Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 7

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012
ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιη΄18-27)

«ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου»


Ἀγαθή εἶναι ἡ προαίρεση τοῦ νέου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀδελφοί μου. Μᾶς προδιαθέτει κατ’ ἀρχήν εὐνοϊκά ἀπέναντί του. Καί ὁ Χριστός μας τόν ἐπαινεῖ, βλέποντας τήν ἀρετή του. Μά καί σάν Θεός ἐντοπίζει τό σημεῖον τῆς ἀδυναμίας του. Προσπαθεῖ νά τόν φέρῃ στήν τελειότητα. Εἶναι νέος. Καί ὁ νέος εἶναι τό κέντρον τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ ἐλπίδα. Εἶναι τό μέλλον.
Α! Οἱ νέοι! Ναί, εἶναι κάτι περισσότερον ἀπό τήν ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος. Δέν εἶναι μόνον αὐτό. Εἶναι ἡ δύναμη τοῦ παρόντος. Γι’ αὐτό καί πάνω σ’αὐτούς ἔχουν στραμμένα τά βλέμματά τους ὅλες οἱ φωτεινές δυνάμεις τοῦ καλοῦ καί οἱ σκοτεινές δυνάμεις τοῦ κακοῦ. «Θεοί καί Δαίμονες», ὅπως θά ἔλεγαν χαρακτηριστικά οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Καί προσπαθοῦν καί ἀγωνίζονται ν’ ἀποσπάσουν τά νιάτα οἱ μέν ἀπό τούς δέ. Κι εἶναι ἀλήθεια πώς μιά μερίδα νέων μένει πάντα σταθερά καί σίγουρα κοντά στόν Χριστό. Μά εἶναι ἐπίσης ἀλήθεια πῶς τό μεγαλύτερο μέρος τῆς νεολαίας εὑρίσκεται μακριά ἀπό τήν πηγήν τῆς ζωῆς καί τῆς ἀλήθειας. Μακριά ἀπό τόν Σωτῆρα, μακριά ἀπό τόν Πατέρα. Ριγμένοι μέσα στό μαῦρο βασίλειο τοῦ Σατανᾶ ἤ καί μόλις γαντζωμένοι στά γαμψά νύχια του. Καί ἔχει ἐπιστρατεύσει γι’αὐτό τό σκοπό, ὁ Ἄρχων τοῦ σκότους, τίς καλύτερες, τίς πιό ἐπίλεκτες δυνάμεις του. Τήν ὀθόνη τοῦ κινηματογράφου καί τῆς τηλεοράσεως, τό θέαμα στούς δρόμους, στήν κοινωνία καί στόν Τύπο. Τό ἄθλιο ἤ τοὐλάχιστον τό ἀσυνεπές παράδειγμα τῶν μεγάλων. Αὐτά ἀπό τό ἕνα μέρος. Καί ἀπό τό ἄλλο τήν ἰδεολογική σύγχυση, τήν ὠργανωμένη ἄρνηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τόν ἀναρχισμό καί τόν πνευματικό ὑλισμό,πού ἀποτελοῦν ὅλα μαζί ἕνα ψυχοκτόνο περιβάλλον γιά τούς νέους μας.
Β΄. Ὅλα αὐτά, ἀδελφοί μου, πού ἀναφέρθησαν, δέν εἶχαν σκοπόν νά σκορπίσουν τήν ἀπαισιοδοξία καί τήν ἀπελπισία, γιά τό μέλλον τῶν νέων μας. Ἁπλῶς καί μόνον ἔγινε μιά πραγματική, ἔστω καί πικρή διαπίστωση. Καί αὐτό, γιά νά τεθῇ ἡ βάση στήν περαιτέρω πορεία τῶν πιστῶν. Δέν ἀρνούμεθα, ὅτι σέ καμμιά ἐποχή δέν ἔλειψαν οἱ ἐκτροχιασμοί καί οἱ ὑπερβολές. Ἀλλά ἐκεῖνο πού διαπιστώνει κανείς εἶναι, ὅτι σήμερα πῆραν πολύ ἀνησυχητικές ἤ καί καταστρεπτικές διαστάσεις. Τί θά γίνῃ λοιπόν μέ τήν πλειονότητα τῶν σημερινῶν νέων; Μιά εἶναι ἡ λύση, ἕνας ὁ τρόπος, ἕνα τό φάρμακο. Ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. «Μόνο κοντά Του, γράφει κάποιος, μπορεῖ νά γαληνέψῃ ἡ θάλασσα, νά κοπάσουν τά κύματα τῶν πειρασμῶν καί νά βροῦν οἱ νέοι αὐτό πού ἡ ψυχή τους ἀναζητᾶ. Δέν παίρνουν χωρίς λόγο τίς παραπάνω θέσεις οἱ νέοι. Κάποιος βαθύτερος πόθος τῆς ψυχῆς τούς βασανίζει καί ἀναζητοῦν στά λασπονέρια τήν ἱκανοποίησή του».
Ἀδελφοί μου! Εἴμεθα ὅλοι ὑποχρεωμένοι νά προστατεύσωμε τούς νέους μας. Ὄχι μέ λόγια καί μέ κηρύγματα μόνον. Οὔτε καί μέ ἐκδηλώσεις πανηγυρικές. Ὅλα αὐτά εἶναι καλά καί εὐλογημένα. Ἀλλά δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται κάτι βαθύτερο, οὐσιαστικώτερο καί ἀποτελεσματικώτερο. Ὄχι ἐπιφανειακό καί ἐπιδερμικό. Χρειάζεται ἡ ἔμπρακτη συμπαράσταση ἀπό ὅλους τούς θρησκευτικούς,πολιτικούς καί κοινωνικούς θεσμούς, ἔστω καί ἄν πολλοί ἀπό τούς νέους τούς ἀρνοῦνται. Ἡ Ἐκκλησία νά ἀναπτύξῃ μεγαλύτερη δραστηριότητα, ἡ Πολιτεία νά δείξῃ περισσότερη προσοχή καί περίσκεψη καί ἡ κοινωνία νά δώσῃ στούς νέους ἕνα πολύτιμο καί ἀνεκτίμητο δῶρο, πού περιμένουν. Τό ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Γένοιτο!                                      Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 6
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιβ΄16-21)

«ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου»

 

Ἀφροσύνη καί ὑλοφροσύνη, ἀδελφοί μου, εἶναι τά γνωρίσματα, πού χαρακτηρίζουν τόν πλούσιο τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἕνα τραγικό λάθος στό πρόγραμμα τῆς ζωῆς του, ἦταν ἀρκετό, γιά νά τοῦ στοιχίσῃ τήν ἀποτυχία του. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού καλεῖται ἀπό τόν Θεόν «ἄφρων», ἀπερίσκεπτος, ἀνόητος. Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἀφροσύνη τοῦ πλουσίου καί ποιά ἡ ὑλοφροσύνη του;
Α΄. Ὁ Θεός, στοργικός Πατέρας καί Προνοητής ἠθέλησε νά δώσῃ πρωτοφανῆ εὐφορίαν, ἐκείνη τή χρονιά, στά κτήματα τοῦ πλουσίου. Τόση μεγάλη, πού κατά τίς προβλέψεις τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ἀπεκλείετο ἡ συγκομιδή τῶν καρπῶν μέσα στίς ὑπάρχουσες ἀποθῆκες. Καί ἀπ’ αὐτή τή διαπίστωση γεννήθηκε μέσα στό μυαλό του ἡ ἀπορία: «Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου;». Εἶναι τό ἐρώτημα, πού βασανίζει τή σκέψη καί τυραννεῖ τήν καρδιά τοῦ πλουσίου πλεονέκτη. Ἔτσι, ἀφοῦ ταλαιπώρησε τό μυαλό του μέρες ὁλόκληρες, ἀφοῦ ἔχασε τόν ὕπνο του νύκτες ἀρκετές, βρῆκε ἤ νόμισε πώς βρῆκε τή λύση: «Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας καί μείζονας οἰκοδομήσω, καί συνάξω ἐκεῖ πάντα τά γενήματά μου καί τά ἀγαθά μου». Μά ποῦ εὑρίσκεται ἡ ἀφροσύνη τοῦ πλουσίου; θά μποροῦσε νά ἐρωτήσῃ κανείς. Καθένας, στή θέση του, τό ἴδιο δέ θά ἔκανε; Καί ὅμως! ὁ πλούσιος ἀπεδείχθη ἄφρων γιά τούς ἑξῆς λόγους:
α) Ἀγνόησε τόν Θεόν. Ἐλησμόνησε τήν βασικήν ἀλήθειαν, ὅτι δέν ἦταν ἰδιοκτήτης, ἀλλά οἰκονόμος καί διαχειριστής τῆς περιουσίας, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός. Γι’αὐτό καί ξέχασε, πώς Ἐκεῖνος εἶναι πάντοτε «ὁ διδούς υἱετούς καί καιρούς καρποφόρους» (Πρ. ιδ΄ 17).
β) Ἐλησμόνησε τήν ψυχή. Ἐφρόντισε γιά τήν καλοπέραση τοῦ σώματος σάν νά ἐπρόκειτο νά ζήσῃ χίλια χρόνια. ὅμως «οὐχί ἡ ψυχή πλεῖον ἐστί τῆς τροφῆς;» (Ματθ. στ΄25).
γ) Ἀδιαφόρησε, ἀδικαιολόγητα, γιά τόν πόνο καί τή δυστυχία τῶν συνανθρώπων του. «Πλήν τά ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην» (Λουκ. ια΄41) φωνάζει ὁ Κύριος. ὅλα αὐτά ὅμως ἦσαν γιά τόν πλούσιο ἕνας ἄλλος ἄγνωστος καί ἀσυμπαθής κόσμος.
Β΄. Τή ζωή τοῦ πλουσίου κυβερνοῦσε ὁ ὑλισμός καί μάλιστα στή χειρότερή του μορφή. Ἀκούσαμε ποιό ἦταν τό πρόγραμμά του; «Ψυχή...ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Μ’ αὐτές τίς τέσσερεις λέξεις φανερώνεται ὅλο του τό πιστεύω καί διαγράφεται, ὡς τίς λεπτομέρειες σχεδόν, ὅλη ἡ ζωή του. Ἀναπαύου! Ἔχεις ἐξασφαλίσει τά πάντα. Ἀρκετά μόχθησες. Τώρα ἀναπαύου. Τά ἀγαθά, πού συσσώρευσες, εἶναι πολλά καί σίγουρα. Δέν ἔχεις πλέον ἀνάγκη. «Ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά». Ἄς φωνάζει ἡ Ἁγία Γραφή: «Ἴθι πρός τόν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ, καί ζήλωσον...καί γενοῦ ἐκείνου σοφώτερος»(Παρ. στ΄ 6). Δέν βαρυέσαι! Φάγε! Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς. Ζῆς, γιά νά τρῶς! Δέν τρῶς, γιά νά ζῇς. Ὅμως «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος...»(Ματθ. δ΄ 4). Ταλαίπωρε πλούσιε! Πίε! Αὐτό, δυστυχῶς, ἦταν τό κέντρον τῆς φροντίδας του. Καθαρός ἐπικούριος. «Φάγωμεν καί πίωμεν ۠ αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». Εὐφραίνου! Ἀλλά ποιά εὐφροσύνη μπορεῖ νά σοῦ δώσῃ, ἀνόητε ἄνθρωπε, τό φαγητό καί τό ποτό, ὅταν μένουν ἀνικανοποίητες οἱ βαθύτερες ἀνάγκες τῆς ψυχῆς σου; Καί ἔπειτα; Ὅλα τελειώνουν ἐδῶ; Νά, ὅμως, πού τή νύχτα ἐκείνη, κατά τήν ὁποία νόμισες πώς ἔλυσες τό πρόβλημά σου, ἀκούεται κατηγορηματικά καί ἀμετάκλητα ἡ ἀπόφαση τοῦ Αἰωνίου «τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ». Ἄφρον, τήν μαύρη αὐτή ψυχή, πού σκέφθηκε σάν νά ἦταν δούλη στούς δαίμονες, τώρα αὐτοί οἱ δαίμονες σοῦ τήν ζητοῦν. Ἦλθεν ἡ ὥρα σου. Ἑτοιμάσου νά φύγῃς. Καί ἡ εἰρωνεία: Αὐτά ὅλα πού ἑτοίμασες σέ ποιόν θά τά ἀφήσης;».
Ἀδελφοί μου! Τό συμπέρασμα ἀπ’ ὅλην αὐτή τήν ἱστορία βγαίνει ἀβίαστα καί εὔκολα. Ἄλλωστε τό διετύπωσεν ὁ Κύριός μας τόσο καθαρά:«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Αὐτά παθαίνει ὅποιος θησαυρίζει ἐδῶ κάτω στή γῆ, μόνο γιά τόν ἑαυτό του, χωρίς νά χρησιμοποιῇ τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ γιά τό καλό τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καί γιά τόν πλουτισμό τῆς ψυχῆς του. Ἄς μή φθάσωμε ποτέ σ’αὐτό τό κατάντημα. Γένοιτο!       Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Η ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ



Με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια  και λαμπρότητα εορτάσθηκε και φέτος η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται πλησίον της Παναγίας Λατομιτίσσης.
Την παραμονή της εορτής  ημέρα Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012 το απόγευμα μετεφέρθη λείψανο του Αγίου Νεκταρίου εκ του Ιερού Ναού Παναγίας Λατομιτίσσης εις το  πανηγυρίζον παρεκκλήσιον  του Αγίου.
















Ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, φανερά  συγκινημένος  πλαισιούμενος από τους  ιερείς  π. Βασίλειο Μανάρα και π. Γεώργιο Λούρο, έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου την παραμονή  του πανηγυρικού Εσπερινού.
Την κυριώνυμον ημέρα  ετελέσθη ο Ορθρος   και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου π. Βασιλείου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4ο Γυμνάσιο Λέτσαινας, 9ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο και το Σχολείο  Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

 Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους  αλλά και  μαθητάς  τους παρότρυνε να πηγαίνουν στην εκκλησία γιατί έχουν πολλά να διδαχθούν  καθώς ο Αγιος  Νεκτάριος   που τιμούμε σήμερα ήταν διδάσκαλος.
Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.
Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.
Και του χρόνου να  είναι όλοι καλά.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 5

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιστ΄19-31)

«Νῦν δέ ᾧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι»


 Ζωντανή σέ περιγραφή καί δυνατή σέ νοήματα, ἀδελφοί μου, παρουσιάζεται ἀπό τόν Κύριό μας ἡ σημερινή παραβολή. Τόν πλούσιον ἄνθρωπο, πού οὔτε τό ὄνομά του μᾶς ἀναφέρει, τόν χαρακτηρίζουν τρία σοβαρά ἐλαττώματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ πολυτέλεια. Τό δεύτερο ἡ ὑπερβολική ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν καί τό τρίτο ἡ ἀναλγησία μπροστά στή δυστυχία τῶν ἄλλων. Ἀντίθετα τόν πτωχό, πού τό ὄνομά του εἶναι Λάζαρος, τό χαρακτηρίζουν τρεῖς μεγάλες ἀρετές. Ἡ ὑπομονή, ἡ αἰσιοδοξία γιά τή ζωή καί ἡ δοξολογία τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.
Α΄ Ἡ ζωή σ’αὐτόν τόν κόσμο μοιάζει μέ πέλαγος, πού ἄλλοτε ξεσπᾶ ἀφρισμένο πάνω στόν ἄνθρωπο καί ἄλλοτε - λίγες φορές – τοῦ χαμογελᾶ. Τότε καί στήν τρικυμία, ἀλλά καί στή γαλήνη χρειάζεται χειρισμός, γιά νά μπορέσῃ ὁ ἄνθρωπος νά καταπλεύσῃ στό λιμάνι τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτήν τήν πορεία, ἡ πυξίδα, γιά σωστό προσανατολισμό, ἀποτελεῖ ὁ ἀναλλοίωτος ἠθικός Νόμος καί ἡ ἀδιάφθορη συνείδηση. Δυστυχῶς, ὁ σημερινός πλούσιος, παρ’ ὅλη τήν πολυτέλεια τῶν ἐνδυμάτων του, παρ’ ὅλη τήν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν, πού τοῦ πρόσφερε ἀφειδώλευτα ἡ ζωή, «ἔπεσε ἔξω» στό ταξίδι τῆς ζωῆς του καί, στό τέλος, κατάντησε «ναυάγιο» ψυχικό. Ὁ πτωχός ὁ Λάζαρος, ἀντίθετα στόν πλούσιον, ζῇ δυστυχισμένα καί πονεμένα, ταλαιπωρημένος ἀπό τήν πεῖνα κάι τήν ἀνέχεια, κτυπημένος ἀπό τήν ἀρρώστεια, πικραμένος ἀπό τήν κακότητα καί τήν ἀναλγησία τοῦ πλουσίου, περιφρονημένος ἀπό τόν κόσμο, μέ μόνη συντροφιά τά σκυλιά, πού συμπονετικώτερα αὐτά ἀπό τούς ἀνθρώπους, κάμνουν ἐκεῖνο, πού παρέλειψαν τά λογικά πλάσματα τοῦ Θεοῦ.
Τό σκηνικό στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας τό ἴδιο. Χθές καί σήμερα. Τότε καί τώρα. Ἴσως τώρα τό κοινωνικό πρόβλημα παρουσιάζεται ὀξύτερο. Ἡ κοινωνική ἀδικία, συνδιασμένη μέ τήν οἰκονομική κρίση, προχωρεῖ μέ φοβερό καλπασμό. «Ὅς μέν πεινᾷ, ὅς δέ μεθύει» (Α΄Κορ. 11,21). Τό ξέφρενο μεθύσι τοῦ ἑνός, ἀφήνει ἐρείπια καί συντρίμμια, γιατί κάμνει πολλούς πεινασμένους στή ζωή. Ἡ ἀσυλλόγιστη σπατάλη τῶν ἀνθρώπων,πού δέν θέλουν νά ἀναγνωρίσουν πώς ὁ Θεός τούς ἔταξε πιστούς οἰκονόμους τῶν ἀγαθῶν Του, αὐτοί μέ τίς πράξεις τους προκαλοῦν τό δημόσιο αἴσθημα, ἠλεκτρίζοντας ἔτσι – χωρίς πολλές φορές νά τό καταλαβαίνουν καί οἱ ἴδιοι – καί πυροδοτῶντας τόν πόνο τῶν χιλιάδων Λαζάρων τοῦ «πολιτισμένου» αἰῶνα μας. Προκαλοῦν κοινωνικές ταραχές καί ἀναστατώσεις, πού μέ τίς ἀκρότητές των ἐξευτελίζουν τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση καί κατεβάζουν τόν σημερινό «πολιτισμένο» στήν τάξη τῶν κτηνῶν. Καί ἀπό τήν ἄλλη πάλι πλευρά, καρτερικοί Λάζαροι, μέ σφιγμένη ἀπό τόν πόνο τήν καρδιά, ἀντιμετωπίζουν θαρραλέα καί αἰσιόδοξα τή ζωή, μέ ὅλες της τίς φουρτοῦνες, χωρίς γογγυσμό, χωρίς αἰτιάσεις, γιά ὁποιονδήποτε καί, πρό πάντων, τόν Θεόν. Ἥρωες στή πάλη τῆς ζωῆς, μάρτυρες στό ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς, στρατιῶτες στόν εἰρηνικό πόλεμο, γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας. Ὡς τό τέλος. «Ἄχρι θανάτου».
Β΄. Ὁ θάνατος!... Ἀλήθεια! Αὐτή ἡ πραγματικότης, ἡ μόνη βεβαία κάι σίγουρη, πού ἔρχεται νά κλείσῃ τήν αὐλαία τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς καί νά ἀνοίξῃ μιάν ἄλλη, αἰώνια καί ἀληθινή. Ὅμως τώρα τό σκηνικό ἀλλάζει. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει ὁ ἐγωλάτρης πλούσιος ντυμένος μέ «πορφύραν καί βύσσον». Οὔτε τά πλούσια τραπέζια καί οἱ κάθε εἴδους διασκεδάσεις, γιά νά εὐφραίνεται «καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς». Ἀλλά τί ὑπάρχει; Ὁ ἀξιολύπητος ἁμαρτωλός, ὁ δυστυχής, πρώην πλούσιος, ὁ ὁποῖος ἀξιοκατάκριτα κατακαίεται ἀπό τίς φλόγες τῶν τύψεων τῆς ἀδιαφθόρου συνειδήσεως καί ὑποφέρει φρικτά ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς θέας τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Βασανίζεται αἰώνια, γιατί προτίμησε ν’ ἀνταλλάξῃ τήν αἰωνιότητα μέ τά λίγα χρόνια τοῦ ψεύτικου καί ἀπατηλοῦ βίου. Καί ὀ Λάζαρος; «Ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Ἀβραάμ». Ἐκεῖ ὅπου στεφανώνονται «οἱ καλῶς ἀθλήσαντες». Ἐκεῖ ὅπου ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, συνυφασμένη μέ τήν ἀγαθότητα καί τήν εὐσπλαχνία Του, μοιράζει τά βραβεῖα «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Ἡ ἠθική τάξη, πού ἀνετράπη, άποκαθίσταται. «Νῦν δέ ᾧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι».
Ἀδελφοί μου! Ἄν θέλωμε κάποτε καί ἐμεῖς νά ἀποφύγωμε «τόν τόπον τῆς βασάνου» καί νά εὑρεθοῦμε λαμπροστολισμένοι εἰς τούς οὐρανίους κόλπους, ἄς μαλακώσωμε τήν καρδιά μας μέ τό δάκρυ τῆς συμπόνιας. Γιατί μόνο τέτοιες καρδιές ἀνεβαίνουν σ’ αὐτούς τούς κόλπους. Μήν περιμένωμε τούς νεκρούς ν’ἀναστηθοῦν ἀπό τούς τάφους καί νά μᾶς τό εἰποῦν. Ἔχομε τό Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Ἄς τό μελετήσωμε ἁγιαστικά, ἄς βάλωμε στήν καρδιά μας αὐτά, πού μᾶς διδάσκει καί ἄς ζήσωμε τή ζωή, στήν ὁποία μᾶς παρακινεῖ. Τότε ἡ αἰωνιότης θά γίνῃ δική μας.                              Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου