ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 5

ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΒ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ( Α΄ Τιμ. δ΄, 9-15)

31 Ἰανουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν.

Παράγγελλε ταῦτα καὶ δίδασκε. Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ.

Ἕως ἔρχομαι πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ. Μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου.

Ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι, ἵνα σου ἡ προκοπὴ φανερὰ ᾖ ἐν πᾶσιν.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὶς παραινέσεις πρὸς ἕναν νέο ἄνθρωπο τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Τιμόθεο, ἀπὸ τὸν μεγάλο διδάσκαλο καὶ πνευματικό του πατέρα, τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, διαβάζουμε στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν Α’ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή. Ὁ πεπειραμένος Ἀπόστολος παρακινεῖ τὸν Τιμόθεο νὰ κηρύσσει παντοῦ καὶ πάντοτε ὅτι ὁ Θεὸς ζεῖ καὶ σώζει ὅλους τους ἀνθρώπους, ἰδιαίτερα δὲ τοὺς πιστούς. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχουν οἱ προστακτικὲς «παράγγελλε ταῦτα καὶ δίδασκε». Πρώτιστο καθῆκον τοῦ κληρικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ λαϊκοῦ, μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν Χριστό, ἡ διδασκαλία, ἡ κατήχηση, ὁ στηριγμὸς καὶ ἡ διὰ τῶν ἱερῶν λόγων παράκληση καὶ παραμυθία τῶν πιστῶν. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο συνεχίζεται τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνισχύεται τὸ Σῶμά Του, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία Του.

Ὁ κηρυκτικὸς λόγος, γιὰ νὰ εἶναι δραστικὸς καὶ ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἐκπορεύεται ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος αὐτὸς πρῶτος τὸν ἐφαρμόζει καὶ τὸν ἔχει κάνει βίωμά του. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει πιστευτὸς ἕνας ἱεροκήρυκας πού δὲν τηρεῖ στὴν προσωπική του ζωὴ τὰ διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου, τὰ ὁποῖα κηρύσσει; Θὰ ταίριαζε σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση τὸ λαϊκὸ ρητὸ «διδάσκαλε ποὺ ἐδίδασκες καὶ νόμον δὲν ἐκράτεις». Ἑπομένως, ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἀξιοπιστίας τοῦ ἱεροδιδασκάλου εἶναι ἡ συνέπεια λόγων καὶ πράξεών του, δηλαδὴ ἡ καθαρότητα τοῦ βίου του, ἡ φανέρωση στὸ πρόσωπό του ὅλων τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν. Ἄλλωστε, ἡ πλέον ἰσχυρὴ διδασκαλία εἶναι αὐτὴ τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Αὐτὸ τὸ καλὸ παράδειγμα ζητᾶ ἀπὸ τὸν Τιμόθεο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρὰ τὸ νεαρό της ἡλικίας του λέγοντάς του: «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν». Κανεὶς νὰ μὴν σὲ περιφρονεῖ, ἐπειδὴ εἶσαι νέος καὶ εἶσαι, ὑποτίθεται, ἀνώριμος, ἀσταθὴς καὶ ἐπιρρεπὴς πρὸς τὰ πάθη. Ἐσὺ νὰ μὴν δικαιολογεῖς τὸν ἑαυτό σου γιὰ ὁποιοδήποτε παράπτωμά σου, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὡς νέος ἔχεις ἐλαφρυντικά, ἀλλὰ νὰ προσπαθεῖς νὰ εἶσαι «τύπος», νὰ εἶσαι πρότυπο ζωῆς γιὰ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους.

Ἡ παραίνεση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἰσχύει γιὰ ὅλους τους πιστούς. Ὁ κάθε Χριστιανὸς εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, «πόλις ἐπάνω ὅρους κειμένη», τὴν ὁποία ὅλοι τὴν παρατηροῦν μὲ ἐπιμονή. Ὅλοι περιμένουν νὰ ἰδοῦν πῶς θὰ συμπεριφερθεῖ ὁ Χριστιανός, πῶς θὰ μιλήσει, τί θὰ πράξει, γιὰ νὰ τὸν μιμηθοῦν καὶ αὐτοὶ ἀναλόγως. Ἂν φερθεῖ καλά, θὰ τὸν ἐκτιμήσουν καὶ θὰ ἐλεγχθοῦν γιὰ τὶς δικές τους ἀνάρμοστες πράξεις. Ἡ ἐνάρετη ζωὴ τοῦ πιστοῦ εἶναι φῶς ποὺ διεισδύει στὶς ψυχὲς τῶν ἀπίστων καὶ τὶς ἐλέγχει γιὰ τὰ πάθη τους. Ἀντίθετα, ἂν ὁ πιστὸς δὲν φερθεῖ σωστά, ὅπως ἁρμόζει στὴν χριστιανική του ἰδιότητα, οἱ ἄπιστοι ποὺ τὸν παρατηροῦν  θὰ δικαιολογήσουν τὴν δική τους ἁμαρτωλὴ ζωὴ μὲ τὸ ἑξῆς σκεπτικό: «Ἂν ὁ Χριστιανὸς συμπεριφέρεται ἔτσι ἄπρεπα, γιατί νὰ μὴν συμεριφερθῶ καὶ ἐγώ, ποὺ δὲν εἶμαι «τῆς Ἐκκλησίας», τὸ ἴδιο ἀνάρμοστα, ἢ καὶ χειρότερα;» Πολὺ χειρότερα δέ, ἂν τὸ κακὸ παράδειγμα τοῦ λεγόμενου Χριστιανοῦ τὸ παρατηρήσει ἕνας ἀδύναμος πνευματικὰ ἀδελφός, ὁ ὁποῖος κάνει τὰ πρῶτα του βήματα στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, θὰ σκανδαλισθεῖ καὶ πιθανότατα θὰ χάσει τὸν ἀρχικό του ἐνθουσιασμὸ θέτοντας σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρία του. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ σκάνδαλο, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς μίλησε μὲ πολὺ σκληρὰ λόγια λέγοντας: «Ἀλλοίμονο σὲ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος προκαλεῖ τὸ σκάνδαλο». «Εἶναι συμφερότερο γι’ αὐτὸν νὰ δέσει στὸν λαιμὸ του μία μυλόπετρα καὶ νὰ πάει νὰ πνιγεῖ στὴν θάλασσα!»

Ἂς ἐξετάσουμε τώρα σὲ ποιὰ σημεῖα πρέπει ὁ Τιμόθεος καὶ κατ’ ἐπέκτασιν κάθε Χριστιανὸς νὰ προσέχει, ὥστε νὰ γίνεται πρότυπο πρὸς μίμηση. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα «ἐν λόγω», δηλαδὴ στὰ λόγια, στὴν ὁμιλία τῆς καθημερινῆς ζωῆς, στὸν τρόπο λεκτικῆς ἔκφρασης. Εἶναι πράγματι δεῖγμα ὑψηλῆς πνευματικῆς κατάστασης τὸ νὰ μὴν ἁμαρτάνει κάποιος μὲ τὸν λόγο, νὰ μὴν ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ στόμα του λόγος σαπρός, βλάσφημος, κατακριτικὸς ἢ καὶ ἁπλὰ ἀργός, ἀνούσιος καὶ ἄχρηστος.  Ὁ λόγος εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ψυχῆς, καθρεφτίζει τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου: «Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα».

Τὸ ἑπόμενο σημεῖο προσοχῆς εἶναι ἡ «ἀναστροφή», ἡ συμπεριφορά, ὁ τρόπος ποὺ κινεῖται καὶ ἐνεργεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ὅλη μας ἡ ζωὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ μία συνεχόμενη σειρὰ πράξεων, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν γέννησή μας καὶ καταλήγει στὸν βιολογικό μας θάνατο. Αὐτὲς οἱ πράξεις, οἱ καλὲς καὶ οἱ κακές, θὰ μᾶς συνοδέψουν καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ θὰ μᾶς κρίνουν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει, λοιπὸν, τὰ ἔργα μας νὰ εἶναι θεάρεστα καὶ νὰ παρακινοῦν καὶ αὐτοὺς ποὺ τὰ βλέπουν στὸ νὰ τὰ μιμηθοῦν.

Ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τὸ ἑπόμενο ἀπαιτούμενο. Ὀφείλει ὁ Χριστιανός, ὡς ἄξιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὁμοιάσει σὲ Αὐτὸν σὲ ὅλα καὶ κυρίως στὴν ὕψιστη ἀρετὴ τῆς ἀγάπης. Πῶς θὰ ἀναγνωρίσει ὁ κοσμικὸς ἄνθρωπος τὸν πραγματικὸ Χριστιανό; Ἀπὸ τὴν εἰλικρινῆ καὶ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη του πρὸς ὅλους τούς συνανθρώπους του, πέρα ἀπὸ κάθε κοινωνικό, φυλετικό, ἢ ὅποιον ἄλλον διαχωρισμό, ἀπὸ τὴν ἀγάπη του ἀκόμη καὶ πρὸς αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐχθρεύονται.

Αὐτὸ τὸ «ἐν πνεύματι» ποὺ γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴ συνέχεια, σημαίνει τὴν ἁγιοπνευματικὴ ζωὴ ποὺ πρέπει νὰ ζεῖ ὁ Χριστιανός. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δὲν ζεῖ μία ἄσκοπη ζωή, «εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε», ἀποβλέποντας στὶς ἀπολαύσεις, στὸν πλουτισμὸ καὶ στὴν δόξα. Ἀγωνίζεται νὰ αὐξήσει τὴν ἐντός του παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν προσευχή, τὴ νηστεία, τὴν διαρκῆ μετάνοια, τὴν συμμετοχή του στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔτσι ὥστε ἡ φωτεινὴ καὶ ἐνάρετη ζωή του νὰ διαχέεται παντοῦ ὅπου βρεθεῖ καὶ νὰ δοξάζει τὸν Θεό.

Ὁ Χριστιανὸς πρέπει, ἐπιπλέον, νὰ ἀποπνέει τὴν ἀκράδαντη πίστη του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνεται πρότυπο σὲ αὐτήν. Ὅταν οἱ ἄλλοι γύρω του κλονίζονται, αὐτὸς ὀφείλει νὰ εἶναι βράχος πίστης ἀκλόνητος, ἐπάνω στὸν ὁποῖο θὰ στηριχτοῦν ὅσοι ἔχουν ἀνάγκη πνευματικῆς βοηθείας. Ἡ πίστη του θὰ πηγάζει ἀπὸ μία βαθύτατη πνευματικὴ πληροφορία καὶ θὰ ἐνισχύεται διαρκῶς.

Τέλος, ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ διακρίνεται γιὰ τὴν ἁγνότητα τοῦ βίου του, ὀφείλει νὰ εἶναι ἐγκρατὴς στὰ πάθη τῆς σάρκας. Ἰδιαίτερα ἕνας νέος ἄνθρωπος, ποὺ αἰσθάνεται δύσκολο τὸ ἄθλημα τῆς ἁγνότητας λόγω τῆς ἡλικίας του, μὲ τὸ νὰ μὴν ὑποκύπτει στοὺς σαρκικοὺς πειρασμοὺς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γίνεται μάρτυρας καὶ ὁ ἀγώνας του θὰ τοῦ δώσει φτερὰ νὰ πετάξει ἐπάνω ἀπὸ τὴν λάσπη τῆς βρώμικης κοινωνίας καὶ θὰ τὸν καταστήσει ἀξιομίμητο.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τὸν Τιμόθεο καὶ ὅλους ἐμᾶς νὰ γίνουμε πρότυπα, τέλειοι σὲ ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅσο κι ἂν τὸ ὕψος τῶν ἀπαιτήσεών της φαντάζει δυσθεώρητο, ἂς ἀναλογισθοῦμε τὸν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας: «Τὰ ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατά ἐστι παρὰ τῷ Θεῷ». Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ κατορθώνουμε τὸ ὁ,τιδήποτε, ἐμεῖς δίνουμε στὸν Θεὸ τὴν θέλησή μας καὶ Αὐτὸς προσθέτει τὴν δύναμη νὰ πραγματοποιήσουμε τὰ ἀκατόρθωτα. Ἂς ξεκινήσουμε, λοιπὸν, αὐτὸν τὸν καλὸν ἀγώνα καὶ θὰ βιώσουμε μυστικὰ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὴν σταδιακή μας πορεία πρὸς τὴν τελείωση. Ἀμήν, γένοιτο!             Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 4

ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΑ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ( Α΄Τιμ. α΄, 15-17)

24 Ἰανουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἠλεήθην, ἵνα ἐν ἐμοὶ πρώτῳ ἐνδείξηται Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν πᾶσαν μακροθυμίαν, πρὸς ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ' αὐτῷ εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Μικρὸ σὲ ἔκταση τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, μόλις τρεῖς στίχοι ἀπὸ τὴν Α’ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀλλὰ μέγιστο ὡς πρὸς τὴν σημασία τῶν νοημάτων ποὺ περικλείει. Ἰδιαίτερα ὁ πρῶτος στίχος θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει μόνιμο ἐνθύμημα καὶ ἐντρύφημα κάθε πιστοῦ, ποὺ πραγματικὰ ἐνδιαφέρεται καὶ παλεύει γιὰ τὴν σωτηρία του.

«Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει τὴν πίστη του στὸν Χριστό, μία πίστη ἡ ὁποία ἔχει βεβαιωθεῖ σὲ αὐτὸν μέσα ἀπὸ οὐράνιες ἐμπειρίες καὶ ἀποκαλύψεις. Δὲν ἦταν ἕνας ἐκ παραδόσεως Χριστιανός, ἀντιθέτως ὑπῆρξε διώκτης τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Χριστὸς, ὅμως, τὸν προόριζε γιὰ τὸ ὕψιστο ἀξίωμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν καὶ τὸν ἅρπαξε στὴν πιὸ ἀπρόσμενη στιγμή, στὴν πορεία του πρὸς τὴν Δαμασκό, ὅπου θὰ ἐδίωκε τοὺς πιστούς Του. Ἐκεῖ ἄκουσε τὴν φωνή Του νὰ τὸν καλεῖ λέγοντάς του: «Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις; Σκληρὸν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν», καὶ νὰ τοῦ ὑποδεικνύει τὰ πρῶτα βήματα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει στὴ νέα του ζωή. Ἡ θεοπτία ἔχει μείνει ἀνεξίτηλα χαραγμένη στὴν ψυχὴ τοῦ Ἀποστόλου, ὅλο του τὸ εἶναι συνέχεται ἀπὸ τὴ θεία μορφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Σωτήρα του. Ἑπομένως, κάθε ὥρα καὶ στιγμή, ἀκατάπαυστα καὶ ἀκούραστα, διατρανώνει τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν Χριστό. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε, ἔγινε ἄνθρωπος, ἔλαβε «δούλου μορφήν», ἦλθε στὸν ὑλικὸ αὐτὸ κόσμο καὶ συναναστράφηκε μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Δημιουργὸς «μπῆκε» μέσα στὴν δημιουργία Του, ὁ Πλάστης ἔγινε πλάσμα. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο θαῦμα ἀπὸ τὴν Ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν συνέβη, οὔτε θὰ συμβεῖ κάτι παρόμοιο, ὅσο θὰ ἐξελίσσεται ἡ ἀνθρωπότητα. Εἶναι τὸ γεγονὸς ποὺ χωρίζει τὴν ἱστορία σὲ πρὸ Χριστοῦ καὶ σὲ μετὰ Χριστόν, ὅπου τὸ «πρὸ Χριστοῦ» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴ νύχτα καὶ τὸ «μετὰ Χριστὸν» μὲ τὴν ἡμέρα. Γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ποὺ φωτίζει τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ καταυγάζει ἀπὸ τότε τὶς ψυχὲς αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν ἀκολουθώντας τὸ ὑπέρλαμπρο φῶς τῆς ἀληθείας. Εἶναι, λοιπὸν, ἀξιόπιστος ὁ λόγος γιὰ τὸν Χριστό, δὲν εἶναι οὔτε ψεύτικος, οὔτε παραποιημένος. Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο μας καὶ συνεχίζει νὰ ζεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία του, ὅπου μοιράζει τὴν ἁγιαστική Του χάρη μέσῳ τῶν μυστηρίων.

Τὴν αἰτία τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ μᾶς φανερώνει ἡ φράση «ἁμαρτωλοὺς σῶσαι». Ὁ Χριστὸς ἦρθε γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν μέσα στὴν κόλαση τῆς ἁμαρτίας. Γιατί πραγματικὴ κόλαση ἦταν ὁ προχριστιανικὸς κόσμος, καταδυναστευόμενος ἀπὸ τὸν Διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του. Δὲν ὑπῆρχε ἐλπίδα σωτηρίας καὶ ὁ ἄνθρωπος βασανιζόταν μέσα στὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Ὅταν ἦρθε ὁ Χριστός, «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν», γιὰ νὰ κηρύξει τὸ «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», ὅσοι θέλησαν μεταστράφηκαν καὶ ἀποδέχθηκαν τὴν ἀλήθεια. Ἡ πρώην παντοδύναμη ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος ποὺ τὴν ἀκολουθεῖ ἔχασαν τὴν κυριαρχία τους καὶ μὲ τὴν μετάνοια οἱ πρώην ἁμαρτωλοὶ ξέφυγαν ἀπὸ τὸν θανάσιμο τρόπο ζωῆς καὶ ζοῦν ἐν Χριστῷ προσδοκώντας τὴν ἀπολύτρωση καὶ τὴν αἰώνια ζωή.

        Ἀναφερόμενος στοὺς ἁμαρτωλοὺς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἑξαιρεῖ τὸν ἑαυτό του, ἀλλ’ ἀντιθέτως μὲ ἄκρα ταπείνωση θεωρεῖ ὅτι εἶναι ὁ πρῶτος ἁμαρτωλός, ὁ χειρότερος ἀπὸ ὅλους. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του προέρχεται ἀπὸ δύο αἰτίες. Πρῶτον ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἰδιότητά του ὡς διώκτου τῶν Χριστιανῶν, γιὰ τὴν ὁποία θλίβεται καὶ οἰκτίρει τὸν ἑαυτό του. Σὲ πολλὰ σημεῖα στὶς ἐπιστολὲς του ὁμιλεῖ γιὰ τὸ ἀντίχριστο παρελθόν του μὲ πόνο ψυχῆς καὶ μὲ βαθύτατη αὐτομεμψία, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι εἶναι «ἔκτρωμα», ὅτι δὲν εἶναι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ τὸ ἔκανε ἀπὸ ἄγνοια καὶ ἀπὸ ὑπερβολικὸ ζῆλο γιὰ τὴν τήρηση τῶν  «πατρικῶν του παραδόσεων». Ἡ δεύτερη αἰτία εἶναι ἡ ὁλοένα αὐξανόμενη ἐγγύτητά του πρὸς τὸν Θεό. Ὅσο πλησιάζει κανεὶς πρὸς τὸν ἥλιο, τόσο περισσότερο αὐξάνει τὸ φῶς καὶ καθίσταται λεπτομερέστερος ὁ ἐντοπισμὸς καὶ τῶν παραμικρῶν ἐλαττωμάτων καὶ ἀτελειῶν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴν πρόοδο στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὅσο πιὸ πολὺ ὁ ἄνθρωπος προσεγγίζει πρὸς τὸν Θεό, τόσο περισσότερο βλέπει καθαρότερα τὶς ἐντός του ἀκαθαρσίες, ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ μικρὲς καὶ τὶς πιὸ κρυφές, τὶς ὁποῖες κάποιος λιγότερο προοδευμένος πνευματικὰ θὰ τὶς ὑποβάθμιζε καὶ θὰ τὶς παρέβλεπε. Ἔτσι, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος βλέπει ἀπὸ τὴ μία τὸ ὑπερβατικό, τὸ καθαρότατο καὶ διεισδυτικὸ φῶς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βλέπει ἀκόμη καὶ τὴν ἐλαχιστότατη βρωμιὰ τῆς ψυχῆς του μεγενθυμένη καὶ ταπεινώνεται στὸν ἔσχατο βαθμό. Δὲν τολμᾶ νὰ ὑπερηφανευθεῖ, γιατί βρίσκεται σὲ διαρκῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό, Αὐτὸν μόνο βλέπει μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ μὲ Αὐτὸν συνομιλεῖ.

Αὐτὸ ἀποτελεῖ κοινὸ βίωμα ὅλων τῶν ἁγίων, τὸ ὁποῖο τοὺς κάνει νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους σὰν νὰ εἶναι οἱ ἐλεεινότεροι τῶν ἁμαρτωλῶν, ἐνῶ ὅλοι, ὅσοι τοὺς συναναστρέφονται καὶ μένουν ἔκπληκτοι ἀπὸ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου τους, ἀποροῦν: «Μὰ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξουθενώνει τόσο πολὺ τὸν ἑαυτὸ του ὁ ἅγιος αὐτὸς ἄνθρωπος;» Μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι ἅγιος, ταπεινώνεται τόσο πολύ. Ὅσο ἁγιότερος, τόσο ταπεινότερος. Ἀντίθετα, ἕνας χλιαρὸς Χριστιανὸς μὲ μισόκλειστα ἢ καὶ ἐντελῶς τυφλὰ τὰ ψυχικά του αἰσθητήρια λέγει μὲ αὐτοδικαίωση: «Δὲν ἔκλεψα, δὲν σκότωσα, δὲν ἀσέλγησα, τηρῶ τὰ τυπικὰ τῆς θρησκείας, μία χαρὰ εἶμαι! Πάω κατευθείαν γιὰ τὸν Παράδεισο!». Καὶ, ὅμως, ὁ Χριστὸς δὲν τὸν γνωρίζει καὶ θὰ πεῖ σὲ αὐτὸν καὶ στοὺς ὁμοίους του κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία: «Οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ. Ἀπόστητε ἀπ’ ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας!»  Ὅπου ὡς ἀδικία νοεῖται κυρίως ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ σκληροκαρδία. Ὁ Θεὸς μισεῖ τὴν ὑπερηφάνεια, ἐπειδὴ στηρίζεται στὸ ψεῦδος, ποὺ εἶναι ἡ ψευδαίσθηση τοῦ τέλειου ἑαυτοῦ, ἐνῶ ἀγαπᾶ τὴν ταπείνωση, ἐπειδὴ αὐτὴ στηρίζεται στὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ψυχικῆς μας ἀκαθαρσίας.

Ὁ Χριστὸς, λοιπὸν, ἦρθε καὶ θέλει νὰ μᾶς σώσει ὅλους χωρὶς ἐξαίρεση. Περιμένει νὰ δεῖ τὴν μετάνοιά μας καὶ τὸ ταπεινό μας φρόνημα, περιμένει νὰ πέσουμε στὰ γόνατα καὶ νὰ ἱκετεύσουμε τὸ ἔλεός Του. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸν καθένα μας τὴν κραυγὴ τοῦ Τελώνη: «Ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ!» Ἂς λυγίσουμε τὸ σκληρὸ καὶ ἀταπείνωτο φρόνημά μας καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὸν Χριστό μας νὰ μᾶς ἀναλάβει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἀμήν, γένοιτο!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

 

Ἀριθμός 3

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ - ΟΣΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

17 Ἰανουαρίου  2021

Ἀπόστολος τοῦ Ὁσίου ( Ἐβρ.ιγ΄ 17-21 )

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. 18 Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν· πεποίθαμεν γὰρ ὅτι καλὴν συνείδησιν ἔχομεν, ἐν πᾶσι καλῶς θέλοντες ἀναστρέφεσθαι. 19 περισσοτέρως δὲ παρακαλῶ τοῦτο ποιῆσαι, ἵνα τάχιον ἀποκατασταθῶ ὑμῖν. 20  Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν  Ἰησοῦν, 21 καταρτίσαι ὑμᾶς ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ εἰς τὸ ποιῆσαι τὸ θέλημα αὐτοῦ, ποιῶν ἐν ὑμῖν τὸ εὐάρεστον ἐνώπιον αὐτοῦ διὰ  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

H ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τὴν μνήμη ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἀσκητοῦ, τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, τοῦ πολιστοῦ τῆς ἐρήμου, τοῦ στυλοβάτου τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μοναχισμοῦ. Πρόκειται γιὰ μία πολὺ μεγάλη μορφὴ τοῦ ἀσκητισμοῦ, ἕνα ὑπέρλαμπρο ἀστέρι στὸ πνευματικὸ στερέωμα, ποὺ ἀποτέλεσε παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ πολλούς. Πράγματι, ἕνα μεγάλο πλῆθος συνέρρεε στὴν ἔρημο, εἴτε γιὰ πνευματικὴ καθοδήγηση, εἴτε γιὰ μόνιμη ἐγκατάσταση καὶ ἀσκητικὴ ζωή. Ἰδιαίτερα τὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν τὴν παύση τῶν διωγμῶν, οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου ἀνέλαβαν τὴν πρωτοπορία τοῦ εὐαγγελικῶς ἐν Χριστῷ ζῆν, ἀντιτασσόμενοι στὸ ἀναπόφευκτο πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης θρησκείας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.       

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἦταν ἕνας πνευματικὸς διδάσκαλος καὶ καθοδηγητὴς μὲ πολλὰ πνευματικὰ τέκνα, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ ἀναφέρεται στὴν σχέση ἀνάμεσα στὸν πνευματικὸ πατέρα καὶ τὰ πνευματικὰ παιδιά του. Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ σχέση εἶναι ἱερὴ καὶ ὑψηλή, ἐπειδὴ ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν σωτηρία τους μέσα ἀπὸ τὶς ποικίλες δυσκολίες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοί, ὁ Διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του καθημερινὰ ἐπιβουλεύονται τὸν ἄνθρωπο, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ προκαλέσουν τὴν ἀπώλειά του καὶ τὸν πνευματικὸ θάνατο. Ἡ εὐθύνη, λοιπὸν, τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς εἶναι τεράστια, τὸ βάρος τῆς ὁποίας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθεῖ χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ’ ὄψιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρακαλεῖ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ πειθαρχοῦν στοὺς «ἡγουμένους» τους, δηλαδὴ στοὺς πνευματικούς τους πατέρες, καὶ νὰ ὑπακούουν σὲ αὐτοὺς τελείως, χωρὶς ἀντιρρήσεις καὶ γογγυσμούς. Ἡ ὑπακοὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θεμέλια της πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὁ ἀσφαλέστερος ὁδηγὸς πρὸς τὸν Παράδεισο. Δὲν ἀποτελεῖ καθῆκον μόνο τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ ὅλων τῶν πιστῶν, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν. Ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος καὶ ἡ συνεπακόλουθη ταπείνωση φέρνουν στὴν ψυχὴ τὴ μετάνοια, τὴ συντριβὴ καὶ πλούσια τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κανεὶς δὲν σώζεται χωρὶς ὑπακοὴ σὲ κάποιον πνευματικὸ πατέρα, χωρὶς νὰ κόψει τὸ ἐγωιστικό του θέλημα. Ἡ ὑπακοὴ ἦταν ἡ ἀναγκαία ἀρετὴ τῶν Πρωτοπλάστων μέσα στὸν Παράδεισο καὶ ἐξαιτίας τῆς ἀποτυχίας τους σὲ αὐτὴν  ἐξεβλήθησαν ἀπὸ αὐτὸν μὲ ὅλες τὶς τραγικὲς συνέπειες γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἂν τώρα πρόκειται νὰ σωθοῦμε, αὐτὸ θὰ γίνει ἐφικτὸ μόνο μέσῳ τῆς ὑπακοῆς. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὑπήκουσε στὸν Θεὸ Πατέρα Του, ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ», καὶ ἔσωσε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ Πονηροῦ, τοῦ πρώτου διδάξαντος τὴν ἀνυπακοὴ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Ἑπομένως, ὅλοι μέσα στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ὑπακοῦμε καὶ νὰ πειθαρχοῦμε στὰ σωτήρια παραγγέλματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν πνευματικῶν μας πατέρων. 

Οἱ πνευματικοὶ πατέρες ποὺ ἔχουν ἐπίγνωση τῆς εὐθύνης τοῦ λειτουργήματός τους, αἰσθάνονται τὸ βάρος τῶν ψυχῶν ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀγρυπνοῦν ἀπὸ τὴ ἀδιάκοπη μέριμνα γι’ αὐτές. Ὁ πόνος τῶν μετανοούντων γίνεται καὶ δικός τους πόνος, αἰσθάνονται ὅτι εἶναι ὑπεύθυνοι γι’ αὐτοὺς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ γνωρίζουν ὅτι θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ποὺ παρέχουν. Κανεὶς μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν κινεῖται αὐθαίρετα ἢ λειτουργεῖ ἀνεξέλεγκτα, πόσο μᾶλλον ὁ πνευματικὸς πατέρας, ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ ὁποίου σὲ μεγάλο βαθμὸ ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Ἑπομένως, ἡ ὀφειλόμενη ὑπακοὴ δίνει μεγάλη χαρὰ στὸν πνευματικὸ πατέρα, ὄχι ἐξαιτίας τῆς ἱκανοποίησης κάποιου ἐγωιστικοῦ, ἐξουσιαστικοῦ κινήτρου, ἀλλὰ λόγῳ τῆς βεβαιότητας ὅτι τὸ ὑπάκουο πνευματικὸ τέκνο βρίσκεται σὲ καλὸ δρόμο καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν σωτηρία του εἶναι βάσιμη. Ὁ πνευματικὸς πατέρας χαίρεται μὲ τὴν πρόοδο τῶν πνευματικῶν του τέκνων, καὶ μὲ ζῆλο καὶ φόβο Θεοῦ προχωρεῖ στὸν δύσβατο δρόμο τῆς πνευματικῆς πατρότητας, ἀναφωνώντας: «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοὶ ἔδωκεν ὁ Θεός».

Στὸ δυσχερέστατο, ἀλλὰ καὶ ὑψηλὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης ἡ ἐνίσχυση ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ τῶν προσευχῶν ὁλόκληρης τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν προσευχὴ ἐπιζητεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν προτρέπει τοὺς πιστούς: «Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν!» Εἶναι σὰν νὰ λέγει: «Δὲν εἴμαστε πάνσοφοι, οὔτε παντοδύναμοι, ἐμεῖς οἱ πνευματικοὶ πατέρες. Ἀδύναμοι ἄνθρωποι εἴμαστε, ἐνδεδυμένοι μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, χρειαζόμαστε τὴν πνευματικὴ ἐνίσχυση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὶς θερμὲς προσευχὲς τῶν παιδιῶν μας». Ἂν τὸ πνευματικὸ τέκνο προσεύχεται γιὰ τὸν πνευματικό του πατέρα, τότε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τὸν φωτίσει νὰ δώσει τὶς σωστὲς συμβουλὲς γιὰ τὴν ἐπίλυση ὁποιουδήποτε πνευματικοῦ προβλήματος. Ἑπομένως, μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως, ὑπακοῆς καὶ προσευχῆς, μὲ τὸν ἰσχυρὸ σύνδεσμο ποὺ γεννᾶ ἡ ἀγάπη, καὶ οἱ πνευματικοὶ θὰ βοηθοῦν ἀλάνθαστα τὰ πνευματικοπαίδια τους καὶ αὐτὰ θὰ προκόπτουν στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Γιατί, ἐν τέλει, αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸν ὕψιστο σκοπὸ τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ, νὰ ἀποβάλει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες καὶ νὰ ἐνδυθεῖ τὸν Χριστὸ μέσῳ τῆς καθοδήγησης τοῦ ἀγαθοῦ καὶ πνευματοκινήτου πνευματικοῦ του πατρός.

Ἂς προσπαθοῦμε, λοιπὸν, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ ὑπακούουμε ἀκριβέστατα στὰ παραγγέλματα τῶν πνευματικῶν μας πατέρων, μὲ τὴν σκέψη πὼς ἐνώπιόν μας στέκεται ὁ Θεὸς καὶ μέσῳ αὐτῶν ὁμιλεῖ καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ σωθοῦμε. Νὰ ἀγαποῦμε τοὺς πνευματικούς μας πατέρες, νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτούς, γιατί αὐτοὶ μᾶς παρέχουν τοὺς τρόπους, γιὰ νὰ φθάσουμε κατὰ χάριν στὸ αἰωνίως ἐν Χριστῷ ζῆν. Καὶ δὲν θὰ ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ βρισκόμαστε ὅλοι μαζί, πνευματικοὶ πατέρες καὶ πνευματικὰ τέκνα, μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ  στὸν Παράδεισο! Ἀμήν, γένοιτο!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 2

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ( Ἐφεσ. δ΄ 7-13 )

10 Ἰανουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

7 Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. 8 διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. 9 τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα.

11 καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, 12 πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, 13 μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι  εἴμαστε  ἴσοι,  ἐπειδὴ μετέχουμε στὴν ἀνθρώπινη φύση  καὶ, ὡς ἐκ τούτου, χαρακτηριζόμαστε ἀπὸ κοινὰ ἰδιώματα. Δὲν εἴμαστε, ὅμως, ὅμοιοι, ἀλλὰ ὁ καθένας μᾶς διαθέτει ἐντελῶς προσωπικὰ καὶ ἀνεπανάληπτα χαρακτηριστικά, τὰ ὁποῖα μᾶς διακρίνουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ μᾶς παρέχουν μία μοναδικὴ θέση στὴν παγκόσμια κοινωνία. Ὁ καθένας μας διαθέτει μοναδικὰ χαρίσματα, ἰδιαίτερες δυνατότητες καὶ προδιαθέσεις, οἱ ὁποῖες, ἂν ἀξιοποιηθοῦν μὲ θετικὸ τρόπο, πρὸς ὄφελος τοῦ συνανθρώπου μας καὶ τῆς κοινωνίας ἐν γένει, μποροῦν νὰ μᾶς καταστήσουν ἀξιομνημόνευτους καὶ ἐπαινετοὺς πολίτες καὶ ἐν ζωῇ καὶ μετὰ θάνατον.

Γιὰ τὸν Χριστιανὸ ἰδιαίτερα τὰ χαρίσματα αὐτὰ εἶναι δῶρα καὶ εὐλογίες ποὺ παρέχονται στὸν καθένα μας ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Σὲ αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ χαρίσματα ἀναφέρεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή, τὸ ὁποῖο ἀναγνώσθηκε σήμερα, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ἑνὶ δὲ ἐκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ». Στὸν καθένα ἀπὸ ἐσᾶς δόθηκε ἡ χάρις σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο, τὸ ὁποῖο μὲ σοφία καὶ δικαιοσύνη χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστὸς στὴν διανομὴ τῆς δωρεᾶς Του. Κατ’ ἀρχὴν, πρέπει νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴν δεσπόζουσα ἔννοια στὴν φράση αὐτὴ ποὺ περιέχεται στὴν λέξη «χάρις». Χάρις εἶναι ἡ ἄκτιστη θεία ἐνέργεια, μὲ τὴν ὁποία δημιουργήθηκε ὁ ὁρατὸς καὶ ὁ ἀόρατος κόσμος, εἶναι «ἡ συνεκτικὴ τῶν ἁπάντων Θεοῦ σοφία καὶ δύναμις», ἡ ὁποία συνέχει καὶ κυβερνᾶ τὸν κόσμο. Ἐνῶ ἡ θεία οὐσία εἶναι ἀμέθεκτη καὶ ἀπρόσιτη καὶ κανείς, οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν προσεγγίσει καὶ νὰ τὴν γνωρίσει, ἡ θεία ἐνέργεια εἶναι μεθεκτὴ καὶ γνωρίζεται ἀπὸ τοὺς ἀξίους αὐτῆς. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι διάχυτη παντοῦ στὸ σύμπαν, ὑλικὸ καὶ πνευματικό, παίρνει ἄπειρες μορφὲς καὶ πάντοτε συνεργεῖ πρὸς τὸ ἀγαθό. Ἡ θεία χάρις ἐπίσης στολίζει κάθε ἄνθρωπο μὲ πολλὰ καὶ ποικίλα ἰδιώματα, τὰ χαρίσματα, τὰ ὁποῖα παίρνουν συγκεκριμένη  μοναδικὴ μορφὴ καὶ ἔκφραση, ἀνάλογα πρὸς τὴν ἰδιοσυγκρασία καὶ τὴν προσωπικότητά του.

Κάθε ἄνθρωπος, ἑπομένως, ἔχει φυσικὰ χαρίσματα καὶ ἔμφυτες ἱκανότητες, ποὺ διαφοροποιοῦνται καὶ σὲ ποσότητα καὶ σὲ ποιότητα. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς φράσης «κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ». Ἄλλος ἔχει πέντε τάλαντα, ἄλλος δύο, ἄλλος ἕνα, σύμφωνα μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς γνωρίζει ποιὰ καὶ πόσα χαρίσματα θὰ δώσει στὸν καθένα μας, εἶναι ὁ πλάστης καὶ κατασκευαστής μας καὶ γνωρίζει τὶς βιολογικὲς καὶ ψυχικὲς προδιαγραφὲς τοῦ καθενός. Τὸ «μέτρο» αὐτὸ τῆς διανομῆς τῶν χαρισμάτων καὶ δίκαιο εἶναι καὶ σοφό. Πρὸ πάντων δὲ τὸ μέτρο αὐτὸ εἶναι ἀγαπητικό, τὰ χαρίσματα δίδονται ἀπὸ ἀγάπη ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, μὲ γνώμονα τὴν προσδοκώμενη χρήση  τους πρὸς τὸ καλὸ καὶ τὴν σωτηρία τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου. Ἄλλωστε τὰ πάντα μέσα στὸν κόσμο, καὶ ἡ διανομὴ τῶν χαρισμάτων στὸν καθένα, ἐντάσσονται μέσα στὸ πάνσοφο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία ὅλων, εἰ δυνατόν, τῶν ἀνθρώπων.

Ἐπειδὴ, λοιπὸν, ὁ,τιδήποτε πράττει ἢ ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς «συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν», τὰ χαρίσματα ποὺ δίνει στοὺς δικούς Του ἀνθρώπους μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸ «ταμεῖον τῆς σωτηρίας», εἶναι ποικίλα καὶ κατανεμημένα ὡς ἑξῆς: ἀπόστολοι, προφῆτες, εὐαγγελιστές, ποιμένες, διδάσκαλοι. Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, οἱ δώδεκα καὶ οἱ ἑβδομήκοντα, εἶναι οἱ ἀκρογωνιαῖοι λίθοι τῆς Ἐκκλησίας, ἐπάνω στοὺς ὁποίους στηρίζεται ὁλόκληρο τὸ ἐποικοδόμημά της. Αὐτοὶ ἐκήρυξαν καὶ διέδωσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐφώτισαν τὰ ἔθνη, βαπτίζοντὰς τα «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Οἱ Προφῆτες ἔρχονται νὰ ἑρμηνεύσουν τὶς Γραφὲς καὶ νὰ προλαλήσουν γιὰ ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν μὲ γνώμονα τὴ ὠφέλεια τῶν ψυχῶν ποὺ ἐπέρχεται μὲ τὴν μετάνοια. Οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς εἶναι αὐτοὶ ποὺ συνέγραψαν τὰ Εὐαγγέλια, στὰ ὁποῖα ἐκτίθεται τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μὲ τὴν ἐνανθρώπηση, τὴ διδασκαλία, τὴν σταυρικὴ θυσία καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ποιμένες εἶναι οἱ κληρικοί, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, διάκονοι, στοὺς ὁποίους ἔχει ἀνατεθεῖ τὸ ὕψιστο καθῆκον τῆς τέλεσης τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων καὶ τῆς μετάδοσης τῆς Θείας Χάριτος μέσῳ αὐτῶν. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ποιμαίνουν τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὁδηγοῦν στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Τέλος, οἱ διδάσκαλοι εἶναι ὅσοι κηρύττουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, εἴτε εἶναι ἱερεῖς, εἴτε εἶναι λαϊκοί, ἱεροκήρυκες καὶ κατηχητές. Στὴν Α’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει καὶ ἄλλα εἴδη χαρισμάτων, ὅπως εἶναι οἱ δυνάμεις, τὰ χαρίσματα τῶν ἰαμάτων, οἱ ἀντιλήψεις, οἱ κυβερνήσεις, τὰ γένη τῶν γλωσσῶν, καὶ τονίζει τὴν ἀναγκαιότητα μερισμοῦ τῶν χαρισμάτων αὐτῶν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἐπικρατεῖ σύγχυση καὶ ἀταξία μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Τὰ παραπάνω ἐκκλησιαστικὰ χαρίσματα, ὅπως καὶ τὰ γενικά, προσωπικὰ χαρίσματα τοῦ καθενός, πρέπει νὰ ἀποσκοποῦν ὄχι στὴν καλλιέργεια τῆς ὑπερηφανείας καὶ στὴν ματαιόδοξη αὐτοπροβολὴ τοῦ φορέα τους, ἀλλὰ στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Οἱ στόχοι εἶναι δύο, ἕνας κατώτερος καὶ ἕνας ἀνώτερος: ὁ πρῶτος στόχος εἶναι ὁ καταρτισμὸς τῶν Χριστιανῶν καὶ τὸ ἔργο τῆς διακονίας. Πρόκειται γιὰ τὰ πρῶτα στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ποὺ ἀποτελοῦν, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, τὸν Χριστιανισμὸ «τῶν ἀρχαρίων». Ὁ δεύτερος καὶ ὕψιστος στόχος ὅλου του πνευματικοῦ ἔργου, ποὺ ἐπιτελεῖται μέσῳ τῶν χαρισμάτων, εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ ἡ ἐπίγνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὸ νὰ φθάσει κάποιος νὰ γίνει «ἀνὴρ τέλειος», νὰ φθάσει «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Ἑνότητα τῆς πίστεως σημαίνει τὸ νὰ ἔχουν ὅλοι οἱ πιστοὶ τὴν μία καὶ ἀληθινὴ πίστη, χωρὶς αἱρέσεις καὶ παραλλαγές, ἡ ὁποία θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, στὴν ἐπίγνωσή Του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁγιότητα, ἡ ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ μυστικὴ θεωρία τοῦ Ἀκτίστου Φωτός. Αὐτὴ εἶναι ἡ κορύφωση τῆς πνευματικῆς πορείας, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος «γεμίζει» ἀπὸ Χριστό, χριστοποιεῖται καὶ γίνεται κατὰ χάριν Θεός.

Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔπλασε γιὰ τὰ ὕψιστα ἀξιώματα, μᾶς προόρισε νὰ γίνουμε παιδιὰ Του μέσα στὴν Οὐράνια Βασιλεία Του, δὲν θέλει νὰ ἀρκεστοῦμε μόνο στὸ νὰ γίνουμε «καλοὶ ἄνθρωποι». Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ ὅποια χαρίσματα μᾶς ἔδωσε, γιὰ νὰ βοηθήσουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς συνανθρώπους μας στὸ νὰ κατακτήσουμε ὅλοι αὐτὸ τὸν ὑπέρτατο στόχο. Ἂς ἔχουμε πάντοτε στὴν καρδιά μας τοὺς λόγους ἑνὸς ἐξόχου τροπαρίου τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος:

«Δεῦτε πιστοί, ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ Δεσπότη· νέμει γὰρ τοῖς δούλοις τὸν πλοῦτον, καὶ ἀναλόγως ἕκαστος, πολυπλασιάσωμεν, τὸ τῆς χάριτος τάλαντον. Ὁ μὲν σοφίαν κομιείτω, δι’ ἔργων ἀγαθῶν. Ὁ δὲ λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείσθω, κοινωνείτω δὲ τοῦ λόγου, πιστὸς τῷ ἀμυήτω, καὶ σκορπιζέτω τὸν πλοῦτον, πένησιν ἄλλος· οὕτω γὰρ τὸ δάνειον πολυπλασιάσομεν, καὶ ὡς οἰκονόμοι πιστοί της χάριτος, δεσποτικῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν· αὐτῆς ἡμᾶς καταξίωσον, Χριστὲ ὁ Θεός, ὡς φιλάνθρωπος».  Ἀμήν, γένοιτο!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ  2021

 

«Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου,

ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου· δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας,

τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας.

Βασίλειον ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε·

πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

«Τὸν οὐρανοφάντορα τοῦ Χριστοῦ,

μύστην τοῦ Δεσπότου, τὸν φωστῆρα τὸν φαεινόν,

τὸν ἐκ Καισαρείας, καὶ Καππαδόκων χώρας,

 Βασίλειον τὸν μέγαν, πάντες τιμήσωμεν».

 

 

 

 

Tην ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ του νέου χρόνου και με την ευλογημένη εορτή του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, προσδοκούμε τις άφθονες ευλογίες και τα μεγάλα δωρήματα του Θεού. Θα συνεχίσομε να τον δοξολογούμε και να τον τιμούμε με την λατρεία μας και με την πιστή προσφορά  όλων μας.

 

 

Στην ενορία μας της Παναγίας Λατομίτισσας  εορτάσαμε με ιδιαίτερη ευλάβεια και κατάνυξη και με την τήρηση των ορισθέντων μέτρων λόγω covid – 19  την περιτομή του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και την ιερά μνήμην του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου.  

 

Την καθιερωμένη Αγιοβασιλόπιττα ευλόγησε και έκοψε  μετά το  τέλος της Θείας Λειτουργίας εντός του Ιερού Ναού ο εορτάζον πατήρ Βασίλειος Φιλιππάκης εφημέριος του Ναού.

Για τον καθένα ξεχωριστά  πρόσφερε  ατομικό  Αγιοβασιλοπιτάκι,  έχοντας για δώρο  σε εκείνον που θα εύρισκε το φλουρί μία ωραιοτάτη μεγάλη  εικόνα του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου.

    

Το ολιγομελές  εκκλησίασμα ευχήθηκε στον ιερέα μας ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ – με υγεία  και να τον έχει ο Θεός καλά, να -  συνεχίσει το Πνευματικό και φιλανθρωπικό  του έργο στην ενορία.

       Ευχή μας ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός δια πρεσβειών της Παναγίας μας προστάτιδα της ενορίας μας και  του σήμερα εορταζομένου Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, να απαλλαγούμε από την πανδημία  της νόσου.

 

"ΚΑΛΗ  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

 ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ  ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ ΤΟ 2021».

 

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 03 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  1

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ( Β΄ Τιμ. δ΄ 5-8 )

3 Ἰανουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τέκνον Τιμόθεε, νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον. Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε. Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο κύριος εν εκείνῃ τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀρχίζει τὸ νέο ἔτος, ξεκινᾶ μία νέα περίοδος τῆς ζωῆς μας, προστίθεται ἐπιπλέον χρόνος στὴν προσπάθειά μας νὰ προοδεύσουμε καὶ νὰ προκόψουμε. Ὅλοι θέλουμε νὰ εὐοδωθοῦν οἱ προσπάθειές μας καὶ νὰ ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι μας. Ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοί, ποὺ ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸ καὶ προσπαθοῦμε νὰ Τὸν μιμηθοῦμε καὶ νὰ Τὸν ἔχουμε διαρκῶς μέσα μας, βλέπουμε τὸ νέο ἔτος ὡς ἀφορμὴ γιὰ περαιτέρω βελτίωση καὶ πνευματικὸ ἀγώνα. Ἀμετακίνητος καὶ ἀδιαπραγμάτευτος εἶναι γιὰ ἐμᾶς ὁ ὑπέρτατος στόχος, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! Γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν ἀξίζει νὰ πολεμήσει ὁ ἄνθρωπος, παρὰ μόνο γι’ αὐτό, πῶς θὰ γίνει ἄξιος κληρονόμος καὶ κατὰ χάριν υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, τίποτε ὑψηλὸ δὲν ἀποκτᾶται χωρὶς κόπο καὶ μόχθο, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀρχαῖο ρητὸ λέγει: «Τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται!» Μὲ εὐκολία καὶ ἄνεση κανεὶς δὲν κατόρθωσε κανέναν ἀνώτερο στόχο, πόσο μᾶλλον ὅταν αὐτὸς εἶναι ἡ ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό, τὸ νὰ φθάσει ἀπὸ τὸ «κατ’ εἰκόνα» στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Αὐτὰ ἔχει στὸ νοῦ του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν συμβουλεύει τὸν Τιμόθεο μὲ τὰ ἑξῆς παραγγέλματα: «Νῆφε ἐν πᾶσιν, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον.» Ἂς τὰ ἐξετάσουμε αὐτὰ ἕνα πρὸς ἕνα.

«Νῆφε ἐν πᾶσι» σημαίνει πρόσεχε ἄγρυπνα σὲ ὅλα τὰ ζητήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Νὰ εἶσαι σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση, νὰ εἶσαι ψύχραιμος, συγκρατημένος, μὲ καθαρὸ νοῦ καὶ διαύγεια. Νὰ φρουρεῖς τὸν ἑαυτό σου καὶ τοὺς γύρω σου, νὰ προσέχεις, νὰ μένεις ἀπρόσβλητος ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ προαιώνιου ἐχθροῦ μας, τοῦ Διαβόλου. Γιατί αὐτὸς εἶναι ἀνύστακτος, ποτὲ δὲν κοιμᾶται, ποτὲ δὲν θὰ παύσει νὰ ἐπιβουλεύεται τὴν ψυχή σου, ποτὲ δὲν θὰ εἰρηνεύσει μαζί σου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προβάλλει στὸν μαθητὴ του Τιμόθεο μία στρατιωτική, μαχητικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστιανὸς βρίσκεται σὲ διαρκῆ πόλεμο, σὲ ἕναν ἀόρατο πόλεμο, στὸν ὁποῖο ἀντιμάχεται τὰ πονηρὰ πνεύματα. Ἑπομένως, δὲν μπορεῖ νὰ ἐφησυχάζει, ἀλλὰ νὰ βρίσκεται σὲ ἐγρήγορση. Χωρὶς ἄγχος καὶ ἀγωνία καλεῖται νὰ ἀγωνισθεῖ τὸν καλὸ ἀγώνα «ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ Χριστιανὸς εἶναι στρατιώτης μὲ ἀμείωτη νήψη, ἑπόμενο εἶναι νὰ ὑφίσταται τὶς δυσκολίες καὶ τὴν κακοπάθεια τῆς στρατιωτικῆς ζωῆς. Κανεὶς στρατιώτης δὲν καλοπερνᾶ, ὅσο καιρὸ εἶναι ἐπιστρατευμένος στὸ στρατόπεδο ἢ στὴν πρώτη γραμμὴ τῆς μάχης. Ἀναμενόμενο εἶναι νὰ ἀγρυπνεῖ, νὰ πεινᾶ καὶ νὰ διψᾶ, νὰ δουλεύει χειρωνακτικὰ καὶ νὰ κοπιάζει, νὰ πληγώνεται καὶ νὰ ματώνει. Κάτι ἀνάλογο ὑφίσταται καὶ ὁ Χριστιανὸς στὸν καθημερινὸ ἀγώνα του νὰ προσεγγίσει τὸν Θεό. Παλεύει μὲ ἄπειρους πειρασμούς, ποὺ τοὺς ὑποβάλλει ὁ Διάβολος, παλεύει μὲ τὰ πάθη του καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς συνήθειές του. Λυπᾶται γιὰ τὶς πτώσεις του, μετανοεῖ καὶ ἐξακολουθεῖ τὸν ἀγώνα του. Ὅλη αὐτὴ ἡ προσπάθεια δὲν εἶναι εὔκολη, ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας εἶναι κακοτράχαλος καὶ ἀνηφορικός. Ἄλλωστε, ὅπως λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, «οὐδεὶς εἰσέρχεται εἰς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν  μετὰ ἀνέσεως». Σὲ αὐτὴ ὅμως τὴν κακοπάθεια ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶναι μόνος, ἀλλὰ ἔχει ἄμεσο βοηθὸ καὶ συμπαραστάτη τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Χριστὸς μᾶς κρατᾶ στὸ χέρι Του στὶς δύσκολες στιγμὲς τοῦ πνευματικοῦ μας βίου, ὅταν αἰσθανόμαστε ἔντονα τὴν πίεση τῶν πειρασμῶν, καὶ μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὸ εὔδιο λιμάνι τῆς σωτηρίας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στὸν Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος εἶναι συνεργάτης του στὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα. Γι’ αὐτὸ τὸν προτρέπει νὰ συνεχίσει μὲ ἀμείωτο ζῆλο νὰ εὐαγγελίζεται τὸν Χριστό, νὰ μεταδίδει τὸ ζωηφόρορο μήνυμα τῆς ἀληθείας. Αὐτὸ ὅμως εἶναι καθῆκον καὶ κάθε Χριστιανοῦ στὸ μέτρο τῶν δυνάμεών του. Κάθε Χριστιανὸς καλεῖται ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ ἐκτελέσει «ἔργον εὐαγγελιστοῦ» μὲ ὅποιον τρόπο μπορεῖ. Μὲ τὸ λόγο του, ἀλλὰ, κυρίως, μὲ τὸ παράδειγμά του, δηλαδὴ τὴν καθημερινή του ἁγία καὶ χριστομίμητη συμπεριφορά, ὁ Χριστιανὸς κηρύσσει καὶ εὐαγγελίζεται τὸν Χριστό. Κάθε μέρα μᾶς δίνονται ἀφορμὲς νὰ ποῦμε ἕναν ψυχωφέλιμο λόγο, ποὺ μπορεῖ νὰ κατανύξει τὴν ψυχὴ τοῦ συνομιλητῆ μας καὶ νὰ τὸν ἑλκύσει πρὸς τὸν Χριστό. Πάντοτε ὀφείλουμε νὰ  ἔχουμε κατὰ νοῦ πὼς ἐμεῖς μὲ τὴν χριστιανική μας ἰδιότητα εἴμαστε οἱ φορεῖς καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, ὁ Χριστὸς περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ φανοῦμε ἄξιοι τῆς κλήσεώς Του μὲ τὸ νὰ Τὸν κηρύττουμε «ἔργοις τε καὶ λόγοις».

«Τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον», παραγγέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τὸν Τιμόθεο, δηλαδὴ φέρε εἰς πέρας, ὁλοκλήρωσε τὴν ὑπηρεσία, πού σοῦ ἀνατέθηκε στὴν Ἐκκλησία. Ἡ βαρύνουσα λέξη σὲ αὐτὴν τὴν φράση εἶναι ἡ «διακονία».  Διακονία εἶναι ὄχι μόνο ἡ ὑπηρεσία ἁπλῶς, τὴν ὁποία κάποιος θὰ διεκπεραίωνε ἀδιάφορα, ἀνόρεχτα, σὰν ἀγγαρεία. Εἶναι, κυρίως, τὸ καθῆκον, τὸ ὁποῖο μὲ προθυμία καὶ ζέση καρδιᾶς ἀναλαμβάνει κάποιος, γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸν συνάνθρωπό του. Ἡ διακονία εἶναι ἡ ἐργασία πρὸς ὄφελος τοῦ κάθε ἀνθρώπου, γι’ αὐτὸ χαρακτηριστικά της εἶναι ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση. Ἡ διακονία εἶναι ἕνας ὅρος ποὺ ἐξαγιάσθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, γιατί Αὐτὸς ὑπῆρξε ὁ Μέγας Διάκονος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, σύμφωνα μὲ τὸν λόγό Του: «Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Ἑπομένως, χρέος κάθε Χριστιανοῦ εἶναι νὰ φέρει εἰς πέρας τὴν δική του προσωπικὴ διακονία κατὰ μίμησιν τοῦ Χριστοῦ. Κάθε Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ διακονεῖ τὸν ἀδελφό του καὶ νὰ ἀποδεικνύεται τίμιος καὶ πιστὸς δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τὰ ἀνωτέρω παραγγέλματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἠχοῦν τελείως παράταιρα στὴν σημερινὴ διεστραμμένη ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας ὄχι μόνο δὲν «νήφουν», ἀλλὰ κοιμοῦνται πνευματικὰ μέχρι θανάτου, ὄχι μόνο δὲν κακοπαθοῦν, ἀλλὰ καὶ ἐπιδιώκουν τὴ μέγιστη δυνατὴ εὐζωία καὶ καλοπέραση, ὄχι μόνο δὲν εὐαγγελίζονται τὸν Χριστό, ἀλλ’ ἀντιθέτως κηρύττουν τὸν Διάβολο καὶ μὲ τὰ ἔργα καὶ μὲ τὰ λόγια τους, ὄχι μόνο δὲν ἀναλαμβάνουν καὶ δὲν ὁλοκληρώνουν μία θεάρεστη διακονία, ἀλλ’ ἀντιθέτως κάνουν τὸ πᾶν, γιὰ νὰ ὠφελήσουν τὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ βλάψουν τοὺς ἄλλους. Ἔτσι,  ἡ κοινωνία μας ἔχει μετατραπεῖ σὲ κόλαση, ὅπου βασιλεύει τὸ κακὸ καὶ ἐξοβελίζεται τὸ ἀγαθό. Ἐμεῖς, «οἱ τοῦ Χριστοῦ», ἂς ἀγωνισθοῦμε αὐτὴ τὴ χρονιά, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ πορευθοῦμε ἀντίθετα στὸ ἐπικρατοῦν ρεῦμα τῆς ἀνομίας καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε ὅσο περισσότερο μποροῦμε τὶς τέσσερεις ἐντολές: νῆφε, κακοπάθησε, εὐαγγελίσου, διακόνησε! Καὶ τότε θὰ λάβουμε ἀπὸ τὸν Δίκαιο Κριτή, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τὸν «στέφανο τῆς δικαιοσύνης». Ἀμήν, γένοιτο!   

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου