ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 2018

Ἀριθ. 17

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰωάνν. ε΄ 1-15)

29 Μαϊου 2018

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰωάνν. ε΄ 7)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μελαγχολικὸ ἀλλά καὶ πικρὸ τὸ παράπονο τοῦ παραλύτου, ὅπως μᾶς τὸ διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἀποκαρδιωτικὴ ἡ ὁμολογία του. Καυστικὸς ὁ ἔλεγχος τῆς ἀστοργίας τῶν ἀνθρώπων. Τριάντα ὀκτὼ συνεχόμενα ἔτη βρισκόταν, παρὰ τὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ. Παράλυτος καὶ ἐγκαταλελειμμένος, προκαλοῦσε τὸν οἶκτο τῶν περαστικῶν καὶ τὸν πόνο τῶν δικῶν του. Οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας ἦταν τραγικὲς γι’ αὐτόν. Πέρασε, ἴσως, τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του κάτω ἀπὸ τίς στοὲς τῆς θαυματουργικῆς αὐτῆς κολυμβήθρας. Ὅσο κι ἂν πάλεψε, δὲν κατόρθωσε νὰ ἀπαλλαγεῖ. Κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ τὸν βοηθήσει τόσα χρόνια. Μάταια, ὅμως, περίμενε κάποιον ἄνθρωπο. Ἕνα σπλαχνικὸ χέρι, γιὰ νὰ τὸν ρίξει στὴν κολυμβήθρα, ὅταν ἄγγελος Κυρίου "κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρα καί ἐταράσσετο τό ὕδωρ" (Ἰωάνν. ε΄ 4).

Γιατί, κατὰ διαστήματα, ἄγνωστα καὶ ἀκαθόριστα, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἔστελνε ὁ Θεὸς ἄγγελο καὶ τάραζε τὸ νερό τῆς κολυμβήθρας. Αὐτὸ, τότε, κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, ἀποκτοῦσε θαυματουργικὴ δύναμη, ὥστε ὁ πρῶτος, ποὺ θὰ ἔπεφτε στὸ νερό, γινόταν ἀμέσως ὑγιής. Ἡ δωρεὰ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ἦταν πλήρης καὶ τελεία. Ἡ πίστη αὐτὴ, στὴ θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλπίδα τῆς θεραπείας εἶχε συγκεντρώσει κάτω ἀπὸ τὶς πέντε στοὲς τῆς κολυμβήθρας «πλῆθος τῶν ἀσθενούντων».

Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ περάσει ἀπὸ ἐκεῖ καὶ νὰ μὴ συγκινηθεῖ καὶ νὰ μὴν αἰσθανθεῖ τὴν ἱερὰ ὑποχρέωση, νὰ προσφέρει τὴν βοήθειά του, πρὸς τοὺς δυστυχεῖς ἐκείνους ἀνθρώπους; Κι ὅμως,ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀσυγκίνητοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ μποροῦσαν, δὲν ἔδειχναν καμία προθυμία νὰ βοηθήσουν κάποιον ἀπ’ αὐτούς, γιὰ νὰ πέσει, ἔγκαιρα, στήν κολυμβήθρα. Αὐτὸ, ἀκριβῶς, ἦταν τὸ παράπονο, ποὺ ἔκαιγε τὸν παράλυτο, γιὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια. Κι αὐτὸ ἄφησε νὰ ξεχυθεῖ ἀπὸ τὴν καρδιά του πρὸς τὸν Κύριο.

Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, ποὺ, κατὰ καιροὺς, ἔστελνε ἐκεῖ τὸν ἄγγελό Του, ἦρθε τώρα ὁ Ἴδιος. Ἦρθε κοντὰ του ὁ Κύριος. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ Ἐκεῖνος πλησίασε, τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Μὲ ἕνα Του λόγο, σήκωσε τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Κατόπιν, ἡ συνέπεια ἦταν φυσική. Ἀποκαταστάθηκε ἡ ὑγεία του ἐντελῶς. Ἔγινε ἱκανὸς ὁ παράλυτος νὰ ἐξυπηρετήσει τὸν ἑαυτό του. Νὰ ζήσει πιὰ σὰν φυσιολογικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Κύριος ἀπευθύνεται στὸν παράλυτο καὶ τοῦ λέει: «Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;». Ὁ Κύριος τόν ρώτησε, ὄχι γιατί εἶχε κάποια ἀμφιβολία γιὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ παραλύτου, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν κάνει νὰ σκεφθεῖ, ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλος τρόπος θεραπείας του, ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ παράλυτος δὲν ἀπάντησε κατ’ εὐθείαν στὴν ἐρώτηση, ἀλλὰ ἔμμεσα, μὲ τὸ παράπονο, ποὺ ἐξέφρασε: «Κύριε, εἶπε, δὲν ἔχω κανένα ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὲ ρίψει στὴν κολυμβήθρα, ὅταν ἀναταράσσεται ἀπὸ τὸν ἄγγελο, τὸ νερό. Καὶ ὅταν ἐγώ, σὰν παράλυτος, ποὺ εἶμαι, σύρομαι μὲ κόπο καὶ πολὺ δυσκολία πρὸς τήν κολυμβήθρα, ἄλλος, ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ ἄλλη ἀσθένεια, ἔχει ὅμως ὑγιῆ τὰ μέλη του, σπεύδει καὶ πέφτει, πρὶν ἀπὸ μένα, στὴν κολυμβήθρα». Λυπήθηκε, ὁ Χριστός μας, τὸν ἔρημο καὶ ἀβοήθητο ἄνθρωπο, τοῦ χάρισε ἀμέσως τὴν ὑγεία καὶ τοῦ συνέστησε νά πάρει στοὺς ὤμους του τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ νὰ περπατάει, ὑγιὴς, πλέον, καὶ ἐλεύθερος. Τὸ θαῦμα ἔγινε. Ὁ πρώην παράλυτος, σηκώθηκε καὶ ἐντελῶς ὑγιὴς, πῆρε στὸν ὦμο του τὸ κρεβάτι, πάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν τόσα πολλὰ χρόνια.

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Πόσοι καὶ πόσοι ἀσθενεῖς, κατάκοιτοι, παράλυτοι, ἐπαναλαμβάνουν καὶ σήμερα τὸ πικρὸ αὐτὸ παράπονο. Τοὺς λιώνει ὁ πυρετός, τοὺς φλογίζει ἡ δίψα καὶ δὲν ἔχουν ἕνα ἄνθρωπο νὰ τοὺς προσφέρει ἕνα ποτήρι νερό, νὰ ἁπλώσει τό χέρι του, γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὸ φάρμακο. Ἄλλοι, ἀσθενεῖς εἶναι φτωχοὶ, καὶ δὲν ἔχουν τὰ χρήματα νὰ πληρώσουν τὸν γιατρό, νὰ ἀγοράσουν τὰ φάρμακα. Καὶ δὲν βρίσκεται μία φιλάνθρωπη καρδιὰ νὰ τούς δώσει χείρα βοηθείας, νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσει στὴν ἀνάγκη τους. Δὲν ὑπάρχει κανένας νὰ τοὺς σταλάξει βάλσαμο παρηγοριᾶς, στὴν πονεμένη τους καρδιά.

«Ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με», λέει ὁ Κύριος καὶ ὅλοι ἐμεῖς ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀσθενῆ καὶ τρέχουμε στὶς διασκεδάσεις καὶ τὶς ἀπολαύσεις. Εἶναι μεγάλο πράγμα, εἶναι ἔργο θεάρεστο ἡ στοργικὴ βοήθεια καὶ ἐπίσκεψη, σὲ ὅσους τὸ ἔχουν ἀνάγκη.

Εἶσαι πτωχός, ρωτάει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ, ἐξ αἰτίας τῆς φτώχειάς σου, δὲν ἔχεις τίποτε νὰ προσφέρεις στὸν ἄρρωστο; Πρόσφερε τὸν ἑαυτό σου, κάνε μία ἐπίσκεψη καὶ, μὲ λόγια ἀγάπης καὶ ἐλπίδας, δῶσε του παρηγοριὰ καὶ δύναμη. Δὲν ἔχεις χρήματα; Ἔχεις ὅμως πόδια, γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖς, λόγια, γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσεις. Μπὲς μέσα στὸ σπίτι, πὲς του λόγια παρηγοριᾶς, διῶξε τὴν ἀθυμία του, κάνε τον χαρούμενο καὶ περισσότερο ὑπομονετικὸ στὴν δοκιμασία, ποὺ περνάει.

Ἀγαπητοί μου,

Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅλοι μας, ὅτι δὲν ὑπάρχει κανεὶς στὸν κόσμο καὶ, μάλιστα, ἀληθινὸς χριστιανός, ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ προσφέρει κάτι σὲ ὅσους τὸ ἔχουν ἀνάγκη. Αὐτὸ, νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς στὴ ζωή μας, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμὴν.  

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου