ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός 29

Κυριακή 23 Ἰουλίου 2017

Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

( Ρωμ. ιε΄1-7 )

Ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, γνωρίζομεν ὅτι οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι οἱ καλύτερες. Λείπει ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἄδολη ἀγάπη ὅπου κτίζεται ἡ ἰδανική σχέσις. Ἐάν ὑπῆρχαν αὐτά τά θεμέλια, τότε οἱ σχέσεις μας θά ἦταν ἀγαθές καί ἁρμονικές, καί ὅλη ἡ γῆ ἕνας παράδεισος. Ὅμως, ἐπειδή μέσα μας φωλιάζουν πάθη, ἀδυναμίες καί ἐλαττώματα, παρατηρεῖται δυσαρμονία, διαταράσσονται οἱ σχέσεις μας, δημιουργοῦνται φιλονικίες, ἐντάσεις, συγκρούσεις, καί ὁ ἰσχυρός καταπιέζει τόν ἀδύναμον. Ἔτσι, ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀλήθεια τῆς λαϊκῆς παροιμίας «τό μεγάλο ψάρι τρώει τό μικρό».

Ὁ Χριστιανισμός, ἡ θρησκεία τῆς ἀγάπης, μέ τό κήρυγμα τῆς ἀγάπης ἐξομαλύνει τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, δημιουργεῖ κλῖμα συμπαθείας καί ἀλληλοβοηθείας. Αὐτό τονίζεται στό σημερινό  ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον εἶναι τμῆμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Μᾶς παραγγέλλει: «Ἀδελφοί,  ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν».

Ἐντύπωσι μᾶς κάνει τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συγκαταλέγει τόν ἑαυτόν του μεταξύ τῶν δυνατῶν, ἀφοῦ λέγει «ἡμεῖς οἱ δυνατοί…». Καί θά πῇ κάποιος: Ἄρα, ὁ Παῦλος δέν εἶναι ταπεινός,  εἶναι  ὑπερόπτης, εἶναι ἐγωιστής, εἶναι… Ὄχι ὅμως, δέν εἶναι ἔτσι.  Λέγει αὐτό πού εἴπαμε, γιά νά διδάξῃ τούς ἄλλους. Διότι, ἐάν ἔλεγε « ἐσεῖς οἱ δυνατοί…», τότε θά ἐσήμαινε ὅτι ὁ λόγος του, τό παράγγελμά του θά ἦταν ἀνεφάρμοστα.

Δυνατός εἶναι ὁ καθένας μας, ὄχι μέ τίς δικές μας δυνάμεις, εἴτε σωματικές, εἴτε πνευματικές, εἴτε ψυχικές, ἀλλά μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο μᾶς διδάσκει καί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καθώς μᾶς λέγει «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ».

Εἴμεθα, λοιπόν, δυνατοί  μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζόμεθα τόν καθημερινόν ἀγῶνα τῆς βιοπάλης, καί ἀντιμετωπίζομεν τίς διάφορες δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀγωνιζόμεθα, ἐπίσης, καί τόν πνευματικόν ἀγῶνα γιά νά ἀναβαίνωμεν τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Ἔχομε δύναμιν ψυχῆς, ἀντιμετωπίζομεν τόν πόνον, τήν θλῖψιν, τίς δοκιμασίες, τούς πειρασμούς χριστιανικά, χωρίς νά γογγύζωμε κατά τοῦ Θεοῦ, δεχόμεθα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν πονᾶμε, καί παραμένομε δυνατοί.

Ὅμως, δέν φθάνει αὐτό. Ἔχομε χρέος νά συμπονοῦμε, νά συμπάσχωμε μέ ὅσους συνανθρώπους μας εἶναι ἀδύναμοι ψυχικά καί δέν μποροῦν νά σηκώσουν τό βάρος τοῦ πόνου, τῆς θλίψεως, τῆς δοκιμασίας, καί πού δέν μποροῦν νά κανανοήσουν, ὅτι αὐτά εἶναι ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Θεοῦ στήν ζωήν τους. Εἴμεθα δίπλα τους, τούς στηρίζομεν, ὅσον μποροῦμε, τούς συμπαραστεκόμεθα, τούς ἐνισχύομεν, κυρίως, ὅμως, προσευχόμεθα νά τούς ἐπισκεφθῇ καί νά τούς ἐνδυναμώσῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ «ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».

Ἴσως νά γεννηθῇ ἡ ἀπορία σέ κάποιον, γιατί εἶναι χρέος καί καθῆκον μας μιά τέτοια συμπεριφορά; Τήν ἀπάντησιν μᾶς τήν δίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντάς μας: «Ἕκαστος γάρ ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τό ἀγαθόν πρός οἰκοδομήν». Πράττομεν τό καλό καί ἀγαθόν, ὄχι γιά νά μᾶς ἐπαινέσουν, ὄχι γιά νά ἀρέσωμε στούς ἄλλους, ἀλλά, γιά νά διδάξωμεν τό καλό, τήν καλωσύνην ἔμπρακτα στούς ἄλλους. Γιά νά οἰκοδομήσωμεν τούς ἄλλους, ἔχοντες ὡς πρότυπον προσφορᾶς καί θυσίας ὑπέρ τοῦ πλησίον τόν Ἴδιον τόν Χριστόν.

Ἀδελφοί μου!

Σήμερα, στήν ἐποχή μας, περισσότερον ἴσως ἀπό ποτέ ἄλλοτε, εἶναι ἀνάγκη νά ἀκολουθοῦμε τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τόν λόγον τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος μᾶς προτρέπει νά ἐργαζώμεθα  τό καλό καί ἀγαθόν. Ὄντας ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δυνατοί καί γνήσιοι χριστιανοί, νά ἀκτινοβολοῦμε ἀρετήν καί καλωσύνην, καί μέ αὐτήν τήν χριστιανικήν μας συμπεριφοράν νά οἰκοδομοῦμε τόν κάθε πλησίον μας, τόν κάθε ἀδελφόν μας. ΑΜΗΝ.       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός 28

Κυριακή 16 Ἰουλίου 2017

ΤΩΝ  ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ

( Τίτ. γ΄ 8-15 )

Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀφιερωμένη στήν μνήμην τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνῆλθε στήν Χαλκηδόνα, τό ἔτος 451 μ.Χ. Ἡ ἁγία καί μεγάλη αὐτή Δ΄ Οἰκουμενική σύνοδος κατεδίκασε τήν αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, καί διετύπωσε τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν τῆς Πίστεώς μας περί τῶν δύο φύσεων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδή ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

Τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον  ἀκούσαμε σήμερα, εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα, ἕνα τμῆμα τῆς ἐπιστολῆς πού ἀπηύθυνε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τόν μαθητήν του Τίτον, τόν ἐπίσκοπον Κρήτης καί συνεχιστήν του στό ἀποστολικόν ἔργον στήν Κρήτην.

Τί διδάσκει μεταξύ τῶν ἄλλων; Συνιστᾶ τήν ἀποφυγήν συζητήσεων γύρω ἀπό τά θέματα τῆς Πίστεως, καί ὑποδεικνύει τήν στάσιν τήν ὁποίαν ὀφείλομε νά τηροῦμε ἀπέναντι στούς αἱρετικούς. «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ…».

 Ὅμως, τί εἶναι αἵρεσις ϗ Εἶναι ἡ παραχάραξις τῆς ὑγιοῦς πίστεως καί ἡ νοθεία τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Αἱρετικοί δέ, ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ἀκολουθοῦν πλανεμένη διδασκαλίαν, τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία κατεδίκασε καί ἀπέρριψε.

Ἀπό τά χρόνια τῶν ἀποστόλων μέχρι σήμερα, οἱ διάφοροι αἱρετικοί «λαλοῦντες διεστραμμένα» πολεμοῦν τήν ἀληθινήν πίστιν καί προσπαθοῦν, ὡς λύκοι μέ ἔνδυμα προβάτου, νά πλανήσουν, εἰ δυνατόν, καί τά ἐκλεκτά λογικά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.

Ποιά ἡ στάσις μας ἀπέναντί τους; Νά ἀποφεύγωμεν τίς συζητήσεις, ἐάν μάλιστα δέν γνωρίζομεν καλῶς τά τῆς Πίστεώς μας. Νά μή δεχώμεθα τά ἔντυπά τους, ἀφοῦ περιέχουν τήν πλάνην τους, καί ὄχι τήν ὀρθήν καί γνησίαν διδασκαλίαν τῆς Πίστεώς μας. Νά προσευχώμεθα στόν Θεόν, ὥστε νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν ποίμνην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὅσον ἀφορᾶ δέ τούς ἑαυτούς μας, νά μελετᾶμε τήν Ἁγίαν Γραφήν καί νά ἐπικαλούμεθα τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὀρθήν κατανόησιν τοῦ περιεχομένου της, νά μετέχωμεν τακτικά στήν κοινήν λατρείαν καί τά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἀκοῦμε καί νά ἐφαρμόζωμε τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, νά δίνωμε μαρτυρίαν πίστεως μέ τήν σωστή  χριστιανική μας βιοτήν καί συμπεριφοράν.

Καί τό δεύτερον, τό ὁποῖον διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ὑμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι». Δηλαδή,  συμβουλεύει καί συνιστᾶ πρός τούς χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν νά πρωτοστατοῦν σέ ἔργα καλά καί ὠφέλιμα στήν κοινωνίαν καί τούς ἀνθρώπους.

Ἀλήθεια, πῶς ἀξιοποιοῦμε-ξοδεύομε τόν χρόνον  μας,  καί πόσα καλά ἔργα καί ὠφέλιμα ἔχομε νά παρουσιάσωμεν ϗ Πόσοι ἀπό ἐμᾶς δέν ἀφιερώνομεν τόν ἐλεύθερον χρόνον μας στά ἔργα τῆς τηλεοράσεως, στό ΙΝΤΕRNET, στό FACEBOOK, στούς πολιτικούς καί τά κόμματα, στά τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, στό Διεθνές νομισματικόν ταμεῖον, τήν Εὐρωζώνην καί τί ἄλλο;

Ἐρώτησις: Πόσον χρόνον ἀφιερώνομε γιά καλά καί  ἀγαθά ἔργα, ὅπως, γιά παράδειγμα, νά συντροφεύσωμε ἕνα μοναχικό ἄτομο στό σπίτι του, νά κάνωμε λίγη παρέα σ’ ἕναν ἄρρωστον στό νοσοκομεῖον, νά συμβουλεύσωμε καί νά νουθετήσωμε ἕνα παραστρατημένο, νά μιλήσωμε γιά τόν Χριστόν, τήν δύναμιν τῆς πίστεως σέ κάποιον ὁ ὁποῖος διψᾶ νά μάθῃ, νά δώσωμε μέ τήν πρᾶξιν μας λίγη χαράν σ’αὐτόν πού πονάει ψυχικά ϗ

Ἀδελφοί μου!

Θά πρέπῃ νά θεωρήσωμεν ΕΥΛΟΓΙΑΝ ἀπό τόν Θεόν τό γεγονός ὅτι εἴμεθα ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μέλη τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τότε θά πρέπῃ στήν προσευχήν μας νά μή ξεχνᾶμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεόν γι’ αὐτήν τήν πρός ἡμᾶς εὐλογίαν Του. Ἐπίσης, νά προσευχώμεθα γιά τούς αἱρετικούς, ὥστε νά ἐπιστρέψουν στήν ἀληθινήν πίστιν. Καί, τέλος, τόν χρόνον πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός νά τόν ἀξιοποιοῦμε  σέ ἔργα «καλά καί ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις», σέ ἔργα εὐάρεστα τῷ Θεῷ. ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός 27

Κυριακή 9 Ἰουλίου 2017

Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

( Ρωμ. ι΄ 1-10 )

Τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον ἀκούσαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γνωρίζοντας πολύ καλά τούς συμπατριῶτας του Ἰουδαίους, σημειώνει μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι ἐπίστευαν στόν Θεόν, εἶχαν ζῆλον Θεοῦ, ἀλλά αὐτός ὁ ζῆλος ἦτο ἀρρωστημένος, λανθασμένος, τυφλός, σκοτεινός, ἀντίθετος πρός τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι δέν τόν συνώδευε ἡ ἀληθινή γνῶσις γιά τόν Θεόν καί ἡ εἰλικρινής ἐκδήλωσις καί φανέρωσις αὐτοῦ, μέσα ἀπό τά ἔργα τους.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ποιός εἶναι ὁ ἀρρωστημένος ζῆλος καί ποιός ὁ ζῆλος τόν ὁποῖον θέλει ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς.

Ὅμως, προηγουμένως, νά δοῦμε τήν ἔννοιαν τῆς λέξεως ζῆλος. Τό οὐσιαστικόν ζῆλος προέρχεται ἀπό τό ρῆμα ζέω, πού σημαίνει θερμαίνω. Καί τό οὐσιαστικό ζῆλος, μέ τήν θρησκευτικήν ἔννοιαν, σημαίνει τήν θερμότητα τῆς ψυχῆς μας, τόν ἔντονον πόθον πού κατευθύνει τόν ἄνθρωπον στόν Θεόν. Αὐτός χαρακτηρίζεται καί ζῆλος Θεοῦ, ζῆλος πίστεως καί ἀρετῆς, ζῆλος κατ’ ἐπίγνωσιν Θεοῦ.

Τώρα, ἄν θέλομε νά δοῦμε τόν μή θεάρεστον ζῆλον, τόν ἀρρωστημένον, δέν ἔχομε παρά νά ρίξωμε μιά ματιά στήν κοινωνία μας. Θά δοῦμε κάποιοι νά λένε πώς εἶναι ἄθεοι καί ἄπιστοι. Ὅλοι αὐτοί, ὅταν παρουσιασθῆ στήν ζωήν τους μιά φουρτούνα, ὅπως λέμε, θυμοῦνται τόν Θεόν, διώχνουν τήν μάσκα τῆς ἀθεΐας καί ἀπιστίας, καί μέ πίστι στρέφονται στόν Θεόν καί Τόν παρακαλοῦν νά βοηθήσῃ.

Κάποιοι ἄλλοι εἶναι ἀδιάφοροι. Αὐτοί παρασύρονται, ἀπορροφῶνται ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες καί τό ὑλιστικό πνεῦμα. Δόγμα τους τό «φάγωμεν, πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».

Μία ἄλλη μερίδα ἀνθρώπων εἶναι οἱ συνειδητοί χριστιανοί. Αὐτοί ἔχουν ὑγιῆ ζῆλον, ζῆλον Θεοῦ. Θρησκεύουν μέ θερμότητα πίστεως, ἐναρμονίζουν τό θέλημά τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουν φόβον Θεοῦ, ἀσκοῦνται στίς χριστιανικές ἀρετές, διεξάγουν τόν πνευματικόν τους ἀγῶνα.

Καί, τέλος, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι οὔτε ἄθεοι δηλώνουν, οὔτε ἄπιστοι, οὔτε ἀδιάφοροι εἶναι στά θέματα τῆς πίστεως, οὔτε ὅμως καί συνειδητοί χριστιανοί. Ἐμφοροῦνται ἀπό ἱερόν ζῆλον, ἀλλά αὐτός συνοδεύεται ἀπό φανατισμόν. Μικρόβιον, τό ὁποῖον βλάπτει τήν ψυχήν καί σκανδαλίζει τούς ἄλλους. Ἡ θρησκευτικότης τους περιορίζεται στούς ξηρούς τύπους, καί ἡ εὐσέβειά  τους εἶναι φαρισαϊκή, «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», δέν συνάδει μέ τό ἀληθινό περιεχόμενον τῆς Πίστεώς μας.

Ἐκτός ὅμως ἀπό αὐτόν τόν κακόν, τόν φθοροποιόν γιά τήν ψυχήν ζῆλον, ὑπάρχει καί ὁ καλός ζῆλος, ὁ ψυχωφελής, ὁ ζῆλος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ζῆλος πού θερμαίνει τήν ψυχήν, φωτίζει καί κατευθύνει τήν σκέψιν, ὁδηγεῖ τά βήματά μας «εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί θεάρεστον», ἀποπνέει ἄρωμα πίστεως, εὐωδία Χριστοῦ. Αὐτός ὁ ζῆλος, τόν ὁποῖον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει ζῆλον κατ’ ἐπίγνωσιν Θεοῦ, ἐνοικοῦσε στίς ψυχές τῶν Ἀποστόλων κατά τήν διάδοσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, στίς ψυχές τῶν μαρτύρων γιά νά δώσουν τήν μαρτυρίαν πίστεως καί νά ὁδηγηθοῦν στό μαρτύριον, στίς ψυχές τῶν ὁσίων πρός ἐνδυνάμωσιν στά ἀσκητικά τους παλαίσματα, ἀλλά καί στούς θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας στόν ἀγῶνα τους γιά τήν διαφύλαξιν τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας καί πίστεως.

Ἀδελφοί μου!

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα, μέσῳ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς ἐδίδαξε τόν ζῆλον κατ’ ἐπίγνωσιν Θεοῦ, τόν ζῆλον τῆς εὐσεβείας, τό ζῆλον τῆς ἀρετῆς, τόν ἔνθεον ζῆλον. Καλούμεθα, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, νά γίνωμε «ζηλωταί καλῶν ἔργων» ( Τίτ. β΄14), ἤ, κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον, «ζηλωταί τοῦ ἀγαθοῦ» (Α΄Πέτρ. γ΄ 11,17). Ἄς παρακαλέσωμεν, λοιπόν, τόν Παράκλητον νά μᾶς φωτίζῃ, ὥστε, ζῆλον ἔνθεον ἔχοντες μέσα στήν καρδιά μας, νά ἀναδεικνυώμεθα ζηλωτές εὐσεβείας καί ἔργων ἀγαθῶν. ΑΜΗΝ.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΤΟ  ΚΗΡΥΓΜΑ  ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 26

Κυριακή 2 Ἰουλίου 2017

Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ( Ἑβρ. θ΄ 1-7 )

Σήμερα, ὅσοι ἀπό μᾶς, ἀδελφοί μου, εὑρισκόμεθα τήν ὥραν τῆς ἀναγνώσεως τοῦ Συναξαρίου, ἀκούσαμε: «ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ σορῷ καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν ταῖς Βλαχέρναις». Ἆρα γε, πόσοι γνωρίζομε τό γεγονός, τό ὁποῖον τιμοῦμε σήμερα;

Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τά διασωζόμενα στοιχεῖα στό Συναξάριον, στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Α΄, δύο ἀδέλφια, ὁ Γάλβιος καί ὁ Κάνδιδος, ἔφυγαν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν καί πῆγαν στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσουν τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐκεῖ, στό σπίτι κάποιας Ἑβραίας, βρῆκαν τήν τιμίαν Ἐσθῆτα, δηλαδή τό ἐπανοφώρι τῆς Παναγίας μας. Τό μετέφεραν στήν Κωνσταντινούπολιν καί προσπάθησαν νά μήν τό μάθῃ κανείς. Ἔκτισαν μέσα στό κτῆμα τους κάποιον ναόν, καί ἐκεῖ ἐναπέθεσαν τήν «σορόν», δηλαδή τήν θήκην στήν ὁποίαν φυλασσόταν ἡ Ἐσθής. Κάποια στιγμή τό πληροφορήθηκε ὁ αὐτοκράτωρ Λέων καί, ἀφοῦ ἔκτισε μεγαλοπρεπῆ ναόν στίς Βλαχέρνες εἰς τιμήν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατέθεσε ἐκεῖ τήν τιμίαν Ἐσθῆτα τῆς Παναγίας μας.

Τό σημερινό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα ἀνήκει στό ἑορταζόμενο γεγονός καί  τό ἀκοῦμε σέ κάθε Θεομητορική ἑορτή, δηλαδή σέ κάθε ἑορτή πού ἀναφέρεται στήν Παναγία μας. Εἶναι ἕνα τμῆμα τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σ’ αὐτό γίνεται λόγος γιά τήν Ἱερωσύνην τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιά τήν Σκηνήν τοῦ Μαρτυρίου, γιά τόν χῶρον λατρείας, γιά τόν ἱερόν ναόν, θά λέγαμε σήμερα, τῶν χρόνων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Αὐτή ἡ σκηνή εἶχε δύο μέρη. Τό ἕνα ἐλέγετο Ἅγια καί τό ἄλλο Ἅγια Ἁγίων. Στό πρῶτο ὑπῆρχαν ἡ ἑπτάφωτος λυχνία, ἡ τράπεζα καί οἱ ἄρτοι τούς ὁποίους ἔφερναν σάν προσφορά πρός τόν Θεόν, καί τούς ὁποίους ἄφηναν πάνω σ’αὐτήν. Στό σημεῖον αὐτό νά ποῦμε ὅτι ἡ ὀνομασία τοῦ ἄρτου πού φέρουν οἱ χριστιανοί στήν ἐκκλησία γιά τήν θείαν Λειτουργίαν εἶναι πρόσφορον ἤ προσφορά, ὄχι πρῶτο. Πρόσφορον ἤ προσφορά, διότι τό προσφέρομεν προκειμένου νά τελεσθῇ ἡ ἀναίμακτος θυσία, ἡ Θεία Λειτουργία. Στό δεύτερο μέρος, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὑπῆρχε ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ὅπου ἐφυλάσσοντο α) μία στάμνα χρυσῆ, ἡ ὁποία περιεῖχε τό μάννα μέ τό ὁποῖον ὁ Θεός ἔθρεψε τόν Ἰσραηλικόν λαόν μέσα στήν ἔρημον, β) ἡ ράβδος Ἀαρών, ἡ ὁποία εἶχε βλαστήσει μέ θαυματουργικόν τρόπον καί γ) οἱ πλάκες τῆς Διαθήκης, οἱ πλάκες μέ τόν Νόμον πού εἶχε δώσει ὁ Θεός στόν θεόπτην Μωυσῆν.

Αὐτά τά τρία -ἡ στάμνα μέ τό μάννα, ἡ ράβδος Ἀαρών καί οἱ πλάκες τοῦ Νόμου- συμβολίζουν τήν Παναγία μας.

* Ἡ Παναγία μας εἶναι ἐκείνη πού μέσα της ἔκρυβε τό οὐράνιο μάννα, τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος προσφέρεται στήν Θεία Κοινωνία σάν τροφή πνευματική-θεϊκή στόν ἄνθρωπον, καί πού ὀνομάζεται ἄρτος ζωῆς.

* Ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ ράβδος τοῦ  Ἀαρών. Ναί, ὅπως τό κατάξερο ραβδί τοῦ Ἀαρών ἐβλάστησε μέ θαυματουργικόν τρόπον, ἔτσι καί ἡ Παναγία μας μέ θαυματουργικόν  τρόπον συνέλαβε καί ἐγέννησεν τόν βλαστόν πού λέγεται Χριστός. Νά γιατί ἀπό τόν ὑμνογράφον ἡ Παναγία μας χαρακτηρίζεται ὡς «ἡ ἄμπελος  ἡ  ἀληθινή, ἡ  βλαστήσασα τόν καρπόν τῆς ζωῆς».

* Τέλος, ἡ Παναγία μας  εἶναι ἡ πλάκα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Μέσα της χαράκτηκε, θά λέγαμε, ὁ νόμος τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Διδάσκαλος Χριστός.

Ἀδελφοί μου! Σ’ ἕνα ἀπό τά τροπάρια πού λέγονται «ἀναστάσιμα» θεοτοκία, αὐτό τοῦ δευτέρου ἤχου, ὁ ὑμνογράφος μᾶς λέγει: «Παρῆλθεν ἡ σκιά τοῦ νόμου τῆς χάριτος ἐλθούσης». Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Κυρίου μας ἐφώτισε τίς σκιές τοῦ Νόμου. Ζοῦμε πλέον στήν ἐποχήν τῆς χάριτος, ἀνήκομε στόν νέον Ἰσραήλ, τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ. «Τήν Θεοτόκον καί  μητέρα τοῦ Θεοῦ » εὐλαβικά τιμῶντες, ἄς ἐπικαλούμεθα, ὄχι μόνο σήμερα, ὄχι μόνο σέ κάθε θεομητορικήν ἑορτήν, ἀλλά καθημερινῶς, τήν Χάριν Της, τήν βοήθειαν καί τήν προστασίαν της  λέγοντες:

«Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».

«Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς».

«Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς δούλους σου». ΑΜΗΝ.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ

Ἀριθμός 25

Κυριακή 25  Ἰουνίου 2017

Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ρωμ. ε΄ 1-10)

Εἶναι γνωστόν σέ ὅλους μας, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὁ καθένας μας, συχνά-πυκνά στή ζωή του καυχιέται γιά κάποια πράγματα. Γιά παράδειγμα, ἄλλος καυχιέται γιά τό γεγονός ὅτι προέρχεται ἀπό μία οἰκογένεια πού ἔχει ὄνομα στήν κοινωνίαν, ἄλλος γιά τό γεγονός ὅτι ἔχει περιουσίαν, πλούτη, ἄλλος γιά τό ὅτι ἔχει δημιουργήσει ὄμορφη οἰκογένεια, ἔχει καλά παιδιά, κάποιος ἄλλος γιά τήν ἐργασίαν του, γιά τήν θέσιν τήν ὁποίαν κατέχει στόν ἐπαγγελματικόν του χῶρο, γιά τήν ὀξύνειάν του, τήν  μόρφωσίν του, τίς σπουδές του, καί γιά τί ἄλλο. Ἆρά γε, μία τέτοια συμπεριφορά εἶναι χριστιανική, συνάδει μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἀρνητική. Ὄχι, δέν ἐπιτρέπεται στόν χριστιανόν νά καυχιέται, νά ἐπαίρεται γιά ὅσα προείπαμε καί γιά τά ὅμοια αὐτῶν. Ὄχι, διότι ὅλα αὐτά δέν εἶναι κατορθώματα δικά μας, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς. Καί κάτι ἀκόμα, ἐξ ἴσου σημαντικό: Ὅλα αὐτά εἶναι πρόσκαιρα, παροδικά, φθαρτά, τά ἔχομε σήμερα καί αὔριο ἴσως ὄχι.

Ἐάν ἀνατρέξωμεν στήν Ἁγίαν Γραφήν, τότε θά πρέπῃ νά σταθοῦμε στήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅπου ὁ Θεός, διά στόματος τοῦ προφήτου Ἱερεμίου μᾶς προτρέπει, μᾶς παραγγέλλει καί μᾶς λέγει: «μή καυχάσθω ὁ σοφός ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καί μή καυχάσθω ὁ ἰσχυρός ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, καί μή καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ» (Ἱερ. Θ΄23 ).

Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα: Ὑπάρχει, μήπως, κάτι γιά τό ὁποῖον ὁ χριστιανός μπορεῖ νά καυχιέται, χωρίς νά ἔρχεται σέ ἀντίθεσι μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας; Ναί, ὑπάρχει. Ἡ συνέχεια τοῦ ἱεροῦ κειμένου ἀπό τό βιβλίον τοῦ προφήτου Ἱερεμίου εἶναι: «Ἀλλ’ ἤ  ἐν τούτῳ καυχάσθω ὁ καυχώμενος, συνίειν καί γινώσκειν ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ ποιῶν ἔλεος καί κρίμα καί δικαιοσύνην ἐπί τῆς γῆς, ὅτι ἐν τούτοις τό θέλημά μου». Ἑπομένως, ὁ χριστιανός μπορεῖ νά καυχιέται γιά τό γεγονός ὅτι ἔχει γνωρίσει καί ἔχει ἀποδεχθῆ στήν ζωήν του τόν ἀληθινόν Θεόν, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι λατρεύει καί προσκυνάει τόν ἕνα καί Τριαδικόν Θεόν, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Στό ἴδιο θέμα, γιά τό τί μποροῦμε νά καυχώμεθα ἀναφέρεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στό σημερινό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, ὅπου ὑπογραμμίζει τό γεγονός τῆς σωτηρίας μας, ὅτι δηλαδή ἡ σωτηρία μας εἶναι ἔργον τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ πίστις στό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ μας, γεννᾶ σ’ ἐμᾶς τήν ἐλπίδα νά ζήσωμεν κοντά Του, στήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, « ἔνθα οὐκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

Κάτι ἄλλο, γιά τό ὁποῖον μποροῦμε νά καυχώμεθα, ὑπάρχει ϗ Μᾶς λέγει: «καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή  ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει». Ναί, πρέπει νά καυχώμεθα γιά τίς θλίψεις πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός καί δοκιμάζωμε στήν παροῦσα ζωή. Οἰκονομικά ἀδιέξοδα, μή εὐχάριστο ἐπαγγελματικό περιβάλλον, δυσαρμονία σχέσεων, ἔλλειψις γαλήνης μέσα στό σπίτι, ὕπαρξις-παρουσία ἑνός ἀτίθασου παιδιοῦ, μία μακροχρόνια ἤ καί ἀνίατη ἀσθένεια, καί, βεβαίως, τό πικρό ποτήρι τοῦ θανάτου ἑνός ἀγαπημένου μας προσώπου.

Ὄντως ἡ ζωή μας εἶναι συνυφασμένη μέ πόνον καί θλῖψιν. Τοῦτο μᾶς τό ἔθεσε ὡς ἀξίωμα στή ζωή μας ὁ Χριστός μας, λέγοντάς μας: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε». Μᾶς προειδοποίησε ὅτι στή ζωή μας θά δοκιμάσωμε θλίψεις. Γι’ αὐτό καί ἡ ζωή μας χαρακτηρίζεται « πειρατήριον», δηλαδή δοκιμαστήριον. Καί οἱ θλίψεις τῆς ζωῆς εἶναι τό φλογισμένο καμίνι, μέσα ἀπό τό ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται, ὅπως τό χρυσάφι στό χωνευτήρι.

Οἱ διάφορες θλίψεις, τίς ὁποῖες δοκιμάζει ὁ χριστιανός, τόν ὁπλίζουν μέ ὑπομονήν. Ἡ δέ ὑπομονή δημιουργεῖ τήν ἐλπίδα, τήν ἐλπίδα ὅτι οἱ θλίψεις τῆς παρούσης ζωῆς, ὅσο μεγάλες κι’ἄν εἶναι, κάποια στιγμή θά τελειώσουν, καί τήν ἐπίγεια αὐτή ζωήν τῶν θλίψεων καί τοῦ πόνου θά διαδεχθῇ ἡ αἰώνιος ζωή καί μακαριότης.

Ἀδελφοί μου!

Ἄς καυχώμεθα στήν παροῦσα ζωή μας, ἄς καυχώμεθα γιά τήν πίστιν μας στόν ἕνα, Τριαδικόν καί ἀληθινόν Θεόν. Ἄς καυχώμεθα ἀκόμα,  ὅσον καί ἄν μᾶς ἐκπλήσσει στό ἄκουσμά του, ὅσον καί ἄν μᾶς φαίνεται δύσκολον, καί ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Θεόν, γιά τίς θλίψεις μας, εἶναι ἐπίσκεψις τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στήν ζωήν μας. Ἄς Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἐνδυναμώνῃ, νά μᾶς ὁπλίζῃ μέ ὑπομονήν, ὥστε νά ἀντιμετωπίζωμεν τίς θλίψεις, νά  πορευώμεθα στόν δρόμον τῆς ἀρετῆς καί τῆς πίστεως, ἔχοντας ζωντανήν τήν ἐλπίδα νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός τῆς οὐρανίου βασιλείας Του. ΑΜΗΝ.        Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΛΗΞΗ ΕΝΟΡΙΑΚΩΝ 

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ 2016- 2017

 ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ 

      Η αποχαιρετιστήρια  εκδήλωση  με την λήξη των ενοριακών  δραστηριοτήτων έγινε το απόγευμα της Πέμπτης  15 Ιουνίου 2017 στο  Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της Παναγίας Λατομιτίσσης.

 Εκ μέρους  του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου ο π. Ιωάννης Τσιμούνης, ο π. Αντώνιος Τσουκαλάς,  ο π. Γεώργιος Γεώργαλος και  ο π.  Β. Μανάρας.

Εκ μέρους των επιμορφωτών μίλησε ο κ. Νικ. Φλάμος  και αναφέρθηκε για το θεάρεστο έργο που παράγεται μέσα στον χώρο αυτό.

      Γεμάτη η αίθουσα από κόσμο, καθώς και ο προαύλειος χώρος του Κουκουναρείου,  μικρά  και μεγάλα παιδιά,  καθηγηταί,  μαθηταί, γονείς παρηκολούθησαν την αποχαιρετιστήρια  εκδήλωση με συγκίνηση.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Φιλιππάκης,  ο οποίος είναι πανταχού παρών και αγωνίζεται καθημερινά  προκειμένου να λειτουργούν σωστά και με τάξη όλα τα μαθήματα. Ευχαρίστησε  τους επιμορφωτές για την ανιδιοτελή  προσφορά τους και προσκάλεσε κι άλλους όσους θέλουν να προσφέρουν  την διακονία τους και να δώσουν αγάπη στον συνάνθρωπό τους.

Οι μαθηταί  εξέθεσαν τα έργα που έφτιαχναν όλο το χρόνο, και ο κόσμος που ήταν πάρα πολύς, είχε την δυνατότητα να τα βλέπει και να ακούει παράλληλα την ωραιότατη  Μουσική που έπαιζαν με τα μουσικά τους όργανα τα παιδιά και  την οποία διδάχθηκαν από τους καθηγητές  τους.

Οι Βυζαντινοί ύμνοι από την χορωδία του κ. Θεόδωρου Κουτσούδη επίσης υπέροχοι και συγκινητικοί.

Τα εργόχειρα που είχαν εκτεθεί  από τις κυρίες εξαιρετικά, οι Αγιογραφίες και οι  εικόνες με τα ζωηρά χρώματα μοναδικά, τα φυτά  που φύτεψαν και καλλιέργησαν οι μαθηταί της γεωπονικής, και  η ζωγραφική  επάνω σε καμβά πολύ ωραία με απαλά γήινα χρώματα.

Η εκδήλωση έκλεισε   με τον Εθνικό Υμνο και με την απονομή των βεβαιώσεων εις τους μαθητάς.   Ο ιερέας μας ευχήθηκε   καλό και ευλογημένο  καλοκαίρι να περάσομε. Ολοι μαζί να βρεθούμε ξανά τον  Σεπτέμβριο για την καινούργια σχολική   περίοδο  2017 – 2018. 

Και του χρόνου   να είμαστε όλοι καλά.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

Ἀριθμός 24

Κυριακή 18 Ἰουνίου 2017

Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ρωμ. β΄10-16)

Δόξα, τιμή καί εἰρήνη. Τρία ἀνεκτίμητα ἀγαθά, ἀδελφοί μου, τά ὁποῖα ἐπιζητεῖ καί ἐπιδιώκει ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν ζωήν του, καί γιά τά ὁποῖα γίνεται πολύς λόγος. Προσπάθεια μεγάλη καταβάλλεται γιά νά τά ἀποκτήσῃ κανείς, ἡ ὁποία προσπάθεια ἄλλοτε ἀποδίδει ἀποτέλεσμα, ἄλλοτε ὄχι. Ὅσοι ἀπογοητεύονται, ἴσως δέν γνωρίζουν  τόν τρόπον γιά νά ἀγωνισθοῦν καί νά ἀποκτήσουν αὐτά τά  ἀγαθά. Ἄς ἔλθομε, λοιπόν, νά καταθέσωμε τήν σκέψιν μας γιά τό κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά ἀγαθά, καί, ἐν συνεχείᾳ, νά ἰδοῦμε τό σπουδαιότερο, τόν τρόπον ἀποκτήσεως αὐτῶν.

Τό πρῶτον ἀγαθόν, ἡ δόξα. Ζυμωμένη ἡ ψυχή μας μέ τήν ἐπιθυμίαν καί τόν πόθον νά τήν ἀποκτήσωμεν. Θέλομε νά δοξασθοῦμε. Θέλομε νά ἀκουσθῇ τό ὄνομά μας. Θέλομε νά ξεχωρίσωμε. Θέλομε νά εἰπωθοῦν καλά λόγια γιά μᾶς. Θέλομε νά κερδίσωμε τόν ἔπαινον τῶν ἄλλων. Θέλομε… νά δοξασθοῦμε. Προκειμένου δέ, νά κατορθώσωμε τοῦτο, προβαίνομε σέ ὑποχωρήσεις ἔναντι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιοῦμε ἀθέμιτους τρόπους, θέτομε στό περιθώριον ἀρχές καί ἀξίες, ἀδικοῦμε, συκοφαντοῦμε, τραυματίζομε συνειδήσεις καί ὑπολείψεις, γιά νά μή σταθοῦν οἱ ἄλλοι ἐμπόδιο στή δική μας ἐπικράτησι, στό δικό μας «ἀνέβασμα», στήν κατάκτησιν τῆς ἐπιδιωκομένης δόξης. Καί ὅλα αὐτά, γιά μία δόξα προσωρινή, γιά μία δόξα πού δέν ἔχει ζωήν, γιά μία δόξα πού δέν διαρκεῖ, γιά μία δόξα πού μπορεῖ νά χαθῇ πολύ-πολύ σύντομα, γιά μία δόξα πού εἶναι ματαιότης. Πόσο ὡραῖα μᾶς τό διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καί τό ἀκοῦμε στήν Ἐξόδιον ἀκολουθίαν: «Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον. Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα…».

Τό δεύτερον ἀγαθόν, ἡ τιμή. Ἡ σοφία τοῦ λαοῦ θά μᾶς πῇ: «Ἡ τιμή τιμή δέν ἔχει καί χαρᾶς τον πού τήν ἔχει». Ὁ  ἄνθρωπος δέν ἱκανοποιεῖται μέ τήν δόξαν, ἐπιδιώκει καί τήν τιμήν. Μά, θά πῇ κάποιος, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει δόξαν, δέν ἔχει καί τιμήν; Ὄχι, ἡ ἀνθρωπίνη δόξα δέν συνοδεύεται πάντοτε καί ἀπό τήν τιμήν. Ὀρθότερον θά ἦτο νά λέγαμε ὅτι στήν σύγχρονη κοινωνίαν τό ἕνα πολεμάει τό ἄλλο. Εἶναι παρατηρημένον, ὅτι πολύ δύσκολα κανείς ἀνεβαίνει τά σκαλοπάτια τῆς δόξης τοῦ κόσμου μέ τρόπον τίμιον. Ἔτσι συμβαίνει τοῦτο τό ἀξιοπρόσεκτον: Νά κατέχῃ κάποιος μίαν ὑψηλήν κοινωνικήν θέσιν, κάποιο ἀξίωμα, νά βρίσκεται σέ κάποια καρέκλα, σέ κάποιον θῶκον, καί νά περιστοιχίζεται ἀπό κόλακες καί ν’ἀκούῃ τιμητικές προσφωνήσεις, ὅμως ὁ κόσμος νά μήν τόν ἐκτιμᾷ. Καί, ἀντιθέτως, κάποιος ἐργάτης, κάποιος ἁπλός ἄνθρωπος, ἄσημος μέσα στήν κοινωνία, χωρίς θέσεις καί ἀξιώματα καί πλούτη, ἕνας ἁπλός πολίτης καί ὄχι βουλευτής, ἕνας ἁπλός μοναχός ἤ Ἱερεύς καί ὄχι Ἐπίσκοπος, ἕνας ἐργάτης καί ὄχι ἐπιχειρηματίας, ἕνας στρατιώτης καί ὄχι ἀνώτατος ἀξιωματικός, ἕνας νοσηλευτής καί ὄχι μεγαλογιατρός, ἕνας ἀνώνυμος καί ὄχι ἐπώνυμος νά χαίρῃ, καί ἀξίως μάλιστα, πολλῆς τιμῆς καί ἐκτιμήσεως.

Καί τό τρίτον ἀγαθόν, ἡ εἰρήνη. Πράγματι, ἀνεκτίμητον δῶρον, θησαυρός. Ἡ ἔλλειψίς του ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα τόν ἄνθρωπον, τόν βασανίζει, τοῦ καθιστᾶ μαρτυρικήν τήν ζωήν. Ἡ εἰρήνη εἶναι δυσεύρετον καί σπάνιον ἀγαθόν στήν ζωήν ἐκείνων πού ἔχουν δόξαν, τιμές, κοινωνικήν λάμψιν. Ὅμως, δέν μᾶς εἶναι ἀνεξήγητον. Σήμερα γιά νά ἀνεβῇ κανείς, γιά νά κερδίσῃ θέσεις καί ἀξιώματα, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, δέν θά διστάσῃ νά χρησιμοποιήσῃ μεθόδους ὄχι ἐντίμους καί συμφώνους μέ τόν Νόμον καί τό θέλημά τοῦ Θεοῦ, νά πατήσῃ ἐπί πτωμάτων, ὅπως λέμε. Δυστυχῶς τίς περισσότερες φορές δέν ὑπάρχει ἀξιοκρατία, γι’ αὐτό καί νικοῦν οἱ πονηροί καί γόητες. Ταλαίπωροι, ὅμως, ἀξιολύπητοι καί δυστυχισμένοι, ἀφοῦ λείπει ἀπό μέσα τους ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου!

Δόξα, τιμή καί εἰρήνη. Τρία ἀνεκτίμητα ἀγαθά, τά ὁποῖα δίνει-χαρίζει ὁ Θεός. Σέ ποιούς τά δίνει; «Παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν». Παντί. Δέν κάνει ἐξαιρέσεις ὁ Θεός. Δέν ἐπηρεάζεται ὁ Θεός ἀπό ὀνόματα καί θέσεις καί ἀξιώματα. «Οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρά τῶ Θεῶ». Ὁ Θεός προσφέρει τά ἀτίμητα αὐτά δῶρα Του σέ κάθε ἕναν πού ἐργάζεται τό ἀγαθόν.

Ἄς παρακαλέσωμεν λοιπόν, τό Ἅγιον Πνεῦμα «τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», νά φωτίζῃ, νά ἁγιάζῃ καί νά κατευθύνῃ τήν σκέψιν μας, ὥστε, ἐργαζόμενοι τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον τῷ Θεῶ, νά κερδίζωμεν  τήν  δόξαν, τήν τιμήν καί  τήν  εἰρήνην  τοῦ Θεοῦ. «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, δόξῃ καί τιμῇ καί εἰρήνῃ στεφάνωσον πάντας ἡμᾶς» ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου