Ἀριθμός 26
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
«δεῦτε ὀπίσω μου» (Ματθ. 4, 19)
26 Ἰουνίου 2022
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ.
Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἀπὸ αὐτὴν τὴν Κυριακὴ ἀρχίζει ἕνας νέος λειτουργικὸς κύκλος στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ θεοφόροι Πατέρες ὅρισαν νὰ διαβάζεται ἡ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ Ματθαίου, ἡ ὁποία περιγράφει τὴν πρόσκληση ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς στὴν ἀρχὴ τοῦ δημοσίου βίου Του πρὸς τοὺς πρώτους μαθητὲς καὶ ἀποστόλους Του.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ κείμενο μᾶς λέει: Ἐνῶ περπατοῦσε ὁ Χριστὸς κοντὰ στὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς. Τὸν Σίμωνα, τὸν ὁποῖο κατόπιν ὀνόμασε Πέτρο, καὶ τὸν Ἀνδρέα, τὸν ἀδελφό του, οἱ ὁποῖοι ἔρριχναν δίχτυα στὴν θάλασσα, γιατὶ ἦταν ψαράδες, καὶ τοὺς λέει: «Ἀκολουθήστε με καὶ θὰ σᾶς κάνω ἱκανοὺς ἀντὶ γιὰ ψάρια νὰ ἁλιεύετε ἀνθρώπους‧ αὐτοὺς θὰ τοὺς ἑλκύετε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μὲ τὰ πνευματικὰ δίχτυα τοῦ κηρύγματος». Καὶ αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίχτυα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Καθὼς ο Κύριος προχώρησε πιὸ πέρα, εἶδε ἄλλους δύο ἀδελφούς, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, τοὺς γιοὺς τοῦ Ζεββεδαίου, καὶ τοὺς κάλεσε καὶ αὐτούς.
Ὁ ἅγιος Βασίλειος ἐπίσκοπος Σελευκείας σχολιάζει: «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἐσᾶς, λέγει ὁ Χριστός, ἦλθα νὰ θηρεύσω. Ἁλιεῖς ἐπιζητῶ καὶ ὄχι βασιλεῖς‧ ναῦτες προτρέπω καὶ ὄχι δυνάστες‧ παύσατε νὰ ἀγωνίζεσθε μὲ τὴν ἄψυχη θάλασσα. Μεταφέρετε γιὰ χάρη μου τὴν ἁλιευτικὴ τέχνη σας στὴν ξηρά. Ἐδῶ ὑπάρχει πέλαγος ἀσέβειας. Σ’ αὐτὸ ἁπλώστε γιὰ χάρη μου τὰ δίχτυα σας καὶ θηρεύσετε τὴν εὐσέβεια. «Δεῦτε ὀπίσω μου». Μαθητὲς δικοί μου καὶ καθηγητὲς τῆς Οἰκουμένης. Χρησιμοποιήστε τὴν τέχνη σας γιὰ ἁλιεία οὐράνια. Θάλασσα εἰδωλολατρίας ἁπλώνεται παντοῦ. Ἀπὸ νέφος πολυθεΐας καλύπτεται ἡ κτίση. Βυθὸς ἀσεβείας ἔχει κατακλύσει τὰ πάντα. Πνίγονται ἄνθρωποι κάτω ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ κύματα. Σὲ ἁλιεῖς θὰ ἀναθέσω τὴν θεραπεία τους. Τὴν ἰδική σας τέχνη ἐπιζητεῖ τὸ πάθος τοῦτο. Καὶ οἱ ἁπλοὶ ψαράδες τῆς Τιβεριάδας θὰ ἀναρωτηθοῦν καὶ θὰ Τοῦ ποῦν: μᾶς βλέπεις νὰ ταλαιπωρούμεθα μὲ τὴν θάλασσα καὶ, ἐνῶ ἡ τέχνη κηρύτττει τὴν εὐτέλεια, Ἐσὺ λέγεις: «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»; Ποιὸν πλοῦτο ἐπικαλούμενοι, πές μας, θὰ ἑλκύσουμε τοὺς ἀκροατές; Ἤ μήπως θὰ τοὺς δείξουμε τὰ σκισμένα δίχτυα καὶ θὰ συλλάβουμε σὰν θηράματα τοὺς λαούς; Ποιὰ ρητορικὴ ἱκανότητα χρησιμοποιώντας θὰ σαγηνεύσουμε, μὲ τὴν καλλιέπεια τοῦ λόγου, τὶς ἀκοές; Ἤ μήπως μὲ ναυτικὲς ἐκφράσεις θὰ αἰχμαλωτίσουμε τὶς ψυχὲς τῶν βασιλέων; Ἰχθεῖς ἐμάθαμε νὰ ἁλιεύουμε, ὄχι ἀνθρώπους. Καὶ ὁ Κύριος θὰ ἀπαντήσει στὶς σκέψεις τους: «Δεῦτε»! Ἐγὼ παρασκευάζω τὸ δόλωμα μὲ τὰ δικά σας λόγια. Ἐγὼ θὰ ἐπιστρέψω πόλεις καὶ λαοὺς μὲ τὶς φωνὲς τὶς δικές σας, σεῖς θὰ εἶσθε ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἁλιείας μου. Μοῦ ἦταν δυνατὸν νὰ χρησιμοποιήσω βασιλεῖς σὰν ὑπηρέτες, μοῦ ἦταν δυνατὸν νὰ προσελκύσω γλῶσσες ρητόρων γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὸ δόγμα μου. Διότι ἡ δύναμις τοῦ ὑπηρετοῦντος ὑποκλέπτει τὴν δόξα τοῦ ἐνεργοῦντος. Δὲν δέχομαι νὰ ὑπηρετηθῶ ἀπὸ τὸν πλοῦτο, μήπως συνεργαζόμενος νοθεύσει τὸ θαῦμα. Ἐσᾶς εὑρίσκω ἔμπιστους φύλακες τῶν θαυμάτων μου. Γίνετε μετὰ τὴν θάλασσα ἁλιεῖς τῆς ξηρᾶς, καὶ ἂς περιβληθεῖ μὲ δίχτυα ἡ γῆ. Ἀπὸ τώρα θὰ εἶσθε ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἐπενόησαν τοὺς ἀλληλοσπαραγμούς, κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἰχθύων, ἂς συλληφθοῦν μὲ τὰ μεγάλα σας δίχτυα, ἂς ὑποστοῦν ὅ,τι καὶ οἱ ἰχθεῖς.
Καὶ καταλήγει ὁ ἅγιος: Ἀμέσως, σὰν νὰ διεπέρασε ἄγκιστρο τὴν ἀκοή τους καὶ Τὸν ἀκολούθησαν μὲ προθυμία. Χαιρετώντας τὰ δίχτυα, ἀπαρνήθηκαν τὴν θάλασσα καὶ ἀκολούθησαν τὰ νεύματα τοῦ Σωτήρα. Ἔτσι, λοιπόν, ἀφοῦ προμηθεύθηκαν τὰ δίχτυα τοῦ Δεσπότου, καὶ ἔγιναν μαθητὲς τῆς παραδοξότα- της ἁλιείας, ὅταν ὁ Κύριος ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, οἱ Μαθητὲς ἁλίευσαν μὲ τὰ δίχτυα τῆς χάριτος τὰ γένη τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: Διόρθωσαν τὰ χαλασμένα δίχτυα. ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀγοράσουν ἄλλα. Δὲν ἦταν, βέβαια, καὶ αὐτὸ μικρὴ ἀπόδειξη τῆς ἀρετῆς τους, τὸ ὅτι δηλαδὴ ὑπέφεραν ἀγόγγυστα τὴν φτώχια τους, τὸ ὅτι ἀποκτοῦσαν τὴν τροφή τους μὲ τίμιο μόχθο, τὸ ὅτι εἶχαν μαζί τους τὸν γέρο πατέρα τους καὶ τὸν περιποιοῦνταν, ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπακοὴ στὸ κάλεσμα τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ. Καὶ μᾶς προτρέπει ὁ ἅγιος Πατέρας: Ἂς Τὸν ἀκολούθησουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς! Γιατὶ ἔχουμε πολλὲς ἀσθένειες στὴν ψυχή μας καὶ αὐτὲς θέλει πρῶτα νὰ θεραπεύσει ὁ Κύριος. Γι’ αὐτὸ ἀποκαθιστᾶ τὶς σωματικὲς ἀσθένειες, γιὰ νὰ ἐξορίσει τὶς ψυχικὲς ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Ἂς ἔρθουμε, λοιπόν, κοντά Του καὶ ἂς μὴν Τοῦ ζητήσουμε τίποτα βιοτικό, παρὰ μόνο τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἂς βγάλουμε ἀπὸ τὴν μέση τὴν πηγὴ τῶν κακῶν (τὴν ἁμαρτία) καὶ ὅλα τὰ κύματα τῶν ἀσθενειῶν θὰ σταματήσουν.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸ καὶ φυλᾶμε τὶς ἐντολές Του, τότε μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ Σωτήρα μας. Αὐτὸς ὁ Ἴδιος μᾶς τὸ ἔχει κάνει γνωστὸ λέγοντας: «Ἐὰν ἀγαπᾶτε με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (Ἰω. 14, 15). Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, τὸ πνεῦμά μας νὰ ἀκολουθεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἡ καρδιά μας νὰ προσκολληθεῖ σὲ Αὐτὸν καὶ ἡ θέλησή μας νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν θέλησή Του. Ὅταν πράττουμε ἔτσι, τότε γινόμαστε στ’ ἀλήθεια ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ καὶ βαδίζουμε ἀπρόσκοπτα στὸν δρόμο τῆς ἀλήθειας, παραμένοντας ἠθικὰ ἐλεύθεροι.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ὁ Κύριος ἔθαψε τὸν σπόρο τοῦ δέντρου τῆς ζωῆς ὄχι μόνο στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τῶν ἁπλῶν Γαλιλαίων ψαράδων, ἀλλὰ καὶ στὸ βάθος τῆς κόλασης. Καὶ τὸ δέντρο ἀναπτυσσόταν. Ἄνεμοι ἰσχυροὶ φύσηξαν, σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ τὸ ξερριζώσουν, μὰ δὲν τὸ κατόρθωσαν. Οἱ ὀρδὲς τοῦ ἐχθροῦ ἔσκαψαν στὴν γῆ, πιὸ βαθιὰ κι ἀπὸ τὶς κατακόμβες γιὰ νὰ τὸ ξερριζώσουν. Ὅσο ἐκεῖνοι προσπαθοῦσαν, τόσο οἱ ρίζες ἀντιστέκονταν, τόσο οἱ βλαστοὶ μεγάλωναν. Ἔτσι, τὸ δέντρο τοῦ Χριστοῦ ποὺ φυτεύθηκε μὲ τοῦ Θεοῦ τὸν τρόπο καὶ ὄχι τοῦ ἀνθρώπου, ἐξακολουθεῖ νὰ ἀνθίζει ἕως σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια ἀργότερα, παράγει καρποὺς γλυκοὺς γιὰ ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους καὶ λάμπει ἀπὸ φρεσκάδα καὶ κάλλος, σὰν νὰ ἔχει φυτευθεῖ μιὰ γενιὰ νωρίτερα. Ὁ Κύριος γνώριζε τὴν καρδιὰ τῶν μελλοντικῶν Ἀποστόλων Του, μιὰ καρδιὰ γεμάτη ταπείνωση καὶ ὑπακοή. Ὁ Ἰησοῦς μιλάει ἁπλὰ καὶ στὶς καρδιὲς ποὺ ἔχουν διαλέξει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ καὶ λέει ἀποφασιστικὰ στὸν Πέτρο: «ἀκολούθει μοι» καὶ στὸν Ἰούδα: «ὃ ποεῖς ποίησον τάχιον».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος: Ἀλλὰ διὰ νὰ δοξασθῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ τιμηθῆ, πρέπει πρῶτα νὰ ταπεινωθῆ. Διὰ νὰ ἔλθη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ κατοικήση σὲ μία ψυχή, πρέπει νὰ ὑπάρχη ταπείνωσις. Ἀπέδειξεν ὅτι τὰ ταπεινὰ ὀρέγεται ἡ θεότης. Ἄρα, αὐτὴ ἡ θεία χάρις, ἡ ὁποία εἰσχωρεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον διὰ τῆς ταπεινώσεως, αὐτὴ εἶναι ποὺ ἐνεργεῖ τὸ πᾶν. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἐδυνάμωσε τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρας καὶ ἐπάλεψαν ἐναντίον βασιλέων καὶ τυράννων καὶ τοὺς ἐνίκησαν. Αὐτὴ ἡ ἰδία χάρις ἐδυνάμωσε τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν Ὁσίων καὶ ἔκαμαν ἀγῶνας πέραν τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ τέτοια ψυχὴ νὰ ἀποκτήσωμε καὶ ἐμεῖς.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: Πρέπει νὰ ἐξαγνισθεῖ ἡ καρδιά. Νὰ ἀποκτήσειτὴν ψυχικὴ ἁγνότητα, δηλαδὴ εἰλικρίνεια, τιμιότητα, ἀνιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη, ἀνεξικακία, θυσία. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀναπαύεται μέσα του ἡ θεία χάρις.
Ὁ μακαριστὸς Πρεβέζης Μελέτιος: Οἱ μαθητὲς Τὸν ἀκολούθησαν. Τὶ σημαίνει αὐτό; Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μυαλό, κρίση, ἔχει βούληση. Προτιμᾶ καὶ ἐπιλέγει. Ἔχει καὶ πράξη. Προηγεῖται τὸ μυαλὸ γιὰ νὰ δεῖ τὶ θέλει νὰ κάνει. Ζυγίζει τὰ πράγματα καὶ λέει: Ἐκεῖ νά πάω ἢ ἐκεῖ; Τὶ προτιμῶ; Ζωὴ γιὰ τὴν κοιλιά, γιὰ τὴν τσέπη, γιὰ τὶς αἰσχρότητες ποὺ μερικοὶ τίς ἔχουν σὲ προτεραιότητα; Ἢ ζωὴ γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν καλωσύνη, τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ Θεὸς Πατέρας μας; Ζωὴ ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεός, μὲ σεμνότητα, μὲ ἐγκράτεια, μὲ εὐσέβεια; Ναί, πῆγαν κοντά Του οἱ ἁπλοὶ ψαράδες, μὰ δὲν ἔπαψαν νὰ εἶναι ἄνθρωποι. Τὶ ἄλλαξαν; Μυαλά, κρίση. Πρέπει νὰ ἁρπάξεις τὸν ἑαυτό σου μὲ χέρια ἀτσάλι καὶ νὰ πεῖς σὲ κάθε μέλος τοῦ σώματός σου: «Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα στὸν σωστὸ δρόμο». Τὸ ἴδιο νᾶ πεῖς καὶ στὴν καρδιά σου καὶ στὸν νοῦ σου. Στὰ μάτια, στὴν γλῶσσα, στὰ αὐτιά.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ Κύριός μας δὲν κάλεσε μόνον ἐκείνους, τοὺς ἁπλοϊκοὺς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας ὡς συνεργοὺς στὸ σωτήριο ἔργο Του. Ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καλεῖ συνεχῶς καὶ νέους μαθητὲς κοντά Του, τοὺς ὁποίους θέλει νὰ κάνει σύγχρονους Ἀποστόλους καὶ ἁλιεῖς ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς δεχόμαστε σήμερα αὐτὴν τὴν εὐλογία καὶ ἀνώτερη τιμὴ; Δόξα καὶ τιμὴ σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἄκουσαν τὴν οὐράνια πρόσκληση τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ καὶ εἶπαν: Ἰδοὺ οἱ δοῦλοι Σου, Κύριε. Γένοιτο καὶ σ’ ἐμᾶς κατὰ τὸ ρῆμα Σου. Δόξα καὶ τιμὴ σὲ ὅσους φόρεσαν τὸ τιμημένο ράσο, αὐτὴν τὴν δεύτερη σημαία τοῦ ἐνδόξου Ἔθνους μας. Δόξα καὶ τιμὴ ποὺ δίνουν μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τους τὴν εὐχή τους στὰ παιδιά τους γιὰ νὰ ἀφιερωθοῦν στὴν ἐξ οὐρανοῦ δοθεῖσα κλίση τῆς ἀγγελικῆς πολιτείας. Δόξα καὶ τιμὴ στὶς εὐλογημένες οἰκογένειες, οἱ ὁποῖες ἐργάζονται ἱεραποστολικὰ μέσα στὸν κόσμο καὶ σὲ ὅλους ὅσοι συνδράμουν στὴν διάδοση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ στὶς Ἱερὲς Μονές μας, στοὺς κατηχητές, στὶς χριστιανικὲς ἀδελφότητες. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐξυπακούεται ὅτι εἶναι ἡ εὐχὴ τοῦ ἐπισκόπου.
Εἴθε ἡ εὐλογημένη Χιακὴ Ἐκκλησία, ὁ σεπτὸς Ποιμενάρχης μας, οἱ ἐνάρετοι ἱερεῖς μας καὶ ὅλοι οἱ συνεργάτες τους ὡς ἄνθη ἐαρινὰ νὰ στολίζουν τὸν μυρίπνοο ἀγρό της πρὸς δόξαν Κυρίου.
Εὐλογημένοι Χριστιανοί,
Σήμερα μᾶς καλεῖ ὅλους ὁ Χριστός μας νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς καλεῖ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν αὐταρέσκεια, τὴν ὑπεροψία καὶ τὸν ἐγωισμὸ, ποὺ μᾶς παρασύρουν σὲ λανθασμένους δρόμους, μακριὰ ἀπὸ Ἐκεῖνον. Μᾶς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε μὲ ἐμπιστοσύνη, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν Οὐράνια Βασιλεία Του.
Ἂς ἠχήσει καὶ πάλι στὰ αὐτιά μας ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ ποιητῆ Γ. Βερίτη:
Θέ μου, τὶ πλῆθος ἀναρίθμητο
μαζί μας ἦρθε νὰ δειπνήσει!
κι ὅλους αὐτὸ τὸ θεῖο ποτήρι σου
τοὺς ἔχει θρέψει καὶ ποτίσει.
«Ἰδού…» στὸ βῆμα τῶν πατέρων μου
ρυθμίζω τὸ δικό μου βῆμα
κι Ἐσὺ μὲ δέχεσαι
ὥς τοὺς δέχθηκες,
θύτης Ἐσὺ μαζὶ καὶ θῦμα!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου