̇ μέ πραείαν φωνήν, μέ εἰλικρίνειαν, μέ ἀλήθειαν, διότι αὐτά εἶναι ἴδια τοῦ εὐσεβοῦς χριστιανοῦ καί τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος θά πεῖ: Δέν θά πρέπει νά εἶσαι ὀξύθυμος ̇ ἡ θεραπεία εἶναι ἡ πραότητα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης ἔλεγε: Νά ὁμολογεῖς τήν ἁγία ἀλήθεια μέ θάρρος καί μέ παρρησία καί νά ἀρνεῖσαι τό ψέμμα μέ πραότητα καί ὑπομονή. Ἀκόμη καί σ’αὐτή τή ζωή ὅλοι οἱ τίμιοι καί δίκαιοι θά σέ σέβονται, ἐνῶ οἱ Ἄγγελοι στόν οὐρανό καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι θά σέ δοξάζουν. Θά πάρουν τήν ψυχή σου ἀπό τό φθαρτό τοῦτο σῶμα καί θά τήν ὁδηγήσουν στά οὐράνια σκηνώματα.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας λέει: Νά εἶσαι πρᾶος καί νά μήν θυμώνεις, ἐπειδή ὁ θυμός εἶναι καρπός τῆς φιλαρέσκειας καί τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης, ἐνῶ ἡ πραότητα εἶναι ὁ καρπός τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς καί τῆς ἄρνησης τῆς δικῆς μας βούλησης.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θά ἀνακεφαλαιώσει: Ὅλα νά τά ἀντιμετωπίζετε μέ ἀγάπη, μέ καλωσύνη, μέ πραότητα, μέ ὑπομονή καί μέ ταπείνωση. Νά εἶστε βράχοι. Ὅλα νά ξεσπάνε πάνω σας καί σάν τά κύματα νά γυρίζουν πίσω. Ἐσεῖς νά εἶστε ἀτάραχοι. Ἀλλά θά πεῖτε «Ἔ, γίνεται αὐτό;». Ναί μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ γίνεται πάντοτε. Ἄν τά παίρνουμε ἀνθρώπινα, δέν γίνεται..., γυμναστική γιά μᾶς εἶναι ὅλες οἱ ἀντιδράσεις τοῦ περιβάλλοντος καί οἱ δυσκολίες γύρω μας. Σέ προσκυνητή θά πεῖ ὁ Ἅγιος: «ἐτούτη ἐδώ ἡ γυναῖκα σου σέ ἀγαπάει πολύ. -Ναί, ἀλλά μοῦ κάνει αὐτά...-Σοῦ τά κάνει αὐτά γιά νά σέ ἁγιάσει, ἀλλά ἐσένα δέν κόβει τό μυαλό σου. Ἐξοργίζεσαι καί ἀντί νά ἁγιάσεις, κολάζεσαι». Στήν πραότητα πρέπει νά ὑπάρχει καί ἡ ταπείνωση, γιατί ἄν δέν ὑπάρχει, μπορεῖ νά φαίνεται ἐξωτερικά κανείς πρᾶος, ἀλλά μέσα του νά εἶναι γεμάτος ὑπερηφάνεια.

Χριστιανοί μου,

πολλές φορές συλλαμβάνουμε τόν ἑαυτό μας νά ἐξάπτεται ἀπό θυμό, ἐκνευριζόμαστε εὔκολα, θέλουμε νά ἀνταποδώσουμε τά ἴσα στόν ἄλλο, λέμε λόγια περιττά χωρίς διάκριση καί μή σταθμίζοντας τίς περιστάσεις, ἐνεργοῦμε ἀπότομα, καταστροφικά καί παράλογα. Ὁ ἀββάς Ἀγάθων ἔλεγε, πώς ἐκεῖνος πού ὁργίζεται εὔκολα καί νεκρό ἀκόμα νά ἀναστήσει, δέν εἶναι δεκτός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἐάν, ὅμως, κάποιος ὑπομένει μέ πραότητα τίς καταστάσεις καί τόν πλησίον του, ἡ στάση του αὐτή ἰσοδυναμεῖ μέ μαρτυρική θυσία καί ἆθλο.

Γιά νά ἀγαπήσουμε, λοιπόν, τήν πραότητα καί νά διώξουμε τόν θυμό ἀπό τήν καρδιά μας, πρέπει νά ἀποβάλουμε ἀπό πάνω μας τόν ἐγωϊσμό, νά καλλιεργήσουμε ταπεινό φρόνημα, καί, μέ προσευχή, νά ὑποτάξουμε τό θέλημά μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μόνο ἔτσι θά εἰρηνεύσει ἡ ψυχή μας, θά ἀποκτήσουμε παρρησία στό Θεό, θά μεταμορφωθοῦμε καί θά ἀναγεννηθοῦμε γευόμενοι τή γλυκύτατη ἐμπειρία τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς. «Μέ πραότητα δόξασε τήν ψυχή σου» θά μᾶς πεῖ ἡ Σοφία Σειράχ (10,28).

Εἴθε, ἀδελφοί μου, διανύοντες ἐν εἰρήνη τό στάδιον τοῦ ἱεροῦ σαρανταημέρου, τό ὁποῖο θά μᾶς ὁδηγήσει στή μεγάλη ἑορτή τῆς Θείας Σαρκώσεως, νά ἀποκτήσουμε τήν ἀρετή τῆς πραότητας καί, ἀντιμετωπίζοντας μέ ἠρεμία καί σύνεση τίς περιστάσεις τῆς ζωῆς αὐτῆς, νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς ἀπόλαυσης τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

Τό Δεσποτικό στόμα μᾶς φωνάζει: «Μακάριοι οἱ πραεῖς ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν γῆν» (Ματθ. 5,5), καί ἡ μυρίπνοος αὔρα τοῦ Γ. Βερίτη διαλαλεῖ: «Μαζί θά περπατήσουμε χέρι μέ χέρι. Τ’ὁλόφωτό σου καί παρήγορό σου βλέμμα, τό πολικό μου καί γλυκό μου θἄναι ἀστέρι. Κράτα μέ Ἀγάπη, καί μιάν ὥρα μή μ’ ἀφήσεις· κράτα με, Ἀγάπη, στόν ἀνήφορο τῆς ζήσης». ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΛΟΥΚΑ (19.11.2023)

 

Ἀριθμός 46
Κυριακή ΚΔ΄ Ἐπιστολῶν
19 Νοεμβρίου 2023
(Ἐφεσ. β΄ 14-22)

«Αὐτός γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν» (Ἐφ. 2,14).

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

14 αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, 15 τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, 16 καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· 17 καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, 18 ὅτι δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. 19 ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, 20 ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, 21 ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· 22 ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδο­μεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ σημερινή Ἀποστολική περικοπή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, «ὑψηλῶν σφόδρα γέμει τῶν νοημάτων» κατά τόν ἱ. Χρυσόστομον. Γιά νά πλησιάσουμε τά θεϊκά αὐτά νοήματα πρέπει νά φέρουμε στή σκέψη μας τήν ἠθική κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητας, πού βρῆκε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη». Ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἱστορία, τήν βρῆκε διηρημένη γιά διαφόρους λόγους, πολιτικούς, πολιτιστικούς, θρησκευτικούς. Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρουν, κυρίως, οἱ τελευταῖοι. Ἀπό θρησκευτική ἄποψη, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπότητα ἦταν διηρημένη σέ δύο κυρίως εὐδιάκριτες ὁμάδες, τούς Ἰουδαίους καί τούς Ἐθνικούς (εἰδωλολάτρες). Ἡ διαφορετική θρησκευτική τους πίστη δημιούργησε, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ «μεσότοιχο, φραγμό καί ἔχθρα». Οἱ Ἰουδαῖοι ἀποστρέφονταν τούς ἐθνικούς σάν «σκυλιά» μολυσμένα καί ἀκάθαρτα, καί οἱ ἐθνικοί πάλι περιφρονοῦσαν τούς Ἰουδαίους. Αὐτόν ἀκριβῶς τὀ φραγμό καί τό μεσότοιχο τόν γκρέμισε ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό Σταυρό Του καί μέ τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἐκεῖνος ἔγινε ἡ εἰρήνη. Ἐκεῖνος, ἀπό τίς δύο μεγάλες ἀντίθετες ὁμάδες, ἔπλασε ἕναν καινούργιο ἄνθρωπο, τόν χριστιανό. Σάν ἐκεῖνον πού φτιάχνει ἀγάλματα, πῆρε ὁ Κύριος δύο ἀγάλματα, τό ἕνα ἀπό ἀσήμι καί τό ἄλλο ἀπό μολύβι, τά ἔλιωσε καί ἔφτιαξε ἀπό τά δύο ἕνα καινούργιο ἄγαλμα, τό χριστιανικό.

Ἔτσι, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «δι’οὗ τά πάντα ἐγένετο», ἔπλασε μέ τό Αἷμα καί τό Ὕδωρ, πού ἐξεπήγασαν ἀπό τήν ἀκήρατη πλευρά Του, τή νέα κτίση, τήν ἁγία του Ἐκκλησία «ὅπου οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην». Ἡ Ἐκκλησία Του, κατά τόν Ἀπόστολό μας, οἰκοδομήθηκε ἐπάνω στό θεμέλιο τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Προφητῶν, ἔχει δέ ἀκρογωνιαῖο λίθο τόν Ἴδιο.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός χαρακτηρίζεται ὡς «ἄρχων εἰρήνης» (Ἠσ. 9,6), «καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἐστιν ὅριον» (Ἠσ. 9,7) καί ὁ Μιχαίας θά πεῖ «ὁ Κριτής εἰρηνικούς λόγους ἐλάλησε» (7,3). Στή Καινή Διαθήκη εἰρήνη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη» (Γαλ. 5,22), συγκεντρώνονται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ὅποιος ἑνωθεῖ μέ τό Χριστό γεύεται καί τούς καρπούς τῆς χάρης Του, ἀνάμεσα στούς ὁποίους εἶναι καί ἡ εἰρήνη, εἰρηνοποίησε τά ἐπίγεια καί τά οὐράνια «διά τοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ» (Κολ. 1,20). “Ὁ Θεός οὐδέποτε ἐχθραίνει”, λέγουν οἱ Πατέρες. Μέ τήν ἁμαρτία πού διαπράττουν οἱ ἄνθρωποι, εἶναι ἐχθροί τῆς θείας θελήσεως, «διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός ἔχθρα εἰς Θεόν» (Ρωμ. 8,7).

Ἡ εἰρήνη εἶναι τό ἀντιφάρμακο τοῦ μίσους, καί τῶν ἀρρωστημάτων τῆς κακίας. «Ἡ πηγή τῆς εἰρήνης εἶναι ὁ Κύριος, ἔρχεται τώρα καί προσφέρει τήν εἰρήνη στούς ἀνθρώπους, τήν δική Του εἰρήνη. «Εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. 4,27).

Ἡ Γραφή μᾶς παρουσιάζει μερικές εἰκόνες τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, πού φαίνεται ἐάν ἔχουμε ἤ ὄχι τήν εἰρήνη. Γιά νά μπορέσουμε νά συντρίψουμε τόν σατανᾶ, πρέπει νά εἴμαστε συνδεδεμένοι μέ τόν Θεό τῆς εἰρήνης: «ὁ δέ Θεός τῆς εἰρήνης συντρίψει σατανᾶν ὑπό τούς πόδας ὑμῶν ἐν τάχει»(Ρωμ. 16,20). Ὁ διάβολος, ὅπου ἐπικρατήσει, φέρνει τήν ταραχή, τή ζάλη τῶν λογισμῶν, τήν ἀκαταστασία καί τίς ἔριδες, μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι αὔρα λεπτή καί εἰρηνεύει τόν ἄνθρωπο. Στόν πνευματικό μας πόλεμο εἶναι ἀπαραίτητη ἡ χάρη τῆς εἰρήνης, γιά νά βγοῦμε νικητές. Τό φαινόμενο τῆς ἀκαταστασίας μαρτυρεῖ τήν ἔλλειψη τῆς εἰρήνης, δηλαδή τήν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης» (Α΄ Κορ. 14,33). Ὁ Δίβουλος, ὁ δόλιος, ὁ μή εὐθύς ἄνθρωπος δέν εἶναι εἰρηνικός. Οἱ ἄνθρωποι,πού φέρνουν τή διχόνοια κάι τό μῖσος, δέν μποροῦν νά εἶναι υἱοί τοῦ Θεοῦ. «Εἰρήνευσε σύ μέ τόν ἑαυτό σου καί χιλιάδες ἄνθρωποι θά βροῦν ἀνάπαυση κοντά σου», τονίζει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ. Εἰρηνική κατάσταση πρέπει νά παρουσιάζει καί ἐκεῖνος, πού προσέρχεται στό ποτήριο τῆς ζωῆς. «Πρῶτον καταλλάγηθι τοῖς σέ λυποῦσιν, ἔπειτα θαρρῶν μυστικήν βρῶσιν φάγε». Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ εἰρηνική συνδιαλλαγή μέ τούς ἐχθρούς μας, γιά νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Τό εἰρηνοποιό ἔργο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπόδειγμα γιά τούς άνθρώπους. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τονίζει τήν ἀλήθεια αὐτή ὡς ἐξῆς: «τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά ἑνώσει τά χωρισμένα καί νά εἰρηνοποιήσει αὐτούς πού πολεμοῦν». Ἕνας ἄλλος ἑρμηνευτής, ὁ ἱερός Θεοφύλακτος, θά πεῖ πώς εἰρηνοποιός εἶναι ἐκεῖνος πού θά ἐπιστρέψει τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ κοντά Του. Ἀκόμη ἕνας ἄλλος ἀπό τούς θεολόγους, ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνός, θά προσθέσει ὅτι εἰρηνοποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού θά κατορθώσει νά φέρει μίαν ἑνότητα στή σάρκα καί στό πνεῦμα, στό σῶμα καί στήν ψυχή. Νά ὑποτάξει, τό «χεῖρον», πού εἶναι οἱ σαρκικές ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες, στό «κρεῖτον», πού εἶναι οἱ πνευματικές καταστάσεις.

Οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες μας θά μᾶς διαφωτίσουν σχετικῶς:

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Ὁ Χριστός ἔπαθε γιά μᾶς γιά δύο λόγους. Γιά νά μᾶς εἰρηνεύσει μέ τόν ἑαυτό Του καί γιά νά καταλύσει «τόν ἐν ἡμῖν πόλεμον», δηλαδή τόν ἐσωτερικό πόλεμο τῆς ψυχῆς μας.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Εἰρήνη φίλη, τό γλυκό ὄνομα καί πράγμα! Ἐννοοῦμε βεβαίως τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας Θεός της εἶναι ὁ Θεός, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶναι εἰρήνη. Ἡ εἰρήνη ἑνωμένη μέ τή δικαιοσύνη εἶναι θεῖο πράγμα. Ὅσοι ἀσπάζονται τό ἀγαθό τῆς εἰρήνης εἶναι κοντά στόν Θεό, καί ἀπεχθάνονται τή διχόνοια. Κανένα ὄφελος δέν ἔχουμε ἄν εἴμαστε πρός ὅλους εἰρηνικοί, ἀλλά πρός τόν Θεό πολέμιοι ̇ ὅπως καί καμμιά βλάβη δέν προξενεῖται σέ μᾶς, ἄν ὅλοι μας πολεμοῦν, ἀλλά ἐμεῖς εἰρηνεύουμε μέ τόν Θεό. Ὁ Κύριος τήν εἰρήνη τή δική Του ἔδωσε στούς Ἀποστόλους: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. 14,27). Ἡ εἰρήνη σάν θεῖο δῶρο, παραμένει στίς καρδιές πού ἔχουν καθαρθεῖ καί ἐγκαταλείπει τίς ἀκάθαρτες καί μολυσμένες. Αὐτός, ὅμως, πού στερεῖται τήν εἰρήνη, στερεῖται τή θεία χάρη. Ἡ εἰρήνη ἐξυψώνει αὐτόν πού τήν ἔχει δεχτεῖ καί τήν τοποθετεῖ σέ ὑψηλή θέση δόξας̇ ἐκείνη τόν ντύνει μέ τό πέπλο τῆς τιμῆς, πού λαμπρύνει τό πρόσωπό του, τό κάνει φωτεινό καί ἀξιοθαύμαστο. Τά λόγια του εἶναι ἀγαθά καί ὅ,τι κατεργάζεται εἶναι θαυμάσιο. Καί θά συνεχίσει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Ὁ εἰρηνοποιός, μέ τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν, βρίσκει πολλή εἰρήνη στήν καρδιά του∙ ζεῖ γιά τήν εἰρήνη καί τό ὄνομά της στά χείλη του εἶναι πιό γευστικό ἀπό τό μέλι καί τό κερί. Τό στόμά του τήν ἐπαινεῖ, ἡ δέ καρδιά του τήν ποθεῖ σφόδρα. Κανένα ἄλλο ἀγαθό δέν λαχταράει̇ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη. Τήν ἔχει γεμίσει ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐτυχία του εἶναι ἀμετάβλητη, σταθερή, πάγια καί μόνιμη, γιατί εἶναι καρπός εἰρήνης, προϊόν θείου δώρου, θεῖον χάρισμα. Ὁ εἰρηνοποιός θά ζεῖ μέ τά ἀγαθά τῆς εἰρήνης στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ θά διατυπώσει: Γιά νά διατηρήσεις τήν ψυχική εἰρήνη, πρέπει νά διώχνεις ἀπό κοντά σου τήν ἀθυμία, νά προσπαθεῖς νά ἔχεις τό πνεῦμα τῆς χαρᾶς, νά ἀποφεύγεις τήν κατάκριση τῶν ἄλλων καί νά συγκαταβαίνεις στίς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν σου.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θά πεῖ: Ὁ θεάνθρωπος Χριστός, ὅστις εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8), διαρκῶς ζεῖ εἰς τό θεανθρώπινον σῶμά Του, τήν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν, διά τῆς αὐτῆς ἀληθείας, τῆς αὐτῆς ἀγαθότητος, τῆς αὐτῆς ἁγιότητος, τῆς αὐτῆς ζωῆς, καί καθιστᾶ ὅλο τό παρελθόν παρόν.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος: Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος ζητεῖ ὅλο τά τοῦ πνεύματος, εἶναι συμπαθής, εἶναι ταπεινός, εἶναι ὑπομονετικός, εἶναι πρᾶος, ἔχει τήν χαρά, ἔχει τήν εἰρήνη...διότι τό πνεῦμα τό Ἅγιον ὅλα τοῦ τά δίδει. Πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, ἀργολογίας, φιλαρχίας δέν δίδει. Ἡ προσευχή θά φέρει τήν διόρθωσιν, τήν εἰρήνην, τόν ἁγιασμόν. Διά νά εὐχαριστήσεις τόν Χριστόν, νά Τόν κάμης συμπαθῆ καί νά σέ δεχθεῖ εἰς τήν βασιλεία Του, πρέπει νά ἀποκτήσης τήν εἰρήνη τῆς καρδίας σου.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε σέ πνευματική του θυγατέρα ὅτι θά μποροῦσε ἔνα μεγάλο μέρος τοῦ χρόνου, πού σπαταλοῦσε στίς γυμναστικές ἀσκήσεις, νά τίς ἀντικαταστήσει μέ τίς μετάνοιες. Τότε ἔρχεται μεγάλη χαρά, ἀνακούφηση πολλή καί εἰρήνη στή ψυχή, στό δέ σῶμα δέν παραμένει οὔτε τό τελευταῖο μέλος του νά μή τεθεῖ σέ λειτουργία καί ἄσκηση. Καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔκανε μετάνοιες ὅταν βρισκόνταν στό κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, πίπτοντας ἐπί τοῦ ἐδάφους κατ’ἐπανάληψη. Οἱ μετάνοιες δέν εἶναι ἀνθρώπινη ἀλλά θεία ἀποκάλυψη. Καί εἶναι δυστυχής ὅποιος ἄνθρπος δέν ἔχει ἀνακαλύψει τό μυστήριο πού τίς περικλείει. Οἱ δέ πολυπράγμονες, ὅταν τή νύχτα πρίν κοιμηθοῦν, κάνουν τίς καθιερωμένες μετάνοιες, καί ἀπό τίς καθημερινές σκέψεις θά ξεφύγουν καί θά εἰρηνεύσουν, γιά νά ἔρθει γρήγορα καί ὁ ὕπνος. Γι’αὐτό καί οἱ ἀσκητές καί οἱ μοναχοί, δέν παθαίνουν εὔκολα ἐμφράγματα, ἐγκεφαλικά, γιατί οἱ ἀρτηρίες τους, διά τῶν μετανοιῶν, συντηροῦνται ἄριστα καί ἡ ψυχή τους ἠρεμεῖ καί εἰρηνεύει.

Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης: Σέ παρακαλῶ, Κύριε, δῶσε σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά Σέ γνωρίσουν, νά μάθουν ὅτι εἶσαι ἀγαθός καί γεμᾶτος εὐσπλαχνία. Γιατί ἔτσι θά ἀπολαύσουν τήν εἰρήνη σου καί θά δοῦν τό Φῶς τοῦ Προσώπου Σου κάι τό βλέμμα Σου τό ἱερό καί πρᾶο θά αἰχμαλωτίσει τήν ψυχή τους.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θά άνακεφαλαιώσει: Ἡ ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί ἡ ἁπλότητα, μέ τόν φιλότιμο ἀγῶνα, φέρνουν τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί σιγουριά, καί τότε γεμίζει ἡ ψυχή ἀπό ἐλπίδα καί χαρά. Οἱ νέοι πρέπει νά ἐμπιστεύονται τόν ἑαυτό τους στόν Θεό, γιά νά εἰρηνεύσουν, γιατί ὁ καλός Θεός σάν στοργικός πατέρας, ἐνεργεῖ ἐκεῖ ὅπου ἐμεῖς ἀνθρωπίνως δέν μποροῦμε νά ἐνεργήσουμε. Δέν χρειάζεται νά βιάζωνται καί νά παίρνουν ἀνώριμες ἀποφάσεις γιά τή ζωή πού θά ἀκολουθήσουν. Ὅταν πληθαίνουν οἱ καλοί λογισμοί, ὁ ἄνθρωπος ἐξαγνίζεται ψυχικά, κινεῖται μέ εὐλάβεια, εἰρηνεύει καί ἡ ζωή του εἶναι παράδεισος. Διαφορετικά τά βλέπει ὅλα μέ καχυποψία καί γίνεται ἡ ζωή του κόλαση.

Χριστιανοί μου!

«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν»! διακηρύττει σήμερα ὁ μακάριος Παῦλος. Ἐκεῖνος μέ τό Αἷμα τῆς σταυρικῆς Του θυσίας εἰρηνοποίησε τά πάντα, «εἴτε τά ἐπί τῆς γῆς εἴτε τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Κολ. 1,20). Ὁ Χριστός, συμφιλιώνοντάς μας μέ τόν Θεό καί Πατέρα μας, ταυτόχρονα μᾶς ἑνώνει καί μεταξύ μας. Καί ἀνακαινίζοντάς μας δημιουργεῖ μιά νέα ἀνθρωπότητα. Συγκροτεῖ ἀπό ὅλους μας ἕνα σῶμα, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ὁποίου Ἐκεῖνος εἶναι ἡ κεφαλή. Μᾶς ἐντάσσει ὡς «λίθους ζῶντας» (Α΄ Πέτρ. 2,5) στή μιά οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος.

Αὐτή ἡ ἑνότητα μέ τόν Χριστό καί ἡ ἔνταξή μας στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μᾶς χαρίζει τό πολύτιμο δῶρο τῆς εἰρήνης. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βασιλεύει στίς καρδιές μας, ὅταν παραμένουμε σέ κοινωνία μέ τόν Χριστό ̇ ὅταν ζοῦμε καί πολιτευόμαστε ὡς ζωντανά μέλη τοῦ σώματός Του πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει ὅτι «ὁ ζητῶν εἰρήνην Χριστόν ἐκζητεῖ, ὅτι αὐτός ἐστίν ἡ εἰρήνη». Καί ὅταν στίς καρδιές μας ἐνοικεῖ ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, εἶναι βέβαιο πώς αὐτή θά ἀκτινοβολεῖ καί στίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ εἰρήνη μέ τούς ἄλλους προϋποθέτει τήν ἀγάπη μας πρός τούς ἄλλους ̇ ἀπαιτεῖ μιά στάση καί μιά συμπεριφορά πού θά ἐμπνέει ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Χωρίς τήν ἀγάπη εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρξουν εἰρηνικές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας μακαρίζει τούς εἰρηνοποιούς λέγοντας ὅτι «αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5,9). Ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος διαλαλεῖ: «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν» (Β΄ Κορ. 13,11) μαζί μέ τή γλυκόηχη λύρα τοῦ Γ. Βερίτη: «Ἔλα, Χριστέ μου, μέ τό ἡλιόγερμα π’ ὁλοῦθε χρῶμα εἰρήνης σπέρνει ̇ δός μου γαλήνη καί σταμάτησε τήν καταιγίδα πού μέ δέρνει. Κι εἰρηνεμένη καί χαρούμενη καί προσκυνήτρα Σου ἡ ψυχή μου, νύχτα καί μέρα μπρός στό θρόνο Σου μύρο θά καίει τήν προσευχή μου». ΑΜΗΝ!   

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

---

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η' ΛΟΥΚΑ (12.11.2023)

Ἀριθμός 45
Κυριακή ΚΓ΄ Ἐπιστολῶν
12 Νοεμβρίου 2023
(Β΄ Κορ. θ΄ 6-11)

«περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν» (Β΄ Κορ. θ΄, 8).

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις ἐπ᾿ εὐλογίαις καὶ θερίσει. Ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός. Δυνατὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, καθὼς γέγραπται· «Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν· δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα». Ὁ δὲ ἐπιχορηγῶν σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶσιν χορηγήσαι καὶ πληθύναι τὸν σπόρον ὑμῶν καὶ αὐξήσαι τὰ γενήματα τῆς δικαιοσύνης ὑμῶν· ἐν παντὶ πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα, ἥτις κατεργάζεται δι᾿ ἡμῶν εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τιμώντας σήμερα τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, ἑνός μεγάλου Ἁγίου μέ πλούσιο καί φιλανθρωπικό ἔργο, μᾶς ξαναπροβάλλει καί πάλι τήν ἴδια περικοπή πού ἀκούσαμε πρίν λίγες ἑβδομάδες. Σάν φιλόστοργη Μητέρα, καί μάλιστα ἐν ὄψει τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱεροῦ Σαρανταημέρου, μᾶς παροτρύνει νά ἱεροκαθρεπτισθοῦμε στή μεγάλη ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης καί στή σωστή χρήση της.

Ἡ ἀξία τῆς ἐλεημοσύνης ἔγκειται στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐξασκεῖται. Εἶναι μιά ἀρετή πού, ἐνῶ ἀνακουφίζει πολλούς ἀπό τίς ἀνάγκες στίς ὁποῖες ἔχουν περιέλθει, ἀντίθετα, δέν καλλιεργεῖται μέ τίς ἴδιες προϋποθέσεις ἀπ’ αὐτούς πού τήν ἐξασκοῦν, οὔτε ἔχει τά ἴδια ἀπότελέσματα σέ ὅλους. Ἄλλοι κάνουν ἐλεημοσύνη ἀπό μιά παρόρμηση κενοδοξίας καί ἐπιδεικτικότητας. Ἄλλοι, γιά νά ἐπιτύχουν κάποιο ἰδιοτελῆ σκοπό καί ἄλλοι ἀπό ἀγάπη καί καλωσύνη γιά τό συνάνθρωπό τους. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης λέγει: «σποράν οἶμαι τήν ἀνθρωπίνην εἶναι προαίρεσιν, θέρος δέ τήν ἐπί τῇ προαιρέσει ἀντίδοσιν». Ἡ ἀνθρώπινη προαίρεση εἶναι ἕνας σπόρος, πού, ἀνάλογα μέ τό περιεχόμενόν του, θερίζουμε τά ἀποτελέσματα. Γι’αὐτό καί σύμφωνα μέ τίς πράξεις τους θά κριθοῦν κατά τήν Δευτέρα Παρουσία οἱ ἄνθρωποι, «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου ...», ἤ «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι...» (Ματθ. 25, 34-41). Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδέκαστη καί συμφωνεῖ μέ τήν ἀνθρώπινη προαίρεση. Τήν καλή λειτουργία τῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐπεξηγεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν λέγει ὅτι «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδομένως καί θερίσει...» (Β΄Κορ. 9,6). Μάλιστα χρησιμοποιεῖ τή λέξη δικαιοσύνη ̇ «αὐξήσει τά γεννήματα τῆς δικαιοσύνης ὑμῶν», πού σημαίνει τήν ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου πρός τίς ἀνάγκες τοῦ συνανθρώπου του. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ πιό κύρια ἔκφραση τῆς δικαιοσύνης. Εἶναι ἡ ἀγαπητική διάθεση πού ἔχουμε καί ἡ ὁποία ἐκφράζεται καί μετουσιώνεται σέ ἔργα ἀγάπης καί πράξεις λατρείας καί ἀφοσιώσεως. Ὁ σοφός Ἀπόστολος τονίζει ἰδιαίτερα καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἐξασκεῖται, δηλαδή, «μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης, ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός».

Ἄς δοῦμε, ὅμως, πῶς γίνεται ἡ σωστή ἐλεημοσύνη. Ὁ Σωτήριος λόγος τοῦ Θεοῦ, μέ σοφία καί ἐπιστήμη, καταστέλλει τά ἀνθρώπινα πάθη καί «πρός τό κρεῖττον μετοχεύει» (Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης). Πιό συγκεκριμένα ὁ Χριστός μᾶς προτρέπει: «προσέχετε τήν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μή ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρός τό θεαθῆναι αὐτοῖς. Εἰ δέ μή γε, μισθόν οὐκ ἔχετε παρά τῷ πατρί ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ,. 6,1). Μέσα στήν ἀνθρώπινη φύση ἔχουν ἐμφυτευθεῖ, ἐξ ἀρχῆς, τά σπέρματα τῆς φιλοτιμίας γιά νά γίνουμε θερμοί ἀγωνιστές, ὥστε νά μή δουλεύουμε στά ἀνελεύθερα πάθη καί στή δοξομανία, ἀλλά νά ἐπιδιώκουμε τά καλύτερα. Ἐάν, ὅμως, τό ἔμφυτο αὐτό δῶρο τό διοχετεύουμε πρός τά ἀντίθετα, τότε καταλαμβανόμαστε ἀπό τά φοβερά πάθη. Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ ἄριστος γεωργός τῶν ψυχῶν, πού εἶναι ὁ Κύριος καί μᾶς κόβει τά ἐκβλαστήματα τῆς δοξομανίας. Ἡ ἐλεημοσύνη πού γίνεται γιά νά δοξασθοῦμε εἶναι ὑποκριτική. Τῶν ὑποκριτῶν τό πρόσωπο εἶναι ἡ δοξομανία, ἐνῶ τό προσωπεῖο εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς πραγματική ἀρετή εἶναι καί ὀνομάζεται ἐκείνη πού γίνεται χωρίς ἐπίδειξη. «Μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Ματθ. 6,3). Ἐάν γίνεται ἀπό φιλοδοξία χάνει τό χαρακτήρα τῆς γνησιότητας.

Οἱ χριστιανοί, πού ὑπακούοντας στό νόμο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἔμπρακτης φιλαδελφίας ἀσκοῦν τό χρέος τῆς γνήσιας ἐλεημοσύνης, ὀφείλουν νά πιστεύουν ὅτι ὁ παντοδύναμος Θεός, ἡ πηγή τῶν χαρίτων καί τῶν εὐλογιῶν, ὄχι μόνο δέν θά τούς ἐγκαταλείψει, ἀλλά καί θά τούς χαρίσει ἀφθόνως κάθε χάρη: τή χάρη νά προσφέρουν μέ προθυμία σέ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη καί τήν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἀπό τά ὁποῖα θά πρέπει νά δίνουν καί στούς ἄλλους. Αὐτό τονίζει ὁ μακάριος Παῦλος πρός τούς Κορινθίους. Ὁ λόγος του, καθώς παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, εἶναι ταυτόχρονα καί συμβουλή καί εὐχή: «οὐ συμβουλεύει μόνον, ἀλλά καί ἐπεύχεται». Προϋπόθεση γιά νά ἀσκήσουμε τό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης δέν εἶναι ἡ ὕπαρξη πλούτου ἀλλά ἡ αὐτάρκεια. Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος κατά τόν Χρυσόστομο «οὔ πλοῦτον εὔχεται, οὐδέ περισσείαν, ἀλλά πᾶσαν αὐτάρκειαν». Ὅταν, λοιπόν, μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά ἐπαρκοῦμε στίς ἀνάγκες μας (πράγμα πού σημαίνει παράλληλα ὅτι εἴμαστε καί ὁλιγαρκεῖς), τότε θά ἔχουμε τή δυνατότητα μέ τό παραπάνω - «ἵνα...περισσεύητε»- νά ἀνταποκρινόμαστε «εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν»̇ «οὐκ ἐν ἐλεημοσύνῃ μόνον, ἀλλά καί ἐν τοῖς ἄλλοις ἅπασι» (ἱερός Χρυσόστομος).
Ἡ σοφία τῶν θείων Πατέρων θά μᾶς διδάξει:

Ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ ἑκούσιος παρά ἀνθρώποις ἐπιφάνεια» ζημιώνει τό μισθό τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐξάσκηση τῆς φιλανθρωπίας νά μή γίνεται μέ ἐμπάθεια, οὔτε νά τήν ἀκολουθεῖ ὑπερήφανος λογισμός. Νά εἶναι ἄκομπος (χωρίς κομπασμό), δηλαδή μέ ταπεινό φρόνημα καί νά μήν ἐπιδιώκει τά χειροκροτήματα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά νά προσδοκᾶ τούς μελλοντικούς στεφάνους. Καμμιά ὑστερόβουλη σκέψη ὅπως π.χ. ἡ τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἡ προϋπόθεση γιά τήν ἀναρρίχηση σέ κάποια ἀξιώματα, ἤ ἡ ἐκμετάλευση τῶν ἄλλων πού ἐλεοῦμε δέν ἐπιτρέπεται νά συνοδεύει τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης. Τό σχολεῖο τοῦ Θεοῦ δέν γνωρίζει τήν συνήθεια τῶν ἐγκωμίων...ὅπως κατά τρόπο αὐτόματο ὁ φωτισμός ἀκολουθεῖ τή φωτιά καί ἡ εὐωδία τό μύρο, ἔτσι καί τίς ἀγαθές πράξεις ἀκολουθεῖ ἡ ὠφέλεια.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Ἀπόδειξη τῆς διαθέσεως εἶναι τό ἔργο! Δέν εἶναι σοφός ἐκεῖνος πού εἶναι σοφός στόν λόγο καί στήν εὐφράδεια γλώσσας, ἀλλά ἐκεῖνος πού λέει λίγα μέν περί ἀρετῆς, παρουσιάζει ὅμως πολλά μέ ἐκεῖνα πού κάνει καί ἐπιβεβαιώνει μέ τήν ζωή του τήν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου του. Τό πιό θεϊκό πράγμα πού διαθέτει ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό νά εὐεργετεῖ. Μπορεῖς νά γίνης Θεός χωρίς νά κοπιάσεις καθόλου. Μή χάσεις τήν εὐκαιρία τῆς θεώσεως.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Τά μέν θαύματα θά θεωρηθοῦν ἀπό τούς πονηρούς καί τούς ἀναίσχυντους ἀνθρώπους ὡς ὕποπτα. Ἐνῶ ὁ ἐνάρετος βίος διά τοῦ πλήθους τῶν ἀγαθῶν ἔργων του, θά μπορέσει νά φράξει καί αὐτό τό στόμα τοῦ διαβόλου. Πάντοτε ἡ κακία δείχνει μεγάλη ἐχθρότητα πρός τήν ἀρετή. Καί ὅμως, ὄχι μόνο δέν τήν βλάπτει, ἀλλά καί μέ τόν πόλεμο πού διεξάγει ἐναντίον της τήν καθιστᾶ ἰσχυρότερη. Δέν εἶναι καί τόσο φοβερό τό νά κλαῖμε, ἀγαπητοί μου, θά πεῖ ὁ χρυσός Ἐπίσκοπος, ἀλλά τό νά πράττουμε ἔργα ἄξια γιά κλάματα. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη παρακίνηση γιά τήν ἐκτέλεση ἐναρέτων ἔργων, ὅσα ἡ ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτημάτων μας.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Ὁ ἀνελεήμονας εἶναι ἄνθρωπος δυστυχισμένος, γιατί ἡ καρδιά του οὐδέποτε αἰσθάνθηκε τή χαρά τῆς εὐεργεσίας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Δέν κατάλαβε ὅτι ἡ ἀληθινή ἀπόλαυση ἔγκειται στήν ἀγάπη τοῦ πλησίον. Δέν κατάλαβε ὅτι ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς του ξεκινάει ἀπό τήν καρδιά τοῦ πλησίον του, ὅτι ὅταν χαρίζει στούς ἄλλους, μαζεύει πλοῦτο αἰώνιο, πλοῦτο ἀδαπάνητο, ἀληθινό, μέ τόν ὁποῖο καί μόνο ἀγοράζουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί θά συνεχίσει ὁ Ἅγιος: Ὁ ἐλεήμονας χαίρεται ὄχι μέ τήν καλοπέραση καί τήν ἀπόλαυση, ἀλλά μέ τήν εὐεργεσία καί τήν ἀγαθοεργία. Ὁ ἐλεήμονας σπέρνει δίχως νά λυπᾶται, ἐλπίζοντας στόν Κύριο, καί ὁ πλοῦτος πού σκορπίζεται κατ’ αὐτό τόν τρόπο, ἀποταμιεύεται στόν οὐρανό. Πρός τούς ἐλεήμονες ὁ Κύριος θά πεῖ: «δεῦτε οἰ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν» (Ματθ. 25,34).

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος: Μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε καί οὕτως ἀναπληρώσατε τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ». Μέ τί τρόπον; Μέ τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον μας νά βοηθοῦμε τόν ἀδελφό μας. Ἐγώ ἄλλο δέν θέλω, μόνον νά μπορῶ νά κάμνω ἀκόμα κάτι καλό στόν ἄλλο̇ ὅποιος καί νά εἶναι ἕνας Τοῦρκος νά εἶναι, ἕνας Ἐβραῖος, ἕνας ἀράπης, θέλω νά τοῦ κάμνω ἕνα καλό. Ὅποιος βρεθεῖ κοντά μου, φίλος μου εἶναι, ἐχθρός μου, ὅποιος καί νά εἶναι, θέλω νά μέ ἀξιώσει ὁ Κύριός μου νά μπορέσω νά τοῦ κάμω κάτι καί νά τόν βοηθήσω, ὅπως ἔκαμνα ὅλα μου τά χρόνια.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Γνώριζε, παιδί μου, ὅτι τό πάθος τῆς ἀμέλειας μέ τό κρυφό φαρμάκι του λίγο - λίγο σαπίζει, ὄχι μόνο τίς πρῶτες τρυφερές ρίζες πού θά εἶχαν βλαστήσει τίς ἕξεις τῶν ἀρετῶν, ἀλλά σαπίζει καί τίς ρίζες τῶν καλῶν ἕξεων (συνηθειῶν) πού ἀποκτήθηκαν. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» λέει ὁ Παῦλος. Ὅσοι ἔχουν κοσμική ἀγάπη μαλώνουν ποιός θά ἁρπάξει περισσότερη ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό του. Ὅσοι, ὅμως, ἔχουν τήν πνευματική ἀγάπη, τήν ἀκριβῆ ἀγάπη μαλώνουν ποιός θά δώσει περισσότερη ἀγάπη στόν ἄλλο. Θέλουν ὅλο νά δίνουν καί δίνονται. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἀγαπιοῦνται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά πιό πολύ ἀπό τόν Θεό, μέ τόν ὁποῖο συγγενεύουν. Γιά νά χαίρεται κανείς ἀληθινά, πνευματικά, πρέπει νά ἀγαπᾶ, καί γιά νά ἀγαπᾶ, πρέπει νά πιστεύει. Δέν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι καί γι’αὐτό δέν ἀγαποῦν, δέν θυσιάζονται καί δέν χαίρονται. Ὅταν ἀγαπᾶς χαίρεσαι. Ἡ θεϊκή χαρά ἔρχεται μέ τό δόσιμο. Ὁ Χριστός συγκινεῖται ὅταν ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας καί τό ἐκφράζουμε μέ τά ἀγαθοποιά ἔργα μας (ὑλικῶς καί ἠθικῶς) καί μᾶς γεμίζει μέ τή θεία εὐφροσύνη Του.

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Ποιά εἶναι τά καλά ἔργα; Σ’ ἕνα χωριό φτάνει ἕνας ξένος. Ἄν ἕνα σπίτι τόν δεχθεῖ καί τόν περιποιηθεῖ εἶναι ἔργο καλό. Στό κρεβάτι τοῦ πόνου εἶναι ἕνας ἡλικιωμένος ἀνήμπορος. Μιά, ὅμως, σπλαχνική γριά γυναίκα ἔρχεται καί τόν περιποιεῖται̇ αὐτό εἶναι καλό ἔργο. Νά σπείρεις τό χωράφι τῆς χήρας μέ τά ὀρφανά, εἶναι καλό ἔργο.

Αὐτό χριστιανοί μου!

Ἄν κάτι μᾶς φέρνει πλησιέστερα πρός τόν Θεό καί μᾶς κάνει νά τοῦ μοιάσουμε, αὐτό εἶναι ἡ ἀγάπη πού δείχνουμε στούς ἄλλους καί ἡ ἐλεημοσύνη πού ἀσκοῦμε χάριν τῶν «ἐλαχίστων» ἀδελφῶν μας. (Ματθ.25,40). «Ὁ Κύριος», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, «τήν ἐλεημοσύνην ὥρισε πρός τήν ὁμοίωσιν τοῦ Πατρός, ὡς προσεγγίζουσαν αὐτῷ τούς τελειοῦντας αὐτήν». «Οἰκτίρμων καί ἐλεήμων ὁ Κύριος» (ψαλμ. 102,8). Σπλαχνικοί καί ἐλεήμονες ὀφείλουμε νά εἴμαστε κι ἐμεῖς τά παιδιά Του (Λουκ. 6,36). Ἁπλόχερα ὁ Θεός παρέχει τίς εὐλογίες Του. Μέ ἁπλοχεριά ἄς δίνουμε κι ἐμεῖς σέ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη. Τό χέρι μας, ὅταν κάνουμε ἐλεημοσύνη, δέν κινεῖται μόνο του. Τό κινεῖ ἡ καρδιά μας. «Ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ» διδάσκει ὁ Ἀπόστολος.

Ὡς χριστιανοί γνωρίζουμε καλά πώς ὅ,τι προσφέρουμε στούς ἀδελφούς μας πού βρίσκονται σέ ἀνάγκη μέ πράξη ἤ μέ ἕνα παρηγορητικό μας λόγο, εἶναι σάν νά τό προσφέρουμε στόν ἴδιο τό Χριστό (Ματθ. 25,40). Γιά τό λόγο αὐτό τό δίνουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά̇ «μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης», ἀλλά μέ προθυμία καί χαρά. Ὁ Θεός περισσότερον ἀπό τή πράξη τῆς προσφορᾶς, μετρᾶ τή διάθεσή μας. Βλέπει καί κρίνει τή πρόθεση τῆς καρδιᾶς μας. Πράγματι, «οὐδέν οὕτως εὐφραίνει τόν Θεόν ὡς ἐλεημοσύνη», ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ἀλλά ἐλεημοσύνη πού θά πρέπει νά ἀσκοῦμε μέ τόν τρόπο πού Ἐκεῖνος θέλει καί πού θά συνιστᾶ τελικά «εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ». Καί οἱ ἄνθρωποι νά δοῦν ὄντως τά καλά μας ἔργα γιά νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο (Ματθ. 5,16), μαζί μέ τό τραγούδι τοῦ Γ. Βερίτη: «Φλόγα νἄν’ἡ ψυχή γιά τό νόμο Σου, καί φωτιά τοῦ κακοῦ καί τοῦ σάπιου, καί ν’ ἀνθίζει λουλούδι στήν ἄνοιξη, γιά νά κάνει καρπούς τήν ἀγάπη. Τήν ἀγάπη πού μένει ἀμετάβλητη καί νεάζει καί παίρνεις δυνάμεις, γιά τά ἔργα πού γίνονται ἀθόρυβα. Δός τες, Κύριε, καί χάρη καί δύναμη κι ἀγάπη καί ζῆλο». ΑΜΗΝ!                                            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

---

ΠΕΜΠΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023

 

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

    Εορτάστηκε  και φέτος μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης στην ενορία μας η εορτή του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πλησίον της  Παναγίας Λατομίτισσας.

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  π. Βασίλειος Φιλιππάκης μαζί με τον π. Γεώργιο Γεώργαλο, - που πάντοτε τιμά την εορτή του Αγίου Νεκταρίου,  -  τέλεσαν την πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας.

     Προς αποφυγήν της διασποράς της νόσου, προσήλθαν  μόνο οι σημαίες και οι παραστάτες από το κάθε σχολείο: - 4^ο Γυμνάσιο, το  Καρράδειο 9^ο Δημοτικό σχολείο, το Βούρειο Δημοτικό σχολείο, το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, το ΙΕΚ Νοσηλευτικής  και ΕΚΑΒ του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου και το Ειδικό σχολείο, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

Τέλος ευχαρίστησε τους Διευθυντάς των Σχολείων   τους δασκάλους   και  μαθητές  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό καθώς και όλο τον κόσμο.

 Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εφημέριος κάλεσε όλο το εκκλησίασμα να ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο και  προέτρεψε όλο τον κόσμο να αναρτήσει την Ελληνική σημαία στα σπίτια τους.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  τόσο την παραμονή όσο  και την  ημέρα της  εορτής. 

 

                        * * * * * * *

Είναι μεγάλη ευλογία διότι στην περιοχή μας ανοικοδομήθηκε το παρεκκλήσιο του Αγίου Νεκταρίου με την ευγενική χορηγία της οικογένειας Δημητρίου και Ευαγγελίας  Κουκουνάρη και των παιδιών τους. 

Ο αείμνηστος Γεώργιος Κουκουνάρης Μεγάλος Ευεργέτης της ενορίας μας καθώς και τα αδέλφια του ο κ. Στέφανος ο κ. Αντώνης και η κ. Κλαίρη  μερίμνησαν να ανοικοδομηθεί το Ιερό Παρεκκλήσιο, λίγο αργότερα ανέλαβαν την  ανέγερση  του Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου και πολλές άλλες προσφορές  στην εκκλησίας μας, έχουν γίνει από την εξαίρετη οικογένεια Κουκουνάρη.

 

 

ΠΕΜΠΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023

 

IΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

 

      Με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια την παραμονή  Τετάρτη 8 Νοεμβρίου  εορτάστηκε ο Μέγας Πανηγυρικός  Εσπερινός στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νεκταρίου στο Λατόμι.

  Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους οι ιερείς π. Γεώργιος Γεώργαλος, ο π. Βασίλειος Μανάρας, ο π. Κωνσταντίνος Βιττάκης και ο εφημέριος του Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης. Μετά την αρτοκλασία οι ιερείς έψαλλαν και τα εγκώμια του Αγίου Νεκταρίου. Ιερό Λείψανο είχε εκτεθεί εις προσκύνησιν.

    Πλήθος κόσμου προσήλθε στην εορτή καθώς και ο κ. Νότης Μηταράκης Πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και νύν βουλευτής Χίου, ο κ. Ιωάννης Μανάρας δάσκαλος,  εκλεγμένος Περιφερειακός Σύμβουλος, ο κ. Φιλόδωρος Βιττέλας διευθυντής γραφείου Μηταράκη, εκλεγμένος Περιφερειακός Σύμβουλος, ο κ. Κωσταντίνος Γκιάλας Ιατρός,  εκλεγμένος Περιφερειακός Σύμβουλος,  τίμησαν με την παρουσία τους την εορτή και παρέμειναν μέχρι το τέλος του Εσπερινού.

Την κυριώνυμον ημέρα Πέμπτη 9 Νοεμβρίου  θα τελεσθεί ο Ορθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.