ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ
Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΛΑΤΟΜΙΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2021
Σάββατο 21 Αυγούστου 2021
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021
Ἀριθμός 33
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
(Α΄Κορ. γ΄ 9-17)
22 Αὐγούστου 2021
*
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
«Εἰ δὲ τὶς ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται. Ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει, ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται. Καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει.»
Εἶναι συχνὴ ἡ παρομοίωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ ἕνα μεγάλο οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖο ἑδράζεται στὸν θεανθρώπινο θεμέλιο λίθο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ τὸ ὁποῖο συνεχίζει νὰ οἰκοδομεῖται κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων μὲ ἐργάτες τοὺς Ἀποστόλους πρῶτα καὶ ὕστερα ἀπὸ τοὺς ἔχοντες τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἐπισκόπους, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς διακόνους καὶ ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν εἰκόνα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν Α’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ καὶ ἐπικεντρώνεται στὴν ἀξιολόγηση τοῦ ἔργου τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου κατὰ τὴν φοβερὰ ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Μποροῦμε, βέβαια, νὰ γενικεύσουμε τὴν ἔννοια τοῦ ἔργου καὶ νὰ θεωρήσουμε ὡς ἔργο τὰ πεπραγμένα κάθε ἀνθρώπου, τὰ ὁποῖα θὰ κριθοῦν καὶ θὰ περάσουν ἀπὸ τὴν κάμινο τῆς θείας δικαιοσύνης. Γιατί ἡ Κρίση θὰ εἶναι παγκόσμια καὶ πανανθρώπινη, ἀδέκαστη καὶ ἀπροσωπόληπτη.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰσάγει μία ἀξιολογικὴ διαφοροποίηση τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων ἐνώπιόν τοῦ Κριτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κάποια ἔργα εἶναι χρυσᾶ, ἀργυρᾶ, ἀπὸ πολυτίμους λίθους, εἶναι δηλαδὴ ἔργα μεγάλης ἀξίας, ἱκανὰ νὰ ἀντέξουν στὸ πῦρ τῆς Κρίσεως. Εἶναι τὰ ἔργα τῶν ἀρετῶν, τὰ ἀποτελέσματα τῆς πολύχρονης καὶ πολύμοχθης πνευματικῆς ἐργασίας, ἡ ὁποία συντελεῖται στὴν καρδιὰ τοῦ ἀγωνιζομένου Χριστιανοῦ. Εἶναι ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ταλάντων ποὺ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, σύμφωνα μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ πνευματικὸς θησαυρὸς ποὺ ἔχει κατατεθεῖ στὸν Οὐρανὸ καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ἀξίζει κάποιος νὰ παλέψει νὰ τὸν ἀποκτήσει. Ἄλλα ἔργα, ὅμως, εἶναι ξύλινα, ἀχυρένια, καλαμένια, εἶναι δηλαδὴ ἔργα εὐτελοῦς ἀξίας, σαθρὰ καὶ τιποτένια. Αὐτὰ σίγουρα δὲν θὰ ἀντέξουν στὸ πῦρ τῆς Κρίσεως , θὰ κατακαοῦν καὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν. Εἶναι τὰ ἔργα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀκηδία, ἀδιαφορία, ἐπιπολαιότητα, ὀλιγοπιστία, ὑπερηφάνεια καὶ ἐπίδειξη. Εἶναι τὰ ἔργα ποὺ καλύπτονται ἀπὸ ἕναν μανδύα ψευδοπνευματικότητας, εἶναι φανταχτερά, χειροκροτήσιμα, ἔργα γλυκανάλατα, ἀνεκτὰ ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, ἀνώδυνα γιὰ τὸν Διάβολο καὶ τοὺς συνεργάτες του. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς μὲ τέτοια ἔργα, τὰ ὁποῖα πιὸ πολὺ ἐξυπηρετοῦν τὴν ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων πού τὰ πράττουν, παρὰ συμβάλλουν στὴν οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας;
Ἕνα εἶναι βέβαιο, ὅτι ὅλα τὰ πεπραγμένα τῶν ἀνθρώπων θὰ κριθοῦν μὲ τὸν δικαιότερο τρόπο ἀπὸ τὸν δικαιότατο Κριτή, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Δὲν θὰ ξεφύγει τίποτε, οὔτε ἡ παραμικρὴ ἁμαρτωλὴ σκέψη ἢ κίνηση τῆς καρδιᾶς. Ἀπολύτως τίποτε! Τότε θὰ φανερωθεῖ ἡ ἀλήθεια, γιατί θὰ παρουσιασθεῖ ἐπάνω στὸν φοβερὸ θρόνο τῆς Δικαιοσύνης ἡ ἴδια ἡ Ἀλήθεια, δηλαδὴ ὁ Χριστός! Τότε θὰ ἐξαφανισθεῖ τὸ ψεῦδος, ἡ ὑποκρισία, ἡ ἀπάτη, ἡ ὁμίχλη ποὺ ἐπικαλύπτει τὰ κίνητρα τῶν ἀνθρώπων. Τότε ὅλα θὰ ἐμφανισθοῦν «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ (του Θεοῦ)», θὰ χαθοῦν οἱ ἀνθρώπινες συμβατικότητες καὶ θὰ ἀνατραπεῖ ἡ καθεστηκυία τάξη τῆς ἐπίγειας ζωῆς, θὰ λάβουν χώρα οἱ μέγιστες ἀποκαλύψεις καὶ ἐκπλήξεις, κατὰ τὶς ὁποῖες θὰ γίνουν «οἱ πρῶτοι ἔσχατοι καὶ οἱ ἔσχατοι πρῶτοι». Οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ παρόντος αἰῶνος θὰ βυθισθοῦν στὴν ἄβυσσο τοῦ σκότους καὶ οἱ ἀφανέστατοι, οἱ περιφρονημένοι, οἱ κατὰ κόσμον ἐντελῶς ἄγνωστοι, γνωστοὶ ὅμως καὶ προσφιλέστατοι τοῦ Χριστοῦ, θὰ λάμψουν «ὡς φωστῆρες» μέσα στὸ ὑπέρλαμπρο Φῶς τῆς Θεότητος!
Ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ ἀποδίδεται μὲ τὴν λέξη «πῦρ». Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ φωτιά; Εἶναι ἡ Θεία Ἐνέργεια, γιατί σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο «ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον». Αὐτὴ ἡ φωτιὰ διαχέεται παντοῦ καὶ στὴν ἔσχατη ἡμέρα θὰ δοκιμάσει τοὺς πάντες. Οἱ μὲν δίκαιοι θὰ τὴν αἰσθανθοῦν ὡς χαρά, ἀγαλλίαση, εὐφροσύνη, οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ θὰ τὴν νιώσουν ὡς βάσανο, θλίψη, πόνο, τύψεις. Γιὰ τοὺς δικαίους τὸ πῦρ τῆς Θεότητος θὰ εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς αἰώνιας τρυφῆς, γιὰ τοὺς ἀδίκους θὰ εἶναι ἡ Κόλαση τοῦ αἰωνίου βασανισμοῦ. Ἑπομένως, ἐδῶ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε μία πολὺ σημαντικὴ πραγματικότητα: στὴν οὐσία δὲν εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἀνταμείβει ἢ καταδικάζει ὡς αὐθαίρετος δικαστής, ἀλλὰ τὸν ἄνθρωπο οἱ ἴδιες οἱ πράξεις του τὸν κρίνουν θετικὰ ἢ ἀρνητικά, τὸν σώζουν ἢ τὸν κολάζουν. Ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖον ἐστὶ τὸ πῦρ δοκιμάσει». Ἂν τὰ ἔργα ἀντέξουν στὴ φωτιά, σημαίνει ὅτι ἔχουν πραγματικὴ ἀξία, ἂν ὄχι, σημαίνει ὅτι εἶναι μηδαμινὰ καὶ ἀπορρίπτονται.
Ὅλα τὰ παραπάνω ἀποτελοῦν βασικὴ
διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄλλωστε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως
ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ «πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ
νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Κανεὶς δὲν θὰ ξεφύγει ἀπὸ
τὴν τελικὴ κρίση! Ἑπομένως ἂς ἑτοιμαζόμαστε! Τώρα εἶναι ὁ καιρὸς τῶν
ἔργων, τοῦ ἀγώνα, τῆς προετοιμασίας, τῆς μετανοίας. Σήμερα ζοῦμε, αὔριο
δὲν γνωρίζουμε ἂν θὰ ζοῦμε. Ἔχουμε τὸ «τώρα», τὸ αὔριο ἀνήκει στὸν Θεό.
Μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ χαρίσει, μπορεῖ καὶ ὄχι! Καὶ βέβαια ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν
ὥρα τοῦ θανάτου μας, γιατί αὐτὴ οὐσιαστικὰ σηματοδοτεῖ τὸ τέλος τῆς
ἐπίγειας ζωῆς καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἄλλης, τῆς αἰώνιας. Ἂς προσευχόμαστε,
λοιπὸν, νὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Κύριός μας, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐργασθοῦμε
φιλόπονα καὶ φιλότιμα, ἔτσι ὥστε νὰ ἐμφανισθοῦμε ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ
βήματός Του κρατώντας «χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους», ἕνα πλῆθος
καλῶν ἔργων, γιὰ νὰ ἔχουμε καλὴ ἀπολογία καὶ νὰ εἰσέλθουμε στὸν
Παράδεισο. Ἀμήν, γένοιτο! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Κυριακή 15 Αυγούστου 2021
ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2021
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
* * * *
ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
«Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».
* * * *
Η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου εορτάζεται στην Λατομίτισσα με ιδιαίτερο σεβασμό, δέος και κατάνυξη, μιας και αποτελεί ένα σημαντικό προσκύνημα, προς την ιερή και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Λατομίτισσας.
To Σάββατο 14 Αυγούστου τελέστηκε ο πανηγυρικός Εσπερινός, με τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Τσιμούνη εφημέριο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Παναγίας Λετσαίνης μαζί με τον εφημέριο του Ιερού Ναού Παναγίας Λατομιτίσσης Πρωτοσβύτερο Βασίλειο Φιλιππάκη. Περί το τέλος του Εσπερινού εψάλλησαν τα Εγκώμια της Θεοτόκου.
Την κυριώνυμον ημέραν Κυριακή 15 Αυγούστου 2021 τελέστηκε ο Όρθρος, και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια.
Πλήθος πιστών προσήλθε να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας καθ΄ όλη την διάρκεια της ημέρας, τόσο την ημέρα της εορτής όσο και την παραμονή.
Οι τεράστιοι βασιλικοί και εφέτος, όμορφοι, ζωηροί και φουντωτοί τοποθετήθηκαν μπροστά στο τέμπλο του Ιερού Ναού.
Σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις στην ενορία τηρήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια τόσο εντός όσο και εκτός του Ιερού Ναού, όλα τα μέτρα πρόληψης προς αποφυγήν εξάπλωσης της πανδημίας της νόσου του Κορωνοϊού COVID – 19.
Υ. Γ. : Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ώρα 8.30 – 9.00 όπως κάθε χρόνο, περνώντας το πλοίο της γραμμής «ΝΗΣΟΣ ΣΑΜΟΣ» της εταιρίας Hellenic Seaways, και με Καπετάνιο τον καστελούση Γιώργο Αρβανίτη, χαιρέτησε με τον δικό του τρόπο την εορτάζουσα εκκλησία. Οι κωδωνοκρουσίες από τις καμπάνες ήταν η ένδειξη χαιρετισμού και ευλογίας εις το καράβι από την εκκλησία, αλλά και σε όλους τους ναυτικούς που οργώνουν τις θάλασσες.
Παρασκευή 13 Αυγούστου 2021
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021
Ἀριθμός 32
Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
(Φιλιπ. β΄ 5-11)
15 Αὐγούστου 2021
*
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
5 τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 6 ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, 7 ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, 8 καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. 9 διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, 10 ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, 11 καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
«Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων.»
Πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τὴν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, χαίρεται, ἀγάλλεται καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν κορυφαία εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸ νὰ ἐνανθρωπίσει ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος Του μέσῳ τῆς Παναγίας Μητέρας Του, τῆς Θεοτόκου Μαρίας. Σὲ αὐτὸ τὸ ὕψιστο γεγονὸς τῆς ἱστορίας ἀναφέρεται τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολή, στὸ ὁποῖο φανερώνεται ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ταπείνωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ ἡ δόξα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα μετὰ τὸ πάθος Του. Τονίζεται, ἐπίσης, ἡ μέγιστη ἀξία καὶ δύναμη τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτὸ τὸ Ὄνομα, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», θὰ ἀσχοληθοῦμε στὴ συνέχεια.
Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, τὸ ὁποῖο σημαίνει Σωτήρας, σύμφωνα μὲ τὴν παραγγελία τοῦ ἀγγέλου στὸν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος εἶχε κλονιστεῖ βλέποντας τὴν ἀνεξήγητη κατ’ ἄνθρωπον ἐγκυμοσύνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: «(Ἡ Μαριὰμ) τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο ὄνομα γιὰ τὸν Χριστό μας, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, τὸ ὄνομα Ἐμμανουήλ: «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρι ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Ὑπάρχει καὶ ἕνα τρίτο ὄνομα, τὸ ὁποῖο φανερώνει τὴν ἰδιότητά Του, τὸ ὄνομα Χριστός, τὸ ὁποῖο σημαίνει κεχρισμένος, ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό, Μεσσίας, προερχόμενος ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαυὶδ τοῦ βασιλέως, σύμφωνα μὲ τὸν ψαλμὸ 131: «Ἐκεῖ ἐξανατελῶ κέρας τῷ Δαυίδ, ἡτοίμασα λύχνον τῷ Χριστῷ μου».
Ἡ ἀξία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἔρχεται ὡς συνέπεια τῆς δόξας ποὺ ἔλαβε μετὰ τὴν Σταυρικὴ Θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἀφοῦ ἤπιε τὸ πικρότατο ποτήριο τοῦ ἀδικοτάτου μαρτυρίου Του, «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ», ἀφοῦ κατέβηκε στὸν Ἅδη «κατάστικτος τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργός», γιὰ νὰ σώσει τοὺς «ἀπ’ αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδοντας», ἀναστήθηκε ἔνδοξος, χαρίζοντας ζωὴ σὲ ὅλους ὅσοι Τὸν πιστεύουν καὶ παρέχοντας ἕνα πανίσχυρο ὅπλο στοὺς πιστούς: τὸ ὑπεράγιο Ὄνομά Του! Γιατί τὸ ὄνομα Ἰησοῦς ἔγινε τὸ ὑπέρτατο ὄνομα στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν γῆ, ἀπέκτησε τεράστια δύναμη καὶ ἀποτελεῖ ἕνα πολύτιμο ἐφόδιο στὸν ἀόρατο πόλεμο ποὺ διεξάγει ὁ Χριστιανὸς κατὰ τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Ἐνώπιον τοῦ Ὀνόματος αὐτοῦ γονατίζουν λατρευτικὰ καὶ εὐλαβικὰ ὅλοι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἐπάνω στὴ γῆ, γονατίζουν, ὅμως, καὶ οἱ δαίμονες, ὄχι μὲ λατρεία, ἀλλὰ μὲ φόβο καὶ τρόμο. Φρίττουν καὶ τρέμουν τὰ πονηρὰ πνεύματα τοῦ σκότους, ποὺ κατοικοῦν στὰ καταχθόνια τὸ Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν τολμοῦν νὰ ἀκούουν τὴν ἐπίκληση τοῦ Θείου Ὀνόματος, γιατί γνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται ὡς βοηθὸς καὶ προστάτης σὲ ὅποιον Τὸν ἐπικαλεῖται μὲ ζέση καὶ πόθο ψυχῆς. «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους», γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁ ὁποῖος γνωρίζει πολὺ καλὰ ἀπὸ ἄμεση ἐμπειρία τὴν δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι στήριξαν ὅλον τὸν πνευματικὸ ἀγώνα τους στὴν μονολόγιστη καὶ νοερὰ προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».
Ἡ προσευχὴ αὐτὴ κατέχει πρωτεύουσα θέση στὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, θεωρεῖται ὡς ἡ τελειότερη μορφὴ προσευχῆς, καθὼς ἀποτελεῖ σύνοψη ὁλοκλήρου τοῦ Εὐαγγελίου. Περιέχει τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁμολογία πίστεως, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κύριος, δηλαδὴ Θεὸς παντοδύναμος ποὺ κυριαρχεῖ ἐπάνω σὲ ὅλη τὴν κτίση, ὑλικὴ καὶ νοερή, εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Σωτήρας ὅλης της ἀνθρωπότητας. Ἡ κλητικὴ αὐτὴ προσφώνηση «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὶς γλυκύτερες προσφωνήσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκστομίσει ἄνθρωπος. Εἶναι σὰν νά λέει: «Θεέ μου!», «Σωτήρα μου!» «Πατέρα μου»!, «Φίλε μου»!, «Ἀγάπη μου»! Ἔχουμε, λοιπὸν, τὴν ὁμολογία τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὴν ἱκεσία: «Ἐλέησόν με»! Αὐτὴ εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Τελώνη: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῶ»!, ἡ προσευχὴ τῶν δέκα λεπρῶν: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»!, τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με»!, τῶν δύο τυφλῶν: «Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱὸς Δαυίδ»! Αὐτὸ τὸ «ἐλέησόν με» σημαίνει «συγχώρησέ με, λυπήσου με, ἀνέξου με, εὐλόγησέ με, χάρισέ μου τούς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια». Οὐσιαστικὰ μὲ τὸ «ἐλέησόν με» αἰτούμαστε ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὰ σημαντικότερα ἀγαθά, τὰ πνευματικά, τὰ μόνα ποὺ ἀξίζει νὰ ζητήσει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό.
Μὲ τὴν συνεχῆ καὶ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Θείου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ πιστὸς βαδίζει σὲ ἕναν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό, καθαρίζεται ἐσωτερικὰ καὶ ἐξαγιάζεται. Ἀποκολλᾶται ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἐνασχόληση μὲ τὰ γήινα καὶ ὁ νοῦς του ἐγγίζει τὸ Πρόσωπο τοῦ Δημιουργοῦ, εὑρίσκει τὴν παλαιά, ἀπωλεσθεῖσα κατάσταση τοῦ Παραδείσου. Κατ’ οὐσίαν ἡ ἐπαναλαμβανόμενη εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἶναι ἡ εὔκολη σωτηρία ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς ἐπενέργειες, ἐφόσον βέβαια συνοδεύεται ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν μυστηριακὴ ζωή.
Μέσα στὸ πνευματικὸ σκοτάδι τῆς ἐποχῆς μας, ὅπου βασιλεύει ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ὅπου κυριαρχοῦν οἱ δαιμονικὲς δυνάμεις, ἐξαιτίας τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ ἡ πολὺ χειρότερη πανδημία τοῦ δαιμονισμοῦ, τὸ μόνο σωσίβιό μας εἶναι τὸ νὰ ἐγχαράξουμε στὶς καρδιές μας τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε ἡμέρα καὶ νύχτα νὰ Τὸ ἐπαναλαμβάνουμε ἱκετευτικὰ μὲ θέρμη καὶ ἀγάπη. Ἀμήν, γένοιτο!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Σάββατο 7 Αυγούστου 2021
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 08 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021
Ἀριθμός 31
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
(Ρωμ. ιε΄ 1-7)
8 Αὐγούστου 2021
*
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν͵ καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. Ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν· ἀλλὰ καθὼς γέγραπται. Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσαν ἐπ΄ ἐμέ. Ὅσα γὰρ προεγράφη͵ εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη͵ ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ διὰ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους͵ καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς͵ εἰς δόξαν τοῦ Θεοῦ.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
«Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν καὶ μὴ ἐαυτοῖς ἀρέσκειν. Ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν.»
Σὲ μία μεγάλη οἰκογένεια ἕνας βασικὸς κανόνας ὁμαλῆς συμβίωσης εἶναι τὸ νὰ βοηθοῦν τὰ μεγαλύτερα ἀδέρφια τὰ μικρότερα. Ἔτσι ἰσχυροποιοῦνται οἱ δεσμοὶ ἀγάπης καὶ ἐπαληθεύεται τὸ λεγόμενο: «Ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρὰ καὶ ὑψηλή». Παρόμοια καὶ μέσα στὴν μεγάλη οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, τὸ πνεῦμα ἀλληλεγγύης, ἀλληλοβοήθειας, ἀνιδιοτέλειας, αὐταπάρνησης καὶ αὐτοθυσίας εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ὁμαλότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου. Τὴν ἀναγκαιότητα αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τονίζει ἰδιαίτερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του.
Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὅλοι οἱ πιστοὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, γιὰ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Θεό. Δὲν ἔχουν, ὅμως, ὅλοι τὶς ἴδιες πνευματικὲς δυνάμεις, οὔτε τὰ ἴδια χαρίσματα. Ὑπάρχουν οἱ δυνατοὶ στὴν πίστη, οἱ ὁποῖοι δὲν κλονίζονται ἀπὸ τὶς ἐπιβουλὲς τοῦ Πειρασμοῦ, δὲν πτοοῦνται, οὔτε κάμπτονται μπροστὰ σὲ ἀπειλές, φόβητρα, διωγμοὺς καὶ μαρτύρια. Αὐτοὶ ἔχουν μία φυσικὴ ἀνδρεία, ἕνα ἔμφυτο θάρρος, μία ἀξιοσημείωτη σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀντοχή, τὰ ὁποῖα αὐξάνουν μὲ τὴν κατάλληλη καλλιέργεια καὶ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἀρετὲς αὐτὲς, ὅμως, πρέπει νὰ ἔχουν κοινωνικὸ προσανατολισμό, νὰ διαμοιράζονται, νὰ διαχέονται πρὸς ὅλους καὶ κυρίως πρὸς τοὺς ἀδυνάτους. Γιατί σὲ περίπτωση ποὺ χρησιμοποιηθοῦν ἐγωιστικά, ἀτομιστικά, πρὸς ὄφελος τοῦ ἑαυτοῦ καὶ μόνο, τότε μένουν ἄκαρπες καὶ λειτουργοῦν διαφοροποιητικὰ καὶ ὄχι ἑνοποιητικά. Ὅμως, τὸ μέγιστο ζητούμενο μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἑνότητα σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Ἵνα ὦσιν ἕν», ὅλοι οἱ μαθητές Μου.
Ἑπομένως, ὀφείλουμε, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐμεῖς οἱ δυνατοὶ στὴν πίστη καὶ στὴν ἀρετὴ νὰ βαστάζουμε «τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων», νὰ δείχνουμε ἀνοχὴ καὶ συμπάθεια στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων στὴν πίστη καὶ νὰ μὴν πράττουμε ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν στὸν ἑαυτό μας. Ἰδιαίτερη ἔμφαση δίνεται στὸ «μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν», γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε τὴν τάση νὰ ἱκανοποιοῦμε τὶς ἐπιθυμίες μας, νὰ κάνουμε τὰ πάντα πρὸς ὄφελος τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ κινούμαστε γύρω ἀπὸ τὸ ὑπερτροφικὸ ἐγώ μας. Αὐτὴ ἡ τάση παρατηρεῖται, δυστυχῶς, καὶ μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ὅπου, δυστυχῶς, περισσεύουν οἱ Φαρισαῖοι καὶ ἐλλείπουν οἱ Τελῶνες. Μάλιστα ἡ αὐταρέσκεια κάποιων χριστιανῶν ἐνδύεται τὸ ἔνδυμα τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς σοβαρότητας, τοῦ καθωσπρεπισμοῦ. Στὸν πυρήνα τῆς αὐταρέσκειας ὅμως βράζει ἕνας γιγάντιος ἐγωισμός, μία κολοσσιαία ὑπερηφάνεια, ποὺ σκορπάει παντοῦ μία ψυχρότητα καὶ μία ὑπόκωφη περιφρόνηση τοῦ ἀσθενοῦς ἀδελφοῦ. Καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, δυστυχῶς, ὄχι ἄδικα πολλὲς φορές, λοιδοροῦνται κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐπειδὴ ἔχουν μία τάση γιὰ στομφώδεις ἐπισημότητες καὶ λαμπρὲς τελετές, ἀλλὰ εἶναι ψυχροί, ἀπροσπέλαστοι, ἀδιάφοροι γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ καθημερινοῦ ἀνθρώπου.
Ἂς μὴν ἀρέσουμε, λοιπὸν, στὸν ἑαυτό μας, ἂς μὴν ἐπιδιώκουμε τὴν ἱκανοποίηση τοῦ ἐγώ μας, ἀκόμη καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ ἐγώ μας, καὶ ἂς προσπαθοῦμε νὰ ἀρέσουμε στὸν πλησίον μας ἀδελφό μας, στὸν ὁποῖο ἂς βλέπουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Γιατί ὁ Χριστὸς μᾶς ἐμφανίζεται στὰ πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν μας, τῶν ἀδυνάτων, τῶν ἐπηρεαζομένων ἀπὸ τὰ κύματα τῶν πειρασμῶν, τῶν ἐπιζητούντων τὴν βοήθειά μας. Αὐτοὶ ἔχουν ἀνάγκη «πρὸς οἰκοδομήν». Εἶναι ἀκόμη ἀκατασκεύαστοι, εἶναι ὑπὸ διαμόρφωση, «χτίζουν» ἀκόμη τὸν πνευματικὸ ἑαυτό τους, θέλουν κάπου νὰ πιαστοῦν, γιὰ νὰ προχωρήσουν, νὰ προκόψουν καὶ νὰ ἐνηλικιωθοῦν πνευματικά. Αὐτὸ τὸ ἔργο ποὺ ἔχουν ξεκινήσει στὸν ἑαυτὸ τοὺς εἶναι τὸ μόνο ἀξιόλογο μὲ τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ καταπιαστεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ τοῦ ὁποίου τὰ ἀποτελέσματα εἶναι ζωηφόρα, ἄφθαρτα, αἰώνια. Ἐμεῖς, λοιπὸν, οἱ ἂς ποῦμε προχωρημένοι στὰ πνευματικὰ ὀφείλουμε νὰ τοὺς βοηθοῦμε καὶ νὰ ἀρέσουμε σὲ αὐτοὺς πρὸς δόξαν Θεοῦ. Γιατί ὅπου ἀνθίζει ἡ ἀγάπη, ἡ ἀνιδιοτέλεια καὶ ἡ αὐτοθυσία, ἐκεῖ βρίσκεται ὁ Χριστὸς μὲ μυριάδες ἀγγέλους ποὺ χαίρονται γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τῶν ἀνθρώπων.
Αἰώνιο πρότυπό μας σὲ αὐτὴν τὴν στάση ζωῆς εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὅπως γράφει στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ’ ἐμέ». Ὁ Χριστός μας, ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ εἶχε περιπέσει σὲ κατάσταση ἔσχατης διαφθορᾶς καὶ δυστυχίας, ἔγινε ἄνθρωπος, μετέσχε σὲ ὅλα τὰ ἀδιάβλητα πάθη τοῦ σώματος, πεῖνα δίψα, κόπο, πόνο, κακοπάθησε ὅσο κανεὶς ἄλλος μέχρι τότε καί, ἔχοντας ἀναλάβει ἐπάνω Του ὅλην τὴν ἁμαρτία τῆς ἀνθρωπότητας, ὑπέστη τὸν βασανισμό, τοὺς ὀνειδισμούς, τὰ ἐμπτύσματα, τοὺς κολαφισμούς, τοὺς περιγελασμούς, τὴν φραγγέλωση καὶ τὸν Σταυρικὸ θάνατο ἐντελῶς ἀναίτια, ὡς ἀναμάρτητος ποὺ ἦταν. Ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «(Ὁ Χριστὸς) ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρὸν αἰσχύνης καταφρονήσας». Ὅλη ἡ ἐπὶ γῆς ζωὴ Τοῦ ἦταν ἕνα ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, μία ἔμπρακτη διδασκαλία τοῦ «μὴ ἑαυτῷ ἀρέσκειν».
Αὐτὸ τὸ ἱερὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ μας ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε, ὡς γνήσιοι μαθητές Του, ἂς βοηθοῦμε πάντοτε τοὺς ἀδυνάτους ἀδελφούς μας, ἂς κόβουμε τὸ θέλημά μας καὶ ἂς ἀπαρνούμαστε τὴν καλοπέραση καὶ τὸ βόλεμά μας, ὅταν ἡ ἀνάγκη τοῦ ἀδελφοῦ μας τὸ ἀπαιτήσει. Καὶ τότε θὰ συμβεῖ κάτι ποὺ ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει: μὲ τὸ ποὺ θὰ ξεχάσουμε τὸ θέλημά μας καὶ θὰ τρέξουμε νὰ συνδράμουμε τὸν ἀναγκεμένο συνάνθρωπό μας, ὄχι μόνο δὲν θὰ στενοχωρηθοῦμε, ὄχι μόνο δὲν θὰ κακοπεράσουμε, ἀλλὰ, ἀντίθετα, ἡ ψυχή μας θὰ γεμίσει ἀπὸ μία πρωτόγνωρη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, τὴν ὁποία μόνο ὁ Χριστὸς χαρίζει στοὺς μιμητές Του! Ἀμήν, γένοιτο!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2021
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)