ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2018

Ἀριθμός 20

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(Ἰωάν. ζ΄37-52, η' 12)

27 ΜΑΪΟΥ 2018

"ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου" (Ἰωάνν. η' 12).

Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Χριστιανοί μου, τὴν ἡμέρα αὐτὴ, τῆς Πεντηκοστῆς, εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα γεγονότα τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὸ ὕψιστο αὐτὸ γεγονὸς, στοὺς λυπημένους Μαθητὲς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, χαρίζει τὴν ἀναγέννηση, τὴ δύναμη καὶ τὴν χάρη, νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος «ἐν δυνάμει Θεοῦ».

Μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξαγγέλλουν τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου. Παρουσιάζουν μία ἁγιότητα θαυμαστὴ καὶ μία πρωτοφανῆ αὐτοθυσία.

Ἀλλά, καὶ ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανοὺς, πού πίστευσαν, κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ, στὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ ἀπὸ ὅσους ἀργότερα «προσετίθεντο» στὴν Ἐκκλησία, ἦταν πολὺ ἀδιάφοροι πρίν, ἴσως, καὶ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ μας.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται στὸ χάος καὶ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς καὶ δημιουργεῖ τὸ κάλλος καὶ τὴν ἁρμονία τῆς καλοσύνης καὶ τῆς ἀρετῆς.

Πάνω ἀπὸ εἴκοσι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπὸ τὴν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ὅμως πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, πού δὲν δοκιμάζουν τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἀλλαγὴ, ἀλλὰ μένουν στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἡ βασικὴ αἰτία εἶναι, ὅτι ἀγνοοῦν τὴν ἔλευση καὶ τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος παραμείνει ἔρημος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δὲν μπορεῖ νὰ καρποφορήσει τὴν ἀρετή, ὅπως ἀκριβῶς δὲν παρουσιάζεται καμία βλάστηση ἐκεῖ, πού δὲν ὑπάρχει νερὸ καὶ δὲν πέφτει ἡ εὐεργετικὴ βροχή. Ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν φλογίζει τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, ὅταν ἀπουσιάζει αὐτὴ ἡ κινητήρια δύναμη, τότε οἱ ψυχικὲς δυνάμεις παραλύουν καὶ ἀτονοῦν πρὸς κάθε καλὸ καὶ ὡραῖο. Ἄνθρωπος χωρὶς Ἅγιο Πνεῦμα, μοιάζει μὲ κόσμο χωρὶς ἥλιο, μοιάζει μὲ σῶμα χωρὶς ψυχή. Ὅπου δὲν ὑπάρχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.

Μπορεῖ, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ, νὰ γνωρίζουν πολλά, νὰ ἔχουν ὑψηλὲς θέσεις καὶ ἀξιώματα, νά ἔχουν τιμὲς καὶ πλούτη, δὲν ἔχουν ὅμως αἰσθήματα καλοσύνης, ἀγάπης καὶ ἀληθινὴ εὐγένεια, ὅλα αὐτὰ, πού χαρακτηρίζουν τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Οἱ καρδιὲς τους μοιάζουν μὲ σπήλαια ληστῶν, μὲ τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα.

Γι’ αὐτὸ, ὅλη ἡ σοφία τοῦ κόσμου, ὁ πολιτισμός, ἡ πρόοδος, μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ, πού φέρνουν στὴν ἀνθρωπότητα, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν ἀνακαινιστικὴ Χάρη καὶ τὸ Ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δύναμη, πού ἔρχεται νὰ τονώσει τὴ θέλησή μας καὶ νὰ τὴν κινήσει στὸ καλὸ καὶ στὴν ἀρετή. Ἐνῶ, συγχρόνως, κατακαίει κάθε ἀγκάθι, πού φυτρώνει στὴν ψυχὴ καὶ καθαρίζει κάθε μολυσμό, «καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλίδος», ὅπως ψάλλει ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γίνει κυβερνήτης τοῦ ἀνθρώπου, ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος γίνεται πνευματικός. Εἶναι «ἡ καινὴ κτίσις», πού κατεργάζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτὴ εἶναι ἡ Πεντηκοστὴ κάθε ψυχῆς, ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο. Ἕνας κόσμος ὡραῖος, φωτεινός, ἅγιος, δυνατὸς δημιουργεῖται στὴν ψυχή, τῆς ὁποίας ἡ ἀντανάκλαση ἐξωραΐζει καὶ ἁγιάζει τὸ σῶμα καὶ τὸ καθιστὰ ναὸ ἅγιο τῆς θείας Χάριτος. Ὁ ἄνθρωπος τότε γίνεται πνευματοφόρος καὶ πνευματοκίνητος, ἀληθινὰ θεοφόρος.

Βασικὴ, ὅμως, προϋπόθεση, γιὰ νὰ ἀπεργασθεῖ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα τὴν ἀναγέννηση εἶναι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὸ κάνουμε μόνιμο ἔνοικό της.

Ὅπως, ἀκριβῶς, δὲν χρησιμεύει σὲ τίποτα ἕνας διακόπτης, πού δὲν εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν πηγὴ τοῦ ἡλεκτρισμοῦ, ἔτσι εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος, πού, ἁπλῶς, γνωρίζει κάποια θεωρητικὰ πράγματα, γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἑνωθεῖ μαζί Του.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίδει τὴν δύναμη τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ἀναγέννησης στὸν ἄνθρωπο, πού τὸ δέχεται μὲ πίστη, πού ποθεῖ τὴν ἀναγέννησή του, πού ζητάει καθημερινὰ καὶ μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Παρακλήτου.

«Βασιλεῦ, οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἠμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλίδος καὶ σῶσον τὰς ψυχάς ἡμῶν».

Αὐτὴ, ἂς εἶναι ἡ προσευχή μας, πού θὰ τὴν ἀκολουθεῖ ἡ προσφορὰ τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ὁποία ἡ χάρη Του θὰ καθαρίσει καὶ θὰ ἀναγεννήσει.

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἔφερε φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ, πού καίει τὴν κακία. Ἔφερε Φῶς, πού διαλύει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ πλημμυρίζει τὸν κόσμο μὲ τὴ Χάρη τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοὺ Πνεύματος.

«Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ Κύριος. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. «Φῶς ἐκ φωτὸς» τοῦ οὐρανίου Πατρός. Φῶς, τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε μόνο διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει, σήμερα, πανηγυρικὰ, τὸν ὕμνο δοξολογίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα… καὶ δὶ’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν ἁγίαν».

Χριστιανοί μου,

Ἀστράφτει καὶ λάμπει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας μέσα στὸ θεϊκὸ Φῶς. Τὸ Φῶς, πού διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία.

Ἂς παρακαλέσουμε, εἰδικὰ σήμερα, τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο, νὰ ἐξαφανίσει κάθε σκοτεινὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό μας καὶ νὰ καταυγάσει τὶς καρδιές μας μὲ θεῖο Φῶς, ὥστε «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι» νὰ προσκυνοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, γιὰ τὴν ἀνέκφραστη δωρεά Του. Ἀμήν.   Πηγη: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Την προσεχή  Δευτέρα 21 Μαΐου 2018  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και λαμπρότητος ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

   

     Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Κυριακής  20  Μαΐου 2018, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή της Δευτέρας.

       Τους χορούς των Ιεροψαλτών θα διευθύνει ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 2018

Ἀριθμός 19

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ἰωάνν. ιζ΄ 1-13)

20 Μαϊου 2018

"Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου"

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, Χριστιανοί μου, τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο, προβάλλει στοὺς πιστοὺς της, τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς πρώτης, τετάρτης καὶ ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, «ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος», ἔχουν μία ἀνεξάντλητη πνευματικὴ ὀμορφιὰ καὶ μυστικὴ γοητεία. Κι αὐτὸ, γιατί ὄχι μόνο ἔζησαν, ἀλλὰ καὶ φώτισαν τὴν ἀνθρωπότητα, μὲ τὸν λόγο καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τους, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ἔτσι, ἔγιναν καὶ οἱ ἴδιοι Φῶς τοῦ κόσμου. Καὶ, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, οἱ γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ γίνονται τὸ Φῶς τοῦ κόσμου.

Ἡ ἀποστολὴ τῶν ἀληθινὰ πιστῶν χριστιανῶν στὸν κόσμο εἶναι νὰ δώσουν μία μαρτυρία στὸν σύγχρονο κόσμο. Τὴν μαρτυρία τῆς πίστεώς τους, μέσα ἀπὸ τὴν ζωή τους. «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου», λέει ὁ Κύριος. Ὅμως,εἴμαστε τὸ φῶς, πού θὰ φωτίσει τοὺς ἄλλους; Ἢ, ἔχουμε ἀρχίσει νὰ χάνουμε τὴ φωτιστική μας δύναμη;

Γιὰ νὰ εἴμαστε, γιὰ τοὺς ἄλλους φῶς, πρέπει νὰ ἔχουμε συνδεθεῖ μὲ τὸ «Φῶς τῆς ζωῆς» καὶ νά παραμένουμε στενά συνδεμένοι μαζί Του. Νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι φωτισμένοι. Νὰ γνωρίζουμε τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν μετουσιώνουμε στὴν καθημερινή μας ζωή, στὸ σπίτι, στὴ δουλειά, στὴν κοινωνία. Σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του, μὲ τὸν τρόπο, ποὺ συμπεριφέρεται ὁ πιστός, ἀποδεικνύει, ὅτι ἔχει τὸ Φῶς τῆς ζωῆς. Ὁ ἀληθινὰ χριστιανὸς ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ζεῖ. Κι ὁ τρόπος αὐτὸς δὲν εἶναι γήινος, δὲν εἶναι χωματένιος ἀλλὰ οὐράνιος, μὲ προσανατολισμὸ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Δυστυχῶς, ὅμως, συχνὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Πολλοὶ, ἐνῶ ἰσχυρίζονται, ὅτι ἀκολουθοῦν τὸν Χριστό, ἐν τούτοις, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους, φανερώνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο.

Στὴν πρώτη δυσκολία, ποὺ συναντοῦν, ἀπελπίζονται, χάνουν τὴ λογική τους, βυθίζονται στὴν ὀλιγοπιστία. Ζοῦν «ὡς ἐλπίδα μὴ ἔχοντες…». Καὶ ἡ ἀναστάτωση αὐτὴ μεταδίδεται καὶ στὸν στενὸ οἰκογενειακὸ κύκλο. Διότι αὐτὸς, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ δείχνει ἀνοχή, μακροθυμία, συγχωρητικότητα, δημιουργεῖ σκηνὲς, μὲ τὴν παραμικρὴ αἰτία καὶ ἀναστατώνει τοὺς πάντες γύρω του. Και ὁ καθένας, στὸν χῶρο, ποὺ ζεῖ καὶ ἐργάζεται, ἐνῶ ἰσχυρίζεται, γιὰ τὸ ὅτι εἶναι πιστὸς χριστιανός, δὲν μεταφέρει τὴν ἰδιότητα αὐτή. Ἀκούει τὸ ἱερό Εὐαγγέλιο στὴν Ἐκκλησία καί θὰ περίμενε κανεὶς νὰ εἶναι εἰλικρινής, δίκαιος, νὰ ἔχει ἀγάπη, ἀντίθετα, ὅμως, γιὰ τὸ προσωπικό του συμφέρον, καταπατεῖ τὴν δικαιοσύνη, περιφρονεῖ τὴν εἰλικρίνεια, αἰσθάνεται καὶ συμπεριφέρεται μὲ μίσος καὶ ἐχθρότητα.

Καί ὅλα αὐτὰ, ὄχι ἀπὸ ἀδυναμία, ὡς πτώση, ἀλλὰ μὲ τάση συμβιβασμοῦ στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Εἴμαστε τὰ δέντρα, ποὺ ἔχουν ὡραῖα καὶ δροσερὰ φύλλα, χωρὶς ὅμως καρπούς.

Ἔτσι, ἐφαρμόζεται καὶ στὴν ἐποχή μας, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Δι’ ἡμᾶς βλασφημεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ». Δίνουμε τὸ δικαίωμα στοὺς ἄλλους νὰ ποῦν, ὅτι εἴμαστε χριστιανοὶ μόνο στὸν τύπο καὶ στὸ ὄνομα καὶ, ὅτι αὐτή μας ἡ ἰδιότητα, δὲν ἔχει καμία ἐπίδραση στὴ ζωή μας. Σκανδαλίζουμε, ὅταν μὲ τὰ χείλη διακηρύττουμε, ὅτι εἴμαστε πιστοί, μὲ τὰ ἔργα μας ὅμως καταπατοῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.

Βέβαια, πολλοί, χωρὶς λόγο ἢ θέλοντας νὰ δικαιολογήσουν τὴ δική τους ζωή, ἐκστομίζουν ἄδικες κατηγορίες ἐναντίον τῶν πιστῶν. Βρίσκουν πράγματα ἐπουσιώδη καὶ τὰ ἐξογκώνουν. Δὲν πρόκειται ὅμως ἐδῶ γι’ αὐτοὺς, ποὺ δὲν στηρίζονται πουθενά. Μιλᾶμε, γιὰ ἐκεῖνες τὶς περιπτώσεις, ποὺ ἐμεῖς δίδουμε ἀληθινὲς ἀφορμὲς, γιὰ νὰ κατηγορηθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ πίστη μας. Αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ποὺ δημιουργοῦν ἀναστάτωση στὶς ψυχὲς ἐκεῖνες, ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμα συνδεθεῖ μὲ τὴν πηγὴ τῆς Ἀλήθειας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὡστόσο, ὅμως, ἡ ἀποστολή μας στὴν κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει. «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου», ἐπαναλαμβάνει καὶ σήμερα ὁ Κύριος. Καὶ σήμερα πρέπει «φωτισθῆναι καὶ εἶτα φωτίσαι». Γιὰ νὰ πιστέψουν καὶ νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, τὴν πίστη καὶ τὴν πραγματικὴ Ἀλήθεια τοῦ χριστιανισμοῦ, πρέπει νὰ δοῦν ζωντανὸ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ὄχι μόνο θεωρητικά. Ἡ πίστη, μᾶς κάνει χριστιανούς. Ἡ ζωὴ, μᾶς ἀποδεικνύει χριστιανούς.

Χριστιανοί μου,

Ἂν θέλουμε οἱ γύρω μας νὰ γνωρίσουν, τί μπορεῖ νὰ κάνει γι’ αὐτοὺς ὁ Χριστός μας, πρέπει νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ δοῦν τί ἔκανε ὁ Χριστὸς σέ μᾶς, στὸν καθένα μας. Νὰ δοῦν, ὅτι ἀγωνιζόμαστε, καθημερινὰ, νά ζήσουμε, μὲ συνέπεια, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ἁγνότητα, μὲ τιμιότητα, μὲ δικαιοσύνη. Νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι χωρὶς μνησικακία, χωρὶς φθόνο, μέσα σ’ ἕνα κόσμο, ποὺ βασανίζεται ἀπὸ τὸν φθόνο, τὴ ζήλεια, τὴν μνησικακία. Νὰ ζοῦμε χωρὶς ἐκδικητικότητα, χωρὶς ἀντιπάθειες, χωρὶς καταλαλιές, σὲ ἕνα κόσμο, ποὺ εἶναι ὑποδουλωμένος σ’ αὐτὲς καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες κακίες.

Μία τέτοια προβολὴ τῆς πίστης μας, θὰ πείσει πολλοὺς ἀπογοητευμένους συνανθρώπους μας, πὼς, τελικὰ, οἱ χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας καὶ δὲν ἔχουν συμμαχήσει μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τῆς φθορᾶς. Πώς, στὶς κρίσιμες ὧρες, ὅπως αὐτὲς, ποὺ διερχόμαστε, ὑψώνουν τὴν σημαία τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Κι αὐτὸ εἶναι, πραγματικὰ, κάτι πολὺ σημαντικὸ, γιὰ τὴν τόσο γκρίζα καὶ «πεζῆ» ἐποχή μας. Ἀμήν.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 2018

Ἀριθμός 18

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(Ἰωάνν. θ' 1-38)

13 Μαϊου 2018

"ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου" (Ἰωάνν. θ΄ 5 ).

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Κυριακὴ ἕκτη ἀπὸ τοῦ Πάσχα, σήμερα, καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μνημονεύει τὸ θαῦμα, ποὺ πραγματοποίησε ὁ Χριστός μας, στὸν ἐκ γενετῆς τυφλό, ὅπως μᾶς τὸ ἀφηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Ὁ Ἰησοῦς καὶ οἱ Μαθητές Του, συνάντησαν στὸ δρόμο ἕναν ἐκ γενετῆς τυφλό. Καὶ ἡ πρώτη ἀπορία τῶν μαθητῶν ἦταν: «Κύριε, ποιὸς ἁμάρτησε, αὐτὸς ἢ οἱ γονεῖς του, γιὰ νὰ γεννηθεῖ τυφλός;». «Οὔτε αὐτός, οὔτε οἱ γονεῖς του», ἀπαντᾶ ὁ Χριστός, «ἀλλὰ, γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ». Καὶ ἀφοῦ, μὲ τὸ σάλιο Του, ἔφτιαξε πηλό, τονίζοντας, ὅτι Αὐτὸς ὁ Ἴδιος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, τὸν ἔβαλε ἐπάνω στὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ καὶ τοῦ εἶπε, νὰ πάει νὰ πλυθεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ.

Ὁ Κύριος, ἐπαναλαμβάνει, μπροστὰ στὰ μάτια τῶν μαθητῶν Του, τὸ ἔργο τῆς Δημιουργίας, ἀποδεικνύοντας, ἔμπρακτα, ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ θαῦμα, ὥστε, ἀκόμα καὶ οἱ γείτονες τοῦ πρώην τυφλοῦ, ἀδυνατοῦν νὰ πιστέψουν, ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο. Τὸν ρωτοῦν, ἐπανειλημμένα, νὰ τοὺς ἐξηγήσει πῶς, ἐνῶ δὲν εἶχε μάτια, τώρα ἔχει καὶ βλέπει. Κι ἐκεῖνος, μὲ ἁπλότητα, τοὺς διηγεῖται τὸ περιστατικὸ καὶ μὲ πίστη ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ποὺ τὸν θεράπευσε, εἶναι Προφήτης, δηλαδὴ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ.

Καί ἐνῶ, ὁ σωματικὰ τυφλὸς, τώρα βλέπει, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐμμένουν στὴν πνευματική τους τύφλωση, διώχνοντας, ἀπὸ τὴ συναγωγὴ, ὅποιον τολμοῦσε νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστό. Ἀρνοῦνται, ἀρχικὰ, τὸ θαῦμα. Καλοῦν τοὺς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν, ὅτι πράγματι, γεννήθηκε τυφλός, καὶ, τέλος, κατηγοροῦν τὸν Χριστὸ ὡς ἁμαρτωλό, ἐπειδὴ ἔφτιαξε πηλὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Στὴν τύφλωσή τους καὶ τὴν πώρωση τῆς καρδιᾶς τους, ὁ μόνος, ποὺ τολμᾶ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ νὰ ἐπιχειρηματολογήσει, εἶναι ὁ θεραπευθείς τυφλός. «Δὲν δέχεστε τὸν Ἰησοῦ ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ», τοὺς ἁπαντᾶ, «ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ γνωρίζουμε ὅλοι εἶναι, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τοὺς θεοσεβεῖς. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ πραγματοποίησε ἕνα τόσο μεγάλο καὶ πρωτάκουστο θαῦμα, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό».

Ἡ πνευματικὴ, ὅμως, τύφλωση, ἡ ὁποία πάντοτε συνοδεύεται ἀπὸ τὸν ἐγωισμό, ὑπαγορεύει στοὺς Φαρισαίους νὰ ἐκφραστοῦν ὑπεροπτικά: «ἐσύ, πού γεννήθηκες μέσα στὴν ἁμαρτία, τολμᾶς νὰ μᾶς διδάσκεις;» καὶ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴ συναγωγή. Ὅταν ἄκουσε ὁ Χριστός μας, ὅτι τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴ συναγωγή, τὸν συνάντησε καὶ τὸν ρωτᾶ: «πιστεύεις στὸν υἱὸ τοῦ Θεοῦ;» - «καὶ ποιὸς εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ πιστέψω σὲ αὐτόν;», ρωτᾶ ἐκεῖνος. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτεται, πλέον, στὸν πρώην τυφλό, τότε ἐκεῖνος ἀναφωνεῖ: «Πιστεύω, Κύριε» καὶ Τὸν προσκυνάει.

Ὅμως,τὸ κύριο νόημα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸν λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, τὴν ἔχει συμπεριλάβει στὸν κύκλο τῶν Κυριακῶν του Πεντηκοσταρίου, εἶναι τὰ λόγια του Χριστοῦ, ὅτι: «ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου». Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνοίξει τὰ πνευματικά μας μάτια, ὥστε νὰ δοῦμε τὴν πραγματικὴ διάσταση καὶ κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Οἱ Φαρισαῖοι, παρ' ὅλο, ποὺ καθημερινὰ μελετοῦσαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ δὲν δέχονται τὸν Ἰησοῦ, ἀποδεικνύονται τυφλοὶ καὶ παράλογοι, θεωροῦν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀπειλή, ἀμφισβητοῦν τὰ θαύματά Του, ἀπιστοῦν καὶ Τὸν ἀρνοῦνται. Οἱ ταπεινοὶ ψαράδες, πάλι, ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ γνωρίζουν τὸν Χριστό, μετατρέπονται σὲ κήρυκες τῆς Ἀληθείας, σὲ Ἀποστόλους τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὄχι μόνο αὐτοί, ἀλλὰ καί κάθε ἄνθρωπος, ποὺ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ Χριστὸ καὶ Τὸν γνωρίζει, ἀπολαμβάνει αὐτοῦ τοῦ φωτισμοῦ, ὅπως φαίνεται, χαρακτηριστικὰ, ἀπὸ τὶς διηγήσεις τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων.

Αὐτὸ, ἀκριβῶς, τὸ νόημα ἔχει καὶ ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδὴ εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ὅταν καὶ ἐφ' ὅσον βρίσκεται στὸν κόσμο. Δὲν ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Χριστὸς τὴ φυσική Του παρουσία. Ἀλλὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Προσώπου Του καὶ τῶν λόγων Του ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀπὸ τὴν κοινωνία, ἀπὸ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ φωτισθεῖ ὁ κόσμος, πρέπει νὰ ἔρθει ὁ Χριστός. Γιὰ νὰ φωτιστεῖ πνευματικὰ ὁ κόσμος, δὲν ἀρκοῦν οἱ σοφοὶ καὶ οἱ τεχνοκράτες, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ἔλθει τὸ ἀληθινὸ Φῶς, εἶναι ἀνάγκη νὰ Τὸν προσκαλέσουμε καὶ πάλι στὴ ζωή μας, νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὶς θύρες καὶ τὰ παράθυρα τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ νὰ τὴν φωτίσει καὶ νὰ τὴ ζεστάνει.

Χριστιανοί μου,

Σὲ μία ἐποχὴ, ποὺ ἡ κοινωνία παραπαίει ἀνάμεσα στὴν ἀδικία, τὴν ἀτομοκεντρικότητα καὶ τὴν πνευματικὴ σύγχυση, τὸ μεγαλύτερο ἔλλειμμα εἶναι αὐτὸ τοῦ πνευματικοῦ πλούτου, τὸ ἔλλειμμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἂν θέλουμε νὰ ἀλλάξει ἡ ζωή μας, καὶ μαζὶ μὲ ἐμᾶς, σταδιακὰ, ὅλος ὁ κόσμος, τότε ὀφείλουμε νὰ ἀνακαινίσουμε τὸν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο, νὰ προσκαλέσουμε καὶ νὰ δεχτοῦμε τὸν Ἀναστάντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι " ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή". Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 2018

Ἀριθμός 17

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ἰωάνν. δ' 5-42)

6 Μαϊου 2018

"...ὅς σ' ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσει εἰς τόν αἰῶνα..." (Ἰωάνν. δ΄ 14)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Κεντρικὴ θέση στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, κατέχει, ἡ συνάντηση καὶ ὁ διάλογος μεταξύ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ μίας γυναίκας, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Σαμάρεια. Μία συνάντηση, ποὺ ἄλλαξε, ριζικὰ, ὄχι μόνο τὴ ζωὴ τῆς Σαμαρείτιδας, ἀλλὰ καὶ τῶν συγγενῶν καὶ συμπατριωτῶν της καὶ πολλῶν ἄλλων ἀκόμη.

Γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ πρωτοβουλία τοῦ Κυρίου ν’ ἀνοίξει θεολογικὸ διάλογο μὲ τὴ γυναίκα ἐκείνη, ἦταν κάτι τὸ πρωτοφανές. Οἱ ἴδιοι οἱ Μαθητὲς Του «ἐθαύμασαν, ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει», ἀπόρησαν, ἐπειδὴ ὁ Διδάσκαλος μιλοῦσε δημοσίως, γιὰ θεολογικὰ ζητήματα, μὲ γυναίκα, κάτι, ποὺ ἀπαγορευόταν ἀπὸ τὶς παραδόσεις τῶν ραββίνων. Κι ἡ ἴδια ἡ Σαμαρείτιδα, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ, ξαφνιάστηκε, ποὺ τῆς μίλησε ὁ Κύριος καὶ τῆς ζήτησε νερό, διότι τότε οἱ Ἰουδαῖοι μισοῦσαν τοὺς Σαμαρεῖτες καὶ δὲν ἤθελαν νὰ ἔχουν καμία σχέση μαζί τους. Ἀξιοσημείωτο, ἐπίσης, εἶναι τὸ γεγονὸς, ὅτι, ἂν καὶ ἡ γυναίκα αὐτὴ ζοῦσε ἔκλυτη ζωή, ὁ Θεάνθρωπος, δὲν θεώρησε προσβλητικὸ νὰ συζητήσει μαζί της.

Καί καθὼς ἡ Σαμαρείτιδα πήγαινε νὰ ἀντλήσει νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, ὁ πάνσοφος Διδάσκαλος, βρῆκε ἀφορμὴ νὰ τῆς μιλήσει, γιὰ κάποιο ἄλλο νερό, «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν». Ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ, ποὺ δίνω ἐγώ, τῆς εἶπε, δὲν θὰ διψάσει ποτέ. Ἀμέσως, τότε, ἡ γυναίκα ζήτησε νὰ πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ μὲ τὶς ἐκπληκτικὲς αὐτὲς ἰδιότητες. Ὁ Κύριος, τότε, βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ τὴν ὁδηγήσει σὲ μετάνοια, γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή της.

Τὸ νερὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀπαραίτητα στοιχεῖα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ὕστερα ἀπὸ τὸν κάματο καὶ τὴν ἐξάντληση, τίποτε ἄλλο δὲν εἶναι πιὸ ποθητὸ ἀπὸ ἕνα ποτήρι δροσερὸ νερό.

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ φυσικὸ νερό, ποὺ ξεδιψάει τὸν κουρασμένο ἄνθρωπο. Ὑπάρχει καὶ ἄλλο εἶδος νεροῦ, τὸ νερὸ τῆς παντοτινῆς ἀναψυχῆς, τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Τὸ νερὸ, ποὺ ὅταν τὸ πιεῖ κανείς, ξεδιψάει γιὰ πάντα.

Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πηγή, τὴν θεία, τὴν οὐράνια πηγή, ἤπιε ἡ Σαμαρείτιδα γυναῖκα. Πῆγε νὰ ἀντλήσει φυσικὸ νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ καὶ ἐκεῖ συνάντησε τὴν ἀκένωτη Πηγὴ τῆς Θείας Χάριτος. Ἀπ’ αὐτὴ τὴν Θεία Πηγὴ ἄκουσε τὶς σωτήριες ἀλήθειες καὶ ξεδίψασε ἡ παραστρατημένη καὶ μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, ψυχή της. Ξέχασε, τότε, ὅλα τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου. Ξέχασε καὶ τὸ νερό, ποὺ πῆγε νὰ ἀντλήσει, γιὰ νὰ δροσιστεῖ. Κάλεσε, μάλιστα, καὶ τοὺς συμπατριῶτες της νὰ ἔρθουν καὶ νὰ γνωρίσουν τὸν ἀληθινὸ Μεσσία.

Καὶ στὴν ἐποχὴ μας συχνὰ διψάει ὁ ἄνθρωπος νὰ μάθει τί εἶναι ἀλήθεια. Ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ μοναδικὴ καὶ σωτήριος. Ἰδιαίτερα, ὅταν φλογίζεται μέσα στὸ σύγχρονο καμίνι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀποστασίας, ὅπως τὸ ζοῦμε στὴν ἐποχή μας.

Καὶ τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν», προσφέρεται καὶ σήμερα καὶ πάντοτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Καὶ τὸ ὕδωρ αὐτὸ εἶναι ἡ θεία Του διδασκαλία, τὸ πολύτιμο νερό, τὸ ἀναντικατάστατο. Ἡ ἀξία του ξεπερνάει ἄπειρα ὅλους τούς θησαυροὺς τῆς γής. Καὶ τὸ νερὸ αὐτὸ προσφέρεται δωρεάν. Ὁ Κύριος καλεῖ τὸν καθένα μας νὰ πιεῖ ἀπ’ αὐτό.

Κάποτε, ὅμως, οἱ λογισμοὶ τῆς ἀμφιβολίας καὶ τῆς ὀλιγοπιστίας, ἐμποδίζουν τὸ Εὐαγγέλιο νὰ μπεῖ στὴν ψυχή, νὰ τὴν ἀρδεύσει, νὰ τὴν ἀναζωογονήσει. Ἕνας τέτοιος δισταγμὸς παρουσιάστηκε καὶ στὴ Σαμαρειτίδα γυναῖκα. Γρήγορα, ὅμως, παραχώρησε τὴν θέση του, στὴν ἀνεπιφύλακτη καὶ ἄνευ ὁρίων ἀποδοχὴ τῶν θείων λόγων. Ἐνῶ οἱ συμπατριῶτες της, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ Τοῦ πρόσφεραν, μὲ ταπείνωση, μὲ καλὴ προαίρεση, μὲ προθυμία, τὴ στάμνα τῆς ψυχῆς τους, γιὰ νὰ τὴ γεμίσει ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς σοφίας καὶ τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του.

Αὐτὴ, ἀκριβῶς, εἶναι ἡ βασικὴ προϋπόθεση, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν Κύριο, νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀλήθειά Του, νὰ ζήσουμε στενότερα μαζί Του, νὰ γίνουμε ἐκλεκτὰ σκεύη τῆς Θείας Χάριτος. Προϋπόθεση εἶναι νὰ σπάσουμε τὸ φράγμα τῶν δισταγμῶν, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ὀλιγοπιστίας, τῶν ἀμφιταλαντεύσεων καὶ νὰ ἀφήσουμε νὰ περάσουν στὴν ψυχή μας τὰ θεῖα λόγια, ποὺ εἶναι τὰ νάματα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι τὸ νερὸ τοῦ αἰωνίου ξεδιψάσματος.

Νὰ δεχθοῦμε τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν», ὅπως τὸ δέχθηκαν ἡ Σαμαρείτιδα καὶ οἱ συμπατριῶτες της. Νὰ χτυπήσουμε τοὺς δισταγμούς, ὥστε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴ μέση καὶ νὰ ἀφήσουν τὸ νερὸ τοῦ Εὐαγγελίου νὰ μᾶς ζωογονήσει.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε νοοτροπία, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ καιροῦ μας, νὰ βροῦμε τὸ δρόμο τῆς μετανοίας, ὅπως οἱ Σαμαρεῖτες, χωρὶς τὸ γκρέμισμα τῶν διαφόρων φραγμάτων τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν τὰ φράγματα αὐτὰ πέσουν, τότε πλημμυρίζει τὴν ψυχὴ τὸ ζωογόνο νερὸ τῆς Θείας Χάριτος καὶ ἡ ἔρημος τῆς ψυχῆς μας ἀνθίζει καὶ γεμίζει πολύκαρπα καί καλλίκαρπα δένδρα, ἀπὸ καρποὺς ἀρετῆς καὶ καλωσύνης.

Ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ τὸν καθένα μας στὴν πηγὴ τῆς Ἀλήθειας καὶ τῆς Χάριτος. Ἐκεῖνος, μόνο, φωτίζει ἄπλετα τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Ἐκεῖνος μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες, σβήνει τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες, ἀναγεννᾶ τὸ εἶναι μας ὁλόκληρο, χαρίζει τὴν ἀγάπη καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀνώτερα συναισθήματα καὶ οὐράνια ὕψη εὐτυχίας καὶ χαρᾶς.

Ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἐπιγνώσεως τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, τῶν σωτηρίων ἐντολῶν Του. Κάθε ἡμέρα κυκλώνουν τὸν νοῦ μας χιλιάδες σκέψεις καὶ διαλογισμοί, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς στεροῦν τὴν ἡσυχία καὶ τὸν ἥρεμο ὕπνο μας. Ἐκεῖνο, μόνο, ποὺ θέλουμε, εἶναι ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς μας, τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας κόσμος εἶναι ἕτοιμος νὰ συντρίψει κάθε ἰδανικό. Μᾶς πνίγουν τὰ ἀγκάθια, ζητᾶμε νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ δεινά, ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὶς ποικίλες κρίσεις, ἠθικές, πολιτισμικές, οἰκονομικές. Ἀναζητοῦμε τὴν ὄαση τῆς ψυχή μας. Ζοῦμε χωρὶς κατανόηση, χωρὶς στήριγμα καὶ ἀγάπη. Στενάζουμε, ὅταν ὁ πνευματικὸς ζυγὸς τῆς ἁμαρτίας, μᾶς αἰχμαλωτίζει καὶ ἀφαιρεῖ τὴν ἐλευθερία μας. Βρισκόμαστε στὴ μέση τοῦ ὠκεανοῦ, καταποντιζόμαστε ἀπὸ τὰ φουρτουνιασμένα κύματα τῆς ζωῆς. Ἐκεῖνο, ποὺ ζητοῦμε μόνο εἶναι, νὰ ἀνανήψουμε, νὰ σωθοῦμε. Χάσαμε τὴν ἐλπίδα μας. Χάσαμε τὴν ὑπομονή μας.

Χριστιανοί μου,

Ὁ Χριστός εἶναι μπροστὰ μας. Παρὼν, πάντοτε καὶ πανταχοῦ. Τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς προσφέρεται σὲ ὅλους μας. Ἂς ἐκτιμήσουμε τὴν ἀξία του. Ἂς γευθοῦμε τὶς πολύτιμες δωρεές του. Μὲ αὐτὸ τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς, ὡς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἐκτελοῦμε τὸν προορισμό μας, ἐκτιμοῦμε τὸν ἀληθινὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας καὶ ὁδηγούμαστε στὴν λύτρωση, στὴ σωτηρία.

Ἂς ἀγωνιστοῦμε, νὰ μείνουμε πιστοὶ, διαρκῶς, κοντὰ στὸν Χριστό. Ἂς ἀντλοῦμε, συνεχῶς, μετ’ εὐφροσύνης, τὸ «ὕδωρ, τὸ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον». «Ὃς δ’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήση εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ, ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος, ἀλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἀμήν.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ

Σήμερα Πέμπτη 3 Μαϊου 2018  στον Αγ. Φανούριο Λατομίου    θα τελεσθεί  Ιερά Πανήγυρις της Αγίας  Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Ξενίας (της Καλαματιανής), προστάτιδα των Καρδιοπαθών.

 Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί  όπως προσέλθουν για  συμπροσευχή. 

 * * * * *

ΣΑΒΒΑΤΟ  5  ΜΑΪΟΥ 2018

 

Επίσης η εορτή του Αγίου Εφραίμ και της Αγ. Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρος θα εορτασθεί το Σάββατο 5 Μαϊου 2018 στον Αγ. Φανούριο Λατομίου.