ΚΥΡΙΑΚH 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ 

ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ 

ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΛΑΤΟΜΙΟΥ

Την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  ενορίας μας, μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε τον  αγιασμό  επί τη ενάρξει των  δωρεάν μαθημάτων 2019 – 2020.

Επίσης  την Θεία Λειτουργία και τον αγιασμό των μαθημάτων παρηκολούθησαν ο Αντιπεριφερειάρχης Χίου κ. Παντελής Μπουγδάνος οικογενειακώς, ο  Πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Χίου κ. Σίμος Βενέτος με την σύζυγό του, η θυγατέρα του κ. Αντώνη Δ. Κουκουνάρη κ. Ευαγγελία Κουκουνάρη και  πολλοί μαθηταί, καθηγηταί και γονείς  προσήλθαν στην τέλεση του αγιασμού  και πήραν το πρόγραμμα των μαθημάτων που θα διδάσκονται  εντελώς δωρεάν στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  Παναγίας Λατομιτίσσης. 

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει κάθε χρόνο έως  ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων. Αναφέρθηκε στο ότι τα άτομα που παρακολουθούν τα μαθήματα να προσέρχονται στην ώρα τους και να γίνεται η προσευχή κάθε φορά σε όλα τα μαθήματα.

Περισσότερο επικεντρώθηκε στο θέμα των  Εκπαιδευτικών,   τους ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την ανιδιοτελή προσφορά τους. Με ικανοποίηση τόνισε ότι έχουν φθάσει τα 50 τμήματα.

      

       Ο π. Βασίλειος ο οποίος  είναι ο οραματιστής,  ο εμπνευστής, ο δημιουργός, ο συντελεστής και  ο άγρυπνος φρουρός στην όλη διοργάνωση,  στην ομιλία του μετά το πέρας του Αγιασμού άρχισε με τις  ευλογίες της εκκλησίας μας και συνέχισε  απευθυνόμενος σε όλους  με  τα εξής λόγια: Σήμερα εμείς εδώ ρίξαμε ένα σποράκι και εσείς με την δική σας επιμέλεια και θέληση, θα το πολλαπλασιάσετε όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας. Ευχαρίστησε την οικογένεια της κ. ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ  ΓΕΩΡΓ. ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΗ, και τις θυγατέρες της, για άλλη μια χρονιά που δημιούργησαν το Πνευματικό Κέντρο στην ενορία μας και προς τιμήν τους έχει δοθεί το όνομα,  και ακόμα  ενισχύουν την εκκλησία  της Παναγίας Λατομιτίσσης. Ιδιαιτέρως τους μνημόνευσε διότι είναι μεγάλοι δωρηταί και πάντα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες στο έργο της ενορίας μας. Κλείνοντας είπε: εύχομαι καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης. Επίσης ευχαρίστησε τις Κυρίες της Φιλοπτώχου της Ενορίας μας για την ανιδιοτελή προσφορά τους.

        Απευθυνόμενος  προς τους γονείς των παιδιών είπε ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  και να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας. Επίσης   ζήτησε  να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας. 

Καλή  και ευλογημένη σχολική  - εκπαιδευτική  χρονιά σε όλους.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 41
ΚΥΡΙΑΚΗ στ΄ ΛΟΥΚΑ
20 Ὀκτωβρίου 2019
(Β΄Κορ. θ΄ 6-11)

«..Ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς. » (Β΄Κορ. θ΄7)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος φρόντιζε νὰ διενεργεῖ ἐράνους στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ὑπὲρ τῶν πτωχῶν Χριστιανῶν στὴν Ἰουδαία. Γιὰ ἕναν τέτοιον ἔρανο προέτρεψε καὶ τοὺς Κορινθίους στὴ δεύτερη ἐπιστολή του πρὸς αὐτούς. Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἑνότητα τῆς ἐπιστολῆς. Ὁ Ἀπόστολος προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς ὄχι ἁπλῶς νὰ προσφέρουν, ἀλλὰ νὰ προσφέρουν μὲ χαρά. Διότι, προσθέτει, ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν «ἱλαρὸν δότην», αὐτὸν ποὺ δίνει μὲ προθυμία καὶ χαρούμενο πρόσωπο.

Ἂς δοῦμε γιατί ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν «ἱλαρὸν δότην» καὶ πῶς θὰ κατορθώσουμε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς τέτοιοι.

1. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐλεημοσύνη
Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι πολὺ μεγάλη ἀρετή, στὴν ὁποία ἰδιαιτέρως εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Ὅμως γιὰ νὰ εἶναι θεάρεστη ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ κάνουμε, πρέπει νὰ γίνεται μὲ τὴν καρδιά μας, μὲ τὴ θέλησή μας, ὅπως τὸ γράφει ἀμέσως προηγουμένως ὁ ἅγιος Ἀπόστολος: «ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης».

Δὲν φθάνει μόνο νὰ κάνουμε κάτι καλό, πρέπει νὰ τὸ κάνουμε καὶ μὲ θεάρεστη διάθεση. Οἱ Φαρισαῖοι π.χ. προσεύχονταν στὶς γωνίες τῶν πλατειῶν γιὰ νὰ τοὺς δοῦν καὶ νὰ τοὺς θαυμάσουν. Ἡ προσευχή τους ὄχι ἁπλῶς δὲν ἦταν θεάρεστη, δὲν ἦταν ἀρετή, ἀλλὰ ἦταν καὶ ἁμαρτία, ἦταν πράξη ἐπιδείξεως, βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ κάτι ποὺ ἀποστρέφεται ἔντονα ὁ Θεός. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ κάθε ἄλλη ἐνάρετη κατ᾿ ἀρχὴν πράξη ποὺ γίνεται μὲ ἀμφίβολα ἐλατήρια.

Προκειμένου γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη, ἐὰν ἐλεοῦμε «ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης», ἐλεοῦμε μὲ μισὴ καρδιά, ὄχι ἀπὸ ἀγάπη ἀλλὰ ἀπὸ καθῆκον. Ἡ ὑπακοή μας στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐλλιπής· γι᾿ αὐτὸ καὶ τότε ἡ ἐλεημοσύνη μας ἔχει τὶς σκιές της, δὲν εἶναι τέλεια. Ἐπίσης δείχνει ἴσως ὅτι δὲν εἴμαστε ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς πλεονεξίας. Ἀντίθετα, ὅταν πλημμυρίζει τὴν καρδιά μας ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, τότε μετὰ χαρᾶς βοηθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Ὁ Θεὸς λοιπὸν εὐαρεστεῖται στὴν ἐλεημοσύνη ποὺ γίνεται μὲ χαρά, διότι αὐτὸ μαρτυρεῖ τέλεια ὑπακοὴ στὴν ἐντολή Του, ἀληθινὴ ἀρετή, ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, πνευματικὴ ὡριμότητα.

2. Ἄλλος τρόπος σκέψεως
Ἀλλὰ πῶς θὰ φθάσουμε στὴν ἀξιοζήλευτη αὐτὴ κατάσταση, νὰ εἴμαστε «ἱλαροὶ δότες»; Μᾶς βοηθάει πολὺ σ᾿ αὐτό, τὸ νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει μεγάλη ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (Παρ. ιθ´ [19] 17). Δανείζει στὸν Θεὸ αὐτὸς ποὺ ἐλεεῖ τὸν φτωχό· καὶ ἀνάλογα μὲ τὴ διάθεση μὲ τὴν ὁποία δίνει, θὰ τὸν ἀνταμείψει ὁ Θεός.

Ἐπίσης μᾶς δίνουν χαρὰ παρόμοιοι λογισμοί: ὅτι μὲ τὴν προσφορά μας ἀνακουφίζεται ὁ συνάνθρωπός μας, ὅτι ἔτσι γινόμαστε χρήσιμοι στὸ περιβάλλον μας καὶ δὲν ζοῦμε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας…

Τελικὰ ἡ μετὰ χαρᾶς ἐλεημοσύνη στὴν τέλεια μορφή της εἶναι καρπὸς τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ ἑαυτοῦ μας, τεκμήριο ἁγιότητος. Γι᾿ αὐτὸ συστηματικὰ πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε στὸν ἑαυτό μας, νὰ νεκρώνουμε τὴν πλεονεξία, τὴ φιλαυτία, τὴν ἰδιοτέλεια καὶ νὰ ἀσκοῦμε τὴ διακονία, τὴν προσφορά, τὴν ἀγάπη. Καὶ ὅσο καθαριζόμαστε ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, τόσο γεμίζουμε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Τότε ἀπὸ τὴν προσφορά μας, ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ ἀγαθοῦ καὶ μόνο, θὰ αἰσθανόμαστε μεγάλη χαρά, τὴν ὁποία θὰ μᾶς μεταδίδει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ποὺ θὰ κατοικεῖ μέσα μας. Τότε θὰ αἰσθανόμαστε ὅτι πιὸ πολὺ κερδίζουμε δίνοντας παρὰ παίρνοντας, διότι ἔτσι δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας, γινόμαστε αἰτία νὰ ἀνακουφισθεῖ ὁ συνάνθρωπός μας στὸν πόνο καὶ στὴ δυσκολία του, κι ἐμεῖς πλουτίζουμε σὲ ἔργα ἀγάπης.

Ὁ πιὸ «ἱλαρὸς δότης» εἶναι ὁ Θεός! Σκορπίζει κάθε στιγμὴ ἀναρίθμητες εὐεργεσίες σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ πλάσματά Του, στὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα, καὶ κυρίως στοὺς ἀνθρώπους, στοὺς δίκαιους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἁμαρτωλούς! Ἁπλόχερα καὶ μὲ χαρά! Διότι εἶναι ἀγάπη, καὶ γνώρισμά Του εἶναι νὰ εὐεργετεῖ. Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεός μας, Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας μας, καὶ μᾶς καλεῖ νὰ Τοῦ μοιάσουμε· νὰ Τοῦ μοιάσουμε στὴν ἀγάπη, στὴν εὐεργετικότητα, ὅσο εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν. Ἂς τὸ προσπαθοῦμε καὶ ἂς Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς τὸ χαρίζει, ὥστε νὰ εὐαρεστοῦμε ἐνώπιόν Του ζώντας τὴ χαρὰ καὶ ἀναπνέοντας τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀγάπης, ἐν τέλει δὲ νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Του. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 40

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου

13 Ὀκτωβρίου 2019 (Τίτ. γ΄ 8-15)

« .. καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.» (γ΄Τιμ. στ΄14)
Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικό, ὅτι δύο φορὲς μέσα στοὺς λίγους στίχους τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ὁ Ἀπ. Παῦλος κάνει λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη νὰ κοσμεῖται ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν μὲ «καλὰ ἔργα». Εἶναι, πράγματι, μεγάλη πρόκληση ὁ ἀποστολικὸς λόγος στὴν «εὐσεβιστικὴ» νοοτροπία, ποὺ ἀπὸ τὸν προπερασμένο αἰώνα νοθεύει τὴν πρακτικὴ ὀρθοδοξία μας.
Εἰσηγεῖται ὁ Παῦλος κάποιο εἶδος «ἐργοσωτηρίας»; Αὐτός, πού μὲ τόσο ἱερὸ πάθος ἀντιτάσσει στὶς Ἐπιστολὲς του τὴν Χάρη στὰ ἔργα τοῦ Νόμου, μήπως θέλει ἐδῶ νὰ δώσει κάποιο ἀπόλυτο χαρακτήρα στὰ ἔργα; Ὄχι, φυσικά! Ὁ Ἀπόστολος ἔχει συγκεκριμένη ἀφορμή, γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει μὲ τόση ἔμφαση τὴν ἀξία τῶν «καλῶν ἔργων». Τὰ λόγια του ἔχουν διπλὸ σκοπό: Ἐσωτερικά, νὰ προσδιορίσουν τὸν χαρακτήρα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἐξωτερικά, νὰ ἀπαντήσουν στοὺς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς του
Ὁ Ἄπ. Παῦλος θέλει νὰ ἐκφράσει ἐδῶ μία πραγματικότητα, τὴν ὁλοκλήρωση τῆς πίστεως μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστιανισμός, ἡ ζωὴ μέσα στὸ Κυριακὸ Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ζωῆς κοινωνίας, μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους, τοὺς ἀδελφούς μας. Ἡ εὐσέβειά μας, λοιπόν, ἔχει διπλὴ ἀναφορά. Εἶναι πίστη, πιστότητα, στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ «πολιτεία» - ζωή, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας. Μέσα στὰ «καλὰ» ἔργα, γιὰ τὰ ὁποία μιλεῖ ὁ Ἀπόστολος, δὲν περιέχεται μόνο ὁ πνευματικός μας ἀγώνας, τὰ ἔργα τῆς μετανοίας μας, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης μας. «Πίστις δὶ' ἀγάπης ἐνεργουμένη» -κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἴδιου του Παύλου (Γαλ. ε' 6)- εἶναι ἡ «εὐσέβειά» μας. Αὐτὸν τὸν καθολικὸ χαρακτήρα ἔχει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, στὸν ὁποῖο εἰσερχόμεθα μὲ τὸ βάπτισμά μας καὶ τὴν ἔνταξή μας στὴν ἐν Χριστῷ κοινωνία. Ἡ πίστη μας, ἔτσι, ὁρίζεται ἠθικὰ - κοινωνικά. Ἡ ἀληθινὴ πίστη ἔχει ἕναν δυναμισμό. Δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀνέκφραστη καὶ στείρα. Καρποφορεῖ ἔργα, καλὰ καὶ εὐάρεστα στὸν Θεό. Ξεχωριστὴ σημασία ἔχει καὶ τὸ ρῆμα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Παῦλος, σὲ σχέση μὲ τὰ «καλὰ ἔργα». «Προΐστασθαι» - λέγει. Ὄχι ἁπλῶς καρπογονοῦν «καλὰ ἔργα» οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ πρωτοστατοῦν στὴν ἀγαθοεργία. Τὰ ἐπιζητοῦν καὶ δημιουργοῦν οἱ ἴδιοι εὐκαιρίες ἀγαθοεργίας, χωρὶς νὰ «ἀναμένωσι τοὺς δεομένους πρὸς αὐτοὺς ἐλθεῖν», κατὰ τὸν μεγάλο ἐρμηνευτὴ τῆς Ἐκκλησίας μᾶς Θεοφύλακτο Βουλγαρίας.
Ὑπάρχει ὅμως ἕνας μεγάλος κίνδυνος, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν πίστη μας νὰ μεταβληθεῖ σὲ στείρα εὐσεβολογία καὶ νὰ καταστεῖ ἄκαρπη. Τοῦτο συμβαίνει, ὅταν ἡ πίστη φύγει ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ περιορισθεῖ στὴ διάνοια, τὸ μυαλό μας. Τότε δὲν εἶναι πιὰ πίστη, ποὺ ζωογονεῖται ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ καταντᾶ ἕνα διανοητικὸ - φιλοσοφικὸ παιχνίδι, ποὺ ἐξαντλεῖται σὲ «μωρᾶς συζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ μάχας νομικᾶς». Πνίγεται δηλαδὴ μέσα στὴν ματαιότητα τῆς ματαιολογίας. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ «πίστη», αὐστηρὰ διανοητικὴ καὶ νοησιαρχική, ἦταν ἡ πίστη τῶν αἱρετικῶν, τοὺς ὁποίους ἔχει ὑπόψη ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος. Οἱ αἱρετικοὶ -θὰ πεῖ ἀλλοῦ- «Θεὸν ὁμολογούσιν εἰδέναι, τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Τίτ. α 16). Λένε μὲ τὰ λόγια πὼς πιστεύουν στὸν Θεό, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα τοὺς Τὸν ἀρνοῦνται. Εἶναι ἄνθρωποι , ἀνυπάκουοι καὶ ἀνίκανοι γιὰ κάθε καλὸ ἔργο. Εἶναι θεωρητικὰ εὐσεβεῖς (ἔχουν «μόρφωσιν εὐσεβείας»), ἀλλὰ στὴν πράξη ἀρνοῦνται τὴ δύναμη τῆς εὐσεβείας (Β' Τίμ. δ' 5).
Ἡ ὀρθόδοξη ὅμως πίστη φυτρώνει μέσα στὴ φωτισμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καρδιά, καί, ὅταν εἶναι στὴν καρδιά, εὔκολα φτάνει καὶ στὰ χέρια. Γιατί ἡ καρδιὰ κινεῖ τὰ χέρια στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης! Αὐτὴ τὴν ἀστοχία καὶ ἐλαττωματικότητα τῆς αἱρέσεως στὸν χῶρο τῆς κοινωνίας θὰ ὑπογραμμίσει, λίγα χρόνια μετὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο, καὶ ὁ Ἄγ. Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας (Σμύρν. στ' 2), γράφοντας γιὰ τοὺς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς του: «...περὶ ἀγάπης οὐ μέλει αὐτοῖς, οὐ περὶ χήρας, οὐ περὶ ὀρφανοῦ, οὐ περὶ θλιβομένου, οὐ δεδεμένου ἢ λελυμένου, ἢ περὶ πεινῶντος ἢ διψῶντος». Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ὁ ἀγώνας τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ὅπως ἐκείνων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787), ποὺ τιμᾶμε σήμερα: νὰ διασωθεῖ ὁ αὐθεντικὸς καθολικὸς τρόπος ὑπάρξεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἐδῶ ὅμως θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ ἐγερθεῖ μία ἔνσταση: Οἱ διάφοροι σύγχρονοι αἱρετικοί, ποὺ μᾶς τοὺς ἔστειλε ἡ Δύση, γιὰ νὰ κυκλοφοροῦν τοὺς τελευταίους αἰῶνες ἀνάμεσά μας, δείχνουν ἕναν ἰδιαίτερο ζῆλο στὴν ἐπιτέλεση ἔργων. Τὴ δράση τους τὴν παρουσιάζουν ἔντονα ὡς «φιλανθρωπικὴ» καὶ μὲ τὴ «φιλανθρωπία» τους παρασύρουν τοὺς ἀθεμελίωτους στὴν παράδοση τῶν Πατέρων μας ἀδελφούς μας. Θὰ μποροῦσαν νὰ θεμελιώσουν λοιπὸν οἱ αἱρετικοὶ αὐτοὶ τὴ δράση τους στὰ λόγια τοῦ Παύλου; Ἡ ἀπάντηση δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι σαφῶς ἀρνητική. Τὰ ἔργα τους δὲν εἶναι καρπὸς τῆς εὐσεβείας τους, ἀλλὰ τοῦ εὐσεβισμοῦ τους! Ἡ εὐσέβεια εἶναι αὐθεντικὴ πίστη καὶ ἀναβλύζει ἔργα ἀγάπης τόσο φυσικά, ὅπως ἀπὸ τὰ κλαδιὰ τοῦ δένδρου ξεπηδοῦν τὰ ἄνθη καὶ οἱ καρποί. Ὁ εὐσεβισμὸς εἶναι νόθος εὐσέβεια καὶ παράγει ἔργα σκοπιμότητας, εἴτε ἀναφέρονται στὸν Θεό, εἴτε ἔχουν σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο. Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχουν, λοιπόν, σχέση αὐτὰ τὰ ἔργα μὲ τὰ «καλὰ ἔργα», γιὰ τὰ ὁποία μᾶς μίλησε σήμερα ὁ Παῦλος. Τὰ ἔργα μας εἶναι τὸ κριτήριο τῆς πνευματικότητός μας καὶ τῆς γνησιότητος τῆς πίστεώς μας. Ὅταν δέ συνοδεύονται ἀπὸ ταπείνωση καὶ γίνονται μέσα στὴ σιωπὴ καὶ στὴν ἀνωνυμία τῆς ἀγάπης, εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ «βασιλεύει», μέσα μας. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
6 Ὀκτωβρίου 2019
(Β΄ Κορ. στ΄ 1-10)

« ...Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας.» (Β΄Κορ. στ΄2)

Στὴ συγκεκριμένη ἀποστολικὴ περικοπὴ, ἀδελφοί μου, θὰ σταθοῦμε μὲ ἰδιαιτερότητα στὴ διαπίστωση ποὺ κάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι δηλαδὴ τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς καὶ χρόνος ποὺ προσφέρεται γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δὲν πρέπει νὰ χάνουμε χρόνο καὶ τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς νὰ μεριμνήσουμε γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε τὸ νόημα τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρέπει νὰ δοῦμε λίγο τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή.
Ὁ Θεός, δημιουργός του ὑλικοῦ καὶ πνευματικοῦ κόσμου, δημιούργησε κατὰ τὸν ἰδιαίτερο ἐκεῖνο τρόπο ποὺ μᾶς περιγράφει τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, τὸν ἄνθρωπο, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν πνευματική του σωτηρία, νὰ ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὸ κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸ καθ’ ὁμοίωσιν, δηλαδὴ νὰ μοιάσει στὸ Θεό, νὰ μιμηθεῖ τὸ Θεὸ καὶ νὰ θεωθεῖ μὲ τὴ χάρη Του. Ἔχουμε ὅμως τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία ἄρα καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὸ σκοπὸ ποὺ τοῦ ἔθεσε ὁ Θεὸς ποὺ ἐπαναλαμβάνουμε εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.
Ὅταν λέμε ἁμαρτία ἐννοοῦμε τὴν παρακοὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ λόγος τῆς ρήξης τῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό, ἡ ὑπακοὴ τώρα στὸ θέλημά του εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ σωτηρία καὶ τὴν ὑπακοὴ τὴν δίδαξε πρῶτος ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Πατέρα Του καὶ ὁδηγήθηκε στὸ Σταυρὸ «καίπερ ὢν υἱός, ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθε τὴν ὑπακοήν, καὶ τελειωθείς ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου, προσαγορεθείς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.» Ἔκανε πλήρη ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Πατέρα τοῦ ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ αὐτὸν ἀρχιερέας καὶ ἔγινε ἡ αἰτία νὰ σωθοῦν γιὰ πάντα ὅσοι ὑπακούουν σ’ αὐτόν.
Ὁ Θεὸς ὅμως ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς πτώσεως στὴν ἁμαρτία, ὄχι μόνο δὲν ἐγκατέλειψε τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἰσήγαγε τὴν ἔννοια τῆς σωτηρίας. Ἡ σωτηρία εἶναι ἡ ἀκριβῶς ἀντίθετη πορεία ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἀκολούθησε ὁ ἄνθρωπος. Ἐνῶ δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἁμαρτία ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ σωτηρία ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴ σχέση του μὲ τὸ Θεό. Ἡ σωτηρία μας πραγματώνεται μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι «ὃτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ...... ἳνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἴνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γάλ. 4,4-5). Ὁ χρόνος πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν χρόνος προετοιμασίας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λοιπὸν τονίζει στοὺς Κορινθίους ὅτι τώρα εἶναι πλέον ὁ κατάλληλος καιρὸς «ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος». Ὁ Θεὸς ὅρισε αὐτὸ τὸν καιρὸ ὡς καιρὸ σωτηρίας γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως ἀναφέραμε στὸν πρὸ Χριστοῦ χρόνο δὲν ὑπῆρχε δυνατότητα σωτηρίας ἀλλὰ ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος βοηθοῦσε μόνο τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀποκτήσει συνείδηση τῶν ἁμαρτωλῶν πράξεών του, ἡ δυνατότητα σωτηρίας δόθηκε ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸ Σταυρό. Ὅσοι μετανοήσουν στὴν παροῦσα ζωὴ θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή. Ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ σωτηρία μας γιατί κανεὶς δὲ γνωρίζει τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του γιὰ νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι, ἄρα πρέπει πάντα νὰ εἴμαστε σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση καὶ ἑτοιμότητα.
Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο ὁ τωρινὸς καιρὸς εἶναι κατάλληλος γιὰ τὴ σωτηρία μας γιατί εἶναι καιρὸς τῆς δωρεᾶς καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ δὲ ζητοῦνται εὐθύνες γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας ἂν τώρα μετανοήσουμε. Δὲν εἶναι ἀκόμα καιρὸς τοῦ δικαστηρίου, ἀλλὰ τῆς χάριτος. Ὁ χρόνος ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ μέχρι καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία εἶναι ὁ χρόνος ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν περίοδο δέχεται ὄχι μόνο ὅσους ἔφταιξαν λιγότερο ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ ἔφταιξαν μυριάκις.
Τώρα εἶναι ὁ εὐπρόσδεκτος καιρὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας του. Οὔτε πρὶν Χριστοῦ ὑπῆρχε δυνατότητα σωτηρίας, ἀλλὰ οὔτε μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία θὰ ὑπάρξει δυνατότητα σωτηρίας, γιατί ὅσοι μετανοήσουν τώρα στὴν παροῦσα ζωὴ θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή, ἐνῶ ὅσοι παραμείνουν ἀμετανόητοι θὰ τιμωρηθοῦν αἰωνίως.
Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ μᾶς παροτρύνει μὲ διάθεση ἐπείγουσα νὰ χρησιμοποιήσουμε δίχως καθυστέρηση, δίχως ἀναβολή, δίχως δισταγμό, τὸν κατάλληλο αὐτὸ καιρὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂς δεχτοῦμε αὐτὴ τὴν προσφορά, αὐτὴ τὴ χάρη, αὐτὸ τὸ δῶρο ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, τώρα ποὺ μᾶς τὸ προτείνει μὲ τὴν πατρική του ἀγάπη πρὸς ὅλους. ΑΜΗΝ!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου