ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 32

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον δαιμονιζόμενον» (Ματθ. 9, 32)

31 Ἰουλίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. Eλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός. καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Σκοπὸς τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο ἦταν νὰ νικηθεῖ ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος, διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ καταργήσει τὸν «τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τὸν διάβολον» (Ἑβρ. 2, 14). Καὶ καθὼς γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰω. 3). Μὲ ἄλλα λόγια, γιὰ νὰ ἀντικαταστήσει τὸ βασίλειο τοῦ Σατανᾶ μὲ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα Του (Α΄ Κορ. 15 καὶ Κολ. 1, 13). Τὴν ἴδια ἀποστολὴ ἀνέθεσε ὁ Κύριος καὶ στοὺς μαθητές Του καὶ τοὺς μετέδωσε τὴν δύναμη, ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ τὴν πραγματοποιήσουν. «ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων, ὥστε ἐκβάλλειν αὐτά».

Ὅποιος πιστεύει στὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγία Γραφή, δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου. Τόσο ἡ Παλαιὰ ὅσο καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη διδάσκουν, μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀγαθοὺς ἀγγέλους, ὑπάρχουν καὶ οἱ πονηροί, τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα. Αὐτὰ ἀπὸ τὴν δημιουργία τους ἦταν ἀγαθὰ πνεύματα καὶ ἐξέπεσαν ἐπειδὴ ὑπερηφανεύτηκαν καὶ  θέλησαν νὰ σταθοῦν πάνω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὄντα ἀσώματα καὶ διαθέτουν πνευματικὴ δύναμη. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς παρεμβαίνοντας περιορίζει τὴν δύναμή τους καὶ δὲν ἀφήνει νὰ πειράξουν τοὺς ἀνθρώπους «ὑπὲρ ὃ δύνανται», πάνω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μποροῦν νὰ σηκώσουν.

Ὁ διάβολος ἀνταγωνίζεται τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. Φθονεῖ θανάσιμα τὸν ἄνθρωπο καὶ μηχανεύεται κάθε τρόπο γιὰ νὰ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ τὸν ὑποδουλώσει στὸν ζυγὸ τῆς ἁμαρτίας. “Ἔχει χίλια δυό ποδάρια”, λέει ὁ λαός. Τὰ ὀνόματα ποὺ τοῦ ἀποδίδει ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς βοηθοῦν νὰ ἀντιληφθοῦμε καὶ τὸ καταχθόνιο ἔργο του. Ὀνομάζεται διάβολος ἐπειδὴ διαβάλλει τὸν ἄνθρωπο‧ πονηρὸς ἐπειδὴ χρησιμοποιεῖ τὴν πονηριὰ καὶ τὴν ἀπάτη‧ σατανᾶς ποὺ σημαίνει ἀντίπαλος, ἐπειδὴ ἀντιστρατεύεται τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ‧ πειρασμὸς ἐπειδὴ  ἐπιδιώκει νὰ μᾶς δελεάσει καὶ νὰ μᾶς ἐξαπατήσει‧ ψεύτης καὶ πατέρας τοῦ ψεύδους, ἐπειδὴ τὸ ψέμα ἀποτελεῖ τὸ προσφιλέστερο τέχνασμά του‧ ἀνθρωποκτόνος, ἐπειδὴ ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπώλεια τῶν ἀνθρώπων.    Τὸ ζοφερό του ἔργο συνεχίζεται μέσα στοὺς αἰῶνες. Στὴν ἐποχή μας, δυστυχῶς, ὁ σατανισμὸς εἶναι μία πραγματικότητα ποὺ ἀπειλεῖ τοὺς νέους καὶ τὰ παιδιά μας.

Ἀδελφοί μου,

Ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, τῶν Ἀποστόλων καὶ ὅλων τῶν ἐκλεκτῶν Του, καλούμεθα νὰ ἀντισταθοῦμε στὸν διάβολο, νὰ τὸν πολεμήσουμε μὲ ἀγῶνες, καὶ νὰ μὴν τὸν ἀφήσουμε νὰ κυριεύσει τὴν ψυχή μας. Μπορεῖ οἱ περισσότεροι νὰ μὴν ἔχουμε καταληφθεῖ ἀπὸ πονηρὴ ἐνέργεια, ἀλλὰ ἔχουμε τόσο ὑποταχθεῖ στὰ πάθη μας ποὺ συχνὰ ἔχουμε «δαιμονιῶσα ψυχή». Ὁ ἀκόλαστος, ὁ φιλάργυρος, ὁ θυμώδης, ὁ αἱρετικός, ὁ ὑπερήφανος πειράζονται ἀπὸ τὸν πονηρό.

Ἐμεῖς, ὅμως, τὰ φιλότιμα παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ, ξέρουμε ὅτι ἔχουμε τὴν καλή μας Μητέρα, τὴνἘκκλησία‧ αὐτὴ εἶναι ἡ πνευματική μας μάνδρα. Καὶ ὅπως τὸ πρόβατο ποὺ ἐγκαταλείπει, ποὺ φεύγει ἀπὸ τὸ μαντρί, κινδυνεύει νὰ τὸ κατασπαράξουν οἱ λύκοι, ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας, κινδυνεύει νὰ θανατωθεῖ ἀπὸ τὸν νοητὸ λύκο ποὺ εἶναι ὁ διάβολος. «Μένε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ», συμβουλεύει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. «’Εὰν εἶσαι μέσα, ὁ λύκος δὲν ἔρχεται. Ἐὰν βγεῖς ἔξω, θὰ ἀφανισθεῖς».

Ποιὰ εἶναι τὰ ὅπλα τοῦ Χριστιανοῦ ἐναντίον τοῦ διαβόλου; Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ διάκριση. Ὁ διάβολος εἶναι φοβερός. Προκειμένου νὰ μᾶς ἐξαπατήσει, μεταμορφώνεται σὲ ἄγγελο φωτός. Ἐπαγρύπνηση, λοιπόν, καὶ προσοχὴ στὶς μεθόδους του. Στὸν ἀγῶνα μας αὐτὸν δὲν εἴμαστε μόνοι μας. Ἔχουμε τὴν προσευχή, τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Τίμιος Σταυρός Του εἶναι τὸ ἰσχυρότερο φυλαχτό, τὸ τραῦμα τῶν δαιμόνων. Ὅταν Τὸν φέρουμε ἐπάνω μας καὶ ἐπικαλούμεθα τὴν χάρη Του, ὁ διάβολος δὲν μᾶς πειράζει. Ἀλλὰ καὶ ἡ χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, τῆς Θ. Εὐχαριστίας, τῆς κοινωνίας μας μὲ τὸ Ζωοποιὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, ἀποτελοῦν ὅπλα ἰσχυρότατα στὸν ἀγῶνα μας αὐτόν.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει: Εἶναι φοβερὸ πρᾶγμα νὰ ἔχεις μέσα σου ἔνοικο τὸν διάβολο καὶ νὰ διαπράττεις τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας λέγει: Ὁ διάβολος τὸν Ἀδὰμ, ποὺ ἦταν ντυμένος μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸν ἔντυσε μὲ τὰ ἔργα τῆς αἰσχύνης καὶ αὐτὸν ποὺ ἦταν ντυμένος μὲ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια τὸν γύμνωσε.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης: Κάθε πόλεμος τῶν δαιμόνων ἐναντίον μας ὀφείλεται γενικὰ σὲ τρεῖς αἰτίες: ἢ στὴν ἀμέλεια ἢ στὴν ὑπερηφάνεια ἢ στὸν φθόνο τῶν δαιμόνων. Ὁ πρῶτος εἶναι ἐλεεινός, ὁ δεύτερος πανάθλιος καὶ ὁ τρίτος μακάριος.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Μὴν ἀκοῦς τὸν διάβολο ποὺ σοῦ λέει νὰ τοῦ δώσεις τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο νὰ δώσεις τοῦ Θεοῦ. Ὄχι! ἀλλὰ ξόδευε ὅλες τὶς στιγμὲς τῶν ὡρῶν τῆς ζωῆς σου ὅπως ἀρέσει στὸν Θεό.

Ἀδελφοί μου,

Εἴδαμε στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὴν θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου κωφοῦ καὶ ἀκούσαμε τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων μας γιὰ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, τοὺς δαίμονες.

Ἀπὸ αὔριο ξεκινοῦν οἱ παρακλήσεις πρὸς τὴν Παναγία μας. Κάθε ψυχὴ καλεῖται νὰ τὴν ὑμνήσει καὶ νὰ ζητήσει τὴν  βοήθεια καὶ  μεσιτεία της.

Ἄς δώσουμε τὸν λόγο στὸν Ἅγιο Ἄνθιμο τὸν Χῖο, γιὰ νὰ ἐξυμνήσει μὲ τὸν χαριτωμένο τρόπο του τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐκφράσει ἐπαίνους καὶ ἐγκώμια; Ποιὸς νοῦς μπορεῖ νὰ ἐγκωμιάσει ὅσο εἶναι πρέπον τὴν Κυρίαν Θεοτόκον; Παναγία, τῶν Ἁγίων Σὺ Ἁγία! Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο πιὸ γλυκὸ ὄνομα‧ καὶ ὅλοι μας σὲ κάθε τι ποὺ θὰ τύχει ἕνα λόγο φωνάζουμε: Παναγία μου! Μὰ καὶ νὰ σκουντουφλίσεις, Παναγία μου, φωνάζεις. Ὁποιοδήποτε πρᾶγμα σοῦ συμβεῖ, Παναγία μου, φωνάζεις, γλύτωσέ με! Χαῖρε, λοιπόν, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. Αὐτὸ πρέπει κάθε στιγμὴ νὰ φωνάζουμε. Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ποὺ ὅλες τὶς χάρες τὶς ἔχεις ἐπάνω σου.

Καὶ ἀπευθυνόμενος ὁ Ἅγιος Γέροντας στὶς μοναχὲς ἐπιλέγει: Αὐτὴν καὶ ἐμεῖς, τὴν Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων καὶ τοῦ κόσμου ὅλου, τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τὴν ἀδιάφθορον καὶ ὄντως Θεοτόκον, μὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῆς βασιλείας Της, ἀξιωθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι νὰ Τὴν ἔχωμε σὰν προστάτιδά μας. Δεῖτε τὶ εὐτυχεῖς ποὺ εἴμεθα! Νὰ εὑρεθεῖ ἡ Κυρία Θεοτόκος σὰν προστάτις καὶ Μητέρα μας! Τοιαύτην εὐτυχίαν ἀξιώθηκε καὶ τὴν ἔχει ὅλος ὁ κόσμος. Ὅμως, καὶ οἱ πειρασμοὶ καὶ τὰ βάσανα δὲν λείπουν‧ ἀλλὰ ἡ σκέπη Της, ἡ χάρη Της, ἡ δεξιά Της χεῖρα πάντοτε θὰ μᾶς ἐπιβλέπει, ὅταν διάγωμεν μὲ ὁμόνοια, μὲ ταπείνωση, μὲ ὑπακοή, μὲ σεβασμό, μὲ ὑπομονή. Αὐτὰ Τῆς δίνουν προθυμία καὶ ἐπιμέλεια στὸ νὰ μᾶς σκεπάζει. Διότι καὶ ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ Θεὸς, καθὼς τὸν βλέπεις σὲ βλέπει. Δοξασμένο τὸ ὄνομα τῆς Κυρίας Θεοτόκου‧ ὅλα τὰ ἐπισκιάζει ἡ χάρη Της. Ὅμως, ἔχομε πάλη μὲ τοὺς δαίμονες‧ «οὔκ ἐστιν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας». Δὲν εἴμαστε σὰν τοὺς Μάρτυρες ποὺ πήγαιναν μιὰ φορὰ καὶ θυσιάζονταν. Ἐμεῖς πολεμοῦμε ὅλα μας τὰ χρόνια. Καὶ τὶ πόλεμο! Μὲ τοὺς δαίμονες! Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: Πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας ἄνθρωπος νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ψυχή του, νὰ ἀποφεύγει ἐκεῖνα ποὺ τὸν ἐμποδίζουν γιὰ τὴν σωτηρία του, καὶ νὰ μὴν ἔρθει ὁ Χριστὸς νὰ κατοικήσει μέσα του; Ἐὰν, ὅμως, δὲν κάνουμε ἔτσι, χριστοφόροι θὰ γίνουμε ἢ σατανοφόροι; Διότι ἐφόσον κάμνεις τὰ θελήματα τοῦ Σατανᾶ, δὲν θὰ σὲ ἐξουσιάζει ὁ Σατανᾶς; Προσπαθεῖστε νὰ καθαρίσετε τὴν καρδιά σας ἀπὸ τὰ πονηρά, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατασκηνώσει μέσα σας τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἂν δὲν φροντίσωμε νὰ βγάλωμε τὸν Σατανᾶ ἀπὸ τὴν καρδιά μας, θὰ μᾶς βγάλει αὐτὸς ἀπὸ τὸν Παράδεισο.

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Ἀφοῦ ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ἐνανθρώπησε γιὰ νὰ καταργήσει τὸ κράτος τοῦ διαβόλου καὶ νὰ τὸν συντρίψει μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του, ἂς Τὸν ἀγαπήσουμε, Ἂς Τὸν ἐνθρονίσουμε μέσα στὶς καρδιές μας! Ἂς μὴν Τὸν πικραίνομε μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας. Ἂς μὴν δίνουμε δικαιώματα στὸν πονηρὸ δαίμονα νὰ κατακυριεύει τὶς καρδιές μας. Ἂς ἀγωνισθοῦμε! Μὲ τὸν φιλότιμο ἀγῶνα μας χαίρεται ὁ Χριστός.Οἱ προτροπὲς τοῦ πολυσέβαστου Ἁγίου Ἀνθίμου εἶναι ὅσο ποτὲ ἄλλοτε ἐπίκαιρες. Ἡ ζωντανὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου μας Γέροντα ἂς μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀπόφαση γιὰ τὴν διόρθωσή μας.

Ἂς ἀναφωνήσουμε στὴν Παναγία μας: «Τῶν πειρασμῶν σὺ τὰς προσβολὰς ἐκδιώκεις καὶ παθῶντὰς ἐφόδους, Παρθένε‧ ὅθεν σὲ δοξάζω τὴν Κεχαριτωμένην».

Εἴθε μὲ καθαρὴ καρδιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἑορτάσουμε τὴν ἁγία Της Κοίμηση! Γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 31

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 2, 9)

24 Ἰουλίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδού, προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾽Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ΄ Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς΄ Οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾽Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν΄ Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν΄ ᾽Αφίενταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν΄ ῎Εγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας, τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ΄ ᾽Εγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. Ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι, ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν, τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἔμφυτη τὴν τάση καὶ τὴν ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία. Μάλιστα, ἔρχονται στιγμὲς ποὺ συμβαίνει μέσα του κάτι παράξενο. Τὸ διατυπώνει σαφέστατα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Δὲν κάνω τὸ καλὸ ποὺ θέλω, ἀλλὰ τὸ κακὸ ποὺ δὲν θέλω αὐτὸ κάνω». Καὶ προχωρεῖ στὸ συμπέρασμα: «Ἐὰν κάνω ἐκεῖνο πού δὲν θέλω, τότε δὲν ἐνεργῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία ποὺ κατοικεῖ μέσα μου» (Ρωμ. 7, 18). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προκαλεῖται νὰ διαπράξει μιὰ «ἁμαρτία, ἐμφανίζονται μέσα του δύο ἀντίρροπες δυνάμεις. Ἡ μία τὸν ὠθεῖ στὴν διάπραξη τοῦ κακοῦ καὶ ἡ ἄλλη τὸν ἀποτρέπει. Μετὰ τὴν διάπραξη, ὅμως, τῆς ἁμαρτίας ἐπικρατεῖ στὴν ψυχὴ μιὰ ἔντονη ἐσωτερικὴ ἀναστάτωση. Ὅπως τὸ περιγράφει ὁ ψαλμῳδός:  «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπὸ προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 3, 7).

Αὐτὸ ἔπαθε καὶ ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἀρρώστια του ἦταν, φαίνεται, συνέπεια τῆς ἀπρόσεκτης καὶ ἁμαρτωλῆς ζωῆς του. Ἡ ἐκδοχὴ αὐτὴ δὲν ἀπορρίπτεται, διότι, ὅπως γράφει ὁ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας: «Στοὺς  Ἰουδαίους ἐπικρατοῦσε ἡ ἄποψη, ὅτι  ἡ  ἀσθένεια ἀκολουθοῦσε σὰν τιμωρία τῆς  ἁμαρτίας».

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι τὰ περισσότερα νοσήματα καθὼς καὶ ὁ θάνατος προέρχονται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη μᾶς βεβαιώνει ὅτι τὰ διάφορα πάθη, ὅπως ὁ φθόνος καὶ τὸ μῖσος, βλάπτουν τὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπιδροῦν ἐπιζήμια στὰ κύτταρά του καὶ προκαλοῦν ἀκόμα καὶ ἀνίατες ἀσθένειες.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὅμως, σὰν φιλεύσπλαγχνη μητέρα μᾶς προβάλλει ὡς φάρμακο τὴν μετάνοια. Ἐφόσον μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος εἰλικρινὰ καὶ ἐμπράκτως, παρέχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ τοῦ πνευματικοῦ ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἔτσι ἐπανέρχεται στὴν ψυχὴ ἡ εἰρήνη, ἡ γαλήνη, ἡ χάρη καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Οἱ προτρεπτικὲς φράσεις τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν παράλυτο καὶ ἄλλους ἀσθενεῖς: «μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε» (Λουκ. 8, 50) καί «πορεύου καὶ μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. 8, 11) μᾶς βεβαιώνουν γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα αὐτῶν τῶν δύο προϋποθέσεων.  Ἡ πίστη φέρνει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Ἀνοίγει τὸν δρόμο καὶ τὸν ὁδηγεῖ σὲ συνάντηση μαζί Του. Ἡ μετάνοια προκαλεῖ τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος διακηρύττει: «Μετανοεῖτε‧ ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν»(Α΄ Ἰω. 1, 8).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐγνώριζαν τὴν μεγάλη ἀξία τῆς μετανοίας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Διότι δὲν ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πνεῦμα δυνάμεως» (Β΄ Τιμ. 9, 7)‧ καί «ἀνδρίζεσθε καὶ ἐνδυναμοῦσθε ἐν τῇ  πίστει» (Α΄ Κορ. 15, 13).

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος  σχολιάζοντας τὴν σημερινὴ περικοπὴ τονίζει: «Τοὺς μάρτυρες τῆς ἀρρώστιας τοὺς κάνει καὶ τῆς ὑγείας μάρτυρες. Ἐγὼ θὰ ἤθελα, λέγει ὁ Κύριος, μὲ τὴν δική σου ἀσθένεια νὰ θεραπεύσω καὶ αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι ὑγιεῖς, ἐνῶ τὸ πνεῦμα τους νοσεῖ. Ἐπειδὴ, ὅμως, δὲν θέλουν, πήγαινε στὸ σπίτι σου νὰ θεραπεύσεις τοὺς δικούς σου. Βλέπετε πῶς δείχνει ὅτι εἶναι δημιουργὸς ψυχῆς καὶ σώματος;»

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει κάθε ντροπὴ καὶ καθιστᾶ ἀδιάντροπους αὐτοὺς ποὺ ἁμαρτάνουν, ἐξαιτίας τοῦ σκοτισμοῦ τοῦ μυαλοῦ τους. Ἀγωνισθεῖτε νὰ ἀποβάλλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε  τὴν  καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρήστε την ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές Του. Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σὲ αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ νὰ ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο ἀσταμάτητο. Γι’ αὐτὸ νὰ προσεύχεσθε στὸν Θεό. Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμη παραπτώματα. Ἂν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπίζεσθε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα καὶ προσπέσατε στὸν Θεὸ ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώματα βαθιὰ ριζωμένα. Πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μιὰ σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴν βαριὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχὴ καὶ πολλὴ προσευχή».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης: «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπιτρέπει νὰ κατοικοῦν μέσα στὴν καρδιά του τὰ πάθη, τὰ γεννήματα τοῦ διαβόλου, σταδιακὰ μολύνεται μὲ δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια ποὺ κάνει δύσκολη τὴν ἐπιστροφή του στὴν ἀρετή».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος ἐδίδασκε τὴν ἱερὰ ἀδελφότητά του: «Τὰ πάθη παρακολουθοῦν ἡμέρα καὶ νύκτα γιὰ νὰ εὕρουν τρόπο νὰ εἰσχωρήσουν μέσα μας.

Ὅταν δοῦν ὅτι ταράχθηκε ἡ καρδιά, τὰ βλέπεις καὶ συνάζονται σὰν τὰ μυρμήγκια: ὁ θυμός, ἡ ἀναισθησία, ἡ ὀργή, τὸ μῖσος, ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος. Εὐθὺς ἔρχεται ὁ μαρασμὸς τῆς καρδιᾶς, κλαυθμός, σύγχυσις, στενοχώρια, διότι ἄλλος ἦλθε μέσα της καὶ τὴν ἔκαμε ἐρείπιο. Ἐὰν ἡ καρδιὰ εἶναι μὲ τὸν Θεόν, δὲν μπορεῖ νὰ κάμη τίποτα ὁ Σατανάς. Ὅταν δεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα στὴν καρδιά, φεύγει μακριά, διότι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν Θεόν».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐδίδασκε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐπιδιώκει νὰ γνωρίσει τὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἠθικὰ πτωχή του κατάσταση, γιὰ νὰ γίνεται ταπεινὸς καὶ συμπαθὴς πρὸς τοὺς ἄλλους ἁμαρτωλούς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ἔλεγε ὅτι οἱ πόρνες καὶ οἱ τελῶνες ἔχουν μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση τὸ προβάδισμα γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος Γέροντας δὲν ἤθελε νὰ ἀκούσει γιὰ τέτοιους ἁμαρτωλοὺς καμιὰ κατηγορία, γιατί - ἔλεγε – οἱ πόρνες καὶ οἱ τελῶνες ποὺ ὀνομάζουμε, γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι κλέφτες πιασμένοι, ἐνῶ ἐγὼ καὶ σεῖς κλέφτες ἄπιαστοι. Ὁ κλέφτης ὁ πιασμένος καὶ ταπεινωμένος , ἡ πόρνη ἡ γνωστή, ἡ ντροπιασμένη, ἡ ταπεινωμένη, ἡ μετανοημένη, εἶναι πολὺ ἀνώτερη ἀπὸ ἐμᾶς μὲ τὰ καλὰ ὀνόματα καὶ τὸν ἄγνωστο καὶ ἀμφίβολο βίο μας.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: Κάθε πνευματικὸς ἔχει ἐξουσία, ἐφόσον φοράει πετραχήλι, τελεῖ τὸ μυστήριο, ἔχει τὴν θεία χάρη, καὶ ὅταν διαβάσει τὴν συγχωρητικὴ εὐχή, ὁ Θεὸς σβήνει ὅλες τὶς ἁμαρτίες, τὶς ὁποῖες ἐξομολογηθήκαμε μὲ πλήρη μετάνοια. Γιὰ νὰ νοιώσει κανεὶς ἀνάπαυση, πρέπει νὰ πετάξει τὰ μπάζα ἀπὸ πάνω του. Ἀνοίγοντας ὁ ἄνθρωπος τὴν καρδιά του στὸν πνευματικό καὶ ὁμολογώντας τὰ σφάλματά του, ταπεινώνεται καὶ ἔτσι ἀνοίγει τὴν πύλη τοῦ Οὐρανοῦ, ἔρχεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἐλευθερώνεται.

Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης: Καὶ ἐγὼ θέλω ἐλευθερία. Ἔμαθα ὅτι βρίσκεται κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ δίδεται ἀπὸ Αὐτὸν σὲ ὅσους ἔχουν ταπεινὴ καρδιά, σὲ ὅσους μετανοήσουν καὶ ἔκοψαν τὸ θέλημά τους ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Σὲ ὅποιον μετανοεῖ, ὁ Θεὸς δίνει τὴν εἰρήνη Του καὶ τὴν ἐλευθερία νὰ Τὸν ἀγαπάει.

Ὁ ἀοίδιμος ἐπίσκοπος Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔλεγε: Ἂν ἀφήσουμε τοὺς λογισμοὺς τοῦ κακοῦ, θὰ φυτρώσουν στὴν καρδιά μας καὶ τότε θὰ  δοκιμάσουμε τοὺς πικροὺς καρποὺς τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ ἔπαθε καὶ ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου. Κάποτε ἦταν ἕνας νέος ἀπόλυτα ὑγιής, χαρὰ Θεοῦ γιὰ τοὺς δικούς του. Μιὰ μέρα πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του ἕνας πονηρὸς λογισμός. Ἂς χαρῶ τὰ νιᾶτα μου, ἂς διασκεδάσω, ἂς δοκιμάσω τὴν γλυκιὰ ζωή. Δὲν πρόσεξε, ἄρχισε νὰ «κουβεντιάζει» μὲ τὸν πειρασμὸ ὅπως ἡ Εὔα τότε στὸν Παράδεισο… ἔπεσε μὲ τὰ μοῦτρα στὴν ἁμαρτία, στὰ ποτά, στὰ ξενύχτια, σὲ ἀπερίγραπτες καταχρήσεις καὶ τρέλες. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν θλιβερό‧ ἀφοῦ ἔχασε τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἔχασε καὶ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος. Ἔτσι κατάντησε παράλυτος. Καὶ θὰ παρέμενε στὴν κατάσταση αὐτή, ἂν δὲν πήγαινε στὸν Χριστὸ ποὺ τὸν ἔσωσε. Ὅσοι ἔχουμε πιαστεῖ στὰ δίχτυα τῆς ἁμαρτίας, ἂς τρέξουμε στὸν Χριστό, ἂς γονατίσουμε καὶ θὰ ἀκούσουμε τὴν γλυκιὰ φωνή Του: «θάρσει τέκνον».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει πολλὰ παραδείγματα μετανοίας Ἁγίων. Πρῶτος ἀπ’ ὅλους ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὁ ὁποῖος δείλιασε καὶ ἀρνήθηκε τὸν Κύριό Του καὶ ὅταν «ἀλέκτωρ ἐφώνησε, ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς». Νὰ ἡ μετάνοιά του! Μετανόησε. Καὶ ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο τὸν συγχώρεσε, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀποκατέστησε. Τὸ δεύτερο παράδειγμα, αὐτὸ τοῦ ληστοῦ. Ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν ἀντίθετη τόσο ὡς πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ ὡς πρὸς καὶ κάθε ἔννοια ἠθικῆς καὶ δικαιοσύνης. Ὅμως, μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ὁμολογία του «ἔκλεψε» τὸν Παράδεισο, ὅπως λένε οἱ Πατέρες. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ὅσιος Βάρβαρος καὶ ὁ Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ, ἦταν ληστὲς καὶ μετανόησαν, καὶ μάλιστα ἁγίασαν. Παρομοίως, ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἡ Ἁγία Τατιανὴ καὶ ἄλλες μὲ τὴν μετέπειτα ἁγία βιοτή τους ἀποτελοῦν γιὰ ἐμᾶς παραδείγματα πρὸς μίμηση. Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες, διά τῆς μετανοίας καὶ διὰ τοῦ μαρτυρίου τους ἀστράπτουν σήμερα στὸ νοητὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν Χάρη.

Καὶ ὁ Βερίτης, συνοδοιπόρος μας καὶ πάλι, ἐπιλέγει μὲ τὸ γλυκόλαλο τραγούδι του:

Νὰ τὸ ἀγαπημένο του τὸ πρόβατο καὶ πάλι!

Μές στοὺς βάτους πού μπλεξε σαλεύει τὸ κεφάλι.

Ἔσκυψε καὶ τ’ ἅρπαξε, τ’ ἀγκάλιασε μὲ θέρμη,

τὸ χαϊδεύει, τὸ φιλεῖ, στοὺς ὤμους Του τὸ παίρνει.

Κι, ὤ οὐρανέ! Μὲ ποιὰ στοργὴ σκύβει καὶ τὸ κοιτάζει.

Πῶς κι ἐκεῖνο ἀντάμα Του χορεύει καὶ γιορτάζει!

Ἀδελφοί μου,

Πηγὴ καὶ ρίζα καὶ μητέρα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ ἁμαρτία. Αὐτὴ παραλύει τὰ σώματά μας, αὐτὴ προκαλεῖ τὶς ἀσθένειες. Ἔχουμε, ὅμως, τὴν δυνατότητα νὰ θεραπευτοῦμε καὶ νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε τὴν προαίρεση καὶ τὴν θέληση. Ἐὰν ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση μᾶς ἐγείρουν καὶ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν Κύριο, τότε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη ἂς Τοῦ φωνάξει ὁ καθένας μας ταπεινά: «Τὸ ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τὰ ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Κι Ἐκεῖνος μὲ τὴν γλυκιὰ καὶ σπλαχνικὴ φωνή Του θὰ μᾶς ἀπαντήσει: «Τέκνα, ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαι». Ἀμήν!  Γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 30

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

«οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. 5, 16)

17 Ἰουλίου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· ῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. ᾿Αμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ῝Ος ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Χριστὸς παρομοιάζει τοὺς μαθητές Του μὲ τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τὴν πόλη ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ, γιατὶ εἶναι κτισμένη πάνω στὸ βουνό. Τοὺς προτρέπει ἡ ζωή τους νὰ λάμπει ἀπὸ φῶς, ὥστε βλέποντάς τους οἱ συνάνθρωποί τους νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ καταλήγει, ὅτι ὅποιος τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς διδάξει στοὺς ὑπόλοιπους, αὐτὸς θὰ ἀναγνωρισθεῖ μεγάλος στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὶς παραβεῖ καὶ θὰ τὶς περιφρονήσει σὰν ἀσήμαντες, θὰ ὀνομαστεῖ τελευταῖος. Οἱ μαθητὲς παρομοιάστηκαν μὲ τὸ φῶς. Τὸ φῶς δίνει ζωὴ σὲ ὅλη τὴν φύση. Τὸ φῶς ζωοποιεῖ τὸν κόσμο. Φῶς εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας  Θεός.  Αὐτὸν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ μᾶς παρέδωσαν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέσα ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀφιερώσει τὴν σημερινὴ Κυριακὴ στὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα στὴν Χαλκηδόνα - ποὺ βρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη – καὶ διεμόρφωσε τὸ Χριστολογικὸ δόγμα, δηλαδὴ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου, ὁ προαιώνιος Θεός. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συγκλήθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Μαρκιανὸ καὶ τὴν σύζυγό του, τὴν Αὐγούστα Πουλχερία, τὸ 415 μ.Χ. Ἀπετελεῖτο ἀπὸ 650 ἐπισκόπους καὶ καταπολέμησε τὴν διδασκαλία τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, ἡ ὁποία, μὲ πρωτεργάτη τὸν ἀρχιμανδρίτη Εὐτυχῆ, δίδασκε ὅτι ἡ θεία φύση τοῦ Κυρίου ἀπορρόφησε πλήρως τὴν ἀνθρώπινη. Γι’  αὐτὸ λέγονται καὶ μονοφυσίτες, δηλαδὴ πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει μόνο μία φύσις τοῦ Κυρίου, ἡ θεία.

Σὲ αὐτὴ τὴν ἱερὰ σύναξη κυριάρχησε ἡ θεολογία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, μεγίστου θεολόγου, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἕνα καὶ μοναδικὸ πρόσωπο μὲ δύο φύσεις, ὁλοκληρωμένος ὡς ἄνθρωπος καὶ ὁλοκληρωμένος ὡς Θεός. Οἱ δύο φύσεις Του, ἡ θεϊκὴ καὶ ἡ ἀνθρωπίνη ἑνώθηκαν ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως καὶ ἀδιαιρέτως στὸ πρόσωπό Του. Εἶναι ὁ τέλειος καὶ ἀληθινὸς Θεός, δηλαδὴ ὁμοούσιος καὶ ἰσοδύναμος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ τέλειος ὡς ἄνθρωπος, δηλαδὴ ὁμοούσιος μὲ ἐμᾶς, μὲ σῶμα καὶ ψυχή, ἐκτὸς ἁμαρτίας».

Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, μὲ τὴν θέλησή Του, ἔγινε ἄνθρωπος, γεννήθηκε ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο καὶ ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Μαρία, ὑπέμεινε τὸν θάνατο καὶ ὅλα τὰ ἀδιάβλητα πάθη, ἐπείνασε, ἔκλαψε, κουράστηκε, αἱμάτωσε, πόνεσε, σταυρώθηκε, πέθανε, ἀναστήθηκε, καὶ ὅλα αὐτὰ ἑκουσίως, γιὰ τὴν δική μας σωτηρία.

Καὶ ὁ ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία στὸ ἕνα του χέρι κρατεῖ τὸ τρικέρι (τρία κεριὰ ποὺ συμβολίζουν τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιο καὶ ἀχώριστο) καὶ στὸ ἄλλο χέρι τὸ δικέρι (δύο κεριὰ ποὺ συμβολίζουν τὴν θεία καὶ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου) καὶ ἀναφωνεῖ: «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξοὐρανοῦ καὶ ἴδε…»

Κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς Συνόδου, ποὺ προαναφέραμε, συνετελέσθη τὸ μέγα θαῦμα ἐπὶ τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας Εὐφημίας Ἡ Ἁγία ἀπέδειξε τὸ ὀρθόδοξο δόγμα μὲ θαυμαστὸ τρόπο. Ὅταν, λοιπόν, συνεκροτήθη ἡ Σύνοδος αὐτή, οἱ αἱρετικοὶ δὲν ἐπείθοντο στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, παρόλο ποὺ καταδικάστηκαν καὶ οἱ ἴδιοι καὶ ἡ πλάνη τους. Τότε οἱ Πατέρες ἔκαναν τὸ ἑξῆς: Ἔγραψαν τόσο οἱ Ὀρθόδοξοι ὅσο καὶ οἱ αἱρετικοὶ μονοφυσίτες σὲ δύο ξεχωριστὰ βιβλία τὶς ἀπόψεις τους ἐπὶ τοῦ θέματος. Ἔπειτα ἄνοιξαν τὴν θήκη ποὺ περιεῖχε τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας καὶ τοποθέτησαν τὰ δύο βιβλία στὸ στῆθος της. Μετὰ ἀπὸ ὡρισμένο χρόνο, ἄνοιξαν πάλι τὴν θήκη καὶ εἶδαν τὸ βιβλίο τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ περιεῖχε καὶ τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου νὰ τὸ κρατεῖ ἡ Μάρτυς στὴν ἀγκαλιά της. Εἶδαν, ὅμως, ὅτι τὸ βιβλίο τῶν αἱρετικῶν τὸ εἶχε ἡ Μάρτυς στὰ πόδια της. Ἔτσι ἡ Μεγαλομάρτυς Εὐφημία μὲ τὸ ἐξαίσιο αὐτὸ θαῦμα ἐπεκύρωσε καὶ ὑπέγραψε τὸν ὀρθόδοξο τόμο καὶ διεσάλπισε τὸ χριστολογικὸ δόγμα περὶ τῶν δύο φύσεων τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ τὸ θαῦμα ἑορτάζει στὶς 11 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας καὶ αὐτὸ διατυπώνεται στὸ ἀπολυτίκιο τῆς Ἁγίας: «Λίαν εὔφρανας τοὺς ὀρθοδόξους καὶ κατήσχυνας τοὺς κακοδόξους, Εὐφημία Χριστοῦ καλλιπάρθενε‧ τῆς γὰρ τετάρτης συνόδου ἐκύρωσας ἃ οἱ Πατέρες καλῶς ἐδογμάτισαν…».

Ἀδελφοί μου,

Μὲ ἀνθρώπινα κοσμικὰ κριτήρια δὲν μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα τὶ εἶναι ὁ Χριστός. Ξεφεύγει τοῦτο ἀπὸ τὴν πεπερασμένη διάνοιά μας, γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ «μέγα μυστήριο», μὲ τὴν πνευματικὴ ἔννοια τοῦ ὅλου μυστηρίου. Βέβαια, οἱ θεοφόροι Ἅγιοι Πατέρες μας, φωτισθέντες ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, μπόρεσαν καὶ ἔγραψαν γιὰ τὸ «μυστήριο» ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ἐθεολόγησαν, βίωσαν ἐν τέλει τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, μὲ τὴν Χριστολογία του περὶ τῶν δύο φύσεων, ὁ Μέγας Βασίλειος μὲ τὴν διάκριση τῆς μιᾶς οὐσίας καὶ τῶν τριῶν ὑποστάσεων, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφοντας γιὰ τὶς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου, ὑπογραμμίζοντας τὸ «ἀπρόσβλητον καὶ ἀθεράπευτον»‧ τὸ ἴδιο καὶ ὁ Γρηγόριος Νύσσης διδάσκοντας γιὰ τὴν «ἀνάκραση καὶ ἀσύγχυτη ἕνωση αὐτῶν», ἐνῶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει τὸ μέγα γεγονὸς τοῦ θανάτου, γράφοντας: «Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο»‧ καὶ ἀργότερα ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς συνοπτικὰ ὑπογραμμίζει τὰ περὶ τῶν δύο φύσεων, τῶν δύο ἰδιωμάτων, τῶν θελημάτων καὶ ἐνεργειῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκόμα θεολογεῖ περὶ τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σώματός Του καὶ περὶ τῆς ἀπαθείας τῆς Θεότητός Του.

Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἵρεσης εἶναι ὁ φόνος τῆς ψυχῆς».

Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος σημειώνει: «Ἡ ψυχὴ τοῦ αἱρετικοῦ εἶναι σὰν ἕνας ἀγριότοπος, ὅπου βλαστάνει ἡ φυτεία τῆς πλάνης. Ποτίζεται ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ὑπερηφάνεια, θεριεύει ἀπὸ τὴν μεγάλη φιλοδοξία. Μητέρα ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ φιλαρχία».

Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος ὑπενθυμίζει: «Τοὺς αἱρετικοὺς ὡς βλάσφημους καὶ ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν τοὺς ὀνομάζει ἀνθρώπους ἀλλὰ σκύλους καὶ λύκους καὶ ἀντιχρίστους , ὅπως λέγει ὁ Κύριος: «μὴ δότε τὰ ἅγια τοῖς κυσί» (Ματθ. 7, 6)».

Ὁ ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ ἡσυχαστὴς τονίζει: «Μὴν ὁμιλεῖς καθόλου μὲ αἱρετικούς, γιατὶ μολύνεται ἡ καθαρή σου ψυχούλα».

Ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος ὑπογραμμίζει: «Οἱ Ἰεχωβάδες εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ φίλοι τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἐχθροὶ τῆς Παναγίας, τοῦ Σταυροῦ, τῶν Ἁγίων. Εἶναι οἱ χειρότεροι αἱρετικοί».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος σὲ ὁμιλία του στὴν ἱερὰ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Βοηθείας λέγει: «Ἂς εἶναι δοξασμένο τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀδελφές, καὶ τῆς Μητρὸς Αὐτοῦ, ποὺ μέχρι στιγμῆς μᾶς συγκρατεῖ ἀκόμα στὴν ζωή, γιὰ νὰ Τὸν δοξολογοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἐλάχιστοι, ὅπως Τὸν δοξολογοῦσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τὴν ὁδὸ τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὁποία ἐβάδισαν οἱ Ὅσιοι Πατέρες, αὐτὴ τὴν ὁδὸ νὰ ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς. Ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεός». 

Ὁ ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης μᾶς προτρέπει: «Τοὺς αἱρετικοὺς πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε τελείως καὶ νὰ μὴ τοὺς δεχόμαστε. Γιατὶ ἡ συναναστροφὴ μὲ αἱρετικοὺς εἶναι ἐπικίνδυνη καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά». Ὁ Ἅγιος Πορφύριος συμπληρώνει: «Στὶς αἱρέσεις πᾶνε ὅλοι οἱ μπερδεμένοι ψυχικὰ… Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀγάπη, εἶναι σεβασμὸς προσώπου, εἶναι ἐλευθερία, εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι τὸ πᾶν. Ἐὰν δὲν ἔχεις σωστὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό, τότε γίνεσαι σκληρὸς, δηκτικός, μεσσίας , λυτρωτής. Ἀλλὰ τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνάγεις σὲ πνευματικότητα καὶ θεωρεὶς ὅτι ἐργάζεσαι γιὰ τὸν Χριστό. ἐνῶ ἐργάζεσαι γιὰ τὸν διάβολο κι ἔτσι γίνεσαι χειρότερος ἀπὸ τὸν αἱρετικό. Ταλαίπωροι εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «καὶ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἐλεήσει. Μερικοὶ Χριστιανοὶ ἀγανακτοῦν καὶ  τσακώνονται  μαζί  τους. Ὅμως, δὲν καταπολεμᾶται ἔτσι ὁ Χιλιασμός. Μόνο ὅταν ἁγιαστοῦμε ἐμεῖς καταπολεμᾶται».

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ἔλεγε: «Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι ἐθέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Γιὰ τὶς γλωσσολαλιὲς τῶν Πεντηκοστιανῶν ποὺ ἰσχυρίζονται αὐτοὶ ὅτι λαλεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας: «Τὶ γλωσσολαλιές; Αὐτὲς εἶναι ἕνα σωρὸ ἀκάθαρτα πνεύματα, οὔτε οἱ ἴδιοι τὶς καταλαβαίνουν.  Εἶναι βλαστήμια αὐτὰ ποὺ πιστεύουν γι’ αὐτὸ καὶ δαιμονίζονται…» Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Τὴν Ὀρθοδοξία ὡς Ἕλληνες τὴν ὀφείλουμε στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὴν τὴν Ἁγία κληρονομιὰ ὀφείλουμε νὰ τὴν τιμήσουμε καὶ ὄχι νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε στὶς μέρες μας».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Εἴδαμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας δὲν σήκωναν μύγα στὸ σπαθί τους - ἰδιαίτερα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔζησαν στὴν περίοδο τῶν αἱρέσεων – γιὰ ὁποιαδήποτε παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ἦταν ἀπόλυτα αὐστηροί, γιατὶ ἐπεδίωκαν νὰ καυτηριάσουν τὸ μικρόβιο τῆς κακοδοξίας ποὺ φώλιαζε μέσα στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τὸ ἐξαφανίσουν.

Ὅμως, ἡ πάλλουσα ἀπὸ πραότητα καὶ ἀγάπη καρδία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἰδιαίτερα θὰ μᾶς ἐντυπωσιάσει. Γράφει ὁ Ἅγιος: «Οἱ δογματικὲς διαφορὲς ἀναφέρονται στὸ κεφάλαιο τῆς πίστης. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ περιορίζουν τὴν ἀγάπη. Γιατὶ τὸ δόγμα δὲν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπη. Δηλαδή, ἡ διαφορὰ δόγματος δὲν αἴρει, δὲν καταργεῖ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης. Ἀντίθετα, ἡ ἀγάπη εἶναι τόσο πλατιά, ὥστε συγκαταβαίνει καὶ «χαρίζεται» στὸ μὴ ὀρθόδοξο δόγμα. Πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει. Δὲν ἐπιτρέπεται τὸ δόγμα οὔτε νὰ καθιστᾶ τὴν ἀγάπη ἀνενεργὸ οὔτε νὰ τὴν ἀλλοιώνει. Ἡ χωλαίνουσα πίστη τῶν αἱρετικῶν δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν νὰ ἀλλοιώσει καὶ νὰ ὑποβαθμίσει τὴν πρὸς αὐτοὺς ἀγάπη. Ὅποιος ἔχει ἀγάπη καὶ τὴν διδάσκει, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀγαπᾶ καὶ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς αἱρετικούς. Αὐτὴ ἐκδιώκει τὸ  μῖσος».

Ἀδελφοί μου,

«Δόξα τῷ δείξαντι τὸ φῶς»! Δόξα στὸν Θεὸ ποὺ ἐδόξασε θαυμαστῶς τὴν Ἐκκλησία Του.  «Λαμψάτω», λοιπόν, καὶ τῆς ζωῆς μας τὸ φῶς «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι τὰ καλὰ ἔργα ἡμῶν καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». ΑΜΗΝ! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 29

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«οὐκ εἰμι ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς» (Ματθ. 8. 8)

10 Ἰουλίου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ, προσῆλθεν αὐτῷ Ἑκατόνταρχος, παρακαλῶν αὐτὸν, καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. Καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, Πορεύθητι, καὶ πορεύεται· καὶ ἄλλῳ, Ἔρχου, καὶ ἔρχεται· καὶ τῷ δούλῳ μου, Ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. Ἀκούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς, ἐθαύμασε, καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δὲ ὑμῖν, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι, καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ Ἑκατοντάρχῳ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνας ἑκατόνταρχος, ἕνας εἰδωλολάτρης, ἀνώτερος στρατιωτικὸς μὲ εὐγένεια ψυχῆς, μὲ σπαραττομένη τὴν καρδιὰ ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀσθένεια ἑνὸς στρατιώτη του, ἔρχεται μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Κύριο, καὶ Τὸν θερμοπαρακαλεῖ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλό Του. «Εἶμαι πατέρας», λέγει, «καὶ δὲν μπορῶ νὰ βλέπω ἐτοῦτο τὸ παιδὶ νὰ πονᾶ καὶ νὰ ὑποφέρει. Σύ, ὅμως, ποὺ ἐπετέλεσες τόσα θαυμαστὰ ἔργα, κάμε καλὰ καὶ τοῦτο τὸ παιδὶ καὶ κάμε τὰ πονεμένα χείλη του νὰ χαροῦν καὶ νὰ γελάσουν».

Καὶ ὁ Ἰησοῦς, συγκινημένος μπροστὰ στὴν τόση πίστη αὐτοῦ τοῦ ἀξιωματούχου, ξεκινᾶ νὰ πάει ὁ Ἴδιος στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸν παράλυτο νέο. Τότε, ὅμως, ἐκδηλώνεται ἡ ταπεινοφροσύνη αὐτοῦ τοῦ ἔξοχου ἀνθρώπου. «Κύριε», τοῦ λέγει, «ἐγὼ μπορεῖ νὰ εἶμαι πλούσιος καὶ ἰσχυρός, μπορεῖ νὰ ἐξουσιάζω πολλούς. Παρόλ’ αὐτὰ εἶμαι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος καὶ πλέω στὰ σκοτάδια τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς ἁμαρτίας, γι’ αὐτὸ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ Σὲ δεχθῶ στὸ σπίτι μου. Πιστεύω, ὅμως, ἀκράδαντα ὅτι καὶ ἀπὸ μακριὰ ἀκόμα καὶ μόνο ἕνα λόγο νὰ πεῖς, θὰ θεραπευτεῖ ὁ δοῦλος μου». «Μόνον εἰπὲ λόγον καὶ σωθήσεται ὁ παῖς μου».

Πόσο βαθιά, πράγματι, ἦταν ἡ πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, πόσο μεγάλη ἡ ταπεινοφροσύνη του, πόσο δυνατὴ ἡ ἀγάπη του! Καὶ ὁ σπλαγχνικὸς Κύριος, μπροστὰ στὶς ἔξοχες αὐτὲς ἀρετές του, συγκατανεύει στὴν ἐπιθυμία του καὶ μὲ ἕνα λόγο Του δίνει τὴν ὑγεία στὸ παιδί, Μετὰ στρέφεται πρὸς τοὺς μαθητές Του καὶ ἀναφωνεῖ: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον». Ἐδῶ ὁ ἱερὸς Ζιγαβηνὸς ἑρμηνεύει ὅτι ὁ Κύριος δὲν θαύμασε μόνο τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόβαλε γιὰ νὰ τὴν μιμηθοῦν κι ἄλλοι.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Κύριός μας πρῶτος ὑπέδειξε τὴν ἁγία Του ταπείνωση καὶ μὲ τὴν Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη Του ἀνέδειξε τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του. Καὶ ὁ Ἴδιος διαλαλεῖ: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται». Καί: «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι (ἐννοεῖ τοὺς ταπεινούς) ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 3).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος, ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, μᾶς παρουσιάζει ὡς «Θεοῦ οὐσία» τὴν ἀγάπη, μᾶς πείθει ὅτι  «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰω. 4, 16) καὶ συμβουλεύει: «τέκνα μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ γλώσσῃ, ἀλλ’ ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ (Α΄ Ἰω. 3,18) καὶ μᾶς προτρέπει: «ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους».

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐντέλλεται: περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφ. 5, 2)  καὶ «διώκετε τὴν ἀγάπην» (Α΄ Κορ. 5, 1). «διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις» (Γαλ. 5, 1), ἐνῶ συνθέτει τὸν ὑπέροχο ὕμνο τῆς ἀγάπης.

Ὁ Μ. Βασίλειος: Πολλὲς φορὲς ἡ ταπείνωση σώζει αὐτὸν ποὺ διέπραξε πολλὰ καὶ μεγάλα ἁμαρτήματα. Δύο πράγματα νὰ ἀπομακρύνεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου: νὰ τὸν θεωρεῖς ἀξιόλογο καὶ νὰ νομίζεις ὅτι κάποιος ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους σου εἶναι κατώτερός σου σὲ ἀξία.

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Πρέπει νὰ ἔχουμε συνεχῶς ἀναμμένες τὶς λαμπάδες τῆς πίστης καὶ νὰ μὴν κοιμόμαστε ἀπὸ τεμπελιά, γιὰ νὰ μὴν ἔλθει αἰφνίδια Αὐτὸς ποὺ προσμένουμε καὶ μᾶς βρεῖ χωρὶς τροφὴ καὶ λάδι ἢ φτωχοὺς σὲ καλὰ ἔργα, καὶ ἀποκλεισθοῦμε τοῦ νυμφῶνος. Ἀπόκτησε μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους σου τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἔχεις καιρό.

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: Καὶ τὶ λέγει ὁ ἑκατόνταρχος; «Οὐκ εἰμι ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς». Ἂς ἀκούσουμε ὅσοι πρόκειται νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Χριστό. Γιατὶ καὶ ὅταν ὑποδεχθεῖς φτωχὸ καὶ πεινασμένο καὶ γυμνό, Ἐκεῖνον ὑπεδέχθης καὶ ἔθρεψες. Ὁ Χριστὸς δείχνοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἄξιος νὰ εἰσέλθει στὴν οἰκία του, ἔκαμε κάτι πολὺ μεγαλύτερο. Τὸν ἐθαύμασε, διεκήρυξε τὴν ἀρετή του καὶ τοῦ ἔδωσε περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἐζήτησε. Ἐκεῖνος ἦρθε νὰ ζητήσει τὴν σωματικὴ ὑγεία τοῦ δούλου του, καὶ ἀνεχώρησε ἀφοῦ ἔλαβε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εἴδατε πῶς ἐξεπληρώθη τὸ «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν;» Ἐπειδὴ ἐπέδειξε πολλὴ πίστη καὶ ἀγάπη καὶ ταπεινοφροσύνη στὸν δοῦλο του, καὶ τὸν οὐρανὸ τοῦ ἔδωσε καὶ τὴν ὑγεία του πρόσθεσε. Καὶ δὲν τὸν τίμησε μόνο μὲ αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ δείξει ποιοὶ ἀποβάλλονται καὶ εἰσάγεται αὐτός.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος: Πίστη ἀληθινὴ καὶ καθαρὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἔχει ἀποκαλυφθεῖ στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἐξαίσιο ἀξίωμα ἡ ταπεινοφροσύνη!  Ὄντως, μητέρα καὶ τροφὸς καὶ ρίζα καὶ προϋπόθεση τῶν ἀγαθῶν. Χωρὶς αὐτὴν εἴμαστε ἄξιοι ἀποστροφῆς ἀπὸ τὸν Θεό, μολυσμένοι καὶ ἀκάθαρτοι. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει σὰν σοφία ἔνδοξη καὶ τὴν προσφέρει ὁ Θεὸς σὲ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. «Ἂν κάποιος μὲ ἀγαπᾶ», λέγει ὁ Κύριος, «θὰ τηρήσει τοὺς λόγους μου καὶ θὰ τὸν ἀγαπήσει ὁ Πατέρας μου. Πρὸς αὐτὸν θὰ ἔλθουμε καὶ μέσα του θὰ κατοικήσουμε» (Ἰω. 14, 23). Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἐπειδὴ ἔχει ξέχειλη τὴν καρδιά του ἀπὸ θεία ἀγάπη, ἀγαπᾶ τοὺς ἐχθρούς του, εὐλογεῖ αὐτοὺς ποὺ τὸν καταριοῦνται , φέρεται ὡραῖα σὲ ὅσους τὸν ἐχθρεύονται καὶ προσεύχεται γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν μισοῦν καὶ τὸν καταδιώκουν.

Ὁ πολυσέβαστος ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος προτρέπει  τὶς μοναχές του: Ὅλο ταπεινοφροσύνη νὰ ἔχετε μπροστὰ στὰ μάτια σας. Ὅπου ταπεινοφροσύνη ἐκεῖ εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ ἀναβλύζει πηγὴ ὕδατος ζῶντος. Καὶ τὶ εἶναι νὰ ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου; Ὁ πλησίον σου μπορεῖ νὰ σὲ ἀδικήσει, νὰ σὲ ὑβρίσει, νὰ σὲ ποτίσει δηλητήριο, νὰ σοῦ φέρει ἄλλα δάκρυα. Δὲν θὰ ἔχεις ἀπαιτήσεις νὰ τοῦ κάνεις τὴν παρατήρηση, γιατὶ νὰ μοῦ πεῖς ἐκεῖνο τὸν  λόγο, γιατὶ νὰ μοῦ κάνεις ἐκείνη τὴν προσβολή; Αὐτὰ ὁ Θεὸς καὶ ἡ ψυχὴ δὲν τὰ θέλει. Νὰ μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν καὶ βλέπει καὶ ἀκούει ὅσα λέγομε καὶ πράττομε, μὲ τὰ ὁποῖα Τὸν στενοχωροῦμε καὶ Τὸν παροργίζομε. Ἐὰν ἀκολουθεῖτε τὶς τυφλές μου ὁδηγίες, καλόν σας εἶναι. Ἐὰν φυλάγετε τὶς ταπεινές μου ἐντολές, δὲν θὰ χάσετε. Ἐὰν δὲν τὶς φυλάγετε, ὄχι μόνο θὰ χάσετε, ἀλλὰ τὰ μέγιστα θὰ ζημιωθεῖτε.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος: Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό.  Εἴμαστε εὐτυχισμένοι ὅταν ἀγαπᾶμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μυστικά. Θὰ νοιώσουμε τότε ὅτι ὅλοι μᾶς ἀγαποῦν. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό. ἐὰν δὲν περάσει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Νὰ γίνουμε ὅλοι ἕνα ἐν Θεῷ. Ἂν αὐτὸ κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτε καλύτερο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Νὰ βάλουμε τὴν πρίζα τῆς καρδιᾶς μας στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει μία μαρτυρία ποὺ ἀπευθύνεται σὲ πιστοὺς ἀνθρώπους καὶ σκοπὸ ἔχει νὰ τοὺς δώσει ἕνα μήνυμα γιὰ τὴν ἱεραρχία καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Οὐρανοῦ. Μιὰ κοπέλα, ἡ Ἄννα, πνίγηκε στὴν προσπάθειά της νὰ σώσει μιὰ φίλη της ἀπὸ πνιγμὸ στὴν θάλασσα. Μετὰ ἀπὸ καιρὸ παρουσιάστηκε ὁλόφωτη στὸν Ἅγιο Πορφύριο καὶ τοῦ εἶπε ἕνα μυστικὸ τοῦ Οὐρανοῦ: «Ἔρχονται πολλοὶ ἄνθρωποι ἐπάνω, καλοὶ καὶ ἐνάρετοι. Κληρικοί, οἰκογενειάρχες καὶ ἄλλοι καὶ πιστεύουν ὅτι θὰ πάρουν τὴν πρώτη θέση στὸν Οὐρανό. Ἡ πρώτη θέση ὅμως ἀνήκει σὲ αὐτοὺς ποὺ θυσιάζουν τὴν ζωή τους, σὲ αὐτοὺς ποὺ μιμοῦνται τὸν Χριστὸ στὴν θυσία!».

Ἡ  ζωή μας, ἔλεγε ὀ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ μιὰ λαμπάδα ποὺ καίει, μὲ μιὰ φωτιὰ ποὺ ἐμεῖς ἀνάψαμε. Τὸ κερὶ εἶναι ἡ πίστη μας, τὸ φιτίλι ἡ ἐλπίδα μας καὶ ἡ φλόγα ἡ ἀγάπη.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος: Ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἀγάπη δὲν μποροῦν νὰ συμβαδίσουν. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι δύο δίδυμα ἀδελφάκια, σφιχταγκαλιασμένα. Ὅποιος ἔχει ἀγάπη, ἔχει καὶ ταπείνωση. Ἀγάπη εἶναι καὶ ἕνα βλέμμα πονεμένο καὶ ἕνας λόγος ποὺ θὰ πεῖς μὲ πόνο γιὰ τὸν ἄλλον, ὅταν ἀντιμετωπίζει κάποια δυσκολία. Γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε γιὰ τὸν Χριστὸ θὰ πεῖ ὁ Ἅγιος: Τὶ μεγάλο  κακὸ κάνουμε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, νὰ μὴ θέλουμε νὰ δώσουμε τὴν ἀγάπη μας στὸν Χριστό, ἀλλὰ νὰ τὴν χαραμίζουμε σὲ γήινα, φθηνὰ καὶ μάταια πράγματα. Ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ποὺ μᾶς ἔδειξε καὶ μᾶς δείχνει συνέχεια, μᾶς συγχωρεῖ, μᾶς ἀνέχεται καὶ καθαρίζει τὶς βρώμικες ψυχές μας μὲ τὸ θεϊκό Του Αἷμα.

Ἀγαπητοί μου,

Τρεῖς οὐράνιες βαθμίδες ἀναδύονται μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.  Ὅταν καὶ ἐμεῖς μὲ δάκρυα χτυπᾶμε τὴν πόρτα τοῦ θείου ἐλέους γιὰ τὴν θεραπεία τῶν προβλημάτων μας, ἐξετάσαμε τὸν ἑαυτό μας ἂν ἔχει αὐτὲς τὶς τρεῖς βασικὲς προϋποθέσεις: τὴν τ α π ε ί ν ω σ η, τὴν ἀ γ ά π η  καὶ τὴν π ί σ τ η;

Δὲν ἀρκοῦν οἱ προσευχὲς καὶ τὰ ἀφιερώματα γιὰ τὸ  θαῦμα. Ὁ Χριστὸς θέλει «ἔλεον καὶ οὐ θυσίαν» (Ματθ. 9, 13), ἀγάπη καὶ ὄχι ὑλικὰ δῶρα ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς δημιουργοῦν τὴν ψευδαίσθηση τῆς «ὑποχρέωσης» τοῦ Θεοῦ ἀπέναντί μας.

Τ α π ε ί ν ω σ η - ἀ γ ά π η – π ί σ τ η. Νὰ οἱ τρεῖς ἀρετὲς ποὺ ἀνεβάζουν τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεὸ καὶ κατεβάζουν τὴν θεία χάρη στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἐπειδὴ στὴν ζωή μας πάντα ἔρχονται ὧρες ποὺ χρειαζόμαστε τὴν θεία βοήθεια, ἂς διδαχθοῦμε σήμερα ἀπὸ τὸν ἑκατόνταρχο τὸν τρόπο μιᾶς ἐπιτυχημένης συνάντησης μὲ τὸν Θεό, τὸν Λυτρωτή καὶ Σωτήρα μας.

Συνοδοιπόρος μας καὶ πάλι ὁ Γ. Βερίτης μὲ τὰ σεμνά του λόγια:

Ἀλήθειες ποὺ σᾶς ἔχω πάρει

ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ

καὶ σᾶς φυλάω μὲ τὸ καμάρι

καὶ τὴν λαχτάρα τοῦ πιστοῦ,

Μὲ τὰ χρυσόνειρα τοῦ νοῦ

σᾶς ἔχω πλέξει ἕνα κλουβί.

Ἀηδόνια τοῦ καλοῦ Θεοῦ μου,

νὰ κελαηδεῖτε κάθε αὐγή.

Καὶ νὰ μοῦ λέτε τὰ τραγούδια

μές στ’ ἁπαλόφωτο πρωινὸ

ποὺ θὰ μοῦ ψάλλουν τ’ ἀγγελούδια

μιὰ θεία αὐγὴ στὸν Οὐρανό. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά  Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 03 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 28

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«τοῦτο λέγω ἡμῖν, μὴ μεριμνᾶτε» (Ματθ. 6, 25)  

3 Ἰουλίου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;

Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.

Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.

Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Στὴν ὑλιστικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀγωνιώδη μέριμνα στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἡ μανιώδης προσήλωση στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, μᾶς λέει, τυφλώνει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ βυθίζει τὴν καρδιὰ στὰ θολὰ νερὰ τοῦ πάθους. Ἀκόμη, μᾶς ἐπισημαίνει, ὅτι ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα γιὰ τὰ βιοτικὰ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν πίστη στὸν Θεό. Δὲν συμπορεύεται μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Του, ἡ ὁποία, κατ’  ἐξοχὴν, χαρακτηρίζει τὸν πιστὸ  ἄνθρωπο. Ἡ  ἀγωνιώδης  μέριμνα,  πρῶτα  ἀπ’  ὅλα,  συνιστᾶ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος δὲν Τὸν σκέπτεται, δὲν Τὸν ἐπικαλεῖται, δὲν Τὸν ὑπολογίζει. Ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα καταστρέφει ἀκόμη ὅ,τι εὐγενέστερο κρύβουμε μέσα μας. Διώχνει ἀπὸ πάνω μας τὴν ἀνθρωπιά. Μᾶς κάνει σκληροὺς καὶ ἄσπλαχνους. Διώχνει ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη. Σκοτώνει τὴν ἐλπίδα. Καλλιεργεῖ τὸν φόβο. Σκοτεινιάζει τὸν ὁρίζοντα. Σβήνει τὸ χαμόγελο τῆς ζωῆς. Κοιτάξτε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τρέχουν στοὺς δρόμους!  Τὸ ἄγχος τοὺς πνίγει. Ἡ ἀγωνία ἀλλοιώνει τὰ πρόσωπά τους. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ δυσκολέψει καὶ τὸν ὕπνο, τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται σὰν λύτρωση ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ τὶς φροντίδες τῆς ἡμέρας. Πολιορκεῖ πλούσιους καὶ φτωχούς. Μεριμνᾶ ὁ φτωχὸς γιὰ τὴν τροφή, μεριμνᾶ καὶ ὁ πλούσιος γιὰ τὴν τρυφή…

Ὁ Κύριος μᾶς λέει σήμερα «μὴ μεριμνᾶτε». Δὲν θὰ χαρακτηρίζαμε ἐπιπόλαιο ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲν μεριμνᾶ, ποὺ δὲν φροντίζει γιὰ τὸ μέλλον του; Δὲν εἴμαστε οὔτε φυτὰ οὔτε ζῶα ποὺ ζοῦν καὶ αὐξάνουν ἐνστικτωδῶς . Πῶς, λοιπόν, ὁ Κύριος μᾶς λέει «ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ» καὶ «καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ»; Πῶς μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀμέριμνοι ὅπως τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα; Ἐμεῖς εἴμαστε ἄνθρωποι μὲ εὐθύνες καὶ ὑποχρεώσεις!  Ὅταν ὁ Χριστὸς λέει «ἐμβλέψατε» ἢ «καταμάθετε», δὲν ἐννοεῖ νὰ μὴ σπείρετε, νὰ μὴ θερίζετε, νὰ μὴν ἐργάζεσθε. Πολὺ περισσότερο, τὰ προϋποθέτει αὐτά. Ἀλλὰ θέλει νὰ τονίσει: Ἀφοῦ κάνετε ὅ,τι πρέπει, μὴν ἀγωνιᾶτε. Τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα, ἂν καὶ δὲν φροντίζουν ὅπως ἐσεῖς, ζοῦν καὶ αὐξάνονται. Ἐσεῖς ποὺ φροντίζετε, γιατὶ ἀγωνιᾶτε; Ἡ ὑγιὴς φροντίδα δὲν καταδικάζεται, προϋποτίθεται. ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα καταδικάζεται. Γιατί, ὅπως προαναφέραμε, γίνεται ἄγχος, ἀγωνία, φόβος καὶ δηλητηριάζει καὶ φθείρει τὴν ζωή μας. Ὑπογραμμίζει τὴν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸν Θεὸ καὶ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται μιὰ ἐσωτερική, ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγή. Καὶ πῶς θὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτή; Τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ Κύριος: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ἡμῖν». Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Ζεῖ μέσα στὴν ἰδιοκτησία τοῦ Πατέρα του. Αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του ἀσφαλῆ στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τότε δὲν ἔχει θέση πιὰ ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα, ἀφοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ Θεὸς μᾶς παρέχει «ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν» (Ἐφ. 3, 20).

Σήμερα, ὅμως, ὁ Κύριος προβάλλει καὶ μιὰ δεύτερη προϋπόθεση γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν Βασιλεία Του. Γιὰ νὰ περπατάει σωστὰ ὁ ἄνθρωπος, πρέπει νὰ ἔχει καλὴ ὅραση. Ἂν τὰ μάτια του εἶναι ἀδύναμα, τότε σκοντάφτει, πέφτει καὶ χτυπάει. Τὸ ἴδιο καὶ στὰ πνευματικά. Γιὰ νὰ βαδίζει κανεὶς σωστά, πρέπει νὰ ἔχει καθαρὸ νοῦ - αὐτὸ εἶναι τὸ μάτι τῆς ψυχῆς. Ἂν τὸ μάτι του εἶναι ἀδύναμο, τότε σκοντάφτει, πέφτει καὶ κτυπᾶ. Τὸ ἴδιο καὶ στὰ πνευματικά‧ γιὰ νὰ βαδίσει κανεὶς σωστά, πρέπει νὰ ἔχει καθαρὸ νοῦ - αὐτὸ εἶναι τὸ μάτι τῆς ψυχῆς. Τὸ ἱερὸ κείμενο δὲν λέει «καθαρός». ἀλλὰ «ἁπλοῦς». Δηλαδή, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου νὰ μὴν εἶναι μπερδεμένος, γιατὶ ὅταν ἡ ψυχή του δὲν εἶναι ἁπλῆ, ἀλλὰ πολυσύνθετη στὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἐπιδιώξεις της γιὰ τὰ γήινα, τότε εἶναι σὰν νὰ δουλεύει γιὰ δύο ἀφεντικά.

Ἂς δοῦμε μὲ προσοχὴ πῶς τοποθετοῦνται καὶ οἱ θεοφόροι Ἅγιοι Πατέρες μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος:  «’Εκεῖνοι ποὺ ἔχουν καταρριφθεῖ πολὺ ἀπὸ τὶς μέριμνες τοῦ βίου σύρονται στὰ χαμηλὰ σὰν ὄρνιθες παχύσαρκες μαζὶ μὲ τὰ βοσκήματα, ἔχοντας  μάταια  τὰ  φτερά  τους».

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὅπως τὸ σῶμα νεκρώνεται ὅταν τὸ ἐγκαταλείψει ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ νεκρώνεται, ὅταν τὴν ἐγκαταλείψει ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ κυρίως γίνεται στὸν βωμὸ τῆς πλεονεξίας, ἡ ὁποία εἶναι εἰδωλολατρία. Τὴν γῆ θέλεις νὰ κληρονομήσεις; Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὅμως, θὰ στερήσεις τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὴν οὐράνια κληρονομιὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν».

Ὁ Γρηγόριος Νύσσης: «Ἡ δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ ἐξομοιώνεται μὲ τὴν δική μας διάθεση. Ὅποια εἶναι ἡ διάθεσή μας, τέτοια εἶναι καὶ ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ».

Ὁ ἅγιος Κύριλλος: «Σὲ νοῦ γεμάτο ἄγχη καὶ θορύβους οὔτε ἁπλὴ σκέψη τῶν καλῶν οὔτε χάρη Θεοῦ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει».

Ὁ Ἠλίας Μηνιάτης: «Τυραννία θέλει νὰ ἐπιβάλλει σ’ ἐμᾶς ὁ τύραννος τῶν ψυχῶν μας, ὁ μισόθεος κόσμος. Θέλει νὰ μᾶς κρατεῖ ὡσὰν αἰχμαλώτους, νὰ ἀσχολούμαστε ἀποκλειστικὰ μὲ τοὺς κόπους καὶ τοὺς περισπασμοὺς τῆς μοχθηρῆς αὐτῆς ζωῆς. Λοιπόν, Χριστιανέ, ὁ Θεὸς σὲ θέλει ὅλον. Ὁ κόσμος πάλι σὲ θέλει ὅλο. Νὰ εἶσαι ὅλος καὶ μὲ τοὺς δύο, αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον. Αὐτοὶ εἶναι δύο αὐθέντες, οἱ ὁποῖοι δὲν συμφωνοῦν σὲ τίποτα. Ἐμεῖς ἔχουμε αὐθέντη μας τὸν Θεό. Κόσμε πλάνε καὶ μάταιε! Ἂς σὲ ὑπηρετεῖ καὶ ἂς σὲ χαίρεται ὅποιος δὲν ἐλπίζει ἄλλον παράδεισο καὶ δὲν πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό!»

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Ρῶσος, ἐπίσκοπος Καυκάσου: «Ἀπαγόρεψε τὶς μάταιες μέριμνες, γιατὶ αὐτὲς ἐξασθενίζουν καὶ ἐξαφανίζουν τὴν καλὴ μέριμνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἡ μάταιη μέριμνα εἶναι ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ ἐκδήλωση τῆς ἀπιστίας της. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε «ὀλιγόπιστοι». Μίσησε τὴν μισητὴ στὸν Θεὸ ραθυμία, ἀγάπησε τὸν θεῖο κόπο καὶ μὴ βλάπτεις τὴν ψυχή σου μὲ τὴν ἀνώφελη καὶ περιττὴ μέριμνα».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἁπλότητα σημαίνει καθαρότητα ψυχῆς, ἀκεραιότητα, εἰλικρίνεια, ἀπονήρευτη γνώμη, καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ ἀθωότητα, στὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει τίποτα τὸ σκοτεινὸ καὶ ὕπουλο. Ὅλα εἶναι ἀνυπόκριτα, ἀσυγκάλυπτα. Ὅσοι ἔχουν αὐτὴν τὴν χριστιανικὴ ἁπλότητα, πολιτεύονται μὲ εὐθύτητα καρδίας, μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ δὲν ἔχουν μέσα τους ἴχνος πανουργίας. Τὰ μάτια τους, τὸ βλέμμα τους εἶναι ἁπλό, καθαρό.  Τὸ πρόσωπό τους λάμπει καὶ ἡ καρδιά τους εἶναι γεμάτη εὐφροσύνη. Τὸ μυαλό τους εἶναι καθαρὸ σὰν αἴθριος οὐρανός. Οἱ σκέψεις τους ἁγνὲς σὰν καθαρὸ χρυσάφι. Ὁ λόγος τους ἀληθινὸς καὶ ἡ ψυχή τους καθαρὴ ἀπὸ κάθε ρύπο. Τὸν ἁπλὸ ἄνθρωπο ἡ τιμιότητα τὸν στολίζει, ἐνῶ τὸν τιμᾶ ἡ σταθερὸτητα τοῦ χαρακτήρα του. Ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος ἔλεγε στὶς ἱερὲς μονάστριες: «Ἡ ὅλη σας προσπάθεια νὰ εἶναι νὰ προστατεύετε τὸ ἀμάραντον μέλος, τὴν ψυχή σας‧ καὶ πάντοτε νὰ φροντίζετε νὰ τὸ ἔχετε εἰς γαλήνην καὶ εἰς εὐαρέστησιν Θεοῦ. Τὸ ἀμάραντον αὐτὸ σκεῦος, τὸ ὁποῖο συντηρεῖ καὶ διαφυλάττει τὸ ὅλο σῶμα‧ καὶ ἡ ψυχὴ μὲ ἄλλο δὲν εὐαρεστεῖται, παρὰ νὰ βλέπει τὸ κορμὶ πάντοτε νὰ δοκιμάζεται. Αὐτὰ εὐχαριστοῦν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ἀναβιβάζουν στὰ οὐράνια. Ἀλλὰ τὸ κορμὶ τὸ ἄθλιο τραβᾶ τὴν ψυχὴ καὶ πολεμᾶ νὰ τὴν κατακρημνίσει στὰ καταχθόνια».

Ὁ ἅγιος Πορφύριος: «Ὅταν δὲν ζεῖς μὲ τὸν Χριστό, ζεῖς μέσα στὴν μελαγχολία, στὴ θλίψη, στὸ ἄγχος, στὴν στενοχώρια. Δὲν ζεῖς σωστά. Νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ καὶ νά ζητᾶμε νὰ γίνει τὸ θέλημά Του στὴν ζωή μας‧ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ συμφέρον, τὸ πιὸ ἀσφαλὲς γιὰ μᾶς. Νὰ ἔχουμε πλήρη ἐμπιστοσύνη στὴν θεία Του Πρόνοια».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Ὅσο πιὸ πολλὰ ἀγαθὰ ἀποκτοῦν σήμερα οἱ ἄνθρωποι, τόσο πιὸ πολλὰ προβλήματα ἔχουν. Οὔτε τὸν Θεὸ εὐχαριστοῦν γιὰ τὶς εὐεργεσίες Του οὔτε τὴν δυστυχία τῶν συνανθρώπων τους βλέπουν, γιὰ νὰ κάνουν καμμιὰ ἐλεημοσύνη. Σπαταλοῦν καὶ δὲν σκέφτονται τὸν ἄλλον ποὺ  δὲν  ἔχει νὰ φάει. Πῶς νὰ ἔρθει μετὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ; Ἔχουμε ἄγχος, γιατὶ δὲν βάζουμε καὶ τὸν Θεὸ στὶς ὑποθέσεις μας. Πολλοὶ ἄνθρωποι βασανίζονται, γιατὶ δὲν καταφέρνουν νὰ δοξασθοῦν μὲ μάταιες δόξες ἢ νὰ πλουτίσουν μὲ  μάταια πράγματα. Δὲν σκέφτονται ὅτι αὐτά, στὴν ἄλλη, στὴν ἀληθινὴ ζωή, οὔτε χρειάζονται ἀλλὰ οὔτε καὶ μεταφέρονται. Ἐκεῖ μόνο τὰ ἔργα μας θὰ μεταφέρουμε, τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ τὸ ἀνάλογο διαβατήριο γιὰ τὸ μεγάλο καὶ αἰώνιο ταξίδι μας».

Ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Νικαίας Γεώργιος συμπληρώνει: «Καὶ εὐσπλαχνίζεται ὁ Θεὸς τὸ πλάσμά Του, θέλει νὰ τοῦ ἐλαφρύνει τὴν ἀγωνία. Νὰ τοῦ μαλακώσει τὸν πόνο. Νὰ τοῦ σκορπίσει φῶς γαλήνης στὸ πυκνό του σκοτάδι. Νὰ τοῦ στηρίξει τὴν κλονισμένη ἐλπίδα στὸν Πατέρα, τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Νὰ διώξει τοὺς ἀδικαιολόγητους φόβους ποὺ σὰν ὕπουλο σαράκι κατατρώγουν τὴν ψυχή του. Καὶ διατυπώνει τὶς γλυκύτερες ὑποσχέσεις, τοὺς παρηγορητικώτατους στοχασμούς, τὶς ἐνισχυτικώτερες βεβαιώσεις. Γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει νὰ ξεκολλήσει τὸ βλέμμα του ἀπὸ τὴν γῆ καὶ νὰ τὸ στρέψει στὸν οὐρανό».

Καὶ ὁ θεολόγος ποιητὴς Γ. Βερίτης θὰ μᾶς προσφέρει τὴν ἁγνὴ προσευχή του: «Ὤ ποιητὴ καὶ Πλάστη μου / τὰ πόδια Σου γλυκοφιλῶ / καὶ στῆς νυχτιᾶς τὴν σιγαλιὰ / εὐλαβικὰ παρακαλῶ. / Στεῖλε στὴν δόλια μου ψυχὴ / τῆς χάρης τὴν χρυσῆ βροχή. / Τῶν πειρασμῶν τὰ κύματα / σὰν μανιασμένα μὲ κτυποῦν / καὶ τὰ καρφιὰ τῶν πόνων μου / μέρα καὶ νύχτα μὲ τρυποῦν. / Καὶ γονατίζω στὸν Σταυρό,  / χαρὰ κι ἐλπίδα γιὰ νὰ βρῶ».

Ἀδελφοί μου,

Σήμερα στὸ Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος μᾶς παρηγόρησε λέγοντας νὰ μὴν ἀγχωνόμαστε. διότι ἀκριβῶς ἔχουμε Πατέρα στοὺς οὐρανούς, ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ μᾶς. Ναί! Εἶναι ὁ Δημιουργὸς καὶ Πλάστης μας. Ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη. Κι ἐμεῖς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὰ παιδιά Του. Ἰδίως οἱ Χριστιανοὶ ποὺ πίστεψαν στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Υἱοῦ Του. «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν», θὰ μᾶς διαβεβαιώσει ὁ ΕὐαγγελιστὴςἸωάννης, «ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι».(Ἰω. 1, 12). Ἐμεῖς, τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ «θέσει καὶ χάριτι υἱοποιούμεθα δι’ αὐτοῦ, μετέχοντες τοῦ πνεύματος» (Μέγας Ἀθανάσιος).

Ἑπομένως, ἂς μὴ ταλαιπωροῦμε τὴν ψυχή μας μὲ ὑπερβολικὴ φροντίδα καὶ μέριμνα. «Πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» καὶ τὴν ἐλπίδα ἂς τὴν ἀναθέσουμε στὸν Θεό. Μεγάλα καὶ μικρὰ προβλήματα. Ἀτομικὰ καὶ οἰκογενειακά. Καὶ ὁ Πατέρας μας ὁ οὐράνιος θὰ φροντίσει γιὰ τὴν λύση τους. Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ ἀγαπημένα παιδιά Του καὶ ἡ θεία στοργή Του καὶ Πρόνοια θὰ συντροφεύουν τὴν ζωή μας. Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου