ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (03.03.2024)

Ἀριθμός 9
Κυριακή ΙΖ΄ Λουκᾶ (Τοῦ Ἀσώτου)
3 Μαρτίου 2024
«Ἐλέησόν με ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου»
(Ψαλμ. ν΄,1).

Ὁ Βασιλεύς Δαβίδ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὡς χοϊκός ἄνθρωπος πίπτει στά ἁμαρτήματα τῆς μοιχείας καί τοῦ φόνου, μετανοεῖ καί συνθέτει, μέ συντριβή καρδιᾶς, αὐτό τόν ὑπέροχο σέ νοήματα ψαλμό. Μετάνοια εἰλικρινῆ, ταπεινή ὁμολογία, ἐμπιστοσύνη στό Θεό, θερμή παράκληση, ὑπόσχεση μιᾶς νέας ζωῆς. Ἡ ἁμαρτία μολύνει τήν ψυχή, ἡ ἁμαρτία προσβάλλει τόν Θεό ἄμεσα, μόνο ὁ Θεός εἶναι ὁ μοναδικός χορηγός τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ συγνώμη ἐπιτυγχάνεται μέ τή συντριβή.

Ὁ Ἄσωτος Υἱός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, «ζῶν ἀσώτως», τά ἔπραξε ὅλα. Στήν ἔσχατη κατάπτωσή του καί στή πικρή του μεταμέλεια δέν ἔφτασε στήν ἀπόγνωση̇ «εἰς ἑαυτόν ἐλθών εἶπε... ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου», «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου». Καί πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ, ὅτι τό βάθος τῆς ταπεινώσεως τοῦ Ἀσώτου, ξεπερνᾶ τήν ταπείνωση τοῦ Τελώνου. Γίνεται ἐδῶ μετάνοια εἰλικρινής καί ἔμπρακτη, μέ ἀλλαγή ζωῆς καί μέ ἄμεση ἐπιστροφή στό πατρικό σπίτι, στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, πού τόν πρόσμενε πάντα ὁλάνοιχτη μέ μεγάλη ὑπομονή καί ἀγάπη. Τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρόσμενε ὁ Δαβίδ καί ὁ Ἄσωτος.

Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, πόσες φορές ὁμοιάσαμε καί ἐμεῖς στόν Ἄσωτο Υἱό, εἴτε ὡς νεαροί ἔφηβοι καί, ἀργότερα, στήν πρώτη ὡριμότητα καί σφριγηλότητα τῆς ζωῆς σταθήκαμε ἐρωτηματικοί καί ἀρνητικοί μπροστά στή παρουσία καί τό Λόγο τοῦ Κυρίου; Πόσες φορές κυριευμένοι ἀπό τίς σαρκικές ἠδονές δέν γινήκαμε ἕρμαιοι τῶν παθῶν μας, μέ δυσβάστακτες πτώσεις πού ἀμαύρωσαν τή ψυχή μας; Πόσες φορές δέν στηριχθήκαμε στήν «περιουσία»μας, δηλαδή τόν ἀνθρώπινο λόγο, τήν ἐπιστημονική καί τεχνική μας κατάρτιση καί θελήσαμε μέ τίς δικές μας δυνάμεις νά ὀργανώσουμε τή ζωή μας; Καί σάν πήραμε τό δρόμο τῆς φυγῆς μακριά ἀπό τό Θεό, πιστέψαμε ὅτι εἴμαστε πιό ἐλεύθεροι καί εὐτυχισμένοι νά φτιάξουμε τή ζωή μας, ὅπως ἐμεῖς νομίζαμε. Μά σιγά-σιγά, χωρίς νά τό καταλάβουμε, ἄρχισε ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, γιατί μακριά ἀπό τό Θεό, τήν πηγή τῆς ζωῆς, αἰσθανθήκαμε τό τεράστιο κενό πού ἀσφυκτικά μᾶς ἀγκάλιαζε. Τό αἴσθημα τῆς πείνας καί τῆς δίψας κατάλαβε τό εἶναι μας. Μάταια προσπαθήσαμε νά ξεδιψάσουμε καί νά κορέσουμε τήν πεῖνα μας μέ τά λογῆς-λογῆς «ξυλοκέρατα» τῶν διαφόρων ἀστοχιῶν μας ἀπορφανισμένοι παντελῶς ἀπό τίς χριστιανικές ἀρετές. Ἡ στέρηση ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε ἡ ἀναζήτηση ἦταν τό μόνιμο αἴτημα τῆς ψυχῆς. Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς εἶναι συνήθως δύσκολος, γιατί ἀπαιτεῖ ταπείνωση καί εἰλικρινῆ μετάνοια. Συνήθως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μόνο σέ ὁριακές στιγμές τῆς ζωῆς, μπροστά στήν ἀπειλή τοῦ θανάτου ἤ τήν ὀδύνη καί τόν πόνο τῆς ἀρρώστιας ἤ στήν ἀπογοήτευση τῶν γηρατειῶν, βρίσκουν τήν εὐκαιρία γιά νά στοχασθοῦν καί νά πάρουν τήν μεγάλη ἀπόφαση. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύοντας τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου βλέπουν νά προεικονίζονται πολλά ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «στολή ἡ πρώτη» πού ντύνεται ὁ υἱός εἶναι τό ἱερό Βάπτισμα. Τό «δακτυλίδι» συμβολίζει τόν ἀρραβῶνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τή προστασία ἀπό τούς δαίμονες. Ὁ μόσχος «ὁ σιτευτός» προεικονίζει τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ Ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἀντικατοπτρίζει τό μέγα μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως.

Ὁ Δαβίδ εἶναι ἔνοχος καί καταφεύγει στό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί στό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Του. «Ἱκετεύει ὅλον εἰς ἑαυτόν ἐκχυθῆναι τόν ἔλεον»(Ἰ. Θεοδώρητος). Ζητεῖ νά τοῦ ἐξαλειφθεῖ τελείως τό τραῦμα καί νά μήν ἀφήσει κανένα μώλωπα γιά αὐτό καί τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν προτείνει (Ἱερ. Ἠσύχιος). Ὁ Δαβίδ δέν ντράπηκε νά δημοσιεύσει τό τραῦμά του, ὥστε στούς ἁμαρτωλούς νά ὑποδείξει τῆς μετανοίας τό φάρμακο.

Ὁ Εὔσπλαχνος Θεός Πατέρας μέ ἀνοιχτές τίς ἀγκάλες σπεύδει νά προϋπαντήσει τό παραστρατημένο ἄσωτο παιδί του. Ὁ Θεός ἀνέχεται καί περιμένει, ξέροντας πώς ὁ καθένας καί ἄν φθαρεῖ, ὅσο καί ἄν ξεπέσει, μέσα του κρατάει τή συνείδηση πώς εἶναι ἄνθρωπος (τά ἄνω βλέπει). Φτάνει νά μή πέσει σέ ἀπόγνωση καί χάσει τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του. «Ἐλεεῖ τήν φύσιν ὁ πλάσας. Γνωρίζει ὅτι νοσεῖ καί κατασσίεται εἰς τά βέβηλα τῆς σαρκός πάθη» (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). «Δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια» (Ἱερός Χρυσόστομος).

Χριστιανοί μου,

ὁ Θεός περιμένει. Ἐπειδή θέλει ὅλοι νά σωθοῦν, γι’αὐτό περιμένει. Ὄχι μόνο τούς ἁμαρτωλούς καί τούς ἄσωτους, ἀλλά καί ὅσους νομίζουν ὅτι εἶναι δίκαιοι. Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί καί μόνο ὅσοι μετανοοοῦν εἶναι δίκαιοι. Δικαιοσύνη εἶναι ἡ μετάνοια. Γιατί, ἄς μήν τό ξεχνᾶμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅ,τι λογαριάζεται γιά τή σωτηρία μας δέν εἶναι ἡ ἀρετή μας, ἀλλά ἡ καλή μας θέληση, νά θέλουμε δηλαδή νά σωθοῦμε. Ὅλοι, πού θέλουν τή σωτηρία τους, ζοῦνε μέ τοῦτον τόν καϋμό, πώς πάντα εἶναι ἁμαρτωλοί, γι’αὐτό μετανοοῦν καί ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν στήν ἀρετή καί τήν ἁγιωσύνη τους̇ «Πάτερ, ἥμαρτον...» Καί ὁ οὐράνιος Πατέρας, πού μακροθυμοῦσε καί περίμενε, δέχεται τόν καθένα πού μετανοεῖ καί παρέχει τή διαβεβαίωση: «Σᾶς λέω ὅτι θά εἶναι χαρά στόν οὐρανό γιά ἕναν ἁμαρτωλό μετανοοῦντα παρά γιά ἐνενήντα ἐννέα δικαίους πού δέν ἔχουν ἀνάγκη μετανοίας» (Λουκ. 15,7).

Ἀδελφοί μου,

τώρα πού ὁδεύουμε πρός τό Ἅγιο Πάσχα, οἱ δῆθεν δίκαιοι μέ ταπεινοφροσύνη καί οἱ ἁμαρτωλοί μέ μετάνοια, ἄς ἀρχίσουμε τήν πορεία τῆς σωτηρίας. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς περιμένει νά μᾶς συμβουλεύσει καί νά μᾶς ἐνισχύσει μέ τή ζωοποιό χάρη τῶν Θείων Μυστηρίων της, μέ τή συνηγορία τοῦ Γ. Βερίτη: «Καί μοῦ στέλνεις Ἥλιε μου, χρώματα καί φῶτα, καί μέ κάνεις λαμπερό κι ἄσπιλο σάν πρῶτα. Σάν τήν πρώτη εὐλογητή κι ἅγια ‘κείνη μέρα, ποὔχα βγεῖ ἀπ’ τά πλαστουργά χέρια σου, Πατέρα». AMHN!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (25.02.2024)

Ἀριθμός 8
Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου
Ἀρχή Τριῳδίου
25 Φεβρουαρίου 2024

«ἵδε τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου καί ἄφες πάσας τάς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 24, 18)

Ἡ ταπείνωση καί ἡ κακοπάθεια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐλευθερώνουν τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἁμαρτία̇ ἡ μία κόβει τά πάθη τῆς ψυχῆς καί ἡ ἄλλη τά πάθη τοῦ σώματος. Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε καί ὁ μακάριος Δαβίδ, πού προσευχόταν στό Θεό λέγοντας̇ κοίταξε τήν ταπείνωσή μου καί τόν κόπο μου καί συγχώρεσε ὅλες τίς ἁμαρτίες μου. Ἡ ταπείνωση μαθαίνεται ἐνατενίζοντας τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11, 29). Ἡ ταπείνωσή Του εἶναι ἡ δόξα Του καί ἡ πηγή κάθε ὀμορφιᾶς, τελειότητας καί καλωσύνης. Καθένας πού προσεγγίζει τό Θεό καί τόν γνωρίζει, αὐτόματα μοιράζεται τή θεία ταπείνωση καί ὡραΐζεται μέσα σ’αὐτή. Αὐτό συνέβη μέ τήν Παναγία, τή Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, πού ἡ ταπείνωση τήν ἔκανε χαρά ὅλης τῆς οἰκουμένης καί τρανή ἀποκάλυψη τῆς ὡραιότητας πάνω στή γῆ. Αὐτό ἔγινε καί μέ ὅλους τούς Ἁγίους̇ τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη στίς στιγμές τῆς ἐπαφῆς της μέ τό Θεό.

Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἀπό τή μιά μεριά ὁ Φαρισαῖος ὑπερηφανεύεται γιά τίς ἀρετές τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς νηστείας πού εἶχε καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὁ Τελώνης ταπεινωνόταν γιά τά ἁμαρτήματά του. Χτυποῦσε τό στῆθος του, γιατί ἐκεῖ εἶναι τό ἐργαστήριο τῶν κακῶν λογισμῶν, πού μετά γίνονται πράξεις. «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» ἀναφωνοῦσε. Φοβόταν νά σηκώσει τό κεφάλι του πρός τόν οὐρανό, γιατί εἶχε παραπικράνει τό Θεό. Ὁ Θεός ὅταν τόν δικαίωσε δέν ἔλαβε ὑπόψη του μόνο τά λόγια του, ἀλλά καί τή συντετριμμένη καί ταπεινή διάνοιά του.

Μιά μορφή τῆς ταπεινώσεως εἶναι καί ἡ αὐτομεμψία. Μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας γιά τά ἁμαρτήματά μας. Αὐτό ἔκανε καί ὁ Τελώνης. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος γράφει πώς δέν ὑπάρχει ἄλλο φάρμακο καλύτερο γιά τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, «ὡς ἡ συνεχής αὐτῶν ἀνάμνησις καί ἡ διηνεκής αὐτῶν κατηγορία», δηλαδή νά θυμόμαστε συνεχῶς τά ἁμαρτήματά μας καί νά κατηγοροῦμε τόν ἑαυτό μας γι’αὐτά. Ἡ αὐτομεμψία μᾶς κόβει τήν κακή παρρησία στό Θεό. Πολύ σημαντικός παράγοντας γιά τή σωτηρία μας εἶναι ἡ διάθεσις τῆς καρδιᾶς μας, ἡ κατάγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, τά δάκρυα τῆς μεταμέλειας, ἡ ἔλλειψις ὑπερηφάνειας. Αὐτός πού κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του, δέν κατηγορεῖ κανέναν ἄλλο, μόνο τόν ἑαυτό του βρίσκει ἔνοχο.

Ἡ ταπείνωση τοῦ Τελώνη δέν εἶναι μιά ἐξωτερική εὐσεβιστική κατάσταση, πού διακρίνει πολλούς ἀπό μᾶς. Πολλά μας ἐξωτερικά ἔργα εἶναι - κατά τό Μέγα Βασίλειο - «ἐγκλήματα λάμποντα». Πολλά ἔργα μας εἶναι θεαματικά καί ἔχουν σχέση μέ τήν προβολή μας. Νομίζουμε πώς μέ τίς δικές μας δυνάμεις μποροῦμε νά δικαιωθοῦμε. Ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά σωθεῖ, ντύνεται τή στολή τῆς ταπεινώσεως. Ταπεινός δέν σημαίνει κακόμοιρος καί ἀξιολύπητος, ἀλλά αὐτός πού μέσα στήν ἐσωτερική του ἀναζήτηση ψάχνει νά βρεῖ τά πάθη του καί νά ζητήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Χωρίς τήν ἀρετή αὐτή δέν προχωρᾶμε πνευματικά. Ὑπόδειγμα ταπεινώσεως εἶναι ὁ Χριστός̇ φόρεσε τήν ἀνθρώπινη φύση μας γιά νά μᾶς ὑψώσει πνευματικά. Δέν ἀξίζει νά ὑπερηφανευόμαστε γιά τά ὑλικά ἀγαθά μας, τήν ὁμορφιά μας, τή θέση καί τήν ὑπόληψή μας. Ὅλα ἔχουν ἀρχή καί τέλος. Μόνο ὁ Θεός εἶναι αἰώνιος.

Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διατυπώνει: Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι οὐράνιος ἀνεμοστρόβιλος, πού ἔχει τή δύναμη νά ἀνεβάσει τήν ψυχή ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς ἁμαρτίας στά οὐράνια. Κάποιος εἶδε μέσα στήν καρδιά του τό κάλλος της καί καταλήφθηκε ἀπό θάμβος καί ρωτοῦσε νά μάθει ποιός εἶναι ὁ πατέρας της. Ἐκείνη μ’ἕνα χαρούμενο καί γαλήνιο χαμόγελο ἀπάντησε: ὁ Θεός.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Ἐξαίσιο ἀξίωμα ἡ ταπεινοφροσύνη! Ὄντως μητέρα καί τροφός καί ρίζα καί προϋπόθεση τῶν ἀγαθῶν. Χωρίς αὐτή, εἴμαστε ἄξιοι ἀποστροφῆς ἀπό τό Θεό, μολυσμένοι, ἀκάθαρτοι. Ἀληθινά μακάριοι αὐτοί πού τήν κατέκτησαν.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος θά διδάξει: Ἀφοῦ δέν ἔχουμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ νά κάνουμε τίς ἀρετές, ἄς ἔχουμε τουλάχιστον τήν ταπεινοφροσύνη. Ξαφνικά ἔρχεται ἕνας καί σοῦ λέει κάτι. Ὁ λόγος αὐτός σοῦ δίνει μιά σουβλιά μέσα στά ἐντόσθιά σου. Νά μή μιλήσεις. Ἄλλος σέ βρίζει. Νά σιωπήσεις. Ὁ Θεός γιά τή ταπείνωσή σου αὐτή θά σοῦ δώσει τό μισθό πού ἔδωσε καί σ’ἐκεῖνον πού ἀγωνίστηκε μέ μεγάλους ἀγῶνες καί μαρτύρια.

Χριστιανοί μου,

στήν ἐποχή μας, πού δέν ξέρουμε ἀπό ταπεινοφροσύνη, ἀλλά ὅλοι μας ἔχομε μέσα μας πνεῦμα ὑπερηφάνειας καί ἔπαρσης, ἄς θυμηθοῦμε καί τά λόγια τοῦ Προφήτη Ὀβδιού: «Κι ἄν πετάξεις σάν ἀετός καί στήσεις τή φωλιά σου ἀνάμεσα στά ἄστρα, θά σέ ρίξω ἀπό κεῖ, λέγει Κύριος» (1,4). Καί ὁ σοφός Σειράχ συνιστᾶ «ὅσο μεγάλος εἶσαι, τόσο ταπείνωσε τόν ἑαυτό σου καί θά εὕρεις χάρη ἀπό τό Κύριο» (3,18).

Ἀδελφοί μου,

σήμερα ἀρχίζει τό Τριῴδιο καί ἡ καλή μας μητέρα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία βάζει στό παιδευτικό της ἔργο τήν μεγάλη ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης, ἑτοιμάζοντας τά παιδιά της γιά τό Πάσχα. Ἡ Ταπείνωση τοῦ Τελώνου ἄς γίνει φάρος στή θαλασσοπορεία μας, στό πέλαγος τῆς ζωῆς. Δέν ἔχουμε παρά νά ἀκολουθήσουμε τίς ἀνταύγιες τοῦ φωτός του, γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν ἀληθινή πραγματικότητα καί τήν οὐσία τῆς ζωῆς. Τότε μόνο θά αἰσθανθοῦμε τήν «ἐν Χριστῷ ζωή» καί θά προσανατολισθοῦμε σωστά στήν πορεία μας πρός τόν οὐρανό, ὥστε, ὅταν ἔλθει ἐκείνη ἡ ὥρα, νά βρεθοῦμε μέσ’ τοῦ Χριστοῦ μας τήν εἰρήνη καί νά ἀκούσωμε ἀπό τό γλυκό του στόμα «Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5,3) συνῳδά μέ τή γλυκόηχη ἅρπα τοῦ Γ. Βερίτη: «Ἐγώ ’μαι ὁ Κύριος κι ὁ Διδάσκαλος μά ταπεινώθηκα ὥς τά βάθη. Ὅποιος τό θρόνο μου λαχτάρησε, τό δρόμο τοῦτο πρῶτα ἄς μάθη»! ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

• 
  

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΗΡΙΑΚΗΣ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ) (18.02.2024)

18 Φεβρουαρίου 2024
Κυριακή ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
*
«Εἶπε δέ Μωϋσῆς πρός τόν λαόν̇ θαρσεῖτε στῆτε καί ὁρᾶτε τήν σωτηρίαν παρά Κυρίου» (Ἐξ. ιδ΄, 13)

Θερμότητα ἀκράδαντης πίστης, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πρός τόν ἀληθινό Θεό εἶχε ὁ ποιμένας Μωϋσῆς τότε πού προσευχόταν, ὅταν ὁ Ἰσραηλιτικός λαός του εὑρίσκετο ὑπό τήν αἰχμαλωσία τῶν Αἰγυπτίων. Ὅταν τούς καταδίωκαν τά ἅρματα τοῦ Φαραώ καί ἐφαίνοντο βασανισμένοι καί χαμένοι οἱ Ἰσραηλῖτες, ὁ Προφήτης Μωϋσῆς προσέφυγε στόν Θεό διά τῆς προσευχῆς του καί παίρνοντας ἐσωτερική πληροφορία στήν καρδιά του ἀναφώνησε πρός τόν πονεμένο λαό του: «Μή φοβᾶσθε, σταθεῖτε καί θά δεῖτε πῶς θά σᾶς γλυτώσει ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος θά πολεμήσει γιά σᾶς καί ἐσεῖς θά σωθεῖτε». Ἔτσι καί ἔγινε. «Ὁ λαός σεβάστηκε τόν Κύριο καί ἐπίστευσαν στόν Θεό καί τόν Μωϋσῆ τόν θεράποντα αὐτοῦ» (Ἐξ. ιδ΄,31). Τέτοια πίστη εἶχε καί ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ Ἐζεκίας πού προσευχήθηκε στό Θεό γιά νά ἀποφύγει τό θάνατο. «Κύριε», εἶπε, «θυμήσου σέ παρακαλῶ, πῶς ἔζησα μέ πιστότητα καί εὐθύτητα καρδιᾶς καί ἔπραξα ὅ,τι σοῦ ἦταν ἀρεστό». Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ δίνεται μέσῳ τοῦ Προφήτου Ἠσαΐα «Ἄκουσα τήν προσευχή σου καί εἶδα τά δάκρυά σου. Θά προσθέσω, λοιπόν, στή ζωή σου 15 χρόνια» (Ἠσ. 38,1-6).

Ὁ Θεός ἐνσαρκώνεται στή Καινή Διαθήκη γιά νά σώσει τόν πεπτωκότα πλέον περιούσιο λαό Tου καί αὐτός δέν Τόν ἀποδέχεται ὡς Μεσσία. Ἐπέρχεται ἡ σταυρική θυσία καί ὁ Θεός ἐπεμβαίνει στήν ἱστορία ὄχι μέ δύναμη καί βία ἀλλά μέ ταπείνωση καί ἀγάπη, πού εἶναι ἡ ἀληθινή ἔκφραση τῆς δύναμής Του. Σέ γενικές γραμμές, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ πρώτη γραπτή εἰσαγωγική πηγή τοῦ χριστιανισμοῦ, γιατί ἀναφέρεται στήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῆς ἱστορίας τοῦ ἐβραϊκοῦ λαοῦ.

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός ἔμπρακτα ἀνοίγεται στά ἔθνη. Ὅταν βλέπει μιά γυναίκα, τή Χαναναία, ἡ ὁποία δέν προέρχεται ἀπό τόν περιούσιο λαό Του, ἀλλά εἶναι εἰδωλολάτρισσα νά Τόν ἐμπιστεύεται σάν Σωτῆρα καί νά Τοῦ λέγει «Κύριε, Υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με» καί Ἐκεῖνος ἀμέσως θά ἐπιδείξει τήν εὐσπλαχνία Του̇ θά θεραπεύσει τήν θυγατέρα της καί θά ἀναφωνήσει «Ὦ, γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις».

Σέ μιά ἐποχή πού εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἡ ἐχθρότητα τῶν θρησκευτικῶν ἀρχόντων τοῦ Ἰσραήλ ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ καί ἰδιαίτερα τῆς ἀποδοχῆς του ὡς Μεσσία καί Λυτρωτή, ἕνας ἄλλος κόσμος εἰδωλολατρικός στό πρόσωπο τῆς Χαναναίας, Τόν ἀποδέχεται. Μέ αὐτό τόν τρόπο ἐπιβεβαιώνεται ὁ Προφήτης Ἠσαΐας πού ἔλεγε ὅτι «καί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσι» (Ἠσ. 42,4) καί ἀπό τήν ἄλλη ἐπιβεβαιώνεται ἔμμεσα ἡ προειδοποίηση τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς Ἰουδαίους ὅτι «ἀρθήσεται ἀφ’ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνη ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ. 25,4).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θά μᾶς διαφωτίσουν μέ τή σοφία τους:

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος, ἐπίσκοπος Σελευκίας: Μεγάλη ἡ πίστις τῆς γυναικός, γι’ αὐτό καί ἐθησαυρίσθη στά Εὐαγγέλια. Ὦ πίστις! ὦ σύνεσις! ὦ εὐλάβεια Χαναναίας! Ἐσύ μέν ἐνίκησες μέ τήν πίστη σου τούς Ἰουδαίους̇ ἐγώ δέ μέ τή δωρεά τό αἴτημά σου «Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Γίνε σύ ἰατρός τῆς κόρης σου̇ μέσα σου ἔχεις τῆς θεραπείας τό φάρμακο. Βάδιζε νικήτρια κατά τῶν Ἰουδαίων καί τοῦ δαίμονος. Λάβε ἔπαθλο τῆς πίστεως τήν θεραπεία τῆς φύσεως. Ἄς ἀναζητήσουμε τήν πίστη, τόν στέφανον τῆς Ἐκκλησίας̇ ἄς ἀγαπήσωμε τήν πίστη, τήν ἀστραπή τῆς ὁποίας δέν ὑποφέρουν οἱ δαίμονες.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής:Τά ὀγκώδη βουνά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας μποροῦν νά μετακινηθοῦν μόνο μέ τήν πίστη. Καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς εἶπε, ὅτι μέ τήν ἀπιστία μας σ’Αὐτόν θά χαθοῦμε ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας μας (Ἰω. 8,21).

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὑπῆρξε ὁ πνευματικός πατέρας τοῦ πιστοῦ καπετάν Γιώργη Λιγνοῦ ἀπό τίς Αἰγνοῦσες. Στή μετέπειτα συνάντησή τους ἀσπαζόμενος τόν Ἅγιο θά εἰπωθεῖ εἰς ἐπήκοον ὅλων: Ἐκεῖ πού ταξιδεύαμε Γέροντά μου, μᾶς ἒπιασε κυκλώνας...κλάματα, φωνές, ἀπελπισία στό πλήρωμα. Παναγία μου Βοήθεια καί Ἅγιε Ἄνθιμε, σῶσέ μας ἀπό τοῦτο τό κακό, φωνάζω. Τότε μία ἀόρατος δύναμις ἅρπαξε τό ὑπερωκεάνειο σάν νά ἦταν καρυδόφυλλο, τό πέταξε στή ξηρά, καί ἀπό κεῖ πάλι τό παίρνει καί τό φέρνει μέσα στή θάλασσα σέ ἄλλο μέρος μακρυά ἀπό τόν κυκλώνα.

Χριστιανοί μου,

οἱ Ἰσραηλῖτες ζήτησαν τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν εἶχαν στίς δύσκολες στιγμές τους, στή συνέχεια βέβαια τόν ἀπαρνήθηκαν καί δέν πίστεψαν στή θεία Του ἐνσάρκωση. Ἡ περίπτωση τῆς Χαναναίας μᾶς διδάσκει ὅτι δέν πρέπει νά ἀποθαρρυνόμαστε ὅταν ὁ Θεός «σιωπᾶ» καί δέν μᾶς δίνει ἄμεσα ἀπάντηση, οἱ δέ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες μᾶς κυκλώνουν ἀπειλητικά. Ἄς θυμηθοῦμε τήν προτροπή τοῦ Κυρίου μας «θαρσεῖτε» καθώς καί τή διαβεβαίωση «ζητᾶτε καί θά σᾶς δοθεῖ, ψάχνετε καί θά βρεῖτε, κτυπᾶτε τή πόρτα καί θά σᾶς ἀνοιχθεῖ (Ματθ. 7,7). Καί ὁ μακάριος Παῦλος μᾶς φωνάζει «Στήκετε ἐν τῇ πίστει» (Α΄ Κορ. 16,13).

Ἀδελφοί μου,

ἡ Χαναναία ζήτησε καί πῆρε, ἔψαξε καί βρῆκε. Χτύπησε τή πόρτα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀνοίχτηκε. Μέ τή δύναμη τῆς πίστεώς της ἐξασφάλισε τόσο τή θεραπεία τῆς θυγατέρας της, ὅσο καί τόν δίκαιο ἔπαινο ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἄν, λοιπόν, καί ἡ δική μας πίστη εἶναι τόσο βαθειά καί σταθερή, τότε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά ἰσχύσει καί γιά μᾶς ἡ διαβεβαίωση τοῦ Σωτῆρος μας ὅτι «πάντα ὅσα ζητήσετε στή προσευχή σας μέ πίστη θά τά λάβετε» (Ματθ. 21,22) καί «Ἄς γίνη σέ σᾶς ὅτι θέλετε»(Α΄Θεσ.ἐ,24). Καί ἐμεῖς τά σεσωσμένα πρόβατά Του ἄς Τόν παρακαλέσωμε «Κύριε πρόσθες ἡμῖν πίστιν» μαζί μέ τήν μυροβόλο αὔρα τοῦ φλογεροῦ Βερίτη: «Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω κλείσει μέσ’στά κατάβαθα τοῦ νοῦ - ἀχτίδες ἀπό κάποια δύση φωτοπλημμύριστου οὐρανοῦ, στόν Κύριο δέομαι νά μ’ἀφήσει παντοτεινά νά σᾶς χαρῶ, ὥσπου τά μάτια νά μοῦ κλείσει τοῦ ἀγγέλου τ’ἅπαλό φτερό». ΑΜΗΝ!           Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Ο ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (11.02.2024)

Ἀριθμός 5
Κυριακή ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
11 Φεβρουαρίου 2024
«Τά λόγια Κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον,
δοκίμιον τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως» (Ψαλμ. ια΄,7)

Αὐτή τή διαπίστωση, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀντλοῦμε ἀπό τή Παλαιά Διαθήκη καί συγκεκριμένα ἀπό τό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν: Τόσο καθαρά καί ........ἀπό ἀπάτη καί ψεῦδος εἶναι τά λόγια τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μοιάζουν σάν ἀσήμι πού πυρακτώθηκε καί δοκιμάστηκε στό κλίβανο τῆς γῆς. Τέτοια λαμπρότητα ἔχουν καί εἶναι δοκιμασμένα μέσα στή ζωή καί στήν ἱστορία καί ἔχουν ἀποδειχθεῖ τέλεια, ἑπταπλασίως. (Στήν Ἑβραϊκή χρησιμοποιεῖται τὀ ἑπτάκις ἀντί τοῦ πολλάκις). Αὐτά τά θεῖα λόγια ἐξαίρει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.

Ἄς δώσουμε τόν λόγο στόν Ἅγιο Γερμανό τόν Β΄, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, γιά νά κάνει ἐκεῖνος μέ τήν ἱερή του σοφία τήν ἀνάλυση αὐτῆς τῆς περικοπῆς: Περιχαρῶς νά ἀποδέχεσθε τήν διδαχήν, ἀδελφοί, καί νά ἐκδιώκετε τήν δυσῳδίαν τῆς ἁμαρτίας μέ τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, ἀφοῦ ἔτσι καθαρισθῆτε, θά γίνετε ναός τοῦ Θεοῦ καί κατοικητήρια τῆς θείας Χάριτος, καί θά λάβετε στήν ψυχή πολλήν ὠφέλειαν, καί ἰδιαιτέρως οἱ ἀμελεῖς καί ράθυμοι, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιμελοῦνται νά μεταδώσουν στόν ἀδελφό καί πλησίον τους ἀπό τό χάρισμα πού ἔχει καθένας κατά τήν τέχνην καί ἐπιστήμην του. Θέλοντας ὁ Δεσπότης Χριστός νά μᾶς φανερώσει τό ἔξαφνον τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του πρῶτα μᾶς λέγει: «γρηγορεῖτε» (Ματθ. 25,13) καί μετά καλεῖ τούς δούλους Του πού εἶναι οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοί τους. Αὐτός ὁ Θεός, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, εἶναι πού ἐνεργεῖ σέ ὅλους καί τούς ἐνισχύει. Διότι, ἀνάλογα μέ τήν πρόοδον πού παρουσιάζει κάποιος στήν κατά τό Εὐαγγέλιον ζωήν, λαμβάνει ἀπό τόν Θεόν τήν δωρεάν καί τό χάρισμα. Ἐάν δώσωμεν ὀλίγον, ὀλίγην χάριν λαμβάνουμε̇ ἐάν ὅμως δώσωμεν μεγάλην προσπάθεια, λαμβάνουμε καί μεγάλην χάριν. Ὅπως καί ἐκεῖνος πού ἔλαβε τά πέντε τάλαντα δέν ἔδειξεν ὀκνηρίαν, οὔτε ποσῶς παρημέλησεν, ἀλλά παρευθύς προσεπάθησε, ὡς εὐγνώμων δοῦλος καί οἰκονόμος ἐπιμελέστατα, νά διπλασιάσει τό χάρισμα. Ἐπειδή ὅποιος ἔχει λόγον ἤ πλοῦτον ἤ ἄλλην τέχνην καί δύναμιν καί δέν κοιτάζει μόνον τόν ἑαυτόν του ἀλλά προσπαθεῖ νά ὠφελήσει καί τόν πλησίον του, αὐτός διπλασιάζει τό χάρισμα τό ὁποῖον ἔλαβε ἀπό τόν Θεόν ὡς εὐγνώμων. Ὁ δέ ἀχάριστος καί ἄχρηστος, ὁ ὁποῖος παρέχωσεν τό τάλαντον εἶναι αὐτός πού φροντίζει νά ὠφελήση μόνον τόν ἑαυτόν του, καί γιά τήν σωτηρίαν τῶν ἄλλων δέν τόν ἐνδιαφέρει καθόλου γι’ αὐτόν τόν λόγον ὁ τοιοῦτος κατακρίνεται καί δικαίως καταδικάζεται, διότι ἔκρυψε τήν χάριν τήν ὁποίαν ἔλαβε ἀπό τόν Κύριον. Ὁμοίως, ὅταν κάποιος εἶναι εὐφυής καί ἐπιτήδειος ἄνθρωπος καί γνωρίζει πολλά, δέν ἐπιδίδεται ὅμως σέ πράγματα πού ἀφοροῦν τήν ψυχήν, ἀλλά σέ πρόσκαιρες φροντίδες καί δολιότητες, κατακρίνεται καί αὐτός. Μετά δέ χρόνον πολύν, ἔρχεται ὁ Κύριος πού ἔδωσε τό ἀργύριον ἤ τά λόγια του, διότι «ἀργύριον πεπυρωμένον» εἶναι τά λόγια τοῦ Θεοῦ ἤ καί κάθε χάρισμα γενικῶς, ἐπειδή λαμπρύνει ἐκεῖνον πού τό ἔχει καί τόν κάνει ἔνδοξον. Διότι, ὅποιος διδάσκει τόν ἀδελφό του, ἤ τοῦ κάνει κάποιαν ἄλλην εὐεργεσίαν, ἄς γνωρίζει ὅτι περισσότερο τόν ἑαυτό του ὠφελεῖ, ἐπειδή διπλασιάζει τό κέρδος του καί λαμβάνει ἀπό τόν Δεσπότην πλουσίαν τήν ἀνταπόδοσιν. Ὁ δέ πονηρός καί ὀκνηρός ἔλαβε τήν παίδευσιν πού τοῦ ἔπρεπε. Σέ ἐκεῖνον πού ἀγωνίζεται νά ἐπαυξήσει τό χάρισμα, ὁ Κύριος τοῦ δίνει χάριν, ἐνῶ σέ ἐκεῖνον πού δέν ἀγωνίζεται τοῦ παίρνει τό χάρισμα ἐπειδή τό ἠμαύρωσε μέ τήν ὀκνηρία του.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θά συμπληρώσει: Δέν φθάνει ὅμως μέχρις ἐδῶ ἡ ζημιά γιά ὅποιον ἀδρανεῖ, ἀλλά καί ἡ τιμωρία εἶναι ἀφόρητος. Διότι «τόν ἀχρεῖον δοῦλον», λέγει «ἐκβάλετε εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον ̇ ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων». Σκεπτόμενοι, λοιπόν, αὐτά ἄς προσφέρωμε καί χρήματα καί προσπάθεια καί προστασία καί διδασκαλία καί τά πάντα γιά τήν ὠφέλεια τοῦ πλησίον. Διότι τά..........ἐδῶ εἶναι ἡ δύναμις τοῦ καθενός.

Χριστιανοί μου,

Τά χαρίσματα πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους, δέν εἶναι ἀνταμοιβή τοῦ Θεοῦ γιά τά καλά μας ἔργα, ἀλλ’εἶναι ἔκφραση τῆς φιλοφροσύνης τοῦ Πλαστουργοῦ σέ μᾶς. Σωζόμαστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί εἴμαστε διαχειριστές της. Εἴμαστε ὅ,τι εἴμαστε, γιατί αὐτή μᾶς σκεπάζει. Ὁ Κύριος, ὅπως λέγει ἕνας ἑρμηνευτής «λαμβάνων τήν πίστιν ἀντιδίδωσι τήν χάριν» δηλαδή παίρνει τήν πίστη μας καί μᾶς δίνει τή χάρη Του. Ἄλλος πῆρε σοφία ἀπό τόν Θεό, ἄλλος λόγο, ἄλλος τέχνη, ἄλλος χρήματα, ἄλλος δεξιοτεχνία, ἄλλος τήν ἱερωσύνη, ἄλλος τή δύναμη τοῦ σώματος νά ἐργάζεται, ἄλλος πῆρε τό χάρισμα τῆς ἐπιστήμης του...Σημασία ἔχει ὄχι ποιό χάρισμα πήραμε ἀλλά πῶς τό διαχειριστήκαμε. Τό ἐπαυξήσαμε στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀδελφοῦ μας ἤ τό καταχραστήκαμε μόνο γιά τόν ἑαυτό μας. Ἐπίσης, μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ἔνταση καί ὁ ἀγώνας μας νά ἀξιοποιήσουμε τό μικρό ἤ τό μεγάλο μας χάρισμα.

Ἀδελφοί μου,

Ἄς ἀναλογισθοῦμε, τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια, πώς ὅ,τι ἔχουμε, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, πώς ὅ,τι εἴμαστε τό ὀφείλουμε στόν Θεό, ὁ ὁποῖος «παρέδωκεν (ἡμῖν) τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ» (Ματθ. 25,14). Ἄς προσέξουμε νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς δωρεᾶς αὐτῆς καί νά ἀκούσουμε τῆς μακαρίας φωνῆς Του «εἴσελθε, δοῦλε πιστέ, εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, τοῦ ὁποίου σέ λίγες μέρες θά γιορτάσουμε τήν σεβάσμια μνήμη μᾶς βροντοφωνάζει: «Προσπαθείσετε νά ἀγωνισθεῖτε, νά φωτισθεῖτε, νά ἁγιασθεῖτε...ἐπικαλεῖσθε τόν Χριστό νά σᾶς γίνεται βοηθός σέ ὅλα καί συνήγορος. Θέλω νά σᾶς δῶ τέκνα τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως ̇ θέλω νά σᾶς δῶ ὅλους στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. ΑΜΗΝ!                   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (04.02.2024)

Ἀριθμός 5
Κυριακή ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
4 Φεβρουαρίου 2024

« Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου
καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς σου» (Δευτ. στ΄, 5).

Εἴμαστε δημιουργήματα τῆς θείας ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔφερε ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη. Συνέχει τόν κόσμο. Προνοεῖ καί φροντίζει γι’ αὐτόν. Ἡ ἴδια ἀνέκφραστη ἀγάπη ἔκανε τόν Θεό νά στείλει στόν κόσμο τόν Μονογενῆ Υἱό Του γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί νά μᾶς χαρίσει ἐκ νέου τή δυνατότητα, πού ἐξαιτίας μας εἴχαμε χάσει, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του. «Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν», γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι’αὐτοῦ» (Α’Ἰωάν. 4,9). Στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνταποκρίνεται καί ὁ ἄνθρωπος μέ τή δική του ἀγάπη. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πλασμένοι γιά νά ἀγαποῦμε τόν Θεόν. Εἶναι ἔμφυτος μέσα μας ὁ πόθος, ἡ δίψα, ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός εἶναι ὁ Δημιουργός μας καί ἐμεῖς τά δημιουργήματά Του. Εἶναι ὁ Πατέρας μας κι ἐμεῖς τά παιδιά Του. Εἶναι ὁ Λυτρωτής μας καί ἐμεῖς οἱ λυτρωμένοι μέ τό αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του. Τό νά Τόν ἀγαποῦμε, λοιπόν, δέν εἶναι ἁπλῶς ἐντολή Του ἀλλά βαθειά ἀνάγκη τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀφοῦ μόνο κοντά στό Θεό ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γευθεῖ τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας. Ἔτσι μόνο μποροῦμε νά κατανοήσουμε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ πού δόθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη καί ἐπιβεβαιώθηκε ἀπό τόν Κύριο καί στή Καινή Διαθήκη. Στήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε νά δείχνουμε πρός τόν Θεό, ἀναφέρεται ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Στήν ἐρώτηση τοῦ νομικοῦ τί πρέπει νά κάνει γιά νά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή, ὁ Χριστός ἀπαντᾶ. Γιά νά σωθεῖς πρέπει νά ἀγαπήσεις πρῶτα τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή.

Τό πρῶτο πού ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό ὅλους ἐκείνους πού, διά μέσου τῶν αἰώνων, θά Τόν πιστέψουν καί θά Τόν ἀκολουθήσουν, δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀγάπη ἀλλά ἡ ΠΡΩΤΗ ἀγάπη. Διεκδικεῖ τήν πρώτη θέση στή καρδιά μας. Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος τήν ὀνομάζει «πνευματική μέθη». Τήν παρομοιάζει μέ κρασί πού εὐφραίνει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί μακαρίζει ἐκεῖνον πού θά πιεῖ ἀπό αὐτήν. «Ἤπιαν», προσθέτει, «οἱ ἀκόλαστοι καί ἐπανέκτησαν τήν ἐντροπή. Οἱ ἁμαρτωλοί καί λησμόνησαν τούς δρόμους τῆς ἁμαρτίας. Οἱ μέθυσοι καί ἔγιναν νηστευτές. Οἱ πλούσιοι καί ἐπεθύμησαν τήν πτωχεία. Οἱ φτωχοί καί πλούτισαν μέ τήν ἐλπίδα. Οἱ ἄρρωστοι καί ἔγιναν δυνατοί. Οἱ ἀγράμματοι καί ἔγιναν σοφοί». Ἴσως τεθεῖ τό ἐρώτημα: Ὁ Χριστός μᾶς ζητᾶ νά μήν ἀγαποῦμε τούς συγγενεῖς μας, γονεῖς, παιδιά, ἀδέλφια, συζύγους ἤ καί φίλους μας; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὁ Κύριος δέν ζητᾶ τήν ἀποκλειστικότητα ἀλλά τήν προτεραιότητα τῆς ἀγάπης μας. Ὅλοι ἔχουν θέση στήν καρδιά μας̇ μερίδιο στήν ἀγάπη μας. Ἐκεῖνο πού θέλει νά μᾶς πεῖ εἶναι ὅτι ἡ πρώτη θέση πρέπει νά ἀνήκει σέ Ἐκεῖνον.

Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος ἀναφωνεῖ: Ἀργά σέ ἀγάπησα, Θεέ μου, ἐσένα πού εἶσαι ἡ πιό παλαιά, ἀλλά, συγχρόνως, καί ἡ πιό νέα ὀμορφιά! Ἐσύ ἤσουν μέσα στή καρδιά μου, ἐνῶ ἐγώ ἤμουν στραμμένος στά ἔξω καί ἐκεῖ σέ ἀναζητοῦσα καί σέ ὅλα τά δημιουργήματά σου εἶχα προσκοληθεῖ ὁ ἀνόητος.

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος σημειώνει: Ἄν ἀγαπήσεις τόν Θεό Ἐκεῖνος δέν θά σέ ἀφήσει ποτέ νά ἀπατηθεῖς. Ὁ ἄγγελός Του ὁ ἀκοίμητος φύλακάς σου, θά προειδοποιεῖ μυστικά γιά κάθε κίνδυνο. Ἀγάπησέ Τον καί τότε θά γίνης εὐτυχισμένος.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θά καταλήξει: Γιά νά ἀγαπήσουμε τό Θεό πρέπει νά πιστέψουμε στό Θεό, πρέπει νά καθαρθοῦμε ἀπό τά πάθη μας. Ἡ θερμή ἀγάπη στό Χριστό περισσότερο τρέφει ἀπό κάθε ὑλική τροφή καί δίνει πολλές θερμίδες στή ψυχή καί στό σῶμα, πολλές φορές θεραπεύει ἀγιάτρευτες ἀρρώστιες, δίχως φάρμακα καί ἀναπαύει ψυχές. Λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό καί ὕστερα ἀγαπάει τούς γονεῖς του, τό σπίτι του, τή δουλειά του, τήν πατρίδα του, τούς φίλους του. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού δέν ἀγαπάει τόν Θεό δέν ἀγαπάει τίποτα.

Χριστιανοί μου,

«Μακάριοι πάντες οἱ ἀγαπῶντες τό ὄνομά Σου, Κύριε» ἀναφωνεῖ ὁ προφητάναξ Δαβίδ (Ψαλμ. 5,11). Ἄς ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς αὐτή τήν ἀγάπη. Νά τήν ἀναζητήσουμε, νά τήν θερμάνουμε, ἄν ἔχει κρυώσει. Νά τήν αὐξήσουμε ἄν ἔχει λιγοστέψει. Ὁ Χριστός νά γίνει ἡ ΠΡΩΤΗ μας ἀγάπη. Ὁ ἄξονας καί τό κέντρο τῆς ζωῆς μας. Ὁ μεγάλος ἔνοικος στό θρόνο τῆς καρδιᾶς μας. «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός» (Ψαλμ.41,2).

Εὐτυχεῖς οἱ ἄνθρωποι πού φλέγονται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Συνέλαβαν τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς. Βρῆκαν τόν πολύτιμο μαργαρίτη. Ἑνώθηκαν ἤδη ἀπό τόν κόσμο αὐτό μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀδελφοί μου,

ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τό Δεσποτικό στόμα αὐτή τήν πρώτη καί μεγάλη ἐντολή: Νά Τόν ἀγαπήσουμε μέ ὅλη τή καρδιά μας καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας (Ματθ. 22,37) καί ........θά μᾶς ὑπενθυμίσει «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με (Ἰω. 14,21). Αὐτή τή θερμή καί γνήσια ἀγάπη πρός τόν Κύριον καί Θεόν μας εἴθε ὅλοι νά ἀποκτήσουμε καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίας Βασιλείας Του.

Ὁ βάρδος τῆς χριστιανικῆς ποιήσεως ἰδιαίτερα θά μᾶς χαροποιήσει: «Κι εἶναι τό τραγούδι μου τραγούδι στ’ Ὄνομά Του, πού νικᾶ τή δύναμη τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Στ’ὄνομά Του τό γλυκό καί τρισαγαπημένο, πού τό κρύβω μέσα μου κι εἶναι παντοῦ γραμμένο. Κράτα με, Ἀγάπη, καί μιάν ὥρα μή μ’ἀφήσεις. Κράτα με, Ἀγάπη, στόν ἀνήφορο τῆς ζήσης». ΑΜΗΝ!                  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

•