ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020

Ἀριθμός  43

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιστ΄19 - 31)

 1 Νοεμβρίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· ῎Ανθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν, ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ ᾽Αβραάμ. Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος, καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾽Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε΄ Πάτερ ᾽Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος, καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου΄ ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπεν δὲ ᾽Αβραάμ΄ Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι. Καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ΄ ᾽Ερωτῶ οὖν σε, Πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου΄ ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς, ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ ᾽Αβραάμ΄ ῎Εχουσι Μωσέα καὶ τοὺς Προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν΄ Οὐχί, πάτερ ᾽Αβραάμ, ἀλλ᾽ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς μετανοήσουσιν. Εἶπεν δὲ αὐτῷ, Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν Προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδ᾽ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Οἱ κοινωνικὲς διαφορὲς πάντοτε χαρακτήριζαν τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία, ἄλλοτε σὲ μεγαλύτερο, ἄλλοτε σὲ μικρότερο βαθμό. Ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ μεγάλων ἀνισοτήτων καὶ διαφοροποιήσεων, τὸ χάσμα μεταξὺ τῶν ὀλίγων πλουσίων καὶ τῶν πάρα πολλῶν φτωχῶν διευρύνεται συνέχεια, δημιουργώντας τὶς προϋποθέσεις γιὰ κοινωνικὲς ἐκρήξεις, σὰν αὐτὲς ποὺ ἔλαβαν χώρα τοὺς προηγούμενους αἰῶνες τῆς ἱστορίας. Μὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ πρόβλημα τῆς ἀντίθεσης ἀνάμεσα στὸν πλοῦτο καὶ στὴ φτώχεια ἀπὸ μία διαφορετική, πνευματική, σκοπιὰ ἀσχολεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

Ὑπῆρχε κάποτε ἕνας ἄνθρωπος πλούσιος, ὁ ὁποῖος ντυνόταν μὲ πολυτελῆ ἐνδυμασία, μὲ κόκκινο, πορφυρό, μάλλινο ἐπανωφόρι καὶ λευκό, λεπτοΰφαντο χιτώνα, καὶ διασκέδαζε καθημερινὰ σὲ πλούσια συμπόσια. Στὴν πύλη τοῦ ἀρχοντικοῦ τοῦ πλουσίου καθόταν παραπεταγμένος ἕνας φτωχὸς ἄνθρωπος, ποὺ ὀνομαζόταν Λάζαρος, γεμάτος πληγές, καὶ προσπαθοῦσε νὰ χορτάσει ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. Καὶ ἔρχονταν τὰ σκυλιὰ καὶ ἔγλυφαν τὶς πληγές του. Πόσο ἐλεεινὴ καὶ ἀξιοθρήνητη εἰκόνα! Καὶ πόσο μεγάλη ἀντίθεση ἀνάμεσα στοὺς δύο ἀνθρώπους! Ὁ ἕνας νὰ ζεῖ σὰν βασιλιὰς μέσα στὰ πλούτη, στὶς ἡδονὲς καὶ στὴ δόξα, νὰ ζεῖ ἕναν ἐπίγειο παράδεισο χωρὶς δυσκολίες καὶ στενοχώριες, καὶ ὁ ἄλλος νὰ ζεῖ χειρότερα καὶ ἀπὸ ζῶο, μέσα στὴν ἀκραία φτώχεια, μέσα στὴν πεῖνα, στὴ βρῶμα καὶ στὴν ἀρρώστια… Ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στοὺς δύο ἀνθρώπους ἑστιάζεται ἐπίσης καὶ στὴν συμπεριφορά τους, τὴν ὁποία ὁ Χριστός μας, ὁ δημιουργός τῆς παραβολῆς αὐτῆς, δὲν τὴν ἀναφέρει, οὔτε τὴν σχολιάζει, ἀλλὰ ἀφήνει τὸν ἀκροατὴ εὔκολα νὰ τὴν ἐννοήσει. Ὁ μὲν πλούσιος εἶναι ἀδιάφορος καὶ σκληρόκαρδος, οὔτε κἄν ρίχνει μία ματιὰ στὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπο πού κείτεται μπροστὰ στὴν πόρτα του, δὲν τοῦ δίνει οὔτε ἕνα ξεροκόμματο! Τί ἀξία ἔχει γιὰ ἕναν πλούσιο ἕνα πιάτο φαγητό; Καμία! Καὶ ὅμως, αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο μερίδιο τροφῆς τὸ ἀρνεῖται στὸν φτωχό, ὄχι τόσο ἀπὸ τσιγγουνιά, ὅσο ἀπὸ πλήρη ἀδιαφορία. Ὁ ἄλλος ἄνθρωπος, ὁ πλησίον ὅπως λέγει ὁ Χριστός, ὅταν εἶναι ἀναγκεμένος καὶ στερεῖται ἀκόμη καὶ τὰ στοιχειώδη γιὰ τὴ ζωή του, εἶναι σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ πλουσίου. Εἶναι γιὰ τὸν πλούσιο ἕνας κανένας, ἕνας μὴ ἄνθρωπος, μία ἀνύπαρκτη ὕπαρξη! Καὶ πάλι καλὰ ποὺ τὸν ἀνέχεται νὰ κάθεται πλάι στὴν μεγαλόπρεπη πύλη τοῦ ἀνακτόρου του καὶ δὲν τὸν ἀποδιώχνει σὰν παλιόσκυλο, γιὰ νὰ μὴν χαλάει τὴν αἰσθητική του ἀπόλαυση. Ἔχουμε, λοιπὸν, ἀπὸ τὴ μία τὴν ἀπόλυτη σκληροκαρδία καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν ἀπόλυτη ὑπομονή. Γιατί ὁ φτωχὸς Λάζαρος ὑπομένει τὸ καθημερινὸ βασανιστήριο τῆς φτώχειας, τῆς πείνας καὶ τῆς ἀρρώστιας μὲ ἀπίστευτη καρτερία, χωρὶς νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στόμα του τὸ παραμικρὸ παράπονο ἢ γογγυσμὸ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ὁ Λάζαρος, σὰν ἄλλος Ἰώβ, ὑπομένει τὴν ἄθλια ζωή του, δὲν παραπονεῖται, δὲν θυμώνει, δὲν ἐναντιώνεται οὔτε στὸν Θεό, οὔτε στὸν πλούσιο, δὲν ἐπαναστατεῖ, δὲν καταριέται, δὲν κάνει τίποτε ἀπολύτως, ἁπλῶς ὑπομένει τὸν ἀβάσταχτο πόνο του. Ὅσο μαρτυρικὴ κι ἂν εἶναι ἡ ζωή του, λόγος κακὸς δὲν βγαίνει ἀπὸ τὰ χείλη του! Εἶναι ἕνας μάρτυρας τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μὲ ἀπίστευτη ταπείνωση καὶ μεγαλοψυχία. Γιατί μόνο μὲ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς μπορεῖ κάποιος νὰ ἀντέξει ἕνα τόσο μεγάλο καὶ φρικτὸ σταυρό.

Τίποτε, ὅμως, σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν μένει παντοτινὸ καὶ ἀναλλοίωτο. Ἔρχεται ὁ θάνατος, ὁ μεγαλύτερος δημοκράτης, ὅπως εὔστοχα εἶχε πεῖ κάποιος, ὁ ἀδυσώπητος ἀναιρέτης τῶν ἐγκόσμιων διαφορῶν, καὶ τότε τὰ πράγματα ἀλλάζουν ριζικά. Ἀρχίζει μία νέα, αἰώνια ζωή, κατὰ τὴν ὁποία ἀποδίδεται ἡ τέλεια δικαιοσύνη καὶ ὅλοι ἀνεξαιρέτως δικάζονται καὶ ἀνταμείβονται ἢ καταδικάζονται ἀνάλογα μὲ τὶς πράξεις τους. Πολλοὶ ἀπορρίπτουν τὴν πίστη στὴ μετὰ θάνατον ζωὴ μέσα σὲ ἕνα γενικότερο πλαίσιο ἀθεΐας καὶ ὑλισμοῦ, ὁ ὁποῖος τοὺς τυφλώνει καὶ τοὺς παροτρύνει νὰ "γλεντήσουν τὴ ζωή τους" σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει αὔριο. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ "φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκωμεν", εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ὡς ὑπέρτατο στόχο τους τὴν μέγιστη καθημερινὴ ἀπόλαυση χωρὶς φραγμοὺς καὶ περιορισμούς. Τυφλωμένοι ἀπὸ τὰ πάθη τους δὲν λογαριάζουν καμία ἠθικὴ ἀρχὴ θέτοντας ὡς προτεραιότητά τους τὸν εὐδαιμονισμό. Φθάνει, ὅμως, ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ φοβερὴ ὥρα τοῦ θανάτου καὶ τὸ τέλος τους εἶναι τραγικό.

Ὁ φτωχὸς Λάζαρος πεθαίνει καὶ τὴν ψυχὴ του τὴν παραλαμβάνουν Ἄγγελοι, γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδὴ στὴν αἰώνια ἀνάπαυση τοῦ Παραδείσου. Τὰ βάσανά του ἔλαβαν τέλος καὶ τώρα ἀπολαμβάνει τὴν εὐφροσύνη καὶ τὴν ἀγαλλίαση, ὡς ἀνταμοιβὴ τῆς ἀπέραντης ὑπομονῆς του. Πολλοὶ κάτω στὴν γῆ ποὺ τὸν ἤξεραν καὶ τὸν περιφρονοῦσαν τὸν ξέχασαν ἤδη, ἢ ἂν τὸν θυμοῦνται ἐλάχιστα, τὸν θυμοῦνται σὰν ἕνα ἐλεεινὸ πλάσμα ποὺ εὐτυχῶς ποὺ πέθανε καὶ κατέληξε στὴν "λύτρωση" τῆς ἀνυπαρξίας. Πόσο γελασμένοι εἶναι ὅλοι αὐτοί! Ὁ Λάζαρος ἀνήκει πλέον στὴν χορεία τῶν σεσωσμένων, εἶναι συνόμιλος τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἀγγέλων καὶ ζεῖ αἰωνίως μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἀντιθέτως ὁ πλούσιος μετὰ θάνατον βιώνει τὴν φρίκη τῆς Κόλασης. Πιθανότατα, ὅταν πέθανε, τοῦ ἔκαναν μία μεγαλοπρεπῆ κηδεία μὲ ὅλες τὶς τιμὲς ποὺ θὰ ἀναλογοῦσαν στὴν κοινωνική του θέση καὶ τὸν ἔθαψαν μέσα σὲ περίλαμπρο τάφο, ἔτσι ὥστε ὅλοι ὅσοι τὸν ἀντικρύζουν νὰ θυμοῦνται τὸν μεγάλο καὶ πλούσιο ἄρχοντα ποὺ κείτεται μέσα σὲ αὐτόν. Ὁ ἴδιος, ὅμως, βρίσκεται στὸν  ᾋδη καὶ βασανίζεται οἰκτρά. Παρακαλεῖ τὸν Ἀβραὰμ νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ νὰ τοῦ στείλει τὸν Λάζαρο μὲ βρεγμένο τὸ δάκτυλό του, γιὰ νὰ δροσίσει τὴν γλῶσσα του, γιατί καίγεται μέσα στὴν φλόγα τῆς Κόλασης. Εἶναι, πραγματικὰ, συγκλονιστικὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει. Ὁ πρώην παντοδύναμος πλούσιος, ποὺ δὲν καταδεχόταν νὰ κοιτάξει τὸν φτωχὸ Λάζαρο, τώρα ζητιανεύει ἀπὸ αὐτὸν μία σταγόνα νερό! Πόσο ἀντιστράφηκαν οἱ ὅροι! Ὁ πρώην ἄρχοντας τῆς γῆς τώρα βασανίζεται, ἐνῶ ὁ παραπεταμένος καὶ ὁ ἐξουδενωμένος τῆς γῆς τώρα ζεῖ βασιλικά!

Ἐδῶ πρέπει νὰ δώσουμε μία ἀπαραίτητη διευκρίνιση. Ὁ πλούσιος δὲν καταδικάζεται, ἐπειδὴ ἁπλῶς καὶ μόνο εἶναι πλούσιος, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ πλοῦτος τὸν ἔκανε σκληρὸ καὶ ἀνάλγητο. Θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει τὰ πλούτη του γιὰ ἐλεημοσύνες καὶ ποικίλες ἀγαθοεργίες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σωθεῖ ὡς καλὸς διαχειριστὴς τοῦ χαρίσματος τοῦ πλούτου ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ φτωχὸς Λάζαρος δὲν σώζεται ἐξαιτίας τῆς φτώχειάς του καὶ μόνο, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ὑπομονῆς του καὶ τῆς ταπείνωσής του. Ἂν ὁ φτωχὸς Λάζαρος θύμωνε καὶ ἀγανακτοῦσε γιὰ "τὴν κακιά του τὴν τύχη", δηλαδὴ ἂν ἐναντιωνόταν στὸν Θεὸ καὶ τὸν κακολογοῦσε, θὰ κολαζόταν καὶ θὰ ἔχανε καὶ τὴν ἐπίγεια καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἑπομένως, δὲν μᾶς σώζουν, οὔτε μᾶς κολάζουν τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, εἴτε εἶναι πολλά, εἴτε εἶναι λίγα, ἀλλὰ τὴν μεταθανάτια κρίση ποὺ θὰ ὑποστοῦμε τὴν καθορίζουν ἡ διάθεση τῆς ψυχῆς μας ἀπέναντι σὲ αὐτά, τὸ πῶς τὰ διαχειριζόμαστε καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τὸν συνάνθρωπό μας στὶς ἀνάγκες του.

Ὁ Κύριός μας μὲ τὴν παραβολὴ αὐτὴ θέλει νὰ μᾶς ταρακουνήσει, νὰ πάψουμε νὰ ζοῦμε σὰν ὑπνωτισμένοι μέσα στὴν εὐμάρεια καὶ τὴν καλοπέραση, ἂν ἀνήκουμε κοινωνικὰ στὶς ἀνώτερες τάξεις. Θέλει νὰ δοῦμε γύρω μας τὶς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀδελφῶν μας, νὰ τοὺς σπλαχνιστοῦμε καὶ νὰ τοὺς συνδράμουμε μὲ κάθε τρόπο. Ἂν εἴμαστε φτωχότεροι καὶ μὲ δυσκολία τὰ βγάζουμε πέρα, ἂν βασανιζόμαστε καὶ ἀπὸ φτώχεια καὶ ἀπὸ ἀσθένειες, νὰ μὴν ὀλιγοψυχήσουμε, νὰ μὴν βαρυγκωμήσουμε, ἀλλὰ νὰ ὑπομένουμε μὲ γενναιότητα ψυχῆς, ἀποβλέποντας στὴν βέβαιη ἀνταπόδοση καὶ στὴν ἐπιβράβευσή μας ἀπὸ τὸν δίκαιο κριτή, τὸν Χριστό, στὴν Οὐράνια Βασιλεία Του, στὴν ὁποία εἴθε ὅλοι νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ εἰσέλθουμε! Ἀμήν,  γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός  42

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 27 - 39)

 25 Ὀκτωβρίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ᾿Ιδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ᾿Επηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ῾Ο δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ῏Ην δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ᾿Εξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ᾿Εξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ᾿Απήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο. Αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ᾿Εδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Υπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, ποὺ προβάλλει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, μᾶς δίνει ἀφορμὴ νὰ συλλογισθοῦμε πόσο καταστροφικὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ κατοχή του ἀπὸ τὸν πονηρὸ δαίμονα καὶ πόσο εὐεργετικὴ ἀντιθέτως εἶναι ἡ ἐπαφή του μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. Καὶ εἶναι ἡ ἀντίθεση αὐτὴ τόσο κραυγαλέα, ὥστε νὰ εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος τὶς περισσότερες φορὲς νὰ προτιμᾶ τὸν Διάβολο καὶ νὰ συντάσσεται μὲ αὐτὸν ἀπορρίπτοντας καὶ καταφρονώντας τὸν Χριστό.

Ἂς ἐξετάσουμε ποιὰ ἦταν ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ ζωὴ τοῦ δαιμονισμένου, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα, «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο», δὲν φοροῦσε ροῦχα, ἀλλὰ περιφερόταν γυμνός. Ἔχει σημασία αὐτὴ ἡ ἐπισήμανση; Βεβαίως καὶ ἔχει! Ἡ ἐνδυμασία χαρακτηρίζει τὸν ἄνθρωπο, τοῦ χαρίζει ταυτότητα καὶ κυρίως αὐτὴ εἶναι ποὺ τὸν κατηγοριοποιεῖ ἠθικὰ καὶ κοινωνικά. Μὲ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ χάθηκε ἡ ἀρχέγονη ἀθωότητα καὶ εἰσῆλθε στὴν ἀνθρωπότητα τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς καὶ τῆς συνεπακόλουθης ἀνάγκης νὰ καλύψει τὴν γύμνωση. Τὰ ροῦχα ἔγιναν ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἐμφάνισης τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνδέθηκαν μὲ τὶς κοινωνικὲς ἀρετὲς τοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας. Ἔκτοτε, σὲ μεγάλο βαθμὸ, ὁ ἄνθρωπος «εἶναι αὐτὰ ποὺ φοράει» καὶ ἔτσι διακρίνεται ὁ ἀνώτερος κοινωνικὰ ἀπὸ τὸν κατώτερο, ὁ πλούσιος ἀπὸ τὸν φτωχό, ὁ πολίτης ἀπὸ τὸν στρατιώτη, ὁ ἐπαγγελματίας α΄ ἀπὸ τὸν ἐπαγγελματία β’, κ.ο.κ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι φορᾶνε κάτι, ἐπίσημο ἢ πρόχειρο, ἀνάλογα πρὸς τὴν περίσταση. Ὁ δαιμονισμένος, λοιπὸν, μὲ τὸ νὰ πετάει τὰ ροῦχα ἀπὸ ἐπάνω του πράττει ὡς νὰ ἀποβάλλει τὴν ἀνθρώπινη ἰδιότητα καὶ νὰ ὑποβιβάζεται στὴν κατηγορία τοῦ ἀλόγου ζώου, τὸ ὁποῖο δὲν χρειάζεται νὰ ντυθεῖ. Εἶναι ἀναπόφευκτες οἱ σκέψεις ποὺ μᾶς γεννῶνται, ὅταν ἀποβλέπουμε στὴν προκλητικότατη γύμνια, κυρίως τῶν γυναικῶν τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ προκλητικὴ ἐνδυμασία, ἢ μᾶλλον ἡ σχεδὸν ἀπουσία ἐνδυμασίας, πού παρατηροῦμε στὴν ἐποχή μας, δὲν ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τοῦ δαιμονισμοῦ τῆς κοινωνίας μας, μὲ ὅλες τὶς συνέπειές του; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σταθεῖ μία κοινωνία, στὴν ὁποία πολλὲς γυναῖκες, νεότερες καὶ μεγαλύτερες, διαγωνίζονται στὸ νὰ ντύνονται ὅσο προκλητικότερα γίνεται καὶ νὰ ἐμφανίζονται σὲ δημόσιους χώρους, ἀκόμη καὶ στὸ ναὸ  τοῦ Θεοῦ, μὲ ἄσεμνη ἐνδυμασία; Ἂν τὸ προκλητικὸ ντύσιμο μίας γυναίκας φανερώνει τὴν σαθρὴ ψυχική της κατάσταση, ποιὰ ἠθικὴ διαπαιδαγώγηση θὰ μεταδώσει αὐτὴ στὰ παιδιά της, ἂν γίνει μητέρα; Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς τὶς κοινωνίες τὶς χτίζουν ἢ τὶς γκρεμίζουν οἱ γυναῖκες ὡς μητέρες.

Ὁ δαιμονισμένος δὲν ἔμενε σὲ κάποιο σπίτι, ἀλλὰ μέσα στὰ μνήματα. Κάθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ μία στέγη γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰκογένειά του, ἂν ἔχει, καὶ θεωρεῖ ὅτι τὸ σπίτι του εἶναι ἡ φωλιά του, εἶναι τὸ καταφύγιο καὶ ἡ ἀνάπαυσή του. Ὁ πονηρὸς δαίμονας ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν κατεχόμενο ἀπὸ αὐτὸν ἄνθρωπο τὴν φυσικὴ ἐκζήτηση τῆς θαλπωρῆς τοῦ σπιτιοῦ, τὸν διώχνει ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ τὸν μεταβάλλει σὲ ἀγρίμι, ποὺ δὲν βρίσκει πουθενὰ καὶ ποτὲ ἀνάπαυση. Καὶ σήμερα βλέπουμε ταλαίπωρα νεαρὰ ἄτομα νὰ ἐπαναστατοῦν καὶ νὰ ἀπαρνοῦνται τὴν οἰκογένειά τους καὶ τὸ σπίτι τους, νομίζοντας πὼς ἔτσι θὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὰ πατρικὰ «δεσμά», καὶ νὰ ἐντάσσονται σὲ κοινόβια διαφθορᾶς καὶ ἀποκτήνωσης μὲ πιθανότατη κατάληξη τὸν θάνατο. Γιατί κάθε δαιμονισμένος ἀποζητᾶ τὸν θάνατο, τρέφεται ἀπὸ μία αὐξανόμενη θανατολαγνεία καὶ ἀποστρέφεται τὴν ζωή. Ζεῖ μία «ζωὴ» νεκροταφείου. Τέτοια εἶναι ἡ ζωὴ τῆς σύγχρονης παγκόσμιας κοινωνίας, μίας κοινωνίας δαιμονισμένης καὶ νεκρόφιλης, ποὺ κινεῖται ἀπὸ τὸν ἔρωτα τοῦ θανάτου καὶ σκορπίζει θάνατο παντοῦ, μὲ τὰ ἐγκλήματα, μὲ τὶς ἐκτρώσεις, μὲ τὶς αὐτοκτονίες, μὲ τὴν διάχυτη βία καὶ τοὺς πολέμους.

Ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικό τοῦ δαιμονισμένου ἦταν ἡ ὑπερφυσικὴ δύναμη καὶ ἡ ἀγριότητα. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὸν τιθασεύσει, οὔτε νὰ τὸν δέσει μὲ ἁλυσίδες, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτίθεται στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ δαίμονας τοῦ ἔδινε τὴν δύναμη νὰ σπάζει τὰ δεσμά του καὶ νὰ τρέχει ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. «Ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος» εἶναι ἡ φράση τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ τὸν εἶχε καβαλήσει ὁ δαίμονας σὰν ἄλογο καὶ τὸν ἔτρεχε ἀσυγκράτητα χωρὶς σκοπὸ καὶ χωρὶς νόημα. Αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ συμπεριφορὰ παρατηροῦμε σὲ πολλούς, νέους κυρίως, τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι δίνουν μεγάλη σημασία στὴν σωματικὴ δύναμη, πιστεύουν πὼς θὰ καταξιωθοῦν, ἂν ἐξασκήσουν σωματικὴ βία στὸν ἀντίπαλό τους, καὶ ἄγονται καὶ φέρονται ἀπὸ τὶς παράλογες ἐπιθυμίες τους χωρὶς φραγμοὺς καὶ ἀναστολές. Πιστεύουν πὼς μὲ τὸ νὰ ἱκανοποιοῦν ὅλες ἀνεξαίρετα τὶς ἐπιθυμίες τους φθάνουν στὴν ἀκρότατη μορφὴ ἐλευθερίας, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν τὰ δύστυχα παιδιὰ πὼς ἔτσι καθίστανται ὑποχείρια τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων καὶ ὑποδουλώνονται ὅλο καὶ περισσότερο!

Μία λεπτομέρεια τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ δαιμονισμένου μπορεῖ, ἐπίσης, νὰ μᾶς προβληματίσει. Πρόκειται γιὰ τὴν προτίμηση τοῦ πονηροῦ πνεύματος νὰ κατευθύνει τὸν κατεχόμενο ἄνθρωπο σὲ ἔρημους τόπους. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ δαίμονας μισεῖ τὴν ἔστω καὶ ἁπλὴ κοινωνικότητα, ἀποφεύγει τὴν συναναστροφή, θέλει νὰ κρατᾶ τὸν ἄνθρωπο καταδικασμένο στὸ μαρτύριο τῆς μοναξιᾶς, σὰν μοναχικὸ θηρίο. Προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει κάθε ἴχνος ἀλληλεγγύης καὶ κατανόησης, κάθε ὑπόνοια συμπάθειας καὶ ἀγάπης, γι’ αὐτὸ καὶ προβάλλει τὴν ἀτομικὴ ζωὴ καὶ ἐπιτυχία, χωρὶς μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν μὲ τὸν συνάνθρωπο ὡς μεῖζον ἰδανικό. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ κοινωνία μᾶς ἔχει πλημμυρίσει ἀπὸ μοναξιὰ καὶ μελαγχολία, παρὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν κατοίκων τῶν πόλεων, παρὰ τὰ δισεκατομμύρια τῶν κατοίκων τοῦ πλανήτη μας. «Ἔρημος τόπος" εἶναι ἡ χώρα τοῦ μοναχικοῦ ἐγωισμοῦ, ὅπου ὁ ἄλλος εἶναι ἀνεπιθύμητος καὶ δυνάμει ἐχθρός.

Ὅπου, λοιπὸν, ἐπενεργεῖ τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ ἡ κόλαση καὶ ὁ ἄνθρωπος βασανίζεται οἰκτρά. Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο συμβαίνει ὅπου ἔρχεται νὰ μείνει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ εἶναι ὁ παράδεισος, ἐκεῖ ἀνθίζει κάθε ἀγαθό, ἐκεῖ βασιλεύουν ἡ παντοτινὴ εἰρήνη καὶ ἡ χαρά. Ὁ ἄνθρωπος ἐπανευρίσκει τὴν χαμένη του ἀξία καὶ ἐπανέρχεται στὴν προπτωτικὴ κατάσταση τοῦ Ἀδάμ. Ἔτσι βλέπουμε τὸν δαιμονισμένο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, μετὰ τὴν θαυματουργικὴ ἀπαλλαγή του ἀπὸ τὰ δαιμόνια, "ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ". Φοράει ροῦχα μετὰ ἀπὸ καιρὸ καὶ σωφρονεῖ, ἔχει σώας τὰς φρένας, ἔχει ἐπανέλθει στὴν ἀνθρώπινή του μορφὴ καὶ ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ξαναγεννηθεῖ μὲ τὴν "ἄνωθεν γέννησιν" τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του. Τὸ πρόσωπό του λάμπει καὶ γίνεται πνευματικὰ ἑλκυστικό. Αὐτὸ τὸ φωτεινὸ πρόσωπο εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ κάθε χριστιανοῦ κατὰ τὸ μέτρο τῆς πνευματικῆς του προκοπῆς. Ὁ γνήσιος χριστιανός, αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται καὶ θέτει ὡς ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς του τὸν Χριστό, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλη ἐν γένει τὴν συμπεριφορά του. Εἶναι "ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν".   Κάθεται δίπλα στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ σὰν ἀρνάκι καὶ εὐφραίνεται ἀπὸ τὴν θέρμη τῆς ἀγάπης Του. Δὲν θέλει νὰ φύγει ἀπὸ κοντά Του, Τὸν παρακαλεῖ νὰ μείνει γιὰ πάντα μαζί Του. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θέλει νὰ φύγει κανεὶς ἀπὸ τὸν παράδεισο;

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὶς παντοειδεῖς ἐπήρειες τοῦ Διαβόλου καὶ νὰ μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἀσθένειες ποὺ μᾶς βασανίζουν, ἔτσι ὥστε νὰ βροῦμε καὶ ἐμεῖς μία θέση "παρὰ τοὺς πόδας Του" καὶ νὰ ζοῦμε πάντοτε ἑνωμένοι μὲ Αὐτὸν καὶ στὴν παροῦσα πρόσκαιρη ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν μέλλουσα αἰώνια! Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός  41

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ι΄ 16 - 21)

 18 Ὀκτωβίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς· Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. Ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. Πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πολλοὶ χριστιανοὶ στὶς ἡμέρες μας διακατέχονται ἀπὸ ἕνα μεγάλο φοβικὸ σύνδρομο ἀπέναντι στὸ δυσοίωνο μέλλον, ποὺ ἐπιτείνεται ἀπὸ τὶς εὐρέως διαδεδομένες προφητεῖες γιὰ πολέμους, τὴν καταστροφὴ καὶ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ἐπικρατεῖ ἕνας διάχυτος φόβος γιὰ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις ποὺ κυβερνοῦν τὸν πλανήτη, χωρὶς νὰ φαίνονται καὶ νὰ ἐλέγχονται ἀπὸ κανέναν, προετοιμάζοντας τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐν μέρει ὅλα αὐτὰ ἔχουν μία δόση ἀληθείας,  τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι ὅμως μόνο μὲ αὐτὰ σὲ ὁδηγεῖ σὲ μία παθολογικὴ καὶ ἄρρωστη ψυχικὴ κατάσταση, ἐντελῶς ξένη του πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Γιατί τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, "ὁ καρπὸς του Πνεύματος ἐστὶν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια." Κανένας φόβος καὶ καμιὰ ἀπελπισία ἀπὸ τὴν φαινομενικὴ ἐπικράτηση τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων στὸν κόσμο μας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν θέση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ, ὅταν αὐτὸς στηρίζεται ἀπόλυτα στὸν Χριστό. Αὐτὴν τὴν ἐλπιδοφόρα πραγματικότητα ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα.

Εἶχε στείλει ὁ Χριστὸς τοὺς ἑβδομήντα μαθητές Του σὲ περιοδεία στὰ γύρω μέρη. Ὅταν γύρισαν ἦταν καταχαρούμενοι καὶ ἔλεγαν στὸν Διδάκαλό τους ὅτι ἀκόμη καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσονταν σὲ αὐτοὺς μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Του. Διαπίστωσαν οἱ μαθητὲς, μὲ μεγάλη τους ἔκπληξη καὶ χαρὰ, ὅτι οἱ πάλαι ποτὲ πανίσχυρες δαιμονικὲς δυνάμεις ἐμφανίζονταν μπροστά τους ἀνίσχυρες καὶ τρέπονταν σὲ φυγή. Αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς κοινωνίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ποὺ ζοῦσε βουτηγμένη στὴν εἰδωλολατρεία καὶ στὴν δαιμονοκρατία, ὅπου οἱ δαίμονες εἶχαν πλήρη κυριαρχία ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους,  ἦταν κάτι πρωτοφανές, πρωτάκουστο καὶ ὑπερβολικὰ χαροποιό.

Ὁ Χριστὸς συμμερίζεται τὴν χαρὰ τῶν μαθητῶν Του, γιατί γνωρίζει τὸ μέγεθος τῆς μέχρι τότε ὑποδούλωσης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στὸν Διάβολο καὶ βλέπει τώρα νὰ γκρεμίζεται συθέμελα τὸ τυραννικὸ καθεστώς του. Λέγει, λοιπὸν, στοὺς μαθητές Του: "Ἐθεώρουν τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα". Ἡ πρόταση αὐτὴ ἑρμηνεύεται ὡς ἑξῆς ἀπὸ τὸν ἐγκυρότατο ἑρμηνευτὴ τῶν Γραφῶν Παναγιώτη Τρεμπέλα: "Ἀφ' ὅτου ἄρχισα τὸ ἔργο μου, ἀλλὰ καὶ ὅταν σᾶς ἔστειλα σὲ περιοδεία, καὶ τώρα ποὺ ἤρθατε καὶ μοῦ ἀναγγέλλετε τὶς διώξεις αὐτὲς τῶν δαιμόνων, ἔβλεπα τὸν σατανᾶ νὰ χάνει τὴν ἐξουσία καὶ τὸ κράτος του. Τὸν ἔβλεπα νὰ πέφτει συντριμμένος χάμω ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς ἐξουσίας του καὶ ἀπὸ τὶς ἀνώτερες σφαῖρες τοῦ ἐναερίου κόσμου, ἀπὸ ὅπου ἀσκοῦσε τὴν κυριαρχία του. Τὸν ἔβλεπα νὰ πέφτει τόσο γρήγορα καὶ φανερὰ καὶ μὲ τόσο πάταγο, ὅπως πέφτει ἡ ἀστραπή". Ἔχουμε, λοιπὸν, τὴν αὐθεντικὴ μαρτυρία τοῦ Κυρίου μας γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς κατάλυσης τῆς καταδυναστείας τοῦ Διαβόλου ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴν κατακρήμνιση καὶ τὴν συντριβή του. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπελευθέρωση ξεκίνησε μὲ τὴν Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἰορδάνη, ὅπου "τὰς κεφαλὰς τῶν ἐκεῖσε ἐμφωλευόντων συνέτριψε δρακόντων", καὶ ὁλοκληρώθηκε μὲ τὰ Ἄχραντα Πάθη Του, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ὁ Διάβολος πλέον νικήθηκε, εἶναι ἁλυσοδεμένος μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἔχει καμιὰ ἐξουσία ἐπάνω στὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ τὰ βλάψει οὔτε στὸ ἐλάχιστο, παρὰ μόνο κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, ὅταν Αὐτὸς κρίνει πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν.  

Συνεχίζει ὁ Χριστὸς τὴν παραπάνω διαπίστωσή Του σχετικὰ μὲ τὴν συντριβὴ τοῦ Σατανᾶ καὶ τὴν συμπληρώνει μὲ τὴν μετάδοση στοὺς μαθητὲς Του τῆς δύναμής Του, γιὰ νὰ νικοῦν τοὺς δαιμονικοὺς πειρασμούς: "Ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν  τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ". Ἑρμηνεύει σχετικὰ ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλας: "Σᾶς δίνω ἐξουσία νὰ νικᾶτε καὶ νὰ ποδοπατεῖτε ὅλα τὰ ὄργανα τοῦ Σατανᾶ, ποὺ, σὰν φίδια καὶ σκορπιοὶ, ἐπιβουλεύονται καὶ χύνουν τὸ δηλητήριό τους ὕπουλα στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ τὶς θανατώσουν. Σᾶς δίνω  ἐξουσία νὰ κατανικᾶτε ὅλη τὴν δύναμη, ποὺ διαθέτει ὁ ἐχθρός του ἀνθρώπου, ὁ Σατανᾶς, ἔτσι ὥστε κανένα μέσον, ἀπὸ ὅσα θὰ χρησιμοποιεῖ αὐτὸς γιὰ παρεμπόδιση τοῦ ἔργου σας, νὰ μὴν τελεσφορεῖ. Καὶ τίποτε, ἀπὸ ὅσα ἐναντίον σας μηχανεύεται αὐτός, δὲν θὰ σᾶς ἀδικήσει ἢ θὰ σᾶς βλάψει". Ὁ Χριστὸς χαρίζει στοὺς μαθητὲς Του τὴν δική Του ὑπερφυσικὴ χάρη καὶ δύναμη, γιὰ νὰ ὑπερνικοῦν τὸν Διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, τὰ φίδια καὶ τοὺς σκορπιούς, ποὺ κρύβονται παντοῦ καὶ ψάχνουν νὰ βροῦν θύματα, γιὰ νὰ τὰ θανατώσουν μὲ τὸ δηλητήριό τους. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι πλέον θωρακισμένος καὶ ἄτρωτος ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς ἐπιθέσεις, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀντιμετωπίζει καὶ κατατροπώνει τὸν ἴδιο τὸν Διάβολο. Χιλιάδες εἶναι τὰ παραδείγματα ἁγίων ποὺ πάλεψαν καὶ νίκησαν τοὺς δαίμονες καὶ ταπείνωσαν τὴν ἐπηρμένη ὀφρὺ τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ἐπὶ τῆς γής. Μπορεῖ βέβαια ὁ Διάβολος κατὰ παραχώρηση Θεοῦ νὰ βλάψει ἢ καὶ νὰ θανατώσει τὸ σῶμα, ἀδυνατεῖ ὅμως νὰ βλάψει τὴν ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία μὲ τὴν θερμὴ προσευχὴ τοῦ μάρτυρα ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μένει ἀσάλευτη καὶ ἀδούλωτη.   

Στὸν ἑπόμενο στίχο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει στοὺς μαθητὲς Του τὸ σωστὸ φρόνημα καὶ τὴν οὐσιαστικὴ χαρὰ ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν. Τοὺς συμβουλεύει νὰ μὴν χαίρονται μόνο γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἐκδίωξης καὶ τῆς κατατρόπωσης τῶν δαιμόνων. Εἶναι αὐτὸ ὄντως κάτι τὸ πολὺ σημαντικό, θὰ μποροῦσε ὅμως νὰ ὁδηγήσει σὲ ἔπαρση καὶ ἀλαζονεία. Θὰ πρέπει νὰ χαίρονται κυρίως, ἐπειδὴ τὰ ὀνόματά τους ἔχουν γραφεῖ στοὺς οὐρανούς. Θὰ πρέπει νὰ χαίρονται καὶ νὰ ἀγάλλονται, γιατί, μὲ τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ καὶ  μὲ τὸν ἀγώνα τους νὰ τὴν ἐπιβεβαιώνουν καθημερινὰ, τὰ ὀνόματά τους ἔχουν καταγραφεῖ στὸν κατάλογο τῶν πολιτῶν τῆς Οὐράνιας Πολιτείας καὶ ἔχουν ὅλα τὰ δικαιώματα νὰ ἀπολαύσουν τὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Θὰ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ζοῦν μὲ τὸν Θεό, νὰ Τὸν βλέπουν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ὁ πολυπόθητος παράδεισος. Αὐτὸ εἶναι τὸ αἴτιο τῆς πραγματικῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἀγωνίζονται τὸν ἀγώνα τὸν καλό της ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια του Χριστοῦ καταλήγουμε στὰ ἑξῆς δύο συμπεράσματα: Πρῶτον ὅτι ὁ ἀρχαῖος ἐχθρός του ἀνθρώπου, ὁ Διάβολος, εἶναι ἀνίσχυρος καὶ ἡ πραγματικὴ ἐξουσία τοΥ μηδαμινή. Ὅσο καὶ ἂν φαντάζει ἐγκόσμια δυνατὸς καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ ὀνομάζεται "κοσμοκράτωρ", κανεὶς χριστιανὸς δὲν ἔχει λόγο νὰ τὸν φοβᾶται, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι Παντοκράτωρ. Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ φόβητρα τοῦ Διαβόλου, ὅσο τρομερὰ καὶ ἂν εἶναι, καὶ νὰ τὰ ξεπεράσει εὔκολα. Ὅλες οἱ δαιμονικὲς ἐπενέργειες, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει σύμμαχό του τὸν Χριστό, ἐξαφανίζονται "ὡς ἐκλείπει καπνὸς καὶ ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός". Στὴν ἐποχή μας μάλιστα, ὅπου ἡ ἁμαρτία ἔχει θεριέψει καὶ ὁ Σατανᾶς κυκλοφορεῖ ἀπροκάλυπτα "ὡς λέων ζητῶν τίνα καταπίη", ὁ πιστὸς χριστιανός, ποὺ εἶναι θωρακισμένος μὲ τὰ ὅπλα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, δὲν φοβᾶται κανέναν καὶ τίποτε, παρὰ μόνο τὴν ἁμαρτία, τὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ χωρισμό. Καὶ ὄχι μόνο δὲν φοβᾶται τὰ φόβητρα τοῦ Διαβόλου, πολέμους, ἀσθένειες, κοινωνικὲς ἀναταραχές, ἐγκληματικότητα, οἰκονομικὴ κρίση, ἀλλὰ ἔχει μέσα του  ἀδιατάρακτη χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ λέγει στὸν Χριστό: "Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σὺ μετ' ἐμοῦ εἰ"!

Τὸ δεύτερο συμπέρασμα εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἐλπίδα ὅτι θὰ κληρονομήσουμε τὴν Οὐράνια Βασιλεία. Εἴμαστε οὐρανοπολίτες, εἴμαστε καλεσμένοι στὸν μεγάλο Δεῖπνο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι ἀνέφικτος, δὲν εἶναι μακριὰ ἀπὸ ἐμᾶς. Εἶναι καὶ πολὺ κοντά μας, εἶναι μέσα μας! Σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ "ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστι". Ἀρκεῖ νὰ δουλέψουμε στὸν μυστικὸ ἀμπελώνα τῆς ψυχῆς μας, νὰ σκάψουμε βαθιὰ καὶ νὰ βροῦμε αὐτὸν τὸν πολύτιμο μαργαρίτη. Ἀμήν, γένοιτο!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός  40

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 5 - 15)

 11 Ὀκτωβίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. Και εν τω σπείρειν αυτόν ο μεν έπεσε παρά την οδόν, και κατεπατήθη, και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό˙και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη δια το μη έχειν ικμάδα˙ και έτερον έπεσεν μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αι ακανθαι απέπνιξαν αυτό˙και έτερον έπεσεν εις την γήν την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα. Ταύτα λέγων εφώνει˙ ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Επηρώτων δε αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες τις είη η παραβολή αυτή. Ο δε ειπεν˙ υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, τοις δε λοιποίς εν παραβολαίς, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν. Εστι δε αυτή η παραβολή ˙ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού˙ οι δε παρά την οδόν εισίν οι ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον από της καρδίας αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσιν. Οι δε επί της πέτρας οι όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν ουκ έχουσιν, οι προς καιρόν πιστεύσουσι και εν καιρώ πειρασμού αφίστανται. Το δε εις τα ακάνθας πεσόν, ουτοί εισίν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπίγνονται και ου τελεσφορούσι. Το δε εν τη καλή γη, ουτοί εισίν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορύσιν εν υπομονή.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Εἶναι πασίγνωστος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας ποὺ διαχωρίζει τοὺς κλητοὺς ἀπὸ τοὺς ἐκλεκτούς: "Πολλοὶ εἰσὶ κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί!". Ὅλους τούς καλεῖ στὸ οὐράνιο δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, δὲν ἀνταποκρίνονται ὅμως ὅλοι, ἀλλὰ, δυστυχῶς, ἐλάχιστοι. Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει τὴν παραβολὴ τοῦ Σπορέως, ὁ Χριστὸς ἐπεξηγεῖ γιὰ ποιοὺς λόγους κάποιοι ἄνθρωποι δὲν δέχονται τὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι τὸ δέχονται. Πρόκειται γιὰ μία ψυχολογικὴ παραβολή, ποὺ ἀναλύει τοὺς διαφορετικοὺς τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιδροῦν οἱ ἄνθρωποι στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ διήγηση ἔχει ὡς ἑξῆς: Πῆγε ὁ γεωργὸς στὸ χωράφι του, γιὰ νὰ σπείρει τοὺς σπόρους του. Καθὼς ἔσπερνε, κάποιοι σπόροι ἔπεσαν στὸν δρόμο καὶ τοὺς πάτησαν οἱ διαβάτες ἢ τοὺς ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἄλλοι σπόροι ἔπεσαν στὶς πέτρες, φύτρωσαν καὶ ξεράθηκαν, ἐπειδὴ δὲν βρῆκαν ὑγρασία. Ἄλλοι ἔπεσαν στὰ ἀγκάθια, μεγάλωσαν τὰ ἀγκάθια καὶ τοὺς ἔπνιξαν. Ἄλλοι ἔπεσαν στὸ καλὸ χῶμα, φύτρωσαν καὶ ἔδωσαν ἑκατὸ φορὲς περισσότερο καρπό.

Ὁ Χριστὸς, στὴ συνέχεια δίνει στοὺς μαθητὲς Του τὴν ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς αὐτῆς μὲ μεγάλη σαφήνεια, γιατί θέλει νὰ τοὺς καταστήσει γνῶστες τῶν διαφόρων τύπων ἀκροατῶν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Οἱ μαθητὲς, σὲ λίγο καιρὸ, θὰ γίνουν Ἀπόστολοί Του καὶ θὰ ἀναλάβουν τὸν ρόλο τοῦ σπορέα καὶ κήρυκα μέσα στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία εἰς τύπον καὶ εἰς τόπον Χριστοῦ, τοῦ Πρώτου καὶ μεγάλου Σπορέως. Ἑπομένως, χρειάζονται ἕνα εὐσύνοπτο καὶ κατατοπιστικὸ μάθημα ἀνθρωπογνωσίας.

Ἡ πρώτη ὁμάδα ἀνθρώπων εἶναι "οἱ παρὰ τὴν ὁδόν", εἶναι αὐτοὶ ποὺ μοιάζουν μὲ ἔδαφος ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν δρόμο. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἁπλῶς καὶ μόνο ἀκοῦνε καὶ μένουν ἀδιάφοροι καὶ ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους τυφλοὺς καὶ κουφοὺς πνευματικά, μὲ σκληρὴ σὰν πέτρα καρδιά, παραδομένους ἐντελῶς στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, χωρὶς πίστη καὶ ἀρχές, χωρὶς ἔστω καὶ ἐλάχιστη ὑπόνοια ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει Θεὸς καὶ πνευματικὸς κόσμος. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι οἱ ἐντελῶς ἀποξενωμένοι ἀπὸ κάθε ἀνώτερο προσανατολισμὸ στὴ ζωή τους, εἶναι αὐτοὶ, ἐπίσης, ποὺ ὑπερηφανεύονται γιὰ τὴν τετράγωνη λογική τους, γιὰ τὶς γνώσεις καὶ τὶς ἐπιστῆμες τους, γιὰ τὰ ἐξαιρετικὰ ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογίας. Αὐτοὶ σνομπάρουν, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, τὶς σκοταδιστικὲς διδασκαλίες τῶν παπάδων καὶ τῶν καλογέρων, ὅπως λένε, καὶ ζοῦν τὴ "προχωρημένη" καὶ "ἐλεύθερη" ζωή τους, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ ἀνόητες ἀναστολές, ὅπως νομίζουν. Στὴν ὁδὸ αὐτὴ τῆς βέβαιης ἀπώλειας ἔχουν συνεπίκουρο τὸν ἀρχέκακο Διάβολο καὶ ἐχθρό τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ ὁποῖος ἀφαιρεῖ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὶς καρδιές τους, γιὰ νὰ μὴν πιστέψουν καὶ σωθοῦν. Τρέμει ὁ Σατανᾶς τὴν μεταμορφωτικὴ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τρέμει καὶ μόνο στὴ σκέψη μήπως  προβληματιστοῦν πνευματικὰ καὶ γόνιμα, ἔστω καὶ λίγο, οἱ ψυχές, τὶς ὁποῖες κατέχει δέσμιες, καὶ χάσει τὴν κυριότητά του ἐπάνω σὲ αὐτές.

Ἡ δεύτερη ὁμάδα ἀνθρώπων εἶναι "οἱ ἐπὶ τῆς πέτρας", εἶναι αὐτοὶ ποὺ δέχθηκαν τὸν σπόρο ἐπάνω στὴν πέτρα τῆς καρδιᾶς τους. Ἡ πέτρα αὐτὴ ἔχει κάποια κοιλώματα μὲ λίγο χωματάκι, μέσα στὸ ὁποῖο φυτρώνει ὁ σπόρος, ὅμως γρήγορα ξεραίνεται, γιατί δὲν ἔχει βάθος καὶ συνεχῆ ὑγρασία, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ περισσότερο. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ στὴν ἀρχή, μὲ κάποια ἐπιπολαιότητα καὶ ἐλαφρότητα ἴσως, χωρὶς νὰ ἔχουν συνειδητοποιήσει σὲ πόσο μεγάλο καὶ δύσκολο, ἀλλὰ καὶ ἔνδοξο καὶ τιμημένο ἀγώνα, ἔχουν ἐμπλακεῖ. Τὸν πρῶτο καιρό, κατὰ τὸν ὁποῖο ἡ πνευματική τους πορεία εἶναι ἀνέφελη καὶ, ὡς ἐκ τούτου, εὐχάριστη, δὲν προβληματίζονται καὶ συνεχίζουν εὔκολα. Ὅταν ὅμως ὁ ὁρίζοντας τῆς ζωῆς τους σκοτεινιάσει καὶ ἀντιμετωπίσουν τὴν πρώτη θύελλα, τὶς πρῶτες δυσκολίες, τοὺς πρώτους πειρασμούς, γιατί ὄχι καὶ τὸν πρῶτο ἐπώδυνο διωγμό, τότε κλονίζονται θανάσιμα καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν πίστη. Γίνονται ἄπιστοι, ἀκόμη καὶ ἐχθροί του Χριστοῦ!  Εἶναι πραγματικὰ ἀξιοθρήνητοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τόσο ἐλπιδοφόρα ξεκίνησαν τὴν πνευματική τους πορεία, ἀλλὰ δὲν βρῆκαν δυνάμεις νὰ τὴν συνεχίσουν ὑπερνικώντας τοὺς πειρασμούς. Δὲν διέθεταν τὴν ἀπαραίτητη πνευματικὴ τροφοδοσία, ποὺ σημαίνει δὲν φρόντισαν νὰ βροῦν κάποιον ἔμπειρο πνευματικὸ καθοδηγητή, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ξεπεράσουν τὴν ἀδυναμία τους. Πιθανότατα ἀπὸ ὑπερηφάνεια κινούμενοι πίστεψαν στὶς δυνάμεις τους καὶ ἔμειναν ἀκυβέρνητοι μὲ ὀλέθριες συνέπειες.

Ἡ τρίτη ὁμάδα εἶναι οἱ "εἰς τὰς ἀκάνθας", εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἄκουσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀποδέχθηκαν καὶ ἀρχίζουν μὲ προθυμία νὰ βαδίζουν στὸν δρόμο τῆς πίστεως. Μέσα στὴν ψυχὴ τους ὅμως ἔχουν πέσει σπόροι ἀπὸ ἀγκάθια καὶ κάθε εἴδους ζιζάνια, τὰ ὁποῖα ἀναπτύσσονται καὶ σταδιακὰ πνίγουν τὰ μικρὰ βλαστάρια τοῦ σιταριοῦ ποὺ ἔχουν ἀναπτυχθεῖ καὶ αὐτά. Τί συμβολίζουν τὰ βλαβερὰ ἀγκάθια; Εἶναι οἱ μέριμνες, ὁ πλοῦτος καὶ οἱ ἡδονές, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἐμπόδια, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων οἱ ἐνθουσιώδεις ἀρχάριοι πιστοὶ, στὴ συνέχεια, συμπνίγονται καὶ δὲν τελεσφοροῦν, δὲν ἀποδίδουν τὸν ἀναμενόμενο καρπό, ἢ καὶ δὲν ἀποδίδουν καθόλου. Ὁ Χριστὸς μὲ ἀκρίβεια περιέγραψε τὰ ζιζάνια ποὺ πνίγουν τὴν ψυχή. Πρῶτο καὶ συνηθέστερο εἶναι οἱ πολυποίκιλες μέριμνες, οἱ ἀγωνιώδεις φροντίδες, ποὺ βασανίζουν καὶ ἀρρωσταίνουν τὴν ζωή. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐμπειρία ἀπὸ τή βάσανο τῶν μεριμνῶν. Οἱ μέριμνες ἀπομυζοῦν ὅλη τὴν ἐνεργητικότητα τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ἀπορροφοῦν σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε δὲν τοῦ ἀπομένουν δυνάμεις, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ κάτι πνευματικὸ καὶ ψυχωφέλιμο. Οἱ δὲ μέριμνες στοχεύουν σὲ δύο πράγματα, πρῶτον στὴν ἀπόκτηση ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερου πλούτου καὶ δεύτερον στὴν ἀπόλαυση ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερων καὶ πλέον ἀκραίων ἡδονῶν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτῆς τῆς ὁμάδας προσπαθοῦν μάταια νὰ συμβιβάσουν τὸν πνευματικὸ καὶ τὸν ὑλόφρονα βίο, στὸ τέλος δὲ χάνονται μέσα στὴν τρικυμισμένη θάλασσα τῆς ὑλοφροσύνης καὶ δὲν καρποφοροῦν.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ καλὴ γῆ, τὸ εὔφορο ἔδαφος, τὸ καθαρὸ καὶ εὐάρεστο στὸν Θεό. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μὲ καρδιὰ καλοπροαίρετη, εἰλικρινῆ καὶ ἀγαθή, ἄκουσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν κατενόησαν, τὸν κρατοῦν σφιχτὰ μέσα τους καὶ δὲν τὸν ἀφήνουν μὲ τίποτε! Αὐτοὶ ζοῦν πλέον ἐπικεντρωμένοι στὸ νὰ ἐφαρμόζουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ χωρὶς ἀμφιβολίες, περισπασμοὺς καὶ συμβιβασμούς, καί, ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, καρποφοροῦν.  Δείχνουν ὑπομονὴ καὶ καρτερία στὶς θλίψεις, στοὺς πειρασμοὺς καὶ σὲ ὅλα τὰ προσκόμματα, ποὺ συναντοῦν στὴν ἄσκηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ δὲν ὀλιγοψυχοῦν. Κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο ζώντας καὶ καλλιεργώντας τὶς ἀρετές, ἀποβάλλουν, ὀλίγον κατ' ὀλίγον, τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐνδύονται "τὸν νέον ἄνθρωπον, τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν". Γίνονται νέοι ἄνθρωποι ἀνακαινισμένοι, ἔχοντας λάβει ἐντός τους τὴν μορφὴ τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ καὶ προχωροῦν πρὸς τὴν γνώση τοῦ κτίστου Θεοῦ.

Ἔχοντας ὑπ' ὄψιν μας τὴν παραπάνω κατηγοριοποίηση τῶν ἀκροατῶν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἂς ἀναρρωτηθοῦμε σὲ ποιὰ ἀπὸ τὶς παραπάνω ὁμάδες ἀνήκουμε. Ἂς ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἂς καταλήξουμε στὴν σωστὴ κρίση καὶ, στὴ συνέχεια, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καταταγοῦμε στὴν τέταρτη καὶ ἐπιθυμητὴ ὁμάδα, αὐτὴ τῶν ἐχόντων τὴν ἀγαθὴ γῆ. Ἀκόμη καὶ ἂν εἴμαστε σκληρόκαρδοι καὶ ἀλαζόνες, ἀκόμη καὶ ἂν εἴμαστε ἐλαφρόμυαλοι καὶ ἀσύνετοι, ἀκόμη καὶ ἂν εἴμαστε φιλοχρήματοι καὶ φιλήδονοι, ὁ Χριστὸς βλέποντας τὴν ἐπιθυμία μας νὰ ἀλλάξουμε, θὰ μᾶς συνδράμει, γιὰ νὰ γίνουμε εὔφορη γῆ καὶ νὰ σωθοῦμε. Ἀμήν, γένοιτο!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚH 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020

 

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ 

ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ 

ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

 

 

 

         Στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  ενορίας μας, μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε τον  αγιασμό  με την  έναρξη των  δωρεάν μαθημάτων 2020 – 2021.

 

 

Την Θεία Λειτουργία και τον αγιασμό των μαθημάτων παρηκολούθησαν πολλοί καθηγηταί, μαθηταί και γονείς.  

 

 

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού, τέλεσε τον Αγιασμό της ενάρξεως των μαθημάτων στον προαύλιο χώρο του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου, τηρουμένων όλων των μέτρων προστασίας της υγείας για τον COVID 19. Τόνισε ιδιαίτερα ότι απαραίτητη θα είναι η χρήση μάσκας την ώρα των μαθημάτων, εφ όσον το επιτρέπει ο καιρός θα είναι ανοικτά όλα τα παράθυρα της αίθουσας, θα τηρούνται οι αποστάσεις, και απαραίτητη  η χρήση αντισηπτικών χεριών κατά την είσοδο όλων στην αίθουσα.

 

    Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει κάθε χρόνο έως  ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων.

 

       Στην ομιλία του ο εφημέριος, φανερά προβληματισμένος και επιφυλακτικός  εν όψει της πανδημίας, προέτρεψε τους γονείς των παιδιών λέγοντάς τους ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  και να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας.

 

Ευχήθηκε σε όλους καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης. Ολοι πήραν το εβδομαδιαίο πρόγραμμα.

 

     Κλείνοντας την τελετή ζήτησε  να αρχίζουν πάντα με προσευχή όλα τα μαθήματα και να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας  

 

Καλή  και ευλογημένη σχολική  - εκπαιδευτική  χρονιά σε όλους.

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός  39

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. στ΄ 31 - 36)

 4 Ὀκτωβίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Είπεν ο Κύριος, καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ άμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκούσαμε ἕνα "ξένον ἄκουσμα", ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ ὅ,τι διδάσκουν οἱ ἠθικολόγοι ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀκούσαμε τὴν ὑπερφυέστατη ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας! "Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν", διδάσκει ὁ Χριστός μας, "καὶ ἀγαθοποιεῖτε"! Καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἐντολὴ ἀρκεῖ, γιὰ νὰ φανερώσει τὴν θεϊκὴ προέλευση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς τῆς μόνης ζωηφόρου ὁδοῦ, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε στοὺς ἀνθρώπους διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του.

Τὸ ἀνάγνωσμα ἀρχίζει μὲ τὸν περίφημο "χρυσὸ κανόνα" συμπεριφορᾶς: "Ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρονται πρὸς ἐσᾶς καὶ νὰ σᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἐσεῖς νὰ κάνετε σὲ αὐτοὺς τὸ ἴδιο". Εἶναι αὐτὸς ἕνας κανόνας πού ρυθμίζει τὴν προσωπικὴ συμπεριφορὰ μὲ κριτήριο τί εἶναι ἀρεστὸ ἢ τί εἶναι δυσάρεστο στὸ καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου. Λέγει ὁ Χριστός: "Δὲν σοῦ ἀρέσει νὰ σοῦ συμπεριφέρονται ἄσχημα οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι; Οὔτε καὶ ἐσὺ νὰ τοὺς συμπεριφέρεσαι ἄσχημα! Σοῦ ἀρέσει νὰ σοῦ συμπεριφέρονται καλά; Καὶ ἐσὺ νὰ τοὺς συμπεριφέρεσαι καλά!" Ἀκούγεται κάπως ἁπλοϊκὴ αὐτὴ ἡ ἀνταποδοτικὴ σχέση, ὡστόσο λειτουργεῖ θετικὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ σὲ ἀρχάριους τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καὶ ὁ Χριστὸς γνωρίζει ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἀρχάριοι καὶ χρειαζόμαστε ἁπλοὺς καὶ κατανοητοὺς κανόνες ἠθικῆς.

Ὡστόσο, ὁ Χριστὸς πηγαίνει τὸ ὅλο θέμα τῆς συμπεριφορᾶς καὶ τῆς γενικότερης στάσης πρὸς τὸν πλησίον ἕνα βῆμα παραπέρα, ἐντελῶς ἀπρόσιτο καὶ ἄγνωστο μέχρι τότε. Διερωτᾶται, λοιπόν: "Ἂν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς πού σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰ εὔνοια καὶ χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ σᾶς ἀνήκει; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν αὐτοὺς πού τοὺς ἀγαποῦν. Καὶ ἂν κάνετε τὸ καλὸ σὲ ἐκείνους πού σᾶς εὐεργετοῦν, ποιὰ χάρη θὰ ἔχετε ἀπὸ τὸν Θεό; Γιατί καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. Καὶ ἂν δανείζετε ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ πάρετε πίσω τὰ δανεικά, ποιὰ χάρη θὰ ἔχετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοί τούς ἁμαρτωλοὺς δανείζουν, γιὰ νὰ πάρουν πίσω τὰ δανεικὰ ἢ μία ἰσόποση ἀνταπόδοση". Ὁ Χριστὸς μὲ αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις φανερώνει τὴν ἀλήθεια πώς οἱ κοσμικὲς σχέσεις ἀγάπης καὶ εὐεργεσίας στηρίζονται κατ' οὐσίαν σὲ μία ἰδιοτελῆ ἀνταποδοτικὴ ἀρχή: σὲ ἀγαπῶ, γιατί μὲ ἀγαπᾶς, σὲ εὐεργετῶ, γιατί καὶ ἐσὺ μὲ εὐεργετεῖς. Πράγμα πού σημαίνει πῶς, ἂν ἐκλείψει ἡ ἀνταπόδοση, παύει καὶ ἡ "ἀγάπη" καὶ ἡ "εὐεργεσία". Καὶ ἂν μάλιστα ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου ἀπέναντί μας γίνει ἐχθρικὴ καὶ ἄδικη, τότε καὶ ἡ δική μας στάση γίνεται κατ' ἀναλογίαν ἐχθρική. Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλα τὰ κοινωνικὰ καὶ ἠθικὰ συστήματα ἀποδέχονται καὶ ἐπιδοκιμάζουν ὡς αὐτονόητη καὶ δίκαιη τὴν ἀρχή: "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου". Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνθρώπινο δίκαιο καὶ εἶναι καλῶς ἐκπεφρασμένο, θὰ ἰσχυρίζονταν πολλοί.

Ἔρχεται, τώρα, ὁ Χριστὸς καὶ διατυπώνει τὸ θεανθρώπινο δίκαιο, τὸ ἐντελῶς ἀνήκουστο καὶ ἀκατανόητο: "Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες"! Αὐτὴ εἶναι ἡ κλήση πρὸς τὴν πλήρη ὑπέρβαση τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς φιλαυτίας, εἶναι ἡ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ στὸν ἄνθρωπο νὰ γίνει θεὸς μέσω τῆς ἀπροϋπόθετης καὶ κενωτικῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέγει: "Ξεχάστε τὸν ἑαυτό σας μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες του, μὴν βλέπετε ποιὸς σᾶς ἀγαπᾶ καὶ ποιὸς σᾶς μισεῖ. Διαγράψτε ἀπὸ τὴν καρδιὰ σας τὴν δυσαρέσκεια, τὴν ἔχθρα, τὸ μίσος ἐναντίον ὁποιουδήποτε συνανθρώπου σας. Δὲν ἔχετε ἐχθρούς, παρὰ μόνο φίλους. Ἀγαπᾶτε ἀπεριόριστα, κάνετε τὸ καλὸ παντοῦ καὶ πάντα καὶ στοὺς πάντες. Μὴν περιμένετε, μὴν ἐπιδιώκετε ἀνταπόδοση. Μὴν στενοχωριέστε, ἂν δὲν τὴν λαμβάνετε. Κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο ἂν πολιτεύεσθε, θὰ γίνετε "υἱοὶ ὑψίστου", θὰ ὁμοιάσετε πρὸς τὸν Θεό, γιατί Αὐτὸς εἶναι εὐεργετικὸς καὶ ὠφέλιμος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἀχάριστους καὶ τοὺς κακούς".

Ὁ Χριστὸς, μὲ τὴν ἐντολὴ αὐτὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθροὺς, ἐγκαινιάζει μία νέα ἐποχὴ στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία. Σπάζει τοὺς φραγμοὺς τῆς ἐγκόσμιας ἠθικῆς τάξης, νικᾶ τὴν βαρύτητα τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ ἐκτοξεύει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Μὲ τὴν ἐντολὴ αὐτὴ φανερώνει τί σημαίνει ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ φθάσει στὸ "καθ' ὁμοίωσιν", τί σημαίνει τὸ νὰ μπορεῖ ὁ χοϊκὸς ἄνθρωπος νὰ λάβει τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας καὶ νὰ θεωθεῖ. Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς καλεῖ νὰ εἴμαστε μόνο καλοὶ καὶ κατὰ κόσμον ἀξιότιμοι ἄνθρωποι, αὐτὸ ἄλλωστε τὸ ἐπιβάλλουν ὅλες οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Μᾶς καλεῖ σὲ μία ἰλιγγιώδη ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ νομικὰ καθορισμένου καλοῦ καὶ κακοῦ, μᾶς ἀνοίγει τὸν Οὐρανὸ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ εἰσέλθουμε ὡς τέκνα Θεοῦ, ὅμοια πρὸς Αὐτόν, φορώντας τὸ θεϊκὸ ἔνδυμα τῆς ἀγάπης. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μὲ τὴ ζωὴ Του ἔδωσε τὸ μεγαλύτερο καὶ ὕψιστο παράδειγμα τῆς πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ἀγάπης μὲ τὸ νὰ εὐεργετεῖ ἀδιάλειπτα ὅσους Τὸν ἐχθρεύονταν. Καὶ Τὸν μισοῦσαν καὶ Τὸν φθονοῦσαν καὶ Τὸν ἐπιβουλεύονταν πολλοί, μέχρι τοῦ σημείου νὰ Τὸν συλλάβουν, νὰ Τὸν συκοφαντήσουν, νὰ Τὸν κακοποιήσουν καὶ τέλος νὰ Τὸν σταυρώσουν σὰν κακοῦργο. Ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ σιωποῦσε ἢ προσευχόταν: "Ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι"! Ἡ ἐσταυρωμένη ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τότε ἔγινε ὁδοδείκτης καὶ φάρος γιὰ τὴν ζωὴ ὅλων τῶν Χριστιανῶν.

Ὁ πνευματικὸς πῆχυς ἔχει ἀνεβεῖ πάρα πολὺ ψηλά! Πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσουμε: ὄχι μόνο δὲν μποροῦμε νὰ ἀγαπήσουμε τοὺς ὅποιους ἐχθρούς μας, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ τοὺς συγχωρήσουμε! Τὸ ἐμπόδιό τοῦ ἐγωισμοῦ φαντάζει ἀξεπέραστο. Ὅμως "τὰ ἀδύνατα παρ΄ ἀνθρώποις, δυνατά ἐστι παρὰ τῷ Θεῶ". Ὁ Θεός, πού γνωρίζει τὰ κρύφια της καρδιᾶς μας, τοὺς βαθύτερους πόθους καὶ τὴν ἐπιθυμία μας νὰ ἀνεβοῦμε στὸ ὕψος τῶν ἀρετῶν, ταυτόχρονα δὲ βλέπει τὴν ἀδυναμία μας καὶ τὴν τρεπτότητά μας, μπορεῖ νὰ μᾶς χαρίσει αὐτὴν τὴν ὑπερβατικὴ ἀγάπη καὶ τὴν ἐπακόλουθη ὁμοίωση πρὸς Αὐτόν. Ὁ Θεὸς ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς τὸ "θέλειν", γιὰ νὰ προσθέσει ὁ Ἴδιος τὸ "δύνασθαι". Καὶ μὲ τὸν καιρό, καθὼς ἡ πνευματική μας κατάσταση θὰ βελτιώνεται κατὰ χάριν, θὰ φθάσουμε στὸ σημεῖο νὰ γίνουμε "οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι". Εἴθε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γευθοῦμε αὐτὴν τὴν οὐράνια χάρη, πρὶν τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας! Ἀμήν, γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου