ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (28.05.2023)

Ἀριθμός 21
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
28 Μαΐου 2023

εἰσελεύσονται… λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς» (Πράξ. 20, 29)

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον͵ ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ΄ ἔσπευδε γὰρ εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτὸν εἶπεν αὐτοῖς΄ Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ͵ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους͵ ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ͵ ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου΄ καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε͵ μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ΄ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτως κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων͵ μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε΄ Μακάριόν ἐστιν μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπὼν, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ προφητικὸς αὐτὸς καὶ δυσοίωνος λόγος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀνήκει στὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Σύμφωνα μὲ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἐλέχθησαν ἀπὸ τὸν κορυφαῖο Ἀπόστολο στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, στὴν Μίλητο τῆς Μ. Ἀσίας. Προαισθανόμενος τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, τοῦ «καλοῦ ἀγῶνος», ἐθεώρησε χρέος του ἱερὸ νὰ τοὺς συγκεντρώσει καὶ νὰ τοὺς ἀπευθύνει τὶς ὕστατες συμβουλές του. Μαζὶ, ὅμως, μὲ αὐτές, μέσα στὴν συγκινητικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ πρώτου ἐκείνου Ἱερατικοῦ Συνεδρίου, τοὺς ἀπηύθυνε καὶ αὐτὴν τὴν δυσάρεστη προφητεία: «Ὅταν θὰ φύγω, θὰ ἔλθουν λύκοι ἄγριοι ἐναντίον τοῦ ποιμνίου, Προσοχή, λοιπόν, ὥστε νὰ εἶστε ἄγρυπνοι φρουροὶ καὶ τοῦ ἑαυτοῦ σας καὶ τοῦ ποιμνίου σας…»

Πράγματι, δὲν πέρασε πολὺς χρόνος ἀπὸ τὴν προφητεία αὐτή, καὶ ἐμφανίσθηκαν οἱ λύκοι οἱ βαρεῖς μὲ ἄγριες διαθέσεις νὰ ἀποδεκατίσουν τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ. Ἦσαν οἱ διάφοροι ψευδοδιδάσκαλοι ποὺ ἐκήρυτταν ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἐκήρυτταν διδασκαλίες, «ἐντάλματα ἀνθρώπων», «κενὴ φιλοσοφία» δικῆς τους ἐπινόησης, ποὺ ἀντέφασκαν μὲ τὰ διδάγματα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἔτσι, ἀναστάτωναν τὸν λαό, διαιροῦσαν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπομάκρυναν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τοὺς θανάτωναν πνευματικὰ πληγώνοντας τὶς ψυχές τους μὲ τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τους.

Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ θυμηθήκαμε σήμερα μὲ τὴν ἀνάγνωση τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς, γιατὶ αὐτὴν τὴν Κυριακὴ τιμᾶμε τὴν ἱερὴ μνήμη τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι – μνήμονες τῶν ἀποστολικῶν νουθεσιῶν – συγκρότησαν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς βαρεῖς λύκους τῆς αἱρέσεως τῶν Ἀρειανῶν. Ἐπικεφαλῆς τους ὁ περιβόητος Ἄρειος, πρεσβύτερος τῆς ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος, βλασφημώντας κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ἐκήρυττε ὅτι δὲν εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κτίσμα. Χρησιμοποιώντας τὴν ρητορική του δεινότητα καὶ κάποια εὐλογοφανῆ ἐπιχειρήματα, εἶχε παρασύρει πολλοὺς στὸν βυθὸ τῆς ἀπωλείας, βοηθούμενος μερικὲς φορὲς καὶ ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία‧ εἶχε κυριολεκτικὰ συνταράξει τὴν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ ζῆλο πύρινο ἐκινήθησαν ἐναντίον του οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, ὁ ὁποῖος μάλιστα καὶ ἐρράπισε τὸν Ἄρειο, καὶ ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ὁποῖος ἐπετέλεσε τὸ θαῦμα μέ τό κεραμίδι, πού διελύθη στὰ τρία συστατικά του: φωτιά, χῶμα καὶ νερὸ εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτὸ τὸ θαῦμα κατετρόπωσε τὸν Ἄρειο καὶ ἐνίσχυσε τὴν ὀρθὴ πίστη, πρὸς δόξαν τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Αὐτή, λοιπόν, ἡ Σύνοδος, ἡ συγκληθεῖσα ὑπὸ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, κατεδίκασε τὸν Ἄρειο καὶ συνέταξε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ πίστη μας δὲν ἀποτελεῖ σύλληψη καὶ ἀποδοχὴ κάποιων θεωρητικῶν δοξασιῶν καὶ ἰδεῶν καὶ οὔτε στηρίζεται σὲ φιλοσοφικοὺς συνειρμοὺς καὶ ἀναζητήσεις λογικές, ἀλλὰ εἶναι ἀποκάλυψη καὶ φανέρωση τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔχει μία οὐσία, κοινὴ ἐνέργεια καὶ τρία πρόσωπα ἢ ὑποστάσεις, δηλαδὴ τὸν ἀγέννητο Πατέρα, τὸν γεννητὸ Υἱὸ καὶ τὸ ἐκπορευτὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὡς τρόπο ὕπαρξής Του. Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, μᾶς λένε οἱ Πατέρες, εἶναι τελείως ἄγνωστη καὶ ἀμέθεκτη ἀπὸ κάθε κτιστὸ ὂν. Ὁ ἀμέθεκτος Θεὸς ἐπικοινωνεῖ μὲ τὴν κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του, ὅπως εἶναι ἡ δημιουργική, ἡ προνοητικὴ καὶ κάθε σωστικὴ ἐνέργειά Του, ἀποβλέποντας στὴν πνευματικὴ τελείωση τοῦ «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γεν. 1, 26) πλασθέντος ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γεύθηκε τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου, σωματικοῦ καὶ πνευματικοῦ. Ἔτσι, ἡ κορύφωση τῆς θείας ἀγάπης πραγματώνεται μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου, εὐδοκοῦντος τοῦ Πατρὸς καί συνεργοῦντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «τὸ τῆς εὐσεβείας μέγα μυστήριον» καὶ συνίσταται στὸ ὅτι ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμ. 3, 16)‧ «ἐνηνθρώπησε ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», διδάσκει ὁ Μ. Ἀθανάσιος. Αὐτὴ ἡ ἐνανθρώπηση δὲν ἔγινε τυχαῖα καὶ χωρὶς σκοπό, ἀλλὰ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴν αἰώνια Βασιλεία.

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες, ζώντας ἁγιοπνευματικὰ καὶ καθαρίζοντας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὰ πάθη, μίλησαν - ὡς θεόπτες καὶ ὄχι ὡς φιλόσοφοι - ὀρθὰ τὰ περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν προκλήθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Ἑπομένως, δόγμα καὶ ἦθος δὲν χωρίζονται ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔχει διατυπωθεῖ: «τὸ δόγμα εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς μυστικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ διατύπωση ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τῆς τριαδικῆς ἐμπειρίας». Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καθαρὰ στὰ θεωμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ «πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», οἱ θεῖοι Πατέρες, ἰδιαίτερα θὰ μᾶς διαφωτίσουν.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων εἶναι ἀπόλυτα σαφής: «Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ ἑξῆς δύο: τὴν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων καὶ τὰ καλὰ ἔργα».

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, σὲ ἐπιστολή του πρὸς τοὺς ἐπισκόπους τῆς Αἰγύπτου ἀναφέρει: «Κάθε αἵρεση ἔχει πατέρα τῆς φτιαχτῆς διδασκαλίας της τὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο. Καὶ ἐπειδὴ ντρέπεται νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ μισητὸ ὄνομά του, χρησιμοποιεῖ ὑποκριτικὰ τὸ καλὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ κάθε ὄνομα, καὶ τὶς λέξεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καὶ λέγει τὰ λόγια της ὄχι μὲ τὴν ἀληθινή τους σημασία. Ἔτσι, καλύπτοντας μὲ δόλο τὴν πλάνη της, γίνεται καὶ ἡ ἴδια ἡ αἵρεση ἀνθρωποκτόνος γι’ αὐτοὺς ποὺ πλανᾶ».

Ὁ Ἅγιος Κυπριανός, ἐπίσκοπος Καρχηδόνος, σημειώνει: «Ὅποιος θέλει νὰ πιστεύει σὲ ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, αὐτὸς θέτει τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ χάνει τὴν σωτηρία. Διότι ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία». Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοί μας ἔδειξαν τέτοια ἐμμονὴ στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν». Διότι δὲν ἀγωνίζονταν γιὰ τὴν δική τους γνώμη, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεου ποὺ σώζει ὅποιον τὴν ἀποδεχθεῖ.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀναφέρει τὸ ἑξῆς παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία: «Διηγεῖται ὁ θεῖος Εἰρηναῖος, ὅπως τὸ ἄκουσε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Πολύκαρπο, ὅτι ὑπάγοντας ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης σὲ ἕνα λουτρὸ στὴν Ἔφεσο μιὰ ἡμέρα γιὰ νὰ λουσθεῖ, ἄκουσε ὅτι μέσα ἦταν ὁ Κήρινθος ὁ αἱρεσιάρχης καὶ ἐλούετο. Ἀμέσως ἀναστατώθηκε ὁ τοῦ Κυρίου μαθητὴς καὶ «φεύγωμεν (ἔκραξε) μήποτε συμπέσῃ τὸ βαλανεῖον ἐπάνω μας‧ ἔνδον γὰρ ὁ Κήρινθος ὁ τῆς ἀληθείας ἐχθρός». Καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἐπιστήθιος μαθητὴς φοβήθηκε νὰ μὴ μολυνθεῖ ἀπὸ τὸν Κήρινθο, ἐπειδὴ θὰ συνέπιπτε στὸν ἴδιο χῶρο μαζί του. Αὐτὸς ὁ γνήσιος μαθητὴς τῆς ἀγάπης». Καὶ συμπεραίνει ὁ Ἅγιος: «Ἡ ἔξω ἀκοινωνησία διασώζει τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα‧ ἡ δὲ ἀποχὴ ἀπὸ τούτων (τῶν αἱρετικῶν) στρέφεται εἰς μόνα τὰ πνευματικά. Τὰ δὲ ἄλλα φιλανθρώπως καὶ ἐπιεικῶς μεταχειριζόμεθα, ἐν πάσῃ ἐλευθερίᾳ τὴν μετὰ τούτων συνδιατριβήν τε καὶ κοινωνίαν, φυλάττοντες πρὸς αὐτοὺς πάντα τὰ ἀνθρώπινα δίκαια καὶ καθήκοντα, ἀγαπῶντες αὐτούς. Ὁ διάλογος πρέπει νὰ ἔχει ἔνα σκοπό: νὰ βοηθήσει τὴν ἑτερόδοξη ἢ σχισματικὴ «ἐκκλησία» νὰ καταλάβει τὸ λάθος της. Γιατὶ μόνο τότε μπορεῖ, ὑπάρχει πιθανότητα νὰ ἐπανέλθει στὴν σωτηρία».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ὁ νοῦς λοιπὸν εἶναι ὁ διοικητὴς ὅλων τῶν μελῶν τοῦ ἀνθρώπου. Ἔρχεται βέβαια τὸ καλὸν εἰς τὴν ἐνθύμησιν, φωτίζει ὁ Θεὸς τὸν νοῦν καὶ σκέπτεται, ἀλλὰ ὅταν εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ πάθη. Ἐὰν, ὅμως, εἶναι αἰχμαλωτισμένος, ὁ ἄνθρωπος γίνεται παράφρων. Τὸ πᾶν εἶναι νὰ μὴν ἔχωμεν τὴν ὑπερηφάνειαν. Τότε ἀπουσιάζει ὁ Χριστός. Ὅπου εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, γαλήνη δὲν ὑπάρχει, ἀρετὴ δὲν ὑπάρχει».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἔφευγε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὁ,τιδήποτε κι ἂν συνέβαινε, καὶ συμβούλευε μερικοὺς κληρικοὺς ποὺ εἶχαν διαφορὲς μὲ τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία, νὰ κάνουν τὸ πᾶν γιὰ νὰ γεφυρώσουν τὴν διαφορὰ καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία. Ἔλεγε μάλιστα: «Προτιμῶ νὰ πλανῶμαι μέσα στὴν Ἐκκλησία, παρὰ νὰ φύγω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Δὲν θά ἤθελα νὰ σωθῶ μόνος μου, δίχως τὴν Ἐκκλησία, καὶ δὲν θὰ ἐγκατέλειπα ποτὲ τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ ἔπαθε κάποια ρωγμή». Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἁγίου ἀναφέρονται σὲ πλάνη ἰάσιμη καὶ ὄχι σὲ αἵρεση.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὑπογραμμίζει: «Ἦρθαν καὶ σὲ μένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: "ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστὸ νὰ κάνουμε μιὰ θρησκεία’’. Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό; Ἔγινε τόσος ἀγώνας γιὰ νὰ λαμπικάρει τὸ δόγμα. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρέσεις… Σήμερα λένε: ὄχι μόνο μὲ αἱρέσεις, ἀλλὰ καὶ μὲ βουδιστὲς καὶ δαιμονολάτρες νὰ συμπροσευχηθοῦμε… Τὴν Ὀρθοδοξία μας τὴν ὀφείλουμε στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας».

Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνα σημειώνει: «Στὴν Χίο τὸ 1821, ὅταν ὁ Τοῦρκος κυρίευσε τὸ νησί -τὰ χρόνια μαῦρα καὶ δύσκολα – εἴκοσι χιλιάδες κάτοικοι τοῦ νησιοῦ, οἱ περισσότεροι νέοι, βρίσκονται στὸ λιμάνι γιὰ σφαγή. Τοὺς λένε: Πατήστε τὸν Σταυρὸ καὶ σᾶς χαρίζεται ἡ ζωή. Καὶ μὲ ἕνα στόμα, ὅλοι μαζὶ φώναξαν: Ζήτω ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ! Ἔκαναν τὸν σταυρό τους καὶ σφαγιάσθηκαν ὅλοι. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁγία καὶ ἀμώμητη πίστη μας!»
Χριστιανοί μου!

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, αὐτοὶ οἱ «πολύφωτοι ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος», ἀποτελοῦν ἀληθινὰ αὐθεντικὰ πρότυπα γιὰ κάθε πιστὸ ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ θέλει νὰ συνδέσει ἐλεύθερα τὸν ἑαυτό του μὲ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν τέλειο Θεὸ καὶ τὸν τέλειο ἄνθρωπο, τὸν μόνο Σωτήρα καὶ Λυτρωτῆ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἰδιαιτέρως, στὶς μέρες μας, μὲ τὴν πληθώρα τῶν αἱρέσεων, τῶν πάσης φύσεως «σωτήρων», ἀλλὰ καὶ τὴν λιγώτερο ἢ περισσότερο ἐκκοσμικευμένη ζωή μας, ἡ ἐμπειρία τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τοῦ ὀρθοῦ βίου τῶν Ἁγίων Πατέρων ἂς κινεῖ καὶ τὸ δικό μας φιλότιμο, προκειμένου νὰ ἀγωνιζώμεθα γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἀνακαίνισή μας, ἐργαζόμενοι τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Φιλανθρώπου Κυρίου μας παντοῦ καὶ πάντοτε, φωτιζόμενοι ἀδιαλείπτως ἀπὸ τὸ πασχάλιο φῶς τῆς θείας Ἀναστάσεώς Του.

Ἀδελφοί μου!

Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ νὰ ἀγαπᾶμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἂν κάτι ἀποστρεφόμαστε εἶναι οἱ αἱρέσεις ποὺ ὑποστηρίζουν οἱ ὅποιοι αἱρετικοὶ καὶ μὲ πεῖσμα προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν. Πρέπει νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν πλάνη τους καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ τοὺς φωτίσει ὁ Θεὸς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ὀρθὴ πίστη. Αὐτὸ εὔχεται ἡ γεμάτη ὑπομονὴ φιλόστοργη Μητέρα μας, ἡ Ἐκκλησία στὶς εὐχὲς τῆς Θ. Λειτουργίας: «τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Ἐκκλησίᾳ». «Τὰς τῶν αἱρέσεων ἐπαναστάσεις ταχέως κατάλυσον τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Συνοδοιπόρος μας ὁ φλογερὸς ποιητὴς Γ. Βερίτης:

«Κλεῖστε πιὰ τ’ αὐτὶ στ’ ἀπατηλὰ
κι ἄπιστα τραγούδια τῶν Σειρήνων…
Πᾶμε στῶν ὑδάτων τὶς πηγὲς
ποὺ τὴν ὕπαρξή μας θὰ δροσίσουν.
Πᾶμε πρὸς τὶς πάμφωτες αὐγὲς
π’ ἀστραπὲς τὸν νοῦ μας θὰ γεμίσουν.
Πάλι πρὸς τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ!
Τοῦτο ἂς γίνει τώρα σύνθημά μας» Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

---

 

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

 

 

 

Την Κυριακή 21 Μαΐου 2023  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρέπειας και λαμπρότητας ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

   

     Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. του Σαββάτου  20  Μαΐου 2023, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή της Κυριακής.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την Ιεράν πανήγυριν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (14.05.2023)

Ἀριθμός 19
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
14 Μαΐου 2023

«χρηματίσαι πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς» (Πραξ. 11, 26)

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας͵ μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι͵ οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν καὶ πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς͵ εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ΄ αὐτῶν͵ πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς οὔσης ἐν Ἱεροσολύμοις περὶ αὐτῶν͵ καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας· ὃς παραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῇ καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ͵ ὅτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης πνεύματος ἁγίου καὶ πίστεως΄ καὶ προσετέθη ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ. Ἐξῆλθεν δὲ εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον͵ καὶ εὑρὼν ἤγαγεν αὐτὸν εἰς Ἀντιόχειαν. Ἐγένετο δὲ αὐτοὺς ἐνιαυτὸν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν͵ χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς. Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν· ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἂγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦ πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ΄ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὃστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. Τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς· ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀνάμεσα στὶς τόσο πολύτιμες εἰδήσεις γιὰ τὴν ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ποὺ μᾶς μετέφερε τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι καὶ ἐκείνη ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ ὄνομα «Χριστιανός». Μᾶς λέγει δηλαδὴ ὁ ἱερὸς συγγραφέας τῶν Πράξεων, ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅτι πρώτη φορὰ στὴν Ἀντιόχεια οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων ὀνομάσθηκαν Χριστιανοί. Αὐτοὺς τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὅσοι δὲν τοὺς ἀποδέχονταν, τοὺς ἀποκαλοῦσαν χλευαστικὰ Ναζωραίους ἢ Γαλιλαίους καὶ τοὺς θεωροῦσαν αἵρεση ἢ παρακλάδι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Ὅσοι πάλι, μὲ συμπάθεια ἢ καὶ θαυμασμὸ, παρατηροῦσαν τὴν πρωτόγνωρη ζωή τους, τοὺς χαρακτήριζαν «μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ».
Κυρίως, ὅσοι εἶχαν πιστεύσει στὸν Χριστὸ ὀνομάζονταν «μαθηταὶ» ἢ «ἅγιοι», διότι τίποτε δὲν ἔλεγαν, τίποτε δὲν ἀποφάσιζαν, τίποτα δὲν ἐπιχειροῦσαν νὰ κάμουν, χωρὶς νὰ ζητήσουν τὴν ἄδεια, τὴν γνώμη τοῦ Διδασκάλου τους. Τόσο στενὰ ἦσαν συνδεδεμένοι μὲ τὸν Χριστό. Αὐτοὶ οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, οἱ ὑπάκουοι καὶ πειθαρχικοὶ σὰν μικροὶ μαθητές, θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπαναλάβουν τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Ἐπίσης, ὀνομάζονταν καὶ «ἅγιοι» οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, διότι μέρα-νύχτα ἀγωνίζονταν νὰ μείνουν καθαροὶ ἀπὸ τὸ φρόνημα καὶ τὴν τακτικὴ τοῦ κόσμου, διότι προσπαθοῦσαν νὰ ἐπιδείξουν ἀγγελικὴ πολιτεία ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀλλὰ καὶ ἄλλα ἐπίθετα καὶ χαρακτηρισμοὺς εἶχαν τὰ πρῶτα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸν καιρὸ, ὅμως, ὅλα ξεχάστηκαν καὶ ἔμεινε μόνο αὐτὸ τὸ ἐπίθετο ποὺ τοὺς ἔδωσαν στὴν ξακουστὴ τότε Ἀντιόχεια, πιθανότατα Ἕλληνες εἰδωλολάτρες. Ἀπὸ τότε ὅσοι ἐπίστευαν στὰ διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου ὀνομάζονταν «Χριστιανοί», διότι τὸ ἐπίθετο αὐτὸ περιέκλειε πλήρη τὴν σημασία τοῦ μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ.

«Χριστιανὸς» σημαίνει ὅτι βρίσκομαι σὲ στενὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό, ὅπως τὸ σῶμα μὲ τὴν ψυχὴ ἢ τὸ κεφάλι μὲ τὰ λοιπὰ μέλη τοῦ σώματος. Τὸ ὄνομα Χριστιανὸς σημαίνει ἀπαραιτήτως σχέση κοινωνίας ὅλων ἐκείνων ποὺ διεφύλαξαν ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη τὴν πίστη στὴν ἐν Χριστῷ Ἀποκάλυψη. Δὲν εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ φέρει τὸ ὄνομα Χριστιανός, ὅταν δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι Χριστὸς καὶ Ἐκκλησία ἀποτελοῦν ἑνότητα ἀδιάσπαστη καὶ ἀσύγχυτη, ἀφοῦ, κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο, ἡ Ἐκκλησία εἶναι «γένος ἕν, Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων».

Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος, ὅποιος βαπτίζεται καὶ γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας, μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μαζί Του καὶ νὰ γίνει θεοειδής. «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. 3, 27). Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀφθαρσίας ποὺ ζωογονεῖ μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὅλους τοὺς πνευματικὰ νεκρούς.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν λέγει πὼς ὁ «Χριστός ἐστι καὶ ποθεινότατος ὑπὲρ ἅπαντα κόσμον». Ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴν φύση του, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο στὸν κόσμο ποθεῖ τὸν Κύριο. Ὅσοι φέρουν τὸ ὄνομα Χριστιανὸς δὲν εἶναι ὀπαδοὶ κάποιου φιλοσόφου ἢ κοινωνικοῦ μεταρρυθμιστῆ, ἀλλὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστό. Ὁ πιστὸς Χριστιανὸς φαίνεται ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς του. Αὐτοὶ ποὺ ζοῦν μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι πραγματικοὶ Χριστιανοί. Ἡ ὅλη παρουσία τοῦ Χριστιανοῦ προδίδει τὴν πίστη του: «πανταχόθεν εἶναι γνώριμον, ἀπὸ τοῦ βαδίσματος, ἀπὸ τοῦ βλέμματος, ἀπὸ τοῦ σχήματος, ἀπὸ τῆς φωνῆς», τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐνανθρώπησε καὶ ἔπαθε, ὥστε ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν μιμοῦνται νὰ λάβουν ὄχι μόνον ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ νὰ γίνουν καὶ κοινωνοὶ τῆς Θεότητός Του, νὰ ὑποστοῦν τὴν καλὴ ἀλλοίωση. Ὁ Χριστὸς ἵδρυσε μία μόνο Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4, 5). Ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ἀκόμα καὶ οἱ μισόχριστοι Χιλιαστές, χρησιμοποιοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστιανισμὸς στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία ταυτίζεται μὲ τὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Χριστιανισμὸς καὶ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἴδιο. Ὁ Χριστὸς εἰρήνευσε τοὺς ἀνθρώπους. «Αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. 2, 14), γράφει ὁ θεῖος Παῦλος. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ γίνονται πόλεμοι καὶ νὰ ὑπάρχουν φοβερὰ σχίσματα στὸ ὄνομα Ἐκείνου ποὺ ἔφερε τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο.

Τὸ ὄνομα Χριστιανὸς γίνεται ἀρκετὲς φορὲς ἀντικείμενο ἀρνητικῶν σχολίων. Βεβαίως, ὁ Χριστιανὸς ποὺ ὀνειδίζεται «ἕνεκεν ἐμοῦ», λέγει ὁ Κύριος (Ματθ. 5, 11), εἶναι μακαριστός. Στὶς μέρες μας ἡ κοινωνία ἀποχριστιανοποιεῖται. Φοβερὰ ἁμαρτήματα νομιμοποιοῦνται, τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου προηγεῖται τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. «ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» (Ματθ. 5,13). Ἐὰν οἱ Χριστιανοὶ χάσουν τὴν πνευματική τους δύναμη, τότε ὁ κόσμος ἀντὶ νὰ προοδεύει, θὰ καταπίπτει συνεχῶς.

Πολύτιμος συνοδοιπόρος μας ἡ σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Στὴν πρὸς Διόγνητον ἐπιστολὴ ὑπάρχει ἕνας ὁρισμὸς γιὰ τοὺς Χριστιανούς: «Κατοικοῦν στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους, ἀλλὰ ὡς πάροικοι. Μετέχουν σὲ ὅλα τὰ πράγματα ὡς πολίτες καὶ ὑπομένουν τὰ πάντα ὡς ξένοι. Ἔχουν σάρκα, ἀλλὰ δὲν ζοῦν σαρκικά. Πείθονται στοὺς ὁρισμένους νόμους τοῦ κράτους, ἀλλὰ μὲ τὴν ζωή τους νικοῦν τοὺς νόμους. Ἀγαποῦν ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλους καταδιώκονται, ἀγνοοῦνται καὶ κατακρίνονται. Πεθαίνουν κατὰ κόσμον καὶ ζωογονοῦνται ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι πτωχοὶ καὶ πολλοὺς πλουτίζουν».

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος τονίζει: «Χριστιανὸς σημαίνει μικρὸς Χριστὸς καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος. Ἄρα, ὁ Χριστιανὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Σταυροῦ. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάρμοστο καὶ ξένο στὸν Χριστιανὸ νὰ ἀναζητᾶ τὶς εὐκολίες καὶ τὴν ἀνάπαυση. Ὁ Κύριός σου σταυρώθηκε στὸν Σταυρό, κι ἐσὺ ἐπιζητεῖς τὴν ἄνεση; Ἂν ἀγαπᾶς τὸν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωσε τὸν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἂν δὲν σὲ σταυρώνει κανείς. Καὶ Σταυρὸς εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καὶ τῆς ζήλιας σου. Σταυρώνεις τὸ «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νὰ ἱκανοποιήσεις τὶς κακὲς ἐπιθυμίες σου. Κρεμᾶς τὸν ἑαυτό σου στὸν Σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τὸν Θεὸ νὰ κατευθύνει τὴν ζωή σου χωρὶς τὶς δικές σου λογικὲς παρεμβάσεις. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὶς ἡδονὲς τῆς παρούσης ζωῆς, εἶναι ἐχθρὸς τοῦ Σταυροῦ, αὐτοῦ του Σταυροῦ ποὺ ὁ Χριστιανὸς ἀγαπᾶ καὶ σηκώνει μὲ ὑπομονὴ γιὰ χάρη τοῦ ἐσταυρωμένου του Κυρίου».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: «Οὐδεὶς ἀδοκίμαστος εὐδόκιμος, οὐδεὶς ἀδοκίμαστος ὑψοῦται ὕπερθεν τοῦ γεώδους ἐπιπέδου. Οἱ δοκιμασίες προάγουν εἰς τὴν τελειότητα. Ὁ Χριστιανὸς ὁ ὁποῖος δὲν δοκιμάζεται, δὲν μπορεῖ νὰ τελειοποιηθεῖ καὶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶναι ἀδόκιμος, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει εὐδόκιμος, Δὲν μπορεῖ δηλαδὴ νὰ ἀνέλθει σὲ πνευματικὰ ὕψη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διέλθει τὸ σκληρὸ καὶ ἐπώδυνο καμίνι τῶν δοκιμασιῶν, οἱ ὁποῖες παιδεύουν πρὸς τὴν φιλοσοφία κα τὴν ὑπομονή. Γιατὶ ἡ ὑπομονὴ εἶναι ἀδελφὴ τῆς φιλοσοφίας. Σοφὸς γίνεται αὐτὸς ποὺ διέρχεται αὐτὸ τὸ καμίνι τῶν δοκιμασιῶν. Αὐτὲς μᾶς ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία. Ἡ δοκιμασία ἀπαιτεῖται διὰ τὴν ἀτέλειαν τοῦ Χριστιανοῦ πρὸς τελείωση αὐτοῦ. Δὲν ἔχουμε Θεὸ αὐστηρό, τιμωρό, ἀλλὰ εὔσπλαγχνο, ὁ Ὁποῖος ἀγαπᾶ τὸ πλάσμα Του καὶ δὲν τὸ ἀφήνει στερημένο δοκιμασιῶν, διότι ὅποιος στερεῖται δοκιμασιῶν, στερεῖται τὴν αἰωνιότητα. Αὐτὲς ὠφελοῦν καὶ τελειοποιοῦν τὸν Χριστιανό. Ὁ χριστιανός θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ξένος πρὸς τὸν γογγυσμό, διότι αὐτὸς εἶναι ἕνα καρφί κατὰ τοῦ Κυρίου ποὺ παραχώρησε τὴν δοκιμασία».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος νουθετεῖ τὶς ἱερὲς μονάστριες: «Ἐὰν ἐδῶ ἔχης θλῖψιν, ἐκεῖ θὰ ἔχης χαράν‧ ἐδῶ ἐὰν τιμωρῆσαι, ἐκεῖ θὰ ἔχης ἀνάπαυσιν‧ ἐδῶ ἐὰν ἀγωνισθῆς, ἐκεῖ θὰ λάβης τὰ στέφανα‧ ἐὰν ἐδῶ ὀνειδισθῆς, ἐὰν σὲ προσβάλλουν, ἐὰν σὲ συκοφαντοῦν, ἐκεῖ θὰ σὲ ἐπαινοῦν καὶ θὰ σὲ ἐγκωμιάζουν. Ξεύρετε ποῦ εἶναι ὁ θρόνος μας; Στὸν Γολγοθᾶ ἐπάνω, ἐκεῖ θὰ ἀνεβοῦμε. Οἱ ἀγωνισταί, οἱ ὑπομονετικοί, οἱ ταπεινοί, οἱ μακρόθυμοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἐργάζονται τὰς ἀρετάς, ἐκεῖνοι θὰ πᾶνε εἰς τὸν Παράδεισον. Δὲν εἶναι, ἀδελφές, εὔκολο νὰ πᾶμε εἰς τὸν Παράδεισον. Πρέπει νὰ ἀγωνισθῶμεν».

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἐπισημαίνει: «Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ ἀποτελεῖ ἕνα συνεχῆ ἀγῶνα χριστοποιήσεως, εἰς τὸ νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς ἐντός σου.

Τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, αὐτὸ πρῶτον ζωγραφίζει τὴν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος ἐντὸς τοῦ Χριστιανοῦ. Στὴν συνέχεια, ἡ εἰκὼν αὕτη διατηρεῖται, συμπληροῦται καὶ τελειοῦται διὰ τῶν λοιπῶν Ἁγίων Μυστηρίων καὶ ἁγίων ἀρετῶν: τῆς Θείας Κοινωνίας, τῆς ἐξομολογήσεως, τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς πραότητος, «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ἡμῖν» (Γαλ. 4, 19).

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος σημειώνει: «Σοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεὸς ἕνα μικρὸ πειρασμό, μιὰ μικρὴ δυσκολία, ἕνα πρόβλημα… Κι ἐσὺ ἀντὶ νὰ χαρεῖς, κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι; Πές, Χριστέ μου, νὰ εἶναι εὐλογημένο! Ἀφοῦ Ἐσὺ ἐπέλεξες αὐτὸ ἢ ἡ ἀδυναμία μου αὐτὸ κι Ἐσὺ τὸ ἀνέχεσαι, νὰ εἶναι εὐλογημένο… Καὶ εὐχαριστῶ, Θεέ μου! Ξεχνᾶμε νὰ λέμε εὐχαριστῶ καὶ στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο καὶ στὴν κάθε δοκιμασία μας.

Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα!

Τὸ ὄνομα Χριστιανὸς εἶναι ὁ πιὸ τιμητικὸς ἀπ’ ὅλους τοὺς τίτλους, μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι δυνατὸν νὰ τιμηθεῖ ὁ ἄνθρωπος. «Περίληψις παντὸς ὑψηλοῦ νοήματος ἐν τῷ Χριστῷ νοεῖται ὀνόματι», ἐκήρυττε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Αὐτὴ δὲ ἡ ἀντίληψη ὡραιότατα ἐκφράστηκε ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους μάρτυρες ἕως καὶ τοὺς Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅταν οἱ δικαστὲς κατὰ τὴν ἀνάκριση ρωτοῦσαν τὸν μάρτυρα, ποιοὶ εἶναι οἱ πρόγονοί σου, ἀπαντοῦσε: «Χριστιανός εἰμι» ἢ ποιὰ εἶναι ἡ πατρίδα σου, ἀπαντοῦσε «Χριστιανός εἰμι» ἢ ποιὸ εἶναι τὸ ἐπάγγελμά σου, πάλι ἀπαντοῦσε «Χριστιανός εἰμι».

Ἀγαπητοί μου,

Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἐπαναστάτησε κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ Δημιουργοῦ του, ἔκανε συντρόφους του τὸν θάνατο, τὴν στενοχώρια, τὸν πόνο. Αὐτὸν τὸν «κανόνα» ἐπέβαλε σ’ ἐμᾶς ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία. Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριός μας σταυρώθηκε, πόνεσε γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὴν ἀνόρθωση καὶ σωτηρία μας. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ ἔχει Σταυρό. Ἐὰν εἴμαστε πραγματικὰ Χριστιανοί, ἂς μιμηθοῦμε τὴν δεσποτικὴ θυσία, ἂς δείξουμε δύναμη στὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες μας. Οἱ ἐνάρετοι μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐὰν δὲν εἶχαν πειρασμό, ἀναφωνοῦσαν: «Θεέ μου, γιατὶ μὲ ξέχασες;» Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θεωροῦσε τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς δοκιμασίες «Θεοῦ ἐπίσκεψη». Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος καὶ Θεός μας μᾶς παραγγέλλει: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16, 33). Ὁ Ἀπόστολος σημειώνει στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: «τῇ θλίψει ὑπομένοντες» (12, 12). Καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὑπογραμμίζει: «εἰ δὲ ὡς χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τὸν Θεὸν ἐν τῷ μέρει τούτῳ» (Α΄ Πετρ. 4, 16).

Ἀδελφοί μου!

Ἂς ἀγωνισθοῦμε μὲ τὰ ἔργα καὶ τὴν ἀνάλογη ζωή μας νὰ τιμήσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ ὄνομα!

Ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη διαλαλεῖ:

«Εἴμαστε Χριστιανοί!...
Μ’ ἀνάμεσα ἀπ’ τὰ σύννεφα
χαρούμενο θὰ φέξη τὸ πολικὸν ἀστέρι
καὶ μές στὴν νύχτα θ’ ἁπλωθεῖ ἀόρατο ’να χέρι.
Τὸ χέρι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἔχει ἀπ’ τοὺς πολλοὺς διαλέξει,
τὸ χέρι αὐτὸ ποὺ πλήρωσε τῆς ξαγορᾶς τὰ λύτρα,
τώρα μᾶς δίνει δύναμη,
ὁδηγήτρα καὶ νικήτρα». ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (07.05.2023)

Ἀριθμός 18
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
7 Μαΐου 2023
«αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν» (Πράξ. 9, 36)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. Εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος΄ Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη. Καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ [αὐτὴν] ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. Ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες, μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. Ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ' αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. Ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπεν, Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξεν τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. Δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. Γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ' ὅλης [τῆς] Ἰόππης, καὶ ἐπίστευσαν πολλοὶ ἐπὶ τὸν Κύριον.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Σκηνὴ συγκινητικὴ καὶ διδακτικὴ μᾶς παρουσιάζει, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Μᾶς μεταφέρει καὶ πάλι νοερὰ στὴν πρώτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Στὴν πόλη Ἰόππη, τὴν σημερινὴ Γιάφα τῆς Συρίας. Ἐκεῖ εἶχε πεθάνει, μετὰ ἀπὸ σοβαρὴ ἀσθένεια, κάποια σπουδαία μαθήτρια τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ταβιθά (ἑβραϊκὸ ὄνομα) ἢ Δορκάς (τὸ ἀντίστοιχο στὰ ἑλληνικά). Ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς ἀναφέρει καὶ τὰ δύο ὀνόματα καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος πὼς καλῶς ὀνομάστηκε ἔτσι, ἐπειδὴ ἦταν ἄγρυπνη καὶ προσεκτικὴ ὅπως τὸ ζαρκάδι. Αὐτὴ «ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει». Πρόκειται γιὰ ἕνα θαυμάσιο χαρακτηρισμό, ὁ ὁποῖος διερμηνεύει τὴν φιλανθρωπικὴ δράση ποὺ ἀνέπτυξε ἡ Ταβιθὰ μεταξὺ τῶν πιστῶν τῆς Ἰόππης. «Ἀγαθὰ ἔργα» εἶναι τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, οἱ ἀγαθοεργίες. Ὁ ἱερὸς συγγραφέας προσθέτοντας καὶ τὸ «ἐλεημοσυνῶν», ὁρίζει ἀκόμα ἀκριβέστερα τὴν ἀγαθοεργὸ προσφορά της.

Ὁ θάνατος τῆς Ταβιθὰ προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση καὶ θλίψη στοὺς Χριστιανοὺς τῆς πόλεως. Ἡ μεταστᾶσα ἦταν πασίγνωστη καὶ ἀξιαγάπητη γιὰ τὴν ἀκούραστη φιλανθρωπία της. Πτωχὲς χῆρες γυναῖκες εἶχαν ἔλθει στὸ σπίτι της καὶ ἔκλαιγαν γοερὰ γιὰ τὸν θάνατό της. Θρηνοῦσαν καὶ ἔδειχναν τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσαν. Ὅλα ἦσαν ἔργα τῶν χειρῶν τῆς καλῆς Ταβιθά! Τὰ δάκρυα ἐκεῖνα ἦταν τὸ καλύτερο ἐγκώμιο, ὁ πιὸ ἐγκάρδιος καὶ εἰλικρινὴς ἐπικήδειος εἰς τιμὴν καὶ μνήμη της! Ἐκείνη τὴν ἐπίδειξη τῶν ἐνδυμάτων τὴν παρηκολούθησαν συγκινημένοι φίλοι καὶ συγγενεῖς τῆς κεκοιμημένης Χριστιανῆς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανό. Μᾶλλον ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς, Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40). Νὰ μιὰ ἐπίδειξη ρούχων θεάρεστη καὶ εὐλογημένη, ποὺ στήθηκε στὸν ἀργαλειὸ τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καὶ τὴν ἐβράβευσε ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τὸ μεγαλύτερο βραβεῖο. Ἡ Ταβιθά, λοιπόν, ἀρρώστησε καὶ ἀπέθανε, ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν ἀνέστησε μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, τὴν ἔφερε ξανὰ στὴν ζωή, τὴν ἔδωσε στοὺς πτωχοὺς ποὺ τὴν εἶχαν ἀνάγκη. Ἦταν δέντρο καρποφόρο καὶ ἄξιζε νὰ ζήσει.

Τὶ εἶναι ἐλεημοσύνη; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης μᾶς δίνει ἕναν ὁρισμὸ της: «ἐπίτασις τῆς ἀγάπης, ὁ ἔλεος». Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι τὸ δυνάμωμα τῆς ἀγάπης. Ὅπως ἡ θηριωδία καὶ ἡ σκληρότητα φυτρώνουν ἀπὸ τὸ μῖσος, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη βλασταίνει ἡ ἐλεημοσύνη. Εἶναι ἡ ἀγαπητικὴ διάθεση γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Θεὸς τὶς ἀφορμὲς ὅλων τῶν ἀγαθῶν τὶς ἔχει βάλει μέσα στὴν φύση τῶν ἀνθρώπων. Μέσα μας εὑρίσκονται τὰ πάντα. «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι», λέγει ὁ Χριστός (Λουκ. 17, 21). Παρακινούμαστε, λοιπὸν, ἀπὸ τὴν φύση μας νὰ κάνουμε ἐλεημοσύνη. Εἴμαστε «αὐτοκίνητοι» πρὸς τὸ ἀγαθό. Ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ συμπάθεια πρὸς τὶς ψυχικὲς καὶ σωματικὲς ἀφορμὲς τοῦ πλησίον. Γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἄλλων ἐντολῶν ὁ Κύριος θέτει ὡς ἔπαθλο τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐνῶ γιὰ ἐκείνους ποὺ θὰ φανοῦν πρὸς τοὺς ἄλλους ἐλεήμονες καὶ οἰκτίρμονες, ἔβαλε πολὺ μεγαλύτερο ἔπαθλο: «καὶ ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» (Λουκ. 6, 35).

Ποιοὶ εἶναι οἱ ἐλεήμονες; Πρῶτα-πρῶτα ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ ἐλεήμονος ἀνήκει στὸν Θεό. «Ἐλεήμων ὁ Κύριος καὶ δίκαιος καὶ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐλεεῖ» (Ψαλμ. 114, 5). Τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου φάνηκε μὲ τὴν ἐνσάρκωσή Του, προσλαμβάνοντας ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ ἀνακαινίζοντας τὸ γένος μας. Ἐλεήμονες εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ μιμοῦνται τὸν Θεό. «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. 5, 7), θὰ ἀνακράξει ὁ Κύριος στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του. Ἐκεῖνος ποὺ πλεονεκτεῖ σὲ κάτι ἂς ἔλθει ἀρωγὸς στὸν ὑστερούμενο. Καὶ συμπληρώνει ὁ μακάριος Παῦλος: «ἐν τῷ νῦν καιρῷ τὸ ὑμῶν περίσσευμα εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα…» (Β΄Κορ. 8, 14).

Ἡ χριστιανικὴ πίστη πρέπει νὰ εἶναι ἔμπρακτη καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ καρποφόρα σὲ ἔργα ἀγαθά. Ἀσφαλῶς ἡ πηγὴ καὶ ἡ ἐγγύηση τῆς σωτηρίας μας εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, στὸν ὁποῖο πιστεύουμε καὶ ἡ Χάρη Του, τῆς ὁποίας γινόμαστε κοινωνοί. Τὰ ἔργα ἀπὸ μόνα τους δὲν μποροῦν νὰ σώσουν τὸν ἄνθρωπο! Ὡστόσο, ἀποτελοῦν τὴν ἀπαραίτητη ἔκφραση τῆς πίστεως. «Ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα», γράφει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, «χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (2, 26). Ἡ πίστη τότε εἶναι γνήσια, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ «καλὰ ἔργα» (Ματθ. 5, 16. Τιμ. 5, 10), τὰ «ἔργα τῆς πίστεως» (Α΄ Θεσσ. 1, 3). Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ νὰ ἔχουμε ὄχι μιὰν ὁποιαδήποτε πίστη, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ «ἐνεργεῖται δι’ ἀγάπης» (Γαλ. 5, 6). Καὶ διὰ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου μᾶς προτρέπει νὰ ἀποδείξουμε «βεβαίαν τὴν κλῆσιν» μας ὡς Χριστιανοὶ «διὰ τῶν καλῶν ἔργων» (Β΄ Πετρ. 1, 10).

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη διαβάζουμε: «δῶρον γὰρ ἀγαθόν ἐστιν ἡ ἐλεημοσύνη τοῖς ποιοῦσιν αὐτὴν ἐνώπιον τοῦ Ὑψίστου» (Τωβ. 4, 11)‧ «ἐλεημοσύνη γὰρ ἐκ θανάτου ῥύεται καὶ αὕτη ἀποκαθαριεῖ πᾶσαν ἁμαρτίαν» (Τωβ. 12, 9)‧«τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ἀγαθὸν ποιεῖ ἀνὴρ ἐλεήμων» (Παρ. 11, 17).

Ἡ σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων θὰ μᾶς διδάξει καὶ πάλι.

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, αὐτὴ ποὺ πολὺ γρήγορα ἀνοίγει τὶς ἁψίδες τῶν οὐρανῶν στοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶναι ἡ καλύτερη συνήγορος. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι τροφὴ τῆς ψυχῆς. Καὶ ὅπως ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος εἶναι τροφὴ καὶ εὐχαρίστηση τοῦ σώματος, ἔτσι καὶ ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ προσευχὴ γίνονται θεραπεία καὶ χαρὰ τῆς ψυχῆς. Εἶναι, λοιπόν, μέγα ἀπόκτημα ἡ ἐλεημοσύνη καὶ γρήγορη μεσίτρια πρὸς τὸν φιλεύσπλαγχνο Θεό, γιατὶ ἔχει μεγάλη παρρησία μπροστά Του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν θέλει πηγαίνει πρὸς Ἐκεῖνον καὶ κάθεται στὰ δεξιά Του. Ὁ Θεὸς τὴν ἀγαπάει πάρα πολὺ καὶ τὴν ἔχει ὡς πρώτη μεταξὺ τῶν θυγατέρων Του, γιατὶ ἐκείνη πάντοτε εἶναι μαζί Του. Αὐτὴ ἡ ἴδια Τὸν παρακάλεσε νὰ κατέβει στὴν γῆ καὶ νὰ σώσει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα τῆς ἀγάπης‧ αὐτὴ εἶναι τὸ φάρμακο τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων, βγάζοντας τὸ πύον τῆς ἄρρωστης ψυχῆς μας. Σκάλα στηριγμένη στὸν οὐρανό. Αὐτὴ ποὺ ἀναβλύζει τὴν αἰώνια ζωή».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης τὴν ἀποκαλεῖ πηδάλιο τῆς ἀγάπης καὶ σημειώνει: «Ἐλεημοσύνη ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀδικίες εἶναι ὡμότητα καὶ ἀπανθρωπιά. Διότι ποιὸ τὸ ὄφελος νὰ γυμνώσεις κάποιον γιὰ νὰ ντύσεις κάποιον ἄλλον;»

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ὁ ἀνελεήμονας πάσχει ἀπὸ ἀναισθησία ψυχῆς. Ἡ καρδιά του δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τοὺς πόνους τοῦ ἀδελφοῦ. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἄγνωστο συναίσθημα γι’ αὐτόν. Ἀντ’ αὐτῆς ὑπάρχει ἕνα εἶδος μίσους ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς ἀδιαφορία. Κανένα εὐγενικὸ συναίσθημα δὲν ὑπάρχει μέσα του. ἡ ἀπανθρωπιὰ κρατάει τὸ χέρι του μαζεμένο, ὥστε νὰ μὴν τὸ ἁπλώνει γιὰ νὰ ἐλεεῖ. Ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ φτωχὸ καὶ τὰ μάτια του ἀπὸ ζητιάνο. Θεωρεῖ τὸν πλοῦτο του ἰδιοκτησία του, γιὰ νὰ ἱκανοποιεῖ τὰ πάθη του. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ αὐτόν». Καὶ συνοψίζοντας ὁ Ἅγιος προσθέτει: «Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι πράξη ἀγαθῆς προαίρεσης. Εἷναι ἐσωτερικὴ φωνὴ προερχόμενη ἀπὸ ἀγαθὴ καρδιά. Ἔργα τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου: α) Νὰ τρέφουμε ὅσους πεινᾶνε β)Νὰ ντύνουμε τοὺς γυμνούς γ) Νὰ φιλοξενοῦμε τοὺς ξένους δ) Νὰ ἐπισκεπτόμαστε τοὺς ἀρρώστους ε) Νὰ παρηγοροῦμε τοὺς θλιμμένους καὶ στ) Νὰ βοηθοῦμε τοὺς φυλακισμένους».

Ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς προσθέτει: «Ἀληθινὰ ἐλεήμων δὲν εἶναι ὅποιος δίνει μὲ τὴν θέλησή του ἀπὸ τὰ περισσεύματά του, ἀλλὰ ὅποιος συγχωρεῖ ἐκείνους ποὺ τοῦ ἁρπάζουν τὰ ἀπαραίτητα».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἡ κατὰ Θεὸν ἀγάπη εἰς τὸν πλησίον εἶναι αὐτὸς ὁ Θεός. Ἐὰν δὲν ἔχωμεν ἀγάπην ἀναμεταξύ μας, οὔτε μὲ τὸν Θεὸν δὲν θὰ ἔχωμεν… Κακὸ μεγάλο εἶναι νὰ μὴ προσπαθοῦμε νὰ ἀπολαύσωμε τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Θὰ σαλπίση, ὅμως, μία οὐράνια σάλπιγξ μίαν ἡμέραν‧ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ποὺ θὰ βγαίνη ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὸ ἄθλιον τοῦτο σῶμά μας. Καὶ ἡ σάλπιγξ αὐτὴ θὰ ἀναγγέλη τὴν ἀπόφασιν, ποῦ θὰ καταταχθῆ ἡ ψυχή μας: ἢ εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν ἢ εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν. Μὴ γένοιτο εἰς τὴν κόλασιν! Βλέπει ὁ Θεὸς τοὺς καθημερινοὺς κόπους καὶ μόχθους τοῦ ἀγωνιζομένου διὰ τὴν ἀγάπην Του καὶ τὸν περιμένει μὲ ἀνοιχτὰς ἀγκάλας, διὰ νὰ τοῦ δώση τὴν αἰώνιον ἀπόλαυσιν καὶ χαράν».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: «Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ἐὰν δὲν περάσει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί, «ὁ μὲν ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὃν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α΄ Ἰω. 4, 20).

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: «Νὰ ἐργάζεσαι καὶ νὰ βοηθᾶς ὅσο μπορεῖς τοὺς πονεμένους ἀπὸ τὸ ὑστέρημά σου, ἐπειδὴ αὐτὸ ἔχει μεγαλύτερη ἀξία. Ἀλλά, καὶ ὅταν κανεὶς δὲν ἔχει τίποτα νὰ δώσει σὲ ἕνα φτωχὸ καὶ πονάει ἡ καρδιά του, τότε κάνει ἀνώτερη ἐλεημοσύνη μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς του. Γιατί, ἂν εἶχε κάτι καὶ τὸ ἔδινε, θὰ αἰσθανόταν καὶ χαρά, ἐνῶ, ὅταν δὲν ἔχει νὰ δώσει, αἰσθάνεται πόνο στὴν καρδιά».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί!

Ὑπάρχουν σήμερα ἐλεήμονες; Βεβαίως καὶ ὑπάρχουν! Ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ συγκινοῦνται ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας καὶ ἔρχονται ἀρωγοί τους. Ψυχὲς ἐνάρετες ποὺ δὲν ἔχουν στεγνώσει ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ συμφέρον καὶ τὴν φιλαυτία, φανερώνουν τὴν εὐγένεια τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάνοντας ἀδιάκριτα ἐλεημοσύνη. Στὶς πονηρὲς ἡμέρες μας ποὺ ἐπικρατεῖ ἠ ἀπληστία τοῦ κέρδους ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ σκορπίζουν τὰ ἀγαθά τους στοὺς φτωχούς. Σ’ αὐτοὺς ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τῆς Γραφῆς: «Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα» (Ψαλμ. 111, 2). Θὰ ἦταν ἄδικο, ὅμως, νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε καὶ στοὺς ἐλεήμονες τῆς ψυχικῆς ἔνδειας τοῦ συνανθρώπου τους. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ βασανίζονται ὄχι ἀπὸ ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ ἀπὸ ἄγχος, μοναξιά, ψυχικὲς ἀρρώστιες, τὴν περιφρόνηση, τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ζωή τους, ἀπὸ ναρκωτικά, ἀπὸ ἔμμονες λαθεμένες ἰδέες καὶ θεωρίες, ναυάγια τῆς κοινωνίας ποὺ εὐεργετήθηκαν ἀπὸ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Κάποιες σεμνὲς ψυχές, μὲ τὴν χάρη ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός,εὐεργέτησαν πολλοὺς ἀπὸ αὐτούς, συνδέοντάς τους μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς χαρᾶς ποὺ εἶναι ὁ Χριστός.

Ἀγαπητοί μου!

Ἡ ἄσκηση τοῦ χρέους τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν. Τότε εἴμαστε πραγματικὰ μαθητὲς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἀνάμεσά μας βασιλεύει ἡ ἀγάπη (Ἰω. 13, 35). Τὸ παράδειγμα μᾶς τὸ δίνει ἡ Ταβιθά, αὐτὴ ἡ ἀκούραστη ἐργάτρια τῆς ἐλεημοσύνης καὶ διακόνισσα τῆς ἀγάπης. Ἂς καταξιώσουμε κι ἐμεῖς τὴν ὑπόστασή μας «ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ» (Α΄ Ἰω. 3, 18), γιὰ νὰ ἐλεηθοῦμε ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἀπὸ τὸν ἐλεήμονα Θεό.

Ἡ γλυκόηχη ἅρπα τοῦ Βερίτη ψάλλει:

«Φλόγα νά ’ναι ἡ ψυχὴ γιὰ τ’ Ὄνομά Σου
καὶ φωτιὰ τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ σάπιου
καὶ ν’ ἀνθίζει λουλούδι στὴν ἄνοιξη
γιὰ νὰ κάνει καρποὺς τὴν ἀγάπη
-τὴν ἀγάπη ποὺ μένει ἀμετάβλητη
καὶ νεάζει καὶ παίρνει δυνάμεις
γιὰ τὰ ἔργα ποὺ γίνονται ἀθόρυβα
κι ὅμως ἔχουν ἀπύθμενο βάθος». ΑΜΗΝ!  

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου