ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ἀριθμός  34

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ΙΘ΄ 16 - 26)

30 Αὐγούστου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

16. Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;

17. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεὸς. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν, τήρησον τὰς ἐντολάς.

18. Λέγει αὐτῷ· Ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις,

19. τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.

20. Λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;

21. ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.

22. Ακούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.

23. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

24. Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

25. Ακούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;

26. ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Κάθε ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ τὸ καλύτερο γιὰ τὴν ζωή του, ἀγωνίζεται καὶ παλεύει συνεχῶς, γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει. Ἔχει κάποιους στόχους καὶ οἱ στόχοι αὐτοὶ φανερώνουν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ ποιόν, τὴν γενικότερη πνευματικὴ κατάστασή του. Ἂν μάλιστα κατορθώσει νὰ τοὺς πραγματοποιήσει, ἡ αὐτοεκτίμησή του αὐξάνει καὶ ὁ ἴδιος χαίρεται γιὰ αὐτὰ τὰ ἐπιτεύγματά του.

Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ βλέπουμε ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος φαίνεται πὼς ἔχει πνευματικὲς ἀναζητήσεις καὶ κατακτήσεις,  καὶ μάλιστα σὲ νεαρὴ ἡλικία, κάτι ἀπρόσμενο, θὰ λέγαμε, καθὼς ἡ πνευματικότητα σὲ αὐτὴν τὴν ἡλικία εἶναι ἕνα σπάνιο φαινόμενο. Ὁ νεανίσκος σήμερα ἔρχεται μπροστὰ στὸν Χριστό, γονατίζει μπροστά Του καὶ θέτει ἕνα βασικὸ καὶ θεμελιῶδες ἐρώτημα, τὸ ὁποῖο ἴσως εἶναι τὸ μόνο ἐρώτημα ποὺ ἀξίζει καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπασχολεῖ κάθε στιγμή, κάθε ἄνθρωπο: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω, ἴνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;» Τί νὰ κάνω, γιὰ νὰ σωθῶ καὶ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή; Ἡ ἐρώτησή του φανερώνει μία σοβαρὴ πνευματικὴ ἐγρήγορση, ὁ Χριστὸς ὅμως διαβλέπει κάτι διαφορετικὸ πίσω ἀπὸ τὴν ἐρώτηση αὐτή. Ἀκούει αὐτὸ τὸ «Διδάσκαλε ἀγαθὲ» καὶ βλέπει πὼς ὁ νεανίσκος δὲν τὸν προσεγγίζει ὡς Θεάνθρωπο, ἀλλ’ ὡς ἕνα ἄνθρωπο σημαντικό, ὡς ἁπλὸ διδάσκαλο. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντᾶ: «Γιατί μὲ ἀποκαλεῖς ἀγαθό; Ἕνας εἶναι ἀγαθός, ὁ Θεός!» Ἀφοῦ μὲ ὀνομάζεις διδάσκαλο καὶ ὄχι Κύριο, δὲν ἔχει νόημα αὐτὴ ἡ φιλοφρόνηση, δηλαδὴ νὰ μὲ χαρακτηρίζεις ἀγαθό! «Τὶς ἐντολὲς τὶς γνωρίζεις, δὲν θὰ φονεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ κλέψεις,  δὲν θὰ ψευδομαρτυρήσεις, νὰ τιμᾶς τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου καὶ νὰ ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου.» Ὁ νεανίσκος ἀπαντᾶ ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἔχει τηρήσει ἀπὸ τὴν μικρή του ἡλικία. Εἶναι ἕνας καλὸς ἄνθρωπος μὲ ἀρχὲς καὶ ἰδανικά, ποὺ ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς συνομηλίκους του. Ρωτάει λοιπόν: «Σὲ τί ὑστερῶ ἀκόμη;» . Περιμένει νὰ ἀκούσει ἕνα «εὖγε», ἕνα «συγχαρητήρια» ἀπὸ τὸν Χριστό, μία ἐπιβεβαίωση τῆς ἀρετῆς του καὶ τῆς ἠθικῆς του ἀνωτερότητας.  Διαπιστώνουμε ὅτι τὰ κίνητρά του δὲν εἶναι  πνευματικὰ καὶ εἰλικρινῆ, περιέχουν φαρισαισμὸ καὶ ὑπερηφάνεια. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Χριστὸς δὲν τὸν συγχαίρει, οὔτε τὸν ἐπαινεῖ, σίγουρα δὲν ἀπορρίπτει τὸν ἐνάρετο βίο τοῦ νεαροῦ, δὲν τὸν ἐκθειάζει ὅμως, γιατί βλέπει πὼς ὁ ἄνθρωπος ἀπέναντί Του πάσχει ἀπὸ οἴηση. Θέλει νὰ τὸν κάνει νὰ σκεφθεῖ πὼς ὑπάρχει καὶ τελειότερος τρόπος ζωῆς ἀπὸ τὸν δικό του καὶ τοῦ παρουσιάζει αὐτὸ τὸ ἀνώτερο ἐπίπεδό της πνευματικῆς ζωῆς. «Ἂν θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πήγαινε, πούλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δῶσε τὰ στοὺς φτωχοὺς καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στὸν οὐρανὸ καὶ ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις!» Ὁ λόγος αὐτὸς πέφτει σὰν κεραυνὸς στὸ κεφάλι τοῦ ὑπερήφανου καὶ αὐτάρκους νέου. Ἀκούει κάτι φοβερό: νὰ πουλήσει ὅ,τι ἔχει καὶ δὲν ἔχει, νὰ μὴν ἀφήσει τίποτε δικό του, νὰ ἀποτινάξει ἀπὸ ἐπάνω του κάθε εἶδος περιουσιακοῦ στοιχείου καὶ τὰ χρήματα ποὺ θὰ συγκεντρώσει ἀπὸ τὴν πώληση νὰ τὰ διαθέσει ὅλα στοὺς φτωχούς. Ὁ Χριστὸς προτείνει μία ἀνταλλαγὴ πλούτου: «Δῶσε τὸν ἐπίγειο πλοῦτο σου καὶ θὰ ἀποκτήσεις θησαυρὸ στὸν Οὐρανό. Καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτό, ἔλα κοντά μου νὰ γίνεις μαθητής μου!» Λόγια ἀκατανόητα, ἐμπόδια ἀξεπέραστα, γιὰ τὸν προσκολλημένο μὲ τὰ γήινα ἀγαθὰ νεανίσκο. «Εἴπαμε νὰ εἶμαι καλὸς καὶ τίμιος καὶ νομοταγὴς πολίτης, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἑκούσια φτωχός! Νὰ δώσω ἐλεημοσύνη τὰ πάντα, ὅσα ἔχω; Καὶ ἐγὼ τί θὰ ἔχω, γιὰ νὰ ζήσω; Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ θησαυρὸς στὸν οὐρανό; Τὸν εἶδε κανένας; Ἀστεία πράγματα!»  Ἔτσι λοιπὸν φεύγει λυπημένος ὁ νεανίσκος, καὶ γιατί δὲν ἄκουσε ἕνα μπράβο ἀπὸ τὸν «ἀγαθὸ διδάσκαλο», καὶ γιατί κατάλαβε πὼς τοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ φτάσει στὸ ὕψος ποὺ τοῦ ζήτησε ὁ Χριστός. Κλήθηκε νὰ γίνει ἀπόστολος, δὲν μπόρεσε ὅμως νὰ περάσει τὶς πνευματικὲς ἐξετάσεις καὶ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Χριστό, μὴ μπορώντας νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ πλούτου.

Ὁ Χριστὸς στὴ συνέχεια σχολιάζει τὴν στάση τοῦ νεαροῦ καὶ διὰ τυπώνει μία πολὺ «ἀπαισιόδοξη» ἄποψη γιὰ τὴν τύχη τῶν πλουσίων, γενικά: «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, δύσκολα ἄνθρωπος πλούσιος θὰ εἰσέλθει στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Πιὸ εὔκολα εἶναι δυνατὸν νὰ περάσει μία καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα τῆς βελόνας, παρὰ πλούσιος νὰ μπεῖ στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ!» Τρομακτικὴ ἀπόρριψη τῶν πλουσίων, θὰ ἔλεγε κάποιος. Ὁ Χριστὸς οὐσιαστικὰ ἀποκλείει κάθε ἐνδεχόμενο εἰσόδου κάποιου πλουσίου στὸν παράδεισο καὶ αὐτὸ ἀκούγεται σκληρό, ὅμως, ἂν ἐξετάσουμε βαθύτερα τὴν στάση τοῦ πλούσιου νεανίσκου, ποὺ προηγήθηκε τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, θὰ καταλήξουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ πλούσιος αὐτοαποκλείεται ἀπὸ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Ὁ Χριστὸς δὲν καταδικάζει τὸ νεαρό, ἐπειδὴ εἶναι πλούσιος, κάτι ποὺ θὰ ταιρίαζε μὲ τὸ κοινὸ περὶ δικαίου αἴσθημα, ἀφοῦ μὲ μία ἰσχυρὴ δόση προκατάληψης ὁ κάθε πλούσιος θεωρεῖται ἄδικος καὶ ἄτιμος. Ἀντίθετα τὸν καλεῖ σὲ μία ἀνώτερη, ἐλεύθερη ζωή, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὰ βαρίδια τῶν ὑπέρμετρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, καὶ αὐτὸς τὴν μὲ τὴ θέλησή του τὴν ἀρνεῖται. Ἑπομένως ὁ ἴδιος ὁ πλούσιος ἐγκλωβίζεται στὰ πλούτη του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Συμβαίνει αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λέγεται γιὰ τοὺς κολασμένους, ὅτι δὲν τοὺς τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ μόνοι τους καταδικάζουν τοὺς ἑαυτούς τους στὴν κόλαση.

Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἀκούγοντας τὰ παραπάνω λόγια του Χριστοῦ μένουν ἔκπληκτοι, καὶ μάλιστα πάρα πολύ, καὶ ἀναρρωτιοῦνται: «Ποιὸς ἄραγε μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Ἡ ἐρώτηση ἀναφέρεται εἰδικὰ στοὺς πλουσίους καὶ γενικὰ σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους. Γιατί ὑπὸ μίαν ἔννοια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι «πλούσιοι», δηλαδὴ εἶναι προσκολημμένοι στὰ γήινα ἀγαθὰ καὶ στὶς ἀπολαύσεις, τὶς ὁποῖες δύσκολα ἀπαρνοῦνται καὶ ἔτσι ἀποτυγχάνουν νὰ εἰσέλθουν στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς μιλοῦν γιὰ τὴν «προσπάθεια», ποὺ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ προσκόλληση στὸ ὁποιοδήποτε πάθος, ποὺ κρατάει δέσμια τὴν ψυχή. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν προσπάθεια, πρόσωπο Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ. Μπορεῖ ὅμως κάποιος νὰ ἀποτινάξει τὸν βαρὺ ζυγὸ τοῦ κάθε εἴδους πλούτου καὶ νὰ σωθεῖ; Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔρχεται εἰλικρινὴς καὶ λίαν παρηγορητική: «Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ (δηλαδὴ τὸ νὰ σωθοῦν ἀπὸ μόνοι τους, μὲ τὶς δικιὲς τοὺς δυνάμεις) εἶναι ἀδύνατον. Γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως ὅλα εἶναι δυνατά!»

Ἑπομένως ὅλοι μποροῦμε νὰ σωθοῦμε, ἂν στραφοῦμε μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό! Ὅλοι πάσχουμε, ὅλοι εἴμαστε ἀσθενεῖς, ὅλοι εἴμαστε ἀνήμποροι πνευματικὰ καὶ βουτηγμένοι στὸν ὑλόφρονα  βίο, μὲ λίγα λόγια ὅλοι εἴμαστε «πλούσιοι νεανίσκοι» καὶ δυσκολευόμαστε νὰ ἀποτινάξουμε ἀπὸ ἐπάνω μας τὰ ἀγαπημένα μᾶς πλούτη καὶ τὴν χαμαιρπὴ ζωὴ ποὺ διάγουμε. Ἐντούτοις κάθε στιγμή, ὅσο ζοῦμε,  ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπαναστατήσουμε, ποὺ θὰ πεῖ, νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό, θησαυρίζοντας   στὸν οὐρανὸ καὶ ἐναποθέτοντας τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας σὲ Αὐτόν. Ἀμήν, γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ἀριθμός  33

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜ. ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 (Λουκ. Ι΄ 38 - 42)

23 Αὐγούστου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

8  Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ  Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ.

40 ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται.

41 ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά·

42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.

27 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας.

28 αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δὲν ὑπάρχει πλάσμα τοῦ Θεοῦ μέσα σὲ ὅλη τὴ Δημιουργία, ποὺ νὰ ξεπερνᾶ σὲ ἀξία τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Μαρία, τὴν Μητέρα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ «μετὰ Θεὸν ἡ Θεός, τὰ δευτερεία τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα», ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», εἶναι «ἡ κλίμαξ ἡ ἐπουράνιος, δὶ’ ἢς κατέβη  ὁ Θεός, ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γὴς πρὸς οὐρανόν». Εἶναι ἡ μεσίτρια τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πρὸς τὸν Θεό, εἶναι ἡ γλυκιὰ μάνα ὅλων τῶν πονεμένων καὶ παντοιοτρόπως κατατρεγμένων αὐτοῦ του κόσμου. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ὑπεραγαποῦμε, τὴν τιμοῦμε σὲ κάθε λατρευτικὴ εὐκαιρία καὶ παντοτινὰ τὴν ἐπικαλούμαστε μὲ πόθο νὰ ἔρθει νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ κάθε δοκιμασία μας καὶ σὲ κάθε πρόβλημά μας. «Παναγιά μου!», ἀνακράζει ὁ ἀναγκεμένος πιστὸς καὶ αὐτὴ ὡς γοργοεπήκοος ἔρχεται νὰ βοηθήσει, νὰ δώσει τὴ λύση μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἡ ἴδια γνωρίζει, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμώντας τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἔχει ὁρίσει ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο ἀναγιγνώσκεται καὶ στὸν Μεγάλο Παρακλητικὸ Κανόνα. Αὐτὸ ἀναφέρεται στὶς δύο ἀδελφές, στὴ Μάρθα καὶ στὴ Μαρία καὶ καταλήγει μὲ τὸν μακαρισμὸ τῆς Θεοτόκου. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Ἰουδαίας καὶ ἐπισκέπτεται τὸ σπίτι τῶν φίλων Του, τῆς Μάρθας, τῆς Μαρίας καὶ τοῦ Λαζάρου. Πόσης ἀσύλληπτης τιμῆς ἀξιώνεται τὸ σπίτι αὐτό! Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς νὰ βρίσκεται μέσα σὲ αὐτὸ καὶ νὰ συνομιλεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ, ὅπως τὰ λένε οἱ     φίλοι ποὺ συναντῶνται μετὰ ἀπὸ καιρό! Καταλαβαίνουμε πὼς ὁ Χριστὸς συμπεριφέρεται ἁπλά, σὰν κανονικὸς ἄνθρωπος, γιατί ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι, τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, καὶ διαφυλάσσει στὸ ἀκέραιο τὰ ἰδιώματα ἑκατέρας τῆς φύσεως, θείας καὶ ἀνθρωπίνης. Τὸν Χριστὸ τὸν ὑποδέχεται ἡ Μάρθα καὶ ἀμέσως μπαίνει μέσα, ἐξαφανίζεται ἀπὸ τὸ καθιστικὸ καὶ ἀρχίζει τὶς δουλειές. Σίγουρα ἑτοιμάζει τὸ φαγητὸ γιὰ τὸ γεῦμα ποὺ θὰ παρατεθεῖ στὸν ὑψηλὸ φιλοξενούμενο. Ἡ ἀδελφή της ὅμως, ἡ Μαρία, φαίνεται ἀμέτοχη  στὴν προετοιμασία τοῦ γεύματος. Τὰ ἔχει ἀφήσει ὅλα,  κάθεται «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» καὶ ἀκούει τοὺς λόγους Του. Ἡ Μάρθα λοιπόν, ἡ ὁποία «περιεσπάτο περὶ πολλὴν διακονίαν», κάποια στιγμὴ δὲν ἀντέχει ἄλλο νὰ βλέπει τὴν «τεμπέλα» τὴν ἀδελφή της νὰ κάθεται καὶ νὰ μὴν κάνει τίποτε, σταματάει γιὰ λίγο τὶς δουλειὲς καὶ ἀγανακτισμένη λέγει στὸν Χριστό: «Κύριε, δὲν σὲ νοιάζει ποῦ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἄφησε μόνη μου νὰ κάνω ὅλες τὶς δουλειές; Πὲς τῆς λοιπὸν νὰ ἔρθει νὰ μὲ βοηθήσει!» Κλασσικὸ γυναικεῖο παράπονο, ἡ ἐκνευριστικὴ ἀδιαφορία τῶν μελῶν μίας οἰκογένειας γιὰ τὰ οἰκιακὰ καθήκοντα, ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὰ πέφτουν στοὺς ὤμους μόνο ἑνὸς ἀπὸ αὐτά, τῆς μητέρας κυρίως. Ἡ Μάρθα πραγματικὰ ἔχει δίκιο. Δὲν πρέπει νὰ δουλεύει ὁ ἕνας καὶ οἱ ἄλλοι νὰ κάθονται. Στὴν προκειμένη περίπτωση ὅμως κάνει λάθος καὶ μάλιστα τόσο μεγάλο, ποὺ ἐπισύρει τὴν ἤπια παρατήρηση τοῦ Χριστοῦ: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ τυρβάζη περὶ πολλά, ἑνὸς δὲ ἐστι χρεία!» Μάρθα, τῆς λέγει, εἶσαι γεμάτη μέριμνες καὶ φροντίδες καὶ ἀσχολεῖσαι μὲ πολλὰ ἄκαιρα καὶ μηδαμινὰ πράγματα, ἑτοιμάζεις ἕνα τραπέζι μὲ φαγητά, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς βρίσκεται μέσα στὸ σπίτι σου καὶ προσφέρει τὸ ἀσυγκρίτως ἀνώτερο δῶρο, τὸν Λόγο Του, ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ μόνο ποὺ πραματικὰ ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος. Θὰ μποροῦσε μάλιστα νὰ προσθέσει καὶ τὸν ἄλλο λόγο τῶν Γραφῶν, τὸ «οὐκ ἐπ’ ἄρτω μόνω ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένω διὰ στόματος τοῦ Θεοῦ». To ψωμί, γιὰ τὸ ὁποῖο φροντίζει ἡ Μάρθα, δὲν εἶναι ἡ πρώτη ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ δεύτερη. Ὁ ἄνθρωπος θὰ φάει, θὰ χορτάσει, σύντομα ὅμως θὰ ξαναπεινάσει.  Ὅσο καὶ νὰ φάει, τὴ σωματικὴ ζωή του δὲν θὰ μπορέσει νὰ τὴν παρατείνει, πέρα ἀπὸ κάποια χρονικὰ ὅρια, τὸ σῶμα θὰ παύσει νὰ λειτουργεῖ μὲ τὸν βιολογικὸ θάνατο, ὅποτε θὰ παύσει καὶ ἡ ἀνάγκη λήψης τροφῆς. Ἀντίθετα ἡ τροφὴ τῆς ψυχῆς , ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔχει αἰώνια δυναμική, ἀθανατίζει τὴν ψυχή, γιατί εἶναι  αὐτὸς ποὺ χαρίζει αἰώνια ζωή. Οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ρήματα ζωῆς αἰωνίου», εἶναι ἡ «ἀγαθὴ μερίδα», τὴν ὁποία ἐπέλεξε ἡ Μαρία, «ἤτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς», ἡ ὁποία δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ χαθεῖ ἀπὸ αὐτήν. Ἡ Μαρία κάθεται πανευτυχὴς δίπλα στὸν Χριστό, ἀκούει ἐκστατικὴ τὰ ἱερὰ λόγια Του, ἔχει ἀποθέσει «πάσαν τὴν βιωτικὴν μέριμναν», ἔχει βρεῖ τὸν παράδεισο τῆς τρυφῆς, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐκδιώχθηκαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὕα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν θέλησαν νὰ ἀκούσουν τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ.

Ὁ συνειρμὸς ἀνάμεσα στὴν διψασμένη γιὰ τὸν Θεῖο Λόγο Μαρία τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος καὶ στὴν εὐλογημένη Μαρία, τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μᾶς εἶναι προφανής. Γιατί καὶ ἡ Θεοτόκος Μαρία ἀπὸ τὴν γέννησή της καὶ ἑξῆς πάντοτε ἐπέλεγε τὴν «ἀγαθὴ μερίδα», πάντοτε μελετοῦσε καὶ ἐντρυφοῦσε στὰ θεία λόγια, κατοικώντας στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ μετέπειτα, πάντοτε κατέφασκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ «Ἰδού, ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτο μοὶ κατὰ τὸ ρῆμα σου!», τὸν λόγο της μὲ τὸν ὁποῖο ἐσαρκώθηκε μέσα στὴν παναγία καὶ παρθενικὴ μήτρα τῆς ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸν λόγο μὲ τὸν ὁποῖο ἄλλαξε τὴν παγκόσμια ἱστορία.

Ἐμεῖς ποιὸν δρόμο θὰ ἀκολουθήσουμε; Τὸν δρόμο τῆς Μάρθας, ἢ τὸν δρόμο τῆς Μαρίας; Πρὸς τὰ ποῦ κλίνει ἡ καρδιά μας; Ἐπιθυμοῦμε τὰ ὑλικά, ἢ τὰ πνευματικά; Καὶ μὴν πεῖ κανένας ὅτι «ἐγὼ θέλω καὶ τὰ δύο», γιατί ἁπλὰ δὲν μπορεῖ. Ὁ Χριστός μας τὸ ξεκαθάρισε αὐτό: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ  κυρίοις δουλεύειν. Ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει. Οὐ δύνασθε Θεῶ δουλεύειν καὶ μαμωνά». Εὔκολα ρέπουμε πρὸς τὸ κακό, ἡ ραθυμία μᾶς ἐμποδίζει νὰ ἐπιλέξουμε τὸν ἀνώτερο βίο τοῦ Πνεύματος. Εἶναι καὶ ὁ μισόκαλος ἐχθρός μας, ὁ Διάβολος, ποὺ συνέχεια θέτει προσκόμματα καὶ ἀέναά μας πολεμᾶ. Ἂς προσπαθήσουμε, ἂς παλέψουμε, ἂς ματώσουμε, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν ψυχωφελῆ δρόμο τῆς Μαρίας, γιὰ νὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς τὸν μακαρισμὸ τοῦ Χριστοῦ: «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν!» Ἀμήν, γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

 

* * * *

 

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

* * * *

 

 ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

 

 

 

 

   «Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».

 

* * **

 

«Αλλαλα τα χείλη των ασεβών,

των μη προσκυνούντων την εικόνα  σου την σεπτήν,

την ιστοριθείσαν υπό του Αποστόλου Λουκά

ιερωτάτου την Οδηγήτριαν».

 

«Ηκουσας Παρθένε εν Βηθλεέμ

 ύμνον των Αγγέλων και Ποιμένων μακαρισμόν

 νυν εν Λατομίω των Ορθοδόξων αίνον 

ους άγεις προς τον Πλάστην ως Οδηγήτρια».

 

 

* * **

Εορτάστηκε  και φέτος με ιδιαίτερο σεβασμό, κατάνυξη και με θρησκευτική μεγαλοπρέπεια η Κοίμηση της Θεοτόκου στην ενορία της Παναγίας Λατομιτίσσης.

Σήμερα παραμονή της εορτής 14 Αυγούστου τελέστηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός και έψαλλαν τα Εγκώμια της Θεοτόκου.

Αύριο την κυριώνυμον ημέραν θα τελεστεί ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Το εσπέρας του Σαββάτου 14 Αυγούστου  θα ψαλλεί  Αρχιερατικός Εσπερινός προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.

Σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις στην ενορία μας, θα τηρηθούν με κάθε λεπτομέρεια τόσο εντός όσο και εκτός του Ιερού Ναού,  όλα τα μέτρα πρόληψης προς αποφυγήν εξάπλωσης της πανδημίας της νόσου του Κορωνοϊού COVID – 19.

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

(12-5-2020)

 Συνέχεια στίς ἀνακοινώσεις  μας :  α) ἀπό 21/3/2020  καί β) ἀπό 10/4/2020, σᾶς ἐνημερώνουμε  τά  ἀκόλουθα   :

α). Ἐπειδή ἡ πανδημία   τοῦ Κορωνοϊοῦ COVID-19,  μπῆκε  στό  δεύτερο   δοκιμαστικό στάδιό της καί ἀκολουθεῖ  καί  τρίτο καί ἀκόμη  δέν ἐπανήλθαμε   στήν κανονικότητα  τῆς  ζωῆς μας, ἀλλά καί γιά νά μή  δώσωμε χῶρο καί  χρόνο γιά νά ἐξαπλωθεῖ ὁ ἰός.

β).Ἐπειδή τά  σχολεῖα τῆς  Δευτεροβάθμιας  Ἐκπαίδευσης   ἀρχίσαν νά λειτουργοῦν μέ αὐξημένα μέτρα ἀσφαλείας,  με πολλούς περιορισμούς,   μέ σοβαρές προϋποθέσεις, μέ  ἀπαραβίαστους κανόνες   καί  αὐστηρό κανονισμό καί.

γ). Ἐπειδή οἱ δυνατότητες  τῶν κτιριακῶν  ἐγκαταστάσεων   τοῦ  Κουκουναρείου Πνευματικοῦ μας Κέντρου  εἶναι περιoρισμένες ἀπό  πλευρᾶς χώρου.

  Γιά ὅλους  τούς παραπάνω  λόγους,    καί μέ στόχο τή  μή ἐξάπλωση τῆς  πανδημίας τῆς νόσου τοῦ Κορωνοϊοῦ COVID-19, ἀλλά καί τήν διασφάλιση τῆς  ὑγείας  τῶν διδασκόντων καί  διδασκομένων   εἰς τό  Κουκουνάρειο  Πνευματικό Κέντρο  τῆς  Ἐνορίας μας, ἀπευθυνόμεθα   μέ  πολύ στενοχώρια στόν πιστό  λαό τῆς  Χίου καί ἰδιαίτερα στούς ἐπιμορφούμενους στό Πνευματικό μας    κέντρο καί στίς οἰκογένειές τους καί  τούς  ἐνημερώνουμε  ὅτι:     1)   Οἱ  ἐπιμορφωτικές - διδακτικές  δραστηριότητες τοῦ Κουκουναρείου    Πνευματικοῦ μας Κέντρου  προγραμματίζεται νά  ἐπαναληφθοῦν Θεοῦ  θέλοντος   το τρίτο δεκαήμερο τοῦ Σεπτεμβρίου   τοῦ 2020   2) Μέ στόχο τήν πιστή ἐφαρμογή  τῶν ἐντολῶν τῶν πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν  ἀρχῶν  μας σχετικά μέ  τίς  συναθροίσεις τῶν ἀτόμων, ἡ πανενοριακή γιορτή   “ἐπί  τῇ λήξει τῶν ἐνοριακῶν  δραστηριοτήτων  μας” ,δέν θά πραγματοποιηθεῖ  καί  3) Οἱ ἐγγραφές γιά τήν νέα ἐκπαιδευτική περίοδο  2020-2021 προγραμματίζεται νά πραγματοποιηθοῦν κατά  τό  χρονικό διάστημα   1-20 Σεπτεμβρίου  2020.

Σᾶς  εὐχόμεθα καλό καί  εὐλογημένο καλοκαίρι.

      Ὁ  ὑπεύθυνος τῆς λειτουργίας τοῦ

     Κουκουναρείου Πνευματικοῦ Κέντρου

 +   Πρωτοπρ. π.  Βασίλειος Ν.Φιλιππάκης

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 09 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ἀριθμός  31

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ΙΔ΄ 22 - 34)

9 Αὐγούστου 2020

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

Τῷ καιρῷ ἐκεινῳ, ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους, ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. Ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ Μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα, ἐταράχθησαν, λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι· καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Θαρσεῖτε· ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. Ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος, εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. Ὁ δὲ εἶπεν· Ἐλθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος, περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα, ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν, ἐφοβήθη· καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. Εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα, ἐπελάβετο αὐτοῦ, καὶ λέγει αὐτῷ· Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας; Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· Οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πολλὲς φορὲς ὁ πιστὸς ἄνθρωπος στὴ ζωὴ τοῦ ἀντιμετωπίζει ποικίλες δυσκολίες καὶ κάθε εἴδους προβλήματα, τὰ ὁποῖα τὸν ἐνοχλοῦν καὶ τὸν καταθλίβουν. Αἰσθάνεται μόνος, στερημένος ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη παραμυθία, μέσα σὲ μία τρικυμισμένη θάλασσα, καὶ στρέφει τότε τὸ βλέμμα του πρὸς τὸν Οὐρανὸ παρακαλώντας τὸν Θεὸ Πατέρα μας νὰ τὸν βοηθήσει νὰ βρεῖ μία λύση, μία ἔκβαση, γιὰ νὰ τὸν ἐξαγάγει ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τῆς θλίψεως. Αὐτὸ ἄλλωστε εἶναι τὸ ζητούμενο τῆς φράσης τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς: «Καὶ μὴ εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρύσαι ἠμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ». Πολλὲς φορὲς ἐπέρχεται ἕνας κλονισμὸς τῆς πίστης καὶ ἕνα λύγισμα τῆς ἀντοχῆς τοῦ πιστοῦ κατὰ τὴν κορύφωση τῆς δοκιμασίας. Τότε εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς Πατέρας ἁπλώνει τὸ Χέρι Του καὶ δίνει τὴ λύση, ἀφοῦ πρῶτα θὰ ἔχει δοκιμάσει τὸ παιδὶ Τοῦ κατὰ τὸ μέτρο τῆς δυνάμεώς του. 

Κάτι ἀνάλογο συνέβη μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο σύμφωνα μὲ τὴ διήγηση τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς μαθητές Του, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ «κατ’ ἰδίαν» ἐπάνω στὸ ὅρος, οἱ δὲ μαθητὲς Τοῦ ἔχουν μπεῖ στὸ πλοιάριο, γιὰ νὰ περάσουν στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ἔχει βραδυάσει γιὰ τὰ καλά, ὁ ἄνεμος ἔχει δυναμώσει καὶ ὅσο πάει καὶ δυναμώνει. Τὸ πλοῖο βρίσκεται ἤδη στὸ μέσον της λίμνης καὶ βασανίζεται ἀπὸ μεγάλα κύματα σὰν καρυδότσουφλο. Κατὰ τὶς πέντε τὸ πρωί, ἀξημέρωτα ἀκόμη, ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς πρὸς τὸ πλοῖο περπατώντας ἐπάνω στὰ κύματα, οἱ μαθητὲς ποὺ Τὸν βλέπουν νομίζουν πὼς εἶναι φάντασμα καὶ ἀπὸ τὸν φόβο τοὺς ἀφήνουν κραυγή! Ἂν φανταστεῖ κάποιος τὶς δυσμενεῖς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦν στὴ θάλασσα τὴν ὥρα ἐκείνη, ὅπου τὰ νεῦρα εἶναι τεντωμένα ἀπὸ τὸν θανάσιμο κίνδυνο ἑνὸς ἐπικείμενου ναυαγίου, καὶ ταυτόχρονα ἂν σκεφθεῖ κάποιος τὸ πόσο ἐπιρρεπὴς εἶναι ἡ λαικὴ ψυχὴ στὸ νὰ βλέπει παντοῦ ὑπερφυσικὰ φαινόμενα καὶ ὑπερφυσικὲς ὑπάρξεις, ἰδιαίτερα μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας, εἶναι λογικὸ νὰ ταυτίζουν τὸν Χριστὸ μὲ φάντασμα. Ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς, βλέποντας πόσο πολὺ ἔχουν φοβηθεῖ, τοὺς φωνάζει: «Θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμί, μὴ φοβεῖσθε!» Γνωρίζει πόσο πολὺ Τὸν ἀγαποῦν καὶ Τὸν σέβονται οἱ μαθητές Του, γι’ αὐτὸ προβάλει τὴν ταυτότητά Του, πιστεύοντας πὼς ἔτσι θὰ τοὺς καθησυχάσει. Τότε συμβαίνει κάτι πραγματικὰ πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο. Ὁ Πέτρος, ποὺ ξεχωρίζει γιὰ τὸν φλογερὸ καὶ παρορμητικὸ χαρακτήρα του, ζητάει ἀπὸ τὸν Χριστὸ  μία θαυματουργικὴ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀλήθειας τῶν λόγων Του. Τολμάει νὰ ἐκπειράσει κατὰ κάποιον τρόπο τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὑποβάλει σὲ δοκιμασία ἐπαλήθευσης, ἡ ὁποία ἀκούγεται κάπως θρασεία καὶ ἀναιδής: «Κύριε, ἂν εἶσαι ἐσύ, διάταξε μὲ νὰ ἔρθω πρὸς ἐσένα ἐπάνω στὰ κύματα!» Ὁ Χριστὸς δὲν ὑποτιμᾶ τὸν μαθητή Του, δὲν τοῦ ἀρνεῖται τὴν χάρη αὐτὴ καὶ τὸν καλεῖ. Ὁ Πέτρος τότε μὲ μία παιδικὴ ἀψηφισιὰ καὶ λαχτάρα, χωρὶς δεύτερη σκέψη, πηδάει ἀπὸ τὴ βάρκα καὶ ἀρχίζει νὰ περπατᾶ ἐπάνω στὴ φουρτουνιασμένη θάλασσα κατευθυνόμενος πρὸς τὸν ἀγαπημένο τοῦ Κύριο! Τοῦ εἶπε ὁ Χριστὸς «Ἐλθέ!» καὶ ἐκεῖνος ὑπακούει. Ὅσο προσβλέπει πρὸς Αὐτόν, τὰ βήματά του ἐπάνω στὸ ταραγμένο ὑγρὸ στοιχεῖο εἶναι ἀταλάντευτα καὶ σταθερά. Γιὰ λίγες στιγμὲς ἡ μεγάλη θύελλα, ὁ μανιασμένος ἄνεμος, τὰ θεόρατα κύματα  ὁλόγυρά του ἔχουν ἐξαφανισθεῖ γι’ αὐτόν. Ὑπάρχει μπροστά του μόνο ἡ γαλήνια, γλυκιὰ μορφὴ τοῦ Ἰησοῦ.

Ὅλα καλὰ λοιπὸν καὶ θαυμαστά, ἀλλὰ μόνο γιὰ λίγο! Γιατί σύντομα ἡ προσήλωσή του πρὸς τὸν Κύριό του διαλύεται, φεύγει ἡ ματιά του ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ στρέφεται ἀσυναίσθητα πρὸς τὴν μεγάλη καὶ ἐπικίνδυνη ταραχὴ τοῦ γήινου περιβάλλοντος. Βλέπει τὸν ἄνεμο ἰσχυρό, εἰσέρχεται μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ὁ φόβος καὶ τὸ θαῦμα ξεθωριάζει. Ἀρχίζει νὰ βυθίζεται, ὁ κίνδυνος νὰ πνιγεῖ ὀρθώνεται μπροστά του  ἀπειλητικός. Ἐδῶ ἀκριβῶς διαπιστώνουμε πόσο τρεπτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πόσο εὐμετάβλητος καὶ ἀδύναμος. Ὁ πρὶν ἀπὸ λίγο ἀτρόμητος Πέτρος μεταβάλλεται τώρα σὲ ἕνα δειλὸ καὶ φοβισμένο ἀνθρώπινο πλάσμα, ποὺ βουλιάζει καὶ χάνεται ὑπὸ τὸ βάρος τῶν λογισμῶν τῆς ἀμφιβολίας: «Πῶς γίνεται αὐτὸ  νὰ περπατῶ ἐγὼ ἐπάνω στὰ κύματα; Ἀδύνατο, ἀκατανόητο, χάνομαι, πνίγομαι!»  Ἔχει ξεχάσει γιὰ λίγο ὅτι τὸ θαῦμα συνέβαινε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος τὸν ἐνίσχυε καὶ τὸν ἔσωζε. Σύντομα ὅμως ἔρχεται σὲ συναίσθηση,  σὰν ἀστραπὴ περνᾶ ἀπὸ τὸ μυαλό του ἡ ἀνάγκη ἐπανασύνδεσής του μὲ τὸ σωτήριο πρόσωπο τοῦ Διδασκάλου του καὶ ἔτσι βγαίνει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του ἡ ἀγωνιώδης κραυγή: «Κύριε, σῶσον μέ!» Ὁ Πέτρος γνωρίζει ὅτι μόνο μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου του θὰ συνεχισθεῖ τὸ θαῦμα ποὺ διακόπηκε καὶ ἔτσι θὰ σωθεῖ. Καὶ ὁ Κύριος αὐτὸ ἀκριβῶς κάνει, τὸν πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ἐπιτιμά: «Ὀλιγόπιστε, γιατί φοβήθηκες;» Ἐσὺ δὲν ἤσουν ποῦ πρὶν ἀπὸ λίγο περπατοῦσες ἄφοβα ἐπάνω στὸ κύμα; Τί σὲ ἐπίασε καὶ κλονίσθηκες; Γιατί πῆρες τὰ μάτια σου ἀπὸ ἐπάνω μου καὶ ἄρχισες νὰ κοιτάζεις ὁλόγυρά σου; Καὶ ἔτσι πιασμένος ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ ξαναπερπάτησε ὁ Πέτρος στὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας, μπῆκαν καὶ οἱ δύο μέσα στὸ πλοιάριο,  ἀμέσως ἐκόπασε ὁ ἄνεμος καὶ ἔγινε γαλήνη.

Πολλὲς φορὲς στὴ ζωὴ μᾶς ἐρχόμαστε στὴ δεινὴ θέση τοῦ Πέτρου. «Ξεκινᾶμε μὲ φλόγα καὶ θάρρος καὶ ἀνεβαίνουμε πάντα ψηλά», ὅπως λέγει τὸ τραγούδι, μὲ αἰσιοδοξία καὶ καλὴ διάθεση. Κάποια στιγμὴ ὅμως ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα συναισθήματα χάνονται, ἀπὸ πολλὲς καὶ ποικίλες αἰτίες, καὶ νιώθουμε πὼς χανόμαστε μέσα στὴ δίνη τοῦ κυκλώνα. Ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀπελπισία, ἡ  ὀλιγοπιστία μᾶς κυριεύει καὶ δὲν βλέπουμε φῶς πουθενά! Αἰσθανόμαστε τὸ πνιγηρὸ αἴσθημα τοῦ ἀδιεξόδου! Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ὀφείλουμε νὰ κραυγάσουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμή μας: «Κύριε, σῶσε μας!» Δὲν ἔχουμε ἄλλη ἐλπίδα, «ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν, Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἠμᾶς». Ἔτσι πρέπει νὰ προσευχόμαστε, ἰδιαίτερα στὶς ἡμέρες μας, ποὺ βλέπουμε τὸ παγκόσμιο στερέωμα νὰ ἔχει σκοτεινιάσει καὶ ὁ «ζοφώδης καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας» νὰ ἔχει καλύψει σχεδὸν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ὅλες τὶς φοβερές του συνέπειες. Τότε θὰ δοῦμε τὸ κραταιὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἁρπάζει, νὰ μᾶς ἀναστηλώνει, νὰ μᾶς κρατάει ἀλώβητους ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ «τὰ καθ’ ἠμῶν δολίως κινούμενα» καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς ἕνα ξέφωτο, τὸ ὁποῖο καθόλου δὲν βλέπαμε προηγουμένως, οὔτε καὶ φανταζόμασταν ὅτι θὰ μποροῦσε κάπου νὰ ὑπάρξει. Γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης καὶ «Πατὴρ πάσης παρακλήσεως» καὶ σ’ Αὐτὸν μόνο ἀποβλέπουμε. Εἴθε νὰ μὴν τὴν λησμονοῦμε ποτὲ αὐτὴν τὴν μέγιστη ἐλπίδα, ἔτσι ὥστε νὰ πορευόμαστε ἐν εἰρήνη γιὰ πάντα! Ἀμήν, γένοιτο!  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 02 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ἀριθμός  30

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (Ματθ. ΙΔ΄ 14 - 22)

 2 Αὐγούστου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. ᾿Οψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῎Ερημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. Οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· Οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. ῾Ο δὲ εἶπε· Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. Καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.

Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πολλοὶ ἐχθροί τοῦ Χριστιανισμοῦ τὸν κατηγοροῦν γιὰ τὸ ὅτι περιφρονεῖ τὸν ὑλικὸ κόσμο, τὴν παροῦσα ζωὴ καὶ τὴν σωματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀποβλέπει σὲ ἕναν κόσμο ἄυλο, ἰδεατό, φανταστικό, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴ γνώμη τοὺς εἶναι ἀνύπαρκτος. Τὰ πράγματα ὅμως δὲν εἶναι ὅπως τὰ νομίζουν καὶ ἡ παραπάνω μομφὴ πέφτει στὸ κενό. Ποτὲ ὁ Χριστιανισμὸς δὲν περιφρόνησε τὸ σῶμα καὶ τὶς ἀνάγκες του, ἁπλῶς τὸ ἔθεσε σὲ δεύτερη μοίρα ἐν σχέσει πρὸς τὴν ψυχή, ἡ ὁποία εἶναι ἀθάνατη. Λέγει ἕνα τροπάριο: «Ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς,πράγμτος ἀθανάτου». Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ βλέπει πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν σάρκα, γιατί αὐτὴ ἔρχεται μὲ τὴ γέννηση καὶ φεύγει μὲ τὸν θάνατο. Ἀντίθετα πρέπει νὰ φροντίζει τὴν ψυχή, ποὺ εἶναι κάτι τὸ ἀθάνατο. Δὲν υἱοθετεῖται ἡ πλατωνικὴ ἀντίληψη, ὅτι τὸ σῶμα εἶναι φυλακὴ τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ἀντίθετα ἔχει καὶ αὐτὸ βαρύνουσα θέση, εἶναι τὸ συμπλήρωμα στὴν ψυχοσωματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸ τὸ ὑλικὸ καὶ φθαρτὸ σῶμα θὰ ἀναστηθεῖ καὶ θὰ δοξασθεῖ ἢ θὰ κολασθεῖ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, ὡς συμμέτοχο μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ στὶς καλὲς καὶ στὶς κακιὲς πράξεις.

Τὶς ἀνωτέρω σκέψεις ἐπικυρώνει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων ἀνθρώπων στὴν ἔρημο. Εἶναι ἕνα θαῦμα τροφοδοσίας τοῦ σώματος, ἕνα θαῦμα κατάφασης τῆς ὑλικῆς ὑπόστασης τοῦ ἀνθρώπου. Πολὺς λαὸς ἔχει συγκεντρωθεῖ καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς συμπονᾶ ὅλους, καθὼς τοὺς βλέπει νὰ ἔχουν φέρει ἀρρώστους μαζί τους, τοὺς ὁποίους καὶ θεραπεύει. Βραδιάζει ὅμως καὶ ὅλοι παραμένουν ἄσιτοι. Δὲν ἔχουν τίποτε νὰ φᾶνε. Ἔρχονται τότε οἱ μαθητὲς στὸν Χριστὸ καὶ τοῦ λέγουν νὰ πεῖ στοὺς ἀνθρώπους νὰ πᾶνε στὰ γύρω χωριά, γιὰ νὰ ἀγοράσουν τροφές. Ὁ τόπος ἐκεῖ εἶναι ἔρημος καὶ ἡ ὥρα περασμένη. Ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἁπαντὰ ὅτι δὲν χρειάζονται νὰ πᾶνε κάπου ἀλλοῦ. «Ἐσεῖς δῶστε τους νὰ φᾶνε». Τοῦ λέγουν ἐκεῖνοι: «Δὲν ἔχουμε ἐδῶ τίποτε ἄλλο, παρὰ πέντε καρβέλια ψωμὶ καὶ δύο ψάρια». Ἐκεῖνος τοὺς διατάζει νὰ τὰ φέρουν αὐτὰ μπροστά Του καὶ νὰ καθίσουν τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων κάτω στὰ χόρτα. Ἔχουμε μία ἀνθρωπίνως ἀδιέξοδη κατάσταση. Ἀπὸ τὴ μία πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρὶς τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, ποὺ εἶναι πεινασμένοι καὶ περιμένουν κάποιον νὰ τοὺς δώσει νὰ φᾶνε. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μόνο «πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας». Αὐτὸ ὅμως τὸ «ἀδύνατον παρ’ ἀνθρώποις» γίνεται «δυνατὸν παρὰ τῷ Θεῶ». Ἀνάμεσα στὸ πλῆθος δεσπόζει ἡ μορφὴ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τοῦ δημιουργοῦ καὶ «τροφέως πάσης της κτίσεως», «οὐ ἐν τὴ χειρὶ ζωὴ πάντων τῶν ὄντων», δηλαδὴ στὸ χέρι τοῦ ὁποίου γεννᾶται καὶ ἀναθάλλει ἡ ζωὴ ὅλων τῶν ἔμβιων πλασμάτων τῆς γής. Εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος σηκώνει τὰ μάτια Του στὸν οὐρανό, εὐλογεῖ τὰ λιγοστὰ τρόφιμα καὶ ἀρχίζει νὰ τὰ μοιράζει σὲ ὅλους μέσω τῶν μαθητῶν Του. Οἱ μαθητὲς μοιράζουν ἀκατάπαυστα, τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια πολλαπλασιάζονται αὐτόματα, ὅλοι τρῶνε, ὅλοι χορταίνουν καὶ τὰ περισσεύματα γεμίζουν δώδεκα κοφίνια! Σὰν νὰ ξεχύθηκε ἕνας πάμπλουτος ποταμὸς ἀπὸ τροφές, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο χόρτασε τὰ πλήθη, ἀλλὰ καὶ ἔδωσε πολὺ περισσότερες μερίδες ἀπὸ ὅσες χρειάζονταν. Ἔμειναν πάμπολλα φαγητὰ ἀφάγωτα, ὡς δεῖγμα τοῦ ἄπειρου πλούτου τοῦ δωρεοδότη Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σκορπίζει τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἁπλόχερα, χωρὶς τσιγκουνιὰ καὶ μέτρημα.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει στοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται κοντὰ στὸν Θεό. Δὲν θὰ στερηθοῦν κανένα ὑλικὸ ἀγαθό, ἐφόσον ἡ καρδιὰ τοὺς παραμένει ἀκλόνητα προσανατολισμένη πρὸς τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τὸ τονίζει αὐτὸ καὶ τὸ τροπάριο τῆς ἀρτοκλασίας: «οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Ὅσοι ἔχουν μεταθέσει ὅλο τους τὸ εἶναι ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό, ζητοῦν πρῶτα τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Θεὸς τοὺς προσθέτει τὰ ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ ζήσουν, εἴτε λίγα, εἴτε πολλά. Ἀντίθετα «οἱ πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν». Ὅσοι ἐγκλωβίζουν τοὺς ἑαυτούς τους στὸ κυνήγι τῶν ἐγκόσμιων ἀγαθῶν, ὑποταγμένοι στὸν Διάβολο καὶ στὰ πάθη τους, ἀκόμη καὶ ἂν πλουτίζουν, εἶναι οὐσιαστικὰ πτωχοὶ καὶ πεινασμένοι πνευματικά. Κάποτε κάποτε συμβαίνει νὰ πτωχεύσουν καὶ ὑλικά, ἀκριβῶς ὅπως γίνεται καὶ στὶς ἡμέρες μας, μὲ τὴν παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίση, κατὰ τὴν ὁποία καταρρέουν σὰν χάρτινοι πύργοι μεγάλες ἑταιρεῖες καὶ μεγιστάνες, οἱ ὁποῖοι ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ ποῦ θὰ κρύψουν καλύτερα τὰ ἀμύθητα πλούτη τους. Ὁ Σατανᾶς εἶναι ἀνθρωποκτόνος, φτωχὸς καὶ κακομοίρης. Ὅσο περισσότερο οἱ ἄνθρωποι ἀπαρνοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ συντάσσονται μὲ τὸν Διάβολο, τόσο περισσότερο θὰ βιώνουν κάθε εἴδους δυστυχία, φτώχια, μιζέρια. Ἕνα τεράστιο πέπλο μαυρίλας, κακομοιριᾶς καὶ θανάτου θὰ σκεπάζει τὸν πλανήτη μας, γιατί ὁ Διάβολος αὐτὸ θέλει, νὰ μετατρέψει τὴ γῆ σὲ κόλαση. Καὶ οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι προσκυνοῦν αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ τοὺς ἀπογυμνώσει ἀπὸ κάθε ἀξία, ὑλικὴ ἢ πνευματική, καὶ ἐντέλει νὰ τοὺς θανατώσει.

Ἐμεῖς, ποὺ πιστεύουμε στὸν Χριστὸ καὶ ἀνήκουμε στὸ Σῶμα Του, στὴν Ἐκκλησία Του, ἂς μείνουμε προσκολλημένοι κοντά Του, ἂς μὴν φύγουμε ποτὲ οὔτε χιλιοστὸ μακριά Του καὶ τότε θὰ ἀπολαμβάνουμε εὐχαριστημένοι καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ ζωή μας, καὶ κυρίως τὰ πνευματικὰ ἀγαθά, ὡς πρόγευση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τὴν ὁποία εἴθε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε, ἀμήν! Γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου