ΚΥΡΙΑΚH 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ 

ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ 

ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΛΑΤΟΜΙΟΥ

Την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  ενορίας μας, μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε τον  αγιασμό  επί τη ενάρξει των  δωρεάν μαθημάτων 2019 – 2020.

Επίσης  την Θεία Λειτουργία και τον αγιασμό των μαθημάτων παρηκολούθησαν ο Αντιπεριφερειάρχης Χίου κ. Παντελής Μπουγδάνος οικογενειακώς, ο  Πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Χίου κ. Σίμος Βενέτος με την σύζυγό του, η θυγατέρα του κ. Αντώνη Δ. Κουκουνάρη κ. Ευαγγελία Κουκουνάρη και  πολλοί μαθηταί, καθηγηταί και γονείς  προσήλθαν στην τέλεση του αγιασμού  και πήραν το πρόγραμμα των μαθημάτων που θα διδάσκονται  εντελώς δωρεάν στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  Παναγίας Λατομιτίσσης. 

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει κάθε χρόνο έως  ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων. Αναφέρθηκε στο ότι τα άτομα που παρακολουθούν τα μαθήματα να προσέρχονται στην ώρα τους και να γίνεται η προσευχή κάθε φορά σε όλα τα μαθήματα.

Περισσότερο επικεντρώθηκε στο θέμα των  Εκπαιδευτικών,   τους ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την ανιδιοτελή προσφορά τους. Με ικανοποίηση τόνισε ότι έχουν φθάσει τα 50 τμήματα.

      

       Ο π. Βασίλειος ο οποίος  είναι ο οραματιστής,  ο εμπνευστής, ο δημιουργός, ο συντελεστής και  ο άγρυπνος φρουρός στην όλη διοργάνωση,  στην ομιλία του μετά το πέρας του Αγιασμού άρχισε με τις  ευλογίες της εκκλησίας μας και συνέχισε  απευθυνόμενος σε όλους  με  τα εξής λόγια: Σήμερα εμείς εδώ ρίξαμε ένα σποράκι και εσείς με την δική σας επιμέλεια και θέληση, θα το πολλαπλασιάσετε όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας. Ευχαρίστησε την οικογένεια της κ. ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ  ΓΕΩΡΓ. ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΗ, και τις θυγατέρες της, για άλλη μια χρονιά που δημιούργησαν το Πνευματικό Κέντρο στην ενορία μας και προς τιμήν τους έχει δοθεί το όνομα,  και ακόμα  ενισχύουν την εκκλησία  της Παναγίας Λατομιτίσσης. Ιδιαιτέρως τους μνημόνευσε διότι είναι μεγάλοι δωρηταί και πάντα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες στο έργο της ενορίας μας. Κλείνοντας είπε: εύχομαι καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης. Επίσης ευχαρίστησε τις Κυρίες της Φιλοπτώχου της Ενορίας μας για την ανιδιοτελή προσφορά τους.

        Απευθυνόμενος  προς τους γονείς των παιδιών είπε ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  και να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας. Επίσης   ζήτησε  να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας. 

Καλή  και ευλογημένη σχολική  - εκπαιδευτική  χρονιά σε όλους.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 41
ΚΥΡΙΑΚΗ στ΄ ΛΟΥΚΑ
20 Ὀκτωβρίου 2019
(Β΄Κορ. θ΄ 6-11)

«..Ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς. » (Β΄Κορ. θ΄7)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος φρόντιζε νὰ διενεργεῖ ἐράνους στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ὑπὲρ τῶν πτωχῶν Χριστιανῶν στὴν Ἰουδαία. Γιὰ ἕναν τέτοιον ἔρανο προέτρεψε καὶ τοὺς Κορινθίους στὴ δεύτερη ἐπιστολή του πρὸς αὐτούς. Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἑνότητα τῆς ἐπιστολῆς. Ὁ Ἀπόστολος προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς ὄχι ἁπλῶς νὰ προσφέρουν, ἀλλὰ νὰ προσφέρουν μὲ χαρά. Διότι, προσθέτει, ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν «ἱλαρὸν δότην», αὐτὸν ποὺ δίνει μὲ προθυμία καὶ χαρούμενο πρόσωπο.

Ἂς δοῦμε γιατί ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν «ἱλαρὸν δότην» καὶ πῶς θὰ κατορθώσουμε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς τέτοιοι.

1. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐλεημοσύνη
Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι πολὺ μεγάλη ἀρετή, στὴν ὁποία ἰδιαιτέρως εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Ὅμως γιὰ νὰ εἶναι θεάρεστη ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ κάνουμε, πρέπει νὰ γίνεται μὲ τὴν καρδιά μας, μὲ τὴ θέλησή μας, ὅπως τὸ γράφει ἀμέσως προηγουμένως ὁ ἅγιος Ἀπόστολος: «ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης».

Δὲν φθάνει μόνο νὰ κάνουμε κάτι καλό, πρέπει νὰ τὸ κάνουμε καὶ μὲ θεάρεστη διάθεση. Οἱ Φαρισαῖοι π.χ. προσεύχονταν στὶς γωνίες τῶν πλατειῶν γιὰ νὰ τοὺς δοῦν καὶ νὰ τοὺς θαυμάσουν. Ἡ προσευχή τους ὄχι ἁπλῶς δὲν ἦταν θεάρεστη, δὲν ἦταν ἀρετή, ἀλλὰ ἦταν καὶ ἁμαρτία, ἦταν πράξη ἐπιδείξεως, βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ κάτι ποὺ ἀποστρέφεται ἔντονα ὁ Θεός. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ κάθε ἄλλη ἐνάρετη κατ᾿ ἀρχὴν πράξη ποὺ γίνεται μὲ ἀμφίβολα ἐλατήρια.

Προκειμένου γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη, ἐὰν ἐλεοῦμε «ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης», ἐλεοῦμε μὲ μισὴ καρδιά, ὄχι ἀπὸ ἀγάπη ἀλλὰ ἀπὸ καθῆκον. Ἡ ὑπακοή μας στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐλλιπής· γι᾿ αὐτὸ καὶ τότε ἡ ἐλεημοσύνη μας ἔχει τὶς σκιές της, δὲν εἶναι τέλεια. Ἐπίσης δείχνει ἴσως ὅτι δὲν εἴμαστε ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς πλεονεξίας. Ἀντίθετα, ὅταν πλημμυρίζει τὴν καρδιά μας ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, τότε μετὰ χαρᾶς βοηθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Ὁ Θεὸς λοιπὸν εὐαρεστεῖται στὴν ἐλεημοσύνη ποὺ γίνεται μὲ χαρά, διότι αὐτὸ μαρτυρεῖ τέλεια ὑπακοὴ στὴν ἐντολή Του, ἀληθινὴ ἀρετή, ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, πνευματικὴ ὡριμότητα.

2. Ἄλλος τρόπος σκέψεως
Ἀλλὰ πῶς θὰ φθάσουμε στὴν ἀξιοζήλευτη αὐτὴ κατάσταση, νὰ εἴμαστε «ἱλαροὶ δότες»; Μᾶς βοηθάει πολὺ σ᾿ αὐτό, τὸ νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει μεγάλη ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (Παρ. ιθ´ [19] 17). Δανείζει στὸν Θεὸ αὐτὸς ποὺ ἐλεεῖ τὸν φτωχό· καὶ ἀνάλογα μὲ τὴ διάθεση μὲ τὴν ὁποία δίνει, θὰ τὸν ἀνταμείψει ὁ Θεός.

Ἐπίσης μᾶς δίνουν χαρὰ παρόμοιοι λογισμοί: ὅτι μὲ τὴν προσφορά μας ἀνακουφίζεται ὁ συνάνθρωπός μας, ὅτι ἔτσι γινόμαστε χρήσιμοι στὸ περιβάλλον μας καὶ δὲν ζοῦμε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας…

Τελικὰ ἡ μετὰ χαρᾶς ἐλεημοσύνη στὴν τέλεια μορφή της εἶναι καρπὸς τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ ἑαυτοῦ μας, τεκμήριο ἁγιότητος. Γι᾿ αὐτὸ συστηματικὰ πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε στὸν ἑαυτό μας, νὰ νεκρώνουμε τὴν πλεονεξία, τὴ φιλαυτία, τὴν ἰδιοτέλεια καὶ νὰ ἀσκοῦμε τὴ διακονία, τὴν προσφορά, τὴν ἀγάπη. Καὶ ὅσο καθαριζόμαστε ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, τόσο γεμίζουμε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Τότε ἀπὸ τὴν προσφορά μας, ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ ἀγαθοῦ καὶ μόνο, θὰ αἰσθανόμαστε μεγάλη χαρά, τὴν ὁποία θὰ μᾶς μεταδίδει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ποὺ θὰ κατοικεῖ μέσα μας. Τότε θὰ αἰσθανόμαστε ὅτι πιὸ πολὺ κερδίζουμε δίνοντας παρὰ παίρνοντας, διότι ἔτσι δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας, γινόμαστε αἰτία νὰ ἀνακουφισθεῖ ὁ συνάνθρωπός μας στὸν πόνο καὶ στὴ δυσκολία του, κι ἐμεῖς πλουτίζουμε σὲ ἔργα ἀγάπης.

Ὁ πιὸ «ἱλαρὸς δότης» εἶναι ὁ Θεός! Σκορπίζει κάθε στιγμὴ ἀναρίθμητες εὐεργεσίες σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ πλάσματά Του, στὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα, καὶ κυρίως στοὺς ἀνθρώπους, στοὺς δίκαιους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἁμαρτωλούς! Ἁπλόχερα καὶ μὲ χαρά! Διότι εἶναι ἀγάπη, καὶ γνώρισμά Του εἶναι νὰ εὐεργετεῖ. Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεός μας, Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας μας, καὶ μᾶς καλεῖ νὰ Τοῦ μοιάσουμε· νὰ Τοῦ μοιάσουμε στὴν ἀγάπη, στὴν εὐεργετικότητα, ὅσο εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν. Ἂς τὸ προσπαθοῦμε καὶ ἂς Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς τὸ χαρίζει, ὥστε νὰ εὐαρεστοῦμε ἐνώπιόν Του ζώντας τὴ χαρὰ καὶ ἀναπνέοντας τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀγάπης, ἐν τέλει δὲ νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Του. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 40

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου

13 Ὀκτωβρίου 2019 (Τίτ. γ΄ 8-15)

« .. καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.» (γ΄Τιμ. στ΄14)
Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικό, ὅτι δύο φορὲς μέσα στοὺς λίγους στίχους τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ὁ Ἀπ. Παῦλος κάνει λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη νὰ κοσμεῖται ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν μὲ «καλὰ ἔργα». Εἶναι, πράγματι, μεγάλη πρόκληση ὁ ἀποστολικὸς λόγος στὴν «εὐσεβιστικὴ» νοοτροπία, ποὺ ἀπὸ τὸν προπερασμένο αἰώνα νοθεύει τὴν πρακτικὴ ὀρθοδοξία μας.
Εἰσηγεῖται ὁ Παῦλος κάποιο εἶδος «ἐργοσωτηρίας»; Αὐτός, πού μὲ τόσο ἱερὸ πάθος ἀντιτάσσει στὶς Ἐπιστολὲς του τὴν Χάρη στὰ ἔργα τοῦ Νόμου, μήπως θέλει ἐδῶ νὰ δώσει κάποιο ἀπόλυτο χαρακτήρα στὰ ἔργα; Ὄχι, φυσικά! Ὁ Ἀπόστολος ἔχει συγκεκριμένη ἀφορμή, γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει μὲ τόση ἔμφαση τὴν ἀξία τῶν «καλῶν ἔργων». Τὰ λόγια του ἔχουν διπλὸ σκοπό: Ἐσωτερικά, νὰ προσδιορίσουν τὸν χαρακτήρα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἐξωτερικά, νὰ ἀπαντήσουν στοὺς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς του
Ὁ Ἄπ. Παῦλος θέλει νὰ ἐκφράσει ἐδῶ μία πραγματικότητα, τὴν ὁλοκλήρωση τῆς πίστεως μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστιανισμός, ἡ ζωὴ μέσα στὸ Κυριακὸ Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ζωῆς κοινωνίας, μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους, τοὺς ἀδελφούς μας. Ἡ εὐσέβειά μας, λοιπόν, ἔχει διπλὴ ἀναφορά. Εἶναι πίστη, πιστότητα, στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ «πολιτεία» - ζωή, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας. Μέσα στὰ «καλὰ» ἔργα, γιὰ τὰ ὁποία μιλεῖ ὁ Ἀπόστολος, δὲν περιέχεται μόνο ὁ πνευματικός μας ἀγώνας, τὰ ἔργα τῆς μετανοίας μας, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης μας. «Πίστις δὶ' ἀγάπης ἐνεργουμένη» -κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἴδιου του Παύλου (Γαλ. ε' 6)- εἶναι ἡ «εὐσέβειά» μας. Αὐτὸν τὸν καθολικὸ χαρακτήρα ἔχει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, στὸν ὁποῖο εἰσερχόμεθα μὲ τὸ βάπτισμά μας καὶ τὴν ἔνταξή μας στὴν ἐν Χριστῷ κοινωνία. Ἡ πίστη μας, ἔτσι, ὁρίζεται ἠθικὰ - κοινωνικά. Ἡ ἀληθινὴ πίστη ἔχει ἕναν δυναμισμό. Δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀνέκφραστη καὶ στείρα. Καρποφορεῖ ἔργα, καλὰ καὶ εὐάρεστα στὸν Θεό. Ξεχωριστὴ σημασία ἔχει καὶ τὸ ρῆμα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Παῦλος, σὲ σχέση μὲ τὰ «καλὰ ἔργα». «Προΐστασθαι» - λέγει. Ὄχι ἁπλῶς καρπογονοῦν «καλὰ ἔργα» οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ πρωτοστατοῦν στὴν ἀγαθοεργία. Τὰ ἐπιζητοῦν καὶ δημιουργοῦν οἱ ἴδιοι εὐκαιρίες ἀγαθοεργίας, χωρὶς νὰ «ἀναμένωσι τοὺς δεομένους πρὸς αὐτοὺς ἐλθεῖν», κατὰ τὸν μεγάλο ἐρμηνευτὴ τῆς Ἐκκλησίας μᾶς Θεοφύλακτο Βουλγαρίας.
Ὑπάρχει ὅμως ἕνας μεγάλος κίνδυνος, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν πίστη μας νὰ μεταβληθεῖ σὲ στείρα εὐσεβολογία καὶ νὰ καταστεῖ ἄκαρπη. Τοῦτο συμβαίνει, ὅταν ἡ πίστη φύγει ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ περιορισθεῖ στὴ διάνοια, τὸ μυαλό μας. Τότε δὲν εἶναι πιὰ πίστη, ποὺ ζωογονεῖται ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ καταντᾶ ἕνα διανοητικὸ - φιλοσοφικὸ παιχνίδι, ποὺ ἐξαντλεῖται σὲ «μωρᾶς συζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ μάχας νομικᾶς». Πνίγεται δηλαδὴ μέσα στὴν ματαιότητα τῆς ματαιολογίας. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ «πίστη», αὐστηρὰ διανοητικὴ καὶ νοησιαρχική, ἦταν ἡ πίστη τῶν αἱρετικῶν, τοὺς ὁποίους ἔχει ὑπόψη ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος. Οἱ αἱρετικοὶ -θὰ πεῖ ἀλλοῦ- «Θεὸν ὁμολογούσιν εἰδέναι, τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Τίτ. α 16). Λένε μὲ τὰ λόγια πὼς πιστεύουν στὸν Θεό, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα τοὺς Τὸν ἀρνοῦνται. Εἶναι ἄνθρωποι , ἀνυπάκουοι καὶ ἀνίκανοι γιὰ κάθε καλὸ ἔργο. Εἶναι θεωρητικὰ εὐσεβεῖς (ἔχουν «μόρφωσιν εὐσεβείας»), ἀλλὰ στὴν πράξη ἀρνοῦνται τὴ δύναμη τῆς εὐσεβείας (Β' Τίμ. δ' 5).
Ἡ ὀρθόδοξη ὅμως πίστη φυτρώνει μέσα στὴ φωτισμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καρδιά, καί, ὅταν εἶναι στὴν καρδιά, εὔκολα φτάνει καὶ στὰ χέρια. Γιατί ἡ καρδιὰ κινεῖ τὰ χέρια στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης! Αὐτὴ τὴν ἀστοχία καὶ ἐλαττωματικότητα τῆς αἱρέσεως στὸν χῶρο τῆς κοινωνίας θὰ ὑπογραμμίσει, λίγα χρόνια μετὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο, καὶ ὁ Ἄγ. Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας (Σμύρν. στ' 2), γράφοντας γιὰ τοὺς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς του: «...περὶ ἀγάπης οὐ μέλει αὐτοῖς, οὐ περὶ χήρας, οὐ περὶ ὀρφανοῦ, οὐ περὶ θλιβομένου, οὐ δεδεμένου ἢ λελυμένου, ἢ περὶ πεινῶντος ἢ διψῶντος». Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ὁ ἀγώνας τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ὅπως ἐκείνων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787), ποὺ τιμᾶμε σήμερα: νὰ διασωθεῖ ὁ αὐθεντικὸς καθολικὸς τρόπος ὑπάρξεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἐδῶ ὅμως θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ ἐγερθεῖ μία ἔνσταση: Οἱ διάφοροι σύγχρονοι αἱρετικοί, ποὺ μᾶς τοὺς ἔστειλε ἡ Δύση, γιὰ νὰ κυκλοφοροῦν τοὺς τελευταίους αἰῶνες ἀνάμεσά μας, δείχνουν ἕναν ἰδιαίτερο ζῆλο στὴν ἐπιτέλεση ἔργων. Τὴ δράση τους τὴν παρουσιάζουν ἔντονα ὡς «φιλανθρωπικὴ» καὶ μὲ τὴ «φιλανθρωπία» τους παρασύρουν τοὺς ἀθεμελίωτους στὴν παράδοση τῶν Πατέρων μας ἀδελφούς μας. Θὰ μποροῦσαν νὰ θεμελιώσουν λοιπὸν οἱ αἱρετικοὶ αὐτοὶ τὴ δράση τους στὰ λόγια τοῦ Παύλου; Ἡ ἀπάντηση δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι σαφῶς ἀρνητική. Τὰ ἔργα τους δὲν εἶναι καρπὸς τῆς εὐσεβείας τους, ἀλλὰ τοῦ εὐσεβισμοῦ τους! Ἡ εὐσέβεια εἶναι αὐθεντικὴ πίστη καὶ ἀναβλύζει ἔργα ἀγάπης τόσο φυσικά, ὅπως ἀπὸ τὰ κλαδιὰ τοῦ δένδρου ξεπηδοῦν τὰ ἄνθη καὶ οἱ καρποί. Ὁ εὐσεβισμὸς εἶναι νόθος εὐσέβεια καὶ παράγει ἔργα σκοπιμότητας, εἴτε ἀναφέρονται στὸν Θεό, εἴτε ἔχουν σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο. Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχουν, λοιπόν, σχέση αὐτὰ τὰ ἔργα μὲ τὰ «καλὰ ἔργα», γιὰ τὰ ὁποία μᾶς μίλησε σήμερα ὁ Παῦλος. Τὰ ἔργα μας εἶναι τὸ κριτήριο τῆς πνευματικότητός μας καὶ τῆς γνησιότητος τῆς πίστεώς μας. Ὅταν δέ συνοδεύονται ἀπὸ ταπείνωση καὶ γίνονται μέσα στὴ σιωπὴ καὶ στὴν ἀνωνυμία τῆς ἀγάπης, εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ «βασιλεύει», μέσα μας. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
6 Ὀκτωβρίου 2019
(Β΄ Κορ. στ΄ 1-10)

« ...Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας.» (Β΄Κορ. στ΄2)

Στὴ συγκεκριμένη ἀποστολικὴ περικοπὴ, ἀδελφοί μου, θὰ σταθοῦμε μὲ ἰδιαιτερότητα στὴ διαπίστωση ποὺ κάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι δηλαδὴ τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς καὶ χρόνος ποὺ προσφέρεται γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δὲν πρέπει νὰ χάνουμε χρόνο καὶ τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς νὰ μεριμνήσουμε γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε τὸ νόημα τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρέπει νὰ δοῦμε λίγο τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή.
Ὁ Θεός, δημιουργός του ὑλικοῦ καὶ πνευματικοῦ κόσμου, δημιούργησε κατὰ τὸν ἰδιαίτερο ἐκεῖνο τρόπο ποὺ μᾶς περιγράφει τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, τὸν ἄνθρωπο, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν πνευματική του σωτηρία, νὰ ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὸ κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸ καθ’ ὁμοίωσιν, δηλαδὴ νὰ μοιάσει στὸ Θεό, νὰ μιμηθεῖ τὸ Θεὸ καὶ νὰ θεωθεῖ μὲ τὴ χάρη Του. Ἔχουμε ὅμως τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία ἄρα καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὸ σκοπὸ ποὺ τοῦ ἔθεσε ὁ Θεὸς ποὺ ἐπαναλαμβάνουμε εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.
Ὅταν λέμε ἁμαρτία ἐννοοῦμε τὴν παρακοὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ λόγος τῆς ρήξης τῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό, ἡ ὑπακοὴ τώρα στὸ θέλημά του εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ σωτηρία καὶ τὴν ὑπακοὴ τὴν δίδαξε πρῶτος ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Πατέρα Του καὶ ὁδηγήθηκε στὸ Σταυρὸ «καίπερ ὢν υἱός, ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθε τὴν ὑπακοήν, καὶ τελειωθείς ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου, προσαγορεθείς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.» Ἔκανε πλήρη ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Πατέρα τοῦ ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ αὐτὸν ἀρχιερέας καὶ ἔγινε ἡ αἰτία νὰ σωθοῦν γιὰ πάντα ὅσοι ὑπακούουν σ’ αὐτόν.
Ὁ Θεὸς ὅμως ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς πτώσεως στὴν ἁμαρτία, ὄχι μόνο δὲν ἐγκατέλειψε τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἰσήγαγε τὴν ἔννοια τῆς σωτηρίας. Ἡ σωτηρία εἶναι ἡ ἀκριβῶς ἀντίθετη πορεία ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἀκολούθησε ὁ ἄνθρωπος. Ἐνῶ δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἁμαρτία ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ σωτηρία ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴ σχέση του μὲ τὸ Θεό. Ἡ σωτηρία μας πραγματώνεται μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι «ὃτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ...... ἳνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἴνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γάλ. 4,4-5). Ὁ χρόνος πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν χρόνος προετοιμασίας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λοιπὸν τονίζει στοὺς Κορινθίους ὅτι τώρα εἶναι πλέον ὁ κατάλληλος καιρὸς «ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος». Ὁ Θεὸς ὅρισε αὐτὸ τὸν καιρὸ ὡς καιρὸ σωτηρίας γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως ἀναφέραμε στὸν πρὸ Χριστοῦ χρόνο δὲν ὑπῆρχε δυνατότητα σωτηρίας ἀλλὰ ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος βοηθοῦσε μόνο τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀποκτήσει συνείδηση τῶν ἁμαρτωλῶν πράξεών του, ἡ δυνατότητα σωτηρίας δόθηκε ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸ Σταυρό. Ὅσοι μετανοήσουν στὴν παροῦσα ζωὴ θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή. Ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ σωτηρία μας γιατί κανεὶς δὲ γνωρίζει τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του γιὰ νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι, ἄρα πρέπει πάντα νὰ εἴμαστε σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση καὶ ἑτοιμότητα.
Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο ὁ τωρινὸς καιρὸς εἶναι κατάλληλος γιὰ τὴ σωτηρία μας γιατί εἶναι καιρὸς τῆς δωρεᾶς καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ δὲ ζητοῦνται εὐθύνες γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας ἂν τώρα μετανοήσουμε. Δὲν εἶναι ἀκόμα καιρὸς τοῦ δικαστηρίου, ἀλλὰ τῆς χάριτος. Ὁ χρόνος ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ μέχρι καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία εἶναι ὁ χρόνος ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν περίοδο δέχεται ὄχι μόνο ὅσους ἔφταιξαν λιγότερο ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ ἔφταιξαν μυριάκις.
Τώρα εἶναι ὁ εὐπρόσδεκτος καιρὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας του. Οὔτε πρὶν Χριστοῦ ὑπῆρχε δυνατότητα σωτηρίας, ἀλλὰ οὔτε μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία θὰ ὑπάρξει δυνατότητα σωτηρίας, γιατί ὅσοι μετανοήσουν τώρα στὴν παροῦσα ζωὴ θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή, ἐνῶ ὅσοι παραμείνουν ἀμετανόητοι θὰ τιμωρηθοῦν αἰωνίως.
Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ μᾶς παροτρύνει μὲ διάθεση ἐπείγουσα νὰ χρησιμοποιήσουμε δίχως καθυστέρηση, δίχως ἀναβολή, δίχως δισταγμό, τὸν κατάλληλο αὐτὸ καιρὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂς δεχτοῦμε αὐτὴ τὴν προσφορά, αὐτὴ τὴ χάρη, αὐτὸ τὸ δῶρο ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, τώρα ποὺ μᾶς τὸ προτείνει μὲ τὴν πατρική του ἀγάπη πρὸς ὅλους. ΑΜΗΝ!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 38
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
29 Σεπτεμβρίου 2019
(Β΄ Κορ. δ΄ 6-15)

«…ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν.» (Β΄Κορ. δ΄7)

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας αὐτῆς ἀναφέρεται στὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ συντελεῖ ὁ Χριστὸς στὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων του ἀλλὰ καὶ κάθε ἀγωνιζομένου πιστοῦ: τὸ θαῦμα τοῦ φωτισμοῦ τῶν ψυχῶν μας, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν θεότητά του. Τί ὅμως ἀκριβῶς σημαίνει αὐτό; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Παῦλος:
Ὁ Θεὸς στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τῆς κτίσεως τὸ πρῶτο ποὺ ἐδημιούργησε ἦταν τὸ φῶς. Ὅμως ὁ Δημιουργὸς τῆς κτίσεως κατόπιν, μετὰ τὴν τραγικὴ στιγμὴ τῆς πτώσεως, εἶδε τὸ πλάσμα του νὰ βυθίζεται στὸ πνευματικὸ σκοτάδι. Πῶς θὰ μποροῦσε λοιπὸν ἡ ἀγάπη του, ποὺ δὲν ἀνεχόταν νὰ εἶναι ἡ ἄψυχη κτίσι βυθισμένη στὸ σκοτάδι, ν’ ἀφήσῃ στὸ σκοτάδι τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων; Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀναδημιουργήσῃ τὸν σκοτισμένο ἄνθρωπο καὶ νὰ ἐπαναφέρῃ τὸ φῶς του στὴν ψυχή του. Τώρα καὶ πάλι ὁ Χριστὸς τὸ πρῶτο ἔργο ποὺ ἐνεργεῖ καὶ προσφέρει στὴν νέα κτίσι εἶναι τὸ φῶς. Φῶς πνευματικό, ποὺ τὸ μεταγγίζει στὴν ἀνακαινισμένη ψυχή μας.
Ὅμως ἐδῶ ὁ θεῖος Παῦλος τονίζει ἰδιαιτέρως μιὰ συγκεκριμένη φωτιστικὴ ἐνέργεια τοῦ θείου φωτὸς στὶς ψυχές μας. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι τώρα ὁ Χριστὸς φωτίζει τὸ νοῦ μας μὲ τὶς θεῖες του ἀστραπές, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγιστο μυστήριο, νὰ κατανοήσουμε ποιὸς εἶναι ὁ Ἴδιος: ὅτι δὲν εἶναι μόνον ἄνθρωπος ἀναμάρτητος, δὲν εἶναι μόνον ὁ Μεσσίας τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ μέγας προφήτης, ἀρχιερεὺς καὶ βασιλεύς, ἀλλὰ ὁ ὕψιστος Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Πῶς νὰ κατανοήσῃ ὅμως ὁ μικρὸς καὶ πεπερασμένος νοῦς μας τὸ ἀσύλληπτο αὐτὸ μυστήριο; Ἐπειδὴ λοιπόν μόνοι μας δὲνμποροῦμε αὐτὸ οὔτε κἂν νὰ τὸ διανοηθοῦμε, ὁ Χριστὸς ἀκτινοβολεῖ μέσα στὴν ψυχή μας τὸ φῶς του, γιὰ νὰ μπορέσουμε κάπως νὰ προσεγγίσουμε τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ μυστήριο.
Ἀπορεῖ ὁ θεῖος Παῦλος καὶ θαυμάζει πῶς μέσα στὰ σώματά μας, ποὺ εἶναι φτειαγμένα ἀπὸ χῶμα, μέσα στὰ εὔθραυστα αὐτὰ σκεύη, ὁ Χριστὸς ἐναποθέτει ἕνα ἀπείρου ἀξίας θησαυρό: τὴν γνῶσι τῆς θεότητός του. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι νὰ φυλάττουμε μέσα μας τὸν ἀτίμητο θησαυρὸ τῆς γνώσεως τοῦ ἀπείρου Θεοῦ; Κι ὅμως σὲ μᾶς, ποὺ εἴμαστε ὅλοι ἀδυναμία καὶ ἀσημότητα, ὁ Χριστὸς πλημυρίζει τὶς ψυχές μας μὲ τὸ θεῖο καὶ οὐράνιο φῶς του, γιὰ νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ βιώνουμε ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ ἀπρόσιτος Θεός.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατόπιν μᾶς παρουσιάζει ἕνα δεύτερο θαῦμα, ποὺ ἀποτελεῖ συνέπεια τοῦ πρώτου. Ἀφοῦ μᾶς παρουσίασε στὴν ἀρχὴ τὸ μυστήριο ποὺ ζοῦμε μέσα μας, τώρα μᾶς παρουσιάζει τὸ δρᾶμα ποὺ ζοῦμε γύρω μας. Μέσα μας, λέγει, ζοῦμε φῶς, ἔξω ὅμως σκοτάδι. Καὶ ἐνῶ ζοῦμε αὐτὴν τὴν ἀντίθεσι, ζοῦμε ταυτόχρονα κι ἕνα θαῦμα. Καὶ τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι ὅτι τὸ ἐξωτερικὸ σκοτάδι δὲν μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸ φῶς τῆς ψυχῆς μας. Πῶς ὅμως συμβαίνει αὐτό; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Λέγει λοιπόν:
Ἐνῶ οἱ Χριστιανοὶ μέσα στὶς ψυχές μας βιώνουμε τὸ φῶς τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου μας, ταυτόχρονα ἐξωτερικὰ ζοῦμε μέσα σὲ θλίψεις καὶ διωγμοὺς καὶ πειρασμούς. Ἐπειδὴ ὅμως μέσα μας ἔχουμε τὸ φῶς τῆς θείας γνώσεως, καὶ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ παντοκράτωρ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, οἱ ἐξωτερικοὶ πειρασμοὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ψυχή μας. Ἐξωτερικὰ θλιβόμαστε, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ δὲν στενοχωρούμαστε. Ἐνῶ γύρω μας κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα μᾶς θλίβουν διάφοροι ἐχθροί, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι, συγγενεῖς καὶ ξένοι, ἐμεῖς μέσα μας ζοῦμε ἐσωτερικὴ γαλήνη, δὲν σκοτεινιάζει ἡ ψυχή μας, δὲν αἰσθανόμαστε στενότητα καρδίας, ἐσωτερικὴ ἀσφυξία. Πιεζόμαστε μόνον ἐξωτερικὰ ἀπὸ κάθε εἴδους δυσκολίες καὶ προβλήματα, ἀποροῦμε βέβαια γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ κάνουμε ἀπέναντι στοὺς ἀλλεπάλληλους πειρασμούς, ἀλλὰ δὲν ἀπελπιζόμαστε. Ἀκόμη κι ὅταν κάποτε μᾶς καταβάλουν οἱ πειρασμοὶ καὶ μᾶς ρίξουν κάτω δοκιμασίες σκληρές, δὲν τὰ χάνουμε. Διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος εἶναι ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς μας καὶ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ μᾶς δίνει θεία δύναμι καὶ χάρι. Ὁποιεσδήποτε λοιπὸν κι ἂν εἶναι οἱ δυσκολίες μας καὶ οἱ κίνδυνοι ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, καὶ ὁσοδήποτε κι ἂν ἐνταθοῦν οἱ στενοχώριες ποὺ μᾶς κυκλώνουν, τὸ φῶς τῆς θείας χάριτος ποὺ ἔχουμε μέσα μας μᾶς χαρίζει δύναμι ἀκαταγώνιστη καὶ ὑπομονὴ θαυμαστή. Ὅταν τὸ φορτίο μας πάῃ νὰ γίνῃ ἀνυπόφορο, τὴν κρίσιμη στιγμὴ παρεμβαίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ ἔχουμε μέσα μας καὶ μᾶς προστατεύει. Καὶ ἔτσι κάθε μέρα πεθαίνουμε, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα ζοῦμε. Κάθε μέρα τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νικᾷ τὸ σκοτάδι.
Ἂς κρατοῦμε λοιπὸν μέσα μας τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, γιὰ νὰ ἀντέχουμε στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ νικοῦμε τὸ ζοφερὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς περικυκλώνει. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 37
ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
22 Σεπτεμβρίου 2019
(Β΄Κορ. α΄ 21- β΄ 4)

«…ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.» (Β΄Κορ. β΄3)

Γιά ὅλα τά ζητήματα τῆς ζωῆς του, ἰδιαιτέρως δέ γιά τό μέγιστον ὅλων, τό ζήτημα τῆς ψυχικῆς του σωτηρίας, τίποτε τό ἀξιόλογο δέν μπορεῖ μόνος του νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος, παρά μέ τήν βοήθεια τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ. Εἰδικά γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς χρειάζεται ὁ θεῖος φωτισμός καί ἡ θεία χάρις. Τότε μόνο μπορεῖ νά ἑλκυσθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν πίστη, νά δείξει μετάνοια καί, νά προχωρήσει στήν ζωή τῆς ἁγιότητος, γιά τήν ὁποία εἶναι προορισμένος.

Οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις εἶναι μηδαμινές. Ἄν μάλιστα λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας, ὅτι οἱ δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, ψυχικές καί σωματικές, εἶναι μολυσμένες καί αὐτές ἀπό τό μόλυσμα τῆς ἁμαρτίας, τότε ἀντιλαμβανόμαστε, ὅτι, ὄχι δυνάμεις πρός ἀρετή δέν ἔχoυμε, ἀλλ’ ἀντιθέτως κυριαρχοῦν μέσα μας δυνάμεις πού ἀνά πάσα στιγμή μᾶς ἐξωθοῦν πρός τήν ἁμαρτία. Ὁ Θεός μᾶς ἑλκύει στήν πίστη, ὁ Θεός μᾶς στηρίζει, ὁ Θεός μᾶς χαριτώνει μέ τό Ἅγιόν του Πνεῦμα.

Αὐτό ἀκριβῶς θέλει νά χαράξει στίς ψυχές μας μέ ὅσα μᾶς λέγει σήμερα στό Ἀποστολικό του ἀνάγνωσμα ὁ θεῖος Παῦλος. «Ἀδελφοί, ὁ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Ἐκεῖνος πού δίνει τή βεβαιότητα καί σέ μᾶς καί σέ σᾶς, καί μᾶς στηρίζει νά μένουμε πιστοί καί ἀσάλευτοι στό Χριστό καί πού μᾶς ἔχρισε μέ τή χάρη τοῦ Πνεύματός του, εἶναι ὁ Θεός. Αὐτός μᾶς σφράγισε ὡς δικούς του καί ἔδωσε στίς καρδιές μας τό Πνεῦμα του ὡς ἀρραβώνα καί ἀσφαλή ἐγγύηση γιά τό ὅτι θά ἐκπληρώσει ὅλες τίς ὑποσχέσεις πού μᾶς δίνει μέ τό Εὐαγγέλιό του.

Στό σημερινόν του ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται σέ κάποιο ταξίδι πού εἶχε ἀποφασίσει νά κάνει στήν Κόρινθο. Τό ταξίδι αὐτό ἦταν πολύ θλιβερό, διότι ἡ αἰτία πού τό προκαλοῦσε ἦταν ἡ ἀδιαφορία τῶν Κορινθίων πρός βαρύτατο ἁμάρτημα ἕνος Χριστιανοῦ συμπολίτη τους. Θά τούς ἐπέπληττε μέ τά πύρινα λόγια του, γιά νά μετανοήσουν αὐτοί πρῶτοι καί νά ἑλκύσουν καί τόν ἁμαρτήσαντα σέ μετάνοια. Ἀλλά τούς λυπήθηκε καί ἀνέβαλε τό ταξίδι του. Τούς τό βεβαιώνει τώρα, γιά νά δώσουν σημασίαν: «Ἐγὼ δὲ μάρτυρα τὸν Θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενος ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰς Κόρινθον».

Τό γεγονός αὐτό, τό ὅτι δηλαδή ταξίδι ὁλόκληρο καί μάλιστα μακρό καί δύσκολο, ὅπως ἦταν τά ταξίδια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, θά ἔκανε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά νά ἐλέγξει τούς Κορινθίους πού ἀδιαφόρησαν στό ἁμάρτημα τοῦ ἀδελφοῦ τους, μᾶς δίνει νά καταλάβουμε πώς ποτέ δέν πρέπει νά μένουμε ἀδιάφοροι στίς πτώσεις τῶν ἀδελφῶν μας. Τί κάνει αὐτός, ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας, ὁ γνωστός μας; Ἁμαρτάνει χωρίς ἴχνος ντροπῆς; Ἀδικεῖ, βλασφημεῖ, ψεύδεται, ἀσωτεύει, ἐγκληματεῖ καί παραμένει ἀμετανόητος; Καί δέν σέ νοιάζει, δέν σοῦ κοστίζει, δέν σού φέρει πόνο καί θλίψη στήν ψυχή, ἡ ἁμαρτία του, ἡ πτώση του;Εἶναι μέγα τό κακό πού κάνεις. Λοιπόν, Χριστιανέ, πόνεσε τόν ἀδελφό σου πού ἁμαρτάνει. Πένθησέ τον, κλάψε τον, θρήνησέ τον, θρήνησε τήν ἁμαρτία του, τήν ψυχή του, τήν πτώση του, τήν συμφορά του. Πέσ’ του καθαρά νά μετανοήσει. Θά τόν λυπήσουν ἴσως οἱ λόγοι σου, θά τόν πικράνουν. θά τόν στενοχωρήσουν. Ναί, ἄλλα καί θά τόν σώσουν. Καί αὐτό καί γιά σένα θά εἶναι χαρά καί εὐφροσύνη: Ἔτσι τό αἰσθανόταν καί ὁ Ἀπόστολος. Τό γράφει: «εἰ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;». Σᾶς μάλωσα καί λυπηθήκατε. Δείξατε μετάνοια καί σωθήκατε. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη χαρά μου.

Βέβαια, τό θέμα τοῦ ἐλέγχου χρειάζεται πολλή προσοχή. Ὅταν ἐλέγχει κανείς ἕνα παρεκτραπέντα, πρέπει μέ πόνο νά ἀσκεῖ τό ἔργο τοῦ ἐλέγχου. Δηλαδή ἀπό ἀγάπη νά κινεῖται καί μέ ἀγάπη νά ἐλέγχει. Τότε πιάνει ὁ ἔλεγχος καί καρποφορεῖ. Ὅταν ἐλέγχει καί πονεῖ ὁ ἴδιος, καί κλαίει καί πενθεῖ. Αὐτό συνέβαινε μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί μᾶς τό λέγει στή σημερινή περικοπή: «ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς». Τούς εἶχε γράψει προηγουμένως ἄλλη ἐπιστολή καί τήν ἔγραψε μέ πόνο καί μέ δάκρυα πολλά. Δέν τήν ἔγραψε γιά νά τούς πληγώσει καί νά τούς λυπήσει. Τούς τήν ἔγραψε καί τούς ἤλεγξε γιά νά δοῦν καί νά αἰσθανθοῦν τήν μεγάλη ἀγάπη πού τούς εἶχε, νά συγκινηθοῦν, νά διδαχθοῦν ἀπό τήν ἀγάπη του καί νά μετανοήσουν. Καί, ἔτσι πάντοτε πρέπει νά γίνεται ὁ ἔλεγχος εἴτε προφορικῶς εἴτε γραπτῶς. Μέ ἀγάπη, μέ πόνο, μέ λύπη γιά τό παράπτωμα τοῦ ἄλλου. Τότε θά γίνεται καί μέ τρόπο καλό, ἀδελφικό, οἰκοδομητικό. Τότε διδάσκεται, τότε συγκινεῖται, τότε συνέρχεται ὁ ἁμαρτήσας καί μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει καί διορθώνεται καί γίνεται ἡ μετάνοιά του πρόξενος μεγάλης, γενικῆς χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Ἔτσι νά κάνουμε κι ἐμεῖς τόν ἔλεγχο, ὅταν ἡ ἀνάγκη τό ἐπιβάλλει, καί ἡ χαρά μας θά εἶναι μεγάλη. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
15 Σεπτεμβρίου 2019
(Γαλ. β΄ 16- 20)

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός.» (Γαλ. β΄ 19-20)

Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς,ἀντιπαραβάλλεται ἡ χριστιανική ἔννοια τῆς δικαιώσεως καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν ἰουδαϊκή: Ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται μέ τά ἔργα τά δικά του, τηρώντας δηλ. τόν Μωσαϊκό Νόμο, ὅπως πίστευαν οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί, τούς ὁποίους ἔχει ὑπ’ ὄψιν του ὁ Παῦλος στήν παραπάνω περικοπή, γιατί ὁ Χριστός μέ τή θυσία του στόν Σταυρό ἐλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ Νόμου. Κατ’ ἐπέκταση καί στόν χριστιανισμό ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται μέ τά ἔργα του ἀλλά τή σωτηρία τήν προσφέρει ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος τή δέχεται μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό τό τονίζει ἰδιαίτερα ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ ὁποῖος θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας, ἀφοῦ ἡ ἐλευθερία ἀποτελεῖ κεντρική ἔννοια ὄχι μόνο τῆς θεολογίας του ἀλλά καί τῆς ζωῆς του. Κατά τά βιβλικά δεδομένα ἡ ἐλευθερία ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς δημιουργίας του, ἐφόσον πλάστηκε ἀπό τόν Θεό μέ τό δῶρο του νά ἀποφασίζει ἐλεύθερα τήν τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἤ καί τήν ἀπόρριψή της, μέ τίς ἀνάλογες φυσικά συνέπειες.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ θεμελιῶδες μήνυμα τοῦ Ἀπ. Παύλου τόσο στόν ἑλληνιστικό κόσμο μέσα στόν ὁποῖο μετέφερε τό κήρυγμα τοῦ χριστιανικοῦ εὐαγγελίου ὅσο καί στή δική μας ἐποχή. Προβάλλει τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, τήν ἐλευθερία πού ἀπορρέει ἀπό ἕνα ἱστορικό γεγονός: τόν σταυρικό θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μία ἐλευθερία πού ὑπάρχει μέν ἀπό τή δημιουργία στόν ἄνθρωπο, προσφέρεται ὅμως στήν πληρότητά της μέσα στήν Ἐκκλησία ὡς δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλευθερία συνεπῶς ἀποτελεῖ προσφορά τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ πρός τόν κόσμο.

Τό ἀποκορύφωμα τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ ἀνθρώπου (κατά ἕνα λογοπαίγνιο τοῦ Παύλου) νά γίνει δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, αὐτό τό ὁποῖο ἄλλωστε ἔκανε καί ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος αὐτοχαρακτηρίζεται συνήθως στίς ἐπιστολές του «δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ» καί ὁμολογεῖ ὅτι «Εἶμαι ἐλεύθερος, χωρίς ἐξάρτηση ἀπό κανένα. Κι ὅμως ἔκανα τόν ἑαυτό μου σκλάβο ὅλων γιά νά κερδίσω ὅσο τό δυνατόν πιό πολλούς» (Α΄ Κορ. 9,19), γιατί «ὅποιος δέχτηκε τήν κλήση τοῦ Κυρίου ὄντας δοῦλος, ἀπελευθερώθηκε ἀπό τόν Κύριο. Παρόμοια κι αὐτός πού ὄντας ἐλεύθερος δέχτηκε τήν κλήση τοῦ Κυρίου, γίνεται δοῦλος τοῦ Χριστοῦ»(Α΄Κορ.7,22).

Μέ ἄλλα λόγια ἐλευθερία εἶναι ἡ ἀπολύτρωση πού προσφέρει ὁ Χριστός καί τήν δέχεται ὁ ἄνθρωπος ὄχι μέ τήν τήρηση τοῦ Νόμου ἀλλά μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Ἡ ἐλευθερία ἰσοῦται μέ τόν ἀπεγκλωβισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἀτομικότητάς του, πού σφυρηλάτησε ἡ ἁμαρτία, καί τό ἄνοιγμά του σέ μία διαπροσωπική σχέση μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο. «Ὁ Θεός σᾶς κάλεσε γιά νά ζήσετε ἐλεύθεροι. Μόνο νά μή γίνει ἡ ἐλευθερία ἀφορμή γιά ἁμαρτωλή ζωή, ἀλλά μέ ἀγάπη νά ὑπηρετεῖτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον» (Γαλ. 5,13). Ἡ ἐλευθερία αὐτή ἐξασφαλίζεται τόσο μέ τήν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου ὅσο καί κυρίως μέ τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, διότι «ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἐλευθερία» (Β΄ Κορ 3,17). Μέσα σ’αὐτή τήν ἐλευθερία πού ἐξασφαλίζει τό Πνεῦμα Κυρίου δέν νοοῦνται διακρίσεις τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό καί ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας : «Εἶσθε ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ….Δέν ὑπάρχει πιά Ἰουδαῖος καί εἰδωλολάτρης, δέν ὑπάρχει δοῦλος καί ἐλεύθερος, δέν ὑπάρχει ἄνδρας καί γυναίκα. Ὅλοι σας εἶσθε ἕνας, χάρη στόν Ἰησοῦ Χριστό»(Γαλ.3,28).

Ὁ Παῦλος αἰσθάνεται ἐλεύθερος ἀκόμη κι ὅταν βρίσκεται στή φυλακή, ἀπό τήν ὁποία ἔγραψε μερικές ἐπιστολές του. Ἡ ἐλευθερία ὅμως αὐτή δέν εἶναι κατόρθωμα δικό του ἀλλά δῶρο τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Χριστοῦ: «Ὁ Χριστός μᾶς ἀπελευθέρωσε» (Γαλ.5,1). Ἐκεῖνο πού τονίζει ἰδιαίτερα ὁ Παῦλος, δέν εἶναι μόνο ἡ ἐλευθερία ἀπό κάτι, δηλ. ἀπό μία κατάσταση νόμου, φθορᾶς καί θανάτου ἀλλά εἶναι παράλληλα ἐλευθερία γιά κάτι ἄλλο, δηλ. γιά τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὑπηρεσία στό ἔργο τῆς ἀγάπης, γιά τήν ἐλπίδα τῆς νέας ζωῆς.

Ἡ ἐλευθερία ἀπό τή τυπική καί δουλική τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, γιά νά ἐπανέλθουμε στήν περικοπή μας, σημαίνει γιά τόν Παῦλο, καί κατ’ ἐπέκταση γιά τόν χριστιανό, ζωή στήν ὁποία παύει νά κυριαρχεῖ τό ἐγώ τοῦ χριστιανοῦ, ἐφόσον τώρα κυριαρχεῖ μέσα του ὁ Χριστός. Εἶναι πολύ σημαντική ἡ φράση τοῦ Ἀποστόλου στό σημερινό ἀνάγνωσμα. «Ἔχω πεθάνει στόν σταυρό μαζί μέ τόν Χριστό. Τώρα πιά δέν ζῶ ἐγώ ἀλλά ζεῖ στό πρόσωπό μου ὁ Χριστός» (2,19-20), μία φράση πού ἐκφράζει τό Χριστοκεντρικό βίωμα τοῦ Παύλου ἀλλά καί τόν στόχο τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου