28 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024
«ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ
ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ….»
Κυριακή των Βαΐων εσπέρας. Μυσταγωγία η αποψινή ακολουθία. Αναμμένα μόνο τα κεράκια και τα καντήλια με το λαδάκι, οι ψαλμωδίες χαμηλόφωνες και βαθειά η συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων όταν βλέπουν τον ιερέα να περιφέρει τον Νυμφίο εντός του Ναού.
Όλος ο κόσμος προσκύνησε τον νυμφίο με ευλάβεια και ταπείνωση προσευχόμενος ο καθένας ξεχωριστά.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.
«ΩΣΑΝΝΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ
Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ»
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ
σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ
ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου
βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Είναι η Κυριακή προ του Πάσχα, και ονομάζεται έτσι επειδή συνδέεται με την ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα, κατά την οποία ο λαός τον υποδέχθηκε με επευφημίες και με "βαΐα των φοινίκων".
Στην ενορία μας ο πάτερ Βασίλειος τέλεσε την Θεία Λειτουργία με κατάνυξη και μυσταγωγία ανάμεσα σε πλήθος κόσμου. Όλη η ενορία μας σχεδόν μεγάλοι και μικροί προσήλθαν στην εκκλησία μας αλλά και από άλλες ενορίες ήλθαν για να προσευχηθούν.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας οι πιστοί έλαβαν σταυρούς μεγάλους και μικρούς για ευλογία.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών να περάσομε.
Ἀριθμός 17
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
28 Ἀπριλίου 2024
«Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών̇ κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ̇
ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καί σῴζων αὐτός πραΰς, καί ἐπιβεβηκώς
ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον» (Ζαχ. 9, 9).
Διασαλπίζει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, σήμερα ὁ Προφήτης Ζαχαρίας «Χαρά μεγάλη νιῶσε, πόλη τῆς Σιών! Διακήρυξέ το, πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ! Νἄτος ὁ Βασιλιᾶς σου, ἔρχεται σέ ἐσένα̇ αὐτός πού εἶναι δίκαιος καί σώζει, πρᾶος καί καθισμένος ἐπάνω σέ ἕνα γαϊδουράκι, σέ ἕνα νεαρό πουλάρι». Κράζει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας: «ἴδετε φῶς μέγα, οἱ κατοικοῦντες σέ χώρα καί σκιά θανάτου, φῶς θά λάμψει σέ ἐσᾶς» (9, 2). Βοᾶ ὁ Προφήτης Σοφονίας: «Ἔχε θάρρος Σιών, ὁ Θεός σου γιά σένα εἶναι δυνατός καί σώσει σε». Καί ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ θά πεῖ στούς γιούς του: «Αὐτός θά εἶναι ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσμονή τῶν λαῶν̇ ὁ Μεσσίας» (Γεν. 49, 10).
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία στήν ἱερή ὑμνολογία της ψάλλει: «ὅταν εἰσῆλθες, Κύριε, εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν, καθήμενος ἐπάνω σέ πῶλο, ἔσπευδες νά ἔλθεις πρός τό Πάθος, γιά νά ἐκπληρώσεις τόν Νόμον καί τούς Προφῆτες, οἱ δέ παῖδες τῶν Ἑβραίων, τῆς Ἀναστάσεως τήν νίκη προμηνύοντες, Σέ προϋπαντοῦσαν μετά κλάδων καί βαΐων λέγοντες̇ Εὐλογημένος εἶσαι ὁ Σωτήρας μας, ἐλέησέ μας».
Ἀναφωνεῖ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἤδη φωτοβολοῦν πρίν τή μεγάλη ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τά χαρίσματα τῆς πνευματικῆς πανηγύρεως. Ἤδη οἱ καμπάνες τῆς φημισμένης ἑορτῆς σημαίνουν ἀπό πρίν. Ἤδη ὁ τετραήμερος Λάζαρος ἀφιερώνεται στόν Κύριο, ἀφοῦ δέχθηκε τήν ὑπόσχεση τῆς ἀναστάσεως ὅλου τοῦ κόσμου. Τέρπεται καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Βασιλιᾶς της ἔρχεται μέ δικαιοσύνη!» Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης γράφει: «Ζήτησε καί βρῆκε ὁ Ἰησοῦς ἕνα πουλαράκι καί κάθησε ἐπάνω σ’αὐτό» (12, 14). Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ὅτι: «ἔφεραν τήν ὄνον (μητέρα) καί τό πουλάρι (γέννημά της) καί, ἐπειδή δέν ἤξεραν σέ ποιό ἀπό τά δύο θά καθίσει ὁ διδάσκαλος, ἔβαλαν τά ἐξωτερικά τους ἐνδύματα ἐπάνω εἰς αὐτά καί ὁ Ἰησοῦς ἐκάθισεν ἐπάνω εἰς αὐτά πού εἶχαν τεθεῖ στό πουλάρι» (21, 7). Ὁ δέ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς σημειώνει «Καί τό ἔφεραν στόν Ἰησοῦ καί, ἀφοῦ ἔρριψαν ἐπάνω εἰς τό πουλάρι τά ἐξωτερικά τους ἐνδύματα, ἀνέβασαν πάνω σέ αὐτό τόν Ἰησοῦ» (19, 35). Καί οἱ τρεῖς Εὐαγγελιστές ταυτίζονται ἀπολύτως. Καί συνεχίζει ὁ χρυσός στή γλῶσσα καί στή καρδιά Ἐπίσκοπος: «Δέν φοροῦσε στέμμα κοσμικοῦ βασιλιᾶ, οὔτε εἶχε φορέσει κοσμικό μανδύα, δέν τόν συνόδευαν πλῆθος στρατιωτῶν, δέν ἦταν ἀνεβασμένος πάνω σέ βασιλικό ἅρμα στρωμένο μέ πορφύρα. Εἶχε καθίσει πάνω σέ ξένο μικρό πουλάρι, φέροντας μαζί Του μόνο τούς δώδεκα μαθητές Του. Γι’ αὐτό καί ὁ λαός δέν σκανδαλίσθηκε ἀπό τό ταπεινό πουλάρι, ἀλλά δυνάμωσε περισσότερο ἀπό τήν παρουσία τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Γι’ αὐτό, ὅταν τόν εἶδαν, ἐπηρεασμένοι ἀπό τά λόγια τῶν Προφητῶν, πῆραν τά βάγια τῶν φοινίκων καί ἔλεγαν: Γιατί δέν βγαίνουμε νά προϋπαντήσουμε τόν νοητό φοίνικα κρατῶντας τά βάγια τῶν φοινίκων; Καί ὁ Μέγας Βασίλειος σέ αὐτή τή ταπείνωση ἀναφέρεται λέγοντας: «Ἄς καθαρθοῦμε ἀπό τήν ὑπερηφάνεια γιά νά ὑψωθοῦμε, καί ἄς μιμούμαστε τόν Κύριο πού ἔφθασε στήν ἔσχατη ταπείνωση, κατεβαίνοντας ἀπό τόν οὐρανό. Γιατί, πραγματικά, ὅλη ἡ ζωή τοῦ Κυρίου μᾶς παιδαγωγεῖ καί μᾶς ὁδηγεῖ πρός τήν ταπεινοφροσύνη. Ἐνῶ ἦταν βρέφος Tόν ἔβαλαν στό σπήλαιο καί στή φάτνη. Ἐπέρασε τή ζωή Tου σέ σπήλαιο ξυλουργοῦ καί φτωχῆς μητέρας. Ὑποτάχθηκε στόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί δέχθηκε βάπτισμα ἀπό δοῦλο. Μπροστά στούς Ἀρχιερεῖς στεκόταν σέ στάση δικαζομένου. Φτυνόταν ἀπό τούς δούλους καί τούς τιποτένιους ὑπηρέτες. Παραδινόταν στόν θάνατο καί μάλιστα σέ θάνατο πού ἐθεωρεῖτο ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ πιό αἰσχρός καί ἀτιμωτικός...καί ὕστερα ἀπό τόση ταπεινοφροσύνη φανερώνει τή δόξα Του καί συνδοξάζει ὅλους ἐκείνους πού ἔμειναν μαζί Του ἄδοξοι». Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος μέ τή δική του διάσταση ἐξυμνεῖ τή σημερινή ἡμέρα: «Ἄς ἀποφεύγουμε τά κακά καί ἄς ἐπιτελοῦμε τά ἀγαθά ̇ Ποιά εἶναι αὐτά; ἡ ἐγκράτεια, ἡ νηστεία, ἡ σωφροσύνη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ μακροθυμία, ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωσις. Ἄς ἐπιτελοῦμε αὐτά γιά νά γίνουμε κοινωνοί ἐπαξίως τοῦ θυσιασθέντος γιά χάρη μας Κυρίου.
Εὐλογημένοι Χριστιανοί,
ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἰσέρχεται στήν ἁγία πόλη, βασιλιᾶς «δίκαιος καί σῴζων» (Ζαχ. 9, 9). Ἔρχεται ἐλευθερωτής καί εὐεργέτης, ἔρχεται «πραΰς» κομίζοντας τή ζωή καί τήν ἀνάσταση. Τόν ὑποδέχεται ἡ Ἐκκλησία Tου, ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, ἐρχόμενον πρός τό ἑκούσιον πάθος• Tόν ὑποδεχόμεθα καί ἐμεῖς, ὁ νέος Ἰσραήλ. Τί θά κρατήσουμε στά χέρια μας γιά νά Tόν ὑποδεχθοῦμε; Βαΐα γιά μᾶς τούς χριστιανούς εἶναι οἱ χριστιανικές ἀρετές. Οἱ ἐνάρετες πράξεις. Ὁ καθαρός βίος. Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζουν οἱ ὕμνοι τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Ὑποδεχόμαστε τόν Κύριο «κλάδους ἀρετῶν καί ἐμεῖς, ὅπως οἱ παῖδες». «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται...» θά ἀκούσουμε τό βράδυ. Καί τήν ἐξαγγελία αὐτή θά συνοδεύσει ἡ προτροπή ἑνός ἄλλου ὕμνου: «Δεῦτε, οὖν φιλέορτοι ὑπαντήσωμεν ᾄσμασι...». Οἱ χριστιανοί καλούμαστε νά προϋπαντήσουμε τόν Χριστό μέ τή δοξολογία τῆς καρδιᾶς καί τόν ὕμνο τῶν χειλέων μας. Γιά νά ζήσουμε τά πάθη τοῦ Χριστοῦ καί νά συνειδητοποιήσουμε τή σωτηριώδη σημασία τους ὀφείλουμε νά συμμετάσχουμε στήν προσευχή, μεταφέροντας νοερά τόν νοῦν μας σέ ἐκεῖνες τίς ἱερές στιγμές τῆς θυσίας Του. Ἄς τόν συντροφεύουμε μέ ἀφοσίωση. Ἔτσι μόνο θά γίνουμε κοινωνοί τῶν παθημάτων Του καί θά ὁδηγηθοῦμε λαμπροφόροι στή νίκη καί στήν χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Μαζί μας συμψάλλει καί ὁ Γ. Βερίτης:
«Εὐλογητή νἄν’ ἡ στιγμή
πού παίρνουν τέλος οἱ λυγμοί
καί κάτι ὀρθρίζει ἐντός μου,
κάτι ἀπ’τήν ἄρρητην αὐγή
π’ ἄστραψ’ ὁ τάφος σου στή γῆ,
Ἥλιε καί Φῶς τοῦ κόσμου». Ἀμήν!
Πηγή : Ιερά Μητρόπολη Χίου
Ἀριθμός 16
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ
21 Ἀπριλίου 2024
«ἐν τῇ ταπεινώσει αὐτοῦ ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη»
(Ἠσαΐου 53, 8).
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, 800
χρόνια πρό Χριστοῦ, ἀναφερόμενος στήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Θεανθρώπου,
ἀναφωνεῖ: Ὅταν πῆρε τήν μορφή τοῦ δούλου καί ὑπέβαλε τόν Ἑαυτό Του
ἐθελουσίως σέ ταπείνωση, Τοῦ ἀρνήθηκαν τήν δίκαιη κρίση καί Τοῦ
καταπάτησαν τό δίκαιό του.
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός
μιλάει προφητικά γιά τό Πάθος Του. Προετοιμάζει τούς μαθητές Του, γιά
τίς σκληρές ὧρες τών δραματικῶν γεγονότων, πού θά ἀκολουθήσουν. Προλέγει
τό ποτήριο τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου πού θά πιοῦν καί τό Βάπτισμα τῆς
θυσίας πού θά ὑποστοῦν. Ὅμως, οἱ μαθητές, ἀδιαφορώντας γιά τήν
καταλληλότητα τῆς στιγμῆς, ζητοῦν πρωτεῖα καί τιμές. Ἡ ἀπάντηση τοῦ
Χριστοῦ εἶναι σαφής καί κατηγορηματική, «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (δέν
ξέρετε τί ζητᾶτε). Πόσες φορές ὁ Χριστός ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια λόγια καί
σέ μᾶς σήμερα. Ἐπιδιώκουμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεῖα, δύναμη, χρῆμα,
δόξα καί ἐπιβολή στούς ἄλλους. Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι τά ζητᾶμε ἀπό
Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τά περιφρόνησε κάι μᾶς δίδαξε τή μηδαμηνότητά τους.
Τό
φυσικό αἴτημα γιά ἄνοδο καί πρωτιά ἔχει τίς ρίζες του στήν ἀρχή τῆς
δημιουργίας, τότε πού ὁ Θεός ἔδωσε τήν ἐντολή στούς ἀνθρώπους
«ἄρχετε...πάσης τῆς γῆς» (Γεν. Α΄, 28). Ἡ ἔμφυτη τάση τοῦ ἀνθρώπου νά
ἀνεβαίνει ψηλά καί νά προοδεύει στήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία καί σέ ὅλα
τά πεδία τῆς ζωῆς βελτιώνει τήν ποιότητά της καί προάγει τόν πολιτισμό.
Ἡ ἔμφυτη αὐτή, ὅμως, τάση διαστρέφεται ἀπό τόν ἐγωϊσμό σέ πάθος καί
ἁμαρτία. Εἶναι ἡ συνέπεια τῆς πτώσης τῶν πρωτοπλάστων, τότε πού τά
πράγματα ἀντιστράφηκαν. Ὁ ἐγωϊσμός παραβίασε τά ὅρια τῆς φύσης καί τῆς
ζωῆς. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι προσανατολισμένος στό Θεό γίνεται
ἀναπόφευκτα ἐγωκεντρικός καί φιλόδοξος.
Ὁ ἄπειρος Δημιουργός μας,
παρ’ὅλο τό ἀσύλληπτο μεγαλεῖο Του, εἶναι ταπεινός. «Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν
γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2,8). Ἐξ
ἄλλου, καί ὅλη Του ἡ ζωή ἦταν ἕνα παράδειγμα συνεχοῦς ταπείνωσης. Αὐτή
ζητοῦσε καί ἀπό τούς μαθητές Του, αὐτό τό μήνυμα στέλνει καί σέ μᾶς. Ὁ
Θεῖος Λυτρωτής μᾶς προτρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε τήν ψυχική ἀρρώστια τῆς
φιλοδοξίας μέ τήν θεραπευτική ἀγωγή τῆς ταπεινοφροσύνης. Στή πληγή τῆς
φιλαρχίας μᾶς ὑποδεικνύει τό φάρμακο τῆς διακονίας καί τῆς θυσίας. Γιά
νά γίνει, ὅμως, αὐτό χρειάζεται νά ὑπάρχει στήν καρδιά μας ἡ ἀγάπη καί ἡ
ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος ἀγαπᾶ πραγματικά, θυσιάζεται γιά τούς
ἄλλους. Καί ὅποιος ταπεινώνεται χάριν τῶν ἄλλων, αὐτός πράγματι καί θά
ἀνυψωθεῖ ̇ «ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται» (Λουκ. 18, 14). Ἡ ταπείνωση
γίνεται ἡ πηγή τῆς τελειότητας, ὁ μαγνήτης πού ἑλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ̇
«Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Ἰακ. 4, 6).
Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει: Νά ἐπιδιώκεις τήν ταπεινοφροσύνη, ὥστε νά τήν ἔχεις ἐρωτευθεῖ. Νά τήν ἀγαπήσεις καί αὐτή θά σέ δοξάσει. Ὁ Θεός θά σέ ὁμολογήσει ὡς πραγματικόν μαθητήν Του ἔμπροσθεν εἰς τούς ἀγγέλους καί θά σέ δοξάσει, ἐάν μιμηθεῖς εἰς τήν ταπεινοφροσύνην αὐτόν πού λέγει: «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἶμαι καί ταπεινός κατά τήν καρδίαν καί θά εὕρητε ἀνάπαυσιν εἰς τάς ψυχάς σας».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἄν δέν μπεῖ αὐτή πρώτη, σάν θεμέλιο τῆς ἠθικῆς οἰκοδομῆς, μύρια νά οἰκοδομήσεις πάνω στήν ὑψηλοφροσύνη, ἀκόμη καί ἐλεημοσύνη καί προσευχές καί νηστεῖες καί κάθε ἀρετή, τά πάντα ἄσκοπα καί μάταια θά οἰκοδομοῦνται. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: «Ἐάν θέλεις νά πιάσεις τό Θεό γιά νά σέ ἀκούσει ὅταν προσευχηθεῖς, γύρισε τό κουμπί στήν ταπείνωση, γιατί σ’ αὐτή τή συχνότητα πάντα ἐργάζεται ὁ Θεός καί ζήτησε ταπεινά τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία Του.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος συμπληρώνει: «Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ ἀσφάλεια ἐκείνων πού ἐλπίζουν εἰς τόν Θεόν».
Χριστιανοί μου,
ὁ Χριστός, γιά χάρη μας, ἔλαβε μορφή δούλου: «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών», (Φιλ. 2, 7). Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς ὑπηρετήσει. Νά ὑπηρετήσει τήν ἀδυναμία καί τήν πτωχεία μας. «Ἐγώ δέ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. 22, 27). Ἔδωσε τήν ζωή Του, θυσιάστηκε γιά τή δική μας σωτηρία. Ἔχουμε χρέος νά βαδίσουμε στά ἴχνη τοῦ Κυρίου μας. «Ὁ Χριστός ἔπαθε γιά χάρη σας», γράφει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, «καί σᾶς ἄφησε παράδειγμα γιά νά ἀκολουθήσετε τά ἴχνη Του» (Α΄ Πέτρου 2, 21). Ὁ δρόμος τοῦ ἀληθινοῦ μεγαλείου εἶναι ὁ δρομος τῆς θυσίας. Ὑψώνεται κανείς ὅταν ταπεινώνεται. Διακρίνεται ὄχι ὅταν διεκδικεῖ ἐν ὀνόματι τῆς φιλαυτίας καί τῆς φιλοδοξίας του, ἀλλά ὅταν προσφέρει στό ὄνομα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Πρωτεύει ὅταν μάθει νά ὑπηρετεῖ μέ αὐταπάρνηση καί ἀνιδιοτέλεια.
Ἀδελφοί μου,
ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ στολή τῆς Θεότητος κατά τούς Πατέρες. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τό κυρίαρχο μήνυμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σέ ἕνα τροπάριο τῆς Μεγάλης Τετάρτης διαβάζουμε «Ὅταν μυσταγωγοῦσες, Κύριε, τούς μαθητές, τούς δίδασκες λέγοντας: Φίλοι μου, προσέξτε μήπως κάποιος φόβος σᾶς χωρίσει ἀπό ἐμένα. Ἄν βλέπετε νά πάσχω, αὐτό τό κάνω γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Μή σκανδαλίζεστε λοιπόν, γιά μένα, γιατί δέν ἦλθα στόν κόσμο γιά νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω, καί νά θυσιάσω τή ζωή μου χάριν τοῦ κόσμου. Ἄν, λοιπόν, εἶστε φίλοι μου, νά μέ μιμεῖσθε. Ὅποιος θέλει νά εἶναι πρῶτος νά εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπό ὅλους σας. Ὁ ἀνώτερος νά εἶναι ὅπως ὁ ὑπηρέτης. Μείνατε κοντά μου, γιά νά φέρετε καρπό σταφυλιοῦ. Γιατί ἐγώ εἶμαι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος». Ἀμήν!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Ἀριθμός 15
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ
14 Ἀπριλίου 2024
«Νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρός τόν Kύριόν μου»
(Γεν. 18,27)
Μέ αὐτά τά φλογερά λόγια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ προσεύχεται στό Θεό γιά νά δείξει τό ἔλεός Του, καί νά μήν καταστρέψει τά Σόδομα καί τά Γόμορα. «Κύριε», τοῦ λέγει, «μήν ἀφήσεις νά χαθεῖ ὁ δίκαιος μαζί μέ τόν ἀσεβῆ» (Γεν.18, 23). Ἀλλά σ’ αὐτές τίς πόλεις, ὅπως γνωρίζουμε, δέν ὑπῆρχε κανένας δίκαιος.
Ἡ προσευχή φαίνεται νά εἶναι βαθιά ριζωμένη στίς ψυχές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀρχή, μετά τήν ἔξωση τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί ἔγινε ἀνάγκη τῆς ταλαίπωρης φύσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰσαάκ προσεύχεται καί εὐλογεῖ τό γιό του Ἰακώβ (Γεν.27, 27). Ὁ Μωϋσῆς προσεύχεται γιά νά δεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ (Ἐξ. 32, 12) καί γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ του (Ἐξ. 15, 1-19). Προσεύχεται ὁ Προφήτης Ἠλίας γιά νά δεῖ διά θαύματος καί νά πιστέψη ὁ λαός στόν Θεό (Βασ. Γ΄18, 37). Προσεύχεται ὁ Ἰώβ στίς δοκιμασίες του (Ἰώβ 10, 2-22). «Τήν ὥρα πού ἄρχισα νά σβύνω θυμήθηκα ἐσένα Κύριε», ἀναφωνεῖ ὁ Ἰωνᾶς στή κοιλιά τοῦ κοίτους (Ἰων. 2, 2-10). «Κύριε, τή φωνή σου ἄκουσα καί φοβήθηκα... Ζωογόνησε τό ἔργο σου μέσα στό χρόνο», κράζει ὁ Προφήτης Ἀββακούμ (Ἀββακ. 3). «Κύριε, μέ ὅλο τό ἔλεός σου ἄς ἀποστραφεῖ ὁ θυμός σου καί ἡ ὀργή σου», βοᾶ ὁ Προφήτης Δανιήλ (Δανιήλ. 9, 16) καί ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, διά τῶν ἱκετευτικῶν προσευχητικῶν ψαλμῶν του, ψάλλει: «Πρός σέ, Κύριε, κεκράξομαι καί πρός τόν Θεόν δεηθήσομαι» (ψαλμ. 29, 9).
Ἡ Καινή Διαθήκη, διά τοῦ στόματος τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λυτρωτοῦ μας, ἔρχεται νά συμπληρώσει τήν Παλαιά: «Προσεύχεσθε γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι σας μεταχειρίζονται ὑβριστικά καί περιφρονητικά καί σᾶς καταδιώκουν ἄδικα» (Ματθ. 5,44). Μέ τήν προτροπή Του ὁ Θεάνθρωπος «αἰτεῖτε, ζητεῖτε καί κρούετε» (Λουκ. 11, 2) τήν προσευχή ἐννοοῦσε. Προτιμᾶ τήν ἔρημο γιά τήν προσευχή Του (Λουκ. 4, 42), (Ματθ. 5, 44), καί «ἀφοῦ ἐγονάτισε, προσηύχετο» (Λουκ. 22, 41). Καί ἐντέλλεται πρός ἐμᾶς ὁ Κύριος καί Θεός μας: «ὅταν προσεύχεσαι δέν πρέπει νά εἶσαι ὅπως οἱ ὑποκριτές» (Ματθ. 6, 5). Ἄς θυμηθοῦμε τήν προσευχή τοῦ Φαρισαίου (Λουκ. 18, 10), τήν ὁποία κατέκρινε ὁ Κύριος, ἐνῶ, ἀντίθετα, ὁ Τελώνης πού ἔχει συνείδηση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐπιζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. «Εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖόν σου (στό ἰδιαίτερο δωμάτιό σου) καί κλεῖσε τήν θύρα καί κάμε τήν προσευχή σου»: «ὅταν προσεύχεσθε μήν βαταλογεῖτε ...γιατί ὁ Πατέρας σας γνωρίζει ἐκεῖνα πού ἔχετε ἀνάγκη», «ἔτσι νά προσεύχεσθε ἐσεῖς. Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς κ.λ.π.» (Ματθ. 6, 6-13). Καί συνεχίζει τίς προτροπές Του ὁ Λυτρωτής μας «Δέν ἔχει γραφεῖ ἀπό τό Προφήτη Ἠσαΐα (59, 7) ὅτι ὁ οἶκός μου θά ὀνομασθεῖ οἶκος προσευχῆς γιά ὅλα τά ἔθνη;». Στούς μαθητές Του ἔλεγε νά ἀγρυπνοῦν καί νά προσεύχονται (Μαρκ. 13, 33), καί ὁ Ἴδιος «ἦταν διανυκτερεύων στήν προσευχή πρός τόν Θεόν» (Λουκ. 6, 12).
Μετά τήν Ἀνάληψή Του ἡ προσευχή ἔγινε ἀχώριστος σύντροφος τῶν μαθητῶν Του, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Λουκᾶς: «παρέμειναν ἀκούραστοι καί καρτερικοί στήν προσευχή καί στή δέηση» (Πράξ. 1, 14). Ἡ Παναγία μας δέν εἶναι καρπός προσευχῆς τῶν ἀτέκνων γονέων της; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλλει: «Κάνετε γνωστά τά αἰτήματά σας πρός τόν Θεόν διά τῆς προσευχῆς καί τῆς δεήσεως» (Α΄ Φιλιπ. 4, 6). «Νά κάνετε δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους» (Α΄Τιμ. 2,1). Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σημειώνει «Νήψατε εἰς τάς προσευχάς» (Α΄ Πέτρ. 4, 7). Καί ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου θά μᾶς πεῖ: «καί ἀνέβη ἡ εὐωδία τῶν θυμιαμάτων μαζί μέ τίς προσευχές τῶν ἐπί γῆς πιστῶν ἀπό τήν χεῖρα τοῦ ἀγγέλου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (3, 4). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης γράφει: Εἶναι ἀνάγκη νά προσευχόμαστε, γιατί ἡ καρδιά μας πεθαίνει πνευματικά μέ τήν ἁμαρτία. Καί μόνο ἡ προσευχή πού συνδέεται μέ δάκρυα τήν ἀναζωογονεῖ. Ἄν δέν προσευχόμαστε κάθε μέρα θερμά, εὔκολα καί γρήγορα θά πεθάνουμε πνευματικά. Καί ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος θά ἐπιβεβαιώσει: Ἡ προσευχή θά φέρη τήν διόρθωσιν, τήν εἰρήνην, τόν ἁγιασμόν. Διά τῆς προσευχῆς θά ἔλθει ἡ Θεία Χάρις νά βοηθήση τήν ψυχήν, ἡ ὁποία κινδυνεύει ἀπό τάς αἰτίας τῶν παθῶν. Διότι τά πάθη εἶναι δύσκολο νά ἔβγουν. Καί ἄν ἔβγουν πρέπει νά αἱματωθοῦμε, διότι εἶναι σκληρά, εἶναι βατώδη καί ἀκανθώδη.
Χριστιανοί μου,
ἡ προσευχή θαρροποιεῖ καί ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο. Ἡ προσευχή κατορθώνει πολλά πράγματα, ἐφ’ ὅσον γίνεται ἀπό ἀγάπη καί μέ ταπεινό φρόνημα. Θά ἀναρωτηθεῖ κάποιος, ποιό εἶναι τό αἴτημα, ποιά εἶναι ἡ προσευχή πού χαρακτηρίζει ἕναν σωστό χριστιανό; Τήν ἀπάντηση θά τή δώσει ὁ ἴδιος ὁ ψαλμῳδός: «Κύριε...δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου» (Ψαλμ. 142, 10). Ἐκεῖνος, πού προσεύχεται χριστιανικά καί σωστά, ξέρει ὄχι μόνο νά μιλᾶ στό Θεό ἀλλά καί νά ἀκούει τή φωνή Του. Γιατί προσευχή σημαίνει πάνω ἀπ’ ὅλα νά θέσω τόν ἑαυτό μου στή διάθεση τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορέσει νά μοῦ πεῖ αὐτό πού θέλει. Ἡ γνησιότερη προσευχή εἶναι ἐκείνη πού ἐπαναλαμβάνει σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τά λόγια τοῦ Χριστοῦ τήν ὥρα τῆς ἀγωνίας στή Γεθσημανῆ: «Οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς Σύ» [ἄς μή γίνει τό δικό μου θέλημα, ἀλλά τό δικό Σου] (Ματθ. 26, 39).
Ἀδελφοί μου,
σάν ἄνθρωποι, πλασμένοι ἀπό σάρκα καί
πνεῦμα, ἔχουμε καί τίς ἀδυναμίες μας καί τίς ὑλικές μας ἀνάγκες. Δέν θά
μιλήσουμε, λοιπόν, στό στοργικό Πατέρα γι’ αὐτές; Δέν θά μοιραστοῦμε
μαζί Του ὅλα τά προβλήματα τῆς ζωῆς; Ἀσφαλῶς καί θά τό κάνουμε. Νά
προσέξουμε ὅμως. Ἄλλο εἶναι νά ποῦμε στό Θεό «Κύριε, δῶσέ μου μιά λύση,
ὅπως ἐσύ κρίνεις» καί ἄλλο «δῶσέ μου αὐτή τή λύση σύμφωνα μέ τή δική μου
ἐπιθυμία».
Ἡ γλυκόηχη προσευχή τοῦ Γ. Βερίτη ἰδιαίτερα θά μᾶς χαροποιήσει:
«Ἱκέτης στοῦ βωμοῦ Σου τίς βαθμίδες
πού θάψανε οἱ πανάχραντες ρανίδες,
τά πόδια τά ματόβρεχτα φιλῶ,
καί δέομαι καί θερμά παρακαλῶ,
νά μοῦ ἀναστήσεις τίς νεκρές ἐλπίδες». ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
H τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται στο μέσο της Μεγάλης Σαρακοστής. Μένουν ακόμη τρεις εβδομάδες για τον ερχομό της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου.
Η εκκλησία μας επιλέγει να τιμήσει τον σταυρό που είναι το σύμβολο του Χριστιανισμού καθώς ο Κύριος μας σταυρώθηκε και πέθανε πάνω στον σταυρό.
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μία προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό.
Εορτάστηκε και φέτος με την δύναμη του Θεού, στην Παναγία τη Λατομίτισσα, η μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης.
Ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με συγκίνηση, ευλάβεια και με σεμνή πομπή εντός του Ναού μετέφερε τον σταυρό καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου, ψέλνοντας με συγκίνηση το Απολυτίκιο: «Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..» θυμιάζοντας πέριξ του τετραποδίου σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με λουλούδια και δεντρολίβανα Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και τέλος αφού προσκύνησε έψαλλε με κατάνυξη «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν».
Με λίγα λόγια ο εφημέριος μας συγκινημένος όπως πάντα μας ανέφερε ότι η επιθυμία της πρεσβυτέρας του ήταν να έρχονται παιδιά στην εκκλησία μας, και να διακονούν μαζί με τον ιερέα.
Θυμήθηκε τα λόγια της αείμνηστης Κωνσταντίας και ευχαρίστησε το εκκλησίασμα για την προσέλευση που είχε σήμερα ο ναός μας με γονείς και πολλά παιδιά. Παρότρυνε τους γονείς να φέρνουν τα παιδιά τους στον ναό και μας ενημέρωσε ότι φέτος θα μας ανοίξει το Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο και σιγά –σιγά θα αρχίσουν οι δραστηριότητες που γίνονταν πριν από την πανδημία.
Ολοι οι πιστοί ασπάστηκαν τον Σταυρό και πήραν το δεντρολίβανο διακοσμημένο με βιόλες για ευλογία φεύγοντας από την εκκλησία το οποίο θα φυλάσσουν στο εικονοστάσι των σπιτιών τους, όπως τα άνθη του Επιταφίου.
