ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ 21 (ΕΚΠΟΜΠΗ Ε')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΜΑΪΟΥ 2021

Ἀριθμός  21

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Πραξ. ια΄, 19-30)

30 Μαΐου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας͵ μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι͵ οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν καὶ πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς͵ εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ΄ αὐτῶν͵ πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς οὔσης ἐν Ἱεροσολύμοις περὶ αὐτῶν͵ καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας· ὃς παραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῇ καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ͵ ὅτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης πνεύματος ἁγίου καὶ πίστεως΄ καὶ προσετέθη ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ. Ἐξῆλθεν δὲ εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον͵ καὶ εὑρὼν ἤγαγεν αὐτὸν εἰς Ἀντιόχειαν. Ἐγένετο δὲ αὐτοὺς ἐνιαυτὸν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν͵ χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς. Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν· ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἂγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦ πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ΄ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὃστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. Τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς· ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Βρισκόμαστε στὴν Ἀντιόχεια τῶν ἀποστολικῶν χρόνων, λίγο μετὰ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ Ἀρχιδιακόνου καὶ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Ἐκεῖ ἔχουν φθάσει οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν Κύπρο καὶ τὴν Κυρήνη, οἱ ὁποῖοι  διδάσκουν τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Ἑλληνιστές, δηλαδὴ στοὺς Ἑβραίους ποὺ μιλοῦν ἑλληνικά. Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι μαζί τους καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν αὐξάνεται ὁλοένα σὲ πλῆθος. Τὸ μαθαίνει αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καὶ στέλνει τὸν Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος ἦταν «ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καὶ πίστεως», γιὰ νὰ ἐλέγξει τὴν κατάσταση. Ὁ Βαρνάβας χαίρεται πολὺ μὲ τὴν πρόοδο ποὺ βλέπει καὶ διδάσκει ὅλους νὰ παραμένουν σταθεροὶ μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ στὴν πίστη τους στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ ὁλοένα νέα μέλη προστίθενται στὴν Ἐκκλησία. Πηγαίνει τότε ὁ Βαρνάβας στὴν Ταρσὸ νὰ ἀναζητήσει τὸν Παῦλο, τὸν βρίσκει καὶ ἔρχονται καὶ δύο μαζὶ στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ μένουν γιὰ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο διδάσκοντας τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐκεῖ, στὴν Ἀντιόχεια, ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ τιμημένη καὶ ἁγία ὀνομασία «Χριστιανός».

Κάποια στιγμὴ ἦρθαν προφῆτες ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ὀνομαζόταν Ἄγαβος, σηκώθηκε καὶ προεῖπε διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι λιμός, πείνα μεγάλη, πρόκειται νὰ πέσει στὴν οἰκουμένη, ἡ ὁποία, πράγματι, συνέβη στὰ χρόνια της βασιλείας τοῦ Κλαυδίου Καίσαρος. Ἀποφάσισαν τότε οἱ μαθητές, οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀντιόχειας, νὰ στείλουν βοηθήματα, ὅσο μποροῦσε ὁ καθένας, στοὺς ἀδελφούς τῆς Ἰουδαίας. Αὐτὸ ἔκαναν καὶ ἔστειλαν τὴν οἰκονομική τους βοήθεια στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἰουδαίας μὲ τὸν Βαρνάβα καὶ τὸν Παῦλο.

Ἂς ἐπικεντρωθοῦμε στὸ τελευταῖο αὐτὸ περιστατικὸ τῆς σημερινῆς περικοπῆς, γιὰ νὰ ἐξαγάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα γιὰ τὴ δική μας κατάσταση, δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ἀπὸ τὴν τότε ἐποχή. Ἀρχικὰ ἂς ἐξηγήσουμε τί σήμαινε καὶ τί σημαίνει ἡ λέξη «προφήτης». Προφήτης εἶναι ὁ φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διδάσκαλος τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ χάρισμα νὰ προλέγει αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ συμβοῦν στὸ μέλλον. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος μὲ πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ κύρος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἰσχυρὴ προσωπικότητα καὶ ἱκανότητα νὰ καθοδηγεῖ ἀπλανῶς τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Κύριο ἔργο του ἀποτελεῖ ἡ διδασκαλία συνεπικουρούμενη ἀπὸ τὴν πρόρρηση τῶν μελλόντων. Ἡ δὲ ἀποκάλυψη τοῦ τί πρόκειται νὰ συμβεῖ δὲν ἐξυπηρετεῖ κάποια περιέργεια, ἀλλὰ βοηθᾶ τοὺς πιστοὺς στὸ νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς δύσκολες καταστάσεις καὶ νὰ βρίσκονται σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση καὶ μετάνοια. Ἑπομένως, ἡ προφητεία ἀποσκοπεῖ στὴν ψυχικὴ προπαίδευση καὶ ἐνδυνάμωση τῶν πιστῶν, εἶναι ἕνα βοήθημα πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν.

Ἔρχεται, λοιπὸν, ὁ προφήτης Ἄγαβος καὶ προλέγει ὅτι σύντομα μεγάλη πείνα θὰ ἐπιπέσει στὴν ἀνθρωπότητα. Γιὰ τὴν τότε ἐποχὴ ἕνας ἰσχυρὸς λιμός, ἡ πείνα, ἰσοδυναμοῦσε μὲ θάνατο χιλιάδων ἀνθρώπων, δεδομένης τῆς ἔλλειψης ὀργάνωσης, ἀποθήκευσης καὶ ἐπαρκῶν μεταφορικῶν μέσων. Ἕνα ἔτος ἀνομβρίας ὁδηγοῦσε σὲ ἐλαχιστοποίηση ἢ καὶ ἐκμηδένιση τῆς παραγωγῆς σιτηρῶν μὲ ἀποτέλεσμα οἱ θάνατοι νὰ εἶναι ἀναπόφευκτοι. Γι’ αὐτὸ ἡ προφητεία τοῦ Ἄγαβου ἀκούστηκε σὰν κεραυνός. Ἡ ἀπειλὴ ἦταν μεγάλη.

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο παρακολουθοῦμε τὴν ἄμεση ἀντίδραση καὶ ἐνεργοποίηση τῆς χριστιανικῆς κοινότητας τῆς Ἀντιόχειας. Τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ Εὐαγγελίου, μπαίνει σὲ ἐφαρμογὴ καί, δεδομένης τῆς ἀντικειμενικὰ ἀνώτερης οἰκονομικῆς κατάστασης τῶν Ἀντιοχέων συγκριτικὰ πρὸς αὐτὴν τῶν Ἱεροσολυμιτῶν, μιά καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα καὶ πλουσιότερα ἀστικὰ κέντρα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ξεκινᾶ ἕνας ἔρανος, στὸν ὁποῖο ὁ καθένας ἀποδίδει τὸν ὀβολὸ του κατὰ τὴν δύναμή του. Εἶναι χαρακτηριστικοὶ οἱ ὄροι ποὺ ἀφοροῦν τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀντιόχειας: εἶναι οἱ «μαθηταί», οἱ ὁποῖοι μαθητεύουν στὸν Μεγάλο Διδάσκαλο καὶ Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν μιμοῦνται στὴν ἀγάπη χωρὶς ὅρια καὶ προϋποθέσεις. Ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ Χριστιανοὶ τῶν Ἱεροσολύμων χαρακτηρίζονται ὡς «ἀδελφοί», γιατί ὅλοι οἱ πιστοὶ στὸν Χριστὸ εἶναι ἀδέρφια, ἔχουν γεννηθεῖ «ἄνωθεν», «δι’ ὕδατος καὶ Πνεύματος» καὶ ἀνήκουν στὴ μεγάλη οἰκογένεια «τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», στὴν ὁποία κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστός.  

Δὲν γνωρίζουμε ἄλλες λεπτομέρειες σχετικὰ μὲ αὐτὸν τὸν λιμὸ ποὺ ἔπληξε τὴν οἰκουμένη ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Κλαυδίου Καίσαρος, δηλαδὴ μεταξὺ τῶν ἐτῶν 41 καὶ 54 μ.Χ. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει καὶ ἀξίζει νὰ μελετήσουμε εἶναι ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ὁ ρόλος τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ πρέπουσα ἀντίδραση τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας σὲ περιόδους κρίσεων καὶ ἐπικινδύνων καταστάσεων. Οἱ προφῆτες προειδοποιοῦν τοὺς πιστοὺς γιὰ δυσάρεστα γεγονότα, ὄχι ἁπλὰ γιὰ νὰ τοὺς φοβίσουν καὶ νὰ τοὺς πανικοβάλλουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς καταστήσουν ἱκανοὺς νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς κινδύνους μὲ σύνεση, εἰρήνη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἄλλωστε ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε ἕτοιμος γιὰ ὁ,τιδήποτε δύσκολο καὶ ἂν συμβεῖ, νὰ ζεῖ «ὡς πάροικος καὶ παρεπίδημος» σὲ αὐτὸν τὸν πρόσκαιρο κόσμο, νὰ εὑρίσκεται σὲ διαρκῆ μετάνοια καὶ πνευματικὴ ἐγρήγορση, νὰ ἔχει ἀνοικτὲς τὶς κεραῖες τῆς ψυχῆς του, γιὰ νὰ λαμβάνει τὰ σήματα τοῦ Οὐρανοῦ, τὰ λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν», καὶ νὰ πράττει κατὰ Θεόν.

Στὶς ἡμέρες μας πολὺς λόγος γίνεται γιὰ πολλὲς καὶ διάφορες προφητεῖες, ποὺ ἀναφέρονται στὰ ἔσχατα χρόνια, δηλαδὴ σὲ ὅσα γεγονότα θὰ λάβουν χώρα πρὶν τὴν Ἔλευση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Κριτοῦ τῶν πάντων. Πρόκειται γιὰ φοβερὰ καὶ τρομερὰ γεγονότα, πολέμους κυρίως καὶ ποικίλες φυσικὲς καταστροφὲς σὲ παγκόσμια κλίμακα, γιὰ γεγονότα ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἐπικράτηση τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἤδη, βιώνουμε μία παγκόσμια ἀπειλή, τὴν ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἐξελίσσεται ὡς βιολογικὸς πόλεμος ἄγνωστης προέλευσης καὶ ἄδηλης ἔκβασης. Πολλὰ λέγονται καὶ γράφονται, προφητεῖες διαδίδονται καὶ ἀποδίδονται σὲ διαφόρους Ἁγίους, παλαιότερους καὶ συγχρόνους, πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς ψευδεῖς καὶ ἀνυπόστατες. Ὁπωσδήποτε μέσα σὲ αὐτὸν τὸν ὀρυμαγδὸ τῆς προφητολογίας, ἀκούγονται καὶ ἀξιόπιστες φωνές, οἱ ὁποῖες προειδοποιοῦν μὲν γιὰ φοβερὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἤδη σὲ ἐξέλιξη, δὲν παύουν ὅμως νὰ τονίζουν σὲ κάθε περίσταση τὶς δύο μεγάλες ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ: «Μετανοεῖτε!» καὶ «Ἀγαπᾶτε!». Τί μᾶς συμβουλεύουν οἱ ὄντως προφῆτες; «Ἀλλάξτε ζωή, ἐξομολογηθεῖτε τὶς ἁμαρτίες σας, μείνετε προσκολλημένοι στὸ Χριστό!». Καὶ ἐπιπλέον:  «Ὅταν θὰ ἔρθουν τὰ δύσκολα, δεῖξτε ἀγάπη, αὐταπάρνηση, αὐτοθυσία! Νὰ βοηθᾶτε ἁπλόχερα τὸν συνάνθρωπό σας, ξεχάστε τὴν φιλαυτία σας καὶ δίνετε, δίνετε, δίνετε!» Καὶ τότε ὁ Χριστός, ὁ «πλούσιος ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς», θὰ γεμίζει τὶς ἀποθῆκες σας θαυματουργικὰ καὶ θὰ σᾶς χαρίζει τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα. Καὶ τότε θὰ βλέπουμε καθημερινὰ τὸ χέρι Του νὰ μᾶς προστατεύει, νὰ μᾶς ζωοποιεῖ, νὰ μᾶς χαροποιεῖ μέσα στὶς ἀντιξοότητες καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν εὔδιο λιμένα τῆς σωτηρίας. Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΑ΄)

 

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ Κ')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΜΑΪΟΥ 2021

Ἀριθμός  20

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Πραξ. θ΄, 32-42)

23 Μαΐου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. Εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος΄ Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾽Ιησοῦς Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη. Καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾽Εν ᾽Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ [αὐτὴν] ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. Ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾽Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες, μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. Ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾽ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. Ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπεν, Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξεν τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. Δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. Γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾽ ὅλης [τῆς] ᾽Ιόππης, καὶ ἐπίστευσαν πολλοὶ ἐπὶ τὸν Κύριον.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δύο θαύματα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἀφηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὶς Πράξεις. Τὸ πρῶτο ἀφορᾶ τὴν θεραπεία τοῦ παραλύτου Αἰνέα μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ χρόνια καθήλωσης στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου. Τὸ δεύτερο ἀναφέρεται στὴν ἀνάσταση τῆς φιλάνθρωπης Ταβιθᾶς, τὴν ὁποία ὅλοι ἀγαποῦσαν γιὰ τὴν καλοσύνη καὶ τὶς ἀγαθοεργίες της. Καθὼς διαβάζουμε τὴν ἐξιστόρηση, διαπιστώνουμε πὼς ὑπάρχει ἕνα κοινὸ στοιχεῖο ἀνάμεσα στὶς δύο αὐτὲς θαυματουργικὲς πράξεις καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ προσταγὴ «ἀνάστηθι» ποὺ ἀπευθύνει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.

Τὸ πρῶτο «ἀνάστηθι!», «σήκω ἐπάνω!», τὸ ἀκούει ὁ παράλυτος Αἰνέας, ὁ ὁποῖος γιὰ ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια βρίσκεται ξαπλωμένος καὶ ἀκίνητος σὲ ἕνα κρεβάτι, ζώντας μία ζωὴ τραγική, μέσα στὴν ἐξαθλίωση καὶ τὴν ἀνημποριά. Πόσα φρικτὰ βασανιστήρια περνοῦσε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, νὰ μὴν μπορεῖ νὰ κινηθεῖ ἔστω καὶ λίγο καὶ νὰ εἶναι ἀπόλυτα ἐξαρτημένος ἀπὸ τὴν βοήθεια κάποιων δικῶν του ἀνθρώπων! Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος-κουρέλι, «ἄχθος ἀρούρης», βάρος τῆς γῆς καὶ γιὰ τὴν κοινωνία καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Καὶ μέσα στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν ἐγκατάλειψη ἀκούει τὴν πολυπόθητη φωνή: «Αἰνέα, σὲ γιατρεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός! Σήκω ἐπάνω καὶ φτιάξου, τακτοποίησε τὸν ἑαυτό σου!» Καὶ ἀμέσως ὁ Αἰνέας «ἀνέστη», σηκώθηκε καὶ περπάτησε. Εἶναι δυνατὸν νὰ προσμετρηθεῖ ἡ χαρὰ αὐτοῦ του πρώην ταλαίπωρου ἀνθρώπου; Ὑπάρχει εὐτυχέστερος ἄνθρωπος ἀπὸ αὐτόν; Κανεὶς γιατρὸς δὲν τὸν θεράπευε, ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μέσα εἶχαν ἀποτύχει. Καὶ τότε συνέβη αὐτὸ ποὺ συμβαίνει πάντα, ὅταν ὅλα τὰ προβλήματα φαίνονται ἄλυτα καὶ κάθε προσπάθεια ὁδηγεῖται σὲ ἀδιέξοδο: ἐπεμβαίνει ὁ Θεὸς κατὰ τὸν πιὸ δραστικὸ καὶ ἀποτελεσματικὸ τρόπο καὶ τότε ἀποδεικνύεται ἡ ἀλήθεια τοῦ λόγου: «Τὰ ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατά ἐστι παρὰ τῷ Θεῶ!».

Τὸ δεύτερο «ἀνάστηθι» ἀκούγεται σὲ μία πολὺ βαρύτερη περίπτωση. Τὸ ἀκούει ἡ νεκρὴ Ταβιθᾶ! Ἀκούει ὁ νεκρός; Καὶ ὅμως, ἀκούει καὶ ὑπακούει! Καὶ ἀνασταίνεται καὶ ξαναζεῖ καὶ περπατᾶ, ὅπως καὶ πρίν, σὰν νὰ μὴν συνέβη τίποτε! Ἡ Ταβιθᾶ, ποὺ στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει Δορκάς, δηλαδὴ ζαρκάδι, ἦταν τὸ ζαρκάδι τῆς ἀγάπης. Ἔτρεχε γρήγορα παντοῦ μέσα στὴν Ἰόππη, καὶ βοηθοῦσε ὁποιονδήποτε ἔβλεπε νὰ ἔχει ἀνάγκη. Φαίνεται μάλιστα πὼς εἶχε μία ἰδιαίτερη ἱκανότητα στὴν ραπτικὴ τέχνη, ἔφτιαχνε ροῦχα γιὰ τὶς φτωχὲς γυναῖκες, χιτῶνες καὶ ἱμάτια. Ἦταν πολὺ ἀγαπητὴ σὲ ὅλους, γιατί ἦταν «πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν». Ἡ ζωὴ της πλημμύριζε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀναγκεμένους καὶ ἀναλωνόταν στὶς φροντίδες γιὰ τοὺς πολύτιμους, ἐλάχιστους ἀδελφούς. Συνέβη, ὅμως, νὰ ἀσθενήσει καὶ σύντομα νὰ ἀποβιώσει. Τὴν ἔλουσαν καὶ τὴν τοποθέτησαν στὴ νεκρικὴ κλίνη στὸ ὑπερῶο τῆς οἰκίας της. Τὸ νέο ἔπεσε σὰν κεραυνός. Θρῆνοι καὶ κλάματα παντοῦ στὴν Ἰόππη, πένθος μεγάλο. Κάποιοι, ὅμως, ἄκουσαν ὅτι ὁ Πέτρος βρισκόταν στὴν Λήδα, στὸ διπλανὸ χωριό, καὶ τὸν κάλεσαν νὰ ἔρθει γρήγορα. Τί πίστευαν πώς μποροῦσε νὰ κάνει σὲ μία νεκρή; Σίγουρα κάποια κρυφὴ ἐλπίδα φώλιαζε μέσα τους. Ἔρχεται, λοιπὸν, ὁ Πέτρος, ἀνεβαίνει στὸ ἀνώγι, βλέπει τὶς χῆρες νὰ κλαῖνε καὶ νὰ τοῦ δείχνουν τὰ ροῦχα ποὺ ἔφτιαξε γιὰ αὐτές, ὅσο ζοῦσε μαζί τους ἡ Δορκάς, τοὺς βγάζει ὅλους ἔξω καὶ πέφτει στὰ γόνατα. Ὁ Ἀπόστολος προσεύχεται στὸν Διδάσκαλό του Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ κάνει τὸ θαῦμά Του καὶ νὰ ἀναστήσει τὴν Ταβιθᾶ. Καὶ ὄντως, ἡ πληροφορία καὶ δύναμη ἀπὸ τὸν Χριστὸ δὲν ἀργεῖ νὰ τὸν κυριεύσει. Στρέφεται τότε πρὸς τὴ νεκρὴ καὶ τῆς φωνάζει: «Ταβιθᾶ, ἀνάστηθι!» Ἡ φωνὴ δὲν εἶναι τοῦ Πέτρου, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ κυρίαρχου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστὸς διατάζει καὶ ἀνακόπτεται ἡ πορεία τῆς ψυχῆς στὴν μετὰ θάνατον κατάσταση, ἀναστρέφεται ἡ φυσικὴ ἐξέλιξη τῶν γεγονότων, ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ μὲν σῶμα νὰ ταφεῖ καὶ νὰ διαλυθεῖ στὰ «ἐξ ὧν συνετέθη» καὶ ἡ ψυχὴ νὰ πετάξει στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια ἀπολαμβάνοντας τὴν ἀμοιβὴ ἢ τὴν τιμωρία γιὰ ὅσα ἔπραξε. Ἐπειδὴ, ὅμως, «ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις», ἡ ψυχὴ τῆς Ταβιθᾶς ἐπιστρέφει στὸ σῶμα, ὁ Πέτρος τὴν πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὴν σηκώνει. Φωνάζει ὅλους ὅσοι ἦταν ἔξω  νὰ μποῦν μέσα καὶ νὰ δοῦν τὴν ζωντανὴ πλέον Ταβιθᾶ.

Ζοῦμε μέσα στὴν χαρμόσυνη, ἀναστάσιμη περίοδο, κατὰ τὴν ὁποία «τὰ πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανὸς τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Τίποτε δὲ εἶναι σκοτεινό, τίποτε δὲν εἶναι θανατερὸ καὶ θλιβερό. Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε στὸν Ἀναστημένο Χριστό, «θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, ᾋδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Γνωρίζουμε ὅτι ὁ θάνατος καταργήθηκε καὶ μποροῦμε νὰ τοῦ ποῦμε κατάμουτρα: «Οὐκέτι, Θάνατε, κυριεύεις, ὁ γὰρ τῶν ὅλων Δεσπότης τὸ κράτος σου κατέλυσε»! Γνωρίζουμε ὅτι μπροστὰ μας ἀνοίγεται διάπλατα ὁ δρόμος τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ σηκωθοῦμε ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῆς φθορᾶς τῶν χαμαιζήλων παθῶν.

Γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε καὶ παράλυτοι καὶ ἑτοιμοθάνατοι ἢ καὶ νεκροὶ πνευματικά. Οἱ δυνάμεις τὶς ψυχῆς μᾶς εἶναι ἰσχνὲς καὶ ἀδυνατοῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴ μετάνοια καὶ στὴν ἀγωνιστικὴ κατάσταση τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ. Δυσκολευόμαστε νὰ ζήσουμε κατὰ Χριστόν, γιατί εἴμαστε καθηλωμένοι στὸ κρεβάτι τῆς πνευματικῆς παραλυσίας καὶ λίγο ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν πώρωση καὶ τὴ λήθη ποὺ θανατώνουν τὴν ψυχή. Δὲν ἀπελπιζόμαστε, ὅμως, γιατί ζώντας μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας, ἀκοῦμε συνεχῶς, ὁ καθένας μας προσωπικὰ ἀκούει, ἕνα διαρκὲς «ἀνάστηθι!». «Σήκω ἐπάνω, σήκω ἐπάνω!». Μᾶς καλεῖ στὴν δική μας ἀνάσταση ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς διὰ τῶν ὑπηρετῶν του, τῶν ἐπισκόπων, τῶν ἱερέων, ὅλων ὅσοι ἐργάζονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἁπλώνει τὸ χέρι Του, γιὰ νὰ μᾶς ἀναστήσει, γιὰ νὰ μᾶς δώσει ζωή, τὴν ὄντως ζωή.

Ἂς φιλοτιμηθοῦμε, λοιπὸν, ἀπὸ τὴν τόσο μεγάλη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ μᾶς θέλει ἀναστημένους καὶ ὄχι νεκρούς, καὶ ἂς ἀφεθοῦμε ἐλεύθεροι στὴν ἀναστάσιμη, ζωοδότειρα χάρη Του θερμὰ παρακαλώντας Τον: «Ἐκ τοῦ βαρέος ὕπνου τῆς ραθυμίας ἀνάστησον!» Ἀμήν, γένοιτο! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΜΑΪΟΥ 2021

 

Ἀριθμός  19

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Πρξ. στ΄, 1-7)

16 Μαΐου 2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἐν ταῖς ἡμεραῖς ἐκείναις, πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους͵ ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπαν͵ Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις· ἐπισκέψασθε δέ͵ ἀδελφοί͵ ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτὰ πλήρεις πνεύματος καὶ σοφίας͵ οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους͵ καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον͵ ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ πνεύματος ἁγίου͵ καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα͵ οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων͵ καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. Καὶ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ ηὔξανεν͵ καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἰερουσαλὴμ σφόδρα͵ πολύς τε ὄχλος τῶν ἱερέων ὑπήκουον τῇ πίστει.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥὉποιοδήποτε ἔργο, γιὰ νὰ ἔλθει σωστὰ σὲ πέρας, ἀπαιτεῖ καλὴ καὶ ἀποδοτικὴ καθοδήγηση καὶ τακτοποίηση. Καὶ ἡ ὀργάνωση τῶν εὐχαριστιακῶν συνάξεων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τὴν ἀρχὴ χρειάστηκε τὴν ἀπαραίτητη διευθέτηση, καθὼς αὐξάνονταν οἱ Χριστιανοὶ ποὺ συμμετεῖχαν σὲ αὐτὲς καὶ ἔπρεπε ὅλοι νὰ οἰκονομηθοῦν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Αὐτὸ τὸ θέμα διαπραγματεύεται ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ ἀξίζει νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὴ λύση ποὺ βρῆκαν οἱ Ἀπόστολοι στὸ ζήτημα τῆς διακονίας τῶν εὐχαριστιακῶν τραπεζῶν καὶ κυρίως νὰ ἐξετάσουμε τὴν αἰτιολόγηση ποὺ ἔδωσαν.

Βρισκόμαστε χρονικὰ λίγο μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν δημιουργία τῆς πρώτης ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας τῶν Ἱεροσολύμων. Οἱ μαθητές, οἱ νέοι Χριστιανοί, αὐξάνονταν καὶ ἡ διοργάνωση ποὺ ἀπαιτοῦσαν οἱ Ἀγάπες, δηλαδὴ τὰ εὐχαριστιακὰ δεῖπνα, εἶχε δυσκολέψει. Ἄρχισαν τὰ πρῶτα παράπονα. Οἱ Ἑλληνιστές, δηλαδὴ οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοὶ ποὺ ζοῦσαν σὲ ξένες χῶρες καὶ μιλοῦσαν ἑλληνικά, δυσανασχετοῦσαν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων Χριστιανῶν, ἐπειδὴ κατὰ τὴν καθημερινὴ διακονία καὶ φροντίδα τῶν πτωχοτέρων παραμερίζονταν καὶ δὲν ἐξυπηρετοῦνταν οἱ δικές τους χῆρες. Πρωτοστάτες σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο ἦταν οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι φανταζόμαστε πόσο θὰ ἐπιβαρύνονταν μὲ τὸ νὰ τὰ ἔχουν ἀναλάβει ὅλα, καὶ τὰ δεῖπνα καὶ τὸ κήρυγμα. Καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκοῦνε γκρίνιες καὶ μουρμοῦρες γιὰ δῆθεν ἀστοχίες καὶ παραλείψεις. Ἀνθρώπινες μικρότητες, θὰ ἔλεγε κανείς, πλὴν ὅμως ὄχι ἀμελητέες. Οἱ γογγυσμοὶ εἶχαν πραγματικὴ βάση καὶ ἔπρεπε νὰ σταματήσουν, χωρὶς νὰ προκληθεῖ ἀναστάτωση καὶ διχόνοια. Ἄλλωστε ὁ Πειρασμὸς αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς καταστάσεις ἐκμεταλλεύεται, γιὰ νὰ τὶς μεγιστοποιήσει καὶ νὰ προκαλέσει ρήξη καὶ διαμάχη.

Τότε οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι, οἱ στυλοβάτες τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ὡς σοφοὶ ποιμένες καὶ διδάσκαλοι,  ἔδρασαν τάχιστα. Συγκέντρωσαν τὸ πλῆθος τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶπαν τὰ ἑξῆς: «Δὲν εἶναι ἀρεστὸ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ διακονοῦμε τραπέζια. Ἐπιλέξτε, ἀδελφοί, ἑπτὰ ἄνδρες ἀπὸ ἐσᾶς, μὲ καλὴ μαρτυρία, γεμάτους ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ σοφία, τοὺς ὁποίους θὰ ὁρίσουμε ὑπεύθυνους γιὰ αὐτὴν τὴν ἐργασία. Καὶ ἐμεῖς θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν διακονία τοῦ λόγου». Ἀξίζει νὰ σχολιάσουμε καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὴν πρώτη καὶ στὴν τελευταία φράση τοῦ σύντομου αὐτοῦ λόγου τῶν Ἀποστόλων. Ἀρχίζουν μὲ τὴν φράση: «Δὲν εἶναι ἀρεστὸ» καὶ ἐννοοῦν δὲν ἀρέσει στὸν Θεὸ αὐτὸ ποὺ γίνεται, τὸ νὰ φροντίζουν δηλαδὴ τὰ δεῖπνα καὶ νὰ ἔχουν θέσει σὲ δεύτερη μοίρα τὸ κήρυγμα. Τὸ πρῶτο μέλημα τῶν Ἀποστόλων εἶναι τὸ τί εἶναι εὐάρεστο στὸν Θεό, ἂν αὐτὸ ποὺ κάνουν ἀρέσει ἢ ὄχι στὸν Θεό. Ἔτσι, μᾶς διδάσκουν ἕνα πολὺ μεγάλο μάθημα, πάντοτε νὰ ἐλέγχουμε τὶς πράξεις μας καὶ νὰ τὶς κρίνουμε μὲ γνώμονα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κάθε σημαντικὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς μας νὰ τὴν θέτουμε ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναρρωτιόμαστε: «Αὐτὸ πού πρόκειται νὰ κάνω ἀρέσει στὸν Θεό; Εἶναι κατὰ τὸ θέλημά Του; Ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου τί θὰ ἔκανε; Συμφωνεῖ μὲ τὴν ἀπόφασή μου;»  Καὶ μὲ τὸν λογισμὸ αὐτὸ ὡς ἀπλανῆ ὁδηγὸ μποροῦμε νὰ πορευθοῦμε ἥσυχοι ὅτι κάνουμε ὑπακοὴ στὸ θεῖο θέλημα.

        Τὸ πρόβλημα τῶν Ἀποστόλων εἶναι, γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ σύγχρονους ὅρους, ἡ ἐργασιακὴ ὑπερφόρτωση, ἡ ἀδυναμία τους νὰ ἀνταπεξέλθουν μὲ ἐπιτυχία στὶς ἀπαιτήσεις δύο ἔργων, τῆς ἑτοιμασίας καὶ τῆς ἐπιστασίας τῶν εὐχαριστιακῶν δείπνων ἀπὸ τὴ μία καὶ τῆς ἐνασχόλησής τους μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Πρέπει νὰ ἀφήσουν τὴ μία ἀπασχόληση καὶ νὰ ἀφοσιωθοῦν στὴν ἄλλη. Τὸ δίλημμα εἶναι: «Δεῖπνα ἢ κήρυγμα;» Καὶ ἡ ἀπόφασή τους λαμβάνεται πάντοτε μὲ γνώμονα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ: δὲν εἶναι σωστὸ οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν προσωπικὴ πείρα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ἔζησαν καὶ συνομίλησαν μαζί Του, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀπὸ λίγο ἐνδύθηκαν τὴν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ, νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴ μέριμνα τῆς προετοιμασίας δείπνων.

Ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι δὲν εἶναι ὅλα τὰ καθήκοντα ἴσης ἀξίας, οὔτε εἶναι ὅλα ἐξίσου ἀπαιτητικά. Ὑπάρχουν ἀνώτερα καὶ κατώτερα ὑπουργήματα, ἀκόμη καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτὸ καὶ ὑπάρχει μία ἀπαραίτητη ἱεράρχηση καὶ τάξη. Ἄλλη εἶναι ἡ θέση τοῦ ἐπισκόπου, ἄλλη τοῦ ἱερέα, ἄλλη τοῦ διακόνου, ἄλλη τοῦ ἀναγνώστη, τοῦ ψάλτη, τοῦ νεωκόρου, τοῦ ἁπλοῦ βοηθοῦ. Ὅλοι, ὅμως, συνεργάζονται, ἢ πρέπει νὰ συνεργάζονται, μὲ μία ψυχὴ καὶ μία καρδιὰ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν πιστῶν καὶ πρὸς δόξαν Θεοῦ. «Ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη», ὁ καθένας στὸ πόστο του, ὀφείλει νὰ δίνει τὸν καλύτερό του ἑαυτό. O καθένας κατὰ τὸ χάρισμά του πρέπει νὰ ἐργάζεται στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου ἀφιερώνοντας ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ ἐργαζόμενος μὲ προθυμία καὶ φιλοτιμία, μὲ τὴ σκέψη ὅτι ὁ Κύριος τοῦ ἔργου βλέπει, κρίνει καὶ θὰ ἀποδώσει στὸν καθένα τὸν μισθὸ του κατὰ τὴν ἐργασία του. Ἂν, ὅμως, ὁ ἐργαζόμενος στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ ἔχει νὰ ἐπιλέξει ἀνάμεσα σὲ δύο ὑπουργήματα, θὰ ἐπιλέξει τὸ προσφορότερο καὶ ὠφελιμότερο γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα πάντοτε καὶ πρὸς τὶς ἰδιαίτερές του κλίσεις καὶ τὰ προσωπικὰ του ἰδιώματα.

Τὸ πᾶν ἔγκειται στὴν διάθεση μὲ τὴν ὁποία ὁ ἐργάτης τοῦ Θεοῦ ἀναλαμβάνει τὸ θεῖο ἔργο. Πρέπει νὰ εἶναι ἐντελῶς ἀπαλλαγμένος ἀπὸ ὁποιαδήποτε διάθεση αὐτοπροβολῆς καὶ ὑπερηφανείας, νὰ ἔχει μέσα του ἐπίγνωση τῆς ἀναξιότητάς του καὶ τῆς ἀνεπάρκειάς του, νὰ ἔχει πνεῦμα αὐταπάρνησης καὶ θυσιαστικὴς ἀγάπης. Μὲ λίγα λόγια, νὰ μιμεῖται τὸν Χριστὸ σὲ κάθε του λόγο καὶ ἔργο. Αὐτὴν τὴν ὀρθὴ στάση ἀπέναντι στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ φανερώνει τὸ ρῆμα: «προσκαρτερήσομεν» ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ Ἀπόστολοι, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπόφασή τους νὰ ἀσχοληθοῦν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο μὲ τὸ κήρυγμα.  «Προσκαρτερῶ» σημαίνει ἀφοσιώνομαι σὲ ἕνα σημαντικὸ ἔργο, δίνω ὅλες μου τὶς δυνάμεις καὶ ὑπομένω τὸν κόπο μὲ καρτερία, δὲν παραιτοῦμαι ποτέ.

        Τρία πράγματα ἂς κρατήσουμε ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα: πρῶτον, νὰ πράττουμε πάντοτε τὸ εὐάρεστο στὸν Θεό, δεύτερον, νὰ ἐπιλέγουμε τὸ ἀξιολογικὰ ἀνώτερο ἔργο γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καί, τρίτον, νὰ ἀφιερώνουμε ὅλο μας τὸ εἶναι στὸ θεάρεστο ἔργο ποὺ ἀναλάβαμε. Αὐτὰ ἂν τηρήσει ὁ καθένας μας, θὰ ἔχει βάσιμες ἐλπίδες νὰ ἀκούσει τὴν ποθητὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ: «Εὖ δοῦλε, ἀγαθὲ καὶ πιστέ!...Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου!» Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΘ')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2021

Ἀριθμός  18

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

(Πρξ. ε΄, 12-20)

9 Μαΐου 2021

*

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εν ταῖς ἡμέραις ἐκεῖναις, διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος· τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ᾿ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός· μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν. Συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες.
Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ. Ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε· πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀφοῦ ἑορτάσαμε τὴν ὑπέρλαμπρη ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ χριστοῦ, ζοῦμε μέσα στὸ χαρμόσυνο κλίμα τῆς ἑορτῆς τῶν ἑορτῶν καὶ αἰσθανόμαστε ἔντονη τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ στὴν ζωή μας. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἀκατανίκητη δύναμη ποὺ μεταμορφώνει τὴν ζωή μας καὶ μᾶς θωρακίζει ἀποκρούοντας τὶς ἐνάντιες δυνάμεις. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ προβάλλει ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιφοίτησης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τῶν Πράξεων, ὅτι: «Διὰ τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῶ πολλά». Ἄπειρα θαύματα, θεραπεῖες ἀσθενῶν θαυματουργικὲς καὶ ἀπαλλαγὲς δαιμονισμένων ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, γίνονταν ἀνάμεσα στὸν λαὸ μὲ τὰ χέρια τῶν Ἀποστόλων. Πλῆθος λαοῦ καθημερινά τούς περικύκλωνε σὲ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλης τῶν Ἱεροσολύμων μεταφέροντας «ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες». Τόσο δὲ μεγάλη καὶ δραστικὴ ἦταν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στοὺς Ἀποστόλους, ὥστε ἀρκοῦσε ὄχι ὁ λόγος, ὄχι ἕνα ἄγγιγμα, ἀλλὰ καὶ μόνη ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου νὰ πέσει ἐπάνω σὲ κάποιον ἄρρωστο, γιὰ νὰ θεραπευτεῖ! Πραγματικὰ, τέτοια θαυματουργία μόνο μὲ ἁπλὴ ἐπισκίαση οὔτε ὁ Χριστὸς δὲν ἐπιτέλεσε καὶ σκεφτόμαστε ἐδῶ πόσο ἀληθινὸς ἦταν ὁ λόγος Του: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κακεῖνος ποιήσει καὶ μείζονα τούτων ποιήσει». Ἀκόμη μεγαλύτερα θαύματα ἀπὸ ὅσα ἔχω ἐπιτελέσει ἐγὼ θὰ πράξει ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σὲ ἐμένα! 

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς διαβάζουμε ὅτι ὁ ἀρχιερέας τῶν Ἰουδαίων καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι συνέλαβαν τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς φυλάκισαν. Τὴ νύχτα, ὅμως, Ἄγγελος Κυρίου ἄνοιξε τὴ θύρα τῆς φυλακῆς καὶ τοὺς ἐλευθέρωσε, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὸ κηρυκτικὸ τους ἔργο. Συμβαίνει κάτι τὸ ὑπερφυσικό, ὁ οὐράνιος κόσμος συνεργάζεται μὲ τὸν ἐπίγειο, μὲ σκοπὸ τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ λαοῦ.

Διαπιστώνουμε ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ἀναφορὲς σὲ ὑπερφυσικὰ γεγονότα καὶ θαυματουργίες ὅτι αὐτὰ δὲν συμβαίνουν γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸν κόσμο, οὔτε γιὰ νὰ ἐπιδείξουν οἱ Ἀπόστολοι ὅτι διαθέτουν ὑπερφυσικὲς καὶ ἐξωπραγματικὲς δυνάμεις. Ἡ θαυματοποιία δὲν εἶναι αὐτοσκοπός, οὔτε ὄχημα προβολῆς τοῦ ἐγὼ καὶ αἰτία ὑπερηφανείας. Ἐδῶ φέρνουμε στὸ νοῦ μας τὸν δεύτερο πειρασμὸ τοῦ Χριστοῦ στὴν ἔρημο, κατὰ τὸν ὁποῖο ὁ Διάβολος Τὸν προτρέπει νὰ πέσει ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ Ναοῦ κάτω καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἁπαντᾶ ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θέτουμε σὲ δοκιμασία χωρὶς λόγο τὸν Θεό: «Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου».

Ὁ Θεὸς εἶναι καὶ λέγεται παντοδύναμος, Θεὸς ἰσχυρός, Αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο ἐκ τοῦ μηδενός, μόνο μὲ τὸν λόγο Του, εἶναι Αὐτὸς ποὺ στὸ χέρι Του διακρατεῖ ὅλη τὴν κτίση, «ὁ δρακὶ συνέχων πᾶσαν κτίσιν", ἀλλὰ καὶ διοικεῖ τὰ σύμπαντα μὲ τὴν συνεκτική Του παλάμη. Εἶναι «ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», Αὐτὸς ποὺ βλέπει καὶ ἐλέγχει τὰ πάντα. Αὐτὸς ἐνώπιόν τῆς δόξης τοῦ ὁποίου φρίσσουν καὶ τρέμουν ὅλες οἱ νοερὲς δυνάμεις.

Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι, ὅμως, ὑπερήφανη, ἐξουσιαστική, τιμωρητική, καταδυναστευτική. Εἶναι μία δύναμη ἀγαπητική, ἀγαθοποιητική, δημιουργική. Εἶναι μία δύναμη ποὺ γεννᾶ καὶ ὑποστηρίζει τὴν ζωή, ποὺ δημιουργεῖ τὴν ὑλικὴ καὶ ἄυλη, τὴν ἄλογη καὶ ἔλλογη κτίση, ποὺ κατευθύνει τὰ πάντα πρὸς ἕναν ἀγαθὸ σκοπό, ὁ ὁποῖος θὰ φανερωθεῖ καθ’ ὁλοκληρίαν στὰ ἔσχατα, κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία.  Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, τέλος, φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἔσχατη ταπείνωσή Του, μὲ τὸ νὰ προσλάβει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ νὰ ὑποστεῖ τὰ Πάθη καὶ τὸν Σταυρικὸ Θάνατο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση.

Σταθερὰ χαρακτηριστικά τῆς θείας δυνάμεως ἀποτελοῦν ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση. «Οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος», ἀφηγεῖται ὁ ἱερὸς συγγραφέας τοῦ βιβλίου Γ’ Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφερόμενος στὸ ὅραμα ποὺ εἶδε ὁ Προφήτης Ἠλίας στὸ ὅρος Χωρήβ. «Καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κακεῖ Κύριος». Σὰν ἁπαλὸ ἀεράκι ποὺ χαϊδεύει τὸ κουρασμένο πρόσωπο τοῦ ὁδοιπόρου ἐμφανίζεται ὁ Κύριος καὶ Θεός! Ἀργότερα ὁ Χριστὸς θὰ πεῖ: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμὶ καὶ ταπεινὸς τῇ καρδία καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ἐν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Καὶ ὁ Προφήτης Ζαχαρίας γράφει γιὰ τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱερουσαλήμ: «Ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σώζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκώς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον».  Ἔχουμε, λοιπὸν, ἕναν Θεὸ παντοδύναμο καὶ ταπεινότατο, ἕναν Θεὸ ἰσχυρό, ἐξουσιαστήν, ἄρχοντα εἰρήνης,  πανοικτίρμονα καὶ φιλάνθρωπο, μπροστὰ στὸν ὁποῖο «οὐκ ἀδυνατήσει πᾶν ρῆμα».

Ἐνισχυμένοι μὲ τὴν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Ἀπόστολοι ἐπιτελοῦν θαύματα ποὺ θεραπεύουν καὶ τὰ σώματα καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἀσθενῶν καὶ αὐτῶν ποὺ τοὺς συνόδευαν. Ἡ πληθώρα τῆς θαυματουργίας ἐξηγεῖται, ἂν προσβλέψουμε πρὸς τὴν νηπιώδη πνευματικὴ κατάσταση τοῦ τότε Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος, γιὰ νὰ πιστέψει σθεναρότερα θέλει νὰ δεῖ «σημεῖον», θαῦμα, ὑπερφυσικὸ συμβάν. Καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀρνεῖται τὴν θαυματουργία, ἐφόσον μὲ αὐτὴν θὰ σωθοῦν ψυχές. Δὲν θέλει, ὅμως, τὸν τυφλὸ θαυμασμό, ἐπιζητεῖ τὸν ἀπώτερο στόχο ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης καὶ τὴν πνευματικὴ πρόοδο.

Στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε ἡ πίστη στὴν παντοδυναμία τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ μᾶς εἶναι ἡ μεγαλύτερη παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα. Μπορεῖ γύρω μας ὁ κόσμος νὰ χαλάει, νὰ σείεται τὸ σύμπαν ἀπὸ φοβερὰ γεγονότα, ἐμεῖς ὅμως μαζὶ μὲ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ ἔχουμε ἀκλόνητη τὴν καρδιὰ καὶ μποροῦμε νὰ λέμε μὲ σιγουριά: «Ὁ Θεὸς ἡμῶν καταφυγὴ καὶ δύναμις, βοηθὸς ἐν θλίψεσιν ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα. Διὰ τοῦτο οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὅρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν». Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν φύγουμε ἀπὸ κοντά Του, νὰ μὴν τὸν ἀρνηθοῦμε καὶ χάσουμε τὸ μόνο ἀσφαλὲς καταφύγιο. Ἂς προσευχόμαστε δὲ ἀδιαλείπτως μὲ τοῦτα λόγια: «Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ’ ἡμῶν γενοῦ. Ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν, Κύριε τῶν δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς!» Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΗ')

 

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Ἀρ. Ἐγ­κυ­κλί­ου: 51

Ἀρ. Πρωτ.: 710

Ἀρ. Δι­εκπ.: 322

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Πρός

Τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως. 

 

Θέ­μα: «Πα­σχά­λιος  Ποι­μαν­το­ρι­κή  Ἐγ­κύ­κλιος».

«Νίκην ἔχων Χριστέ, ... ὁ πηγάζων ζωὴν»

(Τροπάριον Διακαινησίμου Ἑβδομάδος)

Χριστιανοί μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μοναδική νίκη, πού κάνει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα νά χαίρεται ἀπό τόν πρωτόπλαστο ἕως τόν τελευταῖο ἄνθρωπο ἐπί τῆς γῆς. Κάθε ἄλλη νίκη στήν γῆ ἔχει χωρίσει καί συνεχίζει νά χωρίζει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους. Ὅταν ἕνας βασιλιᾶς βγαίνει νικητής ἀπό ἕνα πόλεμο ἐνάντια σέ ἄλλο βασιλιᾶ, ὁ ἕνας χαίρεται καί ὁ ἄλλος θρηνεῖ. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος νικάει τόν γείτονά του, στό ἕνα σπίτι ἀκούγονται τραγούδια καί στό ἄλλο  θρήνοι. Δέν ὑπάρχει στή γῆ χαρούμενη νίκη, πού νά μήν τήν δηλητηριάζει ἡ κακία. Ἐκεῖνος πού νικάει στήν γῆ, χαίρεται καί μέ τή δική του χαρά καί μέ τά δάκρυα τοῦ νικημένου ἐχθροῦ του. Οὔτε μπορεῖ νά καταλάβει πῶς τό κακό καταστρέφει τήν χαρά.

Μόνο ἡ νίκη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ γεμίζει ὅλες τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων μέ ἀνεκλάλητη καί ἀτέρμονη χαρά. Μόνο ἡ νίκη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ εἶναι καθαρή ἀπό μῖσος καί κακία.

Εἶναι μία νίκη θεραπευτική. Γιατί θεραπεύει καί σώζει στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Σώζει τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε κακό, τούς κάνει ἀναμάρτητους καί ἀθάνατους. Ἡ ἀθανασία χωρίς τήν ἀναμαρτησία θά σήμαινε μόνο τήν ἐπέκταση τῆς βασιλείας τοῦ πονηροῦ καί τῆς κακίας. Ἡ ἀθανασία σέ συνδυασμό μέ τήν ἀναμαρτησία προξενεῖ χαρά ἀπερίγραπτη, ἄπειρη∙ μετατρέπει τόν ἄνθρωπο σέ ἀδελφό τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ἔγινε τό φάρμακο, τό πιό κατάληλο καί ἀλάθευτο φάρμακο, ἐνάντια στήν ἁμαρτία. Ἐκεῖνος πού δηλητηριάσθηκε ἀπό τήν ἁμαρτία, μόνο ἀπό τόν Χριστό μπορεῖ νά θεραπευθεῖ. Ἐκεῖνος πού δέν θέλει νά ἁμαρτάνει, μόνο μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά ἱκανοποιήσει τήν ἐπιθυμία του. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι εὑρίσκουν τό φάρμακο γιά τίς ἀσθένειες θριαμβολογοῦν ὅτι ἐνίκησαν τίς ἀρρώστιες. Ἡ εὕρεση τοῦ φαρμάκου γιά κάποια ἀρρώστια, εἶναι νίκη κατά τῆς ἀρρώστιας. «Τίμα τόν ἰατρόν...καί γάρ αὐτόν ἔκτισε ὁ Κύριος,...Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα καί ἀνήρ φρόνικος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς» (Σοφία Σειράχ λη΄, 1, 4)

Ὁ Χριστός εἶναι μακράν ὁ μέγιστος Ἰατρός στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, γιατί μᾶς ἔδωσε τό φάρμακο γιά τήν φοβερώτερη ἀσθένεια, τήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐκείνη ἀπό τήν ὁποία γεννιοῦνται ὅλα  τ’ ἄλλα πάθη τοῦ ἀνθρώπου, τόσο τά σωματικά, ὅσο καί τά ψυχικά.

Τό φάρμακο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁ ἀναστημένος καί ζωντανός Κύριος  μας εἶναι τό μοναδικό καί ἀποτελεσματικό φάρμακο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ἄν ἀκόμη καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνουν καί ἡ ἁμαρτία τούς ὁδηγεῖ στήν καταστροφή, δέν σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός δέν νίκησε τήν ἁμαρτία, ἀλλά ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν πῆραν τό μοναδικό φάρμακο κατά τῆς ἀσθενείας αὐτῆς. Σημαίνει ὅτι αὐτοί δέν γνωρίζουν ἀρκετά τόν Χριστό ὡς φάρμακο ἤ κι ἄν ἀκόμη τόν γνωρίζουν, δέν τό γεύονται.

Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ μέ μυριάδες φωνές ὅτι ἐκεῖνοι, πού χρησιμοποιοῦν τό φάρμακο αὐτό γιά τήν ψυχή τους, θεραπεύονται, γίνονται ὑγιεῖς. Γνωρίζοντας τήν ἀδυναμία, τήν ἀσθένεια τῆς ὑπάρξεως μας, ὁ Κύριός μας πρότεινε αὐτό τό φάρμακο στούς πιστούς. Προσέφερε τόν Ἑαυτό Του σ’αὐτούς γιά νά Τόν γευθοῦν μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μέ τήν ἀφθαρτοποιό Θεία Κοινωνία. Καί τό ἔκανε Ἐκεῖνος, πού ἀγαπᾶ μέ τήν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη Του γιά νά προσεγγίσουμε στό ζωοποιό φάρμακο κατά τῆς ἁμαρτίας καί κάθε φθορᾶς, πού προέρχεται ἀπ’αὐτήν: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. στ΄, 56).

Τό Ἅγιο Πάσχα εἶναι «Ἀναστάσεως ἡμέρα...ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν». Σ’ αὐτή τήν ἐορτή «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν». Ὁ Χριστός, «τό Πάσχα ἡμῶν» «ἐτύθη» γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν θεραπεία μας. (Α΄ Κορ. ε΄, 7). Τόν τυθέντα Χριστόν κοινωνοῦμε στήν ἀναστάσιμη λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι «καθ’ ἑαυτήν σκοπός, διότι ἐν αὐτῷ ἡ ζωή τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης ἐν ἀλλήλοις μετά τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων συνεχίζεται» (π. Ἰωάννης Ρωμανίδης). Ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ  Θεία Κοινωνία θεραπεύει ἀπό τήν ἁμαρτία, νικᾶ ἀπό τήν φθορά, θεραπεύει ἀπό τόν θάνατο, ἀφθαρτοποιεῖ, ζωοποιεῖ.

Ὅσοι τρέφονται μέ τήν ἁμαρτία χάνουν σταδιακά τήν ζωήν τους. Τούς φθείρει ἡ ἁμαρτία. Ὅσοι τρέφονται μέ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ δρέπουν ζωή. Ὅσο αὐξάνεται ἡ ζωή μαραίνεται ἡ ἁμαρτία. Τήν ἀνούσια καί σκοτεινή γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας σέ αὐτούς ἀντικαθιστᾶ ἡ χαροποιός καί ζωοποιός γλυκύτητα τοῦ Νικητῆ, τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ.

Εὐλογημένοι ὅσοι γεύτηκαν τό θεραπευτικό αὐτό μυστήριο στή ζωή τους. Αὐτοί θά κληθοῦν υἱοί φωτός καί τέκνα τῆς χάριτος. Ὅταν ἀναχωρήσουν ἀπό αὐτή τήν ζωή θά εἶναι σάν νά φεύγουν ἀπ’ τό νοσοκομεῖο,  γιατί δέν θά εἶναι πιά ἄρρωστοι.

«Γεύσασθε  καί  ἴδετε ὅτι Χριστός ὁ Κύριος»,   ὁ Ἀναστημένος Χριστός, ὁ Ἰατρός Χριστός, ὁ Νικητής Χριστός, ὁ Κύριος μας καί ὁ Θεός μας!

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ  2021

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της

† Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος