ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 3

Κυριακή 27 Ἰανουαρίου 2013

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

(Ἑβρ. ζ΄ 26-28, η΄1-2)

«τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς,

 ὅσιος, ἄκακος...ἑαυτόν ἀνενέγκας»

Μέ τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού σήμερα ἑορτάζουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διαβάστηκε στήν Ἐκκλησία τμῆμα τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στό ὁποῖο γίνεται λόγος γιά τήν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ δυνατότητα νά δοῦμε μερικές πλευρές τῆς μαρτυρικῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ καί τῶν φορέων της.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιγραμματικά λέγει, ὅτι «τοιοῦτος γάρ ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν...». Ὅλοι αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί ἀναφέρονται στήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀρχιερεύς Χριστός δέν θυσίασε ἄλλο σφάγιο ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ, ἀλλά προσέφερε τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του. «Ἑαυτόν ἀνενέγκας». Γι’αὐτό ὁ Χριστός εἶναι συγχρόνως ὁ θύτης καί τό θῦμα, ὁ Ποιμήν καί τό Πρόβατο. Αὐτό λέγεται σαφῶς στήν Ἁγία Γραφή καί τά ἱερά συγγράμματα τῶν θεοφόρων Πατέρων. Κατά τόν Ἅγιο Ἐπιφάνιο «αὐτός ἱερατεῖον, αὐτός θῦμα, αὐτός ἱερεύς, αὐτός θυσιαστήριον, αὐτός Θεός, αὐτός ἄνθρωπος, αὐτός πρόβατον, αὐτός ἀρνίον, τά πάντα ἐν πᾶσιν ὑπέρ ἡμῶν γενόμενος». Καί κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ὁ Χριστός λέγεται «πρόβατον μέν ὡς σφάγιον», «ἀρχιερεύς δέ ὡς προσαγωγεύς» τῆς ἀνθρωπότητος πρός τόν Πατέρα. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγινε γιά τήν ἐξιλέωση τῆς θείας δικαιοσύνης, διότι ὁ Θεός, ὡς ἀπαθής, δέν προσβάλλεται ποτέ. Μέ τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἱκανοποιεῖται ὁ Θεός, ἀλλά θεραπεύονται τά δικά μας πάθη, ἐπανερχόμαστε ἐμεῖς στόν Πατέρα μας καί ἀπολαμβάνουμε τό φῶς, τήν ζωή καί τήν υἱοθεσία. Οἱ ἄσωτοι υἱοί ἐπιστρέφουν στήν πατρική οἰκία. Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ θυσία τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ δέν ἐξαντλεῖται μόνον στήν σταυρική θυσία ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ, ἀλλά ἐπεκτείνεται σέ ὅλη τήν ζωή Του. Ἀπό τήν Γέννησή Του μέχρι τό Σταυρό, ὁ Κύριος διαρκῶς θυσιάζεται, βιώνει τόν Σταυρό. Καί μετά ἀπό τήν Ἀνάσταση οἱ μαθητές Τόν ἀναγνωρίζουν ἀπό τίς πληγές τοῦ Σταυροῦ πού φέρει ἐπάνω στό σῶμά Του. Ἔτσι, ὁ Χριστός εἶναι ὁ πραγματικός Ποιμήν, γιατί σώζει τά πρόβατα προσφέροντας ὡς τροφή τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, διά μέσου τῶν αἰώνων, εἶναι φορεῖς τῆς μαρτυρικῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Θυσιάζονται συνεχῶς, προσφέρουν τόν ἑαυτό τους γιά νά βοηθήσουν τό ποίμνιό τους. Κατά τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ θυσιάζονται καθημερινῶς ὑπέρ τῶν προβάτων καί ἔπειτα σταυρώνονται ἀπό τά ἴδια τά πρόβατα. Ἡ Ἱερωσύνη δέν εἶναι ἀπόλαυση καί ἄνεση, ἀλλά εἶναι στήν κυριολεξία σταυρός καί μάλιστα ὀδυνηρός σταυρός. Οἱ Ἱερεῖς δέν εἶναι κοσμικοί ἄρχοντες, ἀλλά ποιμένες μέ θυσιαστικό ἦθος, πού κάνουν τά πάντα γιά νά σώσουν τά πρόβατα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει ὅτι ὁ Ἱερεύς εἶναι ποιμήν, κυβερνήτης, ἰατρός, διδάσκαλος, πού ἀποβλέπει στήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱερέων. Καί αὐτή ἡ θεραπεία ἀπαιτεῖ ὁλοκληρωτική προσφορά. Γι’αὐτό, ὅταν γίνεται κάποιος Ποιμένας γιά νά ποιμάνει λογικό Ποίμνιο, ἀναλαμβάνει ἕνα Σταυρό, τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καί ἔτσι ἐκφράζει τήν πραγματική του ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ὁ Χριστός ρώτησε τόν Ἀπόστολο Πέτρο ἄν τόν ἀγαπᾶ. Καί στήν καταφατική του ἀπάντηση τόν προτρέπει: «Ποίμαινε τά πρόβατά μου».

Ὁ Ἱερεύς πρέπει νά ἔχει φθάσει στόν φωτισμό τοῦ νοῦ γιά νά μπορεῖ νά γνωρίζει κάθε φορά τί πρέπει νά κάνει, τί πρέπει νά λέγει καί πῶς πρέπει νά ἐνεργεῖ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀγάπησε τό Ποίμνιο, θυσιάστηκε γι’αὐτό, θεράπευσε μέ τόν λόγο του καί τήν ζωή του πολλές πληγές καί τελικά ἐκοιμήθη στήν ἐξορία. Ἐξακολουθεῖ, καί σήμερα ἀκόμη, νά ποιμαίνει τόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ τήν διδασκαλία του, μέ τήν θεία Λειτουργία καί μέ τά ἅγια λείψανά του, πού εὐωδιάζουν, ἐπιτελοῦν θαύματα.

Οἱ σκέψεις αὐτές ἔγιναν ἀφ’ἑνός μέν γιά νά τιμήσουμε τὀν ἅγιο Πατέρα πού σήμερα ἑορτάζει καί ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἀφ’ἑτέρου γιά νά ξέρουμε τό τί πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τούς Ἱερεῖς. Γιατί, ὅπως ἔχει παρατηρηθεῖ πολύ σωστά, οἱ ἄνθρωποι σήμερα ζητοῦν ἀπό τούς Ἱερεῖς αὐτά πού ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό διάφορους ἄλλους ὀργανισμούς καί τό Κράτος καί ἀκόμη ζητοῦν ἀπό τό Κράτος καί ἄλλους ὀργανισμούς αὐτά πού ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό τούς Ἱερεῖς. Δηλ. ἀπό τήν Ἐκκλησία, ζητοῦν μιά κοινωνική πρόνοια μόνο, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία πιστά ὑπηρετεῖ καί μέ ἀγάπη θερμή προσφέρει, ἀλλά τήν σωτηρία τους τήν ἐξαρτοῦν ἀπό ἄλλες ἰδεολογίες. Αὐτό εἶναι λάθος. Γι’αὐτό πρέπει νά θεωροῦμε τήν Ἐκκλησία, ὡς τόν μόνο χῶρο, πού ἐξασφαλίζει τήν σωτηρία. ΑΜΗΝ! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 2

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν - 

Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου

20 Ἰανουαρίου 2013 Β΄Κορ. δ΄ 6 – 15)

«...Ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι,

 ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν...»

Εἶναι διάχυτη στήν Ἁγία Γραφή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ μαρτυρία ὅτι ὁ Θεός εἶναι Φῶς, καί μάλιστα τό φῶς τό ἀληθινό. Αὐτός δημιούργησε τό αἰσθητό φῶς, αὐτός φωτίζει ὅλη τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο. Ὁ Ἴδιος εἶπε ὅτι εἶναι τό «φῶς τοῦ κόσμου». Αὐτό δέν εἶναι καθόλου συμβολικό ἤ ἠθικό, ἀλλά πραγματικότητα. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τόσο στήν Ἁγία Γραφή ὅσο καί στά ὑμνολογικά κείμενα ὁ Θεός παρουσιάζεται περισσότερο ὡς Φῶς. Καί ἐμεῖς, σκοτισμένοι ἀπό τά πάθη, εὑρισκόμενοι στά βάθη τῆς ἀβύσου, Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς φωτίσει: «Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον»(Ψαλμ. ιβ΄ 4). Αὐτό τό πραγματικό Φῶς τῆς Θεότητος εἶδαν οἱ Τρεῖς Ἀπόστολοι ἐπάνω στό Θαβώρ. Ἐκεῖ λέγεται χαρακτηριστικά ὅτι «ἔλαμψεν τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τά δέ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκά ὡς τό φῶς» (Ματθ. ιζ΄ 2). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πορευόμενος πρός τήν Δαμασκό εἶδε αὐτό τό Φῶς. Καί ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ἐκ πείρας αὐτή τήν ἀλήθεια, γι’ αὐτό ψάλλει: «Τό ἀληθινόν φῶς ἐπεφάνη καί πᾶσι τόν φωτισμόν δωρεῖται...». Μέσα στά θεουργά καί φωτουργά Μυστήρια ἀποκτοῦμε προσωπική ἐμπειρία αὐτῆς τῆς πραγματικότητας, γι’ αὐτό μποροῦμε νά ψάλλουμε μέ εὐγνωμοσύνη: «Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν...».

Ὁ Θεός, τό Θεῖο Φῶς, ἀποκαλύπτεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό διαβεβαιώνει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἐδῶ ἀπαραίτητα πρέπει νά κάνουμε δυό διευκρινιστικές ἐπεξηγήσεις. Καρδιά στήν πατερική γλώσσα εἶναι τό κέντρο τῆς ὑπάρξεως μας. Ἄλλοτε ὀνομάζεται νοῦς καί ἄλλοτε καρδιά καί εἶναι αὐτό πού σήμερα ὀνομάζουμε πρόσωπο. Καρδιά, λοιπόν, εἶναι τό πρόσωπο, πού εἶναι τό κέντρο ὅλης τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἀναλυτικότερα, καρδιά εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος πού ἀνακαλύπτεται μέ τήν ἐν Χάριτι ἄσκηση καί μέσα στόν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεός.

Ἡ ἄλλη διευκρίνηση εἶναι ὅτι ὁ χῶρος αὐτός στόν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ φωτίζεται. Ὁ ἐνεργούμενος ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος αἰσθάνεται φῶς μέσα στήν καρδιά του καί γενικά σέ ὅλη του τήν ὕπαρξη. Κατά τόν Ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο αὐτή ἡ ἔλλαμψη δέν εἶναι μιά ἀποκάλυψη νοημάτων, «ἀλλ’ ὑποστατικοῦ φωτός ἐν ταῖς ψυχαῖς, βεβαία καί διηνεκής ἔλλαμψις». Δηλαδή, δέν αἰσθάνεται τότε ὁ ἄνθρωπος μιά συναισθηματική ἔξαρση ἤ φανταστική ἔξαψη, ἀλλά ὕπαρξη ἐντός του μιᾶς ζωῆς, ζωῆς αἰωνίου. Διότι «ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ἰωάν. α΄ 4).

Μέσα στίς ὑψηλές καταστάσεις καί στά ὑπερφυσικά χαρίσματα πού βιώνει τότε ὁ φωτισμένος καί «χαριτωμένος» ἄνθρωπος εἶναι καί τό χάρισμα τῆς διακρίσεως. Ὅπως γίνεται φανερό αὐτή ἡ διάκριση δέν εἶναι μιά διανοητική ἐπεξεργασία καί ἡ ἐπιλογή, μέ τήν βοήθεια τῆς λογικῆς, τῆς καλύτερης λύσεως, ἀλλά ἡ ἀποκάλυψη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ μέσα στήν καρδιά. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ φωτίζει τό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας καί ἀποκαλύπτει τό θέλημά Του. Ἔτσι, ἡ διάκριση εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει φθάσει στήν κατάσταση τῆς θεώσεως. Τότε καί ὁ ἴδιος πορεύεται χωρίς νά πλανᾶται καί αὐτούς πού τόν ἀκολουθοῦν τούς ὁδηγεῖ «ἀπταίστως πρός τό ὄντως φῶς καί τήν ζωήν καί τήν ἀλήθειαν» (Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι).

Τέτοιος «χαριτωμένος» ἄνθρωπος εἶναι καί ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος, πού σήμερα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Εἶδε τόν Θεό, ὡς Φῶς, ἔπλεε διαρκῶς στό Ἄκτιστο Φῶς, ἔλαβε πολλά πνευματικά χαρίσματα (διορατικό, προορατικό κ.λ.π.), ἔλαβε πεῖρα τῆς μεταμορφώσεως τοῦ σώματος καί ὅλων τῶν ἐνεργειῶν καί, ἑπομένως, καθοδηγοῦσε σωστά τά πνευματικά του παιδιά.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Ἅγιο Εὐθύμιο καί ὅλους τούς Ἁγίους νά πρεσβεύουν γιά μᾶς, ὥστε νά φωτιστοῦν τό σκότη τῆς ψυχῆς μας. Ἄς τόν παρακαλέσουμε νά πρεσβεύει, ὥστε τέτοιους καθοδηγούς νά ἔχουμε στήν πνευματική μας ζωή. ΑΜΗΝ!

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 1

Κυριακή 13 Ἰανουαρίου 2013

Μετά τά Φῶτα (Ἐφεσ. δ΄7-13)

«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις»

Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πού ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τήν ἀπόδοσι τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Θεοφανείων, εἶναι εὐκαιρία νά ποῦμε δύο λόγια γιά τά προσωπικά θεοφάνεια.

Ἐκεῖνο πού κάνει τόν ἄνθρωπο Χριστιανό καί τοῦ φανερώνει τόν Θεό στήν προσωπική του ζωή εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χάρις αὐτή, ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀνάγνωσμα, δόθηκε καί δίδεται στόν κάθε ἄνθρωπο. Ποῦ ὅμως καί πῶς μεταδίδεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο;

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ προσφέρεται μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί διά μέσου τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τό ἅγιο Βάπτισμα. Στό ἱερώτατο αὐτό Μυστήριο μᾶς δίδεται προσωπικά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἡ κορυφαία ἐκείνη στιγμή πού ὁ Τριαδικός Θεός φανερώνεται στήν προσωπική μας ζωή. Πραγματικά. Κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα, ὁ Θεός Πατέρας μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ντύνει τήν ψυχοσωματική γυμνότητά μας («ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε») καί τό Ἅγιον Πνεῦμα σφραγίζει τό σῶμά μας, (πρόκειται γιά τή στιγμή πού ὁ ἱερεύς σφραγίζει σταυροειδῶς τά κύρια μέρη τοῦ σώματος τοῦ βαπτιζομένου μέ Ἅγιο Μύρο – σύμβολο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγοντας: «σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου»).

Τό ἴδιο, ἐπίσης, ἰσχύει καί γιά τή συμμετοχή μας στά ἄλλα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶς μεταδίδουν προσωπικά τή σωτήρια Χάρι τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Μέ τή συμμετοχή μας στό ἁγιώτατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον». Κατά τή στιγμή μάλιστα τῆς θ. Μεταδόσεως οἱ πιστοί πρέπει νά λένε τό ὄνομά τους. Τό νόημα εἶναι, ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ παρέχεται σέ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο. Καί ὁ χριστιανός πού κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων συμμετέχει καί κοινωνεῖ, μυστηριακά καί μυστικά, στή ζωή τῆς Παναγίας Τριάδος. Ἡ θ. Εὐχαριστία εἶναι τό ἱερό Μυστήριο, χάρις στό ὁποῖο ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ μεταβάλλεται σέ συνεχιζόμενα Θεοφάνεια.

Στό ἱερό, ἐπίσης, Μυστήριο τοῦ Γάμου, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος παρίσταται, «ὡς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας», καί μεταδίδει τή Χάρι Του καί τήν εὐλογία του στούς νεονύμφους, ὀνομαστικά στόν καθένα καί στούς δύο μαζί. Ὅπου δέ ὁ Κύριος, ἐκεῖ καί ἡ Ἁγία Τριάς.

Μέ τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ πού παίρνει ὁ χριστιανός φωτίζεται ὁ ἴδιος, γίνεται ὅμως καί φῶς γιά τούς ἄλλους, μεταδίδοντας τό φῶς τῆς ἀληθείας καί τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ στό περιβάλλον του.

Τό πνευματικό σκοτάδι εἶναι, δυστυχῶς, σήμερα πυκνό ۠ ἁπλωμένο σέ μεγάλη ἔκτασι, ἐπικρατεῖ σέ πολλά ἀνθρώπινα περιβάλλοντα καί τυλίγει ἀναρίθμητες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις: Στούς κύκλους τῆς ἐργασίας, τῆς σπουδῆς, τῆς ἐκπαίδευσης, τῆς διοίκησης, τῆς ψυχαγωγίας καί ἐνημέρωσης ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι πού βρίσκονται στό σκοτάδι. Ἴσως εἶναι «βαπτισμένοι χριστιανοί». Ἔχουν, ὅμως, παραμελήσει τό χάρισμα καί ἡ φωτιά τοῦ Θεοῦ ἔχει σβήσει μέσα τους. Ἔτσι, δέν εἶναι δύσκολο νά συναντήσει κανείς σήμερα στό κοντινό ἤ εὐρύτερο κοινωνικό περιβάλλον του ἀνθρώπους χωρίς πίστι στόν Θεό (ἀθέους) ἤ πού ἀρνοῦνται κάθε σχέσι μέ τή θρησκεία (ἀθρήσκους) ἤ τήν Ἐκκλησία (ἀδιάφορους καί ψυχρούς). Σ’ αὐτούς πρέπει νά προστεθοῦν καί ὅσοι ἀπό ἄγνοια ἤ προκατάληψι ἤ σκανδαλισμό μένουν μακρυά ἀπό τή χριστιανική πίστι καί ζωή, καθώς καί ἐκείνους πού συνειδητά ἤ ἀσυναίσθητα, ἐντάσσονται στίς αἱρετικές παραφυάδες. Σκοτάδι, πολύ σκοτάδι, ὑπάρχει στόν αἰώνα καί τόν πολιτισμό τῶν Φώτων!

Καιρός, λοιπόν, νά φανοῦν τοῦ Χριστοῦ τά φῶτα. Στά σταυροδρόμια τῆς ζωῆς τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων νά σταθοῦν φωτισμένοι, χαριτωμένοι, ἀναστημένοι ἄνθρωποι. Δηλαδή χριστιανοί πραγματικοί, πού μέ τό φῶς τοῦ ἁγίου παραδείγματος θά λάμψουν «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. ε΄16). Ἄν ὁ ψυχρός, ὁ χλιαρός ἤ νεκρός «χριστιανός» ἀποτελεῖ τή μεγαλύτερη ἀποτυχία τοῦ κόσμου, ὁ θερμός, ὁ ζηλωτής καί ὁ ζωντανός χριστιανός ἀποδεικνύεται τό μεγαλύτερο «φῶς τοῦ κόσμου», ὅπως εἶπεν ὁ Κύριος (Ματθ. ε΄14).

Ἀδελφοί μου! Τό σκοτάδι μᾶς κυκλώνει ἀπό παντοῦ. Ἄλλη λύσις δέν ὑπάρχει: Ἀνάψτε τά φῶτα! Ἄς γίνωμε φῶς, ἀλήθεια καί ζωή – πραγματικά Θεοφάνεια – στή ζωή τῶν ἀνθρώπων τῆς σκοτεινῆς ἐποχῆς μας. ΑΜΗΝ!                                                           Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΣΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ  ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ ΧΙΟΥ

       Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μια από τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης και είναι η Τρίτη και τελευταία  εορτή του Δωδεκαημέρου, που ξεκινά με τα Χριστούγεννα. Λέγεται επίσης, Επιφάνεια και Φώτα.

           Στην ενορία μας   εορτάστηκε  με κάθε εκκλησιαστική ευλάβεια  η εορτή  των Φώτων και ο Αγιασμός των υδάτων.

           Από την παραμονή  των Θεοφανείων ο ιερέας  τέλεσε τον «Μικρό Αγιασμό»  και  γύρισε όλα τα σπίτια της ενορίας μας με το Σταυρό και ένα κλωνί  βασιλικό και αγίασε και ράντισε τους ενορίτες και τα σπίτια μας.

 Παράλληλα  προέτρεπε όλους τους ενορίτες να προσέλθουν   την ημέρα των Θεοφανείων να εκκλησιαστούν.

        Ανήμερα των Θεοφανείων ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού   Πρωτοπρεσβύτερος  Βασίλειος Φιλιππάκης, τέλεσε την Ιερά Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, με κατάνυξη και  μεγαλοπρέπεια,  ενώ έψαλλαν οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας, υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού μας Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

Ο ιερέας τέλεσε τον «Μεγάλο Αγιασμό»  εις το μέσον του Ιερού Ναού   εκεί όπου είχε  διακοσμηθεί  κατάλληλα.

      Γεμάτη η εκκλησία  μας από πλήθος πιστών  παρακολούθησαν   με συγκίνηση και  ευλάβεια την μεγάλη ημέρα των Θεοφανείων.

               Τρία   ολόλευκα περιστεράκια  εκκλησιάστηκαν κι αυτά μέσα σε κλουβάκι,  περιμένοντας υπομονετικά,  την ώρα της απελευθέρωσής τους – ένδειξη  ειρήνης και φιλίας αλλά και το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος.- 

        Μετά το τέλος των Ιερών Ακολουθιών  ο π. Βασίλειος με τους Ιεροψάλτες και ολόκληρο το εκκλησίασμα  εξήλθαν του Ιερού Ναού  ψέλνοντας το:  «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές».

        Στο  παραδοσιακό και ιδιαίτερα  διακοσμημένο πηγαδάκι που βρίσκεται στην είσοδο του Ιερού Ναού  ετέλεσε τον αγιασμό των υδάτων,   ρίχνοντας τον  Σταυρό  μέσα, ενώ παράλληλα  άφησε ελεύθερα τα  3 λευκά περιστεράκια που  βρίσκονταν  μέσα στο κλουβί.

       Ολος ο κόσμος ευχαριστήθηκε  και απόλαυσε  την  Μεγάλη Ημέρα  των Φώτων ευχόμενοι και του χρόνου  να είμαστε όλοι καλά.

Ακολουθεί  βιντεολήψη   

Η  ΕΟΡΤΗ   ΤΟΥ  ΜΕΓΑΛΟΥ   ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ   ΣΤΗΝ   ΕΝΟΡΙΑ   ΜΑΣ

Η  1η  του έτους  εορτάστηκε  με λαμπρότητα  και κατάνυξη στην Παναγία τη Λατομίτισσα. Η εκκλησία μας γεμάτη από πιστούς   που προσήλθαν  να προσκυνήσουν   την εικόνα του  Αγίου  Βασιλείου  έλαμπε από καθαριότητα. Η  Ιερά Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου ιδιαίτερη  και  διαφορετική. Ο ιερέας του Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης   ο οποίος  φανερά συγκινημένος λόγω της ημέρας,  - εορτάζων  ο ίδιος, -  μαζί με την χορωδία των ιεροψαλτών μας  απέδωσαν  με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια τα  ωραιότατα Κοντάκια του  Μεγάλου  Βασιλείου.

Την καθιερωμένη βασιλόπιττα ευλόγησε και έκοψε  μετά το  τέλος της Θείας Λειτουργίας εντός του ιερού μας ναού ο πάτερ Βασίλειος.  

Για τον καθένα ξεχωριστά  είχε ατομικά  βασιλοπιτάκια  έχοντας για δώρο  σε εκείνον που θα εύρισκε το φλουρί μία ωραιότατη εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου.

Ολοι του ευχήθηκαν  από τα βάθη της καρδιάς  τους   -  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ -  και να τον έχει ο Θεός καλά, να κάνει κι άλλα πολλά   περισσότερα,  σ΄αυτήν  εδώ   την ενορία που  πραγματικά  μας  την έχει  κάνει   από τότε   που  ανέλαβε  τα καθήκοντά   του   ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ.

"ΚΑΛΗ  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

 ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ  ΣΕ ΟΛΟΥΣ"