ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 2018

Ἀριθ. 17

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰωάνν. ε΄ 1-15)

29 Μαϊου 2018

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰωάνν. ε΄ 7)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μελαγχολικὸ ἀλλά καὶ πικρὸ τὸ παράπονο τοῦ παραλύτου, ὅπως μᾶς τὸ διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἀποκαρδιωτικὴ ἡ ὁμολογία του. Καυστικὸς ὁ ἔλεγχος τῆς ἀστοργίας τῶν ἀνθρώπων. Τριάντα ὀκτὼ συνεχόμενα ἔτη βρισκόταν, παρὰ τὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ. Παράλυτος καὶ ἐγκαταλελειμμένος, προκαλοῦσε τὸν οἶκτο τῶν περαστικῶν καὶ τὸν πόνο τῶν δικῶν του. Οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας ἦταν τραγικὲς γι’ αὐτόν. Πέρασε, ἴσως, τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του κάτω ἀπὸ τίς στοὲς τῆς θαυματουργικῆς αὐτῆς κολυμβήθρας. Ὅσο κι ἂν πάλεψε, δὲν κατόρθωσε νὰ ἀπαλλαγεῖ. Κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ τὸν βοηθήσει τόσα χρόνια. Μάταια, ὅμως, περίμενε κάποιον ἄνθρωπο. Ἕνα σπλαχνικὸ χέρι, γιὰ νὰ τὸν ρίξει στὴν κολυμβήθρα, ὅταν ἄγγελος Κυρίου "κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρα καί ἐταράσσετο τό ὕδωρ" (Ἰωάνν. ε΄ 4).

Γιατί, κατὰ διαστήματα, ἄγνωστα καὶ ἀκαθόριστα, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἔστελνε ὁ Θεὸς ἄγγελο καὶ τάραζε τὸ νερό τῆς κολυμβήθρας. Αὐτὸ, τότε, κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, ἀποκτοῦσε θαυματουργικὴ δύναμη, ὥστε ὁ πρῶτος, ποὺ θὰ ἔπεφτε στὸ νερό, γινόταν ἀμέσως ὑγιής. Ἡ δωρεὰ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ἦταν πλήρης καὶ τελεία. Ἡ πίστη αὐτὴ, στὴ θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλπίδα τῆς θεραπείας εἶχε συγκεντρώσει κάτω ἀπὸ τὶς πέντε στοὲς τῆς κολυμβήθρας «πλῆθος τῶν ἀσθενούντων».

Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ περάσει ἀπὸ ἐκεῖ καὶ νὰ μὴ συγκινηθεῖ καὶ νὰ μὴν αἰσθανθεῖ τὴν ἱερὰ ὑποχρέωση, νὰ προσφέρει τὴν βοήθειά του, πρὸς τοὺς δυστυχεῖς ἐκείνους ἀνθρώπους; Κι ὅμως,ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀσυγκίνητοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ μποροῦσαν, δὲν ἔδειχναν καμία προθυμία νὰ βοηθήσουν κάποιον ἀπ’ αὐτούς, γιὰ νὰ πέσει, ἔγκαιρα, στήν κολυμβήθρα. Αὐτὸ, ἀκριβῶς, ἦταν τὸ παράπονο, ποὺ ἔκαιγε τὸν παράλυτο, γιὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια. Κι αὐτὸ ἄφησε νὰ ξεχυθεῖ ἀπὸ τὴν καρδιά του πρὸς τὸν Κύριο.

Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, ποὺ, κατὰ καιροὺς, ἔστελνε ἐκεῖ τὸν ἄγγελό Του, ἦρθε τώρα ὁ Ἴδιος. Ἦρθε κοντὰ του ὁ Κύριος. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ Ἐκεῖνος πλησίασε, τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Μὲ ἕνα Του λόγο, σήκωσε τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Κατόπιν, ἡ συνέπεια ἦταν φυσική. Ἀποκαταστάθηκε ἡ ὑγεία του ἐντελῶς. Ἔγινε ἱκανὸς ὁ παράλυτος νὰ ἐξυπηρετήσει τὸν ἑαυτό του. Νὰ ζήσει πιὰ σὰν φυσιολογικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Κύριος ἀπευθύνεται στὸν παράλυτο καὶ τοῦ λέει: «Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;». Ὁ Κύριος τόν ρώτησε, ὄχι γιατί εἶχε κάποια ἀμφιβολία γιὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ παραλύτου, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν κάνει νὰ σκεφθεῖ, ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλος τρόπος θεραπείας του, ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ παράλυτος δὲν ἀπάντησε κατ’ εὐθείαν στὴν ἐρώτηση, ἀλλὰ ἔμμεσα, μὲ τὸ παράπονο, ποὺ ἐξέφρασε: «Κύριε, εἶπε, δὲν ἔχω κανένα ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὲ ρίψει στὴν κολυμβήθρα, ὅταν ἀναταράσσεται ἀπὸ τὸν ἄγγελο, τὸ νερό. Καὶ ὅταν ἐγώ, σὰν παράλυτος, ποὺ εἶμαι, σύρομαι μὲ κόπο καὶ πολὺ δυσκολία πρὸς τήν κολυμβήθρα, ἄλλος, ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ ἄλλη ἀσθένεια, ἔχει ὅμως ὑγιῆ τὰ μέλη του, σπεύδει καὶ πέφτει, πρὶν ἀπὸ μένα, στὴν κολυμβήθρα». Λυπήθηκε, ὁ Χριστός μας, τὸν ἔρημο καὶ ἀβοήθητο ἄνθρωπο, τοῦ χάρισε ἀμέσως τὴν ὑγεία καὶ τοῦ συνέστησε νά πάρει στοὺς ὤμους του τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ νὰ περπατάει, ὑγιὴς, πλέον, καὶ ἐλεύθερος. Τὸ θαῦμα ἔγινε. Ὁ πρώην παράλυτος, σηκώθηκε καὶ ἐντελῶς ὑγιὴς, πῆρε στὸν ὦμο του τὸ κρεβάτι, πάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν τόσα πολλὰ χρόνια.

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Πόσοι καὶ πόσοι ἀσθενεῖς, κατάκοιτοι, παράλυτοι, ἐπαναλαμβάνουν καὶ σήμερα τὸ πικρὸ αὐτὸ παράπονο. Τοὺς λιώνει ὁ πυρετός, τοὺς φλογίζει ἡ δίψα καὶ δὲν ἔχουν ἕνα ἄνθρωπο νὰ τοὺς προσφέρει ἕνα ποτήρι νερό, νὰ ἁπλώσει τό χέρι του, γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὸ φάρμακο. Ἄλλοι, ἀσθενεῖς εἶναι φτωχοὶ, καὶ δὲν ἔχουν τὰ χρήματα νὰ πληρώσουν τὸν γιατρό, νὰ ἀγοράσουν τὰ φάρμακα. Καὶ δὲν βρίσκεται μία φιλάνθρωπη καρδιὰ νὰ τούς δώσει χείρα βοηθείας, νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσει στὴν ἀνάγκη τους. Δὲν ὑπάρχει κανένας νὰ τοὺς σταλάξει βάλσαμο παρηγοριᾶς, στὴν πονεμένη τους καρδιά.

«Ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με», λέει ὁ Κύριος καὶ ὅλοι ἐμεῖς ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀσθενῆ καὶ τρέχουμε στὶς διασκεδάσεις καὶ τὶς ἀπολαύσεις. Εἶναι μεγάλο πράγμα, εἶναι ἔργο θεάρεστο ἡ στοργικὴ βοήθεια καὶ ἐπίσκεψη, σὲ ὅσους τὸ ἔχουν ἀνάγκη.

Εἶσαι πτωχός, ρωτάει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ, ἐξ αἰτίας τῆς φτώχειάς σου, δὲν ἔχεις τίποτε νὰ προσφέρεις στὸν ἄρρωστο; Πρόσφερε τὸν ἑαυτό σου, κάνε μία ἐπίσκεψη καὶ, μὲ λόγια ἀγάπης καὶ ἐλπίδας, δῶσε του παρηγοριὰ καὶ δύναμη. Δὲν ἔχεις χρήματα; Ἔχεις ὅμως πόδια, γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖς, λόγια, γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσεις. Μπὲς μέσα στὸ σπίτι, πὲς του λόγια παρηγοριᾶς, διῶξε τὴν ἀθυμία του, κάνε τον χαρούμενο καὶ περισσότερο ὑπομονετικὸ στὴν δοκιμασία, ποὺ περνάει.

Ἀγαπητοί μου,

Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅλοι μας, ὅτι δὲν ὑπάρχει κανεὶς στὸν κόσμο καὶ, μάλιστα, ἀληθινὸς χριστιανός, ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ προσφέρει κάτι σὲ ὅσους τὸ ἔχουν ἀνάγκη. Αὐτὸ, νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς στὴ ζωή μας, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμὴν.  

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 2018

Ἀριθμός 16

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκ. ιε΄ 43-ιστ΄ 8)

22 Ἀπριλίου 2018

«Ἰωσήφ…. Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. ιε΄ 43).

Δύο μεγάλα καὶ ἐντυπωσιακὰ παραδείγματα, ἀνδρείας καὶ θάρρους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔλαμψαν, τὶς συγκλονιστικὲς ἐκεῖνες ὧρες καὶ ἡμέρες τοῦ δράματος τοῦ Γολγοθᾶ.

Ὁ Ἰωσὴφ, ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, σεβαστὸ μέλος τοῦ συνεδρίου, ἐπίσημο καὶ εὐϋπόληπτο πρόσωπο μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων, πλούσιος, ἀμέτοχος στὸ θεοκτόνο ἔγκλημα τοῦ συνεδρίου, προσῆλθε, μὲ θάρρος, στὸν Πιλάτο, καὶ ζήτησε τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. «Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Δὲν ὑπολόγισε τὸν κίνδυνο νὰ χαρακτηρισθεῖ ὀπαδὸς τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ, ἐχθρός του Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καί συνωμότης ἐναντίον τῶν Ρωμαίων.

Ἀλλά καὶ οἱ Μυροφόρες γυναῖκες δὲν φοβήθηκαν τὸ βαθὺ σκοτάδι, τοὺς κινδύνους τῶν ταραγμένων ἐκείνων ἡμερῶν, τὴν ἀγριότητα τῶν φρουρῶν τοῦ τάφου. Ὑπερνίκησαν τὴ δειλία τοῦ γυναικείου φύλου, ἔδειξαν ἀνδρεία, τὴν ὁποία δὲν εἶχαν τότε οὔτε οἱ Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον», εἶχε πεῖ ὁ Χριστός μας.

Ἔτσι, ὁ Ἰωσὴφ καὶ οἱ Μυροφόρες, προβάλλονται ὡς παράδειγμα ἀνδρείας καὶ θάρρους, προκειμένου περὶ ἱερῶν καθηκόντων, πίστεως, εὐγνωμοσύνης καὶ ἀφοσιώσεως πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, μέχρι σήμερα, αὐξάνονται καὶ πληθύνονται οἱ ἀνδρεῖοι ὁμολογητὲς τῆς πίστεώς μας, πρὸς κατάπληξη ὅλων.

Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων, κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, οἱ ὁποῖοι, ἀνδρεῖοι καὶ ἀκλόνητοι στὴν πίστη, πρόσφεραν καὶ τὴν ζωὴ τοὺς ἀκόμη, γιὰ τὸν Χριστό.

Δὲν πρόκειται, γιὰ τὶς πολλὲς χιλιάδες τῶν πιστῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι βασανίστηκαν καὶ σφαγιάσθηκαν στὰ σκληρὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας.

Δὲν πρόκειται, ἀκόμη, γιὰ τὰ ἄγνωστα, σὲ ἀριθμὸ, ἑκατομμύρια τῶν Ρώσων Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑπέκυψαν στούς ἀθέους τῆς ἐποχῆς τους. Ἀλλὰ, προτίμησαν, νὰ ὑποστοῦν ἀδιήγητα μαρτύρια, νὰ φυλακιστοῦν σὲ φρικτὲς φυλακές, νὰ ἐξορισθοῦν στὶς παγωμένες ἐκτάσεις τῆς Σιβηρίας, νὰ ἀπογυμνωθοῦν ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά τους, νὰ καταδικαστοῦν σὲ πείνα, δίψα, γυμνότητα, νὰ βασανισθοῦν μὲ τὸν πλέον ἀνελέητο τρόπο, νὰ ὑποστοῦν σκληρότατο θάνατο καὶ ὄχι νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Σωτήρα Χριστό. Λαμπρὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, τῆς Κριμαίας.

Ἡ πορεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας εἶναι, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, πορεία μαρτυρίου καὶ αἵματος.

Πρόκειται, ὅμως, γιὰ μία ἄλλη περισσότερο πολυάριθμη παράταξη ἡρώων τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι παραμένουν, συνήθως, ἀφανεῖς καὶ ἄγνωστοι. Εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ καθημερινὰ ἀγωνίζονται νὰ μείνουν πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι στὸν Χριστό, πρόθυμοι ἐργάτες τοῦ καλοῦ, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἄλλων. Εἶναι οἱ ἀποφασιστικοὶ νέοι, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται κατὰ τῆς φαυλότητας, τῆς διαφθορᾶς, γιὰ νὰ μείνουν ἁγνοὶ καὶ σώφρονες, ὅπως τοὺς θέλει ὁ Χριστός μας.

Εἶναι οἱ εὐσυνείδητοι ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν, μὲ κανένα τρόπο, νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς ἐργοδότες τους, γιὰ νὰ κερδίσουν περισσότερα. Εἶναι οἱ ἐργοδότες, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τοὺς ὑπαλλήλους, περισσότερο σὰν συνεργάτες, παρὰ σὰν ἐργάτες.

Εἶναι οἱ ἔντιμοι ὑπάλληλοι, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ ὑποταχθοῦν στὶς πονηρὲς καὶ κακόβουλες προτάσεις ἀνωτέρων τους, γιὰ νὰ καταδολιευθοῦν τοὺς πελάτες τους.

Εἶναι οἱ ἁπλοὶ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θυσιάζονται, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν ὅσους ἔχουν ἀνάγκη.

Εἶναι οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ὁποῖοι, μὲ αὐταπάρνηση καὶ ἡρωισμὸ, ἐργάζονται στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, ἔστω και ἂν διώκονται καὶ ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἔχουν τὴν ἠθικὴ ὑποχρέωση, νὰ τοὺς συμπαραστέκονται.

Καὶ εἶναι πολλοί, πάρα πολλοὶ οἱ ἥρωες αὐτοὶ, τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι καλλωπίζουν τὴν ζωὴ τῶν κοινωνιῶν μας. Δὲν κάνουν θόρυβο. Δὲν φαίνονται. Πρέπει νὰ ψάξει κανεὶς, γιὰ νὰ ἀνακαλύψει ἔστω καὶ μερικούς.

Τὴν ἀνδρεία καὶ τὸ θάρρος τους τὸ ἀντλοῦν ἀπὸ τὸν μεγάλο Ἀρχηγό, ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Λυτρωτὴ καὶ Σωτήρα. Αὐτὸ, προανήγγειλε, ὅτι θὰ ἔχουν αὐτοὶ θλίψεις, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ζωῆς τους. Θὰ εἶναι "πρόβατα ἐν μέσω λύκων". Ἂς μὴ πτοηθοῦν. Τὰ πρόβατα θὰ νικήσουν τοὺς λύκους. «Θαρσεῖτε», τοὺς λέει. Πάρτε θάρρος, φανεῖτε ἀνδρεῖοι. Πάρετε παράδειγμα Ἐμένα, ὁ Ὀποῖος, ὡς ἄνθρωπος, ἤμουν, συνεχῶς, διωκόμενος, ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι τὴ σταύρωση. Καὶ ὅμως, «ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Οὐδέποτε εἶδε, οὔτε καὶ θὰ δεῖ ἡ ἀνθρωπότητα τέτοιο ἀκαταγώνιστο ἥρωα καὶ ἔνδοξο νικητή, ὅπως τὸν Κύριο. Αὐτὸς συνέτριψε τὸ κράτος τοῦ διαβόλου, τὴν δύναμη τῆς ἁμαρτίας, τὸν αἰώνιο θάνατο. Αὐτὸς νίκησε ὅσους εἶχαν σκληρυνθεῖ στὴν κακότητά τούς πονηροὺς ἀνθρώπους, κονιορτοποίησε τὶς παγίδες τους καὶ διέλυσε, σὰν καπνὸ, τὰ πονηρὰ σχέδιά τους. Μὲ τὸ σταυρὸ Του, σταύρωσε τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ χάρισε στοὺς πιστοὺς, τὴν ἀκατανίκητο δύναμη «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».

Νίκη τῶν χριστιανῶν εἶναι καὶ ἡ καταπάτηση τῆς δύναμης τοῦ ἐχθροῦ, ὅταν, ἀντὶ τοῦ μίσους, προτάσσουν τὴν ἀγάπη, ἀντὶ τῆς μνησικακίας, τὴν συγγνώμη, ἀντὶ τῆς δολιότητας, τὴν εὐθύτητα, ἀντὶ τῆς ἀλαζονικῆς ἔπαρσης, τὴν ἁπλότητα τῆς ταπεινοφροσύνης, ἀντὶ τοῦ ψεύδους, τὴν ἀλήθεια, ἀντὶ τῆς κακίας, τὴν ἀρετή. Στὸ τέλος, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἀρετὴ θὰ νικήσουν.

Αὐτὰ εἶχε ὑπ’ ὄψιν του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραφε πρὸς τοὺς Κορινθίους καὶ πρὸς ὅλους τους χριστιανούς, «στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε». Νὰ μένετε ὄρθιοι, σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι στὴν πίστη. Ἀγωνίζεσθε σὰν ἥρωες. Πάρτε ἀπὸ τὸν Κύριο ἀνδρεία καὶ δύναμη. Ἡρωικὸς ἀγωνιστὴς καὶ νικητὴς ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἔλεγε, ὅτι ἂν καὶ «θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν», ἂν καὶ «ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς», ἐν τούτοις «πᾶσι τούτοις ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἠμᾶς».

Καὶ εἶχε ἀπόλυτο δίκιο, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ, μιλώντας ἀπὸ τὴν προσωπική του πείρα, ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης Ἀπόστολος Ἰωάννης, νὰ διακηρύττει «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη, ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» καὶ, ὅτι νικητὴς πάντοτε εἶναι «ὁ πιστεύων εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν».

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ Θεὸς, δὲν μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως, γιὰ νὰ ἀγωνιζώμαστε ἡρωικὰ καὶ νὰ νικοῦμε μὲ δόξα. Ἀμήν.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ 

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ 

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

Όπως  γίνεται κάθε χρόνο την Κυριακή του Θωμά τελέστηκε  με την δύναμη του Θεού και φέτος η περιφορά  των εικόνων σε όλη την περιοχή.

Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας όλο το εκκλησίασμα μαζί με τον ιερέα π. Βασίλειο Φιλιππάκη, την Ανάσταση και το Ευαγγέλιο ξεκίνησε μια μεγάλη πομπή κρατώντας στα χέρια τους μεγάλοι, μικροί εικόνες και περιήλθαν ολόκληρη την συνοικία για ευλογία, δίνοντας την δυνατότητα σε πολλούς κατοίκους που δεν είναι εύκολο να μετακινηθούν, να ασπαστούν την Ανάσταση του Κυρίου μας και το Ιερό Ευαγγέλιο.

Η πομπή έφθασε μέχρι το παρεκκλήσιο του Αγ. Φανουρίου, ανέγνωσε το Ευαγγέλιο, τέλεσε τρισάγιο πλησίον του Αγ. Νεκταρίου κοντά στο Κοιμητήριο και επιστροφή  και πάλι στην εκκλησία.  Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να ξαναεορτάσομε την Ανάσταση του Κυρίου μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΝΕΚΤΑΡΙΟ

ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018