ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  23

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

(Πρξ. κ΄, 16-18, 28-36)

13 Ἰουνίου 2021

*

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον͵ ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ΄ ἔσπευδε γὰρ εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτὸν εἶπεν αὐτοῖς΄ Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ͵ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους͵ ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ͵ ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου΄ καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε͵ μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ΄ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτως κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων͵ μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε΄ Μακάριόν ἐστιν μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπὼν, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα βαθιὰ συγκινητικό, ἐξομολογητικὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου παρακολουθοῦμε στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι οἱ τελευταῖες παραγγελίες καὶ ὑποδείξεις του πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἐφέσου καὶ τῆς Μιλήτου, τοὺς ὁποίους δὲν θὰ ξαναέβλεπε, καθὼς ἐπρόκειτο νὰ πλεύσει πρὸς τὴν Παλαιστίνη καὶ ἐκεῖ, στὰ Ἱεροσόλυμα, θὰ συλλαμβανόταν καὶ θὰ ὁδηγοῦνταν σιδηροδέσμιος ἐνώπιον βασιλέων καὶ ἡγεμόνων γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Στὸν λόγο του αὐτὸ φανερώνει ὅλη τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φροντίδα γιὰ τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ συγχρόνως ἐκφράζει μία μεγάλη ἀγωνία καὶ λύπη γιὰ τὸ τί πρόκειται νὰ συμβεῖ. Λέγει ἀκριβῶς: «Προσέχετε τοὺς ἑαυτούς σας καὶ ὁλόκληρο τὸ ποίμνιο, στὸ ὁποῖο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο σᾶς ἔθεσε ἐπισκόπους,…… Διότι ξέρω τοῦτο, ὅτι, μετὰ τὴν ἀναχώρησή μου, θὰ μποῦν μεταξὺ σας λύκοι ἄγριοι καὶ δὲν θὰ λυπηθοῦν τὸ ποίμνιο, καὶ ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς ἴδιους θὰ σηκωθοῦν ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι θὰ διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ παρασύρουν τοὺς μαθητές, ὥστε νὰ ἀκολουθήσουν αὐτούς.» Εἶναι γεγονὸς πὼς ὁ Διάβολος μισεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ προσπαθεῖ νὰ δυσκολέψει ἢ καὶ νὰ ματαιώσει τὴν δυνατότητά τους νὰ σωθοῦν. Γι’ αὐτὸ ἐφευρίσκει μύριους τρόπους, γιὰ νὰ ἀποσπάσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀληθείας καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν πλάνη καὶ στὴν ἀπώλεια. Ὡς μισόκαλος ποὺ εἶναι δὲν ἀντέχει νὰ βλέπει τὴν πνευματικὴ καρποφορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ σπείρει ζιζάνια, νὰ προκαλέσει σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμό.

Χρησιμοποιεῖ, λοιπὸν, ὡς ὄργανά του ἀνθρώπους ἐγωπαθεῖς, ἐπηρμένους, ἀπειθεῖς, ἐπιρρεπεῖς σὲ ποικίλα πάθη, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ξεκίνησαν ἐλπιδοφόρα τὴν πορεία τους ὡς Χριστιανοί, κάποια στιγμὴ ἐξέκλιναν ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ἀκολούθησαν ἕναν «προσωπικὸ Χριστιανισμὸ» καί, τὸ χειρότερο, ἄρχισαν νὰ διδάσκουν καὶ νὰ διαδίδουν τὶς λανθασμένες διδασκαλίες τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ «λύκοι οἱ βαρεῖς, οἱ μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», εἶναι οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι ἐχθροί, γιατί ἔχουν ξεπηδήσει μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας, κατέχουν ἀξιώματα, εἶναι σεβαστοὶ καὶ ἡ γνώμη τους θεωρεῖται ἔγκυρη. Αὐτοὶ κηρύττουν διεστραμμένες διδασκαλίες, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποσπάσουν τοὺς ἀνίδεους καὶ ἀφελεῖς χριστιανοὺς καὶ νὰ τοὺς καταστήσουν ὀπαδούς τους. Στόχος αὐτῶν τῶν ψευδοδιδασκάλων καὶ αἱρετικῶν δὲν εἶναι νὰ σώσουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ νὰ ἀποκτήσουν ἕνα «προσωπικὸ ποίμνιο», νὰ οἰκοδομήσουν μία «ἰδιωτικὴ ἐκκλησία», στὴν ὁποία ὁ πρώτιστος, ἔστω καὶ ἀνομολόγητος, στόχος εἶναι ἡ ἐπιβράβευση, ἡ προβολὴ καὶ ἡ ἐξύμνησή τους.

Ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε ἕνα ἀσφαλὲς καὶ ἀλάνθαστο κριτήριο, μὲ τὸ ὁποῖο γίνεται ὁ ποιοτικὸς ἔλεγχος μιᾶς διδασκαλίας. Εἶναι τὸ πνεῦμα ταπείνωσης καὶ πραότητας. Ἕνας ταπεινὸς διδάσκαλος καὶ ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καὶ ἂν ὑποπέσει σὲ κάποιο λάθος, εἴτε στὴν διατύπωση τοῦ δόγματος, εἴτε σὲ κάποιο ἄλλο ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀμέσως θὰ τὸ διορθώσει καὶ θὰ ζητήσει συγγνώμη, μόλις τοῦ ὑποδειχθεῖ τὸ σωστό, χωρὶς νὰ δυσανασχετήσει ἢ νὰ θυμώσει. Ὁ ἀληθινὸς ποιμένας γνωρίζει ὅτι ὡς ἀδύναμος ἄνθρωπος  εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ὑποπέσει σὲ ἀκούσια λάθη, ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι φοβερό. Μὲ τὴν ταπείνωση προσελκύει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ βρίσκει τὸν ὀρθὸ δρόμο, ἂν πρὸς στιγμὴν τὸν ἔχασε, καὶ ἔτσι ὠφελεῖ τὸ ποίμνιο. Φοβερὸ καὶ καταστροφικὸ εἶναι ἀντιθέτως τὸ νὰ μὴν μετανοεῖ καὶ νὰ μὴν ὑπακούει στὴν θεόπνευστη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας ὑπερήφανος διδάσκαλος, μὲ ἀρρωστημένη αὐτοπεποίθηση καὶ διογκωμένο τὸ «ἐγώ» του, ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει νὰ παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀλήθειας καὶ ὁδηγεῖ τοὺς ἀκροατὲς καὶ ἀκολούθους του στὴν πνευματικὴ καταστροφή. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο γεννιοῦνται οἱ αἱρέσεις ποὺ μαστίζουν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀκυρώνουν τὴ δυνατότητα τῶν ἀνθρώπων νὰ σωθοῦν. Αἴτιο γιὰ ὅλα αὐτά, μία καὶ εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, εἶναι ἡ δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια. 

Ὅλα αὐτὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὶς κακοδοξίες καὶ τὶς αἱρέσεις, ποὺ θὰ λυμαίνονταν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὰ προέβλεπε μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ πραγματικὰ θλιβόταν, ὄχι γιατί οἱ αἱρετικοὶ θὰ ἔβλαπταν ἕνα δικό του «κατόρθωμα», ὅπως θὰ ἔλεγε κάποιος ὅτι ἦταν οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ποὺ εἶχε ἱδρύσει, ἀλλὰ γιατί θὰ πλάνευαν καὶ θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἀπώλεια ψυχὲς ἁπλῶν Χριστιανῶν. Τὸ μεγάλο μέλημά του ἦταν νὰ σωθοῦν ψυχές, τὶς ὁποῖες ὁ Χριστὸς «περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος». Πραγματικὰ, πόσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι οἱ ἀνάξιοι ποιμένες νὰ ἐμποδίζουν τὸ ἔργο τοῦ ἴδιου του Χριστοῦ, εἴτε μὲ τὰ λόγια τους, εἴτε μὲ τὶς πράξεις τους! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ μία τόσο βαριὰ φράση γιὰ νὰ τοὺς χαρακτηρίσει, τοὺς ὀνομάζει «λύκους βαρεῖς», δηλαδὴ ἄγριους καὶ αἱμοβόρους, καὶ προσπαθεῖ νὰ συνετίσει κάποιους ποὺ θὰ «φιλοδοξοῦσαν» νὰ γίνουν αἱρεσιάρχες, ἀκόμη καὶ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὰ μέρη ἐκεῖνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Πολὺ πιθανὸν καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἄκουγαν τὰ λόγια του αὐτὰ θὰ γίνονταν σὲ λίγο «λύκοι βαρεῖς».

Σήμερα, Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μνημονεύουμε τοὺς ἀγῶνες καὶ τὴν ἀγωνία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικὸ νὰ ἀναλογισθεῖ κανεὶς πόσο σκληρὰ πάλεψαν οἱ θεοφόροι Πατέρες ἀνὰ τοὺς αἰῶνες γιὰ νὰ διατηρήσουν ἀνόθευτη τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὴ μεταδώσουν στὶς ἑπόμενες γενιὲς τῶν Χριστιανῶν. Ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τῆς ἀντίχριστης ἐποχῆς μας, ποὺ ἀκοῦμε πολλοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ ἀνίερους διδασκάλους, πραγματικοὺς «λύκους βαρεῖς», νὰ πρεσβεύουν ἀθεολόγητες δοξασίες καὶ ἀνήθικες πρακτικές, ὅπως συμβαίνει μὲ τὴν λεγόμενη «μεταπατερικὴ θεολογία», ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντιχριστιανική, ἂς ἐκτιμήσουμε τὸν θησαυρὸ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ τὸν κρατοῦμε ἀπαραχάρακτο καὶ νὰ τηροῦμε ὁλοπρόθυμα τὶς διδαχές τους πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν, γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου