Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 8
Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω
23 Φεβρουαρίου 2014
Ματθαίου κε΄, 31-46
Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, ὅπως ὀνομάζεται καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ξεδιπλώνει τὸ γεγονὸς τῆς μέλλουσας κρίσης. Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας προσφέρει τὰ ἀπαραίτητα ἐρεθίσματα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει ὁ ἄνθρωπος ὅτι κανένας ἐφησυχασμὸς δὲν χωρεῖ στὴ ζωή του, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐπιβάλλεται ἐγρήγορση καὶ ἀγώνας. Ἀποκαλύπτει ἐξάλλου ὅτι στὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καθορίζεται ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἡ κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ βιώνει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὡς παράδεισο εἴτε ὡς κόλαση, ἀνάλογα μὲ τὴ στάση ποὺ διαμορφώνει καὶ ἀκολουθεῖ.
Μὲ τὴν ἀποφυγὴ ἀπὸ τὴν κρεοφαγία, ἡ Κυριακή της Ἀπόκρεω μᾶς παρακινεῖ ταυτόχρονα νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ ψυχοκτόνα πάθη ποὺ ἐμφωλεύουν μέσα μας γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸ χῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ γόνιμο ἔδαφος τοῦ ὁποίου καρποφορεῖ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία ποὺ τόσο ἐναγωνίως ψάχνει στὴ ζωὴ του ὁ ἄνθρωπος.
Στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς ὡς ὁ δίκαιος κριτής: «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς…».
Θὰ πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος δὲν περιορίζεται στὴν ἀπόδοση τῆς γνωστῆς ἐκείνης δικαιοσύνης, ὅπως τὴν ἐννοοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡ ὁποία σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ἐμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας καὶ ἐλλειμμάτων.
Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀντίθετα, θεμελιώνεται στὴν φανέρωση τῆς ἀγάπης Του ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους. Ἔτσι, ἡ ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προσφερόμενη σ’ αὐτὸν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση νὰ κινηθεῖ ἀγαπητικὰ καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπό του, συνιστᾶ τὴν αὐτοκατάκριση καὶ τὴν αὐτοτιμωρία του. «Αὕτη δὲ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς».
Ὅταν λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν πλησιάζει αὐτὸ τὸ φῶς ὡς τὸ ἀγαθὸ ποὺ ἐκπέμπει ἡ θεϊκὴ ἀγάπη, τότε βυθίζεται στὰ σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποία στὴν καθημερινὴ ζωὴ ἑρμηνεύονται σὲ πάθη, ἐγωισμούς, ἀδικίες, κακίες... Ἐπιλέγει ὁ ἴδιος οὐσιαστικὰ νὰ ἐγκαταλείπει ἀσπλάχνως τὸν ἑαυτό του στὸ σκοτάδι τῆς κόλασης.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ποὺ προσφέρεται ἀπεριόριστα στὸν ἄνθρωπο, φανερώνει τὸ μεγαλεῖο του καὶ εἰδικότερα τὸ ἑστιάζει στὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργία του. Ἀποκαλύπτει τὴ συγγένειά μας μὲ τὸ Πρόσωπό Του. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε στὴν περικοπὴ τῆς ἡμέρας ταυτίζει τὸν Ἑαυτὸ Του «ἑνὶ τῶν ἀδελφῶν Του τῶν ἐλαχίστων».
Ὅταν ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἐπιβραβεύει αὐτοὺς ποὺ τοῦ ἔδωσαν νὰ φάει, νὰ πιεῖ, νὰ ἐνδυθεῖ, δὲν περιορίζεται σὲ κάποια ἁπλὰ ἀνθρωπιστικὰ στοιχεῖα ποὺ ἀσφυκτιοῦν σὲ μία στεῖρα ἠθικολογία καὶ συναισθηματολογία, ἀλλὰ φανερώνει τὴν ὑπέρτατη ἀλήθεια τῆς σωτηρίας μας ποὺ εἶναι ὁ παράδεισος. Δίνει τὴ διάσταση τοῦ μεγαλείου μίας ἀλληλοπεριχώρησης, μίας κοινωνίας προσώπων ποὺ σφυρηλατεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους.
Η ἄλλη ὄψη ἀποκαλύπτεται στὸ πρόσωπο ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατε μοὶ φαγεῖν…». Κατ’ ἀναλογία, ἡ ἄρνηση ἐδῶ τῆς ἀγάπης δὲν συνιστᾷ μία ἁπλὴ ἀπόρριψη, ἀλλὰ ὀντολογικὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Ἔτσι, ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει τὴ διακονία, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν θυσία σὲ φιλαυτία, ἐγωισμό, αὐτάρκεια, ἀτομικισμὸ. Πρόκειται τελικὰ καὶ στὴν μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση γιὰ ἐπιλογὴ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου ἂν θὰ εἰσέλθει στὴν τροχιὰ τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου, τοῦ παραδείσου ἢ τῆς κόλασης καὶ ὄχι βέβαια γιὰ καταδίκη του ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ περικοπὴ δὲν ἐνσπείρει φόβο καὶ πανικὸ στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ συνιστᾶ τὴν πιὸ ἰσχυρὴ πρόσκληση γι’ αὐτὸν νὰ ἀφήσει ἐλεύθερη τὴν καρδιά του γιὰ νὰ εἰσέλθει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς καρπὸς τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ πλημμυρίσει ὅλη τὴν ὕπαρξή του. Τότε θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ βλέπει στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου του τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἔχει «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματός Του». Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 7
 Κυριακὴ ΙΖ΄ Λουκᾶ (τοῦ Ἀσώτου)
16 Φεβρουαρίου 2014
Λουκᾶ ιε΄, 11-32

 
Ἡ γνωστὴ καὶ τόσο ζωντανὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ ἀναδεικνύει μέσα ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της τὰ φιλάνθρωπα σπλάχνα τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα μπορεῖ ν’ ἀναπαυθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅσο κι ἂν ἔχει ξεπέσει, ὅσο χαμηλὰ κι ἂν ἔχει βρεθεῖ. Ἡ στάση τοῦ νεώτερου υἱοῦ ἀλλὰ κυρίως τοῦ Πατέρα, θὰ εἶναι στὸ ἐπίκεντρο τῆς σημερινῆς μας προσέγγισης.
Τὸ σκηνικὸ ποὺ φανερώνει τὴν ἀνταρσία τοῦ νεώτερου γιοῦ κινεῖται στὸ ἐπίπεδο μίας λογικῆς, στὴ βάση τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ καὶ ψάχνει τὴν ἐλευθερία του σὲ καταστάσεις ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ὑποπτεύεται ὅτι μποροῦν νὰ τὸν ἐκβάλουν στὴν πιὸ φοβερὴ δουλεία καὶ ἀνυπόφορη σκλαβιά. Δὲν ὑπολόγισε ὁ νεώτερος γιὸς ὅτι ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων δὲν βρίσκεται στὴν ὅποια περιουσία ἀπαιτοῦσε, ἀλλὰ στὴν ἴδια τὴν κοινωνία ποὺ βρισκόταν μὲ τὸν πατέρα του καὶ τὴν ὁποία τόσο αὐθαίρετα ἐπιθυμοῦσε νὰ διακόψει. Στὴν πραγματικότητα, ὁ νέος αὐτὸς δὲν βίωνε τὴν ἀληθινὴ σχέση ἀγάπης μὲ τὸν πατέρα του, ἀλλὰ στὸ βάθος της ἔβαζε τὸ ὑλικὸ συμφέρον. Ἂν ἦταν εἰλικρινής, στὴν παροῦσα φάση τῆς ζωῆς του, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ζητοῦσε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα του, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποβλέπει στὴν περιουσία του. Βλέπουμε ἀκριβῶς ἐδῶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν προσκολλᾶται στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀναποδογυρίζει ὡς ὕπαρξη τὸν ἑαυτό του καὶ κατ’ ἐπέκταση διαταράσσει τὴν ἀληθινὴ σχέση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει μὲ τοὺς γύρω του. Τρέφει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι τὸ νόημα τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ τὸ ἀνακαλύψει μέσα ἀπὸ μία αὐτονόμηση τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ ὁποία στὸ τέλος, δυστυχῶς, τὸν ἀπανθρωπίζει.
Εἶναι ἐκπληκτικὸ τὸ γεγονός ὅτι οἱ ἀνθρώπινες παρενέργειες, οἱ ὁποῖες ἐκδηλώνονται σ’ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ἱκανὲς νὰ ἀκυρώσουν ἢ νὰ ἀναστρέψουν τὸ μεγαλεῖο τῆς θείας ἀγάπης.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα ἁπλώνεται μὲ ἕνα μοναδικὸ μεγαλεῖο, ἀκόμα καὶ στὴ φάση ποὺ ἀποκαλύπτεται τὸ ἔσχατο σημεῖο κατάπτωσης τοῦ ἄσωτου υἱοῦ. Πάντα ὑπομένει, πάντα περιμένει, πάντα προσκαλεῖ. Καὶ μάλιστα μὲ ὀλάνοικτες τὶς ἀγκάλες. Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα προσφέρει κοινωνία στὸν νεώτερο υἱὸ καὶ στὶς χειρότερες στιγμὲς τῆς ζωῆς του˙ καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλοι τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει ἀσπλάχνως καὶ τὸν ἄφησαν νὰ βιώνει τὴν πιὸ ὀδυνηρὴ μοναξιά. Ποτὲ ὁ Πατέρας δὲν εἶχε χάσει τὴν αἴσθηση τῆς υἱοθεσίας. Ὅσο κι ἂν ἡ ἀνταρσία τοῦ υἱοῦ τὴν ἀνατίνασσε, ὁ Πατέρας ἐξακολουθοῦσε τὸ ἴδιο καὶ ἀκόμα περισσότερο νὰ τὸν αἰσθάνεται παιδί του. Γι’ αὐτὸ πάντοτε προσδοκοῦσε καὶ προσέβλεπε στὴν εὐλογημένη ὥρα τῆς μεγάλης ἐπιστροφῆς του. Καὶ ὅταν ἐπιστρέφει, τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν καταφιλεῖ. Τὰ ὁποιαδήποτε λόγια δὲν εἶναι ἱκανὰ νὰ φανερώσουν τὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης τοῦ Πατέρα. Τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο της ἀγάπης, αἰσθάνεται τὴ δική του ἀναξιότητα. Κατάλαβε τί εἶχε χάσει μὲ τὴν ἀνταρσία του καὶ πόσα κερδίζει μὲ τὴν ἐπιστροφή του. Περιορίζεται νὰ ζητήσει μία θέση «ὡς εἷς τῶν μισθίων» τοῦ Πατέρα. Δὲν θέλει νὰ ζητήσει τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πατέρας τοῦ τὰ δίνει ὅλα. Τὸ μεγάλο πανηγύρι τῆς ζωῆς στήνεται πάντοτε στὸ ἰσχυρὸ βάθρο τῆς ἀγάπης, τῆς θεϊκῆς συγγνώμης, τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας τῶν προσώπων. Ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς γίνεται ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τὰ μηνύματα τῆς ὡραιότατης αὐτῆς παραβολῆς ποὺ ξεδιπλώνει μπροστὰ μας σήμερα ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, μποροῦν νὰ διαπερνοῦν τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν προσανατολίζουν στὶς πιὸ ἀσφαλεῖς σταθερὲς στὴ ζωή του. Ἰδιαίτερα ἡ αἴσθηση ὅτι ἡ θεϊκὴ συγγνώμη καὶ ἀγάπη, ἀφήνει ἀνοικτὲς τὶς ἀγκάλες τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μᾶς δέχεται πάντοτε, σὲ ὅποια θέση κι ἂν βρεθοῦμε, ὅσο κι ἂν ἔχουμε ἐκπέσει. Μποροῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ μικρότερος υἱός, νὰ ἔλθουμε «εἰς ἑαυτὸν» καὶ νὰ γυρίσουμε ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ σκεπάζει ὅλη τὴ ζωή μας. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 6
Κυριακὴ ΙΣΤ΄ Λουκᾶ (Τελώνου καὶ Φαρισαίου)
9 Φεβρουαρίου 2014
Λουκᾶ ιη΄, 10-14
Ἡ εἴσοδος στὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐγκολπωθεῖ τὴν ἄσκηση, τὴ μετάνοια καὶ κυρίως τὴν ταπείνωση, ὡς τρόπο ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία μας ἀπευθύνει πρόσκληση γιὰ νὰ περάσουμε ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἐκεῖνες βαθμίδες ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεό. Τὰ ἀναγνώσματα, ἡ ὑμνολογία καὶ ὅλες οἱ λατρευτικὲς ἀκολουθίες τῆς περιόδου, εἶναι ἐναρμονισμένες μὲ τὸ κατανυκτικὸ κλίμα τῶν ἡμερῶν καὶ μὲ τὶς πνευματικὲς ἀνατάσεις, ποὺ προβάλλουν ὡς βίωμα καὶ ἐμπειρία ἀληθινῆς ζωῆς.
Πολὺ διδακτικὴ εἶναι ὡς πρὸς τὰ μηνύματα καὶ τὰ νοήματά της, ἡ σημερινὴ πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ἡ ὁποία ὀνομάζεται τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, ἀπὸ τὴ γνωστὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Θέλει ἀκριβῶς νὰ μᾶς δείξει ὅτι ἡ πνευματικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου περνᾶ μέσα ἀπὸ τὸ ταπεινὸ φρόνημα, ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του. Γκρεμίζει τοὺς μηχανισμοὺς τῆς ὑπερηφάνειας, τὴν περιστροφὴ γύρω ἀπὸ τὸ ἐγὼ καὶ τὴν αὐτοαξία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ καταστάσεις αὐτές, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ μία ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἐγωκεντρικότητα, βρίσκουν τὴν ἔκφρασή τους στὰ πρόσωπα τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου τῆς γνωστῆς διήγησης.
Ἡ περίπτωση τοῦ Φαρισαίου ἀποτελεῖ καθρέφτη τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ συζεύξουν τὴν ἐπιφανειακὴ θρησκευτικότητα μὲ τοὺς μανδύες τῆς ὑποκρισίας. Εἶναι ἡ χειρότερη συνταγὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν καταστροφὴ καὶ στὴν ἀπώλεια. Πρόκειται γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐπιλέγουν νὰ ἐφαρμόζουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ μὲ ἕνα ἐξωτερικὸ καὶ τυπικὸ τρόπο, ἀφήνοντας στὴν καρδιά τους νὰ ριζοβολοῦν τὰ ζιζάνια τῆς σκληροκαρδίας καὶ τῆς ἔπαρσης. Σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση , ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὰ πάντα ὡς ἱκανότητες δικές του, διαχωρίζοντας τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Στὴν πραγματικότητα, φυλακίζει τὸν ἑαυτό του στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Τόση εἶναι ἡ διαστροφὴ ποὺ βιώνει καὶ ἡ ἀλαζονεία ποὺ τὸν κυριεύει, ὥστε κάνει τὰ πάντα προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζει τὰ χειροκροτήματα καὶ τὴν ἐπιβράβευση τῶν ἄλλων. Καὶ αὐτό, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τοὺς περιφρονεῖ καὶ τοὺς ἀπορρίπτει μὲ τὸν ἐγωισμό του. Σ’ αὐτὴ τὴν φάση ἢ καλύτερα τὴν ἀντίφασή του, ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ μετατρέπεται σὲ μία διχασμένη καὶ δυστυχισμένη προσωπικότητα.
Δυστυχῶς καὶ στὶς μέρες μας, βιώνουμε ἕνα διαβρωμένο πολιτισμὸ ποὺ προάγει καὶ ἀποθεώνει τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν αὐτάρκεια τοῦ Φαρισαίου. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος οἰκοδομεῖ καὶ ὀργανώνει τὴ ζωή του στὴν ἀλαζονεία, στήνει σύγχρονους «πύργους τῆς Βαβέλ», εἰδωλοποιεῖ τὰ πάντα καὶ κυρίως ἐξορίζει ἀπὸ τὴ ζωὴ του τὴν παρουσία καὶ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀνήγαγε τὴν ὕλη σὲ αὐτοαξία καὶ μὲ τὴ σημερινή οἰκονομικὴ κρίση τὰ βλέπει ὅλα νὰ ἔχουν γκρεμισθεῖ καὶ ὁ ἴδιος νὰ βυθίζεται στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία. Μέσα ἀπὸ τὴν ἔπαρσή του μετέτρεψε τὴ ζωή του σὲ ἐφιάλτη καὶ τὴν ἄφησε ἐντελῶς ἀποψιλωμένη ἀπὸ τὴ χαρά, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν αἰσιοδοξία.
Τὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὸν φαῦλο κύκλο, ποὺ μὲ τὰ ἔργα του ὁ ἴδιος ἐξέθρεψε, καὶ νὰ ὑπερβεῖ τὰ φοβερὰ ἀδιέξοδά τῆς ζωῆς του, μᾶς τὸ δείχνει ὁ δρόμος ποὺ ἀκολούθησε ὁ Τελώνης ποὺ προβάλλει ἡ παραβολή. Εἶχε τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του καὶ αὐτὸ ποὺ τὸν καθιστοῦσε τραγικὴ ὕπαρξη ἦταν ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀποκοπῆς του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του. Γιὰ τὸν ξεπεσμὸ του αὐτό, δὲν καθιστοῦσε ὁποιοδήποτε ἄλλο ὑπεύθυνο παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό του.
Ὡστόσο, ὁ Τελώνης παρὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του, τὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ ἐγκολπώθηκε στὴ ζωὴ του τὸν ἀπογειώνει σὲ δυσθεώρητα πνευματικὰ ὕψη. Ἀνεβαίνει τόσο ψηλὰ ποὺ προβάλλεται ὡς πρότυπο ζωῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀναγνώριζε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Τοὺς ἀντίκριζε πραγματικὰ ὡς «εἰκόνες τοῦ Θεοῦ». Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν τοὺς ἀδικοῦσε ἔβλεπε τὶς ἐνέργειές του νὰ συνιστοῦν προσβολὴ στὴ θεία ἀγάπη. Αὐτὸ ποὺ ἄρδευε εὐλογημένα τὴν καρδιὰ του ἦταν ἡ συμπάθεια, τὸ ἔλεος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συγχώρηση τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν παρέλειπε νὰ λέει: «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητι μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Πραγματικὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Τελώνη ἀποκαλύπτεται ἕνα μεγάλο θαῦμα ποὺ μπορεῖ νὰ συντελεστεῖ στὸν καθένα
ὁ ὁποῖος θὰ θελήσει ν’ ἀκολουθήσει τὴ δική του πορεία. Ἐγκολπώθηκε τὴν ὑψοποιὸ ἀρετὴ τῆς ταπεινοφροσύνης. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν πολὺ χαρακτηριστικά: «Στολὴ τῆς θεότητος ἐστὶν ἡ ταπεινοφροσύνη». Ἄλλωστε καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται στὴν ταπείνωσή Του.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὅταν ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ εἶναι δεκτικὸς στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ καρπὸς ποὺ γεννᾶται μέσα μας εἶναι ἡ πραότητα καὶ ἡ ταπείνωση. Ἰδιαίτερα ἡ ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης ποὺ τόσο ἐξυμνεῖται ἀπὸ τὴν πατερικὴ γραμματεία, ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν καὶ κυρίως τὴ βάση στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ στηρίζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ περάσει ἀπὸ τοὺς σταθμοὺς τῆς μεγάλης αὐτῆς πνευματικῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου. Ἂς μὴν λησμονοῦμε, λοιπόν, ὅτι «ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται καὶ ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται». Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ


Ἀριθμὸς 5
Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
2 Φεβρουαρίου 2014
Λουκᾶ β, 22-40
Ρήματα ζωῆς αἰωνίου καλούμαστε νὰ ἀκούσουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σὲ κάθε εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀναγιγνώσκεται στοὺς ἱεροὺς μας ναούς. Ρήματα σωτηρίας, πνευματικῆς καθάρσεως καὶ χαρᾶς. Κάθε μία λέξη εἶναι καὶ μία πρόσκληση γιὰ τὴ μίμηση τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας, μέσω τοῦ παραδείγματός Του. Δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε οὔτε λεπτό, ἀλλὰ ἀντιθέτως μὲ τὸ παράδειγμά Του στάθηκε φωτεινὸς ὁδοδείκτης.
Ἔτσι, λοιπόν, καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, μᾶς ἔδωσε τὸ παράδειγμα πηγαίνοντας νὰ καθαριστεῖ ὁ ἄσπιλος καὶ τέλειος Θεός. Ὁ Κύριος προσφέρεται τεσσαρακονθήμερον βρέφος στὸ ναὸ τῆς δόξης Του. Σὲ ἕνα χῶρο δηλαδή ποὺ κατὰ μυστικὸ τρόπο οἰκοδομήθηκε γι’ Αὐτὸν πρὶν ἀπὸ αἰῶνες καὶ ἀφιερώθηκε στὴ δική του λατρεία. Θαυμαστὸ αὐτὸ τὸ μυστήριο, ἀφοῦ σὰν νήπιο ταπεινὸ ὑπόκειται στὶς διατάξεις ἑνὸς Νόμου καὶ μετέχει, ὡς πρωτότοκος τῆς παρθένου τῆς Ναζαρέτ, στὴν ἑορτὴ τῶν "καθαρσίων", Αὐτὸς ὁ ἴδιος Νομοδότης καὶ ὑποκείμενος ἀπὸ φιλανθρωπία στὸν Νόμο.
Τὸ γράμμα τῶν ἐντολῶν, λοιπόν, πληροῦντες ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Παρθένος Μαρία, ἀνῆλθαν τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ προσφέρουν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ. Τὸ ζευγάρι ὑποδέχθηκε στὸ ναὸ ὁ ὑπερήλικας Προφήτης Συμεών, ὁ ὁποῖος πρόσμενε τὸ Ποθούμενο πασῶν τῶν γενεῶν, ἔχοντας τὴν θεϊκὴ πληροφορία πὼς δὲν θὰ γνωρίσει θάνατο πρὶν δεῖ τὸν Χριστὸ Μεσσία. Στὸ πρόσωπό του, ὅλες οἱ προσδοκίες, οἱ ἐπαγγελίες καὶ οἱ προφητεῖες λαμβάνουν νόημα καὶ ἀποκαλύπτονται στὸ φῶς. "Νῦν ἀπολύεις..." λέει ὁ μύστης καὶ γίνεται μάρτυρας καὶ κήρυκας τῆς θεοφάνειας. Ὁ Συμεὼν ξεπερνάει σὲ τιμὴ καὶ χάρη τὸν ἴδιο τὸν Μωϋσῆ καὶ τὸν Ἠσαία ποὺ εἶδαν τὸν Θεὸ σὲ ὀπτασία ἄσαρκο καὶ "κεκαλυμμένο". Μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ καὶ αὐτὸς σὰν τὸν Πρόδρομο ὅτι ὑπάρχει μακαριότερος τῶν προφητῶν γιατί στὰ χέρια του κράτησε τὴν Ἐλπίδα μὲ σάρκα καὶ ὀστά. Σὲ αὐτὸ συνηγορεῖ καὶ ἡ προφήτιδα Ἄννα, θυγατέρα τοῦ Φανουὴλ, ὁμολογώντας:" Τοῦτο τὸ βρέφος τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ ἐστερέωσε".
Ὁ Χριστὸς ὡς ἀποκάλυψη στὸν κόσμο εἶναι γιὰ τὸν Συμεὼν "σημεῖον ἀντιλεγόμενον". Εἶναι κριτήριο ἀποκάλυψης πολλῶν λογισμῶν, διχοτομητής τῆς ἱστορίας καὶ τῆς θεώρησής της ἀπὸ τοὺς κριτὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Εἶναι τὸ μέσον ἀνάστασης ἢ πτώσης, φωτὸς καὶ σκότους. Προσκαλεῖ καὶ σώζει ἢ ἀπορρίπτεται. Εἶναι σκάνδαλο ἢ δικαίωση. Ὁπωσδήποτε εἶναι κάποιος ποὺ θὰ πάθει, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἄλλοι θὰ ἀγαπήσουν καὶ ἄλλοι θὰ μισήσουν. "Ρομφαῖα" θὰ διαπεράσει τὴν καρδιὰ τῆς Μητέρας Του, γιατί αὐτὸ τὸ "σημεῖον" ποὺ λέγεται Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι δυσβάσταχτο γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἀγάπησε μᾶλλον τὸ σκοτάδι παρὰ "τὸ φῶς, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον".
Ἐκπληρώνοντας τὶς προσταγὲς τοῦ νόμου ἐπέστρεψαν ὁ Ἰησοῦς μὲ τοὺς γονεῖς Του στὴ Ναζαρέτ, ὅπου μεγάλωνε καὶ δυνάμωνε πνευματικὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς σαρκώθηκε καὶ ἦρθε στὴ γῆ κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Πατρός Του, γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὴ φθαρεῖσα ἀπό τήν ἁμαρτία φύση τῶν ἀνθρώπων καί νά νικήσει τό θάνατο. Εἶναι γιὰ μᾶς τὸ παράδειγμα τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ταπεινώσεως. Ἔκανε ὑπακοὴ στὸν Πατέρα καὶ ταπεινώθηκε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ δημιουργήματά Του. Φόρεσε τὴν χωμάτινη σαρκικὴ στολὴ καὶ ὑπέμεινε τοὺς ἐμπτυσμοὺς καὶ τὰ ραπίσματα. Μᾶς ἔδωσε τὰ πάντα. Μᾶς ἔδειξε τὸ δρόμο λέγοντάς μας «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός…». Ὑποτάχθηκε στὸν Πατέρα καὶ μᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ πετύχουμε τὴ θέωση. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν νόμων, ὅπως μᾶς τὸ ἐπιβεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας μας κάνοντας πράξη τοὺς νόμους τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἔθεσε.
Οἱ νόμοι εἶναι ἁπλοὶ καὶ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὶς δέκα ἐντολές, γιὰ νὰ καταλήξουν στὴν τελειοποίησή τους στὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἡ σωτηρία μας δὲν εἶναι κάτι δύσκολο καὶ ἄφθαστο. Μόνο ποὺ ὑπάρχει μία προϋπόθεση γιὰ νὰ εἶναι εὔκολη ἡ σωτηρία μας. Αὐτή ἡ προϋπόθεση ὀνομάζεται ἀγάπη. Ξεκινάει ἀπὸ μία λέξη καὶ καταλήγει σὲ ἕναν τρόπο ζωῆς, ὅπως μᾶς τὸ δήλωσε καὶ ὁ Ἰησοῦς λέγοντας «ἶνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κορυφὴ καὶ ἡ τελείωση κάθε ἀνθρώπου. Χωρὶς ἀγάπη κανένας δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει στὸ τέρμα τῆς πνευματικῆς του πορείας, ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν περίφημο «Ὕμνο τῆς Ἀγάπης»: «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὅρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν εἰμὶ».
Προσπαθώντας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ, νὰ φέρουμε εἰς πέρας τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολὲς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας βρίσκουμε μπροστά μας πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια. Νὰ μὴν πτοηθοῦμε, διότι ὁ Θεός ποτέ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Ὁ ἀγώνας μας σίγουρα εἶναι δύσκολος, μὰ ἄν ἡ καρδιά μας διψᾶ γιὰ τὸ ἀθάνατο ὕδωρ τῆς λύτρωσης, τότε σίγουρα οἱ προ­σπάθειές μας θὰ καρποφορήσουν καρπούς ὑγιεῖς καί σωτήρι­ους. Ἀμήν.                       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου