ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 26

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«δεῦτε ὀπίσω μου» (Ματθ. 4, 19)

26 Ἰουνίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀπὸ αὐτὴν τὴν Κυριακὴ ἀρχίζει ἕνας νέος λειτουργικὸς κύκλος στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ θεοφόροι Πατέρες ὅρισαν νὰ διαβάζεται ἡ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ Ματθαίου, ἡ ὁποία περιγράφει τὴν πρόσκληση ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς στὴν ἀρχὴ τοῦ δημοσίου βίου Του πρὸς τοὺς πρώτους μαθητὲς καὶ ἀποστόλους Του.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ κείμενο μᾶς λέει: Ἐνῶ περπατοῦσε ὁ Χριστὸς κοντὰ στὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς. Τὸν Σίμωνα, τὸν ὁποῖο κατόπιν ὀνόμασε Πέτρο, καὶ τὸν Ἀνδρέα, τὸν ἀδελφό του, οἱ ὁποῖοι ἔρριχναν δίχτυα στὴν θάλασσα, γιατὶ ἦταν ψαράδες, καὶ τοὺς λέει: «Ἀκολουθήστε με καὶ θὰ σᾶς κάνω ἱκανοὺς ἀντὶ γιὰ ψάρια νὰ ἁλιεύετε ἀνθρώπους‧ αὐτοὺς θὰ τοὺς ἑλκύετε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μὲ τὰ πνευματικὰ δίχτυα τοῦ κηρύγματος». Καὶ αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίχτυα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν.  Καθὼς ο Κύριος προχώρησε πιὸ πέρα, εἶδε ἄλλους δύο ἀδελφούς, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, τοὺς γιοὺς τοῦ Ζεββεδαίου, καὶ τοὺς κάλεσε καὶ αὐτούς.

Ὁ ἅγιος Βασίλειος ἐπίσκοπος Σελευκείας σχολιάζει: «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἐσᾶς, λέγει ὁ Χριστός, ἦλθα νὰ θηρεύσω. Ἁλιεῖς ἐπιζητῶ καὶ ὄχι βασιλεῖς‧ ναῦτες προτρέπω καὶ ὄχι δυνάστες‧ παύσατε νὰ ἀγωνίζεσθε μὲ τὴν ἄψυχη θάλασσα. Μεταφέρετε γιὰ χάρη μου τὴν ἁλιευτικὴ τέχνη σας στὴν ξηρά.  Ἐδῶ ὑπάρχει πέλαγος ἀσέβειας. Σ’ αὐτὸ ἁπλώστε γιὰ χάρη μου τὰ δίχτυα σας καὶ θηρεύσετε τὴν εὐσέβεια. «Δεῦτε ὀπίσω μου». Μαθητὲς δικοί μου καὶ καθηγητὲς τῆς Οἰκουμένης. Χρησιμοποιήστε τὴν τέχνη σας γιὰ ἁλιεία οὐράνια. Θάλασσα εἰδωλολατρίας ἁπλώνεται παντοῦ. Ἀπὸ νέφος πολυθεΐας καλύπτεται ἡ κτίση. Βυθὸς ἀσεβείας ἔχει κατακλύσει τὰ πάντα. Πνίγονται ἄνθρωποι κάτω ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ κύματα. Σὲ ἁλιεῖς θὰ ἀναθέσω τὴν θεραπεία τους. Τὴν ἰδική σας τέχνη ἐπιζητεῖ τὸ πάθος τοῦτο. Καὶ οἱ ἁπλοὶ ψαράδες τῆς Τιβεριάδας θὰ ἀναρωτηθοῦν καὶ θὰ Τοῦ ποῦν: μᾶς βλέπεις νὰ ταλαιπωρούμεθα μὲ τὴν θάλασσα καὶ, ἐνῶ ἡ τέχνη κηρύτττει τὴν εὐτέλεια, Ἐσὺ λέγεις: «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»; Ποιὸν πλοῦτο ἐπικαλούμενοι, πές μας, θὰ ἑλκύσουμε τοὺς ἀκροατές; Ἤ μήπως θὰ τοὺς δείξουμε τὰ σκισμένα δίχτυα καὶ θὰ συλλάβουμε σὰν θηράματα τοὺς λαούς; Ποιὰ ρητορικὴ ἱκανότητα χρησιμοποιώντας θὰ σαγηνεύσουμε, μὲ τὴν καλλιέπεια τοῦ λόγου, τὶς ἀκοές; Ἤ μήπως μὲ ναυτικὲς ἐκφράσεις θὰ αἰχμαλωτίσουμε τὶς ψυχὲς τῶν βασιλέων; Ἰχθεῖς ἐμάθαμε νὰ ἁλιεύουμε, ὄχι ἀνθρώπους. Καὶ ὁ Κύριος θὰ ἀπαντήσει στὶς σκέψεις τους: «Δεῦτε»!  Ἐγὼ παρασκευάζω τὸ δόλωμα μὲ τὰ δικά σας λόγια. Ἐγὼ θὰ ἐπιστρέψω πόλεις καὶ λαοὺς μὲ τὶς φωνὲς τὶς δικές σας, σεῖς θὰ εἶσθε ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἁλιείας μου. Μοῦ ἦταν δυνατὸν νὰ χρησιμοποιήσω βασιλεῖς σὰν ὑπηρέτες, μοῦ ἦταν δυνατὸν νὰ προσελκύσω γλῶσσες ρητόρων γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὸ δόγμα μου. Διότι ἡ δύναμις τοῦ ὑπηρετοῦντος ὑποκλέπτει τὴν δόξα τοῦ ἐνεργοῦντος. Δὲν δέχομαι νὰ ὑπηρετηθῶ ἀπὸ τὸν πλοῦτο, μήπως συνεργαζόμενος νοθεύσει τὸ θαῦμα. Ἐσᾶς εὑρίσκω ἔμπιστους φύλακες τῶν θαυμάτων μου. Γίνετε μετὰ τὴν θάλασσα ἁλιεῖς τῆς ξηρᾶς, καὶ ἂς περιβληθεῖ μὲ δίχτυα ἡ γῆ.  Ἀπὸ τώρα θὰ εἶσθε ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἐπενόησαν τοὺς ἀλληλοσπαραγμούς, κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἰχθύων, ἂς συλληφθοῦν μὲ τὰ μεγάλα σας δίχτυα, ἂς ὑποστοῦν ὅ,τι καὶ οἱ ἰχθεῖς.

Καὶ καταλήγει ὁ ἅγιος: Ἀμέσως, σὰν νὰ διεπέρασε ἄγκιστρο τὴν ἀκοή τους καὶ Τὸν ἀκολούθησαν μὲ προθυμία. Χαιρετώντας τὰ δίχτυα, ἀπαρνήθηκαν τὴν θάλασσα καὶ ἀκολούθησαν τὰ νεύματα τοῦ  Σωτήρα. Ἔτσι, λοιπόν, ἀφοῦ προμηθεύθηκαν τὰ δίχτυα τοῦ Δεσπότου, καὶ ἔγιναν μαθητὲς τῆς παραδοξότα- της ἁλιείας, ὅταν ὁ Κύριος ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, οἱ Μαθητὲς ἁλίευσαν μὲ τὰ δίχτυα τῆς χάριτος τὰ γένη τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: Διόρθωσαν τὰ χαλασμένα δίχτυα. ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀγοράσουν ἄλλα. Δὲν ἦταν, βέβαια, καὶ αὐτὸ μικρὴ ἀπόδειξη τῆς ἀρετῆς τους, τὸ ὅτι δηλαδὴ ὑπέφεραν ἀγόγγυστα τὴν φτώχια τους, τὸ ὅτι ἀποκτοῦσαν τὴν τροφή τους μὲ τίμιο μόχθο, τὸ ὅτι εἶχαν μαζί τους τὸν γέρο πατέρα τους καὶ τὸν περιποιοῦνταν, ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπακοὴ στὸ κάλεσμα τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ. Καὶ μᾶς προτρέπει ὁ ἅγιος Πατέρας: Ἂς Τὸν ἀκολούθησουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς!  Γιατὶ ἔχουμε πολλὲς ἀσθένειες στὴν ψυχή μας καὶ αὐτὲς θέλει πρῶτα νὰ θεραπεύσει ὁ Κύριος.  Γι’ αὐτὸ ἀποκαθιστᾶ τὶς σωματικὲς ἀσθένειες, γιὰ νὰ ἐξορίσει τὶς ψυχικὲς ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Ἂς ἔρθουμε, λοιπόν, κοντά Του καὶ ἂς μὴν Τοῦ ζητήσουμε τίποτα βιοτικό, παρὰ μόνο τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἂς βγάλουμε ἀπὸ τὴν μέση τὴν πηγὴ τῶν κακῶν (τὴν ἁμαρτία) καὶ ὅλα τὰ κύματα τῶν ἀσθενειῶν θὰ σταματήσουν.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸ καὶ φυλᾶμε τὶς ἐντολές Του, τότε μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ Σωτήρα μας. Αὐτὸς ὁ Ἴδιος μᾶς τὸ ἔχει κάνει γνωστὸ λέγοντας: «Ἐὰν ἀγαπᾶτε με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (Ἰω. 14, 15). Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, τὸ πνεῦμά μας νὰ ἀκολουθεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἡ καρδιά μας νὰ προσκολληθεῖ σὲ Αὐτὸν καὶ ἡ θέλησή μας νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν θέλησή Του. Ὅταν πράττουμε ἔτσι, τότε γινόμαστε στ’ ἀλήθεια ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ καὶ βαδίζουμε ἀπρόσκοπτα στὸν δρόμο τῆς ἀλήθειας, παραμένοντας ἠθικὰ ἐλεύθεροι.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ὁ Κύριος ἔθαψε τὸν σπόρο τοῦ δέντρου τῆς ζωῆς ὄχι μόνο στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τῶν ἁπλῶν Γαλιλαίων ψαράδων, ἀλλὰ καὶ στὸ βάθος τῆς κόλασης. Καὶ τὸ δέντρο ἀναπτυσσόταν. Ἄνεμοι ἰσχυροὶ φύσηξαν, σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ τὸ ξερριζώσουν, μὰ δὲν τὸ κατόρθωσαν. Οἱ ὀρδὲς τοῦ ἐχθροῦ ἔσκαψαν στὴν γῆ, πιὸ βαθιὰ κι ἀπὸ τὶς κατακόμβες γιὰ νὰ τὸ ξερριζώσουν. Ὅσο ἐκεῖνοι προσπαθοῦσαν, τόσο οἱ ρίζες ἀντιστέκονταν, τόσο οἱ βλαστοὶ μεγάλωναν. Ἔτσι, τὸ δέντρο τοῦ Χριστοῦ ποὺ φυτεύθηκε μὲ τοῦ Θεοῦ τὸν τρόπο καὶ ὄχι τοῦ ἀνθρώπου, ἐξακολουθεῖ νὰ ἀνθίζει ἕως σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια ἀργότερα, παράγει καρποὺς γλυκοὺς γιὰ ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους καὶ λάμπει ἀπὸ φρεσκάδα καὶ κάλλος, σὰν νὰ ἔχει φυτευθεῖ μιὰ γενιὰ νωρίτερα. Ὁ Κύριος γνώριζε τὴν καρδιὰ τῶν μελλοντικῶν Ἀποστόλων Του, μιὰ καρδιὰ γεμάτη ταπείνωση καὶ ὑπακοή. Ὁ Ἰησοῦς μιλάει ἁπλὰ καὶ στὶς καρδιὲς ποὺ ἔχουν διαλέξει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ καὶ λέει ἀποφασιστικὰ στὸν Πέτρο: «ἀκολούθει μοι» καὶ στὸν Ἰούδα: «ὃ ποεῖς ποίησον τάχιον».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος: Ἀλλὰ διὰ νὰ δοξασθῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ τιμηθῆ, πρέπει πρῶτα νὰ ταπεινωθῆ. Διὰ νὰ ἔλθη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ κατοικήση σὲ μία ψυχή, πρέπει νὰ ὑπάρχη ταπείνωσις. Ἀπέδειξεν ὅτι τὰ ταπεινὰ ὀρέγεται ἡ θεότης. Ἄρα, αὐτὴ ἡ θεία χάρις, ἡ ὁποία εἰσχωρεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον διὰ τῆς ταπεινώσεως, αὐτὴ εἶναι ποὺ ἐνεργεῖ τὸ πᾶν. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἐδυνάμωσε τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρας καὶ ἐπάλεψαν ἐναντίον βασιλέων καὶ τυράννων καὶ τοὺς ἐνίκησαν. Αὐτὴ ἡ ἰδία χάρις ἐδυνάμωσε τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν Ὁσίων καὶ ἔκαμαν ἀγῶνας πέραν τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ τέτοια ψυχὴ νὰ ἀποκτήσωμε καὶ ἐμεῖς.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: Πρέπει νὰ ἐξαγνισθεῖ ἡ καρδιά. Νὰ ἀποκτήσειτὴν ψυχικὴ ἁγνότητα, δηλαδὴ εἰλικρίνεια, τιμιότητα, ἀνιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη, ἀνεξικακία, θυσία. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀναπαύεται μέσα του ἡ θεία χάρις.

Ὁ μακαριστὸς Πρεβέζης Μελέτιος: Οἱ μαθητὲς Τὸν ἀκολούθησαν. Τὶ σημαίνει αὐτό; Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μυαλό, κρίση, ἔχει βούληση. Προτιμᾶ καὶ ἐπιλέγει. Ἔχει καὶ πράξη. Προηγεῖται τὸ μυαλὸ γιὰ νὰ δεῖ τὶ θέλει νὰ κάνει. Ζυγίζει τὰ πράγματα καὶ λέει: Ἐκεῖ νά πάω ἢ ἐκεῖ; Τὶ προτιμῶ; Ζωὴ γιὰ τὴν κοιλιά, γιὰ τὴν τσέπη, γιὰ τὶς αἰσχρότητες ποὺ μερικοὶ τίς ἔχουν σὲ προτεραιότητα; Ἢ ζωὴ γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν καλωσύνη, τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ Θεὸς Πατέρας μας; Ζωὴ ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεός, μὲ σεμνότητα, μὲ ἐγκράτεια, μὲ εὐσέβεια; Ναί, πῆγαν κοντά Του οἱ ἁπλοὶ ψαράδες, μὰ δὲν ἔπαψαν νὰ εἶναι ἄνθρωποι. Τὶ ἄλλαξαν; Μυαλά, κρίση. Πρέπει νὰ ἁρπάξεις τὸν ἑαυτό σου μὲ χέρια ἀτσάλι καὶ νὰ πεῖς σὲ κάθε μέλος τοῦ σώματός σου: «Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα στὸν σωστὸ δρόμο». Τὸ ἴδιο νᾶ πεῖς καὶ στὴν καρδιά σου καὶ στὸν νοῦ σου. Στὰ μάτια, στὴν γλῶσσα, στὰ αὐτιά.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Κύριός μας δὲν κάλεσε μόνον ἐκείνους, τοὺς ἁπλοϊκοὺς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας ὡς συνεργοὺς στὸ σωτήριο ἔργο Του. Ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καλεῖ συνεχῶς καὶ νέους μαθητὲς κοντά Του, τοὺς ὁποίους θέλει νὰ κάνει σύγχρονους Ἀποστόλους καὶ ἁλιεῖς ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς δεχόμαστε σήμερα αὐτὴν τὴν εὐλογία καὶ ἀνώτερη τιμὴ; Δόξα καὶ τιμὴ σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἄκουσαν τὴν οὐράνια πρόσκληση τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ καὶ εἶπαν: Ἰδοὺ οἱ δοῦλοι Σου, Κύριε. Γένοιτο καὶ σ’ ἐμᾶς κατὰ τὸ ρῆμα Σου. Δόξα καὶ τιμὴ σὲ ὅσους φόρεσαν τὸ τιμημένο ράσο, αὐτὴν τὴν δεύτερη σημαία τοῦ ἐνδόξου Ἔθνους μας. Δόξα καὶ τιμὴ ποὺ δίνουν μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τους τὴν εὐχή τους στὰ παιδιά τους γιὰ νὰ ἀφιερωθοῦν στὴν ἐξ οὐρανοῦ δοθεῖσα κλίση τῆς ἀγγελικῆς πολιτείας. Δόξα καὶ τιμὴ στὶς εὐλογημένες οἰκογένειες, οἱ ὁποῖες ἐργάζονται ἱεραποστολικὰ μέσα στὸν κόσμο καὶ σὲ ὅλους ὅσοι συνδράμουν στὴν διάδοση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ στὶς Ἱερὲς Μονές μας, στοὺς κατηχητές, στὶς χριστιανικὲς ἀδελφότητες. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐξυπακούεται ὅτι εἶναι ἡ εὐχὴ τοῦ ἐπισκόπου.

Εἴθε ἡ εὐλογημένη Χιακὴ Ἐκκλησία, ὁ σεπτὸς Ποιμενάρχης μας, οἱ ἐνάρετοι ἱερεῖς μας καὶ ὅλοι οἱ συνεργάτες τους ὡς ἄνθη ἐαρινὰ νὰ στολίζουν τὸν μυρίπνοο ἀγρό της πρὸς δόξαν Κυρίου.

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Σήμερα μᾶς καλεῖ ὅλους ὁ Χριστός μας νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς καλεῖ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν αὐταρέσκεια, τὴν ὑπεροψία καὶ τὸν ἐγωισμὸ, ποὺ μᾶς παρασύρουν σὲ λανθασμένους δρόμους, μακριὰ ἀπὸ Ἐκεῖνον. Μᾶς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε μὲ ἐμπιστοσύνη, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν Οὐράνια Βασιλεία Του.

Ἂς ἠχήσει καὶ πάλι στὰ αὐτιά μας ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ ποιητῆ Γ.  Βερίτη:

Θέ μου, τὶ πλῆθος ἀναρίθμητο

μαζί μας ἦρθε νὰ δειπνήσει!

κι ὅλους αὐτὸ τὸ θεῖο ποτήρι σου

τοὺς ἔχει θρέψει καὶ ποτίσει.

«Ἰδού…» στὸ βῆμα τῶν πατέρων μου

ρυθμίζω τὸ δικό μου βῆμα

κι Ἐσὺ μὲ δέχεσαι

ὥς τοὺς δέχθηκες,

θύτης Ἐσὺ μαζὶ καὶ θῦμα!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 26

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«πᾶς ὅστις ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ

ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. 1, 32)

19 Ἰουνίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ ᾿Ισραήλ. καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, κατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἱστορία. Παρηγορεῖ καὶ κρατεῖ τὴν Ἐκκλησία ζωντανή. Μίλησε μὲ τὸ στόμα τῶν Προφητῶν, ἐνέπνευσε τοὺς Ἀποστόλους, ὁδήγησε τοὺς Πατέρες καὶ Διδασκάλους νὰ ἑρμηνεύσουν ἀλάνθαστα τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες, ποὺ σήμερα πανηγυρικὰ τιμᾶ καὶ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἡ ὁλοζώντανη παρουσία τοῦ Χριστοῦ  μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν κόσμο. Εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ, οἱ «σφόδρα ἠγαπημένοι», ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ δικοί μας σύντροφοι, συμπαραστάτες, προστάτες καὶ βοηθοὶ στὴν πορεία μας πρὸς τὸν Οὐρανό. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ ἀββᾶς Ἡσαΐας ὅταν λέει: «Ἀγάπησον τοὺς Ἁγίους, ἵνα ἐλεηθῆς δι’ αὐτῶν».

Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας, πρὶν ἀνακαινισθοῦν διὰ τῆς μετανοίας, ὑπῆρξαν ἁμαρτωλοὶ καὶ ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι. Ἄλλοι ἦσαν ἄσημοι, ταπεινοὶ καὶ ἄγνωστοι, καὶ ἄλλοι μεγιστάνες καὶ σπουδαῖοι. Καὶ, στὰ τελευταῖα χρόνια, οἱ Νεομάρτυρες, μὲ θάρρος, γενναιότητα καί αὐταπάρνηση ὁμολόγησαν τήν ἁγία πίστη τους καί ὁδηγήθηκαν στὸ μαρτύριο.

Οἱ Ἅγιοι Παντες ἄκουσαν τὴν πρώτη ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου» (Μαρκ. 12, 30) καὶ ἐναπέθεσαν τὴν ἀγωνία τῆς σωτηρίας τους στὴν Πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Παράλληλα μὲ τὸν προσωπικό τους ἀγῶνα γιὰ τελείωση, ἀδιάλειπτα παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς ἐλεήσει. Πέτυχαν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μετὰ θάνατον νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν θεϊκὴ δόξα καὶ νὰ μᾶς βοηθοῦν. Ὁμολόγησαν τὴν πίστη, θυσιάζοντας τὴν ζωή τους γιὰ Ἐκεῖνον μὲ τὰ μαρτυρικά τους αἵματα μιμούμενοι τὴν δεσποτικὴ θυσία. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Δίκαιοι ὁμολόγησαν τὴν πίστη μὲ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες τους.

Ὁ Θεὸς εἶναι Ἅγιος. Ἔτσι Τὸν εἶδαν καὶ Τὸν ἔψαλαν οἱ Ἄγγελοι, σύμφωνα μὲ τὸ ὅραμα τοῦ προφήτη Ἡσαΐα. Ἁγία εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία Του μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου Του: «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ὁμολογοῦμε στὸ Σὐμβολο τῆς πίστεως. Τὴν ἁγιότητά της τὴν ἀντλεῖ  ἀπὸ τὴν ἀόρατη  μυστική  της  κεφαλή, τὸν  Χριστό, ἀλλὰ  καὶ  γιατὶ ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ τὴν ἐμπνέει, εἶναι ἁγία. Ἅγιος εἶναι καὶ ὁ σκοπός της, δηλαδὴ ὁ ἐξαγιασμὸς τῶν ἁμαρτωλῶν μελῶν της. Δὲν μειώνει τὴν Ἐκκλησία τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ μέλη της εἶναι ἄνθρωποι ἁμαρτωλοὶ καὶ ἐμπερίστατοι. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἁγιάζει τὰ ἀσθενῆ μέλη της. Ἅγιες εἶναι καὶ οἱ θεῖες Γραφές, στὶς ὁποῖες εἶναι καταχωρισμένη ἡ ἀλήθεια. Ἅγιος εἶναι ὁ χριστιανικὸς Ναός, Ἅγια εἶναι τὰ μυστήρια καὶ προπάντων ἡ θεία Εὐχαριστία, μὲ τὰ ὁποῖα ἀναγεννᾶται καὶ τρέφεται πνευματικὰ ὁ ἄνθρωπος. Δὲν γεννιέται κανεὶς ἅγιος, ἀλλὰ γίνεται. Αὐτὸ τὸ μαρτυρεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1, 16).

Ἡ Παναγία ὑπῆρξε σκεῦος ἐκλογῆς, λόγῳ τῆς ἁγιότητάς της. Ἕδειξε μέχρι ποῦ μπορεῖ νὰ ὑψωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ὡς ἐλαία κατάκαρπο θὰ τὴν παρουσιάσει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς φυτευμένη μέσα στὸν Ναό.

Ἂς ἀκούσουμε μὲ προσοχὴ τὶ λένε οἱ θεῖοι Πατέρες μας γιὰ τὴν σημερινὴ μεγάλη ἑορτή.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: Βλέποντας τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων, οἱ Ἄγγελοι χαίρονταν καὶ οἱ δαίμονες φοβοῦνταν. Αὐτὸ ἦταν αἷμα ἅγιο. Τὸ εἶδε ὁ διάβολος καὶ ἔφριξε, γιατὶ θυμήθηκε ἄλλο αἷμα, τὸ Αἷμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Γιὰ χάρη ἐκείνου τοῦ Αἵματος χύθηκε καὶ αὐτό. Γιατὶ ἀπὸ τότε ποὺ κεντήθηκε ἡ πλευρὰ τοῦ Δεσπότου, βλέπεις, στὴ συνέχεια, νὰ κεντιοῦνται ἀμέτρητες πλευρές. Κι ἂν θὲς ν’ ἀκούσεις τὶ ἔγινε ὕστερα, μάθε πὼς αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ παραστήσει κανένας ἀνθρώπινος λόγος, Ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «οὔτε μάτι εἶδε, οὔτε αὐτὶ ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς ἀναλογίστηκε αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασε ὁ Θεὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν» (Α΄ Κορ. 2, 9). Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: Ἔρριξαν ἐκεῖνοι τὰ σώματά τους στὴν φωτιά, ρίξε κι ἐσὺ τώρα χρήματα στὰ χέρια τῶν φτωχῶν. Καταπάτησαν ἐκεῖνοι τὰ ἀναμμένα κάρβουνα, σβῆσε ἐσὺ μέσα σου τὴν φλόγα τῆς αἰσχρῆς ἐπιθυμίας καὶ θωράκισε τὴν ζωή σου μὲ τὴν ἁγιότητα.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος: Ἁγιοσύνη. Θεία ὀνομασία, θεία ἐνέργεια. Τὸ ὄνομά σου δηλώνει αὐτὸν ποὺ ἁγίασε ὁ Θεός‧ τὸν σώφρονα, τὸν καθαρό, τὸν ἐλεύθερο ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ κάθε πάθος. Ἁγιοσύνη εἶναι ἡ ὑψηλὴ κλήση ποὺ δηλώνει τελειοποίηση καὶ σημαίνει τὴν ἀπόκτηση κάθε ἀρετῆς. Τὸν ἄνθρωπο ποὺ πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐσὺ κηρύττεις τὴν καθ’ ὁμοίωση τελείωσή του. Ἐνῶ διάγει τὸν βίο του μέσα στὸν κόσμο, τὸν ἀναδεικνύεις οὐρανοπολίτη. Ἀποκαλεῖς υἱὸ τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπο ποὺ πλάσθηκε ἀπὸ χῶμα. Ἐσὺ ἀπαλλάσσεις τὸν γήινο ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ γήινα πάθη. Αὐτὸν ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του στερεῖται τὴν ἁγιότητα, τὸν ἀναδεικνύεις γεμᾶτο θεία χάρη.  Ἐσὺ μαρτυρεῖς τὸ ἔργο του, τὸ κρυμμένο στὰ μύχια τῆς καρδιᾶς του. Ἐσὺ φανερώνεις τὸν ἁπλό, τὸν ἄκακο. Στεφανώνεις τοὺς ἀσκουμένους στὰ ὄρη καὶ στολίζεις αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὶς πόλεις γιὰ τὴν ἀρετή. Τὸ ὄνομά σου δηλώνει αὐτὸν ποὺ ἁγιάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, αὐτὸν ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γίνει φίλος Του. Ἐσὺ βεβαιώνεις τὴν ὀρθὴ πίστη, ἀποκαλύπτεις τὸν ἐλεήμονα, τὸν φιλάνθρωπο, αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶ ὅπως τὸν ἑαυτό του τὸν πλησίον του. Εἶσαι ὁ ἀρραβώνας τῆς θείας μέλλουσας θείας δόξας. Ἐσὺ εἶσαι ὁ ἀσφαλὴς ἐγγυητὴς τῆς θείας κληρονομιᾶς.

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος ἀναφέρει σὲ μιὰ ὁμιλία του τοῦ 1954: Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὑμνεῖ καὶ δοξάζει τὰ ἀγγελικὰ ἐκεῖνα σώματα ποὺ ἀγωνίσθηκαν στὸν μάταιο αὐτὸν κόσμο μὲ ἀγῶνες καὶ πόνους. Καὶ ἀπευθυνόμενος στὶς μοναχὲς λέει: Τὰ κορμιὰ αὐτὰ ποὺ θρέφομεν, ἀδελφές, δὲν τὰ θρέφομεν γιὰ ἄλλον σκοπό, παρὰ μόνον γιὰ νὰ ἐργασθοῦν εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ νὰ ἐξαγοράσωμεν τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν‧ αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός μας.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: Ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ γι’  αὐτὸ ὅλη εἶναι χριστοζωή. Ὅ,τι εἶναι δικό τους εἶναι πρῶτα τοῦ Χριστοῦ καὶ κατόπιν ἰδικό τους. Σ’ αὐτοὺς δὲν εἶναι αὐτοί, ἀλλὰ «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. 3, 11). Εἶναι σαφὴς ἡ ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελίου: «κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε» (Α΄ Πέτρ. 1, 16). Ὁ θάνατος δὲν ὑπάρχει πλέον στοὺς ἁγίους, διότι ὅλο τὸ εἶναι τους εἶναι γεμᾶτο ἀπὸ τὶς ἀναστάσιμες θεῖες δυνάμεις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, τοῦ μοναδικοῦ νικητοῦ τοῦ θανάτου. Στοὺς βίους τῶν Ἁγίων τὰ Ἅγια Μυστήρια εἶναι οἱ πηγὲς τῶν ἀρετῶν, οἱ δὲ ἅγιες ἀρετὲς καρποὶ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ζήτησε νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου στοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Θὰ βρεῖς καὶ τὰ φάρμακα νὰ μπορεῖς νὰ τὸν θεραπεύσεις ἀπὸ ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀρρώστιες σὲ σένα, ὦ ἄνθρωπε, ἀθάνατη καὶ θεανθρώπινη ὕπαρξη. Καὶ συμπεραίνει ὁ Ἅγιος: Ἡ ἁγιότης εἶναι ζωή,        ἡ ἁμαρτωλότης θάνατος, ἡ εὐσέβεια εἶναι ζωή, ὁ διάβολος εἶναι θάνατος. Ὁ θάνατος εἶναι ἀποχωρισμὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ δὲ ζωὴ ἐπιστροφὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ζωὴ ἐν τῷ Θεῷ. Οἱ Χριστιανοὶ εἶναι φορεῖς καὶ κάτοχοι τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος: Ἡ ψυχὴ ἁγιάζεται καὶ καθαίρεται μὲ τὴν μελέτη τῶν λόγων τῶν Πατέρων, μὲ τὴν ἀποστήθιση Ψαλμῶν, μὲ τὴν ψαλτική, μὲ τὴν εὐχή.  Μὲ αὐτὴν τὴν μελέτη σιγά – σιγὰ θὰ ἀποκτήσετε τὴν πραότητα, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη καὶ ἡ ψυχὴ θὰ ἀγαθύνεται. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του καὶ περιμένει ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος: Ὁ κόσμος, μὲ τόσα ἐπικίνδυνα μέσα ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, θὰ εἶχε σακατευθεῖ, ἂν δὲν βοηθοῦσε ὁ Θεός. Ἀλλὰ ἔχουμε καὶ Πατέρα τὸν Θεὸ καὶ Μάνα τὴν Παναγία καὶ ἀδέλφια τοὺς Ἁγίους ποὺ μᾶς προστατεύουν. Αὐτὸ ποὺ βοηθάει τοὺς κοσμικοὺς ποὺ ταλαιπωροῦνται γιὰ μάταια πράγματα εἶναι ἡ ἁγιότητα, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἁπλότητά της τοὺς βοηθάει νὰ συλλάβουν τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ τοὺς φύγει τὸ πλάκωμα ἀπὸ τὴν καρδιά. Οἱ Ἅγιοι πῶς ἁγίασαν; Εἶχαν στραφεῖ στὸν ἑαυτό τους καὶ ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ διορθωθοῦν. Δὲν δικαιολογούμαστε νὰ μὴν προχωροῦμε…γιατὶ ἔχουμε τὶς συνταγὲς τῶν Ἁγίων καὶ τὴν ζωή τους… Τὸ ἅγιο παράδειγμά τους.

Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης: Σὲ πολλοὺς φαίνεται πὼς οἱ Ἅγιοι εἶναι μακριά μας. Ἀλλὰ μακριὰ εἶναι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ οἱ ἴδιοι ἀπομακρύνθηκαν, ἐνῶ εἶναι πολὺ κοντὰ σ’ ἐκείνους ποὺ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ κι ἔχουν τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν Χάρη Του στοὺς Ἁγίους Του κι ἐκεῖνοι Τὸν ἀγάπησαν καὶ προσκολλήθηκαν ὁλοκληρωτικὰ σ’ Αὐτόν, γιατὶ ἡ γλυκύτητα της ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπερνικᾶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴν ὀμορφιά του. Καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι ἀνείπωτα γλυκιά.

Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης προσθέτει:  Οἱ Ἅγιοι Αὐτὸν ὁμολογοῦν, μαρτυροῦν, κηρύττουν. Δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν δίχως τὸν Χριστό.  Γι’ Αὐτοὺς εἶναι τὸ πᾶν. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἐλευθερία, εἶναι ἀγάπη. Προσκαλεῖ, δὲν ἀπαιτεῖ, δὲν ἐκβιάζει. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πάσχει ἀπὸ ἐγωισμό, ἀτομισμό, δυσκολεύεται νὰ ἀγαπήσει τοὺς ἄλλους, πολὺ περισσότερο τὸν Θεό. Τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τὴν αἰσθάνεται σὰν φωτιά, δὲν τὴν ἀντέχει, δὲν τὴν θέλει, τὸν ἐνοχλεῖ, τὸν καίει. Ἡ ἁγιότητα ἀγαπᾶ πολὺ τὴν μυστικότητα, τὴν ἀδοξία καὶ τὴν ἀφάνεια. Ἡ ἁγιότητα δὲν εἶναι φωτεινὴ ἐπιγραφὴ μὲ ὁδοδεῖχτες, κράχτες, δυνατοὺς προβολεῖς καὶ διαφήμιση. Ὅποιος πεῖ ὅτι εἶναι ἅγιος, παύει νὰ εἶναι Ἅγιος. Βλέπεις καὶ χαίρεσαι σπίτια γεμᾶτα εἰκόνες, μὲ ἀκοίμητο καντήλι καὶ θυμιατήρι. Ἁπλὲς γιαγιάδες νὰ μιλοῦν μὲ δάκρυα στὰ μάτια γιὰ τὴν θαυμαστὴ παρουσία τῶν Ἁγίων στὴν ζωή τους.

Ἀγαπητοί μου,

«Τιμὴ Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου». Οἱ Ἅγιοι Πάντες μὲ τὴν σημερινή τους ἑορτὴ μᾶς ἀφυπνίζουν ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς καθημερινότητας καὶ μᾶς φωτίζουν τὸν δρόμο τοῦ προορισμοῦ μας. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι νὰ ἀφήσουμε ἀπογόνους ἢ νὰ ἀποκτήσουμε πλούτη καὶ ἀξιώματα. Προορισμός μας εἶναι ἡ θέωση καὶ ὁ ἁγιασμός. Τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς τὸ εἶπε ξεκάθαρα σήμερα, ὅτι ὁ Χριστός, κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, θὰ ὁμολογήσει μπροστὰ στὸν Πατέρα ὡς φίλους καὶ ἄξιους νὰ εἰσέλθουν στὴν Βασιλεία Του ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι στὴν παροῦσα ζωὴ ἔδωσαν ὁμολογία πίστεως μὲ τὴν ἁγία ζωή τους καὶ τὸ ἐνάρετο παράδειγμά τους.

Ἂς ἱκετεύσουμε κι ἐμεῖς σήμερα ὅλους τοὺς Ἁγίους, «μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς», ἀναφωνῶντας μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνῳδό: «Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ ἅγιοι πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς», ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022 (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος» (Ἰω. 7, 39)

12 Ἰουνίου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς Ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξεν λέγων͵ Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ͵ καθὼς εἶπεν ἡ γραφή͵ ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπεν περὶ τοῦ πνεύματος ὃ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύσαντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν πνεῦμα͵ ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Ἐκ τοῦ ὄχλου οὖν ἀκούσαντες τῶν λόγων τούτων ἔλεγον͵ Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον͵ Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· οἱ δὲ ἔλεγον͵ Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται;οὐχ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυίδ͵ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης ὅπου ἦν Δαυίδ͵ ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐγένετο ἐν τῷ ὄχλῳ δι΄ αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν͵ ἀλλ΄ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ΄ αὐτὸν τὰς χεῖρας. ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους͵ καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι͵ Διὰ τί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται͵ Οὐδέποτε ἐλάλησεν οὕτως ἄνθρωπος. Ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι͵ Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλὰ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπάρατοί εἰσιν. Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς͵ ὁ ἐλθὼν πρὸς αὐτὸν τὸ πρότερον͵ εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν΄Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον ἐὰν μὴ ἀκούσῃ πρῶτον παρ΄ αὐτοῦ καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ͵ Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγείρεται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς λέγων͵ Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ͵ ἀλλ΄ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πενήντα ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησια ἑορτάζει τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ καὶ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ψάλλει μὲ κατάνυξη: «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἦν μὲν ἀεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον, ἀλλ’ ἀεὶ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συντεταγμένον καὶ συναριθμούμενον». Δηλαδή, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἦταν πάντοτε καὶ εἶναι καὶ θὰ εἶναι. Οὔτε ἀρχὴ ἔχει οὔτε τέλος. Παραμένει πάντοτε ἑνωμένο μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα προϋπῆρχε. «Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου» (Γεν. 1, 2). Τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός, μὲ ἀνθρώπινη σάρκα κατέβηκε στὴν γῆ. Μάλιστα, μὲ τὰ θαύματα, τὴν Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν θεία Ἀνάληψή Του κατενόησαν οἱ ἄνθρωποι τὴν Θεότητα καὶ τὴν μεσσιανική Του ἀποστολή. Ἔτσι συνέβη καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Περιγράφει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος: «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον κατῆλθεν ἐν πυρίναις γλώσσαις». Αὐτὸ συνέβη τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὅταν οἱ μαθητὲς ἦταν συγκεντρωμένοι στὸ ὑπερῷο τῶν Ἱεροσολύμων, «ἐγένετο ἦχος δυνατός, ὁ ὁποῖος ἐγέμισε τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι». Τότε πάνω στὰ κεφάλια τῶν Ἀποστόλων στάθηκε μιὰ πύρινη φλόγα. Ἔτσι παρουσιάστηκε στὴν ἀνθρωπότητα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ φώτισε τοὺς Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ἦσαν ἀγράμματοι, «ἤρξαντο φθέγγεσθαι ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι», νὰ λέγουν δηλαδὴ ἄγνωστες λέξεις καὶ διδασκαλίες γεμάτες σοφία, γιατὶ τοὺς ἐνέπνεε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Δογματική, τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὁμοούσια, ὁμόθρονα καὶ ἰσότιμα. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται μόνο ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ἀναπαύεται καὶ βοηθεῖται στὴν ἀποστολή Του ἀπὸ τὴν θυσία τοῦ Υἱοῦ. Ἡ παρουσία καὶ ἐνεργοποίηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται αἰσθητὴ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτὸ τελειοῖ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, τοὺς παρέχει σοφία καὶ σύνεση, τοὺς καθαίρει τὰ πταίσματα, τοὺς ἁγιάζει καὶ θεοποιεῖ. Αὐτὸ ἐπορφύρωσε τὴν Ἄχραντο Δέσποινα, τὴν Παναγία μας, διὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Αὐτὸ ἐφώτισε τοὺς προφῆτες, καθοδήγησε τοὺς Ἀποστόλους, ἐνίσχυσε τοὺς Μάρτυρες.

Ἂς δοῦμε ποιὰ ἑρμηνεία δίνουν ἐπὶ τοῦ θέματος οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας:

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἦρθε στοὺς ἀνθρώπους δέκα ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου «ὡς καταλλαγῆς τεκμήριον» Καὶ ἐξηγεῖ: Ὅπως τὸ περιστέρι μὲ τὸ κλαδί ἐλιᾶς στὸ ράμφος βεβαίωσε τὸν Νῶε ὅτι σταμάτησε τὸ κακό, ἡ συμφορὰ τοῦ κατακλυσμοῦ, ἔτσι καὶ ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔδειξε ὅτι σταμάτησε ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Καὶ συνεχίζει ὁ χρυσορρήμων Ἰωάννης: Χάρη στὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπαλλαχτήκαμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες. Μὲ αὐτήν ξεπλύναμε τὴν ψυχή μας ἀπὸ κάθε ρύπο. Μὲ τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ εἴμασταν ἄνθρωποι, γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι βέβαια θελήσαμε νὰ μᾶς βοηθήσει ἡ Χάρη Του. Χωρὶς νὰ ἀλλάξει ἡ φύση μας, ἐπιδείξαμε ἀγγελικὴ συμπεριφορὰ τόσο μεγάλη, ὅση εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι ὅπως ἡ φωτιά, ἀφοῦ δεχτεῖ τὸν μαλακὸ πηλό, τὸν μεταμορφώνει σὲ σκληρὸ κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἡ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν δεχτεῖ μιὰ ψυχή, τὴν κάνει πιὸ γερὴ κι ἀπὸ τὸ σίδερο. Καὶ πιὸ καθαρὸ κι ἀπὸ τὸν ἥλιο κάνει ἐκεῖνον ποὺ ἦταν στὴν ἁμαρτία.

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Τὸ Πνεῦμα εἶναι αὐτὸ ποὺ γνωρίζει τὰ πάντα, ποὺ διδάσκει, ποὺ πνέει ὅπου καὶ ὅσο θέλει, ποὺ ὁδηγεῖ, λαλεῖ, ἀποστέλλει, ἀφορίζει, φωτίζει, εἶναι τὸ Ἴδιο φῶς καὶ ζωή. Αὐτὸ μᾶς θεώνει, μᾶς τελειοποιεῖ. Εἶναι νοερό, σαφές, τρανό, ἀνεμπόδιστο, ἀμόλυντο, αὐτεξούσιο, ἐπιβλέπει τὰ πάντα. Αὐτὸ εἶναι ἡ ὑψίστη σοφία.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ Ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Στολεῖστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνισθεῖτε νὰ ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρήστε την ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει καὶ νὰ κατασκηνώσει μέσα σας τὸ Πανάγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές Του καὶ ἡ καρδιά σας θὰ γίνει θρόνος Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ρῶσος, ὁ ἰατρός: Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ζεῖ μόνο μέσα σὲ καθαρὲς καρδιές, μόνο σ’ αὐτὲς δίνει τὴν θεϊκή Του εὐλογία, τὰ ἅγιά Του χαρίσματα, ἀφοῦ εἶναι «ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν». Πρέπει νὰ μὴν ἐνδίδουμε στὸν πειρασμό. Καὶ ὅταν τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα, ὁ ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας μας, μᾶς ψιθυρίζει φιλοδοξίες, μᾶς προβάλλει εἰκόνες σαρκικῆς ἁμαρτίας, διεγείρει τὴν ὑπερηφάνειά μας, νὰ μὴν τὸν ἀκοῦμε. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει: «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε» (Ἐφ. 4, 26). Ὑπάρχει ἡ ἁγία ὀργή. Αὐτὴ θὰ μᾶς διώξει τὸν πειρασμὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ κατοικήσει μέσα μας καὶ θὰ μᾶς κάνει ναό Του.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος ἀναφωνεῖ: Καὶ τώρα σὲ ἱκετεύω Δέσποτά μου, ἔλα νὰ στήσεις τὴν σκηνή Σου στὴν καρδιά μου, νὰ κατοικήσεις καὶ νὰ μείνεις ἐντός μου ἀχώριστος καὶ ἑνωμένος μέχρι τέλους μὲ μένα, τὸν δοῦλο Σου, ἀγαθέ, γιὰ νὰ βρεθῶ κι ἐγὼ στὴν ἔξοδό μου κι ἔπειτα ἀπὸ αὐτὴν στοὺς αἰῶνες κοντά Σου, Ἀγαπημένε, καὶ νὰ βασιλέψω μαζί Σου, Θεέ τοῦ παντός. Μεῖνε, Κύριε!  Μὴ μ’ ἀφήσεις μόνο. Θέλω ὅταν ἔρθουν οἱ ἐχθροί μου ποὺ ζητοῦν νὰ καταπιοῦν τὴν ψυχή μου, νὰ Σὲ βροῦν μέσα μου καὶ νὰ φύγουν γιὰ πάντα. Τὸ Ἅγιό Σου Πνεῦμα ἂς κατασκηνώσει μέσα μου.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος σὲ ἱερό του κήρυγμα (4 Ἰουνίου 1946): Πῶς θὰ ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Σαφέστατα μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν φαίνεται. Οἰ καρποί Του, ὅμως, φαίνονται. Ὅταν ἰδῆς μέσα στὴν καρδιάν σου τὴν ἀγάπην, τὴν χαράν, τὴν πραότητα, τὴν ἀγαθοσύνη, τὴν χρηστότητα, αὐτὰ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Νὰ τὸ ἰδῆς δὲν γίνεται ποτέ‧ θὰ αἰσθανθῆς ὅμως τὴν οὐσία Του‧ θὰ ἰδῆς τὰς ἐνεργείας Του. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ λαλοῦν εἰς ἡμᾶς, μᾶς δίνει τὶς ἀρετές. Ὅταν βλέπεις ἕναν ἄνθρωπον ὅτι εἶναι πρᾶος, ὑπομονετικός, ἀγαπητός, μακρόθυμος, εἰρηνικός, δὲν τὸν καταλαβαίνεις ὅτι ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μέσα του; Ὅταν βλέπεις ἕναν ἄλλον ὅτι εἶναι ταραχοποιός, σκανδαλοποιός, θυμώδης, κακότροπος, πονηρός, ἔχει Πνεῦμα ἅγιον αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος;

Ὁ ἅγιος Συμεὼν λέγει ὅτι ἂν δὲν δεῖς τὸν Χριστὸ, νὰ μὴ μεταλάβεις. Καὶ πῶς θὰ ἰδῆς τὸν Χριστό; Μὲ τὰ καλὰ ἔργα, μὲ τὶς ἀρετές. Καὶ ὄχι νὰ εἶσαι σήμερα οὕτως καὶ αὔριο ἀλλιῶς. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται μὲ ἐνέργεια καὶ ἀκρίβεια εἰς τὸ μυστήριον τῆς καθαρῆς  ἐξομολογήσεως.

Ὁ ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης: Γέρασα κι ἑτοιμάζομαι γιὰ τὸν θάνατο καὶ γράφω τὴν ἀλήθεια ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι. Ἤμουνα χειρότερος κι ἀπὸ ἕνα βρωμερὸ σκυλὶ, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου. Σὰν ἄρχισα, ὅμως, νὰ ζητῶ συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό, Αὐτὸς μοῦ ἔδωσε ὄχι μόνο τὴν συγχώρεση, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Βλέπεις ἀγάπη ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη στὶς ψυχὲς ὅσων ἀγαποῦν  τὸν  Θεό.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος: Καὶ τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νὰ μπεῖ στὶς ψυχές μας ὅπως καὶ τότε, ἀλλὰ σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, δὲν θέλει νὰ τὴν παραβιάσει. Περιμένει νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τὴν πόρτα καὶ τότε θὰ μπεῖ στὴν ψυχή μας καὶ θὰ τὴν μεταμορφώσει. Ὅταν ἔρθει καὶ κατοικήσει μέσα μας ὁ Χριστός, τότε φεύγουν ὅλα τὰ προβλήματα, ὅλες οἱ πλάνες, ὅλες οἱ στενοχώριες, τότε φεύγει καὶ ἡ ἁμαρτία.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος: Ὅλη ἡ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι νὰ σκέφτεται ὁ καθένας τὸν ἄλλο καὶ τὸν ἑαυτό του νὰ τὸν βάζει τελευταῖο. Γιὰ νὰ κατοικήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸν ἄνθρωπο, χρειάζεται πολλὴ αὐταπάρνηση, πολὺ ταπείνωση, φιλότιμο, ἀρχοντιά, θυσία. Νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ κόψουμε τὰ πάθη μας, νὰ ἀποκτήσουμε τὶς ἀρετὲς καὶ ἔτσι θὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ ἡ Χάρη του Θεοῦ. Τὸ ἍγιοΠνεῦμα κατεβαίνει μόνο Του, ὅταν βρεῖ τὶς πνευματικὲς προϋποθέσεις στὸν ἄνθρωπο. Πνευματικὴ προϋπόθεση εἶναι νὰ ξεσκουριάσει ὁ ἄνθρωπος τὰ πνευματικά του καλώδια, νὰ γίνει καλὸς ἀγωγός, γιὰ νὰ δεχτεῖ τὸ πνευματικὸ ρεῦμα τοῦ θείου φωτισμοῦ. Αὐτοὶ ποὺ μεθοῦν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀγάλλονται συνέχεια ἀπὸ τὴν στοργὴ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Πατέρα τους. Πρέπει νὰ προσέχουμε νὰ μὴ δεχόμαστε τὰ πονηρὰ τηλεγραφήματα τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ μὴ μολύνουμε τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), ποὺ εἶναι τὸ σῶμά μας καὶ ἀπομακρυνθεῖ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκοτισθοῦμε. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν  δεῖ τὴν καρδιά μας ἁγνή, ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα μας, γιατὶ ἀγαπάει τὴν ἁγνότητα, γι’ αὐτὸ καὶ παρουσιάστηκε σὰν περιστέρι.

Ἡ πνευματικὴ λύρα τοῦ Χριστιανοῦ ποιητῆ Γ. Βερίτη ἔρχεται καὶ πάλι νὰ παιανίσει:                

«Χριστιανὸ μὲ κάματε, μητέρα καὶ πατέρα.

ὤ, κι οἱ ἄγγελοι γιόρτασαν τὴν ἅγια ἐκείνη μέρα!

Τὸ ἅγιο Πνεῦμα ὁλόφωτο χιτώνα μ’ ἔχει ντύσει

κι ἔσκυψα στὸ μέτωπο γλυκὰ νὰ μὲ φιλήσει.

Τῆς ἀλήθειας μ’ ἔντυσε βασιλικὴ ἀλουργίδα,

μὲ περίζωσε μὲ τὴν χρυσογαλάζια ἐλπίδα.

Ὤ, τὴν ὥρα τὴν τρανὴ καὶ τὴν ἀξέχαστη ὥρα

ποὺ μὲ στόλισε ὁ Θεὸς μὲ τέτοια οὐράνια δῶρα!

Κι ὅλο πιὸ φεγγοβολᾶ στὸ μέτωπο τὸ στέμμα

καὶ στὶς φλέβες μου κυλᾶ τὸ εὐγενικότερο Αἷμα».

 Εὐλογημένοι Χριστιανοί!

Ἔτσι ἑρμηνεύουν, αὐτὰ μᾶς διδάσκουν καὶ μᾶς συμβουλεύουν οἱ θεῖοι Πατέρες μας γιὰ τὸἍγιο Πνεῦμα,  μὲ ἀγάπη πατρικὴ: Παιδιά μας, μείνατε κοντὰ στὸν Χριστὸ! Μὴ γίνεσθε πάλι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς ἁμαρτίες σας. Ἡ στοργικὴ μάνα σας εἶναι ἡ ἉγίαἘκκλησία. Ἐδῶ μπορεῖτε νὰ διατηρήσετε γιὰ πάντα τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν προσευχή, τὴν μετάνοια, τὴν θεία Εὐχαριστία.

Ἀδελφοί μου!

Παράκλητος σημαίνει παραμυθία, παρηγοριά. Ὅσο ποτὲ ἄλλοτε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν πανσθενουργὸ δύναμη καὶ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ παρηγορηθοῦμε πνευματικά. Στὴν σύγχρονη βαβυλώνια αἰχμαλωσία ἀπὸ πνεύματα πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔκαμαν ἀγχώδεις, ταραγμένους, φοβισμένους, καχύποπτους, σαλεμένους, ἂς παρακαλέσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ καθαρίσει τὶς καρδιές μας:  «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε ἀγαθέ, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλίδος καὶ σῶσον, ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν». Γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 05 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022 (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

Ἀριθμός 24

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

“ταῦτα λαλῶ ... ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμήν” (Ἰω, 17, 13)

5 Ἰουνίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.

Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀνέκαθεν ὁ ἄνθρωπος ὑπῆρξεν ἀναζητητὴς καὶ νοσταλγὸς τῆς χαρᾶς. Ὅλοι λαχταροῦν καὶ θέλουν τὴν χαρά. Ἀλλὰ ὅσο τὴν ἐπιζητοῦμε, τόσο αὐτὴ ἀπομακρύνεται. Κι αὐτό, γιατὶ τὴν ἀναζητοῦμε σὲ θολὲς πηγές, ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει, τὴν ἀναζητοῦμε μόνο στὶς πρόσκαιρες καὶ παροδικὲς  ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ μάταιου καὶ φθαρτοῦ.  Τὴν ἀναζητοῦμε ἔξω ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς πίστης, μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ὅμως, σήμερα, στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Χριστὸς μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἐλεύσεώς Του στὸν κόσμο καὶ τοῦ λυτρωτικοῦ Του κηρύγματος εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ ἀνθρώπου: “Αὐτὰ τοὺς λέω, γιὰ νὰ ἔχουν τὴν χαρὰ τὴν δική Μου πλήρη μέσα τους”.

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀναφέρει: “Διότι θὰ ἐξέλθετε ἐν χαρᾷ” (Ἡσ. 55, 12). Καὶ ἀλλοῦ: «χαρήσεται ἡ καρδία ὑμῶν» (Ἡσ. 66, 14). Ὁ προφήτης Ἰωὴλ διακηρύττει: «Τὰ τέκνα Σιὼν χαίρετε καὶ εὐφραίνεσθε» ( Ἰωήλ, 2, 23). Ὁμοίως καὶ στοὺς Ψαλμοὺς ὁ Δαβίδ: « καὶ νὰ χαρεῖ ἡ γῆ μὲ τὶς σταλαγματιὲς τῆς βροχῆς»(Ψαλμ. 64, 11). Καὶ ἀλλοῦ: «οἱ ταπεινοὶ θὰ ἀκούσουν καὶ θὰ χαροῦν» (Ψαλμ. 34, 2).

Στὴν Καινὴ Διαθήκη τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ ὑπέροχο “χαῖρε” τοῦ Ἀρχαγγέλου πρὸς τὴν Θεοτόκο καὶ κλείνει μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνερμήνευτο  συναίσθημα χαρᾶς ποὺ κατακλύζει τὶς ψυχὲς τῶν Ἀποστόλων, λίγο μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς περιγράφει στὶς τελευταῖες γραμμὲς τοῦ Εὐαγγελίου του: “Καὶ αὐτοί”, γράφει, “προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης” (Λουκ. 24, 52). Μήνυμα χαρᾶς ἔδωσε ὁ Κύριός μας στὶς Μυροφόρες καὶ χαρὰ στοὺς καλεσμένους τοῦ γάμου τῆς Κανᾶ. Μέσα ἀπὸ διωγμοὺς καὶ θλίψεις πέρασαν στὸ διάβα τῶν αἰώνων οἱ Χριστιανοί, χαρούμενοι καὶ ἐλπιδοφόροι, διότι “ἐπληροῦντο χαρᾶς καὶ Πνεύματος Ἁγίου” (Πράξ. 13, 52). Αὐτὸ τὸ ἐπιβεβαιώνει ὁ Πασκάλ: “Κανεὶς δὲν εἶναι πιὸ χαρούμενος ἀπὸ ἕναν ἀληθινὸ Χριστιανό”.

Ὁ Χριστὸς πυρπολεῖ μὲ τὴν θεία Χάρη Του τοὺς πιστούς καὶ μᾶς διαβεβαιώνει: “Αὐτὴν τὴν χαρὰ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς τὴν πάρει” (Ἰω. 16, 22). Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θὰ ἀναφερθεῖ στοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ἐμφανίζονται στὸν κόσμο “ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες” (Β΄ Κορ. 6, 10)‧ Καὶ ἀλλοῦ: “ὁ  δὲ Θεὸς τῆς ἐλπίδας νὰ σᾶς γεμίσει μὲ κάθε χαρὰ καὶ ἐλπίδα” (Ρωμ. 15, 3). Αὐτὴ ἡ χαρὰ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολύτιμα δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι οὐσιαστικὸ γνώρισμα τῶν ἀναγεννημένων καὶ μεταμορφωμένων ἀνθρώπων. Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ ἡ δαιμονικὴ χαρὰ τῆς χαιρεκακίας, ἡ ὁποία δὲν ἁρμόζει σὲ πιστὸ Χριστιανό.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θὰ μᾶς διαφωτίσουν καὶ πάλι μὲ τὰ θεόπνευστα λόγια τους.

Ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἡ χαρὰ εἶναι ἕνα εἶδος σκιρτήματος τῆς εὐτυχισμένης ψυχῆς. Ὅποια χαρὰ προκύπτει ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου πρὸς δόξαν Θεοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ ἐν Κυρίῳ χαρά».

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «χαρὰ εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν, ἡ ἀπόλαυση τῶν εὐχαρίστων καὶ ἡ λησμοσύνη τῶν λυπηρῶν. Τὸ νὰ χαίρεσαι κοντὰ στὸν Κύριο εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρὰ. Μὲ αὐτὴν χαίρονταν καὶ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες, μὲ τὶς φυλακίσεις, τὶς μαστιγώσεις καὶ τόσα ἄλλα δυσάρεστα, γιατὶ αὐτὰ ἔχουν ρίζα καὶ θεμέλιο τὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου. Ὅπου χαρὰ ἐκεῖ δραπετεύει ἡ θλίψη τῶν δακρύων, ὅπου χαρὰ ἐκεῖ φεύγει ἡ κατήφεια τοῦ πένθους, ὅπου χαρὰ ἐκεῖ καὶ τὰ σύμβολα τῆς εὐφροσύνης. Δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὶς κοσμικὲς χαρὲς μὲ αὐτὸν ποὺ χαίρεται κατὰ Θεόν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ χαίρονται μὲ τὴν καλοπέραση, τὴν δόξα τῆς ἐξουσίας καὶ τὴν ἀλαζονεία».

Ὁ ἅγιος Θεοδώρητος Τύρου: «Μόνη χαρὰ ἂς ὑπάρχει αὐτὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν κούραση καὶ τὶς θλίψεις γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ πράττουν δίκαια γεμίζουν μὲ ἀληθινὴ  χαρά».

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Ἐμεῖς θεωροῦμε τὴν χαρὰ στὸν κόσμο ἀτελῆ, γιὰ τὸν λόγο ὅτι μεταβάλλεται εὔκολα. Οἱ δὲ ἄνθρωποι ἐλάχιστα τὴν βλέπουν, παρὰ μόνο σὲ πράγματα κοσμικά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι περισσότερο ἀληθινὰ ἀπ’ ὅ,τι οἱ σκιὲς καὶ τὰ φαντάσματα».

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος: «Χαρά! Λέξη πολυπόθητη, λέξη ποὺ συγκινεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, λέξη ποὺ δηλώνει ἀγαλλίαση καὶ εὐφροσύνη. Χαρά! Μὲ ποιὰ λόγια νὰ περιγράψω τὸ συναίσθημα ποὺ ἀναδύεται στὴν καρδιά μου χάρη σὲ σένα; Μὲ ποιὲς λέξεις νὰ περιγράψω τὸν μυστικό σου χαρακτήρα; Καμμιά δική μου δύναμη δὲν μπορεῖ νὰ ἀναλύσει τὸ μυστήριο. Παραμένεις μυστική, κρύβεσαι στὰ μύχια τῆς καρδιᾶς, φανερώνεσαι μονάχα στὴν ψυχὴ τοῦ καθενός. Ἡ χαρὰ κάνει τὴν καρδιὰ νὰ σκιρτάει ἀπὸ εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση, αὐτὴν τὴν μεθάει σὰν θεῖο ποτό. Ἡ καρδιὰ χαίρεται, γιατὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κατασκήνωσε μέσα της. Χαίρεται, γιατὶ ἔλαβε μυστικὴ πληροφορία ὅτι ὁ Θεὸς  τὴν ἀγάπησε. Χαίρεται, γιατὶ ἡ εἰρήνη, ἡ γαλήνη, ἡ ἠρεμία καὶ ἡ ἀταραξία βασιλεύουν μέσα της. Ἡ καρδιὰ χαίρεται, γιατὶ μὲ τὴν πίστη γνώρισε τὸν Κύριο. Χαίρεται, γιατὶ μὲ τὴν ἐλπίδα κατανόησε τὴν ἀλήθεια τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, γιατὶ μὲ τὴν ἀγάπη γνώρισε τὸν Κύριο ποὺ κατοικεῖ μέσα της. Ὤ χαρά ἁγία! Ἡδονῆς ἁγίας προάγγελε! ἐσένα ποθῶ τόσο πολὺ κι ἐσένα ζητῶ σὰν ἀρραβώνα ποὺ κατέκτησα πάνω στὴν γῆ. Εἴθε νὰ ἀξιωθῶ καὶ τῆς οὐρανίου χαρᾶς».

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος: «Ἐμεῖς πρέπει νὰ βλέπωμε ὅλα τὰ ἐπουράνια καὶ νὰ φροντίσωμε νὰ ἀποκτήσωμεν τὰς ἀρετάς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «ὁ καρπὸς τοῦ πνεύματος εἶναι ἀγάπη, χαρά κτλ.» Θέλεις νὰ ξεύρεις ἂν κατοικεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσα σου; Ὅταν ἔχεις αὐτὰ, μέσα σου είναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἡ ψυχή σου εἶναι σεσωσμένη».

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης: «Ἔχω χαρὰ ποὺ ὁ Θεὸς μὲ ἔταξε ἐδῶ νὰ προσφέρω ὅ,τι μπορῶ στοὺς ἀδελφούς μου». Δύο εὐσεβεῖς φοιτητὲς ἐφιλοξενοῦντο στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου καὶ μετὰ τὴν χριστουγεννιάτικη λειτουργία ἔκαναν τὴν βόλτα τους στὸ δάσος. Ἐκεῖ ἀντίκρυσαν τὸν Γέροντα σὲ ἕνα ἐξαίσιο θέαμα. Γεμᾶτος δέος καθὼς ἦταν ὁ Γέροντας τοὺς λέει: «Νά, καλά μου παιδιά, ἦταν τόση ἡ χαρά μου ἀπὸ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ δὲν ἄντεχα νὰ τὴν ἔχω μόνος μου, καὶ εἶπα: Δὲν πηγαίνεις, χαζὲ Ἰάκωβε, μέσα στὸ δάσος νὰ ψάλεις «Χριστὸς γεννᾶται»; Καὶ καθὼς ἔψαλα, ἦλθαν ὅλα τὰ πουλιὰ κι ἔψαλαν καί αὐτὰ μαζί μου. Γιορτάζοντας κι αὐτά, ἔδειχναν τὴν χαρά τους μὲ τὰ γλυκόλαλα κελαηδήματά τους».

Ὁ ἅγιος Πορφύριος: «Ὁ Θεὸς θέλει καὶ εὐχαριστιέται νὰ σκορπάει τὴν χαρά, νὰ πλουτίζει τοὺς πιστούς Του μὲ χαρά. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἡ εὐτυχία. Ὅσο πιὸ πολὺ ἀγαπᾶς τὸν Χριστό, τόσο πιὸ πολὺ θὰ χαίρεσαι, τόσο πιὸ λίγο θὰ στενοχωριέσαι. Νὰ διαβάζεις τὴν Ἁγία Γραφή, νὰ πηγαίνεις στὴν Ἐκκλησία, νὰ ἔχεις πνευματικό, νὰ κοινωνεῖς. Μ’ ἄλλα λόγια, νὰ γίνεις καλὸς Χριστιανός. Τότε θὰ βρεῖς αὐτὴ τὴν χαρὰ ποὺ ψάχνεις. Βλέπεις ὅτι ἐγὼ τώρα πονῶ, ἀλλὰ εἶμαι εὐτυχισμένος… Νὰ ἔχετε τὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ διαρκεῖ αἰώνια».

Ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Ἡ κοσμικὴ χαρὰ δίνει κάτι τὸ πρόσκαιρο. Γιὰ νὰ χαίρεται κανεὶς ἀληθινά, πρέπει νὰ ἀγαπάει, πρέπει νὰ πιστεύει. Δὲν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι, γι’ αὐτὸ δὲν ἀγαποῦν, δὲν θυσιάζονται καὶ δὲν χαίρονται. Ἀπὸ τὴν θυσία βγαίνει ἡ μεγαλύτερη χαρά. Ὅταν ἀγαπᾶς χαίρεσαι. Κι ὅταν αὐξηθεῖ ἡ ἀγάπη, ὁ ἄνθρωπος δὲν ζητάει τὴν χαρὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ θέλει νὰ χαίρονται οἱ ἄλλοι. Ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει ὁ ἄνθρωπος ὅταν παίρνει, εἶναι ἀνθρώπινη. Ἐνῶ ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει ὅταν δίνει, εἶναι θεϊκή καὶ δὲν ἀναπληρώνεται οὔτε μὲ ἕνα σακὶ δολάρια. Ὅταν δίνεις ἢ προσφέρεις κάτι, ἡ χαρὰ ποὺ νιώθεις ἔχει θεῖο ὀξυγόνο. Ὅταν χαίρεσαι μὲ τὸ νὰ λαμβάνεις ἢ μὲ τὸ νὰ θυσιάζωνται οἱ ἄλλοι γιὰ σένα, αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔχει μπόχα, ἀσφυξία. Ἡ ἐσωτερικὴ χαρά, αὐτὴ ἡ θεία παρηγοριὰ ποὺ νιώθει ὀ ἄνθρωπος μέσα του, εἶναι μιὰ πληροφορία ὅτι εἶναι δικτυωμένος μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ πραγματικὴ χαρὰ γεννιέται ἀπὸ τὴν πίκρα ποὺ γεύεται κανεὶς μὲ χαρὰ γιὰ τὸν Χριστὸ ποὺ πικράθηκε γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ χαίρεται ἰδιαίτερα, ὅταν τὸν βρίσκει κάποια δοκιμασία, χωρὶς νὰ δίνει ὁ ἴδιος ἀφορμή. Στὶς γιορτὲς ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι ἔχουν χαρὰ καὶ κερνοῦν,  δίνουν εὐλογίες, δῶρα  πνευματικὰ  στοὺς ανθρώπους. Γι’ αὐτὸ ὁ διἀβολος, ἐπειδὴ τὰ γνωρίζει αὐτά, δημιουργεῖ πειρασμοὺς γιὰ νὰ στερηθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὰ θεῖα δῶρα καὶ νὰ μὴ χαροῦν τὴν γιορτή».

Ὁ θεολόγος ποιητὴς Γ. Βερίτης σ’ ἕναν ὕμνο γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς φοιτητὲς θὰ βροντοφωνάξει: «Ζήτω σ’ἐμᾶς! Χαρὰ σ’ ἐμᾶς! Εἴμαστε ἐμεῖς πιστοί!/Κράχτε το, ἀδέλφια! Εἴμαστ’ ἐμεῖς στὸν κόσμο διαλεχτοί./ Χιλιάδες ἥλιοι λάμπουν γύρω. Μὰ κι ἀπ’ τοὺς ἥλιους πιὸ πολὺ ἀστράφτει ὁ ἀρχηγός μας,/ ποὺ κατεβαίνει πρὸς ἐμᾶς,/ Δόξα, χαρὰ καὶ φῶς μας».

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Χριστός μας θὰ μᾶς πεῖ: «Σᾶς λέγω ὅτι χαρὰ γίνεται ἐνώπιον των ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ γιὰ ἕνα ἁμαρτωλὸ μετανοοῦντα» (Λουκ. 10, 20). Τὰ φιλότιμα παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ μας χαίρονται καὶ ἀγάλλονται, γιατὶ ἔχουν κλείσει στὴν καρδιά τους τὴν Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη.  Γιὰ  ἐκείνους, ὅμως ποὺ αἰσθάνονται τὴν δαιμονικὴ χαρά, τὴν ψεύτικη, τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἂς ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς, ἂς γευθοῦν τὴν πραγματικὴ χαρά, ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Λυτρωτής μας.

Εἴθε στὶς καρδιὲς ὅλων μας νὰ βασιλεύσει αὐτὴ ἡ δροσοφόρα χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ἡ χαρὰ τῆς Παναγίας μας, τῶν Ἁγίων, τῆς μετανοίας μας, τῆς σωτηρίας μας.  Γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου