ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

 Ἀριθμός 41

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ στ’31-36)

30 Σεπτεμβρίου 2018

«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκᾶ στ’36)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ, Χριστιανοί μου, ἀποτελεῖ ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ὁδοδείκτη τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς.

Στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς λέει: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Ὁ Πατέρας τῶν οἰκτιρμῶν, ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται ὁ Θεὸς τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς, εἶναι πρὸς ὅλους τους ἀνθρώπους οἰκτίρμων, χωρὶς διακρίσεις. «Αὐτὸς χρηστὸς ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς». Χαρίζει σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως, ἁπλόχερα, τὰ οὐράνια δῶρα του.

«Ἀνατέλει τὸν ἥλιον ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς». Μᾶς δίνει τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ δῶρα Του ἀφειδώλευτα. Εἶναι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων πρὸς ὅλους. Συμπονεῖ, συμπαθεῖ κάθε λογικὸ πλάσμα Του. Ζητάει, μὲ κάθε τρόπο, νὰ ἁπαλύνει τὰ δεινὰ, ποὺ μαστίζουν τοὺς ἀνθρώπους. Ἀφ’ ἑνὸς τὰ σωματικὰ δεινά: πολύμορφες ἀρρώστιες, στερήσεις, κακουχίες καὶ κρίσεις, ἀφ’ ἑτέρου ψυχικὰ δεινά: ψυχικὲς καταστάσεις, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀτροφία πνευματική.

Σὰν Πατέρας, λοιπόν, οἰκτιρμῶν καὶ παρακλήσεως, ἔρχεται νὰ ζητήσει ἀπὸ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς νὰ γίνουν κι αὐτοὶ «οἰκτίρμονες».

Καὶ τὸ ζητάει αὐτὸ ὁ Χριστὸς σὲ μία ἐποχὴ, ποὺ ὁ οἶκτος καὶ ἡ εὐσπλαχνία βρισκόταν σὲ πολὺ μικρὴ ἐκτίμηση. Μεταξὺ τῶν ἀρχαίων λαῶν οἱ ἀρετὲς τοῦ ἐλέους καὶ τοῦ οἴκτου κατεῖχαν ἀσήμαντη θέση. Καὶ οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων ἦταν σκληροὶ καὶ ἀνηλεεῖς. Νοσοκομεῖα, ἄσυλα, γηροκομεῖα, ἦταν παντελῶς ἄγνωστα καὶ οὔτε κἄν εἶχε ὀνειρευθεῖ κάποιος τὴν ἵδρυσή τους.

Γι’ αὐτὸ ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου «γίνεσθε οἰκτίρμονες», ἀπετέλεσε ἀληθινὴ ἐπανάσταση. Μία ἐπανάσταση, ποὺ ζητοῦσε νὰ παραμερίσει τὴν σκληρότητα καὶ νὰ ἐγκαταστήσει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀγάπη, τὸν οἶκτο καὶ τὴν συμπόνοια. Τὴν ἀγάπη, γιὰ φίλους καὶ ἐχθρούς. Τὴν εὐσπλαχνία, γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Τὴν συμπόνια στὶς δυστυχίες καὶ στὶς ἀνάγκες του.

Πάνω ἀπὸ εἴκοσι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε, ποὺ ἀκούστηκε ἡ θεϊκὴ αὐτὴ ἐντολή. Καὶ ὁ ἀπολογισμὸς τῆς χριστιανικῆς φιλανθρωπίας μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ εἶναι πλούσιος, ὡστόσο, ὅμως, τὸ καθῆκον τὸ προσωπικό τοῦ καθενός μας δὲν ἔχει ἐξαντληθεῖ.

Καὶ τὸ ἐρώτημα, ἂν εἴμαστε σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας οἰκτίρμονες, πρέπει νὰ τίθεται συχνά. Διότι πολλὲς φορές, ὅταν ἐξετάζουμε προσεκτικὰ τὸν ἑαυτὸ μας, ἀνακαλύπτουμε περιπτώσεις καὶ γεγονότα, στὰ ὁποῖα δὲν φανήκαμε οἰκτίρμονες, ὅπως μᾶς ζητάει ὁ Κύριος. Ἀντίθετα, δείξαμε ὅλη μας τὴν σκληρότητα σὲ ἀνθρώπους, ποὺ μᾶς ἔφταιξαν σὲ κάτι ἢ δείξαμε ἀνοικτίρμονες σὲ ἀδελφοὺς, ποὺ μᾶς ζήτησαν προστασία, συμπαράσταση καὶ συνδρομή.

Ἔρχεται, ὅμως, καὶ πάλι, σήμερα ὁ Κύριος, νὰ μᾶς τονίσει τὸ καθῆκον καὶ τὴν ὑποχρέωση, νὰ εἴμαστε πρὸς ὅλους οἰκτίρμονες, ἂν θέλουμε νὰ γίνουμε ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦ Οὐράνιου Πατέρα καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη τοῦ Ἀρχηγοῦ καὶ τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας. «Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τὸ κείμενο, τονίζει: «Ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς ἐξισώνει μὲ τὸν Θεὸ εἶναι «τῷ ἐλεεῖν καὶ οἰκτείρειν». Ὁ Κύριος δὲν εἶπε, ὅτι ἐὰν νηστεύετε ἢ προσεύχεσθε θὰ γίνεται ὅμοιοι μὲ τὸν Πατέρα μου…ἀλλὰ τί πρέπει νὰ κάνετε; Νὰ γίνετε οἰκτίρμονες».

Ἡ συμπάθεια καὶ ἡ εὐσπλαχνία μας πρὸς ὅλους τους ἀνθρώπους μᾶς πλησιάζει πιὸ κοντὰ στὸ Θεό. Δὲν μπορεῖ, βέβαια, νὰ γίνουμε ὅμοιοι στὴν οὐσία μὲ τὸ Θεό. Ὅμως, ὅταν ἀνεβαίνουμε τὰ σκαλοπάτια τῆς ἀρετῆς, μιμούμαστε τὸ Θεό. «Οὐ δυνάμεθα ὅμοιοι κατ’ οὐσίαν τοῦ Θεοῦ γενέσθαι. Ὅμως ἐξ ἀρετῆς βελτιούμενοι, μιμούμεθα τὸν Θεόν».

Μάλιστα, πλησιάζουμε περισσότερο τὸν Θεό μας καὶ Κύριο, ὅταν στὴν καθημερινή μας ζωή, σὲ κάθε περίπτωση, ποὺ θὰ μᾶς συμβεῖ ἢ, ποὺ ἐμεῖς δημιουργοῦμε, δείχνουμε «σπλάγχνα οἰκτιρμῶν πρὸς πάντας». Σὲ συγγενεῖς, φίλους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐχθροὺς ἀκόμη. Ἡ ἀδιάκριτη ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν συνάνθρωπό του δημιουργεῖ τὴν πραγματικὴ εἰρήνη μέσα στὸν κόσμο.

Ὁ πραγματικὰ οἰκτίρμων ἄνθρωπος δὲν ξεχωρίζει πρόσωπα. Δὲν εἶναι στοὺς μὲν οἰκτίρμων καὶ στοὺς δὲ ἀνοικτίρμων. Ἀλλὰ σὲ ὅλους ἀγωνίζεται νὰ δείξει τοὺς οἰκτιρμούς, τὴν ἀγάπη του, γιατί τὸ πιστεύει βαθιὰ, ὅτι ἔτσι μόνο ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ. Ἔτσι, μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας αὐτὴ πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, ὁ Παράδεισος γίνεται ζωντανὴ ἐλπίδα καὶ πραγματικότητα.

Καὶ εἶναι ὕψιστη τιμὴ στὸν μικρὸ καὶ πεπερασμένο ἄνθρωπο νὰ μπορεῖ νὰ βαδίζει στὰ ἴχνη τοῦ ἄπειρου Θεοῦ, μέσω τῆς μεγάλης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης.

Χριστιανοί μου,

Ἂς καλλιεργήσουμε, λοιπόν, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ὁμοιάσουμε μὲ τὸ Θεὸ καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ποὺ εἶναι κοινωνία ἀγάπης. Ἀμὴν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 39

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Μάρκ. η΄34-θ΄ 1)

16 Σεπτεμβρίου 2018

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…» (Μάρκ. η΄ 34).

Εἶναι, κάπως, εὔκολο, Χριστιανοί μου, νὰ ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ἀπὸ ἐσωτερικὴ παρόρμηση, εἴτε ἀπὸ συνήθεια, μερικὲς μόνο τυπικὲς διατάξεις καὶ μερικὲς ἐντολὲς τοῦ χριστιανισμοῦ.

Εἶναι, ἐπίσης, κάπως εὔκολο, νὰ ἀσκεῖ τὰ λατρευτικά του καθήκοντα, νὰ πηγαίνει κάποιες φορὲς στὴν Ἐκκλησία - ἂν τὸ κάνει κι αὐτὸ – νὰ ἐκτελεῖ μερικὰ ἄλλα θρησκευτικὰ καθήκοντα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετό.

Ὁ Χριστός μας, στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μᾶς ζητάει, ἂν θέλουμε, νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, νὰ σκοπεύουμε σὲ ὑψηλότερους στόχους. Ἀπευθύνεται στὸν κάθε ἄνθρωπο, κάθε ἡλικίας, κάθε μορφωτικοῦ ἐπιπέδου. Καὶ ἀπὸ ὅλους αὐτὸ, ποὺ ζητάει, εἶναι ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἄρση τοῦ σταυροῦ. Νὰ ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον κάθε τί κατωτέρου, ποὺ φωλιάζει στὴν καρδιά μας, ἐναντίον τῶν παθῶν μας καὶ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας. Καὶ, στὴ θέση τους, νὰ καλλιεργήσουμε τὶς ἀρετὲς τῆς ἀνεξικακίας, τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης. Νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἐγωκεντρισμό μας καὶ νὰ ἐνδιαφερθοῦμε, γιὰ τὸν πλησίον μας. Κι ὅλα αὐτὰ, μὲ διάθεση θυσίας. Σηκώνοντας, μὲ ὑπομονὴ, κάθε σταυρὸ, ποὺ θὰ συναντήσουμε στὴ ζωή μας, κάθε δυσκολία, ποὺ θὰ βροῦμε στὴν ἐπὶ γῆς πορεία μας. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».

Ἀλλὰ, γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ εἶναι τόσο ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸ ἐγωκεντρικὸ πνεῦμα, ποὺ δὲν θέλει νὰ ἀκούσει κάτι γιὰ προσφορὰ καὶ θυσία, τὸ μήνυμα αὐτὸ φαίνεται τόσο ἀπόκοσμο, τόσο ξένο, τόσο δυσκολοκατόρθωτο. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ἀπαρνηθεῖς τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ σηκώνεις τὸν σταυρὸ τῆς θυσίας καὶ τῆς προσφορᾶς. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ὑπερνικᾶς τὸν ἐγωκεντρισμό σου, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ πλησίον σου.

Καὶ, γι’ αὐτὸ τὸ παραβλέπει, τὸ προσπερνᾶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, τὸ σύνθημα αὐτό. Αὐτὸ, ποὺ ζητάει νὰ βολευθεῖ μὲ ἕνα πιὸ βολικὸ χριστιανισμό, στὰ μέτρα του. Ὁ χριστιανισμὸς τῆς αὐταπάρνησης καὶ τῆς αὐτοθυσίας τοῦ φαίνεται βαρύς, δυσβάστακτος. Ἂς ἀρκεστοῦμε, λένε πολλοὶ – κι ἂν δὲν τὸ λένε τὸ ἐφαρμόζουν στὴ ζωή τους, σὲ μερικὲς ἄλλες πιὸ εὔκολες ἐντολές, ἂς μείνουμε σὲ μερικὰ τυπικὰ καθήκοντα. Ὅποιος στὴν ἐποχὴ μᾶς ἐφαρμόζει τὴν ἀρετὴ τῆς αὐταπάρνησης, ὅποιος ζεῖ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας, θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἄλλους «καθυστερημένος», ἔξω ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ μείνει στὸ περιθώριο. Ἂν κοιτάζουμε τοὺς ἄλλους καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, γινόμαστε τὰ θύματα. Οἱ ἄλλοι μᾶς προσπερνοῦν, καὶ, ἴσως, πατήσουν ἐπάνω μας γιὰ νὰ ἀνεβοῦν. Γι’ αὐτὸ νὰ βολευτοῦμε ὅπως μποροῦμε, νὰ συμβιβαστοῦμε κάπως μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς,

Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τοῦ συμβιβασμοῦ, ἡ ζωὴ τοῦ εὔκολου χριστιανισμοῦ, δὲν χαρίζει στὴν ψυχὴ εἰρήνη. Συχνὰ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀκολουθεῖ τοῦτο τὸ μονοπάτι στὴ ζωὴ του, νοιώθει ἀνησυχία. Καὶ, συγχρόνως, ὄχι μόνο δὲν βοηθάει στὴν ἠθικὴ ἀνύψωση τῆς κοινωνίας μας, ἀλλὰ καί, εἴτε τὸ καταλαβαίνει εἴτε ὄχι ὁ ἄνθρωπος, ἐνισχύει τὴν κατάπτωση.

Νὰ, ὅμως, ποὺ γιὰ ἄλλη μία φορὰ στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μας ἐπαναλαμβάνεται. Ὁ Κύριος, ποὺ εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας», φωνάζει στὸν ἄνθρωπο τοῦ 21ου αἰώνα: Ὅποιος…θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει σὰν γνήσιος μαθητής μου, ὅποιος θέλει νὰ εἶναι ἀληθινός, σωστὸς μαθητής μου, ὅποιος δὲν ἀγαπᾶ τοὺς συμβιβασμούς, ἂς ἀκολουθήσει τὸ δύσκολο δρόμο τῆς αὐταπάρνησης καὶ τῆς ἄρσης τοῦ σταυροῦ.

Πρῶτος, βέβαια, ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος βάδισε τὸ δρόμο τῆς ὑπέρτατης θυσίας καὶ σήκωσε τὸν σταυρό Του, γι’ αὐτὸ θέλει τοὺς μαθητὲς Του ἀνθρώπους τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας. Τοὺς θέλει σταυροφόρους καὶ ὄχι ἀνθρώπους, ποὺ ἀγαποῦν τὶς κερκίδες. Ἀνθρώπους, ποὺ ἐπιζητοῦν τὸ στίβο.

Χριστιανοί μου,

Ἂς ἀκούγαμε κι ἐμεῖς σήμερα τὴ φωνὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου μας, καὶ ἂς ἀκολουθούσαμε τὰ ἴχνη Του. Τότε, θὰ νιώθαμε περισσότερη εἰρήνη στὴ ψυχή μας. Θὰ νιώθαμε γαλήνη ἀπὸ τὴ συνείδησή μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐπαινοῦσε. Ἀλλὰ καὶ πόση θὰ ἦταν ἡ προσφορά μας στὴν τόσο δύσκολη ἐποχή μας.

Μακάρι νά τό ἐπιτύχουμε! Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

  «Οὐράνιον ἐφύμνιον, ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, ἀγγέλων πολίτευμα· ἄνωθεν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦσι τοὺς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησίᾳ τὴν οὐράνιον δόξαν· ἣν εὗρες πόνοις καὶ ἄθλοις τοῖς σοῖς Φανούριε ἔνδοξε.»

Ο ΟΡΘΡΟΣ  Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ   
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  
ΚΑΙ Ο ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

Την   ημέρα  της εορτής του Αγ. Φανουρίου Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018  εψάλλη  ο Ορθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία με  χριστιανική ευλάβεια. 

    Ολος ο κόσμος φανερά συγκινημένος και ευχαριστημένος προσευχήθηκε στην εικόνα του Αγίου η οποία είναι πολλή  θαυματουργή.

Οι χοροί των Ιεροψαλτών με τον διευθυντή και χοράρχη κ. Θεόδωρο Κουτσούδη και τους μαθητές του Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου, έψαλλαν και  ερμήνευσαν  με Βυζαντινή μελωδία και ζωντάνια τα τροπάρια του Αγίου Φανουρίου.

Στο τέλος της εορτής ο εφημέριός μας π. Βασίλειος  όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ευχαρίστησε δημόσια όλους τους εργαζόμενους ανιδιοτελώς και συνεργάτες του που τον βοηθούν στο ιερατικό  του έργο. Καθ΄ολο το μήνα Αύγουστο ήταν όλοι συστρατευμένοι  για την προετοιμασία του  ως  άνω ενοριακού μας Ναού καθώς και για το παρεκκλήσιο  του Αγίου Φανουρίου.

        Πλήθος κόσμου  καθ΄ όλη την διάρκεια της ημέρας της εορτής  έως αργά το βράδυ  προσήλθε να προσκυνήσει την εικόνα του  Αγίου Φανουρίου.

       Πολλές ημέρες  πρωτύτερα μια μεγάλη μερίδα γυναικών από την ενορία μας με πρόγραμμα και με προθυμία προσφέρθηκαν όπως κάθε χρόνο άλλωστε να καθαρίσουν και να ευπρεπίσουν το παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου, πάντα με τις υποδείξεις του εφημέριου του  Ναού πατρός  Βασιλείου.

Όλα ήταν διοργανωμένα και προμελετημένα  εκ των προτέρων.  Η γαλανόλευκη σημαία και τα εορταστικά σημαιάκια στόλιζαν όλο το δρόμο,  καθώς και οι μερσινιές σκορπισμένες στο έδαφος προσκαλώντας τους πιστούς να ανάψουν το κεράκι τους και να παρακαλέσουν τον Αγιο Φανούριο.

Ακόμα και  στον κεντρικό δρόμο υπήρχαν τροχονόμοι  προκειμένου η διέλευση των αυτοκινήτων να διεξάγεται κανονικά χωρίς κανένα κυκλοφοριακό πρόβλημα.

Κατά τον Μεθεόρτιο Εσπερινό προσήλθαν οι Ιερείς π. Ιωάννης Κουντουριάδης και π. Βασίλειος Μανάρας  έψαλλαν  την Ιερά Παράκληση του Αγίου Φανουρίου ενώ πλήθος κόσμου  προσέρχονταν μέχρι αργά το βράδυ για προσκύνημα.

Κλείνοντας την Ιερά Πανήγυρη όπως  κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο πατήρ Βασίλειος φρόντισε να ανταμείψει  όλους  όσοι συμμετείχαν στον πανηγυρίζοντα  Ιερό Ναό και προσέφεραν την βοήθειά τους. Ακόμα και στα  μικρά παιδιά που βοήθησαν στο κόψιμο και μοίρασμα της φανουρόπιτας και των άρτων.

Στο πίσω μέρος  της εκκλησίας  αργά το βράδυ  της εορτής  συγκεντρώθηκαν  και φέτος  και τους προσφέρθηκε το γεύμα αγάπης σε όλους όσοι συμμετείχαν και βοήθησαν με οποιονδήποτε τρόπο για τον ευπρεπισμό του Ναού.  Αφού έκαναν την προσευχή τους  έφαγαν, γέλασαν, αστειεύτηκαν, έπαιξαν, σχολίασαν αλλά  έκλεισαν ραντεβού  και για την επόμενη  χρονιά. Και του χρόνου  με υγεία.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ
Μεγαλομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας  o Αγιος Φανούριος και από τους δημοφιλέστερους Αγίους. Η μνήμη του τιμάται στις 27 Αυγούστου και την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Φανούριος και Φανουρία. Με τον Άγιο Φανούριο συνδέεται το νηστίσιμο γλύκισμα, η φανουρόπιτα.

Ο Άγιος Φανούριος, έζησε και μαρτύρησε στα Ρω­μαϊκά χρόνια και ήταν μάλλον άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές.

Έγινε γνωστός με την εύρεση της εικόνας του τον 14^ο αιώνα στην Ρόδο, όταν πραγματοποιήθηκε εκσκαφή των παλαιών σπιτιών στο νότιο μέρος του παλιού τείχους προκειμένου να χρησιμοποιηθούν τα οικοδομικά υλικά των παλαιών σπιτιών στις επισκευές του τείχους .

Κατά την διάρκεια των εκσκαφών βρέθηκε θαμμένος κάτω από τα χαλάσματα παλαιοχριστιανικός ναός στο εσωτερικό του οποίου υπήρχαν πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών μια πολύ καλά διατηρημένη του μέχρι τότε άγνωστου Αγίου. Πάνω στην εικόνα ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β’ ο Διασπωρινός (1355 – 1369) διάβασε το όνομα του Αγίου «Ο άγιος Φανώ». Στην εικόνα ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον οποίο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την κεντρική εικόνα ιστορούντο τα 12 μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος .

Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο τότε Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, του οποίου μάλλον συνέταξε και την ακολουθία.

ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

·Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπρο­στά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπί­ζει την χριστιανική πίστη του.

·Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυ­πούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύ­ψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο.

·Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.

· Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνε­ται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυ­ρα του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμη­ρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του.

·Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυ­λακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανι­στήρια.

·Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απο­λογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάρα­χη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.

·Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Εσταυ­ρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την α­δάμαστη θέληση και καρτερία του στον Κύ­ριο.

·Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμο­ποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυ­τό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμέ­νη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.

·Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέ­λος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτι­κά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυ­τό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.

· Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά .

·Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπρο­στά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλά­μες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέ­ρα και κλαίει για την αποτυχία του.

·Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλό­γες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προ­σεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκ­φράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έ­τσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βά­σανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.   "Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής"

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 09 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 37

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Ἰωάνν. γ΄ 13-17)

9 Σεπτεμβρίου 2018

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον…»(Ἰωάνν. γ’ 16).

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, Χριστιανοί μου, Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὁ Κύριος κάνει μία μεγάλη ἱερὴ ἀποκάλυψη. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Ἀποκαλύπτει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν…». Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι μία ἁπλῆ συμπάθεια, μία φιλάνθρωπη συγκατάβαση τοῦ ἄπειρου Θεοῦ πρὸς τὸν μικρὸ καὶ ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἕνα πατρικὸ ἐνδιαφέρον, μία τρυφερὴ στοργή, ποὺ τὸ μέγεθός της ξεπερνᾶ κάθε ὅριο καὶ περιγραφή.

Ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη του μὲ τὸν πιὸ τρανὸ τρόπο. Δὲν δίστασε νὰ στείλει στὸν κόσμο τὸν μονογενῆ του Υἱό, τὸν Κύριό μας, καὶ νὰ τὸν παραδώσει σὲ ἀτιμωτικὸ θάνατο, γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων.

Ποιὸς πατέρας θυσιάζει τὸ παιδί του, γιὰ νὰ σωθεῖ κάποιος ἄλλος; Κανένας. Κι ὅμως, αὐτὸ ποὺ δὲν κάνουν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, τὸ κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Θυσιάζει πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ τὸν ἀγαπημένο του Υἱό, γιὰ νὰ φανερώσει στὸ πλάσμα του, τὸν ἄνθρωπο, πόσο βαθειά, πόσο εἰλικρινὰ τὸ ἀγαπᾶ. Θυσία, γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, τὴν σωτηρία ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ θέλησε νὰ θυσιάσει τὸν υἱό του, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζουμε, ὅμως, πόση διαφορετικὴ ἔκβαση εἶχε ἡ ὑπόθεση αὐτή. Ἔφθασε τὴν ὥρα τῆς θυσίας, εἶδε ὁ εὔσπλαχνος Θεὸς τὴν ἀγάπη του καὶ τὸν ἀπέτρεψε. Τόση εἶναι ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ. Λυπήθηκε τὸν γιὸ ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ δὲν τὸν ἄφησε νὰ θυσιασθεῖ καὶ δὲν λυπήθηκε τὸν Ἴδιο τὸν Υἱό Του, ἀλλὰ ἄφησε νὰ πεθάνει. «Τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν», ἔστω κι ἂν εἴμαστε παραβάτες τοῦ θείου Νόμου καὶ ἐχθροί του Θεοῦ.

Μπροστὰ στὴν τόση ἀγάπη, στὴν τόση στοργὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκδηλώθηκε μὲ τὴν θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, μερικοὶ στέκουν διστακτικοί. Πιστεύουν, ἢ νομίζουν, ὅτι πιστεύουν σὲ ὅλα, ὄχι ὅμως στὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου. Εἶναι μωρία, εἶναι σκάνδαλο, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ὁ Σταυρός. «Ἡμεῖς κηρύττομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, ἕλλησι δὲ μωρίαν», λέει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, Παῦλος. Ἔτσι, πολλοὶ καὶ σήμερα ἀρνοῦνται τὴ σταυρικὴ θυσία. Εἶναι οἱ ἀρνητὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου μὲ τὸν λόγο καὶ τὴν ζωή τους.

Ὑπάρχουν, ὅμως, καὶ ἄλλοι, ποὺ μπροστὰ στὸ μοναδικό, στὸ ἀνεπανάληπτο αὐτὸ γεγονός, νιώθουν θαυμασμό, δέος, συγκίνηση, γιὰ τὴν τόση ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μία συγκίνηση ὄχι παροδική, ἀλλὰ, βαθύτερα, ἀναγεννητική.

Γι’ αὐτοὺς, ἡ πίστη στὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ἰσχυρὴ ἐκείνη δύναμη, ποὺ τοὺς βοηθάει νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀπώλεια καὶ τὸν θάνατο τῆς ψυχῆς. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ Σύμβολο. Εἶναι ὅπλο δυνατὸ, κατὰ τῶν δαιμόνων. Ὄπλα κατὰ τῶν πειρασμῶν. Εἶναι φυλακτήριο καὶ πηγὴ πνευματικῆς δύναμης. Ἐνισχύει, τονώνει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ, ὄχι ἁπλῶς τὸν φέρει σὰν κόσμημα στὸ στῆθος του, ἀλλὰ τὸν ἔχει στὴν καρδιά του. Καὶ ἐπικαλεῖται τὴν θεία Χάρη, στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα.

Ἡ πίστη στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου, δίνει ἀκόμη τὴ δύναμη στὸν ἄνθρωπο νὰ φεύγει μακριὰ ἀπὸ τοὺς τόπους, ὅπου ἀκόμη σταυρώνουν τὸν Κύριο. Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ τόποι καὶ πολλὲς καρδιὲς, ποὺ ξανασταυρώνεται ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ, νὰ ρίξει κανεὶς μία ματιὰ γύρω του, καὶ θὰ συναντήσει πολλοὺς καὶ σὲ ἀρκετοὺς τόπους νὰ σταυρώνουν τὸν Χριστό.

Ἀπὸ τέτοια ὀλισθήματα φεύγει ὁ πιστός, ἀπὸ τὴν θεληματικὴ σύσφιξη μὲ τὴν ἁμαρτία ἐλευθερώνεται ὁ πιστός του Ἐσταυρωμένου. Πορεύεται τὴ ζωή, ποὺ καταλήγει στὴν αἰωνιότητα. Καθένας, ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ, δὲν χάνεται, «ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον».

Κάποιος διάσημος συγγραφέας, πεθαίνοντας, εἶπε: Αἰσθάνομαι πολὺ ἐξουθενωμένος, ταλαιπωρημένος, ἡ καρδιά μου ὅμως εἶναι εἰρηνική, γαλήνια, γιατί στηρίζεται πάνω σὲ τέσσερεις λέξεις.

Καὶ ὅταν τὸν ρώτησαν, ποιὲς εἶναι αὐτὲς οἱ τέσσερεις λέξεις, ἀπάντησε: «Ὁ Ἰησοῦς πέθανε γιὰ μένα».

Χριστιανοί μου, Ὅποιος πιστεύει ἀκράδαντα στὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου, πιστεύει στὴν θεία Του παρουσία. Ἔστω κι ἂν δὲν Τὸν βλέπει πάνω στὸ Σταυρό, αἰσθάνεται τὴν παρουσία Του. Μία παρουσία, ποὺ κάνει ἐλαφρότερο κάθε πόνο. Καὶ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πολλοὺς καὶ διάφορους πόνους.

Οἱ γονεῖς, ποὺ ἔχασαν τὸ παιδί τους. Ὁ σύζυγος, ποὺ ἔχει ἄρρωστη τὴ σύζυγο. Τὸ ὀρφανό, ὁ ἀνάπηρος, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ποῦν: ὁ σταυρὸς, ποὺ σηκώνουμε, εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Σωτήρα μας. Ὁ Κύριος τὸν σηκώνει αὐτὴ τὴ στιγμὴ μαζί μας. Καὶ ἐνῶ ἡ θύελλα μαίνεται, ἡ καρδιὰ νοιώθει εἰρήνη. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, πὼς συχνὰ, τὴν ὥρα, ποὺ ἡ θύελλα δέρνει τοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, ἡ κορυφὴ του μπορεῖ νὰ λούζεται μὲ ἄφθονο φῶς. Ἀμήν.          Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 36

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. κβ’ 2-14)

2 Σεπτεμβρίου 2018

«Πολλοί γάρ εἰσι κλητοι, ὀλίγοι δε ἐκλεκτοί» (Ματθ. κβ΄14).

Στό ἱερό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε, Χριστιανοί μου, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός κάνει ἕναν διαχωρισμό. Δηλαδή, ὅτι οἱ κλητοί εἶναι πολλοί, ἀλλά οἱ ἐκλεκτοί εἶναι λίγοι, τονίζει ἀπό τό ἕνα μέρος τήν ἀφειδώλευτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού καλεῖ πολλούς καί ἀπό τό ἄλλο τήν προσωπική εὐθύνη ἐκείνων, πού δέν ἀνταποκρίνονται πρός τήν κλήση, μέ ἀποτέλεσμα νά εἶναι λίγοι οἱ ἐκλεκτοί.

Αὐτή ἡ δυσαναλογία ἀνάμεσα στούς κλητούς καί στούς ἐκλεκτούς φαίνεται νά εἶναι κανόνας ἀπαράβατος στήν ζωή μας.

Κλητός εἶναι ἐκεῖνος, πού παίρνει πρόσκληση, γιά νά μετάσχει σέ κάποια ἐκδήλωση. Στήν πνευματική ζωή ἡ πρόσκληση εἶναι, γιά συμμετοχή στό ἔργο τῆς σωτηρίας, γιά λύτρωση καί αἰωνιότητα. Τήν πρόσκληση αὐτή ἀπευθύνει ὁ Θεός σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Γιατί ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Ἀλλά ἡ συμμετοχή, σέ ὁποιαδήποτε εὐκαιρία, δέν ἐξαρτᾶται μόνον ἀπό ἐκεῖνον, πού καλεῖ. Κατά ἕνα μεγάλο ποσοστό ἐξαρτᾶται καί ἀπό ἐκεῖνον, πού προσκαλεῖται. Ἄν αὐτός δέν θελήσει νά συμμετάσχει, ἡ πρόσκληση πού ἔχει στα χέρια του, ἀχρηστεύεται.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν οὐράνια πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Θά μποροῦσε, ἀσφαλῶς, ὁ Θεός, χωρίς νά μᾶς ἐρωτᾶ, νά μᾶς σώζει. Δέν τό κάνει ὅμως, γιατί εἴμαστε λογικά ὄντα, μέ θέληση καί δύναμη, μέ ἐλευθερία καί εὐθύνη. Μᾶς καλεῖ, λοιπόν, σέ συνεργασία, γιά τήν καταξίωση τοῦ εἶναι μας, γιά νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά, ἡ ἀνταπόκρισή μας εἶναι συνήθως ἀντιστρόφως ἀνάλογη πρός τήν πολλαπλότητα τῆς κλήσεως. Ἔτσι οἱ μέν κλητοί εἶναι πολλοί, ἀλλά οἱ ἐκλεκτοί ἐλάχιστοι. Γιατί ἆραγε;

Ἄν θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε τούς λόγους, πού μᾶς ὁδηγοῦν τίς περισσότερες φορές στήν ἀπόρριψη τῆς θεϊκῆς προσκλήσεως, νομίζω πώς θά ἔπρεπε νά τονίσουμε βασικά τρία σημεῖα, γιατί αὐτά εἶναι ἐκεῖνα, πού συνιστοῦν τούς πιό συχνούς παράγοντες, πού εἶναι ὑπεύθυνοι, γιά τόν μικρό ἀριθμό τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ.

Καί πρῶτα πρῶτα πρέπει νά ποῦμε, πώς ἡ προσήλωση τοῦ ἀνθρώπου στίς βιοτικές μέριμνες καί στίς ὑλιστικές ἀσχολίες εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό βασικούς παράγοντες αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Αὐτοί, πού κλήθηκαν ἀπό τόν οὐράνιο Βασιλέα στούς γάμους τοῦ διαδόχου, ὅπως μᾶς λέγει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, προβάλλουν γιά δικαιολογία τῆς ἀπουσίας τους κοινές, καθημερινές ἀσχολίες. Ὁ ἕνας πῆγε στόν ἀγρό του, ὁ ἄλλος στό μαγαζί του. Ἔτσι δέν βρῆκαν καιρό, γιά νά πᾶνε στό γάμο. Τό ἴδιο γίνεται καί σήμερα. Ὅπως ἔχει ἐξελιχθεῖ ἡ ζωή μας μέ τίς ἀπαιτήσεις της, μέ τόν ρυθμό της καί μέ τήν ἐξαλλωσύνη της, ἀποροφᾶ κάθε ἰκμάδα τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐξασφάλιση τῶν ἀγαθῶν τῆς συντηρήσεως. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει δοθεῖ μέ τά μούτρα στήν δουλειά. Ἡ ἐργασία ἔχει γίνει γι αὐτόν δουλεία, ἄγχος πραγματικό, πού τόν διαφεντεύει καί δέν ἀφήνει περιθώρια, γιά ἄλλες πνευματικές ἀσχολίες, πού δέν ἀποτιμῶνται σέ χρήμα. Τόν σημερινό ἄνθρωπο συγκινεῖ κάθε τί πού ἀποδίδει κέρδος ὑλικό. Τά πνευματικά δέν τόν συγκινοῦν, γιατί δέν βλέπει χειροπιαστό τό κέρδος τους. Ἔτσι, στρέφοντας ὄχι ἁπλῶς τό βλέμμα του, ἀλλά ὅλα του τά ἐνδιαφέροντα πρός τήν ὕλη, περιφρονεῖ τήν παρουσία τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν δίπλα του καί ἀπορρίπτει τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ.

Τό δεύτερο σημεῖο, εἶναι οἱ βαριές συνέπειες, πού συνεπάγεται ἡ ἀποδοχή τῆς προσκλήσεως. Τό νά πεῖ κανείς, πώς δέχεται τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ σημαίνει, πώς πρέπει νά ἀρχίσει νά ἀγωνίζεται πνευματικά. Ἀγώνας δέ πνευματικός σημαίνει καθημερινή προσπάθεια, μέ ἱδρώτα καί αἷμα, γιά τήν κατάκτηση τῶν πνευματικῶν στόχων, ὅπως εἶναι ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἐγώ, ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπό τά πλοκάμια τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἡ ἀπελευθεύρωση ἀπό τήν δουλεία τοῦ σατανᾶ, ὁ ἀποχωρισμός ἀπό συνήθειες καταστρεπτικές, ἡ θεμελίωση νέας ζωῆς, ἀπαλλαγμένης μικροτήτων, ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς.

Ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν κόπους πολλούς. Καί οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν ἀρέσκωνται στούς κόπους. Ἀποφεύγουν τούς κόπους. Κυριαρχεῖ σέ ὅλα τά πεδία ὁ νόμος τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Περισσότερα ὀφέλη, μέ λιγώτερο κόπο. Ἔτσι, ὁ δύσβατος δρόμος τῆς ἀρετῆς μένει, γιά ἐλαχίστους, νοσταλγούς τῆς τελειότητος.

Τό τρίτο σημεῖο εἶναι, ὅτι πολλοί δέν ἔχουν τήν δύναμη νά ἐκτιμήσουν τήν ἀξία τῆς κλήσεως. Ὅταν σέ καλεῖ κάπου κάποιος ἄγνωστός σου, ὅταν δέν ξέρεις τί εἶναι ἐκεῖ, πού σέ καλοῦν νά πᾶς, εἶναι φυσικό νά μήν ἔχεις ἐνδιαφέρον νά ἀποδεχθεῖς τήν πρόσκληση. Τό ἴδιο συμβαίνει καί ἐδῶ. Πολλοί ἄνθρωποι δέν ξέρουν ποιός τούς καλεῖ καί γιά ποιό πράγμα τούς καλεῖ. Ἀπορροφημένοι ἀπό τά γήϊνα, δέν ἔδωσαν ποτέ σημασία στά οὐράνια καί πνευματικά. Γι αὐτούς, ἡ ἐξωκόσμια καί μεταθανάτια πραγματικότητα δέν ὑπάρχει. Ἔχουν ἀτονίσει μέσα τους οἱ δέκτες τῶν ὑπερκοσμίων μηνυμάτων. Ἔτσι μένουν στά χαμηλά, δέν νιώθουν τήν ἀνάγκη τοῦ ὕψους.

Χριστιανοί μου, Ἀπό τήν κατηγορία τῶν κλητῶν εἶναι ἀνάγκη νά μεταπηδήσουμε στήν κατηγορία τῶν ἐκλεκτῶν. Θά τό ἐπιτύχουμε, ἄν προσέξουμε τά τρία σημεῖα, πού θίξαμε. Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου