ΤΡΙΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ  ΕΠΙ  ΤΗ  ΣΥΝΑΞΕΙ

ΤΗΣ  ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

 ΤΗΣ  ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

  

“Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,

καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτω προσάγει.

Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.

Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.

Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,

ὁ πρὸ αἰώνων Θεός!!!”

  Στις 26 Δεκεμβρίου εορτάσαμε την Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, δηλαδή τη συγκέντρωση των πιστών για την απόδοση τιμής στην Μητέρα του Σωτήρος.  Την ημέρα αυτή ανά την Ορθοδοξία τελείται Θεία Λειτουργία προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Είναι το δεύτερο μεγάλο  πανηγύρι  της ενορίας μας  μετά από το Δεκαπενταύγουστο.

Με κάθε   εκκλησιαστική  μεγαλοπρέπεια τελέσθηκαν οι ιερές ακολουθίες  στην ενορία μας,   τόσο  την παραμονή όσο και την ημέρα των Χριστουγέννων,  καθώς και  ο Αρχιερατικός Πανηγυρικός Όρθρος και η Θεία Λειτουργία  την Τρίτη  26 Δεκεμβρίου 2017,  εορτή επί τη συνάξει της Υπεραγίας Θεοτόκου  της Οδηγητρίας.

            Ιερουργός  ο  Μητροπολίτης Χίου Ψαρών και Οινουσσών  κ. Μάρκος,  με   τους ιερείς: Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Φιλιππάκης, Οικονόμος π. Αργύριος Μυλωνάς, Οικονόμος  π. Βασίλειος Μανάρας και τον Αρχιδιάκονο Απόστολο Λάρδα.  Η Ιερά Θεία Λειτουργία κατανυκτική, ευλαβική και  λαμπρή.

Ο Μητροπολίτης κ. Μάρκος στην ομιλία του αναφέρθηκε κυρίως στην σημερινή εορτή που ονομάζεται «Η Σύναξη  της Υπεραγίας  της Θεοτόκου». Η εορτή των Χριστουγέννων ονομάζεται δεσποτική εορτή γι αυτό και την επομένη ημέρα εορτάζομε το Κύριο Πρόσωπο που συνέβαλλε στην εορτή των Χριστουγέννων,  την «Μητρόπολη των εορτών»  κατά τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Δεσποτικές ακίνητες εορτές είναι: η Περιτομή του Ιησού τα Θεοφάνεια κ.α.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του  ερμήνευσε την λέξη ειρήνη  ….. «και επί γης ειρήνην δεν εννοεί την ειρήνη  μεταξύ των λαών αλλά την ειρήνη μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων – στον εσωτερικό άνθρωπο».  

       Περί το τέλος της Δεσποτικής Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας τον Μανώλη Αρχοντάκη, που  από μικρό παιδί διακονούσε και διακονεί έως και σήμερα στο ιερό Βήμα δίπλα στον παπά Βασίλη και τώρα είναι φοιτητής της ΑΣΟΕ, υιό του εξαίρετου ενορίτη  μας κ. Ιακώβου Αρχοντάκη  Διοικητού της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, τον χειροθέτησε  σε «Αναγνώστη».

Η εικόνα της Παναγίας η οποία δεσπόζει εδώ και πάρα  πολλά χρόνια εντός του Ιερού μας Ναού είναι ολοφάνερη και θαυματουργή. Κόσμος πολύς προσήλθε την Τρίτη το πρωί να λειτουργηθεί και να προσευχηθεί στην Υπεραγία Θεοτόκο. Μεταξύ αυτών και όλοι οι ανιοδιοτελείς συνεργάτες – καθηγηταί που προσφέρουν τις γνώσεις τους εις τους μαθητάς καθημερινά στο Κουκουνάρειο  Πνευματικό Κέντρο της ενορίας μας.

Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους ο Αντιπεριφερειάρχης Βορείου Αιγαίου κ. Σταμάτης Κάρμαντζης συνοδευόμενος από τον κ. Ιωάννη Μανάρα και ένα μεγάλο πλήθος πιστών.

     Εις την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία έψαλλαν και οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου, υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

     Κλείνοντας την παρουσία μας να αναφέρομαι την αμέριστη φροντίδα που δείχνει ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης φροντίζοντας τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.

 Με την καθοδήγηση και την επίβλεψη του εφημερίου μας, όλα προετοιμάστηκαν  όσο το δυνατόν καλύτερα εντός και εκτός του Ιερού Ναού. Η καθαριότητα, ο στολισμός και το ιδιαίτερο  ενδιαφέρον του για την εκκλησία μας, δίνει την απαιτούμενη ζωντάνια  που χρειάζεται κάθε ενορία.

      Αρκετές ημέρες πριν  γυναίκες της ενορίας με πρόγραμμα και με προθυμία βοήθησαν στον καθαρισμό, ευπρεπισμό και στολισμό του Ιερού Ναού.

Επίσης ο ιερέας μας τόνιζε καθημερινά καλά και ευλογημένα αυτά που προσφέρετε για τον Ιερό μας Ναό αλλά κυρίως να γνωρίζετε τούτο: δεν αρκούν  όλες αυτές οι προετοιμασίες και κυρίως ο χριστουγεννιάτικος  διάκοσμος  του σπιτιού μας  και οι προετοιμασίες για τα ρεβεγιόν  πρέπει με όλα αυτά να έχομε και στο μυαλό μας να καθαρίσομε τις ψυχές μας από τα καθημερινά αμαρτήματά μας, με το μυστήριο  της Ιεράς Εξομολογήσεως, κυρίως αυτές τις άγιες ημέρες. Για να προσέλθομε ψυχικά και σωματικά καθαρή την καρδία να συμμετέχομε των αχράντων μυστηρίων με φόβο Θεού.

     Μετά το πέρας της Δεσποτικής Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό ρόφημα με διάφορα γλυκίσματα περίμενε όλο το εκκλησίασμα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο.

      Ευχόμαστε και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να  περάσομε ένα ευλογημένο δωδεκαήμερο.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2018 ΑΡ. 32

       

        Πρωτ. 2573

Ἀριθμ.

        Διεκπ. 1581

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΑΡ. 32

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Χριστιανοί μου!

Ἡ συμβατικότητα τῶν ἀνθρώπων μᾶς ὁδηγεῖ γιά μιά ἀκόμη φορά στήν ἀρχή ἑνός νέου χρόνου, δηλαδή σέ ἕνα ἀκόμη καινούργιο χρονικό προσδιορισμό μέσα στήν τριβή τοῦ χρόνου, μέσα στήν ἱστορία.

Ἡ αὐθεντική πραγματικότητα ὅμως εἶναι διαφορετική. Ἡ αὐθεντική ἱστορία ἔχει μέσα της τήν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, πού εἶναι τό αἰώνιο μέτρο γύρω ἀπό τό ὁποῖο κινεῖται. Ἡ παρουσία καί ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν ἱστορία δέν εἶναι ἁπλῶς πεπερασμένη, δέν εἶναι ἁπλῶς ἱστορική, ἀλλά εἶναι μοναδική, εἶναι «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», τό ἀπόλυτο πλήρωμα τοῦ χρόνου.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν χρόνο σταματάει τήν τριβή τοῦ χρόνου κάι ἀνοίγει ἐνώπιον τῆς ἱστορίας τήν αἰωνιότητα, τό αἰώνιο νόημά της. Ὁ Χριστός δέν εἶναι μία ἁπλῆ ἱστορική προσωπικότητα, ἀλλά εἶναι ἡ ὑπεριστορική προσωπικότητα, εἶναι τό αἰώνιο πού ὠρθώθηκε, ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, μέσα στήν ἱστορία, ὡς τό αἰώνιο παράδοξο, ὡς τό «ἀντιλεγόμενον σημεῖον»: «Ὁ γάρ χριστιανισμός λίθος ἐστί προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου».

Ὁ χρόνος, λοιπόν, ἐπληρώθη μέ τό ἀπόλυτο νόημα, μέ τήν ἀπόλυτη ἀξία, ὅταν μέσα του ἐχώρεσε ὁ ἀχώρητος. Ἡ ἱστορία ἀλλάζει, γιατί ἡ ἴδια εἶναι σχετική∙ ὁ Χριστός ὅμως, πού εἶναι τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ λόγος Του, ἡ ζωή Του καί ἡ παρουσία Του δέν ἀλλάζουν. Ὁ Χριστός δέν εἶναι ἱστορία μέ τήν ἔννοια τῆς ἀλλαγῆς, εἶναι ἱστορία μέ τήν ἔννοια τοῦ πληρώματος τοῦ χρόνου. Τοῦτο ὅμως δέν σημαίνει ὅτι οἱ κατά καιρούς ἄνθρωποι δέν ἀλλάζουν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μέ τήν σχετικότητά τους. Οἱ κατά καιρούς ἄνθρωποι, ἐπειδή ἀλλάζουν, τείνουν νά ἀλλάξουν καί τήν παρουσία Ἐκείνου, νά παραμορφώσουν τήν παρουσία Του. Γνήσιος χριστιανισμός ὅμως δέν εἶναι αὐτό∙ νά εἶναι κανείς χριστιανός σημαίνει νά παύσει νά σκέπτεται ἁπλῶς ἱστορικά, νά καταργήσει μέσα του τήν κοινή ἔννοια τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία τά βλέπει ὅλα νά ἀλλάζουν. Χριστιανός γίνεται κανείς μόνον ὅταν γίνει σύγχρονος μέ τόν Χριστό. Ὅταν ζήσει ἀπό μέσα του τήν παρουσία, τήν ζωή καί τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, πού δέν τόν φθείρει ἡ ἀλλαγή καί πού ἡ παρουσία Του ἀποτελεῖ ἕνα αἰώνιο «τώρα» μέσα στήν ἱστορία, ὅταν ἀφήσει τούς αἰῶνες πού κυλοῦν, δίχως νά τόν ἀλλάζουν καί δίχως νά τόν ἀποκαλύπτουν καί ζήσει ὡς μόνος, ὡς ψυχή καί πνεῦμα, τήν ἀλήθεια, τήν ζωή καί τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Χριστιανοί μου!

Αὐτή τήν βαθειά πνευματική, θεολογική προσέγγιση εὔχομαι νά ζήσουμε κατά τό χρονικό διάστημα πού συμβατικά ἀρχίζει, ἕνα χρόνο, πεπληρωμένο, γεμᾶτο ἀπό παρουσία Χριστοῦ. «Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν».

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2018

Μέ πατρικές εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

        Πρωτ. 2503

Ἀριθμ.

        Διεκπ.1553

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΑΡ. 31

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην,

ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ,

ὅς ἐστι Χριστός Κύριος» (Λουκᾶ β΄, 10-11)

Χριστιανοί μου!

Σήμερα ἕνας ἄλλος δρόμος ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας, ἕνας ἄλλος δρόμος, ὄχι ἀνθρώπινος, ὄχι δρόμος φιλοσοφίας. Σήμερα ἀνοίγεται ἡ ὁδός, ἡ ζωή καί ἡ ἀλήθεια. Ἕως ἐκεῖ πού μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος μέ τήν λογική καί τό μόχθο τῆς ψυχῆς του, ἔφθασαν οἱ ἀρχαῖοι σοφοί. Σήμερα ὁμιλεῖ ἕνα ἄλλο πνεῦμα, ὑπερούσιο, ὄχι ἀνθρώπινο πνεῦμα, ἀλλά πνεῦμα Θεοῦ.

Ἡ χαρμόσυνη βεβαίωση, ὁ εὐαγγελισμός, πού προσφέρεται ἀπό τήν Βηθλεέμ στήν ἀνθρωπότητα, εἶναι ὅτι, ἄν ἀλλάξει γνώμη ἀπό μέσα της, ἄν ἀκολουθήσει τόν δρόμο τοῦ Ἑνός, θά λυτρωθεῖ, γιατί ὁ Ἕνας αὐτός ἔρχεται νά ἀναπαύσει, νά λυτρώσει. Εἶναι εἰρηνοποιός ἐκεῖνος ὁ Ἕνας, γιατί αἵρει τά χάσματα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων∙ προπαντός μέ τήν εἰρήνη Του αἴρει τό μεγάλο χάσμα τῆς ψυχῆς, τόν αἰώνιο διχασμό τῆς ψυχῆς, τήν ἁμαρτία. Ἐδῶ πρόκειται νά τακτοποιηθεῖ τό ἐσωτερικό τοῦ πνεύματος μέ τήν λογική, νά λυθοῦν οἱ λογικές ἀμφιβολίες πού ἀνοίγονται μέ τήν θεωρητική ἔρευνα∙ ἐδῶ, τώρα, θά εὕρει γαλήνη ὅλη ἡ ὑπόθεση τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται τώρα γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρώπου, ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ὡς ὄντος πνευματικοῦ.

Ὁ Ἕνας λοιπόν, πού ἔρχεται καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους καί θέλει νά τούς ἀναπαύσει καί νά τούς λυτρώσει, δέν ἐπιδιώκει νά τούς μετριάσει τά κοινά βάσανα τῆς ζωῆς, ἔρχεται νά τούς δώσει ἀνάπαυση, ὄχι ἀπό θνητούς, κοινούς, πόνους - αὐτοί θά μείνουν - ἀλλά ἀπό τόν ἕνα, πανανθρώπινο πόνο, ἀπό τόν πόνο τῆς ἁμαρτίας, ἀπ’ αὐτό τό χάσμα τῆς ψυχῆς, τήν πλάνη, πού ἐνώπιόν της μένει ὁ ἄνθρωπος ἄναυδος. Ἡ συνείδηση τῆς ἁμαρτίας, ἡ συνείδηση γιά τήν ἀτέλεια καί τήν πλάνη τήν ἀνθρώπινη, τήν πλάνη τῆς ἀτομικῆς ψυχῆς, εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐπιστροφή. Γιά νά ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος ἀπό μέσα του γνώμη, νά μεταστραφεῖ ἀπό τό βάθος, πρέπει νά συλλάβει καλά τήν θνητότητά του καί τήν ἁμαρτωλότητά του. Ὁ ἄνθρωπος πάσχει γιατί ἁμαρτάνει, πάσχει γιατί βάζει μικρούς σκοπούς στή ζωή του, ἐνῶ ὁ μεγάλος σκοπός εἶναι νά συλλάβει τήν πνευματικότητά του. Γιά νά τό ἐπιτύχει πρέπει προηγουμένως νά συνειδητοποιήσει τήν πλάνη του, τήν ἁμαρτία του, τό σκόρπισμα τοῦ ἑαυτοῦ του μέσα στά θνητά καί τά ἐγκόσμια. Αὐτό τό σκόρπισμα τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ἡ ἀπώλειά του. Γιά νά γυρίσει λοιπόν, πρέπει νά γυρίσει στόν Χριστό, στόν Ἕνα, σ’Αὐτόν πού δέν τόν ἀποδιώχνει, ἀλλά τόν δέχεται. Ὁ Ἕνας, γιά τόν Ὁποῖο δέν εὑρέθη στήν Βηθλεέμ «τόπος ἐν τῷ καταλύματι», ἀνοίγει τήν ἀγκάλη Του νά δεχθεῖ ὅλους. Ὅλους μαζί καί τόν καθένα χωριστά. Δέν εἶναι ἐδῶ ἄλλο ὁ λόγος καί ἄλλη ἡ παρουσία ἐκείνου τοῦ Ἑνός, ἀλλά λόγος καί παρουσία εἶναι τό ἴδιο∙ ὁ λόγος ἐδῶ εἶναι ἄμεσος. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται ἐδῶ νά γνωρίσει καί νά ἀναγνωρίσει τόν ἑαυτό του ἐν Θεῷ. Ἐκεῖ μέσα εἶναι τό αἰώνιο ρίζωμά του. Καί ὁ Θεός θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν, γι’ αὐτό «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ».

Τό πρόσωπο τοῦ Ἑνός, ἡ ἱστορική του παρουσία, αὐτή ἀνοίγει τόν  ἄλλο δρόμο, ὄχι ἀνθρώπινο, ἀλλά τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, τό ἀπόλυτο, εἶναι ἐκεῖνος ὁ Ἕνας. Ἐδῶ ἔγκειται τό μεγαλεῖο τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως: οἱ ἄλλοι ἀνοίγουν δρόμο σχετικό, δρόμο ἀνθρώπινο, ὅπου ὁ ἄνθρωπος μένει ἄνθρωπος καί ὁ Θεός μένει Θεός. Ἐδῶ ὅμως ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, ἐνανθρωπίζεται, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος κατά Χάριν Θεός. Τό πεπερασμένο καί τό ἄπειρο μπαίνουν τώρα σέ μιά ἐλεύθερη σχέση μεταξύ τους, ἡ ἐνανθρώπιση σημαίνει ἀκριβῶς αὐτή τήν ἀπειροδύναμη σχέση τοῦ ἀπείρου μέ τό πεπερασμένο, τοῦ Θεοῦ μέ τόν κό¬σμο, τοῦ Χρι¬στοῦ μέ τήν ἀνθρωπότητα.

Ἡ συνάντηση καί ἡ σχέση αὐτή γίνεται τώρα∙ «ἐτέχθη σήμερον». Ἡ παρουσία, ἡ ζωή καί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἁπλό παρελθόν, ὅπως συμβαίνει μέ τά ἄλλα γεγονότα τῆς ἱστορίας. Εἶναι παρόν, εἶναι αἰώνιο. «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός, καί εἰς τούς αἰῶνας». Τό νόημα τῆς ἐνανθρωπίσεως αὐτό ἀκριβῶς εἶναι: νά εἶναι σύγχρονη, νά εἶναι πάντοτε «τώρα» καί νά μή γίνεται ποτέ «χθές», νά μή γίνεται «πρίν». Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό αἰώνιο «τώρα» τῆς ἱστορίας, εἶναι καί αὐτή τή στιγμή μέσα στήν ἱστορική πραγματικότητα, ὅπως ἦταν καί ἄλλοτε καί θά εἶναι καί πάντοτε.

Τό πρόσωπο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ εἶναι τό κέντρο τῆς ἱστορίας, τό αἰώνιο σταθερό σημεῖο της. Συνεπῶς ἡ θρησκευτική ζωή καί πεῖρα εἶναι ὑποχρεωμένη νά συγχρονίζεται πρός ἐκείνη τήν αἰώνια παρουσία, τόν Ἕνα, τόν Χριστό. Ἀντίθετος συγχρονισμός δέν ὑπάρχει, δηλαδή τό ἄτομο εἶναι ἀδύνατο νά συγχρονίσει τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἄτομο εἶναι ὑποχρεωμένο νά συγχρονίζεται μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἑνός, τοῦ Χριστοῦ, νά ζεῖ τήν παρουσία, τήν ζωή καί τόν λόγο Ἐκείνου.

Χριστιανοί μου!

Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπόλυτη παρουσία Του, τέμνει τήν ἱστορία ἀπό τήν σκοπιά τοῦ Θεοῦ, τήν τέμνει ἀπόλυτα! Ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τώρα τά κύρια νοήματα τῆς ἱστορίας. Αὐτός εἶναι ὁ εὐαγγελισμός τοῦ οὐρανοῦ, αὐτή εἶναι ἡ χαρά τῆς γῆς∙ «ἰδού εὐαγγελίζομαι χαράν μεγάλην».

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017

Μέ πατρικές εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ  ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ  ΜΑΡΚΟΣ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2017

Ἀριθμός 51

24 Δεκεμβρίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΠΡΟ ΤΩΝ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ τελευταία πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, γι’ αὐτό καί ὀνομάζεται «Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως». Ἀποτελεῖ τήν κορύφωσιν τῆς προετοιμασίας καί τόν προάγγελον τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς. Σύμφωνα μέ τό συναξάριον τῆς ἡμέρας, σήμερα ἐπιτελοῦμεν τήν μνήμην ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι εὐηρέστησαν στόν Θεόν ἀπό τήν ἀρχήν πού στάθηκε ὁ κόσμος. Ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι καί τό μνήστορα Ἰωσήφ. Παράλληλα τιμοῦμε καί ὅλους τούς προφήτας, ἄνδρας καί γυναίκας, οἱ ὁποῖοι προκατήγγειλαν τήν σάρκωσιν τοῦ Χριστοῦ.

Τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα προέρχεται ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σ’ αὐτό ἐξαίρεται ἡ πίστις τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ, καθώς καί τά κατορθώματα ἄλλων ἀνδρῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά ὁποῖα ὑπῆρξαν καρπός τῆς ζωντανῆς πίστεώς των στόν ἀληθινόν Θεόν. Ἐμεῖς ἄς μείνωμε στόν πατριάρχην Ἀβραάμ. Ὁ Ἀβραάμ δέν εἶναι μόνον ὁ γενάρχης καί θεμελιωτής τοῦ Ἰσραήλ, εἶναι μέγιστο καί θαυμαστό παράδειγμα πιστοῦ ἀνθρώπου καί ἡ προσωποποίησις τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεόν. Τοῦτο καταδεικνύεται ἀπό τήν ὑπακοήν πού ἔδειξε, ὅταν ὁ Θεός τοῦ εἶπε νά ἀφήσῃ τόν τόπον του, τήν Μεσοποταμίαν, καί νά μεταβῇ σέ μακρινή καί ἄγνωστη χώρα.

Ὁ Ἀβραάμ ὑπακούοντας μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν θεϊκήν κλῆσιν, ἄφησε τήν πατρίδα του, τούς φίλους καί συγγενεῖς του, τά ὑπάρχοντά του, καί πορεύθηκε σέ μέρος ξένο καί ἄγνωστο. Ἀλλά, καί ὅταν ὁ Θεός τόν ἐκάλεσε νά θυσιάσῃ τόν Ἰσαάκ, καί τότε ἔδειξε ὑπακοήν καί ἐμπιστοσύνην στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Πιστεύω, λοιπόν, στόν Θεόν, σημαίνει δείχνω ὑπακοήν στό θέλημά Του. Ἡ ὑπακοή μας αὐτή δέν εἶναι προϊόν φόβου, ἀλλά ἀγάπης. Ὑπακούομε στόν Θεόν καί ὑποτασσόμεθα στίς ἐντολές Του  ἀπό ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη.

Ἐκτός ἀπό τήν ὑπακοήν, ὁ Ἀβραάμ ἔδειξε καί μεγάλην ὑπομονήν.Ὁπλισμένος μέ αὐτήν, ἀνέμενε τήν πραγματοποίησιν τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ ἦτο πώς, ἡ γῆ στήν ὁποίαν τόν ἔστελνε, θά τοῦ ἀνῆκε ὡς κληρονομία δική του καί τῶν ἀπογόνων του. Καί ὅμως, τήν γῆν αὐτήν τήν κατεῖχαν ἄλλοι. Καί ὁ ἴδιος χρειάσθηκε νά κατοικήσῃ σ’αὐτήν ὡς ξένος καί μέσα σέ σκηνές. «Πίστει παρῴκησεν Ἀβραάμ εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας » (Ἑβρ. ια΄ 9).

Ἐν τούτοις, ποτέ δέν ἀμφέβαλε γιά τήν ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ. Διετήρησε σταθερή τήν πίστιν του στόν Θεόν καί ἀκλόνητη τήν ἐμπιστοσύνην του στίς ὑποσχέσεις πού τοῦ εἶχε δώσει. Εἶχε ὑπομονήν.

Εἶναι μεγάλη ἀρετή ἡ ὑπομονή. Καί τήν ἔχει μόνον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού πιστεύει εἰλικρινά στόν Θεόν καί ξέρει νά ἐμπιστεύεται τήν ὕπαρξίν του στήν θείαν πρόνοιαν. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἀκόμα καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, εἴμεθα ἀνυπόμονοι. Δέν ἔχομε καί δέν δείχνομε ὑπομονή. Γι’ αὐτό καί εὔκολα κλονιζόμεθα. Γρήγορα ἀπογοητευόμεθα. Χάνομε τήν πίστιν μας καί τήν ἐλπίδα μας. Κάποιες μάλιστα φορές, γογγύζομε κατά τοῦ Θεοῦ, διότι νομίζομεν πῶς τάχα δέν μᾶς ἀκούει.

Ἔχομε, λοιπόν, ἀνάγκην ἀπό πολλήν ὑπομονήν. Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος συμβουλεύει, λέγοντας: «Ἔσο ὑπομονετικός, ἀδελφέ, πρός πάντα πειρασμόν».

Ἡ ὑπομονή ἀποτελεῖ τό ὅπλον τοῦ πιστοῦ. Ὑπομονή σέ ὅ,τι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει νά μᾶς βρῇ. Ὅταν ἀντιμετωπίζομεν τό κάθε πρόβλημα μέ ὑπομονήν, τότε ἀρχίζομε νά κατανοοῦμε καί τήν σημασίαν του, γιατί μᾶς τό ἔδωσε ὁ Θεός. Γιά νά Τόν πλησιάσωμε περισσότερον.

Ὑπομονήν, ἐπίσης, πρέπει νά δείχνωμε πρός τούς ἄλλους. Μέσα στό σπίτι, στόν χῶρον τῆς ἐργασίας μας καί ποῦ ἀλλοῦ. Χρειάζεται ὑπομονή, ὥστε νά ἀντιμετωπίσωμε τίς ἀδυναμίες, τά λάθη καί τά σφάλματα τοῦ ἄλλου. Χριστιανική συμπεριφορά χωρίς ὑπομονήν δέν νοεῖται.

Ἀδελφοί μου!

Σήμερα Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει τήν ἱεράν μορφήν τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ. Ἀποτελεῖ τήν ρίζα ἀπό τήν ὁποίαν προῆλθεν ὡς ἄνθρωπος ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἔζησε καί πέθανε - ὅπως καί ὅλοι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης-περιμένοντας τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τήν μνήμην του καί ἐξαίρει τό παράδειγμά του. Στό πρόσωπόν του βλέπομε δύο θεμελιώδεις ἀρετές τῆς χριστιανικῆς ζωῆς: α) Τήν ὑπακοήν στόν Θεόν καί στό θέλημά Του καί β) τήν ὑπομονήν στόν πνευματικόν μας ἀγῶνα. Τίς ἀρετές αὐτές τίς χρειαζόμεθα καί ἐμεῖς. Ὀφείλομε, λοιπόν, νά προσπαθήσωμε νά τίς ἀποκτήσωμε. Ἡ προσπάθειά αὐτή εἶναι ἀσφαλῶς καί ἕνας πολύ οὐσιαστικός τρόπος συμμετοχῆς στόν ἑορτασμόν τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ μας.

Εὐλογημένα Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου. ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
 ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ 
ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ   ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

   Η αξία του εθελοντισμού στη ζωή μας, καλλιεργείται από τις Θεϊκές εντολές, που τονίζουν σε όλους μας ότι οφείλουμε να αγαπάμε τον πλησίον.

    Η κοινωνία μας  είναι δυστυχώς γεμάτη από αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, για τους οποίους η εκκλησία μας πονά και νοιάζεται. Στην ενορία μας λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια το Φιλόπτωχο Ταμείο, το οποίο βοηθά με πραγματική αγάπη τους φτωχούς, αρρώστους, ανέργους, αστέγους  αδελφούς μας, τόσο κατά τις ημέρες των εορτών, όσο και καθ’ όλο το έτος προσφέροντάς τους οικονομική ενίσχυση όσο αυτό είναι δυνατόν.

       Δύσκολο το έργο της προσφοράς και δυστυχώς αυξάνονται όλο και περισσότερο οι ανάγκες για να επουλωθούν οι πληγές της φτώχειας, της  δυστυχίας, της αρρώστιας, της μοναξιάς.

       Καθημερινά πολλά και σοβαρά θέματα απασχολούν τους υπεύθυνους του Φιλοπτώχου Ταμείου μας που με πολύ αγάπη και σοβαρότητα προσπαθούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας.

       Ετσι λοιπόν  και φέτος  με την ευκαιρία της γιορτής  των Χριστουγέννων, η ενορία μας, στάθηκε δίπλα  στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν οξύτατα βιοποριστικά προβλήματα.

     Σε μια εποχή απομόνωσης και ατομισμού, το αγκάλιασμα  της  φτώχειας,  της αγωνίας και  του πόνου του διπλανού μας είναι  υποχρεώσή μας.

     Ευχαριστούμε όλους, επώνυμους και ανώνυμους που έστω και από το υστέρημά τους, ενισχύουν το Ενοριακό Φιλόπτωχο Ταμείο και τους ευχόμεθα ο Θεός να τους ανταμείβει δια πρεσβειών της Υπεραγίας  Δεσποίνης ημών Θεοτόκου προστάτιδος της ενορίας μας.

        Ευχόμαστε ολόψυχα η γέννηση του Θεανθρώπου να ζεστάνει την καρδιά όλων μας και να μας χαρίσει ελπίδα, φώτιση, υγεία και ο Νέος Χρόνος να φέρει την αγάπη και την ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Καλό και ευλογημένο Δωδεκαήμερο.

ΝΑ ΕΧΟΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ.  

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 50

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΙΓΙΝΗΣ

Ἕνας ἀπό τούς νεωτέρους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀδελφοί μου, καί ὄχι ἀπό αὐτούς τῶν πρώτων αἰώνων, εἶναι ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Διονύσιος, πολιοῦχος τῆς Ζακύνθου. Ἐγεννήθη στά μέσα τοῦ 16ου αἰῶνος, ἀπό εὔπορη οἰκογένεια τῆς Ζακύνθου. Οἱ εὐγενεῖς καί εὐσεβεῖς γονεῖς του ἐφρόντισαν νά τόν προικίσουν μέ πλούσια μόρφωσι, κυρίως χριστιανικήν. Εἶχε τήν εὐκαιρίαν «ἀπό βρέφους» νά γνωρίσῃ τά ἱερά γράμματα καί ἀργότερα νά ἐντρυφήσῃ στήν Παλαιάν καί τήν Καινήν Διαθήκην καί τά συγγράμματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ ἡλικία 21 ἐτῶν ἀπεφάσισε νά κόψῃ κάθε δεσμόν μέ τόν κόσμον καί νά ἀφιερωθῇ ὁλοκληρωτικά στόν Θεόν. Ἐκάρη μοναχός στήν Ἱεράν Μονήν τῶν Στροφάδων, ἀπέναντι ἀπό τήν Ζάκυνθον. Ἔτσι ἀπερίσπαστος τώρα, ὁ Δανιήλ (τό μοναχικό του ὄνομα) ἀπό κάθε ὑλικό φρόνημα, ἀπό τά πλούτη, τίς ἀνέσεις καί ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς, ζοῦσε ἀγγελικήν ζωήν. Ἀγωνιζόταν κυρίως νά ἀποκτήσῃ τήν ταπεινοφροσύνην. Γι’ αὐτό, ἄν καί προερχόταν ἀπό λαμπρή οἰκογένειαν, ἐν τούτοις θεωροῦσε τόν ἑαυτόν του ὡς τόν εὐτελέστερον ὅλων. Ὁ Θεός, ὅμως, γνωρίζοντας τόν πλοῦτον τῆς ψυχῆς του, τόν ἐκάλεσε στό ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης. Χειροτονήθηκε κληρικός, καί ἄρχισε ἕνα πολύμορφο κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο, ὡς ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Θεοτόκου τῆς Ἀναφωνήτριας. Ἰδιαίτερα ἀσκοῦσε τήν φιλανθρωπίαν στά ὀρφανά καί τίς χῆρες. Ἡ φήμη του ἁπλώθηκε παντοῦ. Ὁ ἀδαμάντινος χαρακτήρας του καί οἱ πλούσιες ἀρετές του ἐκτιμήθηκαν ἀπό τήν διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τόν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπον Αἰγίνης μέ τό ὄνομα Διονύσιος. Ὁ θαυμασμός καί οἱ αὐθόρμητες ἐκδηλώσεις τῶν κατοίκων τῆς Αἰγίνης ἐνοχλοῦσαν τόν ταπεινόν Ἱεράρχην. Ἔτσι θέλησε νά ἀποσυρθῇ στήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα, τήν Ζάκυνθον, καί μάλιστα νά ἀσκήσῃ ἐκεῖ τό ἔργον τοῦ ἁπλοῦ ἐφημερίου, δηλαδή νά διακονήσῃ-ὑπηρετήσῃ τήν Ἐκκλησίαν ὄχι ὡς ἐπίσκοπος, ἀλλά ὡς ἱερεύς. Ἀργότερα ἐπέστρεψε στήν Μονήν τῆς Παναγίας τῆς Ἀναφωνήτριας, τήν ὁποίαν θεωροῦσε λιμάνι τῆς ψυχῆς του, καί ἀφοσιώθηκε «ψυχῇ τε καί σώματι» στόν Θεόν.

Ἐκεῖνο, ὅμως, πού ἀνέδειξε τόν Ἅγιον Διονύσιον, ἦτο κυρίως ἡ ἀμνησίκακος ἀγάπη του πρός ὅλους, ἡ ὁποία ἐφάνη σέ ὅλο της τό μεγαλεῖον, ὅταν συναντήθηκε ὁ ἅγιος μέ τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του. Ὁ Ἅγιος Διονύσιος, ὅπως προείπαμε, τά τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τά ἔζησε ὡς ἡγούμενος στήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἀναφωνήτριας, στήν Ζάκυνθον. Ἐκεῖ, κάποια μέρα, κατέφυγε διωκόμενος ὁ φονιάς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Ἁγίου, τοῦ Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ ἄρχοντας τοῦ τόπου. Ὁ Ἅγιος ἔμαθε ἀπό τόν ἴδιον τόν δράστην γιά τόν φόνον τοῦ ἀγαπημένου του ἀδελφοῦ. Ἀσφαλῶς θά ἔνιωσε φοβερή πάλη μέσα του σχετικά μέ τό πῶς ἔπρεπε νά ἐνεργήσῃ. Τί ἔκανε λοιπόν; Μιμούμενος τήν ἀνεξικακίαν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί ἐφαρμόζοντας τό «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», ἔκρυψε τόν ἐγκληματία καί κατόπιν τόν ἄφησε ἐλεύθερον καί ἔσωσε τήν ζωήν του.

Τέλος, νά ποῦμε ὅτι ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἐκοιμήθη στίς 17 Δεκεμβρίου τοῦ 1624. Τό σεπτό λείψανό του φυλάσσεται ἀκέραιο στήν Ζάκυνθον, καί μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ πολλά θαύματα σέ ὅσους, μέ πίστιν καί εὐλάβειαν, προστρέχουν νά τό προσκυνήσουν καί νά λάβουν τήν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου.

Τώρα, τό ἐρώτημα, γιατί σήμερα εἴπαμε αὐτά τά λίγα λόγια γιά τόν Ἅγιον Διονύσιον; Γιά νά ἀπονείμωμε τόν προσήκοντα σεβασμόν στήν μνήμην τοῦ Ἁγίου, ἀλλά καί γιά νά γευθοῦμε τοῦ πνευματικοῦ του μεγαλείου, τοῦ πλούτου τῶν ἀρετῶν του πού κοσμοῦσαν τήν ψυχήν του, κυρίως δέ τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς συγχωρητικότητος.

Ἀδελφοί μου!

Στήν ἐποχή μας, ὅπου σπανίζουν τά πρότυπα, ἤ μᾶλλον δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ὡς πρότυπα κάποιον ποδοσφαιριστήν, ἤ κάποιον μπασκεμπολίστα, ἤ κάποιον ἠθοποιόν, τραγουδιστήν ἤ ἄλλον καλλιτέχνην, ὁ Ἅγιος Διονύσιος προβάλλεται ὡς πρότυπον ἀρετῆς καί ἁγιότητος. Ἐάν ἀκολουθοῦμε στήν ζωή μας τήν προτροπήν τοῦ Χριστοῦ «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄16 ), ἄς μιμηθοῦμε τόν «Ἅγιον τῆς συγγνώμης», ὅπως ὀνομάζεται ὁ Ἅγιος Διονύσιος, καί ἡ Χάρις του ἄς εἶναι μαζί μας. ΑΜΗΝ.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

 Ἀριθμός 49

10 Δεκεμβρίου 2017

Κυριακή ΚΖ΄

(Ἐφεσ. στ΄10-17)

Τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον ἀκούσαμε  σήμερα,  ἀδελφοί μου,  εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Τί γράφει, τί παραγγέλλει μεταξύ τῶν ἄλλων; Συμβουλεύει τόσον ἐκείνους, ὅσον καί ἐμᾶς, ἀφοῦ ὁ λόγος του εἶναι διαχρονικός, νά ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, προκειμένου νά ἀντιμετωπίσωμε μέ ἀνδρείαν τόν διάβολον, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ πολλές καί διάφορες μεθόδους γιά μᾶς κερδίσῃ, γιά νά μᾶς ὑποτάξῃ, γιά νά μᾶς κάνῃ δούλους του.

Ὁ διάβολος ὑπάρχει, μᾶς τό διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφή, μέσα στήν ὁποίαν ὑπάρχουν πλεῖστα ὅσα χωρία, τά ὁποῖα μᾶς μιλοῦν γιά τήν ὕπαρξιν τοῦ Σατανᾶ, ἤ Διαβόλου, ἤ Ἑωσφόρου καί τῶν περί αὐτόν δαιμόνων. Νά θυμηθοῦμε τούς τρεῖς πειρασμούς τούς ὁποίους ὁ Χριστός μας ἐπέτρεψε νά δεχθῇ ἀπό τόν Διάβολον, καί ὅπου ὁ Χριστός στό τέλος τοῦ εἶπε «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τόν Θεόν σου προσκυνήσεις καί αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» (Ματθ. δ΄ 10). Ἐπίσης, νά θυμηθοῦμε τί παρακαλοῦμε τόν Θεόν μέσῳ μιᾶς εὐχῆς στήν ἱερά ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου: «Σβέσον τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, τά καθ’ ἡμῶν δολίως κινούμενα». Καί βεβαίως, νά προσέξωμε τί λέμε πρός τόν Θεόν Πατέρα μας, στήν καθημερινή μας προσευχή, στό « Πάτερ ἡμῶν…». «…καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ».

Ὁ  διάβολος, λοιπόν, ὑπάρχει. Καί τί κάνει; Τό ἔργον του μᾶς τό προσδιορίζει, μᾶς τό λέγει ἡ ἴδια ἡ ὀνομασία του αὐτή. Διαβάλλει συνεχῶς καί ἀντιτίθεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι «ὁ ἀντικείμενος εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν». Ἐπιδιώκει νά μᾶς ὁδηγήσῃ σέ κάθε τι πού δέν θέλει ὁ Θεός, σέ κάθε τι πού εἶναι ἀντίθετο μέ τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. Θέλει νά μᾶς κερδήσῃ, νά παύσωμε νά εἴμεθα δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, θέλει νά γίνωμε δοῦλοι δικοί του.

Σκοπός τοῦ Σατανᾶ ἡ καταστροφή μας καί ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας. Μέθοδός του ἡ πονηρία, γι’ αὐτό καί μεταξύ τῶν ἄλλων χαρακτηρίζεται πονηρός. Παρουσιάζει τήν ἁμαρτίαν ὡς κάτι τό ὡραῖον, τό εὐχάριστον, τό ἀκίνδυνον, τό ὁποῖον ἐπιθυμοῦμε, τό ὁποῖον μᾶς ἐλκύει. Βάζει τήν ἰδέα στό μυαλό μας, καί ἐμεῖς, ἐάν τήν ἐπεξεργασθοῦμε, θά ὁδηγηθοῦμε στήν διάπραξιν τῆς ἁμαρτίας.

Ὀνομάζεται καί κοσμοκράτωρ. Γιατί; Διότι κυβερνᾶ τόν κόσμον, βασιλεύει στίς καρδιές πολλῶν ἀνθρώπων, καθώς μετασχηματίζεται σέ ἄγγελον φωτός. Χρησιμοποιεῖ διάφορα πονηρά τεχνάσματα, τά ὁποῖα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει μεθοδείας τοῦ Διαβόλου. Κάποιοι ἀφελεῖς ὑποκύπτουν,  πιάνονται στά δίκτυα του. Π.χ. ὅσοι καταφεύγουν στίς καφετζοῦδες, στίς χαρτορίχτρες, στούς ἀστρολόγους, στά μέντιουμ κ.λπ.  Δελεάζονται, καθώς ὅλοι αὐτοί διαφημίζουν ὅτι μέσῳ αὐτῶν βρίσκεις ἀπάντησι στά ἐρωτήματα πῶς θά βρῶ δουλειά, πῶς θά βρῶ χρήματα, πῶς θά ἐρωτευθῶ, τί θά μοῦ συμβῇ, καί τά ὅμοια.

Ποιά ἡ στάσις μας ἔναντι τοῦ Διαβόλου; Πῶς τόν ἀντιμετωπίζομεν; Τί πρέπει νά κάνωμε;

1ον. Νά εὑρισκώμεθα σέ συνεχῆ ἐγρήγορσι. Νά ἔχωμε, ὅπως λέμε ἁπλᾶ, τά μάτια μας ἀνοικτά, ὥστε νά μή μᾶς πιάσῃ στόν ὕπνον, νά μή μᾶς παρασύρῃ, νά μή μᾶς πλανήσῃ.

2ον. Νά προσευχώμεθα ἐπικαλούμενοι τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τά λόγια Του «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Ματθ. κστ΄ 41).

3ον. Νά ὁπλιζώμεθα μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν ἁγιαστικῶν πράξεων καί κυρίως  μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων.

Καί 4ον. Συνειδητά, καί ὄχι μηχανικά, νά κάνωμεν τό σημεῖον τοῦ σταυροῦ, τό ὁποῖον διώχνει τόν Σατανᾶν, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ ὑμνογράφου «Κύριε ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου τόν σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας».

Ἀδελφοί μου!

Μία ἀπό τίς ἁγιαστικές πράξεις τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ προσευχή. Ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Θεόν, τοῦ ἐμπιστευόμεθα τά προβλήματά μας, ζητᾶμε τήν βοήθειάν Του, Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς χαρίζῃ ὑγείαν καί φώτισιν, νά μᾶς καθοδηγῇ, νά μᾶς ἐνδυναμώνῃ στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί τί ἄλλο. Ἄς μήν παραλείπωμεν ἀπό τήν καθημερινήν μας προσευχήν, καί μάλιστα τήν πρωινήν, πρίν φύγωμε ἀπό τό σπίτι μας, τό «Πάτερ ἡμῶν…», ὥστε μεταξύ τῶν ἄλλων νά λέμε ἀπό καρδίας πρός τόν Θεόν Πατέρα μας: «…Καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ ». ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου