ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Α' ΛΟΥΚΑ) 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 40

ΚΥΡΙΑΚΗ  Α΄ ΛΟΥΚΑ

«ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος» (Λουκ. 5, 4)

«Πήγαινε στὰ βαθιὰ»

25 Σεπτεμβρίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ' αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. Ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. Ὠς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, δι' ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν.

Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δυνατὸς καὶ ἀνεπανάληπτος εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας πρὸς τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Εἶναι γνωστὸ πὼς ὅλη τὴν νύχτα ὁ Ἀπόστολος ψάρευε μὲ τοὺς συνεταίρους του στὴν λίμνη Γενησαρὲτ χωρὶς νὰ πιάσουν οὔτε ἕνα ψάρι. Ὅμως, ἄκουσε τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «πήγαινε πιὸ βαθιὰ καὶ ρίξε πάλι τὰ δίχτυα σου» καὶ, παρὰ τὴν ἀμηχανία του, ὑπάκουσε. Γέμισαν τότε τὰ δίχτυα τους ἀπὸ πλῆθος ἰχθύων. Τὸ θαῦμα εἶναι φανερό. Δείχνει τὶ ἀποτελέσματα ἔχει ἡ ὑπακοὴ στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ τὶ ἔχει νὰ πεῖ ὁ σύντομος αὐτὸς λόγος τοῦ Κυρίου μας σὲ κάθε ἄνθρωπο, καὶ μάλιστα σήμερα, στὴν ἐπιφανειακὴ καὶ χωρὶς βάθος ἐποχή μας; Σήμερα τρέχουμε νὰ προλάβουμε μιὰ ἔξαλλη καὶ μανιασμένη πορεία πρὸς τὸ ἀβέβαιο, πρὸς μία ἄβυσσο ἄγνωστη, ἴσως καὶ καταστρεπτική. Αὐτὸ τὸ τρέξιμο ἀνάμεσα σὲ τόσους κουρασμένους ἀνθρώπους κάνει ὅλο καὶ πιὸ ἔντονη τὴν ἀγωνία τῆς καρδιᾶς μας. Τρέχουμε ὅλοι «κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι», χωρὶς φανερὴ αἰτία, ἀλλὰ καὶ χωρὶς δικαίωση. Δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὸν ἀληθινὸ προορισμό μας. Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ποτὲ ἄλλοτε στὴν ἱστορία του ὁ ἄνθρωπος δὲν κουράστηκε περισσότερο. Μὲ τὴν πολυπραγμοσύνη, γιὰ τὴν ὁποία συχνὰ καυχιόμαστε, σκορπίζουμε ὅ,τι ἱερὸ ἔχουμε μέσα μας. Ἔτσι, ἐνῶ χάνουμε τὰ πνευματικὰ ποὺ ἰσορροποῦν τὴν σχεδία μας στὴν θάλασσα τοῦ κόσμου τούτου, γεμίζουμε τὴν πορεία μας μὲ μέριμνες καὶ βάρη μόνο γιὰ ὑλικὰ καὶ γήινα πράγματα, ὥστε νὰ κινδυνεύουμε ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ βυθιστοῦμε στὸ τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ζωῆς.

Ἐδῶ ἔρχεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου νὰ σταματήσει αὐτὴν τὴν ξέφρενη πορεία πρὸς τὸ ἀβέβαιο, τὸ πρόσκαιρο καὶ τὸ παροδικὸ καὶ νὰ πεῖ στὸν καθένα μας: «ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος». «Ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Λουκ. 17, 21). Μέσα μας θὰ βροῦμε - ὅταν γρηγορήσουμε – τὴν εἰρήνη, τὴν γαλήνη καὶ τὴν ζωὴ ποὺ χάσαμε. Τὸ «ἐντὸς ἡμῶν ζῆν» εἶναι ἡ πραγματικὴ ζωή μας, γιατὶ στὴν καρδιά, στὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεώς μας βρίσκεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὅπως μᾶς φανερώνει ὁ μυστικὸς λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Ἡ καρδιὰ εἶναι ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ, ὁ ναὸς τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκεῖ, στὸ ἱερό μας, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Βαπτίσματος ἔγινε θρόνος τῆς θείας Χάριτος, πρέπει νὰ συγκεντρώσουμε εὐλαβικὸ προσκυνητή τὸν νοῦ μας, γιὰ νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ δοξολογήσουμε τὸν Δημιουργὸ Θεό μας. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς ὅταν λέγει: «μνημεῖον δεσποτικὸν ἡ ἑκάστου τῶν πιστῶν καρδία». Ὁ δὲ ἅγιος Ἡσύχιος τονίζει: «Ὅπως αὐτὸς ποὺ βλέπει τὸν ἥλιο εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ φωτισθεῖ, ἔτσι καὶ αὐτὸς ποὺ πάντοτε σκύβει στὴν καρδιά του δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ φωτισθεῖ. Ἐδῶ εἶναι ὁ καλὸς καὶ ἴσιος δρόμος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ποὺ παίρνει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ γήινα καὶ τὴν ἀνέβαζει στὰ οὐράνια».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: «Αὐτὸς ποὺ πλουτίζει ἐν Θεῷ ἔχει περιβληθεῖ τὸ ἄφθαρτο κάλλος‧ ἡ δὲ ψυχική του ὡραιότητα μένει στὸ διηνεκές. Αὐτὸς καὶ ὅταν μιλάει σαγηνεύει καὶ ὅταν σωπαίνει διδάσκει. Συμβουλεύοντας πείθει, ἐλέγχοντας ἐπανορθώνει, διδάσκοντας εἰσακούεται, ἀπολαμβάνει τὸν σεβασμὸ καὶ σὲ ὅλους εἶναι συμπαθής. Ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου τοῦ δίνει συνεχεῖς ἀφορμὲς νὰ ὑμνεῖ τὸν θεῖο Δημιουργό. Σ’ αὐτὴν ἀνακαλύπτει τὴν εἰκόνα Του, χαραγμένη ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτὴν ἀνακαλύπτει τὴν δημιουργικὴ θεία σοφία, τὴν θεία δύναμη ποὺ συνέχει τὰ πάντα, τὴν θεία πρόνοια ποὺ διαχέεται στὰ πάντα, τὴν θεία ἀγαθότητα ποὺ ἁπλώνεται παντοῦ, τὴν θεία δικαιοσύνη ποὺ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλα, τὸν θεῖον νοῦ ποὺ ἐποπτεύει τὰ πάντα. Αὐτὸς ποὺ πλουτίζει ἐν Θεῷ βρίσκει παντοῦ τὸν Θεό. Τὸ πνεῦμα του σὰν νὰ τὸ παρασύρει ἡ λεπτὴ αὔρα τῆς θείας Χάρης, ἀνυψώνεται σὰν ἀνάλαφρο φτερὸ καὶ βιάζεται νὰ φτάσει τὸν Θεό, τὸν Ποιητή καὶ Πλάστη του. Ἡ καρδιά του ἔχει γίνει Παράδεισος, ὅπου βλάστησε τὸ δέντρο τῆς ζωῆς. Ἡ γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον καρδιά του ἀναβλύζει σὰν ζωντανὸ νερὸ καὶ ἐκδηλώνεται μὲ τὶς ποικίλες μορφὲς τῆς εὐεργεσίας καὶ τῆς ἀγαθοεργίας. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι κατανόησε τὴν ἀποστολή του καὶ πολιτεύθηκε στὴν ζωή του σύμφωνα μὲ τὴν κλήση του. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι ἔλαβε ἤδη τὸν ἀρραβῶνα τῆς μελλοντικῆς δόξας. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι ὁ Κύριος ἑτοίμασε γι’ αὐτὸν κληρονομιὰ στὴν ἐπουράνια Βασιλεία».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: «Ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν ἔχει τὴν ἔννοια καταναγκαστικῶν ἔργων, ἀλλὰ ὐπαγορεύεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ ‘‘κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ’’. Κανεὶς νὰ μὴ σᾶς βλέπει, κανεὶς νὰ μὴν καταλαβαίνει τὶς κινήσεις τῆς λατρείας σας πρὸς τὸν Χριστό. Ὅλα αὐτὰ μυστικὰ σὰν τοὺς ἀσκητές‧ ὅπως τὸ ἀηδονάκι ποὺ κελαηδάει μέσα στὸ δάσος, στὴ σιγή. Χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ ἀκούει, νὰ τὸ ἐπαινεῖ. Πόσο ὡραῖο τὸ κελάηδημα μές στὴν ἐρημιά. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα Χριστοῦ. Εἶναι μέσα μας ὅλα αὐτά. Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἐδίδασκε τὶς ἱερὲς μονάστριες τῆς Παναγίας Βοηθείας: «Πρέπει, ἀδελφές, νὰ φροντίσωμεν νὰ γίνωμεν πνευματικοί. Ὁ δὲ πνευματικὸς ἄνθρωπος ζητεῖ ὅλο τὰ τοῦ πνεύματος, πῶς δηλαδὴ νὰ ἀρέσει εἰς τὸν Χριστόν. Κοπιάζει, μοχθεῖ, εἶναι ταπεινός, εἰρηνικός, ὑπομένει ὅ,τι καὶ ἂν τοῦ κάνουν, εἶναι ὑπάκουος, φιλάδελφος. ἡ ἀκοή του εἶναι ἕτοιμη νὰ ἀκούει τὰ καλά, ἡ γλῶσσα του εἶναι πρόθυμη πρὸς δοξολογία Θεοῦ. Ζητεῖ ὅλο τὰ τοῦ Πνεύματος. Μέρα-νύχτα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὸν ἐπισκιάζει καὶ δὲν τὸν ἀφήνει ποτὲ νὰ πεῖ ψεῦδος ἢ νὰ κάμει παρακοὴν ἢ νὰ κατακρίνει ἢ ἄλλο τίποτα. Κι ἂν καμμιὰ φορὰ πέσει εἰς κανένα ἀπὸ αὐτά, τὸ κελί του τὰ ξεύρει ὕστερα: τὰ δάκρυα ρέουν ποταμός… τὸ κελί του γίνεται τάφος γι’ αὐτόν. Πάνω ἀπὸ τὴν κεφαλήν του σὰν ἕνα γεράκι γυρίζει πάντοτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ τὸν φωτίζει, τὸν δροσίζει, τὸν δυναμώνει… Ποῦ τότε νὰ ἀγγίξει ὁ σατανᾶς;»

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης ἔλεγε: «Μέσα στὴν ἐκκλησία βρίσκουμε τὴν ὑγεία, τὴν παρηγοριά, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς». Στοὺς μοναχούς του ἔλεγε: «Ἐμένα εἶναι περιβόλι ἡ καρδιά μου κι ἂς ἔχω πολλὲς ἀσθένειες».

Ὁ Γέρων Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης συμβουλεύει: «Πρέπει νὰ αὐξήσουμε τὸ φῶς γιὰ νὰ διώξουμε τὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς περιβάλλει. Πλέουμε μέσα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὴν χάρη τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται νὰ φέρουμε τὸ φῶς στὴν ψυχή μας. Ὁ Θεὸς μᾶς τὸ χορηγεῖ πλουσιοπάροχα. Κλαίω ὅταν σκέφτομαι τὴν στοργὴ τοῦ Θεοῦ. Οἱ πνευματικὲς χαρὲς δὲν φεύγουν, μένουν παντοτινά. Ἐνῶ ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου, ὅποια  κι ἂν εἶναι, λίγα λεπτὰ μόνο μένει καὶ μετὰ χάνεται καὶ ξεχνιέται. Ἡ χαρὰ ἡ πνευματικὴ σὲ κάνει νὰ πετᾶς».

Ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου ἔλεγε σὲ πνευματικό του παιδί: «Μὴ παύσεις νὰ πηγαίνεις πλησίον τῆς πνευματικῆς πηγῆς τοῦ Σωτῆρος, τὴν ὁποία ἀντιπροσωπεύει ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ ἱερὰ πρόσωπα ποὺ τὴν παρουσιάζουν στὴν πραγματικότητα. Διότι ὁ Χριστιανός, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁμοιάζει μὲ τὸ σφουγγάρι ποὺ ἔχει πάντοτε νερό. Καὶ γιὰ νὰ ἔχει νερό, πρέπει νὰ εἶναι ἢ στὴν βρύση ἢ σὲ δοχεῖο μὲ νερό. Ὅταν εἶναι μακριὰ θὰ ξεραθεῖ, ὅπως ὅταν εἶναι κοντὰ στὴν φωτιὰ τῶν πειρασμῶν, ὄχι μόνο θὰ ξεραθεῖ, ἀλλὰ καὶ θὰ καεῖ».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐπισημαίνει: «Νὰ τὸ πάρουμε στὰ ζεστὰ καὶ νὰ ζήσουμε πνευματικά. Εἶναι πολὺ δύσκολα τὰ χρόνια. Ἔχει πέσει πολλὴ στάχτη, σαβούρα, ἀδιαφορία. Θέλει πολὺ φύσημα γιὰ νὰ φύγει. Οἱ παλιοὶ ἔλεγαν ὅτι θὰ ἔρθει ὥρα ποὺ θὰ κλωτσήσουν οἱ ἄνθρωποι. Πρῶτα ἔλεγαν: ‘‘πρὸς Θεοῦ’’ ἢ ‘‘τὸν ἀθεόφοβο, δὲν τὸν φοβᾶται τὸν Θεό;’’ ἢ ‘‘ἂν θέλει ὁ Θεός’’. Ἔνοιωθαν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ παντοῦ, εἶχαν συνέχεια μπροστά τους τὸν Θεὸ καὶ πρόσεχαν. Ζοῦσαν αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ψαλμωδός: «Προωρώμην τὸν Κύριόν μου ἐνώπιόν μου διὰ παντὸς ἵνα μὴ σαλευθῶ» (Ψαλμ. 15, 8). Ἡ ἐπαφὴ μὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους πολὺ βοηθάει καὶ δίνει ὄρεξη μεγάλη γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα. Αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι γιὰ βόλεμα. Θὰ πεθάνουμε ποὺ θὰ πεθάνουμε, τοὐλάχιστον νὰ πεθάνουμε σωστά».

Ἀγαπητοί μου,

Τὸ «ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος» τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μᾶς προτρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἑστία μας. Νὰ στρέψουμε τὸν νοῦ στὴν καρδιά μας καὶ νὰ ζήσουμε πνευματικὴ ζωή. Γιὰ νὰ ὑψωθεῖ ὅμως ἡ καρδιά μας πρὸς τὸν Θεό, πρέπει διαρκῶς νὰ θεωρεῖ καὶ νὰ βλέπει πρὸς τὰ ὑψηλά, νὰ εἶναι λεπτὴ καὶ ἐλαφριά. Ὅπως ἀκούσαμε, μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, τοὺς ὁποίους ἔχουμε ὡς πρότυπα καὶ ζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες τους. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας διὰ τῶν ἱερῶν μυστηρίων. Ἐδῶ θὰ ἀνακαλύψουμε τὴν οὐσία τῆς ζωῆς. Θὰ ἔχουμε γαλήνη καὶ σταθερότητα σ’ αὐτὸν τὸν παράλογο κόσμο, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα ἀγαθά ποὺ Ἐκεῖνος ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ ἐμᾶς στὴν οὐράνια Βασιλεία Του.

Ἡ μυρίπνοος αὔρα τοῦ ποιητῆ Βερίτη θὰ μᾶς δώσει τὸ τελευταῖο μήνυμα γιὰ σήμερα: « ‘‘Ἰδοὺ θυσία μυστική….’’

Κι εἶν’ ἡ καρδιά μου νηστικὴ

Γιὰ φῶς, χαρὰ κι ἀλήθεια.

Ἐσὺ τὸ ξέρεις πὼς πεινῶ

Σὺ μόνο βλέπεις τὸ κενὸ

Ποὺ κλείνω μές στὰ στήθια».

Γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 39

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

"Ὅστις θέλει… ὀπίσω μου ἐλθεῖν" (Μαρκ. 8, 34)

18 Σεπτεμβρίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Καὶ αὐτὴν τὴν Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἰδιαιτέρως τὸν Τίμιο Σταυρό. "Οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου" (Ἰω. 3, 14). Ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ σταυρωθεῖ ὁ Χριστός μας, γιατὶ δὲν θὰ σωζόμαστε. Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια μᾶς λέγει ὁ ἀγαπημένος μαθητής, ὁ Ἰωάννης, κηρύττοντας τὸ μυστήριο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Πρῶτος ὁ Μωυσῆς εἶχε πεῖ στοὺς Ἰουδαίους: "ὄψεσθε τὴν ζωὴν ἡμῶν κρεμαμένην ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν», καὶ μάλιστα προέβλεψε τὴν ἀπιστία τους: "καὶ οὐ μὴ πιστεύσητε τῇ ζωῇ ἡμῶν" (Δευτ. 28, 66). Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἡσαΐας εἶχε παρουσιάσει τὸν Μεσσία σὰν ἀμνό, πορευόμενο στὴν σφαγή: "ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος" (Ἡσ. 53, 7).

Χριστιανοί μου!

Πρὶν λίγες μέρες ἀξιωθήκαμε νὰ γιορτάσουμε τὴν παγκόσμιο Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας τὸν στόλισε μὲ μυροβόλα ἄνθη καὶ βασιλικὸ καὶ τὸν ράντισε μὲ ἀνθόνερα εὐλαβείας, ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ. Οἱ καλοί μας ἱερεῖς, μὲ δέος καὶ κατάνυξη, τὸν λιτάνευσαν μεταξὺ τῶν ἐκκλησιαζομένων πιστῶν καὶ ἀναφώνησαν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τους: "Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα". Αὐτὸ τὸ Τίμιο Ξύλο, τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος ἐπότισε μὲ τὸ πανάσπιλο καὶ ζωηφόρο Αἷμά Του καὶ ἀπὸ ἀντικείμενο κατάρας καὶ ἀτιμωτικῆς τιμωρίας τὸ μετέβαλε σὲ ὄργανο εὐλογίας, ἀποτελεῖ πηγὴ θείας χάριτος, σύμβολο χαρᾶς, ἔμβλημα θριάμβου καὶ λάβαρο νίκης.

"Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι", ἀκούσαμε στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο σήμερα. Ὅποιος θέλει. Ὁ Θεὸς δὲν ἐκβιάζει καὶ δὲν καταπατᾶ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ναὶ μὲν ἀπευθύνει γενικὸ κάλεσμα, ἀλλὰ ἀφήνει στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐχέρεια νὰ ἐπιλέξει καὶ νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ γίνει ἀκόλουθος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Χωρὶς τὴν ἐλευθερία ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δὲν θὰ εἶχε ἀξία. Αὐτὸ προϋποθέτει ταπείνωση, ὑπομονή, μετάνοια, στὸν ὕψιστο βαθμό. Μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ αὐταπάρνηση, ἡ θυσία, ἡ προσφορά.

"ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ". Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀνθόσπαρτο μονοπάτι. Ἀσθένειες, χωρισμοί, φτώχια, πολλὲς δυσκολίες. Αὐτὰ ἀκολουθοῦν τὸν προσωπικὸ σταυρὸ τοῦ καθενός. Ὁ πιστὸς καλεῖται νὰ σηκώσει τὸν προσωπικό του σταυρὸ χωρὶς νὰ μεμψιμοιρεῖ, ἀλλὰ νὰ αἰσθάνεται θεόσδοτη χαρά, γιατὶ γνωρίζει ὅτι ὁ σταυρός του δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του. Ἔτσι, γίνεται πνευματικὰ ὥριμος, ἀποδέχεται τὸ θεῖο θέλημα καὶ μιμεῖταιτὴν Παναγία, ἡ ὁποία εἶπε: "Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου" (Λουκ. 1, 38). Ἐξάλλου, ὁ Παντογνώστης Κύριος γνωρίζει τὶς δυνατότητες τοῦ καθενὸς καὶ τοῦ ἀναθέτει τὸν ἀνάλογο σταυρό. Δυστυχῶς, πολλοὶ σήμερα δὲν συλλαμβάνουν τὸ βαθύτερο νόημα τῆς πίστης. Παραβλέπουν τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας, τὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ καὶ τὴν ταπείνωση, σύμφωνα μὲ τὰ ὁποῖα ἔζησε ἐπὶ γῆς ὁ Κύριός μας. Ὅταν δὲ βρεθοῦν ἀντιμέτωποι μὲ αὐτὲς τὶς καταστάσεις, ἐπαναστατοῦν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους.

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος σὲ μία ὡραιότατη ὁμιλία του λέγει: "Ὅταν σὲ ρωτάει ὁ ἄπιστος: "γιατὶ σταυρώθηκε ὁ Χριστός;", ἐσὺ νὰ τοῦ ἀπαντᾶς: ‘‘γιὰ νὰ σταυρώσει τὸν διάβολο". Καὶ ὅταν σοῦ λέγει: "γιατὶ κρεμάσθηκε σὲ ξύλο;", ἐσὺ νὰ τοῦ λέγεις: "γιὰ νὰ ἀνακαλέσει τὴν ἁμαρτία ποὺ ἔκαναν οἱ πρωτόπλαστοι στὸ ξύλο, στὸ δένδρο, ὅταν ἔφαγαν ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό’’. Καὶ ὅταν πάλι σὲ ἐρωτᾶ: "γιατὶ ἐφόρεσε ἀκάνθινο στεφάνι;", ἐσὺ νὰ ἀπαντᾶς: ‘‘γιὰ νὰ ἐκριζώσει τὰ ἀγκάθια καὶ τοὺς τριβόλους ποὺ ἔφερε ἡ ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ. Ὅπως ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ γυναίκα, γιὰ νὰ ἀπαλείψει τὴν ἁμαρτία τῆς Εὔας, ἔτσι καὶ ἐδῶ στὴν γῆ ποὺ γεωργήθηκε μὲ ἀγκάθια στὴν κεφαλή Του, τὰ ἔκαμε μὲ τὴν ὑπακοή Του ἠμερώτερα’’. Καὶ ὅταν πάλι σὲ ἐρωτᾶ: "γιατὶ ἤπιε καὶ χολή;", νὰ τοῦ λές: "γιὰ νὰ ἐξεμέσουμε ἐμεῖς τὸ θανατηφόρο δηλητήριο ποὺ ἤπιαμε μὲ τὴν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ. Γιατὶ ἡ χολὴ ἐκείνη τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρὸ "ἐμὸν γέγονεν γλύκισμα", λέγει ὁ χρυσὸς ἐπίσκοπος, "καὶ τὸ ὄξος ἐκεῖνο ἐμὸν γέγονεν ἴαμα".

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σχολιάζει ὡς ἑξῆς τὴν εὐαγγελικὴ ρήση «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν»: "Ὁ ἄνθρωπος πλασμένος γιὰ νὰ εἰκονίζει τὸν θεῖο Δημιουργό, ἦταν ἀπαραίτητο νὰ εἶναι προικισμένος μὲ τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ ἔχει τὴν ἀναφορά του σὲ Αὐτόν. Χωρὶς τὴν ἐλευθερία ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦταν ἰσότιμος μὲ τὰ λοιπὰ ζῶα. "Ὅστις θέλει"‧ ἰδοὺ ἡ κεκλεισμένη πύλη τοῦ παραδείσου ἀνοίγεται. Αὐτὸς ὅμως ἀφήνεται ἐλεύθερος ἂν θέλει νὰ εἰσέλθει ἢ ὄχι. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὂν ὑλοπνευματικόν, ἐμφανίζονται μέσα του δύο θελήσεις: ἡ μία ἐκφράζει τὸ θέλημα τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἄλλη τὸ φρόνημα τῆς σαρκός. Στὸν ἀγῶνα αὐτὸν ὁ μὲν ἔσω ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ τὴν νίκη τοῦ πνεύματος, διότι ἀπὸ τὴν φύση του τὸ συμπαθεῖ. Ὁ δὲ ἔξω ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ τὴν νίκη τοῦ φρονήματος τῆς σαρκός, τὸ ὁποῖον εἶναι θάνατος. Γι’ αὐτὸ λέγει ὁ θεῖος Παῦλος: "τὸ μὲν φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος, τὸ δὲ φρόνημα τοῦ πνεύματος ζωὴ καὶ εἰρήνη" (Ρωμ. 8, 6). Σάρκα καὶ πνεῦμα πολεμοῦν μεταξύ τους. Ἑπομένως, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐργάζεται τὸ ἀγαθὸ εἶναι ἀληθινὰ ἐλεύθερος, ὅταν ὅμως ἐργάζεται τὸ κακό, ἐργάζεται ἀνελεύθερα, διότι ἔχει ὑποταγεῖ στὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας. Διότι ὁ Θεὸς διέπλασε τὴν καρδιὰ ὡς ἕδρα τοῦ ἀγαθοῦ, τῆς ἀγάπης. Ὁ ἐσωτερικὰ ἐλεύθερος ἄνθρωπος κοσμεῖται μὲ ὅλες τὶς ἀρετές: ἡ εὐσέβεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ σύνεση τὸν καταστέφουν μὲ στεφάνια, μὲ ἄνθη ἀμάραντα. Ὁ ἐσωτερικὰ ἀνελεύθερος εἶναι δοῦλος τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας‧ ἡ ἠθικὴ αἰχμαλωσία, ἡ κακία, ἡ ἐνοχή, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ἀλαζονεία, ἡ ἀναίδεια, τὸ θράσος, ἡ ἀνανδρία, ἡ ἐξαχρείωση, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἀδικία, τὸ ψεῦδος καὶ οἱ λοιπὲς κακίες, οἱ ὁποῖες καὶ ἐξευτελίζουν τὸν ἄνθρωπο». Καὶ καταλήγει ὁ Ἅγιος: "ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε", λέγει ὁ Σωτὴρ καὶ ἐλευθερωτής μας. Καὶ πάλιν: "ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μου ἐστέ καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Ἰω. 8, 36 καὶ 31).

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος σὲ ὁμιλία του τὸ 1948 διδάσκει τὶς μοναχές: "Ἐμεῖς ἤλθαμε ἐδῶ, ἀδελφές, διὰ νὰ σηκώσωμεν τὸν σταυρόν μας‧ τὸ κατὰ τῶν δαιμόνων ὅπλον‧ τὴν δύναμιν τοῦ σώματος καὶ τὴν ἐνίσχυσιν κατὰ τῶν παθῶν. Καὶ ποῦ θέμε νὰ πᾶμε καὶ πρέπει νὰ πάρωμεν τὸ ὅπλον αὐτό; Ὅλοι τὸ γνωρίζομεν ὅτι εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν θέμε νὰ πᾶμε. Τὸ ὅπλον τοῦτο ἔχει δυνάμεις νὰ μᾶς σηκώσει‧ ἔχει ἐξουσίαν νὰ πρεσβεύει πρὸς τὸν Θεόν‧ ἔχει ἐνεργητικὴν χάριν νὰ ἀποσπάση ὅλα τὰ νεῦρα καὶ τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καὶ νὰ μᾶς ἀνεβάσει εἰς τοὺς Οὐρανούς. Σηκώνεις τὸν Σταυρόν; ὅλο ὑπομονὴ θὰ εἶσαι, ὅλο ταπείνωσι, ὅλο χαρά… Τὴν θλῖψιν χαρὰν θὰ τὴν ἔχεις. Τὴν στενοχώριαν, τοὺς πόνους, τοὺς μόχθους, τὴν πεῖνα, τὴν δίψα, ὅλα χαρὰ καὶ ἀγαλλίασιν θὰ ἔχεις. Τὸ χαμόγελο δὲν θὰ λείπει ἀπὸ τὸ στόμα σου. Τὰ μάτια σου ὅλο χαρούμενα θὰ εἶναι. Τὰ πάντα θὰ σοῦ εἶναι εὐχάριστα, ἐπειδὴ σηκώνεις τὸν σταυρόν, τὸν ὁποῖον προσκυνεῖ σήμερα ὅλος ὁ κόσμος. Τέτοια δύναμη μᾶς δίνει ὁ Θεὸς καὶ μεῖς νὰ τὴν ἀποφεύγωμεν;"

Ἕνας προσκυνητὴς ρώτησε τὸν Ἅγιο Παΐσιο: "Γέροντα, πολλοὶ ἀνησυχοῦν, τὶ θὰ γίνει μὲ τὸ ἕνα θέμα, τὶ θὰ γίνει μὲ τὸ ἄλλο". Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου: "Κοίταξε νὰ δεῖς! Τώρα ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἤθελε νὰ μᾶς ἀφήσει, δὲν μπορεῖ. Νά, οἱ γονεῖς ὅταν φέρνουν ἕνα παιδάκι στὸν κόσμο, ὅσο ἀγωνίζονται νὰ τὸ μεγαλώσουν, τόσο περισσότερο τὸ ἀγαποῦν καὶ τὸ πονοῦν. Ἔτσι καὶ ὁ Θεός. Μᾳς ἔφερε στὸν κόσμο, ἀγωνίστηκε κατὰ κάποιον τρόπο, μᾶς μεγάλωσε, κουράστηκε νὰ μᾶς κάνει ὅ,τι μᾶς ἔκανε. Τώρα καὶ νὰ θέλει νὰ μᾶς ἀφήσει, δὲν μπορεῖ, γιατὶ μᾶς πονάει, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ἔχουμε λίγο φιλότιμο. Ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν μᾶς ἀφήνει, ἐμεῖς Τὸν ἀφήνουμε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ πνευματικά, δὲν δικαιοῦται τὴν θεία βοήθεια. Ὅταν, ὅμως, ζεῖ πνευματικὰ καὶ εἶναι κοντὰ στὸν Θεό, τὴν δικαιοῦται. Τότε, ἂν συμβεῖ κάτι καὶ πεθάνει, εἶναι ἕτοιμος γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, ὁπότε εἶναι κερδισμένος καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ στὴν ἄλλη".

Εὐλογημένοι Χριστιανοί!

Γιὰ ἐμᾶς τὰ ἀγαπημένα παιδιὰ τῆς Μητέρας μας Ἐκκλησίας ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἡ δόξα καὶ τὸ καύχημά μας.  Εὐφραίνεται καὶ ἀγάλλεται ἡ ψυχή μας ἀτενίζοντάς Τον ἀνυψούμενον καὶ ἐπάνω Του νὰ κεῖται τὸ ζωηφόρο καὶ πανάσπιλο Σῶμα τοῦ Λυτρωτῆ μας, αὐτὴ ἡ ἐσταυρωμένη ἀγάπη μας. Ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας ἂς ἀναφωνήσουμε: "Ὤ τρισμακάριστε Σταυρὲ καὶ πανσεβάσμιε, Σὲ προσκυνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ μεγαλύνομεν, ἀγαλλόμενοι τῇ θείᾳ σου ἀνυψώσει‧ ἀλλ’ ὡς τρόπαιον καὶ ὅπλον ἀπροσμάχητον, περιφρούρει τε καὶ σκέπε τοὺς σοὶ ψάλλοντας‧ χαῖρε ξύλον μακάριον".

Συνοδοιπόρος μας καὶ πάλι ὁ ποιητὴς Βερίτης τραγουδᾶ μὲ τὴν γλυκόφθογγη λύρα του:

Ὤ Πανάγαθε Χριστέ μας,

Βασιλιάς μας εἶσαι Σύ.

Σκύψε τώρα, εὐλόγησέ μας,

δός μας χάρη περισσή.

Δίδαξέ μας τὴν  ἀλήθεια,

μάθε μας τὴν ἀρετὴ

κι ἄναψέ μας μές στὰ στήθια

θεία φλόγα, Λυτρωτή!

Ἀμήν! Γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 38

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

«ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μή ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3, 16)

11 Σεπτεμβρίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· 13 καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. 14 καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, 15 ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 16 οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 17 οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ προέρχεται ἀπὸ τὸν περίφημο διάλογο ποὺ εἶχε κάποια νύχτα ὁ Κύριός μας μὲ τὸν Νικόδημο, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τότε ὀνομάσθηκε νυχτερινὸς μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας θὰ πρωτοστατήσουν στὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ Κυρίου.

Τὸ πρῶτο μέρος τῆς περικοπῆς συνδέει τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ μὲ ἕνα γεγονὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: τὴν ὕψωση τοῦ χάλκινου φιδιοῦ μέσῳ τοῦ ὁποίου σώζονταν οἱ Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὰ θανατηφόρα δαγκώματα τῶν φιδιῶν τῆς ἐρήμου. Ὅπως δηλαδὴ ἡ ὕψωση τοῦ χάλκινου φιδιοῦ στὴν ἔρημο παρεῖχε προστασία, ἔτσι καὶ ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ σώζει ἀπὸ τὴν θανατηφόρο ἁμαρτία καὶ δίνει στοὺς ἀνθρώπους τὴν δυνατότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Τὸ δεύτερο μέρος τῆς περικοπῆς μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, τὸν ὕψιστο σκοπὸ τῆς ἐλεύσεώς Του στὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κόσμο, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τοὺς ἀγαπᾶ μὲ μιὰ ἀγάπη ἀνέκφραστη‧ μιὰ ἀγάπη ποὺ ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ κατανοήσουμε πόσο μεγάλη εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη Του. Ὁ Θεὸς παραδίδει τὸν Υἱόν Του νὰ πάθει καὶ νὰ σταυρωθεῖ, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ νὰ συντρίψει τὸν θάνατο καὶ νὰ νικήσει τὴν ἁμαρτία. Διδάσκει ὁ Μ. Ἁθανάσιος: «Αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν καὶ αὐτὸ ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν διὰ σώματος, ἵνα ἡμεῖς τοῦ ἀοράτου Πατρὸς ἔννοιαν λάβωμεν, καὶ αὐτὸς ὑπέμεινεν τὴν παρ’ ἀνθρώπων ὕβριν, ἵνα ἡμεῖς ἀθανασίαν κληρονομήσωμεν».

Τὶ ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς; Ἡ πίστη στὸν Χριστό. Χωρὶς τὴν πίστη δυνατότητα σωτηρίας δὲν ὑπάρχει‧ πίστη μὲ ἐνάρετη ζωὴ καὶ καλὰ ἔργα. Ἀλλιῶς ἰσχύει αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «πολλοὶ γὰρ πίστιν ἔχοντες ἀκριβῆ, βίον δὲ διεφθαρμένον, ἀθλιώτεροι πάντων γεγόνασιν».

Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ τρανὴ ἀπόδειξη τῆς θείας ἀγάπης. «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰω. 15, 13), βεβαιώνει ὁ Κύριος τοὺς μαθητές Του. «Συνίστησιν δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός», γράφει ὁ θεῖος Παῦλος, «ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. 5, 8).

Στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας στηρίζονται ὅλες οἱ ἐλπίδες μας καὶ ἀπὸ αὐτὸν πηγάζουν ὅλες οἱ χαρές μας. «Ἐνέχυρον τῆς εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνίας καὶ σωτηρίας», θὰ τὸν ὀνομάσουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας μας. Χωρὶς τὸν Σταυρὸ δὲν ὑπάρχει Ἀνάσταση. Χωρὶς τὸν Σταυρὸ δὲν ὑπάρχει αἰώνια ζωή. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς. Εἶναι ἡ θύρα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ Παραδείσου. Ὑψώθηκε πάνω στὴν γῆ γιὰ νὰ ἀνυψώσει τὸν ἄνθρωπο στὸν οὐρανό. Καὶ αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο τοποθετοῦμε τὸν Σταυρὸ ἐπάνω στοὺς τάφους τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας. Ὁ Σταυρὸς πάνω στὰ μνήματα διακηρύσσει τὴν προσδοκία τῆς Ἀνάστασης καὶ ἐκφράζει τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ὅταν τὸν ἀσπαζόμαστε μὲ πίστη ἡ καρδιά μας γεμίζει ἀπὸ χαρά. Ὅλα τὰ μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας γίνονται μὲ τὸ σημεῖο καὶ τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ. Μὲ αὐτὸ μᾶς εὐλογοῦν οἱ ἱερεῖς μας. Αὐτὸν φέρουμε στὸ στῆθος μας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πολὺ συχνὰ θυμᾶται τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του μᾶς λέει: «ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ καυχῶμαι γιὰ τίποτε ἄλλο παρὰ γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου» (6, 14).

Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος μᾶς προτρέπει: «Κάνε τὸν σταυρό σου πρὶν ἀφήσεις τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ πές: ‘‘ἀποτάσσομαί σοι σατανᾶ καὶ τὴν πομπή σου καὶ τὴν λατρεία σου καὶ συντάσσομαί σοι Χριστέ’’. Ποτὲ μὴ βγεῖς ἀπὸ τὸ σπίτι σου χωρὶς αὐτὰ τὰ λόγια. Αὐτὸ θὰ εἶναι γιὰ σένα ὅπλο, ράβδος, πύργος ἀκαταμάχητος. Ἔτσι ὄχι μόνον ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ σὲ βλάψουν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ διάβολος».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: «Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μου εἶναι μερὶς τοῦ βίου μου, εἶναι μέρος τῆς ζωῆς μου. Δὲν μπορῶ νὰ ἀτενίσω τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἐὰν δὲν ἔχω διέλθει πρῶτα ἀπὸ δοκιμασία. Ὁ εὐσεβὴς ζεῖ κατὰ Θεὸν, τὸν Ὁποῖον ἀγαπᾶ ἐξ ὅλης ψυχῆς, καρδίας καὶ διανοίας, πολιτεύεται σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου, σηκώνει τὸν Σταυρό του καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀγωνισθεῖ. Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἀγωνισθοῦμε, τίποτα δὲν θὰ πετύχουμε. Σωζόμαστε μόνο μὲ τὴν συντριβὴ τῆς καρδιᾶς καὶ τὴν ἀληθινὴ ἐξομολόγηση».

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, ἑρμηνεύοντας τὰ λόγια ποὺ ἀπαγγέλλει ὁ ἱερέας κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ὅταν λέγει ‘‘τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν’’, μᾶς ἐξηγεῖ ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀνάμνησις. Πὼς μέσα στὴν Θ. Λειτουργία θὰ θυμόμαστε τὸν Κύριο. Τὶ θὰ θυμηθοῦμε περὶ αὐτοῦ; Μήπως ὅτι ἀνέστησε νεκροὺς ἢ ὅτι διέταξε ἀνέμους νὰ σωπάσουν ἢ τὰ θαύματα ποὺ Τὸν ἀποδεικνύουν Παντοδύναμο Θεό; Καθόλου! Ἀλλὰ θὰ θυμηθοῦμε τὸν Σταυρό, τὰ Πάθη, τὸν θάνατο. Πάνω σ’ αὐτὰ μᾶς διέταξε νὰ Τὸν θυμόμαστε».

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος διδάσκει: «Ὑπάρχει καὶ μία πνευματικὴ ὕψωση τοῦ Σταυροῦ ποὺ συντελεῖται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Πότε; Ὅταν κάποιος σταθερὰ ἀποφασίζει νὰ αὐτοσταυρωθεῖ, νεκρώνοντας τὰ πάθη του. Ὅποιος δὲν τὸ κάνει, δὲν εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός. Τὸ λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ‘‘Ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες τους’’ (Γαλ, 5, 24). Οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, ὑψώνουν μέσα τους αὐτὸν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν ὑψωμένο σὲ ὅλη τους τὴν ζωή. Ὁ καθένας ἂς ρωτήσει τὴν συνείδησή του καὶ ἂς πάρει τὴν ἀπάντησή του.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἡμεῖς ἔχομε πολλὰ νὰ ὑποφέρωμε διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν μας. Ἐὰν δὲν ἀγαπήσωμεν τὸν Χριστόν, δὲν θὰ Τὸν εὕρωμεν‧ καὶ ἐὰν δὲν Τὸν εὕρωμεν, δὲν θὰ Τὸν ἀπολαύσωμεν‧ καὶ πάλιν, ἐὰν δὲν κοπιάσωμεν καὶ δὲν μοχθήσωμεν, δὲν θὰ Τὸν εὕρωμεν. Μὴν ἀφήνετε νὰ σᾶς κυριεύσουν τὰ πάθη. Ἔχομεν νὰ πολεμήσωμεν μὲ τοὺς διαβόλους. Μὴν ἀφήνετε τὸν λογισμόν σας νὰ νομίζη ὅτι ἔχομεν νὰ νικήσωμεν ἐμεῖς. Ἐκεῖνος ποὺ ἀκολουθοῦμε, Ἐκεῖνος θὰ κάμη τὴν νίκην. Ἔπεσες κάτω, μὴ φοβᾶσαι, σοῦ λέγει. Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ! Ἄνθρωποι εἴμεθα καὶ θὰ πέσωμε καὶ θὰ πληγωθοῦμε. Ἔχομεν ὅμως φάρμακο ποὺ δὲν ἐξαλείφεται ποτέ».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐπισημαίνει: «Ὅλα μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι δυνατά. Ὅταν θὰ ἐνδυθεῖτε τὸν Χριστό, δὲν θὰ κάνετε καμμία προσπάθεια γιὰ τὴν ἀρετή. Ἐκεῖνος θὰ σᾶς τὴν δώσει. Σᾶς πιάνει φοβία καὶ ἀπογοήτευση; Στραφεῖτε στὸν Χριστό. Ἀγαπήστε Τον ἁπλά, ταπεινά, χωρὶς ἀπαίτηση καὶ θὰ σᾶς ἀπαλλάξει ὁ Ἴδιος. Νὰ στραφεῖτε πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ νὰ πεῖτε μὲ ταπείνωση καὶ ἐλπίδα σὰν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: ‘‘τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;’’ Θὰ κινηθεῖτε, λοιπόν, πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ Ἐκεῖνος ἀμέσως θὰ ἔλθει. Ἀμέσως θὰ ἐνεργήσει ἡ Χάρη Του. Ἔτσι νὰ ἀγωνίζεσθε στὴν πνευματικὴ ζωή, ἁπλά, ἁπαλά, χωρὶς βία. Ἡ ψυχὴ ἁγιάζεται μὲ τὴν μελέτη τῶν ἔργων τῶν Πατέρων, τὴν ψαλτική, τὴν εὐχή».

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς συμπληρώνει: «Ὁ ἄνθρωπος κατεδίκασε τὸν Θεὸ σὲ θάνατο καὶ ὁ Θεὸς κατεδίκασε τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀθανασία».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐπιλέγει: «Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀδιάφοροι γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ὅταν δὲν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ σκοπός μας ἐδῶ στὴν γῆ εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τότε μπαίνει στὴν ψυχή μας ἡ καλὴ ἀνησυχία. Πολὺ χαίρομαι ὅταν βλέπω ψυχὲς ποὺ προσέχουν καὶ ἀγωνίζονται. Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἔχουμε δίπλα μας. ἐκτὸς ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν πνευματικά, καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς Ἁγίους. Θάρρος, λοιπόν! Ὁ Χριστὸς εἶναι πολὺ δυνατός. Παντοδύναμος! Καὶ θὰ δώσει τὴν θεϊκή Του δύναμη νὰ συντρίψουμε τὰ κέρατα τοῦ πονηροῦ. Μᾶς παρακολουθεῖ συνέχεια ἀοράτως καὶ θὰ μᾶς ἐνισχύει ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἀγαθὴ προαίρεση καὶ κάνουμε τὸν μικρὸ κατὰ δύναμη ἀγῶνα μας. Ὅσο μποροῦμε νὰ ἀποφεύγουμε τὶς ἀφορμὲς τῆς ἁμαρτίας. Νὰ προσέχουμε τὶς αἰσθήσεις μας, γιατὶ ὅλα ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν. Ὑγεία πνευματικὴ ἴσον ἁγνοὶ λογισμοί, φωτισμένος νοῦς καὶ ἐξαγνισμένη καρδιὰ ποὺ φιλοξενεῖ συνέχεια τὸν Χριστό. Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι κατασκήνωση. Ἔχει ἡ ζωὴ καὶ λύπες. Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση προηγεῖται ἡ Σταύρωση. Τὰ χτυπήματα τῶν δοκιμασιῶν εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιατὶ αὐτὰ λαμπικάρουν τὴν ψυχή, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ροῦχα. Ὅσο τὰ τρίβουμε ὅταν τὰ πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Φιλότιμος ἀγώνας, λοιπόν, μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό».

Ἀδελφοί μου!

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὴν Ὕψωση τοῦ ὁποίου ἑτοιμαζόμαστε νὰ ἑορτάσουμε, εἶναι ἡ πιὸ τρανὴ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς. Ὁ Χριστός μας σταυρώθηκε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ ἐμᾶς. Πέθανε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ ζήσουμε ἐμεῖς. Μὲ τὴν ζωηφόρο Ἀνάστασή Του νὰ ζήσουμε αἰώνια κοντά Του. «Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον, ὁ δὲ ἀπιστῶν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται τὴν ζωήν» (Ἰω. 3, 36), μᾶς παραγγέλλει. Ὁ ποιητὴς Βερίτης ψάλλει:

«Ὅλοι ἐμπρὸς στὸν ἀγῶνα

ποὺ στὴν δόξα μᾶς φέρνει

κι ἀπὸ πάνω ὁ Χριστὸς

χίλιες χαρὲς μᾶς σπέρνει».

«Τὸν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα,

Καὶ τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν»

Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ 

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ  27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2022

Με την δύναμη του Τριαδικού Θεού εορτάσαμε την πανήγυρη του Αγίου Φανουρίου λαμβάνοντας όλα τα προληπτικά μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας του Covid 19.

       Τον Πανηγυρικό Εσπερινό την Παρασκευή 26 Αυγούστου 2022 τέλεσε ο  εφημέριος του Ναού π. Βασίλειος  Φιλιππάκης μαζί με τον π. Βασίλειο Μανάρα.     

      Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους ο κ. Ιωάννης Μάργαρης Διοικητής ΑΕΝ Μηχανικών Χίου, ο κ. Αιμιλιανός Ευαγγελινός πρ. Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χίου, ο κ. Παύλος Καλογεράκης Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Χίου, ο κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος Περιφερειακός Συμπαραστάτης του Πολίτη και πλήθος κόσμου προσήλθε για συμπροσευχή.

      Την   ημέρα  της εορτής του Αγ. Φανουρίου το Σάββατο 27 Αυγούστου 2022  εψάλλη  ο Ορθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία με  χριστιανική ευλάβεια. 

    Ολος ο κόσμος φανερά συγκινημένος και ευχαριστημένος προσευχήθηκε στην εικόνα του Αγίου η οποία είναι πολλή  θαυματουργή.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσε με ιεροπρέπεια και με ευλάβεια την Θεία Λειτουργία εις μνήμην του Αγίου Φανουρίου.

             Την Ιερά Πανήγυρη τίμησε με την παρουσία του ο πρ. Αντιπεριφερειάρχης Χίου κ. Παντελής Μπουγδάνος, ο ιατρός  κ. Δημήτριος Μάντικας Πρόεδρος Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου Χίου  και πολλοί ακόμη επώνυμοι και ανώνυμοι.

        Πλήθος κόσμου  όλη την διάρκεια της ημέρας  τόσο την παραμονή όσο και την ημέρα της εορτής  έως αργά το βράδυ  προσήλθε να προσκυνήσει την εικόνα του  Αγίου Φανουρίου.

Στο τέλος της εορτής ο εφημέριος,  όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ευχαρίστησε δημόσια όλους τους εργαζόμενους  ανιδιοτελώς και συνεργάτες του που τον βοηθούν στο ιερατικό  του έργο.

     Πολλές ημέρες  πρωτύτερα αρκετές γυναίκες από την ενορία μας  και όχι μόνο,  με πρόγραμμα και με προθυμία προσφέρθηκαν  όπως κάθε χρόνο άλλωστε να καθαρίσουν και να ευπρεπίσουν το παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου, πάντα με τις υποδείξεις του εφημέριου του  Ναού πατρός  Βασιλείου.

Όλα ήταν διοργανωμένα και προμελετημένα  εκ των προτέρων.  Η γαλανόλευκη σημαία και τα εορταστικά σημαιάκια στόλιζαν όλο το δρόμο.

       Η τροχαία πάντα στο πλευρό του πολίτη ρύθμιζε την κυκλοφορία του δρόμου  τόσο την παραμονή όσο και την ημέρα της εορτής όπως κάθε χρόνο. 

 Κατά τον Μεθεόρτιο Εσπερινό ο εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Συκούση π. Αργύριος Μυλωνάς και ο εφημέριος του Ναού μας π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσαν την Ιερά Παράκληση του Αγίου Φανουρίου με ευλάβεια και κατάνυξη, ενώ πλήθος κόσμου  προσέρχονταν μέχρι αργά το βράδυ για προσκύνημα.

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) 04 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 37

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΒ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου»

 (Ματθ. 19, 19)

4 Σεπτεμβρίου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεὸς. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν, τήρησον τὰς ἐντολάς. λέγει αὐτῷ· Ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνας νεανίσκος πλησιάζει τὸν Κύριο καὶ Τὸν ἐρωτᾶ: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τὶ νὰ κάνω γιὰ νὰ ἔχω ζωή αἰώνια; “Καὶ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: «Γιὰ νὰ εἰσέλθεις στὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ ζωή, νὰ τηρεῖς τὶς ἐντολές‧ αὐτὲς τὶς ὁποῖες ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ». Μία ἀπὸ αὐτὲς ἐντέλλεται: Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Μάλιστα, ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ, ὅτι ἡ τήρηση αὐτῆς τῆς ἐντολῆς συνδέεται μὲ τὴν εὐτυχία καὶ τὴν μακροβιότητα τοῦ ἀνθρώπου. «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἐξ. 20, 12).

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη γίνεται λόγος γιὰ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ προβλέπεται ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου γι’ αὐτοὺς ποὺ τὶς ἀθετοῦν. «ὃς τύπτει πατέρα αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ θανάτῳ θανατούσθω» (Ἐξ. 21, 15). Ὄχι μόνον γι’ αὐτοὺς ποὺ χτυποῦν τοὺς γονεῖς τους, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ τοὺς κακολογοῦν προβλέπεται ἡ θανατικὴ ποινή. «ὁ κακολογῶν τὸν πατέρα αὐτοῦ ἢ τὴν μητέρα αὐτοῦ τελευτήσει θανάτῳ» (Ἐξ. 21, 16).

Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μνημονεύει τὴν γιαγιὰ τοῦ Ἀποστόλου Τιμοθέου, Λωίδα καὶ τὴν μητέρα του Εὐνίκη (Β΄ Τιμ. 1, 3), στὶς ὁποῖες ὁ τελευταῖος ὀφείλει τὴν χριστιανική του ἀνατροφὴ καὶ χάρη στὶς ὁποῖες διδάχθηκε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει γιὰ τὴν γιαγιά του: «Μακρίναν λέγω τὴν περιβόητον, παρ’ ἧς ἐδιδάχθημεν τὰ τοῦ μακαριωτάτου Γρηγορίου ρήματα». Ἡ γιαγιὰ Μακρίνα μετέδωσε πνεῦμα ζωῆς στὰ ἐγγόνια της. Μετάγγισε τὴν ἐμπειρία ποὺ ἄντλησε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, ἐπίσκοπο Νεοκαισαρείας, τὸν θαυματουργό. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀείμνηστος θεολόγος καθηγητὴς Στυλιανὸς Παπαδόπουλος: «Ἡ διδαχὴ τῆς γερόντισσας Μακρίνας ἦταν κάτι σὰν πυξίδα, σὰν δείκτης ἀληθείας ποὺ συνήρπασε τὶς ψυχὲς τῶν ἐγγονιῶν της καὶ τὶς ἀφύπνισε».

Ἡ φροντίδα καὶ ἡ στοργὴ πρὸς τοὺς γέροντες γονεῖς εἶναι ἱερὸ καθῆκον ποὺ δὲν ἐπιβάλλεται καὶ ἀπαιτεῖται, ἀλλὰ πηγάζει αὐθόρμητα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν. Ἡ συνύπαρξη, συνοδοιπορία παππούδων, παιδιῶν καὶ ἐγγονῶν ἔχει πρωτίστως τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ ποικίλες ἄλλες ὠφέλειες.

Ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιὰ εἶναι φορεῖς τῆς θρησκευτικῆς, ἱστορικῆς καὶ πολιτιστικῆς μας παράδοσης. Αὐτοὶ σὰν πιστοὶ θεματοφύλακες διαθέτουν τὸν χρόνο, τὴν διάθεση καὶ τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ ἐγγόνια τους, γιατὶ γι’ αὐτοὺς εἶναι δυὸ φορὲς παιδιά τους. Θὰ τὰ διδάξουν τὴν Ἁγία Πίστη μας, θὰ τοὺς μιλήσουν γιὰ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Θὰ τὰ ὁδηγήσουν στὴν Ἐκκλησία. Θὰ κάνουν αὐτοὶ πρῶτοι τὸν σταυρὸ καὶ τὴν μετάνοιά τους μπροστὰ στὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ τὰ ἐγγονάκια τους σὰν ἄγραφες κασέτες, κατὰ τὸν Ἅγιο Παΐσιο, θὰ ἀντιγράψουν καὶ θὰ ἀποθηκεύσουν μέσα στὶς ἁγνὲς καρδιές τους αὐτὸ τὸ θεϊκὸ μπόλι. Καὶ νὰ ξεστρατίσουν αὔριο, πάλι θὰ γυρίσουν, γιατὶ εἶναι μπολιασμένα. Ἀφοῦ ἔχουν ἀκούσει ἀπὸ τοὺς στοργικοὺς γέροντες γιὰ τὶς ἀλήθειες καὶ τὶς ἅγιες ἀρετὲς τῆς πίστεώς μας, θὰ ἔχουν κτίσει μὲ γερὰ θεμέλια τὸ μελλοντικὸ τῆς ζωῆς τους ξεκίνημα. Ὁ παπποῦς καὶ ἠ γιαγιὰ θὰ τοὺς ἔχουν μιλήσει γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὴν πατρίδα, τὶς παραδόσεις τοῦ τόπου μας, γιὰ κάθε ὑψηλὸ καὶ ὡραῖο ἰδανικό. Καὶ ἀτενίζοντας τὸ ἀνηφορικὸ μονοπάτι τῆς βιοπάλης, θὰ θυμοῦνται μὲ εὐγνωμοσύνη τὰ ὡραῖα ἐκεῖνα «παραμύθια» ποὺ τοὺς ἔλεγαν ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιὰ μὲ τὰ ὑψηλὰ νοήματα γιὰ τὶς μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς.

Ἀδελφοί μου!

Ἂς ἀκούσουμε μὲ προσοχὴ τοὺς θείους Πατέρες μας:

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ὁ Θεὸς θέλει πάρα πολὺ νὰ τιμῶνται οἱ γονεῖς ἀπὸ τὰ τέκνα. Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἀναθέτει τὴν μητέρα Του στοὺς μαθητές Του, διδάσκοντάς μας, ὅτι μέχρι τὴν τελευταία πνοή μας πρέπει νὰ φροντίζουμε γιὰ τοὺς γονεῖς μας».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Τὰ παιδιὰ ἔχουν ἔμφυτη ἀγάπη γιὰ τοὺς γονεῖς τους, ἡ ὁποία πρέπει νὰ εἶναι συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ὑπαγορεύονται ὅλα γενικῶς τὰ καθήκοντα πρὸς τοὺς γονεῖς, δηλαδὴ σεβασμός, εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες, ὑποταγὴ μὲ ἀγάπη, ὑπακοή, εὐπείθεια καὶ φροντίδα μὲ ζῆλο γιὰ τὴν εὐτυχία τους».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἐγώ, τὸν καιρὸ ποὺ εἶχα τὸν μακαρίτη τὸν Γέροντά μου (ἐννοεῖ τὸν Ὅσιο Παχώμιο), ἔκαμνα ὑπακοή. Καὶ τέτοια ἀγάπη τοῦ εἶχα, ὥστε καὶ τώρα ἀκόμη, ὅταν τὸν δῶ στὸν ὕπνο μου, νομίζω ὅτι μοῦ χαρίζουν τὸν κόσμο. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη λύπη ἀπὸ τὸ νὰ στερεῖται κανεὶς τῆς ἀγάπης τοῦ πνευματικοῦ του πατρός. Καὶ δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχεις στοργὴ πατρική. Ρίχνει στὴν καρδιά σου δάκρυα χαρᾶς. Ἐὰν ἔχετε ἀγάπη καὶ ὑπακοὴ σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλό, δὲν θὰ χάσετε ποτὲ τὴν χαρὰ ποὺ θὰ αἰσθανθεῖτε, σὰν θὰ μὲ χάσετε. Αὐτὴν τὴν χαρὰ θὰ τὴν αἰσθανθεῖτε μετὰ ταῦτα, ὅπως τὴν αἰσθάνομαι κι ἐγὼ τώρα.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: «Ὁ καλὸς Θεὸς οἰκονόμησε ὥστε τὸ ἀνδρόγυνο νὰ συνδέεται μὲ τέτοιου εἴδους ἀγάπη, ποὺ νὰ ἐγκαταλείπουν ἀκόμα καὶ τοὺς γονεῖς τους, καὶ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα. Ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ ἀγάπη, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν δική τους οἰκογένεια. Ὁ σκοπὸς τῶν γονέων λήγει μετὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν. Νὰ εἶναι τόσο ἀγαπημένοι οἱ σύζυγοι, ὥστε ἀπὸ τὴν ἄφθονη ἀγάπη ποὺ θὰ ἔχουν, νὰ δίνουν καὶ στοὺς γονεῖς τους τὴν ὑπερχείλιση τῆς ἀγάπης τους καὶ ὅλο τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη τους. Ἡ ἀγάπη τους νὰ εἶναι ἀρχοντική, γιὰ νὰ φροντίζει ὁ ἕνας γιὰ τοὺς γονεῖς τοῦ ἄλλου, ὅσο μπορεῖ περισσότερο. Ὅταν ὁ σύζυγος σέβεται τοὺς γονεῖς του, αὐτὸ εἶναι τιμή του, ὅπως καὶ γιὰ τὴν νύφη τιμὴ εἶναι νὰ σέβεται καὶ νὰ τιμᾶ τὴν πεθερά της, γιατὶ γέννησε τὸν ἄνδρα της, τὸν μεγάλωσε καὶ τώρα μεγάλο τὸν χαίρεται αὐτή. Ὅλα αὐτὰ μιλοῦν ἀθόρυβα στὶς ψυχές τῶν παιδιῶν». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Πολλὰ ἀνδρόγυνα δυσανασχετοῦν γιὰ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν στὴν οἰκογένειά τους ἀπὸ τὶς ἰδιοτροπίες καὶ τὴν γκρίνια τῶν παππούδων ποὺ γηροκομοῦν. Δὲν θυμοῦνται ποὺ δὲν ἄφηναν τοὺς γονεῖς τους νὰ ἡσυχάσουν μὲ τὰ κλάματα καὶ τὰ καμώματά τους. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ συναντοῦν αὐτὲς τὶς δυσκολίες, γιὰ νὰ ξεπληρώσουν κάπως τὶς δικές τους ἀταξίες. Τώρα εἶναι ἡ σειρά τους νὰ συμπαρασταθοῦν καὶ νὰ φροντίσουν τοὺς γέρους γονεῖς τους μὲ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς θυσίες ποὺ ἔκαναν ἐκεῖνοι γι’ αὐτοὺς ὅταν ἦταν παιδιά. Ὅσοι δὲν νιώθουν αὐτὸ τὸ χρέος γιὰ τοὺς γονεῖς τους, θὰ κριθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ σὰν ἄδικοι καὶ ἀχάριστοι. Καὶ βλέπω ὅτι τὰ βάσανα ποὺ ἔχουν πολλοὶ κοσμικοὶ μερικὲς φορὲς ὀφείλονται καὶ στὸ ὅτι οἱ γονεῖς τους εἶναι πικραμένοι μαζί τους. Ἔχει μεγάλη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅποιος “κοιτάει” τοὺς γονεῖς του. Μοῦ εἶπε μιὰ μέρα ἕνας νεαρὸς οἰκογενειάρχης: ‘‘Γέροντα, στὸ σπίτι ποὺ θὰ κτίσω θὰ κάνω στὸν κάτω ὄροφο δυὸ διαμερισματάκια γιὰ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ πεθερικά μου. Πόσο μὲ συγκίνησε! Πόσες εὐχὲς τοῦ ἔδωσα!»

Εὐλογημένοι Χριστιανοί!

Οἱ γονεῖς μας μᾶς ἀνέθρεψαν μὲ τὸν κόπο τοῦ ἱδρώτα τους, μᾶς σπούδασαν, μᾶς πάντρεψαν, μᾶς ἔμαθαν νὰ πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία, μᾶς δίδαξαν τὶς ἀρετές. Ὅσο ψηλὰ κι ἂν φτάσαμε, ὅσες γνώσεις κι ἂν ἀποκτήσαμε, πάντα κάτι χρήσιμο ἔχει νὰ μᾶς προσφέρει ἡ πατρικὴ ἢ ἡ μητρικὴ συμβουλή. Τὸ χέρι τοῦ πατέρα καὶ τῆς μάνας στήριξαν κάποτε τὰ ἀσταθῆ μας βήματα. Τώρα, τὰ δικά μας σφριγηλὰ χέρια θὰ στηρίζουν τὰ δικά τους γεροντικὰ βήματα, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ χαροῦν τὸν ἥλιο. Ἕνα δῶρο στὴν γιορτή τους, ἕνα γλύκισμα ποὺ φτιάξαμε μὲ τὰ χέρια μας, λίγα λουλούδια, μιὰ βόλτα, λίγη ψυχαγωγία εἶναι μεγάλες χαρὲς γι’ αὐτούς.

Ἂς μὴν περιμένουμε τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου τους γιὰ νὰ τοὺς στείλουμε στεφάνια καὶ λουλούδια, ἐκπληρώνοντας ἕνα τυπικὸ καθῆκον γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου. Ἀκόμα κι ἂν δὲν μᾶς συμπεριφέρθηκαν σωστὰ κι ἂν μᾶς πλήγωσαν, αὐτὸ δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς σεβαστοῦμε καὶ νὰ τοὺς περιθάλψουμε.

Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Σιατίστης Παῦλος μέσα ἀπὸ τὴν μεγάλη του ἐξομολογητικὴ ἐμπειρία θὰ πεῖ: «Ἕνας γονιὸς μπορεῖ νὰ ἀντέξει πολλά. Μεγαλύτερη πίκρα καὶ μεγαλύτερος καημὸς δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸ πρόσωπό του. Παρόλο ποὺ μπαίνει στὴν διαδικασία νὰ δικαιολογήσει τὸ παιδί του καὶ νὰ βρεῖ ἄλλοθι, τὰ σωθικά του μέσα διαλύονται κάθε φορὰ ποὺ ἡ σκληράδα τοῦ παιδιοῦ του χαστουκίζει τὴν καρδιά του».

Ἀδελφοί μου!

Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀκοῦμε τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ τιμᾶμε καὶ νὰ σεβόμαστε τοὺς γονεῖς μας, ὅσο δύσκολο καὶ νὰ μᾶς φαίνεται. Μᾶς τὸ λέει καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία: «εὐχαὶ γονέων στηρίζουσι θεμέλια οἴκων». Μᾶς τὸ φωνάζει καὶ ἡ λαϊκὴ ρήση: «Εὐχὴ γονιοῦ ἀγόρασε καὶ στὸ βουνὸ ἀνέβα».

Ἂς ἔχουμε κληρονομιά μας τὴν εὐχή τους! ΑΜΗΝ!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου