ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020

ΘEIA ΛEITOYΡΓΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ

ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ 

ΘΕΟΤΟΚΟΥ  ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

 

Απολυτίκιον

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

 

Απολυτίκιον

Ὡς βρέφος βαστάζουσα, ἐν ταὶς ἀγκάλαις Ἁγνή, τὸν πάντων δεσπόζοντα, σάρκα λαβόντα ἔκ σοῦ, χαρᾶς ὤφθης πρόξενος, ὅθεν πᾶσα ἡ κτίσις, ἀνυμνεῖ χαρμοσύνως, σήμερον Θεοτόκε, τὴν φρικτήν σου λοχείαν πηγὴν γὰρ ἀθανασίας, κόσμω ἐκύησας.

Κοντάκιον

“Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,

καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτω προσάγει.

Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.

Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.

Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,

ὁ πρὸ αἰώνων Θεός!!!”

 

                                                      

  "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ"

            Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΚΩΝ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΗ 

      ΕΝ ΤΩ Ι. ΝΑΩ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ ΧΙΟΥ

 

Την επομένη ημέρα από την Γέννηση του Ιησού Χριστού εορτάζουμε  την Σύναξη της  Υπεραγίας Θεοτόκου εδώ και πολλές  δεκαετίες.

Είναι το δεύτερο μεγάλο  πανηγύρι  της ενορίας μας  μετά από το Δεκαπενταύγουστο.   

Όμως φέτος εορτάστηκε κεκλεισμένων των θυρών λόγω των περιοριστικών μέτρων της   πανδημίας  covid – 19.

Την ημέρα  αυτή   τελείται η Θεία Λειτουργία προς  τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ας ευχηθούμε του χρόνου να είναι γεμάτοι  από πιστούς οι Ιεροί Ναοί μας δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της Οδηγητρίας της ενορίας μας της Παναγίας Λατομίτισσας. Καλό και ευλογημένο υπόλοιπο δωδεκαήμερο.

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020

Ἀριθμός  51

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, Δαυίδ τοῦ προφήτου καί Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου

Στεφάνου Πρωτομάρυρος

(Ματθ. β’ 13 - 23)

 27 Δεκεμβρίου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων, ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ Ἡρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δὲν ὑπάρχει αὐθεντικὸς Χριστιανός, ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστὸ καὶ ἀγωνίζεται νὰ Τὸν μιμηθεῖ μὲ τὴν βιοτή του, ποὺ νὰ μὴν ὑφίσταται ποικίλους πειρασμοὺς ἐξαιτίας τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητάς του. Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ διωγμοὶ εἶναι σύμφυτοι μὲ τὴν χριστιανικὴ ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται». Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς προειδοποίησε: «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσι». Ἐφόσον οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, οἱ πονηροὶ καὶ οἱ ἀντίθεοι, ἐμένα, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ κυνήγησαν καὶ μὲ κατέτρεξαν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο μέχρι θανάτου, νὰ περιμένετε καὶ ἐσεῖς, οἱ γνήσιοι μαθητές μου, νὰ ὑποστῆτε τὰ ἴδια. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Χριστὸς μᾶς  λέγει: «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γιγνώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν».

Ποιὰ θέση μποροῦν νὰ ἔχουν οἱ ἀνωτέρω δυσάρεστες σκέψεις μέσα στὴν πανευφρόσυνη χριστουγεννιάτικη περίοδο; Μήπως θέλουμε νὰ χαλάσουμε τὸ περίφημο «πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων», ὅπως θέλει νὰ τὸ βιώνει ὁ κόσμος, ποὺ ἀναλώνεται σὲ διασκεδάσεις καὶ κοσμικότητες; Ναί, γιατί θέλουμε νὰ τοποθετήσουμε τὸν ἑορτασμὸ τῶν ἁγίων ἡμερῶν αὐτῶν στὶς πραγματικές, δηλαδὴ στὶς εὐαγγελικές τους διαστάσεις. Ἂν μελετήσουμε σὲ βάθος τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, μετὰ τὸν λάμψη τοῦ Ἀστέρος καὶ τὴν δοξολογία τῶν ἀγγέλων, τὸ «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», μετὰ τὴν προσκύνηση τῶν ποιμένων καὶ τῶν Μάγων μὲ τὰ δῶρα, σημαδεύεται ἀπὸ ἀγωνία, φόβο, τρόμο καὶ φρίκη! Αἴτιοι γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ φοβερὰ ποὺ θὰ συμβοῦν εἶναι ὁ βασιλιὰς τῆς Ἰουδαίας, ὁ Ἡρώδης, αὐτὸ τὸ ἀνθρωπόμορφο τέρας, καὶ ὁ Σατανᾶς ποὺ τὸν ὑποκινεῖ. Ὁ Ἡρώδης, ἔχοντας μάθει ἀπὸ τοὺς νομοδιδασκάλους τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἀπὸ τοὺς Μάγους ὅτι ἕνας μεγάλος βασιλέας γεννήθηκε στὴν πόλη τοῦ Δαυίδ, τὴν Βηθλεέμ, εἶπε στοὺς Μάγους, ἀφοῦ προσκυνήσουν τὸν νεογέννητο βασιλέα, νὰ ἔρθουν πίσω στὸ παλάτι του, γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσουν καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν καὶ αὐτὸν ἐκεῖ, γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσει. Οἱ Μάγοι ὅμως «χρηματισθέντες κατ’ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρώδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν».  Τότε ἀκριβῶς ἐμφανίζεται ὁ ἄγγελος στὸν ὕπνο τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τὸν προστάζει νὰ πάρει τὸ Παιδὶ καὶ τὴν Μητέρα του καὶ νὰ φύγει γιὰ τὴν Αἴγυπτο καὶ νὰ μείνει ἐκεῖ, ἕως ὅτου τὸν εἰδοποιήσει. Κινδυνεύει τὸ Παιδί, γιατί ὁ Ἡρώδης πρόκειται νὰ Τὸ ἀναζητήσει, γιὰ νὰ Τὸ θανατώσει! Μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε πόσο μεγάλος φόβος, πόσο μεγάλη ἀγωνία κατέλαβε τὸν ταλαίπωρο Ἰωσὴφ μὲ τὴν εἴδηση αὐτή! Δὲν τοῦ φθάνει ὁ καθημερινὸς ἀγώνας γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς «οἰκογένειάς» του, ἀκούει τώρα πὼς κάποιος καὶ μάλιστα πανίσχυρος, ὁ ἴδιος ὁ βασιλιὰς Ἡρώδης, τὴν κατατρέχει καὶ θέλει νὰ σκοτώσει τὸ Παιδί, χωρὶς νὰ αἰτιολογήσει τὴν καταδρομὴ του αὐτή. Τί τοῦ φταίει ἕνα νήπιο; Σὲ τί θὰ μποροῦσε νὰ τὸν βλάψει, αὐτὸν τὸν παντοδύναμο; Αὐτὸ ποὺ τρέμει ὁ Ἡρώδης εἶναι μήπως μεγαλώνοντας ὁ μικρὸς Ἰησοῦς σφετερισθεῖ τὸν θρόνο του καὶ τὸν ἀνατρέψει. Σ’ αὐτὸ τὸ ἀνόητο συμπέρασμα καταλήγει μὲ βάση τὶς προφητεῖες. Ἀλλὰ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοήσει τὴν πνευματικὴ καὶ ὑπερκόσμια φύση τῆς Βασιλείας ποὺ ἔρχεται νὰ ἐγκαθιδρύσει στὴ γῆ ὁ Χριστός, τὴν ὁποία ὑπαινίσσονται οἱ προφητεῖες αὐτές. Πολλὰ χρόνια ἀργότερα, ἐνώπιόν του Πιλάτου, ὁ Χριστὸς θὰ φανερώσει τὴν ἀλήθεια: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

Ἔτσι, ὁ Ἰωσὴφ ἀμέσως σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνο, ξυπνάει τὴν Μαριὰμ καὶ τὸ Παιδί, ἑτοιμάζονται ὅπως-ὅπως καὶ μέσα στὰ ἄγρια μεσάνυχτα φεύγουν ὅσο πιὸ γρήγορα μποροῦν. Προχωροῦν βιαστικὰ μέσα στὸ σκοτάδι μὲ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀγωνία στὴν καρδιὰ καὶ πορεύονται πρὸς τὴν Αἴγυπτο. Προσπαθοῦν νὰ περάσουν τὸ γρηγορότερο τὰ σύνορα τῆς Ἰουδαίας, γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν θανάσιμη ἀπειλὴ τοῦ Ἡρώδη. Ὁ Χριστὸς, λοιπὸν, ἀναγκάζεται νὰ γίνει πρόσφυγας. Ἐδῶ ἡ διήγηση τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου εἶναι πάρα πολὺ συνοπτικὴ καὶ ἀφήνει πάρα πολλὰ ἀναπάντητα ἐρωτήματα. Πῶς κατόρθωσαν οἱ φυγάδες νὰ φθάσουν στὴν Αἴγυπτο, διασχίζοντας ἑκατοντάδες χιλιόμετρα στὴν ἔρημο μὲ τοὺς μύριους κινδύνους; Πῶς τροφοδοτοῦνταν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πορείας τους; Ποῦ βρῆκαν κατάλυμα καὶ μονιμότερη κατοικία, πόσο καιρὸ ἔμειναν ἐκεῖ; Δὲν γνωρίζουμε. Αὐτὸ ποὺ κρατοῦμε εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ τὸ ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο αὐτὸ ἀντιμετωπίζει ἕνα γιγαντιαῖο κῦμα ὀργῆς καὶ μίσους καὶ ἡ ζωὴ Του κινδυνεύει ἄμεσα.

Καὶ αὐτὸ συμβαίνει γιατί, ὅταν κατάλαβε ὁ Ἡρώδης ὅτι οἱ Μάγοι τὸν κοροΐδευσαν, «ἐθυμώθη λίαν» καὶ δίνει τὴν φρικτὴ διαταγὴ νὰ θανατωθοῦν ὅλα τὰ νήπια της Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της ἀπὸ δύο ἐτῶν καὶ κάτω, σύμφωνα μὲ τοὺς ὑπολογισμοὺς ποὺ ἔκανε σχετικὰ μὲ τὴν ἡλικία τοῦ νηπίου Χριστοῦ. Γιὰ νὰ θανατώσει ἕνα νήπιο, δὲν διστάζει νὰ θανατώσει ὅλα τὰ συνομήλικά του νήπια στὴν περιοχή, πιστεύοντας πὼς ἔτσι δὲν θὰ τοῦ γλυτώσει. Ἀνθρώπου νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει τὸ μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος. Ὄχι ἁπλοῦ ἐγκλήματος, ἀλλὰ πραγματικῆς γενοκτονίας! Ἀνατριχιάζουμε καὶ μόνο στὴν σκέψη τοῦ τί συνέβη στὰ φτωχόσπιτα τοῦ τόπου ἐκείνου. Πάνοπλοι στρατιῶτες εἰσβάλλουν σὲ αὐτά, ἁρπάζουν τὰ μωρὰ ἀπὸ τὶς κούνιες τους ἢ ἀπὸ τὶς ἀγκαλιὲς τῶν μανάδων τους, τὰ σφάζουν σὰν ἀρνιὰ καὶ τὸ αἷμά τους πιτσιλίζει τοὺς τοίχους, τὰ ἔπιπλα, τὰ ροῦχα. Κραυγές, ὀλολυγμοί, κλάματα  σχίζουν τὸν ἀέρα, ἀναρίθμητα σπίτια θρηνοῦν, παντοῦ «θρῆνος καὶ κλαυθμὸς πολύς». Σύμφωνα μὲ ὑπολογισμοὺς δεκατέσσερες χιλιάδες εἶναι τὰ θύματα τῆς μεγάλης καὶ παρανοϊκῆς αὐτῆς σφαγῆς, τὰ Ἅγια Νήπια, τὰ ὁποῖα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν 29η Δεκεμβρίου.

Ὁ μικρὸς Χριστὸς γλύτωσε ἀπὸ τὴν σφαγή, γιατί αὐτὸ ἦταν τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἀπὸ τὴν τραγικὴ αὐτὴ ἱστορία δύο συμπεράσματα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξαγάγουμε. Πρῶτον ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ἀποτελεῖ μὲν τὸ πλέον χαρμόσυνο καὶ φωτεινὸ γεγονὸς τῆς ἱστορίας, ταυτόχρονα ὅμως σηματοδοτεῖ τὴν ἔναρξη ἑνὸς μεγάλου πολέμου. Ὁ Χριστὸς εἶναι εἰρηνοποιός, ἀλλὰ προκαλεῖ πόλεμο! Πῶς συμβαίνει αὐτὸ τὸ ἀντιφατικό; Εἶναι οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐμφάνισής Του  ἀντιμάχονται λυσσωδῶς καὶ τὸν Ἴδιο καὶ τοὺς Χριστιανούς, ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐπικρατήσουν μὲ τὴν βία τῆς ἐγκόσμιας ἐξουσίας καὶ νὰ καταπνίξουν τὴν πίστη στὸν Χριστό. Δὲν καταφέρνουν, ὅμως, τίποτε καὶ φεύγουν ἡττημένοι καὶ κατησχυμένοι ἀπὸ τὴν δύναμή Του. Ὅσο καὶ ἂν φρυάττει ὁ κοσμοκράτορας Σατανᾶς, στὸ τέλος ὑποτάσσεται στὴν Παντοκρατορία τοῦ Θεοῦ.

Τὸ δεύτερο συμπέρασμα εἶναι πὼς ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεὸ πάντοτε λαμβάνει τὴν βοήθειά Του στοὺς κινδύνους, γενικότερα στὸν πνευματικό του ἀγώνα μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο. Βλέπουμε στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα τὴν κατὰ κόσμον ἀσθενέστατη Ἁγία Οἰκογένεια νὰ κατευθύνεται στὶς κρίσιμες στιγμὲς καὶ νὰ σώζεται ἀπὸ τὸν Ἄγγελο τοῦ Κυρίου. Αὐτὴν τὴν θεϊκὴ βοήθεια ὀφείλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι θὰ λάβουμε καὶ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοί, ποὺ ἑορτάζουμε μὲ πίστη καὶ πόθο τὰ Ἅγια Χριστούγεννα, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ποὺ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς αἰσθανόμαστε ἐντονώτερο τὸ διωγμὸ ἐνάντια στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ποὺ αἰσθανόμαστε τὴν καυτὴ ἀνάσα τοῦ Δράκου, τοῦ Ἀρχεκάκου Ὄφεως Διαβόλου, νὰ μᾶς πλησιάζει. Νὰ βάλουμε βαθιὰ μέσα στὴν καρδιά μας τὸν ἐλπιδοφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ μας: «Ἐν τῷ κόσμω τούτῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον!». Νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Χριστὸς «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» καὶ ἐμεῖς θὰ τὸν ἀκολουθοῦμε μὲ γενναιότητα καὶ θάρρος καὶ τώρα καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν! Γένοιτο!

    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χϊου

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2020

 

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
 ΤΟΥ ΕΝΟΡΙΑΚΟΥ
 ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ 
ΤΗΣ  ΕΝΟΡΙΑΣ  ΠΑΝΑΓΙΑΣ   ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

Κάθε χρόνο εδώ και πολλές δεκαετίες  ο Πρόεδρος και τα μέλη του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου της Παναγίας Λατομιτίσσης με ιδιαιτερότητα εφέτος και λόγω των περιοριστικών μέτρων της πανδημίας covid- 19, εγένετο με τηλεδιάσκεψη η συζήτηση και ομόφωνα αποφάσισε να προσφερθούν  δωροεπιταγές  για αγορά τροφίμων ως ενίσχυση σε αναξιοπαθείς οικογένειες. 

 

       Δύσκολο το έργο της προσφοράς και δυστυχώς αυξάνονται όλο και περισσότερο οι ανάγκες για να επουλωθούν οι πληγές της φτώχειας, της  δυστυχίας, της αρρώστιας, της μοναξιάς.                   

 

 

 

    Η κοινωνία μας  είναι γεμάτη από αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, για τους οποίους η εκκλησία μας πονά και νοιάζεται  τόσο κατά τις μεγάλες εορτές, όσο και καθ’ όλο το έτος προσφέροντάς τους οικονομική ενίσχυση όσο αυτό είναι δυνατόν.

 

 Η αξία του εθελοντισμού στη ζωή μας, καλλιεργείται από τις Θεϊκές εντολές, που τονίζουν σε όλους μας ότι οφείλουμε να αγαπάμε τον πλησίον μας.

 

       Καθημερινά πολλά και σοβαρά θέματα απασχολούν τους υπεύθυνους του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου, που με πολύ αγάπη, εχεμύθεια και σοβαρότητα προσπαθούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας.

       Ετσι λοιπόν  και φέτος  με την ευκαιρία της εορτής  των Χριστουγέννων, η ενορία μας, στάθηκε δίπλα  στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν οξύτατα βιοποριστικά προβλήματα.

     Σε μια εποχή απομόνωσης και ατομισμού, το αγκάλιασμα  της  φτώχειας,  της αγωνίας και  του πόνου του διπλανού μας είναι  υποχρεώσή μας.

     Ευχαριστούμε όλους, επώνυμους και ανώνυμους που έστω και από το υστέρημά τους, ενισχύουν το Ενοριακό Φιλόπτωχο Ταμείο και τους ευχόμεθα ο Θεός να τους ανταμείβει δια πρεσβειών της Υπεραγίας  Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

       Ευχόμαστε ολόψυχα η γέννηση του Θεανθρώπου να ζεστάνει την καρδιά όλων μας και να μας χαρίσει ελπίδα, φώτιση, υγεία και ο Νέος Χρόνος να φέρει την αγάπη και την ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Καλό και ευλογημένο Δωδεκαήμερο.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020

Ἀριθμός  50

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Ματθ. α’ 1 - 25)

 20 Δεκεμβρίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυΐδ υιού Αβραάμ. Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, Ιούδας δε εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ, Φαρές δε εγέννησε τον Εσρώμ, Εσρώμ δε εγέννησε τον Αράμ, Αράμ δε εγέννησε τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δε εγέννησε τον Ναασών, Ναασών δε εγέννησε τον Σαλμών, Σαλμών δε εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ, Βοόζ δε εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δε εγέννησε τον Ιεσσαί, Ιεσσαί δε εγέννησε τον Δαυΐδ τον βασιλέα. Δαυΐδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της του Ουρίου, Σολομών δε εγέννησε τον Ροβοάμ, Ροβαάμ δε εγέννησε τον Αβιά, Αβιά δε εγέννησε τον Ασά, Ασά δε εγέννησε τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δε εγέννησε τον Ιωράμ, Ιωράμ δε εγέννησε τον Οζίαν, Οζίας δε εγέννησε τον Ιωάθαμ, Ιωάθαμ δε εγέννησε τον Άχαζ, Άχαζ δε εγέννησε τον Εζεκίαν, Εζεκίας δε εγέννησε τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησε τον Αμών, Αμών δε εγέννησε τον Ιωσίαν, Ιωσίας δε εγέννησε τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βαβυλώνος. Μετά δε την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δε εγέννησε τον Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δε εγέννησε τον Αβιούδ, Αβιούδ δε εγέννησε τον Ελιακείμ, Ελιακείμ δε εγέννησε τον Αζώρ, Αζώρ δε εγέννησε τον Σαδώκ, Σαδώκ δε εγέννησε τον Αχείμ, Αχείμ δε εγέννησε τον Ελιούδ, Ελιούδ δε εγέννησε τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δε εγέννησε τον Ματθάν, Ματθάν δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός. Πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυΐδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες. Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ην. Μνηστευθείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν η συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου. Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν. Ταύτα δε αυτού ενθυμηθέντος ιδού άγγελος Κυρίου κατ΄ όναρ εφάνη αυτώ λέγων· Ιωσήφ υιός Δαυΐδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου· το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου· τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν· αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών. Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος· ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ΄ ημών ο Θεός. Διεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, τὸ μόνο γεγονὸς κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται στὴν γῆ, «οὐσίᾳ, οὐ φαντασίᾳ», δηλαδὴ στὴν πραγματικότητα καὶ φανερά, ὄχι ψευδῶς ἢ εἰκονικά, καὶ ἐπεμβαίνει δραστικά, μὲ σκοπὸ νὰ ἀναπλάσει τὴν πεπτωκυία φύση τοῦ Ἀδάμ. «Ἰδὼν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον τὸν ἄνθρωπον χερσὶν ὅν ἐποίησεν κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται», λέγει ἕνα τροπάριο τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων αἰτιολογώντας τὴν κένωση τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀνεχθεῖ ὁ Κτίστης Θεὸς νὰ βλέπει τὸν ἄνθρωπο πού ἔπλασε μὲ τὰ χέρια Του νὰ χάνεται, νὰ καταστρέφεται, νὰ πεθαίνει, γι’ αὐτὸ κλίνει, «λυγίζει» τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν ἀναγκάζει νὰ ἀκουμπήσει στὴν γῆ. Γεννᾶται, ἔτσι, ὁ Χριστὸς ἀπὸ μητέρα Παρθένο, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Μαρία, καὶ ἀκοῦμε τὸν ἱερὸ ποιητὴ νὰ ἀναφωνεῖ: «Θεὸς τὸ τεχθέν, ἡ δὲ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;» Θεὸς εἶναι τὸ νεογέννητο καὶ ἡ Μητέρα Του Παρθένος. Τί ἄλλο μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸ παράδοξο συμβὰν ἔχει δεῖ ἡ πλάση;» Ἀρχίζει κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ ξεδιπλώνεται τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας μὲ ὅλες τὶς σωτηριώδεις συνέπειές του γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Αὐτὸ τὸ ὑπερφυέστατο καὶ ἀπρόσιτο στὴν κατανόησή του μέγα Μυστήριο θὰ ἑορτάσουμε σὲ λίγες ἡμέρες, κατὰ τὴν Μεγάλη καὶ Δεσποτικὴ Ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, τὴν Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει ποικιλοτρόπως, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε, γιὰ ἄλλη μία φορὰ, τὸν γεννηθέντα Δεσπότη Χριστό. Καὶ ἕνα πολὺ σημαντικὸ μέρος τῆς προετοιμασίας γιὰ τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ ἐμπέδωση τῆς ἀνθρώπινης πραγματικότητας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ ἀπρόσιτος Θεὸς ἐντάσσεται ὡς ἄνθρωπος στὸν ἱστορικὸ χρόνο καὶ μπορεῖ νὰ ταυτοποιηθεῖ γενεαλογικά, ὅπως γίνεται μὲ κάθε ἄνθρωπο πού ἔρχεται στὸν κόσμο. Αὐτὸ τὸν σκοπὸ ἐξυπηρετεῖ ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ ἀφιερωμένη στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα πού ἀναγνώσθηκε. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης. «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυίδ, υἱοῦ Ἀβραάμ. Ἀβραὰμ ἐγέννησεν τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰούδα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ……». Ἀρχίζει ἡ γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, στὸν ὁποῖο δόθηκαν  οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνάπτυξη καὶ τὸ μεγαλεῖο του ἑβραϊκοῦ ἔθνους, φθάνει στὸν Προφητάνακτα Δαυίδ, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ Ἑβραῖοι φθάνουν στὸ ἀπόγειο τῆς δυνάμεώς τους, συνεχίζει μέχρι τὸν Ἰεχονία καὶ τοὺς ἀδελφούς του, στὰ χρόνια τῶν ὁποίων πραγματοποιεῖται ἡ δραματικὴ αἰχμαλωσία τῶν Ἑβραίων στὴν Βαβυλώνα, καὶ καταλήγει στὸν Ἰωσήφ, «τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἦς ἐγεννήθη Ἰησοῦς, ὁ λεγόμενος Χριστός». Θὰ περίμενε κάποιος νὰ ἀκούσει φυσιολογικὰ «Ἰωσὴφ δὲ ἐγέννησε Ἰησοῦν», δὲν ἰσχύει ὅμως κάτι τέτοιο καὶ ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ἀποτυπώνει τὴν ὑπερφυσικὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν πρόταση ὅτι ὁ Ἰωσὴφ εἶναι ὁ «ἄνδρας» τῆς Μαρίας, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ Χριστός. Ὁ Ἰωσὴφ δὲν εἶναι ὁ φυσικὸς πατέρας τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἁπλὰ ὁ προστάτης τῆς Μαρίας, ὁ κατ’ ἐπίφασιν ἄνδρας της, «γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου», ὅπως λέγει ὁ λαός. Δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἐμφανισθεῖ στὴν κοινωνία ἡ Μαρία ὡς ἀνύπαντρη μητέρα, αὐτὸ θὰ ἦταν ἐντελῶς ἀπαράδεκτο καὶ αἴτιο αἰσχύνης, οὔτε νὰ μεγαλώσει ὁ Χριστὸς ἀπροστάτευτος σὲ μία μονογονεϊκὴ οἰκογένεια, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε σύγχρονους ὅρους. Ὅλοι οἱ συγχωριανοὶ τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουν ὅτι εἶναι ὁ γιὸς τοῦ ξυλουργοῦ, τοῦ Ἰωσήφ, καὶ γνωρίζουν τὴν μητέρα του καὶ τοὺς «ἀδελφούς» του ἀπὸ τὸν προηγούμενο γάμο τοῦ «πατέρα» του. Ἔτσι, εἶναι κοινωνικὰ ἀποδεκτὸς καὶ προστατευμένος. Ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ καὶ μόνο μὲ ἁγιοπνευματοκίνητη πίστη γίνεται ἀποδεκτή. Ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἄνθρωπο πατέρα, εἶναι «ἀπάτωρ ἐκ μητρός», εἶναι γεννημένος «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου».

Ἂν δὲν ἐμφυσήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸν ἄνθρωπο τὴν πίστη στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, τὴν πίστη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, γεννημένος μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Παναγία Μητέρα Του,  εἶναι ἀδύνατο μόνος του, μὲ λογικὴ προσέγγιση καὶ ἑρμηνεία, νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ πού παρατηροῦμε στοὺς κύκλους τῶν διανοουμένων, τῶν λεγομένων «ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος», εἶναι ὅτι παραδέχονται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας πολὺ μεγάλος διδάσκαλος, ἕνας «ἐπαναστάτης» πού δίδαξε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀλληλεγγύη, ἕνας «μύστης», ἱδρυτὴς μίας μεγάλης θρησκείας, τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τεράστια ἐπίδραση στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Κανεὶς ὅμως, πλὴν ἐλαχίστων, δὲν θὰ ὁμολογήσει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία καὶ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει κυρίως, ἐπειδὴ τὸ ὑπέρτατο Χριστολογικὸ μυστήριο, γιὰ νὰ ἔρθει νὰ κατοικήσει στὸν ἄνθρωπο, προϋποθέτει  καρδιὰ καθαρὴ καὶ πνεῦμα ταπεινώσεως. Εἶναι ἀδύνατον ἄνθρωπος «ψυχικός», βουτηγμένος στὰ πάθη τῆς σαρκὸς καὶ στὸν ὑλισμό, γεμάτος ἀπὸ ὑπερηφάνεια, ἀπὸ κακία καὶ ἀσπλαχνία, νὰ πιστεύσει στὸν ἀναμάρτητο Χριστό, τὸν πλήρη ταπεινώσεως καὶ ἀγάπης. Τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», ἡ στάση πού κρατᾶ κάθε ἄνθρωπος ἀπέναντι σὲ Αὐτὸ εἶναι ἡ λυδία λίθος τῆς πνευματικῆς του κατάστασης, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοδόχου Συμεῶνος: «Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ».

Πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα καὶ ἡ καρδιὰ μας ὀφείλει νὰ εὐαρεστήσει στὸν Σαρκωθέντα Κύριό μας. Ἀδιάκοπα πρέπει νὰ ἀναρρωτιόμαστε: «Τί σοὶ προσενέγκωμεν, Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; Ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπό σου γενομένων κτισμάτων τὴν εὐχαριστίαν σοὶ προσάγει.» Τί νὰ σοῦ προσφέρουμε, Χριστέ μας; Πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ σὲ εὐχαριστήσουμε, ἀφοῦ ὅλα τὰ κτίσματά σου προσφέρουν τὴν εὐχαριστία τους; Ποιὸ δῶρο θὰ φέρουμε καὶ θὰ τὸ ἐναποθέσουμε μέσα στὸ λίκνο Σου στὸ Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ; Γνωρίζουμε ποιὸ εἶναι τὸ πλέον εὐπρόσδεκτο δῶρο γιὰ τὸν Χριστό μας; Εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας! Αὐτὸ εἶναι τὸ πολυπόθητο δῶρο, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ ἀπεκάλυψε στὸν Ἅγιο Ἱερώνυμο τὴν νύχτα τῶν Χριστουγέννων. Ὁ Χριστὸς τίποτε περισσότερο δὲν ἐπιθυμεῖ ἀπὸ τὸ νὰ τοῦ προσφέρουμε τὶς δυσώδεις ἁμαρτίες μας, γιὰ νὰ τὶς ἐξαλείψει καὶ νὰ μᾶς καθαρίσει. Ἄλλωστε γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀποπλύνει τὴν λερωμένη εἰκόνα Του, τὸν ἄνθρωπο, καὶ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει στὸ παραδείσιο, βασιλικὸ ἀξίωμά του, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐξέπεσε μὲ τὴν πτώση τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. Ἂς τρέξουμε, λοιπὸν, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια στὸ μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ λάβουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ νὰ καθαρίσουμε τὸν οἶκο τῆς ψυχῆς μας, ἔτσι ὥστε ὁ Χριστὸς νὰ ἔρθει νὰ γεννηθεῖ μέσα μας καὶ νὰ μᾶς ἀναγεννήσει. Ἀμήν, γένοιτο!     

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΟΥ  ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟΥ 

 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

(6-11-2020)

 

ΘΕΜΑ: ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ  ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.

 

Σύμφωνα με τίς σχετικές ὁδηγίες τῆς πρόσφατης      πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου τῆς πολιτείας μας, για τόν περιορισμό τῆς διάδοσης τοῦ Κορωνοϊοῦ COVID-19, σᾶς γνωρίζουμε ὅτι προληπτικά ἀναστέλλεται προσωρινά  καί  μέχρι νεωτέρας ἡ πάσης  φύσεως  διδακτική     προσφορά τοῦ Κουκουναρείου Πνευματικοῦ Κέντρου ἀπό τίς  7-11-2020 μέχρι  και τίς 30-11-2020.

 

            Ὁ  ὑπεύθυνος τῆς λειτουργίας τοῦ

        Κουκουναρείου Πνευματικοῦ Κέντρου

         +Πρωτ. π.  Βασίλειος  Ν. Φιλιππάκης

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020

Ἀριθμός  49

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιδ΄ 16 - 24, Ματθ. κβ’ 14)

 13 Δεκεμβρίου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ῎Ερχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ῾Ο πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ᾿Αγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ῎Εξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. Καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· Κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. Καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ῎Εξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μᾶς καλοῦσε νὰ παρευρεθοῦμε σὲ ἕνα ἐπίσημο δεῖπνο, τὸ ὁποῖο θὰ παρέθετε  ἀποκλειστικὰ γιὰ ἐμᾶς. Πῶς θὰ ἀντιδρούσαμε; Ἀρχικὰ θὰ νιώθαμε μεγάλη ἔκπληξη γιὰ τὴν ἀπρόσμενη τιμὴ ποὺ θὰ μᾶς γινόταν, ὕστερα θὰ χαιρόμασταν καὶ θὰ κάναμε τὴν καλύτερη δυνατὴ προετοιμασία γιὰ τὸ μεγάλο γεγονός. Ὅλη ἡ σκέψη μας καὶ ἡ καθημερινὴ δραστηριότητά μας θὰ περιστρεφόταν γύρω ἀπὸ τὴν πρόσκληση αὐτὴ καὶ θὰ προσπαθούσαμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερα σὲ αὐτήν. Καὶ τὴν ὥρα τοῦ δείπνου θὰ προσερχόμασταν στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο μὲ τὴν πλέον ἐπίσημη ἐνδυμασία προσκομίζοντας καὶ ἕνα πολύτιμο δῶρο ὡς ἔνδειξη σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης.

Ἡ παραπάνω πρόσκληση εἶναι σχεδὸν βέβαιο ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἔρθει ποτέ. Κανένας ἐπίγειος ἄρχοντας δὲν πρόκειται νὰ μᾶς καλέσει. Μᾶς καλεῖ ὅμως διαρκῶς ὁ ἴδιος ὁ Ὕψιστος Θεός, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν οὐράνια πρόσκληση περιγράφει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου, τὴν ὁποία ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔκανε ἕνα δεῖπνο καὶ ἐκάλεσε πολλοὺς νὰ συμμετάσχουν σὲ αὐτό. Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ δείπνου ἔστειλε τὸν δοῦλό Του νὰ πεῖ στοὺς καλεσμένους νὰ ἔρθουν, γιατί ὅλα εἶναι ἕτοιμα. Τότε ἄρχισαν οἱ προσκαλεσμένοι μὲ μία γνώμη νὰ μὴν ἀποδέχονται τὴν πρόσκληση. Ὁ πρῶτος εἶπε ὅτι ἀγόρασε χωράφι καὶ πρέπει νὰ πάει νὰ τὸ δεῖ. «Σὲ παρακαλῶ», τοῦ λέει, «θεώρησε μὲ δικαιολογημένο καὶ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση νὰ ἔρθω». Ὁ δεύτερος εἶπε ὅτι ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια καὶ πρέπει νὰ πάει νὰ τὰ δοκιμάσει. Γι’ αὐτὸ ἂς εἶναι δικαιολογημένη ἡ ἀπουσία του. Ὁ τρίτος εἶπε ὅτι παντρεύτηκε, γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἔρθει. Γύρισε, λοιπὸν, ὁ δοῦλος στὸ ἀρχοντικὸ καὶ διηγήθηκε στὸν κύριό του ὅσα τοῦ εἶπαν οἱ προσκαλεσμένοι. Ὀργίσθηκε τότε ὁ οἰκοδεσπότης καὶ εἶπε στὸν δοῦλό του νὰ βγεῖ ἔξω στὶς πλατεῖες καὶ στὰ δρομάκια τῆς πόλης καὶ νὰ φέρει στὸ δεῖπνο τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀνάπηρους, τοὺς κουτσοὺς καὶ τοὺς τυφλούς. Αὐτὸ καὶ ἔκανε ὁ δοῦλος καὶ εἶπε στὸν κύριό του πὼς ἀκόμη ὑπάρχει τόπος καὶ γιὰ ἄλλους καλεσμένους. Τοῦ λέγει ὁ κύριός του νὰ βγεῖ καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ ὅσους θὰ βρεῖ στοὺς δρόμους καὶ στοὺς φράχτες τῶν κτημάτων, νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἔρθουν, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ σπίτι του. Καὶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, ποὺ ἀρχικὰ εἶχαν προσκληθεῖ γιὰ τὸ δεῖπνο, δὲν πρόκειται νὰ παρακαθήσει σὲ αὐτὸ καὶ νὰ τὸ γευθεῖ.

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς παρομοιάζει τὸν Παράδεισο, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μὲ ἕνα ἐπίσημο καὶ μεγαλοπρεπὲς δεῖπνο, τὸ ὁποῖο παραθέτει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στοὺς προσκεκλημένους Του, γιὰ νὰ χαροῦν καὶ νὰ εὐφρανθοῦν σὲ αὐτό. Ἡ ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση τοῦ Παραδείσου εἶναι ἀδύνατον νὰ περιγραφεῖ, γιατί αὐτὰ ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀγαπημένους Του δὲν μπορεῖ γλῶσσα ἀνθρώπινη νὰ τὰ ἐκφράσει, «οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτῶ». Γιὰ νὰ ἔχουμε, λοιπὸν, κάποια ἀμυδρὴ εἰκόνα τῆς παραδείσιας εὐφροσύνης καὶ νὰ μὴν ἀγνοοῦμε παντελῶς τὰ ἐπουράνια ἀγαθά, ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει τὴν παραβολὴ αὐτή.

Ὅμως, τὸ ἐπίκεντρό τῆς ἱστορίας αὐτῆς δὲν εἶναι τὸ δεῖπνο αὐτὸ καθ’ ἑαυτό, ἀλλὰ ἡ συμπεριφορὰ τῶν προσκαλεσμένων σὲ αὐτό. Ὁ Θεὸς καλεῖ πολλούς, δὲν ἀπευθύνει τὴν πρόσκληση σὲ ἕναν περιορισμένο καὶ προκαθορισμένο ἀριθμὸ ἀνθρώπων καὶ περιμένει τοὺς καλεσμένους νὰ ἔρθουν. Πιστεύει πὼς ὅλοι θὰ τρέξουν νὰ ἔρθουν ἀποδεχόμενοι τὴν θεϊκὴ τιμή. Στέλνει, λοιπὸν, τὸν δοῦλό Του νὰ τοὺς φωνάξει, γιατί ὅλα πιὰ ἔχουν ἑτοιμαστεῖ. Ποιὸς εἶναι ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ; Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος λαμβάνει «δούλου μορφὴν» καὶ κηρύσσει τὸ ἐγερτήριο καὶ προσκλητήριο σάλπισμα: «Μετανοεῖτε! Ἤγγικεν γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν!

Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ ἀποτέλεσμα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι θετικό. Οἱ καλεσμένοι ἀπορρίπτουν τὴν πρόσκληση βρίσκοντας κάθε φορά καὶ ἀπὸ μία δικαιολογία. Πόσο μεγάλη προσβολὴ γιὰ τὸν Οἰκοδεσπότη Θεό! Πόσο τραγικὰ ἀνάξιοι ἀποδεικνύονται οἱ καλεσμένοι! Φρίττει κάθε νουνεχὴς καὶ συνετὸς ἄνθρωπος, ὅταν ἀκούει τὶς γελοιωδέστατες δικαιολογίες ποὺ ἐπιστρατεύουν, γιὰ νὰ ἀπορρίψουν τὴν οὐράνια πρόσκληση. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος εἶναι προσκολλημένοι στὶς ἀγροτικές τους ἀσχολίες, ἀπορροφῶνται ἀπὸ τὰ καινούργια ἀποκτήματά τους, τὰ κτήματα καὶ τὰ βόδια τους. Εἶναι οἱ φιλόυλοι ἄνθρωποι, αὐτοὶ τῶν ὁποίων οἱ καρδιὲς εἶναι ὑπερβολικὰ δεμένες μὲ τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, αὐτοὶ ποὺ περιορίζουν τὸ εὖρος τῶν ἐνδιαφερόντων τους στὶς ἐγκόσμιες μέριμνες χωρὶς ἴχνος περίσκεψης γιὰ τὴν ἄλλη, τὴν αἰώνια ζωή. Αὐτοὶ, λοιπὸν, κυνηγοῦν ἀσταμάτητα τὸν πολλαπλασιασμὸ τοῦ πλούτου τους τυφλωμένοι ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλοχρηματίας καὶ τῆς πλεονεξίας, ὥσπου νὰ φτάσουν οἰκτρὰ γυμνοὶ καὶ στερημένοι ἀπὸ ὁποιαδήποτε πνευματικὴ προετοιμασία στὸν θάνατο καὶ στὴν μετέπειτα κρίση ἐνώπιόν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ τρίτος καλεσμένος εἶναι προσκολλημένος στὶς σαρκικὲς ἡδονές, «γυναίκα ἔγημα», λέγει, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔρθει στὸ δεῖπνο τοῦ Δεσπότου Θεοῦ. Καὶ ὅμως, ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ μποροῦσε νὰ πάρει καὶ τὴν γυναίκα του μαζί του καὶ νὰ πορευθοῦν καὶ οἱ δύο ἑνωμένοι στὸ δεῖπνο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴν μείνει στερημένη καὶ αὐτή. Ὅμως, προτιμᾶ τὴν σαρκικὴ ἕνωση μὲ τὴν γυναίκα του, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ καταδικαστέα, ἀλλὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελέσει ἐμπόδιο γιὰ τὴν πραγμάτωση τοῦ ἀσυγκρίτως ἀνώτερου σκοποῦ, ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Κοινὸς παρονομαστὴς καὶ τῶν τριῶν ἀναξίων προσκεκλημένων στὸ Δεῖπνο τοῦ Θεοῦ εἶναι κατὰ βάθος ἡ ἀπιστία καὶ ἡ πόρωση τῆς καρδίας τους. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτε πνευματικό, ζοῦν γιὰ τὴν ὕλη καὶ θὰ καταλήξουν στὸ χῶμα καὶ στὸν αἰώνιο θάνατο. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ὀργίζεται ὁ οἰκοδεσπότης Θεός, γιατί βλέπει πὼς αὐτοὶ τοὺς ὁποίους προώρισε γιὰ συνδαιτυμόνες Του εἶναι ἀνάξιοι καὶ αὐτοαπορρίπτωνται. Ἔτσι, ἀπευθύνεται σὲ ἄσημους καὶ περιφρονημένους, ἀφοῦ οἱ ἐπίσημοι τὸν ἀπαρνήθηκαν. Καὶ γεμίζει τὸ βασιλικὸ σπίτι ἀπὸ φτωχούς, ἀνάπηρους καὶ παρακατιανούς, γιὰ νὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν Βασιλέα. Τί ἀξία ἔχουν ὅλοι αὐτοί; Εἶναι ταπεινοὶ καὶ δὲν θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τους ἄξιο νὰ παρακαθίσει στὸ βασιλικὸ Δεῖπνο. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ κρίνονται ἄξιοι τῆς τιμῆς.

Καὶ ἐμᾶς μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ νὰ συμμετάσχουμε στὸ Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὅλη μας ἡ ζωή, ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε καὶ νὰ εἴμαστε χριστιανοί, πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἀγώνας προετοιμασίας γιὰ τὸ Δεῖπνο αὐτό. Νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ μὴν ἀπορρίψουμε τὴν πρόσκλησή Του, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι, σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση, φορώντας τὸ κατάλληλο ἔνδυμα τῆς ψυχῆς, ἔτσι ὥστε, ὅταν ἀκούσουμε τὴν φωνή Του: «Εἴσελθε, δοῦλε, εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου!» καὶ νὰ τρέξουμε μὲ πόθο καὶ χαρά! Ἀμήν, γένοιτο!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020

Ἀριθμός  48

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιγ΄ 10 - 17)

 6 Δεκεμβρίου 2020

*

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. 12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. 15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 16 ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; 17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πολλὲς εἶναι οἱ ἀσθένειες ποὺ ταλαιπωροῦν ἀδιάκοπα τὴν φθαρτὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὴν ἀπόγνωση καὶ στὴ δυστυχία. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ δὲν θὰ γευθεῖ ποτὲ τὴν πικρία κάποιας μικρῆς ἢ μεγάλης ἀρρώστιας κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του καὶ δὲν θὰ λαχταρήσει νὰ γιατρευθεῖ καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ τὶς κακουχίες της.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς ἐμφανίζει τὴν μορφὴ μίας δυστυχισμένης γυναίκας ποὺ βασανίζεται γιὰ δεκαοκτὼ χρόνια ἀπὸ «πνεῦμα ἀσθενείας», τὸ ὁποῖο τὴν ἀναγκάζει νὰ σκύβει συνέχεια. Ἡ γυναίκα αὐτὴ εἶναι «συγκύπτουσα», μὲ τὴν ράχη της μόνιμα καμπουριασμένη, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ σταθεῖ ὄρθια μὲ ψηλὰ τὸ κεφάλι. Δεκαοκτὼ χρόνια τὸ πρόσωπό της ἦταν στραμμένο πρὸς τὸ ἔδαφος, δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ σὰν φυσιολογικὸς ἄνθρωπος καὶ ὅλα αὐτὰ συνέβαιναν ἐξαιτίας τοῦ πονηροῦ πνεύματος ποὺ τὴν καταδυνάστευε. Ἐδῶ ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε μία πραγματικότητα τὴν ὁποία, πολλὲς φορὲς, ἀρνούμαστε νὰ παραδεχθοῦμε. Πολλὲς ἀσθένειες δὲν ὀφείλονται μόνο σὲ φυσικὰ αἴτια, ὅπως εἶναι ἡ ἐπιβαρυμένη κληρονομικότητα, τὸ μολυσμένο περιβάλλον, ἡ κακὴ διατροφή, ἡ ἀρνητικὴ ψυχολογικὴ κατάσταση, τὸ ἄγχος καὶ τὸ στρές, ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ ἐπήρεια δαιμονικῶν δυνάμεων, δηλαδὴ ὀφείλονται σὲ πνευματικὰ αἴτια. Οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου τὸν καθιστοῦν ὑποχείριο τῶν δαιμόνων, καθὼς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ κυριαρχοῦν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα του σὲ μικρότερο ἢ μεγαλύτερο βαθμό.  Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο τὸ γνωστὸ τροπάριο ἀπὸ τὸν Μικρὸ Παρακλητικὸ Κανόνα πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο λέγει: «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή.» Ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν ὄχι μόνο ἡ ψυχή, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα πάσχει καὶ ὑποφέρει, γιατί καὶ αὐτὸ μετέχει στὴν διάπραξή τους.

Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἔχουμε ὑπόψιν μας αὐτὴν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μὴν καταφεύγουμε μόνο στὴν Ἰατρικὴ ἐπιστήμη γιὰ τὴν θεραπεία, ἀλλὰ νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ τὰ πνευματικὰ μέσα, ὅπως εἶναι ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἐξομολόγηση, ἡ Θεία Κοινωνία, ἡ ἐλεημοσύνη. Στὴν ἐποχὴ μας ὑπάρχει μία τάση γιὰ θεοποίηση τῆς ἐπιστήμης, ἰδιαίτερα τῆς Ἰατρικῆς, βλέπουμε ὅμως σὲ πολλὲς περιπτώσεις πόσο ἀνήμπορη εἶναι αὐτή, ὅταν πρόκειται νὰ ἀντιμετωπίσει μείζονες ἀπειλὲς γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως εἶναι ἡ παροῦσα ἐπιδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μία ὑγειονομικὴ μάστιγα ὄχι μόνο μὲ φυσικά, ἀλλὰ καὶ μὲ πνευματικὰ αἴτια. Οἱ γιατροί, λέμε συχνὰ στὶς ἡμέρες μας, σηκώνουν τὰ χέρια ψηλά, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτε! Δὲν ἔχουν νὰ δώσουν οὔτε ἀποτελεσματικὴ φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ κορονοϊοῦ, οὔτε νὰ παραγάγουν ἕνα ἀξιόπιστο ἐμβόλιο. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦν νὰ προτείνουν εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ περιοριστικῶν μέτρων, τὰ ὁποῖα ὅμως ἔχουν καταστροφικὲς παρενέργειες σὲ ἄλλους τομεῖς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἔτσι, ὁ φόβος καὶ ἡ ἀγωνία ἔχουν κυριεύσει ὅλον τὸν πλανήτη. Ἐμεῖς, ὅμως, ὡς πιστοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουμε καὶ πιστεύουμε ὅτι «τὰ ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῶ ἐστι». Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὅταν θελήσει θὰ δώσει τὴν θεραπεία καὶ τὴν ὁριστικὴ ἐξάλειψη τῆς ἀσθένειας αὐτῆς, εἴτε μέσω τῶν ἰατρῶν, εἴτε μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον τρόπο, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Ἑπομένως, μὲ τὴν θερμή μας προσευχὴ καὶ τὴν μετάνοιά μας γενικότερα, ἐλπίζουμε πὼς ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς θὰ γίνει ἴλεως καὶ θὰ σταματήσει τὸ κακό. Γιατί ὁ Θεὸς θέλει μόνο τὸ καλὸ καὶ ποτὲ τὸ κακό. Ἂν κάποτε παραχωρεῖ τὸ δικαίωμα στὸν Διάβολο καὶ στοὺς δαίμονες νὰ κακοποιήσουν τὸ ἀνθρώπινο γένος, αὐτὸ καὶ πάλι γίνεται γιὰ τὸ καλό του ἀνθρώπου. Ἄγνωστες οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου! «Τὶς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου, ἢ τὶς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ἐλπίζουμε.

Ἐπειδὴ, λοιπὸν, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι εὔσπλαγχνος καὶ  φιλάνθρωπος καὶ δὲν ἀνέχεται νὰ βλέπει νὰ τυραννεῖται τὸ πλάσμα Του, ἀποφασίζει νὰ παράσχει ἄμεση θεραπεία στὴν συγκύπτουσα γυναίκα λέγοντάς της: «Γυναίκα εἶσαι λυμένη καὶ ἀπελευθερωμένη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου» καὶ ἐπιθέτοντας ἐπάνω της τὰ ἱερὰ καὶ πανάχραντα χέρια Του. Ἀμέσως τότε ἡ Θεία Ἐνέργεια σὰν ἀστραπὴ εἰσέρχεται στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχὴ τῆς βασανισμένης καὶ ἀποδιώκει τὸ πονηρὸ πνεῦμα ποὺ τὴν βασάνιζε. Ἡ γυναίκα ἀνορθώνεται, ὕστερα ἀπὸ δεκαοκτὼ χρόνια ξαναβρίσκει τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς καὶ δοξάζει τὸ Θεὸ γιὰ τὴν θαυματουργικὴ ἴασή της. Αὐτὸ θέλει ὁ Θεός, νὰ εὐεργετεῖ τοὺς ἀνθρώπους λυτρώνοντάς τους ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν ἐπίβουλων δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὶς ἀσθένειες τοῦ σώματος. Καὶ ὅποιος δέχεται τὴν εὐεργεσία ὀφείλει νὰ εὐχαριστεῖ καὶ νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ κάθε ὥρα καὶ στιγμή.

Ἂς παρακαλοῦμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ποὺ ἀποτελεῖ ἕνα μέγιστο ἀγαθὸ στὴν πρόσκαιρη τούτη ζωή. Ἂν, ὅμως, κατὰ παραχώρησιν ἀσθενήσουμε κάποια στιγμὴ, ἐλαφρότερα ἢ βαρύτερα, νὰ μὴν ὀλιγοψυχήσουμε, οὔτε νὰ θορυβηθοῦμε ὑπέρμετρα. Θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ἐνδεδειγμένη θεραπευτικὴ ὁδὸ ποὺ θὰ προτείνουν οἱ ἰατροί, γιατί καὶ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρωπότητα, καὶ ταυτόχρονα θὰ ἔχουμε τὰ μάτια μας στραμμένα στὸν Οὐρανό, γιατί ὁ Θεὸς πάντοτε κατευθύνει τὰ πάντα καὶ ἀποφασίζει τὸ καλύτερο γιὰ τὸν καθένα μας «κατὰ τὴν ἑκάστου ἰδίαν χρείαν». Τέλος, ἂς εὐχαριστοῦμε καὶ ἂς δοξολογοῦμε ἀδιαλείπτως τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ γιὰ τὸ καθετὶ ποὺ μᾶς συμβαίνει, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἀσθένεια, ἐπαναλαμβάνοντας τὸ λόγο τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Δόξα τῷ Θεῶ πάντων ἕνεκεν!» Ἀμήν, γένοιτο!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου