ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  9

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΛΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Α΄ Κορ. στ΄, 12 - 20)

28 Φεβρουαρίου 2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. 13 τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· 14 ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. 15 οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο. 16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. 18 φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. 19 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; 20 ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὴν ὀρθὴ διδασκαλία γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα προβάλλει ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀρχικὰ ἐπίμεμπτης  διαγωγῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ὁ ὁποῖος, πρὶν μετανοήσει, κυλίσθηκε στὸν βόρβορο τῶν σαρκικῶν παθῶν φθείροντας τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του. Ἡ μεγάλη ἁμαρτία τοῦ Ἀσώτου ἦταν ἡ πορνεία, ἡ ὁποία σὰν βαρύτατη ἀσθένεια εἶχε τυλίξει ὅλη τὴν ὕπαρξή του καὶ τὸν εἶχε ὑποτάξει στὴν πανίσχυρη δυναστεία της. Ἀλλὰ καὶ οἱ Κορίνθιοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ζοῦσαν μέσα στὴν πορνεία, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε βασικὸ στοιχεῖο τῆς λατρείας τῆς πολιούχου τῆς πόλεώς τους θεᾶς Ἀφροδίτης. Δὲν ἦταν, λοιπὸν, εὔκολη ὑπόθεση γιὰ τοὺς νέους Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου νὰ μείνουν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴν ἀνήθικη ἀτμόσφαιρα τοῦ κοινωνικοῦ περιβάλλοντός τους  καὶ ἀπρόσβλητοι ἀπὸ αὐτὴν τὴν θανάσιμη ἁμαρτία καὶ γι’ αὐτὸ ὁ μεγάλος διδάσκαλός τους ἀναλαμβάνει τὸ ἔργο τοῦ ἐπιστηριγμοῦ καὶ τῆς νουθεσίας τους.

Τοὺς διδάσκει ἔτσι ὅτι τὸ σῶμα τοῦ κάθε Χριστιανοῦ ἔχει δημιουργηθεῖ γιὰ νὰ εἶναι ἀφιερωμένο στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ σὰν μέλος Του καὶ ὄχι νὰ εἶναι παραδομένο στὴν πορνεία, γιατί ὁ Κύριος θέλει τὸ σῶμα ὡς κατοικία Του. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς φράσης: «Τὸ δὲ σῶμα οὐ τὴ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίω καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι». Ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ στὸ σῶμα ὑπάρχει ἡ σχέση δημιουργοῦ- δημιουργήματος καὶ σὰν ἔργο Θεοῦ τὸ σῶμα ἔχει μεγάλη ἀξία. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ φθαρτὸ σῶμα θὰ ἀναστηθεῖ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, ὅπως καὶ ὁ Ἴδιος ἀναστήθηκε.

Συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Δὲν γνωρίζετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη τοῦ Χριστοῦ;». Πόσο φοβερὴ καὶ ἀποτρεπτικὴ κάθε ἁμαρτίας εἶναι ἡ σκέψη αὐτή! Πῶς μπορεῖς νὰ ἁμαρτήσεις, ἂν συναισθάνεσαι ὅτι μέσα σου κυλᾶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχεις μεταλάβει καὶ ἀνήκεις πλέον στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του; Μπορεῖς μὲ ἐλαφριὰ τὴν συνείδηση νὰ μετατρέψεις τὸ σῶμά σου, τὸ μέλος τοῦ Χριστοῦ, σὲ μέλος μίας πόρνης; Ποτέ! Ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσπαθεῖ νὰ συγκλονίσει κάποιους ποὺ μὲ ἀνεκτικὴ καὶ ὑποχωρητικὴ διάθεση πιθανὸν θὰ ὑποβάθμιζαν τὴν βαρύτητα τῆς πορνείας καὶ θὰ ἐπιχειροῦσαν νὰ συμβιβάσουν τὰ ἐντελῶς ἀσυμβίβαστα, δηλαδὴ τὴν σαρκικὴ ἁμαρτία  μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Γράφει λοιπόν: «Δὲν γνωρίζετε ὅτι αὐτὸς ποῦ προσκολλᾶται στὴν πόρνη γίνεται ἕνα σῶμα μὲ αὐτήν;» Καὶ ἀναπόφευκτα ἡ ἐνέργεια τῆς ἁμαρτίας διαχέεται σὲ ὅλο τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο γίνεται πλέον ἕρμαιο τῶν δαιμόνων; Εἶναι δυνατὸν νὰ σωθεῖ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος; Ὄχι! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πόρνος ὀνομάζεται ἄσωτος, δηλαδὴ χωρὶς καμιὰ πιθανότητα σωτηρίας. Ἀντίθετα αὐτὸς ποὺ προσκολλᾶται στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ γεμίζει ὁλόκληρος  καὶ διευθύνεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου καὶ γίνεται ἕνα πνεῦμα μὲ Αὐτόν. Αὐτὸ σημαίνει ἡ φράση: «Ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίω ἕν πνεῦμά ἐστι». Ὅποιος πορνεύει, λοιπὸν, δαιμονοποιεῖται, ἐνῶ ὅποιος ἐγκρατεύεται καὶ σχετίζεται μόνο μὲ τὸν Χριστὸ χριστοποιεῖται.

Ἀπὸ ἕνα τόσο μεγάλο καὶ φοβερὸ ἁμάρτημα ὀφείλει ὁ κάθε πιστὸς νὰ φεύγει ὅσο γίνεται πιὸ μακριά, ὅπως ἀπομακρύνεται αὐτόματα ὁ καθένας μας ἀπὸ μία μεγάλη φωτιά, γιὰ νὰ μὴν καεῖ ἢ καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐγκαυματισθεῖ. «Φεύγετε τὴν πορνείαν»!, φωνάζει στοὺς Κορίνθιους καὶ σὲ ὅλους τους Χριστιανοὺς μὲ τὸν πιὸ ἐπιτακτικὸ τρόπο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δὲν μπορεῖς νὰ πλησιάσεις τὴν ἁμαρτία χαλαρὰ καὶ μὲ παιγνιώδη διάθεση, γιατί τότε σχεδὸν βέβαια, θὰ γίνεις θύμα της. Γιατί, ὅμως, εἶναι τόσο μεγάλη αὐτὴ ἡ πτώση; «Πᾶν ἁμάρτημα ὅ ἐὰν ποιήση ἄνθρωπος ἐκτός τοῦ σώματός ἐστι, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει», δίνει τὴν ἐξήγηση ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλας ἑρμηνεύει ὡς ἑξῆς τὸ χωρίο αὐτό: «Κάθε ἁμάρτημα, ποὺ θὰ κάμη τυχὸν ὁ ἄνθρωπος, δὲν βλάπτει τόσον ἀμέσως καὶ κατ’ εὐθείαν τὸ σῶμα. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ πορνεύει, ἁμαρτάνει εἰς τὸ ἴδιόν του τὸ σῶμα, διότι μὲ τὴν παράνομον μίξιν μολύνει ἀμέσως καὶ πληγώνει αὐτὴν τὴν ρίζαν τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων καὶ συντελεῖ εἰς τὴν διάλυσιν τῆς οἰκογενείας».

Στὴ συνέχεια διατυπώνεται μία οὐσιώδης ἀλήθεια γιὰ τὸ σῶμα τοῦ Χριστιανοῦ: «Τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστίν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν.» Τὸ σῶμα σας εἶναι πλέον κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἐλάβατε μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, καὶ, ἑπομένως, δὲν σᾶς ἀνήκει, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Τὸ σῶμα σας ἀνήκει στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιατί «ἠγοράσθητε τιμῆς», ἐξαγορασθήκατε ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο μὲ ἕνα βαρύτατο τίμημα, τὸ Τίμιο Αἷμά Του, ποὺ χύθηκε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Ὁ Χριστὸς, λοιπὸν, εἶναι ὁ κύριος τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τῶν πιστῶν Του, χωρὶς αὐτὸ νὰ συνεπάγεται καμία δουλεία καὶ τυραννία γιὰ τοὺς πιστούς, ὅπως κατηγοροῦν οἱ ἄγευστοι Θεοῦ ἄνθρωποι. Ἀντίθετα, αὐτὴ ἡ «δουλεία» στὸ Θεὸ ἀποτελεῖ τὸ μέγιστο βῆμα ἐλευθερίας γιὰ κάθε ἄνθρωπο, εἶναι ἡ γνήσια ἀνάταση τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία σπάζει τὰ δεσμὰ τῆς σαρκικότητας καὶ τῶν ἡδονῶν καὶ ξανοίγεται στὸν Οὐρανὸ τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ.

Καὶ καταλήγει ἡ διδακτικὴ αὐτὴ περικοπή μὲ μία προτροπή: «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ»!  Ὅλη σας ἡ ὕπαρξη, ἡ ὁποία ἀνήκει στὸν Θεό, ἡ ὁποία ἀπὸ Αὐτὸν δημιουργήθηκε καὶ ἀναπλάσθηκε ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἕνα μόνο σκοπὸ καὶ νόημα ζωῆς πρέπει νὰ ἔχει: τὴν δόξα Του καὶ μόνο αὐτήν! Καὶ αὐτὸ θὰ πραγματοποιηθεῖ, ἂν ἀποφεύγετε κάθε αἰσχρὴ πράξη ποὺ γίνεται μὲ τὸ σῶμα, ἂν διώχνετε κάθε κακὴ σκέψη καὶ ἐπιθυμία ἀπὸ τὸ πνεῦμα σας. Ὁ ἅγιος καὶ ἄμεμπτος βίος τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι αἴτιο δοξολογίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ ἀποστασίας καὶ εὐδαιμονισμοῦ, ὅπου οἱ σαρκικὲς ἀπολαύσεις ὄχι μόνο ἔχουν κατακλύσει τὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ ἔχουν ὁδηγηθεῖ στὰ ἀκρότατα ὅρια τῆς ἀνωμαλίας καὶ τῆς διαστροφῆς, ἡ σωτήρια προσταγὴ «φεύγετε τὴν πορνείαν!» ἀκούγεται σὰν τρέλα, σὰν παραφωνία, σὰν ἐνοχλητικὸ ξυπνητήρι μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι. Ἂς δώσει ὁ Θεὸς νὰ νικήσουμε τοὺς σαρκικοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἐλλοχεύουν παντοῦ καὶ ἀπειλοῦν τὴν ἠθική μας ἀκεραιότητα, ἂς ἀγωνιζόμαστε πάντοτε νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀνεπίληπτη διαγωγή μας, ἔτσι ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τοῦ λευκοῦ ἐνδύματος τῆς ἀφθαρσίας, τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς χαρίσει ὁ δίκαιος Κριτής, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως. Ἀμήν, γένοιτο! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  8

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

ΛΓ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Β΄ Τιμ. γ΄, 10 - 15)

21 Φεβρουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Μία πολὺ ἐπίκαιρη ἀλήθεια διατυπώνει στὴν σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν Β’ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται. Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζοῦν μὲ εὐσέβεια, κατὰ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ ὑποδεικνύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θὰ καταδιωχθοῦν. Καὶ οἱ κακοὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προχωρήσουν σὲ ἀκόμη χειρότερη κατάσταση, θὰ πλανοῦν τοὺς ἄλλους καὶ θὰ πλανῶνται καὶ οἱ ἴδιοι. Εἶναι σὰν νὰ περιγράφει ὁ Ἀπόστολος αὐτὸ ποὺ βιώνουμε στὶς ἡμέρες μας ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ 2021. Καὶ βέβαια ὁ λόγος του δὲν εἶναι ἁπλὰ προφητικός, φανερώνει μία διαχρονικὴ πραγματικότητα, ἀπὸ τότε ποὺ περπάτησε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ μαθητὲς Του γίνονται ἀποδέκτες ἔχθρας καὶ διωγμοῦ ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας.

Κατ’ ἀρχὴν ἂς ἐξετάσουμε γιατί νὰ συμβαίνει αὐτό. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ, «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ἀγωνίζονται νὰ τηροῦν ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, εἶναι τίμιοι, εἰλικρινεῖς, ἐργατικοί, ἀποδοτικοί, κοινωνικοί, ἐλεήμονες, πρόθυμοι νὰ βοηθήσουν κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ἀνάγκη, εἶναι συμπονετικοί, παρήγοροι, φιλάδελφοι, εὐχάριστοι καὶ πράοι, εἶναι ἐγκρατεῖς, λιτοδίαιτοι, σώφρονες, εἶναι τέλος ταπεινοί, μετριόφρονες, καταδεκτικοί, συγχωρητικοί, μακρόθυμοι. Ἔχουν κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ προσηλωμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους στὸν Θεό, στὸν ὁποῖο προσεύχονται καὶ τὸν ὁποῖο λατρεύουν μὲ ἀγάπη καὶ θέρμη. Καὶ ἂν ὡς ἄνθρωποι περιπίπτουν σὲ σφάλματα καὶ διαπράττουν ἁμαρτίες, μετανοοῦν ἐκ βάθους ψυχῆς, ζητοῦν συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔβλαψαν καὶ συνεχίζουν τὸν ἀγώνα τους. Ἡ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, λοιπὸν, ἀποβλέπει στὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς, στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν καὶ στὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό, στὴν ἐν Χριστῷ τελείωση καὶ στὸν ἐξαγιασμό, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». 

Ἀκριβῶς γιὰ ὅλα τὰ προαναφερθέντα οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ἀπορριπτέοι καὶ μισητοὶ ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὁ Χριστιανὸς φωτίζει μὲ τὴν ζωὴ του τοὺς ἀνθρώπους ποὺ συναναστρέφεται καὶ ἄθελά του τοὺς ἐλέγχει. Ἐλέγχει τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή τους, φέρνει στὸ φῶς τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα τους πάθη, ἀποκαλύπτει τὴν βρωμιὰ ποὺ κρύβουν μέσα τους. Ὁ ἁμαρτωλὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σκότους καί, ὅπως λέγει ὁ Χριστός: «πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς ἴνα μὴ ἐλεγχθῆ τὰ ἔργα αὐτοῦ». Ἀγαπᾶ τὸ σκοτάδι, γιατί μέσα σὲ αὐτὸ κινεῖται ἀνενόχλητος καὶ διαπράττει τὴν ἁμαρτία χωρὶς κανεὶς νὰ τοῦ λέει τίποτε. Σὰν τὸν τυφλοπόντικα ζεῖ τυφλὸς μέσα στὰ καταγώγια καὶ στὶς σκοτεινὲς στοές. Ἂν, ὅμως, βρεθεῖ δίπλα σὲ ἕναν φωτεινὸ ἄνθρωπο, δηλαδὴ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως τὸ σκοτάδι του θὰ διαλυθεῖ καὶ θὰ φανεῖ ὁ κρυμμένος βοῦρκος τῆς ψυχῆς του. Δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ ἐνοχλητικὸ καὶ πιὸ ταπεινωτικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς κακίας καὶ τοῦ ψεύδους ἀπὸ τὸ νὰ συνυπάρχει μὲ ἕναν ἀκέραιο καὶ πνευματέμφορο ἄνθρωπο. Πῶς θὰ ἀντιδράσει λοιπὸν ὁ πρῶτος; Μὲ τὸν φθόνο, τὸ μῖσος, τὴν ραδιουργία, τὴν πλεκτάνη καὶ τὴν διαβολή. Ἂν ἦταν δυνατόν, θὰ ἤθελε νὰ διώξει τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ κοντά του, νὰ τὸν καταστρέψει, νὰ τὸν ἐξοντώσει.

Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ ἄλλος αἴτιος τοῦ διωγμοῦ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Εἶναι ὁ Διάβολος, ὁ ἀρχέκακος καὶ ὁ μισόκαλος, ὁ μισάνθρωπος καὶ ἀντικείμενος σὲ κάθε τί ἀγαθό. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐφευρέτης τοῦ κακοῦ καὶ αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται νὰ καταστρέψει ὅ,τι καλὸ ὑπάρχει ἐπάνω στὴ γῆ. Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐχθρεύεται καὶ πολεμᾶ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους Του, εἴτε ἄμεσα, μὲ τὴν δική του προσωπικὴ ἐπενέργεια, εἴτε ἔμμεσα, μὲ τὸ νὰ χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανά του τοὺς κακοήθεις ἀνθρώπους, τοὺς ἀθέους, τοὺς διεστραμμένους καὶ μοχθηρούς. Οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Σατανᾶ δέχονται τὶς ἐντολές του καὶ προσπαθοῦν νὰ τὶς ἐκτελέσουν ἔχοντας δεχθεῖ ὡς ἀντάλλαγμα δόξα, πλοῦτο καὶ ἡδονές. Γίνονται συνεργάτες τῶν δαιμόνων, γίνονται καὶ οἱ ἴδιοι δαιμονισμένοι καὶ ἀντιγράφουν σὰν ἐπιμελεῖς μαθητὲς τὸν αἰσχρὸ καὶ κάκιστο διδάσκαλό τους. Ἔτσι πολεμοῦν τοὺς Χριστιανοὺς μὲ κάθε τρόπο καὶ μάλιστα μετερχόμενοι πολλὰ καὶ ποικίλα δαιμονικὰ τεχνάσματα. Ἄλλωστε ὁ Διάβολος ἔχει τεράστια πεῖρα στὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, μία πεῖρα ποὺ ἀποκτήθηκε μέσα ἀπὸ τὶς χιλιετίες ποὺ ἀκολούθησαν τὴν ἀπὸ αὐτὸν ὑποκινηθεῖσα πτώση τῶν Πρωτοπλάστων.

Γι’ αὐτοὺς τοὺς λόγους, λοιπὸν, οἱ Χριστιανοὶ διώκονταν, διώκονται καὶ θὰ διώκονται, μέχρι συντελείας τοῦ παρόντος κόσμου. Ὁ διωγμός, τὸ μαρτύριο, οἱ πειρασμοί, ἡ κακοπάθεια, ὅλα αὐτὰ εἶναι συνυφασμένα μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶχε προειδοποιήσει τοὺς μαθητές Του: «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν!» Ὅπως ἐγὼ ὑπέμεινα πάθη, ἔτσι καὶ ἐσεῖς θὰ ὑποστεῖτε παθήματα καὶ ὀνειδισμούς. Καὶ μὴν ἀπορεῖτε, ἐπειδὴ σᾶς μισεῖ ὁ κόσμος. «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει. Ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ βλέπουμε τοὺς πονηροὺς καὶ τοὺς ψεῦτες νὰ προκόβουν κατὰ τὸν ἐγκόσμιο βίο, νὰ καλοπερνοῦν, νὰ πλουτίζουν, νὰ δοξάζονται κατακτώντας ὑψηλὲς θέσεις στὴν κοινωνικὴ ἱεραρχία, ἀλλὰ καὶ ὁλοένα νὰ χειροτερεύουν ὡς πρὸς τὴν πνευματική τους κατάσταση, ἀπομακρυνόμενοι ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ζωὴ τῆς εὐσέβειας. Καὶ οἱ ἴδιοι νὰ ζοῦν βουτηγμένοι στὴν ἁμαρτία καὶ ἄλλους παρασύρουν σὲ αὐτήν. Τὸ δὲ τέλος τους θὰ εἶναι οἰκτρό: μετὰ τὸν θάνατό τους περιμένει ἡ κρίση καὶ ἡ αἰώνια κόλαση. Καὶ μόνο αὐτὴ ἡ σκέψη μπορεῖ νὰ ἀποτρέψει τὸν ἀδύναμο Χριστιανὸ ἀπὸ τὸν πειρασμὸ νὰ δοκιμάσει λίγο τὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Σίγουρα ὁ διωγμὸς εἶναι πικρὸς καὶ ἡ ἁμαρτία γλυκιά, ὅλα ὅμως τὰ θέλγητρα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου δὲν μποροῦν νὰ ἰσοφαρίσουν ἀπὸ τὴ μία τὰ αἰώνια βάσανα τῆς Κολάσεως, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν ἀπώλεια τῆς ἀνυπέρβλητης αἰώνιας χαρᾶς τοῦ Παραδείσου. Ὁ Χριστιανὸς ἐπαναλαμβάνει τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος» καὶ ἐνθαρρύνεται ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ἐν τῷ κόσμω τούτω θλῖψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον»! Δὲν εἴμαστε μόνοι καὶ ἐγκαταλελειμμένοι, ὅταν διωκόμαστε καὶ ὑποφέρουμε γιὰ τὸν Χριστό. Ἀκριβῶς στὸν προηγούμενο στίχο ἀπὸ αὐτὸν στὸν ὁποῖο ἀναφερόμαστε, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφωνεῖ: «Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα∙ καὶ ἐκ πάντων μὲ ἐρρύσατο ὁ Κύριος»! Πόσους διωγμοὺς ὑπέφερα καὶ ἀπὸ ὅλους μὲ γλύτωσε ὁ Κύριος. Ὁ Χριστὸς μᾶς κρατᾶ στὸ χέρι Του, Αὐτὸς μᾶς ἐνισχύει μυστικὰ καὶ μᾶς δίνει τὴν ὑπερφυσικὴ δύναμη νὰ ἀνταπεξέλθουμε ἀπὸ ὅλα τὰ δεινά τοῦ παρόντος αἰῶνος.

Στὶς ἡμέρες μας παρατηροῦμε ἕνα συνεχῶς αὐξανόμενο ἀντιχριστιανικὸ ρεῦμα, τὸ ὁποῖο βρίσκει χίλιες δύο ἀφορμές, ὅπως αὐτὴ τῆς διάδοσης τῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ, γιὰ νὰ διαβάλλει καὶ νὰ πλήξει τὴν Ἐκκλησία μας. Πολλοὶ ἀντίχριστοι ἔχουν ξεσπαθώσει κατὰ τῶν πιστῶν καὶ μὲ ἕνα ἐν πολλοῖς παράλογο σκεπτικὸ γεμᾶτο δολιότητα περιορίζουν τὶς θρησκευτικὲς ἐλευθερίες. Ἐμεῖς, ὡς γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ μας, ἂς μὴν πτοηθοῦμε, οὔτε νὰ κλονισθοῦμε, ἐπαναλαμβάνοντας συνεχῶς τοὺς ἱεροὺς στίχους τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου: «Τὸν δὲ φόβον ὑμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν, οὐδ’ οὐ μὴ ταραχθῶμεν, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἠμῶν αὐτὸν ἁγιάσωμεν καὶ αὐτὸς ἔσται ἡμῖν φόβος, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Ἀμήν, γένοιτο!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  7

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Β΄ Κορ. στ΄ 16 -ζ΄ 1)

14 Φεβρουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

16. Τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; Υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός. 17. Διό εξέλθατε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, 18. και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. 1. Ταύτας ουν έχοντες τας επαγγελίας, αγαπητοί, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ ἀνάγκη γιὰ κοινωνικοποίηση εἶναι θεμελιώδης στὸν ἄνθρωπο, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζεῖ κάποιος ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν κοινωνία, περιχαρακωμένος σὲ ἕναν μοναχικό, ἰδιωτικὸ χῶρο. Θὰ ἔχει ἐπαφές, φιλίες, γενικότερες σχέσεις μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους, μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ διαπροσωπικὲς σχέσεις προκαλοῦν ἀλληλεπίδραση, ἐπηρεάζουν τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα κατὰ ἕναν πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο, ποὺ κάποτε μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ καθοριστικὸς γιὰ τὴν ὁμαλὴ συνέχιση καὶ αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἑπομένως ἕνα πολὺ φλέγον ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ κάθε πιστὸ Χριστιανὸ εἶναι ἡ σχέση του μὲ τοὺς ἐκτός τῆς πίστεως ἀνθρώπους μέσα στὰ πλαίσια τῆς φυσικῆς κοινωνικότητας καὶ σὲ αὐτὸ δίνει ἀπάντηση, σαφῆ καὶ κατηγορηματικὴ, ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Ἠχηρὴ ἀκούγεται ἡ ἐρώτηση: «Τὶς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;» Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βρίσκονται στὸν ἴδιο τόπο ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ εἴδωλα; Ἡ ἐρώτηση εἶναι ρητορική, δηλαδὴ ἡ ἀπάντησή της εἶναι αὐτονόητη: Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμβεῖ αὐτό. Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ναὸς εἰδώλων! Τὰ ἀσυμβίβαστα δὲν μποροῦν νὰ συνενωθοῦν, νὰ συνυπάρξουν στὸν ἴδιο χῶρο. Ἑπομένως, καμία θέση δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν τὰ εἴδωλα στὴν ζωή σας καὶ αὐτὸ γιατί ἐσεῖς εἶστε ὁ ναὸς τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, εἴσαστε τὸ ἔμψυχο κατοικητήριό Του. Ἐδῶ προβάλλεται ὡς ἀπαραίτητο ἐφόδιο τὸ νὰ διαθέτει ὁ κάθε Χριστιανὸς μία εἰλικρινῆ αὐτογνωσία, μία βαθιὰ συναίσθηση τοῦ ποιὸς εἶναι ὁ ἴδιος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ προορισμός του. Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἕνα καὶ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ στὸν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται νὰ τηρεῖ στὴν ζωὴ του τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὰ διδάγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτὸς ποὺ πολεμᾶ ἐνάντια στὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του, ἐνάντια στὸν διεφθαρμένο κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐνάντια στὸν ἀρχέκακο καὶ μισόκαλο Διάβολο, σκοπός του δὲ εἶναι ὁ ἐξαγιασμὸς τοῦ βίου του καὶ ἡ εἴσοδός του κατὰ χάριν Θεοῦ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτὸ μὲ συντομία εἶναι τὸ πνευματικὸ στίγμα τοῦ Χριστιανοῦ.

Τὸ ὅτι ὁ Χριστιανὸς βρίσκεται σὲ ἄμεση σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀνήκει σὲ Αὐτὸν φανερώνεται ἀπὸ τὸν λόγο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεὸς καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Μέσα στὸν Χριστιανὸ ἀτομικά, ἀλλὰ καὶ στὸ σύνολο τῶν πιστῶν συλλογικὰ μένει, κατοικεῖ καὶ περπατᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἡ ἀνθρωποπαθής αὐτὴ εἰκόνα φανερώνει τὸν Θεὸ ὡς ἀγαπητὸ καὶ φιλάνθρωπο βασιλιὰ ποὺ δὲν στέκει μακριὰ ἀπὸ τὸν λαό του, ἀλλὰ ἀνακατεύεται μὲ τοὺς ὑπηκόους του καὶ κινεῖται ὡς φίλος πλησιάζοντας τὸν καθένα, γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν πόνο του καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει, νὰ τὸν ἐνισχύσει, νὰ τὸν χαροποιήσει. Λίγο πιὸ κάτω ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται ὡς καλὸς πατέρας, ποὺ ἀποκαλεῖ τοὺς πιστούς Του «υἱοὺς καὶ θυγατέρας», ποὺ θέλει πάντα τὸ καλό τους, ποὺ φέρνει πάντα τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐτυχία. Πόσο γλυκειά, πόσο ἀναπαυτικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, ποὺ φροντίζει προσωπικὰ κάθε πλάσμα Του, ὅσο ἀσήμαντο κατὰ κόσμον καὶ ἂν φαίνεται πὼς εἶναι! 

Ὅσοι, λοιπὸν, ἀποτελοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λατρεύουν τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σχετίζονται μὲ ἀλλόπιστους, μὲ ἀνθρώπους πλανεμένους, ποὺ κινοῦνται στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας ἢ καὶ τῆς ἀθεΐας. Σὰν βροντὴ ἀκούγεται ἡ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε!» Βγεῖτε γρήγορα ἔξω ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἀπίστων, ἀπομακρυνθεῖτε καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ αὐτούς, ξεχωρισθεῖτε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ μὴν ἀγγίζετε ὁ,τιδήποτε ἀκάθαρτο κάνουν αὐτοί. Σκληρὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα θὰ τὸν χαρακτηρίζαμε ρατσιστικὸ καὶ προκλητικὸ ἐχθροπάθειας. Ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους σὲ καθαροὺς καὶ ἀκάθαρτους καὶ προστάζει τοὺς καθαροὺς νὰ μὴν ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς βρώμικους, γιὰ νὰ μὴν βρωμίσουν καὶ οἱ ἴδιοι. Πρέπει, ὅμως, νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ποὺ ἀποδίδει τὸ ἱερὸ κείμενο. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι καθαροί, γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἀγωνίζονται νὰ καθαρίσουν τὴν ψυχή τους ἀπὸ κάθε εἴδους πνευματικὸ μολυσμὸ καὶ, ἑπομένως, δὲν θέλουν νὰ μπαίνουν σὲ πειρασμὸ ἀναμειγνύμενοι μὲ τοὺς χωρὶς Θεὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι διαπράττουν τὴν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας ἀνενδοίαστα. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι καθαροὶ μὲ τὴν ἔννοια ὅτι διαρκῶς μετανοοῦν καὶ ἐπιζητοῦν τὸ ἔλεός Του, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ μόνο ποὺ καθαρίζει τὶς ψυχὲς διὰ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, κατ’ ἐξοχὴν δὲ διὰ τοῦ θεοσδότου καὶ φρικτοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἑπομένως, ἡ καθαρότητά τους δὲν ἀποτελεῖ προσωπικὸ ἐπίτευγμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει αἰτία γιὰ καταστροφικὴ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ εἶναι δῶρο Θεοῦ ποὺ χαρίζεται στοὺς «πτωχοὺς τῷ πνεύματι», στοὺς ἐν ταπεινώσει ἀγωνιζομένους πιστούς. Καὶ ἡ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ἀπίστους δὲν συνεπάγεται καμία ἀλαζονικὴ στάση ἢ πνεῦμα πνευματικῆς ὑπεροχῆς καὶ περιφρόνησης πρὸς τοὺς ἐκτός της ἀληθινῆς πίστης ἀνθρώπους. Ἔρχεται νὰ προφυλλάξει τοὺς δικούς Του ἀνθρώπους, ἰδιαίτερα τούς ἀσθενέστερους, ἀπὸ τὸν ἐπιζήμιο ἐπηρεασμὸ ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς μακράν του Θεοῦ ἀνθρώπους.

Ὅσο καὶ ἂν ἀκούγεται ὑπερβολικὰ αὐστηρὸς καὶ σκληρὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπαιτεῖ πλήρη ἀπομάκρυνση τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων εἶναι σωτήριος. Ὁ Θεὸς ζητάει τὴν ἀποκλειστικότητα ἐπὶ τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων καὶ γνωρίζει πὼς ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐπιρρεπὴς καθὼς εἶναι πρὸς τὸ κακὸ πρέπει νὰ μὴν ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ συνεχῶς ξεφυτρώνουν μέσα στὴν ἁμαρτωλὴ κοινωνία, ἂν θέλει νὰ ἐνδυναμωθεῖ καὶ νὰ προκόψει πνευματικά. Ὡστόσο, ἡ ἐποχὴ μᾶς προβάλλει ὡς μέγιστες «ἀρετὲς» τὴν ἄκρατη κοινωνικότητα, τὸν συμβιβασμὸ τῶν πλέον ἀνόμοιων καταστάσεων, τὴν  ἀνοχὴ στὴν διαφορετικότητα, τὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἄλλου καὶ τῶν ἰδεῶν του, ὅπως εἶναι, χωρὶς νὰ τοῦ ἀποδίδουμε ἠθικοὺς ἢ ὅποιους ἄλλους δυσάρεστους χαρακτηρισμούς, τὴν κατάργηση τῆς διάκρισης ἀντικειμενικὰ καλοῦ καὶ κακοῦ, μὲ τὴν σκέψη πὼς τὸ καλὸ εἶναι ὑποκειμενικό, εἶναι καλό, ἐφόσον ἐσὺ τὸ θεωρεῖς καλό. Ἔτσι, ὁ ἐγωιστὴς ἄνθρωπος ἀποθεώνει τὸ ἁμαρτωλὸ ἐγώ του καὶ ἀρνεῖται ὁποιαδήποτε κριτική. Αὐτὸς εἶναι ὁ τύπος ἀνθρώπου τῆς λεγόμενης Νέας Ἐποχῆς, δηλαδὴ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.

Εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀποδεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ αὐτὸν τὸν κυκεώνα τῆς ἀτομικῆς αὐθαιρεσίας καὶ ἁμαρτίας, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ συνάψει βαθιὲς καὶ οὐσιαστικὲς σχέσεις μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν πίστη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ ποῦ ἀπορρέει ἀπὸ αὐτὴν τὴν πίστη; Πολὺ συχνὰ θὰ ἐπαναλαμβάνει τοὺς λόγους τοῦ Προφητάνακτος καὶ Ψαλμωδοῦ Δαυίδ: «Ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκω τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἢ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν.» Καὶ ἂν αἰσθανθεῖ τὴν μοναξιὰ ποὺ προκαλεῖ αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς καὶ ἀναφωνήσει, ὅπως ὁ Προφήτης Ἠλίας: «Ὑπελείφθην μονώτατος»!, θὰ ἔρθει ἡ θεϊκὴ παρηγοριὰ καὶ θὰ τοῦ ἀποκαλύψει χιλιάδες ἀγνώστους, οἱ ὁποῖοι «οὐκ ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ», δὲν προσκύνησαν τὴν ἁμαρτία.

Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς καθημερινά, νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν διαπράττουν ἀμετανόητοι, γιὰ νὰ ἔχουμε πάντοτε μαζί μας τὸν Θεὸ-Πατέρα μας ποὺ μᾶς φροντίζει καὶ μᾶς ἀγαπᾶ σὰν παιδιά Του καὶ θέλει νὰ ζοῦμε μαζί Του στὴν Οὐράνια Βασιλεία Του εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν! Γένοιτο!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 07 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  6

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Β΄ Κορ. στ΄, 1-10)

7 Φεβρουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς· λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας· μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα βαθύτατα ἐξομολογητικὸ κείμενο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀποτελεῖ ἡ σήμερον ἀναγιγνωσκομένη περικοπή ἀπὸ τὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του. Φανερώνει σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις τὸ τεράστιο πνευματικὸ μέγεθος τῆς ζωῆς τοῦ Ἀποστόλου μὲ τὰ βάσανα καὶ τοὺς πολυποίκιλους πειρασμούς της, μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ ἐφόδια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴν διεκπεραίωση τῆς διακονίας τοῦ Εὐαγγελίου, μὲ ὅλα τὰ, κατὰ τὴν γνώμη τῶν πολλῶν ἀντικρουόμενα φαινόμενα ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν ἀποστολικὴ βιοτή. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀναγράφονται ὄχι ἀπὸ πνεῦμα ἐπιδείξεως ἢ ὑπερηφανείας, ἀλλ’ ἀντιθέτως σὲ μία προσπάθεια ἐνισχύσεως καὶ ἐπιστηριγμοὺ τῶν ἀσθενῶν στὴν πίστη Κορινθίων. Ὁ φόβος τοῦ Ἀποστόλου μήπως μάταια ἐκοπίασε νὰ μεταδώσει στοὺς Κορινθίους τὴν πίστη στὸν Χριστὸ τὸν ἀναγκάζει νὰ περιγράψει, ὅσο τὸ δυνατὸν ἀκριβέστερα, τὸν ὑπερφυσικὸ ἀποστολικὸ τρόπο ζωῆς, γιὰ νὰ ἀποδείξει πὼς οἱ λόγοι του δὲν εἶναι ἀποκυήματα ἐγκόσμιας διανοίας, ἀλλὰ εἶναι «ρήματα ζωῆς αἰωνίου», ὑποβολιμαία ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι σὰν νὰ λέει στοὺς δύσπιστους Κορίνθιους: «Ἂν δὲν πιστεύετε στὰ λόγιά μου, κοιτάξτε τότε τὴν ζωή μου καὶ πιστέψτε σ’ αὐτήν». Σὲ ἄλλο σημεῖο μάλιστα φθάνει νὰ πεῖ τὸν φοβερὸ λόγο: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγῶ Χριστοῦ!»

Ἡ ζωὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δὲν ἀποτελεῖ πρότυπο μόνο γιὰ τοὺς διακόνους τοῦ Λόγου, τοὺς ἐντεταλμένους λειτουργούς Του καὶ κήρυκες τοῦ θείου λόγου, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τους Χριστιανοὺς πέρα ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας, εἶναι τὸ ἀνηφορικὸ καὶ δύσβατο μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί, γιὰ νὰ τὸ διαβεῖ κάποιος, χρειάζεται μία μεγάλη ἀρετὴ ποὺ λέγεται ὑπομονή. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς τὴν προτάσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἀπαρίθμηση ποὺ κάνει τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς ζωῆς του λέγοντας: «Ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Τὸ πρώτιστο ἀπαιτούμενο γιὰ τὸν χριστιανικὸ ἀγώνα εἶναι ἡ ὑπομονή, ὄχι ἡ ὀλίγη ἢ ἡ μέτρια, ἀλλὰ ἡ πολλή!

Τί εἶναι ὑπομονή; Γράφει σχετικὰ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης στὴν Κλίμακά του: «Ὑπομονὴ εἶναι ὁ ἄθραυστος καρπὸς τῆς ψυχῆς, ὁ ὁποῖος δὲν σαλεύεται καθόλου ἀπὸ κανένα φυσικὸ ἢ ἀφύσικο χτύπημα καὶ θόρυβο. Ὑπομονὴ εἶναι ἡ σταθερὴ ἀπόφαση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν καθημερινὰ ἀναμενόμενων θλίψεων.» Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ἡ ὑπομονὴ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀντοχὴ τοῦ φρονήματος, δηλαδὴ προέρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς, σχετίζεται μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης καὶ τὴν σταθερότητα τῆς ἀπόφασης νὰ  διαφυλάξουμε τὴν πίστη μέχρι τέλους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ χτυποῦν τὸν πιστὸ καὶ μάλιστα σὲ καθημερινὴ βάση. Συνεχίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης: «Ὑπομονὴ εἶναι ἡ ἀποκοπὴ τῶν προφάσεων καὶ ἡ διαρκὴς προσοχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μας.» Τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ πρέπει νὰ πραγματοποιήσουμε ἕνα θεάρεστο ἔργο, τὸ ὁποῖο ἐνέχει δυσκολίες, ἀμέσως τότε ἔρχεται ὁ παλαιός μας ἐαυτὸς ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸν Διάβολο καὶ προβάλλει ἄπειρες δικαιολογίες, γιὰ νὰ μᾶς ἀποτρέψει ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ καλοῦ ἔργου. Τότε εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐπίδειξη ἀπὸ ἐμᾶς σταθεροῦ φρονήματος, δηλαδὴ ὑπομονῆς, γιὰ νὰ μὴν γίνει τὸ θέλημα τοῦ Πονηροῦ, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπομονὴ, ἑπομένως, συμπλέει μὲ τὴν νήψη καὶ τὴν ἐγρήγορση, τὴν προσοχὴ πρὸς τὸν ἑαυτό μας.

«Ὑπομονητικὸς εἶναι ὁ ἀγωνιστὴς ἐκεῖνος ποὺ δὲν πέφτει καὶ κερδίζει τὴ νίκη. Δὲν ἔχει ἀνάγκη τόσο πολὺ ὁ ἀγωνιστὴς τὴν τροφή, ὅσο τὴν ὑπομονή. Γιατί ἂν τοῦ λείψει ἡ τροφὴ θὰ λάβει στεφάνι, ἐνῶ ἂν τοῦ λείψει ἡ ὑπομονὴ θὰ ὁδηγηθεῖ στὴν καταστροφή.» Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τονίζει ἰδιαίτερα τὸ κατὰ Χριστὸν ἀλύγιστο φρόνημα, τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς ποὺ καθιστὰ τὸν πιστὸ ἀσυμβίβαστο καὶ ἀδούλωτο. Γιατί αὐτὸ τὸ «ὁ ἀγωνιστὴς δὲν πέφτει» δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Χριστιανὸς δὲν ὑποπίπτει σὲ σφάλματα καὶ δὲν ἁμαρτάνει, ἀλλὰ ὅτι συνεχῶς ἐγείρεται μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια μετὰ ἀπὸ κάθε πτώση του καὶ δὲν ἀποκάμνει νὰ ἀγωνίζεται, δὲν ἀπομειώνεται τὸ ἀγωνιστικό του φρόνημα. Ἔτσι ὁδηγεῖται στὴν τελικὴ νίκη, δηλαδὴ στὴν σωτηρία του, ποὺ εἶναι δῶρο Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εὐαρεστεῖται ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ τοῦ δούλου Του. Ἡ ὑπομονὴ, ἑπομένως εἶναι τὸ ἀπαραίτητο ἰδίωμα τοῦ ἀγωνιστῆ, πιὸ ἀναγκαία ἀπὸ τὴν τροφή, γιατί χωρὶς αὐτὴν ὁδηγεῖται στὴν καταστροφή.

Οἱ περισσότεροι Χριστιανοί, στὰ πρῶτα βήματα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς τους, ἂν εἶναι νεήλυδες στὴν Ἐκκλησία, ἢ καὶ ἀργότερα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πνευματικῆς τους ζωῆς, εὔκολα ἐνθουσιάζονται καὶ ξεκινοῦν νὰ κατακτήσουν ἕναν ὑψηλὸ στόχο. Στὴν πορεία, ὅμως, προσκρούουν σὲ διάφορα ἐμπόδια, ἀντιμετωπίζουν καὶ τὴν συμφυῆ πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση ραθυμία, περιπίπτουν σὲ ἀκηδία καὶ ἀμφιταλαντεύονται ἂν θὰ πρέπει νὰ συνεχίσουν ἢ νὰ ἐγκαταλείψουν. Τότε εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἠχήσει βαθιὰ μέσα τους ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχάς ὑμῶν». Λέγει ὁ Χριστός: «Οἱ ψυχὲς σας εἶναι χαμένες, κινοῦνται στὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀπωλείας. Θέλετε νὰ τὶς ξαναβρεῖτε, θέλετε νὰ τὶς ἀποκτήσετε πάλι σιγὰ σιγὰ καὶ  νὰ τὶς ὁδηγήσετε στὴν σωτηρία; Μὲ τὴν ὑπομονή σας θὰ τὸ ἐπιτύχετε αὐτό». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο λέγει: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.» «Ποιὸς θὰ σωθεῖ;», ἀναρωτιέται κάθε πιστός. «Πῶς μπορῶ νὰ σωθῶ;» «Μὲ τὴν ὑπομονὴ μέχρι τέλους», ἀπαντᾶ ὁ Χριστὸς καὶ ὁ λόγος του δὲν ἐπιδέχεται παρερμηνεῖες. «Μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου ὀφείλεις, ἄνθρωπε δικέ μου, νὰ ἀγωνίζεσαι σηκώνοντας τὸν ἐλαφρὺ ζυγό μου στοὺς ὤμους σου, σηκώνοντας τὸν σταυρό σου καὶ βαδίζοντας τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ζωή, δηλαδὴ σὲ Ἐμένα. Τὶς ὧρες τῆς λιποψυχίας σου στρέφε τὰ μάτια σου πρὸς Ἐμένα, τὸν Ἐσταυρωμένο Σωτήρα σου, καὶ θὰ ἀντλεῖς ὑπερκόσμια δύναμη. Μὴν ἀποκάμεις, μὴν τὰ παρατήσεις, μὴν ἐγκαταλείψεις τὸ στάδιο, ἀποβάλλοντας τὴν ἀγωνιστική σου ἰδιότητα. Μὴν λαχταρήσεις τὴν εὔκολη καὶ πλατεῖα ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Βλέπεις χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἀνθρώπους νὰ τὴν ἀκολουθοῦν ἀμέριμνοι, γλεντώντας τὴν ζωή τους. Μὴν τοὺς ζηλεύεις, οὔτε νὰ τοὺς μακαρίζεις, ἀντίθετα νὰ κλαῖς γιὰ αὐτούς. Στὸ τέλος τοῦ δρόμου αὐτοῦ τούς περιμένει ὁ αἰώνιος θάνατος καὶ τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον.»

Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἀρνεῖται κάθε κόπο, κάθε πόνο, κάθε ἀναγκαία καὶ χρονοβόρα προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁποιουδήποτε ὑψηλοῦ στόχου. Ὅλα πρέπει νὰ γίνονται γρήγορα, εὔκολα, ἄκοπα, εὐχάριστα. Νὰ πραγματοποιοῦνται ὅλα «ἐδῶ καὶ τώρα» μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἀνυπομονησίας, κανεὶς δὲν ἀνέχεται τὴν παραμικρὴ δυσκολία, οὔτε δέχεται νὰ ἀκούσει γιὰ ὑπομονὴ καὶ θυσία. Αἰτία δὲ γιὰ ὅλη αὐτὴν τὴν ἀφύσικη κατάσταση, γιατί θεμελιωδῶς ἐνάντια πρὸς τὴν φύση εἶναι ἡ ἔλλειψη ὑπομονῆς, εἶναι ὁ μεγάλος ἐγωισμὸς ποὺ ἔχει διαδοθεῖ παντοῦ. Βλέπουμε ὁλόγυρα πολλοὶ συνάνθρωποί μας νὰ ἔχουν μεταμορφωθεῖ σὲ ἐγωιστικὰ τέρατα, ποὺ σὰν δαιμονισμένοι συνεχῶς βιάζονται καὶ θέλουν νὰ γίνει τὸ θέλημά τους καί, μόλις προσκρούσουν σὲ κάποιο πρόβλημα, ποὺ ματαιώνει τὴν πραγματοποίηση τῆς ἐπιθυμίας τους, ἀμέσως θλίβονται ὑπέρμετρα, γίνονται ἀλλόφρονες, ἐπιθετικοὶ ἢ αὐτοκαταστροφικοί, καὶ καταλήγουν σὲ ψυχοφάρμακα, σὲ ἑξαρτησιογόνες οὐσίες ἢ καὶ στὴν αὐτοκτονία. Ἐμεῖς ἂς ἀποδιώξουμε μακριὰ τὴν κατάρα τῆς ἀνυπομονησίας καί, ὡς μαθητὲς τοῦ τὰ πάντα ὑπομένοντος διὰ τὴν τοῦ κόσμου σωτηρίαν Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἂς προσευχόμαστε μὲ τὴν γνωστὴ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ: «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου,……. πνεῦμα ὑπομονῆς…. χάρισαί μοι τῷ σῶ δούλω!» Ἀμήν, γένοιτο! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου