ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 38
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
29 Σεπτεμβρίου 2019
(Β΄ Κορ. δ΄ 6-15)

«…ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν.» (Β΄Κορ. δ΄7)

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας αὐτῆς ἀναφέρεται στὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ συντελεῖ ὁ Χριστὸς στὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων του ἀλλὰ καὶ κάθε ἀγωνιζομένου πιστοῦ: τὸ θαῦμα τοῦ φωτισμοῦ τῶν ψυχῶν μας, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν θεότητά του. Τί ὅμως ἀκριβῶς σημαίνει αὐτό; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Παῦλος:
Ὁ Θεὸς στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τῆς κτίσεως τὸ πρῶτο ποὺ ἐδημιούργησε ἦταν τὸ φῶς. Ὅμως ὁ Δημιουργὸς τῆς κτίσεως κατόπιν, μετὰ τὴν τραγικὴ στιγμὴ τῆς πτώσεως, εἶδε τὸ πλάσμα του νὰ βυθίζεται στὸ πνευματικὸ σκοτάδι. Πῶς θὰ μποροῦσε λοιπὸν ἡ ἀγάπη του, ποὺ δὲν ἀνεχόταν νὰ εἶναι ἡ ἄψυχη κτίσι βυθισμένη στὸ σκοτάδι, ν’ ἀφήσῃ στὸ σκοτάδι τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων; Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀναδημιουργήσῃ τὸν σκοτισμένο ἄνθρωπο καὶ νὰ ἐπαναφέρῃ τὸ φῶς του στὴν ψυχή του. Τώρα καὶ πάλι ὁ Χριστὸς τὸ πρῶτο ἔργο ποὺ ἐνεργεῖ καὶ προσφέρει στὴν νέα κτίσι εἶναι τὸ φῶς. Φῶς πνευματικό, ποὺ τὸ μεταγγίζει στὴν ἀνακαινισμένη ψυχή μας.
Ὅμως ἐδῶ ὁ θεῖος Παῦλος τονίζει ἰδιαιτέρως μιὰ συγκεκριμένη φωτιστικὴ ἐνέργεια τοῦ θείου φωτὸς στὶς ψυχές μας. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι τώρα ὁ Χριστὸς φωτίζει τὸ νοῦ μας μὲ τὶς θεῖες του ἀστραπές, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγιστο μυστήριο, νὰ κατανοήσουμε ποιὸς εἶναι ὁ Ἴδιος: ὅτι δὲν εἶναι μόνον ἄνθρωπος ἀναμάρτητος, δὲν εἶναι μόνον ὁ Μεσσίας τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ μέγας προφήτης, ἀρχιερεὺς καὶ βασιλεύς, ἀλλὰ ὁ ὕψιστος Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Πῶς νὰ κατανοήσῃ ὅμως ὁ μικρὸς καὶ πεπερασμένος νοῦς μας τὸ ἀσύλληπτο αὐτὸ μυστήριο; Ἐπειδὴ λοιπόν μόνοι μας δὲνμποροῦμε αὐτὸ οὔτε κἂν νὰ τὸ διανοηθοῦμε, ὁ Χριστὸς ἀκτινοβολεῖ μέσα στὴν ψυχή μας τὸ φῶς του, γιὰ νὰ μπορέσουμε κάπως νὰ προσεγγίσουμε τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ μυστήριο.
Ἀπορεῖ ὁ θεῖος Παῦλος καὶ θαυμάζει πῶς μέσα στὰ σώματά μας, ποὺ εἶναι φτειαγμένα ἀπὸ χῶμα, μέσα στὰ εὔθραυστα αὐτὰ σκεύη, ὁ Χριστὸς ἐναποθέτει ἕνα ἀπείρου ἀξίας θησαυρό: τὴν γνῶσι τῆς θεότητός του. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι νὰ φυλάττουμε μέσα μας τὸν ἀτίμητο θησαυρὸ τῆς γνώσεως τοῦ ἀπείρου Θεοῦ; Κι ὅμως σὲ μᾶς, ποὺ εἴμαστε ὅλοι ἀδυναμία καὶ ἀσημότητα, ὁ Χριστὸς πλημυρίζει τὶς ψυχές μας μὲ τὸ θεῖο καὶ οὐράνιο φῶς του, γιὰ νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ βιώνουμε ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ ἀπρόσιτος Θεός.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατόπιν μᾶς παρουσιάζει ἕνα δεύτερο θαῦμα, ποὺ ἀποτελεῖ συνέπεια τοῦ πρώτου. Ἀφοῦ μᾶς παρουσίασε στὴν ἀρχὴ τὸ μυστήριο ποὺ ζοῦμε μέσα μας, τώρα μᾶς παρουσιάζει τὸ δρᾶμα ποὺ ζοῦμε γύρω μας. Μέσα μας, λέγει, ζοῦμε φῶς, ἔξω ὅμως σκοτάδι. Καὶ ἐνῶ ζοῦμε αὐτὴν τὴν ἀντίθεσι, ζοῦμε ταυτόχρονα κι ἕνα θαῦμα. Καὶ τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι ὅτι τὸ ἐξωτερικὸ σκοτάδι δὲν μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸ φῶς τῆς ψυχῆς μας. Πῶς ὅμως συμβαίνει αὐτό; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Λέγει λοιπόν:
Ἐνῶ οἱ Χριστιανοὶ μέσα στὶς ψυχές μας βιώνουμε τὸ φῶς τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου μας, ταυτόχρονα ἐξωτερικὰ ζοῦμε μέσα σὲ θλίψεις καὶ διωγμοὺς καὶ πειρασμούς. Ἐπειδὴ ὅμως μέσα μας ἔχουμε τὸ φῶς τῆς θείας γνώσεως, καὶ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ παντοκράτωρ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, οἱ ἐξωτερικοὶ πειρασμοὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ψυχή μας. Ἐξωτερικὰ θλιβόμαστε, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ δὲν στενοχωρούμαστε. Ἐνῶ γύρω μας κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα μᾶς θλίβουν διάφοροι ἐχθροί, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι, συγγενεῖς καὶ ξένοι, ἐμεῖς μέσα μας ζοῦμε ἐσωτερικὴ γαλήνη, δὲν σκοτεινιάζει ἡ ψυχή μας, δὲν αἰσθανόμαστε στενότητα καρδίας, ἐσωτερικὴ ἀσφυξία. Πιεζόμαστε μόνον ἐξωτερικὰ ἀπὸ κάθε εἴδους δυσκολίες καὶ προβλήματα, ἀποροῦμε βέβαια γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ κάνουμε ἀπέναντι στοὺς ἀλλεπάλληλους πειρασμούς, ἀλλὰ δὲν ἀπελπιζόμαστε. Ἀκόμη κι ὅταν κάποτε μᾶς καταβάλουν οἱ πειρασμοὶ καὶ μᾶς ρίξουν κάτω δοκιμασίες σκληρές, δὲν τὰ χάνουμε. Διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος εἶναι ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς μας καὶ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ μᾶς δίνει θεία δύναμι καὶ χάρι. Ὁποιεσδήποτε λοιπὸν κι ἂν εἶναι οἱ δυσκολίες μας καὶ οἱ κίνδυνοι ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, καὶ ὁσοδήποτε κι ἂν ἐνταθοῦν οἱ στενοχώριες ποὺ μᾶς κυκλώνουν, τὸ φῶς τῆς θείας χάριτος ποὺ ἔχουμε μέσα μας μᾶς χαρίζει δύναμι ἀκαταγώνιστη καὶ ὑπομονὴ θαυμαστή. Ὅταν τὸ φορτίο μας πάῃ νὰ γίνῃ ἀνυπόφορο, τὴν κρίσιμη στιγμὴ παρεμβαίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ ἔχουμε μέσα μας καὶ μᾶς προστατεύει. Καὶ ἔτσι κάθε μέρα πεθαίνουμε, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα ζοῦμε. Κάθε μέρα τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νικᾷ τὸ σκοτάδι.
Ἂς κρατοῦμε λοιπὸν μέσα μας τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, γιὰ νὰ ἀντέχουμε στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ νικοῦμε τὸ ζοφερὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς περικυκλώνει. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 37
ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
22 Σεπτεμβρίου 2019
(Β΄Κορ. α΄ 21- β΄ 4)

«…ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.» (Β΄Κορ. β΄3)

Γιά ὅλα τά ζητήματα τῆς ζωῆς του, ἰδιαιτέρως δέ γιά τό μέγιστον ὅλων, τό ζήτημα τῆς ψυχικῆς του σωτηρίας, τίποτε τό ἀξιόλογο δέν μπορεῖ μόνος του νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος, παρά μέ τήν βοήθεια τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ. Εἰδικά γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς χρειάζεται ὁ θεῖος φωτισμός καί ἡ θεία χάρις. Τότε μόνο μπορεῖ νά ἑλκυσθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν πίστη, νά δείξει μετάνοια καί, νά προχωρήσει στήν ζωή τῆς ἁγιότητος, γιά τήν ὁποία εἶναι προορισμένος.

Οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις εἶναι μηδαμινές. Ἄν μάλιστα λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας, ὅτι οἱ δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, ψυχικές καί σωματικές, εἶναι μολυσμένες καί αὐτές ἀπό τό μόλυσμα τῆς ἁμαρτίας, τότε ἀντιλαμβανόμαστε, ὅτι, ὄχι δυνάμεις πρός ἀρετή δέν ἔχoυμε, ἀλλ’ ἀντιθέτως κυριαρχοῦν μέσα μας δυνάμεις πού ἀνά πάσα στιγμή μᾶς ἐξωθοῦν πρός τήν ἁμαρτία. Ὁ Θεός μᾶς ἑλκύει στήν πίστη, ὁ Θεός μᾶς στηρίζει, ὁ Θεός μᾶς χαριτώνει μέ τό Ἅγιόν του Πνεῦμα.

Αὐτό ἀκριβῶς θέλει νά χαράξει στίς ψυχές μας μέ ὅσα μᾶς λέγει σήμερα στό Ἀποστολικό του ἀνάγνωσμα ὁ θεῖος Παῦλος. «Ἀδελφοί, ὁ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Ἐκεῖνος πού δίνει τή βεβαιότητα καί σέ μᾶς καί σέ σᾶς, καί μᾶς στηρίζει νά μένουμε πιστοί καί ἀσάλευτοι στό Χριστό καί πού μᾶς ἔχρισε μέ τή χάρη τοῦ Πνεύματός του, εἶναι ὁ Θεός. Αὐτός μᾶς σφράγισε ὡς δικούς του καί ἔδωσε στίς καρδιές μας τό Πνεῦμα του ὡς ἀρραβώνα καί ἀσφαλή ἐγγύηση γιά τό ὅτι θά ἐκπληρώσει ὅλες τίς ὑποσχέσεις πού μᾶς δίνει μέ τό Εὐαγγέλιό του.

Στό σημερινόν του ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται σέ κάποιο ταξίδι πού εἶχε ἀποφασίσει νά κάνει στήν Κόρινθο. Τό ταξίδι αὐτό ἦταν πολύ θλιβερό, διότι ἡ αἰτία πού τό προκαλοῦσε ἦταν ἡ ἀδιαφορία τῶν Κορινθίων πρός βαρύτατο ἁμάρτημα ἕνος Χριστιανοῦ συμπολίτη τους. Θά τούς ἐπέπληττε μέ τά πύρινα λόγια του, γιά νά μετανοήσουν αὐτοί πρῶτοι καί νά ἑλκύσουν καί τόν ἁμαρτήσαντα σέ μετάνοια. Ἀλλά τούς λυπήθηκε καί ἀνέβαλε τό ταξίδι του. Τούς τό βεβαιώνει τώρα, γιά νά δώσουν σημασίαν: «Ἐγὼ δὲ μάρτυρα τὸν Θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενος ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰς Κόρινθον».

Τό γεγονός αὐτό, τό ὅτι δηλαδή ταξίδι ὁλόκληρο καί μάλιστα μακρό καί δύσκολο, ὅπως ἦταν τά ταξίδια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, θά ἔκανε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά νά ἐλέγξει τούς Κορινθίους πού ἀδιαφόρησαν στό ἁμάρτημα τοῦ ἀδελφοῦ τους, μᾶς δίνει νά καταλάβουμε πώς ποτέ δέν πρέπει νά μένουμε ἀδιάφοροι στίς πτώσεις τῶν ἀδελφῶν μας. Τί κάνει αὐτός, ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας, ὁ γνωστός μας; Ἁμαρτάνει χωρίς ἴχνος ντροπῆς; Ἀδικεῖ, βλασφημεῖ, ψεύδεται, ἀσωτεύει, ἐγκληματεῖ καί παραμένει ἀμετανόητος; Καί δέν σέ νοιάζει, δέν σοῦ κοστίζει, δέν σού φέρει πόνο καί θλίψη στήν ψυχή, ἡ ἁμαρτία του, ἡ πτώση του;Εἶναι μέγα τό κακό πού κάνεις. Λοιπόν, Χριστιανέ, πόνεσε τόν ἀδελφό σου πού ἁμαρτάνει. Πένθησέ τον, κλάψε τον, θρήνησέ τον, θρήνησε τήν ἁμαρτία του, τήν ψυχή του, τήν πτώση του, τήν συμφορά του. Πέσ’ του καθαρά νά μετανοήσει. Θά τόν λυπήσουν ἴσως οἱ λόγοι σου, θά τόν πικράνουν. θά τόν στενοχωρήσουν. Ναί, ἄλλα καί θά τόν σώσουν. Καί αὐτό καί γιά σένα θά εἶναι χαρά καί εὐφροσύνη: Ἔτσι τό αἰσθανόταν καί ὁ Ἀπόστολος. Τό γράφει: «εἰ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;». Σᾶς μάλωσα καί λυπηθήκατε. Δείξατε μετάνοια καί σωθήκατε. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη χαρά μου.

Βέβαια, τό θέμα τοῦ ἐλέγχου χρειάζεται πολλή προσοχή. Ὅταν ἐλέγχει κανείς ἕνα παρεκτραπέντα, πρέπει μέ πόνο νά ἀσκεῖ τό ἔργο τοῦ ἐλέγχου. Δηλαδή ἀπό ἀγάπη νά κινεῖται καί μέ ἀγάπη νά ἐλέγχει. Τότε πιάνει ὁ ἔλεγχος καί καρποφορεῖ. Ὅταν ἐλέγχει καί πονεῖ ὁ ἴδιος, καί κλαίει καί πενθεῖ. Αὐτό συνέβαινε μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί μᾶς τό λέγει στή σημερινή περικοπή: «ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς». Τούς εἶχε γράψει προηγουμένως ἄλλη ἐπιστολή καί τήν ἔγραψε μέ πόνο καί μέ δάκρυα πολλά. Δέν τήν ἔγραψε γιά νά τούς πληγώσει καί νά τούς λυπήσει. Τούς τήν ἔγραψε καί τούς ἤλεγξε γιά νά δοῦν καί νά αἰσθανθοῦν τήν μεγάλη ἀγάπη πού τούς εἶχε, νά συγκινηθοῦν, νά διδαχθοῦν ἀπό τήν ἀγάπη του καί νά μετανοήσουν. Καί, ἔτσι πάντοτε πρέπει νά γίνεται ὁ ἔλεγχος εἴτε προφορικῶς εἴτε γραπτῶς. Μέ ἀγάπη, μέ πόνο, μέ λύπη γιά τό παράπτωμα τοῦ ἄλλου. Τότε θά γίνεται καί μέ τρόπο καλό, ἀδελφικό, οἰκοδομητικό. Τότε διδάσκεται, τότε συγκινεῖται, τότε συνέρχεται ὁ ἁμαρτήσας καί μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει καί διορθώνεται καί γίνεται ἡ μετάνοιά του πρόξενος μεγάλης, γενικῆς χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Ἔτσι νά κάνουμε κι ἐμεῖς τόν ἔλεγχο, ὅταν ἡ ἀνάγκη τό ἐπιβάλλει, καί ἡ χαρά μας θά εἶναι μεγάλη. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
15 Σεπτεμβρίου 2019
(Γαλ. β΄ 16- 20)

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός.» (Γαλ. β΄ 19-20)

Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς,ἀντιπαραβάλλεται ἡ χριστιανική ἔννοια τῆς δικαιώσεως καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν ἰουδαϊκή: Ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται μέ τά ἔργα τά δικά του, τηρώντας δηλ. τόν Μωσαϊκό Νόμο, ὅπως πίστευαν οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί, τούς ὁποίους ἔχει ὑπ’ ὄψιν του ὁ Παῦλος στήν παραπάνω περικοπή, γιατί ὁ Χριστός μέ τή θυσία του στόν Σταυρό ἐλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ Νόμου. Κατ’ ἐπέκταση καί στόν χριστιανισμό ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται μέ τά ἔργα του ἀλλά τή σωτηρία τήν προσφέρει ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος τή δέχεται μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό τό τονίζει ἰδιαίτερα ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ ὁποῖος θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας, ἀφοῦ ἡ ἐλευθερία ἀποτελεῖ κεντρική ἔννοια ὄχι μόνο τῆς θεολογίας του ἀλλά καί τῆς ζωῆς του. Κατά τά βιβλικά δεδομένα ἡ ἐλευθερία ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς δημιουργίας του, ἐφόσον πλάστηκε ἀπό τόν Θεό μέ τό δῶρο του νά ἀποφασίζει ἐλεύθερα τήν τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἤ καί τήν ἀπόρριψή της, μέ τίς ἀνάλογες φυσικά συνέπειες.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ θεμελιῶδες μήνυμα τοῦ Ἀπ. Παύλου τόσο στόν ἑλληνιστικό κόσμο μέσα στόν ὁποῖο μετέφερε τό κήρυγμα τοῦ χριστιανικοῦ εὐαγγελίου ὅσο καί στή δική μας ἐποχή. Προβάλλει τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, τήν ἐλευθερία πού ἀπορρέει ἀπό ἕνα ἱστορικό γεγονός: τόν σταυρικό θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μία ἐλευθερία πού ὑπάρχει μέν ἀπό τή δημιουργία στόν ἄνθρωπο, προσφέρεται ὅμως στήν πληρότητά της μέσα στήν Ἐκκλησία ὡς δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλευθερία συνεπῶς ἀποτελεῖ προσφορά τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ πρός τόν κόσμο.

Τό ἀποκορύφωμα τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ ἀνθρώπου (κατά ἕνα λογοπαίγνιο τοῦ Παύλου) νά γίνει δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, αὐτό τό ὁποῖο ἄλλωστε ἔκανε καί ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος αὐτοχαρακτηρίζεται συνήθως στίς ἐπιστολές του «δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ» καί ὁμολογεῖ ὅτι «Εἶμαι ἐλεύθερος, χωρίς ἐξάρτηση ἀπό κανένα. Κι ὅμως ἔκανα τόν ἑαυτό μου σκλάβο ὅλων γιά νά κερδίσω ὅσο τό δυνατόν πιό πολλούς» (Α΄ Κορ. 9,19), γιατί «ὅποιος δέχτηκε τήν κλήση τοῦ Κυρίου ὄντας δοῦλος, ἀπελευθερώθηκε ἀπό τόν Κύριο. Παρόμοια κι αὐτός πού ὄντας ἐλεύθερος δέχτηκε τήν κλήση τοῦ Κυρίου, γίνεται δοῦλος τοῦ Χριστοῦ»(Α΄Κορ.7,22).

Μέ ἄλλα λόγια ἐλευθερία εἶναι ἡ ἀπολύτρωση πού προσφέρει ὁ Χριστός καί τήν δέχεται ὁ ἄνθρωπος ὄχι μέ τήν τήρηση τοῦ Νόμου ἀλλά μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Ἡ ἐλευθερία ἰσοῦται μέ τόν ἀπεγκλωβισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἀτομικότητάς του, πού σφυρηλάτησε ἡ ἁμαρτία, καί τό ἄνοιγμά του σέ μία διαπροσωπική σχέση μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο. «Ὁ Θεός σᾶς κάλεσε γιά νά ζήσετε ἐλεύθεροι. Μόνο νά μή γίνει ἡ ἐλευθερία ἀφορμή γιά ἁμαρτωλή ζωή, ἀλλά μέ ἀγάπη νά ὑπηρετεῖτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον» (Γαλ. 5,13). Ἡ ἐλευθερία αὐτή ἐξασφαλίζεται τόσο μέ τήν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου ὅσο καί κυρίως μέ τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, διότι «ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἐλευθερία» (Β΄ Κορ 3,17). Μέσα σ’αὐτή τήν ἐλευθερία πού ἐξασφαλίζει τό Πνεῦμα Κυρίου δέν νοοῦνται διακρίσεις τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό καί ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας : «Εἶσθε ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ….Δέν ὑπάρχει πιά Ἰουδαῖος καί εἰδωλολάτρης, δέν ὑπάρχει δοῦλος καί ἐλεύθερος, δέν ὑπάρχει ἄνδρας καί γυναίκα. Ὅλοι σας εἶσθε ἕνας, χάρη στόν Ἰησοῦ Χριστό»(Γαλ.3,28).

Ὁ Παῦλος αἰσθάνεται ἐλεύθερος ἀκόμη κι ὅταν βρίσκεται στή φυλακή, ἀπό τήν ὁποία ἔγραψε μερικές ἐπιστολές του. Ἡ ἐλευθερία ὅμως αὐτή δέν εἶναι κατόρθωμα δικό του ἀλλά δῶρο τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Χριστοῦ: «Ὁ Χριστός μᾶς ἀπελευθέρωσε» (Γαλ.5,1). Ἐκεῖνο πού τονίζει ἰδιαίτερα ὁ Παῦλος, δέν εἶναι μόνο ἡ ἐλευθερία ἀπό κάτι, δηλ. ἀπό μία κατάσταση νόμου, φθορᾶς καί θανάτου ἀλλά εἶναι παράλληλα ἐλευθερία γιά κάτι ἄλλο, δηλ. γιά τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὑπηρεσία στό ἔργο τῆς ἀγάπης, γιά τήν ἐλπίδα τῆς νέας ζωῆς.

Ἡ ἐλευθερία ἀπό τή τυπική καί δουλική τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, γιά νά ἐπανέλθουμε στήν περικοπή μας, σημαίνει γιά τόν Παῦλο, καί κατ’ ἐπέκταση γιά τόν χριστιανό, ζωή στήν ὁποία παύει νά κυριαρχεῖ τό ἐγώ τοῦ χριστιανοῦ, ἐφόσον τώρα κυριαρχεῖ μέσα του ὁ Χριστός. Εἶναι πολύ σημαντική ἡ φράση τοῦ Ἀποστόλου στό σημερινό ἀνάγνωσμα. «Ἔχω πεθάνει στόν σταυρό μαζί μέ τόν Χριστό. Τώρα πιά δέν ζῶ ἐγώ ἀλλά ζεῖ στό πρόσωπό μου ὁ Χριστός» (2,19-20), μία φράση πού ἐκφράζει τό Χριστοκεντρικό βίωμα τοῦ Παύλου ἀλλά καί τόν στόχο τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 08 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 35

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

8 Σεπτεμβρίου 2019

(Γαλ. ϛ΄ 11-18 )

“᾽Εμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου,…» (Γαλ. στ΄ 14)

Τό ἀποστολικό ἀμάγνωσμα τῆς Κυριακῆς βρίσκεται ἀδελφοί μου μέσα στήν προοπτική τῆς μεγάλης ἐορτῆς τῆς ὑψώσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Παρμένο ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀναφέρεται στό τί ἀποτελεῖ καύχημα τοῦ ἀποστόλου. «᾿Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ».
Ὁ ἀπόστολος καυχᾶται γιά ἐκεῖνο πού γιά τούς ᾽Ιουδαίους ἦταν σκάνδαλο καί γιά τούς εἰδωλολάτρες ἀνοησία: τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου. Γιατί; Διότι ὡς γνωστόν πάνω στόν Σταυρό ἀποκορυφώθηκε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Μέ τόν Σταυρό ὁ ἄνθρωπος ὁδηγήθηκε στήν ἐλευθερία καί τή χαρά τῆς ἀληθινῆς ζωῆς: τή μετοχή του στό ἀποτέλεσμα τοῦ Σταυροῦ, τήν ᾽Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι καύχηση γιά τόν Σταυρό σημαίνει καύχηση γιά τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού νίκησε τόν θάνατο καί τόν ἐγωϊσμό, δείχνοντας τήν αἰώνια ζωή ὡς προοπτική τοῦ ἀνθρώπου. Παράδοξο πραγματικὰ τὸ περὶ Σταυροῦ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τὸ μοναδικό του καύχημα, λέει, εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Παράδοξο γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς ἐποχῆς μας. Διότι ὅπως καὶ τότε, ἔτσι καὶ σήμερα, καὶ πολὺ περισσότερο σήμερα, ζοῦμε σ᾿ ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ τὸ ἀντισταυρικὸ πνεῦμα· ἕναν κόσμο ποὺ ἀργοπεθαίνει μέσα στὴ φιλαυτία καὶ καλοζωΐα. Πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸ πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς θυσίας. ᾿Αρνοῦνται τὸν Σταυρό, καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ ταράσσονται καὶ ἀπογοητεύονται σὲ κάθε δυσκολία.
᾿Αρκετοὶ Χριστιανοὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ αὐτὸ τὸ κλῖμα προσπαθοῦν ἀκόμη καὶ τὸν δρόμο πρὸς τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν κάνουν ἄνετο. ῾Ο Σταυρὸς τοὺς τρομάζει. ῾Η ἄνεση τοὺς ἑλκύει. Δὲν ἀντέχουν τὸν πόνο καὶ τὴν ἄσκηση. Καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τους χωρὶς νὰ σηκώνουν τὸν προσωπικό τους σταυρό. ῞Οποιος ὅμως πηγαίνει πίσω ἀπὸ τὸν Χριστὸ χωρὶς σταυρὸ δὲν εἶναι ἄξιος τοῦ Χριστοῦ.

Πόσο ἐπίκαιρα λοιπὸν εἶναι τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου! ῾Ο Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο δὲν τρομάζει τὸν θεῖο ᾿Απόστολο, ἀλλὰ ἀποτελεῖ καὶ καύχημά του. Γι᾿ αὐτὸν ἔχει σταυρωθῆ κι ἔχει χάσει τὴ δύναμή του ὁ κόσμος. Καὶ μᾶς διδάσκει νὰ νεκρώνουμε κι ἐμεῖς κάθε ἐμπαθῆ μας σχέση μὲ τὸν κόσμο, δηλαδὴ μὲ τὴν κοσμικὴ νοοτροπία, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Νὰ μισήσουμε ὄχι μόνο τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει γύρω μας ἀλλὰ πολὺ περισσότερο αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας· τὰ πάθη μας καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες. Κι ὅταν καθαρίζουμε τὸν ἔσω ἄνθρωπο, τότε σταυρωνόμαστε πραγματικὰ γιὰ τὸν κόσμο. Τότε θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ. Στὸ ἑξῆς, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κανεὶς ἂς μὴ μοῦ παρέχῃ κόπους καὶ ἐνοχλήσεις, ζητῶντας ἀπολογία ἀπὸ μένα γιὰ ὅσα κάνω. Διότι «ἐγὼ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»· βαστάζω στὸ σῶμα μου τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ ὑπέφερα γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ. Καὶ οἱ πληγὲς αὐτὲς εἶναι ἡ ἀπολογία μου. ῾Η Χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ νὰ ἐνισχύῃ καὶ νὰ σᾶς ἐνδυναμώνῃ, ὥστε νὰ διατηρῆτε πάντοτε τὸν ἁγιασμὸ ποὺ σᾶς ἔδωσε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα. ᾿Αμήν.

Το σῶμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου λοιπὸν ἦταν γεμᾶτο ἀπὸ τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ δέχθηκε γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ. Καὶ στὴ δευτέρα πρὸς Κορινθίους ᾿Επιστολή του ἀπαριθμεῖ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ σημάδια. Πέντε φορὲς μαστιγώθηκε, τρεῖς φορὲς χτυπήθηκε μὲ ραβδιά, μιὰ φορὰ λιθοβολήθηκε, τρεῖς φορὲς ναυάγησε, καὶ σὲ μία ἀπὸ αὐτὲς ἔμεινε ἕνα ἡμερόνυκτο στὴ θάλασσα παλεύοντας μὲ τὰ ἄγρια κύματα.

Βέβαια ἐμεῖς τέτοια σημάδια στὸ σῶμα μας δὲν ἔχουμε. Οὔτε ζοῦμε σὲ ἐποχὴ διωγμῶν, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τέτοιας μεγάλης τιμῆς. ῞Ομως καθημερινὰ κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ἀποκτήσουμε ἄλλα, πνευματικὰ σημάδια θυσίας καὶ σταυροῦ. Ποιὰ εἶναι αὐτά;… Νὰ μάθουμε νὰ ὑπομένουμε τὶς δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας· τὶς ὀδυνηρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες, τὸν θάνατο προσφιλῶν μας προσώπων, τὶς ἀδικίες, τὶς ἀχαριστίες καὶ περιφρονήσεις, τὰ οἰκονομικά, οἰκογενειακὰ καὶ ἄλλα προβλήματα. Μὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι σημάδια γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ναί, εἶναι ὅταν μάθουμε νὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε ὑπομονετικὰ καὶ δοξολογητικά, χωρὶς νὰ ἀγανακτοῦμε καὶ νὰ χάνουμε τὴν πίστη μας· ὅταν τὰ δεχόμαστε ὅλα αὐτὰ ὄχι ἀναγκαστικὰ καὶ παθητικά, ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, ἀλλὰ ὡς ἐπισκέψεις τῆς ἀγάπης τοῦ ἁγίου Θεοῦ· ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, καὶ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου θὰ εἶναι μαζί μας. ΑΜΗΝ!  

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου