ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΙΓ' ΛΟΥΚΑ) 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 49

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

27 Νοεμβρίου 2022

«εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς…τὰς ἐντολὰς οἶδας» (Λουκ. 18, 20)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.

ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι βασικὴ καὶ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται μόνο μὲ τὴν πίστη‧ χρειάζονται καὶ τὰ καλὰ ἔργα, μὲ τὰ ὁποῖα γίνεται μιμητὴς καὶ ἀκόλουθος τῆς ζωῆς καὶ τῆς πολιτείας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Οὐδὲν ἡμῖν ὄφελος πίστις, τοῦ βίου ὄντος διεφθαρμένου», τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Τὸ νὰ εἶναι  κάποιος «Χριστιανὸς» πρέπει νὰ τὸ ἀποδεικνύει καὶ μὲ τὴν ζωή του.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου διαβάζουμε: «καὶ εἶπεν Κύριος πρὸς Μωυσῆν‧ ἀνάβηθι πρός με εἰς τὸ ὄρος καὶ ἴσθι ἐκεῖ‧ καὶ δώσω σοι τὰ πυξία τὰ λίθινα, τὸν νόμον καὶ τὰς ἐντολὰς ἃς ἔγραψα» (24, 12). Ὁμοίως καὶ στὸ Δευτερονόμιο: «φυλάσσειν τὰς ἐντολάς, ὅσας ἐγὼ ἐντέλλομαι, ποιεῖν τὸ καλὸν καὶ τὸ ἀρεστὸν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου» (13, 19). «καὶ οὐ παραβήσει ἀπὸ πασῶν τῶν ἐντολῶν, ὧν ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι» (ἔ. ἀ. 28, 14).

Μόνον ἐκεῖνος ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου ἔχει τὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Ἴδιος ἐτόνισε στὴν ἀρχιερατική Του προσευχή: «ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ» (Ἰω. 15, 10). Οἱ δύο ἐντολὲς τοῦ Κυρίου ἐκφράζουν τὸ ὑψηλό καὶ  μεγαλειῶδες μήνυμα: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου… καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν‧ ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται»   (Ματθ. 22, 37 καὶ 40).

Ὁ πλούσιος νέος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἀγαποῦσε τὸν Θεὸ καὶ τηροῦσε τὶς ἐντολές Του. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη του τὸν ἔκανε νὰ ζητήσει τὸ τέλειο, τὸ ὁποῖο τελικὰ δὲν κατόρθωσε, ἐπειδὴ μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ ἀγαποῦσε καὶ τὰ πλούτη του, τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ὁ Ἰησοῦς εἶπε στὸν νέο ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀποτελεῖ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδό του στὴν ζωὴ τοῦ Θεοῦ: «εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς» (Ματθ.19,17). Πρέπει ὅμως νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν: «ὅστις ὅλον τὸν νόμον τηρήσει, πταίσει δὲ ἐν ἑνί, γέγονεν πάντων ἔνοχος» (Ἰακ. 2, 10), λέγει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος. Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσθέτει: «Ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν εἶναι τὸ πᾶν» (Α΄ Κορ. 7, 19).

Δὲν θὰ ἀποκλεισθοῦν ἀπὸ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἐκεῖνοι, ποὺ ἐνῶ προσπαθοῦν, λόγῳ τῶν ἀδυναμιῶν τους ὄχι μόνο δὲν φθάνουν στὸ ἐπιθυμητό, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς μόνοι τους καταργοῦν τὶς ἐντολὲς ἢ τὶς ἐφαρμόζουν κατὰ τὴν δική τους ἀντίληψη. Ὑπάρχει καὶ αὐτὴ ἡ μερίδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἑρμηνεύουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ὅπως τοὺς συμφέρει καὶ φυλάττουν ἐκεῖνες ποὺ θεωροῦν ἀναγκαῖες, ἄλλες δὲ τὶς ἀπορρίπτουν.

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι φορτία δυσβάστακτα στοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ βότανα ἰατρικὰ καὶ φάρμακα ποὺ θεραπεύουν τὰ πάθη καὶ τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς. Καθεμιὰ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ προλαμβάνει ἕνα πάθος. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος θεολόγος λέγει, ὅτι ὅποιος φυλάττει τὶς ἐντολές, αὐτὸς μάλιστα φυλάσσεται ἀπὸ τὶς ἐντολὲς, διότι λυτρώνεται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες του. Βέβαια, ὁ Κύριος τὶς ὀνόμασε «ζυγὸ» καὶ «φορτίο», ἀλλὰ «ζυγὸ χρηστὸ» καὶ «φορτίο ἐλαφρύ». (Ματθ. 11. 30) Χρειάζεται νὰ καταβάλλουμε προσπάθεια καὶ κόπο γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅμως, τῶν μελλόντων ἀγαθῶν καὶ τὴν χαρὰ ποὺ προξενοῦν σὲ ’κεῖνον ποὺ τὶς φυλάττει, γίνονται ἐλαφρὲς καὶ ὠφέλιμες. Δὲν ἔχουν δίκιο ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχουν ἐντολὲς ἀκατόρθωτες. Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει χαρακτηριστικά: «Ἀσεβές ἐστι τὸ λέγειν ἀδύνατα εἶναι τὰ τοῦ πνεύματος παραγγέλματα», διότι, ἂν ἦταν ἀδύνατη ἡ ἐφαρμογή τους, πῶς τόσες χιλιάδες καὶ μυριάδες ἀνθρώπων μέσα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, μπόρεσαν ὄχι μόνο νὰ τὶς ἐργασθοῦν καὶ νὰ τὶς κατορθώσουν, ἀλλὰ καὶ νὰ τὶς ὑπερβοῦν ἀκόμη;

Σήμερα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, συνηθισμένοι νὰ ζοῦν αὐτόνομα, ἀπορρίπτουν κάθε ἐντολή. Καὶ τὶς μὲν ἐντολὲς – νόμους τῆς πολιτείας τὶς τηροῦν ἀπὸ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας, τὶς δὲ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατὰ τὴν γνώμη τους ἡ περιφρόνησή τους δὲν ἐπισύρει τιμωρία, τὶς ἀγνοοῦν. Θέλουν νὰ ζοῦν χωρὶς περιορισμοὺς  καὶ  δεσμεύσεις. Νὰ κάνουν ὅ,τι ἐπιθυμοῦν καὶ ὅ,τι τοὺς εὐχαριστεῖ. Ὅλες σχεδὸν οἱ ἐντολές, τὶς ὁποῖες τηροῦσε ὁ νέος τῆς περικοπῆς, σήμερα ἔχουν καταστρατηγηθεῖ καὶ ἰσοπεδωθεῖ ἀπὸ τὸν ὁδοστρωτήρα τῆς ἀσυδοσίας καὶ τῆς ἀσέβειας. Ἡ ἀνθρωπιὰ δίνει πολλὲς φορὲς τὴν θέση της στὴν ἀποκτήνωση, ἡ τιμὴ καὶ ὁ σεβασμὸς στὴν ἀτιμία καὶ τὴν περιφρόνηση, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνη στὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀδικία. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχασε τὸν δρόμο του καὶ πορεύεται στὸ σκοτάδι. Ὅμως, πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν εἴμαστε πλασμένοι γι’ αὐτὸν τὸν ψεύτικο καὶ μάταιο κόσμο, ἀλλὰ γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

Θὰ καταφύγουμε καὶ πάλι στὴν πατερικὴ διδασκαλία γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ θέματος.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Πλανῶνται αὐτοὶ ποὺ φρονοῦν ὅτι εἶναι Χριστιανοί, δηλαδὴ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ, ἀκοῦν τὶς ἐντολές Του καὶ τὶς ἀποστηθίζουν, ἐνῶ ἀπέχουν πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ ἐμπιστευθοῦν τὸν ἑαυτό τους στὸ θεῖο θέλημα, ἀποτασσόμενοι τὴν ἁμαρτία. Παραμελοῦν νὰ στολίσουν τὸν ἑαυτό τους μὲ χριστιανικὲς ἀρετές, τὴν στιγμὴ ποὺ εἶναι ὑποδουλωμένοι στὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες, ὑπακούοντας στὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ὑπάρχει τίποτα τὸ χριστιανικὸ στὸν βίο τους, στὰ ἔργα καὶ τὶς ἐπιδιώξεις τους». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸ καὶ φυλᾶμε τὶς ἐντολές Του, τότε μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι Τὸν ἀκολουθοῦμε. Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, τὸ πνεῦμα μας νὰ ἀκολουθεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἡ καρδιά μας νὰ προσκολληθεῖ σ’ Αὐτόν».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἡ πτῶσις τοῦ Ἀδὰμ ἦταν πτῶσις γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Κάποτε καὶ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος, ὅταν εὑρίσκετο εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐτηροῦσε τὴν ἐντολὴν ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Πλάστης του, ἦταν εἰς δόξαν καὶ τιμὴν καὶ εὐτυχίαν. Μετὰ τὴν παράβασιν, ὅμως, ὅταν παρήκουσε τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, ἔγινε δυστυχής, ἐξωρίσθη καὶ ἔχασε τὴν τρυφὴν τοῦ παραδείσου καὶ ἐβύθισεν ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα εἰς τὴν ἁμαρτίαν. Μήπως καὶ ἡμεῖς, ἀδελφές, δὲν τὰ παθαίνομεν ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔπαθεν ὁ Ἀδὰμ ὅταν δὲν ἐκτελοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας; Δὲν μᾶς σκοτίζει ὁ διάβολος καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ παρακούσωμεν; Δὲν μετέχομεν και ἡμεῖς εἰς τὸ μερίδιον τοῦ Ἀδάμ; Διότι τὶ ἄλλο ἔκαμε ὁ Ἀδὰμ παρὰ μίαν παρακοήν; Ἡ τήρησις τοῦ Νόμου παρέχει χαρὰν, δίδει γαλήνην. Ὅταν τὸν φυλάγης, θὰ εὕρης τὰ πάντα».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: «Κι ὅταν γίνει κανεὶς αἰχμάλωτος τοῦ καλοῦ, τότε δὲν μπορεῖ νὰ κακολογήσει, δὲν μπορεῖ νὰ μισήσει, δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ψέματα. Πῶς νὰ ἔλθει στὴν ψυχή του ὁ πονηρὸς νὰ τοῦ φέρει ἀπελπισία, ἀπογοήτευση, νωθρότητα. Ἡ θεία Χάρις τὸν γεμίζει, κι ἐκεῖνα δὲν ἔχουν δύναμη νὰ μποῦν μέσα του».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θὰ συμπληρώσει: «Ὁ ταπεινὸς δὲν ἔχει δικό του θέλημα. Κάνει ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, ὁπότε καὶ ὁ Θεὸς ἀκούει τὴν προσευχή του καὶ τοῦ δίνει οὐράνιες εὐλογίες… Καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δέχονται τὴν θεία Χάρη, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὑποχρεωμένος -κατὰ κάποιο τρόπο – νὰ τοὺς βοηθήσει στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ ζοῦμε. Καὶ βλέπουμε Χριστιανοὺς οἰκογενειάρχες, μὲ ὅσα παιδάκια τοὺς δίνει ὁ Θεὸς νὰ τὰ μεγαλώνουν μὲ φόβο Θεοῦ. Καὶ ὅλα τὰ παιδάκια νὰ εἶναι ἰσορροπημένα, χαρούμενα, εὐλογία Θεοῦ καὶ νὰ προκόβουν. Ἐκεῖ ποὺ λέμε: ‘‘τὶ θὰ γίνει ὁ κόσμος;’’, βλέπουμε τώρα νὰ προχωράει μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ μιὰ γενιὰ καλή. Ὁ διάβολος καταστρέφει, ἀλλὰ καὶ ὁ Καλὸς Θεὸς ἐργάζεται καὶ δὲν θὰ ἀφήσει νὰ ἐξαφανιστεῖ τὸ γένος μας». Καὶ συμπληρώνει ὁ Ἅγιος: «Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος παραβαίνει μία ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελίου, εὐθύνεται μόνον αὐτός. Ὅταν, ὅμως, κάτι ποὺ ἀντίκειται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου γίνεται νόμος ἀπὸ τὸ Κράτος, τότε ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλο τὸ Ἔθνος, γιὰ νὰ παιδαγωγηθεῖ. Νὰ εἶσθε μὲ τὸν Χριστό, νὰ ζεῖτε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του καὶ νὰ προσεύχεσθε γιὰ νὰ ἔχετε θεῖες δυνάμεις καὶ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντιμετωπίσετε τὶς δυσκολίες ποὺ ἔρχονται. Νὰ ἀφήσετε τὰ πάθη, γιὰ νὰ ἔρθει ἡ θεία Χάρη μέσα σας».

Ἀγαπητοί μου!

Τὸ φῶς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἀνάψει καὶ πάλι καὶ νὰ φωτίσει τὸν δρόμο μας. Ἐὰν ἐμεῖς τὸ θελήσουμε, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι εὐκολότατες. «Οὐδὲν δύσκολον, οὐδὲν φορτικὸν ἐπιτετάγμεθα, ἐὰν βουλώμεθα», λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Ἐὰν μάλιστα γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἐντολὲς θὰ μᾶς εἰσάγουν στὴν ζωή, τότε θὰ τὶς ἐργαζόμαστε μὲ χαρά. Διότι, ὅπως λέει ὁ σοφὸς Σειράχ: «οὐδὲν γλυκύτερον τοῦ προσέχειν τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου» (23, 27). Ἐὰν αὐτὲς τὶς ἐντολὲς τὶς ἐφαρμόσουμε πιστά, θὰ μεταμορφώσουμε τὸν κόσμο καὶ θὰ γευτοῦμε ἀπὸ τώρα τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀτελεύτητης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Στὴν δύσκολη ἐποχή μας ὑπάρχει διέξοδος. Ὁ Καλὸς καὶ στοργικός μας Πατέρας εἶναι ἐδῶ καὶ μᾶς δείχνει τὸν ἴσιο καὶ σωστὸ δρόμο μὲ τὶς σωτήριες ἐντολές Του. Κι ἂν ξεστρατίσουμε στὰ δύσκολα μονοπάτια τῶν παθῶν, Αὐτὸς μᾶς καλοδέχεται καὶ εἶναι ὁ Συνοδοιπόρος μας εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ ἀγγίξουμε τὴν ἐσταυρωμένη ἀγάπη Του. Οἱ γλυκόηχοι στίχοι τοῦ ποιητῆ Βερίτη μᾶς ἐνθαρρύνουν καὶ πάλι:

«Ἐλᾶτε νὰ στηλώσουμε καὶ πάλι

τ’ ἀρχαῖα καὶ μεγάλα ἰδανικά!

Ἐλᾶτε κι ἂς ριχτοῦμε ὅλοι στὴν πάλη

                                                    Τὴν πάλη τὴν τρανὴ κι εὐγενικιά». ΑΜΗΝ!                       

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Θ' ΛΟΥΚΑ) 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 48

ΚΥΡΙΑΚΗ  Θ΄ ΛΟΥΚΑ

20 Νοεμβρίου 2022

«Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά…» (Λουκ. 1, 31)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφό­ρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄ­­φρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμα­σας τίνι ἔσται; οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέ­­γων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὁ Θεὸς ἔδειξε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἰσότιμος μὲ τὰ ἄλλα ἐπίγεια δημιουργήματα. Γιὰ ὅλα μὲ ἕνα Του λόγο «εἶπε καὶ ἐγενήθησαν», ὅπως τὸ φῶς, τὸ στερέωμα, τὸ νερὸ κ.λ.π. Τὸν ἄνθρωπο, ὅμως, τὸν ἔπλασε μὲ ἰδιαίτερο δημιουργικὸ τρόπο, μὲ ξεχωριστὴ φροντίδα, μὲ στοργή. «Καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τόν ἄνθρωπον, χοῦν (χῶμα) ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς καὶ ἐγένετο ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γεν. 2, 7). Ἔτσι, στὸ ὑλικὸ συστατικὸ τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου προστέθηκε καὶ τὸ πνευματικὸ στοιχεῖο, ἡ ἄυλη ψυχή. Νὰ σκεφθοῦμε ὅτι ἡ ψυχὴ εἶναι γιὰ τὸ γήινο σῶμα ὅ,τι ὁ κυβερνήτης γιὰ τὸ πλοῖο, ὁ μουσικὸς γιὰ τὸ ὄργανο (ἱ. Χρυσόστομος). Γι’ αὐτὸ ἡ ψυχὴ χαρακτηρίζεται «βασίλισσα» καὶ τὸ σῶμα «ὑπηρέτης».

Τὶ εἶναι ἠ ψυχή; Εἶναι ὁ ἔσω ἄνθρωπος, ἡ πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου, «ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος», θὰ μᾶς πεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ( Α΄ Πέτρ. 3. 4). Εἶναι αὐτὴ ἡ θεία πνοή, μὲ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς Δημιουργὸς μᾶς μετέδωσε τὸ ἀτίμητο δῶρο τῆς ζωῆς, μᾶς κατέστησε δικές του εἰκόνες. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπὸ ψυχὴ καὶ σῶμα. Τὸ σῶμα προέρχεται ἀπὸ τὴν γῆ, ἐνῶ ἡ ψυχὴ εἶναι οὐράνια καὶ ἡ ἀξία της εἶναι μεγάλη. Ἡ ψυχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ δίνει πνοὴ στὸ σῶμα. Ὅταν τὸ σῶμα νεκρωθεῖ, ἡ ψυχὴ ζεῖ καὶ εἶναι ἀθάνατη».

Γιὰ τὸν ἄφρονα πλούσιο τῆς παραβολῆς δὲν ὑπῆρχε ἐσωτερικὸς κόσμος, δὲν ὑπῆρχε ψυχή. Παραδεχόταν μόνο τὴν παροῦσα ζωὴ καὶ τίποτε ἄλλο. Σύνθημά του ἦταν: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν». Δὲν συνειδητοποιοῦσε ὅτι «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13, 14). Δὲν σκεπτόταν ὅτι μετὰ τὴν τελικὴ κρίση ἀρχίζει γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἡ αἰωνιότητα – Παράδεισος ἢ Κόλαση. Εἶχε ἐντάξει τὸν ἑαυτό του στοὺς «τὰ ἐπίγεια φρονοῦντας», τῶν ὁποίων θεὸς εἶναι ἡ κοιλία (πρβλ. Φιλ. 13, 19). Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔπαθε τέτοια σύγχυση, ποὺ ξέχασε ὅτι τὸ φαγητὸ εἶναι μέσο συντήρησης καὶ ὄχι σκοπὸς τῆς ζωῆς. «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά», ἀναφώνησε, «κείμενα εἰς ἔτη πολλά». Ἡ ψυχή, ὅμως, δὲν τρέφεται μὲ ὑλικὰ ἀγαθά.

Πολὺ εὔστοχα ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἐρωτᾶ: «Ὤ πλούσιε, τοὺς καρποὺς τοὺς ἔχεις ἀσφαλίσει σὲ ἀποθῆκες καὶ ἐλπίζεις νὰ τοὺς ἀπολαύσεις. Τὰ πολλὰ ἔτη τῆς ζωῆς σου ἀπὸ ποῦ θὰ τὰ λάβεις;» Καὶ ἔρχεται ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου: «Τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ». Γιατὶ δὲν λέει ὁ Κύριος, ὅτι τὴν ψυχὴ τὴν ἀπαιτεῖ ὁ Ἴδιος; Γιατὶ λέει «ἀπαιτοῦσι»; Διότι τὴν ψυχὴ ποὺ εἶναι μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ δουλεύει στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας τὴν ἀπαιτοῦν τὰ φοβερὰ τελώνια. Τὰ ζοφερὰ δαιμόνια εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀπατοῦσαν καὶ τὸν ἄφρονα πλούσιο. Ἀντίθετα, σύμφωνα μὲ τὸν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου, μόνον «δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ. Σολ. 3. 1).

Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἐπισημαίνει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ (Γεν. 1, 26). Τὸ «κατ’ εἰκόνα» ἀναφέρεται στὴν ψυχή‧ εἶναι ἡ ψυχή. Ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «τὸ μὲν κατ’ εἰκόνα τὸ νοερὸν δηλοῖ καὶ αὐτεξούσιον, τὸ δὲ καθ’ ὁμοίωσιν, τὴν τῆς ἀρετῆς κατὰ τὸ δυνατὸν ὁμοίωσιν». Καὶ κατὰ τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, «ἡ ψυχὴ κινεῖ καὶ τὸ σῶμα καὶ τὸν ἑαυτό της κινεῖ, καὶ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ σώματος».

Εὔλογα εἶναι τὰ ἐρωτήματα τοῦ Κυρίου: «Τὶ δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» καί:«τὶ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» Ὁ Κύριός μας μπορεῖ νὰ κρίνει τὴν ἀξία τοῦ κόσμου, γιατὶ Ἐκεῖνος τὸν δημιούργησε. Αὐτὸς γνωρίζει καὶ τὴν ἀξία τῶν ψυχῶν, γιατὶ ὁ Ἴδιος θυσιάστηκε γιὰ νὰ τὶς ἐξαγοράσει. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ ἀποτελεῖ μιὰ δεύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀξίας τῆς ψυχῆς μας ποὺ ἦταν αἰχμάλωτη τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Σκοπός, ἑπομένως, τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. «Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε», μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Φιλ. 2, 11).  Πρώτη μας ἐπιδίωξη, ἡ ζωὴ ποὺ ἐμπνέει ὁ Χριστός. Πρῶτος μας πόθος, ἡ εἴσοδός μας στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Προσοχή, μὴ μᾶς αἰχμαλωτίσει ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου, αὐτὸ ποὺ ὁ Εὑαγγελιστὴς Ἰωάννης ὀνομάζει «ἐπιθυμία σαρκός, ἐπιθυμία ὀφθαλμῶν, καὶ ἀλαζονεία βίου» (Α΄ Ἰω. 2,16). Προσοχή, μὴ μᾶς παγιδεύσουν τὰ ἐφήμερα καὶ τὰ γήινα καὶ ἔτσι λησμονήσουμε τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς καὶ τὸν ἀληθινὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς!

Ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων θὰ μᾶς διαφωτίσει περισσότερο.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος λέει, ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας μοιάζει μὲ τὸ ἐμπόριο. Ὅπως ὁ ἔμπορος κάθε βράδυ ὑπολογίζει τὸ κέρδος καὶ τὴν ζημιὰ τῆς ἡμέρας, ἔτσι κι ἐμεῖς κάθε βράδυ πρέπει νὰ κάνουμε τὸν ἀπολογισμό μας. Νὰ εἰσερχόμαστε στὰ ἄδυτα τῆς καρδιᾶς μας καὶ νὰ ρωτᾶμε τὸν ἑαυτό μας: Μήπως σήμερα στενοχώρησα τὸν Θεό, μήπως ἐξόργισα τὸν ἀδελφό μου, μήπως ἁμάρτησα;

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε στὰ φλογερά του κηρύγματα: «Χριστὸς καὶ ψυχὴ σᾶς χρειάζεται. Αὐτὰ τὰ δύο πρέπει νὰ προσέχετε νὰ μὴ σᾶς τὰ πάρουν». 

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: «Ἡ ἁμαρτία διαστρέφει τὸ θεῖο κάλλος τῆς εἰκόνας τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος καὶ τὴν καθιστᾶ δύσμορφη καὶ αἰσχρή. Ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει τὸν ἄγγελο, τὸν φύλακα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, καὶ τὰ παραδίδει στὴν κατατυραννία τοῦ διαβόλου. Ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ὄντως εὐδαιμονία, ποὺ εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ὕπαρξής του στὴν κοινωνία του μὲ τὸν Θεό». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Ἀρετή, ἐσὺ σὰν θυγατέρα τοῦ οὐρανοῦ ἐξαγνίζεις τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἕλκεις πρὸς τὴν θεία συγγένεια, χαρίζεις στὴν ψυχή του τὴν θεία εὐγένεια καὶ τὴν καλὴ δόξα, καὶ ἔτσι τὸν ὁδηγεῖς πρὸς τὸν Θεό».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἐπισημαίνει: «Ἡ ψυχή μας δὲν εἶναι κανένα πρᾶγμα ὑλικὸ ποὺ βλάπτεται καὶ πιάνεται καὶ μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι θὰ τὴν πάρεις στὰ χέρια σου καὶ νὰ τὴν γλιτώσεις ἀπὸ τὸν κίνδυνον. Εἶναι πρᾶγμα ἄυλον‧ συγκρατεῖται καὶ ἀναπαύεται μόνον μὲ τὰς ἀρετάς‧ ἡ ψυχὴ δὲν εἶναι κάτι τὸ ὁρατόν. Ἀμὲ τὶ θὰ ἰδοῦμεν γιὰ νὰ εἰποῦμεν ὅτι ἐσώσαμεν τὴν ψυχήν μας; Τὰς ἀρετὰς θὰ δοῦμε! Τὴν ταπείνωσιν, τὴν συμπάθειαν, τὴν ὑπομονήν, τὴν ἀγάπην, τὴν ὁμόνοιαν. Αὐτὰ χαρακτηρίζουν τὴν σωσμένη ψυχή». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος Γέροντας: «Δύο στοιχεῖα εὑρίσκονται εἰς τὴν ψυχήν: τὸ ἕνα εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε ὁ ἄφρων πλούσιος εἰς τὴν ψυχήν του. Τὸ δὲ ἄλλον μέρος τῆς ψυχῆς, τὸ ἀνώτερον, τὸ ἠθικόν, ὅλο τὰ οὐράνια ζητεῖ. Αὐτὰ τὰ δύο ἔχουν διαρκῶς πάλην μεταξύ τους».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος θὰ συμπληρώσει: «Νὰ γεμίσεις τὴν ψυχήν σου μὲ Χριστόν, μὲ θεῖον ἔρωτα, μὲ χαρά. Ὁ Θεὸς μᾶς φροντίζει. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ ἐμᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι μας στὸν κόσμο. Ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ταραγμένη, θολώνει τὸ λογικὸ καὶ δὲν βλέπει καθαρά. Γιατὶ νὰ κυνηγᾶμε τὰ σκοτάδια; Νά, θὰ ἀνάψουμε φῶς καὶ τὰ σκοτάδια θὰ φύγουν μόνα τους. Θ’ ἀφήσουμε νὰ κατοικήσει σ’ ὅλη μας τὴν ψυχὴ ὁ Χριστός. Τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία, τὸ μῖσος ἐξαφανίζονται μόνα τους. Στὴν ψυχὴ ποὺ ὅλος ὁ χῶρος εἶναι κατειλημμένος ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ νὰ κατοικήσει ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν προσπαθεῖ, γιατὶ δὲν χωράει».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος προσθέτει: «Ἡ σεσωσμένη ψυχή, ὅταν ἑτοιμάζεται νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ὕλη, βλέπει τὸν Ἄγγελό της καὶ ἤρεμα ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα. Τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ὁ Ἄγγελος τὴν παρουσιάζει στὸν Κύριο. Ἐνῶ ἡ ψυχὴ ποὺ δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖ, βλέπει τὸν πονηρὸ καὶ κρύβεται μέσα στὴν ὕλη, προσπαθεῖ νὰ ξεφύγει. Καὶ γίνεται τέτοια πάλη, τέτοιος ἀγώνας τότε, ποὺ χρειάζεται ἱερέας νὰ ἔρθει, νὰ διαβάσει, ὥστε νὰ μπορέσει ἡ ψυχὴ νὰ βγεῖ κάτω ἀπὸ τὴν εὐχή. Ἀγωνίζεται πάρα πολὺ ἄσχημα. Εἶναι πάρα πολὺ δύσκολη αὐτὴ ἡ ὥρα». Καὶ συμπληρώνει ὁ Ἅγιος: «Στὴν ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου ὑπάρχουν πάθη, ὁ θυμός, ἡ πορνεία, ἡ ἀναίδεια, ἡ φιλονικία καὶ τόσα ἄλλα. Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ σατανᾶς καὶ μᾶς ὑποκινεῖ στὰ πάθη αὐτά. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ τὰ πολεμήσουμε καὶ νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας».

Ἀδελφοί μου!

Ὁ ἄφρων πλούσιος μὲ τὴν ἐπιλογὴ ποὺ ἔκανε ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ χωρὶς νὰ ἀπολαύσει τὰ ἀγαθά του καί -τὸ χειρότερο- ἔμεινε «ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ». Παρόμοιο εἶναι τὸ τέλος ὅσων περιορίζονται στὴν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τὸ πάθημα τοῦ ἄφρονος πλουσίου πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει. Καλούμαστε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀνυπολόγιστη ἀξία τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ στολίσουμε τὴν ἀθάνατη ψυχή μας μὲ ἐνάρετα καὶ ἀγαθοποιὰ ἔργα. Ὁ Κύριός μας θυσιάστηκε γιὰ ἐμᾶς. Δὲν ἀξίζει καὶ ἐμεῖς νὰ Τοῦ προσφέρουμε ὡς θυσία τὴν καθαρὴ ζωή μας, τὴν μετάνοιά μας; Τὰ ἀπολυτίκια τῶν Ἁγίων μας μᾶς προτρέπουν καὶ μᾶς διδάσκουν «ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Τὴν ὥρα τῆς ἐξόδου τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὸ φθαρτὸ τοῦτο σῶμα δὲν τὴν γνωρίζουμε. Εἴθε ὅταν ἔλθει ὁ Ἄγγελος ἐκείνη τὴν ὥρα, νὰ τὸν δοῦμε χαρούμενο νὰ παραλαμβάνει τὴν ψυχή μας καὶ νὰ τὴν ὁδηγεῖ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ καὶ νὰ συμβασιλεύσουμε αἰώνια μαζί Του.

Αὐτὸ εὔχεται καὶ ὁ ἀγαπημένος μας ποιητὴς Γ. Βερίτης:

«Ἔτσι σὰν ἔρθει κάποτε καὶ τὸ δικό μου βράδυ

κι ἀχνὲς θὰ πέφτουν οἱ σκιὲς στὴν δύση τῆς ζωῆς μου

κι ὅλα σ’ ἑνὸς ἀόρατου φτεροῦ θὰ σβηοῦν τὸ χάδι,

Θέ μου, ἂς φωτάει τὸ φῶς Σου μπρὸς στὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου,

μὴ τὴν ρουφήξει τὸ κρυερὸ κι ἀνέσπερο σκοτάδι». ΑΜΗΝ!       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

---

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Η' ΛΟΥΚΑ) 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 47

ΚΥΡΙΑΚΗ  Η΄ ΛΟΥΚΑ

13 Νοεμβρίου 2022

«καὶ ἰδὼν αὐτὂν ἀντιπαρῆλθε» (Λουκ. 1, 31)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; 27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; 30 ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ποὺ προσβάλλει ἰδιαίτερα τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι καὶ ἡ φιλαυτία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀλλιῶς ὀνομάζουμε ἐγωισμό. Φιλαυτία σημαίνει μιὰ ὑπερβολική, μιὰ ἀρρωστημένη ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μας, προσκόλληση στὰ δικά μας θελήματα, νοήματα, ἐπιθυμίες καὶ φαντασιώσεις.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς λέγει ὅτι δύο ἄνθρωποι, καὶ μάλιστα μὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα, ἐνῶ συνάντησαν ἕναν δεινοπαθοῦντα συνάνθρωπό τους, "ἀντιπαρῆλθον". Δὲν τὸν πρόσεξαν, δὲν τὸν περιέθαλψαν. Καὶ γιατὶ αὐτό; Γιατὶ ὀ ἐγωισμός, ἡ φιλαυτία τους, δὲν τοὺς ἐπέτρεψε νὰ πράξουν αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε. Ὁ Ἑωσφόρος, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ πρώτου τάγματος τῶν ἀγγέλων, ἔλεγε μὲ τὸν λογισμό του: "Γιατὶ ὁ Θεὸς νὰ εἶναι τόσο ψηλά; Θὰ γίνω κι ἐγὼ ὅμοιός του καὶ θὰ μὲ προσκυνοῦν ὅλοι". Ὅμως, μόλις σκέφθηκε αὐτό, τὸν ἀπέρριψε ὁ Θεὸς κι ἔγινε διάβολος. Αὐτὸς ἐξαπάτησε καὶ τοὺς πρωτοπλάστους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρά τους κληροδότησαν σ’ ἐμᾶς αὐτὸ τὸ ἐπάρατο πάθος.

Ἡ φιλαυτία μᾶς κάνει νὰ λησμονοῦμε τὸν Θεὸ καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀγαπᾶμε μὲ εἰλικρίνεια τοὺς ἄλλους. Ὁ φίλαυτος εἰδωλοποιεῖ τὸν ἑαυτό του, τὰ ἔνστικτα καὶ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ ζεῖ μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ τὴν ἱκανοποίησή τους. Ἔτσι ὁ νοῦς του σκοτίζεται. Ἡ συνείδησή του διαστρέφεται, οἱ ἠθικὲς ἀντιστάσεις του πέφτουν, καὶ πλανημένος καθὼς εἶναι, φτάνει στὸ σημεῖο νὰ πιστεύει, ὅτι ἡ ζωὴ τῶν ἐνστίκτων καὶ τῶν παραλόγων ἐπιθυμιῶν εἶναι ἡ ἀληθινή του εὐτυχία. Στὴν οὐσία δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει οὔτε τὸν πλησίον του. Βιώνει μιὰ σύγχυση ἀνάμεσα σ’ αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ σ’ αὐτὸ ποὺ θὰ ἤθελε νὰ εἶναι. Ζεῖ μιὰ φαντασίωση. Θέλει νὰ τὸν ἀγαποῦν καὶ νὰ τὸν ὑπολογίζουν. Κάνει φίλους ἐκείνους ποὺ τὸν στηρίζουν. Ὅταν δὲν γίνεται τὸ θέλημά του, γίνεται ἐριστικός. Θυμώνει καὶ διαπληκτίζεται μὲ τοὺς ἄλλους. Δὲν παραδέχεται τὶς εὐθύνες του καὶ  θέλει τοὺς ἄλλους ὑποχείριούς του.

Ἡ οἰκογένεια σήμερα ἀποτυγχάνει, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ξεκινοῦν χωρὶς ταπείνωση καὶ ἀγάπη. Ἂν ἕνας σύζυγος σκέπτεται τὶ θὰ πάρει καὶ ὄχι τὶ θὰ δώσει, δὲν θὰ μπορέσει νὰ ὑπομείνει τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου. Τὰ διαζύγια, ἡ ὀλιγοτεκνία, ἡ ἐγκατάλειψη τῶν παιδιῶν ἀποτελοῦν ἐνδείξεις ἀρρωστημένου ἐγωισμοῦ καὶ φιλαυτίας. Ὁ ἐγωισμὸς ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἡσυχία τῶν ἄλλων. Ἀνοίγει τὴν τηλεόραση ἢ τὸ ραδιόφωνο καὶ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἂν ἐνοχλεῖται ὁ διπλανός του. Παίρνει τὸ αὐτοκίνητό του καὶ τρέχει καὶ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἂν προξενήσει κακό. Ἀπὸ ὅσα εἴπαμε κατανοοῦμε ὅτι ἡ φιλαυτία εἶναι ἀρρώστια, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐὰν δὲν θεραπευτοῦμε, δὲν θὰ ἐπιβιώσουμε πνευματικά οὔτε μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ οὔτε νὰ προχωρήσουμε στὴν θέωση ποὺ εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας. Ἄρα, πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ νὰ τὴν ξεπεράσουμε.

Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία μας ἡ εὐλογημένη ἄσκηση. Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ γίνουμε φιλόθεοι καὶ φιλάνθρωποι. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς ἀγαπᾶ καὶ μᾶς φροντίζει, καὶ μάλιστα στὴν ἐπικείμενη περίοδο τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων. Ξεκινᾶ τὸ σαρανταήμερο, ὅπως λέμε. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς μὲ τὶς νηστεῖες, μὲ τὶς μετάνοιες, τὶς προσευχές ἀποβλέπει στὸ νὰ μπορέσουμε σιγά – σιγά νὰ ξεπεράσουμε τὴν φιλαυτία μας. Ἡ Ἐκκλησία μας, σὰν στοργικὴ μητέρα, μᾶς παιδαγωγεῖ καὶ ἂν προσέξουμε, θὰ θεραπευθοῦμε. Ἡ ἀγωγὴ ποὺ δίνει στὰ παιδιά της εἶναι ἰσχυρή. Ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν συμμετοχή μας στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς Θ. Κοινωνίας. Ἔτσι ἐξαγνισμένη ἡ καρδιά μας, θὰ  μπορέσει  νὰ  ὑποδεχθεῖ  τὸν  σαρκωθέντα  Κύριο.

Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τὸ ἔχει ἐνστερνισθεῖ ὁ ὀρθόδοξος λαός μας καὶ τὸ διατηρεῖ μέσα στὴν ἐκκλησιαστική του παράδοση. Ὁ Μακρυγιάννης στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του ἀναφέρει ὅτι οἱ γονεῖς του τοῦ ἔμαθαν νὰ κάνει μετάνοιες ἀπὸ «ἑνοῦ χρονοῦ» παιδί. Τοῦ ἔλεγαν: «Κάνε μετάνοιες νὰ πιάσεις περδικόπουλα». Καὶ ὁ ἴδιος, μὲ τὸ ἀσκητικὸ πνεῦμα ποὺ τὸν διέκρινε, ἔλεγε ὅτι ἔκανε μέχρι τρεῖς χιλιάδες μετάνοιες, ἄλλοτε γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ ἄλλοτε γιὰ νὰ Τὸν παρακαλέσει γιὰ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας μᾶς παραγγέλλει νὰ μὴν κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἀρέσει σὲ μᾶς, ἀλλὰ ὅ,τι ἀρέσει στὸν ἀδελφό μας καὶ τὸν οἰκοδομεῖ. Αὐτὸ μᾶς θυμίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του. Λέγει ὅτι ὁ Κύριός μας "οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται‧ οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ’ ἐμέ" (Ρωμ. 15, 3).  Γι’αὐτὸ καὶ "ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν" (Ρωμ. 15, 2)‧ καὶ "μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος" (Α΄ Κορ. 1, 24).

Αὐτὴ τὴν διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης συνοψίζει τὸ πατερικὸ λόγιο: "Ἀνέπαυσες τὸν ἀδελφό σου, ἀνέπαυσες Κύριον τὸν Θεόν σου". Κάθε φορὰ ποὺ προσπαθοῦμε νὰ μὴν ἀναπαύσουμε τὸν ἑαυτό μας, ὅταν τὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἀνάπαυση τῶν ἀδελφῶν μας,ξεπερνοῦμε τὸν ἐαυτό μας καὶ βιώνουμε τὴν φιλαδελφία. Αὐτὸ ἔκαναν κατὰ μίμηση τοῦ Κυρίου ὅλοι οἱ ἅγιοι. Κάθε φορὰ ποὺ θὰ ἐφαρμόζουμε τὴν πατερικὴ σοφία, θὰ ἐλευθερωνόμαστε ἀπὸ τὴν φιλαυτία μας καὶ ἔτσι καὶ τὴν ψυχή μας θὰ ἀναπαύσουμε καὶ τὸν ἀδελφό μας, ἀλλὰ καὶ τὸν Κύριό μας.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς μᾶς διδάσκει: "Αὐτοὶ ποὺ κάνουν τὰ πάντα μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους, φροντίζουν γιὰ τὴν φιλαυτία ποὺ εἶναι τὸ μεγαλύτερο ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὸ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀπόμακρο, ἀκοινώνητο, ἄφιλο, ἄδικο, ἀσεβῆ. Ὁ φίλαυτος, ὑποκινούμενος ἀπὸ τὴν φιλοδοξία ποὺ μισεῖ τὰ πάντα, δὲν ἀγαπάει οὔτε καὶ φροντίζει κανένα".

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: "Φιλαυτία εἶναι  ἐμπαθὴς καὶ παράλογη φιλία πρὸς τὸ σῶμα, στὴν ὁποία ἀντιτάσσεται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐγκράτεια. Αὑτὸς ποὺ ἔχει φιλαυτία εἶναι φανερὸ ὅτι ἔχει ὅλα τὰ πάθη. Ἡ φιλαυτία ἐξαναγκάζει τὸν φίλαυτο νὰ  προμηθεύεται πολλὰ περιττὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ φιλαυτία ὑποκρύπτει πολλὰ κακά. Ὁ φίλαυτος πράττει μόνο ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἑαυτό του. Ζεῖ μόνος μὲ τὸν ἑαυτό του".

Ὁ ὅσιος Ἡσύχιος ὁ πρεσβύτερος διαπιστώνει: "Παιδιὰ τῆς φιλαυτίας εἶναι οἱ ἔπαινοι στὴν καρδιά, ἡ αὐταρέσκεια, ἡ λαιμαργία, ἡ πορνεία, ἡ κενοδοξία, ὁ φθόνος καὶ τὸ κορύφωμα ὅλων τῶν κακῶν, ἡ ὑπερηφάνεια. Αὐτὴ ξέρει νὰ γκρεμίζει ὄχι μόνο ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ ἀγγέλους (ὅπως τὸν Σατανά) καὶ νὰ τοὺς τυλίγει μὲ πυκνὸ σκοτάδι ἀντὶ γιὰ φῶς".

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος συμπληρώνει: "Σαμαρείτης σπλαχνικὸς εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶναι τῆς Ἐκκλησίας ὁ καλὸς πανδοχέας, ὅλους τοὺς δέχεται καὶ ὅλους τοὺς φροντίζει, δὲν ἀπομακρύνει τὸν ἀνήθικο, δὲν ἀπεχθάνεται τὸν εἰδωλολάτρη,κανένα ἀσεβῆ καὶ ἀκάθαρτο δὲν ἀποδιώχνει, τοὺς δέχεται ὅλους. Σὰν γιατρὸς πλένει τὶς πληγές, τὶς καθαρίζει μὲ λουτρὸ ξαναγεννημοῦ".

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει τὶς μοναχές του: "Ἐκεῖνο τὸ ἐγὼ καὶ ἐγὼ εἶναι ἡ τελεία καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου… Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ λὲς ἐγὼ καὶ ἐγώ; Ἀπὸ ποῦ ἐκατέβηκες; Ἀπὸ ποῦ ἦλθες; Ἐκ τοῦ μὴ ὄντος δὲν ἦλθες στὸν κόσμο; Ἀπὸ μιὰ φούχτα χῶμα δὲν σὲ ἔπλασε ὁ Θεός; Καὶ πάλι τὶ ἔχεις νὰ γίνεις μετὰ τὸν θάνατό σου; Χῶμα! Σὰν τὶ θεωρεῖς, λοιπόν, τὸν ἑαυτό σου καὶ κρατεῖς αὐτὸ τὸ ἐγώ;… Ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ἀπὸ τὰ πολλὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὸς δημιουργεῖ ἔχθρες καὶ μίση. Προσέξτε, λοιπόν, ἀδελφές! Ἂς διώξωμε αὐτὸ τὸ πάθος γιατὶ θὰ μᾶς καταστρέψει".

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε στοὺς προσκυνητές: "Μεγάλο κακὸ ὁ ἐγωισμός!  Ἐνῶ καὶ ἀνάπαυση δὲν ἔχει ὁ ἐγωιστής, πάλι ἐπιμένει. Δὲν βλέπεις ὁ Ἄρειος; Ὅταν ἡ μητέρα του τοῦ εἶπε: "Καλά, τόσα λένε ὅτι σφάλλεις. Δὲν τὸ καταλαβαίνεις;"

"Ναί, τὸ ξέρω", τῆς ἀπαντᾶ, "ἀλλὰ πῶς θὰ ὑποταχθῶ σ’ αὐτούς;" Ὁ ἐγωισμός του δὲν τὸν ἄφηνε νὰ παραδεχθεῖ τὸ λάθος του. "Ἂν παραδεχθῶ ὅτι σφάλλω", ἔλεγε, "θὰ ἐξευτελισθῶ καὶ στοὺς ὀπαδούς μου". Καὶ ὅσο καταλάβαινε ὅτι κάνει λάθη, τόσο περισσότερο ζοριζόταν νὰ τοὺς πείσει ὅτι ἔχει δίκιο". Κάποιος  ρώτησε τὸν Ἅγιο Παΐσιο: "Τὶ νὰ κάνω, Γέροντα, ὅταν πληγώνεται ὁ ἐγωισμός μου;" "Ὅταν πληγώνεται ὁ ἐγωισμός σου», ἀπάντησε ὁ Ἅγιος, "νὰ μὴν τὸν περιθάλπεις, ἄφησέ τον νὰ πεθάνει. Τότε θὰ ἀναστηθεῖ ἡ ψυχή σου. Πρέπει νὰ θάψουμε τὸ ἐγώ μας, νὰ σαπίσει καὶ νὰ γίνει κοπριά, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη".

Καὶ ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνα συμπληρώνει: "Εἶναι ἴσως ἡ φονικώτερη ἀρρώστια, ἀφοῦ ἀχρηστεύει τὸν ἄνθρωπο – καὶ εἰδικώτερα αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κάποιο ἀξίωμα – τὸν γεμίζει μὲ ἀνόητη φιλαυτία καὶ ἔπαρση, τὸν κάνει ἐπικίνδυνο καὶ ἄμυαλο, τοῦ σκοτεινιάζει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ δεῖ οὔτε νὰ ἀκούσει οὔτε νὰ ἀντιληφθεῖ οὔτε νὰ συναισθανθεῖ τὴν κατάστασή του".

Ἀδελφοί μου!

Ὁ Καλὸς Σαμαρείτης τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι ὁ Κύριός μας, ὁ ὁποῖος φόρεσε τὴν λαμπρὴ στολὴ τῆς ταπεινώσεως καὶ ἐπέδειξε τόση φιλανθρωπία καὶ εὐσπλαγχνία στὸν πληγωμένο ἄνθρωπο. Δὲν θέλει ἐγωιστικὲς καρδιές. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἀποβάλλουμε τὶς ἐγωιστικές μας διαθέσεις, νὰ ντύσουμε κι ἐμεῖς τὴν ψυχή μας μὲ τὴ ὑψοποιὸ ταπείνωση. Ἐξάλλου, μᾶς τὸ λέει ὁ στοργικός μας πατέρας, ὅτι ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τοὺς ὑπερηφάνους καὶ ἐξαποστέλλει τὴν χάρη Του στοὺς ταπεινοὺς ἀνθρώπους (Ἰακ. 4, 6). Ἡ ταπεινὴ Ἄχραντος Δέσποινα μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι "ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ" καὶ "ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός". Τέλος, ὁ στίχος τοῦ ποιητῆ Βερίτη γρανιτώνει  τὶς  ψυχές  μας:

"Τοῦ σκοτασμοῦ τὰ σύννεφα σκορπᾶς μὲ τ’ ἄυλο φῶς σου

κι εἶσαι γιὰ μᾶς τοὺς ταπεινοὺς τὸ δῶρο τ’ οὐρανοῦ.

Θρησκεία! Καὶ μὲ τ’ ὄνομα μονάχα τὸ γλυκό σου

μᾶς σαγηνεύεις τὴν ψυχὴ κι ὑψώνεις μας τὸν νοῦ". ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

Αξιωθήκαμε και φέτος να εορτάσομε μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης στην ενορία μας την εορτή του Αγίου Νεκταρίου.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  π. Βασίλειος Φιλιππάκης μαζί με τον π. Γεώργιο Γεώργαλο, - που πάντοτε τιμά την εορτή του Αγίου Νεκταρίου, -  τέλεσαν την πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

 

 Την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία τίμησαν με την παρουσία τους ο πρ. Αντιπεριφερειάρχης Χίου κ. Παντελής Μπουγδάνος,  ο Πρόεδρος του Κοινοτικού Διαμερίσματος του Δήμου Χίου  κ. Σιμεών Βενέτος, o Πρόεδρος  των Νεφροπαθών κ. Δημήτρης Δρίζος και πλήθος κόσμου.

Προς αποφυγήν της διασποράς της νόσου, προσήλθαν  μόνο η σημαίες και οι παραστάτες από το κάθε σχολείο: - 4^ο Γυμνάσιο, το σχολείο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, το ΙΕΚ Νοσηλευτικής  και ΕΚΑΒ του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου και το Ειδικό σχολείο, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

Τέλος ευχαρίστησε τους Διευθυντάς των Σχολείων   τους δασκάλους   και  μαθητές  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό καθώς και όλο τον κόσμο.

 Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εφημέριος κάλεσε όλο το εκκλησίασμα να ψάλλει τον Εθνικό Υμνο και τους προέτρεψε όλοι να αναρτήσουν την Ελληνική σημαία στα σπίτια τους.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής. 

 

 

 

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

 

 

«Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.»

 

 

-        Η ενορία μας έχει ιδιαίτερη ευλογία γιατί έχει  παρεκκλήσιο  επ’ ονόματι του Αγίου Νεκταρίου το οποίο ανεγέρθη με δαπάνη της οικογενείας  Δημητρίου και Ευαγγελίας Κουκουνάρη το έτος 1974.

 

Λόγω της έξαρσης της νόσου του κορωνοϊού COVID – 19 τηρήθηκαν όλα τα μέτρα της  πανδημίας  με κάθε λεπτομέρεια τόσο την παραμονή, όσο και την ημέρα της εορτής του Αγίου.

 

 Το απόγευμα, της  Tρίτης 8  Νοεμβρίου 2022 ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης μαζί με τους ιερείς π. Ιωάννη Μπογή, π. Γεώργιο Γεώργαλο και π. Βασίλειο Μανάρα τέλεσαν με κατάνυξη τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό και έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου εις το παρεκκλήσιο του Αγίου Νεκταρίου.