Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ

Ἀριθμός 25
Κυριακή 25  Ἰουνίου 2017
Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ρωμ. ε΄ 1-10)

Εἶναι γνωστόν σέ ὅλους μας, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὁ καθένας μας, συχνά-πυκνά στή ζωή του καυχιέται γιά κάποια πράγματα. Γιά παράδειγμα, ἄλλος καυχιέται γιά τό γεγονός ὅτι προέρχεται ἀπό μία οἰκογένεια πού ἔχει ὄνομα στήν κοινωνίαν, ἄλλος γιά τό γεγονός ὅτι ἔχει περιουσίαν, πλούτη, ἄλλος γιά τό ὅτι ἔχει δημιουργήσει ὄμορφη οἰκογένεια, ἔχει καλά παιδιά, κάποιος ἄλλος γιά τήν ἐργασίαν του, γιά τήν θέσιν τήν ὁποίαν κατέχει στόν ἐπαγγελματικόν του χῶρο, γιά τήν ὀξύνειάν του, τήν  μόρφωσίν του, τίς σπουδές του, καί γιά τί ἄλλο. Ἆρά γε, μία τέτοια συμπεριφορά εἶναι χριστιανική, συνάδει μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἀρνητική. Ὄχι, δέν ἐπιτρέπεται στόν χριστιανόν νά καυχιέται, νά ἐπαίρεται γιά ὅσα προείπαμε καί γιά τά ὅμοια αὐτῶν. Ὄχι, διότι ὅλα αὐτά δέν εἶναι κατορθώματα δικά μας, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς. Καί κάτι ἀκόμα, ἐξ ἴσου σημαντικό: Ὅλα αὐτά εἶναι πρόσκαιρα, παροδικά, φθαρτά, τά ἔχομε σήμερα καί αὔριο ἴσως ὄχι.
Ἐάν ἀνατρέξωμεν στήν Ἁγίαν Γραφήν, τότε θά πρέπῃ νά σταθοῦμε στήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅπου ὁ Θεός, διά στόματος τοῦ προφήτου Ἱερεμίου μᾶς προτρέπει, μᾶς παραγγέλλει καί μᾶς λέγει: «μή καυχάσθω ὁ σοφός ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καί μή καυχάσθω ὁ ἰσχυρός ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, καί μή καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ» (Ἱερ. Θ΄23 ).
Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα: Ὑπάρχει, μήπως, κάτι γιά τό ὁποῖον ὁ χριστιανός μπορεῖ νά καυχιέται, χωρίς νά ἔρχεται σέ ἀντίθεσι μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας; Ναί, ὑπάρχει. Ἡ συνέχεια τοῦ ἱεροῦ κειμένου ἀπό τό βιβλίον τοῦ προφήτου Ἱερεμίου εἶναι: «Ἀλλ’ ἤ  ἐν τούτῳ καυχάσθω ὁ καυχώμενος, συνίειν καί γινώσκειν ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ ποιῶν ἔλεος καί κρίμα καί δικαιοσύνην ἐπί τῆς γῆς, ὅτι ἐν τούτοις τό θέλημά μου». Ἑπομένως, ὁ χριστιανός μπορεῖ νά καυχιέται γιά τό γεγονός ὅτι ἔχει γνωρίσει καί ἔχει ἀποδεχθῆ στήν ζωήν του τόν ἀληθινόν Θεόν, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι λατρεύει καί προσκυνάει τόν ἕνα καί Τριαδικόν Θεόν, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Στό ἴδιο θέμα, γιά τό τί μποροῦμε νά καυχώμεθα ἀναφέρεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στό σημερινό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, ὅπου ὑπογραμμίζει τό γεγονός τῆς σωτηρίας μας, ὅτι δηλαδή ἡ σωτηρία μας εἶναι ἔργον τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ πίστις στό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ μας, γεννᾶ σ’ ἐμᾶς τήν ἐλπίδα νά ζήσωμεν κοντά Του, στήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, « ἔνθα οὐκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».
Κάτι ἄλλο, γιά τό ὁποῖον μποροῦμε νά καυχώμεθα, ὑπάρχει ϗ Μᾶς λέγει: «καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή  ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει». Ναί, πρέπει νά καυχώμεθα γιά τίς θλίψεις πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός καί δοκιμάζωμε στήν παροῦσα ζωή. Οἰκονομικά ἀδιέξοδα, μή εὐχάριστο ἐπαγγελματικό περιβάλλον, δυσαρμονία σχέσεων, ἔλλειψις γαλήνης μέσα στό σπίτι, ὕπαρξις-παρουσία ἑνός ἀτίθασου παιδιοῦ, μία μακροχρόνια ἤ καί ἀνίατη ἀσθένεια, καί, βεβαίως, τό πικρό ποτήρι τοῦ θανάτου ἑνός ἀγαπημένου μας προσώπου.
Ὄντως ἡ ζωή μας εἶναι συνυφασμένη μέ πόνον καί θλῖψιν. Τοῦτο μᾶς τό ἔθεσε ὡς ἀξίωμα στή ζωή μας ὁ Χριστός μας, λέγοντάς μας: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε». Μᾶς προειδοποίησε ὅτι στή ζωή μας θά δοκιμάσωμε θλίψεις. Γι’ αὐτό καί ἡ ζωή μας χαρακτηρίζεται « πειρατήριον», δηλαδή δοκιμαστήριον. Καί οἱ θλίψεις τῆς ζωῆς εἶναι τό φλογισμένο καμίνι, μέσα ἀπό τό ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται, ὅπως τό χρυσάφι στό χωνευτήρι.
Οἱ διάφορες θλίψεις, τίς ὁποῖες δοκιμάζει ὁ χριστιανός, τόν ὁπλίζουν μέ ὑπομονήν. Ἡ δέ ὑπομονή δημιουργεῖ τήν ἐλπίδα, τήν ἐλπίδα ὅτι οἱ θλίψεις τῆς παρούσης ζωῆς, ὅσο μεγάλες κι’ἄν εἶναι, κάποια στιγμή θά τελειώσουν, καί τήν ἐπίγεια αὐτή ζωήν τῶν θλίψεων καί τοῦ πόνου θά διαδεχθῇ ἡ αἰώνιος ζωή καί μακαριότης.
Ἀδελφοί μου!
Ἄς καυχώμεθα στήν παροῦσα ζωή μας, ἄς καυχώμεθα γιά τήν πίστιν μας στόν ἕνα, Τριαδικόν καί ἀληθινόν Θεόν. Ἄς καυχώμεθα ἀκόμα,  ὅσον καί ἄν μᾶς ἐκπλήσσει στό ἄκουσμά του, ὅσον καί ἄν μᾶς φαίνεται δύσκολον, καί ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Θεόν, γιά τίς θλίψεις μας, εἶναι ἐπίσκεψις τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στήν ζωήν μας. Ἄς Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἐνδυναμώνῃ, νά μᾶς ὁπλίζῃ μέ ὑπομονήν, ὥστε νά ἀντιμετωπίζωμεν τίς θλίψεις, νά  πορευώμεθα στόν δρόμον τῆς ἀρετῆς καί τῆς πίστεως, ἔχοντας ζωντανήν τήν ἐλπίδα νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός τῆς οὐρανίου βασιλείας Του. ΑΜΗΝ.        Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ



ΛΗΞΗ ΕΝΟΡΙΑΚΩΝ 
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ 2016- 2017
 ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ 

      Η αποχαιρετιστήρια  εκδήλωση  με την λήξη των ενοριακών  δραστηριοτήτων έγινε το απόγευμα της Πέμπτης  15 Ιουνίου 2017 στο  Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της Παναγίας Λατομιτίσσης.
 Εκ μέρους  του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου ο π. Ιωάννης Τσιμούνης, ο π. Αντώνιος Τσουκαλάς,  ο π. Γεώργιος Γεώργαλος και  ο π.  Β. Μανάρας.
Εκ μέρους των επιμορφωτών μίλησε ο κ. Νικ. Φλάμος  και αναφέρθηκε για το θεάρεστο έργο που παράγεται μέσα στον χώρο αυτό.
      Γεμάτη η αίθουσα από κόσμο, καθώς και ο προαύλειος χώρος του Κουκουναρείου,  μικρά  και μεγάλα παιδιά,  καθηγηταί,  μαθηταί, γονείς παρηκολούθησαν την αποχαιρετιστήρια  εκδήλωση με συγκίνηση.
Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Φιλιππάκης,  ο οποίος είναι πανταχού παρών και αγωνίζεται καθημερινά  προκειμένου να λειτουργούν σωστά και με τάξη όλα τα μαθήματα. Ευχαρίστησε  τους επιμορφωτές για την ανιδιοτελή  προσφορά τους και προσκάλεσε κι άλλους όσους θέλουν να προσφέρουν  την διακονία τους και να δώσουν αγάπη στον συνάνθρωπό τους.
Οι μαθηταί  εξέθεσαν τα έργα που έφτιαχναν όλο το χρόνο, και ο κόσμος που ήταν πάρα πολύς, είχε την δυνατότητα να τα βλέπει και να ακούει παράλληλα την ωραιότατη  Μουσική που έπαιζαν με τα μουσικά τους όργανα τα παιδιά και  την οποία διδάχθηκαν από τους καθηγητές  τους.
Οι Βυζαντινοί ύμνοι από την χορωδία του κ. Θεόδωρου Κουτσούδη επίσης υπέροχοι και συγκινητικοί.
Τα εργόχειρα που είχαν εκτεθεί  από τις κυρίες εξαιρετικά, οι Αγιογραφίες και οι  εικόνες με τα ζωηρά χρώματα μοναδικά, τα φυτά  που φύτεψαν και καλλιέργησαν οι μαθηταί της γεωπονικής, και  η ζωγραφική  επάνω σε καμβά πολύ ωραία με απαλά γήινα χρώματα.
Η εκδήλωση έκλεισε   με τον Εθνικό Υμνο και με την απονομή των βεβαιώσεων εις τους μαθητάς.   Ο ιερέας μας ευχήθηκε   καλό και ευλογημένο  καλοκαίρι να περάσομε. Ολοι μαζί να βρεθούμε ξανά τον  Σεπτέμβριο για την καινούργια σχολική   περίοδο  2017 – 2018. 
Και του χρόνου   να είμαστε όλοι καλά.














































ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017


Ἀριθμός 24
Κυριακή 18 Ἰουνίου 2017
Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ρωμ. β΄10-16)
Δόξα, τιμή καί εἰρήνη. Τρία ἀνεκτίμητα ἀγαθά, ἀδελφοί μου, τά ὁποῖα ἐπιζητεῖ καί ἐπιδιώκει ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν ζωήν του, καί γιά τά ὁποῖα γίνεται πολύς λόγος. Προσπάθεια μεγάλη καταβάλλεται γιά νά τά ἀποκτήσῃ κανείς, ἡ ὁποία προσπάθεια ἄλλοτε ἀποδίδει ἀποτέλεσμα, ἄλλοτε ὄχι. Ὅσοι ἀπογοητεύονται, ἴσως δέν γνωρίζουν  τόν τρόπον γιά νά ἀγωνισθοῦν καί νά ἀποκτήσουν αὐτά τά  ἀγαθά. Ἄς ἔλθομε, λοιπόν, νά καταθέσωμε τήν σκέψιν μας γιά τό κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά ἀγαθά, καί, ἐν συνεχείᾳ, νά ἰδοῦμε τό σπουδαιότερο, τόν τρόπον ἀποκτήσεως αὐτῶν.
Τό πρῶτον ἀγαθόν, ἡ δόξα. Ζυμωμένη ἡ ψυχή μας μέ τήν ἐπιθυμίαν καί τόν πόθον νά τήν ἀποκτήσωμεν. Θέλομε νά δοξασθοῦμε. Θέλομε νά ἀκουσθῇ τό ὄνομά μας. Θέλομε νά ξεχωρίσωμε. Θέλομε νά εἰπωθοῦν καλά λόγια γιά μᾶς. Θέλομε νά κερδίσωμε τόν ἔπαινον τῶν ἄλλων. Θέλομε… νά δοξασθοῦμε. Προκειμένου δέ, νά κατορθώσωμε τοῦτο, προβαίνομε σέ ὑποχωρήσεις ἔναντι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιοῦμε ἀθέμιτους τρόπους, θέτομε στό περιθώριον ἀρχές καί ἀξίες, ἀδικοῦμε, συκοφαντοῦμε, τραυματίζομε συνειδήσεις καί ὑπολείψεις, γιά νά μή σταθοῦν οἱ ἄλλοι ἐμπόδιο στή δική μας ἐπικράτησι, στό δικό μας «ἀνέβασμα», στήν κατάκτησιν τῆς ἐπιδιωκομένης δόξης. Καί ὅλα αὐτά, γιά μία δόξα προσωρινή, γιά μία δόξα πού δέν ἔχει ζωήν, γιά μία δόξα πού δέν διαρκεῖ, γιά μία δόξα πού μπορεῖ νά χαθῇ πολύ-πολύ σύντομα, γιά μία δόξα πού εἶναι ματαιότης. Πόσο ὡραῖα μᾶς τό διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καί τό ἀκοῦμε στήν Ἐξόδιον ἀκολουθίαν: «Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον. Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα…».
Τό δεύτερον ἀγαθόν, ἡ τιμή. Ἡ σοφία τοῦ λαοῦ θά μᾶς πῇ: «Ἡ τιμή τιμή δέν ἔχει καί χαρᾶς τον πού τήν ἔχει». Ὁ  ἄνθρωπος δέν ἱκανοποιεῖται μέ τήν δόξαν, ἐπιδιώκει καί τήν τιμήν. Μά, θά πῇ κάποιος, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει δόξαν, δέν ἔχει καί τιμήν; Ὄχι, ἡ ἀνθρωπίνη δόξα δέν συνοδεύεται πάντοτε καί ἀπό τήν τιμήν. Ὀρθότερον θά ἦτο νά λέγαμε ὅτι στήν σύγχρονη κοινωνίαν τό ἕνα πολεμάει τό ἄλλο. Εἶναι παρατηρημένον, ὅτι πολύ δύσκολα κανείς ἀνεβαίνει τά σκαλοπάτια τῆς δόξης τοῦ κόσμου μέ τρόπον τίμιον. Ἔτσι συμβαίνει τοῦτο τό ἀξιοπρόσεκτον: Νά κατέχῃ κάποιος μίαν ὑψηλήν κοινωνικήν θέσιν, κάποιο ἀξίωμα, νά βρίσκεται σέ κάποια καρέκλα, σέ κάποιον θῶκον, καί νά περιστοιχίζεται ἀπό κόλακες καί ν’ἀκούῃ τιμητικές προσφωνήσεις, ὅμως ὁ κόσμος νά μήν τόν ἐκτιμᾷ. Καί, ἀντιθέτως, κάποιος ἐργάτης, κάποιος ἁπλός ἄνθρωπος, ἄσημος μέσα στήν κοινωνία, χωρίς θέσεις καί ἀξιώματα καί πλούτη, ἕνας ἁπλός πολίτης καί ὄχι βουλευτής, ἕνας ἁπλός μοναχός ἤ Ἱερεύς καί ὄχι Ἐπίσκοπος, ἕνας ἐργάτης καί ὄχι ἐπιχειρηματίας, ἕνας στρατιώτης καί ὄχι ἀνώτατος ἀξιωματικός, ἕνας νοσηλευτής καί ὄχι μεγαλογιατρός, ἕνας ἀνώνυμος καί ὄχι ἐπώνυμος νά χαίρῃ, καί ἀξίως μάλιστα, πολλῆς τιμῆς καί ἐκτιμήσεως.
Καί τό τρίτον ἀγαθόν, ἡ εἰρήνη. Πράγματι, ἀνεκτίμητον δῶρον, θησαυρός. Ἡ ἔλλειψίς του ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα τόν ἄνθρωπον, τόν βασανίζει, τοῦ καθιστᾶ μαρτυρικήν τήν ζωήν. Ἡ εἰρήνη εἶναι δυσεύρετον καί σπάνιον ἀγαθόν στήν ζωήν ἐκείνων πού ἔχουν δόξαν, τιμές, κοινωνικήν λάμψιν. Ὅμως, δέν μᾶς εἶναι ἀνεξήγητον. Σήμερα γιά νά ἀνεβῇ κανείς, γιά νά κερδίσῃ θέσεις καί ἀξιώματα, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, δέν θά διστάσῃ νά χρησιμοποιήσῃ μεθόδους ὄχι ἐντίμους καί συμφώνους μέ τόν Νόμον καί τό θέλημά τοῦ Θεοῦ, νά πατήσῃ ἐπί πτωμάτων, ὅπως λέμε. Δυστυχῶς τίς περισσότερες φορές δέν ὑπάρχει ἀξιοκρατία, γι’ αὐτό καί νικοῦν οἱ πονηροί καί γόητες. Ταλαίπωροι, ὅμως, ἀξιολύπητοι καί δυστυχισμένοι, ἀφοῦ λείπει ἀπό μέσα τους ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί μου!
Δόξα, τιμή καί εἰρήνη. Τρία ἀνεκτίμητα ἀγαθά, τά ὁποῖα δίνει-χαρίζει ὁ Θεός. Σέ ποιούς τά δίνει; «Παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν». Παντί. Δέν κάνει ἐξαιρέσεις ὁ Θεός. Δέν ἐπηρεάζεται ὁ Θεός ἀπό ὀνόματα καί θέσεις καί ἀξιώματα. «Οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρά τῶ Θεῶ». Ὁ Θεός προσφέρει τά ἀτίμητα αὐτά δῶρα Του σέ κάθε ἕναν πού ἐργάζεται τό ἀγαθόν.
Ἄς παρακαλέσωμεν λοιπόν, τό Ἅγιον Πνεῦμα «τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», νά φωτίζῃ, νά ἁγιάζῃ καί νά κατευθύνῃ τήν σκέψιν μας, ὥστε, ἐργαζόμενοι τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον τῷ Θεῶ, νά κερδίζωμεν  τήν  δόξαν, τήν τιμήν καί  τήν  εἰρήνην  τοῦ Θεοῦ. «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, δόξῃ καί τιμῇ καί εἰρήνῃ στεφάνωσον πάντας ἡμᾶς» ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ







ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 2017

Ἀριθμός 23

Κυριακή 11 Ἰουνίου 2017
ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΝΤΩΝ
( Ἑβρ.ια΄33-ιβ΄2 )
Κυριακή τῶν Ἁγίων πάντων, σήμερα, ἀδελφοί μου.  Δηλαδή, ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη σέ ὅλους τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἑορτάζομεν ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐνίκησαν τόν ἑαυτόν τους, τά πάθη τους, τίς ἀδυναμίες τους, ἐνίκησαν «τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης», ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρεται σέ μία εὐχή τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Ἀκόμα, ἐνίκησαν τούς πειρασμούς, «τόν ἀντικείμενον εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν διάβολον». Μέ τόν καθημερινόν τους ἀγῶνα, μέ τήν ἁγίαν τους ζωήν καί ἑλκύοντες τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, κατέστησαν τό σῶμα τους Ναόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐνεδύθησαν τόν θώρακα τῆς πίστεως εἰς τόν ἕνα καί ἀληθινόν Θεόν, ὅπου ἐξωστρακίζοντο «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ». Πλασμένοι καί αὐτοί ὡς ἄνθρωποι «κατ’εἰκόνα Θεοῦ», διεξήγαγον τόν καλόν ἀγῶνα, ἀκολουθοῦντες τήν προτροπήν, τό παράγγελμα τοῦ Χριστοῦ «τέλειοι γίνεσθε» καί «ἅγιοι γίνεσθε», καί ἔφθασαν εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Ἔλαβαν τόν στέφανον τῆς ἁγιότητος, τό φωτοστέφανον τό ὁποῖον βλέπομε νά κοσμῇ τήν ἁγίαν τους μορφήν. Αὐτοί ὅλοι, οἱ Ἅγιοι Πάντες, στούς ὁποίους εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινή Κυριακή, ἀποτελοῦν τήν ἐν οὐρανοῖς, τήν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.
Καί, βεβαίως, δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι οἱ θειότατοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὥρισαν νά ἑορτάζωμεν τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, δηλαδή τήν πρώτην Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστήν. Ἡ Ἐκκλησία μας θέλει κατ’αὐτόν τόν τρόπον νά τονίσῃ καί νά ὑπογραμμίσῃ, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπεφοίτησε ἐπί τούς Ἀποστόλους, ἐξακολουθεῖ νά κατοικῇ καί νά ἐνεργῇ μέσα στήν Ἐκκλησίαν. Εἶναι «…φῶς καί ζωή, καί ζῶσα πηγή νοερά. Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως· ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τά πταίσματα. Θεός καί θεοποιοῦν· πῦρ, ἐκ πυρός προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα· δι’ οὗ Προφῆται ἅπαντες, καί Θεοῦ Ἀπόστολοι, μετά Μαρτύρων ἐστέφθησαν», ὅπως ψάλλομεν τήν Κυριακήν τῆς Πεντησκοστῆς. Ζωογονεῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί τό πλήρωμά Της καί ἀναδεικνύει πάντοτε Ἁγίους. Καί δέν ἔχομε, παρά νά θυμηθοῦμε στίς ἡμέρες μας τόν Ἅγιον Νεκτάριον, τόν Ἅγιον Ἐφραίμ, τόν Ἅγιον Ἄνθιμον, τόν Ἅγιον Παΐσιον κ. ἄ.
Ἐάν δέ, μείνομε στούς Μάρτυρας τῆς Ἐκκλησίας μας, θά πρέπῃ νά ποῦμε πώς τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἐκείνη ἡ δύναμις, ἡ ὁποία τούς ἐνεψύχωσε καί ἐνεδυνάμωσε καί, ὁδηγηθέντες στά βασανιστήρια, προετίμησαν τόν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, παρά νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστόν καί νά κερδίσουν τήν ἐπίγειον ζωήν, ἀξιώματα καί τί ἄλλο. Ἐπότισαν μέ τό αἷμα τους τό δένδρον τῆς Πίστεως. Αὐτοί, οἱ Μάρτυρες τῆς Πίστεώς μας, ὅπως ἀκούσαμε στό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, «ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν (ἐπριονίσθησαν), ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι…» (Ἑβρ.ια΄37). Κάποιοι ἄλλοι, οἱ Ὅσιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔζησαν «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Ἑβρ.ια΄38). Αὐτοί, οἱ Ὅσιοι, ἐσήκωσαν τόν σταυρόν τῆς ἀσκήσεως.
Ὅλο αὐτό τό νέφος τῶν Ἁγίων, Ἀπόστολοι, Ἱεράρχαι, Ὅσιοι, Μάρτυρες, Ὁμολογηταί, γιά μᾶς εἶναι, πρέπει νά εἶναι πηγή ἐμπνεύσεως στόν ἀγῶνα ὁμολογίας πίστεως καί ἑδραιώσεως τῆς Ἐκκλησίας.
Σήμερα ὁ Θεός τί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς; Ὁμολογίαν πίστεως. Εἶναι χαρακτηριστικό τό εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς » ( Ματθ.ι’32).
Ἐάν. λοιπόν, θέλομεν νά εἴμεθα Ὁμολογηταί τῆς εἰς Χριστόν πίστεως, πῶς μποροῦμε νά δεχθοῦμε, νά υἱοθετήσωμεν τήν ὑποχρεωτικήν τέλεσιν τοῦ πολιτικοῦ γάμου, τό σύμφωνον συμβιώσεως, τήν ἀποκαθήλωσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἀπό τά Σχολεῖα, τά δικαστήρια καί ἄλλα δημόσια κτίρια, τήν κατάργησιν τῆς προσευχῆς στά Σχολεῖα, τήν ἀφαίρεσιν ἀπό τόν κοντόν τῆς ἑλληνικῆς σημαίας τοῦ σταυροῦ, πού εἶναι τό σύμβολον τῆς πίστεώς μα;
Ἀδελφοί μου!
Οἱ Ἅγιοι Πάντες, τούς ὁποίους ἐγκωμιάζομεν σήμερα, εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος καί πολύτιμος θησαυρός μας.  Καθώς σήμερα τούς θυμόμαστε ὅλους μαζί, ἄς πάρωμε θάρρος καί δύναμιν, ἄς ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό παράδειγμά τους, ἀπό τήν ζωήν τους, ὥστε, φωτιζόμενοι καί ἐνδυναμούμενοι καί ἐμεῖς ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, νά ἐξακολουθοῦμε νά κρατᾶμε ψηλά τήν σημαίαν τῶν χριστιανικῶν ἰδανικῶν καί ἀξιῶν, τήν σημαίαν τῆς Πίστεώς μας. ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2017


ΤΟ  ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 22
Κυριακή 4 Ἰουνίου 2017
ΤΗΣ  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
( Πράξ. β΄ 1-11 )
Μεγάλη ἡ σημερινή ἡμέρα. ἀδελφοί μου. Μεγάλη, ἀφοῦ μεγάλη καί σπουδαία εἶναι ἡ ἑορτή τήν ὁποίαν ἑορτάζομε σήμερα. Εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, μία ἀπό τίς μεγαλύτερες Δεσποτικές ἑορτές τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί τῆς Πίστεώς μας. Κατ’ αὐτήν ἑορτάζομεν τήν κάθοδον, τήν ἐπιδημίαν, τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί κάτι ἀκόμα, εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας.
Πεντηκοστή. Ἡμέρα καί ἑορτή κατά τήν ὁποίαν ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεσις τήν ὁποίαν εἶχε δώσει ὁ Χριστός πρός τούς μαθητάς Του μετά τόν Μυστικόν Δεῖπνον,  λέγοντάς τους: «… Καί ἐγώ ἐρωτήσω ( πού σημαίνει θά παρακαλέσω ) τόν πατέρα καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» (Ἰω. ιγ΄16,17),  προκειμένου νά μένῃ μαζί τους αἰωνίως, νά τούς ἑνώνῃ, νά τούς παρηγορῇ, νά τούς ἐνδυναμώνῃ, νά τούς ἐμπνέῃ.
Τήν ἴδια ὑπόσχεσιν ἐπανέλαβε  καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του, κάτι πού τό ἀκοῦμε κάθε φορά πού ἀναγινώσκεται κατά τήν ἀκολουθίαν τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς, τό σχετικό Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον: «...Καί ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ’ὑμᾶς ·ἡμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους» (Λουκ. κδ΄49).
Καί, νά, τώρα, καθώς οἱ μαθηταί βρίσκονται συνηγμένοι «ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» στό ὑπερῶον τῶν Ἱεροσολύμων «ἐγένετο ἦχος, καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς, καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ  ἦσαν καθήμενοι». Μία βοή φθάνει ἀπό τόν οὐρανόν, γεμίζει τό σπίτι, ὅπου βρίσκονταν, καί γλῶσσες πύρινες διαμοιράζονται καί κάθονται στά κεφάλια τῶν Ἀποστόλων. Τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιφοιτήσεως μέγα καί θαυμαστόν. Οἱ μέχρι τώρα ἀγράμματοι ψαράδες τῆς Γαλιλαίας σοφίζονται καί κηρύττουν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ σέ διάφορες γλῶσσες. Οἱ πάντες ἀποροῦν καί θαυμάζουν. Καί κάτι ἀκόμα: Τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων ἀποφέρει τούς πρώτους καρπούς. Γεννιέται ἡ Ἐκκλησία. Νά, γιατί ἡ Πεντηκοστή χαρακτηρίζεται καί ὡς ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα χορηγεῖ τά πάντα, ζωοποιεῖ τήν Ἐκκλησίαν, συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Πόσο ὄμορφα μᾶς τό λέγει ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας! «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».
Στό σημεῖον αὐτό νά προσέξωμε κάτι: Τό Ἅγιον Πνεῦμα δέν ἐπεφοίτησε μόνον τότε, ἐπιφοιτᾷ καί ἐπιδημεῖ καί σήμερα καί πάντοτε. Καί δέν ἔχομε παρά νά θυμηθοῦμε τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι τό σῶμα μας εἶναι τό κατοικητήριον, ὁ ναός τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Νά θυμηθοῦμε καί τά λόγια τοῦ Ἱερέως, καθώς, μετά τήν βάπτισίν μας, μᾶς ἔχρισε μέ τό Ἅγιον Μύρον: «Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Ἄρα, ἔχομε, φέρομε μέσα μας τά πλούσια καί ποικίλα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κάποια ἐκ τῶν ὁποίων ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν του: «...ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ.ε΄22).
Ὅμως, γιά νά ἐνεργήσῃ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ζωήν μας, θά πρέπῃ νά ἐναρμονίζωμεν τήν ζωήν μας, τίς σκέψεις μας, τίς ἐπιθυμίες μας, τά συναισθήματά μας, τίς ἐνέργειές μας, τήν ὅλην μας βιοτήν καί συμπεριφοράν μέ τίς ἐπιταγές, τά παραγγέλματα, τήν διδασκαλίαν τῆς Πίστεώς μας. «Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καί στοιχῶμεν» (Γαλ.ε΄25), διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας διά τοῦ στόματος τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου. Ὅποιος λέγει ὅτι ζῇ σύμφωνα μέ τίς ἐμπνεύσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλει νά συμπεριφέρεται παντοῦ καί πάντοτε σύμφωνα καί μέ τίς ἀπαιτήσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀδελφοί μου!
Ἡ προσευχή, ὡς γνωστόν, εἶναι χρέος μας ἱερόν, ἀλλά καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Μέ τήν προσευχή γαληνεύει ἡ ψυχή μας, ἀντλοῦμε δύναμιν ἀπό τόν Θεόν, ὁπλιζόμεθα μέ ὑπομονήν καί τί ἄλλο.
Ἡ προσευχή μας ἄλλοτε εἶναι παράκλησις καί ἱκεσία, ἄλλοτε δοξολογία καί εὐχαριστία πρός τόν Θεόν.
Ἡ προσευχή μας ἄλλοτε ἀπευθύνεται στόν Θεόν Πατέρα, ὅπως τό «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…», ἄλλοτε στόν Υἱόν, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅπως τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἄλλοτε στό Ἅγιον Πνεῦμα.
Σήμερα, ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλά ὄχι μόνο σήμερα, πάντοτε, κάθε μέρα ἄς παρακαλοῦμεν τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, λέγοντες: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν». ΑΜΗΝ.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου