Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΠΕΜΠΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013



Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
 ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 
ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ









     Στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομιτίσσης  εορτάσθηκε και φέτος  με κάθε εκκλησιαστική  λαμπρότητα η εορτή της Παναγίας της Οδηγητρίας. Είναι το δεύτερο μεγάλο  πανηγύρι  της ενορίας μας  μετά από το Δεκαπενταύγουστο.
      Η προετοιμασία, ο καθαρισμός, η διοργάνωση και ο στολισμός  του   Ναού  γινόταν πολλές ημέρες  πριν.
       Ιερουργός  ο  Μητροπολίτης   κ. Μάρκος ,  πλαισιούμενος  με  πλήθος ιερέων και διακόνων. Η Ιερά Θεία Λειτουργία κατανυκτική, ευλαβική και  λαμπρή.
Γλαφυρός  και συγκινητικός στην ομιλία του ο Μητροπολίτης, άγγιξε  τις καρδιές όλων  των  ευλαβών  προσκυνητών.
         Μεταξύ άλλων στην ομιλία του τόνισε:
«Τα Χριστούγεννα   δεν είμαστε φτωχοί, όταν  δεν είναι το φαγητό  μας πλούσιο και τα φωτάκια που θα στολίσομε πολλά. Φτωχοί  είμαστε  όταν δεν συμμετέχουμε στο Χριστουγεννιάτικο Πνευματικό  τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας.  Τα χριστουγεννιάτικα  στολίδια δεν μας είναι απαραίτητα. Απαραίτητα είναι  τα στολίδια  της ταπείνωσης, της εγκράτειας, της προσευχής και της  αγνότητας…  Να μετανοούμε  για  τις αμαρτίες μας».   
     Μετά το τέλος της Θείας  Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης κ. Μάρκος  τίμησε  τον εφημέριο του Ιερού Ναού.
      Aρχίζοντας τον λόγο του  αναφέρθηκε  ως εξής: «Τον ιερέα  της ενορίας  σας  τον πατέρα Βασίλειο τον γνωρίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια.  Εγνώριζα  ότι τον διακατείχε  ένας μεγάλος  δημιουργικός ενθουσιασμός. Φοβούμενος  μήπως  αυτός ο  νεανικός ενθουσιασμός  θα μείνει στην επιπολαιότητα  ή στην ωριμότητα. Με την βοήθεια όμως του Θεού αυτός ο ενθουσιασμός  μπορεί να ωριμάσει και να γίνει  εποικοδομητικός.  Τα δύο χρόνια της  επισκοπικής μου  διακονίας διεπίστωσα ότι ο ιερέας σας έχει ωριμάσει.  Αφησε τον υπερβολικό  ενθουσιασμό  και με φόβο Θεού  και με τον αγώνα της ψυχής του με πνεύμα ταπεινό, δουλεύει  για την χάρη του Θεού.
Αυτό που έζησε για τα λιγότερα  είναι το Κουκουνάρειο της ενορίας του αλλά και το Φιλανθρωπικό  έργο. Όμως  τώρα ήρθε η ώρα  για τα σπουδαιότερα. Η εκκλησία σήμερα θα τον χειροθετήσει  Πνευματικό.  Όταν το  πρωί τον ρώτησα  εάν θα μπορεί να αναλάβει αυτό το βάρος. Εάν μου έλεγε ναι δεν θα τον έκανα. Μου απάντησε  ο Θεός πάντα με βοηθά.  Τον παρατήρησα να πηγαίνει  να προσεύχεται εμπρός στον Εσταυρωμένο. Γέροντά μου σήμερα η εκκλησία θα σου βάλει ένα βαρύτερο σταυρό απ’ αυτόν που φοράς.    Συγκυρία είναι  ότι αυτός που σε έδωσε αυτό τον σταυρό που φοράς, αυτός θα σου δώσει και τον άλλο σταυρό. Να ξέρεις πάτερ ότι   με τον σταυρό αναλαμβάνεις  τις ψυχές αυτών των ανθρώπων.  Όταν θα πας στον θρόνο του Θεού θα δώσεις  λόγο  για την δική σου ψυχή αλλά και για όλους τους ανθρώπους. Παίρνοντας αυτή την διακονία  μην νομίζεις  ότι η εκκλησία σου έδωσε ούτε τιμή ούτε διάκριση. Αλλοίμονο εάν εμείς οι άνθρωποι της εκκλησίας αρέσομε στον κόσμο. Εάν αρέσομε στον κόσμο  τότε δεν αρέσομε στον Χριστό. Να είσαι υπερήφανος  κάθε φορά που ο κόσμος σε διώκει.  Κάνε το σταυρό σου και   κράτησε  δίπλα   στο σταυρό σου  τον άνθρωπο  που σου έστειλε ο Θεός την πρεσβυτέρα σου.  Κράτησε την ευχή του επισκόπου που σε και με χειροτόνησε και κράτησε την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας και αν θέλεις και την δική μου πατρική   και αδελφική αγάπη  και προχώρησε  προς τον Γολγοθά.  Στο τέλος του ευχήθηκε   να τον συνοδεύουν οι ευχές του μακαριστού Ιακώβου  Αργολίδος , που συμπληρώθηκαν  σήμερα 9 μήνες από την  κοίμησή του, και που  είδα σημάδια  της αγιότητος του στην προσωπική μου ζωή. Εύχομαι αυτή η ευλογία  να σε συνοδεύει και να σε σκεπάζει σε  όλη σου τη ζωή.
      Συνεχίζοντας   ο Μητροπολίτης την χειροθεσία  διάβασε  το Ευαγγέλιο και τον ευλόγησε  φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής του ΑΞΙΟΣ, ενώ οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα.
Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος  ανέφερε: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του,  έκανε  λόγο  για την Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια. Είναι χαρά στην εκκλησία να θρέφει  μέσα της  χριστιανικές οικογένειες. Μια οικογένεια  που είναι εδώ  στην ενορία  τους προγόνους  της οποίας και  ιδιαίτερα  την προμήτορα  αείμνηστη κυρά  Δέσποινα, είχα την ευλογία από τον Θεό να την γνωρίσω, είναι η οικογένεια των  εκπαιδευτικών του κ.    και της  κυρίας  Ανταράκη,  άνθρωποι  που γαλουχούνται με την  βοήθεια του Χριστού, άνθρωποι  που  έχουν υψηλό αίσθημα  συνειδήσεως, κάνοντας   ιεραποστολικό  έργο, τους αξίωσε ο Θεός  να δώσουν τους καρπούς  της Ελλάδος. Ένα από  τα παιδιά  τους αυτά είναι ο Αγγελος που από μικρό παιδί  βρισκόταν στο Ιερό. Όταν του ζήτησα να τον χειροθετήσω μου απάντησε  να πάρω  την ευλογία του πνευματικού μου. Σήμερα βλέποντας  την απλότητα και την καθαρότητα  και του  σώματος και της ψυχής του η εκκλησία μας  θα τον χειροθετήσει  Αναγνώστη.  Ώστε με  τη χάρη του Θεού  να προοδεύει  στις σπουδές του και στα μαθήματά  του αλλά  και να προκόψει στην ζωή του. Εχοντας  πάντα και τις ευχές των γονιών του».  Με όλη τη δύναμη της ψυχής του  φώναξε ΑΞΙΟΣ και όλο το εκκλησίασμα  ανεφώνησε το  ίδιο.
Τελειώνοντας αναφέρθηκε  συγκινημένος  στην  γιαγιά του νεαρού Αγγέλου αείμνηστη Δέσποινα Γεωργ. Ανταράκη, η οποία εν ζωή, ήταν ευλαβέστατη και προσέφερε πάντα σε όλες τις εκκλησίες  της Χίου το πρόσφορο για να τελεσθεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τώρα από εκεί ψηλά που είναι θα είναι χαρούμενη για τον εγγονό της.
       Μετά το τέλος  της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας  σε όλο το εκκλησίασμα προσεφέρθη  ζεστός καφές και πλούσιο κέρασμα στην αίθουσα του Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου. 
Και του χρόνου  να είμαστε  όλοι καλά.


Aκολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό





























ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 47
Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν
29 Δεκεμβρίου 2013
(Γαλ. α΄ 11 - 19)
Ἡ σημερινή Κυριακή στήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λέγεται «Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ γέννησιν». Τήν ὀνομασία αὐτή δέν πρέπει νά τήν δοῦμε μόνο σάν ἕνα χρονικό προσδιορισμό, ἀλλά νά κατανοήσουμε ὅτι ἐκφράζει ἕνα τρόπο ζωῆς τόν ὁποῖον καλούμεθα νά ζήσουμε.
Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα σημαίνει ζωή μετά τά Χριστούγεννα. Σημαίνει ζωή μετά τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Τά Χριστούγεννα «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ».
Σέ τρεῖς ἡμέρες ἑτοιμαζόμαστε νά ὑποδεχθοῦμε ἕναν καινούργιο χρόνο. Ὅμως τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ πραγματική ἀρχή τοῦ καινούργιου χρόνου. Ἄν ὑπάρχει κάτι πού κάνει τόν χρόνο καινούργιο δέν εἶναι ἡ ἐναλλαγή κάποιων ἀριθμῶν ἀλλά ἡ εἴσοδος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ μέσα στό χρόνο τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου.
Μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ τό ποτάμι τοῦ χρόνου κυλοῦσε πρός τόν θάνατο, κάθε χρόνος πού ἐρχόταν, κάθε χρόνος πού ἔφευγε, ἦταν ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τό τέλος. Μέ τήν εἴσοδο ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέσα στό χρόνο, τό ποτάμι τοῦ χρόνου ἀντιστρέφεται κάι τώρα ἐκβάλλει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα εἶναι τό μόνο ἀληθινά καινούργιο μέσα σ’ ἕνα κόσμο φθορᾶς. Εἶναι τό μόνο «καινόν ὑπό τόν ἥλιον», εἶναι τό «πάντων καινῶν τό καινότατον».
Τό ἐρώτημα πού ἀνακύπτει γιά τόν καθένα μας εἶναι τό σέ ποιά ἐποχή ζοῦμε. Ζοῦμε πρό Χριστοῦ ἤ μετά Χριστόν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό δέν θά μᾶς τήν δώσει ὁ χρόνος στόν ὁποῖο ζοῦμε, ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν δηλαδή ὁ Χριστός ἔχει εἰσέλθει καί στόν χρόνο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, τότε θά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, θά δίνουμε τή μαρτυρία τῆς παρουσίας Του στή ζωή μας. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτή τήν ἀλήθεια, τότε θά ἔχουμε καί νοῦν Χριστοῦ καί φρόνημα Χριστοῦ καί αἴσθηση Χριστοῦ κάι γενικότερα στή ζωή μας θά εἶναι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Γαλάτας, γιά νά τούς ὑπενθυμίσει ὅτι δέν ἔλαβε τό κήρυγμα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό κατά θεία ἀποκάλυψη καί διηγεῖται σ’αὐτούς τόν τρόπο τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία ἄν δέν ἐγίνετο εἰς αὐτόν, δέν θά πίστευε εὔκολα στόν Χριστό καί δέν θά μετεβάλετο τόσο εὔκολα ἀπό τόν ζῆλο πού ἔτρεφε γιά τόν Ἰουδαϊσμό, ζῆλο πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά διώκει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μάλιστα τόσο βέβαιος ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού κηρύσσει εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο νά τονίζει ὅτι καί ἐάν ἀκόμη ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό εὐαγγελισθεῖ σέ σᾶς εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό αὐτό πού τώρα σᾶς κηρύττω, νά εἶναι ἀνάθεμα.
Τό εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος εὐαγγελίζεται εἶναι ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Τό εὐαγγέλιο εἶναι ὅτι μπορεῖ τώρα ὁ ἄνθρωπος νά ἐνδυθεῖ τόν Χριστό μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα, νά ἐκκεντρισθεῖ στό σῶμα Του καί μέ τήν Θεία Κοινωνία νά ἔχει τόν Χριστό «κατοικοῦντα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ καί μένοντα».
Ἄς ἀνταποκριθοῦμε, λοιπόν, στήν πρόσκληση καί πρόκληση τῆς σημερινῆς ἡμέρας καί ἄς ἀγωνιζόμεθα νά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, παραμένοντας ἀδιάσπαστα ἑνωμένοι στό πανάγιο σῶμά Του, τήν Ἐκκλησία. Ἕνας τέτοιος ἀγώνας εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος τρόπος γιά νά εἶναι ἀληθινά καινούργιος ὁ χρόνος πού μετά τρεῖς ἡμέρες, μέ τή χάρη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, θά ἀνατείλει. ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 46
Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως
22 Δεκεμβρίου 2013
(Ἑβρ. ι α΄ 9 -10, 32-40)
Εὑρισκόμεθα πλέον στό κατώφλι τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «τῆς μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν» ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιά μιά ἀκόμη φορά μέσα στά πλαίσια τῆς λειτουργικῆς ζωῆς θά ζήσουμε καί πάλι τό μεγάλο θαῦμα. Ὁ Θεός θά κλίνει τούς οὐρανούς καί θά κατεβεῖ στή γῆ. Γιά μιά ἀκόμη φορά στή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων, ἀλλά καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία, θά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση, στά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, καί μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο θά τήν κάνει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
Ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τό μεγάλο γεγονός. Πῶς ὅμως ἑτοιμαζόμαστε; Ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν ὑψηλό ἐπισκέπτη τῆς γῆς, ἀπέναντι στόν σαρκούμενο Θεό;
Στό ἐρώτημα, πῶς στάθηκαν ἀπέναντι στό Θεό, οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι ἀπό τήν ἐποχή ἀκόμη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: «διά πίστεως». Μέ πίστη, μέ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα περιγράφει, τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως καί τούς καρπούς της.
Μέ τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως ὄχι μόνον ἐτελειώθησαν ἀλλά καί θαυμαστά καί ἔνδοξα κατορθώματα ἔκαμαν. Ἄλλοι κατηγωνίσαντο καί ἐνίκησαν βασιλεῖς, ἄλλοι εἰργάσαντο δικαιοσύνην καί φιλανθρωπίαν, ἄλλοι ἐπέτυχαν τῶν ἐπαγγελιῶν καί τῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας καί ὁ Δαβίδ, ἄλλοι ἔκλεισαν τά στόματα τῶν λεόντων, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἄλλοι ἔσβεσαν τήν δύναμη τοῦ πυρός, ὅπως οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ἄλλοι ἀπέφυγαν τόν θάνατο, ἄλλοι ἐνεδυναμώθησαν ἀπό τήν ἀσθένεια, ἄλλοι ἀπεδείχθησαν ἀκαταμάχητοι στούς πολέμους, ἄλλοι ἀνέστησαν νεκρούς, ἄλλοι ἐτυμπανίσθησαν καί ἀπεκεφαλίσθησαν, ὅπως ὁ τίμιος Πρόδρομος, μή προτιμήσαντες τήν παροῦσα ζωή ἀπό τήν μέλλουσα, ἄλλοι τέλος ἐνεπαίχθησαν, ραβδίστηκαν, φυλακίστηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκιμάσθηκαν ἀπό ποικίλους πειρασμούς, γεύθηκαν στερήσεις ποικίλες, θανατώθηκαν.
Ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτά στάθηκαν ὄρθιοι καί ἀλύγιστοι. Ζοῦσαν σάν παρόντα τά μέλλοντα. Τά πάντα ἴσχυσαν χάρις στόν ἐνδυναμοῦντα αὐτούς Χριστόν καί ἄς μήν Τόν εἶχαν δεῖ σωματικά.
Συνήθως οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι πίστη σημαίνει μιά διανοητική παραδοχή τοῦ Θεοῦ ἤ κάποιων ἀληθειῶν, κάτι σάν μιά ἰδεολογία. Ὅμως ἡ πίστη, ὅπως φανερώνεται στή ζωή τῶν Ἁγίων καί τῶν Δικαίων, εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο. Εἶναι κοινωνία ζωῆς μέ τόν Χριστό. Δέν μπορεῖς νά πιστεύεις πραγματικά στό Χριστό καί νά στέκεις μακρυά Του, νά ὀργανώνεις τή ζωή σου μέ ἕνα δικό σου τρόπο. Ὁ Χριστός γίνεται τό μοναδικό μέτρο καί κριτήριο γιά ὅλα τά πράγματα τῆς ζωῆς σου. Τίποτα δέν θά προτιμήσεις ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ πίστη ὁδήγησε τούς ἁγίους νά ὑπερβοῦν τό θέλημά τους καί τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, προκειμένου νά κρατήσουν τόν Χριστό. Ἄν μάλιστα ἔδειξαν τέτοια πίστη πρίν ἀκόμη λάβουν τήν τελεία ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τότε τί θά μπορούσαμε νά ποῦμε τώρα πού ὁ Θεός φανερώνεται ἐν σαρκί;
Σέ τρεῖς μέρες οἱ καμπάνες μέσα στή νύχτα θά ἀναγγείλουν τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ καί θά καλέσουν τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς νά δεῖ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Πέρα ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε ὡραιοποιήσεις τῶν γεγονότων, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ ἀδιακόπως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔρχεται «ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δῶρα» καί μεταβάλλει τόν ἄρτον καί τόν οἶνον σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
Μέσα στή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ἀδιακόπως ἡ πρόσληψη τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Στήν ἁγία Τράπεζα, σέ κάθε ἁγία Τράπεζα, ὅπου γῆς καί πάντοτε, ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ ἐπιθυμία Του εἶναι νά σκηκώνει στήν καρδιά κάθε χριστιανοῦ.
Μιά βασική προϋπόθεση ὑπάρχει γιά νά γίνουν τά Χριστούγεννα γεγονός καί τῆς δικῆς μας ζωῆς. Νά Τόν ἐμπιστευθοῦμε ἀνεπιφύλακτα μέ τήν πίστη τῶν ἁγίων μας καί νά προσφέρουμε, καθαρό καί ἀμόλυντο, τόν ἑαυτό μας κατάλυμα γιά νά ἀνακλιθεῖ ὁ Ἀχώρητος. ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.



Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 Ἀριθμός  45
Κυριακή τῶν Προπατόρων - Ἁγίου Ἐλευθερίου
15  Δεκεμβρίου  2013
(Β΄Τιμ. α΄ 8 -18)
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένο στό σεπτό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, τοῦ ὁποίου τήν ἱερά μνήμη ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.
Ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς μαθητές Του νά γίνουν μάρτυρές Του «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Νά δίδουν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Τό ἴδιο ζητᾶ τώρα καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τό μαθητή καί πνευματικό του παιδί, τόν Ἀπόστολο Τιμόθεο, τό ἴδιο ζητᾶ ὁ Χριστός καί ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει σ’Αὐτόν. «Ὅποιος μέ ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ὁμολογήσω καί ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο πατέρα μου».
Ποιός ὅμως εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ πιστός δίδει τήν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο; Κατά πρῶτον καί κύριο λόγο ἡ μαρτυρία δίδεται μέ τή ζωή τοῦ πιστοῦ, μέ τήν ἁγία ζωή μας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν ζεῖ σύμφωνα μέ τήν πίστη του, ποιό κῦρος μπορεῖ νά ἔχει μιά τέτοια πίστη καί σέ ποιό βαθμό μπορεῖ νά ἐπηρεάσει;
Ἐκτός ἀπό τήν ἁγία ζωή, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ δίνεται καί μέ τόν λόγο γιά τό Χριστό. Αὐτό βέβαια πού ἔχει σημασία εἶναι ὁ λόγος νά εἶναι «ἔνσαρκος λόγος». Λόγος, δηλαδή, ὄχι τῶν χειλέων, ἀλλά τῆς καρδιᾶς.
Ὑπάρχει ὅμως μιά βασική προϋπόθεση, χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀληθινή μαρτυρία Χριστοῦ. Ἡ προϋπόθεση αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία. Δέν μπορεῖ νά δώσει τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ αὐτός πού δέν ἔχει τήν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή του. Γνώση τοῦ Θεοῦ δέν ἐννοοῦμε μιά ἐξωτερική πληροφόρηση γιά τόν Χριστό, ἀλλά τή ζωντανή σχέση μαζί του μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων.
Ἡ πραγματική ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνας νοσηρός συναισθηματισμός. Ἀποκτᾶται μέ τήν παραμονή τοῦ πιστοῦ στήν Ἐκκλησία καί τόν ἀγώνα τόν πνευματικό γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἡ ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ λείπει ἀπό τήν ζωή μας, ὅταν, ἐπίσης, ἀπουσιάζει καί ἡ μετάνοια, τότε, ἀντί γιά τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, βλέπουμε νά χρησιμοποιεῖται ἡ πίστη σάν ἰδεολογία. Ὁ Χριστός δέν χρειάζεται ὑπερασπιστές, χρειάζεται μάρτυρες.
Ἡ μαρτυρία γιά τόν Χριστό εἶναι πάντοτε συνδυασμένη μέ τό μαρτύριο. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει.
Μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ὁ σταυρός τόν ὁποῖον καλεῖται ὁ κάθε πιστός νά σηκώσει γιά νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ἡ ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ νέκρωση τοῦ «ἐγώ», ἡ ἐκρίζωση τῶν παθῶν, ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό πατέρα, ἡ ἀποδοχή ὅλου τοῦ κόπου «μέχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός» ἐν ἡμῖν. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἀποδοχή τῆς θλίψεως καί τῆς περιφρονήσεως ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων γιά τήν πίστη μας.
Κάποτε τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ἐπισφραγίζεται μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅπως συνέβη μέ τόν σήμερον ἑορταζόμενο Ἅγιο Ἐλευθέριο. Στό τροπάριό του ὁ ὑμνῳδός τόν προσφωνεῖ «...καθαιρέτα τοῦ Σατάν». Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ἱκανώθηκε νά χύσει καί τό αἷμά του γιά τόν Χριστό, γιατί προηγουμένως, παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, εἶχε συντρίψει τά «μηχανήματα» τοῦ διαβόλου.
Οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό καύχημα καί ἡ δόξα της. Εἶναι αὐτοί πού μέ τόν πιό συγκλονιστικό τρόπο ἔδωσαν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, τή μαρτυρία τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ὅμως ἀπό τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους καί προϋπόθεσή του, ἦταν τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεώς τους. Ἴσως τό μαρτύριο τοῦ αἵματος εἶναι γιά λίγους, τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὅμως εἶναι γιά ὅλους καί ἄς παραμένει ἡ βασική προϋπόθεση γιά μιά αὐθεντική μαρτυρία Χριστοῦ στήν ἐποχή μας. ΑΜΗΝ!                                              Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 44
Κυριακή ΚΔ΄ Ἐπιστολῶν
8 Δεκεμβρίου 2013
(Ἐφεσ. β΄ 14 -22)
«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»
Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι πραγματική εἰρήνη ἀλλά θόρυβος καί ταραχή. Εἶναι φθορά καί ἀπώλεια. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου νομίζουν, ὅτι, ὅταν γίνουν πλούσιοι καί ἰσχυροί, τότε εἰρηνεύει ἡ καρδιά τους καί ἀναπαύεται ἡ ψυχή τους. Δέν βρίσκεται ὅμως στόν πλοῦτο ἡ εἰρήνη. Τοῦτο ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε στούς μαθητές Του: «οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω.14, 27). Μόνος ὁ πανυπερτέλειος Θεός ἔχει καί δίδει τήν εἰρήνη. Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἡσ. 9, 6), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς εἰρήνης.
Ὁ Χριστός ἔφερε στόν κόσμο τό μέγα ἀγαθό τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος ἕνωσε τούς ἀνθρώπους. Στούς Ἐθνικούς πού ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί λάτρευαν γιά θεούς τά εἴδωλα, ἔφερε τό φῶς τῆς γνώσεως καί τούς κατέστησε πολίτες τῆς Ἐκκλησίας, συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἀγαπητούς καί οἰκιακούς τοῦ Θεοῦ. Μιά νέα οἰκοδομή κατασκευάσθηκε, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ Χριστός. Ἐπάνω σ’ Αὐτόν συναρμολογήθηκε καί αὐξήθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή κατά τρόπο θαυμαστό. Σ’αὐτό τό ναό ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ἀπ’αὐτόν τό σύνδεσμο τῆς ἀγάπης δημιουργεῖται ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα τοῦ καινούργιου ἀνθρώπου. Εἰρήνη μόνιμη, γνήσια, θεϊκή, ἀκατάλυτη, λυτρωτική, ἐσωτερική.
Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος. Χωρίς αὐτή, ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία, ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Πῶς ὅμως ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, νά δημιουργήσουν περισσότερα, γιατί πιστεύουν ὅτι μόλις συλλέξουν καί ἀποκτήσουν τότε θά ἡσυχάσουν καί θά ἀναπαυθοῦν. Καί ὅλα αὐτά δέν τά ἀποκτοῦν χωρίς φιλονικίες καί ἀπάτες καί ἀδικίες. Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί εὐτυχεῖ. Σύρουν τούς ἀνθρώπους στίς ἡδονές τῆς σάρκας καί ὄχι μόνο εἰρήνη δέν τούς δωρίζουν ἀλλά τούς παγιδεύουν σέ πολλές περιπέτειες, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία. Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕναν τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί συναίσθημα. Εἶναι ὅμως δυνατόν νά συλλέξει κανείς σύκα ἀπό ἀγκάθια κάι νά τρυγήσει σταφύλια ἀπό βάτο; (Λουκ. 6,44). Ἡ εἰρήνη εἶναι οὐράνιο ἀγαθό καί χρειάζεται πνευματικό τρόπο γιά νά αποκτηθεῖ.
Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δίδεται σ’ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή. Ἀναχωρεῖ ἡ ἡσυχία τῆς συνειδήσεως καί εἰσέρχεται στήν καρδιά ὁ θόρυβος καί ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν μέ ὑπακοή στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Μόλις ὅμως παρασύρθηκαν στήν παρακοή ἀμέσως σηκώθηκε μέσα τους ὁ πόλεμος τῶν παθῶν. Τούς κατακυρίευσε ὁ φόβος καί ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σ’ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε, φόβος καί ταραχή μᾶς καταλαμβάνει. Χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτό δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ, αἰσθανόμεθα καί λέμε: «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου ˙ ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου, ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ’ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,4). Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμε τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης τό μέγα δώρημα.
Πρὀς ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλλει τήν εἰρήνη. Καθώς ὅμως τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν.Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν... Μή ταρασσέσθω ἡ καρδία ὑμῶν, μηδέ δειλιάτω» (Ἰω. 14,27). Προτροπή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου καί τῶν ἀποστόλων εἶναι τό «εἰρήνη ὑμῖν», «εἰρηνεύετε», «πορεύου εἰς εἰρήνην», «εἰρήνη πᾶσιν».
Ὁ Γεδεών, ὅταν ἔκτισε θυσιαστήριο στό Θεό, τό ὀνόμασε «εἰρήνη Κυρίου». Ὁ συμβολισμός αὐτός ἔχει ἰδιαίτερο νόημα γιά μᾶς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Χριστός, νά μᾶς ἐπισκιάζει στούς χαλεπούς καιρούς τῆς ζωῆς μας μέ τήν εἰρήνη Του. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 43
Κυριακή ΚΓ΄ Ἐπιστολῶν
1 Δεκεμβρίου 2013
(Ἐφεσ. β΄ 4 - 10)
«ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ»
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπό τήν νέκρωση τῆς ἁμαρτίας μᾶς ἔφερε στή ζωή τῆς χάριτος. Μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν δουλεία τῆς φθορᾶς. Μέ τόν θάνατό Του μᾶς ἔφερε τήν αἰώνιο ζωή. Μαζί μ’ Αὐτόν ἡ ζωή παίρνει ἄλλο νόημα. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται «θεός κατά χάριν». Ἐπανέρχεται στό πρῶτο κάλλος. Ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη κάι ξαναβρίσκει τίς ἀξίες τῆς γνήσιας ζωῆς. Πῶς νά μή δοξολογοῦμε κι ἐμεῖς νύκτα καί ἡμέρα τόν Θεόν «ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν» (Κολ. 1,12-14).
Ἄς συλλογισθοῦμε τό χάος στό ὁποῖο ἦταν βυθισμένη πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἡ ἁμαρτία εἶχε σκοτίσει τόν νοῦ καί εἶχε βάλει στήν καρδιά τά ψυχοφθόρα πάθη. Ὁ διάβολος εἶχε γίνει «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 12,31). Οὔτε ὁ νόμος, οὔτε οἱ προφῆτες, οὔτε οἱ δίκαιοι, οὔτε οἱ ἄγγελοι μποροῦσαν νά ἀναστήσουν τόν πεσμένο στό βάραθρο τῆς ἀπωλείας ἄνθρωπο. Ποιός λοιπόν θά τόν ἔσωζε; Μόνον ὁ Υἰός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε καί δύναμη καί σοφία γιά νά βρεῖ τόν τρόπο τῆς ἐλευθερίας μας καί ἄπειρη ἀγαθότητα γιά νά μεταδώσει σ’ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν τόν πλοῦτο τῆς χάριτός Του. Θά μποροῦσε ὁ Θεός μόνο μέ μιά ἁπλή ἐξωτερική συγχώρηση νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά κακά τῆς κολάσεως. Δέν ἀρκέσθηκε ὅμως σ’αὐτό. Μᾶς ἔδωσε τόν Μονογενή Του, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε στή Θεοτόκο καί ἀνεκαίνισε καί ἀνέκτισε καί ἀνέστησε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του συνανέστησε κάι τά δικά μας σώματα. Μέ τή διδασκαλία Του ὁδήγησε τό νοῦ μας στή λατρεία τῆς τρισυποστάτου Θεότητος. Μέ τήν παντοδυναμία Του μᾶς ἔδωσε τήν ἐξουσία κατά τῆς δυναστείας τοῦ διαβόλου. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δώρισε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί τά προπτωτικά χαρίσματα. Ἔτσι γίναμε «κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ»(Ρωμ. 8, 16).
Ὁ Θεός μᾶς ζωοποίησε πνευματικά μαζί μέ τόν Χριστό. Μᾶς ἀνέστησε μαζί μέ τόν Χριστό καί μᾶς ἔβαλε νά καθήσουμε μαζί Του στά ἐπουράνια. Ὁ πλοῦτος τῆς ἀγάπης Του συνεχίζεται καί σήμερα «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Χωρίς τόν Χριστό δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε. Μέσα στό Μυστικό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ὁποίου κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός, συνεχίζεται τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου. Ὅ,τι ἔπραξε γιά τή σωτηρία μας κατά τήν ἐπίγειο ζωή του, τό συνεχίζει ἀκατάπαυστα μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ τά Μυστήρια μᾶς μεταγγίζει ζωή καί μᾶς συνεγείρει στήν Βασιλεία τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἡ ἁμαρτία μᾶς σκεπάζει μέ τούς δερμάτινους χιτῶνες τῆς νεκρώσεως. Ἐκεῖνος μέ τό λουτρό τῆς μετανοίας μᾶς καθαρίζει καί μᾶς ἀποκαθιστᾶ στήν πρώτη καθαρότητα. Ἀποστέλλει τό Ἅγιον Πνεῦμα γιά νά μᾶς καθοδηγεῖ στήν ἀλήθεια. Μέ πολλές ἀμέτρητες εὐεργεσίες μᾶς πλουτίζει καί μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγώνα κατά τοῦ κακοῦ. Πῶς νά ἐκφράσει κανείς τήν εὐγνωμοσύνη του πρός Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος «τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»; (Ἰω. 3,16).
Στή φθαρτή ζωή τοῦ παρόντος κόσμου ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ ὁ πολιτισμός καί ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας νά ἔχουν εὐκολύνει τόν τρόπο ζωῆς, στήν πραγματικότητα ὅμως ἔχουν πολύ κουράσει τήν ψυχή. Ἡ κατάχρηση ἔχει μεταβάλει τή ζωή σέ κόλαση. Ὑπάρχει εὐτυχία μέσα στό ἄγχος, στή διαφθορά, στή βία, στήν ὑποκρισία, στήν πλησμονή, στή ἀλλοτρίωση; Ζεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος χωρίς τή χαρά τῆς ζωῆς. Στήν περίπτωσή του ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως: «ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς καί νεκρός εἶ» (Ἀποκ. 3,1). Κινούμενοι νεκροί ἔχουν καταντήσει πολλοί ἄνθρωποι. Ρέει στίς φλέβες τους τό αἷμα τῆς ζωῆς, ἀλλά δέν κινητοποιεῖ τίς πνευματικές λειτουργίες τοῦ καλοῦ γιατί τό ἴδιο τίς ἔχει δηλητηριάσει. Μόνο τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά ξαναδώσει ζωή. Αὐτό καθαρίζει τήν συνείδηση καί ἀφυπνίζει τήν καρδιά.
Ἀδελφοί μου! Μόνον ὁ Χριστός ὄχι μόνο στούς ζωντανούς δίνει ζωή, ἀλλά καί στούς νεκρούς παρέχει ἀνάσταση (Ἰω. 11,25). ΑΜΗΝ!             Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 42
 Κυριακή ΚΒ΄ Ἐπιστολῶν
24 Νοεμβρίου 2013
(Γαλ. στ΄ 11 - 18)
«Ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»
Στίς ἡμέρες μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετρᾶνε πολύ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Τά δικαιώματα τοῦ πολίτη, τά δικαιώματα τῆς γυναίκας, τά δικαιώματα τῶν μειονοτήτων, τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ κ.λ.π. Ἐν τούτοις θά ἔχετε παρατηρήσει πώς περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή ἔχει ἐξαπολυθεῖ ἕνα κύμα βίας.
Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τή βία ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ κακοῦ καί ράθυμου ἑαυτοῦ μας καί γιά τήν ἐπίμονη προσπάθεια νά ξεριζώσουμε τίς ἀδυναμίες μας καί νά ἐξαγνίσουμε τόν ψυχικό μας κόσμο.
Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ ἀσκητής γράφει˙ Ὁ ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος συνήθως στρέφεται πάντοτε σ’αὐτά πού τόν βλάπτουν. Ἐμεῖς ὅμως ἄς καταπολεμήσουμε τή βία μέ τή βία. Γιατί αὐτός πού ἀγωνίζεται πρέπει νά διορθώνει κάθε βρώμικη σκέψη, νά ὀργίζεται πρός τόν ἑαυτό του καί νά ἐπικαλεῖται τόν Θεό, πρίν ὁ λογισμός του πέσει σέ ἀποχαύνωση καί μαλθακότητα. Ὁ ἴδιος ἅγιος κάνει λόγο γιά βία εὐλαβικοῦ ζήλου πού νικάει τή βία τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀπερίγραπτης μαλθακότητας.
Πῶς ἐκδηλώνεται ἡ βία αὐτή κατά τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο; Νά συμμορφώσουμε τόν ἑαυτό μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νά μποῦμε, λέγει ὁ ἅγιος, μέσα στήν καρδιά μας καί νά κάνουμε πόλεμο ἐναντίον τοῦ Σατανᾶ. Νά μισήσουμε τόν κακό ἑαυτό μας καί τήν ψυχή μας (δηλ. τά πά-θη στά ὁποῖα ταυτίζεται ἡ ψυχή μας). Ἡ ἁμαρτία μπῆκε μέσα στά κατάβα-θα τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς ἔχει ἀλλοιώσει τό χαρακτῆρα πού μᾶς χάραξε ὁ Θεός.
Νά βάλουμε καί τό θέλημά μας. Δέν ἀρκεῖ ἡ χάρη, χρειάζεται καί ἡ δική μας θέληση. Νά κάνουμε καλή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας (ἀγρυπνία, ἀνδρεία, σπουδή καί ἐλευθερία). Ἡ δυναστεία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐγώ δέν φεύγει εὔκολα. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀνενεργός χωρίς τή δική μας προσπάθεια καί βία. Ἐάν ἐνεργήσει χωρίς τό δικό μας ἀγώνα ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε μπορεῖ νά ὑψηλοφρονήσουμε καί νά πάθουμε ζημιές πνευματικές. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει πώς ὁ μοναχός εἶναι «βία φύσεως διηνεκής».
Εἶπε ἕνας γέροντας˙ «Ἐάν ἕνας Μοναχός κοπιάζῃ δι’ ὀλίγας ἡμέρας, ἀμελεῖ δέ κατόπιν καί ἐκ νέου κοπιάζει καί πάλιν ἀδιαφορεῖ, ὁ Μοναχός αὐτός ποτέ του δέν κατορθώνει τίποτε, οὔτε καί ἀποκτᾶ ὑπομονήν». Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά τούς ὑπόλοιπους χριστιανούς.
Κανένας δέ νίκησε ἀκόμη καί τό παραμικρό πάθος ζώντας μέσα στή ραθυμία καί στή ραστώνη. Κανείς ποτέ δέν μπῆκε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἄνεση. Ὅλοι βαστάζουμε τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐπάνω μας, ἐάν ἀγωνιζόμαστε τόν καλό ἀγώνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μπορεῖ νά φαίνεται πώς ὁ ἀγώνας αὐτός ἔχει μιά σκληρότητα καί μιά τραχύτητα, καί σήμερα μάλιστα πού ὅλοι εἴμαστε μαλθακοί καί μικρόψυχοι γιά ἀγῶνες, φαίνεται καί λίγο ἄχαρις. Παρ’ ὅλα αὐτά εἶναι ἀπαραίτητη αὐτή ἡ εὐλογημένη βία, γιά νά κυριαρχήσουμε πάνω στά πάθη μας καί στίς ἁμαρτίες μας καί νά γίνουμε πνευματικοί ἄνθρωποι. Ἄς εὐχηθοῦμε νά τό καταλάβουμε ὅλοι μας καί νά ἀρχίσουμε νά ἀγωνιζόμαστε γιά τή σωτηρία μας. ΑΜΗΝ!                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 41
Κυριακή ΚΑ΄ Ἐπιστολῶν
17 Νοεμβρίου 2013
(Γαλ. β΄ 16 - 20)
« Ὅ ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ»
Ἡ ζωή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἕνα γενικό φαινόμενο στόν πλανήτη μας. Τή συναντοῦμε ἀπό τούς ἀτελέστερους ὀργανισμούς μέχρι τόν πιό τέλειο, τόν ἄνθρωπο, τόν βασιλέα τῆς δημιουργίας. Γι’αὐτόν ὅμως δέν εἶναι ἀρκετό νά ζῆ ἁπλῶς ὅπως συμβαίνει μέ κάθε ζωντανό ὀργανισμό. Ἐκεῖνο πού ἔχει ἀξία στόν ἄνθρωπο καί τόν ξεχωρίζει ἀπό ὁλόκληρη τήν δημιουργία εἶναι τό πῶς ζῆ, ὁ τρόπος δηλαδή τῆς ζωῆς του.
Γιά τήν ἀξιολόγησι αὐτή τῆς ζωῆς μᾶς βοηθεῖ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή.
Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ τή φράσι «ζῶ ἐν σαρκί», γιά νά χαρακτηρίση τή φυσική, τήν ὀργανική καί σωματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα ἄσαρκο, ἀσώματο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὄπως εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τό Δημιουργό μέ πνεῦμα καί σῶμα. Ἔτσι ἡ ζωή του στόν κόσμο αὐτό εἶναι ζωή «ἐν σαρκί», δηλαδή ζωή πού ἐκδηλώνεται καί ἐκφράζεται μέ τό σῶμα. Μέ τήν ἔννοια αὐτή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς διεφθαρμένης ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὄχι σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ. Τή σαρκική αὐτή ζωή ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ὀνομάζει ζωή «κατά σάρκα», δηλαδή ἀντιπνευματική καί ἁμαρτωλή ζωή.
Ἄς δοῦμε μερικά παραδείγματα γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τίς δύο αὐτές ἔννοιες: Δέν εἶναι ἀσφαλῶς κακό νά ἱκανοποιοῦμε τίς ἀδιάβλητες σωματικές καί ὑλικές μας ἀνάγκες, ὅπως λ..χ. τῆς διατροφῆς, τῆς ἐνδύσεως, τῆς ψυχαγωγίας καί ψυχοσωματικῆς χαλαρώσεως καί ἀναπαύσεως. Κακό εἶναι νά ζοῦμε γιά τό σῶμα, καί νά ἔχωμε γιά σύνθημα τό : «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».
Ἁμαρτία εἶναι νά μή ἀρκούμαστε σέ ὅσα μᾶς χρειάζονται, ἀλλά νά ἀναζητᾶμε τή ζωή τῆς σπατάλης, τῆς πολυτέλειας κάι τῆς χλιδῆς. Στήν πρώτη περίπτωσι πρόκειται ἁπλῶς γιά τή σαρκική ζωή. Τή «ζωή ἐν σαρκί». Στή δεύτερη γιά τήν ἁμαρτωλή σαρκική ζωή. Τή «ζωή κατά σάρκα».
Δέν εἶναι ἐπίσης κακό νά βλέπουμε μέ τά μάτια μας τούς ἀνθρώπους, καί τά κτίσματα τοῦ Θεοῦ. Ἁμαρτία εἶναι νά χρησιμοποιοῦμε τά μάτια μας «πρός τό ἐπιθυμῆσαι»(Ματθ. Ε΄28), γιά τήν ἱκανοποίησι ἀνόμων ἀπολαύσεων. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς ἄλλες αἰσθήσεις καί τά ἔνστικτα τῆς σωματικῆς ζωῆς. Δέν εἶναι κακό νά μιλᾶμε μέ τό στόμα μας. Εἶναι ὅμως ἁμαρτία νά χρησιμοποιοῦμε τή γλῶσσα μας, γιά νά συκοφαντοῦμε, νά βρίζωμε καί νά βλασφημοῦμε. Τό ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεως ἔχει σκοπό τήν προφύλαξι καί τή διατήρησι τῆς ζωῆς. Τό γενετήσιο ἔνστικτο προορίζεται γιά τή διαιώνισι τῆς ζωῆς μέσα στά πλαίσια τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης, δηλαδή τοῦ γάμου. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιῆ τίς αἰσθήσεις κάι τά ἔνστικτά του γιά ἄλλους σκοπούς, κυρίως ἰδιοτελεῖς, τότε βυθίζεται σέ μιά ζωή ἀδικίας, ἐκμεταλλεύσεως, φαυλότητος καί ἀνηθικότητος. Αὐτή εἶναι ἡ ἁμαρτωλή σαρκική ζωή, «ἡ ζωή κατά σάρκα», τήν ὁποία χαρακτηρίζει «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου», ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α΄ Ἰω. β΄16). Ἡ ζωή αὐτή δέν ἔχει καμμιά σχέσι μέ τήν ἀληθινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Ἀπόστολος, στή συνέχεια, δηλώνει, ὅτι τή σωματική ζωή του τή ζῆ μέ τίς ἐπιταγές τῆς πίστεως. Ἡ πίστις εἶναι ἕνα νέο στοιχεῖο, ἕνας νέος παράγων πού μπαίνει στή σαρκική ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τήν μεταμορφώνει, τήν κάνει πνευματική. Στήν περίπτωσι αὐτή, ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν ρυθμίζεται ἀπό τίς κατώτερες ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες του, ἀλλά ἀπό τό ἐλεύθερο καί ἀνώτερο πνεῦμα του, τό ὁποῖο καθοδηγεῖται, ἐμπνέεται καί φωτίζεται ἀπό τή χριστιανική πίστι.
Αὐτή τή ζωή ἔζησαν οἱ πιστοί, οἱ Χριστιανοί διά μέσου τῶν αἰώνων. Εἶχαν τήν ἴδια σάρκα μέ ἐμᾶς καί τίς ἴδιες ἀνάγκες. Ζοῦσαν ὅμως πνευματική ζωή, ζοῦσαν δηλαδή τή σαρκική ζωή τους μέσα ἀπό τό φῶς καί τή χαρά τῆς πίστεως.
Αὐτή τή ζωή καλοῦνται νά ζοῦν καί οἱ σημερινοί πιστοί. Καλοῦνται νά εἶναι οἱ ἁγνοί, οἱ χαρούμενοι, οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι.
Αὐτοί οἱ χριστιανοί ἔχουν καθῆκον καί κλῆσι νά δείξουν στούς σημερινούς ἀνθρώπους τόν τρόπο τῆς ἀληθινῆς, τῆς ἀνώτερης, τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Νά δείξουν μέ τή δική τους ζωή πῶς μπορεῖ κανείς νά ζήση πνευματικά τή φυσική, τή σωματική ζωή του.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Νά κάνης τά λουτρά σου۠ νά κάθεσαι στό τραπέζι σου γιά νά φς۠ νά πίνης μέ μέτρο τό κρασί σου۠ κανείς δέν θά σέ μποδίση νά φᾶς κρέας. Μπορεῖς ν’ ἀπολαμβάνης τά πάντα. Ν’ ἀπέχης μόνο ἀπό τήν ἁμαρτία». Ἡ συμβουλή αὐτή τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας ἄς γίνη ὁ κανόνας γιά νά ζοῦμε τή σαρκική ζωή μας πνευματικά, σ’ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

         Εορτάστηκε και φέτος με  εκκλησιαστική    κατάνυξη η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται πλησίον της Παναγίας Λατομιτίσσης.
Την παραμονή της εορτής  ημέρα Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 το απόγευμα μετεφέρθη με πομπή, το Ιερό λείψανο του Αγίου Νεκταρίου  από την Παναγία Λατομίτισσα εις το εορτάζοντα παρεκκλήσιον του Αγίου Νεκταρίου.



       Αφ’ εσπέρας ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πλαισιούμενος από τους  ιερείς  π. Γεώργιο Χανδρή και π. Γεώργιο Λούρο, έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου την παραμονή  του πανηγυρικού Εσπερινού.
      Την επομένη ημέρα  ετελέσθη ο Ορθρος   και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4ο Γυμνάσιο Λέτσαινας, 9ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο και το Σχολείο  Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 
 Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό. Επίσης ευχαρίστησε τις αρχές του Νομού μας, καθώς και όλο το εκκλησίασμα που προσήλθε για να συμπροσευχηθεί. Κλείνοντας μας υπενθύμισε ότι ο Αγιος Νεκτάριος πέρασε και εκείνος από τα αγιασμένα χώματα του νησιού μας και δίδαξε τον Θείο λόγο.









Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.
Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.
Και του χρόνου να  είναι όλοι καλά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 40
Κυριακή Κ΄ Ἐπιστολῶν
10 Νοεμβρίου 2013
(Γαλ. α΄11 - 19)
«Γνωρίζω δέ ὑμῖν, τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς «διάκονος» τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρεται στήν ἀξία τοῦ Εὐαγγελίου τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τοῦ ἐμπιστεύθηκε καί ὀφείλει νά διατηρήσει ἀνόθευτο ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν ψευδαποστόλων. Δηλώνει, ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού ἐκεῖνος κηρύττει δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπου, οὔτε περιέχει ἀνθρώπινα νοήματα. Τό παρέλαβε καί τό διδάχθηκε «δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ καλή εἴδηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ διδασκαλία Του. Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος τό ὀνομάζει πέλαγος μέσα στό ὁποῖο βρίσκεται τό σύνολο τῶν χαρισμάτων καί ἡ θάλασσα τῶν πνευματικῶν μυστηρίων, ὅπου πλέει ὁ μυστικός ΙΧΘΥΣ - Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός Σωτήρ – κατά τήν ἀρχαία συμβολική ἀκροστιχίδα.
Ἐπιτομή τῆς Θεολογίας τό ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος. Ἀπαρχή ὅλης τῆς Γραφῆς τό ἀποκαλεῖ ὁ Ὠριγένης. Ἄν ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἱερό Αὐγουστίνο ὡς ἐγκυκλοπαίδεια ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καί ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο ὡς ἐργαστήριο ψυχῶν καί ἀποθήκη πνευματικῶν βοτάνων, καταλαβαίνουμε πόσο ὑπερέχει τό Εὐαγγέλιο, ἡ Καινή Διαθήκη, πού ἐπικυρώθηκε μέ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Στή θεία Λατρεία τό Εὐαγγέλιο κατέχει κεντρική θέση γιατί εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι τό ἅγιο καί ἱερό βιβλίο πού περιέχει τό λυτρωτικό μήνυμα. Δι’αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Μέ πόση εὐλάβεια ὁ λαός μας παρακολουθεῖ τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, σάν νά ἀκούει τόν ἴδιο τόν Διδάσκαλο, καί πόση ἀγαλλίαση ἐκφράζει μέ τό «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι» πού μετά τήν ἀνάγνωσή του ψάλλει!
Σώζει τό Εὐαγγέλιο. Μᾶς μεταβάλλει σέ ἀγγέλους, ὅταν ἀνταποκρινώμαστε σ’αὐτό μέ πίστη. «Δύναμις γάρ Θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντί τῷ πιστεύοντι»(Ρωμ. 1, 17). Δέν ἀρκεῖ ἡ ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας του, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἐφαρμογή του. Μήπως ὅμως δείχνουμε μέ τά ἔργα μας μιά πίστη ἀντιφατική; Ὅταν μᾶς ὁρίζει τίς πρακτικές ἀλήθειες, μέ τίς ὁποῖες θά διορθώσουμε τά ἤθη μας, καί ξεσηκώνονται οἱ ἐπιθυμίες καί μᾶς πιέζουν νά μή δεχθοῦμε τούς νόμους του, μήπως ὑποχωροῦμε μπροστά στήν πίεση τοῦ θελήματός μας καί τοῦ κόσμου; Εἶναι δυνατόν ἀπό τή μιά νά πιστεύουμε καί νά τιμᾶμε τό Εὐαγγέλιο καί ἀπό τήν ἄλλη νά ζοῦμε σάν νά εἶναι ψεύτικη ἡ διδασκαλία Του;
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους διατυμπανίζουν πρός κάθε κατεύθυνση τό ξεπέρασμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅτι πέρασε ὁ καιρός του, ὅτι δέν ἀφορᾶ τούς πολιτισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι αὐτοί πού γνωρίζουν τή δύναμή του καί μέ κάθε ψευδολογία καί συκοφαντία προσπαθοῦν νά τό θέσουν στό περιθώριο τῆς ζωῆς. Ἀγνοοῦν ὅτι τό Εὐαγγέλιο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».
Τό Εὐαγγέλιο δέν ἐπιδέχεται ἀλλοιώσεις. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας νά μήν προσθέσουμε κάι νά μήν ἀφαιρέσουμε «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία ἀπό τοῦ νόμου».
Ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται δύσκολο, ὅσο κι ἄν δέν ἐξυπηρετεῖ τίς ἀτομικιστικές προθέσεις μας, ὅσο κι ἄν μᾶς φέρνει μπροστά σέ πολλά διλήμματα, αὐτό εἶναι. Ὀ κόσμος φρονεῖ διαφορετικά ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Ἐμεῖς ὅμως ποιό θά ἀκολουθήσουμε; Τό νόμο τῆς βίας καί τῆς φθορᾶς ἤ τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας;
Φωτεινός φάρος στούς ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς εἶναι τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Οἱ διδασκαλίες του οἰκοδομοῦν μιά κοινωνία ἀγάπης καί προόδου. Ὁ λόγος του ἐξημερώνει τά ἤθη τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀκτινοβολία του δέν θά σβήσει ποτέ καί τά ζωήρρυτα νάματά του δέν θά πάψουν ποτέ νά δροσίζουν τήν οἰκουμένη. Χρέος ὅλων μας εἶναι νά κάνουμε ἐνεργή τήν κοινωνία τῆς πίστεώς μας (Φιλημ. 1,6). Εὐαγγέλιο νά γίνει ἡ ζωή μας, ὥστε μέ τήν ὅλη συμπεριφορά μας νά κηρύττουμε Χριστό. Ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θά γίνει «ζῶν καί ἐνεργής...καί κριτικός ἐνθυμήσεων»(Ἑβρ. 4, 12).
Σήμερα ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι δυσερμήνευτος, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶναι «νωθροί ταῖς ἀκοαῖς»(Ἑβρ. 5,11). Οἱ θόρυβοι τῆς ἐντάσεως ἔχουν τραυματίσει τήν ἀκοή τῆς καρδιᾶς μας μέ ἀποτέλεσμα νά μήν μποροῦμε νά συλλάβουμε τά μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου. Κάθαρση χρειαζόμαστε καί Πνεῦμα Ἅγιο. Τότε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά ἀποκαλύψει καί σ’ ἐμᾶς, ὅπως στόν Ἅγιο Παῦλο, τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 39
Κυριακή ΙΘ΄ Ἐπιστολῶν
3 Νοεμβρίου 2013
(Β΄Κορ. ια΄, 31 - ιβ΄ 9)
«Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στή σημερινή Περικοπή, ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά τόν ἀπαλλάξει ἀπ’ τό βάσανο πού ἐπέτρεψε νά τόν ταλαιπωρεῖ. Ἐκεῖνος τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου۠ ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται», σοῦ ἀρκεῖ δηλαδή ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου, ἡ ἐπενέργειά μου μέσα σου τελειοποιεῖται, ὁλοκληρώνεται στήν ἀδυναμία, ἐκεῖ ὅπου «ὑπάρχει ἀσθένεια, ὅταν ἔχεις βάσανα καί ταλαιπωρίες. Βάσανα καί ταλαιπωρίες, τά ὁποῖα μπορεῖ νά ξεπερνᾶ ὁ Παῦλος, ἀλλά καί κάθε χριστιανός μέ τή χάρη τοῦ θεοῦ πρῶτα, ἀλλά καί μέ τόν προσωπικό ἀγώνα του, κάτω ἀπό τήν σκέψη Ἐκείνου κι ὄχι αὐτόνομα κι ἐγωϊστικά δρώντας. Μ’αὐτό τό σκεπτικό λοιπόν ὁ Παῦλος καυχᾶται γιά τίς ἀδυναμίες του, ἀκόμη καί γιά τό «σκόλοπά» του, πού τόσον τόν ἐβασάνιζε. Καυχᾶται ὁ Παῦλος γιά τίς κακουχίες, τίς ταλαιπωρίες πού περνᾶ κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀποστολικοῦ του ἔργου. Ταλαιπωρίες, πού σύμφωνα μ’ ὅσα τοῦ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, θά τοῦ ἐξασφαλίσουν, ἐφόσον τά ὑπερνικήσει, τήν αἰώνια ζωή μαζί Του. Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ μέσα του (κι ἡ πίστη του σ’Αὐτόν) θά καταστεῖ ἀκλόνητη καί ἀνυπέρβλητη. Ὅπως κι ἔγινε. Μέ ἀποτέλεσμα νά γίνει ὁ πρώην διώκτης «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», «ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα».
Οἱ ἄνθρωποι καί στήν ἐποχή μας παρά τήν τεχνολογική, κοινωνική, κ.λ.π. πρόοδο πού ἔχει ἐπιτευχθεῖ, παρά τήν «πρόοδο τοῦ πολιτισμοῦ», ἐξακολουθοῦν νά ὑποφέρουν, νά μαστίζονται ἀπό πλῆθος ἀσθένειες πού ἀνανεώνονται, μεταλλάσονται κι ἐξελίσσονται. Νά καταδυναστεύονται ἀπό πλῆθος σύγχρονες, ἀλλά καί παλαιότερες κοινωνικές μάστιγες καί πληγές, ἀπό πλῆθος ἐκτροπές κι ἐγκληματικές συμπεριφορές, ἀπό ψυχολογικά προβλήματα καί συμπλέγματα. Πλῆθος προβλήματα προσωπικά, κοινωνικά κ.λ.π., συνθετότερα καί πολυπλοκότερα ἀπ’ ὅ, τι παλαιότερα, πλῆθος δοκιμασίες καί πειρασμοί, πλῆθος προκλήσεις καί διλήμματα, πλῆθος πλάνες καί κακοτροπίες καραδοκοῦν στήν πορεία μας καθημερινά. Ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νά προχώρησαν, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν εὐημεροῦν, ἡ φτώχεια ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει. Ἡ ἀρρώστια καί ὁ πόνος ἐξακολουθοῦν νά βασανίζουν καί τό σύγχρονο ἄνθρωπο.
Ἀπέναντι σ’αὐτά κι ἄλλα τόσα δεινά ὁ ἄνθρωπος σήμερα δυσφορεῖ, ἀπελπίζεται, φοβᾶται, πανικοβάλλεται, παραδίνεται, σηκώνει τά χέρια ψηλά. Εἶναι περισσότερο ὑποψιασμένος ἴσως ἀπ’ ὅ,τι ἄλλοτε, ἀλλά λιγότερο δυναμικός.
«Στενή πύλη καί τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7, 14) εἶναι λοιπόν ἡ ζωή, ἰδιαίτερα τῶν χριστιανῶν. Πλῆθος πειρασμοί καί «ἀσθένειες» ἐμφανίζονται ἐμπρός μας καί μέσα μας, ὄχι γιά νά μᾶς κάνουν νά δυσανασχετήσουμε, νά ἀγχωθοῦμε ἤ νά ἀγανακτήσουμε, ἀλλά γιά νά μᾶς ἐκπαιδεύσουν στήν ἐν Χριστῷ ζωή. Παιδαγωγός κι ἀσκητικός εἶναι ὁ ρόλος τους, ὅπως παιδαγωγική κι ἀσκητική – βιωματική εἶναι καθ’ ὅλα ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.
Πειρασμοί κι «ἀσθένειες» λοιπόν ἑκούσιες, τίς ὁποῖες πρέπει νά ἀποφεύγουμε (Ματθ. 6,13), ἀλλά καί ἀκούσιες, τέτοιες πού τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός, τόσες ὥστε νά μποροῦμε νά τίς ἀντιμετωπίσουμε (Α΄Κορ. 10,13). Ὁ ἄνθρωπος ἔχει σ’αὐτό τή δύναμη, δύναμη πού πηγάζει ἀπ’ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου ν’ ἀντιμετωπίσει τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες, τά βάσανα καί τίς «ἀσθένειες» στή ζωή του. Μέ ποιόν τρόπο; Βεβαίως μέ ἀρωγό τή Χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία, ἄν ἐπικαλεῖται μέ γνήσια πίστη κι ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον, μέ ἐλπίδα, μέ βεβαιότητα κι αἰσιοδοξία, ἀλλά καί ταπείνωση, θά τή βρίσκει πάντοτε μόνιμη σύντροφο σέ κάθε δυσκολία. Χάρη ἡ ὁποία ἐνισχύει κι ἐνεργοποιεῖ στόν ἀγώνα του τόν κάθε πιστό.
Ὁ Ἀπόστολος σέ ἄλλο σημεῖο συνιστᾶ νά ἀντιμετωπίζονται οἱ θλίψεις «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Ἔχοντας ζωντανό μέσα μας τό Χριστό μέ ὑπομονή πολλή καί χαρούμενη διάθεση πού δίνει ἡ ἐλπίδα μας σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί μέ αἴσθημα εὐθύνης καί τόλμη, μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε κάι νά ξεπεράσουμε μέ ἀξιοπρέπεια κάθε ἀδυναμία καί «ἀσθένεια». Ἀκόμη καί τό θάνατο. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ



Ἀριθμός 38
Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν
27 Ὀκτωβρίου 2013
 (Β΄ Κορ. θ΄ 6 -11)
«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει,
καί ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’εὐλογίαις καί θερίσει».
Δανειζόμενος εἰκόνες ἀπ’ τή γεωργική ζωή καί εἰδικότερα ἀπ’ τήν ἐργασία τοῦ σπορέως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στό καθῆκον τῆς προσφορᾶς, στό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης πού βαραίνει κάθε πιστό. Ἐκεῖνος πού θά σπείρει, θά προσφέρει, θά βοηθήσει ὅποιον ἔχει ἀνάγκη φειδωλά, μέ τσιγκουνιά, μέ ψίχουλα, θά θερίσει καί μέ οἰκονομία, ἡ ἀπολαβή του θά εἶναι μικρή ἀπό τό Θεό ۠ γιατί τό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι συγκομιδή γιά τόν ἐλεήμονα, ἔχει – χωρίς νά ἀποβλέπει – καί ἀνταπόδοση ἀπ’ τό Θεό. Ἀντίθετα, ὅποιος ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη μέ ζῆλο, γενναιόδωρα καί πλουσιοπάροχα, αὐτός κατά τόν ἴδιο τρόπο θά θερίσει, θά ἀνταμειφθεῖ πλούσια ἀπ’ τό Θεό.
Μεγάλη ἀρετή, λοιπόν, ἡ ἐλεημοσύνη. «Ταύτην ἀσπασώ-μεθα, ὡς οὐδέν ἴσον» (ἱερός Χρυσόστομος), ἀφοῦ αὐτή ἐξιλεώνει τίς ἁμαρτίες μας (Σοφ. Σειρ. 3,30). Ἡ δύναμή της «ἀποσμήχει ῥύπον ψυχῆς» (ἱ. Χρυσόστομος), καθαρίζει δηλαδή καί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ’τούς ρύπους, τήν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς, προκαλεῖ εὐχαρίστηση στό Θεό καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκησή της ὁδηγεῖ ἐγγύτερα σ’ Ἐκεῖνον, τόν μόνο Ἐλεήμονα.
Ὑπάρχουν πλῆθος ἄνθρωποι, κοινωνικές κατηγορίες καί ὁμάδες ἀποκλεισμένες, στερημένες ἀπ’ τήν ἀπολαβή τους, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, μόνοι, ἀπογοητευμένοι, στερημένοι ἀκόμη κι ἀπ’τά στοιχειώδη αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα, ἀπομονωμένοι στήν ἔλλειψη καί τήν ἄγνοια, χωρίς ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση, μέσα σέ μιά κοινωνία πού ἀντιμετωπίζει ὀξύτατα προβλήματα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν της, ἄνθρωποι παραμελημένοι στό περιθώριο τῆς ζωῆς.
Μπορεῖ ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας νά καλπάζει, τό ἴδιο καί ἡ ἐπιστήμη, ὅμως ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν (καί νά δημιουργοῦνται) παντοῦ στόν κόσμο φτωχοί, ἄστεγοι, ἐγκαταλειμμένοι κι ἐξαθλιωμένοι, ἀπό σωματικά καί ψυχικά νοσήματα. Ἄνθρωποι πού χρήζουν βοηθείας, ἄνθρωποι πού χρειάζονται τήν ὑποστήριξή μας, τήν ὑλική ἀλλά καί τήν ἠθική.
Πῶς, ὅμως, πρέπει νά ἐλεοῦμε τούς ἀδελφούς; Μέ τί διάθεση; Μέ ποιά κίνητρα; Γιά ποιό λόγο θά πρέπει νά ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη; Καί σέ ποιό βαθμό; Στά ἐρωτήματα αὐτά ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἐλεοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ὅσοι χρειάζονται τή βοήθειά μας, ὄχι μόνο αὐτούς πού ἐμφανίζονται ξαφνικά ἐμπρός μας, ἀλλά ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τούς πάσχοντες, αὐτούς πού ὑποφέρουν, προκειμένου νά τούς ἀνακουφίσουμε στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό πού μποροῦμε. Βοηθᾶμε τούς ἐν ἀνάγκῃ εὑρισκομένους γιά τούς ἴδιους, ἀλλά καί γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει κι ἐμᾶς στή συνέχεια ὁ οἰκτίρμων κι ἐλεήμων Θεός.
Δέν ἐπιδιώκουμε τήν ἀνταμοιβή ἤ τόν ἔπαινο, ἀλλά οἱ προσευχές μας καί οἱ ἐλεημοσύνες μας ἀνεβαίνουν «εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Προσφέρουμε τή βοήθειά μας, πού κατά περίπτωση μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλά καί λεκτική, παρηγορητική, συμβουλευτικη, ψυχολογικῆς ὑποστηρίξεως, διδακτική, πνευματική κ.λ.π., ὄχι ἀπό λύπη, νιώθοντας οἶκτο γιά τόν ἄλλο, γιά τό πρόβλημά του ἤ τό δράμα του, οὔτε ἀναγκαστικά, κάτω ἀπό πίεση, ἐπειδή μᾶς ζητήθηκε ἐπίμονα, ἐπιτακτικά ἀπ’ τόν πάσχοντα ἤ κάποιον τρίτο, οὔτε ἀπό ντροπή ἤ προκειμένου νά ξεφύγουμε γρήγορα ἀπ’ τόν αἰτοῦντα, ὁπότε τοῦ δίνουμε ψίχουλα ἀπό τό οἰκονομικό, ψυχικό ἤ ἄλλο περίσσευμά μας καί φεύγουμε ἐπαναπαυμένοι ὅτι κάναμε τό «χρέος» μας.
Ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στόν πλησίον μέ σεμνότητα, χωρίς ἔπαρση, μέ διακριτικότητα, χωρίς νά τόν ταπεινώνουμε ἤ νά τόν πληγώνουμε μέ τόν τρόπο πού τόν προσεγγίζουμε καί τοῦ προσφέρουμε τή βοήθειά μας. Τοῦ προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας μέ τέτοιο τρόπο ὥστε ὡς ἀγάπη νά τήν ἐκλάβει, ὄχι ὡς οἶκτο ἤ κάτι ἄλλο, νά τή λάβει μέ χαρά κι εὐγνωμοσύνη κι ὄχι μέ ντροπή καί δουλικότητα ἤ αἴσθημα κατωτερότητας.
Στό ἐρώτημα «ὡς ποιό βαθμό ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη;» ὁ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ», ὁ καθένας δηλαδή ἀνάλογα μέ τήν προδιάθεσή του, πού θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἤδη, θετική, χαρούμενη, ἐλεύθερη, ὄχι ἀναγκαστική. Ἡ ἐλεημοσύνη μας στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἄς μήν εἶναι ἐξωτερικά ἐπιβαλλόμενη ὑποχρέωση, ἀλλά ἐσωτερική προδιάθεση πού ἐλεύθερα ὑπαγορεύει τήν ἔννοια τοῦ χρέους καί τῆς προσφορᾶς. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου