ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ ΧΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ
- Αρχική σελίδα
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2024
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2023
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2022
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2021
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2020
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2019
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2018
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2017
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2016
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2015
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2014
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2013
- ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2012
- ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
- ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ
- ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΖΩΗ
- ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ
- ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
- ΑΓΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΥΡΛΑΓΚΙΤΣΗ
- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
- ΙΕΡΕΥΣ
- ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ ΕΝΟΡΙΑΣ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑΟΥ
- ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟΥ Δ. ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΗ. ΑΡΘΡΑ - ΣΧΟΛΙΑ.
Τρίτη 19 Μαρτίου 2024
Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ (17.03.2024)
Ἀριθμός 11
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
17 Μαρτίου 2024
«ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν,
οὐ φάγεσθε ἀπ’αὐτοῦ» (Γεν. Β΄,17).
Στήν εἴσοδο τῆς νηστείας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία θυμᾶται σήμερα τό παράπτωμα τῶν πρωτοπλάστων. Γράφει τό Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου, «ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπό τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τῶν πρωτοπλάστων Ἀδάμ καί Εὔας». Ἡ αἰτία ἦταν ἡ παρακοή στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, πού ἦταν ἐντολή νηστείας. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ, πού θεσπίζει τό θεσμό τῆς νηστείας, ἕνα θεσμό πού ἔχει τήν ἀρχή του στόν παράδεισο καί εἶναι ἴσης ἡλικίας μέ τόν ἄνθρωπο. Ἡ νηστεία εἶναι μιά πράξη λατρείας στό Θεό. Ἡ νηστεία εἶναι ἄσκηση πνευματική, εἶναι δρόμος καί τρόπος γιά νά φθάσουμε στήν ἀρετή.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ νηστεία θεωρεῖται εὐάρεστη στό Θεό. Ὅλοι οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι ξεκίνησαν μέ τήν νηστεία καί μέ τή νηστεία ἔλαβον οὐράνια χαρίσματα καί τή θεία βοήθεια. «Ἐταπείνουν ἐν νηστείᾳ τήν ψυχήν μου» (Ψαλμ. 34,13) ἀναφωνεῖ ὁ εἰς τύπον τοῦ ὑποφέροντος Χριστοῦ βασιλεύς Δαβίδ παρακαλώντας τόν Θεό νά τόν βοηθήσει καί νά τιμωρήσει τούς ἐχθρούς του. Ἔκλαυσε καί ἐνήστευσε ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἰωνάθαν, υἱοῦ τοῦ ἐχθροῦ του Σαούλ καί τοῦ στρατοῦ του (Α΄Βασιλ. 1,12). Τό Λευϊτικό κέλευε τήρηση νηστείας, κατά τήν ἑορτή τοῦ ἐξισλαμισμοῦ (23,26). Ὁ θεόπτης Μωϋσῆς ἐνήστευσε 40 ἡμέρες πρίν ἀνέλθει στό ὅρος Σινᾶ γιά νά παραλάβει τίς Δέκα Ἐντολές (Ἐξ.24,18). Ὁ Σαμψών μέ τή νηστεία τῆς μητέρας του συνελήφθη στά σπλάχνα της (Κριτ. 13,14). Ὁ βασιλεύς Ἰωσαφάτ κηρύσσει μετάνοια ὅλου τοῦ λαοῦ, γιά νά ζητήσει τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ (Παραλειπομένων Β΄20,3). Καρπός νηστείας ἦταν καί ὁ Προφήτης Σαμουήλ, ἀφοῦ ἡ μητέρα του Ἄννα ἐνήστευσε δίνοντας τήν ὑπόσχεση νά τόν ἀφιερώσει στόν Θεό (Α΄ Βασιλ. 1,11). Ὁ Προφήτης Ἰωήλ καλεῖ σέ νηστεία ὅλο τό λαό γιά νά γλυτώσουν ὅλα τά δεινά.(1,14). Ὁ Προφήτης Ἠλίας μέ νηστεία 40 ἡμερῶν ἀξιώθηκε νά ἀντικρύσει τόν Θεό (Γ΄Βασιλ. 19, 8-18). Ὁ Προφήτης Δανιήλ ἐνήστευσε γιά 3 ἑβδομάδες (Δαν. 10,2). Οἱ κάτοικοι τῆς Νινευῆ στά χρόνια τοῦ Προφήτου Ἰωνᾶ ἐνήστευσαν γιά νά γλυτώσουν ἀπό τήν καταστροφή (Ἰωνᾶ 3,4). Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἀναφέρει ὅτι τήν νηστεία, πού ἀποδέχεται ὁ Θεός, ἔχει τή δύναμη νά ἐξαλείφει τίς ἁμαρτίες (1,13-17).
Ἡ νηστεία ἀποτελεῖ ἕνα πανάρχαιο ἐκκλησιαστικό θεσμό. Δέν συναντᾶται μόνο στούς Ἰσραηλῖτες ἀλλά καί σέ πολλούς ἀρχαίους λαούς. Κοινή ἀντίληψή τους ἦταν ὅτι μέ τήν νηστεία ἐξευμένιζαν τούς Θεούς τους καί ἐξαγνίζονταν πνευματικά καί σωματικά.
Στή Καινή Διαθήκη ἄς θυμηθοῦμε τή νηστεία τοῦ Τιμίου Προδρόμου (Ματθ. 3,1). Καί ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας πρίν ξεκινήσει τή δημόσια δράση του ὁδηγήθηκε στήν ἔρημο ὅπου ἐπί 40 ἡμέρες ἐνήστευσε (Ματθ. 6,16), ἐπικυρώνοντας τό νόμο τῆς νηστείας τοῦ Πατέρα Του. Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «Ὁ Κύριός μας μέ τή νηστεία ὠχύρωσε τή σάρκα πού πῆρε πάνω Του γιά τή σωτηρία μας, κι ἔτσι δέχθηκε καί νίκησε τίς ἐπιθυμίες τοῦ διαβόλου. Μ’ αὐτό τόν τρόπο κι ἐμᾶς παιδαγωγοῦσε νά γυμναζώμαστε μέ τή νηστεία στούς ἀγῶνες ἐναντίον τῶν πειρασμῶν». «Μακάριοι οἱ πεινῶντες» (Ματθ.5,6) ἀναφωνεῖ τό Δεσποτικό στόμα, ὄχι γιατί θέλει νά πεινᾶνε οἱ ἄνθρωποι, οὔτε γιατί φθονεῖ τούς χορτάτους, ἀλλά γιατί ἡ ἐντολή εἶναι νά νηστεύουν. Στή θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου νέου ὁ Κύριός μας ἀπαντᾶ ὅτι γιά νά ἐξέλθει τό δαιμόνιο πρέπει νά ὑπάρξει προσευχή καί νηστεία (Μαρκ. 9,28). Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων διαβάζουμε: «Χειροτονήσαντες δέ αὐτοῖς πρεσβυτέρους προσευξάμενοι μετά νηστειῶν παρέθεντο αὐτούς τῷ Κυρίῳ» (14,23). Ἡ νηστεία ἀποβλέπει στήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς. Γίνεται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι νά προκαλέσει τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Καί τήν χαρακτηρίζει ὄχι ἡ κατήφεια ἀλλά ἡ ἱλαρότητα καί ἡ χαρά. Πρωταρχικός σκοπός τῆς νηστείας εἶναι ἡ κάθαρση καί ὁ ἐξαγιασμός μας. Ἐνῶ ἡ γαστριμαργία ἐξάπτει τό σαρκικό φρόνημα καί διεγείρει τίς ὁρμές, ἡ νηστεία ἀντίθετα μαραίνει τίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί καταπολεμεῖ τά διάφορα πάθη τῆς ψυχῆς. Γι’αὐτό καί οἱ θεοφόροι Πατέρες μας τήν ὀνομάζουν «παθοκτόνο» καί «φάρμακον παθῶν καθαρτήριον». Ἡ νηστεία διακρίνεται σέ σωματική καί πνευματική. Στή σωματική ἔχουμε ἀποχή ὁρισμένων τροφῶν καί λιτή διατροφή. Εἶναι αὐτό πού ὁ μακάριος Παῦλος ὀνομάζει «νέκρωση» καί «σταύρωση» τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καί τῶν ἐμπαθῶν ἐπιθυμιῶν (Κολ. 3,5 ̇ Γαλ. 5,24). Ἡ πνευματική νηστεία εἶναι ἡ νηστεία τῆς ψυχῆς τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Συνίσταται στήν «ἀλλοτρίωση τῶν κακῶν» καί ἀποτελεῖ τήν «ἀληθῆ νηστεία». Πέραν τούτων, καί ἀπό ἰατρικῆς σκοπιᾶς ἔχει ἡ νηστεία ἄριστα ἀποτελέσματα. Θεραπεύει. «Παχεία γαστήρ λεπτόν οὔ τίκτει νοῦν», ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι. Μέ ἀφορμή αὐτά τά λόγια ὁ τῆς Καισαρείας φωστήρας, ὁ Μέγας Βασίλειος, πλέκει τό ἐγκώμιον τῆς νηστείας: «Βλέπεις τί κάνει ἡ νηστεία; Καί νόσους θεραπεύει καί ρεύματα σωματικά ξηραίνει καί δαίμονας ἐκβάλλει, καί τόν νοῦν λαμπρότερον ποιεῖ καί καρδίαν καθαράν κάι σῶμα ἡγιασμένον καί εἰς τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον».
Χριστιανοί μου,
Γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ σημερινή ἡμέρα ἀποτελεῖ τήν ἀφετηρία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀναγγέλει τήν ἔναρξη μιᾶς ἱερῆς περιόδου μέ κύρια χαρακτηριστικά τήν ἄσκηση, τή μετάνοια κάι τή προσευχή. Σηματοδοτεῖ τήν ἀπαρχή τῆς εὐλογημένης νηστείας. «Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται»! Καί «οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα».
Εὐλογημένοι ὅσοι θά θελήσουν νά
εἰσέλθουν στόν πνευματικό αὐτό στίβο! Εὐλογημένοι ὅσοι θά ἀναλάβουν, μέ
τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας, τόν καλόν ἀγῶνα τῆς νηστείας. Εὐλογημένοι
ὅσοι θά νηστέψουν «σωματικῶς καί πνευματικῶς». Αὐτοί θά γευτοῦν τή
λυτρωτική χαρά τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτούς ἀνῆκει τό πλήρωμα τῆς ἀναστάσιμης
χαρᾶς. «Νηστεύοντες, ἀδελφοί, σωματικῶς νηστεύσωμεν καί πνευματικῶς,
ἁγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκα καθάρωμεν ̇ νηστεύσωμεν, ὥσπερ ἐν τοῖς
βρώμασιν, ἐκ παντός πάθους, τάς ἀρετάς τρυφῶντες τοῦ Πνεύματος». Ἀμήν! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Κυριακή 10 Μαρτίου 2024
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ
Πέρασε κι όλας ένας χρόνος από την απρόσμενη
απώλεια της αγαπημένης μας Πρεσβυτέρας
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ
συζύγου του εφημέριου του Ιερού Ναού Βασιλείου Ν. Φιλιππάκη.
Την Κυριακή 10 Μαρτίου 2024 στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομίτισσας τελέστηκε το Αρχιερατικό Ετήσιο Μνημόσυνο υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως της ψυχής της αειμνήστου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ.
Τίμησε την μνήμην της ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Μάρκος.
«Ο σύζυγός της παπά Βασίλης συγκινημένος πάρα πολύ προσπάθησε στην σύντομη ομιλία του να ευχαριστήσει από τα βάθη της καρδιάς του όλο τον κόσμο καθώς και τις αρχές του τόπου στρατιωτικούς, πολιτικούς, το ιερατείο και τις κυρίες του Ερυθρού Σταυρού, που προσήλθαν να τιμήσουν την μνήμη της αείμνηστης Κωνσταντίας.
Ευχαρίστησε επίσης και εκείνους που ταξίδεψαν από πολύ μακριά για να παραστούν στο Ετήσιο μνημόσυνο.»
Την αγαπήσαμε τόσο πολύ μας λείπει πολλές φορές στις δραστηριότητες της ενορίας μας. «Δεν είναι πια εκεί που ήταν πάντα. Αλλά είναι σίγουρα ανάμεσά μας…..»
Τίμησε τον ρόλο της η Πρεσβυτέρα Κωνσταντία δίπλα στον ιερέα σύζυγό της, αξιοπρεπής, απλή, σεμνή, και ταπεινή όπου χρειαζόταν ήταν παρούσα. Όλοι εμείς που την ζούσαμε στην ενορία μας θα την θυμόμαστε με αγάπη για πάντα. Ήταν πρόσχαρη και χαμογελαστή με όλους και προσπαθούσε να μας συμβουλεύει σε οτιδήποτε γινόταν μεταξύ μας.
Θα την θυμόμαστε για πάντα την αείμνηστη πρεσβυτέρα και ευχόμαστε η χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου να δίνει δύναμη στον ιερέα πάτερ Βασίλειο καθώς και στην μονάκριβη κόρη της Νικολέτα.
Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (10.03.2024)
Ἀριθμός 10
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
10 Μαρτίου 2024
«ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια
τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι» (ν΄,8)
Λυπήσου μέ Κύριε, ἀναφωνεῖ ὁ μακάριος Δαβίδ, διότι νά! ἄν καί ἐγνώριζα ὅτι ἀγαπᾶς τήν εἰλικρίνεια καί τήν εὐθύτητα, ἐν τούτοις ἐφανέρωσες σέ ἐμένα τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας σου. Ἡ φύσις μου ταπεινή, ἡ κλίσις μου ὑψηλή. Ὁ νόμος τῆς σαρκός καί ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος. Ἄλλο ποθῶ καί ἄλλο εἶμαι. Ἰδού ἐπιθυμεῖς τήν ἀλήθεια εἰς τό βάθος τῆς καρδίας. Δίδαξέ με, λοιπόν, τήν σοφίαν σου εἰς τά μύχια τῆς ψυχῆς μου, γιά νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν ἁμαρτία.
Αὐτά τά ἄδηλα καί ἀπόκρυφα, τά μυστηριώδη τῆς Παντοδυνάμου σοφίας πού λέει ὁ εἰς τύπον Χριστοῦ Προφητάναξ Δαβίδ, θά φανερωθοῦν κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, «Ὅταν μέλλεις ἔρχεσθαι, κρίσιν δικαίαν ποιῆσαι, Κριτά δικαιότατε...βίβλοι ἀνοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις» (Προσόμοιον στιχηρόν Τριῳδίου), «Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου» (Δοξαστικόν Ὄρθρου Μεγ. Τετάρτης Κασσιανῆς Μοναχῆς).
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων σημειώνει: «Διακηρύττουμε παρουσίαν Χριστοῦ, ὄχι μόνον μίαν, ἀλλά καί δευτέραν̇ διότι ἡ πρώτη ἀποτελοῦσε ἐπίδειξιν ὑπομονῆς, ἐνῶ ἡ ἐρχομένη φέρει τό στέμμα τῆς Θείας Βασιλείας. Διπλῆ γέννησις στόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, μία ἀπό τόν Θεόν προαιωνίως καί μία ἀπό τήν παρθένον̇ δύο κάθοδοι̇ μία ἡ ἀφανής καί Δευτέρα ἡ ἔνδοξος καί ἐπιφανής, ἡ μέλλουσα». Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ, ἡ Δευτέρα Παρουσία Του, ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ «μετά δόξης καί δυνάμεως πολλῆς» εἶναι ἀδιάψευστη διδασκαλία τόσο τῆς Παλαιᾶς ἀλλά καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Καί οἱ δύο Διαθῆκαι «τόν Ἕναν Δεσπότην δορυφοροῦσι». (Ἰωάννης Χρυσόστομος). Τήν κρίσιν τοῦ Θεοῦ τήν ἀπαιτεῖ πρωτίστως ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. «Δίκαιος Κύριος καί δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδεν τό πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. 10,7). Σέ αὐτήν ἀναφέρεται ὁ Προφήτης Δανιήλ• «ἐθεώρουν ἕως ὅτου θρόνοι ἐτέθησαν, καί παλαιός ἡμερῶν ἐκάθητο καί τό ἔνδυμα αὐτοῦ λευκόν ὡσεί χιών...ὁ θρόνος αὐτοῦ φλόξ πυρός...ποταμός πυρός εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ» (7,9-10). Γι’ αὐτήν μιλάει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος• «οὐρανοί ῥοιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεῖα δέ καυσούμενα λυθήσονται, καί γῆ καί τά ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται» (Β΄Πέτρ.,29). Ὁ Προφήτης Μαλαχίας λέγει:«καί ἐξαίφνης ἤξει (θά ἔλθει) εἰς τόν ναόν αὐτοῦ ὁ Κύριος, ἄν ὑμεῖς ζητεῖτε» (3,1)˙ ἀναφέρεται στή θεία ἐνσάρκωση. Γιά τή Δευτέρα Παρουσία σημειώνει: «Ἰδού ἔρχεται Κύριος Παντοκράτωρ, καί τίς ὑπομενεῖ ἡμέραν εἰσόδου αὐτοῦ;...διότι αὐτός εἰσπορεύεται ὡς πῦρ» (3,3). Στή συνέχεια λέγει ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρ: «καί προσάξω (θά σᾶς ὁδηγήσω) ἐν κρίσει καί ἔσομαι μάρτυς ταχύς ἐπί τούς φαρμακούς (μάγους) καί ἐπί τάς μοιχαλίδας καί ἐπί τούς ὀμνύοντας τῷ ὀνόματί μου ἐν ψεύδει» (3,5). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει τίς δύο Παρουσίες: «Ἐπεφάνη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος....ἵνα σωφρόνως ζήσωμεν ....προσδεχόμενοι καί ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Τίτ. 2,11). Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἀναφωνεῖ: «Καί ὄψονται τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς» (24,30). Ἔρχεται, ὡς δίκαιος κριτής, γιά νά ἀποκαταστήσει τήν ἠθική τάξη. Γιά νά ἀνταμείψει τούς πιστούς τηρητές τῶν ἐντολῶν Του καί κατακρίνει ἐκείνους πού τίς περιφρόνησαν καί ἔζησαν ἀμετανόητα μακριά ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης σημειώνει: «Ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καί ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (5,28). «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» ὑπαγορεύει τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας. Ὁ Θεός εἶναι ὁ αἰώνιος καί ὑπέρτατος Νομοθέτης. Εἶναι ὁ φύλακας καί ὁ ἐπόπτης τῆς ἠθικῆς τάξεως μέσα στόν κόσμο. Κάποτε, λοιπόν, θά ζητήσει λόγο γιά τό πῶς ζήσαμε. Θά μᾶς κρίνει γιά ὅσα πράξαμε, εἴτε ἀγαθά, εἴτε κακά. Διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος! «Πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τά διά τοῦ σώματος πρός ἅ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθόν εἴτε κακόν (Β΄Κορ. 5,10).
Ὁ φυσικός θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τό τέρμα τῆς ἐπιγείου ζωῆς καί τῆς πνευματικῆς του τελειώσεως, μετά ἀπό τό ὁποῖο, εἶναι λογικό καί δίκαιο, νά ἐπακολουθήσει, ὅπως γιά ὅλους τούς ἀγῶνες, ἡ κρίση καί ἡ ἀμοιβή. «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν μετά δέ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. 9,27).
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει: ἔμαθες τόν τρόπον, πῶς στήν κρίση θά καταταγεῖς ἐκ δεξιῶν Του. Τήρησε αὐτά πού σοῦ ἐνεπιστεύθη ὡς παρακαταθήκη ὁ Χριστός (Α΄ Τιμ. 6,20) διαπρέποντας σέ ἔργα ἀγαθά, ὥστε νά παρουσιασθεῖς, μέ παρρησίαν, ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σημειώνει: «Ἄν ἀποκτήσεις ὅλες τίς ἀρετές, δέν προσαποκτήσεις ὅμως τήν ἀγάπη, ὅλες ἐκεῖνες εἶναι ἄχρηστες καί ἀνωφελεῖς».
Χριστιανοί μου,
Ὁ Κύριος καί Θεός μας θά ἔλθει ὁπωσδήποτε «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ» γιά νά κρίνει τόν κόσμο. Ποιό εἶναι ἄραγε τό δικό μας χρέος ἀπέναντι στή θεμελιώδη αὐτή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου; Πρῶτον̇ ἡ ἀκλόνητη πίστη καί ἡ σταθερή ἐλπίδα. Ὀφείλουμε νά πιστεύουμε ἀκλόνητα καί νά ἐλπίζουμε σταθερά ὅτι ἡ ἡμέρα ἐκείνη θά ἔλθει. Γιά ἐκείνους πού ἀρνοῦνται τήν θεμελιώδη αὐτή διδασκαλία ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος γράφει: «Ὅς ἄν μεθοδεύῃ τά λόγια τοῦ Κυρίου πρός τάς ἰδίας ἐπιθυμίας καί λέγῃ μήτε ἀνάστασιν, μήτε κρίσιν, οὗτος πρωτότοκός ἐστιν τοῦ σατανᾶ». Δεύτερον̇ ἡ μετάνοια καί ἡ ἑτοιμασία. Ἡ φοβερή ἐκείνη ἡμέρα πρέπει νά μᾶς βρεῖ ἕτοιμους. Ὁ Κύριος θά ἐμφανισθεῖ αἰφνίδια. Θά ἔλθει ἀπροειδοποίητα. Γι’ αὐτό ὀφείλουμε νά ζοῦμε ἐν μετανοίᾳ καί νά εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι. «Γρηγορεῖτε - μᾶς λέγει τό Δεσποτικό στόμα-, ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ἡμῶν ἔρχεται» (Ματθ. 24, 22). Βασική ὑποχρέωσή μας, ἡ τήρηση τοῦ νόμου τῆς ἀγάπης στά πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν μας.
Εἴθε ἡ ὥρα ἐκείνη νά μᾶς βρεῖ ἕτοιμους. Καί νά καταξιωθοῦμε ὅλοι αὐτῆς τῆς χαρμόσυνης φωνῆς τοῦ Κυρίου μας: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν βασιλείαν», συνῳδά μέ τή γλυκόηχη ἅρπα τοῦ Γ. Βερίτη:
«Δόξα στὸν ἄναρχο Ἀρχηγό, ποὺ βασιλεύει στοὺς αἰῶνες!
Διάπλατ’ ἀνοῖχτε τῆς ψυχῆς, ἀδέρφια, τοὺς πυλῶνες!
Στῆς δόξας τῆς ὑπέρτατης ντυμένος τὴ νεφέλη,
φθάνει ὣς ἐμᾶς καὶ στὶς καρδιὲς θρόνο νὰ στήση θέλει!». ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (03.03.2024)
Ἀριθμός 9
Κυριακή ΙΖ΄ Λουκᾶ (Τοῦ Ἀσώτου)
3 Μαρτίου 2024
«Ἐλέησόν με ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου»
(Ψαλμ. ν΄,1).
Ὁ Βασιλεύς Δαβίδ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὡς χοϊκός ἄνθρωπος πίπτει στά ἁμαρτήματα τῆς μοιχείας καί τοῦ φόνου, μετανοεῖ καί συνθέτει, μέ συντριβή καρδιᾶς, αὐτό τόν ὑπέροχο σέ νοήματα ψαλμό. Μετάνοια εἰλικρινῆ, ταπεινή ὁμολογία, ἐμπιστοσύνη στό Θεό, θερμή παράκληση, ὑπόσχεση μιᾶς νέας ζωῆς. Ἡ ἁμαρτία μολύνει τήν ψυχή, ἡ ἁμαρτία προσβάλλει τόν Θεό ἄμεσα, μόνο ὁ Θεός εἶναι ὁ μοναδικός χορηγός τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ συγνώμη ἐπιτυγχάνεται μέ τή συντριβή.
Ὁ Ἄσωτος Υἱός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, «ζῶν ἀσώτως», τά ἔπραξε ὅλα. Στήν ἔσχατη κατάπτωσή του καί στή πικρή του μεταμέλεια δέν ἔφτασε στήν ἀπόγνωση̇ «εἰς ἑαυτόν ἐλθών εἶπε... ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου», «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου». Καί πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ, ὅτι τό βάθος τῆς ταπεινώσεως τοῦ Ἀσώτου, ξεπερνᾶ τήν ταπείνωση τοῦ Τελώνου. Γίνεται ἐδῶ μετάνοια εἰλικρινής καί ἔμπρακτη, μέ ἀλλαγή ζωῆς καί μέ ἄμεση ἐπιστροφή στό πατρικό σπίτι, στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, πού τόν πρόσμενε πάντα ὁλάνοιχτη μέ μεγάλη ὑπομονή καί ἀγάπη. Τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρόσμενε ὁ Δαβίδ καί ὁ Ἄσωτος.
Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, πόσες φορές ὁμοιάσαμε καί ἐμεῖς στόν Ἄσωτο Υἱό, εἴτε ὡς νεαροί ἔφηβοι καί, ἀργότερα, στήν πρώτη ὡριμότητα καί σφριγηλότητα τῆς ζωῆς σταθήκαμε ἐρωτηματικοί καί ἀρνητικοί μπροστά στή παρουσία καί τό Λόγο τοῦ Κυρίου; Πόσες φορές κυριευμένοι ἀπό τίς σαρκικές ἠδονές δέν γινήκαμε ἕρμαιοι τῶν παθῶν μας, μέ δυσβάστακτες πτώσεις πού ἀμαύρωσαν τή ψυχή μας; Πόσες φορές δέν στηριχθήκαμε στήν «περιουσία»μας, δηλαδή τόν ἀνθρώπινο λόγο, τήν ἐπιστημονική καί τεχνική μας κατάρτιση καί θελήσαμε μέ τίς δικές μας δυνάμεις νά ὀργανώσουμε τή ζωή μας; Καί σάν πήραμε τό δρόμο τῆς φυγῆς μακριά ἀπό τό Θεό, πιστέψαμε ὅτι εἴμαστε πιό ἐλεύθεροι καί εὐτυχισμένοι νά φτιάξουμε τή ζωή μας, ὅπως ἐμεῖς νομίζαμε. Μά σιγά-σιγά, χωρίς νά τό καταλάβουμε, ἄρχισε ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, γιατί μακριά ἀπό τό Θεό, τήν πηγή τῆς ζωῆς, αἰσθανθήκαμε τό τεράστιο κενό πού ἀσφυκτικά μᾶς ἀγκάλιαζε. Τό αἴσθημα τῆς πείνας καί τῆς δίψας κατάλαβε τό εἶναι μας. Μάταια προσπαθήσαμε νά ξεδιψάσουμε καί νά κορέσουμε τήν πεῖνα μας μέ τά λογῆς-λογῆς «ξυλοκέρατα» τῶν διαφόρων ἀστοχιῶν μας ἀπορφανισμένοι παντελῶς ἀπό τίς χριστιανικές ἀρετές. Ἡ στέρηση ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε ἡ ἀναζήτηση ἦταν τό μόνιμο αἴτημα τῆς ψυχῆς. Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς εἶναι συνήθως δύσκολος, γιατί ἀπαιτεῖ ταπείνωση καί εἰλικρινῆ μετάνοια. Συνήθως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μόνο σέ ὁριακές στιγμές τῆς ζωῆς, μπροστά στήν ἀπειλή τοῦ θανάτου ἤ τήν ὀδύνη καί τόν πόνο τῆς ἀρρώστιας ἤ στήν ἀπογοήτευση τῶν γηρατειῶν, βρίσκουν τήν εὐκαιρία γιά νά στοχασθοῦν καί νά πάρουν τήν μεγάλη ἀπόφαση. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύοντας τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου βλέπουν νά προεικονίζονται πολλά ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «στολή ἡ πρώτη» πού ντύνεται ὁ υἱός εἶναι τό ἱερό Βάπτισμα. Τό «δακτυλίδι» συμβολίζει τόν ἀρραβῶνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τή προστασία ἀπό τούς δαίμονες. Ὁ μόσχος «ὁ σιτευτός» προεικονίζει τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ Ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἀντικατοπτρίζει τό μέγα μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως.
Ὁ Δαβίδ εἶναι ἔνοχος καί καταφεύγει στό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί στό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Του. «Ἱκετεύει ὅλον εἰς ἑαυτόν ἐκχυθῆναι τόν ἔλεον»(Ἰ. Θεοδώρητος). Ζητεῖ νά τοῦ ἐξαλειφθεῖ τελείως τό τραῦμα καί νά μήν ἀφήσει κανένα μώλωπα γιά αὐτό καί τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν προτείνει (Ἱερ. Ἠσύχιος). Ὁ Δαβίδ δέν ντράπηκε νά δημοσιεύσει τό τραῦμά του, ὥστε στούς ἁμαρτωλούς νά ὑποδείξει τῆς μετανοίας τό φάρμακο.
Ὁ Εὔσπλαχνος Θεός Πατέρας μέ ἀνοιχτές τίς ἀγκάλες σπεύδει νά προϋπαντήσει τό παραστρατημένο ἄσωτο παιδί του. Ὁ Θεός ἀνέχεται καί περιμένει, ξέροντας πώς ὁ καθένας καί ἄν φθαρεῖ, ὅσο καί ἄν ξεπέσει, μέσα του κρατάει τή συνείδηση πώς εἶναι ἄνθρωπος (τά ἄνω βλέπει). Φτάνει νά μή πέσει σέ ἀπόγνωση καί χάσει τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του. «Ἐλεεῖ τήν φύσιν ὁ πλάσας. Γνωρίζει ὅτι νοσεῖ καί κατασσίεται εἰς τά βέβηλα τῆς σαρκός πάθη» (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). «Δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια» (Ἱερός Χρυσόστομος).
Χριστιανοί μου,
ὁ Θεός περιμένει. Ἐπειδή θέλει ὅλοι νά σωθοῦν, γι’αὐτό περιμένει. Ὄχι μόνο τούς ἁμαρτωλούς καί τούς ἄσωτους, ἀλλά καί ὅσους νομίζουν ὅτι εἶναι δίκαιοι. Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί καί μόνο ὅσοι μετανοοοῦν εἶναι δίκαιοι. Δικαιοσύνη εἶναι ἡ μετάνοια. Γιατί, ἄς μήν τό ξεχνᾶμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅ,τι λογαριάζεται γιά τή σωτηρία μας δέν εἶναι ἡ ἀρετή μας, ἀλλά ἡ καλή μας θέληση, νά θέλουμε δηλαδή νά σωθοῦμε. Ὅλοι, πού θέλουν τή σωτηρία τους, ζοῦνε μέ τοῦτον τόν καϋμό, πώς πάντα εἶναι ἁμαρτωλοί, γι’αὐτό μετανοοῦν καί ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν στήν ἀρετή καί τήν ἁγιωσύνη τους̇ «Πάτερ, ἥμαρτον...» Καί ὁ οὐράνιος Πατέρας, πού μακροθυμοῦσε καί περίμενε, δέχεται τόν καθένα πού μετανοεῖ καί παρέχει τή διαβεβαίωση: «Σᾶς λέω ὅτι θά εἶναι χαρά στόν οὐρανό γιά ἕναν ἁμαρτωλό μετανοοῦντα παρά γιά ἐνενήντα ἐννέα δικαίους πού δέν ἔχουν ἀνάγκη μετανοίας» (Λουκ. 15,7).
Ἀδελφοί μου,
τώρα πού ὁδεύουμε πρός τό Ἅγιο Πάσχα, οἱ
δῆθεν δίκαιοι μέ ταπεινοφροσύνη καί οἱ ἁμαρτωλοί μέ μετάνοια, ἄς
ἀρχίσουμε τήν πορεία τῆς σωτηρίας. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς περιμένει νά
μᾶς συμβουλεύσει καί νά μᾶς ἐνισχύσει μέ τή ζωοποιό χάρη τῶν Θείων
Μυστηρίων της, μέ τή συνηγορία τοῦ Γ. Βερίτη: «Καί μοῦ στέλνεις Ἥλιε
μου, χρώματα καί φῶτα, καί μέ κάνεις λαμπερό κι ἄσπιλο σάν πρῶτα. Σάν
τήν πρώτη εὐλογητή κι ἅγια ‘κείνη μέρα, ποὔχα βγεῖ ἀπ’ τά πλαστουργά
χέρια σου, Πατέρα». AMHN! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (25.02.2024)
Ἀριθμός 8
Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου
Ἀρχή Τριῳδίου
25 Φεβρουαρίου 2024
«ἵδε τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου καί ἄφες πάσας τάς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 24, 18)
Ἡ ταπείνωση καί ἡ κακοπάθεια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐλευθερώνουν τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἁμαρτία̇ ἡ μία κόβει τά πάθη τῆς ψυχῆς καί ἡ ἄλλη τά πάθη τοῦ σώματος. Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε καί ὁ μακάριος Δαβίδ, πού προσευχόταν στό Θεό λέγοντας̇ κοίταξε τήν ταπείνωσή μου καί τόν κόπο μου καί συγχώρεσε ὅλες τίς ἁμαρτίες μου. Ἡ ταπείνωση μαθαίνεται ἐνατενίζοντας τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11, 29). Ἡ ταπείνωσή Του εἶναι ἡ δόξα Του καί ἡ πηγή κάθε ὀμορφιᾶς, τελειότητας καί καλωσύνης. Καθένας πού προσεγγίζει τό Θεό καί τόν γνωρίζει, αὐτόματα μοιράζεται τή θεία ταπείνωση καί ὡραΐζεται μέσα σ’αὐτή. Αὐτό συνέβη μέ τήν Παναγία, τή Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, πού ἡ ταπείνωση τήν ἔκανε χαρά ὅλης τῆς οἰκουμένης καί τρανή ἀποκάλυψη τῆς ὡραιότητας πάνω στή γῆ. Αὐτό ἔγινε καί μέ ὅλους τούς Ἁγίους̇ τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη στίς στιγμές τῆς ἐπαφῆς της μέ τό Θεό.
Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἀπό τή μιά μεριά ὁ Φαρισαῖος ὑπερηφανεύεται γιά τίς ἀρετές τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς νηστείας πού εἶχε καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὁ Τελώνης ταπεινωνόταν γιά τά ἁμαρτήματά του. Χτυποῦσε τό στῆθος του, γιατί ἐκεῖ εἶναι τό ἐργαστήριο τῶν κακῶν λογισμῶν, πού μετά γίνονται πράξεις. «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» ἀναφωνοῦσε. Φοβόταν νά σηκώσει τό κεφάλι του πρός τόν οὐρανό, γιατί εἶχε παραπικράνει τό Θεό. Ὁ Θεός ὅταν τόν δικαίωσε δέν ἔλαβε ὑπόψη του μόνο τά λόγια του, ἀλλά καί τή συντετριμμένη καί ταπεινή διάνοιά του.
Μιά μορφή τῆς ταπεινώσεως εἶναι καί ἡ αὐτομεμψία. Μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας γιά τά ἁμαρτήματά μας. Αὐτό ἔκανε καί ὁ Τελώνης. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος γράφει πώς δέν ὑπάρχει ἄλλο φάρμακο καλύτερο γιά τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, «ὡς ἡ συνεχής αὐτῶν ἀνάμνησις καί ἡ διηνεκής αὐτῶν κατηγορία», δηλαδή νά θυμόμαστε συνεχῶς τά ἁμαρτήματά μας καί νά κατηγοροῦμε τόν ἑαυτό μας γι’αὐτά. Ἡ αὐτομεμψία μᾶς κόβει τήν κακή παρρησία στό Θεό. Πολύ σημαντικός παράγοντας γιά τή σωτηρία μας εἶναι ἡ διάθεσις τῆς καρδιᾶς μας, ἡ κατάγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, τά δάκρυα τῆς μεταμέλειας, ἡ ἔλλειψις ὑπερηφάνειας. Αὐτός πού κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του, δέν κατηγορεῖ κανέναν ἄλλο, μόνο τόν ἑαυτό του βρίσκει ἔνοχο.
Ἡ ταπείνωση τοῦ Τελώνη δέν εἶναι μιά ἐξωτερική εὐσεβιστική κατάσταση, πού διακρίνει πολλούς ἀπό μᾶς. Πολλά μας ἐξωτερικά ἔργα εἶναι - κατά τό Μέγα Βασίλειο - «ἐγκλήματα λάμποντα». Πολλά ἔργα μας εἶναι θεαματικά καί ἔχουν σχέση μέ τήν προβολή μας. Νομίζουμε πώς μέ τίς δικές μας δυνάμεις μποροῦμε νά δικαιωθοῦμε. Ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά σωθεῖ, ντύνεται τή στολή τῆς ταπεινώσεως. Ταπεινός δέν σημαίνει κακόμοιρος καί ἀξιολύπητος, ἀλλά αὐτός πού μέσα στήν ἐσωτερική του ἀναζήτηση ψάχνει νά βρεῖ τά πάθη του καί νά ζητήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Χωρίς τήν ἀρετή αὐτή δέν προχωρᾶμε πνευματικά. Ὑπόδειγμα ταπεινώσεως εἶναι ὁ Χριστός̇ φόρεσε τήν ἀνθρώπινη φύση μας γιά νά μᾶς ὑψώσει πνευματικά. Δέν ἀξίζει νά ὑπερηφανευόμαστε γιά τά ὑλικά ἀγαθά μας, τήν ὁμορφιά μας, τή θέση καί τήν ὑπόληψή μας. Ὅλα ἔχουν ἀρχή καί τέλος. Μόνο ὁ Θεός εἶναι αἰώνιος.
Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διατυπώνει: Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι οὐράνιος ἀνεμοστρόβιλος, πού ἔχει τή δύναμη νά ἀνεβάσει τήν ψυχή ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς ἁμαρτίας στά οὐράνια. Κάποιος εἶδε μέσα στήν καρδιά του τό κάλλος της καί καταλήφθηκε ἀπό θάμβος καί ρωτοῦσε νά μάθει ποιός εἶναι ὁ πατέρας της. Ἐκείνη μ’ἕνα χαρούμενο καί γαλήνιο χαμόγελο ἀπάντησε: ὁ Θεός.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Ἐξαίσιο ἀξίωμα ἡ ταπεινοφροσύνη! Ὄντως μητέρα καί τροφός καί ρίζα καί προϋπόθεση τῶν ἀγαθῶν. Χωρίς αὐτή, εἴμαστε ἄξιοι ἀποστροφῆς ἀπό τό Θεό, μολυσμένοι, ἀκάθαρτοι. Ἀληθινά μακάριοι αὐτοί πού τήν κατέκτησαν.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος θά διδάξει: Ἀφοῦ δέν ἔχουμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ νά κάνουμε τίς ἀρετές, ἄς ἔχουμε τουλάχιστον τήν ταπεινοφροσύνη. Ξαφνικά ἔρχεται ἕνας καί σοῦ λέει κάτι. Ὁ λόγος αὐτός σοῦ δίνει μιά σουβλιά μέσα στά ἐντόσθιά σου. Νά μή μιλήσεις. Ἄλλος σέ βρίζει. Νά σιωπήσεις. Ὁ Θεός γιά τή ταπείνωσή σου αὐτή θά σοῦ δώσει τό μισθό πού ἔδωσε καί σ’ἐκεῖνον πού ἀγωνίστηκε μέ μεγάλους ἀγῶνες καί μαρτύρια.
Χριστιανοί μου,
στήν ἐποχή μας, πού δέν ξέρουμε ἀπό ταπεινοφροσύνη, ἀλλά ὅλοι μας ἔχομε μέσα μας πνεῦμα ὑπερηφάνειας καί ἔπαρσης, ἄς θυμηθοῦμε καί τά λόγια τοῦ Προφήτη Ὀβδιού: «Κι ἄν πετάξεις σάν ἀετός καί στήσεις τή φωλιά σου ἀνάμεσα στά ἄστρα, θά σέ ρίξω ἀπό κεῖ, λέγει Κύριος» (1,4). Καί ὁ σοφός Σειράχ συνιστᾶ «ὅσο μεγάλος εἶσαι, τόσο ταπείνωσε τόν ἑαυτό σου καί θά εὕρεις χάρη ἀπό τό Κύριο» (3,18).
Ἀδελφοί μου,
σήμερα ἀρχίζει τό Τριῴδιο καί ἡ καλή μας
μητέρα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία βάζει στό παιδευτικό της ἔργο τήν μεγάλη
ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης, ἑτοιμάζοντας τά παιδιά της γιά τό Πάσχα. Ἡ
Ταπείνωση τοῦ Τελώνου ἄς γίνει φάρος στή θαλασσοπορεία μας, στό πέλαγος
τῆς ζωῆς. Δέν ἔχουμε παρά νά ἀκολουθήσουμε τίς ἀνταύγιες τοῦ φωτός του,
γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν ἀληθινή πραγματικότητα καί τήν οὐσία τῆς ζωῆς.
Τότε μόνο θά αἰσθανθοῦμε τήν «ἐν Χριστῷ ζωή» καί θά προσανατολισθοῦμε
σωστά στήν πορεία μας πρός τόν οὐρανό, ὥστε, ὅταν ἔλθει ἐκείνη ἡ ὥρα, νά
βρεθοῦμε μέσ’ τοῦ Χριστοῦ μας τήν εἰρήνη καί νά ἀκούσωμε ἀπό τό γλυκό
του στόμα «Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν
οὐρανῶν» (Ματθ. 5,3) συνῳδά μέ τή γλυκόηχη ἅρπα τοῦ Γ. Βερίτη: «Ἐγώ
’μαι ὁ Κύριος κι ὁ Διδάσκαλος μά ταπεινώθηκα ὥς τά βάθη. Ὅποιος τό θρόνο
μου λαχτάρησε, τό δρόμο τοῦτο πρῶτα ἄς μάθη»! ΑΜΗΝ! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου