ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 13

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Ἑβρ. α΄ 10 - β΄ 3)

28 Μαρτίου 2021

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Κατ΄ ἀρχάς͵ Κύριε͵ τὴν γῆν ἐθεμελίωσας͵ καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται͵ σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται͵ καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς͵ ὡς ἱμάτιον καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέν ποτε͵ Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; Οὐχὶ πάντες εἰσὶν λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως προσέχειν ἡμᾶς τοῖς ἀκουσθεῖσιν͵ μήποτε παραρυῶμεν. Εἰ γὰρ ὁ δι΄ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος͵ καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν͵ πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; Ἥτις͵ ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου͵ ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὅταν κάποιος ὁδηγεῖ αὐτοκίνητο, ἔχει πάντοτε τὰ μάτια του προσηλωμένα στὸν δρόμο, γιὰ νὰ φθάσει στὸν προορισμό του μὲ ἀσφάλεια. Ἡ προσοχὴ τοῦ ὁδηγοῦ εἶναι ἀπαραίτητη καὶ πρέπει νὰ εἶναι διαρκής, διαφορετικὰ ἡ ἀπροσεξία του μπορεῖ νὰ προκαλέσει σοβαρὸ ἀτύχημα. Ἂν, λοιπὸν, ἡ προσοχὴ χρειάζεται, γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ κάποιον γήινο προορισμό, πόσο περισσότερο ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ ἀνώτατου σκοποῦ τῆς ζωῆς, πού δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς; Γιατί καὶ ὁ ἐαυτὸς μας εἶναι σὰν ἕνα ὄχημα ποὺ χρειάζεται στιβαρὴ καθοδήγηση στὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ σωτήριο δρόμο, ποὺ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἐν Χριστῷ ζωὴ μέσα στὰ πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀκριβῶς γι΄ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τονίζει ἰδιαίτερα τὴν ἀναγκαιότητα τῆς προσοχῆς στὴν ζωὴ τοῦ πιστοῦ καὶ, συγκεκριμένα, τὴν ὑποχρέωσή του νὰ προσέχει καὶ νὰ τηρεῖ τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές. Γράφει συγκεκριμένα: «Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μήποτε παραρρυῶμεν». Πρέπει πιὸ πολὺ ἐμεῖς νὰ προσέχουμε σὲ ὅσα μᾶς ἔχουν παραδοθεῖ διὰ τῆς ἀκοῆς, μήπως καὶ παρεκτραποῦμε. Τὸ νοηματικὸ βάρος τῆς ἐντολῆς αὐτῆς βρίσκεται στὶς λέξεις «περισσοτέρως προσέχειν  καὶ «παραρρυῶμεν». Ὀφείλουμε, ἐμεῖς ποὺ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό, νὰ ἀγωνιζόμαστε ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι οἱ παλαιότεροι ἄνθρωποι, οἱ εὐλαβεῖς καὶ οἱ δίκαιοι  τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, νὰ τηροῦμε τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ νὰ μὴν χαλαρώνουμε κατὰ τρόπο ἐπιζήμιο γιὰ τὴν πνευματική μας ὑγεία. Διαφορετικὰ, θὰ χάσουμε τὸν δρόμο μας, κατὰ λέξη «παραρρυῶμεν» σημαίνει «θὰ βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὸ ρεῦμα, ἀπὸ τὸ ποτάμι» τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐκβάλλει στὴν ἀπέραντη θάλασσα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ἐδῶ γίνεται μία σύγκριση ἀνάμεσα στὶς δύο Διαθῆκες. Ἀπὸ τὴ μία ἔχουμε τὸν «διὰ τῶν ἀγγέλων λαληθέντα λόγον», ποὺ περιέχεται  στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μέσῳ τῶν ἀγγέλων Του, ἀλλὰ καὶ ἔτσι ἦταν ἐγκυρότατος καὶ ἀδιαμφισβήτητος. Κάθε παράβαση καὶ παρακοὴ πρὸς αὐτὸν «ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν», δηλαδὴ τιμωρήθηκε σκληρά, ἀλλὰ καὶ δίκαια. Καμιὰ παράβαση δὲν ἔμεινε ἀτιμώρητη, κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν  παντεποπτικὸ ὀφθαλμὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», ὡς καρδιογνώστης καὶ ὡς «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς» γνώριζε καὶ γνωρίζει τὰ πάντα, τὰ «ἄδηλα καὶ κρύφια», στὴν ἀληθινή τους διάσταση. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ μόνος δίκαιος Κριτὴς καὶ ἀπονέμει τὴν δικαιοσύνη μὲ ἀλάνθαστο κριτήριο. Ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν ἐπιδεχόταν παρερμηνεῖες ἢ προσαρμογὲς κατὰ τὸ δοκοῦν. Πολὺ περισσότερο δὲν ἐπέτρεπε παραβάσεις.

Ἂν, λοιπὸν, ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἀγγέλων Του ἦταν τόσο αὐστηρός, πόσο πιὸ πολὺ ἀπαιτητικὸς καὶ ἀξιοσέβαστος εἶναι ὁ Νόμος τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος παραδόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους Του; Γι’ αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συλλογίζεται τὴν τύχη τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐνῶ γνώρισαν τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀδιαφόρησαν γι’ αὐτὸν καὶ δὲν τὸν τήρησαν. «Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» Πῶς εἶναι δυνατὸν  νὰ μὴν τιμωρηθοῦμε, ἐμεῖς οἱ προνομιοῦχοι ἄνθρωποι τῆς μετὰ Χριστὸν ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε ἀκούσει τὸν Λόγο τῆς Ζωῆς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε μπροστὰ στὰ μάτια μας προσφερόμενη τὴν τόσο μεγάλη καὶ ἀπροσμέτρητης ἀξίας σωτηρία μας καὶ τὴν παραμελοῦμε ἀπὸ ραθυμία, ἀπὸ λήθη ἢ ἀπὸ ἄγνοια; Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ σωτηρία μας, εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔσχισε τὸ «χειρόγραφον» τῶν ἁμαρτιῶν μας, ποὺ ἀποκατέστησε τὶς διερρηγμένες σχέσεις μας μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ ἐπανέφερε τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸ «πρωτόκτιστον κάλλος», ἔχοντας ἀνακαινίσει, μὲ τὴν ἐνανθρώπισή Του, τὴν πεπτωκυία φύση τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. Καὶ, τέλος, εἶναι αὐτὸς ποὺ προσφέρει ἀενάως τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμά Του, «τὸ ἐκχυθὲν ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας», εἶναι «ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων», μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Τὸ μέγεθος τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας ἂν προσπαθήσει νὰ συλλάβει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ φτωχό του μυαλό, δὲν πρόκειται νὰ καταλήξει πουθενά. Ὅλο τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας εἶναι «ὑπὲρ λόγον καὶ ἔννοιαν» καὶ δὲν προσεγγίζεται μὲ λογικὴ ἀνάλυση. Μπορεῖ, ὅμως, νὰ ἐξατομικευθεῖ μὲ τὴν κατάλληλη πνευματικὴ ἐργασία ἐκ μέρους τοῦ εἰλικρινῶς ἐνδιαφερομένου νὰ σωθεῖ πιστοῦ. Μπορεῖ ὁ καθένας μας νὰ κάνει κτῆμα του τὴν σωτηρία ποὺ ἁπλόχερα καὶ δωρεὰν προσφέρει ὁ Θεὸς στὸν κόσμο. Τὸ μεγαλύτερο δῶρο ἐπάνω στὴ γῆ εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία καὶ δὲν ἀπαιτεῖται ὑλικὸ ἀντίτιμο γι’ αὐτό. Ἕνα μόνο ζητᾶ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τοῦ χαρίσει τὸ δῶρο Του, τὴν σωτηρία: καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀγάπη!

Ἂν, ὅμως, ὅπως συμβαίνει, δυστυχῶς τὶς πιὸ πολλὲς φορές, ὁ ἄνθρωπος περιφρονήσει τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ τιμωρία του θὰ εἶναι ἀμείλικτη. Ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τονίσουμε ὅτι στὴν οὐσία δὲν τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται μὲ τὸ νὰ Τὸν ἀρνεῖται καὶ νὰ ἑξαιρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν σωζομένων. Ἂν ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν θέλησή του δὲν συγκατατεθεῖ στὰ θεῖα προστάγματα, ὁ Θεὸς δὲν θὰ τὸν πιέσει, σεβόμενος τὴν ἐλευθερία του. Ἑπομένως αὐτὸ ποὺ φαντάζει ὡς τιμωρία ἀπὸ τὸν «ὀργισμένο» Θεὸ εἰς βάρος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, εἶναι αὐτοτιμωρία καὶ αὐτοκαταδίκη τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Οἱ ἀνθρωποπαθεῖς φράσεις ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ «ὀργὴ τοῦ Θεοῦ», ἢ γιὰ «ἐκδίκηση τοῦ Θεοῦ», ἔχουν κυρίως παιδαγωγικὴ ἀξία. Ὁ ἄνθρωπος μέσα στὴν νηπιακὴ ἀνωριμότητά του δὲν συνετίζεται εὔκολα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ καὶ φοβᾶται περισσότερο τὸν Θεὸ ὡς ἀδέκαστο Κριτὴ ποὺ θὰ ἀνταμείψει τοὺς δικαίους καὶ θὰ τιμωρήσει τοὺς ἀδίκους. Ἔστω καὶ ἔτσι ὅμως ὠφελεῖται καὶ φοβούμενος τὴν αἰώνια τιμωρία τῆς Κολάσεως ἀπέχει ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ προσπαθεῖ νὰ μὴν ἁμαρτάνει, ἤ, ὅταν ἁμαρτάνει, νὰ μετανοεῖ.

 Στὴν ἐποχὴ μας ἐπικρατεῖ ἡ ἀθεοφοβία, ἡ ἀπιστία καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ «προχωρημένος», ὁ ὑπερήφανος καὶ σκληροκάρδιος ἄνθρωπος ζεῖ χωρὶς Θεὸ καί, ὡς γνωστόν, «χωρὶς Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἔτσι, ἡ κοινωνία μας, ἡ ἀποστατημένη ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχει καταληφθεῖ ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ μεταβάλλεται διαρκῶς σὲ πραγματικὴ Κόλαση. Εὐτυχῶς, ὅμως, ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα ἐλάχιστοι ἅγιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι κρύπτονται μὲν καὶ ζοῦν μέσα στὴν ἀφάνεια, ἀλλὰ μὲ τὴν ἔνθεη βιοτὴ τους λάμπουν καὶ εὐαρεστοῦν τὸν Θεὸ καὶ σώζουν τὸν κόσμο. Εἶναι οἱ εὐλογημένοι ἄνθρωποι, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς λέγει: «Ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ’ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;» Ἂς ἀγωνιζόμαστε, λοιπὸν, καθημερινά, ἰδιαίτερα τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, νὰ  τρέμουμε καὶ ἐμεῖς τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ σπείρει καὶ νὰ αὐξήσει ἐντὸς μας τὸν εὐεργετικὸ φόβο τῶν ἐντολῶν Του! Ἀμήν, γένοιτο!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΟΛΗ Η ΔΟΞΑ ΟΛΗ Η ΧΑΡΗ

 

1821 -200 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

 

1821: ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΚΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

1821: Οἱ Μεγάλες καί Βασιλικές Ὧρες τοῦ Ἔθνους

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου

 

«Ἡμεῖς διά τόν Σταυρόν

ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα»

(Ἀνδρέας Κάλβος)

 

Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς Ἁγίας, Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, διότι μᾶς ἐχάρισε καί τό σωτήριον ἔτος 2021. Καί δοξάζομεν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ τήν δύναμιν καί Πνεύματος Ἁγίου ὑμνοῦμεν τήν ἐξουσίαν, διότι κατά τό σωτήριον ἔτος 2021 ἑορτάζομεν τήν ἐπέτειον τῶν διακοσίων ἐτῶν ἀπό τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας τήν 25^ην Μαρτίου 1821, ὁ ὁποῖος ἔγινε «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστιν τήν Ἁγίαν καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν» ( Γεώργιος Κλεάνθης ὁ Σάμιος).

Ἀξία μεγάλου ἑορτασμοῦ γιά κάθε ἄνθρωπο, ἰδίως γιά κάθε Χριστιανό  ἡ ἀναγγελθεῖσα τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν πνευματικό θάνατο, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ καθόλου μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας.

Ἀλλά καί ἀξία μεγάλου πανηγυρισμοῦ γιά κάθε ἐλεύθερο Ἕλληνα ἡ ἀπαρχή τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους ἀπό τοῦ μακραίωνος ζυγοῦ, ὅμοιον τοῦ ὁποίου δέν ἀναφέρει ἡ Ἱστορία, καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν πάντοτε τό ἀνώτερον ἐθνικόν ἰδεῶδες, καί γιά τήν ὁποία διετυπώθη τό σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ἤ ΘΑΝΑΤΟΣ».

Χριστιανοί μου, Ἕλληνες!

Ὁ Ἕλληνας, τό θαῦμα αὐτό τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, ἀπό τά πρῶτα ἴχνη τῆς ἐμφανίσεώς του σέ αὐτήν, παρουσιάζει μοναδικόν σύμπλεγμα πνευματικῆς, ψυχικῆς, ἠθικῆς, αἰσθητικῆς καί τεχνικῆς ἀκόμη συνθέσεως, μέ περιοδικές ἱστορικές μεγαλουργίες, ἀπό τίς ὁποῖες ὅμως ὡς Ἔθνος, γιά τά ἀναμφισβήτητα ἐλαττώματα τῆς φυλῆς, κατά καιρούς ἐκπίπτει μέχρι ταπεινώσεως καί ὑποδουλώσεως του σέ λαούς ὑποδεεστέρας πνευματικῆς ὑποστάσεως καί παραμένει στήν ταπείνωση τῆς δουλείας μέχρι τήν ἀναγέννηση καί ἀνανέωση τῶν δυνάμεων τῶν θείων δώρων τῆς φυλῆς, μέ τά ὁποῖα, μέ πραγματικές θυσίες τῶν ἁγνῶν αἱμάτων γνωστῶν καί ἀγνώστων ἡρώων, ἀποκαθίσταται, ὅπως κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, στήν ἀνθρώπινη εὐδαιμονία τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία συνιστᾶ καί τήν ἀνωτέρα βαθμίδα τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ.

Τό Ἔθνος, ἀφοῦ ἀποκατεστάθη στήν ἐλεύθερη ζωή, συνεκέντρωσε ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν στερέωση καί ἐπικράτηση τῆς ἐλευθερίας, εὐχαρίστησε εἰλικρινῶς τόν Θεόν γιά τήν ἐπιτευχθεῖσα ἐθνική ἀνάσταση καί ἐξεδήλωσε τήν εὐγνωμοσύνη του μέ τήν ἀνέγερση λαμπροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Εὐαγγελιστρίας στήν Ἀθήνα καί χιλιάδων περικαλλῶν Ἱερῶν Ναῶν ἀνά τήν ἐπικράτεια, ἀναγνωρίζοντας ὡς κύριο παράγοντα τοῦ Εἰκοσιένα τήν ἱερή κιβωτό, πού διεφύλαξε  ἀλώβητη καί γονιμοποιό τήν ὑψηλή καί ἀείζωο παράδοση τῆς φυλῆς, μέσα στόν ἐθνικό κατακλυσμό, δηλαδή τήν μητέρα, τροφό καί φρουρό του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Διότι, ὅταν ὁ Πορθητής ἐνεχείριζε στόν πρῶτο μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχη τήν ἀργυρή ποιμαντορική ράβδο, συνεκρότει ἀκουσίως ἐκ νέου τήν ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού εἶχε ὑποτάξει. Τήν συνεκρότει, κάτω ἀπό τό ἱερό σκῆπτρο τῆς Ἐκκλησίας καί ἀνεγνώριζε ἐμπράκτως τήν ὑπεροχή της.

Αὐτοκράτορα τῶν Ἑλλήνων, αἰχμάλωτο στά χέρια τοῦ Σουλτάνου, χαρακτηρίζει ὁ Μένδελσων Βαρθόλδυ τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτός, ὁ αἰχμάλωτος αὐτοκράτορας καί τό ἐπιτελεῖο του, τό ἀνώτερο ἱερατεῖο, πού τόν περιστοιχίζει καί οἱ πνευματικοί του Μέραρχοι, οἱ Μητροπολῖτες, καί οἱ ἀξιωματικοί καί οἱ στρατιῶτές του, οἱ Ἱερεῖς στίς πόλεις καί στά χωριά, ὅλο τό ἀπέραντο στράτευμά του ἐργαζόνταν ἀπό τήν ἑπομένη ἡμέρα τῆς ἁλώσεως γιά τήν ἀπολύτρωση τοῦ Γένους. Γιά πρώτη φορά στήν Ἱστορία τῶν λαῶν ἐμφανίζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό φαινόμενο νά κρατεῖ ψηλά τήν λαμπάδα τῆς προόδου τῶν φώτων. Ἐργάσθηκε μέ ὅλες τίς δυνάμεις της, γιά τήν ἐξάπλωση τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, προσδοκώντας ἀπό αὐτή τήν ἀνάσταση τοῦ Ἔθνους. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί, πολύ συχνά, ὁ ἱερωμένος καί ὁ διδάσκαλος, ὁ ἐθνικός παιδαγωγός, εἶναι ἕνα καί τό αὐτό πρόσωπο, ὅπως ἀργότερα, ὅταν ἔλθει ἡ μεγάλη ἡμέρα τῶν θαυμάτων, ὁ ἴδιος θά γίνει μάρτυρας καί ἥρωας τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος, σέ ὁλόκληρη φάλαγγα αἱματωμένων ράσων, πού ἐκάησαν ὅλα στήν πελώρια πυρκαϊά τῆς ἐθνικῆς ἐξεγέρσεως. Καί εἶναι ἀκριβῶς ἐδῶ τό σημεῖο, πού πρέπει νά σαρωθοῦν οἱ ἄστοχες καί ἀντιεπιστημονικές γνῶμες ὅτι τό Εἰκοσιένα ἔλαβε  τήν ἔμπνευσή του ἀπό τήν Γαλλική Ἐπανάσταση. Ἐκείνη ἡ ἐπανάσταση, κοινωνική πρωτίστως, εἶχε καί σαφέστατα ἀντικληρική ἀπόχρωση.  

«Καί πάλι ξαναμίλησε ἡ Πατρίδα μου

κι ἔτρεμε ἡ Ἄσπρη θάλασσα φλογάτη.

-Ἀκοῦστε! Ἐ γ ώ καβάλα δέν ἀνέβηκα

ποτέ μου στῆς Φραγκιᾶς τό ἄτι!

Εἶν’ ἡ δική μου ἡ Ἐπανάσταση

Μέ τοῦ παπᾶ τήν Πίστη σφραγισμένη.

Μέ τοῦ φτωχοῦ λαοῦ μου τήν ἀπάρνηση.

Μέ τοῦ κοτζάμπαση τό βιός ἁρματωμένη.

Κι οἱ τρεῖς μέ μιά ψυχή, μέ μιά καρδιά

στό αἷμα τους μοῦ δῶσαν βαφτισμένη

τήν ἀγγελοπλασμένη Λευτεριά!

-Ἀνέμισε τό μπαïράκι, Ἑλλάδα μου,

κι ἡ Ἱστορία τό κράζει·

‘’ Ἡ ἐπανάσταση εἶναι γέννα σου

Εἶναι καί δέν ἀλλάζει!’’»

                                                                                            (Χλόη Ἀχαϊκοῦ).

Ἀλλά τήν σημαία τοῦ Εἰκοσιένα ὕψωσαν καί ἐκράτησαν χέρια Ἐπισκόπων.

Ὑποκλινόμεθα μέ εὐλάβεια ἐνώπιον τῶν ἕνδεκα Πατριαρχῶν, τῶν ἑκατόν καί πλέον Μητροπολιτῶν καί τῶν ἕξι χιλιάδων Ἱερέων καί Μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπεσφράγισαν διά τοῦ αἵματός των τήν ὑπογεγραμμένη ἀπό τόν Θεό ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος.

Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας. Μήτηρ καί τροφός, αἱμοδότης καί ἀσπίδα, κιβωτός καί φρουρός τοῦ Γένους καί τῆς φυλῆς. Ρῖγος ἱερό διαπερνᾶ τό σῶμα μας ὅταν μελετοῦμε τίς σελίδες τοῦ 1821. Σελίδες, οἱ ὁποῖες δέν θά εἶχαν γραφεῖ ἄν δέν ἦταν ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Πίστη μας.

Πρό μιᾶς ἀντιθέτου γιά τήν Ἑλλάδα διεθνοῦς καταστάσεως μόνον ἕνα θαῦμα μποροῦσε νά ἀναστήσει τό δοῦλον Ἔθνος. Καί τό θαῦμα αὐτό τό ἔκανε ἡ Ἐκκλησία μας. Αὐτή ἄνοιξε τίς πτέρυγές της καί ἀγκάλιασε τούς Ἕλληνες. Αὐτή προέταξε τά στήθη της στόν κατακτητή. Αὐτή ὀργάνωσε μυστικά τόν ἀγῶνα.

Κληρικός ἦταν ὁ Ἱερομάρτυς Ἅγιος Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ γιά τόν ὁποῖο ὁ ἱστορικός καί πολιτικός Σπυρίδων Τρικούπης εἶπε «Ἡ ἀνεξαρτησία ἐγράφη τό 1821. Καί θέλετε νά σᾶς εἴπω ποίαν ἡμέραν; ἐγράφη κατά τήν ἡμέραν, καθ’ ἥν ὁ μέγας Ποιμενάρχης τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν ἐξερχόμενος ἀπό τά ἅγια τῶν ἁγίων ἐκρεμάσθη ἁγιάζων καί ἁγιαζόμενος καί τρώγων ἀκόμη τόν ἅγιον ἄρτον καί πίνων ἀκόμη τό αἷμα τοῦ Κυρίου. Ἐκείνην τήν ἡμέραν ἐγράφη τό δόγμα τῆς ἀνεξαρτησίας. Καί θέλετε νά σᾶς εἴπω ποῦ ἐγράφη; ἐν ταῖς καρδίαις σας. Καί διά ποίας ὕλης ἐγράφη; Διά τοῦ αἵματος τοῦ Γρηγορίου. Τοιαύτη γραφή, κύριοι, ἀδύνατον ποτέ νά ἐξαλειφθῇ» (3 Αὐγούστου 1864).

Κληρικός ἦταν ὁ Ἐθνεγέρτης  Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός,  ὁ ὁποῖος εὐλόγησε καί ὕψωσε τό λάβαρον τῆς Ἁγίας Λαύρας τήν 25^η  Μαρτίου 1821

«Καί πνεῦμα θεῖο χύθηκε μέ μιᾶς εἰς τήν Ἁγία

Ψυχή τοῦ ἐνδόξου Γερμανοῦ, πού ἀτρόμητος ἁπλώνει

τό ξακουστό τό Λάβαρο κι ἀπό τήν Ἐκκλησία

πρῶτος προβαίνει ἀγωνιστής καί πρῶτος ξεσπαθώνει»

γιατί

«στοῦ Γερμανοῦ τό μέτωπο κρυφά γλυκοχαράζει τοῦ Γένους τό ξημέρωμα».

Κληρικός ἦταν ὁ ἐκρηκτικός Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαῖος - Παπαφλέσσας, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἄναψε τήν φλόγα τῆς Ἐπαναστάσεως στήν Πελοπόννησο, ἔχυσε καί τό αἷμά του στό Μανιάκι, γιά νά γίνει ὁ τόπος ἐκεῖνος ἱερός βωμός τῆς Ἑλλάδος.

Κληρικός ἦταν καί ὁ μαρτυρικός Ἐπίσκοπος Σαλώνων Ἡσαΐας, ὁ ὁποῖος προσέφερε τήν ζωή του στήν πλαγιά του Καλλιδρόμου, γιά νά ἀνοίξει ὁ δρόμος πρός τήν Ἐλευθερία.

Κληρικός ἦταν καί ὁ θρυλικός Ἀθανάσιος Διάκος, ὁ ὁποῖος στήν γέφυρα τῆς Ἀλαμάνας πολεμώντας γιά τήν Πίστη του καί τήν Πατρίδα του ἔδωσε τήν θαρραλέα ἀπάντηση

«Πᾶτε κι ἐσεῖς κι ἡ πίστη σας μουρτάτες νά χαθῆτε,

ἐγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θέ νά πεθάνω»

καί μετέτρεψε τό σουβλί τοῦ μαρτυρίου του σέ πανύψηλο κοντάρι, στήν κορυφή τοῦ ὁποίου κυματίζει ἡ σημαία τῶν ἰδανικῶν τοῦ ἐλευθέρου κόσμου.

Κληρικός ἦταν ὁ ἡρωϊκός Ἐπίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε τήν τελευταία Θεία Λειτουργία πρό τῆς Ἐξόδου, ἐκοινώνησε τούς προμάχους καί ἀνετίναξε τόν Ἀνεμόμυλο τοῦ Μεσολογγίου πού

«τό ράσο τοῦ Δεσπότη του φορεῖ γιά σάβανό του

καί φλογερό μετέωρο πετᾶ στόν οὐρανό του

καί θάφτεται ὁλοζώντανο∙ στό διάβα του τρομάζουν

τ’ ἀστέρια πού τό κοίταζαν καί ταπεινά μεριάζουν»

                                                                                     (Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης)

Κληρικός ἦταν ὁ Ἐθνομάρτυς Μητροπολίτης Χίου Πλάτων Φραγκιάδης, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἐνωτίσθηκε τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ «ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων»(Ἰωάν. ι΄,11)  ὁδηγήθηκε στό ἰκρίωμα τοῦ μαρτυρίου καί κατοχύρωσε αἰωνίως τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική καί Ἑλληνική Ταυτότητα τῆς μυροβόλου ἁγιοτόκου Χίου.

Κληρικός ἦταν ὁ Ἀρχιδιάκονός του Μακάριος Γαρρῆς, ὁ ὁποῖος στοιχούμενος στήν εὐαγγελική ἐπιταγή «ὅπου ἐγώ εἰμί ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἔσται» (Ἰωάν. ιβ΄, 26) ἀκολούθησε στήν ἀγχόνη τοῦ μαρτυρίου τόν Ἐπίσκοπό του, μέ τόν ὁποῖο ἦταν «συνηρμοσμένος ὥσπερ χορδή κιθάρᾳ».

Κληρικός ἦταν ὁ Ἱερομάρτυς Σταμάτιος Χαρτουλάρης, ὁ ὁποῖος ἀνέμειξε τό αἷμα του μέ τό αἷμα τοῦ Κυρίου ὁ ἴδιος θύμα καί ἱερεῖον.

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ ἀνδρεῖος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ ὁποῖος πολεμοῦσε προσευχόμενος, διεβεβαίωνε ὅτι «ὁ Θεός ἔχει ὑπογράψει τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καί δέν παίρνει πίσω τήν ὑπογραφή του», καί ἀγωνιζόταν γιά νά «ἀναστήσουμε μιά πατρίδα πού κεφαλή θἄχη  τόν Χριστό».

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ τίμιος Κωνσταντῖνος Κανάρης, ὁ ὁποῖος πρίν καί μετά ἀπό τό κατόρθωμά του στό λιμάνι τῆς Χίου ἐπῆγε στήν Ἐκκλησία τῶν Ψαρῶν γιά νά δεηθεῖ καί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό

«Μές τ’ἀναμμένα κύματα

τόν εἶδε νά περάση

νά πεταχθῆ σάν ἄγγελος

στά ὁλόχαρα Ψαρά

καί σάν παιδάκι κλαίγοντας

στήν Ἐκκλησία νά φθάση

κ’ἐκεῖ τ΄ὡραῖο στεφάνι του

ν’ἀφήση προσφορά.

 

Ἄξιο ‘ς ἐμᾶς παράδειγμα

ἁγνῆς ταπεινωσύνης

νά κλίνη ὁ μεγαλόδοξος

σεμνά τήν κεφαλή

γιά νά προσφέρη ἀσύγκριτο

σημεῖον εὐγνωμοσύνης

στόν Ἕνα, πού τήν δύναμι

χαρίζει κι ἀφαιρεῖ»,

                                                                           (Γεώργιος Μαρτινέλης),

καί ἀργότερα ἀνήγειρε στήν Ἀθήνα τόν Ἱερό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Κυψέλης.

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ εὐλαβής Ἰωάννης Μακρυγιάννης, ὁ ὁποῖος ἐχαρακτήριζε τήν Ὀρθοδοξία «πολύτιμον τζιβαϊρικόν», ἐπίστευε ὅτι «εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσες κι ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατός ὁ Θεός ὁποῦ μᾶς προστατεύει», καί «θρησκείαν δέν ἀλλάζομεν ἐμεῖς, οὔτε τήν πουλοῦμεν», καί διεκήρυττε ὅτι «ὅταν μοῦ πειράζουν τήν πατρίδα μου καί τήν θρησκείαν μου, θά μιλήσω, θά ἐνεργήσω κι ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν».

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ στραυραετός τῆς Ρούμελης, ὁ Γεώργιος Καραϊσκάκης, ὁ ὁποῖος ἀφιέρωνε τάμα εὐλαβικό, ἀργυρόχρυση  ἐπένδυση  τῆς εἰκόνος Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας, μέ τά τρία παράσημά του, τά ἀσημένια ἀστέρια (1824) .

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ Ἡγεμών τῆς Μάνης Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ὁ ὁποῖος ἔγραφε στόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη μετά τόν θρίαμβο στά Δερβενάκια «Ἰδού ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν ὡς ἐπάταξεν ἔθνη πολλά καί ἀπέκτεινε βασιλεῖς κραταιούς. Ὁ Παντοκράτωρ Θεός δέν μᾶς ἀφήνει εἰς τήν διάκρισιν τοῦ ἐχθροῦ. Ὄχι, ὄχι βέβαια, ἀλλά εἶναι σύμμαχός μας κατά πάντα καθώς ἐμπράκτως πολλάκις τό εἴδομεν καί ἄμποτε εἰς τό ἑξῆς διά τῆς δυνάμεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί τῆς ἐνεργείας καί γενναιότητος σας ν’ἀφανισθῇ ὁ ἐχθρός ἐξ ὁλοκλήρου».

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ Πρίγκηψ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ὁ ὁποῖος ἔκανε τήν ἔναρξη τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος μέ τήν προτροπή «Μάχου ὑπερ Πίστεως καί Πατρίδος» διότι «εἶναι καιρός...νά κρημνίσωμεν ἀπό τά νέφη τήν ἡμισέληνον καί νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! λέγω τόν Σταυρόν»(24 Φεβρουαρίου 1821).

Πιστός Χριστιανός ἦταν ὁ γενναῖος Ὀδυσσσέας Ἀνδροῦτσος, ὁ ὁποῖος ὁμολογοῦσε ὅτι «μέ τήν βοήθεια τοῦ Παντοδύναμου ἐκάμαμε ὅ,τι ὁ κόσμος δέν ἐκαρτέρηγε ἀπό ἡμᾶς».

Πιστός Χριστιανος ἦταν ὁ σεμνός Μᾶρκος Μπότσαρης,ὁ ὁποῖος ἔκλεισε ἡρωϊκως τά μάτια του μέ τά λόγια «μείνατε πιστοί στήν πατρίδα καί πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ» (8 Αὐγούστου1823).

Πιστή Χριστιανή ἦταν ἡ καπετάνισσα Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ἡ ὁποία ἔγραψε στούς προκρίτους καί τούς δημογέροντας «Ὑπό τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ θά ρεύση ἐπίσης τό αἷμά μου. Εὐλογητός ὁ Θεός!».

Αὐτοί ἐδημιούργησαν τό Εἰκοσιένα. Αὐτοί ἐτέλεσαν τίς Μεγάλες καί Βασιλικές Ὧρες τοῦ Ἔθνους. Αὐτοί ἐπύργωσαν τόν ὡραιότερο πύργο στήν Ἑλλάδα , τόν πύργο τῆς ἐλευθερίας.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ Ἔθνους μας ἐγεννήθη στούς θόλους τῶν Ναῶν μας καί ἔζησε στά ἅγια θυσιαστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. «Φῶς ἱλαρόν» ἀκτινοβολεῖ ἀπό τά ἐνδότατα, ἀνεξερεύνητα βάθη τῆς Πίστεως. Ἡ χρυσή, ἀλύμαντη σφραγίδα  τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι τό φυλαχτό καί ἡ πυξίδα μας γιά νά μήν χάσουμε στήν πορεία μας τόν πολικό ἀστέρα τῆς Ἑλλάδος, γιά νά μήν βρεθοῦμε σέ κανένα μας σταθμό ἔξω ἀπό τούς κόλπους τοῦ εὐμενοῦς Θεοῦ τῶν Πατέρων μας. Ἄς ἀντλοῦμεν ἀενάως εὐκρασία, εὐρωστία, εὔπνοια ἀπό τίς ἀστείρευτες πηγές τῆς Ἱστορίας μας. Πηγή γάργαρη καί λαγαρή ἀπό τίς πλουσιώτερες, πηγή μεγάλη, στήν ὁποία στραγγίζουν καί ἀνανεώνονται ὅλα τά νάματα τοῦ Ἑλληνοχριστιανισμοῦ εἶναι ἡ μυσταγωγία τοῦ Εἰκοσιένα.

          Φτερουγίζει χερουβικά ἐπάνω ἀπ’ τούς τόπους τῆς θυσίας.

          Κελαϊδεῖ ἐωθινά μέσα στίς ἰαχές τῆς μάχης.

          Ἀναρπάζει ἀπόκοτα στούς κόλπους της τήν πραγμάτωση τοῦ πόθου τῆς ἐλευθερίας.

          Ἁγιασμένη στά λάβαρα τῶν Ἐκκλησιῶν.

          Σφικτοδεμένη στό σκοινί τοῦ Πατριάρχη.

          Ματωμένη στά Χιώτικα Μοναστήρια.

          Ὁρμητική στίς μποῦκες τῶν κανονιῶν τοῦ Μεσολογγίου.

          Ἀδούλωτη στούς πύργους τῆς Μάνης.

          Φωτισμένη ἀπ’ τόν δαυλό τοῦ Κανάρη.

          Φλογισμένη ἀπ’τούς σπινθῆρες στό Κούγκι καί στά Ψαρά.

          Κρεμασμένη στά γιαταγάνια τοῦ Μπότσαρη καί τοῦ Καραϊσκάκη.

          Νικηφόρα στίς μάχες τοῦ Πετρόμπεη καί τοῦ Ἀνδρούτσου.  

          Εὐλογημένη ἀπ’ τόν Τριαδικό Θεό.

          Ἀνεκτίμητο στέμμα τῆς αἰωνίου Ἑλλάδος.           

Μυσταγωγία, κατηχουμένη ἀπό τόν εὐαγγελικό λόγο τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ στούς μαθητές τοῦ Βασιλικοῦ Γυμνασίου Ἀθηνῶν κάτω ἀπ’ τόν ἴσκιο τοῦ ἀρχαίου Παρθενῶνα: « Πρέπει νά φυλαξέτε τήν πίστη σας καί νά τήν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ πατρίδος» (8 Ὀκτωβρίου 1838).

 

ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΤΩ: "Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ ΚΑΝΑΡΗ"

 

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΒ)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2021

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΑΡ. 48

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2021

Πρωτ. 529

Ἀ­ριθμ.

Δι­εκπ.  227                                       

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΑΡ. 48

Πρός

τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς  κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν.

«Σύμμορφος γενόμενος τῷ ὁμοιώματι τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν,

 ἵνα ἡμᾶς συμμόρφους ποιήσῃ τῆς εἰκόνος τῆς δόξης Αὐτοῦ»

Χριστιανοί μου!

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔχουσα ἀκλόνητον τήν Πίστιν εἰς τόν Θεῖον Αὑτῆς Δομήτορα, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, συμφώνως πρός τό πνευματοφόρον κήρυγμα τῶν θεοπνεύστων Ἀποστόλων καί τάς Ἱεράς Ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, ἑορτάζει καί τιμᾷ σήμερον «τό πολύτιμον τζιβαϊρικόν» κατά τόν εὐσεβῆ ἀγωνιστήν τοῦ 1821 Ἰωάννην Μακρυγιάννην, τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Της.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς θεολογικήν διδασκαλίαν σωτηρίας ψυχῶν.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς ὑποστατικόν ἰδίωμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς πολιτισμικόν στοιχεῖον τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς θεόσδοτον ἀφετηρίαν ἱεραποστολικῆς ἐκδρομῆς πρός «ἄλλα πρόβατα» (Ἰωάν. ι΄, 16), πρός «πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. κη΄,19),  πρός «λαούς καθημένους ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (πρβλ. Ματθ. δ΄, 16).

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς κανόνα βίου, ὡς τρόπον ζωῆς.

Ἡ τελευταία αὕτη ἀναφορά συνιστᾷ τήν πεμπτουσίαν τοῦ ἑορτασμοῦ. Ἡ ἱστορική ἀναστήλωσις καί προσκύνησις τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, γεγονός ἑορτασμοῦ, σημαίνει τήν ἀναστήλωσιν καί τήν καθ-ιέρωσιν τῆς πεπτωκυίας εἰκόνος τοῦ Θεοῦ εἰς τό πρόσωπον ἑκάστου ἀνθρώπου, διά τῆς ἑκουσίου καί ἀγαπητικῆς προσλήψεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπό τοῦ ἀναμαρτήτου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ: «Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος» ( ιε΄οἶκος Ἀκαθίστου Ὕμνου).

Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη ὑπό τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν» (Γεν. α΄,26). Ἐπροικίσθη μέ τά δῶρα τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης, i) τήν δυνατότητα τῆς ἀθανασίας, ii) τήν δυνατότητα τῆς ἀναμαρτησίας, iii) τήν ἀθωότητα, ἀκακίαν καί ἀγαθότητα, iv) τήν ἀπάθειαν, ἀφθαρσίαν καί ἔλλειψιν πόνων καί v) τήν ἀληθῆ θεογνωσίαν καί τήν κατοχήν πολλῶν γνώσεων. Καί ἔλαβεν τήν ἐντολήν «ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ» (Γεν. β΄, 16-17). Ἡ ὑπό τοῦ Θεοῦ προβολή τῆς ἐντολῆς εἰς τόν ἄνθρωπον συνεπάγεται καί τήν δυνατότητα ἐπιτελέσεως αὐτῆς ὑπό τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος πρό τῆς πτώσεως εὑρισκόμενος εἰς ἄμεσον κοινωνίαν μετά τοῦ Θεοῦ καί ἔχων ἀπολύτως καθαρόν τό «κατ’εἰκόνα» εἶχεν ὅλας τάς προϋποθέσεις ἐπιτελέσεως τῆς θείας ἐντολῆς. Ὁ προπτωτικός ἄνθρωπος «ὤν τῆς ἀνωτάτου δόξης τό μίμημα» καί «τό ἐκμαγεῖον καί θεοπρεποῦς ἐξουσίας εἰκών ἐπί γῆς» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας Γλαφυρῶν εἰς Γένεσιν Λόγος 1, περί τοῦ  Ἀδάμ 2. P.G. 69, 20 BC), εἶχεν καί τήν δυνατότητα ἐπιτελέσεως τῆς θείας ἐντολῆς, ἀλλά καί εὐχερῶς ἔσωθεν καί ἔξωθεν ἐφέρετο, ἐλευθέρως πάντοτε, εἰς συμμόρφωσιν πρός τό θεῖον θέλημα. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δηλοῖ τήν ἐλευθερίαν ἐπιτελέσεως ἤ μή τῆς θείας ἐντολῆς. «Αὐτός (ὁ Κύριος) ἐξ ἀρχῆς ἐποίησεν ἄνθρωπον καί ἀφῆκε αὐτόν ἐν χειρί διαβουλίου αὐτοῦ∙ ἐάν θέλῃς, συντηρήσεις ἐντολάς» (Σοφ. Σειράχ ιε΄, 14 -15).

Διά τοῦτο ὁ διάβολος ἐπιστρατεύει ὅλην τήν δολιότητά του διά νά παρασύρῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν παράβασιν τῆς θείας ἐντολῆς. Ὁ πονηρός ἀμφισβητεῖ τό ἀληθές τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ καί παρουσιάζει τόν Θεόν ὡς ψευδόμενον. Οἱ πρωτόπλαστοι ὑποκύπτουν εἰς τήν δολίαν ἐπίθεσιν τοῦ διαβόλου καί παραβαίνουν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ. Ἡ καθαρά εἰκών τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀνθρώπου ἠμαυρώθη, ἠχρειώθη, ἔπεσεν. Ὁ ἄνθρωπος ἀπεμακρύνθη ἀπό τοῦ Θεοῦ καί ἐστερήθη τῆς θείας δόξης. «Οἱ τῆς πρός Θεόν ὁμοιώσεως χαρακτῆρες οὐκ ἔτι λαμπροί μεμενήκασιν» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατά ἀνθρωπομορφιτῶν 5, P.G. 76, 1085 D).

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, δηλονότι ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς, ἐσκοτίσθη καί ἡ ἐλευθέρα βούλησις ἐξησθένησεν ἐν τῇ ὑγιεῖ φορᾷ αὐτῆς πρός τό θεῖον θέλημα, στρεφομένη ἀντιθέτως πρός τό κακόν, ἤτοι πρός τήν παράβασιν τοῦ θείου θελήματος, πρός τήν παράβασιν τῶν θείων ἐντολῶν. Ἐξ αὐτῶν ἐπῆλθεν ἡ ἠθική ἐξαχρείωσις τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου: «Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας» (Ρωμ. α΄, 24).

«Ἀλλ’ ὅμως διά τήν ἄφατον καί ἀνέκφραστον φιλανθρωπίαν» Του ὁ Θεός Λόγος, διά τῆς σαρκώσεώς Του καί ὅλου τοῦ ἐπί γῆς σωτηριώδους ἔργου Του, καθιστᾷ πάλιν τόν ἄνθρωπον ἱκανόν πρός ἐπιτέλεσιν τῶν θείων ἐντολῶν. Ὁ «τοῦ Θεοῦ Λόγος δι’ ἑαυτοῦ παρεγένετο, ἵν’ ὡς εἰκών ὤν τοῦ Πατρός τόν κατ’εἰκόνα ἄνθρωπον ἀνακτίσαι δυνηθῇ» (Μ. Ἀθανασίου, Περί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου 13. P.G. 25, 120). Διά τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος, ἀναπλαττόμενος γίνεται νέος «σύμμορφος τῆς εἰκόνος τοῦ Υἱοῦ» (Ρωμ. η΄, 29).

Τό ἀχρειωθέν «κατ’εἰκόνα» ἀποκτᾶ καί πάλιν τό ἀρχαῖον κάλλος, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου καθίσταται ἱκανός νά δεχθῇ τό θεῖον θέλημα καί ἡ ἀνθρωπίνη βούλησις ἐνισχύεται εἰς τό νά θελήσῃ καί νά ἐπιτελέσῃ τοῦτο. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ συμμορφωθείς πλήρως πρός τό θεῖον θέλημα «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄, 8), προβάλλων ὡς πρότυπον διά πάντα πιστόν ἤ «ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα» ἐπακολουθήσωμεν «τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α Πέτρου β΄, 21). Οὕτως ὁ ἄνθρωπος συμμορφούμενος τῷ Χριστῷ, ταυτιζομένης ἑκουσίως τῆς βουλήσεως καί τῆς ἐνεργείας αὐτοῦ πρός τό θεῖον θέλημα καί ἐργαζόμενος διά τῆς κοινωνίας μετά τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατά τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται πληρεστέρα, ὁδεύει πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν». «Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ᾧ σύνοικος ὁ Λόγος...μορφήν ἔχει τήν τοῦ Λόγου∙ ἐξομοιοῦται τῷ Θεῷ... Θεός δέ ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος γίνεται, ὅτι βούλεται ὁ Θεός». (Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως, Παιδαγωγός γ΄1. P.G. 8, 556).

Χριστιανοί μου,

Αὐτό εἶναι τό οὐσιαστικόν περιεχόμενον τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτό εἶναι τό βαθύτερον νόημα τῆς ἀναστηλώσεως καί προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Αὐτή εἶναι ἡ λαμπρότης τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτή εἶναι ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου.

 

Μέ πατρικές εὐχές

† Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  12

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ]

(Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40)

21 Μαρτίου  2021

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

Aδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσ­­καιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰ­­γύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προ­­φητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρί­σθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑ­­­στερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρη­μίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Κυριακή της Ὀρθοδοξίας σήμερα καὶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ ἀναφέρεται σὲ ἱερὰ καὶ ἁγιασμένα πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν πίστη τους στὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεὸ ἔζησαν μὲ τρόπο ὑπερκόσμιο καὶ ἐπιτέλεσαν πολλὰ καὶ ποικίλα θαύματα. Ἦταν δὲ ἡ βιοτὴ τους τόσο πολὺ ἀνώτερη ἀπὸ τὸν συνήθη ἁμαρτωλὸ καὶ εἰδωλατρικὸ βίο τῶν συγχρόνων τους ἀνθρώπων, ὥστε φθάνει στὸ σημεῖο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νὰ πεῖ ὅτι γιὰ αὐτοὺς τοὺς φίλους του Θεοῦ «οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ συγκριθεῖ πρὸς αὐτοὺς ὁλόκληρος ὁ κόσμος. Τόσο πολὺ εἶχαν συνεπαρθεῖ ἀπὸ τὸν κατὰ Θεὸν βίο, ὥστε ζοῦσαν ὡς ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς καὶ, ὡς ἐκ τούτου, εἶχαν ἀποκοπεῖ τελείως ἀπὸ τὸ κοσμικὸ καὶ σαρκικὸ φρόνημα. Περπατοῦσαν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πολιτεύονταν στὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ παρουσία τους μέσα στὴν κοινωνία εἶχε ἀνεκτίμητη ἀξία καὶ ἄξιζε πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο μὲ τὶς δόξες, τὶς τιμές, τὰ μεγαλεῖα, τὴν σοφία καὶ τὰ πλούτη. Ἂν ἀναζητήσουμε τὸ ἰσχυρότατο κίνητρο ποὺ τοὺς ἀνέβασε τόσο ψηλά, θὰ δοῦμε πὼς ἦταν ἡ βαθιὰ καὶ ἀκλόνητη πίστη στὸν Θεό, μὲ τὴν ὁποία ἀναδείχθηκαν καὶ ὁδήγησαν τὸν Ἰσραήλ, τὸν περιούσιο λαό, στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Ἂς ἐπικεντρωθοῦμε, λοιπὸν, στὸ μέγιστο πρόσωπο τοῦ προφήτου Μωυσέως, μὲ τὸ ὁποῖο ἀρχίζει τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ κύριο χαρακτηριστικό τῆς προσωπικότητάς του, τὴν πίστη. «Πίστει Μωυσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῶ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἠγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ. Ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.» Ὁ Μωυσῆς, μετὰ τὴν διάσωσή του ἀπὸ τὴν κόρη τοῦ Φαραώ, ἡ ὁποία εἶχε πάει νὰ λουστεῖ  στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ καὶ ἐκεῖ τὸν βρῆκε ὡς βρέφος μέσα σὲ ἕνα ψάθινο καλάθι, ἀνατράφηκε σὰν βασιλόπουλο στὸ παλάτι τῆς Αἰγύπτου μέσα στὶς ἀνέσεις, στὰ πλούτη καὶ στὴν δόξα. Τίποτε δὲν τοῦ ἔλειπε, ὅ,τι ἤθελε τὸ εἶχε καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξελιχθεῖ στὴν ἱεραρχία τῶν ἀξιωμάτων τοῦ βασιλείου, γιατί διέθετε τὶς ἡγετικὲς ἱκανότητες, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν μετέπειτα ζωή του ὡς ἀρχηγοῦ τοῦ λαοῦ τῶν Ἑβραίων. Θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἕνας μεγάλος καὶ τρανὸς Αἰγύπτιος ἄρχοντας, τὸν ὁποῖο ὅλοι θὰ προσκυνοῦσαν καὶ θὰ  τιμοῦσαν. Γι’ αὐτὴν τὴν ὀνειρεμένη ζωὴ πολλοὶ θὰ καλοτύχιζαν τὸν Μωυσῆ καὶ θὰ λαχταροῦσαν νὰ βρεθοῦν στὴν θέση του. Ὅμως, ὁ Μωυσῆς τρελάθηκε, ὅπως θὰ ἔλεγαν κάποιοι, καὶ τὰ πέταξε ὅλα! Ἀρνήθηκε τὴν ὑψηλὴ θέση του μέσα στὸ παλάτι, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται βασιλοπαιδο, θετὸς γιὸς τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ, ἀρνήθηκε τὰ πλούτη καὶ τὶς τιμές! Σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια τοῦ κόσμου αὐτοκτόνησε, ἔπεσε ἀπὸ τὸ ρετιρὲ στὸ ὑπόγειο, ἀπὸ τὴν κορυφὴ στὸν πάτο. Καὶ γιατί νὰ κάνει αὐτὸ τὸ ἀπονενοημένο διάβημα; Ποιὸ ἦταν τὸ κίνητρό του; Γιατί προτίμησε νὰ κακοπαθεῖ μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση ἁμαρτίας.

Οἱ ἀνθρώπινες ἀποφάσεις λαμβάνονται πάντοτε μὲ γνώμονα τὸ μέγιστο δυνατὸν προσωπικὸ συμφέρον. Κανεὶς δὲν ἀποφασίζει κάτι τὸ ὁποῖο θὰ τὸν βλάψει. Ἔτσι καὶ ὁ Μωυσῆς πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἐγκόσμια λαμπρότητα, γιατί βρῆκε ἕναν ἄλλο θησαυρό, πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τῆς Αἰγύπτου. Βρῆκε «τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ». Βρῆκε τὶς περιφρονήσεις καὶ τοὺς κατατρεγμούς, ποὺ ἔμοιαζαν μὲ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα, καὶ αὐτὰ τὰ ἀξιολόγησε ὡς πολυτιμότερα ἀπὸ κάθε ἀγαθό του κόσμου αὐτοῦ, ὅσο μεγάλο κι ἂν φαντάζει. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἀντιπαράθεση δύο ἐκ διαμέτρου ἀντιθέτων καταστάσεων. Ἀπὸ τὴ μία ἔχουμε τὴν Αἴγυπτο, ποὺ συμβολίζει τὸν κόσμο μὲ ὅλη τὴν παθολογία του, μὲ τὴν εἰδωλολατρεία καὶ δαιμονολατρεία, τὴν φιληδονία, τὴν φιλοδοξία, τὸν ὑπέρμετρο πλοῦτο, τὴν ἀδικία καὶ τὴν οἴηση. Αὐτὸ τὸ σύνολο, ὅποιος τὸ προτιμήσει καὶ ἐμπλακεῖ μέσα του, ὁδηγεῖται στὸν θάνατο τῆς ψυχῆς, στὴν αἰώνια καταδίκη καὶ στὴν κόλαση. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουμε τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τῶν ἀρετῶν, τὴν ὁποία ὁ κόσμος τῆς «Αἰγύπτου» τὴν κοροϊδεύει, τὴν περιγελᾶ, τὴν μισεῖ, τὴν ἐχθρεύεται, τὴν διώκει καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ τὴν ἐξαφανίσει. Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, ὅμως, εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ ὁδηγεῖ, μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, στὴν αἰώνια ζωὴ στὸν Παράδεισο.

Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν δρόμο ἐπέλεξε ὁ Μωυσῆς, γιατί «ἀπέβλεπε εἰς τὴν μισθαποδοσίαν» κατὰ τὴν Τελικὴ Κρίση καὶ γιατί πίστευε ἀκράδαντα σὲ αὐτήν. Χωρὶς βαθιὰ καὶ στέρεη πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἀνταπόδοση ποὺ πλουσιοπάροχα παρέχει Αὐτός, δὲν θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ ἐπιλέξει νὰ ταλαιπωρεῖται καὶ νὰ δοκιμάζεται μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἂν ὁ Μωυσῆς κλονιζόταν καὶ ὀλιγοπιστοῦσε, ἢ καὶ ἀπιστοῦσε ἐντελῶς, δὲν θὰ ἀνταποκρινόταν θετικά, δὲν θὰ ἔλεγε τὸ «ναὶ» στὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ παρέμενε ἕνας ἄρχοντας τῆς Αἰγύπτου, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη θὰ χανόταν μετὰ θάνατον. Τὸ πολὺ πολὺ θὰ ἔβρισκαν οἱ ἀρχαιολόγοι σὲ ἕναν τάφο τὴ μούμια του, χωμένη μέσα στὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου καὶ τίποτε ἄλλο. Τώρα, ὅμως, εἶναι ὁ μέγας Μωυσῆς, ὁ ἡγέτης, ὁ ὁποῖος ἔσωσε τὸν ἑβραϊκὸ λαὸ ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ Φαραὼ καὶ μὲ τὴν θαυμαστὴ διάβαση μέσα ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα τὸν ὁδήγησε στὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Εἶναι ὁ θεόπτης Μωυσῆς ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὶς πλάκες τῆς Διαθήκης στὸ θεοβάδιστο ὅρος Σινά. Εἶναι ὁ Μωυσῆς ποὺ συνομίλησε μὲ τὸν μεταμορφωμένο Χριστὸ ἐπάνω στὸ ὅρος Θαβώρ.  Καὶ ὅλα αὐτὰ συνέβησαν μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως. Ἑπομένως, ὁ Μωυσῆς δὲν ἦταν παράφρων ποὺ ἀπαρνήθηκε τὰ ἐγκόσμια καλά. Ἦταν εὐφυέστατος καὶ ἄριστος προνοητής τοῦ συμφέροντος, μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ.

Ἂς φανοῦμε καὶ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, τὸ ἴδιο ἔξυπνοι μὲ τὸν μέγα Μωυσῆ, ἐπιδεικνύοντας τὴν ἴδια πίστη καὶ πορευόμενοι τὸν δύσβατο δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ θέλγητρα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ἂς προσευχόμαστε στὸν Χριστὸ νὰ μᾶς προσθέτει πίστη, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀποφεύγουμε τὶς παγίδες τοῦ παρόντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος καὶ νὰ μὴν παραρριπίζεται ὁ νοῦς μας. Ἰδιαίτερα δὲ κατὰ τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ στερεωθοῦμε στὴν πίστη μας καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ τὴν ἁγιωτάτη νηστεία καὶ τότε μόνο θὰ αἰσθανθοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὸ εἶναι μας! Ἀμήν, γένοιτο!

Σημείωσις:  Ἐλαχίστη τιμή καί ἀναγνώρισις τῶν θυσιῶν τῶν ΄΄ὑπέρ τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος΄΄ ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 θά εἶναι ὁ γενικός σημαιοστολισμός τῶν Ἱερῶν  Ναῶν, Πνευματικῶν καί Ἐνοριακῶν Κέντρων καί τῶν οἰκιῶν μέ τήν ἱεράν ἑλληνικήν Σημαίαν κατά τήν 25ην Μαρτίου ἐ.ἔ.,  προτρέψητε δέ τούς Ἐνορίτας ὑμῶν, διά τήν ἀνάρτησιν τῆς ἑλληνικῆς Σημαίας εἰς τάς οἰκίας των.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  11

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ (Ῥωμ. ιγ΄11 - ιδ΄4)

14 Μαρτίου  2021

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίτας καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας.

Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. Ὅς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Εἶναι νύχτα ἀκόμη καὶ μία σάλπιγγα ἠχεῖ καὶ σπάζει τὸν βαθὺ πρωινὸ ὕπνο τῶν στρατιωτῶν μέσα στὸν στρατώνα. Τὰ κοιμισμένα σώματα ἀναδεύονται καὶ πετιοῦνται ἐπάνω, γιὰ νὰ ἑτοιμαστοῦν γιὰ τὴν ἀναφορά. Αὐτὴν τὴν ἐντύπωση τοῦ πρωινοῦ ἐγερτηρίου μᾶς μεταδίδει ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Τὰ λόγια του ἀκούγονται σὰν ξυπνητήρι γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ στρατεύονται στὴν παράταξη τοῦ Χριστοῦ: «Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι»! Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξυπνήσουμε, νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀμέλειας καὶ τῆς ἀκηδίας, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ πολεμήσουμε «ὡς καλοὶ στρατιῶται Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τὸ πεδίο τῆς μάχης μᾶς περιμένει καὶ ἀπαιτεῖ πλήρη ἐγρήγορση. «Καὶ ποῦ θὰ πολεμήσουμε;», ἀναρωτιοῦνται κάποιοι. Θὰ πολεμήσουμε μέσα στὴν καρδιὰ μας ἐνάντια στὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες, ἐνάντια στὰ πάθη καὶ στὰ ἐλαττώματά μας. Θὰ πολεμήσουμε στὴ σκέψη μας ἐνάντια στοὺς πονηροὺς λογισμούς, ποὺ κατακλύζουν τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὸ δηλητήριο τῆς ὑπερηφανείας καὶ τῆς ἀπιστίας. Θὰ πολεμήσουμε, ἐπίσης, ἐνάντια στὸν μέγιστο ἐχθρό μας, τὸν Διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνύστακτος καὶ ἀκατάπαυστα μᾶς προσβάλλει μὲ κάθε εἴδους πειρασμούς. Ὁ ἀόρατος πόλεμος δὲν παύει ποτέ, ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ θελήσει νὰ ζήσει κατὰ Θεόν.

Ὁ χρόνος περνάει σὰν νερὸ ποὺ κυλᾶ στὸν ποταμὸ καὶ μᾶς παρασύρει στὴν ματαιότητα. Δὲν ἔχουμε καιρὸ γιὰ χάσιμο, γιατί «νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν». Ἡ σωτηρία μας, ποὺ θὰ ἔρθει μὲ τὴν Δευτέρα Παρουσία καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, εἶναι πιὸ κοντά μας ἀπὸ τότε ποὺ πιστέψαμε στὸν Χριστὸ καὶ διὰ τοῦ βαπτίσματός μας εἰσαχθήκαμε στὴν Ἐκκλησία Του. Οἱ μέρες, τὰ χρόνια πέρασαν καὶ ἤδη βρισκόμαστε πολὺ πιὸ κοντὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. «Ἡ νῦξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.» Ὁ παρὼν βίος, ποὺ μοιάζει μὲ νύχτα σκοτεινή, προχώρησε καὶ ἡ ἡμέρα τῆς μέλλουσας ζωῆς πλησίασε. Ἐδῶ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε μία λανθασμένη καὶ ἐν πολλοῖς ἀρρωστημένη τάση πολλῶν Χριστιανῶν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὶς προφητεῖες γιὰ τὰ φοβερὰ καὶ τρομερὰ γεγονότα ποὺ θὰ συμβοῦν στὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας, γιὰ τὸν Ἀντίχριστο καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο, λίγο πρὶν ἔρθει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ προφητολόγοι παραγνωρίζουν τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ὥρα τῆς κρίσεως εἶναι ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του, ἡ ὁποία μᾶλλον θὰ ἐπέλθει πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τὸν ἀναμενόμενο χρόνο τῶν ἐσχάτων καὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Τότε μόνο τὰ ἔργα τῆς μετανοίας θὰ ὠφελήσουν καὶ ὄχι οἱ ἐνασχολήσεις μὲ τὰ μελλούμενα.

Ἐφόσον, λοιπὸν, ἡ νύχτα φεύγει καὶ ἡ ἡμέρα πλησιάζει, πρέπει νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τὸν Χριστό, ποὺ θὰ ἀνατείλει γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Πρέπει πρῶτα νὰ ἀποθέσουμε «τὰ ἔργα τοῦ σκότους», τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες ἁμαρτίες ποὺ καθημερινὰ διαπράττουμε, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ τὸν Διάβολο καὶ γεμίζουν μὲ σκοτάδι τὴν ψυχή μας. Ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ τὸ αἴτιο τοῦ ἐσωτερικοῦ σκότους γιὰ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς στερεῖ τὴν δυνατότητα νὰ ἀντικρύσουν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἂν, ὅμως, μὲ τὴν βαθιὰ μετάνοια, ἀποφασίσει ὁ ἁμαρτωλὸς νὰ ἐκτινάξει ἀπὸ ἐπάνω του τὸν ζοφερὸ ὕπνο τῆς πνευματικῆς λήθης καὶ τῆς πόρωσης, τότε θὰ ἀρχίσει σιγὰ σιγὰ νὰ βλέπει ἀμυδρὰ στὴν ἀρχὴ καὶ ὕστερα ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ αὐτὸ τὸ ὑπέρλαμπρο φῶς. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός». Ὀφείλουμε νὰ ντυθοῦμε μὲ τὰ φωτεινὰ ροῦχα, δηλαδὴ τὶς ἀρετές, οἱ ὁποῖες χρησιμοποιοῦνται ὡς ὅπλα στὸν πόλεμο τοῦ Χριστιανοῦ ἐναντίον τῶν προαιωνίων ἐχθρῶν του, τῶν δαιμόνων, τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ κόσμου.

Ἀπὸ αὔριο ξεκινᾶ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, «τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται», ὁ ἀγωνιστικὸς χῶρος εἶναι ἀνοικτὸς καὶ ἀκούγεται τὸ κάλεσμα τοῦ ἀγωνοθέτη Χριστοῦ στοὺς ἀθλητὲς καὶ στρατιῶτες Του. Ὅπως λέγει τὸ στιχηρὸ τροπάριο τῶν αἴνων τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀφοῦ ἀναλάβουμε τὴν πανοπλίαν  τοῦ Σταυροῦ «τῷ ἐχθρῶ ἀντιμαχησώμεθα», ἂς παλαίψουμε μὲ τὸν ἐχθρό, «ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν». Ἡ πίστη, ἡ προσευχή, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ νηστεία, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, νὰ τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς ποὺ χρειαζόμαστε γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα, κυρίως δὲ ἡ νηστεία, γιατί αὐτὴ μπορεῖ νὰ ξεριζώσει κάθε κακία ἀπὸ τὴν καρδιά.

Σκοπός μας, ὅμως, δὲν εἶναι ἡ μόνο ἡ ἠθικὴ τελείωση, τὸ νὰ γίνουμε καλοὶ καὶ εὐυπόληπτοι ἄνθρωποι. Αὐτὸ εἶναι πολὺ μικρὸ καὶ φτωχό, μπροστὰ στὸν ἀσύγκριτα μεγαλύτερο στόχο, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸ νὰ «ἐνδυθοῦμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό», σύμφωνα μὲ τὴν παραίνεση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Νὰ φορέσουμε τὸν Χριστό, σὰν νὰ εἶναι μία λαμπρὴ ἐνδυμασία, ἔτσι ὥστε νὰ Τοῦ μοιάσουμε στὸν τέλειο βαθμό. Νὰ γίνουμε δηλαδὴ ἅγιοι, κατὰ χάριν θεοί, νὰ μεταμορφωθοῦμε ἐμεῖς οἱ χοϊκοὶ καὶ θνητοὶ σὲ «θείας φύσεως κοινωνούς».

Ἂς ξυπνήσουμε, λοιπόν, γιατί ὁ καιρὸς τὸ ἀπαιτεῖ. Ἂς μὴν χρονοτριβοῦμε. Αὐτὸ τὸ ρητὸ «ἡ νῦξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» πρέπει νὰ ἀκούγεται συνέχεια στὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς μας μὲ ἀδιάλειπτα διεγερτικὸ ἀποτέλεσμα. Ἂς κλείσουμε τὰ αὐτιά μας στὶς Σειρῆνες τοῦ παρόντος κόσμου, ὁ ὁποῖος, αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἰδιαίτερα, καλεῖ τὰ πλήθη τῶν καρναβαλιστῶν σὲ κραιπάλες, σὲ φαγοπότια καὶ μέθες, σὲ ἁμαρτωλὲς κοῖτες καὶ ἀσέλγειες, σὲ ἔριδες καὶ ζηλοφθονίες. Ἀντίθετα, ἂς μονολογοῦμε ἔντρομοι ἀλλὰ καὶ εὐέλπιδες μπροστὰ στὸν ἐπερχόμενο θάνατό μας: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι! Ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν». Ἀμήν, γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

 

 

 

                                                                                      

  

 

 

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΙΟΥ                                                                

    ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ                                 

           ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

        ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

        ΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ

 

 

                               ΨΗΦΙΣΜΑ

      Ἐν Χίῳ σήμερον τήν 13^ην  τοῦ μηνός Μαρτίου τοῦ ἔτους 2021,ἡμέραν Σάββατον καί ὥραν 11.00 πρωϊνήν συνῆλθεν εἰς  ἔκτακτον συνεδρίασιν τό Ἐκκλησιαστικόν Συμβούλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης (ὑπ’  ἀρ.2185/985/29-10-2019 ἔγγραφον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν), κατόπιν τῆς ἀπό 13/​3​/2021 νομίμου  προσκλήσεως  τοῦ Αἰδεσ/του Προέδρου αὐτοῦ, μέ  μοναδικόν θέμα τόν αἰφνίδιον θάνατον  τοῦ ἀγαπητοῦ εἰς ὅλους  μας,  τοῦ ἐνορίτου  μας  Ἐμμανουήλ  Στείρου  τοῦ  Μαρκέλλου.

   Κατά τήν συνεδρίαν παρόντες  ἦσαν  . α) ὁ Αἰδεσ/τος π.  Βασίλειος N. Φιλιππάκης Πρόεδρος,  β) ὁ κ. Γεώργιος Σβῆνος  Ἀντιπρόεδρος, γ) ἡ κ. Ἀργυρώ Σεζένια Γραμματεύς , δ) ἡ κ. Ἀφροδίτη Γεωργούλη Ταμίας, καί ε) ὁ κ. Κωνσταντῖνος Δημ. Βαποράκης  Μέλος.   

         Γενομένης προσευχῆς καὶ διαπιστωθείσης τῆς νομίμου ἀπαρτίας, ὁ Αἰδ. Πρόεδρος ἀνεκοίνωσε  περίλυπος  καί βαθειά  συγκινημένος εἰς τά παρόντα  μέλη,  ὅτι χθές ἀπεβίωσεν εἰς τάς Ἀθήνας, ὁ  ἀνωτέρω ἐκλεκτός ἐνορίτης μας, ὁ  ὁποῖος ὅπως  γνωρίζετε, ὑπηρέτησεν  τήνἘνορίαν μας  ἐπί σειράν πολλῶν ἐτῶν, ἀπό τήν θέσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ  συμβούλου καί εἰσηγεῖται τήν  σύνταξιν  τοῦ  σχετικοῦ ψηφίσματος.

   Τό Ἐκκλησιαστικόν Συμβούλιον, κατόπιν διαλογικῆς συζητήσεως ὁμοφώνως    ἀποφασίζει:

 

1.Να παραστεῖ σύσσωμον τό Συμβούλιόν  μας  εἰς τήν ἐξόδιον ἀκολουθίαν τοῦ  κεκοιμημένου.

2.Νά ἐνισχυθεῖ εἰς τήν  μνήμην τοῦ θανόντος οίκονομικά μία  ἄπορη οἰκογένεια τῆς ἐνορίας μας .

3.Νά ἐγγραφεῖ τό ὄνομά του εἰς τά Δίπτυχα τῆς     Ἐκκλησίας μας.

4.Νά ἀναρτηθεῖ εἰς την ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας  μας, www.kimisilatomitissaxiou.blogspot.gr τό παρόν  ψήφισμα.

5.Νά ἀναγνωσθεῖ το παρόν ψήφισμα εἰς το τέλος τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας και να ἐπιδοθεῖ ἀντίγραφόν του εἰς την οἰκογένειαν τοῦ μεταστάντος.                 

 

                      Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ:

 +ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ν. ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ                                

                                          

 ΤΑ ΜΕΛΗ :    ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΒΗΝΟΣ, ΑΡΓΥΡΩ ΣΕΖΕΝΙΑ, 

                         ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΠΟΡΑΚΗΣ

                                                       

            Ἀκριβές ἀντίγραφο ἐκ τοῦ πρωτοτύπου

13^η Μαρτίου 2021

Ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου

 

+ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ν. ΦΙΛΙΠΠAΚΗΣ