ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2014

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ  ΕΠΙ  ΤΗ  ΣΥΝΑΞΕΙ

ΤΗΣ  ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

 ΤΗΣ  ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

Με  λαμπρότητα και εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια τελέσθηκαν οι ιερές ακολουθίες  στην ενορία μας,   την παραμονή και την ημέρα των Χριστουγέννων,  καθώς και  ο Πανηγυρικός Όρθρος και η Θεία Λειτουργία  την Παρασκευή  26 Δεκεμβρίου 2014, εορτή επί τη συνάξει της Υπεραγίας Θεοτόκου  της Οδηγητρίας.

       Η εικόνα της Παναγίας η οποία δεσπόζει εδώ και πάρα  πολλά χρόνια εντός του Ιερού μας Ναού είναι ολοφάνερη και θαυματουργή. Κόσμος πολύς προσήλθε την Παρασκευή το πρωί να λειτουργηθεί και να προσευχηθεί στην Υπεραγία Θεοτόκο. Μεταξύ αυτών και όλοι οι ανιοδιοτελείς συνεργάτες – καθηγηταί που προσφέρουν τις γνώσεις τους εις τους μαθητάς καθημερινά στο Κουκουνάρειο  Πνευματικό Κέντρο της ενορίας μας.

      Ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης φροντίζοντας τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, λειτούργησε με ευλάβεια και κατάνυξη  τις  Αγιες ημέρες των εορτών.  Tην ενορία μας τίμησε με την παρουσία του την κυριώνυμον ημέραν ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Επιτροπάκης μαζί με τον Οικονόμο π. Αργύριο Μυλωνά.

 «Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν υπερούσιον τίκτει, ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως. 
Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα, δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ ...”

   

  Εις την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία έψαλλαν και οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

Στην ομιλία του  ο π. Βασίλειος απευθυνόμενος  στο εκκλησίασμα  τόνισε ότι θα πρέπει όλοι μας να βρισκόμαστε  κάτω από τη σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου για να μας βοηθάει και να μας σκεπάζει αυτές τις δύσκολες ημέρες που διανύομε. Μας ευχήθηκε και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και υγιείς να ξαναεορτάσομε, προσκαλώντας όλους να παραβρεθούν  και να συμμετάσχουν εις την λατρευτικήν σύναξη  της 1^ης Ιανουαρίου 2013  επί τη εορτή  της περιτομής του Ιησού Χριστού,  και του Αγίου Βασιλείου, όπου στο τέλος της Θείας Λειτουργίας θα ευλογήσει και θα κόψει την καθιερωμένη  Βασιλόπιττα.  Την Θεία Λειτουργία έκλεισαν οι ιερείς, ψέλνοντας τα Απολυτίκια, και τα ωραιότατα μεγαλυνάρια της Υπεραγίας Θεοτόκου της Οδηγητρίας προστάτιδα του Ιερού μας Ναού κάνοντας το εκκλησίασμα να συγκινηθεί και να δακρύσει.

Απολυτίκια
«Η γέννησις Σου Χριστέ ο Θεός υμών ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως. 
Εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο.
 Σε προσκυνείν τον ήλιον της δικαιοσύνης και σε γιγνώσκειν εξ ύψους ανατολήν. 
 Κύριε δόξα Σοι».

"Ὡς βρέφος βαστάζουσα, ἐν ταὶς ἀγκάλαις Ἁγνή, τὸν πάντων δεσπόζοντα, σάρκα λαβόντα ἔκ σοῦ, χαρᾶς ὤφθης πρόξενος, ὅθεν πᾶσα ἡ κτίσις, ἀνυμνεῖ χαρμοσύνως, 
σήμερον Θεοτόκε, τὴν φρικτήν σου λοχείαν πηγὴν γὰρ ἀθανασίας, κόσμω ἐκύησας."

Μεγαλυνάρια

«Ηκουσας Παρθένε εν Βηθλεέμ ύμνον των Αγγέλων και ποιμένων μακαρισμόν νύν εν Λατομίω
 των Ορθοδόξων αίνον ούς άγεις προς τον πλάστην ως Οδηγήτρια.

Αλαλα τα χείλη των ασεβών την μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν την ιστοριθείσα
 υπό του αποστόλου Λουκά ιεροτάτου την Οδηγήτριαν».    
  

       Με την καθοδήγηση και την επίβλεψη του εφημερίου μας, όλα προετοιμάστηκαν  όσο το δυνατόν καλύτερα εντός και εκτός του Ιερού Ναού. Η καθαριότητα, ο στολισμός,  το αμέριστο ενδιαφέρον του για την εκκλησία μας, δίνει την απαιτούμενη ζωντάνια  που χρειάζεται κάθε ενορία.

      Αρκετές ημέρες πριν  γυναίκες της ενορίας με πρόγραμμα και με προθυμία βοήθησαν στον καθαρισμό, ευπρεπισμό και στολισμό του Ιερού Ναού.

     Μετά το πέρας της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό ρόφημα με διάφορα γλυκίσματα περίμενε όλο το εκκλησίασμα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο.

      Ευχόμαστε και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να ξαναεορτάσομε τις Αγιες ημέρες των Χριστουγέννων.

ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Η  ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

         Εορτάστηκε και φέτος με  εκκλησιαστική    μεγαλοπρέπεια η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται πλησίον της Παναγίας Λατομιτίσσης.

Το Σάββατο το απόγευμα, παραμονή της εορτής  με κάθε λατρευτική κατάνυξη μετεφέρθη  το Ιερό λείψανο του Αγίου Νεκταρίου  από την Παναγία Λατομίτισσα όπου φυλάσσεται όλο τον χρόνο, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Νεκταρίου.

Αφ’ εσπέρας ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πλαισιούμενος από τους  ιερείς Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Λούρο και Οικονόμο Βασίλειο Μανάρα έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου την παραμονή  του πανηγυρικού Εσπερινού.

 Την Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014 ημέρα εορτής του Αγίου, ετελέσθη ο Ορθρος   και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4^ο Γυμνάσιο Λέτσαινας, 9^ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο και το Σχολείο  Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

   Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.

Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.

Και του χρόνου να  είναι όλοι καλά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 38

Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

21 Σεπτεμβρίου 2014

Μάρκου  η΄ 34 – θ΄1

Στὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους ὁμιλία Του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἀνοίγει μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο τοὺς ὁρίζοντες τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ τοῦ δίνει προσανατολισμοὺς αἰώνιους. Συγκεκριμένα, δίνει ὅλες ἐκεῖνες τὶς προϋποθέσεις πάνω στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ ἡ αὐθεντικὴ ζωὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία.

Πρὶν διεισδύσουμε στὸ βάθος τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, ὅπως αὐτοὶ αὐθεντικὰ ἀποκαλύπτονται μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ προσέξουμε τὸ στοιχεῖο τῆς ἐλευθερίας τὸ ὁποῖο καθιστᾶ τὴ ζωὴ στὴν ὁποία μᾶς προσκαλεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἀνόθευτη, αὐθεντικὴ καὶ ἀληθινή. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος δὲν ἀναγκάζει κανένα νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Μᾶς ἀφήνει ὅλους ἐλεύθερους νὰ κάνουμε τὶς ἐπιλογές μας. Εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποὺ τονίζει ὁ μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος σημειώνει ὅτι “ὁ Θεὸς μᾶς ἔκανε αὐτεξούσιους καὶ ἄφησε στὴν ἐλεύθερη θέλησή μας νὰ προτιμήσουμε τὴν ἀρετὴ ἢ νὰ προχωρήσουμε στὴν κακία. Ἡ προτροπὴ τοῦ Κυρίου “ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν” ἐνισχύει μὲ τὸν πιὸ φανερὸ τρόπο τὰ πιὸ πάνω. Ἡ ἀγάπη Του μᾶς ἀφήνει πάντοτε ἐλεύθερους νὰ ἐπιλέξουμε ὁ καθένας τὴν πορεία ποὺ θὰ ἀκολουθήσουμε. Κοντά Του ἢ μακριά Του. “Γι’ αὐτὸ τιμωρούμαστε ὅταν φταῖμε καὶ ἐπαινούμαστε ὅταν κάνουμε τὸ καλὸ”, σημειώνει καὶ πάλι ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἡ λειτουργία τῆς ἐλεύθερης βούλησης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐκείνη ποὺ καταξιώνει τὴν πορεία τῆς αὐταπάρνησης στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ ὁ Δημιουργός μας γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὴν ἀγάπη Του.

Τὴν πορεία τῆς αὐταπάρνησης ὑπέδειξε μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμά του ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ὑπέμεινε  ὅλες τὶς ταπεινώσεις καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, τοὺς ἐμπτυσμοὺς καὶ τὰ ραπίσματα,  γιὰ νὰ φθάσει στὴν ὑπέρτατη θυσία, τὴ Σταυρική. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε ὄχι γιατί εἶχε κάτι νὰ κερδίσει ὁ ἴδιος ἀλλὰ γιὰ νὰ προσφέρει τὴ σωτηρία στὸν ἄνθρωπο. Νὰ τὸν φέρει καὶ πάλι κοντὰ στὸ Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἔτσι ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο. Τὴν πορεία αὐτὴ τῆς αὐταπάρνησης θὰ χρειαστεῖ νὰ ἀκολουθήσει στὴ ζωή του καὶ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ γευθεῖ τὶς δωρεές του. Θὰ χρειαστεῖ δηλαδὴ νὰ θυσιάσει τὸ “ἐγώ” του καὶ τὰ ἐπικίνδυνα παρακλάδια του. Θὰ χρειαστεῖ ἐπίσης νὰ ἀρνηθεῖ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ γήϊνα στοιχεῖα ποὺ παραμορφώνουν τὸ πνευματικό του κάλλος καὶ λειτουργοῦν ἀπαγορευτικὰ στὴν ἐν Χριστῷ πορεία του. Ὁ Χριστὸς ἄλλωστε μᾶς τὸ ξεκαθαρίζει σὲ ἄλλη περίπτωση ὅταν μᾶς προειδοποιεῖ: “Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσι”. Αὐτὸ σημαίνει στὴν καθημερινή μας ζωὴ ὅτι χρειάζεται κι ἐμεῖς νὰ σηκώνουμε κάποιο σταυρό. Τὸν προσωπικό μας σταυρό. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ γινόμαστε μέτοχοι τῆς Θείας Ζωῆς καὶ νὰ γευόμαστε τοὺς καρποὺς τῆς ζωηφόρου Ἀναστάσεως.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς καλεῖται νὰ σηκώσει θεληματικὰ καὶ ἀγόγγυστα τὸ δικό του σταυρό, εἴτε αὐτὸς εἶναι πόνος, εἴτε εἶναι θλίψη, εἴτε εἶναι ἀσθένεια, εἴτε ὁποιαδήποτε ἄλλη δοκιμασία στὴ ζωή. Ὅταν δοκιμάζουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ πίστη κάποιο σταυρικὸ “πόνο”, ἔρχεται κατόπιν ἡ γεύση τῆς ἀναστάσιμης χαρᾶς ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή μας, καὶ νὰ τὴν ἀναδεικνύει στὴν προοπτική τῆς ἁγιότητας. Εἶναι τότε ποὺ μποροῦμε στὴ ζωή μας νὰ δοκιμάζουμε μέσα ἀπὸ κάθε θλίψη τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ καὶ ἐλπίδα. Ὅποιος λοιπὸν θέλει νὰ ἀκολουθήσει στὴ ζωὴ τοῦ τὸ Χριστὸ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ σηκώσει τὸ δικό του σταυρό. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου “ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι”, μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ πιὸ σταθερὸς δείκτης στὴ ζωή μας. Ἀμήν.              Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΜΕΓΑΛΗ  ΕΟΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΣΤΟ  ΛΑΤΟΜΙ  ΕΟΡΤΑΣΘΗΚΕ ΜΕ  ΚΑΘΕ 

ΕΥΛΑΒΕΙΑ  ΚΑΙ  ΚΑΤΑΝΥΞΗ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 37

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

14 Σεπτεμβρίου 2014

Ἰωάννου  ιθ΄ 6 – 11, 13-20, 25-28, 30-35

    

  Τιμοῦμε σήμερα καὶ προσκυνοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐνθυμούμαστε τὸ Πάθος Του καὶ τὴν σταύρωσή Του. Τιμοῦμε καὶ προσκυνοῦμε τὸν Σταυρὸ ἐξαιτίας τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἑκουσίως σταυρώθηκε γιὰ νὰ παράσχει σὲ ὅλους μας τὴ λύτρωση ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου, τὴν εὐκαιρία τῆς συγγνώμης καὶ τὴν προοπτική τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, δηλαδὴ τῆς καταδίκης του Χριστοῦ, τοῦ Πάθους καὶ τῆς σταυρώσεώς Του, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τιμοῦμε τὴν ἡμέρα αὐτὴ μὲ νηστεία, περισυλλογὴ καὶ κατάνυξη.

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ συγκινηθοῦμε, βλέποντας τὴν ἄπειρο ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο; πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θαυμάσουμε, ὅταν ὁλόκληρη ἡ κτίση ἔφριξε μπροστὰ στὸ ἑκούσιο Πάθος τοῦ Κυρίου μας, στὶς μαστιγώσεις, στὰ ραπίσματα, στὸ ἀκάνθινο στεφάνι, στὸν σταυρό, στὴ λόγχη καὶ στὸν θάνατο τοῦ Θεανθρώπου; Οἱ ἄγγελοι ἔφριξαν, ὁ ἥλιος σκοτεινίασε, ἡ γῆ ἐσείσθη, τὰ μνήματα ἀνοίχθηκαν, οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες ἐθαύμασαν, καὶ ἐμεῖς ἐν κατανύξει ψυχῆς προσκυνοῦμε καὶ τιμοῦμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, ποὺ ἔγινε ἀπὸ ὄργανο καταδίκης τὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, τὸ ὅπλο κατὰ τοῦ Διαβόλου καὶ τὸ φάρμακο ἐνάντια στὸν πνευματικὸ θάνατο.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κάνουν ἕναν σοφὸ παραλληλισμό: ὅπως τὸ ξύλο τῆς γνώσεως ἔγινε αἰτία γιὰ τὴν καταδίκη τοῦ Ἀδάμ, ἔτσι τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ γίνεται ἡ ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας μας. Καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ καύχημα καὶ τὸ τρόπαιο ὅλων τῶν χριστιανῶν. Ὁ Σταυρός, σύμφωνα καὶ μὲ ἕναν ὑπέροχο ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ φύλακας τῆς οἰκουμένης, εἶναι τὸ κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ στήριγμα τῶν πιστῶν, εἶναι ἡ δόξα τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει πολλὰ παραδείγματα νὰ μᾶς ὑποδείξει ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, ὅπου μὲ μόνο τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ μέγιστα θαύματα ἔγιναν, καὶ θεραπεῖες ἀσθενῶν, καὶ ἐξορίες δαιμόνων. Ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορές, μὲ μόνο τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, οἱ ἅγιοι διασώθηκαν καὶ ἔμειναν ἀλώβητοι ἀπὸ σαρκοβόρα θηρία ἢ ἀπὸ δηλητήρια ποὺ ἔδιναν στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ οἱ διάφοροι κατὰ καιροὺς ἐχθροί τῆς πίστεώς μας.

Ὁ Σταυρὸς ἑπομένως τοῦ Κυρίου μας, ὁ ποτισμένος μὲ τὸ αἷμα τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὁ σταυρὸς ποὺ φέρουμε στὸ λαιμό μας καὶ αὐτὸ ἀκόμη τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ ποὺ κάνουμε μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια, ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ παρέχει μέγιστες ὠφέλειες γιὰ κάθε πιστὸ χριστιανό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία σήμερα τὸν προβάλλει καὶ τὸν ὑψώνει ἐνώπιόν μας, καὶ μᾶς προσκαλεῖ ὅλους νὰ προσέλθουμε καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουμε μὲ δέος καὶ μὲ πίστη, γιὰ νὰ ἁγιασθοῦμε ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρό.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἂς προσέλθουμε ὄχι μόνο μὲ πίστη, ἀλλὰ καὶ μὲ κατάνυξη ψυχῆς. Ἂς προσέλθουμε μὲ ἀγάπη στὴν καρδιά μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον, ὥστε νὰ ἑλκύσουμε τὴν χάρη καὶ τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἂς προσέλθουμε μὲ καθαρὴ καρδιά, μακριὰ ἀπὸ πονηροὺς λογισμούς, ἔξω ἀπὸ κάθε κακία, ἀφοῦ διώξουμε ἀπὸ τὴν καρδιὰ μας τὸ μῖσος, τὴ ζήλεια ἢ τὴν ἀντιπάθεια κατὰ τοῦ πλησίον, τὸ θυμὸ, τὴν ὀργὴ ἢ κάθε ἐπιθυμία ποὺ ἀντιστρατεύεται στὴν ἐντολὴ τῆς Ἀγάπης καὶ σὲ ὅ,τι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἐκπροσωπεῖ. Ἂν ἐπιθυμοῦμε πράγματι ἡ προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ νὰ εἶναι γιὰ ἐμᾶς ἀφορμὴ ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας, ἂς προσπαθήσουμε νὰ γίνουμε μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀγάπη, στὴ συγγνώμη, στὴν αὐτοθυσία. Ἂς ἀνοίξουμε κι ἐμεῖς τὰ χέρια μας, κι ἂς ἀγκαλιάσουμε τὸν πλησίον, τὸν κάθε συνάνθρωπό μας, κι ἂς ἀπορρίψουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὸ πνεῦμα τῆς ἀτομικότητας, τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς ἀποξένωσης ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας. Ἀντὶ νὰ ζητᾶμε πῶς θὰ πάρουμε, ἂς ἀναζητοῦμε πῶς θὰ προσφέρουμε γύρω μας, αὐθόρμητα καὶ ἀνιδιοτελῶς, ὅπως ἔπραξε ὁ Σωτῆρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Μὲ καθαρότητα καρδιᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης ἂς προσέλθουμε σήμερα καὶ ἂς προσερχόμαστε πάντοτε στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, στὸ ἴδιο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ γινόμαστε ἕνα μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ μετέχουμε στὴν αἰώνια Ζωή. Καὶ μὲ τὴν ἴδια καθαρότητα καρδιᾶς, μὲ φόβο Θεοῦ, πίστη καὶ ἀγάπη, ἂς προσκυνήσουμε τὸν Τίμιο Σταυρό, τὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, ὥστε νὰ λάβουμε τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴ δύναμη ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα, ὄχι μόνο σήμερα, ἀλλὰ καὶ κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν.    

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου





ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ   ΛΑΤΟΜΙΟΥ

      

                  Με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε και φέτος η  Ιερά Πανήγυρις  του Αγίου Φανουρίου στο Λατόμι.  

       Στην εορτή παρέστησαν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Γεόμελος, ο  Πρωτοπρεσβύτερος π.  Στυλιανός Μανώλης,  ο Πρωτοπρσβύτερος π. Ιωάννης Μπογής, ο  Πρωτοπρεσβύτερος  Μιχαήλ Μανώλης, ο Οικονόμος π. Αργύριος Μυλωνάς μαζί με τον εφημέριο του Ιερού Ναού Πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Ν. Φιλιππάκη τέλεσαν τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό.

 Την   ημέρα  της εορτής του Αγ. Φανουρίου Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014 εψάλλη  η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία με αρτοκλασία με τους ιερείς π. Βασίλειο Μανάρα και τον εφημέριό μας.

Οι χοροί των Ιεροψαλτών με τον διευθυντή και χοράρχη κ. Θεόδωρο Κουτσούδη και τους μαθητές του Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου, έψαλλαν και  ερμήνευσαν  με Βυζαντινή μελωδία και ζωντάνια τα τροπάρια του Αγίου Φανουρίου. Ολος ο κόσμος έφυγε συγκινημένος και ευχαριστημένος από τις ωραίες μελωδίες που άκουσε.

Στο τέλος της εορτής ο εφημέριός μας π. Βασίλειος  όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ευχαρίστησε δημόσια όλους τους εργαζόμενους ανιδιοτελώς και συνεργάτες του που τον βοηθούν στο ιερατικό  του έργο. Καθ΄ολο το μήνα Αύγουστο ήταν όλοι συστρατευμένοι  για όλη την προετοιμασία του  ως  άνω ενοριακού μας Ναού καθώς και για το παρεκκλήσιο  του Αγίου Φανουρίου.

Πλήθος κόσμου  καθ΄όλη την διάρκεια της ημέρας της εορτής τόσο κατά  την παραμονή  το απόγευμα  όσο και κατά την ίδια ημέρα έως αργά το βράδυ  προσήλθε να προσκυνήσει  την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. 
        Το βράδυ  της Τετάρτης εψάλλη ο Μεθεόρτιος Εσπερινός και η Ιερά Παράκληση του Αγίου, από τους ιερείς Οικονόμο π. Βασίλειο Μανάρα, π. Εμμανουήλ  Γεωργ. Τζιώτη  και τον εφημέριο π. Βασίλειο Φιλιππάκη.

Πολλές ημέρες  πρωτύτερα μια μεγάλη μερίδα γυναικών από την ενορία μας με πρόγραμμα και με προθυμία προσφέρθηκαν όπως κάθε χρόνο άλλωστε να καθαρίσουν και να ευπρεπίσουν το παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου, πάντα με τις υποδείξεις του εφημέριου του  Ναού πατρός  Βασιλείου.

Όλα ήταν διοργανωμένα και προμελετημένα  εκ των προτέρων. Και  όπως  κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο πατήρ Βασίλειος φρόντισε να ανταμείψει  τα  παιδιά που βοήθησαν στο κόψιμο και μοίρασμα της φανουρόπιτας και των άρτων.

Στο πίσω μέρος  της εκκλησίας  αργά το βράδυ  της εορτής  συγκεντρώθηκαν  και φέτος  και τους προσφέρθηκε το γεύμα αγάπης σε όλα τα παιδιά.   Αφού έκαναν την προσευχή τους  έφαγαν, γέλασαν, αστειεύτηκαν, έπαιξαν, σχολίασαν αλλά  έκλεισαν ραντεβού  και για την επόμενη  χρονιά. Και του χρόνου  με υγεία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Η ΛΑΜΠΡΑ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

     

      Με την πρέπουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα και με τη συμμετοχή πολυάριθμων πιστών εορτάσθηκε  σήμερα  Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014 στον μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης η εορτή του Δεκαπενταύγουστου.

              Σήμερα το πρωϊ ετελέσθηκε ο   Ορθρος και  εν συνεχεία η πανηγυρική Θεία Λειτουργία,  Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών  κ. Μάρκου,  πλαισιούμενος από τον Αρχιδιάκονό του Νεκτάριο Κωστάλα και από τον εφημέριο του Ιερού Ναού μας  Πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο  Φιλιππάκη. Περί το τέλος της Ιεράς Θείας Λειτουργίας προσήλθαν για να προσφέρουν την βοήθειά  τους και οι ιερείς π. Πλάτωνας Γκιάλης και π. Ματθαίος Μπιρλής.

Περί το τέλος της Θείας Λειτουργίας  οι ιερείς κρατώντας στα χέρια τους το ιερόν Ευαγγέλιο και την  θαυματουργό εικόνα της Παναγίας  μας, την μετέφεραν στον αύλειο χώρο του Ναού μας προς ασπασμό και αγιασμό της ψυχής τους.

Κατά την ομιλία του ο Μητροπολίτης μας  κ. Μάρκος ανεφέρθη στην Μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας στο πρόσωπο της Παναγίας μας. Τόνισε ότι «η Παναγία μας είναι η μόνη Παμακάριστος, είναι ευλογημένη  σε όλο το ανθρώπινο γένος, είναι Αειπάρθενος, είναι η Αγία Θεοτόκος, είναι όχι μόνο Αγία αλλά Παναγία.» Μια πανέμορφη ομιλία που άφησε όλο το εκκλησίασμα έκπληκτο. (Ολόκληρη η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου στο βίντεο που ακολουθεί).

     Η παράδοση των Λατομούσων εδώ και πολλά χρόνια συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με την μεγάλη ποσότητα των βασιλικών να φέρνουν ως τάμα στην Παναγία μας που και το ύψος τους να φτάνει τα 2 μ., τραβούσε το ενδιαφέρον των προσκυνητών. Πουθενά δεν υπάρχουν τόσο μεγάλοι και φουντωτοί βασιλικοί, μονολογούν οι επισκέπτες. 

     Γεμάτος  χαρά και ικανοποίηση ο εφημέριος του Ιερού Ναού  πατήρ Βασίλειος, αφού οι κόποι του και οι προσπάθειες που καταβάλλει πολλές ημέρες πριν  δεν είναι λίγες. Διοργάνωση χρειάζεται και θέληση, έτσι  λέει σε όλους  που τον βοηθούν που πάντα  ευχαριστεί  δημόσια και όχι μόνο.

Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και η Παναγία να μας σκεπάζει και να μας βοηθά.

14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

    

        Απόψε εψάλλη   με κάθε λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός με  την αρτοκλασία. Ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Φιλιππάκης, περιστοιχούμενος από  τους ιερείς Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Τσιμούνη εφημέριο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Παναγίας Λετσαίνης, και από τον π. Πλάτωνα Γκιάλη εφημέριο του Ιερού Ναού  Αγίου Ματθαίου Κοφινά.

Περί το τέλος του Πανηγυρικού Εσπερινού, οι ιερείς έψαλλαν τα εγκώμια της Υπεραγίας Θεοτόκου.

 Την εορτή τίμησε ο Βουλευτής Χίου της Ν.Δ. κ. Σταμάτης Κάρμαντζης μαζί με τον Περιφερειακό Σύμβουλο κ. Παντελή Μπουγδάνο.

 Πλήθος κόσμου παρά την υψηλή θερμοκρασία της εποχής, κατέκλυσε τον Ιερό Ναό για να προσκυνήσει την ιερά εικόνα της Κοιμήσεως Θεοτόκου και να παρακολουθήσει τον Πανηγυρικό Εσπερινό.

        Οι μαθητές της Βυζαντινής Μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας με τον χοράρχη τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού μας κ. Θεόδωρο Κουτσούδη απέδωσε  με βυζαντινούς τόνους, ωραίες μελωδίες τους ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Επόμενη ενημέρωση η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία του Δεκαπενταύγουστου με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

ΟΙ  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ

ΚΑΙ Ο ΕΥΠΡΕΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Με  κάθε εκκλησιαστική  τάξη και λαμπρότητα  θα εορτάσομε  και εφέτος με την δύναμη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, την  Ιερά Πανήγυρη  της Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης.

      Οι προετοιμασίες για τον ευπρεπισμό του Ναού ολοκληρώθηκαν με κάθε επιτυχία. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος  μικροί και μεγάλοι ενορίτες προσέφεραν τις υπηρεσίες τους με προθυμία σε ότι χρειαζόταν για  τον ευπρεπισμό και καλλωπισμό της εκκλησίας μας.  «Αγίασον Κύριε τους αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου σου»

        Η Μεγαλόχαρη που είναι η προστάτιδα όλου του κόσμου μας έδινε δύναμη και κουράγιο σε όλους όσοι συμμετείχαν στις εργασίες του Ιερού Ναού μας. Ανακούφιση, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, είναι αυτά που αισθάνεσαι όταν εργάζεσαι για την εκκλησία της ενορίας σου.      

       Φανερά συγκινημένος και με ευλάβεια ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, ευχαρίστησε πρώτα την Υπεραγία Θεοτόκο που μας αξίωσε και φέτος να εορτάσομε την Κοίμηση της Παναγίας μας, και μετά τους συμμετέχοντας στην όλη προετοιμασία της ιεράς πανηγύρεώς μας.

        Μια ομάδα δυνατή γίνεται όλη η ενορία όταν πρόκειται να προσφέρει εργασία στην Παναγία μας. Ευχή μας αυτή η προθυμία και η αγάπη μεταξύ μας να μείνει αναλλοίωτη για πάντα. Και του χρόνου να μας έχει η Παναγία όλους γερούς και υγιείς.

Αναλυτικό ρεπορτάζ θα ακολουθήσει τόσο κατά τον πανηγυρικό εσπερινό όσο και κατά την κυριώνυμο ημέρα της πανηγύρεως του Ιερού Ναού μας, Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 26

Τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου

29 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου ι­στ΄ 13 – 19

Σή­με­ρα, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει τὴ μνή­μη τῶν Ἁ­γί­ων Πρω­το­κο­ρυ­φαί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου. Οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ Ἀ­πό­στο­λοι ὑ­πῆρ­ξαν οἱ πρῶ­τοι με­τα­ξὺ τῶν ἄλ­λων Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων καὶ οἱ με­γά­λοι κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Αὐ­τοὶ οἱ δύ­ο κα­θὼς καὶ οἱ ἄλ­λοι ἕν­δε­κα ἀ­πό­στο­λοι, τοὺς ὁ­ποί­ους τι­μοῦ­με ὅ­λους μα­ζὶ αὔ­ριο, εἶ­ναι οἱ στῦ­λοι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Θε­με­λί­ω­σαν ὅ­λο τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πά­νω στὴν ἀ­σά­λευ­τη πέ­τρα τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὁ­ποί­α δὲν πρό­κει­ται νὰ με­τα­κι­νη­θεῖ πο­τέ, δι­ό­τι σύμ­φω­να μὲ τοὺς λό­γους τοῦ Κυ­ρί­ου, «πύ­λαι ᾅ­δου οὐ κα­τι­σχύ­σου­σιν αὐ­τῆς». Γι’ αὐ­τὸ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς λέ­γε­ται καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κή.

Τί εἶ­ναι ὅ­μως Ἐκ­κλη­σί­α; Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ στὴ γῆ. Δὲν εἶ­ναι ἕ­νας ἀν­θρώ­πι­νος Ὀρ­γα­νι­σμὸς ἢ ἕ­να ἀν­θρώ­πι­νο κα­τα­σκεύ­α­σμα, ἀλ­λὰ ἀ­πο­κά­λυ­ψη Θε­οῦ. Καὶ ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι πέ­ρα ἀ­πὸ τὴ λο­γι­κή τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ὸς δὲν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δὲν μπο­ροῦν νὰ ἀν­τέ­ξουν τὴν φα­νέ­ρω­σή Του, ἀλ­ποὺ δὲ θέ­λουν νὰ σω­θοῦν. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ οὔ­τε ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ κή­ρυγ­μα τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν δι­δα­σκα­λί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, οὔ­τε Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε Ὀρ­θο­δο­ξί­α, ποὺ θὰ πῇ ἀ­λή­θεια. Ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὁ Χρι­στός καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α Του. Καὶ τὴν ἀ­λή­θεια αὐ­τὴ τὴν κη­ρύτ­τουν ἀ­λάν­θα­στα οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι καὶ τὴν δι­δά­σκουν ὀρ­θὰ οἱ δι­ά­δο­χοι τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες. Ὁ ἄν­θρω­πος βρί­σκει τὸ Θε­ὸ μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α δὲν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ Θε­ὸς στοὺς ἀν­θρώ­πους, γι’ αὐ­τὸ καὶ ἐ­κτὸς Ἐκ­κλη­σί­ας δὲν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α.

Ἐ­δῶ λοι­πόν, μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται μό­νο ὅ­λο τὸ θαῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, ποὺ εἶ­ναι ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἐ­ὰν θέ­λα­με νὰ ποῦ­με τί εἶ­ναι θαῦ­μα, αὐ­τὸ θὰ λέ­γα­με: Θαῦ­μα εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Οὔ­τε ὁ ἄν­θρω­πος σώ­ζε­ται χω­ρὶς τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ, οὔ­τε τὸ θαῦ­μα γί­νε­ται γιὰ ἄλ­λο λό­γο, πα­ρὰ μό­νο γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ὸς φα­νε­ρώ­νε­ται στὸν ἄν­θρω­πο γιὰ ἕ­να καὶ μό­νο σκο­πό, γιὰ νὰ τὸν σώ­σει ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Καὶ ὁ ἄν­θρω­πος σώ­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α ὅ­ταν με­τα­νο­ή­σει εἰ­λι­κρι­νὰ καὶ δε­χθεῖ μέ­σα του μὲ πί­στη τὴ Θεί­α Χά­ρη.

Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας ὅ­πως λέ­γε­ται Ἀ­πο­στο­λι­κή, Ἐκ­κλη­σί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ λε­χθεῖ καὶ Ἐκ­κλη­σί­α τῶν θαυ­μά­των, δη­λα­δὴ τῆς φα­νέ­ρω­σης τοῦ Θε­οῦ. Τὰ θαύ­μα­τα τοῦ Θε­οῦ μό­νο μέ­σα στὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α ἐ­νερ­γοῦν­ται. Ὅ,τι γί­νε­ται ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καὶ λέ­γε­ται θαῦ­μα δὲν εἶ­ναι θαῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ ψέ­μα τοῦ δι­α­βό­λου. Καὶ ἐ­δῶ πά­λι χρει­ά­ζε­ται με­γά­λη προ­σο­χή, δι­ό­τι ὁ δι­ά­βο­λος εὔ­κο­λα με­τα­βάλ­λε­ται σὲ ἄγ­γε­λο τοῦ φω­τὸς καὶ ὁ­δη­γεῖ τοὺς ἀν­θρώ­πους στὴν πλά­νη καὶ στὴν προ­σκύ­νη­σή του.

Δὲν εἶ­ναι μί­α ἁ­πλὴ ὑ­πό­θε­ση τὸ θαῦ­μα, ἀλ­λὰ ἡ ἔμ­πρα­κτη φα­νέ­ρω­ση τῆς ἀ­λή­θειας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δὲν εἶ­ναι τὸ θαῦ­μα τό­σο ἁ­πλὸ οὔ­τε με­τρι­έ­ται μὲ τὸ πλῆ­θος τῶν ἀν­θρώ­πων, ποὺ προ­στρέ­χουν στὸν τό­πο, ποὺ ἔ­γι­νε. Ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς φα­νε­ρώ­θη­κε στὸν Μω­ϋ­σῆ, δὲν ὑ­πῆρ­χε ἄλ­λος ἐ­κεῖ. Ὁ προ­φή­της ἦ­ταν μό­νος του. Καὶ ὅ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σε, ἔ­λε­γε σὲ αὐ­στη­ρὸ τό­νο νὰ μὴν τὸ ποῦν σὲ κα­νέ­ναν. Καὶ ὅ­ταν πά­λι ὁ Κύ­ριος ἔ­βλε­πε τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ προ­στρέ­χουν πολ­λοὶ σ’ αὐ­τόν, γιὰ νὰ δοῦν πῶς θαυ­μα­τουρ­γεῖ, θε­ρά­πευ­ε τὸν ἄρ­ρω­στο γρή­γο­ρα, καὶ ἔ­φευ­γε. Τὸ θαῦ­μα δὲν γί­νε­ται, γιὰ νὰ ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει τὴν πε­ρι­έρ­γεια τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο.

Τὸ ἴ­διο βλέ­πο­με καὶ στὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου κα­θὼς καὶ στὴν ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­λη­ψή Του. Ἐμ­φα­νί­ζε­ται σὲ λί­γους ἀν­θρώ­πους, καὶ ὄ­χι σὲ πολ­λούς. Αὐ­τός, ποὺ βλέ­πει ἕ­να θαῦ­μα, βλέ­πει μὲ τὰ μά­τια του τὸ Θε­ὸ, τρέ­μει ἀ­πὸ τὸ φό­βο του, δι­ό­τι δὲν μπο­ρεῖ νὰ βα­στά­ξει τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἔ­γι­νε καὶ μὲ τὸν ση­με­ρι­νὸ ἑ­ορ­τα­ζό­με­νο Ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο, ὅ­ταν βά­δι­ζε στὴ Δα­μα­σκὸ καὶ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­φθη­κε ὁ Κύ­ριος, ἔ­πε­σε κά­τω καὶ ἔ­μει­νε τυ­φλός.

Τὰ θαύ­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοὶ, εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ὅ­τι καὶ στὶς μέ­ρες μας γί­νον­ται. Ἀλ­λὰ πί­στη στὸ θαῦ­μα δὲν θὰ πεῖ νὰ προ­στρέ­ξω γρή­γο­ρα ἐ­κεῖ ποὺ φά­νη­κε κά­τι ὅ­τι εἶ­ναι θαῦ­μα, ἀ­κό­μη καὶ ὅ­ταν εἶ­ναι θαῦ­μα. Ἀλ­λὰ θαῦ­μα θὰ πεῖ νὰ κλά­ψω γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μου. Αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα κή­ρυ­ξαν οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα δί­δα­ξαν οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες καὶ αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα δέ­χε­ται καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ μας. Ἀ­μήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Ἀ­ριθ­μὸς 24

Κυ­ρια­κὴ Α΄ Ματ­θαί­ου (τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των)

15 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου ι΄ 32 – 33, 37 – 38, ιθ΄ 27 – 30

Οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἔ­γι­ναν με­τὰ τὴν Πεν­τη­κο­στὴ Μάρ­τυ­ρε­ς  τῆς ἀ­λή­θειας καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας ποὺ προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στὸς «ἕ­ως ἐ­σχά­του τῆς γῆς». Τὶς δι­ό­δους τῆς φω­τει­νῆς τους πο­ρεί­ας ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι ποὺ κο­σμοῦν τὸ στε­ρέ­ω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τὴ λαμ­πρύ­νουν μὲ τὴ μαρ­τυ­ρί­α τους. Σή­με­ρα, Κυ­ρια­κὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τι­μᾶ τὴν ἱ­ε­ρή μνή­μη ὅ­λων «τῶν ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος εὐ­α­ρε­στη­σάν­των ἁ­γί­ων». Ἐ­πει­δὴ ὑ­πάρ­χουν καὶ πρό­σω­πα τὰ ὁ­ποί­α δὲν ἔ­γι­ναν γνω­στὰ καὶ δὲν συμ­πε­ρι­λή­φθη­καν τὰ ὀ­νό­μα­τά τους στὸ ἁ­γι­ο­λό­γιο, μὲ τὴ ση­με­ρι­νὴ ἑ­ορ­τὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των, ὅ­λες οἱ μορ­φὲς ποὺ κα­τα­ξι­ώ­θη­καν ν’ ἁ­γιά­σουν ἀ­πο­λαμ­βά­νουν τῆς τι­μῆς ποὺ προ­σφέ­ρει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α.

Ὁ κοι­νὸς αὐ­τὸς ἑ­ορ­τα­σμὸς γί­νε­ται ἀ­κό­μα γιὰ νὰ δο­ξα­στεῖ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ, ἐ­πει­δὴ οἱ Ἅ­γιοι ἀ­πο­τε­λοῦν τὸν σπου­δαι­ό­τε­ρο καρ­πὸ τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὅ­πως εἴ­δα­με τὴν προ­η­γού­με­νη Κυ­ρια­κή, τὴν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς «ἐ­πε­δή­μη­σεν ἐν κό­σμῳ».

Ἕ­να ἀ­πὸ τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ γνω­ρί­σμα­τα τῶν μορ­φῶν αὐ­τῶν ποὺ λάμ­πρυ­ναν μὲ τὴ ζω­ὴ τους τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι ἡ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὴ ἀ­γά­πη τους πρὸς τὸν Θε­ό. Ἐ­φάρ­μο­σαν τέ­λεια τὴν πρώ­τη ἐν­το­λὴ ποὺ ἔ­δω­σε ὁ Θε­ὸς στὸν Μω­ϋ­σῆ: «Ἀ­γα­πή­σεις Κύ­ριον τὸν Θε­όν σου ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς καρ­δί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς ἰ­σχύ­ος σου». Εἶ­ναι γε­γο­νὸς ὅ­τι οἱ ἅ­γιοι ἀ­γά­πη­σαν ἔμ­πρα­κτα τὸ Θε­ὸ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­κό­μα καὶ ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό τους.

Αὐ­τὸ ἄλ­λω­στε μαρ­τυ­ροῦν τὰ βα­σα­νι­στή­ρια ποὺ ὑ­πέ­μει­ναν μέ­χρι θα­νά­του, ἀλ­λὰ καὶ ἡ πε­ρι­φρό­νη­ση ποὺ ἐ­πέ­δει­ξαν ἀ­πέ­ναν­τι στὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θά. Ἀ­πέ­δει­ξαν μὲ τὴ ζω­ή τους ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τὸ Θε­ὸ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρό­τε­ρη ἀ­πὸ κά­θε ἄλ­λη ἀ­γά­πη καὶ δὲν ἐ­πι­δέ­χε­ται κα­νέ­ναν πε­ρι­ο­ρι­σμό. Ἄλ­λω­στε αὐ­τὸ το­νί­ζει καὶ ὁ Ἅ­γιος Μα­κά­ριος ὁ Αἰ­γύ­πτιος ὅ­ταν μᾶς λέ­ει ὅ­τι ἡ ἀ­πό­λαυ­ση τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἀ­κό­ρε­στη. Σ’ αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν ἀ­γά­πη ὀ­φεί­λε­ται καὶ ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ νέ­φους τῶν Μαρ­τύ­ρων καὶ τοῦ ἀ­μέ­τρη­του πλή­θους ἐ­κεί­νων ποὺ προ­τί­μη­σαν ἀν­τὶ τῶν με­γα­λεί­ων τοῦ κό­σμου τὴν οὐ­ρά­νια πο­ρεί­α ποὺ ἀ­νε­βά­ζει κον­τὰ στὸ Θε­ό.

Αὐ­τὲς οἱ στρα­τι­ὲς τῶν Ἁ­γί­ων ἔ­δω­σαν καὶ ἰ­σχυ­ρὴ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴ ζω­ή τους. Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α εὔ­κο­λη ὑ­πό­θε­ση, ἀ­φοῦ προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ ξε­ρί­ζω­μα τοῦ ἐ­γω­ϊ­σμοῦ καὶ τὴν πρό­σκτη­ση τῆς τα­πεί­νω­σης.  Χω­ρὶς τὴν ἀ­ρε­τὴ αὐ­τὴ φαν­τά­ζει νὰ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­μη ἡ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως.

Ἡ πί­στη δὲν συ­νι­στᾶ μί­α ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἔν­νοι­α, ἀλ­λὰ μί­α βι­ω­μα­τι­κὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποὺ ἐκ­πη­γά­ζει ἀ­πὸ τὴν ἕ­νω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸ Χρι­στό. Συ­νή­θως ἀ­πὸ τὸ ἐκ­κο­σμι­κευ­μέ­νο πνεῦ­μα ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ σή­με­ρα, ἀ­πο­κο­μί­ζου­με τὴν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι πί­στη εἶ­ναι ἁ­πλῶς ἡ πα­ρα­δο­χὴ με­ρι­κῶν ἀ­λη­θει­ῶν ἢ ἕ­να ἰ­δε­ο­λο­γι­κὸ σύ­στη­μα τὸ ὁ­ποῖ­ο πρέ­πει νὰ πα­ρα­δε­χθοῦ­με καὶ ἴ­σως νὰ τὸ κα­τα­νο­ή­σου­με δι­α­νο­η­τι­κά. Βέ­βαι­α, εἶ­ναι καὶ αὐ­τά, ἀλ­λὰ ἡ ἀ­λη­θι­νὴ πί­στη εἶ­ναι κά­τι βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρο. Ὑ­πο­δη­λώ­νει μί­α βα­θιὰ ὑ­παρ­κτι­κὴ κα­τά­στα­ση. Προ­σφέ­ρει ἕ­να μο­να­δι­κὸ βί­ω­μα καὶ μί­α ἐμ­πει­ρί­α ζω­ῆς ποὺ ὑ­φαί­νε­ται μέ­σα ἀ­πὸ τὴ λει­τουρ­γι­κὴ πρά­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ποὺ εἶ­ναι τὸ Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ.

Τὴ με­γά­λη ση­μα­σί­α ποὺ ἔ­χει ἡ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴ ζω­ή μας, το­νί­ζει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος ὅ­ταν δι­α­κη­ρύσ­σει: «Πᾶς ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς». Ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ὅ­ταν κα­θί­σει ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης Του θὰ ὁ­μο­λο­γή­σει ὡς φί­λους του ἄ­ξιους νὰ εἰ­σέλ­θουν στὴν Βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τέ­ρα Του, ὅ­λους ἐ­κεί­νους οἱ ὁ­ποῖ­οι στὴν πα­ροῦ­σα ζω­ὴ ἔ­δω­σαν ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως μὲ τὸν ἕ­να ἢ τὸν ἄλ­λον τρό­πο.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, μπο­ρεῖ σή­με­ρα ὡς μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας νὰ λε­γό­μα­στε πι­στοί, ἀλ­λὰ πολ­λοὶ ἀ­πὸ μᾶς ὄ­χι μό­νο δὲν ἔ­χου­με κοι­νω­νί­α μὲ τὸν Χρι­στό, ἀλ­λὰ οὔ­τε κὰν γνω­ρί­ζου­με τὶς ἀ­λή­θει­ες τὶς ὁ­ποῖ­ες μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε. Ἀ­γνο­οῦ­με βα­σι­κὲς δι­δα­σκα­λί­ες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τε­λοῦ­με ὑ­πὸ ἄ­γνοι­α καὶ ταυ­τό­χρο­να ἀ­δυ­να­τοῦ­με νὰ συ­ναι­σθαν­θοῦ­με τὴν ἀ­δυ­να­μί­α μας αὐ­τή. Δὲν δι­α­θέ­του­με τὸν ἀ­παι­τού­με­νο ζῆ­λο γιὰ νὰ ζή­σου­με τὴν ἀ­λή­θεια ποὺ μᾶς σῴ­ζει. Οἱ και­ροὶ σή­με­ρα μὲ ὅ­λες τὶς προ­κλή­σεις ποὺ ξε­δι­πλώ­νουν κα­θη­με­ρι­νὰ μπρο­στά μας, μᾶς προ­σφέ­ρουν τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ δώ­σου­με κι ἐ­μεῖς ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως γιὰ τὴν πα­ρου­σί­α τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Αὐ­τὸ μπο­ροῦ­με νὰ τὸ κά­νου­με ὅ­ταν συμ­με­τέ­χου­με στὴν μυ­στη­ρια­κὴ ζω­ή της καὶ βι­ώ­νου­με τὰ Θεί­α δι­δάγ­μα­τά της, ὅ­πως αὐ­τὰ ἀ­πορ­ρέ­ουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴν ἀ­λή­θεια τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ἂς τοὺς πα­ρα­κα­λοῦ­με λοι­πόν τοὺς Ἁ­γί­ους μας, νὰ πρε­σβεύ­ουν γιὰ μᾶς γιὰ ν’ ἀ­πο­κτή­σου­με αὐ­τὴ τὴ ζων­τα­νὴ πί­στη ἡ ὁ­ποί­α θὰ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρὸ στή­ριγ­μα τοῦ δι­κοῦ μας πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­γῶ­να. Ἀ­μήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 23

Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς

8 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου ζ΄, 37-52, η΄12

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Κυ­ρια­κή της Πεν­τη­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, εἶ­ναι ἡ γε­νέ­θλιος ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἡ οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι «ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη ἀ­πὸ τῶν αἰ­ώ­νων ἐν τῷ Θε­ῷ τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἵ­να γνω­ρι­σθῇ νῦν ταῖς ἀρ­χαῖς καὶ ταῖς ἐ­ξου­σί­αις ἐν τοῖς ἐ­που­ρα­νί­οις διὰ τῆς ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ».

Ἐ­δῶ βλέ­που­με νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται πο­λὺ βα­σι­κὲς ἀ­λή­θει­ες: α) Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει «πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων» στὸ Πρό­σω­πο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, β) εἶ­ναι ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη, για­τί ἀ­κό­μα δὲν εἶ­χε δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ κό­σμος καὶ ἔ­πρε­πε ὁ Θε­ὸς Λό­γος νὰ σαρ­κω­θεῖ ἐν χρό­νῳ, γ) τὰ πάν­τα ἐ­κτί­σθη­σαν διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ποὺ εἴ­ναι  «εἰ­κὼν τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­ο­ρά­του» καὶ ὁ τε­λι­κὸς προ­ο­ρι­σμὸς τῆς ὕ­παρ­ξής μας καὶ δ) ἐ­γνω­ρί­σθη διὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ.

Σή­με­ρα πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἡ με­γά­λη ὑ­πό­σχε­ση τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, ποὺ εἶ­ναι ὁ ἐρ­χο­μὸς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη ἦ­ταν ἡ ὑ­πό­σχε­ση γιὰ τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο. Μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε μὲ ἀν­θρώ­πι­νο τρό­πο τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ στὸν κό­σμο. Ἡ κά­θο­δος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­πε­κά­λυ­ψε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ καὶ σω­σμέ­νου ἀν­θρώ­που.

Ὁ Χρι­στὸς χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸ στοι­χεῖ­ο τοῦ νε­ροῦ γιὰ νὰ μᾶς πα­ρα­πέμ­ψει στὴ ζω­τι­κὴ ἐ­νέρ­γεια τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Τὸ «ὕ­δωρ τὸ ζῶν, δη­λα­δὴ αὐ­τὸ ποὺ χο­ρη­γεῖ τὴ ζω­ὴ στὸν ἄν­θρω­πο, εἶ­ναι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα. Κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ κό­σμου «πνεῦ­μα Θε­οῦ ἐ­πε­φέ­ρε­το ἐ­πά­νω τοῦ ὕ­δα­τος». Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀγ­κα­λιά­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τὸν κό­σμο καὶ μὲ τὴν πνο­ὴ του ζω­ο­ποι­εῖ τὰ πάν­τα.  Καὶ στὴ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται ἀ­να­φο­ρὰ γιὰ «πνο­ὴ ζω­ῆς», μὲ τὴν ὁ­ποί­α ὁ Θε­ὸς ἐ­νε­φύ­ση­σε τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα στὸν ἄν­θρω­πο. Χω­ρὶς τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ὁ ἄν­θρω­πος δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὴ καὶ ζων­τα­νὴ ὕ­παρ­ξη. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­νυ­ψώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸ βι­ο­λο­γι­κὸ ἐ­πί­πε­δο στὸ χῶ­ρο τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ κό­σμος τῆς ἐ­πο­χῆς μας ὅ­μως δὲν πα­ρου­σι­ά­ζε­ται πρό­θυ­μος νὰ ἀ­πο­δε­χθεῖ τὶς ἀ­λή­θει­ες ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἑ­ορ­τὴ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Ἡ ση­με­ρι­νὴ κοι­νω­νί­α, δυ­στυ­χῶς, υἱ­ο­θε­τεῖ ἀν­τι­πνευ­μα­τι­κὰ στη­ρίγ­μα­τα. Ἐν­θαρ­ρύ­νει τὴ δι­ά­σπα­ση τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης καὶ ἐγ­κλω­βί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο στὸ ἀ­το­μι­κὸ ἐ­γώ. Ἡ τρα­γω­δί­α τοῦ ση­με­ρι­νοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ὅ­τι πι­στεύ­ει πὼς μὲ τὴ μο­να­ξιὰ του ἀ­μύ­νε­ται καὶ δι­α­σώ­ζει τὴν ἀν­θρω­πιά του, ἐ­νῶ στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τὴν κα­τα­δι­κά­ζει καὶ τὴν ἐ­ξον­τώ­νει.

Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­πο­κα­θι­στᾶ τὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης ἀ­νά­με­σα στὸ Θε­ὸ καὶ τοὺς ἀν­θρώ­πους. Μό­νον ἔ­τσι δι­α­λύ­ε­ται ἡ σύγ­χυ­ση καὶ ἡ δι­ά­σπα­ση καὶ ἀ­πο­κα­θί­στα­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα μᾶς χα­ρί­ζει τὸ ζω­ο­ποι­ὸν ὕ­δωρ ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ρέ­ει ἡ χρη­στό­τη­τα, ἡ κα­λω­σύ­νη, ἡ ἀ­γα­θω­σύ­νη, ἡ ἀ­γά­πη. Κι ἔ­τσι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ζω­ο­ποι­εῖ τὰ ἀν­θρώ­πι­να πρό­σω­πα.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος δι­α­λύ­ει τὰ ἀ­βά­στα­χτα σκο­τά­δια τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­ταν μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει: «Ἐ­γὼ εἰ­μι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου». Τὸ φῶς, ποὺ χα­ρί­ζει καὶ προ­ά­γει τὴ ζω­ή, εἶ­ναι ἡ κοι­νω­νί­α τῆς χρη­στό­τη­τας καὶ τῆς ἀ­γά­πης. Μᾶς τὴν προ­σφέ­ρει ὁ Κύ­ριος μὲ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, ποὺ «συγ­κρο­τεῖ ὅ­λον τὸν θε­σμὸ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Γι’ αὐ­τὸ καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι καὶ θὰ εἶ­ναι «τὸ στε­ρέ­ω­μα, ἡ κα­τα­φυ­γὴ καὶ ἡ σω­τη­ρί­α μας». Ἀ­μήν.                         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 22

Κυ­ρια­κὴ Ζ΄ τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου

1 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου ιζ΄, 1-13

Γιὰ αἰ­ῶ­νες ὁ­λό­κλη­ρους, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, οἱ ἄν­θρω­ποι τε­λοῦ­σαν ὑ­πὸ πλή­ρη ἄ­γνοι­α γιὰ τὸν ἀ­λη­θι­νὸ Θε­ό. Στὴν προ­σπά­θειά τους νὰ ἱ­κα­νο­ποι­ή­σουν ἐ­σω­τε­ρι­κὲς ἀ­να­ζη­τή­σεις, στρέ­φον­ταν στὴ λα­τρεί­α τῶν εἰ­δώ­λων, ἡ ὁ­ποί­α χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν σα­φῶς ἀ­πὸ τὴν μα­ται­ό­τη­τα.

Κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ δώ­σει πλη­ρο­φο­ρί­ες γιὰ τὸν ἀ­λη­θι­νὸ Θε­ό.  Ὅ­πως ἄλ­λω­στε μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Ἰ­ω­άν­νης «Θε­ὸν οὐ­δεὶς ἐ­ώ­ρα­κεν πώ­πο­τε».  Ἔ­τσι ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς γί­νε­ται ἄν­θρω­πος γιὰ νὰ δώ­σει τὴ δυ­να­τό­τη­τα τῆς Θε­ο­γνω­σί­ας.

Ὁ Υἱ­ὸς καὶ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ὁ ὁ­ποῖ­ος σαρ­κώ­θη­κε, στὴν ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή Του προ­σευ­χή, ἀ­να­φέρ­θη­κε καὶ στὸ ἔρ­γο Του γιὰ τὴν ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ στοὺς ἀν­θρώ­πους. Εἶ­πε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Πά­τερ, ἐ­φα­νέ­ρω­σά σου τὸ ὄ­νο­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις». Ἐ­δῶ φαί­νε­ται ὅ­τι στὸ πρό­σω­πο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ Θε­ὸς καὶ δί­νει τὴ δυ­να­τό­τη­τα στὸν ἄν­θρω­πο νὰ τὸν πλη­σιά­σει καὶ νὰ ἑ­νω­θεῖ μα­ζί Του.

Ὁ Κύ­ριος κα­τὰ τὴν ἐ­πὶ γῆς πα­ρου­σί­α Του ὅ­ταν κή­ρυτ­τε καὶ θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σε, εἶ­χε πάν­το­τε μα­ζί Του τοὺς μα­θη­τὲς καὶ ἀ­πο­στό­λους Του. Ἐ­κεῖ­νοι ὅ­ταν κλή­θη­καν ἀ­πὸ τὸν Ἰ­η­σοῦ «ἀ­φέν­τες ἅ­παν­τα ἠ­κο­λού­θη­σαν Αὐ­τῷ». Τοὺς δό­θη­κε ἔ­τσι εὐ­και­ρί­α νὰ μυ­η­θοῦν στὸ βά­θος τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καὶ τοῦ ἔρ­γου Του. Σὲ με­ρι­κὲς μά­λι­στα πε­ρι­πτώ­σεις, ὅ­πως φα­νε­ρώ­νει ἡ γρα­φί­δα τῶν Εὐ­αγ­γε­λι­στῶν, ἔ­γι­ναν δέ­κτες με­γά­λων ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο ἔ­γι­ναν ἱ­κα­νοὶ νὰ κη­ρύ­ξουν τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο καὶ τὴν ἀ­λή­θειά Του εἰς πάν­τα τὰ Ἔ­θνη. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο ἔ­γι­ναν συ­νερ­γοὶ τοῦ Θε­οῦ στὴν ἀ­ναγ­γε­λί­α τοῦ θε­λή­μα­τός Του, με­τα­βαί­νον­τας μά­λι­στα ἀ­πὸ τό­πο σὲ τό­πο καὶ φθά­νον­τας στὰ πέ­ρα­τα τῆς οἰ­κου­μέ­νης. Ὡς ἐ­φό­δια εἶ­χαν τὴν στε­ρε­ὰ πί­στη τους, ἡ ὁ­ποί­α γι­νό­ταν μέ­σο γιὰ νὰ δι­α­δο­θεῖ τὸ ἀ­να­στά­σι­μο μή­νυ­μα σὲ ὅ­λο τὸν κό­σμο. Μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸ ἡ ἀ­λή­θεια κρα­τή­θη­κε ἀ­νό­θευ­τη ἀ­πὸ τὶς πλά­νες καὶ τὶς ἐ­πι­δρά­σεις τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν δι­δα­σκα­λι­ῶν.

Γιὰ τὴ δι­ά­δο­ση τοῦ ση­μαν­τι­κοῦ αὐ­τοῦ μη­νύ­μα­τος ποὺ τό­σο ἀ­νό­θευ­τα πρό­σφε­ραν οἱ Ἀ­πό­στο­λοι στὸν τό­τε κου­ρα­σμέ­νο κό­σμο, τὴ σκυ­τά­λη πῆ­ραν ἀρ­γό­τε­ρα οἱ Ἅ­γιοι καὶ Θε­ο­φό­ροι Πα­τέ­ρες, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­φοῦ μὲ τὴ ζω­ὴ καὶ τὸ ἔρ­γο τους ἄ­φη­σαν τὸν ἑ­αυ­τό τους νὰ γί­νει δο­χεῖ­ο τῆς Θεί­ας Χά­ρι­τος, δι­ε­τρά­νω­σαν μὲ τοὺς πο­λύ­μο­χθους ἀ­γῶ­νες τους τὸ θαρ­ρα­λέ­ο ἀ­να­στά­σι­μο μή­νυ­μα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καὶ τὸ δι­ε­φύ­λα­ξαν ἀ­πὸ τὶς πλά­νες τῶν αἱ­ρέ­σε­ων. Ἔ­τσι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας σή­με­ρα, «ἑ­βδό­μη Κυ­ρια­κὴ ἀ­πὸ τοῦ Πά­σχα, τὴν ἐν Νι­καί­ᾳ Πρώ­την Οἰ­κου­με­νι­κὴν Σύ­νο­δον ἑ­ορ­τά­ζει τῶν τρι­α­κο­σί­ων δέ­κα καὶ ὀ­κτὼ θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων».

Ἦ­ταν τό­τε ποὺ ὁ Ἄ­ρει­ος μὲ τὶς πλά­νες του ἐ­πε­χεί­ρη­σε νὰ χτυ­πή­σει τὴν Ἐκ­κλη­σί­α ἀμ­φι­σβη­τών­τας τὴ Θε­ό­τη­τα τοῦ Κυ­ρί­ου μας καὶ ἑ­πο­μέ­νως τὴ δυ­να­τό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που νὰ σω­θεῖ. Οἱ 318 Πα­τέ­ρες τοὺς ὁ­ποί­ους τι­μᾶ σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας, πρω­το­στά­τη­σαν σ’ ἕ­ναν ἀ­γῶ­να ὁ ὁ­ποῖ­ος κο­ρυ­φώ­θη­κε μὲ τὴ σύγ­κλη­ση τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου στὴ Νί­και­α τῆς Βυ­θη­νί­ας προ­κει­μέ­νου ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α μας νὰ λάμ­πει σή­με­ρα καὶ νὰ μᾶς προ­σφέ­ρει τὶς ἀ­στεί­ρευ­τες πη­γὲς τῆς ἀ­λή­θειάς Της.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ πί­στη ποὺ μᾶς πα­ρέ­δω­σε ὁ Κύ­ριός μας ἀλ­λὰ καὶ οἱ ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι καὶ οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας εἶ­ναι ὅ,τι πιὸ πο­λύ­τι­μο μπο­ροῦ­με νὰ ἔ­χου­με σὰν πυ­ξί­δα στὴ ζω­ή μας. Ἔ­χου­με λοι­πὸν χρέ­ος νὰ ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὶς δι­κές τους φω­τει­νὲς πυ­ξί­δες οἱ ὁ­ποῖ­ες μᾶς ἀ­νε­βά­ζουν σὲ κο­ρυ­φές, ὅ­που ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ νὰ γεύ­ε­ται τῶν καρ­πῶν τῆς Θε­ο­γνω­σί­ας. Ἀ­μήν.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου











ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 Ἀ­ριθ­μὸς 21

Κυ­ρια­κὴ ΣΤ΄ τοῦ Τυ­φλοῦ

25 Μα­ΐ­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου θ΄, 1-38

Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

Γεν­νή­θη­κε, ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ τα­λαι­πω­ρη­μέ­νη ἐ­κεί­νη ὕ­παρ­ξη χω­ρὶς νὰ ἀ­πο­λαμ­βά­νει τὸ θεῖ­ο δῶ­ρο τῆς ὅ­ρα­σης. Ἄ­κου­ε μό­νο γιὰ τὶς ὀ­μορ­φι­ὲς τῆς φύ­σε­ως καὶ ἡ δο­κι­μα­σί­α του ἦ­ταν με­γα­λύ­τε­ρη, για­τί δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ ἔ­χει καὶ θέ­α­ση εἰ­κό­νων καὶ πραγ­μά­των. Δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ κοι­τά­ξει οὔ­τε τὸ δι­πλα­νό του καὶ ἡ ζω­ὴ του ἦ­ταν ἀ­νυ­πό­φο­ρη, βυ­θι­σμέ­νη στὴν κυ­ρι­ο­λε­ξί­α στὸ σκο­τά­δι.

Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός, βέ­βαι­α, βί­ω­νε ὀ­δυ­νη­ρὰ τὴ στέ­ρη­ση τῆς σω­μα­τι­κῆς ὅ­ρα­σης. Πο­λὺ ὅ­μως πιὸ τρα­γι­κὴ ἦ­ταν σί­γου­ρα ἡ θέ­ση τῶν Φα­ρι­σαί­ων, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἦ­ταν βυ­θι­σμέ­νοι στὸ πνευ­μα­τι­κὸ σκο­τά­δι, στὸ ἐ­φι­αλ­τι­κὸ ἔ­ρε­βος τῆς ὑ­πο­κρι­σί­ας τους. Εἶ­χαν ἑρ­μη­τι­κὰ κλει­στὰ τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς τους. Στὴν πε­ρί­πτω­σή τους ἴ­σχυ­ε ὁ λό­γος τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στῆ Ἰ­ω­άν­νη, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­α­πι­στώ­νει: «Τὸ φῶς ἐ­λή­λυ­θεν εἰς τὸν κό­σμον, καὶ ἠ­γά­πη­σαν μᾶλ­λον οἱ ἄν­θρω­ποι τὸ σκό­τος ἢ τὸ φῶς».

Μὲ τὴν ἀ­που­σί­α τῆς σω­μα­τι­κῆς του ὅ­ρα­σης ὁ τυ­φλὸς δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ ἔ­χει ἀν­τί­λη­ψη τῶν πραγ­μά­των. Ὡ­στό­σο, ἐ­κεῖ­νο ποὺ τε­λι­κὰ ἀ­πο­δεί­χθη­κε στὴν πρά­ξη ἦ­ταν ὅ­τι τὸ φῶς τῶν μα­τι­ῶν τῆς ψυ­χῆς του τὸν βο­η­θοῦ­σε νὰ κα­τα­νο­εῖ βα­θύ­τε­ρα πραγ­μα­τι­κό­τη­τες τῆς ζω­ῆς.

Αὐ­τὸ συ­νέ­τει­νε στὸ νὰ κα­τα­νο­ή­σει ὅ­τι αὐ­τὸς ποὺ τὸν θε­ρά­πευ­σε δὲν ἦ­ταν κά­ποι­ος θαυ­μα­το­ποι­ός. Ἦ­ταν «προ­φή­της». Πί­στευ­ε γιὰ τὸν Κύ­ριο ποὺ τὸν θε­ρά­πευ­σε ὅ­τι ἦ­ταν «θε­ο­σε­βής». Ὅ­τι «πράτ­τει τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ» καὶ ὅ­τι «ἂν δὲν ἦ­ταν ἀ­πε­σταλ­μέ­νος ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ κά­νει ἀ­πο­λύ­τως τί­πο­τε, οὔ­τε θαύ­μα­τα οὔ­τε ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε κα­λό».

Οἱ κα­τὰ τὰ ἄλ­λα ὑ­γι­εῖς Φα­ρι­σαῖ­οι, συλ­λαμ­βά­νον­ταν σχε­δὸν κα­τὰ κα­νό­να νὰ κρα­τοῦν ἑρ­μη­τι­κὰ κλει­στὰ τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς τους. Οἱ ὄ­χι ἀ­γα­θὲς προ­θέ­σεις καὶ δι­α­θέ­σεις τους, τοὺς ἄ­φη­ναν ἀ­δι­ά­φο­ρους μπρο­στὰ στὴν ἀ­λή­θεια καὶ τὸ ἀ­γα­θό. Δυ­στυ­χῶς καὶ στὶς δι­κές μας μέ­ρες εἶ­ναι πολ­λοὶ ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἀρ­νοῦν­ται ἐ­πί­μο­να νὰ δε­χθοῦν τὴν ἀ­λή­θεια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ κλεί­νον­ται στὸ ἐ­γώ τους. Δὲν δι­α­θέ­τουν τὴν ὅ­ρα­ση τῆς ψυ­χῆς γιὰ νὰ ἀν­τι­κρί­σουν τὴν ἀ­λή­θεια.

Ἔρ­χε­ται καὶ σή­με­ρα ὁ Χρι­στὸς γιὰ νὰ μᾶς ἀ­παλ­λά­ξει ἀ­πὸ τὴν «τυ­φλό­τη­τά» μας. Τὴν πα­θο­γέ­νεια ποὺ μᾶς προ­σβάλ­λει καὶ δὲν μᾶς ἐ­πι­τρέ­πει νὰ βλέ­που­με κα­θα­ρὰ τὶς εἰ­κό­νες τῆς ζω­ῆς καὶ τῆς ἀ­λή­θειάς της. Ὡ­στό­σο, μᾶς ἀ­φή­νει ἀ­δι­ά­φο­ρους ἡ πα­ρου­σί­α του.

Προ­τι­μοῦ­με νὰ ζοῦ­με στὸ σκο­τά­δι καὶ νὰ ἀρ­νού­μα­στε τὸ ἀ­λη­θι­νὸ φῶς. Τὸ λυ­τρω­τι­κό του ἔρ­γο δὲν ἄγ­γι­ζε μό­νο τοὺς ἀν­θρώ­πους μί­ας ἐ­πο­χῆς ἀλ­λὰ ἐ­πε­κτεί­νε­ται στοὺς αἰ­ῶ­νες καὶ τὸ φῶς του κα­ταυ­γά­ζει ὅ­λους καὶ ὅ­λα. Ἀρ­κεῖ νὰ τὸ δε­χθοῦ­με στὴ ζω­ή μας καὶ νὰ τοῦ προ­σφέ­ρου­με κα­τά­λυ­μα στὴν καρ­διά μας.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ τυ­φλὸς πί­στε­ψε στὸν Χρι­στὸ καὶ ὁ­μο­λό­γη­σε τὴν Θε­ό­τη­τά του. Ἄ­φη­σε ἀ­νοι­κτὴ τὴν ὕ­παρ­ξή του γιὰ νὰ δε­χθεῖ τὶς εὐ­ερ­γε­τι­κές του ἐ­νέρ­γει­ες καὶ νὰ βρεῖ τὸ φῶς του. Ἡ σω­μα­τι­κὴ τυ­φλό­τη­τα ἀ­φή­νει κά­ποι­ους συ­ναν­θρώ­πους μας νὰ ἔ­χουν τὴ δι­κή τους δο­κι­μα­σί­α στὴ ζω­ή.

Τὰ συμ­πτώ­μα­τα ὅ­μως τῆς ψυ­χι­κῆς τύ­φλω­σης εἶ­ναι πο­λὺ πιὸ φο­βε­ρὰ για­τί δὲν ἀ­φή­νουν τὸν ἄν­θρω­πο νὰ δε­χθεῖ στὴ ζω­ὴ του τὴν χα­ρὰ τῆς ἀ­λη­θι­νῆς ζω­ῆς καὶ τὸν ἀ­φή­νουν νὰ ἀ­σφυ­κτιᾶ στὶς ἀ­να­θυ­μιά­σεις τοῦ θα­νά­του.

Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ αὐ­τὸ ποὺ ἔ­λε­γε στοὺς ψαλ­μοὺς του ὁ Δα­βίδ: «Κύ­ρι­ε, φώ­τι­σον τοὺς ὀ­φθαλ­μούς μου μή­πο­τε ὑ­πνώ­σω εἰς θά­να­τον». Ἂς ἐμ­πι­στευ­θοῦ­με, λοι­πόν, τὸν ἑ­αυ­τό μας στὶς ἀγ­κά­λες τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε νὰ πο­ρευ­ό­μα­στε μέ­σα ἀ­πὸ τὴν ἀ­κτι­νο­βο­λί­α τοῦ φω­τὸς τῆς θεί­ας Του πα­ρου­σί­ας. Ἀ­μήν.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου






ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

       Την προσεχή Τετάρτη  21 Μαϊου 2014  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και λαμπρότητος ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

        Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Τρίτης 20 Μαϊου 2014, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή της Τετάρτης.

       Τους χορούς των Ιεροψαλτών θα διευθύνει ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 20

Κυ­ρια­κὴ Ε΄ τῆς Σα­μα­ρεί­τι­δος

18 Μα­ΐ­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου δ΄, 5-42

Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

Ἡ ἀ­να­κά­λυ­ψη τοῦ βα­θύ­τε­ρου νο­ή­μα­τος τῆς ζω­ῆς, ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, περ­νᾶ μέ­σα ἀ­πὸ τὴν ἀ­λή­θεια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­πως μᾶς τὴν ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος. Ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ μᾶς βά­ζει ἀ­κρι­βῶς μπρο­στὰ ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴ με­γά­λη πρό­κλη­ση. Νὰ ἀ­νοί­ξου­με τὸν ἑ­αυ­τό μας, νὰ τὸν κα­τα­στή­σου­με δι­ά­φα­νο, γιὰ νὰ δε­χθεῖ τὴ με­γά­λη ἀ­λή­θεια τῆς ζω­ῆς, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ σώ­ζει καὶ ἀ­νε­βά­ζει τὸν ἄν­θρω­πο στὶς πιὸ ψη­λὲς πνευ­μα­τι­κὲς κο­ρυ­φο­γραμ­μές.

Χρο­νι­κὰ καὶ ἐ­ορ­το­λο­γι­κὰ βρι­σκό­μα­στε στὸ μέ­σο πε­ρί­που τῆς πο­ρεί­ας μας πρὸς τὴν Πεν­τη­κο­στή. Εἶ­ναι ἴ­σως ἡ πιὸ κα­τάλ­λη­λη στιγ­μὴ γιὰ νὰ γί­νου­με κοι­νω­νοὶ τῆς ἀ­πο­κά­λυ­ψης ποὺ ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος κά­νει στὴ συ­νάν­τη­σή του μὲ τὴ Σα­μα­ρεί­τι­δα. Ὅ­τι δη­λα­δὴ ὁ ἴ­διος εἶ­ναι τὸ «ὕ­δωρ τὸ ζῶν», τὸ «ἀλ­λό­με­νον εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον». Μί­α ἀ­λή­θεια, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­πι­βάλ­λε­ται νὰ ἀγ­γί­ξει ὑ­παρ­κτι­κὰ τὸν ἄν­θρω­πο καὶ νὰ τὸν ἀ­πο­γει­ώ­σει, νὰ τὸν ἀ­νυ­ψώ­σει πνευ­μα­τι­κά.

Ὁ Χρι­στὸς στὸ πρό­σω­πο τῆς γυ­ναί­κας ἐ­κεί­νης, τῆς Σα­μα­ρεί­τι­δας – ἡ ὁ­ποί­α ἦ­ταν καὶ ἀλ­λο­ε­θνὴς καὶ κου­βα­λοῦ­σε κοι­νω­νι­κὰ καὶ ἐ­θνι­κὰ στίγ­μα­τα – συ­ναν­τᾶ τὸν κά­θε ἄν­θρω­πο, τὸν κα­θέ­να ἀ­πὸ μᾶς ξε­χω­ρι­στά. Μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει συγ­κλο­νι­στι­κὲς ἀ­λή­θει­ες. Δὲν εἶ­ναι ἁ­πλὰ μί­α πε­ρί­πτω­ση ἑ­νὸς Ἰ­ου­δαί­ου ποὺ συ­ζη­τᾶ μὲ μί­α Σα­μα­ρεί­τισ­σα.

Εἶ­ναι ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ Σω­τή­ρας τοῦ κό­σμου ποὺ ἐ­πι­κοι­νω­νεῖ μὲ ὅ­λους. Ἀ­κό­μα καὶ μὲ τοὺς πιὸ πε­ρι­φρο­νη­μέ­νους τοῦ κό­σμου, γιὰ νὰ προ­σφέ­ρει ἀ­φει­δώ­λευ­τα τὴν ἀ­γά­πη καὶ τὴν Χά­ρη του. Ἡ ἀ­λή­θειά του ποὺ εἶ­ναι ἡ ἴ­δια ἡ ζω­ή, ρέ­ει ἀ­πὸ τὴν πα­ρου­σί­α του ὡς ὕ­δωρ ζῶν, ποὺ ξε­δι­ψᾷ πραγ­μα­τι­κὰ τὸν κά­θε ἄν­θρω­πο, ὅ­σο κου­ρα­σμέ­νος, ὅ­σο τα­λαι­πω­ρη­μέ­νος καὶ ἂν εἶ­ναι. Κα­τα­ξι­ώ­νει τὸν κα­θέ­να μας ὡς «πρό­σω­πο», μὲ τὴν ἰ­δι­αί­τε­ρη ἀ­ξί­α καὶ πνευ­μα­τι­κὴ ἀρ­χον­τιά του.

Ἀγ­γί­ζει πιὸ πο­λὺ τὸ ση­με­ρι­νὸ ἄν­θρω­πο ποὺ πε­ρι­πλα­νᾶ­ται ἀ­πὸ ἀ­δι­έ­ξο­δο σὲ ἀ­δι­έ­ξο­δο καὶ βρί­σκε­ται μο­νί­μως ἀ­πο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος, χω­ρὶς τὴν πυ­ξί­δα τῆς ζω­ῆς, ποὺ εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στὸς καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α του. Ἡ ἰ­σχυ­ρὴ βε­βαι­ό­τη­τα ποὺ ἔ­χου­με ἀ­πὸ τὴν εὐ­αγ­γε­λι­κὴ ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς πε­ρι­μέ­νει σὲ κά­θε στιγ­μὴ τῆς ζω­ῆς μας γιὰ νὰ μᾶς συ­ναν­τή­σει.

Σύμ­φω­να μὲ τὴν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη «ἵ­στα­ται ἐ­πὶ τὴν θύ­ραν καὶ κρού­ει». Μᾶς κα­λεῖ ὅ­λους καὶ τὸν κα­θέ­να ξε­χω­ρι­στά, προ­σω­πι­κά. «Τὰ ἴ­δια πρό­βα­τα φω­νεῖ κὰ­τ’ ὄ­νο­μα», γιὰ νὰ γί­νου­με δέ­κτες τῆς προ­σφο­ρᾶς τῆς θε­ϊ­κῆς του ἀ­γά­πης.

Ὁ Χρι­στὸς κά­θε­ται στὸ πη­γά­δι τοῦ Ἰ­α­κὼβ καὶ συ­ζη­τεῖ μὲ τὴ Σα­μα­ρεί­τι­δα, τὴν ἄ­γνω­στη, τὴ στιγ­μα­τι­σμέ­νη καὶ ἀ­νώ­νυ­μη μέ­χρι τό­τε ἐ­κεί­νη γυ­ναῖ­κα. Τῆς ζη­τᾶ νε­ρό. Ὁ Κύ­ριος ζη­τᾶ ἀ­πὸ ὅ­λους μας κά­ποι­ες κι­νή­σεις, κά­ποι­ες ἐ­νέρ­γει­ες. Ζη­τᾶ τὴν προ­σφο­ρὰ τῆς δι­κῆς μας ἀ­γά­πης γιὰ νὰ ἀ­πο­τολ­μή­σου­με τὴν ἔ­ξο­δο ἀ­πὸ τὸ ἐ­γὼ καὶ τὸν ἀ­το­μι­κι­σμό μας.

Ἰ­δι­αί­τε­ρα μά­λι­στα σή­με­ρα ποὺ ἔ­χου­με ἐγ­κα­τα­λεί­ψει ἄ­σπλα­χνα τὸν ἑ­αυ­τό μας στὰ ἀ­σφυ­κτι­κὰ γρα­νά­ζια τῆς ἐ­γω­κεν­τρι­κό­τη­τας, ἡ ἀν­τα­πό­κρι­σή μας στὴν πρό­σκλη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου νὰ συ­ναν­τη­θοῦ­με μα­ζί του καὶ νὰ ξε­δι­ψά­σου­με ἀ­πὸ τὴν ἀ­λή­θειά του, εἶ­ναι ἄ­κρως ση­μαν­τι­κή.

Ὅ­πως καὶ ἐ­μεῖς πολ­λὲς φο­ρὲς σή­με­ρα, ἔ­τσι καὶ ἡ Σα­μα­ρεί­τισ­σα τό­τε λει­τούρ­γη­σε στὴν ἀρ­χὴ πε­ρισ­σό­τε­ρο νο­η­σι­αρ­χι­κά, ὅ­ταν ὁ Χρι­στὸς τῆς ζή­τη­σε νε­ρὸ ποὺ ἀν­τλοῦ­σε ἀ­πὸ τὸ βα­θὺ πη­γά­δι. Τὸ μυα­λὸ ὑ­πέ­βαλ­λε ὅ­τι ὁ Ἰ­ου­δαῖ­ος εἶ­ναι ἐ­χθρὸς καὶ σὲ κα­μιὰ πε­ρί­πτω­ση δὲν ἄ­ξι­ζε τῆς ὁ­ποι­ασ­δή­πο­τε προ­σφο­ρᾶς.

Ὁ Χρι­στὸς ὅ­μως θέ­λει νὰ τῆς προ­σφέ­ρει τὸ ἀ­λη­θι­νὸ φῶς τῆς ζω­ῆς. Μέ­σω τοῦ δι­α­λό­γου ποὺ ἔ­χει μα­ζί της, δί­νει τὴ δυ­να­τό­τη­τα στὴ γυ­ναῖ­κα νὰ συ­ναι­σθαν­θεῖ τὴν ψυ­χι­κή της κα­τά­στα­ση, τὴν ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τά της. Ἔ­τσι ὁ­δη­γεῖ­ται στὸ γκρέ­μι­σμα τοῦ τεί­χους τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ ποὺ ἦ­ταν μέ­χρι τό­τε ἀ­δι­α­πέ­ρα­στο. Σὲ ση­μεῖ­ο μά­λι­στα ποὺ νὰ βλέ­πει τώ­ρα κα­θα­ρὰ μὲ τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς της. Ἀ­να­γνω­ρί­ζει, λοι­πόν, τὶς προ­φη­τι­κὲς ἱ­κα­νό­τη­τες τοῦ συ­νο­μι­λη­τῆ της. Κα­τα­ξι­ώ­νε­ται νὰ γί­νει δέ­κτης τῆς πιὸ με­γά­λης ἀ­πο­κά­λυ­ψης: τῆς Θε­ό­τη­τας τοῦ Κυ­ρί­ου. «Ἐ­γὼ εἰ­μὶ ὁ λα­λῶν σοί».

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Χρι­στὸς αὐ­τὸ ποὺ μᾶς ζη­τᾶ εἶ­ναι νὰ ἀ­νοί­ξου­με τὴν καρ­διά μας γιὰ νὰ δε­χό­μα­στε τὴν ἀ­γά­πη του. Ὅ­ταν τὴν ὕ­παρ­ξή μας κα­ταυ­γά­ζει ἡ θεί­α πα­ρου­σί­α, τό­τε αἰ­σθα­νό­μα­στε τὴν ἀ­νάγ­κη νὰ λα­τρεύ­ου­με ἀ­λη­θι­νὰ τὸν Θε­ό. Ἡ ἀ­λη­θι­νὴ λα­τρεί­α, ὅ­πως μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ἡ «ἐν Πνεύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ». Εἶ­ναι ἡ γεύ­ση ὅ­τι ἡ ὕ­παρ­ξή μας ἀ­να­και­νί­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν πα­ρου­σί­α τῆς ἀ­γά­πης του. Με­τα­βάλ­λε­ται σὲ Χρι­στο­ει­δή, μὲ ὅ­λη τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ἀ­κτι­νο­βο­λί­α ποὺ μπο­ρεῖ νὰ ἐκ­πέμ­πει. Ἀ­μήν.                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 18

Κυ­ρια­κὴ Δ΄ τοῦ Πα­ρα­λύ­του

11 Μα­ΐ­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου ε΄, 1-15

Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

Τρι­αν­τα­ο­κτὼ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια ὁ πα­ρά­λυ­τος τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου ἐ­τα­λαι­πω­ρεῖ­το καὶ περ­νοῦ­σε τὴν δι­κή του δο­κι­μα­σί­α. Ἴ­σως δι­ά­νυ­σε τὸ με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος τῆς ζω­ῆς του κά­τω ἀ­πὸ τὴ στο­ὰ τῆς θαυ­μα­τουρ­γι­κῆς κο­λυμ­βή­θρας τοῦ Σι­λω­άμ. Μά­ται­α ὅ­μως πε­ρί­με­νε ἕ­ναν ἄν­θρω­πο ποὺ θὰ τὸν συμ­πο­νοῦ­σε καὶ θὰ τὸν βο­η­θοῦ­σε νὰ μπεῖ στὴν κο­λυμ­βή­θρα μό­λις θὰ τα­ρασ­σό­ταν τὸ ὕ­δωρ.

Τὴ στιγ­μὴ ποὺ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ εἶ­χε χά­σει κά­θε ἐλ­πί­δα ὁ πα­ρα­λυ­τι­κός τῆς πε­ρι­κο­πῆς μας, ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πο­βαί­νει καὶ πά­λι σω­τή­ρια. Ὁ μό­νος Φι­λάν­θρω­πος, ὁ Κύ­ριος καὶ Θε­ός μας, ποὺ κα­τὰ και­ροὺς ἔ­στελ­λε ἐ­κεῖ τὸν ἄγ­γε­λό του γιὰ νὰ τα­ράσ­σει τὸ νε­ρό, ὥ­στε ὁ πρῶ­τος ποὺ θὰ ἐ­ρί­πτε­το σὲ αὐ­τὸ νὰ γί­νε­ται ἀ­μέ­σως ὑ­γι­ής, ἦλ­θε τώ­ρα ὁ ἴ­διος. Ἀ­πευ­θύ­νε­ται στὸν πα­ρά­λυ­το καὶ τοῦ λέ­ει: «Θέ­λεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι;» Ὁ Κύ­ριος ἔ­κα­νε τὴν ἐ­ρώ­τη­ση αὐ­τή, ὄ­χι βέ­βαι­α για­τί ἀμ­φέ­βαλ­λε γιὰ τὴν ἐ­πι­θυ­μί­α τοῦ πα­ρα­λύ­του, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ τὸν προ­βλη­μα­τί­σει καὶ νὰ μπο­ρέ­σει νὰ δι­εισ­δύ­σει βα­θύ­τε­ρα στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς σω­τη­ρί­ας του. Ὁ πα­ρά­λυ­τος δὲν ἀ­πήν­τη­σε εὐ­θέ­ως στὴν ἐ­ρώ­τη­ση, ἀλ­λὰ ἐμ­μέ­σως ἐ­ξέ­φρα­σε καὶ τὸ πα­ρά­πο­νο ποὺ τὸν δι­α­κα­τεῖ­χε: «Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τὸ ὕ­δωρ, βά­λῃ μὲ εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν, ἐ­ν ᾧ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐ­γὼ, ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βαί­νει». Ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε ἀ­μέ­σως τὴν ὑ­γεί­α στὸν πα­ρα­λυ­τι­κὸ καὶ τοῦ συ­νέ­στη­σε νὰ πά­ρει στὸν ὦ­μο του τὸ κρε­βά­τι του καὶ νὰ περ­πα­τᾶ πλέ­ον ὑ­γι­ής. «Έ­γει­ρε, ἄ­ρον τὸν κρά­βα­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει». Τὸ θαῦ­μα εἶ­χε γί­νει. Ὁ μέ­χρι ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ πα­ρά­λυ­τος ἔ­γι­νε ὑ­γι­ής. Πῆ­ρε στὸν ὦ­μο του τὸ κρε­βά­τι πά­νω στὸ ὁ­ποῖ­ο τό­σα χρό­νια ἦ­ταν κα­τά­κει­τος.

Τὸ πα­ρά­πο­νο τοῦ πα­ρα­λυ­τι­κοῦ ποὺ με­τα­φρά­ζε­ται στὸ «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω», μπο­ρεῖ νὰ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται καὶ σή­με­ρα. Αὐ­τὸ δη­μι­ουρ­γεῖ καὶ τὸ δι­κό μας χρέ­ος καὶ τὴν ὑ­πο­χρέ­ω­ση νὰ συμ­πα­ρα­στε­κό­μα­στε μὲ κά­θε τρό­πο καὶ νὰ ἐκ­φρά­ζο­με τὴν ἐν Χρι­στῷ ἀ­γά­πη μας σὲ κά­θε πο­νε­μέ­νο συ­νάν­θρω­πό μας. Ὁ πό­νος καὶ ἡ θλί­ψη ἀλ­λὰ καὶ ἡ κά­θε δο­κι­μα­σί­α πα­ρου­σι­ά­ζον­ται στὴ ζω­ή μας καὶ λει­τουρ­γοῦν ὡς πρό­κλη­ση γιὰ νὰ στε­κό­μα­στε δί­πλα ἀ­πὸ τὸν κά­θε συ­νάν­θρω­πο ποὺ μᾶς ἔ­χει ἀ­νάγ­κη. Ἀ­κό­μα, σή­με­ρα ὑ­πάρ­χουν πά­ρα πολ­λοὶ «πα­ρα­λυ­τι­κοὶ» ποὺ δὲν χρει­ά­ζον­ται μό­νο ὑ­λι­κὴ ἢ σω­μα­τι­κὴ βο­ή­θεια ἀλ­λὰ κυ­ρί­ως πνευ­μα­τι­κή. Ἄλ­λω­στε ἡ θε­ρα­πεί­α ποὺ πρό­σφε­ρε ὁ Χρι­στὸς μὲ τὰ δι­ά­φο­ρα θαύ­μα­τα ποὺ ἐ­πι­τε­λοῦ­σε δὲν ἀ­φο­ροῦ­σε μό­νο τὸ σῶ­μα ἀλ­λὰ καὶ τὴν ψυ­χή, τὴν ἀ­παλ­λα­γὴ δη­λα­δὴ ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὶς συ­νέ­πει­ές της. Στὴν ἐ­πο­χὴ μας ἰ­δι­αί­τε­ρα, ποὺ δι­α­πι­στώ­νου­με νὰ ὑ­πάρ­χει μί­α πνευ­μα­τι­κὴ ἀ­γο­νί­α καὶ ἐ­ρη­μί­α, σ’ ἕ­ναν κό­σμο φο­βε­ρὰ χρε­ω­κο­πη­μέ­νο σὲ ἀ­ρε­τὲς καὶ ἀ­ξί­ες, ἀ­νοί­γει μπρο­στὰ μας ὁ δρό­μος γιὰ νὰ βο­η­θή­σου­με συ­να­θρώ­πους μας ποὺ βρί­σκον­ται βυ­θι­σμέ­νοι στὸ σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ὥ­στε νὰ βροῦν τὸν δρό­μο τους καὶ νὰ φθά­σουν κον­τὰ στὸ Χρι­στό. Τὸν Μό­νο ποὺ μπο­ρεῖ νὰ μᾶς θε­ρα­πεύ­σει ἀ­πὸ κά­θε ἀ­σθέ­νεια ἀλ­λὰ καὶ ἀ­πὸ κά­θε μορ­φὴ κα­κοῦ. Νὰ τοὺς βο­η­θή­σου­με νὰ ἐν­τα­χθοῦν στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ νὰ γί­νουν ζων­τα­νὰ μέ­λῃ τοῦ Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε μέ­σα ἀ­πὸ τὰ Μυ­στή­ρια νὰ βι­ώ­νουν τὴ Χά­ρη Του.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, τὸ πα­ρά­πο­νο τοῦ πα­ρα­λυ­τι­κοῦ «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω», ἀ­πο­τυ­πώ­νει μί­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποὺ τό­σο ζων­τα­νὰ βι­ώ­νου­με καὶ στὴ δι­κή μας ἐ­πο­χή. Ἂς πλη­σι­ά­σου­με λοι­πὸν τὸν κά­θε συ­νάν­θρω­πό μας ποὺ θὰ πρέ­πει νὰ βλέ­που­με στὸ πρό­σω­πό του τὴν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ καὶ νὰ γί­νο­με πλη­σί­ον του σύμ­φω­να μὲ τὴ γνω­στὴ πα­ρα­βο­λὴ τοῦ Κα­λοῦ Σα­μα­ρεί­τη. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο μέ­σα ἀ­πὸ μί­α κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης μπο­ροῦ­με νὰ ἐ­να­πο­θέ­του­με ὁ­λό­κλη­ρο τὸν ἑ­αυ­τό μας μὲ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι ὁ μό­νος ποὺ μπο­ρεῖ νὰ μᾶς θε­ρα­πεύ­ει καὶ σω­μα­τι­κὰ καὶ ψυ­χι­κά. Ἀ­μήν.                                                                                         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 17

Κυ­ρια­κὴ Γ΄ τῶν Μυ­ρο­φό­ρων

4 Μα­ΐ­ου 2014

M­άρ­κου ι­ε΄, 43-47, ι­στ΄, 1-8

Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

H Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, μᾶς πα­ρου­σιά­ζει σή­με­ρα τὰ πρό­σω­πα ἐ­κεῖ­να ποὺ συν­δέ­ον­ται μὲ μί­α μαρ­τυ­ρί­α ζω­ῆς γιὰ τὴ Σταυ­ρι­κὴ Θυ­σί­α καὶ τὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἔ­χου­με πρῶ­τα τὰ πρό­σω­πα τοῦ εὐ­σχή­μο­να βου­λευ­τῆ Ἰ­ω­σήφ τοῦ ἀ­πὸ Ἀ­ρι­μα­θαί­ας καὶ τοῦ Νι­κό­δη­μου, ποὺ ἦ­ταν κρυ­φὸς μα­θη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ. Ἔ­πει­τα, ἔ­χου­με τρεῖς ἅ­γι­ες γυ­ναι­κεῖ­ες μορ­φές, τὴ Μα­ρί­α τὴ Μα­γδα­λη­νή, τὴ Μα­ρί­α τὴ μη­τέ­ρα τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ τὴ Σα­λώ­μη, τὴ μη­τέ­ρα τῶν υἱ­ῶν τοῦ Ζε­βε­δαί­ου, τοῦ Ἰ­ω­άν­νου καὶ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου.

Ὅ­λες αὐ­τὲς οἱ μορ­φὲς, ποὺ πα­ρε­λαύ­νουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴ δι­ή­γη­ση τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, ὑ­πῆρ­ξαν μάρ­τυ­ρες, ὁ Ἰ­ω­σὴφ καὶ ὁ Νι­κό­δη­μος τῆς τα­φῆς καὶ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες της Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου. Γιὰ τὶς Μυ­ρο­φό­ρες, ὁ ἱ­ε­ρὸς συ­να­ξα­ρι­στὴς ση­μει­ώ­νει: «Ἡ τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σί­α ταύ­τας πα­ρέ­λα­βεν ἐ­ορ­τά­ζειν: α) ὡς ἰ­δού­σας πρώ­τας Χρι­στὸν ἐκ νε­κρῶν, β) τοῖς πά­σι κα­ταγ­γει­λά­σας τὸ σω­τή­ριον κή­ρυγ­μα καὶ γ) τὴν κα­τὰ Χρι­στὸν πο­λι­τεί­αν με­τελ­θού­σας ἀ­ρί­στως καὶ μα­θη­τευ­θεί­σαις Χρι­στῷ».

Ἂς δοῦ­με εἰ­δι­κό­τε­ρα τὴν πε­ρί­πτω­ση τῶν Μυ­ρο­φό­ρων γυ­ναι­κῶν, ἀ­πὸ τὴν ὁ­ποί­α ἀν­τλοῦ­με βα­θύ­τα­τες ἀ­λή­θει­ες. Οἱ Μυ­ρο­φό­ρες ἄ­φη­σαν τὴν καρ­διά τους νὰ πυρ­πο­λη­θεῖ ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Δι­δα­σκά­λου. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς τὸ ἄ­νοιγ­μα τῆς καρ­διᾶς, τοὺς ἔ­δι­νε τὴ βε­βαι­ό­τη­τα καὶ τὶς στε­ρέ­ω­νε στὴν πί­στη ὅ­τι Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος. Γι’ αὐ­τὸ καὶ δὲν ἔ­χουν ἀ­να­στο­λὲς νὰ σπεύ­σουν στὸ μνη­μεῖ­ο.

Ἐ­πι­θυ­μί­α ποὺ τὶς φλέ­γει εἶ­ναι νὰ δεί­ξουν ἔμ­πρα­κτα τὴν ἀ­γά­πη ποὺ πλημ­μυ­ρί­ζει ὅ­λη τὴν ὕ­παρ­ξή τους. Ἔ­τσι, «δι­α­γε­νο­μέ­νου τοῦ Σαβ­βά­του, Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Σα­λώ­μη ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σιν αὐ­τόν». Ὅ­ταν ἀ­γα­πᾶς ἕ­να πρό­σω­πο ση­μαί­νει ὅ­τι πα­ρα­δί­δεις τὸν ἑ­αυ­τό σου ἀ­πέ­ναν­τί του. Ἰ­δι­αί­τε­ρα, ἡ πα­ρά­δο­ση τοῦ ἀν­θρώ­που στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ, συ­νι­στᾶ ταυ­τό­χρο­να καὶ ὑ­πε­ρύ­ψω­σή του. Σ΄ αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν προ­ο­πτι­κή τοῦ με­γα­λεί­ου τῆς θεί­ας ἀ­νά­βα­σης, οἱ ὅ­ποι­ες ἀ­δυ­να­μί­ες ρι­ζο­βο­λοῦν στὴν ψυ­χὴ τοῦ ἀν­θρώ­που, με­τα­ποι­οῦν­ται σὲ μί­α ἀ­νυ­πέρ­βλη­τη δύ­να­μη ποὺ τὸν ἀ­πο­γει­ώ­νουν σὲ δυ­σθε­ώ­ρη­τα πνευ­μα­τι­κὰ ὕ­ψη.

Βέ­βαι­α, οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες εἶ­χαν τὴν αἴ­σθη­ση τῆς ἀ­δυ­να­μί­ας: «Τίς ἀ­πο­κυ­λί­σει ἡ­μῖν τὸν λί­θον ἐκ τῆς θύ­ρας τοῦ μνη­με­ί­ου;». Στὴ βά­ση τῆς λο­γι­κῆς αὐ­τὸ φάν­τα­ζε νὰ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το. Ἡ δύ­να­μη ὅ­μως τῆς ἀ­γά­πης ποὺ τρέ­φει ὁ ἄν­θρω­πος στὸν Κύ­ριο, πα­ρα­κάμ­πτει τὰ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἐμ­πό­δια ποὺ ὑ­ψώ­νον­ται στὴ ζω­ή του καὶ τὸν βά­ζει σὲ μί­α ἄλ­λη προ­ο­πτι­κή. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο καὶ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες το­πο­θε­τή­θη­καν στὸ χῶ­ρο τῆς θαυ­μα­τουρ­γί­ας.

Δυ­στυ­χῶς, ἀ­πὸ τὸ ση­με­ρι­νὸ ἄν­θρω­πο ἀ­που­σιά­ζει ἡ θεί­α τόλ­μη ποὺ τρο­φο­δο­τεῖ­ται βέ­βαι­α ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη πρὸς τὸν Κύ­ριο. Ἀ­που­σιά­ζει αὐ­τὸ τὸ δυ­να­μι­κὸ στοι­χεῖ­ο ποὺ τὸν κα­τα­ξι­ώ­νει σὲ ἄλ­λα ἐ­πί­πε­δα ζω­ῆς, για­τί κλεί­νε­ται ἑρ­μη­τι­κὰ στὸν ἑ­αυ­τό του. Εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς ἐ­δῶ ποὺ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες μᾶς δεί­χνουν τὸν τρό­πο τῆς ὑ­πέρ­βα­σης, τὴν ὁ­ποί­α θὰ πρέ­πει ἐ­πι­τέ­λους ν’ ἀ­πο­τολ­μή­σου­με στὴ ζω­ή μας. Αὐ­τὸς λοι­πὸν ὁ τρό­πος, πα­ρα­πέμ­πει στὸ ἄ­νοιγ­μα τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Ἕ­να ἄ­νοιγ­μα ποὺ θὰ μᾶς κα­τα­στή­σει αἰχ­μά­λω­τους στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε νὰ γί­νου­με ἀ­λη­θι­νὰ ἐ­λεύ­θε­ροι ἄν­θρω­ποι, στο­λι­σμέ­νοι μὲ ὅ­λα ἐ­κεῖ­να τὰ χα­ρί­σμα­τα ποὺ μᾶς κα­θι­στοῦν εἰ­κό­νες τοῦ Θε­οῦ, μᾶς κά­νουν νὰ εἴ­μα­στε θε­ο­ει­δεῖς.

Οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες, ὡς μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­νά­στα­σης, δο­κί­μα­σαν στὴν καρ­διὰ τοὺς ἀ­νε­κλά­λη­τη χα­ρά. Δο­κί­μα­σαν ὅ­μως ταυ­τό­χρο­να καὶ «τρό­μο καὶ ἔκ­στα­ση». Τὶς Μυ­ρο­φό­ρες πλημ­μυ­ρί­ζει τὸ αἴ­σθη­μα τῆς χα­ρᾶς για­τί ὄ­χι μό­νο ξα­να­βλέ­πουν τὸν Κύ­ριό τους, ἀλ­λὰ για­τί τὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­νά­στα­σης ἐκ­πέμ­πει τὸ πιὸ ἐλ­πι­δο­φό­ρο μή­νυ­μα πρὸς τὸν κό­σμο: ὅ­τι δη­λα­δὴ ὁ θά­να­τος κα­ταρ­γή­θη­κε. Ἀ­πορ­ρο­φή­θη­κε τὸ θα­να­τη­φό­ρο κεν­τρί του ἀ­πὸ τὸν Ἀρ­χη­γὸ τῆς Ζω­ῆς, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἄ­νοι­ξε πιὰ τὴν προ­ο­πτι­κή τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας, στὴν ὁ­ποί­α ἐμ­βάλ­λει τὸ δη­μι­ούρ­γη­μά Του.

Ἡ χα­ρὰ βέ­βαι­α τῶν Μυ­ρο­φό­ρων εἶ­ναι ἀ­νά­μι­κτη καὶ μ’ ἕ­ναν τρό­μο.  Προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴν αἴ­σθη­ση ὅ­τι ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ χα­ρί­ζει μί­α και­νούρ­για ζω­ὴ πέ­ρα ἀ­πὸ τὰ ὅ­ρια τῆς ἐ­πί­γειας ὕ­παρ­ξής μας. Εἶ­ναι τὸ ἐ­πί­πε­δο τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­δῶ εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς ποὺ ἀ­νυ­ψώ­νε­ται ὁ ἄν­θρω­πος, γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Ἀ­να­στάς Κύ­ριος φα­νε­ρώ­νε­ται «ἐν ἑ­τέ­ρᾳ μορ­φή».

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἐ­πι­βάλ­λε­ται ὁ ἄν­θρω­πος νὰ ξε­πε­ρά­σει τὶς συν­θῆ­κες τῆς πα­ρού­σας ζω­ῆς καὶ ἀ­φή­σει τὸν ἑ­αυ­τό του νὰ ὑ­πο­στεῖ τὴν κα­λὴ ἀλ­λοί­ω­ση μὲ τὸ φῶς καὶ τὴ δύ­να­μη τῆς Ἀ­νά­στα­σης. Αὐ­τὴ τὴν προ­ο­πτι­κὴ ἀ­νοί­γουν μπρο­στὰ μας οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες. Μὲ αὐ­τὸ τὸ αἰ­σι­ό­δο­ξο ἀ­να­στά­σι­μο μή­νυ­μα, βο­η­θεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τὸ ση­με­ρι­νὸ φο­βι­σμέ­νο καὶ ἀ­πελ­πι­σμέ­νο ἄν­θρω­πο νὰ ὑ­περ­βεῖ τὸν ἑ­αυ­τό του. Αὐ­τὸ γί­νε­ται ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἀ­πο­φα­σί­ζει ἐ­λεύ­θε­ρα νὰ πα­ρα­δώ­σει τὴν ὕ­παρ­ξή του στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Ἀ­να­στάν­τος Κυ­ρί­ου. Τὸ πα­ρά­δειγ­μά τους μᾶς ἀ­φή­νουν ὁ Ἰ­ω­σήφ, ὁ Νι­κό­δη­μος καὶ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες ποὺ ἀ­ξι­ώ­θη­καν νὰ εἶ­ναι οἱ πρῶ­τοι μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως. Ἄς τοὺς ἀ­κο­λου­θή­σου­με. Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ

            Το Σάββατο  3  Μαϊου 2014 στον Ιερό Ναό  Αγίου Νεκταρίου παρεκκλήσιον της Παναγίας Λατομιτίσσης  θα τελεσθεί Ιερά Πανήγυρις της Αγίας  Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Ξενίας (της Καλαματιανής). Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί  όπως προσέλθουν για  συμπροσευχή.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ  27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2014

Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ

     

  

Η σημερινή  Κυριακή ονομάζεται Κυριακή του Θωμά  ή Αντίπασχα.

     Εδώ στην Παναγία Λατομίτισσα  ο εφημέριος του Ιερού  Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσε με κατάνυξη την Ιερά Θεία Λειτουργία. Πολλοί πιστοί ενορίτες επί το πλείστον, προσήλθαν αυτήν την ημέρα, για να προσκυνήσουν την Ανάσταση του Χριστού μας και να συμμετέχουν στην περιφορά των εικόνων σε όλη την περιοχή.

       Εμπρός η Ανάσταση του Κυρίου μας, τα εξαπτέρυγα, μικρά παιδιά με τα εικονίσματα  στα  χέρια και ο παπά Βασίλης  με το Ευαγγέλιο  περπατήσαμε όλοι  μαζί  την περιοχή  του Λατομίου. 

Πολλοί ήταν εκείνοι οι ενορίτες που υποδέχονταν τα εικονίσματα με ροδοπέταλα, αναμμένα θυμιατήρια, στρωμένοι οι δρόμοι με μερσινιές, δάφνες, και δεντρολίβανα.

Οι ενορίτες  της μεγαλύτερης ηλικίας  περίμεναν με λαχτάρα  στα σπίτια τους να ασπαστούν το Ευαγγέλιο και την Ανάσταση. Ευχαριστούσαν όλοι  τον  εφημέριο   για την ευλογία που τους έδωσε,   φίλησαν το Ευαγγέλιο  συγκινημένοι και ευχαριστημένοι.

Στο παρεκλήσιο του Αγίου Φανουρίου  ο παπά Βασίλης ανέγνωσε το Ιερό Ευαγγέλιο και οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα. Δέηση επίσης έγινε εμπρός στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νεκταρίου.

  Και του χρόνου με υγεία.





ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 16

Κυ­ρια­κὴ Β΄ τοῦ Θω­μᾶ

27 Ἀ­πρι­λί­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου κ, 19-31

Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

Κλει­σμέ­νοι στὸ ὑ­πε­ρῷ­ο τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων, ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἦ­ταν οἱ δέ­κα μα­θη­τὲς (ἀ­που­σί­α­ζε ὁ Θω­μάς). Καὶ αὐ­τὸ για­τί τοὺς δι­α­κα­τεῖ­χε με­γά­λος φό­βος με­τὰ ἀ­πὸ τὰ ὅ­σα ἔ­ζη­σαν κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τοῦ Πά­θους τοῦ Δι­δα­σκά­λου τους. Ἰ­δι­αί­τε­ρα με­τὰ τὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως ὁ κίν­δυ­νος κα­τα­δί­ω­ξής τους ἦ­ταν ἰ­δι­αί­τε­ρα ἔν­το­νος.

Ἔ­τσι ἐ­ξη­γεῖ­ται για­τί τὸ βρά­δυ τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως ἦ­ταν τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι καὶ βρί­σκον­ταν σὲ ἀ­μη­χα­νί­α γιὰ τὸ τί ἔ­πρε­πε νὰ πρά­ξουν. Ξαφ­νι­κὰ ὅ­μως καὶ χω­ρὶς νὰ ἀ­νοί­ξει ἡ πόρ­τα τοῦ ὑ­πε­ρώ­ου ἐμ­φα­νί­σθη­κε ὁ Ἀ­να­στὰς Κύ­ριος καὶ εἶ­πε: «Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν». Βέ­βαι­α δὲν ἐμ­φα­νί­σθη­κε μὲ τὸ φθαρ­τὸ ἀν­θρώ­πι­νο σῶ­μα, ἀλ­λὰ μὲ τὸ νέ­ο, τὸ ἀ­φθαρ­το­ποι­η­μέ­νο.  Ἡ ἐμ­φά­νι­ση αὐ­τὴ συν­δέ­ε­ται πιὸ πο­λὺ μὲ τὴν ἀ­νάγ­κη νὰ τοὺς ἐ­νη­με­ρώ­σει καὶ νὰ τοὺς δι­α­βε­βαι­ώ­σει ὅ­τι τὸ ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που, στὸ ὁ­ποῖ­ο εἶ­χαν κλη­θεῖ νὰ γί­νουν συ­νερ­γοί, θὰ συ­νε­χι­ζό­ταν. Γιὰ νὰ τοὺς στη­ρί­ξει στὴν πί­στη καὶ γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἀ­φή­σει πε­ρι­θώ­ρια ἀμ­φι­βο­λι­ῶν, τοὺς ἔ­δει­ξε τὰ χέ­ρια καὶ τὴν πλευ­ρά Του γιὰ νὰ δοῦν τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν ποὺ ἄ­φη­σε στὸ σῶ­μα Του ἡ Σταύ­ρω­ση.

«Με­θ’ ἡ­μέ­ρας ὀ­κτὼ», στὸν ἴ­διο χῶ­ρο τοῦ ὑ­πε­ρῴ­ου, ὁ Ἀ­να­στὰς Κύ­ριος πραγ­μα­το­ποι­εῖ νέ­α ἐμ­φά­νι­ση, πα­ρόν­τος τώ­ρα καὶ τοῦ Θω­μᾶ. Ὅ­ταν εἶ­χε ἔλ­θει τοῦ δι­η­γή­θη­καν οἱ ἄλ­λοι μα­θη­τὲς τὰ ὅ­σα συ­νέ­βη­σαν. Ἐ­κεῖ­νος ἀ­πὸ ὑ­περ­βο­λι­κὸ ζῆ­λο γιὰ νὰ συ­ναν­τή­σει τὸν Κύ­ριο τοὺς εἶ­πε: «Ἐ­ὰν μὴ ἴ­δω ἐν ταῖς χερ­σὶν Αὐ­τοῦ τὸν τύ­πον τῶν ἥ­λων, καὶ βά­λω τὸν δά­κτυ­λόν μου εἰς τὸν τύ­πον τῶν ἥ­λων, καὶ βά­λω τὴν χεί­ραν μου εἰς τὴν πλευ­ρὰν Αὐ­τοῦ, οὐ μὴ πι­στεύ­σω». Θὰ πρέ­πει νὰ ση­μει­ώ­σου­με ἐ­δῶ ὅ­τι ὁ μα­θη­τὴς τοῦ Κυ­ρί­ου δὲν ἔ­σπευ­σε νὰ ψη­λα­φί­σει τὶς πλη­γὲς τοῦ Δι­δα­σκά­λου του δι­ό­τι ἡ «ἀ­πι­στί­α» του, ἂν θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ χα­ρα­κτη­ρι­στεῖ ἔ­τσι, ἦ­ταν κα­λὴ, σύμ­φω­να μὲ τὰ ὅ­σα μᾶς λέ­νε οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Ὁ ἐ­σω­τε­ρι­κὸς κό­σμος τοῦ Θω­μᾶ δὲν δι­έ­λα­θε τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Παν­το­γνώ­στη Κυ­ρί­ου. Φαι­νό­ταν κα­θα­ρὰ ἡ κα­λὴ προ­αί­ρε­σή του καὶ ὁ με­γά­λος σε­βα­σμὸς ποὺ ἔ­τρε­φε ἀ­πέ­ναν­τι στὸν Δι­δά­σκα­λό του. Ἔ­τσι ὁ Χρι­στὸς, ἀ­φοῦ τοῦ ἀ­πηύ­θυ­νε τὸν ἴ­διο χαι­ρε­τι­σμό, εἶ­πε ἀ­μέ­σως στὸν Θω­μά: «Φέ­ρε τὸν δά­κτυ­λό σου ἐ­δῶ καὶ βά­λε τὸ χέ­ρι σου στὴν πλευ­ράν μου καὶ μὴν μέ­νεις ἄ­πι­στος ἀλ­λὰ γί­νε πι­στός».

Ὁ Κύ­ριος τοῦ μί­λη­σε τό­σο ἁ­πλὰ καὶ ἤ­ρε­μα ποὺ ὁ Θω­μὰς συγ­κλο­νί­στη­κε ἀ­πὸ τὰ βά­θη τῆς ψυ­χῆς του. Δο­νή­θη­καν τό­σο ὄ­μορ­φα οἱ χορ­δὲς τῆς καρ­διᾶς του, ποὺ ἀν­τὶ γιὰ μου­σι­κὴ με­λω­δί­α ἀ­πέ­δω­σαν τὴ σω­τή­ρια ὁ­μο­λο­γί­α: «Ὁ Κύ­ριός μου καὶ ὁ Θε­ὸς μου».

Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α αὐ­τὴ τοῦ Θω­μᾶ ποὺ εἶ­ναι ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴν Θε­ό­τη­τα τοῦ Κυ­ρί­ου μας μπο­ρεῖ νὰ ἀ­πο­δί­δε­ται καὶ ἀ­πὸ τὶς χορ­δὲς τῆς δι­κῆς μας καρ­διᾶς καὶ νὰ ἐκ­πέμ­πε­ται σὰν πρά­ξη κα­θη­με­ρι­νῆς ζω­ῆς. Αὐ­τὸ ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ Θω­μᾶ μπο­ρεῖ νὰ ἐκ­φρά­ζε­ται στὴν κα­θη­με­ρι­νή μας ζω­ὴ ὡς μί­α γεν­νή­τρια πί­στε­ως ποὺ νὰ μᾶς ὑ­πο­κι­νεῖ νὰ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νου­με κι’ ἐ­μεῖς μὲ τὸν δι­κό μας τρό­πο: «Ὁ Κύ­ριός μου καὶ ὁ Θε­ὸς μου».

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ ὁ­μο­λο­γί­α αὐ­τὴ δὲν μπο­ρεῖ νὰ πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται μό­νο φρα­στι­κὰ ἀλ­λὰ θὰ πρέ­πει νὰ λει­τουρ­γεῖ σὰν ὁ­δο­δεί­κτης στὴν πο­ρεί­α ποὺ ἀ­κο­λου­θεῖ ὁ κά­θε ὀρ­θό­δο­ξος Χρι­στια­νός γιὰ νὰ ἑ­νω­θεῖ μὲ τὸν Θε­ό. Ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­ση τῆς θε­ό­τη­τας τοῦ Ἀ­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας γί­νε­ται ἰ­δι­αί­τε­ρα με­τὰ ἀ­πὸ τὴν ἄ­ξια συμ­με­το­χή μας στὸ Εὐ­χα­ρι­στια­κὸ Δεῖ­πνο, τὸ ὁ­ποῖ­ο μᾶς προ­σφέ­ρει σὲ κά­θε Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ὡς εὐ­και­ρί­α, γιὰ νὰ συν­δε­θεῖ τὸ θνη­τὸ μὲ τὸ ἀ­θά­να­το, τὸ φθαρ­τὸ μὲ τὸ ἄ­φθαρ­το. Γι’ αὐ­τὸ καὶ με­τὰ τὴ με­τά­λη­ψη τῆς Θεί­ας Κοι­νω­νί­ας δι­α­κη­ρύσ­σου­με ὅ­τι «εἴ­δο­μεν τὸ Φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν», ποὺ μπο­ρεῖ νὰ πα­ραλ­λη­λι­σθεῖ μὲ τὴν σω­τή­ρια ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ ἀ­πο­στό­λου Θω­μᾶ: «Ὁ Κύ­ριός μου καὶ ὁ Θε­ὸς μου». Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

20  ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2014

 Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία. Είναι αυτό που διαφοροποιεί  τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.

Η ακολουθία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας  την ολόφωτη νύχτα του Πάσχα μας εισάγουν στο θρίαμβο της νίκης κατά του θανάτου.

    Η  Ανάσταση  του Κυρίου μας  εορτάστηκε  στην ενορία  Παναγίας Λατομιτίσσης με  κάθε  κατάνυξη, λαμπρότητα  και μεγαλοπρέπεια.  Όλα ήταν έτοιμα και  διακοσμημένα  με κάθε λεπτομέρεια.  Η  εκκλησία  έλαμπε, άστραφτε  από καθαριότητα,  και  τάξη.  Η βραδιά παρ΄όλες τις πρόσφατες βροχοπτώσεις ήταν μαγευτική  και  η προσέλευση των πιστών ήταν αθρόα.

       Τους πιστούς  υποδέχονταν  στο νάρθηκα  όμορφες κοπέλες προσφέροντας  σε όλους  μία διακοσμημένη λαμπάδα και  το παραδοσιακό τσουρέκι  με την εικόνα της Αναστάσεως  μέσα. 

Εφθασε και στην ενορία μας το Αγιο  Φως της Αναστάσεως. «Δεύτε λάβετε φως»… έψαλλε ο ιερέας και όλος ο κόσμος  άναψε τις λαμπάδες του γεμάτος χαρά.

Κατόπιν διάβασε την «Πασχάλιο Ποιμαντορική Εγκύκλιο» και σιγά- σιγά όλο το εκκλησίασμα  βγήκε έξωθεν του Ιερού Ναού  και ο παπά Βασίλης  με τους ιεροψάλτες  και την Ανάσταση,  μπροστά στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  ανάγνωσε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως. Δώδεκα ακριβώς όταν χτύπησε το ρολόι της εκκλησίας  έψαλλε με όλη τη  δύναμη της ψυχής του  το «Χριστός Ανέστη» ενώ  οι κροτίδες  και οι χαρμόσυνες καμπάνες  κατέκλειναν τον χώρο.  Ωραίες εικόνες,  λάμψεις φωτεινές, βεγγαλικά, λαμπερά χρώματα γέμισε ο ουρανός, ο κόσμος αντάλλασε ευχές,  και  τα στόματα όλων έψαλλαν το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».

Ακολούθησε το «ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ». Η φράση αυτή συμβολίζει τις πύλες του κάτω κόσμου που με την Ανάσταση καταργούνται.

     Η κυρία είσοδος του ναού έχει κλείσει  και από μέσα βρίσκεται ο ιεροψάλτης  Αθανάσιος  Συγγελόπουλος, ενώ απ’  έξω  ο εφημέριος του ναού π. Βασίλης  σπρώχνει με δύναμη την πόρτα να ανοίξει. Τρείς φορές επαναλαμβάνεται  και στο τέλος  ανοίγει διάπλατα η πόρτα του ναού  ενώ μέσα χαλάει ο κόσμος από το χτύπημα στις πάγκες. Συναισθήματα  ανάμικτα αισθάνεσαι αυτές τις στιγμές, χαρά, αγάπη, ηρεμία,  αγαλλίαση, ελπίδα, αισιοδοξία  και πολλά άλλα.

Ο  εφημέριος του Ναού,   ο ακούραστος εργάτης  και  χαρισματικός άνθρωπος,  πατήρ Βασίλειος  Φιλιππάκης,    φρόντισε  τα πάντα να γίνουν  όπως πρέπει  μέχρι  και την τελευταία λεπτομέρεια.   Ποτέ δεν αισθάνεται κούραση   και  αδυναμία. Πάντα έχει  κάτι ιδιαίτερο  στο μυαλό του  έτσι ώστε  να  λειτουργούν όλα  τέλεια.

       Παλαιότερα θυμούνται οι  ενορίτες  ότι  ποτέ δεν μπορούσαμε να βγούμε  στον προαύλιο χώρο του ναού να ακούσομε  το Χριστός Ανέστη. Υπήρχε ο κίνδυνος  να καούμε από τις κροτίδες που έπεφταν. Τα τελευταία χρόνια όμως  όλα έχουν γίνει διαφορετικά. Ολο το εκκλησίασμα  βγήκε  στην αυλή της εκκλησίας  και άκουσε το Χριστός Ανέστη, απόλαυσε την εξαιρετική βραδιά της Αναστάσεως αντάλλαξε  ευχές , χάρηκαν τα μικρά παιδιά  χωρίς  φόβο. Οι κροτίδες  έπεφταν  στον εξωτερικό χώρο  του ναού. Γι αυτό και κάθε χρόνο έρχεται πολύς κόσμος  ακόμα και από άλλες ενορίες  στην Παναγία μας.

Ακολούθησε  η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως  του Κυρίου μας  ενώ πολύς ήταν ο κόσμος που παρέμεινε μέχρι το τέλος  αφού ήταν τόσο όμορφη η βραδιά.

Ευχή όλων  είναι  να είμαστε και του χρόνου καλά με υγεία, και ο Θεός  πάντα να μας  προστατεύει από κάθε κακό.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΠΑΣΧΑ 2014

Φωτογραφικό υλικό Γιάννης Μαρουκάκης

ΠΑΣΧΑ 2014

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ

 

Ο Πρόεδρος  πατήρ  Βασίλειος  Φιλιππάκης 

τα Μέλη του  Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

 και του Ενοριακού  Φιλοπτώχου   Ταμείου 

σας εύχονται η χαρά της  Λαμπροφόρου Αναστάσεως 

του Σωτήρος μας να πλημμυρίσει την καρδιά σας 

και το φως του Ζωοδόχου Τάφου Του να φωτίζει 

το κάθε βήμα της ζωής σας παντοντινά.

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

«ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ  KΡΙΝΟΝ

ΤΗΝ ΓΗΝ…»

Η τελευταία ημέρα της  Μεγάλης Εβδομάδος και της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Εδώ στο ναό μας την Παναγία Λατομίτισσα η  Θεία Λειτουργία το πρωϊ του Μεγάλου Σαββάτου τελέσθηκε εις  το μέσον του Ναού, επάνω στο στολισμένο Επιτάφιο, εκεί όπου ευρίσκετο μέχρι  το βράδυ της Μ. Παρασκευής  το σώμα του Ιησού. Ολο το εκκλησίασμα  είχε την δυνατότητα  να βλέπει και να συμμετέχει   με ψυχή και πνεύμα  στην  προετοιμασία  των αχράντων μυστηρίων. Δεν είναι  πολλά   χρόνια   που έχει καθιερώσει  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  να τελεί την Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου το Μ. Σάββατο πρωϊ  μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα.

Όταν ο  ιερέας έψαλλε το «Ανάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι»,  ένας εκκωφαντικός θόρυβος  ακουγόταν  σε όλη την εκκλησία. Ολοι μικροί μεγάλοι  χτυπούσαν τις πάγκες με όλη τη δύναμή τους, ενώ οι καμπάνες του ναού προμήνυαν το μήνυμα της Αναστάσεως.  Ο παπά Βασίλης  κρατούσε στα χέρια του ένα πανέρι  ραίνοντας με δαφνοπέταλα  τους πιστούς.

Πολύς ο κόσμος   προσήλθε  να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων στην Παναγία μας και φέτος. Και του χρόνου  να είμαστε όλοι καλά.

Το βράδυ της Αναστάσεως  στην είσοδο του ναού  θα βρίσκονται  μικρά κορίτσια που θα προσφέρουν σε όλους μία ωραία διακοσμημένη λαμπάδα και το πατροπαράδοτο πασχαλινό τσουρέκι   με  την εικόνα της Αναστάσεως.

Εκτενέστερα θα αναφερθούμε μετά την Ανάσταση.

Ευχόμεθα σε όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 

 

 

 

 

 «Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος»

Πρός

τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς κα­θ' ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως.

Θέ­μα: «Πα­σχά­λιος Ποι­μαν­το­ρι­κή Ἐγ­κύ­κλιος».

«Θα­νά­του ἑ­ορ­τά­ζο­μεν νέ­κρω­σιν,

ᾍ­δου τήν κα­θαί­ρε­σιν,

ἄλ­λης βι­ο­τῆς, τῆς αἰ­ω­νί­ου ἀ­παρ­χήν»

Ἀ­γα­πη­τοί μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μέ τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Σω­τῆ­ρος καί Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἑ­ορ­τά­ζου­με «θα­νά­του τήν νέ­κρω­σιν, ᾋ­δου τήν κα­θαί­ρε­σιν, ἄλ­λης βι­ο­τῆς, τῆς αἰ­ω­νί­ου ἀ­παρ­χήν». Πρό­κει­ται γιά τό ἐ­πί­κεν­τρο τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς δι­δα­σκα­λί­ας καί ζω­ῆς. Γι’ αὐ­τό καί ἀ­πο­τε­λεῖ τό μέ­γι­στο τῶν «με­γα­λεί­ων τοῦ Θε­οῦ» (Πράξ. 2, 11). Δι’ αὐ­τῆς φω­τί­ζον­ται καί ἀ­πο­κτοῦν νό­η­μα ἡ ἀ­γά­πη καί πρός τούς ἐ­χθρούς, ἡ θυ­σί­α πρός τόν συ­νάν­θρω­πο, ὁ ἀ­γώ­νας κα­τά τοῦ πα­λαι­οῦ, ἐ­γω­πα­θοῦς ἀν­θρώ­που, καί ἡ ζω­ή μας ὅ­λη ἐν­δύ­ε­ται ἁ­πτῶς τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. Χω­ρίς τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ Θε­οῦ καί ὅ,τι φαί­νε­ται ἐν Αὐ­τῷ ὡς πρό­σω­πο, ὡς θεῖ­ο, ὡς πνεῦ­μα, ὡς ἐ­λευ­θε­ρί­α, ὡς δη­μι­ουρ­γός δύ­να­μη, θά ἦ­ταν αὐ­τα­πά­τη καί φαν­τα­σί­ω­ση, χω­ρίς καμ­μί­α βά­ση. Καί ὅ­λοι ὅ­σοι πι­στεύ­ουν στόν Ἀ­να­στάν­τα Κύ­ριο ἔ­χουν ἀ­πό αὐ­τή τή ζω­ή με­ρί­διο στήν εἰ­ρή­νη, τή δι­καί­ω­ση, τήν ἁ­γι­ό­τη­τα καί σέ ὅ­λους τους καρ­πούς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος.

Τήν ἐμ­πει­ρί­α τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως ἔ­ζη­σαν ἀ­πό κον­τά οἱ ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, στούς ὁ­ποί­ους καί ἐμ­φα­νί­στη­κε ὁ ἀ­να­στάς Κύ­ριος, κα­θώς καί οἱ ἅ­γιοι Μάρ­τυ­ρες, οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες καί οἱ πι­στοί ὅ­λων τῶν ἐ­πο­χῶν. Τήν ἐμ­πει­ρί­α τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, αὐ­τή τήν και­νή πο­ρεί­α, βι­ώ­νου­με κι ἐ­μεῖς μέ­σα στή λα­τρευ­τι­κή ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Εἶ­ναι ἡ δι­α­κο­νί­α τῶν Μυ­στη­ρί­ων, διά τῶν ὁ­ποί­ων μυ­εῖ τόν ἄν­θρω­πο στήν ὑ­πέρ λό­γον ἀ­λή­θεια πού εἶ­ναι ὁ ἀ­να­στάς Χρι­στός, γιά νά τόν κα­τα­στή­σει μέ­το­χο τῆς αἰ­ώ­νιας ζω­ῆς καί τῆς ἀ­θα­να­σί­ας πού μᾶς δώ­ρι­σε ἀ­πό τόν ζω­ο­δό­χο Τά­φο Του. Ὁ Χρι­στός γί­νε­ται ἡ ἀ­νά­στα­ση καί ἡ ἀ­λη­θι­νή ζω­ή ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων. Κα­θέ­νας ἀ­πό μᾶς ἔρ­χε­ται στό «εἶ­ναι» μέ τή γέν­νη­σή του, πο­ρεύ­ε­ται στό «εὖ εἶ­ναι» μέ τό βά­πτι­σμα καί προ­χω­ρεῖ στό «ἀ­εί εἶ­ναι» μέ τήν ἀ­νά­στα­ση. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α συ­νι­στᾶ τό Σῶ­μα τοῦ Ἀ­να­στάν­τος Χρι­στοῦ.

Συ­χνά πα­ρε­ξη­γεῖ­ται ἡ δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας γιά τό ἀν­θρώ­πι­νο σῶ­μα καί τήν ὑ­λι­κή κτί­ση. Ἐ­πει­δή το­νί­ζε­ται ἡ σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς, πα­ρα­με­λεῖ­ται ἡ ἀ­λή­θεια ὅ­τι καί τό σῶ­μα εἶ­ναι ἄρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νο μέ τή σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Γιά τό λό­γο αὐ­τό καί ἀλ­λη­λο­ε­πη­ρε­ά­ζον­ται: ὅ­ταν ἁ­γι­ά­ζε­ται ἡ ψυ­χή, ἁ­γι­ά­ζε­ται καί τό σῶ­μα. Κι ὅ­ταν ἁ­μαρ­τά­νει ὁ ἄν­θρω­πος, ἁ­μαρ­τά­νει καί στήν ψυ­χή καί στό σῶ­μα. Εἶ­ναι κοι­νή ἡ σω­τη­ρί­α καί ἡ ἀ­νά­στα­ση ψυ­χῆς καί σώ­μα­τος, δη­λα­δή τοῦ ἀν­θρώ­που στήν ὁ­λό­τη­τά του.

Αὐ­τή ἡ βα­θειά ἑ­νό­τη­τα γί­νε­ται κα­τα­νο­η­τή ἀ­πό τό γε­γο­νός τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ. Τό­σο ἡ ψυ­χή τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης Του ἐν­δύ­θη­κε τήν ἀ­θα­να­σί­α, ὅ­σο καί τό ὑ­λι­κό σῶ­μά Του ἐν­δύ­θη­κε τήν ἀ­φθαρ­σί­α. Οὔ­τε ἡ ψυ­χή Του, ὡς ἀν­θρώ­που, ἔ­μει­νε στόν ᾋ­δη, οὔ­τε τό σῶ­μά Του ὑ­πέ­στη τή φθο­ρά τοῦ θα­νά­του. Ὁ ἴ­διος εἶ­πε στούς μα­θη­τές Του (Λκ. 24, 38-43): «Τί τε­τα­ραγ­μέ­νοι ἐ­στέ, καί δια­τί δι­α­λο­γι­σμοί ἀ­να­βαί­νου­σιν ἐν ταῖς καρ­δί­αις ὑ­μῶν; Ἴ­δε­τε τάς χεῖ­ράς μου καί τούς πό­δας μου ὅ­τι αὐ­τός ἐ­γώ εἰ­μι· ψη­λα­φή­σα­τέ με καί ἴ­δε­τε, ὅ­τι πνεῦ­μα σάρ­κα καί ὀ­στέ­α οὐκ ἔ­χει κα­θώς ἐ­μέ θε­ω­ρεῖ­τε ἔ­χον­τα. ... καί λα­βών ἐ­νώ­πιον αὐ­τῶν ἔ­φα­γεν», ἄν καί τό ἀ­να­στη­μέ­νο σῶ­μά Του δέν εἶ­χε ἀ­νάγ­κη τρο­φῆς.

Μέ τήν κα­τάρ­γη­ση τῆς φθο­ρᾶς τοῦ θα­νά­του ἀ­πό τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που, τό σῶ­μά μας γί­νε­ται δε­κτι­κό Χά­ρι­τος καί ἁ­για­σμοῦ. Μέ τή με­τά­λη­ψη τοῦ Σώ­μα­τος καί τοῦ Αἵ­μα­τος τοῦ Κυ­ρί­ου στή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, με­τέ­χου­με ὅ­λοι μας στήν Χά­ρη τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς Του, δι­ό­τι γι­νό­μα­στε μέ­λη τοῦ Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ. Γρά­φει σχε­τι­κά ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «Οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι τά σώ­μα­τα ὑ­μῶν μέ­λη Χρι­στοῦ ἐ­στιν;» (Α΄ Κορ., 6, 15). Καί ὡς μέ­λος τοῦ Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, τό σῶ­μά μας γί­νε­ται κα­τοι­κη­τή­ριο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πού ἁ­γιά­ζει ὅ­λα τά μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Τό γε­γο­νός τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, ὅ­πως τό­τε ἔ­τσι καί σή­με­ρα, προ­κα­λεῖ τή λο­γι­κή μας καί μᾶς προ­σκα­λεῖ νά ἀ­φε­θοῦ­με μέ πί­στη καί ἐλ­πί­δα στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ μυ­στη­ρί­ου καί τῆς ἀ­λή­θειας τοῦ Θε­οῦ. Μᾶς προ­σκα­λεῖ νά δοῦ­με μέ τήν πί­στη τί κρύ­βε­ται στό σκο­τει­νό χῶ­ρο τοῦ θα­νά­του. Ἡ βε­βαι­ό­τη­τα τοῦ θα­νά­του φαί­νε­ται τό­σο ἀ­πό­λυ­τη, για­τί πα­ρα­μέ­νει γιά τόν κα­θέ­να ἀ­πό μᾶς ἄ­γνω­στη ἐμ­πει­ρί­α. Κα­νείς δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἀ­πο­κτή­σει ἐμ­πει­ρί­α τοῦ θα­νά­του του. Κα­νείς μας δέν ἔ­χει βι­ώ­σει τόν βι­ο­λο­γι­κό θά­να­το, γιά νά μᾶς φα­νε­ρώ­σει πῶς εἶ­ναι. Βε­βαί­ως, ὁ Χρι­στός καί τά χα­ρι­σμα­τι­κά μέ­λη τοῦ Σώ­μα­τός Του, οἱ Ἅ­γιοι της Ἐκ­κλη­σί­ας, φα­νέ­ρω­σαν τήν ἀν­τί­πε­ρα ὄ­χθη τῆς ζω­ῆς, τήν πραγ­μα­τι­κή καί ἄ­φθαρ­τη ζω­ή τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας με­τά τόν φυ­σι­κό θά­να­το.

Αὐ­τή ἡ βε­βαι­ό­τη­τα εἶ­ναι ἀ­πο­κά­λυ­ψη μιᾶς ἄλ­λης δι­ά­στα­σης τῆς ζω­ῆς, ἡ ὁ­ποί­α ὅ­μως ὑ­περ­βαί­νει κα­τά πο­λύ τήν ἐμ­πει­ρί­α μας. Ἐ­δῶ, ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ καί ἡ μαρ­τυ­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­πο­βαί­νουν τά μό­να ση­μεῖ­α στή­ρι­ξης τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς μας, ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τας τό θαῦ­μα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως. Χω­ρίς αὐ­τά, καμ­μί­α λο­γι­κή, καμ­μί­α ἐ­πι­στη­μο­νι­κή ἤ φι­λο­σο­φι­κή γνώ­ση, καμ­μί­α δύ­να­μη τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας καί τοῦ κό­σμου τού­του δέν μπο­ρεῖ νά φω­τί­σει τό σκο­τά­δι τοῦ θα­νά­του καί νά δι­α­λύ­σει τά ἀ­δι­έ­ξο­δά μας. Μό­νο ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, δη­λα­δή ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ ἴ­διου του Θε­οῦ, πού γί­νε­ται πί­στη τοῦ ἀν­θρώ­που, εἶ­ναι ἡ ἀ­πάν­τη­ση. Αὐ­τή μᾶς φα­νε­ρώ­νει ὅ­τι ὁ θά­να­τος δέν εἶ­ναι πλέ­ον τό τέ­λος, ἀλ­λά ἔ­γι­νε ἐν Χρι­στῷ πά­σχα, δη­λα­δή δι­ά­βα­ση καί με­τά­βα­ση στήν ὄν­τως «αἰ­ώ­νιον ζω­ήν».

Βε­βαί­ως, ὁ θά­να­τος εἶ­ναι κά­τι πού ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με κα­θη­με­ρι­νά. Ἡ πα­ροῦ­σα ζω­ή δέν φαί­νε­ται ὅ­μως τό­σο βά­ναυ­ση καί κα­τα­πι­ε­στι­κή ὥ­στε νά ὑ­πο­τι­μή­σου­με καί νά ἀρ­νη­θοῦ­με αὐ­τόν τόν κό­σμο καί νά θε­λή­σου­με ἕ­να ἄλ­λον, ἰ­δε­ώ­δη, πού δέν ἔ­χου­με γνω­ρί­σει. Δέν εἶ­ναι πε­ρι­φρό­νη­ση τῶν ἐ­πι­γεί­ων πραγ­μά­των. Εἶ­ναι ἀ­γώ­νας γιά ἀ­λή­θεια, ἀ­γά­πη, ἐλ­πί­δα καί πί­στη. Πρό­κει­ται γιά μιά δια­ρκῆ σχέ­ση καί κοι­νω­νί­α μέ τόν Θε­ό καί τόν ἄν­θρω­πο. Μί­α τέ­τοι­α ζω­ή ὑ­περ­βαί­νει τό φράγ­μα τοῦ θα­νά­του καί, τό­τε, ὄ­χι μό­νο οἱ χα­ρές, τά ἀ­γα­θά καί οἱ ὀ­μορ­φι­ές τῆς ζω­ῆς, ἀλ­λά ἀ­κό­μη καί αὐ­τές οἱ λύ­πες, οἱ δο­κι­μα­σί­ες καί τά δά­κρυ­ά της με­τα­μορ­φώ­νον­ται λυ­τρω­τι­κά. Ὅ­σοι ἀ­πό μᾶς βλέ­που­με μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο τή ζω­ή, μπο­ροῦ­με νά βι­ώ­σου­με ἐν Χρι­στῷ τόν θά­να­το σάν ὕ­πνο, πού θά μᾶς ξυ­πνή­σει στήν κοι­νή ἀ­νά­στα­ση. Πρό­κει­ται γιά δρό­μο σκλη­ρό, ἐ­πί­πο­νο καί ὀ­δυ­νη­ρό, πού ὅ­μως τό τέρ­μα του εἶ­ναι λυ­τρω­τι­κό. Ἡ ζω­ή τοῦ Θε­αν­θρώ­που μᾶς δεί­χνει ὅ­τι Σταυ­ρός καί Ἀ­νά­στα­ση εἶ­ναι ἀλ­λη­λέν­δε­τα, καί ὅ­τι ὁ πό­νος τοῦ Σταυ­ροῦ καί τῆς σταυ­ρι­κῆς πο­ρεί­ας φω­τί­ζε­ται πάν­το­τε ἀ­πό τή χα­ρά τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως.

«Βε­βαί­ως, δέν κη­ρύσ­σου­με Κύ­ριο τόν ἑ­αυ­τό μας, ἀλ­λά τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, ἐ­νῶ τόν ἑ­αυ­τό μας δοῦ­λο σας γιά χά­ρη τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Για­τί ὁ Θε­ός πού εἶ­πε νά λάμ­ψει φῶς ἀ­πό τό σκο­τά­δι, αὐ­τός ἔ­λαμ­ψε καί στίς καρ­δι­ές μας γιά νά φέ­ρει στό φῶς τή γνώ­ση τῆς δό­ξας τοῦ Θε­οῦ στό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Κι ἔ­χου­με τόν θη­σαυ­ρό αὐ­τό μέ­σα σέ εὔ­θρα­στα σκεύ­η, γιά νά φα­νεῖ ὅ­τι τέ­τοι­α ὑ­περ­βο­λι­κή δύ­να­μη εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ καί δέν προ­έρ­χε­ται ἀ­πό μᾶς. Πι­ε­ζό­μα­στε μέ κά­θε τρό­πο, ἀλ­λά δέν φτά­νου­με σέ ἀ­δι­έ­ξο­δο· βρι­σκό­μα­στε σέ ἀ­μη­χα­νί­α, ἀλ­λ’ ὄ­χι καί σέ ἀ­πελ­πι­σί­α· δι­ω­κό­μα­στε ἀλ­λά δέν ἐγ­κα­τα­λεί­που­με, κα­τα­βαλ­λό­μα­στε ἀλ­λά δέν χα­νό­μα­στε. Πάν­το­τε φέ­ρου­με στό σῶ­μά μας τόν θά­να­το τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ, γιά νά φα­νε­ρω­θεῖ καί ἡ ζω­ή τοῦ Ἰ­η­σοῦ στό σῶ­μά μας. Δι­ό­τι, ἐ­νῶ ζοῦ­με, πα­ρα­δι­νό­μα­στε πάν­το­τε σέ θά­να­το χά­ριν τοῦ Ἰ­η­σοῦ, γιά νά φα­νε­ρω­θεῖ καί ἡ ζω­ή τοῦ Ἰ­η­σοῦ στό θνη­τό μας σῶ­μα. Ὥ­στε ὁ μέν θά­να­τος συν­τε­λεῖ­ται σέ μᾶς, ἀλ­λά ἡ ζω­ή σέ σᾶς» (Κορ. Β΄ 4, 5-12).

Ἡ ἀ­λη­θι­νή ζω­ή δέν μπο­ρεῖ πα­ρά νά προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τήν πη­γή τῆς ζω­ῆς, τόν Θε­ό. Τό νό­η­μα τῆς ζω­ῆς βρί­σκε­ται συ­νε­πῶς σέ σχέ­ση καί ἀ­να­φο­ρά πρός τόν Κύ­ριο. Ὅ­ποι­ος ἀ­πο­συν­δέ­ε­ται ἀ­πό τόν Θε­ό εἶ­ναι οὐ­σι­α­στι­κά νε­κρός. Ἀ­κό­μη καί οἱ με­γα­λύ­τε­ρες ἀ­ρε­τές καί τά ἀ­γα­θό­τε­ρα χα­ρί­σμα­τα δέν ὑ­πάρ­χουν ἀ­πό μό­να τους, ἀλ­λά κα­θί­σταν­ται λει­ψά χω­ρίς τήν ἀ­να­στά­σι­μη προ­ο­πτι­κή. Γιά μᾶς τούς πι­στούς, ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ ἐκ­μη­δέ­νι­ση τοῦ θα­νά­του καί ἡ πη­γή τῆς ζω­ῆς πέ­ρα ἀ­πό τόν τά­φο. Εἶ­ναι ἡ ἀ­παρ­χή μιᾶς «ἄλ­λης βι­ο­τῆς, τῆς αἰ­ω­νί­ου». Ἡ μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καί ἡ ἐμ­πει­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει καί μᾶς ἐγ­γυᾶ­ται τό «πε­ρισ­σόν τῆς ζω­ῆς» καί τή συ­νέ­χειά της στήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα.

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2014

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της

+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

 

«Ω γλυκύ μου έαρ……»

«Η Ζωή εν τάφω…», 

 «Αξιον εστί…»,  

 «Αι γενεαί αι πάσαι….»

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι αναμφίβολα η πιο κατανυκτική ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας  με τον Επιτάφιο Θρήνο και τα εκπληκτικής ομορφιάς Εγκώμια.

Οι καμπάνες  χτυπούν  πένθιμα.  Ο   στολισμένος  με όμορφα λουλούδια Επιτάφιος   στέκει στο μέσον του Ναού και οι πιστοί προσκυνούν με δέος  τον Ιησού.

Τα  μικρά κορίτσια ντυμένα μυροφόρες με καλαθάκια από ροδοπέταλα στέκουν πέριξ του Επιταφίου.  Οι χορωδίες  των γυναικών και των ανδρών  έχουν πάρει τις θέσεις τους.

Από την αρχή της Μ. Εβδομάδας  η γυναικεία χορωδία έκανε εντατικές πρόβες με την καθοδήγηση της δασκάλας φωνητικής Νικολέττας Β. Φιλιππάκη, θυγατέρα του εφημέριου του Ιερού μας Ναού πατρός Βασιλείου.

 Παρά το γεγονός ότι η ημέρα χαρακτηρίζεται από θλίψη, τα εγκώμια και οι ύμνοι χαρακτηρίζονται από χαρμολύπη, αφού προαναγγέλλουν την Ανάσταση του Κυρίου μας.

Ακολούθησε η περιφορά του Επιταφίου σε όλη την συνοικία του Λατομίου, ακολούθησε φέτος μεγάλη μερίδα πιστών,  έφθασε μέχρι τον Αγιο Φανούριο έγινε η δέηση  και στη συνέχεια επέστρεψε στο Ναό, όπου εκεί όλοι πέρασαν κάτω από τον Επιτάφιο ενώ ο παπά Βασίλης έδινε στον καθένα  τα ροδοπέταλα που σκέπαζαν το σώμα του Ιησού.

Επόμενη ενημέρωση  το Μ. Σάββατο  η πρώτη Ανάσταση, θα αναφερθούμε με ολοκληρωμένο ρεπορτάζ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΪ

18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ 

ΚΑΙ Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΣ 

Μεγάλη Παρασκευή: μία ημέρα απόλυτης νηστείας. Η Εκκλησία μας θυμίζει και βιώνει την πορεία του Ιησού προς τον Σταυρό και τον θάνατο, την ταφή και την Ανάστασή Του. Με τον τρόπο αυτό ζούμε την προδοσία και την σύλληψη.

Το πρωϊ της Μ. Παρασκευής κορυφώθηκε το Θείο Δράμα με την ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και τον Εσπερινό της Αποκαθήλωσης.

      Ο στολισμένος   Επιτάφιος στέκει εις το μέσον του Ιερού Ναού, διακοσμημένος με ωραία λουλούδια, με μια πρωτότυπη αρμονία χρωμάτων. Το λευκό, η πρασινάδα από μαστιχόδενδρο, το γλυκό  μωβέ  χρώμα της ορχιδέας έδεσαν όλα μεταξύ τους και δημιουργούσαν μια πανδαισία. Ολοι εμείς που συμμετείχαμε στον στολισμό του Επιταφίου αισθανόμαστε ιδιαίτερη ικανοποίηση και ευχαρίστηση παράλληλα.

Στην συνέχεια  ο εφημέριος του Ναού πατήρ Βασίλειος περιέφερε  με πομπή, το σώμα του Ιησού πέριξ του Ιερού Ναού  το οποίο  εναπόθεσε  επάνω στον Επιτάφιο.

        Δέκα επτά μικρά κορίτσια ντυμένα μυροφόρες κρατώντας στα χέρια τους μύρα έραιναν  τον  Εσταυρωμένο ενώ  ψάλλοντας όλων τα χείλη «Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου Σώμα….».

Ολοι προσκύνησαν συγκινημένοι, ανταλλάσοντας ευχές πολλές. 

Τέλος  στο  Κοιμητήριο της Λατομίτισσας  ανέβηκε όλο το εκκλησίασμα, καθ΄ένας για τους δικούς του ανθρώπους, και ο π. Βασίλης πάλι με δάκρυα στα μάτια έκανε τρισάγιο στην μνήμη όλων που έχουν μεταβεί στην αιωνιότητα.

Ανανεώνομε το ραντεβού μας. Επόμενη ενημέρωση τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής εσπέρας.

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

      Μετά το πέρας  της ακολουθίας της Μ. Πέμπτης, πολλοί ενορίτες μας και όχι μόνο, παρέμειναν στην εκκλησία  και άρχισε ο στολισμός του Επιταφίου. Μεγάλοι μικροί με όρεξη και διάθεση για να προσφέρουν  έργο,  συνεργάστηκαν αρμονικά και  με τις καθοδηγήσεις του  π. Βασίλη, έφτιαξαν  ότι καλύτερο υπάρχει.

Κάθε χρόνο  η ομάδα είναι και περισσότεροι! Τα μικρά παιδιά φέρνουν και φίλους τους από άλλες ενορίες και πότε προσφέρουν την βοήθειά τους και πότε θέλουν να κάνουν κάτι άλλο. 

       Η ζεστασιά και η  προσφορά  στην Παναγία μας, εδώ  είναι το προτέρημα όλων. Μικρά παιδιά, αγόρια, κορίτσια,  μεγάλοι, μικροί, άνδρες και γυναίκες  πρόθυμοι και  ακούραστοι  σε όλα. Και ο παπά Βασίλης για να μας  ικανοποιήσει   και να μας ευχαριστήσει,  πρόσφερε  κρασοψυχιά, (αντίδωρο βουτηγμένο  στο κρασί). Τι ομορφιά, τι ικανοποίηση 3.00 π.μ. τα ξημερώματα  που η φύση κοιμάται η Παναγιά μας γεμάτη  με παιδιά στον προαύλιο χώρο  να καμαρώνουν το δημιούργημά τους. Τον Επιτάφιο Θρήνο.

Ολοι θέλουν να είναι ο δικός μας Επιτάφιος ωραιότερος από όλους τους  άλλους. Ακόμα και εμείς οι μεγάλοι αυτός είναι ο στόχος μας. Η τελειότητα, έτσι μας λέει και ο παπά Βασίλης. 

Αυτές τις ώρες που οι μεγαλύτεροι στολίζαμε τον Επιτάφιο ο παπά Βασίλης πήρε όλα τα παιδιά  και ανέβηκαν όλοι μαζί στο Κοιμητήριο του Ναού. Τους έδωσε ένα μήνυμα ότι δεν θα πρέπει να φοβούνται τίποτα σ΄αυτό το χώρο που βρίσκονται οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας. Ο φόβος  και η τρομάρα ήταν ζωγραφισμένη σε όλων τα πρόσωπα. 

Παράλληλα οι πρόβες για τα εγκώμια στην Υπεραγία Θεοτόκο συνεχίζονται με ταχύ ρυθμό. Υπεύθυνη στην χορωδία η θυγατέρα του παπά Βασίλη Νικολέττα η οποία προσπαθεί όλους τους συμμετέχοντας να τους καθοδηγεί σωστά στις νότες. Αυτή η ώρα να στολίζεις τον Επιτάφιο και να ακούς σε μία γωνία του ναού το «Ω γλυκύ μου έαρ….»

Ευχή μας είναι  αυτή η αγάπη και η ζεστασιά να υπάρχει  πάντα στο ναό μας.

Η ενημέρωσή μας συνεχίζεται.




ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Η ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

Κορυφώνεται την Μεγάλη Πέμπτη το Θείο Δράμα με την υμνογραφία της ημέρας να σχετίζεται με τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και το θάνατό Του. Η Μεγάλη Πέμπτη σύμφωνα με τον Χριστιανισμό είναι η ιερή μέρα κατά την οποία εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού Χριστού με τους 12 Αποστόλους και είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση τεσσάρων γεγονότων τα οποία περιγράφονται στα Ευαγγέλια και συνέβησαν πριν την Σταύρωση.

      Ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης,   τέλεσε με  κατάνυξη, συγκίνηση, ευλάβεια και  προσευχή  την  ακολουθία  της  Μ. Πέμπτης το πρωϊ, αλλά και το βράδυ με τα Δώδεκα Ευαγγέλια το εσπέρας της ίδιας ημέρας. Με όλη τη δύναμη της ψυχής του   το βράδυ της Μ. Πέμπτης έψαλλε από καρδιάς το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου….» ενώ λιτάνευε τον  εσταυρωμένο Χριστό μας πέριξ του Ιερού Ναού.  Συναισθήματα  ιδιαίτερα αυτή την ημέρα, δέος, λύπη, δάκρυα και πόνος  κατέκλυσαν όλων οι  ψυχές.

     Το δωδέκατο Ευαγγέλιο ο π. Βασίλης το έψαλλε τόσο μελωδικά αφήνοντας  άφωνο όλο το εκκλησίασμα.  Οι μελωδικοί ψαλμοί  γεμάτοι νόημα, ερμηνεύθηκαν υπέροχα από την χορωδία του  κ. Θεόδωρου Κουτσούδη.

Μετά το πέρας  της Ιεράς Ακολουθίας πολλοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να μείνουν για να στολίσουν τον Επιτάφιο όπως γίνεται κάθε χρόνο. Ολοι  αυτή την ημέρα την περιμένουν με αγωνία και με συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Ακόμα και τα μικρά παιδιά δεν νυστάζουν παρ’ όλο το περασμένο της ώρας, αλλά ανυπομονούν να δουν τι πρέπει να κάνουν.

Η ενημέρωσή μας και το φωτογραφικό υλικό θα είναι πλούσιο. 

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ  16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Η ΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ 

 ΤΟΥ  ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ 

Το απόγευμα της Μ. Τετάρτης  στην ενορία μας  ο εφημέριος του Ναού τέλεσε με κατάνυξη  το μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Προσήλθαν πολλοί πιστοί,  μικροί  και μεγάλοι  με ευλάβεια και πίστη  και παρακολούθησαν το Μυστήριο.   Ολοι μυρώθηκαν    από τον ιερέα μας πατέρα Βασίλειο.  Ευχή όλων  ήταν να είμαστε όλοι και του χρόνου καλά.

Η ενημέρωση θα συνεχιστεί αύριο Μ. Πέμπτη, με τα Δώδεκα Ευαγγέλια και αμέσως μετά τον στολισμό του Επιταφίου από τις κοπέλες και τα παληκάρια της ενορίας μας που προσέρχονται κάθε χρόνο.

ΒΑΪΩΝ ΕΣΠΕΡΑΣ

«ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ….»

Τα δύο  πιο γνωστά τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας είναι «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται….» και  «Τον Νυμφώνα σου βλέπω….». Βαθειά συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων όταν βλέπουν τον ιερέα να περιφέρει τον Νυμφίο εντός του Ναού.  Ολος ο κόσμος προσκύνησε με ευλάβεια και  ταπείνωση  προσευχόμενος ο καθένας ξεχωριστά. Καλή Μ. Εβδομάδα. Καθημερινή θα είναι η ενημέρωσή μας.

Κυριακή 13 Απριλίου  2014

H  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ  

ΚΑΙ Ο ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ  

 ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ  ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ  ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

        Από το πρωϊ της  Δευτέρας  7 Απριλίου 2014   άρχισε   να γίνεται ο καθαρισμός  και  το γυάλισμα  σε όλα τα μπρούτζινα είδη και  ασημικά που βρίσκονται εντός του ναού.   Δεκαπέντε  και πλέον  ενορίτισσες  από το πρωϊ της Δευτέρας   με διάθεση και όρεξη για να προσφέρουν τις  υπηρεσίες τους   προσήλθαν   στην Παναγία μας την Οδηγήτρια και  άρχισαν να εργάζονται ακατάπαυστα.  Εργατικές μέλισσες,  λες και ήταν  χωρίστηκαν  σε ομάδες και η μία βοήθαγε την άλλη.  Όλα μα όλα έπρεπε να γίνουν με κάθε λεπτομέρεια.

Την ίδια ώρα  στον εξωτερικό χώρο  ο  εφημέριος   του Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης με  την βοήθεια των  κ.κ. Γεωργίου Σβήνου,   Εμμανουήλ    Στείρου    Επιτρόπων του Ιερού μας Ναού και  έκοψαν από τα φοινικόδεντρα  που βρίσκονται στον προαύλιο χώρο  κλαδιά φοινίκων για να γίνει η προετοιμασία των  σταυρών που θα μοιραστούν την ημέρα των Βαΐων. Το απόγευμα  άλλα συνεργεία  έφθασαν, αυτή τη φορά οι  ηλικίες ήταν διάφορες, μικρά παιδιά, κοπέλες, νεότερες, μεγαλύτερες, κατέφθασαν για να ασχοληθούν όλοι μαζί και  πάλι στην τέχνη του σταυρού  από φύλλο  φοινικόδεντρου.

   Μαγεία έμπνευση, τέχνη, δημιουργία,  όλα μαζί τα συναισθήματα που αισθάνεσαι όταν τελειώνεις ένα σταυρό. Τον καμαρώνεις, ικανοποιείσαι, και θέλεις να φτιάξεις κι άλλον, κι άλλον. Οι μεγάλες κυρίες  που εδώ και πολλά χρόνια τους φτιάχνουν δείχνουν με ευχαρίστηση  στα νέα παιδιά και  όλοι μαζί γίνονται μια συνεργάσιμη ομάδα. Η ικανοποίηση όλων είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Μετράμε ξαναμετράμε  την ποσότητα μην τυχόν και δεν μας φτάσουν. Περισσότεροι από 700 σταυροί  μεγάλοι και μικροί, φτιάχτηκαν  μέσα σε τρείς  ημέρες,  και με τη βοήθεια της οικογενείας Μιχαήλ και Μαρκέλλης  Βορριά από τις Καρυές, έτοιμοι να προσφέρει ο ιερέας μας την ημέρα των Βαΐων.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσομε ότι παλαιότερα οι σταυροί φτιάχνονταν  από  λιγοστά άτομα στο σπίτι τους. Όμως με πρωτοβουλία του  ακούραστου, δραστήριου και πάντα πρωτοπόρου παπά Βασίλη η όλη προετοιμασία   γίνεται εντός του Ιερού Ναού.

Τι ωραία έθιμα να πηγαίνουν από γενιά σε γενιά. Ετσι αυτό το έθιμο δεν θα εκλείψει ποτέ.

Οι εργασίες για την καθαριότητα του Ναού συνεχίστηκαν για ολόκληρη την εβδομάδα. Ακόμα και στο Κοιμητήριο  του Ναού καθαρίστηκαν και ευπρεπίστηκαν όλοι οι χώροι.  Όλα είναι πλέον έτοιμα και προγραμματισμένα για την κάθε ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.

Ευχή μας  και του χρόνου να μας έχει η Παναγία μας   όλους καλά και να περάσομε και φέτος το Αγιο Πάσχα Ειρηνικά, Χριστιανικά και Χαρούμενα.

ΚΑΛΗ KAI ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

Η ενημέρωσή μας θα συνεχισθεί όλη την Μεγάλη Εβδομάδα.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 15

Κυ­ρια­κὴ ΣΤ΄ τῶν Βα­ΐ­ων

13 Ἀ­πρι­λί­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου ιβ, 1-18

Θρι­αμ­βευ­τι­κὰ, μέ­σα ἀ­πὸ τὶς ἐ­πευ­φη­μί­ες τοῦ πλή­θους καὶ τὶς ζη­τω­κραυ­γὲς τοῦ ὄ­χλου, ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, εἰ­σέρ­χε­ται ὁ Χρι­στός στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Δι­α­ψεύ­δει ὅ­μως τὶς προσ­δο­κί­ες τοῦ λα­οῦ, για­τί ἡ πο­ρεί­α του δὲν συν­δέ­ε­ται μὲ ἐ­ξου­σί­ες καὶ δό­ξες κο­σμι­κές, ἀλ­λὰ εἶ­ναι ὁ Βα­σι­λιὰς ποὺ θὰ ἀ­κο­λου­θή­σει τὸ δρό­μο τοῦ Γολ­γο­θὰ καὶ τοῦ Σταυ­ροῦ, δί­νον­τας μί­α ἄλ­λη δι­ά­στα­ση στὴν ἔν­νοι­α τῆς ἐ­ξου­σί­ας.

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, μέ­σα ἀ­πὸ τὶς κα­τα­νυ­κτι­κὲς ἀ­κο­λου­θί­ες ποὺ με­ταρ­σι­ώ­νουν τὸν ἄν­θρω­πο σὲ ἀ­νώ­τε­ρες βι­ω­μα­τι­κὲς βαθ­μί­δες, μᾶς προ­σκα­λεῖ σὲ μί­α συ­νο­δοι­πο­ρί­α μα­ζί Του, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­πεγ­κλω­βί­ζει ἀ­πὸ τὴ ρου­τί­να τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας καὶ τὴν «πα­θο­γέ­νεια» ποὺ τὴν χα­ρα­κτη­ρί­ζει. Στὴ συ­νο­δοι­πο­ρί­α αὐ­τὴ ἀ­φή­νου­με πί­σω τὸν ἑ­αυ­τό μας γιὰ νὰ τὸν ἀ­να­κα­λύ­ψου­με σὲ ἕ­να ἄλ­λο ἐ­πί­πε­δο, πο­λὺ πιὸ αὐ­θεν­τι­κό, πο­λὺ πιὸ ἀ­λη­θι­νό. Τὸ ἐ­πί­πε­δο ἐ­κεῖ­νο τῆς ζω­ῆς καὶ τῆς ἀ­νά­στα­σης. «Δεῦ­τε οὖν καὶ ἡ­μεῖς, κε­κα­θαρ­μέ­ναις δι­α­νο­ί­αις, συμ­πο­ρευ­θῶ­μεν αὐ­τῷ, καὶ συ­σταυ­ρω­θῶ­μεν, καὶ νε­κρω­θῶ­μεν δι' αὐ­τόν…, ἵ­να καὶ συ­ζή­σω­μεν αὐ­τῷ». Σα­φὴς καὶ ξε­κά­θα­ρη ἡ προ­τρο­πὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας γιὰ τὴ βα­σι­κὴ προ­ϋ­πό­θε­ση τῆς πιὸ με­γα­λει­ώ­δους συ­νο­δοι­πο­ρί­ας στὴν ὁ­ποί­α μᾶς προ­σκα­λεῖ.

Ἡ εἴ­σο­δος τοῦ Χρι­στοῦ στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα εἶ­χε θρι­αμ­βευ­τι­κὸ χα­ρα­κτῆ­ρα. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ἡ ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς ἡ­μέ­ρας κι­νεῖ­ται σὲ ἀ­νά­λο­γες συ­χνό­τη­τες. Ἐμ­φα­νί­ζει τὸν Βα­σι­λέ­α τῶν πάν­των νὰ εἰ­σέρ­χε­ται στὴν ἁ­γί­α πό­λη σὲ μί­α πο­ρεί­α κα­τα­τρό­πω­σης τοῦ θα­νά­του καὶ ἀ­νά­δει­ξης τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πὸ τὶς δυ­νά­μεις τοῦ σκό­τους.

Βέ­βαι­α, ὁ ὄ­χλος ξε­σποῦ­σε σ’ ἕ­να πα­ρα­λή­ρη­μα ἐν­θου­σια­σμοῦ. Ἡ γρα­φί­δα τοῦ εὐ­αγ­γε­λι­στῆ δί­νει τὴν πλη­ρο­φο­ρί­α ὅ­τι «ἐ­σεί­σθη πᾶ­σα ἡ πό­λις». Δο­νοῦ­σε ἡ κραυ­γὴ «ὡ­σαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου». Ὁ Χρι­στὸς ὅ­μως δὲν πα­ρα­σύ­ρε­ται ἀ­πὸ τὶς ἐ­πευ­φη­μί­ες τοῦ κό­σμου. Γνω­ρί­ζει ὅ­τι τὸν ἐν­θου­σια­σμὸ του εὔ­κο­λα μπο­ρεῖ νὰ δι­α­δε­χθεῖ ἡ ἀ­πο­στρο­φὴ καὶ ἡ ἐγ­κα­τά­λει­ψη. Τὸ «ὡ­σαν­νὰ» ἀ­κο­λου­θεῖ τὸ «ἄ­ρον, ἄ­ρον, σταύ­ρω­σον αὐ­τόν».

Ἡ εἴ­σο­δος τοῦ Χρι­στοῦ στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα ση­μα­το­δο­τεῖ τὴν φα­νέ­ρω­σή του ὡς βα­σι­λιᾶ, ὁ ὁ­ποῖ­ος πο­ρεύ­ε­ται πρὸς τὸ Πά­θος. Εἶ­ναι βα­σι­λιὰς για­τί πο­ρεύ­ε­ται πρὸς τὸ Πά­θος˙ καὶ πο­ρεύ­ε­ται πρὸς τὸ Πά­θος για­τί εἶ­ναι ὁ ἀ­λη­θι­νὸς βα­σι­λιάς. Ἀ­να­φέ­ρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος: «διὰ τοῦ­το αὐ­τὸν βα­σι­λέ­α κα­λῶ, ἐ­πει­δὴ βλέ­πω αὐ­τὸν σταυ­ρού­με­νον, βα­σι­λέ­ως γὰρ ἐ­στι τὸ ὑ­πὲρ τῶν ἀρ­χο­μέ­νων ἀ­πο­θνή­σκειν».

Ὁ Χρι­στὸς ὡς Βα­σι­λιάς, δὲν ἐν­δύ­ε­ται μὲ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε δι­α­κρι­τι­κὰ ἐ­ξου­σί­ας, ἀλ­λὰ «ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πὶ πῶ­λον ὄ­νου». Ἡ πρα­ό­τη­τά του συν­ται­ριά­ζει ἀ­πό­λυ­τα μὲ τὴν τα­πεί­νω­σή του. Τὸ που­λά­ρι εἶ­ναι ἡ εἰ­κό­να τῆς εἰ­ρή­νης. Ἡ εἰ­ρή­νη ποὺ φέρ­νει ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ἡ προ­σφο­ρὰ τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του. Ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς, σὲ αὐ­τὴ τὴ δι­ά­στα­ση εἰ­ρή­νευ­σε τὸν ἄν­θρω­πο, ὅ­ταν τὸν ἔ­νω­σε μὲ τὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ ἀ­λη­θι­νὴ εἰ­ρή­νη εἶ­ναι ἡ ἔκ­φρα­ση τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῆς τα­πεί­νω­σης τοῦ Χρι­στοῦ. Μό­νο στὸν τα­πει­νὸ μπο­ρεῖ νὰ ἐμ­φω­λεύ­ει ἡ εἰ­ρή­νη καὶ νὰ με­τα­βάλ­λε­ται σὲ βί­ω­μα καὶ ζω­ή. Ἀν­τί­θε­τα, ὅ­ποι­ος δι­α­κα­τέ­χε­ται ἀ­πὸ ἐ­γω­ι­σμὸ καὶ φι­λαυ­τί­α, ἐμ­φα­νί­ζει συμ­πτώ­μα­τα δι­α­τα­ρα­χῶν στὸν ἐ­σω­τε­ρι­κό του κό­σμο, μὲ ἔκ­δη­λες ὀ­ρέ­ξεις γιὰ κυ­ρι­αρ­χί­α ἐ­πὶ τῶν συ­ναν­θρώ­πων του.

Ὁ Χρι­στὸς θυ­σιά­ζει τὸν ἑ­αυ­τὸ του «ὑ­πὲρ τῆς τοῦ κό­σμου ζω­ῆς καὶ σω­τη­ρί­ας». Αὐ­τὴ τὴ σω­τη­ρί­α πο­θεῖ κα­τὰ βά­θος ὁ λα­ός, ὅ­ταν ὑ­πο­δέ­χε­ται θρι­αμ­βευ­τι­κὰ τὸν Χρι­στὸ στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ἀν­τί­θε­τα, ἡ κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ ἐκ­βάλ­λει στὸ «ἄ­ρον, ἄ­ρον, σταύ­ρω­σον αὐ­τόν». Ἔ­τσι ἔ­γι­νε τό­τε μὲ τὸν ὄ­χλο καὶ αὐ­τὲς οἱ με­τα­πτώ­σεις συ­νε­χί­ζον­ται μέ­χρι σή­με­ρα.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς προ­σκα­λεῖ σὲ μί­α εὐ­λο­γη­μέ­νη συ­νο­δοι­πο­ρί­α μὲ τὸν Χρι­στό, τὸν Κύ­ριο καὶ Σω­τῆ­ρα μας. Μέ­σα ἀ­πὸ τὶς ἱ­ε­ρὲς ἀ­κο­λου­θί­ες, τὴν κα­τα­νυ­κτι­κὴ ὑ­μνο­λο­γί­α καὶ τὴν πε­ρι­γρα­φὴ τῶν γε­γο­νό­των ἀ­πὸ τοὺς ἱ­ε­ροὺς εὐ­αγ­γε­λι­στές, μᾶς κα­λεῖ νὰ ὑ­πο­δε­χθοῦ­με καὶ ἐ­μεῖς τὸν ἐρ­χό­με­νο Βα­σι­λέ­α: «Ἐ­ξέλ­θε­τε ἔ­θνη, ἐ­ξέλ­θε­τε καὶ λα­οὶ καὶ θε­ά­σα­σθε σή­με­ρον, τὸν Βα­σι­λέ­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν ὡς ἐ­πὶ θρό­νου ὑ­ψη­λοῦ, ἐ­πὶ πώ­λου εὐ­τε­λοῦς, τὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ προ­σε­πι­βαί­νον­τα». Ἡ ὑ­πο­δο­χὴ αὐ­τὴ μᾶς κα­θι­στᾶ δε­κτι­κοὺς τῶν βα­θύ­τε­ρων βι­ω­μά­των τοῦ Πά­θους καὶ τῆς Ἀ­νά­στα­σης τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Ἀ­μήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 14

Κυ­ρια­κὴ Ε΄ τῶν Νη­στει­ῶν

6 Ἀ­πρι­λί­ου 2014

Μάρ­κου ι, 32-45

Ἡ κα­τα­νυ­κτι­κὴ πε­ρί­ο­δος τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ὁ­δεύ­ει πρὸς τὸ τέ­λος της. Ἤ­δη ἡ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ τῆς ἡ­μέ­ρας μᾶς εἰ­σά­γει στὰ Πά­θη τῶν ἁ­γί­ων ἡ­με­ρῶν καὶ μά­λι­στα μὲ τὸν ξε­κά­θα­ρο λό­γο ποὺ κά­νει ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός. Εἶ­ναι στὴν οὐ­σί­α ἕ­νας πνευ­μα­τι­κὸς ὁ­δο­δεί­κτης, τὸν ὁ­ποῖ­ο κα­λεῖ­ται νὰ ἀ­κο­λου­θή­σει ὁ ἄν­θρω­πος γιὰ νὰ ἐγ­κολ­πω­θεῖ τὰ βα­θύ­τε­ρα μη­νύ­μα­τα καὶ νο­ή­μα­τα τῶν γε­γο­νό­των τῆς Με­γά­λης Ἑ­βδο­μά­δας. Στὴ χρο­νι­κὴ αὐ­τὴ στιγ­μὴ ἀ­πο­κτᾶ τὴ δι­κή της ση­μα­σί­α ἡ προ­βο­λὴ ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α μας τῆς μνή­μης μί­ας ἁ­γί­ας γυ­ναί­κας, τῆς ὁ­σί­ας Μα­ρί­ας τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας, ἡ ὁ­ποί­α με­τὰ τὴν κα­τα­βα­ρά­θρω­σή της στὸ βοῦρ­κο τῆς ἀ­σω­τί­ας, γνώ­ρι­σε μί­α σω­τή­ρια πο­ρεί­α τε­λεί­ω­σης στὴν ἄ­σκη­ση καὶ ἀ­φοῦ ἡ με­τά­νοι­ά της ἔ­γι­νε τρό­πος καὶ ὑ­πό­δειγ­μα ζω­ῆς.

Ὁ Κύ­ριος ὅ­ταν προ­έ­λε­γε τὸ Πά­θος Του ἤ­θε­λε ἀ­κρι­βῶς νὰ προ­ε­τοι­μά­σει τοὺς μα­θη­τές Του γιὰ νὰ κα­τα­νο­ή­σουν τὰ γε­γο­νό­τα ποὺ θὰ ἐ­πα­κο­λου­θοῦ­σαν. Ἤ­θε­λε ἀ­κρι­βῶς νὰ συ­νο­δοι­πο­ρή­σουν μα­ζί Του στὸ Πά­θος, μὲ τὴν καρ­διὰ καὶ τὴν ψυ­χή τους, ὅ­πως ἄλ­λω­στε ἁρ­μό­ζει στὸν κα­θέ­να ποὺ θέ­λει νὰ εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὸς μα­θη­τής Του. Ὡ­στό­σο, οἱ μα­θη­τὲς φαί­νε­ται ὅ­τι ἐ­πέ­με­ναν νὰ ζοῦν στὸν δι­κό τους κό­σμο. Ἐ­κεῖ­νον τὸν κό­σμο, τῶν προ­σω­πι­κῶν καὶ ἐ­φή­με­ρων φι­λο­δο­ξι­ῶν. Μέ­σα ἀ­πὸ τὶς δι­κές τους στε­νὲς ἀν­τι­λή­ψεις ἤ­θε­λαν νὰ ἀν­τι­κρί­ζουν τὸν Χρι­στὸ νὰ ἀ­νε­βαί­νει στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα ὡς ἕ­νας ἐγ­κό­σμιος βα­σι­λιάς, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι σὲ θέ­ση νὰ κα­τα­νο­ή­σουν τὸ βά­θος τῆς σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κῆς Του πο­ρεί­ας. Γι’ αὐ­τὸ καὶ τοὺς βλέ­που­με νὰ δι­εκ­δι­κοῦν θέ­σεις καὶ ἀ­ξι­ώ­μα­τα. Ἀν­τὶ τῆς δι­α­κο­νί­ας στὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ Δι­δα­σκά­λου τους, ἐ­κεῖ­νοι ζη­τοῦ­σαν ἐ­ξου­σί­α καὶ πρω­το­κα­θε­δρί­ες.

Τὰ πρω­τεῖ­α ἐ­ξου­σί­ας ποὺ ἐ­πι­δί­ω­καν οἱ μα­θη­τές, στὴν προ­ο­πτι­κή τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Χρι­στοῦ, προσ­λαμ­βά­νουν ἕ­να δι­α­φο­ρε­τι­κὸ νό­η­μα καὶ πε­ρι­ε­χό­με­νο. Δὲν ἔ­χουν τὴν ἔν­νοι­α τῆς ἐ­πι­βο­λῆς καὶ τῆς προ­βο­λῆς ἀλ­λὰ τῆς προ­σφο­ρᾶς, τῆς θυ­σί­ας καὶ τῆς δι­α­κο­νί­ας. Δὲν χα­ρί­ζον­ται ἀλ­λὰ τὰ ἀ­πο­κτοῦν ὅ­σοι ἀ­πο­δέ­χον­ται καὶ ἀν­τα­πο­κρί­νον­ται στὴν προ­σφε­ρό­με­νη ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ καὶ ἀ­φή­νουν δι­ά­φα­νη τὴν ὕ­παρ­ξή τους γιὰ νὰ πλημ­μυ­ρί­ζει ἀ­πὸ τὴν χά­ρη ποὺ ὁ ἴ­διος προ­σφέ­ρει. Μά­λι­στα προ­χω­ρεῖ, γιὰ νὰ ὑ­πο­δεί­ξει στοὺς μα­θη­τὲς Του, ἀλ­λὰ καὶ στὸν κα­θέ­να μας, ὅ­τι «ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ γί­νει με­γά­λος, νὰ εἶ­ναι ὁ ὑ­πη­ρέ­της τῶν ἄλ­λων καὶ ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ εἶ­ναι πρῶ­τος, νὰ εἶ­ναι ὁ δοῦ­λος τῶν ἄλ­λων». Πραγ­μα­τι­κά, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος στὴ ζω­ὴ του ὑ­πη­ρε­τεῖ καὶ δι­α­κο­νεῖ τοὺς ἄλ­λους, τό­τε με­τα­βάλ­λει τὴν ὕ­παρ­ξή του σὲ δο­χεῖ­ο τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο ἀ­φή­νει τὸν ἑ­αυ­τό του νὰ ἀ­νυ­ψω­θεῖ στὰ πιὸ εὐ­γε­νῆ πρω­τεῖ­α. Τὸ ἰ­σχυ­ρὸ πα­ρά­δειγ­μα μᾶς τὸ δί­νει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος, ὁ ὁ­ποῖ­ος «οὐκ ἦλ­θε δι­α­κο­νη­θῆ­ναι, ἀλ­λὰ δι­α­κο­νῆ­σαι, καὶ δοῦ­ναι τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ λύ­τρον ἀν­τὶ πολ­λῶν». Ἡ δι­α­κο­νί­α δὲν φαν­τά­ζει πλέ­ον ὡς κά­τι τὸ ἀ­φη­ρη­μέ­νο, ἀλ­λὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὡς ἀ­γά­πη στὴν πιὸ αὐ­θεν­τι­κή της μορ­φή. Ἄλ­λω­στε, ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ στὸν κό­σμο δο­μεῖ­ται στὴ θυ­σί­α Του «ὑ­πὲρ τῆς τοῦ κό­σμου ζω­ῆς καὶ σω­τη­ρί­ας».

Ἡ θυ­σί­α καὶ ἡ δι­α­κο­νί­α ὡς τρό­πος ζω­ῆς δι­α­κλα­δώ­νον­ται μέ­σα ἀ­πὸ τὸ βά­θος τῆς με­τά­νοι­ας. Τὰ δά­κρυ­α τῆς με­τα­νοί­ας ἀ­νύ­ψω­σαν στὶς κο­ρυ­φο­γραμ­μὲς τῆς ἁ­γι­ό­τη­τας ἀν­θρώ­πους ποὺ γιὰ χρό­νια ἦ­ταν βυ­θι­σμέ­νοι στὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὴν ἀ­σω­τί­α. Τέ­τοι­α μορ­φὴ ἦ­ταν καὶ ἡ ὁ­σί­α Μα­ρί­α ἡ Αἰ­γυ­πτί­α. Ἡ πε­ρί­πτω­σή της συ­νι­στᾶ μί­α ζων­τα­νὴ ἱ­στο­ρί­α ἀ­νά­δυ­σης στὸ ἄ­πει­ρο ὕ­ψος τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ. Ἡ μνή­μη της προ­βάλ­λε­ται ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τὴ συγ­κε­κρι­μέ­νη αὐ­τὴ χρο­νι­κὴ στιγ­μὴ γιὰ πα­ρά­δειγ­μα πρὸς μί­μη­ση. Για­τί ἀ­κρι­βῶς ἡ Μα­ρί­α ἡ Αἰ­γυ­πτί­α ἔ­ζη­σε τὸ χά­ος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ ἀ­πο­κά­λυ­ψε τὸ νό­η­μα τῆς ἀ­λη­θι­νῆς με­τά­νοι­ας καὶ συγ­γνώ­μης, ζών­τας 47 ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια στὴν ἔ­ρη­μο τοῦ Ἰ­ορ­δά­νη. Μὲ τὴν ὅ­λη ζω­ὴ της ἔ­δει­ξε πό­σο ἀ­πέ­ραν­το εἶ­ναι τὸ πέ­λα­γος τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν στα­μα­τᾶ πο­τὲ νὰ μᾶς προ­σκα­λεῖ νὰ ἐ­πα­να­παυ­θοῦ­με καὶ νὰ ἐ­να­πο­θέ­σου­με τὸν ἑ­αυ­τό μας στὶς ἀ­νοι­κτές του ἀγ­κά­λες.

Ἡ ὁ­σί­α Μα­ρί­α ἡ Αἰ­γυ­πτί­α γί­νε­ται ἕ­νας νέ­ος τύ­πος γιὰ ὅ­σους πα­γι­δεύ­ον­ται στὸν πει­ρα­σμὸ τῆς αὐ­το­δι­καί­ω­σης καὶ τῆς αὐ­τάρ­κειας. Για­τί δί­νει ὅ­λο τὸ εἶ­ναι της γυ­μνὸ, γιὰ νὰ τὸ ἐν­δύ­σει ἀρ­χον­τι­κὰ καὶ χα­ρι­τω­μέ­να ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Ἀ­πο­κα­λύ­πτει μὲ τὴ ζω­ὴ καὶ τὸ πα­ρά­δειγ­μά της ὅ­τι ἡ με­τά­νοι­α δὲν εἶ­ναι μί­α ἁ­πλὴ συμ­μόρ­φω­ση μὲ νό­μους καὶ κα­νό­νες ἀλ­λὰ ἡ συγ­κλο­νι­στι­κὴ συ­νάν­τη­ση τοῦ προ­σώ­που μὲ τὸν Χρι­στό.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ μᾶς δεί­χνει ἕ­να νέ­ο τρό­πο καὶ ἕ­να νέ­ο δρό­μο ζω­ῆς. Ἡ φι­λο­δο­ξί­α γιὰ ἀ­νά­δει­ξη τοῦ ἀν­θρώ­που περ­νᾶ μέ­σα ἀ­πὸ τὸ δρό­μο τῆς θυ­σί­ας καὶ τῆς δι­α­κο­νί­ας. Ἡ προ­σφο­ρὰ τῆς ἀ­γά­πης ἀ­νε­βά­ζει τὸν ἄν­θρω­πο καὶ τὸν ἀ­να­δει­κνύ­ει στὴν ἀ­πό­λυ­τη πνευ­μα­τι­κὴ ἀρ­χον­τιά του. Στὴν τρο­χιὰ αὐ­τή, ἡ ἀ­γά­πη ποὺ ἀ­πορ­ρέ­ει ἀ­πὸ τὴ σταυ­ρι­κὴ θυ­σί­α προ­σκα­λεῖ τὸν ἄν­θρω­πο νὰ βι­ώ­σει τὴ με­τά­νοι­α γιὰ ν’ ἀ­να­κα­λύ­ψει τὸν αὐ­θεν­τι­κὸ ἑ­αυ­τό του. Τὸ πα­ρά­δειγ­μα τῆς ὁ­σί­ας Μα­ρί­ας τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας δεί­χνει ὅ­τι ὅ­σο κι ἂν ἔ­χου­με ξε­πέ­σει στὴ ζω­ή, ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ μᾶς κυ­νη­γᾶ καὶ μᾶς προ­σκα­λεῖ γιὰ νὰ μᾶς ἀ­νε­βά­σει ψη­λά. Σὲ πρω­το­κα­θε­δρί­ες ποὺ δὲν ἔ­χουν νὰ κά­νουν μὲ τὶς ἀρ­χὲς τοῦ κό­σμου τού­του, ἀλ­λὰ μὲ τοὺς πιὸ στα­θε­ροὺς καὶ αἰ­ώ­νιους προ­σα­να­το­λι­σμούς. Ἀ­μήν.   

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 13

Κυριακὴ Δ΄ τῶν Νηστειῶν

30 Μαρτίου 2014

Μάρκου θ, 17-31

Ἀληθινὸ πρότυπο ζωῆς, ζωντανῆς καὶ αὐθεντικῆς πίστης εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας, τὴ μνήμη τοῦ ὁποίου ὅρισε νὰ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Τὸ μεγάλο αὐτὸ πνευματικὸ ἀνάστημα, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας ταπεινὸς ἀσκητής. Ἔπλεε ὅμως μέσα στὸ πέλαγος τῆς θείας Χάριτος. Ἦταν ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἀσκητὴς τοῦ θεοβάδιστου ὅρους Σινᾶ.

Γιὰ τὸ σημερινὸ ἄνθρωπο καὶ τοὺς σύγχρονους ρυθμοὺς τῆς ζωῆς, ἴσως ἡ προβολὴ ἑνὸς ἀσκητῆ, τοῦ ὕψους τοῦ Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, νὰ φαντάζει ὡς κάτι τὸ παράδοξο. Πῶς μπορεῖ νὰ ἐναρμονίζονται τὰ βαθύτερα μηνύματα ποὺ ἐκπέμπει ἡ ἀσκητικὴ αὐτὴ μορφή, ἡ ὁποία μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὰ δάκρυα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτή, μὲ νηστεία καὶ πνευματικὴ ἄσκηση, δείχνει μία πορεία ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπό ἐκείνη ποὺ ὑπαγορεύει τὸ δῆθεν σύγχρονο καὶ ἐξελιγμένο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς;

Καὶ ὅμως, στὰ νάματα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ὑπέρβαση τοῦ ἀτομισμοῦ, ὁ ἐν χάριτι Θεοῦ ἀγῶνας γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος χριστοειδὴς ὕπαρξη, στὴν πιὸ τιμημένη μορφή της. Τὸ ὀρθόδοξο ἦθος εἶναι στὴ βαθύτερη οὐσία του ἀσκητικό, γιατί ἰσορροπεῖ στὴ σωστὴ ἀξιολόγηση καὶ ἱεράρχηση τῶν πραγμάτων. Ἐπειδὴ ἡ πνευματικὴ ὡριμότητα καὶ τελείωση δὲν εἶναι τελικὰ καρπὸς τῶν προσπαθειῶν τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἄσκηση αὐτὴ καθ’ ἐαυτὴ ποτὲ δὲν ἀποβαίνει σκοπός, ἀλλὰ τὸ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόκτηση τῆς δωρεᾶς καὶ τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ περίφημου ἔργου τοῦ Ἰωάννη, ποὺ τὸ ὀνόμασε «Κλίμακα». Μὲ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν πνευματικὴ ἄσκηση, σκαλὶ - σκαλὶ καὶ βῆμα - βῆμα, ὁ ἄνθρωπος ἐγκολπώνεται τὴν ἀρετὴ καὶ ἀποτάσσεται τὴν κακία.

Τὸ περιεχόμενο τῆς «Κλίμακας» εἶναι τόσο ψυχωφελές, ποὺ ἀναδεικνύεται σὲ ἀληθινὴ πυξίδα ζωῆς. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα καὶ ψυχοφελέστερα συγγράμματα ποὺ βγῆκαν ἀπὸ ἀνθρώπινη γραφίδα. Μὲ ὕφος λιτὸ καὶ σοβαρό, ἀποφθεγματικὸ καὶ στοχαστικό, ποὺ ἔχει ὅμως μέσα του ἕνα δυναμισμὸ καὶ μία ἀνείπωτη γλυκύτητα ποὺ γοητεύει καὶ συναρπάζει, κατηχεῖ, ὁδηγεῖ, στηρίζει, ἠλεκτρίζει τὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν. Τοὺς βοηθᾶ νὰ ἀτενίσουν πρὸς τὰ πάνω καὶ ν’ ἀνέβουν τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς θέωσης. «Ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ἀδελφοί, ἀναβάσεις προθύμως ἐν καρδίᾳ διατιθέμενοι… εἴπερ ἡ ἀγάπη ἐστὶν ὁ Θεός».

Στὴν καρδιὰ τῆς ἄσκησης ὡς τρόπου ζωῆς, ξεπροβάλλει ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Τὸ προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου νὰ προσεύχεται, νὰ καταξιώνεται νὰ συνομιλεῖ καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ Δημιουργό του, εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἰσχυρὰ ποὺ διαθέτει. Ἀκριβῶς, ἀπὸ τὸ Συναξάρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, μαθαίνουμε ὅτι πρωτίστως ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Ἦταν ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος. Ὁ «ἔρωτι καὶ πυρὶ θείας ἀγάπης πυρπολούμενος», ὅπως χαρακτηριστικὰ τὸν περιγράφει τὸ λειτουργικὸ βιβλίο τοῦ Τριωδίου. Εἶναι ὁ ἐνσαρκωτὴς τῆς τέλειας προσευχῆς, τὴν ὁποία ἀπὸ μόνος του διδάχθηκε στὴν πράξη, ἀποτυπώνοντας τὶς θεῖες ἐμπειρίες του στὴν Κλίμακα.

Εἰδικότερα, τὴν προσευχὴ ὁ Ἰωάννης τὴν ἀνεβάζει στὰ ἀνώτερα στάδια τῆς τελείωσης τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ μποροῦσε κιόλας νὰ ἦταν διαφορετικά, ἀφοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος ἐπισημαίνει, «προσευχὴ ἐστὶ ἕνωσις ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ». Ἡ προσευχὴ εἶναι «πῦρ… ἅγιο καὶ ἐπουράνιο», ποὺ ἑδρεύει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἡ φλόγα της ἀνάβει ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἡ φωτιὰ αὐτὴ τῆς προσευχῆς κατακαίει καὶ ἐξαγνίζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία στὴ συνέχεια γίνεται εὐλογημένος δέκτης τῆς θείας ἔλλαμψης καὶ κάθαρσης. Τότε ὁ νοῦς, ὁ λογισμὸς καὶ ἡ διάθεση ἀδρανοῦν πρὸς τὴν φορὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες ὑποχωροῦν καὶ ξεριζώνονται.

Ἐξάλλου, στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ βλέπουμε καὶ τὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου ἐκείνου παιδιοῦ νὰ ζητεῖ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αἰσθάνεται μέσα του τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Αὐτὴ φλέγει καὶ πυρπολεῖ τὴν καρδιά του. Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη ποὺ δείχνει στὸν Χριστὸ εἶναι ὑποδειγματική. Ξεπερνᾶ τὰ ὁποιαδήποτε ἐμπόδια καὶ δυσκολίες. Καὶ βέβαια ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», ἀπευθυνόταν ὄχι μόνο στὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους μας. Ἡ ζωντανὴ πίστη εἶναι ὁ ἀγλαὴς καρπὸς τῆς ἄσκησης καὶ τῆς προσευχῆς, στὴν ὁποία παραπέμπει ἡ προσωπικότητα τοῦ Ἰωάννη τῆς Κλίμακας.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ ἀληθινὴ πίστη ποὺ εἰσάγει τὸν ἄνθρωπο στὸ χῶρο τῆς θείας θαυματουργίας, εἶναι στοιχεῖο ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ συμβαίνει αὐτό, τὸν βλέπουμε νὰ ἀκολουθεῖ μία πορεία αὐτοθεοποίησης ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή. Τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα τοῦ πατέρα ποὺ ἡ πίστη του ὁδήγησε στὴ θαυματουργὴ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἰωάννη ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν «Κλίμακά» του ξεδιπλώνει τοὺς πνευματικοὺς ἀναβαθμοὺς ποὺ ἐκτοξεύουν τὸν ἄνθρωπο σὲ πνευματικὰ ὕψη, μὲ φόντο τὴν προσευχή, ἂς σφραγίσει καὶ τὴν δική μας πορεία στὴ ζωή. Ἀμήν.               Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ  23 MAΡΤΙΟΥ   2014

Η Τρίτη Κυριακή  των Νηστειών ονομάζεται

«Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως».

Με  λαμπρότητα και  συγκίνηση εορτάσαμε και φέτος με την δύναμη του Θεού, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Οι πιστοί με κατάνυξη  προσκύνησαν τον Τίμιον και Ζωηφόρον Σταυρόν  του Κυρίου μας.

 Ο εφημέριος  του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με ευλάβεια και συγκίνηση    περιέφερε τον Τίμιο Σταυρό  με μια σεμνή πομπή  στο κέντρο του ναού   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου,  ψέλνοντας με συγκίνηση  το Απολυτίκιο « Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με ωραιότατα  λουλούδια και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 

Η σημερινή ημέρα, μας υπενθυμίζει  το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μία προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό. Την σημερινή ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως, επέλεξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Μάρκος να προσκαλέσει  στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Ενορίας Παναγίας Λατομιτίσσης,  εις το  πλαίσιον της Εβδομάδος Ιερατικών Κλίσεων Σύναξις των Υποψηφίων Κληρικών.

Πλήθος ενοριτών και όχι μόνο εκκλησιάσθηκε  και προσκύνησε  τον Σταυρό, όπου θα παραμείνει  καθ΄όλη την  εβδομάδα  και  στο τέλος  κάθε ακολουθίας  γίνεται η προσκύνηση.

Η χορωδία των Ιεροψαλτών  έψαλλε  με βυζαντινούς ύμνους   τα ιδιόμελα τροπάρια «Δεύτε πιστοί το ζωοποιόν Ξύλο προσκυνήσωμεν…»,  «Σήμερον ο Δεσπότης της Κτίσεως….»,  «Σήμερον ο απρόσιτος τη ουσία….», και το «Σήμερον το προφητικόν πεπλήρωται λόγιον…..», ενώ ο ιερέας  διένειμε στο εκκλησίασμα το δεντρολίβανο διακοσμημένο με μώβ βιόλα.

Κλείνοντας απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα ο π. Βασίλης, τονίζοντας ότι όλα τα σπίτια θα πρέπει να αναρτήσουν την ελληνική σημαία,  εν’ όψει της Εθνικής Επετείου.

* * * * * * * * * * *

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον    ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ  διάβασε ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού «περί των Ιερατικών Κλήσεων». Το παραθέτομε κατωτέρω:

«Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»

Αριθμ. Πρωτ. 781

Διεκπ. 414

Αθήνα 24ῃ Φεβρουαρίου 2014

 

Εγκύκλιος 2948

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἔχοντας διανύσει τό ἥμισυ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τιμᾶ καί προσκυνεῖ τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, Τόν ὑψώνει καί Τόν προβάλλει ορόσημο πίστεως καί ἐλπίδος γιά κάθε χριστιανό, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται τόν καλό ἀγῶνα τῆς πίστεως.

Παράλληλα, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα τῆς περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καί ἑπομένως καί τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀναφέρονται στόν Μέγα Ἀρχιερέα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στήν ἀρχιερωσύνη Του καί τήν διακονία Του, ἔχει ἀπό ἐτῶν ἀποφασίσει ἡ ἑβδομάδα πού ἕπεται τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως νά εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἱερωσύνη τῶν λειτουργῶν Της καί ἰδιαιτέρως στήν καλλιέργεια τῶν ἱερατικῶν κλήσεων.

Δοξάζει τόν Κύριο πού ἐμφυτεύει στίς καρδιές νέων ἀνθρώπων τόν κατά Θεό ζῆλο καί τήν ἔφεση τῆς διακονίας τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί ἐκβάλλει ἐργάτες στόν θερισμό (Ματθαίου θ’ 38).

Εὐλογεῖ πατρικά τούς εὐσεβεῖς γονεῖς πού καλλιεργοῦν τήν κλίση τῶν τέκνων τους νά ὑπηρετήσουν τό ἱερό θυσιαστήριο καί νά ἀφιερώσουν τήν ζωή τους εἰς «ἔργον διακονίας εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. δ’ 11-12).

Θεωρεῖ κατάλληλη εὐκαιρία νά ὑπομνήσει στούς πιστούς τήν διδασκαλία Της γιά τήν ἱερωσύνη.

Ἡ ἱερωσύνη, ὅπως δόθηκε ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως βιώθηκε στά δύο χιλιάδες χρόνια πορείας τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο καί ὅπως διδάχθηκε καί ἐξηγήθηκε ἀπό τούς θεολόγους πατέρες καί διδασκάλους Της εἶναι:

α’. Θυσία καί προσφορά.

Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι θυσία πού προσφέρθηκε ἀπό τόν Ἴδιο μέ τήν θέλησή Του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.

Κατά τόν ἴδιο τρόπο, ἡ ἱερωσύνη, ἡ ζωή τοῦ Κληρικοῦ καί ἡ διακονία του στόν κόσμο, εἶναι ἑκούσια θυσία γιά τόν ἴδιο σκοπό. Ὄντως, προκειμένου νά ἀφιερώσει κανείς τήν ζωή του στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται νά διαθέτει μεγάλα ἀποθέματα πίστεως καί ἀγάπης πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον, ὥστε νά ὑπαγορεύει καί αὐτήν ἀκόμη τήν αὐτοθυσία.

Ζοῦμε σέ ἐποχή, κατά τήν ὁποία κυριαρχεῖ ἡ ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀγωνία γιά τό αὔριο. Ἡ κατάσταση αὐτή ἀφορᾶ στό σύνολο τῆς κοινωνίας καί ὀφείλεται κυρίως σέ πνευματικά αἴτια, ἀλλότρια πρός τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλληλεγγύης καί ἀνθρωπιᾶς εὐθύνονται πρωτογενῶς γιά τήν πολυδιάσπαση τῆς κοινωνίας, γιά τήν ἐκμετάλλευση, γιά τά ποικίλα ἀδιέξοδα.

Αὐτή ἡ ἐσωτερική ἀγωνία σχεδόν τοῦ καθενός, ἡ αἴσθηση τῆς προσωπικῆς του ἀδυναμίας καί ἡ ἀνάγκη γιά λύτρωση ἀπό τά κάθε εἴδους δεινά, κινοῦν τόν Κληρικό σέ παροξυσμό ἀγάπης γιά προσφορά στόν σύγχρονο ἄνθρωπο, πού εἶναι φορτωμένος μέ τά προβλήματα τῆς ζωῆς καί κουρασμένος ἀπό τήν ἀγωνία καί τήν ἀπογοήτευση.

β’. Δῶρο Θεοῦ.

Ὁ Θεός κατέστησε τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μέ τό μυστήριο τῆς χειροτονίας «ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ» (Πράξεων κ’ 3-8).

Μέ τήν ἱερωσύνη ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος, φωτίζεται ἀπό τό φῶς τῆς θεογνωσίας, ἁγιάζεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καθαίρεται ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας, λαμπρύνεται ἀπό τήν μετοχή καί κοινωνία τοῦ Θεοῦ, μετέχει στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, παρηγορεῖται καί στηρίζεται ὅταν πολεμεῖται ἀπό τίς ἀντίθεες δυνάμεις καί ἀρχές καί ἐξουσίες.

γ’. Πνευματικό ἀξίωμα.

Ἡ ἱερωσύνη ἐνεργεῖ στόν ἐπίγειο κόσμο, οὐσιαστικά ὅμως διαχειρίζεται οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά. Ἐνῶ εἶναι ἐντός τοῦ κόσμου δέν ἀποτελεῖ ἐγκόσμια ἐξουσία ἀλλά ἐργάζεται γιά τήν μεταμόρφωση τοῦ κόσμου σέ βασιλεία Θεοῦ.

δ’. Ἄσκηση διακονίας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος καθορίζει τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο δόθηκε ἡ ἱερωσύνη, λέγοντας ὅτι αὐτή ἐπιτελεῖ «ἔργον διακονίας» καί ἐργάζεται «εἰς τήν οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 11-12)

Ὁ ρόλος, ἑπομένως, καί ἡ διακονία τοῦ ἱερέως εἶναι ζωτικῆς σημασίας, διότι ἀποτελεῖ τόν ζωντανό ἀπόστολο καί κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἐλπίδας, τῆς πίστεως καί τῆς ἀγά-πης, ἐργάζεται γιά τήν χριστοποίηση τοῦ κόσμου.

ε’. Ἐκκλησιαστικό λειτούργημα.

Ὁ ἱερεύς ὑπηρετεῖ τόν Θεό καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ πού συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία, ἐνδεδυμένος τήν «τῆς ἱερατείας χάριν» καί ἐφοδιασμένος τήν ἐξουσίαν «τοῦ δεσμεῖν καί λύειν» τά ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων.

στ’. Ἀποστολή.

Ὁ Κύριος ἀπέστειλε τούς ἁγίους Ἀποστόλους γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο καί νά συναγάγουν τά διασκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ τελοῦντες τά ἅγια Μυστήρια. Εἶπε: «καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑμᾶς (Ἰωάννου κ’ 21) καί «οὐχ ὑμᾶς μέ ἐξελέξατε, ἀλλ΄ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς καί ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καί καρπόν φέρητε καί ὁ καρπός ὑμῶν μένῃ» (Ἰωάννου ιε’ 16).

ζ’. Ὑπόσχεση καί προσδοκία.

Ἐάν θέλαμε νά συνοψίσουμε σέ δύο μόνον λέξεις τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἱερατικῆς κλήσεως, δέν θά ἐπιλέγαμε προσφορότερες λέξεις ἀπό τήν ὑπόσχεση καί τήν προσδοκία. Ὑπόσχεση τοῦ κληρικοῦ ὅτι τίθεται ἄνευ ὅρων στή διακονία τοῦ Θεοῦ, καί ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶναι ἀρωγός στό δύσκολο ἔργο πού ἀναλαμβάνει ὁ κάθε ἱερεύς. Παράλληλα, προσδοκία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ὅτι ὁ κληρικός θά ἀνταποκριθεῖ στήν παρά Θεοῦ κλήση καί θά παραμείνει πιστός στήν ὑπόσχεσή του, καί προσδοκία ὅλων τῶν πιστῶν ὅτι ὁ ἱερέας θά ἀποδειχθεῖ ὁδηγός ἰσάξιος τοῦ Μωυσῆ καί θά τούς ὁδηγήσει μακριά ἀπό τἀ ἀδιέξοδα καί τόν πνευματικό ὄλεθρο, στήν κατάκτηση τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Δέν θά μποροῦσε ἄλλωστε ἡ θυσιαστική ζωή τοῦ κληρικοῦ νά περιγραφεῖ διαφορετικά, ἀφοῦ καί ὁ ἴδιος ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας ἀποτελεῖ ὑπόσχεση καί προσδοκία: ὑπόσχεση νίκης κατά τοῦ ἀντικειμένου ἐχθροῦ καί πολεμίου, καί προσδοκία Ἀναστάσεως γιά τόν κάθε χριστιανό, ὁ ὁποῖος προστρέχει μέ πίστη καί κλίνει ἐνώπιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τόν ἀσπάζεται εὐλαβικά.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ

† Ὁ Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς Προκόπιος

† Ὁ Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος

† Ὁ Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου Τίτος

† Ὁ Γρεβενῶν Σέργιος

† Ὁ Μηθύμνης Χρυσόστομος

† Ὁ Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου Ἰάκωβος

† Ὁ Θηβῶν καί Λεβαδείας Γεώργιος

† Ὁ Παροναξίας Καλλίνικος

† Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως Ἀθηναγόρας

† Ὁ Ζακύνθου Διονύσιος

† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ Κύριλλος

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Διαυλείας Γαβριήλ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 12

Κυριακὴ Γ΄ τῶν Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως)

23 Μαρτίου 2014

Μάρκου η, 34 – θ, 1

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ο λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ, ἔρχεται νὰ λειτουργήσει ἀνατρεπτικὰ στοὺς παραλογισμοὺς τῆς σημερινῆς ἀνθρωπότητας. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ Χριστὸς μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἀκολουθήσουμε μία ἐντελῶς ἀντίστροφη πορεία ἀπὸ ἐκείνη ποὺ συνήθως σπρώχνεται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς χρεωκοπημένες ὀρθολογιστικὲς προσεγγίσεις του, οἱ ὁποῖες βλέπουμε νὰ τὸν ἀφήνουν τελικὰ ἕρμαιο τῶν πιὸ ψυχρῶν καὶ ἀπαίσιων μορφῶν δουλείας.

Διαπιστώνουμε ὅτι πολλὲς φορὲς ὁ ἄνθρωπος ἐγκλωβίζει τὸν ἑαυτό του στὰ ψυχρὰ γρανάζια τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ. Μὲ τὴν ἁμαρτία, κλείνει τὴν καρδιά του καὶ παραδίδεται στὸν ἀτομισμὸ καὶ τὴν αὐτοθεοποίηση. Ἡ κρίση ποὺ γνωρίζει σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ προϊὸν αὐτῆς τῆς αὐτοκαταστροφικῆς πορείας ποὺ ἀκολουθεῖ. Σὲ μία τέτοια κατεύθυνση ἀναδεικνύεται τελικὰ τὸ δίκαιο τῶν ἰσχυρῶν καὶ ὁ ἐξευτελισμὸς τῶν ἀδυνάτων. Προάγεται ἕνας πολιτισμός, ὁ ὁποῖος στὸ τέλος βλέπουμε νὰ δομεῖται στὸ βάθρο τῆς θυσίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἐν ὀνόματι τῆς ἐπιβολῆς ψυχρῶν οἰκονομικῶν δεικτῶν.

Ἡ ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά τῆς ζωῆς του, καταντᾶ σίγουρα ἕνα ἀνυπόφορο μαρτύριο. Ἀντίθετα, ἡ προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ σηκώσουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε, συνιστᾶ ἄρνηση τῆς δουλείας αὐτῆς καὶ εἰσαγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸ χῶρο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Στὴν πραγματικότητα, ὁ Χριστὸς μὲ τὰ συνταρακτικὰ αὐτὰ λόγια του, μᾶς προσκαλεῖ σὲ μία πορεία, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος καταξιώνεται ὡς πραγματικὰ ἐλεύθερη προσωπικότητα. Μᾶς καλεῖ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας, ἐκείνου ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν φιλαυτία, καὶ ν’ ἀνακαλύψουμε τὸν αὐθεντικὸ ἑαυτό μας ποὺ φέρει στὸ βάθος του τὴ σφραγῖδα τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.

Ἀκριβῶς, ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη Του. Τὴν προσφέρει ἀφειδώλευτα στὴν εἰκόνα του ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ὕπαρξή μας χαρακτηρίζεται γιὰ τὴν προσφορά, τὴ διακονία καὶ τὴ θυσία της. Ὑπάρχουμε γιὰ νὰ προσφέρουμε καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἁρπάζουμε καὶ νὰ ρημάζουμε. Αὐτό, ἄλλωστε, εἶναι καὶ τὸ νόημα τοῦ «σταυροῦ», τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἀγάπη Του τοποθέτησε ὡς θεμέλιο τῆς ὕπαρξής μας καὶ κέντρο τῆς ζωῆς μας.

Ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία μὲ τὴν καθιέρωση τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως προβάλλει ἐνώπιόν μας τὸ σταυρό, ὡς σύμβολο δύναμης, ἐλπίδας καὶ ζωῆς. Μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ σωτήρια πορεία ποὺ μποροῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε, ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ συνάντησή μας μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστό, περνᾶ μέσα ἀπὸ τὸ σταύρωμα. Ἡ σταύρωση αὐτὴ ἀποκωδικοποιεῖται στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ζωηφόρος θάνατος καὶ σταυρόμορφη ἀνάσταση, ποὺ ξεδιπλώνουν τὴ ζωὴ σὲ ὅλη τὴν αὐθεντικότητα καὶ στὸ βαθύτερο νόημά της.

Ἡ προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε, ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό μας καὶ σηκώνοντας τὸ σταυρό μας, ἀποτελεῖ ἕνα ἰσχυρὸ δείκτη για ν’ ἀνακαλύψουμε τὸν ἀληθινὸ πλοῦτο στὴ ζωή μας. Νὰ νιώσουμε τί σημαίνει μαθητεία κοντὰ στὸν Χριστό. Οἱ συνθῆκες ἐξαθλίωσης ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ κάθε λογὴς ἰσχυροί τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, μπορεῖ νὰ σκορποῦν ἀνάμεσα σὲ ἀνθρώπους τὴν ἀνέχεια, τὴ δυστυχία καὶ τὴν ἐξαθλίωση, ὁ ἄνθρωπος ὅμως κοντὰ στὸν Χριστό, ἀρνούμενος τὸν ἑαυτό του ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ σηκώνοντας τὸ σταυρό του, εἶναι σὲ θέση νὰ αἰσθάνεται τὴν πιὸ ἀληθινὴ ἀρχοντιὰ ποὺ κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ὑφαρπάξει ἢ νὰ «κουρέψει».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη ν’ ἀποδράσει ἀπὸ τὰ ψυχρὰ γρανάζια μίας ἀνυπόφορης δουλείας, στὴν ὁποία μᾶς ἐγκλωβίζουν σύγχρονα συστήματα καὶ μοντέλα, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἀποτολμήσει νὰ καταστήσει βίωμα ζωῆς τὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἀρνηθεῖ τὸν φίλαυτο ἑαυτό του καὶ νὰ σηκώσει τὸ σταυρό του, στὸ βάθος τοῦ ὁποίου ἀναδύεται ἡ αὐθεντικότητα τῆς ἀγάπης. Ἡ αὐταπάρνηση αὐτὴ σηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ ἐγὼ καὶ τὴν ἐναπόθεση τοῦ ἑαυτοῦ μας μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτὴ τὴ διάσταση εἶναι δυνατὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀνακαλύψει τὸν ἀληθινὸ πλοῦτο στὴ ζωή του ποὺ συνδέεται μὲ τὴν αἰώνια προοπτική του ὡς ἀληθινῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.                 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 612/220/7-3-2014

Σύ­να­ξις τῶν Ὑ­πο­ψη­φί­ων Κλη­ρι­κῶν.

 Ἀ­ριθμ. Πρωτ. 612

Ἀ­ριθμ. Δι­εκπ. 220

Ἐν Χί­ῳ τῇ 7ῃ Μαρτί­ου 2014

Μνήμη Λαυρεντίου Μεγάρων, Παύλου, Ἐφραίμ & Ἐλπιδίου

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

Τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως

Διά τοῦ πα­ρόν­τος, γνω­ρί­ζο­μεν ὑ­μῖν, ὅ­τι τήν Κυ­ρια­κήν τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως 23ην Μαρ­τί­ου ἐ.ἔ., καί ὥ­ραν 15.00, εἰς τό «Κου­κου­νά­ρει­ον» Πνευ­μα­τι­κόν Κέν­τρον τῆς Ἐ­νο­ρί­ας Κοι­μή­σε­ως Θε­ο­τό­κου Λα­το­μι­τίσ­σης, θέ­λει δι­ε­ξα­χθῆ εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἑβδομάδος Ἱερατικῶν Κλίσεων Σύ­να­ξις τῶν Ὑ­πο­ψη­φί­ων Κλη­ρι­κῶν.

Ὅ­θεν, πα­ρα­κα­λοῦ­μεν ὑ­μᾶς, ὅ­πως ἐ­νη­με­ρώ­ση­τε τούς Ὑ­πο­ψη­φί­ους Κλη­ρι­κούς τῆς Ἐ­νο­ρί­ας ἡ­μῶν προ­κει­μέ­νου νά προ­σέλ­θω­σιν καί συμ­με­τά­σχω­σιν εἰς τήν ἐν λό­γῳ Σύ­να­ξιν.

Ἐντολῇ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ὁ Πρωτοσύγκελλος
Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Κ. Λιαδῆς

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 11

Κυριακὴ Β΄ τῶν Νηστειῶν

16 Μαρτίου 2014

Μάρκου β, 1-12

Ζωηφόρα ἦταν τὰ μηνύματα ποὺ ἀντλήσαμε τὴν περασμένη Κυριακὴ ἡ ὁποία ἦταν ἀφιερωμένη στὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Σὲ συνέχεια τῶν ψυχωφελῶν αὐτῶν μηνυμάτων, ἡ δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἔρχεται μὲ τὰ ξεχωριστά της ἀλλὰ καὶ πνευματοφόρα μηνύματά της νὰ μᾶς τροφοδοτήσει γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα μας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ συνάντηση μὲ τὸν Ἀναστημένο Χριστό. Μάλιστα γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύσει στὴν πορεία μας, ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία προβάλλει τὴ μεγάλη μορφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ὄρθωσε τὸ πνευματικὸ ἀνάστημά του ἀπέναντι σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιχειροῦσαν νὰ διασαλεύσουν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ νὰ διαβρώσουν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Γρηγόριος γεννήθηκε στὴν Μικρὰ Ἀσία τὸν 14ο αἰῶνα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη προσφυγόπουλο κυνηγημένο ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Διακρίθηκε στὶς σπουδές του στὸ Πανεπιστήμιο, σὲ σημεῖο ποὺ ὅλοι οἱ διανοούμενοι τοῦ Βυζαντίου ἔτρεφαν μεγάλη ἐκτίμηση στὸ πρόσωπο τοῦ Γρηγορίου, ὄχι μόνο γιὰ τὴ λαμπρή του σκέψη ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἀδαμάντινο χαρακτῆρα του. Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Γρηγορίου συνδέεται περισσότερο μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐπικίνδυνου μὲ τὶς πλάνες του γιὰ τὴν Ἐκκλησία, Βαρλαὰμ τοῦ Καλαβροῦ. Συγκεκριμένα ὁ Βαρλαὰμ ἰσχυριζόταν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ καὶ πολὺ περισσότερο νὰ ἑνωθεῖ μαζί Του. Ἦταν τότε ποὺ ὕψωσε τὸ πνευματικὸ ἀνάστημά του ὁ Γρηγόριος.

Ὁ μεγάλος αὐτὸς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας συγκεφαλαίωσε ὅλη τὴν πατερικὴ παράδοση καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας σὲ μία μεγαλειώδη σύνθεση. Ὁ Θεὸς ὑπάρχει κατὰ δύο τρόπους, κατὰ τὴν Οὐσία Του καὶ κατὰ τὶς θεῖες καὶ ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Σίγουρα ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὴν Οὐσία τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ ὅμως νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἑνωθεῖ μάλιστα μαζί Του μέσα ἀπὸ τὶς θεῖες καὶ ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Ὅπως δηλαδὴ παραχώρησε ἡ ἀγάπη του νὰ ἀποκαλύπτεται στὴ Δημιουργία, στὴν Ἱστορία, στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσα ἀπὸ τὴ Δημιουργία γνωρίζουμε τὸν Θεὸ ὡς πηγὴ σοφίας καὶ ὡραιότητας. Στὴν Ἱστορία τὸν γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὶς θαυμαστὲς ἐνέργειές του. Καὶ φυσικὰ πολὺ περισσότερο γνωρίζουμε τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Στὴν Ἐκκλησία ἀκόμα, ὁ Θεὸς γίνεται γιὰ μᾶς Ἄρτος καὶ Οἶνος, γεύση καὶ τροφή, χάρη, φῶς καὶ ἁγιασμός. Οὐσιαστικὰ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μὲ τὴ διδασκαλία του, παρακινεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀκολουθήσει μία πορεία ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό, μέσῳ τῆς Μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου συνάπτεται ἄμεσα καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Φαίνεται μέσα ἀπὸ τὴ διήγηση ὅτι ἡ προσωπικὴ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Χριστό, ποὺ διέρχεται σίγουρα μέσῳ τῆς πίστεως, εἶναι ἡ δυνατότητα μετοχῆς του στὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ποὺ ἀποτυπώνει τὴν προοπτικὴ θέωσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως μποροῦμε νὰ διακρίνουμε, ὁ Χριστὸς προσφέρει συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ὁ παραλυτικός τῆς περικοπῆς, εἶναι ἀνοικτὸς καὶ ἀποδέχεται τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης του. Μὲ τὴ θεϊκὴ προσταγὴ του ὁ Κύριος, «ἔγειρε, ἄρον τὸν κράββατόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου», βοηθεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀνακαλύψουν τὴν πατρική του ἀγάπη.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἰσχυρὴ εἶναι ἡ βάση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας ὅπως ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν θεραπεία τοῦ Παραλυτικοῦ ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὴ διδασκαλία, τὴν ἁγιότητα καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τὸ ἅγιο παράδειγμα τοῦ ὁποίου μᾶς παρακινεῖ νὰ προσβλέπουμε στὰ πιὸ ἱερὰ πνευματικὰ ἀνεβάσματα. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Α' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 

Κυριακή της Ορθοδοξίας

 ΤΟ ΠΑΝΕΝΟΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

 Στην  ενορία  μας  έχει καθιερωθεί  εδώ και πολλά χρόνια  να τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών  των διατελεσάντων Εφημερίων, Επιτρόπων, Ιεροψαλτών, Νεωκόρων, Κτητόρων, μεγάλων Ευεργετών, και Δωρητών και πάντων των διακονησάντων  του ως άνω Ιερού Ναού και των Ναϊδρίων  αυτού.

Ο εφημέριος του Ιερού  Ναού  Παναγίας Λατομιτίσσης, πατήρ Βασίλειος  Ν. Φιλιππάκης  τέλεσε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία με κατάνυξη και με ευλάβεια. Η εικόνα της Παναγίας    «Ρόδον το Αμάραντον»  ήταν τοποθετημένη   με ανάλογο διάκοσμο εις το μέσον του ναού για να την προσκυνούν οι πιστοί.

Οι χοροί των ιεροψαλτών  με την καθοδήγηση του  χοράρχη κ. Θεόδωρου Κουτσούδη  έψαλλαν  μελωδικότατα και με κατάνυξη τα εξαίρετα τροπάρια  της ημέρας της Ορθοδοξίας.

Η σημερινή λαμπρή  εορτή  έκλεισε με την  περιφορά  των εικόνων  από τα μικρά παιδιά της  εκκλησίας μας  και με τον  ιερέα  να κρατά  με ευλάβεια και  συγκίνηση  την εικόνα  της  Δεήσεως  (Τρίπτυχο), διαβάζοντας τις περικοπές  του συνοδικού της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, ενώ  έψαλλε το Μέγα Προκείμενο   «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός υμών  ο ποιών θαυμάσια μόνος».    Ένα  μεγάλο πλήθος πιστών προσήλθε για συμπροσευχή,  εορτάζοντας το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, και τη νίκη  της Ορθοδόξου Χριστιανικής διδασκαλίας και πίστεως.

Μετά το τέλος της  Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό καφέ  με  νηστίσιμα εδέσματα, κόλυβα και άρτο προσέφεραν στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  οι Κυρίες της Φιλοπτώχου του Ιερού μας Ναού. Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή να περάσομε.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 16

 ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  16

Πρός

τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς  κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως

Ἀ­γα­πη­τοί,

Ἀ­γα­πη­τοί,

Ἡ πρώ­τη Κυ­ρια­κή τῶν Νη­στει­ῶν εἶ­ναι γνω­στή σέ ὅ­λους μας ὡς Κυ­ρια­κή τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας. Πρό­κει­ται γιά μιά ἐ­ξαι­ρε­τι­κῆς σπου­δαι­ό­τη­τος ἑ­ορ­τή πού εἶ­ναι συ­νυ­φα­σμέ­νη μέ τήν αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὅ­τι ἀ­πο­τε­λεῖ τήν «ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ». Τήν Ἐκ­κλη­σί­α πού ὁ­μο­λο­γοῦ­με στό ἱ­ε­ρό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ώς μας τή στιγ­μή τοῦ ἁ­γί­ου Βα­πτί­σμα­τός μας, σέ κά­θε Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ἀλ­λά καί κα­θη­με­ρι­νά στήν προ­σευ­χή μας.

Εἶ­ναι, ἐ­πί­σης, ἡ ἑ­ορ­τή πού μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει τή δι­α­χρο­νι­κή ἐ­πι­βε­βαί­ω­ση τοῦ λό­γου τοῦ Χρι­στοῦ μας σχε­τι­κά μέ τήν ἁ­γί­α Του Ἐκ­κλη­σί­α, πού εἶ­ναι τό ἴ­διο τό Σῶ­μά Του, ὅ­τι «πύ­λαι ᾅ­δου οὐ κα­τι­σχύ­σου­σιν αὐ­τῆς»(Ματθ. 16,18).

Δι­α­χρο­νι­κά στό θρί­αμ­βο τῆς ἀ­λή­θειας ἔ­ναν­τι τῆς ποι­κι­λό­μορ­φης πλά­νης, ὅ­πως τήν ἐκ­φρά­ζουν οἱ δι­ά­φο­ρες αἱ­ρέ­σεις πού ἐμ­φα­νί­ζον­ται μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α, ἐ­ξέ­χου­σα καί μο­να­δι­κή θέ­ση εἶ­χαν καί ἔ­χουν οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὡς ἀ­ναν­τι­κα­τά­στα­τοι φο­ρεῖς, ἐκ­φρα­στές καί ὑ­πε­ρα­σπι­στές τῆς θε­ω­τι­κῆς ἐμ­πει­ρί­ας, τῶν ἁ­γί­ων προ­φη­τῶν, ἀ­πο­στό­λων καί μαρ­τύ­ρων τῆς πί­στε­ώς μας.

Γιά τό λό­γο αὐ­τό τό ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πό τό Συ­νο­δι­κό τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, σή­με­ρα, ἀ­να­δει­κνύ­ει αὐ­τή τή θαυ­μα­στή καί ἀ­δι­ά­σπα­στη σχέ­ση ἀ­να­φέ­ρον­τας:«Οἱ Προ­φῆ­ται ὡς εἶ­δον, οἱ Ἀ­πό­στο­λοι ὡς ἐ­δί­δα­ξαν, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς πα­ρέ­λα­βεν, οἱ Δι­δά­σκα­λοι ὡς ἐ­δογ­μά­τι­σαν, ἡ Οἰ­κου­μέ­νη ὡς συμ­πε­φώ­νη­κε...».

Η ἀ­να­φο­ρά στά πρό­σω­πά τους, ἡ ἐ­πί­κλη­ση καί χρή­ση τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τους καί τῶν ἔρ­γων τους δέν εἶ­ναι προ­σφυ­γή σ’ ἕ­να ἔν­δο­ξο πα­ρελ­θόν  στά  πλαί­σια  μιᾶς  στεί­ρας  ἰ­δε­ο­λο­γι­κῆς πε­ρι­χα­ρα­κώ­σε­ως,

ἀλ­λά ἀ­ναγ­και­ό­τη­τα δι­α­χρο­νι­κή τοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ σώ­μα­τος.

Στά ἱ­ε­ρά πρό­σω­πά τους ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας βλέ­πει τίς θε­ω­μέ­νες καί ἁ­γι­α­σμέ­νες ἐ­κεῖ­νες προ­σω­πι­κό­τη­τες πού ἀ­να­δει­κνύ­ουν καί ἀ­πο­δει­κνύ­ουν κα­τά τρό­πο, ὄ­χι θε­ω­ρη­τι­κό,  ἀλ­λά ἄ­με­σο καί ρε­α­λι­στι­κό, τήν μο­να­δι­κό­τη­τα τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως καί τή με­τα­μορ­φω­τι­κή δύ­να­μη τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου ὡς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ ἤ­θους.

Εἶ­ναι πρω­τί­στως ἐκ­φρα­στές καί συ­νε­χι­στές τῆς ἀ­πο­στο­λι­κῆς πα­ρα­κα­τα­θή­κης, πρό­μα­χοι καί ὁ­δη­γοί ἀ­ξε­πέ­ρα­στοι στήν προ­ά­σπι­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως, πρό­τυ­πα ζω­ῆς αὐ­θεν­τι­κά γιά κά­θε ἄν­θρω­πο, ζων­τα­νά πα­ρα­δείγ­μα­τα, ἐμ­πνευ­στές δι­α­χρο­νι­κοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ ἤ­θους ἀ­παλ­λαγ­μέ­νου ἀ­πό τήν ἰ­δι­ο­τέ­λεια τοῦ ἀ­το­μι­σμοῦ, τή πλη­γή τῆς δι­αι­ρέ­σε­ως καί τή νό­σο τῆς αἱ­ρέ­σε­ως.

Στά πλαί­σια αὐ­τά ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε π.χ. για­τί ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στόν Μέ­γα Ἀ­θα­νά­σιο καί στούς ἐ­πι­κοὺς ἀ­γῶ­νες του γιά τήν προ­ά­σπι­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως ἀ­πέ­ναν­τι στούς Ἀ­ρεια­νούς, ἔ­λε­γε: «Ἀ­θα­νά­σιον ἐ­παι­νῶν, ἀ­ρε­τήν ἐ­παι­νέ­σο­μαι. Ταὐ­τόν γάρ ἐ­κεῖ­νον τε εἰ­πεῖν, καί ἀ­ρε­τήν ἐ­παι­νέ­σαι» καί «νό­μον δέ ὀρ­θο­δο­ξί­ας τά ἐ­κεί­νου δόγ­μα­τα»(ΕΠΕ 6,39,94).

Οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας εἶ­ναι, ἐ­πί­σης, οἱ ἐν Χρι­στῷ αὐ­θεν­τι­κοί χει­ρα­γω­γοί μας στήν ὀρ­θή ἑρ­μη­νεί­α τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς.

Ὑ­πάρ­χει ὅ­μως ἕ­να ἐ­ρώ­τη­μα. Για­τί σ’ ἕ­να τό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κό κό­σμο, ὅ­πως ὁ ση­με­ρι­νός, νά εἶ­ναι ἀ­ναγ­καί­α ἡ πα­ρου­σί­α, ἡ χρή­ση καί ἡ προ­σφυ­γή στούς Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας; Γιά λό­γους στεί­ρου συν­τη­ρη­τι­σμοῦ; Φυ­σι­κά ὄ­χι. Φο­βᾶ­ται ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τό και­νούρ­γιο; Ἐ­πί­σης ὄ­χι. Λό­γῳ μιᾶς ἰ­δε­ο­λο­γι­κῆς ἐ­ξι­δα­νι­κεύ­σε­ως τοῦ πα­ρελ­θόν­τος; Δέν ἰ­σχύ­ει τί­πο­τα ἀ­π’ ὅ­λα αὐ­τά. Στά πρό­σω­πα τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας δέν βρί­σκει μί­α στο­χα­στι­κή προ­σέγ­γι­ση, ἀλ­λά μιά ἀ­πο­δει­κτι­κή, ἐμ­πει­ρι­κή καί αὐ­θεν­τι­κή βί­ω­ση τοῦ μυσ­τη­ρί­ου τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ ἐν ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι χα­ρι­σμα­τι­κή κα­τά­στα­σή τους καί ὁ θε­ο­φώ­τι­στος λό­γος τους κα­θι­στᾶ αὐ­τούς, ὡς τούς πλέ­ον ἀ­σφα­λεῖς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κούς χει­ρα­γω­γοὺς, δι­α­χρο­νι­κά, γιά νά βι­ώ­σουν καί νά γνω­ρί­σουν οἱ πι­στοί ἀ­πλα­νῶς τό μυ­στή­ριο τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς τό Μυ­στή­ριο τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ πρό­τα­ση ζω­ῆς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας στήν ὁ­ποί­α προ­σκα­λοῦν­ται ὅ­λοι,  ὥ­στε «καί αὐ­τοί σω­τη­ρί­ας τύ­χω­σι τῆς ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ με­τά δό­ξης αἰ­ω­νί­ου» (Β΄Τιμ. 2, 10).

Αὐ­τή τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἐμ­πει­ρι­κά γνω­ρί­ζον­τάς την ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος, ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πος Θεσ­σα­λο­νί­κης ὁ Πα­λα­μᾶς, ἕ­νας ἐ­πί­σης κο­ρυ­φαῖ­ος ἐκ­φρα­στὴς καί πρό­μα­χος τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως ἐ­ναν­τί­ον ἐ­κεί­νων πού ἀλ­λοί­ω­ναν στήν ἐ­πο­χή του τό Ὀρ­θό­δο­ξο Δόγ­μα, λέ­γει ὅ­τι οἱ ἱ­ε­ροί Πα­τέ­ρες εἶ­ναι οἱ Θε­ο­λό­γοι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας οἱ ὁ­ποῖ­οι «θε­ο­χα­ρί­στως τε ἐ­δι­δά­χθη­σαν καί θε­ο­μι­μή­τως ἡ­μᾶς ἐ­δί­δα­ξαν» (ΕΠΕ 1,513).

Γι­’­αὐ­τό τό λό­γο οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Πεν­θέ­κτης Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, κα­τα­γρά­φον­τας τήν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α καί ὄ­χι δι­α­τυ­πώ­νον­τας κά­ποι­α προ­σω­πι­κή γνώ­μη, στόν Α΄ Κα­νό­να τους μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζουν σχε­τι­κῶς ὅ­τι «πάν­των τῶν ἐν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ τοῦ Θε­οῦ δι­α­πρε­ψάν­των ἀν­δρῶν, οἵ γε­γό­να­σι φω­στῆ­ρες ἐν κό­σμῳ, λό­γον ζω­ῆς ἐ­πέ­χον­τες, τήν πί­στιν κρα­τεῖν βε­βαί­αν καί μέ­χρι συν­τε­λεί­ας τοῦ αἰ­ῶ­νος ἀ­σά­λευ­τον δι­α­μέ­νειν θε­σπί­ζο­μεν, καί τά αὐ­τῶν θε­ο­πα­ρά­δο­τα συγ­γρά­μα­τά τε καί δόγ­μα­τα».

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ὡς Ἐ­πί­σκο­πος καί Ποι­μέ­νας τῆς το­πι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, σᾶς πα­ρα­κα­λοῦ­με ἐν Κυ­ρί­ῳ καί σᾶς προ­τρέ­που­με ἐν­θέρ­μως νά γνω­ρί­σου­με καί νά ἀγ­κα­λι­ά­σου­με τόν μο­να­δι­κό, πνευ­μα­τι­κό καί ἀ­τί­μη­το θη­σαυ­ρό τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας, πού εἶ­ναι οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες, κα­θὼς ἀ­πο­τε­λοῦν ἄ­σβε­στους ὁ­δο­δεῖ­κτες μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α καί σαρ­κώ­νουν κα­τά τρό­πο ἀ­νυ­πέρ­βλη­το, ἐν παν­τί τό­πῳ καί χρό­νῳ, τήν πι­στό­τη­τα στήν εὐ­αγ­γε­λι­κή δι­δα­σκα­λί­α καί τό ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό ἦ­θος.

Κυ­ρια­κή τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας 2014

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της

+ Ὁ Χί­ου, Ψα­ρῶν καί Οἰ­νουσ­σῶν Μᾶρ­κος

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 9

Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου

2 Μαρτίου 2014

Ματθαίου στ, 14-21

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ἡ κατανυκτικότερη περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Συνιστᾶ μοναδικὴ εὐκαιρία τὴν ὁποία καλεῖται ὁ κάθε πιστὸς νὰ ἀδράξει σὲ μία πρόκληση πνευματικῶν ἀναβάσεων. Ἡ Ἐκκλησία μας κάνει λόγο γιὰ «καιρὸ εὐπρόσδεκτο, καιρὸ μετανοίας», στὸν ὁποῖο μᾶς προτρέπει: «ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὄπλα τοῦ φωτός…». Εὐπρόσδεκτος καιρὸς σημαίνει τὸν καιρὸ τῆς χάριτος. Εἶναι ὁ χρόνος κατὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ν’ ἀποκτήσει ἀντοχὲς γιὰ νὰ διεξάγει τὸν ἀγῶνα τὸν καλό. Ἂν ὁλόκληρο τὸ χρόνο οἱ πιστοὶ  προσβλέπουν στὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως, πολὺ περισσότερο ὀφείλουν νὰ ἐντείνουν τὴν προσπάθειά τους αὐτὴ τὴν εὐλογημένη περίοδο. Ἂν πάντοτε ἔχουν χρέος νὰ ἐργάζονται τὴ σωτηρία τους, ἀκόμη περισσότερο καὶ μὲ πολὺ μεγαλύτερο ζῆλο ἐπιβάλλεται νὰ τὸ πράττουν τώρα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, στὴν ὁποία εἰσερχόμαστε. Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς συμβουλεύει ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, ὅταν μᾶς λέει: «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλόν της νηστείας ἀγῶνα. Οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται…».

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ εἰσέλθουμε στὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ξεδιπλώνει ἐνώπιόν μας τὴν σήμερα Κυριακή της Τυρινῆς. Μᾶς προσκαλεῖ μὲ αὐτὴ νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς νηστείας καὶ νὰ ἐπιδιώξουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἀρετὲς ποὺ συνιστοῦν πραγματικὸ θησαυρὸ γιὰ τὴν ὕπαρξή μας. Μᾶς θυμίζει τὴν ἀνταρσία τοῦ Ἀδὰμ ποὺ ἐπενήργησε διαβρωτικὰ σ’ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἡ παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ποὺ στὸ βάθος της ἦταν ἐντολὴ νηστείας, δείχνει πόσο ὁ ἄνθρωπος περιφρόνησε  τὴν ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ του μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία του γιὰ αὐτοθεοποίηση. Εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπιθυμία ποὺ τὸν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τὸν παρέδωσε στὴν τραγικότητα τοῦ θανάτου. Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴ συγκεκριμένη περικοπή δίνει τὸ ὑπόβαθρο τῆς ἀληθινῆς νηστείας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν ἀντίστροφη κίνηση ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἀκολούθησε ὁ Ἀδάμ. Προϋποθέτει ὅμως νὰ ἀποβάλουμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ πάθη ποὺ ριζοβολοῦν στὴν ψυχή μας καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ βιώνουμε τὴν ἐλευθερία στὴν αὐθεντική της μορφὴ, νὰ δεχόμαστε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὴν ἀντιπροσφέρουμε στοὺς συνανθρώπους μας.

Ἡ ἀληθινὴ νηστεία, λοιπόν, εἶναι μία πνευματικὴ ἄσκηση ποὺ καταξιώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀναδεικνύει εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὲ ὅλη τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἀρχοντιά της. Ἔχει τόσο βάθος ἡ νηστεία, ὥστε στὴν αὐθεντική της μορφὴ φέρνει τὸν ἄνθρωπο σὲ μία ἀδιάκοπη κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ νηστεύων πραγματικὰ ἀτενίζει ἀκριβῶς τὴν κοινωνία ἐκείνη ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ στηθεῖ μὲ ἀνθρώπινα σχήματα καὶ ἰδεολογίες. Γιατί ἔχει οὐράνιες καὶ αἰώνιες ἀντοχές, ἀφοῦ μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης καταργεῖ ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο καὶ ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν τραγικότητά του. Νηστεία, σύμφωνα μὲ τὴν Πατερικὴ σκέψη, εἶναι ἡ ἑκούσια στέρηση ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ χῶρο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Ἐκεῖ ὅπου παραδίδεται ὁλοκληρωτικὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴ δυναμική της ἀπελευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τὸν κρατοῦν δέσμιο στὴ γῆ καὶ τὸν ἀφήνουν προσκολλημένο σὲ ἐπίγειους θησαυροὺς «ὅπου σὴς καὶ βρῶσις τοὺς ἀφανίζει».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, «ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή…». Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ὁ εὐπρόσδεκτος καιρὸς ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μᾶς προσκαλέσει στὸ στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, μὲ τοὺς ὁποίους καταξιωνόμαστε σὲ οὐράνιες κατακτήσεις. Ἂς ἀδράξουμε, λοιπόν, τὴν εὐκαιρία «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἀγωνίσασθαι, τὸν δρόμο τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τὴν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι καὶ ἀκατακρίτως φθᾶσαι προσκυνῆσαι καὶ τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν». Ἀμήν.                                            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 8

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω

23 Φεβρουαρίου 2014

Ματθαίου κε΄, 31-46

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, ὅπως ὀνομάζεται καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ξεδιπλώνει τὸ γεγονὸς τῆς μέλλουσας κρίσης. Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας προσφέρει τὰ ἀπαραίτητα ἐρεθίσματα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει ὁ ἄνθρωπος ὅτι κανένας ἐφησυχασμὸς δὲν χωρεῖ στὴ ζωή του, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐπιβάλλεται ἐγρήγορση καὶ ἀγώνας. Ἀποκαλύπτει ἐξάλλου ὅτι στὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καθορίζεται ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἡ κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ βιώνει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὡς παράδεισο εἴτε ὡς κόλαση, ἀνάλογα μὲ τὴ στάση ποὺ διαμορφώνει καὶ ἀκολουθεῖ.

Μὲ τὴν ἀποφυγὴ ἀπὸ τὴν κρεοφαγία, ἡ Κυριακή της Ἀπόκρεω μᾶς παρακινεῖ ταυτόχρονα νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ ψυχοκτόνα πάθη ποὺ ἐμφωλεύουν μέσα μας γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸ χῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ γόνιμο ἔδαφος τοῦ ὁποίου καρποφορεῖ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία ποὺ τόσο ἐναγωνίως ψάχνει στὴ ζωὴ του ὁ ἄνθρωπος.

Στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς ὡς ὁ δίκαιος κριτής: «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς…».

Θὰ πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος δὲν περιορίζεται στὴν ἀπόδοση τῆς γνωστῆς ἐκείνης δικαιοσύνης, ὅπως τὴν ἐννοοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡ ὁποία σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ἐμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας καὶ ἐλλειμμάτων.

Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀντίθετα, θεμελιώνεται στὴν φανέρωση τῆς ἀγάπης Του ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους. Ἔτσι, ἡ ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προσφερόμενη σ’ αὐτὸν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση νὰ κινηθεῖ ἀγαπητικὰ καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπό του, συνιστᾶ τὴν αὐτοκατάκριση καὶ τὴν αὐτοτιμωρία του. «Αὕτη δὲ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς».

Ὅταν λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν πλησιάζει αὐτὸ τὸ φῶς ὡς τὸ ἀγαθὸ ποὺ ἐκπέμπει ἡ θεϊκὴ ἀγάπη, τότε βυθίζεται στὰ σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποία στὴν καθημερινὴ ζωὴ ἑρμηνεύονται σὲ πάθη, ἐγωισμούς, ἀδικίες, κακίες... Ἐπιλέγει ὁ ἴδιος οὐσιαστικὰ νὰ ἐγκαταλείπει ἀσπλάχνως τὸν ἑαυτό του στὸ σκοτάδι τῆς κόλασης.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ποὺ προσφέρεται ἀπεριόριστα στὸν ἄνθρωπο, φανερώνει τὸ μεγαλεῖο του καὶ εἰδικότερα τὸ ἑστιάζει στὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργία του. Ἀποκαλύπτει τὴ συγγένειά μας μὲ τὸ Πρόσωπό Του. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε στὴν περικοπὴ τῆς ἡμέρας ταυτίζει τὸν Ἑαυτὸ Του «ἑνὶ τῶν ἀδελφῶν Του τῶν ἐλαχίστων».

Ὅταν ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἐπιβραβεύει αὐτοὺς ποὺ τοῦ ἔδωσαν νὰ φάει, νὰ πιεῖ, νὰ ἐνδυθεῖ, δὲν περιορίζεται σὲ κάποια ἁπλὰ ἀνθρωπιστικὰ στοιχεῖα ποὺ ἀσφυκτιοῦν σὲ μία στεῖρα ἠθικολογία καὶ συναισθηματολογία, ἀλλὰ φανερώνει τὴν ὑπέρτατη ἀλήθεια τῆς σωτηρίας μας ποὺ εἶναι ὁ παράδεισος. Δίνει τὴ διάσταση τοῦ μεγαλείου μίας ἀλληλοπεριχώρησης, μίας κοινωνίας προσώπων ποὺ σφυρηλατεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους.

Η ἄλλη ὄψη ἀποκαλύπτεται στὸ πρόσωπο ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατε μοὶ φαγεῖν…». Κατ’ ἀναλογία, ἡ ἄρνηση ἐδῶ τῆς ἀγάπης δὲν συνιστᾷ μία ἁπλὴ ἀπόρριψη, ἀλλὰ ὀντολογικὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Ἔτσι, ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει τὴ διακονία, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν θυσία σὲ φιλαυτία, ἐγωισμό, αὐτάρκεια, ἀτομικισμὸ. Πρόκειται τελικὰ καὶ στὴν μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση γιὰ ἐπιλογὴ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου ἂν θὰ εἰσέλθει στὴν τροχιὰ τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου, τοῦ παραδείσου ἢ τῆς κόλασης καὶ ὄχι βέβαια γιὰ καταδίκη του ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ περικοπὴ δὲν ἐνσπείρει φόβο καὶ πανικὸ στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ συνιστᾶ τὴν πιὸ ἰσχυρὴ πρόσκληση γι’ αὐτὸν νὰ ἀφήσει ἐλεύθερη τὴν καρδιά του γιὰ νὰ εἰσέλθει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς καρπὸς τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ πλημμυρίσει ὅλη τὴν ὕπαρξή του. Τότε θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ βλέπει στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου του τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἔχει «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματός Του». Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 7

 Κυριακὴ ΙΖ΄ Λουκᾶ (τοῦ Ἀσώτου)

16 Φεβρουαρίου 2014
Λουκᾶ ιε΄, 11-32
 

Ἡ γνωστὴ καὶ τόσο ζωντανὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ ἀναδεικνύει μέσα ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της τὰ φιλάνθρωπα σπλάχνα τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα μπορεῖ ν’ ἀναπαυθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅσο κι ἂν ἔχει ξεπέσει, ὅσο χαμηλὰ κι ἂν ἔχει βρεθεῖ. Ἡ στάση τοῦ νεώτερου υἱοῦ ἀλλὰ κυρίως τοῦ Πατέρα, θὰ εἶναι στὸ ἐπίκεντρο τῆς σημερινῆς μας προσέγγισης.

Τὸ σκηνικὸ ποὺ φανερώνει τὴν ἀνταρσία τοῦ νεώτερου γιοῦ κινεῖται στὸ ἐπίπεδο μίας λογικῆς, στὴ βάση τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ καὶ ψάχνει τὴν ἐλευθερία του σὲ καταστάσεις ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ὑποπτεύεται ὅτι μποροῦν νὰ τὸν ἐκβάλουν στὴν πιὸ φοβερὴ δουλεία καὶ ἀνυπόφορη σκλαβιά. Δὲν ὑπολόγισε ὁ νεώτερος γιὸς ὅτι ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων δὲν βρίσκεται στὴν ὅποια περιουσία ἀπαιτοῦσε, ἀλλὰ στὴν ἴδια τὴν κοινωνία ποὺ βρισκόταν μὲ τὸν πατέρα του καὶ τὴν ὁποία τόσο αὐθαίρετα ἐπιθυμοῦσε νὰ διακόψει. Στὴν πραγματικότητα, ὁ νέος αὐτὸς δὲν βίωνε τὴν ἀληθινὴ σχέση ἀγάπης μὲ τὸν πατέρα του, ἀλλὰ στὸ βάθος της ἔβαζε τὸ ὑλικὸ συμφέρον. Ἂν ἦταν εἰλικρινής, στὴν παροῦσα φάση τῆς ζωῆς του, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ζητοῦσε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα του, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποβλέπει στὴν περιουσία του. Βλέπουμε ἀκριβῶς ἐδῶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν προσκολλᾶται στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀναποδογυρίζει ὡς ὕπαρξη τὸν ἑαυτό του καὶ κατ’ ἐπέκταση διαταράσσει τὴν ἀληθινὴ σχέση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει μὲ τοὺς γύρω του. Τρέφει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι τὸ νόημα τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ τὸ ἀνακαλύψει μέσα ἀπὸ μία αὐτονόμηση τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ ὁποία στὸ τέλος, δυστυχῶς, τὸν ἀπανθρωπίζει.

Εἶναι ἐκπληκτικὸ τὸ γεγονός ὅτι οἱ ἀνθρώπινες παρενέργειες, οἱ ὁποῖες ἐκδηλώνονται σ’ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ἱκανὲς νὰ ἀκυρώσουν ἢ νὰ ἀναστρέψουν τὸ μεγαλεῖο τῆς θείας ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα ἁπλώνεται μὲ ἕνα μοναδικὸ μεγαλεῖο, ἀκόμα καὶ στὴ φάση ποὺ ἀποκαλύπτεται τὸ ἔσχατο σημεῖο κατάπτωσης τοῦ ἄσωτου υἱοῦ. Πάντα ὑπομένει, πάντα περιμένει, πάντα προσκαλεῖ. Καὶ μάλιστα μὲ ὀλάνοικτες τὶς ἀγκάλες. Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα προσφέρει κοινωνία στὸν νεώτερο υἱὸ καὶ στὶς χειρότερες στιγμὲς τῆς ζωῆς του˙ καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλοι τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει ἀσπλάχνως καὶ τὸν ἄφησαν νὰ βιώνει τὴν πιὸ ὀδυνηρὴ μοναξιά. Ποτὲ ὁ Πατέρας δὲν εἶχε χάσει τὴν αἴσθηση τῆς υἱοθεσίας. Ὅσο κι ἂν ἡ ἀνταρσία τοῦ υἱοῦ τὴν ἀνατίνασσε, ὁ Πατέρας ἐξακολουθοῦσε τὸ ἴδιο καὶ ἀκόμα περισσότερο νὰ τὸν αἰσθάνεται παιδί του. Γι’ αὐτὸ πάντοτε προσδοκοῦσε καὶ προσέβλεπε στὴν εὐλογημένη ὥρα τῆς μεγάλης ἐπιστροφῆς του. Καὶ ὅταν ἐπιστρέφει, τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν καταφιλεῖ. Τὰ ὁποιαδήποτε λόγια δὲν εἶναι ἱκανὰ νὰ φανερώσουν τὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης τοῦ Πατέρα. Τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο της ἀγάπης, αἰσθάνεται τὴ δική του ἀναξιότητα. Κατάλαβε τί εἶχε χάσει μὲ τὴν ἀνταρσία του καὶ πόσα κερδίζει μὲ τὴν ἐπιστροφή του. Περιορίζεται νὰ ζητήσει μία θέση «ὡς εἷς τῶν μισθίων» τοῦ Πατέρα. Δὲν θέλει νὰ ζητήσει τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πατέρας τοῦ τὰ δίνει ὅλα. Τὸ μεγάλο πανηγύρι τῆς ζωῆς στήνεται πάντοτε στὸ ἰσχυρὸ βάθρο τῆς ἀγάπης, τῆς θεϊκῆς συγγνώμης, τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας τῶν προσώπων. Ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς γίνεται ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τὰ μηνύματα τῆς ὡραιότατης αὐτῆς παραβολῆς ποὺ ξεδιπλώνει μπροστὰ μας σήμερα ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, μποροῦν νὰ διαπερνοῦν τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν προσανατολίζουν στὶς πιὸ ἀσφαλεῖς σταθερὲς στὴ ζωή του. Ἰδιαίτερα ἡ αἴσθηση ὅτι ἡ θεϊκὴ συγγνώμη καὶ ἀγάπη, ἀφήνει ἀνοικτὲς τὶς ἀγκάλες τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μᾶς δέχεται πάντοτε, σὲ ὅποια θέση κι ἂν βρεθοῦμε, ὅσο κι ἂν ἔχουμε ἐκπέσει. Μποροῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ μικρότερος υἱός, νὰ ἔλθουμε «εἰς ἑαυτὸν» καὶ νὰ γυρίσουμε ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ σκεπάζει ὅλη τὴ ζωή μας. Ἀμήν.    

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου













ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 6

Κυριακὴ ΙΣΤ΄ Λουκᾶ (Τελώνου καὶ Φαρισαίου)

9 Φεβρουαρίου 2014

Λουκᾶ ιη΄, 10-14

Ἡ εἴσοδος στὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐγκολπωθεῖ τὴν ἄσκηση, τὴ μετάνοια καὶ κυρίως τὴν ταπείνωση, ὡς τρόπο ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία μας ἀπευθύνει πρόσκληση γιὰ νὰ περάσουμε ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἐκεῖνες βαθμίδες ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεό. Τὰ ἀναγνώσματα, ἡ ὑμνολογία καὶ ὅλες οἱ λατρευτικὲς ἀκολουθίες τῆς περιόδου, εἶναι ἐναρμονισμένες μὲ τὸ κατανυκτικὸ κλίμα τῶν ἡμερῶν καὶ μὲ τὶς πνευματικὲς ἀνατάσεις, ποὺ προβάλλουν ὡς βίωμα καὶ ἐμπειρία ἀληθινῆς ζωῆς.

Πολὺ διδακτικὴ εἶναι ὡς πρὸς τὰ μηνύματα καὶ τὰ νοήματά της, ἡ σημερινὴ πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ἡ ὁποία ὀνομάζεται τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, ἀπὸ τὴ γνωστὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Θέλει ἀκριβῶς νὰ μᾶς δείξει ὅτι ἡ πνευματικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου περνᾶ μέσα ἀπὸ τὸ ταπεινὸ φρόνημα, ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του. Γκρεμίζει τοὺς μηχανισμοὺς τῆς ὑπερηφάνειας, τὴν περιστροφὴ γύρω ἀπὸ τὸ ἐγὼ καὶ τὴν αὐτοαξία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ καταστάσεις αὐτές, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ μία ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἐγωκεντρικότητα, βρίσκουν τὴν ἔκφρασή τους στὰ πρόσωπα τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου τῆς γνωστῆς διήγησης.

Ἡ περίπτωση τοῦ Φαρισαίου ἀποτελεῖ καθρέφτη τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ συζεύξουν τὴν ἐπιφανειακὴ θρησκευτικότητα μὲ τοὺς μανδύες τῆς ὑποκρισίας. Εἶναι ἡ χειρότερη συνταγὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν καταστροφὴ καὶ στὴν ἀπώλεια. Πρόκειται γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐπιλέγουν νὰ ἐφαρμόζουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ μὲ ἕνα ἐξωτερικὸ καὶ τυπικὸ τρόπο, ἀφήνοντας στὴν καρδιά τους νὰ ριζοβολοῦν τὰ ζιζάνια τῆς σκληροκαρδίας καὶ τῆς ἔπαρσης. Σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση , ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὰ πάντα ὡς ἱκανότητες δικές του, διαχωρίζοντας τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Στὴν πραγματικότητα, φυλακίζει τὸν ἑαυτό του στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Τόση εἶναι ἡ διαστροφὴ ποὺ βιώνει καὶ ἡ ἀλαζονεία ποὺ τὸν κυριεύει, ὥστε κάνει τὰ πάντα προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζει τὰ χειροκροτήματα καὶ τὴν ἐπιβράβευση τῶν ἄλλων. Καὶ αὐτό, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τοὺς περιφρονεῖ καὶ τοὺς ἀπορρίπτει μὲ τὸν ἐγωισμό του. Σ’ αὐτὴ τὴν φάση ἢ καλύτερα τὴν ἀντίφασή του, ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ μετατρέπεται σὲ μία διχασμένη καὶ δυστυχισμένη προσωπικότητα.

Δυστυχῶς καὶ στὶς μέρες μας, βιώνουμε ἕνα διαβρωμένο πολιτισμὸ ποὺ προάγει καὶ ἀποθεώνει τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν αὐτάρκεια τοῦ Φαρισαίου. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος οἰκοδομεῖ καὶ ὀργανώνει τὴ ζωή του στὴν ἀλαζονεία, στήνει σύγχρονους «πύργους τῆς Βαβέλ», εἰδωλοποιεῖ τὰ πάντα καὶ κυρίως ἐξορίζει ἀπὸ τὴ ζωὴ του τὴν παρουσία καὶ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀνήγαγε τὴν ὕλη σὲ αὐτοαξία καὶ μὲ τὴ σημερινή οἰκονομικὴ κρίση τὰ βλέπει ὅλα νὰ ἔχουν γκρεμισθεῖ καὶ ὁ ἴδιος νὰ βυθίζεται στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία. Μέσα ἀπὸ τὴν ἔπαρσή του μετέτρεψε τὴ ζωή του σὲ ἐφιάλτη καὶ τὴν ἄφησε ἐντελῶς ἀποψιλωμένη ἀπὸ τὴ χαρά, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν αἰσιοδοξία.

Τὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὸν φαῦλο κύκλο, ποὺ μὲ τὰ ἔργα του ὁ ἴδιος ἐξέθρεψε, καὶ νὰ ὑπερβεῖ τὰ φοβερὰ ἀδιέξοδά τῆς ζωῆς του, μᾶς τὸ δείχνει ὁ δρόμος ποὺ ἀκολούθησε ὁ Τελώνης ποὺ προβάλλει ἡ παραβολή. Εἶχε τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του καὶ αὐτὸ ποὺ τὸν καθιστοῦσε τραγικὴ ὕπαρξη ἦταν ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀποκοπῆς του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του. Γιὰ τὸν ξεπεσμὸ του αὐτό, δὲν καθιστοῦσε ὁποιοδήποτε ἄλλο ὑπεύθυνο παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό του.

Ὡστόσο, ὁ Τελώνης παρὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του, τὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ ἐγκολπώθηκε στὴ ζωὴ του τὸν ἀπογειώνει σὲ δυσθεώρητα πνευματικὰ ὕψη. Ἀνεβαίνει τόσο ψηλὰ ποὺ προβάλλεται ὡς πρότυπο ζωῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀναγνώριζε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Τοὺς ἀντίκριζε πραγματικὰ ὡς «εἰκόνες τοῦ Θεοῦ». Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν τοὺς ἀδικοῦσε ἔβλεπε τὶς ἐνέργειές του νὰ συνιστοῦν προσβολὴ στὴ θεία ἀγάπη. Αὐτὸ ποὺ ἄρδευε εὐλογημένα τὴν καρδιὰ του ἦταν ἡ συμπάθεια, τὸ ἔλεος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συγχώρηση τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν παρέλειπε νὰ λέει: «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητι μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Πραγματικὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Τελώνη ἀποκαλύπτεται ἕνα μεγάλο θαῦμα ποὺ μπορεῖ νὰ συντελεστεῖ στὸν καθένα

ὁ ὁποῖος θὰ θελήσει ν’ ἀκολουθήσει τὴ δική του πορεία. Ἐγκολπώθηκε τὴν ὑψοποιὸ ἀρετὴ τῆς ταπεινοφροσύνης. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν πολὺ χαρακτηριστικά: «Στολὴ τῆς θεότητος ἐστὶν ἡ ταπεινοφροσύνη». Ἄλλωστε καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται στὴν ταπείνωσή Του.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὅταν ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ εἶναι δεκτικὸς στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ καρπὸς ποὺ γεννᾶται μέσα μας εἶναι ἡ πραότητα καὶ ἡ ταπείνωση. Ἰδιαίτερα ἡ ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης ποὺ τόσο ἐξυμνεῖται ἀπὸ τὴν πατερικὴ γραμματεία, ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν καὶ κυρίως τὴ βάση στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ στηρίζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ περάσει ἀπὸ τοὺς σταθμοὺς τῆς μεγάλης αὐτῆς πνευματικῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου. Ἂς μὴν λησμονοῦμε, λοιπόν, ὅτι «ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται καὶ ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται». Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 5

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

2 Φεβρουαρίου 2014

Λουκᾶ β, 22-40

Ρήματα ζωῆς αἰωνίου καλούμαστε νὰ ἀκούσουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σὲ κάθε εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀναγιγνώσκεται στοὺς ἱεροὺς μας ναούς. Ρήματα σωτηρίας, πνευματικῆς καθάρσεως καὶ χαρᾶς. Κάθε μία λέξη εἶναι καὶ μία πρόσκληση γιὰ τὴ μίμηση τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας, μέσω τοῦ παραδείγματός Του. Δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε οὔτε λεπτό, ἀλλὰ ἀντιθέτως μὲ τὸ παράδειγμά Του στάθηκε φωτεινὸς ὁδοδείκτης.

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, μᾶς ἔδωσε τὸ παράδειγμα πηγαίνοντας νὰ καθαριστεῖ ὁ ἄσπιλος καὶ τέλειος Θεός. Ὁ Κύριος προσφέρεται τεσσαρακονθήμερον βρέφος στὸ ναὸ τῆς δόξης Του. Σὲ ἕνα χῶρο δηλαδή ποὺ κατὰ μυστικὸ τρόπο οἰκοδομήθηκε γι’ Αὐτὸν πρὶν ἀπὸ αἰῶνες καὶ ἀφιερώθηκε στὴ δική του λατρεία. Θαυμαστὸ αὐτὸ τὸ μυστήριο, ἀφοῦ σὰν νήπιο ταπεινὸ ὑπόκειται στὶς διατάξεις ἑνὸς Νόμου καὶ μετέχει, ὡς πρωτότοκος τῆς παρθένου τῆς Ναζαρέτ, στὴν ἑορτὴ τῶν "καθαρσίων", Αὐτὸς ὁ ἴδιος Νομοδότης καὶ ὑποκείμενος ἀπὸ φιλανθρωπία στὸν Νόμο.

Τὸ γράμμα τῶν ἐντολῶν, λοιπόν, πληροῦντες ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Παρθένος Μαρία, ἀνῆλθαν τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ προσφέρουν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ. Τὸ ζευγάρι ὑποδέχθηκε στὸ ναὸ ὁ ὑπερήλικας Προφήτης Συμεών, ὁ ὁποῖος πρόσμενε τὸ Ποθούμενο πασῶν τῶν γενεῶν, ἔχοντας τὴν θεϊκὴ πληροφορία πὼς δὲν θὰ γνωρίσει θάνατο πρὶν δεῖ τὸν Χριστὸ Μεσσία. Στὸ πρόσωπό του, ὅλες οἱ προσδοκίες, οἱ ἐπαγγελίες καὶ οἱ προφητεῖες λαμβάνουν νόημα καὶ ἀποκαλύπτονται στὸ φῶς. "Νῦν ἀπολύεις..." λέει ὁ μύστης καὶ γίνεται μάρτυρας καὶ κήρυκας τῆς θεοφάνειας. Ὁ Συμεὼν ξεπερνάει σὲ τιμὴ καὶ χάρη τὸν ἴδιο τὸν Μωϋσῆ καὶ τὸν Ἠσαία ποὺ εἶδαν τὸν Θεὸ σὲ ὀπτασία ἄσαρκο καὶ "κεκαλυμμένο". Μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ καὶ αὐτὸς σὰν τὸν Πρόδρομο ὅτι ὑπάρχει μακαριότερος τῶν προφητῶν γιατί στὰ χέρια του κράτησε τὴν Ἐλπίδα μὲ σάρκα καὶ ὀστά. Σὲ αὐτὸ συνηγορεῖ καὶ ἡ προφήτιδα Ἄννα, θυγατέρα τοῦ Φανουὴλ, ὁμολογώντας:" Τοῦτο τὸ βρέφος τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ ἐστερέωσε".

Ὁ Χριστὸς ὡς ἀποκάλυψη στὸν κόσμο εἶναι γιὰ τὸν Συμεὼν "σημεῖον ἀντιλεγόμενον". Εἶναι κριτήριο ἀποκάλυψης πολλῶν λογισμῶν, διχοτομητής τῆς ἱστορίας καὶ τῆς θεώρησής της ἀπὸ τοὺς κριτὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Εἶναι τὸ μέσον ἀνάστασης ἢ πτώσης, φωτὸς καὶ σκότους. Προσκαλεῖ καὶ σώζει ἢ ἀπορρίπτεται. Εἶναι σκάνδαλο ἢ δικαίωση. Ὁπωσδήποτε εἶναι κάποιος ποὺ θὰ πάθει, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἄλλοι θὰ ἀγαπήσουν καὶ ἄλλοι θὰ μισήσουν. "Ρομφαῖα" θὰ διαπεράσει τὴν καρδιὰ τῆς Μητέρας Του, γιατί αὐτὸ τὸ "σημεῖον" ποὺ λέγεται Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι δυσβάσταχτο γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἀγάπησε μᾶλλον τὸ σκοτάδι παρὰ "τὸ φῶς, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον".

Ἐκπληρώνοντας τὶς προσταγὲς τοῦ νόμου ἐπέστρεψαν ὁ Ἰησοῦς μὲ τοὺς γονεῖς Του στὴ Ναζαρέτ, ὅπου μεγάλωνε καὶ δυνάμωνε πνευματικὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς σαρκώθηκε καὶ ἦρθε στὴ γῆ κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Πατρός Του, γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὴ φθαρεῖσα ἀπό τήν ἁμαρτία φύση τῶν ἀνθρώπων καί νά νικήσει τό θάνατο. Εἶναι γιὰ μᾶς τὸ παράδειγμα τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ταπεινώσεως. Ἔκανε ὑπακοὴ στὸν Πατέρα καὶ ταπεινώθηκε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ δημιουργήματά Του. Φόρεσε τὴν χωμάτινη σαρκικὴ στολὴ καὶ ὑπέμεινε τοὺς ἐμπτυσμοὺς καὶ τὰ ραπίσματα. Μᾶς ἔδωσε τὰ πάντα. Μᾶς ἔδειξε τὸ δρόμο λέγοντάς μας «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός…». Ὑποτάχθηκε στὸν Πατέρα καὶ μᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ πετύχουμε τὴ θέωση. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν νόμων, ὅπως μᾶς τὸ ἐπιβεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας μας κάνοντας πράξη τοὺς νόμους τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἔθεσε.

Οἱ νόμοι εἶναι ἁπλοὶ καὶ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὶς δέκα ἐντολές, γιὰ νὰ καταλήξουν στὴν τελειοποίησή τους στὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἡ σωτηρία μας δὲν εἶναι κάτι δύσκολο καὶ ἄφθαστο. Μόνο ποὺ ὑπάρχει μία προϋπόθεση γιὰ νὰ εἶναι εὔκολη ἡ σωτηρία μας. Αὐτή ἡ προϋπόθεση ὀνομάζεται ἀγάπη. Ξεκινάει ἀπὸ μία λέξη καὶ καταλήγει σὲ ἕναν τρόπο ζωῆς, ὅπως μᾶς τὸ δήλωσε καὶ ὁ Ἰησοῦς λέγοντας «ἶνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κορυφὴ καὶ ἡ τελείωση κάθε ἀνθρώπου. Χωρὶς ἀγάπη κανένας δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει στὸ τέρμα τῆς πνευματικῆς του πορείας, ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν περίφημο «Ὕμνο τῆς Ἀγάπης»: «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὅρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν εἰμὶ».

Προσπαθώντας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ, νὰ φέρουμε εἰς πέρας τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολὲς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας βρίσκουμε μπροστά μας πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια. Νὰ μὴν πτοηθοῦμε, διότι ὁ Θεός ποτέ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Ὁ ἀγώνας μας σίγουρα εἶναι δύσκολος, μὰ ἄν ἡ καρδιά μας διψᾶ γιὰ τὸ ἀθάνατο ὕδωρ τῆς λύτρωσης, τότε σίγουρα οἱ προ­σπάθειές μας θὰ καρποφορήσουν καρπούς ὑγιεῖς καί σωτήρι­ους. Ἀμήν.                       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

















ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 4

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (τοῦ Ζακχαίου)

26 Ἰανουαρίου 2014

Λουκᾶ ιθ', 1-10

Ἡ πορεία διὰ μέσου τῆς μετάνοιας καταξιώνει τὸν ἄνθρωπο σὲ πνευματικὲς κορυφογραμμές. Ἀκριβῶς, σ’ αὐτὴ τὴ χρονικὴ στιγμὴ ἡ Ἐκκλησία προβάλλοντας τὸ παράδειγμα τοῦ Ζακχαίου στέλνει τὸ πιὸ ἰσχυρὸ μήνυμα στὸν ἄνθρωπο. Ὅσο καὶ ἂν ἔχει πέσει στὴ ζωή του, ὅσο καὶ ἂν βιώνει τὴν τραγικὴ ὀδύνη στὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας ἁπλώνεται σ’ ἕνα εὖρος ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ βυθίζεται στὸ σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας. Ἀντίθετα, ἡ ἐκζήτηση τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγει τοὺς ὁρίζοντες τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς χαρᾶς καὶ μεταβάλλεται σὲ ὁδοδείκτη ἀληθινῆς ζωῆς. Αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ Ζακχαῖος, ὁ ὁποῖος, ζητοῦσε μετὰ μανίας νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ.

Γιατί ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει νὰ προβάλλει ὡς παράδειγμα τὴν περίπτωση τοῦ Ζακχαίου; Γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὸ ἀποκρυπτογραφοῦνται μηνύματα οὐράνιας ἀκτινοβολίας. Ὁ Ζακχαῖος, δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀπέναντι στὸν ὁποῖο οἱ ὑπόλοιποι συνάνθρωποί του ἔτρεφαν ἐκτίμηση καὶ σεβασμό. Χρησιμοποιοῦσε κάθε εἶδος ἀδικίας, ἐκμετάλλευσης, καταπίεσης καὶ ἀπάτης. Ἦταν ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος κατέκλεβε τοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς συνήθως τοὺς ἔχουμε ξεγραμμένους ἀλλὰ καὶ καταδικασμένους στὴν ὁδὸ τῆς ἀπώλειας. Καὶ ὅμως, αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ζητοῦσε νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ. Τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ δημιούργησε μέσα του αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία; Οἱ ἀδικίες ποὺ διέπραττε καθημερινὰ τὸν εἶχαν χωρίσει τόσο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του. Αὐτὴ ἡ παγερὴ μοναξιὰ ποὺ βίωνε, ὄχι μόνο δὲν τὸν ὁδήγησε στὴν ἀπελπισία ἀλλὰ τὸν βοήθησε νὰ μαζευτεῖ στὸν ἑαυτό του. Ἄφησε μία ἰσχυρὴ δύναμη ποὺ ἀναδυόταν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του νὰ ἐνεργοποιηθεῖ καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ εἰσέρχεται στὶς τροχιὲς τῆς θείας ἀγάπης καὶ παρουσίας. Αὐτὴ ἡ δύναμη εἶναι ἡ «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ὁποία ὅμως, ὅταν ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ κυριεύεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀμαυρώνεται καὶ ἀναποδογυρίζεται, μὲ ἀποτέλεσμα νά αἰσθανόμαστε τὴν ὀδύνη τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ ὡς μία φοβερὴ τραγικότητα.

Ἡ ὑπέρβαση ποὺ ἀποτόλμησε ὁ Ζακχαῖος νὰ ἐπιζητεῖ νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ, βρίσκει τὴν ἀντιστοιχία της στὴν κίνηση ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε ὅλοι στὴ ζωή μας, νὰ ἀναζητοῦμε, σὲ ὅποια κατάσταση κι ἂν βρισκόμαστε, τὸ Ἀρχέτυπό μας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι τὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα. Σὲ ὁποιαδήποτε κατάσταση καὶ ἂν βρεθοῦμε, ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ἀναζητήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ συναντηθοῦμε μαζί Του, ὅπως τότε ὁ Ζακχαῖος, ὁ ὁποῖος δὲν δίστασε προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὸν εὐγενῆ αὐτὸ του στόχο νὰ «ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν». Ὁ Ζακχαῖος δὲν πτοεῖται μπροστὰ στὰ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια ποὺ ὑψώνονται μπροστά του: φυσικά, κοινωνικὰ καὶ πνευματικά. Τὰ πνευματικὰ ἀφοροῦν στὴν ἁμαρτωλότητά του ποὺ τὸν κρατοῦσε σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὰ φυσικὰ ἀφοροῦσαν στὸ ὅτι ἦταν μικρόσωμος. Τὰ κοινωνικὰ ἦταν ἀκόμα πιὸ ἔντονα, ἀφοῦ εἶχαν νὰ κάνουν μὲ μία ἔντονη προκατάληψη καὶ στιγματισμὸ ποὺ ἀπέρρεαν ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη.

Τίποτε ὅμως ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω δὲν ἀναστέλλει τὴν μεγάλη ἐπιθυμία τοῦ Ζακχαίου νὰ δεῖ τὸν Χριστό. Πλημμύριζε ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή του ἀπὸ χαρὰ ποὺ ἔβλεπε τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ἡ Πατερικὴ σοφία μᾶς διδάσκει ὅτι, ὅποιος θέλγεται ἀπὸ τὴ θέα τοῦ προσώπου βρίσκεται σὲ ἀνεπτυγμένη πνευματικὴ κατάσταση. Ἄλλωστε ὁ Παράδεισός μας, ὁ Χριστός, εἶναι ἡ θέα τοῦ Προσώπου Του, ποὺ μᾶς χαρίζει τὴν ἀτέλειωτη μακαριότητα. Εἶναι «ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀπέραντος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ Σοῦ Προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ ὁδὸς τῆς ἐκζήτησης τῆς θέας τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλὴς στὴ ζωή μας. Αὐτὸ τὸ δρόμο ποὺ ἀκολούθησε ὁ Ζακχαῖος βάδισαν καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι κοσμοῦν τὸ εὐλογημένο στερέωμά της. Αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ ὅσιος Ξενοφῶν, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμοῦμε σήμερα. Ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅταν λέει «θάρσει τέκνον, θάρσει θύγατερ», μᾶς παραπέμπει στὴν «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» μέσα μας καὶ τὴν θεϊκὴ συγγένειά μας μαζί Του κατὰ τρόπο ποὺ μᾶς ἑλκύει πάντοτε στὴν ἀναζήτησή Του.   Ἀμήν.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 3

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (τῶν Δέκα Λεπρῶν)

19 Ἰανουαρίου 2014

Λουκᾶ ιζ', 12-19

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς φέρνει ἐνώπιον μίας πραγματικότητας ἡ ὁποία μαστίζει καὶ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο.  Εἶναι τὸ φαινόμενο τῆς ἀχαριστίας τὸ ὁποῖο χαράσσει ἀποστάσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἔχουμε συγκεκριμένα τὴν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν. Ἡ ἀρρώστια τοὺς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ τοὺς ἀποξένωσε ἀπὸ οἰκείους, συγγενεῖς, φίλους καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ἔρημο τῆς παγερῆς μοναξιᾶς. Οἱ δυστυχισμένες αὐτὲς ὑπάρξεις περίμεναν τὴ στιγμὴ ἐκείνη ποὺ θὰ ἀπαλλάσσονταν ἀπὸ τὴν τρομερὴ κατάσταση στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει.  Καὶ ἀκριβῶς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ περιέπεσε στὴν ἀντίληψή τους ὅτι μποροῦσαν νὰ πλησιάσουν τὸ Χριστὸ ὁ ὁποῖος θεράπευε θαυματουργικὰ διάφορες ἀσθένειες καὶ μάλιστα ἀνίατες, γεννήθηκε μέσα τους μία ζωντανὴ ἐλπίδα.

Ὅταν λοιπὸν ἔφθασε ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ περνοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχή τους, θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία καὶ ὅταν αὐτὴ τοὺς προσφέρθηκε ἄρχισαν νὰ φωνάζουν δυνατά: “Ἰησοῦ ἐπιστάτα ἐλέησον ἡμᾶς”.  Ἡ προσφώνηση “ἐπιστάτα” μαρτυροῦσε ὅτι ἀναγνώριζαν τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς ὅπως καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ποὺ συναντοῦσε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων, ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως στὸ αἴτημά τους καὶ τοὺς ὑπέδειξε νὰ μεταβοῦν στοὺς Ἱερεῖς ποὺ τότε ἦταν ἁρμόδιοι γιὰ θέματα ὑγείας γιὰ νὰ δείξουν τὰ σώματά τους καὶ νὰ τύχουν θεραπείας. Στὸ δρόμο ποὺ πήγαιναν ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἦταν τελείως καλὰ καὶ ἡ λέπρα εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τὰ σώματά τους. Καθαρίστηκαν καὶ ἀποκαταστάθηκε πλήρως ἡ ὑγεία τους.

Τὸ πιὸ φυσικὸ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἦταν νὰ τρέξουν ὅλοι νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Κύριο. Ὅμως μόνο ὁ ἕνας τὸ ἔπραξε. Μόνο αὐτὸς ἔνοιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει καὶ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του.

Τὸ περιστατικὸ τῶν δέκα λεπρῶν βλέπουμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή. Ἀπὸ τὸ Θεὸ ὅλοι μας παίρνουμε ἄπειρες δωρεὲς καὶ εὐεργεσίες.  Μάλιστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι πολὺ κατηγορηματικὸς στὴν περίπτωση αὐτή, ἐπισημαίνοντας ὅτι τίποτε δὲν ἔχουμε ποὺ νὰ μὴν τὸ ἔχουμε λάβει ὡς δωρεὰ ἀπὸ τὸν Πανάγαθο Θεό. Ὅλα ὅσα διαθέτουμε ὡς ἱκανότητες εἶναι θεῖες δωρεές.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὴ Χρυσοστομικὴ αὐτὴ ρήση, θὰ πρέπει νὰ θεωροῦμε ὡς καθῆκον καὶ χρέος μας νὰ εὐχαριστοῦμε, νὰ δοξολογοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Πανάγαθο Θεὸ γιὰ ὅσα μᾶς προσφέρει καθημερινά.

Ἡ εὐχαριστία αὐτὴ δὲν περιορίζεται σὲ μία τυποποιημένη ἐκφορὰ λόγων, ἀλλὰ πρέπει νὰ πηγάζει ἐκ βάθους καρδίας καὶ νὰ ἐκφράζει μία ὁλοκληρωμένη στάση ποὺ θὰ πρέπει νὰ τηρεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του.

Ἂς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ ἑνὸς λεπροῦ ποὺ ἐπέστρεψε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Κύριο. Αὐτό μποροῦμε νὰ τὸ πετύχουμε μόνο ἂν στὴ ζωὴ μας ὅλα ὅσα ἔχουμε καὶ διαθέτουμε, τὰ ἀναφέρουμε εὐχαριστιακὰ πρὸς τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποκτοῦν ἀξία καὶ τὰ ὁποιαδήποτε ὑλικὰ ἀγαθὰ στὰ χέρια μας, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς ὡς ὑπάρξεις νὰ ἀπογειωνόμαστε σὲ ὕψη πνευματικὰ ὅπως μᾶς δείχνει καὶ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα ποὺ κατέλειπε σ’ ἐμᾶς ἡ στρατιὰ τῶν ἁγίων ποὺ κοσμοῦν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν.

                                                                                                                                         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου






ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 2

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα

12 Ἰανουαρίου 2014

Ματθ. δ΄, 12-17

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση ἀνοίγει ἐνώπιόν μας ἀλήθειες οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦν στὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ προσφέρει μόνον ὁ Χριστός. Βέβαια, κάποια φῶτα ὑπῆρχαν καὶ στὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ αὐτὰ ἦταν πολὺ ἀμυδρὰ καὶ ἀδύναμα γιὰ νὰ φωτίσουν τὸ δρόμο τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὴν πραγματικὴ σωτηρία. Αὐτὰ τὰ φῶτα ἀφοροῦν στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ διατύπωναν μὲν κάποιες “σοφίες” οἱ ὁποῖες ὅμως ἐκινοῦντο σὲ πολὺ ρηχὰ νερὰ καὶ δὲν εἶχαν καθόλου τὸ βάθος τοῦ ζωντανοῦ νεροῦ ποὺ προσφέρει ἡ ἀστείρευτη πηγὴ τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸ ποὺ διαλύει καὶ ἐξανεμίζει πραγματικὰ τὰ σκοτάδια τῆς ζωῆς καὶ ἀπεγκλωβίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πολλαπλὰ ἀδιέξοδά του εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τὸ Φῶς αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ βοηθᾶ τὸν κάθε ἄνθρωπο νὰ ὁδηγήσει τὰ βήματά του στὴν ἀλήθεια τῆς ζωῆς καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Εἶναι ἐκεῖνο ἀκόμα ποὺ δείχνει τὸν προορισμό μας πάνω στὴ γῆ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποὺ προανήγγειλε ὁ προφήτης Ἠσαΐας, πολλοὺς αἰῶνες πρὶν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ: “Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς”.

Στὴν πραγματικότητα ὁ Χριστὸς παρομοιάζεται μὲ τὸν ἥλιο. Εἶναι ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρεται ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ φωτίζει ἐκτυφλωτικὰ τὴν πορεία ποὺ καλεῖται κάθε χριστιανὸς νὰ ἀκολουθήσει στὴ ζωή του. Ἡ πορεία αὐτὴ φωτίζεται κατὰ τρόπο ποὺ νὰ δίνει μία πληρότητα ζωῆς στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὴν κατάκτηση πνευματικῶν κορυφῶν. Εἶναι ἡ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος καταξιώνεται ὡς πρόσωπο, μὲ ὅλη τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξία ποὺ τοῦ προσφέρει ἡ μητέρα του Ἐκκλησία.

Πραγματικά, σήμερα ἡ ζωὴ μας βυθίζεται πολλὲς φορὲς στὰ σκοτάδια τῶν ἀδιεξόδων στὰ ὁποῖα ὁδηγεῖ ἡ ἀλαζονικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀφήνει ἔξω ἀπὸ τὴ ζωὴ του τὸ Θεό. Τότε καταντᾶ ἡ ζωὴ του ἄχαρη καὶ δοκιμάζει, μὲ ὅ,τι συνεπάγεται αὐτό, ὀδυνηρὲς γεύσεις θανάτου. Μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀκαταστασία, ὁ ἄνθρωπος ψάχνει νὰ βρεῖ κάποια φῶτα. Πολλὲς φορὲς ὅμως ὁ ἴδιος ἀρνεῖται νὰ συναντήσει τὸ πραγματικὸ Φῶς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ ἀνοίγεται διάπλατα μέσα ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμφωνα μὲ τὴν πατερικὴ σκέψη, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ παρατεινόμενο στοὺς αἰῶνες. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ ἄνθρωπος σήμερα καλεῖται νὰ πλησιάσει τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐγκολπωθεῖ τὰ σωτήρια ἐκεῖνα μηνύματα ποὺ μεταφράζονται, σύμφωνα καὶ μὲ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων μας, σὲ πράξη καθημερινῆς ζωῆς. Εἰδικότερα, ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς καλεῖται νὰ δεῖ τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸ μέσα ἀπὸ τὸ Εὐχαριστιακὸ Δεῖπνο ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία στὴ Θεία Λειτουργία. Μόνο τότε μπορεῖ νὰ βρίσκει ἐπαλήθευση καὶ νὰ μετουσιώνεται σὲ μαρτυρία τὸ “...εἴδομεν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸν ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον...”. Ἀμήν.                                                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

          Τα Άγια Θεοφάνεια  εορτάστηκαν και φέτος στην ενορία μας  με κάθε εκκλησιαστική ευλάβεια. Με την    εορτή  των Φώτων και  τον Αγιασμό των υδάτων, ολοκληρώθηκαν οι εορτές του Δωδεκαημέρου.

           Από την παραμονή  των Θεοφανείων ο ιερέας  τέλεσε τον «Μικρό Αγιασμό», οι πιστοί έφεραν το άγιο φως στα σπιτικά τους με τα φαναράκια τους ενώ ο εφημέριος   περιήλθε όλα τα σπίτια της ενορίας μας με το Σταυρό και ένα κλωνί  βασιλικό για να αγιάσει όλους τους ενορίτες και τα σπιτικά τους.

        Ανήμερα των Θεοφανείων ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού   Πρωτοπρεσβύτερος  Βασίλειος Φιλιππάκης, τέλεσε την Ιερά Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, με κατάνυξη και  μεγαλοπρέπεια,  ενώ έψαλλαν οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας, υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού μας Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

Ο ιερέας τέλεσε τον «Μεγάλο Αγιασμό»  εις το μέσον του Ιερού Ναού   εκεί όπου είχε  διακοσμηθεί   με  κλαδιά από φοίνικες.

      Γεμάτη η εκκλησία  μας από πλήθος πιστών  παρακολούθησαν   με συγκίνηση και  ευλάβεια την μεγάλη ημέρα των Θεοφανείων.

               Τρία   ολόλευκα περιστεράκια  εκκλησιάστηκαν κι αυτά μέσα σε κλουβάκι,  περιμένοντας υπομονετικά,  την ώρα της απελευθέρωσής τους – ένδειξη  ειρήνης και φιλίας αλλά και το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος.- 

        Μετά το τέλος των Ιερών Ακολουθιών  ο π. Βασίλειος με τους Ιεροψάλτες και ολόκληρο το εκκλησίασμα  εξήλθαν του Ιερού Ναού  ψέλνοντας το:  «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές».

        Στο  παραδοσιακό και ιδιαίτερα  διακοσμημένο πηγαδάκι που βρίσκεται στην είσοδο του Ιερού Ναού  τέλεσε τον αγιασμό των υδάτων,   ρίχνοντας τον  Σταυρό  μέσα, ενώ παράλληλα  άφησε ελεύθερα τα  3 λευκά περιστεράκια που  βρίσκονταν  μέσα στο κλουβί.

       Ολος ο κόσμος ευχαριστήθηκε  και απόλαυσε  την  Μεγάλη Ημέρα  των Φώτων ευχόμενοι και του χρόνου  να είμαστε όλοι καλά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 1

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων

5 Ἰανουαρίου 2014

Μάρκ. α, 1-8

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρὸ τῶν Φώτων ἀναφέρεται στὴ δράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, στὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου ἐκπληρώνονται δύο προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὴν πρώτη σημειώνεται ὅτι ὁ Θεὸς θ’ ἀποστείλει τὸν προάγγελό του γιὰ νὰ προετοιμάσει τὸ δρόμο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία, ὁ ὁποῖος θὰ φέρει τὴ σωτηρία στὸν κόσμο. Στὴ δεύτερη, ὁ προφήτης Ἠσαΐας ἐμφανίζει τὸν Πρόδρομο ὡς «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» ποὺ συμβουλεύει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑτοιμαστοῦν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας.

Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἀπόστολος Μᾶρκος, ἀπὸ τὸ εὐαγ-γέλιο τοῦ ὁποίου ἀντλεῖται ἡ σημερινὴ περικοπή, ὁ Ἰωάννης στὴν ἔρημο πρόσφερε βάπτισμα μετανοίας «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Ὅλοι ἔτρεχαν γιὰ νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ αὐτὸν στὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες τους. Σύμφωνα μὲ τὶς περιγραφές, ὁ Ἰωάννης ἔφερε ἔνδυμα ἀπὸ τρίχες καμήλας καὶ ζώνη δερμάτινη γύρω ἀπὸ τὴ μέση του, ἐνῶ ἡ τροφὴ του ἦταν πολὺ λιτή. Τρεφόταν μὲ μέλι ἄγριο καὶ ἀκρίδες. Ὁ Ἰωάννης ἐπειδὴ ἦταν μεγάλη μορφὴ, σὲ σημεῖο μάλιστα ποὺ κάποιοι τὸν ἐκλάμβαναν ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, δὲν παρέλειπε νὰ διευκρινίζει συνεχῶς ὅτι «ἔρχεται πίσω μου ὁ ἰσχυρότερός μου, ποὺ δὲν εἶμαι ἄξιος οὔτε τὰ ὑποδήματά του νὰ λύσω. Ἐγὼ σᾶς βαπτίζω μὲ νερό, ἐκεῖνος ὅμως θὰ σᾶς βαπτίσει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα».

Ἡ ἔκφραση «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ἀποτυπώνει τὴν ὅλη παρουσία τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Στὴν πνευματικὴ ἐρημία ποὺ ἀποκαλυπτόταν ἔντονα καὶ στὴ δική του ἐποχή, μέσα στὴν τραγικότητα ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, μέσα στὴ γενικότερη ἀπελπισία ποὺ κυριαρχοῦσε στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, προετοίμασε τὸ δρόμο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν προτροπὴ «μετανοεῖτε». Ἡ μετάνοια, δὲν εἶναι βέβαια μία ἐπιφανειακὴ κατάσταση, ἀλλὰ μία βαθιὰ ὑπαρκτικὴ στάση, ποὺ ἀλλάζει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καθιστᾶ δεκτικὸ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἑτοιμάζει γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸ σωτήριο μήνυμά του: Νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία του.

Πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ συνέρρεαν γιὰ νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωάννη καὶ ἀκολούθως νὰ βαπτισθοῦν στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἦταν τὸ τέρμα ἀλλὰ μόνο ἡ ἀρχή. Ἡ ἀρχὴ μίας πορείας ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ παρέπεμπε κατευθείαν στὸ πρόσωπό του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰωάννης δὲν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐπαναπαυθοῦν μόνο στὴ δική του διδασκαλία οὔτε νὰ περιοριστοῦν μόνο στὸ δικό του βάπτισμα ἢ στὸ δικό του πρόσωπο. Δείχνει μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὸ βάπτισμά του τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ φέρει ἁπλὰ συγχώρεση στοὺς ἀνθρώ-πους, ἀλλὰ τὴν πνευματικὴ ἀνακαίνιση καὶ τὴν πραγματικὴ σωτηρία. Γι’ αὐτὸ καὶ γίνεται σαφὴς διάκριση ἀνάμεσα στὸ δικό του βάπτισμα, τὸ ὁποῖο ἐπικεντρώνεται στὸ νερό, καὶ στὸ βάπτισμα ποὺ θὰ ἐγκαινίαζε ὁ Χριστὸς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἡ μετοχὴ στὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ πνευματικὴ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ δυνατότητα νὰ βιώνει τὴ χαρὰ τῆς παλιγγενεσίας, προϋποθέτει τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας, τὸν ὁποῖο ἄνοιγε ἡ παρουσία τῆς μεγάλης μορφῆς τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Χωρὶς τὴ μετάνοια, ἡ ὁποία μεταφράζεται σὲ στάση ζωῆς ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο ἀλλὰ καὶ τὴν κτίση ὁλόκληρη, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γίνει δέκτης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐσωτερικὴ δηλαδὴ κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ συμμετοχὴ στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης ποὺ ξεδιπλώνει ὁ Θεὸς μέσα στὴν εὐρυχωρία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ σταθερὲς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἐγκολπωθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴ σωτηρία του. Πραγματικά, τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο φανερώνεται ἀπὸ τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματά του. Μία τέτοια δωρεὰ εἶναι καὶ ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία συνιστᾷ μία εὐλογημένη ἐκκίνηση γιὰ μία καινούργια ἐν Χριστῷ ζωή.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἴσως ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦν στὴν καθημερινή του ζωὴ νὰ δυσκολεύεται νὰ κατανοήσει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς μετάνοιας, ὡς νέου τρόπου ὕπαρξης καὶ ζωῆς. Ἴσως ἡ προτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ μία τέτοια εὐλογημένη πορεία νὰ ἀκούεται σὰν «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», δηλαδὴ σὰν οὐτοπικὲς καταστάσεις. Ὡστόσο, ἡ ἀλήθεια, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία μπορεῖ ν’ ἀναπηδήσει τὸ χαροποιὸ μήνυμα τῆς ζωῆς, βρίσκεται μόνο στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Ὁ ἄνθρωπος βλέπουμε νὰ βυθίζεται ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ κρίσεις καὶ ἀδιέξοδα, ἐνόσω ἀφήνει τὴν ὕπαρξή του ἀποσυνδεδεμένη ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴ Χριστοῦ. Ἂς ἀφήσουμε, λοιπόν, τὰ ὦτα τῆς καρδιᾶς μας ἀνοιχτὰ καὶ τὶς καρδιὲς μας ἕτοιμες καὶ δεκτικές. Ἂς ἐπανεύρουμε ἀκόμα τὴν ἐλπίδα μας στὸ μήνυμα τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννη: «μετανοεῖτε». Ἀμήν.            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 ΚΑΙ  ΑΓΙΟΥ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

       Χαρούμενα σήμανε η καμπάνα το πρωϊ της Πρωτοχρονιάς. Η Παναγία μας προσκαλούσε όλους στην εκκλησία να εορτάσομε   την Μεγάλη ημέρα. Η χορωδία των Ιεροψαλτών  με τον χοράρχη κ. Θ. Κουτσούδη  και ο Πρωτοπρεσβύτερος εφημέριος του Ιερού Ναού Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης  έψαλλαν τα ωραιότατα τροπάρια   της ιδιαίτερης  σημερινής ημέρας  του Μ. Βασιλείου. 

       Περί το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εορτάζον  π. Βασίλειος ο οποίος  ήταν  ιδιαίτερα συγκινημένος και φορτισμένος λόγω της ημέρας  έκοψε την βασιλόπιτα  εντός του Ιερού Ναού  τιμώντας καθ έναν ξεχωριστά. Εκείνους που    προσφέρουν  τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία μας. Κατόπιν πρόσφερε  όπως κάθε χρόνο άλλωστε, από ένα βασιλοπιτάκι σε όλο το εκκλησίασμα  και ο ευρών το φλουρί θα έπαιρνε δώρο από   την εκκλησία  μας  μία ευλογημένη εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου.

       Eυχές  πολλές δέχθηκε ο εφημέριος  από τον κάθε ένα ξεχωριστά για την ονομαστική του εορτή. Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά ευχή όλων μας.