ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 2021

Ἀριθμός  25

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(Ἑβρ. ια΄, 33 - 40 - ιβ΄, 1-2)

13 Ἰουνίου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς͵ τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων͵ ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν͵ δι΄ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα͵ ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

        «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’  ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμὶν ἀγώνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν  Ἰησοῦν.»

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σηματοδοτεῖ τὸ τέλος τοῦ ἐτησίου ἑορταστικοῦ καὶ λειτουργικοῦ κύκλου ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Κυριακή του Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου καὶ περιλαμβάνει τὸ κατανυκτικὸ Τριῴδιο τῆς μετανοίας καὶ τὸ χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο ποὺ δοξάζει τὸν Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του ὑμνεῖ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα. Αὐτὴ ἡ περίοδος τῶν δεκαοκτὼ ἑβδομάδων εἶναι ὁ πυρήνας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ περιλαμβάνει ὅλη τὴ σωτηριώδη διαδικασία ποὺ μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ χοϊκὸ σὲ οὐράνιο, ἀπὸ θνησιγενῆ ὕπαρξη σὲ πνευματέμφορο ἅγιο τοῦ Θεοῦ.  Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι «ἡ δική μας» ἑορτή, τῶν Χριστιανῶν τοῦ σήμερα, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἀναφέρεται μόνο σὲ Ἁγίους τοῦ ἀπωτέρου ἢ τοῦ ἐγγυτέρου παρελθόντος, ἀλλὰ ὡς «ἀνοικτὴ ἑορτὴ» περιλαμβάνει καὶ τοὺς Ἁγίους ποὺ ζοῦν στὶς ἡμέρες μας, πιθανὸν καὶ κάποιους ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ ὅσους θὰ ζήσουν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἐν τέλει, ἑορτάζουμε παλαιοὺς καὶ νέους Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ παρακινούμαστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ ἁγιάσουμε καὶ ἐμεῖς!

Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς καταληκτήριας πρότασης τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ὁλόγυρά μας, στὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία στὸν Οὐρανό, ζεῖ ἕνα ὁλόκληρο νέφος μαρτύρων, ἕνα τεράστιο πλῆθος φίλων του Χριστοῦ, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν ἀγάπη Του. «Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν», γράφει ὁ σοφὸς Σολομών, αὐτοὶ στέκουν δίπλα μας, μᾶς βοηθοῦν μὲ τὶς μεσιτεῖες τους καὶ μᾶς δίνουν τὸ καλὸ παράδειγμα τῆς γνήσιας ἐν Χριστῷ βιοτῆς, τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν τοὺς φωτεινοὺς σηματοδότες ποὺ μᾶς κατευθύνουν στὸν τραχὺ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ μᾶς ἀποτρέπουν ἀπὸ τὸ νὰ παρεκκλίνουμε πρὸς τὴν πλατεῖα καὶ ἄνετη ὁδὸ τῆς ἀπωλείας.

Ἔχοντας τέτοιους ἁγίους ὁδοδεῖκτες ὀφείλουμε καὶ ἐμεῖς, ποὺ παλεύουμε μὲ τὰ θηρία τῶν πειρασμῶν, μὲ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ἕλξη τοῦ κόσμου, μὲ τὸν Διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, ὀφείλουμε νὰ ἀποθέσουμε τὸν «ὄγκο» τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν μεριμνῶν τοῦ βίου, νὰ ἐλαφρώσουμε τὴ ζωὴ μας πετώντας ἀπὸ ἐπάνω μας τὰ βαρίδια ποὺ μᾶς καθηλώνουν στὸ ἔδαφος τοῦ θανάτου καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε ἀνάλαφροι πνευματικά, ἕτοιμοι νὰ πετάξουμε ὅσο ψηλότερα γίνεται. Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔτσι εἶναι πλασμένος, νὰ κοιτᾶ πρὸς τὰ ἐπάνω ὡς «ἄνω θρώσκων» καὶ νὰ στοχεύει στὸν οὐρανό.

Παράλληλα ὡς σταθεροὶ ὁδοιπόροι στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουμε νὰ μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν «εὐπερίστατον ἁμαρτίαν», δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα ἐμφανίζεται μπροστά μας καὶ μᾶς ἐκτροχιάζει ἀπὸ τὸν δρόμο μας. Ἡ ἁμαρτία, ὄντως, κρύβεται σὲ κάθε στιγμή, σὲ κάθε σημεῖο τῆς ζωῆς μας. Ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος: «Ὅποια πέτρα καὶ νὰ σηκώσεις, ἀπὸ κάτω θὰ βρεῖς τὴν ἁμαρτία». Ἑπομένως δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὴν ἀποφύγει κανείς, εἶναι ὅμως εὔκολο νὰ τὴν ἐξαλείφει κανεὶς συνέχεια μὲ τὴ διαρκῆ ἐξομολόγηση καὶ μετάνοια. Καὶ ὅσο θὰ περνᾶ ὁ καιρὸς μὲ τὴν ἀσυμβίβαστη πάλη μὲ τὴν ἁμαρτία, τόσο ὁ ἀγωνιστὴς Χριστιανὸς θὰ καθαρίζεται ἐσωτερικὰ καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ σταδιακὰ θὰ κατακτᾶ τὴν ἀπάθεια.

Ὁ πνευματικὸς ἀγώνας τοῦ Χριστιανοῦ μπορεῖ νὰ παρομοιασθεῖ μὲ ἀγώνα δρόμου, ὄχι ταχύτητας, ἀλλὰ μεγάλων ἀποστάσεων, εἶναι ἕνας πνευματικὸς μαραθώνιος. Καὶ γιὰ νὰ ἐπιτύχεις σὲ τόσο πολύωρο καὶ ἐπίπονο ἄθλημα, χρειάζεσαι ἀντοχή, καρτερία, ψυχικὸ σθένος. Αὐτὴν τὴν ἀθλητικὴ εἰκόνα ἔχει στὸ νοῦ του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφει τὴν φράση «δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγώνα», «μὲ ὑπομονὴ ἂς διανύουμε τὸν δρόμο ποὺ ἔχουμε μπροστά μας». Σὰν καλὸς προπονητὴς μᾶς παρακινεῖ νὰ τρέχουμε, νὰ ὑπομένουμε τοὺς πόνους τῆς ἄθλησης, ποτὲ νὰ μὴν ἐγκαταλείπουμε, ποτὲ νὰ μὴν λιποψυχοῦμε. Πόσο ὠφέλιμη, πόσο διεγερτικὴ ἀκούγεται αὐτὴ ἡ προτροπὴ γιὰ ἐμᾶς τοὺς καλομαθημένους καὶ πλαδαροὺς χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ μὲ τὸ παραμικρὸ ἐμπόδιο τὰ παρατᾶμε καὶ μένουμε ἄπραγοι! Ἐνῶ ὅλη ἡ κοινωνία γύρω μας κυνηγᾶ τὸ εὔκολο καὶ ἄκοπο κέρδος, ἔρχεται μία φωτισμένη φωνὴ ἀπὸ τὸ παρελθὸν καὶ μᾶς προτρέπει νὰ ἱδρώσουμε, νὰ κουραστοῦμε, νὰ ματώσουμε, νὰ ἐξαντλήσουμε τὰ ὅριά μας σὲ ἕναν ἀδυσώπητο καὶ μακροχρόνιο ἀγώνα!

Ἀναμενόμενο εἶναι πολλοὶ πού ἀκοῦν αὐτὰ τὰ λόγια νὰ ποῦν: «Ποιὸς τρελὸς ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς τέτοια πράγματα; Ποιοὶ εἶναι οἱ τρελοὶ πού θὰ τὰ ἐφαρμόσουν αὐτά;» Μία τέτοια ἀντίδραση μᾶς φέρνει στὸ νοῦ τὴν διαπίστωση τοῦ Ἀποστόλου: «Ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστι, τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι». Καὶ ὅμως ὁ σκληρὸς ἀγώνας τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι οὔτε μάταιος, οὔτε ἄσκοπος, οὔτε ἀνόητος. Ἔχει στὸ τέρμα του τὸ μεγαλύτερο ἔπαθλο ποὺ μπορεῖ νὰ κατακτήσει ἄνθρωπος, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό! Ὅλος ὁ ἀγώνας γίνεται μὲ στραμμένα τὰ μάτια «εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν». Σὲ αὐτὴν τὴν φράση ἔγκειται τὸ νόημα τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς. Μόνο ἐφόσον πιστεύεις ἀκράδαντα στὸν Χριστὸ βρίσκεις νόημα στὸν τραχὺ τρόπο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, γιατί Αὐτὸς εἶναι ὄχι μόνο ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὁ «τελειωτής», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἀνυψώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τῆς χαρίζει τὴν ὁμοίωση μὲ τὸν Θεό, τὴν θέωση, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς ποθήσουμε, λοιπὸν, νὰ γίνουμε ἅγιοι σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι», ἂς φιλοτιμηθοῦμε νὰ μοιάσουμε καὶ ἐμεῖς μὲ τοὺς μυριάδες Ἁγίους ποὺ μᾶς περιβάλλουν, ἂς βάλουμε ἀρχὴ στὸν ἀγώνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονή, ἀλλὰ καὶ μὲ χαρά, γιατί στὸ τέλος τοῦ δρόμου μᾶς περιμένει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστὸς κρατώντας τὰ στεφάνια τῆς νίκης! Ἀμήν, γένοιτο!                      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΧΙΑΚΑ  ΠΕΝΘΗ

 

 

      Με βαθειά  θλίψη, πληροφορήθηκα   σήμερα  ὅτι ἔφυγε ἀπό  κοντά  μας για το οὐράνιο ταξίδι, μιά καλή μου  συνεργάτης ἡ Μαρία Χρονοπούλου.

     Πέρασε ἕνα  μεγάλο και ὑπεράνθρωπο ἀγώνα με τόν φονικό ἰό τοῦ covid-19.

    Διετέλεσε ἔντιμος  συνεργάτης  μου ἐπί  21 ὁλόκληρα  χρόνια  στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο τῆς  Παναγίας  Λατομιτίσσης, διδάσκοντας  τό   μάθημα  τῶν Ἱσπανικῶν.

      Ἡ σημαντική καί  πολυετής προσφορά  της  χαρακτηρίζεται ἀπό ἀνιδιοτέλεια και ὑπευθυνότητα.

     Διεκρίνετο ἀπό εὐρύτατη μόρφωση, κοινωνική καί μορφωτική   παιδεία.

    Ὁ πόνος και  ἡ λύπη για ὅλους, ὅσους τήν γνώριζαν δέν περιγράφεται.

    Ἡ  πολυχρόνια  συνεργασία  μου  μαζί  της, μοῦ ἐπιτρέπει να ὑπογραμμίσω ὅτι ὁ  χαρακτήρας  της   ἐστολίζετο μέ τίς ἀρετές τῆς ἁπλότητας,    καταδεκτικότητας,  τιμιότητας  και  προσφορᾶς ἀπό καρδίας  σέ  πολλές  ἐθελοντικές  θέσεις  καί  διαδρομές της.

     Τό  κενό πού ἄφησε στό Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο τῆς  Παναγίας  Λατομιτίσσης, εἶναι  δυσαναπλήρωτο.

      Ἐκφράζω ἀπό βάθους  καρδίας τά  θερμά  μου  συλλυπητήρια  στη βαρυπενθοῡσα οἰκογένειά  της, ἰδιαιτέρως στήν πληγωμένη μητέρα  της  και τόν  καλό  της σύζυγο.

     Εὔχομαι και   προσεύχομαι ὁ  δωρεοδότης Χριστός  μας  να ἀναπαύσει τήν  ψυχή  της «ἐν κόλποις Ἀβραάμ, Ἰσαάκ και Ἰακώβ».

      Καλό  παράδεισο  καί καλή Ἀνάσταση, ἀξέχαστη  Μαρία.

 

        Ὁ  ὑπεύθυνος  τῆς  λειτουργίας  τοῦ           Κουκουναρείου      Πνευματικοῦ        Κέντρου

+   Πρωτ. π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΕ')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2021

Ἀριθμός  24

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(Πρξ. β΄, 1-11)

20 Ἰουνίου 2021

*

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΟΣΜΑ

Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες οἱ ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός͵ καὶ ἐκάθισεν ἐφ΄ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν͵ καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες πνεύματος ἁγίου͵ καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ πνεῦμα ἐδίδου ἀποφθέγγεσθαι αὐτοῖς. ῏Ησαν δὲ ἐν Ἰερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι͵ ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθεν τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη͵ ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. Ἐξίσταντο δὲ καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους͵ Οὐχ ἰδοὺ ἅπαντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν; Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται͵ καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν͵ Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν͵ Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν͵ Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν͵ Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην͵ καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι͵ Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι͵ Κρῆτες καὶ Ἄραβες͵ ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

        «Καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἐτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι».

Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅλοι οἱ Μαθητὲς Του βρίσκονταν σὲ ἀναμονὴ τοῦ ἐπηγγελμένου μεγάλου γεγονότος, τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος καὶ τῆς ἐνδύσεως δυνάμεως ἐξ ὕψους. Ἡ προσδοκία τους δὲν ἄργησε νὰ ἐκπληρωθεῖ. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅταν ὅλοι εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὸ ἴδιο μέρος, μὲ μία καρδιὰ καὶ μὲ μία λαχτάρα, ξαφνικὰ ἀκούγεται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ «ἦχος ὥσπερ φερομένης βιαίας πνοῆς», σὰν σφοδρὸς ἄνεμος ποὺ λυγίζει τὰ πάντα, νὰ γεμίζει τὸν οἶκο, ὅπου ἦταν καθισμένοι οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄλλοι Μαθητές. Βλέπουν, τότε, μὲ τὰ μάτια τους νὰ διαμοιράζονται σὲ αὐτοὺς «γλῶσσες» παρόμοιες μὲ τὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς καὶ στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς νὰ κάθεται ἀπὸ μία τέτοια «γλῶσσα πυρός». Καὶ ὅλοι «ἐπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου», γέμισαν, πλημμύρισαν, ξεχείλισαν ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα. 

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε καὶ νὰ θαυμάσουμε τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεχύνεται σὰν γιγαντιαῖο, ἀγαθοποιητικό, ζωοποιητικὸ ρεῦμα στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, πλημμυρίζει τὰ πάντα καὶ δὲν ἀφήνει οὔτε ἕνα ἀπειροελάχιστο ποσοστὸ τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀνεπηρέαστο ἀπὸ αὐτό. Ὁ Θεὸς εἶναι πάμπλουτος καὶ γενναιόδωρος, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὲς τὶς ἀνθρωποπαθεῖς ἐκφράσεις, γιὰ νὰ περιγράψουμε τὴν πλησμονὴ τῆς Χάριτος, τὴν ὁποία παρέχει στοὺς ἀξίους. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς ὅλης της κτίσεως, ὁρατῆς καὶ ἀόρατης, Αὐτὸς καθορίζει καὶ διοικεῖ τὰ πάντα καὶ οἰκονομεῖ τὰ πάντα πρὸς ὄφελος τοῦ πλάσματός Του. Ὅπου κρίνει ἀναγκαία τὴν παροχὴ τῆς Χάριτός Του, θὰ τὴν ἐπιδαψιλεύσει ἀφειδώλευτα. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, λοιπόν, ὅταν ἐγκαθιδρύεται ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, πού εἶναι τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ ποὺ παρέχει ὁ Θεὸς στὴν ἀνθρωπότητα, ἡ παροχὴ τῆς θείας Χάριτος εἶναι ἀφθονότατη, εἶναι τόσο πληθωρική, εἶναι τόσο ἄπειρη, ὥστε φθάνει ἀπαραμείωτη μέχρι τὶς ἡμέρες μας καὶ θὰ εἶναι παροῦσα καὶ θὰ διακρατεῖ τὴν Ἐκκλησία ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Αὐτὴ ἡ θεία Χάρις ποὺ ξεχύθηκε τότε στὸ ὑπερῶο τῆς Πεντηκοστῆς ἐπάνω στοὺς Ἀποστόλους εἶναι αὐτὴ ποὺ διαμοιράζεται στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν μέσω τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν ἱερέων, ὅταν ἐπιτελοῦν τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, καὶ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐνισχύει τοὺς διωκομένους Χριστιανοὺς νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς πειρασμούς, ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο. Εἶναι αὐτὴ ἡ Χάρις ποὺ καθιστὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἄτρωτη στὶς ἐπιθέσεις τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του, σύμφωνα μὲ τὸν λόγό Του: «Πύλαι ᾋδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ἀμέσως μὲ τὴν ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπάνω στοὺς Ἀποστόλους ἄρχισαν τὰ θαυμαστά, τὰ ὑπερφυὴ φαινόμενα. Ἄρχισαν οἱ Ἀπόστολοι «λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις». Αὐτὸ τὸ χωρίο ἐπιδέχεται δύο ἑρμηνεῖες. Σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη, τοῦ Καθηγητῆ Παναγιώτη Τρεμπέλα, «τὸ Πνεῦμα, ποὺ τοὺς ἐνέπνεε, ἔδιδε εἰς αὐτοὺς νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ λέγουν θείους καὶ οὐρανίους λόγους καὶ διδασκαλίας ὑψηλάς καὶ θεοπνεύστους». Οἱ Ἀπόστολοι ἀρχίζουν νὰ μεταδίδουν ἕναν λόγο ποὺ ποτὲ μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ δὲν εἶχε ἀκουστεῖ ἀπὸ ἀνθρώπινα χείλη, ἕναν λόγο ποὺ εἶναι τελείως πνευματικός, ξένος πρὸς ὁ,τιδήποτε γήινο καὶ σαρκικό. Ὁ λόγος τους εἶναι πλέον λόγος Χριστοῦ, δὲν εἶναι λόγος ἀνθρώπινης σοφίας καὶ λογικῆς, λόγος σοφισμάτων καὶ τεχνασμάτων, εἶναι ἕνας λόγος ὑπερλόγος. Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ φανερώνει ἡ φράση: «καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πλέον καθοδηγεῖ τὸ νοῦ, τὴν καρδιά, τὸ στόμα τῶν Ἀποστόλων, Αὐτὸ παρέχει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀγράμματους ψαράδες τῆς Γαλιλαίας τὴν σοφία καὶ τὴν γλωσσικὴ ἔκφραση, γιὰ νὰ διδάξουν στὸ λαὸ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅπως λέγει τὸ τροπάριο τοῦ ἑσπερινοῦ της σημερινῆς ἑορτῆς: «πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, βρύει προφητείας,……., ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν». 

Σύμφωνα μὲ μία δεύτερη ἑρμηνεία αὐτὸ τὸ «ἑτέραις γλώσσαις» σημαίνει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἄρχισαν νὰ ὁμιλοῦν ξένες γλῶσσες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνονται κατανοητοὶ ἀπὸ ἀλλόγλωσσους Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὴν Ἱερουσαλὴμ «ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τόν οὐρανόν». Μία ἄλλη ἄποψη λέγει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι μιλοῦσαν στὴ δική τους γλώσσα, τὰ Ἑβραϊκά, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἄκουγαν τὰ νοήματα νὰ ἐκφέρονται στὴ δική τους γλῶσσα, σὰν νὰ γινόταν μία αὐτόματη μετάφραση στὰ αὐτιὰ τοῦ καθενός. Ὅποια ἄποψη καὶ ἂν ἀληθεύει, αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἵρεται ἡ σύγχυση τῶν γλωσσῶν καὶ ἡ ἀσυνεννοησία ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, παύει νὰ ἔχει ἰσχὺ ἡ διαίρεση καὶ ἡ δυσαρμονία τῶν ἐθνῶν καὶ εἰσάγεται ἡ ἑνότητα καὶ ἡ ὁμόνοια στὴν ἀνθρωπότητα. Ὅπως λέγει τὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς: «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεεν, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος. Ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν». Γιατί τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνει καὶ ἀδελφοποιεῖ ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀποδιώκει τὶς διαιρέσεις καὶ τὶς ἐχθρότητες, θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι καί, ἐπειδὴ ἡ διάδοση τοῦ Θείου Λόγου προσκρούει σὲ γλωσσικὰ ἐμπόδια ποὺ ἀποτελοῦν συνέπειες τῆς παλαιᾶς ἁμαρτίας, παρέχει τὸ χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο κηρύσσεται τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια ἀπὸ τότε. Ἡ Ἐκκλησία ποὺ γεννήθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐξακολουθεῖ νὰ καταυγάζει τὸν κόσμο μὲ τὸ Φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί, ὅσο καὶ ἂν πολεμεῖται, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ σώζει αὐτοὺς ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν. Ἡ πλησμονὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέχρι καὶ σήμερα ἀποτελεῖ τὸν μεγαλύτερο θησαυρὸ ποὺ ὑπάρχει σὲ αὐτὸν τὸν μάταιο κόσμο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ εἶναι ἕνας θησαυρὸς στὸν ὁποῖο ὅλοι μποροῦμε νὰ μετέχουμε δωρεάν, ἀρκεῖ νὰ τρέξουμε μὲ πόθο στὸ ταμεῖο τῆς Χάριτος, τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, νὰ κλίνουμε μὲ ἀληθινὴ μετάνοια τὸ ἐπηρμένο φρόνημά μας καὶ νὰ προσκυνοῦμε δοξάζοντας Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον! Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗ (ΚΔ')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  23

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

(Πρξ. κ΄, 16-18, 28-36)

13 Ἰουνίου 2021

*

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον͵ ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ΄ ἔσπευδε γὰρ εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτὸν εἶπεν αὐτοῖς΄ Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ͵ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους͵ ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ͵ ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου΄ καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε͵ μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ΄ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτως κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων͵ μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε΄ Μακάριόν ἐστιν μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπὼν, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα βαθιὰ συγκινητικό, ἐξομολογητικὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου παρακολουθοῦμε στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι οἱ τελευταῖες παραγγελίες καὶ ὑποδείξεις του πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἐφέσου καὶ τῆς Μιλήτου, τοὺς ὁποίους δὲν θὰ ξαναέβλεπε, καθὼς ἐπρόκειτο νὰ πλεύσει πρὸς τὴν Παλαιστίνη καὶ ἐκεῖ, στὰ Ἱεροσόλυμα, θὰ συλλαμβανόταν καὶ θὰ ὁδηγοῦνταν σιδηροδέσμιος ἐνώπιον βασιλέων καὶ ἡγεμόνων γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Στὸν λόγο του αὐτὸ φανερώνει ὅλη τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φροντίδα γιὰ τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ συγχρόνως ἐκφράζει μία μεγάλη ἀγωνία καὶ λύπη γιὰ τὸ τί πρόκειται νὰ συμβεῖ. Λέγει ἀκριβῶς: «Προσέχετε τοὺς ἑαυτούς σας καὶ ὁλόκληρο τὸ ποίμνιο, στὸ ὁποῖο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο σᾶς ἔθεσε ἐπισκόπους,…… Διότι ξέρω τοῦτο, ὅτι, μετὰ τὴν ἀναχώρησή μου, θὰ μποῦν μεταξὺ σας λύκοι ἄγριοι καὶ δὲν θὰ λυπηθοῦν τὸ ποίμνιο, καὶ ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς ἴδιους θὰ σηκωθοῦν ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι θὰ διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ παρασύρουν τοὺς μαθητές, ὥστε νὰ ἀκολουθήσουν αὐτούς.» Εἶναι γεγονὸς πὼς ὁ Διάβολος μισεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ προσπαθεῖ νὰ δυσκολέψει ἢ καὶ νὰ ματαιώσει τὴν δυνατότητά τους νὰ σωθοῦν. Γι’ αὐτὸ ἐφευρίσκει μύριους τρόπους, γιὰ νὰ ἀποσπάσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀληθείας καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν πλάνη καὶ στὴν ἀπώλεια. Ὡς μισόκαλος ποὺ εἶναι δὲν ἀντέχει νὰ βλέπει τὴν πνευματικὴ καρποφορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ σπείρει ζιζάνια, νὰ προκαλέσει σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμό.

Χρησιμοποιεῖ, λοιπὸν, ὡς ὄργανά του ἀνθρώπους ἐγωπαθεῖς, ἐπηρμένους, ἀπειθεῖς, ἐπιρρεπεῖς σὲ ποικίλα πάθη, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ξεκίνησαν ἐλπιδοφόρα τὴν πορεία τους ὡς Χριστιανοί, κάποια στιγμὴ ἐξέκλιναν ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ἀκολούθησαν ἕναν «προσωπικὸ Χριστιανισμὸ» καί, τὸ χειρότερο, ἄρχισαν νὰ διδάσκουν καὶ νὰ διαδίδουν τὶς λανθασμένες διδασκαλίες τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ «λύκοι οἱ βαρεῖς, οἱ μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», εἶναι οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι ἐχθροί, γιατί ἔχουν ξεπηδήσει μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας, κατέχουν ἀξιώματα, εἶναι σεβαστοὶ καὶ ἡ γνώμη τους θεωρεῖται ἔγκυρη. Αὐτοὶ κηρύττουν διεστραμμένες διδασκαλίες, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποσπάσουν τοὺς ἀνίδεους καὶ ἀφελεῖς χριστιανοὺς καὶ νὰ τοὺς καταστήσουν ὀπαδούς τους. Στόχος αὐτῶν τῶν ψευδοδιδασκάλων καὶ αἱρετικῶν δὲν εἶναι νὰ σώσουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ νὰ ἀποκτήσουν ἕνα «προσωπικὸ ποίμνιο», νὰ οἰκοδομήσουν μία «ἰδιωτικὴ ἐκκλησία», στὴν ὁποία ὁ πρώτιστος, ἔστω καὶ ἀνομολόγητος, στόχος εἶναι ἡ ἐπιβράβευση, ἡ προβολὴ καὶ ἡ ἐξύμνησή τους.

Ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε ἕνα ἀσφαλὲς καὶ ἀλάνθαστο κριτήριο, μὲ τὸ ὁποῖο γίνεται ὁ ποιοτικὸς ἔλεγχος μιᾶς διδασκαλίας. Εἶναι τὸ πνεῦμα ταπείνωσης καὶ πραότητας. Ἕνας ταπεινὸς διδάσκαλος καὶ ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καὶ ἂν ὑποπέσει σὲ κάποιο λάθος, εἴτε στὴν διατύπωση τοῦ δόγματος, εἴτε σὲ κάποιο ἄλλο ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀμέσως θὰ τὸ διορθώσει καὶ θὰ ζητήσει συγγνώμη, μόλις τοῦ ὑποδειχθεῖ τὸ σωστό, χωρὶς νὰ δυσανασχετήσει ἢ νὰ θυμώσει. Ὁ ἀληθινὸς ποιμένας γνωρίζει ὅτι ὡς ἀδύναμος ἄνθρωπος  εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ὑποπέσει σὲ ἀκούσια λάθη, ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι φοβερό. Μὲ τὴν ταπείνωση προσελκύει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ βρίσκει τὸν ὀρθὸ δρόμο, ἂν πρὸς στιγμὴν τὸν ἔχασε, καὶ ἔτσι ὠφελεῖ τὸ ποίμνιο. Φοβερὸ καὶ καταστροφικὸ εἶναι ἀντιθέτως τὸ νὰ μὴν μετανοεῖ καὶ νὰ μὴν ὑπακούει στὴν θεόπνευστη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας ὑπερήφανος διδάσκαλος, μὲ ἀρρωστημένη αὐτοπεποίθηση καὶ διογκωμένο τὸ «ἐγώ» του, ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει νὰ παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀλήθειας καὶ ὁδηγεῖ τοὺς ἀκροατὲς καὶ ἀκολούθους του στὴν πνευματικὴ καταστροφή. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο γεννιοῦνται οἱ αἱρέσεις ποὺ μαστίζουν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀκυρώνουν τὴ δυνατότητα τῶν ἀνθρώπων νὰ σωθοῦν. Αἴτιο γιὰ ὅλα αὐτά, μία καὶ εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, εἶναι ἡ δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια. 

Ὅλα αὐτὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὶς κακοδοξίες καὶ τὶς αἱρέσεις, ποὺ θὰ λυμαίνονταν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὰ προέβλεπε μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ πραγματικὰ θλιβόταν, ὄχι γιατί οἱ αἱρετικοὶ θὰ ἔβλαπταν ἕνα δικό του «κατόρθωμα», ὅπως θὰ ἔλεγε κάποιος ὅτι ἦταν οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ποὺ εἶχε ἱδρύσει, ἀλλὰ γιατί θὰ πλάνευαν καὶ θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἀπώλεια ψυχὲς ἁπλῶν Χριστιανῶν. Τὸ μεγάλο μέλημά του ἦταν νὰ σωθοῦν ψυχές, τὶς ὁποῖες ὁ Χριστὸς «περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος». Πραγματικὰ, πόσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι οἱ ἀνάξιοι ποιμένες νὰ ἐμποδίζουν τὸ ἔργο τοῦ ἴδιου του Χριστοῦ, εἴτε μὲ τὰ λόγια τους, εἴτε μὲ τὶς πράξεις τους! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ μία τόσο βαριὰ φράση γιὰ νὰ τοὺς χαρακτηρίσει, τοὺς ὀνομάζει «λύκους βαρεῖς», δηλαδὴ ἄγριους καὶ αἱμοβόρους, καὶ προσπαθεῖ νὰ συνετίσει κάποιους ποὺ θὰ «φιλοδοξοῦσαν» νὰ γίνουν αἱρεσιάρχες, ἀκόμη καὶ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὰ μέρη ἐκεῖνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Πολὺ πιθανὸν καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἄκουγαν τὰ λόγια του αὐτὰ θὰ γίνονταν σὲ λίγο «λύκοι βαρεῖς».

Σήμερα, Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μνημονεύουμε τοὺς ἀγῶνες καὶ τὴν ἀγωνία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικὸ νὰ ἀναλογισθεῖ κανεὶς πόσο σκληρὰ πάλεψαν οἱ θεοφόροι Πατέρες ἀνὰ τοὺς αἰῶνες γιὰ νὰ διατηρήσουν ἀνόθευτη τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὴ μεταδώσουν στὶς ἑπόμενες γενιὲς τῶν Χριστιανῶν. Ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τῆς ἀντίχριστης ἐποχῆς μας, ποὺ ἀκοῦμε πολλοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ ἀνίερους διδασκάλους, πραγματικοὺς «λύκους βαρεῖς», νὰ πρεσβεύουν ἀθεολόγητες δοξασίες καὶ ἀνήθικες πρακτικές, ὅπως συμβαίνει μὲ τὴν λεγόμενη «μεταπατερικὴ θεολογία», ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντιχριστιανική, ἂς ἐκτιμήσουμε τὸν θησαυρὸ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ τὸν κρατοῦμε ἀπαραχάρακτο καὶ νὰ τηροῦμε ὁλοπρόθυμα τὶς διδαχές τους πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν, γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  22

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(Πραξ. ιστ΄, 16-34)

6 Ἰουνίου 2021

*

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. 17 αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. 18 τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. 19  Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, 20 καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν  Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες. 21 καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. 22 καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, 23 πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· 24 ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. 25 Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. 26 ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. 27 ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. 28 ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. 29 αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; 31 οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον  Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. 32 καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. 33 καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, 34 ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πολλὲς φορὲς στὴ ζωὴ μας προβληματιζόμαστε γιὰ διάφορα ζητήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν καὶ ἀναζητοῦμε τὴ λύση εἴτε μελετώντας οἱ ἴδιοι καὶ ὁδηγούμενοι σὲ ἕνα συμπέρασμα, εἴτε ρωτώντας κάποιους ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους ἐμπιστευόμαστε, γιατί τοὺς θεωροῦμε ἀξιόπιστους καὶ γνῶστες τοῦ θέματος ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ. Μία τέτοια περίπτωση βλέπουμε στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὅπου ἕνα σημαντικὸ ἐρώτημα ἀκούγεται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ δεσμοφύλακα τῶν Φιλίππων, ἕνα ἐρώτημα ποὺ εἶναι τὸ σημαντικότερο καὶ τὸ μόνο ἀπαραίτητο πού μπορεῖ νὰ διατυπώσει ἄνθρωπος σὲ τοῦτον τὸν κόσμο: «Τί με δεῖ ποιεῖν, ἵνα σωθῶ;» «Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ σωθῶ;» Καὶ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ βρίσκει ἄμεση καὶ δραστικὴ ἀπάντηση ἀπὸ τούς πλέον ἁρμόδιους ἀνθρώπους, τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν Ἀπόστολο Σίλα, οἱ ὁποῖοι εἰδικεύονται ἀκριβῶς σὲ αὐτό, δηλαδὴ στὸ νὰ καθοδηγοῦν ψυχὲς στὴ σωτηρία, ἐφόσον τὸ θέλουν.

Ὅλα ξεκίνησαν ἀπὸ μία μικρὴ δούλα, ἡ ὁποία εἶχε «πνεῦμα πύθωνος», μαντικὸ πνεῦμα, καὶ ἀπέφερε πολλὰ κέρδη στοὺς κυρίους της μὲ τὶς μαντεῖες της. Αὐτή, μόλις εἶδε τοὺς δύο Ἀποστόλους, τοὺς πῆρε ἀπὸ πίσω καὶ ἀπεκάλυπτε τὴν  ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ αὐτοὶ εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου καὶ κηρύσσουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Ἐπειδὴ εἶχε γίνει ἐνοχλητική, ὁ Παῦλος διέταξε τὸ πονηρὸ πνεῦμα νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ γυναίκα αὐτὴ καὶ ἔτσι ἐξαφάνισε τὴν κερδοφόρα ἐπιχείρηση τῶν ἀφεντικῶν της. Ἐξαγριωμένοι αὐτοὶ ἁρπάζουν τοὺς δύο καὶ τοὺς ὁδηγοῦν μπροστὰ στοὺς ἄρχοντες τῶν Φιλίππων καὶ τοὺς κατηγοροῦν ὡς Ἰουδαίους ταραχοποιοὺς καὶ ὡς διδασκάλους συνηθειῶν ἀντιθέτων ἀπὸ αὐτὲς ποὺ παραδέχονται οἱ Ρωμαῖοι. Πολὺς κόσμος μαζεύτηκε γύρω τους ἀπὸ περιέργεια καὶ οἱ στρατηγοί, ἀφοῦ τοὺς γύμνωσαν, διέταξαν νὰ τοὺς μαστιγώσουν. Στὴ συνέχεια, τοὺς πέταξαν στὴ φυλακὴ καὶ διέταξαν τὸν δεσμοφύλακα νὰ τοὺς φυλάττει  ὅσο γινόταν πιὸ αὐστηρά. Αὐτὸς τοὺς ἔβαλε στὸ πιὸ ἀσφαλὲς κελὶ καὶ ἔσφιξε τὰ πόδια τους στὸ ξύλο. Πέρασε ἡ ὥρα, νύχτωσε καὶ γύρω στὰ μεσάνυχτα, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας ὑμνοῦσαν τὸν Θεὸ καὶ οἱ ἄλλοι συγκρατούμενοι τοὺς ἄκουγαν ἐκστατικοί, ξαφνικὰ γίνεται ἰσχυρὸς σεισμός, συγκλονίζονται τὰ θεμέλια της φυλακῆς, ἀνοίγουν οἱ πόρτες καὶ ὅλα τὰ δεσμὰ λύνονται ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τῶν κρατουμένων. Ξυπνάει ὁ δεσμοφύλακας, βλέπει πὼς ὅλες οἱ σιδερένιες πόρτες εἶναι ἀνοιχτὲς καὶ τραβάει τὸ ξίφος του γιὰ νὰ αὐτοκτονήσει, νομίζοντας πὼς εἶχαν δραπετεύσει οἱ δεσμῶτες. Μὲ μεγάλη φωνὴ τὸν σταματᾶ ὁ Παῦλος λέγοντάς του πὼς ὅλοι εἶναι μέσα καὶ νὰ μὴν κάνει κακὸ στὸν ἑαυτό του. Ἔντρομος τότε ὁ δεσμοφύλακας παίρνει ἕναν δαυλό, γιὰ νὰ βλέπει, ὁδηγεῖ τοὺς δύο Ἀποστόλους ἔξω ἀπὸ τὴ φυλακή, γονατίζει μπροστά τους καὶ θέτει τὸ ἐρώτημα αὐτό: «Κύριοι, τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ σωθῶ;»

Γιὰ νὰ φτάσει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς στὸ σημεῖο νὰ ἐνδιαφερθεῖ τόσο πολὺ γιὰ τὴ σωτηρία του, συνέτρεξαν τρεῖς παράγοντες. Πρῶτον, ὁ ἴδιος πρέπει νὰ ἦταν εὐαίσθητος ἄνθρωπος. Ἀπὸ καιρὸ πρέπει νὰ εἶχε βαθύτερες ἀναζητήσεις σχετικὰ μὲ τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὸν προορισμό του ὡς ἀνθρώπου, ἔβλεπε ὅμως, καὶ τὸ ἀδιέξοδό τῆς καθιερωμένης, εἰδωλολατρικῆς θρησκείας καὶ τὴν ἀποσύνθεση τῆς κοινωνίας ὁλόγυρά του. Δεύτερον, ἔμαθε γιὰ τὴν ἀναταραχὴ ποὺ προκάλεσαν στὴν πόλη οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ πολὺ πιθανὸν ἄκουσε καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τους, ποὺ ἦταν ἡ πίστη στὸν Χριστό. Τρίτον, συγκλονίστηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ σεισμοῦ, τῆς διάνοιξης τῶν θυρῶν καὶ τῆς ἀποδέσμευσης τῶν κρατουμένων, κυρίως, ὅμως, ἔμεινε ἔκθαμβος ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι κανεὶς δὲν δραπέτευσε, ἀλλὰ ὅλοι ἔμειναν στὶς θέσεις τους! Αὐτὸ ἦταν τὸ συγκλονιστικότερο ἀπὸ ὅλα: πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνοίγει μία φυλακὴ καὶ νὰ μὴν τσακίζονται σὰν ἀλλόφρονες οἱ κρατούμενοι νὰ τὸ σκάσουν; Τί ἦταν αὐτὸ πού τοὺς κράτησε μέσα στὴ μισητὴ φυλακή;

Ἦταν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεπήγαζε ἀπὸ τοὺς δύο Ἀποστόλους καὶ μετέτρεψε τὴν φυλακὴ σὲ Παράδεισο! Αὐτὴν τὴν θαυμαστὴ καὶ πρωτοφανῆ δύναμη τοῦ Θεοῦ βίωσε καὶ ὁ δεσμοφύλακας, κατάλαβε πὼς οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχει μπροστά του θὰ τοῦ μεταδώσουν τὸν πολυτιμότερο θησαυρὸ καὶ ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία: «Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ σωθῶ;» Ὁ ἴδιος γνωρίζει πὼς ἡ ψυχὴ του κινδυνεύει, μέχρι τώρα ἀκολουθεῖ τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας, βρίσκεται σὲ κατάσταση συναγερμοῦ. Αὐτὸ ποὺ βιώνει ὁ δεσμοφύλακας εἶναι μία θεία ἔλλαμψη, εἶναι τὸ θεῖο δῶρο τῆς μετανοίας. Καὶ σὰν πρακτικὸς ἄνθρωπος ποὺ εἶναι, δὲν ἀναλίσκεται σὲ φιλοσοφικὲς συζητήσεις περὶ Θεοῦ καὶ ἠθικῆς, ἀλλὰ στοχεύει κατευθείαν στὸ πρακτικὸ μέρος τῆς ζωῆς, στὶς σωστὲς ὁδηγίες ποὺ θὰ τὸν σώσουν.

Ἡ ἀπάντηση ποὺ παίρνει εἶναι ἐξίσου λακωνική, ὅπως καὶ ἡ ἐρώτηση. «Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ σωθήσει σὺ καὶ ὁ οἶκός σου!» «Πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ θὰ σωθεῖς»! Τόσο ἁπλά, τόσο σίγουρα! Ἕνα μόνο χρειάζεται γιὰ τὴν σωτηρία ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου ποὺ λαχταρᾶ νὰ σωθεῖ, ἡ πίστη στὸν Χριστό. Ἐδῶ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ διευκρινίσουμε ὅτι ἡ πίστη δὲν νοεῖται μόνο ὡς μία διανοητικὴ ἐνέργεια, ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή, ἀπὸ τὶς συγκεκριμένες πράξεις τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ τὸ «πίστευσον» περιλαμβάνει ὁλόκληρη τὴν χριστιανικὴ πρακτικὴ καὶ θεωρητικὴ πίστη, περιέχει ὁλόκληρη τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Δὲν ἀρκεῖ νὰ διακηρύσσει καὶ νὰ ὁμολογεῖ κάποιος μὲ τὰ λόγια μόνο τὴν πίστη του, ὀφείλει νὰ ἀποδεικνύει συνεχῶς καὶ ἔμπρακτα ὅτι εἶναι μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Διαφορετικὰ θὰ ἰσχύει ὁ λόγος: «Ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν».

Ὅλοι μας ἀσχολούμαστε καθημερινὰ μὲ χίλια δύο πράγματα, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι ἢ ἐντελῶς ἄχρηστα ἢ ἐλάχιστης σημασίας. Ὅλοι μεριμνοῦμε καὶ τυρβάζουμε περὶ πολλά, «ἑνὸς δὲ ἐστὶ χρεία». Καὶ αὐτὸ τὸ ἕνα, τὸ μοναδικὸ καὶ ἀπαραίτητο, πού ἀδιάλειπτα πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, εἶναι τὸ ἐρώτημα τοῦ δεσμοφύλακα: «Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ σωθῶ;». Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Χριστὸ νὰ ἐνσταλάξει στὴν ψυχὴ μας αὐτὴν τὴν ἁγία ἀγωνία, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ κατεργαζόμαστε, μὲ φόβο καὶ τρόμο, τὴ σωτηρία μας, ἔτσι ὥστε, ὅταν ἔρθει ὁ Νυμφίος Χριστός, νὰ μᾶς βρεῖ ἕτοιμους μὲ ἀναμμένες τὶς λαμπάδες μας, γιὰ νὰ εἰσέλθουμε μαζί Του στὸν οὐράνιο Νυμφώνα. Ἀμήν, γένοιτο!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΒ΄)