ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2018

Ἀριθμός 13

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

(Ἰωάνν. ιβ΄ 1-18)

1 Ἀπριλίου 2018

"ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου" (Ἰωάνν. ιβ΄ 13).

Ἡ φωνὴ τοῦ λαοῦ τῶν Ἰουδαίων «ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραὴλ» ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δεσπόζει σήμερα. Πλήθη Ἰουδαίων, ποὺ εἶχαν συρρεύσει στὰ Ἱεροσόλυμα, πῆραν στὰ χέρια τους βαΐα φοινίκων καὶ ἔστρωναν τοὺς δρόμους τῆς Ἁγίας Πόλεως, μὲ τὰ ἱμάτιά τους, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν κραταιὸ Βασιλιὰ Οὐρανοῦ καὶ Γῆς. Τὸν δοξολογοῦν, Τὸν ἐπιδοκιμάζουν. Τόσοι ἄνθρωποι Τὸν δέχονται καὶ Τὸν ἐπευφημοῦν. Ἡ Πόλη σείσθηκε ἀπὸ τὴν θερμὴ ἐκείνη ὑποδοχὴ τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου.

Κι ὅλα αὐτὰ συνέβησαν τότε. Ἐμεῖς, ὅμως, σήμερα, μέ τί ἔχουμε στρώσει τὴν ψυχή μας, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Βασιλιὰ καὶ Κύριο, πού ἔρχεται νὰ γίνει κάτοικός της, μὲ τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ κάνουμε μία βαϊοφόρο, πράγματι, ὑποδοχὴ στὸν Σωτῆρα Χριστό;

Πρὶν ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα αὐτό, ἂς δοῦμε, πρῶτα, τί συμβαίνει σὲ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς.

Πόσες φορές, ἀλήθεια, οἱ ἄνθρωποι, δὲν ἐπηρεάζονται καὶ δὲν ὑποτιμοῦν τὸ ἁπλὸ καὶ ἐξωτερικὸ φαινόμενο καὶ δὲν νιώθουν τὴ δύναμη καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητος! Παρασύρονται, εὔκολα, ἀπὸ τὴν ἁπλῆ μορφὴ τῆς θείας Κοινωνίας καὶ δὲν αἰσθάνονται, ποιὸς εἰσέρχεται μέσα τους. Βλέπουν τὸ Ἅγιο Ποτήριο καὶ τὸν λειτουργὸ Ἱερέα, νὰ τοὺς μεταδίδει τὴν Θεία Κοινωνία, ξεχνοῦν, ὅμως, ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μας τούς προσφέρεται, μὲ τὴν ταπεινὴ αὐτὴ μορφή. Ὅπως, κατὰ τὴν εἴσοδό Του στὰ Ἱεροσόλυμα, ἔτσι, ταπεινὰ, προσφέρεται καὶ τώρα.

Βλέποντας, λοιπόν, μὲ τὰ ἀνθρώπινα, μὲ τὰ γήινα μάτια, τὸν ταπεινὸ ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου, δὲν ἑτοιμαζόμαστε, γιὰ τὴν ὑποδοχή Του. δὲν ἐξομολογούμαστε, δὲν καθαρίζουμε τὴν ψυχή μας ἀπὸ κάθε τί σάπιο, δὲν στρώνουμε τὰ ἱμάτια τῶν καλῶν μας ἔργων, γιὰ νὰ περάσει ὁ αἰώνιος Βασιλεύς.

Καὶ τυπικά, ἴσως, χωρὶς πνευματικὴ προετοιμασία, χωρὶς φόβο Θεοῦ, χωρὶς συναίσθηση τοῦ μοναδικοῦ ἐπισκέπτη, σπρωχνόμαστε κάθε μεγάλη γιορτὴ καὶ, μὲ φωνὲς καὶ ἀταξία, φθάνουμε μπροστὰ στὸ Ἅγιο Ποτήριο τῆς Ζωῆς καὶ κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Αὐτὴ, ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ βαϊοφόρος ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου μας. Ἀντίθετα, μάλιστα. Μία τέτοια μετοχὴ στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων γίνεται, ὅπως τονίζει ὁ Ἀπόστολος «εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα». Ὅταν προσερχώμαστε ἁπλᾶ, ἀπὸ συνήθεια καὶ μόνο, γιατί ἔφτασαν οἱ Ἅγιες Ἡμέρες, διατρέχουμε τὸν κίνδυνο νὰ ἐμπαίζουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ μὴν ἀποκομίζουμε καμία πνευματικὴ ὠφέλεια.

Σήμερα, ὅμως, ποὺ γιορτάζουμε τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας στὰ Ἱεροσόλυμα, μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀναθεωρήσουμε τὴ στάση μας καὶ νὰ ἑτοιμασθοῦμε, γιὰ μία ἀληθινὴ ὑποδοχὴ τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης.

Καὶ πρῶτα-πρῶτα νὰ νιώσουμε, ὅτι, ὁ τόσο ταπεινὰ προσφερόμενος Κύριος, εἶναι ὁ Δημιουργός του σύμπαντος, εἶναι Αὐτὸς, ποὺ μπροστά Του, οἱ ἀγγελικὲς τάξεις, τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, στέκουν μὲ εὐλάβεια καὶ δέος. Νὰ προσέχουμε. Νὰ ἔχουμε συναίσθηση, ποιὸν παίρνουμε μέσα μας, μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Πρέπει νὰ τὸ τονίσουμε: Μόνο ὅσοι ἔχουν τὴν βαθειὰ αὐτὴ πίστη, ὅσοι γνωρίζουν ὅτι, ὅταν κοινωνοῦν, γίνονται χριστοφόροι, δέχονται ὡς ἔνοικο τὸν Βασιλέα τῆς δόξης. Αὐτοὶ, δὲν προσέρχονται ἀναξίως. Καθαρίζουν τὴν συνείδησή τους ἀπὸ κάθε ἐνοχὴ, μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως. Μετανοοῦν καὶ παίρνουν τὴν ἀπόφαση νὰ πολεμήσουν ἐκεῖνα, ποὺ τοὺς νίκησαν, μέχρι τώρα. Ἐφαρμόζουν τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτὸν καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω».

Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πλησιάσει καὶ νὰ πάρει τὸν Κύριο μέσα του μὲ φωνές, μὲ ἀταξίες, μὲ θόρυβο; Ἀναμφίβολα ὄχι. Μὲ βαθειὰ κατάνυξη, μὲ ψυχικὴ συντριβή, μὲ ὑπομονὴ, θὰ περιμένει τὴ σειρά του καὶ θὰ φθάσει ἥσυχα μέχρι τὸν Ἱερέα καὶ ἐκεῖ, μὲ θερμὴ προσευχὴ, θὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστήριων «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης».

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁρμόζουσα ὑποδοχὴ στὸν Βασιλιὰ τῶν καρδιῶν μας. Ἁγία, ταπεινή, εἰλικρινῆ ὑποδοχή, ποὺ τονώνει τὸν ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὰ προβλήματα, ἀπὸ τὶς δοκιμασίες, ἀπὸ τὶς ποικίλες κρίσεις, ἄνθρωπο, καί ἀνακαινίζει τὴν ψυχή.

 Τότε, μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, ἂς Τοῦ ποῦμε: «Ἂς εἶναι, Κύριε, εὐλογημένη, θριαμβευτική, σωτήρια ἡ εἴσοδός Σου σὲ κάθε ψυχή, ποὺ σὲ ποθεῖ καὶ σὲ ἀναζητάει". Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Εν όψει των εορτών του ΠΑΣΧΑ

ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ – ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ – ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ 

ΤΩΝ  ΣΤΑΥΡΩΝ

Με εντατικούς ρυθμούς άρχισε και φέτος ο καθαρισμός στην ενορία μας.  Πολλές γυναίκες έδωσαν και φέτος  το παρόν στην εκκλησία για να προσφέρουν με όποιο τρόπο μπορούν την βοήθειά  τους στον καθαρισμό και ευπρεπισμό του Ναού. 

      Ετοιμες με διάθεση και αποφασιστικότητα σε όποια δουλειά χρειαστεί. Καθαρισμός και γυάλισμα παντού. Παράθυρα,  πόρτες,  τζάμια, εικόνες, εικονοστάσια, καντήλια, καντήλες, κηροπήγια, κουτιά, μανουάλια, δίσκοι,  θυμιατήρια και πολλά άλλα, όλα μα όλα πρέπει να γυαλίσουν  πάρα πολύ. Ακόμα και η αλλαγή στα ρούχα τα κεντήματα  πρέπει να αλλαχθούν να στολιστούν τα πένθιμα μέσα στο Ιερό αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους χώρους. 

    

ΚΑΙ  ΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ 

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ  ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

  Τα λιγοστά φοινικόκλαδα, - που με δυσκολία βρέθηκαν όπως μας ανέφερε ο παπά Βασίλης,- έτοιμα μέσα στο νερό μας περίμεναν να φτιάξομε τα σταυρουδάκια.  Ραντεβού το απόγευμα και προσέλευση τόσο μεγάλη που δεν υπήρχε χώρος πουθενά να σταθείς. Οι μεγάλες γυναίκες δείχνουν την τέχνη τους στα μικρά παιδιά και στις νεώτερες. Πως γίνεται κάθε χρόνο να μην θυμόμαστε πως  φτιάχναμε τους σταυρούς και θα πρέπει και πάλι να μας τα ξαναδείξουν οι μεγαλύτερες αυτό δεν μπορώ ποτέ μου να το καταλάβω. 

      Πόσο μα πόσο ωραία εικόνα εκείνη που όλοι μας ψάχνομε  το ψαλίδι, δείχνομε το αποτέλεσμα, μας μαλώνουν οι μεγαλύτερες σε κάποιο λάθος  του σταυρού που φτιάξαμε, αλλά μετά καμαρώνομε για καθένα που τελειώνει.

Την ίδια ώρα μέσα στην εκκλησία έψαλλαν το Απόδειπνο οι κυρίες μαζί με τον πανταχού παρόν εφημέριο  πάτερ Βασίλειο. 

      Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και να αξιωθούμε να εορτάσομε και φέτος το Αγιο Πάσχα.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2018

Άριθμός 12

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Λουκ. α' 24-38)

25 Μαρτίου 2018

Ἡ 25η Μαρτίου, ἀγαπητοί μου, ἔχει διπλῆ σημασία, γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Εἶναι θρησκευτικὴ καὶ ἐθνικὴ ἑορτή. Εἶναι θρησκευτικὴ, γιατί ἑορτάζουμε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἐθνικὴ, γιατί ἡ ἡμέρα αὐτὴ σηματοδοτεῖ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, ἐνάντια στὴν Ὀθωμανικὴ κυριαρχία τοῦ 1821. Ἔχουμε διπλῆ χαρά. Ἑορτάζει ἡ Παναγία μας, ἑορτάζει καὶ ἡ Πατρίδα μας. Εἴμαστε, ἰδιαίτερα, εὐλογημένοι ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ κατοικοῦμε σὲ αὐτὸν τὸν εὐλογημένο τόπο, ποὺ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ Ἁγίους της Ἐκκλησίας μας καὶ ἥρωες, ποὺ ἔπεσαν, γιὰ τὴν Πατρίδα μας. Αὐτὸν, τὸν εὐλογημένο τόπο, προσπαθοῦν μερικοὶ νὰ τὸν ὑποδουλώσουν, γιὰ μία ἀκόμη φορά. Δὲν θὰ τὰ καταφέρουν ὅμως, γιατί μᾶς προστατεύει ὁ Θεός. Μᾶς προστατεύουν ἡ Παναγία καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι.

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν. Τὸ περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς ἀναφέρεται στὸ γεγονὸς, κατὰ τὸ ὁποῖο, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ἐπισκέφθηκε, μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν Παναγία καὶ τὴν πληροφόρησε, ὅτι ἔφθασε ὁ καιρὸς τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ, ὅτι αὐτὴ, θὰ γίνει ἡ μητέρα Του. Ἡ Παναγία εἶχε προετοιμασθεῖ, γιὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ στιγμή. Ἡ Παναγία εἶχε φθάσει στὴν θέωση καὶ πρὶν ἀκόμη δεχθεῖ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ. Μετὰ τὴν χαρμόσυνη εἴδηση τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἡ Παναγία κυοφορεῖ, πλέον, θαυματουργικὰ, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Χριστό. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνώθηκε μὲ τὴν θεία φύση, ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως, ἀμέσως ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως. Τὸ μεγάλο Ἱστορικὸ γεγονὸς ἔχει πλέον συντελεσθεῖ.

Ἔτσι, κατὰ τὴν 25η Μαρτίου, ἑορτάζουμε καὶ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ, τιμᾶμε τοὺς ἥρωες τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Τιμᾶμε, τοὺς ἥρωες ἐκείνους, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους, ὥστε ἡ Πατρίδα μας νὰ εἶναι ἐλεύθερη. Δὲν ἔδωσαν τὸ αἷμα τους, γιὰ νὰ ἔρχωνται κάποιοι « ἔξυπνοι » καὶ νὰ τὴν ξεπουλᾶνε. Σὰν Ἕλληνες, ὀφείλουμε νὰ τοὺς φέρνουμε στὴν μνήμη μας, γιατί χωρὶς τοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, σήμερα, θὰ ἤμασταν ἀκόμη ὑποταγμένοι στὸν τουρκικὸ ζυγό. Οἱ θαρραλέοι αὐτοὶ ἄνθρωποι, δὲν ὑπολόγισαν τὴν προσωπική τους ζωή, γιὰ τὸ συμφέρον τῆς Πατρίδας μας. Παραμέρισαν τὰ πάντα, προκειμένου ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀναπνεύσει ὀξυγόνο ἐλευθερίας. Αὐτοὺς, τοὺς ἀνθρώπους, λοιπὸν, πρέπει νὰ τοὺς τιμᾶμε καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοὺς μιμούμαστε.

Στὶς 25 Μαρτίου, λοιπόν, τοῦ 1821, στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, στὰ Καλάβρυτα, ὁ Ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανός, σήκωσε τὸ λάβαρο τῆς Ἐπανάστασης. Τότε, ἄρχισε, ἐπίσημα ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, ποὺ ὁδήγησε μετὰ ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες καὶ θυσίες, στὴν ἐλευθέρωση καὶ στὴν ἀναγνώριση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, τὸ 1830, μὲ τὴν συνθήκη τοῦ Λονδίνου. Συνθήκη, ποὺ ὑπέγραψαν, στὶς 22 Ἰανουαρίου τοῦ 1830 ἡ Ἀγγλία, ἡ Γαλλία καὶ ἡ Ρωσία. Δύο χρόνια μετά, στὶς 14 Αὐγούστου τοῦ 1832, ὁρίσθηκαν καὶ τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδας. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ ἔτους αὐτοῦ, ἀποδέχθηκε ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία τὴν ἀπόφαση αὐτὴ καὶ ἀπὸ τότε ξεκινᾶ ἡ πορεία τοῦ Νέου Ἑλληνικοῦ κράτους. Συνεχίζεται ἡ πορεία τοῦ ἔνδοξου αὐτοῦ λαοῦ, ποὺ ἄφησε ἔκπληκτη ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὰ κατορθώματά του.

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς 25ης Μαρτίου, ὡς ἐθνικῆς ἑορτῆς, καθιερώθηκε στὶς 18 Μαρτίου τοῦ 1838. Τὴν ἴδια χρονιὰ ἔγινε καὶ ὁ πρῶτος ἐπίσημος ἑορτασμός. Τελέσθηκε δοξολογία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, στὴν ὁδὸ Αἰόλου, στὴν Ἀθήνα. Πλῆθος κόσμου εἶχε μαζευθεῖ καὶ, ἀνάμεσά τους, ἦταν καὶ οἱ ἀγωνιστὲς τῆς Ἐπανάστασης, οἱ ὁποῖοι ἀποθεώθηκαν. Μετὰ τὴν δοξολογία στήθηκε γλέντι, στὴν πλατεῖα Κλαυθμῶνος. Στὸν Λυκαβηττὸ στήθηκε ἕνας φλεγόμενος σταυρός, ποὺ ἔφερε τὴν φράση « Ἐν τούτω νίκα ». Ἀπὸ τότε, ἡ 25η Μαρτίου, ἑορτάζεται κάθε χρόνο, σὰν ἡμέρα τιμῆς στοὺς ἥρωες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Καὶ εἶναι εὐλογημένη ἡ συγκυρία, ποὺ συνέπεσε μὲ τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Γιατί, ἀπὸ τὴν μία ἔχουμε τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Ἀγαπητοί μου,

Εἶναι καθῆκον μας νὰ τιμᾶμε, μὲ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, μὲ δοξολογίες, μὲ παρελάσεις, μὲ τὸν σημαιοστολισμὸ καὶ μὲ ὁποιοδήποτε μέσο, τοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ 1821. Χωρὶς αὐτοὺς, θὰ ἤμασταν, σήμερα, ὑποταγμένοι ἀκόμη στοὺς Τούρκους.

Θὰ κλείσουμε, τὸ κήρυγμα μας, μὲ ἕνα λόγο τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἕλληνα, πρὸς ὅσους πολεμοῦν τὴν Ἑλλάδα καὶ, ἰδιαίτερα, στοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς, ποὺ ἔχουν προσκυνήσει στὰ ξένα συμφέροντα.

«Κι’ ἂν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τὸ πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ ἕναν τρόπο, ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τοὺς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν, καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θερία πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε· τρῶνε ἀπό μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιὰ» (Ἀπομνημονεύματα Μακρυγιάννη, σελίδες 254 - 255).

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ἀριθμὸς 11

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μάρκ. θ΄ 17-31)

18 Μαρτίου 2018

«πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μαρκ. θ΄ 31)

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ δυστυχισμένου πατέρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μὲ τὸ βαριὰ ἄρρωστο παιδὶ, φανερώνει, πὼς ἡ πίστη του ἦταν μερική, ὄχι δυνατὴ καὶ ὁλοκληρωμένη. Ὅταν οἱ Μαθητὲς ἀπέτυχαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδὶ του, κλονίζεται καὶ πλησιάζει τὸν Κύριο μὲ ἀμφιβολία. «Εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν, σπλαγχνισθείς ἐφ’ ἡμᾶς». Καὶ ὅταν ὁ Κύριος τὸν ἐπιτιμᾶ, λέει: «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Οὔτε ὁ πόνος του, οὔτε τὰ ὅσα θὰ εἶχε ἀκούσει, γιὰ τὶς θαυματουργικὲς θεραπεῖες τοῦ Κυρίου, ἦταν ἀρκετὰ νὰ τὸν ὑψώσουν στὶς κορυφὲς τῆς μεγάλης καὶ ἀκράδαντης πίστης. Ζοῦσε, κι ὁ πατέρας ἐκεῖνος, στὸ δραματικὸ κλῖμα τῆς ὀλιγοπιστίας.

Ἀλλὰ, ὄχι μόνο ὁ πατέρας ἐκεῖνος. Καὶ πολλοὶ ἄλλοι κι ἐμεῖς ἀκόμη συχνὰ, ζοῦμε μέσα στὸ κλῖμα τῆς ὀλιγοπιστίας. Δὲν εἴμαστε ἄπιστοι. Εἴμαστε οἱ ὀλιγόπιστοι, οἱ κλονιζόμενοι. Ὅταν ὅλα στὴ ζωὴ μας πᾶνε καλά, ὅταν ὑπάρχει εἰρήνη, ὅταν ὅλα μᾶς τὰ δίδει ὁ Θεός, τότε εἶναι ὅλα καλά. Ὅταν, ὅμως, ἔλθει μία συμφορά, μία ἀρρώστια ἀνίατη, ἕνας θάνατος, μία οἰκονομικὴ δυσχέρεια, μία θλίψη, ἕνας δυνατὸς πειρασμός, τότε κλονιζόμαστε. Μοιάζουμε, μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, πάνω στὰ κύματα. Μόλις σηκώθηκε μία βίαια πνοὴ τοῦ ἀνέμου, ἄρχισε νὰ καταποντίζεται. Καὶ δὲν κλονιζόμαστε μόνο. Κάποτε, φτάνουμε καὶ στὴν ἀπιστία. Τότε, βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα μας ὁ σκληρὸς λόγος: «Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ μένα ὁ Θεὸς» ἢ «Ὁ Θεὸς μὲ ἔχει ξεχάσει».

Τὸ πρωταρχικὸ αἴτιο τοῦ κλονισμοῦ αὐτοῦ εἶναι ἐσωτερικό καί βαθύ. Προέρχεται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ δὲν ἔχει βαθιὰ ρίζα. Ἀπὸ τὴν ψυχὴ, ποὺ δὲν ἔχει ρίξει ἄγκυρα, ἡ ὁποία νὰ φθάνει καὶ νὰ γαντζώνεται ἀπὸ τὸν ἀσάλευτο βράχο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς, ἀρκεῖται στὴν ἐπιφάνεια, στὴν ἐπιφανειακὴ πίστη. Πηγαίνει, κάπου κάπου, στὴν Ἐκκλησία, τηρεῖ μερικὰ θρησκευτικὰ καθήκοντα, παρουσιάζεται ὅπου τὸν συμφέρει, ἄνθρωπος πιστός. Δὲν ἔχει ὅμως ἐνδιαφερθεῖ, γιὰ μία βαθύτερη αὐτοκαλλιέργεια, γιὰ μία συστηματικὴ τόνωση τῆς πίστεώς του, ὥστε, ὅταν ἔρθουν οἱ καταιγίδες, οἱ ἄνεμοι καὶ οἱ βροχὲς, νὰ εἶναι ἀκλόνητος. Αὐτὸς, κτίζει τὸ πνευματικό του οἰκοδόμημα πάνω στὴν ἄμμο. Γι’ αὐτὸ, ὅταν λυσσομανᾶ ὁ βοριᾶς καὶ οἱ ὁρμητικὲς καταιγίδες, παρασύρουν τὰ πάντα, παρασύρουν κι αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα. Καὶ τότε ἡ πτώση εἶναι μεγάλη.

Ἡ ὀλιγοπιστία, πολλῶν ἀνθρώπων, ἔχει καὶ μία δεύτερη αἰτία. Τὸ κλῖμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ εἶναι κλῖμα ἀμφιβολίας καὶ κλονισμοῦ τῆς πίστης στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅπως συχνὰ λέγεται. Τὰ κηρύγματα καὶ, συγχρόνως, ὁ ρυθμὸς τῆς ἐποχῆς, ὁ θόρυβος, καὶ ὅ,τι ἄλλο βιώνουμε στὸν κόσμο, ποὺ ζοῦμε, σπρώχνουν πολλοὺς νὰ ἀδιαφοροῦν, γιὰ κάθε τί τὸ πνευματικό, τὸ θεϊκό. Οἱ γέφυρες μὲ τὸν οὐρανὸ εἶναι μισογκρεμισμένες. Κρατᾶμε τὸν Θεὸ μακριά μας καὶ ζοῦμε χωρὶς τὴν ζωογόνο πνοὴ τῆς ἐλπίδας.

Ἀλλὰ, ὁ πατέρας τοῦ ταλαιπωρημένου ἐκείνου παιδιοῦ, δὲν μένει στὴν ὀλιγοπιστία. Προχωρεῖ. Τὴν ὁμολογεῖ στὸν Κύριο. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ σημαντικὸ βῆμα. Καὶ ζητάει νὰ τὸν βοηθήσει. «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Βοήθησε με νὰ ὑπερνικήσω τὴν ἀπιστία μου.

Καὶ οἱ Μαθητὲς εἶχαν κάποτε ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς τονώσει τὴν πίστη, ὅταν κι αὐτοὶ βρέθηκαν σὲ δύσκολες ὧρες. Εἶχαν, τότε, παρακαλέσει τὸν Κύριο, μὲ φωνὴ σπαρακτική: «Πρόσθες, ἡμῖν, πίστιν, Κύριε».

Ἀγαπητοί μου, Ἡ προσευχή, ποὺ ζητάει ἐνίσχυση τῆς πίστεως σὲ ὧρες σκληρὲς, εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ ὑπέροχες αἰτήσεις. Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ, ποὺ τὸ ἔχουν δοκιμάσει, ἀκόμα καὶ στὶς ἡμέρες μας. Κάποια ὥρα, ποὺ λυγίζουμε ἀπὸ τὸν πόνο, ποὺ κάμπτεται ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό, ὅταν γονατίσουμε καὶ προσευχηθοῦμε, ὅταν μποῦμε σὲ μία κατανυκτικὴ Ἐκκλησία καὶ ζητήσουμε νὰ μᾶς ἐνισχύσει τὴν πίστη, ἐπιστρέφουμε, μὲ φτερὰ, στὸ σπίτι μας. Ὁ Χριστός μας, ὁ σπλαγχνικὸς Πατέρας, περιμένει αὐτὴ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀκούει καὶ δίνει τὴν Χάρη καὶ τὴ συμπαράστασή Του.

Καὶ ὅσοι ἀμφιβάλλουμε, γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτή, δὲν ἔχουμε, παρὰ στὴν δύσκολη στιγμή, ποὺ θὰ νοιώσουμε κάποια ἀμφιβολία, νὰ ποῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ: «Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Ἀμήν.   

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  11  ΜΑΡΤΙΟΥ 2018

              ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ           

ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΣΟ

 ΤΗΣ  ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

H τρίτη Κυριακή των Νηστειών. Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται κάθε χρόνο 28 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.

Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της Αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα.

Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά:

 «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας , φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν » και «Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως ΄ αυτόν μετ ' ευλαβείας , κατασπαζόμεθα ».

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως».

     Με  λαμπρότητα και  συγκίνηση εορτάσαμε και φέτος με την δύναμη του Θεού, στην Παναγία τη Λατομίτισσα, την μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης.  Οι πιστοί με κατάνυξη  προσκύνησαν τον Τίμιον και Ζωηφόρον Σταυρόν  του Κυρίου μας.

 Ο εφημέριος  του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με κατάνυξη και ευλάβεια    περιέφερε τον Τίμιο Σταυρό  με μια σεμνή πομπή  στο κέντρο του Ναού   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου,  ψέλνοντας με συγκίνηση  το Απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με ωραιότατα  λουλούδια και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 

Η σημερινή ημέρα, μας υπενθυμίζει  το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μία προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό.

Πλήθος ενοριτών και όχι μόνο εκκλησιάσθηκε  και προσκύνησε  τον Σταυρό, όπου θα παραμείνει  καθ΄όλη την  εβδομάδα  και  στο τέλος  κάθε ακολουθίας  γίνεται η προσκύνηση.

Η χορωδία των Ιεροψαλτών  έψαλλε  με βυζαντινούς ύμνους   τα ιδιόμελα τροπάρια «Δεύτε πιστοί το ζωοποιόν Ξύλο προσκυνήσωμεν…»,  «Σήμερον ο Δεσπότης της Κτίσεως….»,  «Σήμερον ο απρόσιτος τη ουσία….», και το «Σήμερον το προφητικόν πεπλήρωται λόγιον…..», ενώ ο ιερέας  διένειμε στο εκκλησίασμα το δεντρολίβανο διακοσμημένο με μώβ βιόλα.

   Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός  Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. Το βεβαίωσε ο Κύριος: « όστις θέλει οπίσω μου ελθείν , απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι » (Μαρκ.8,34).

Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ' εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας.

Γι' αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.

Κλείνοντας μας υπενθύμισε ο εφημέριος ότι την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018 στον Αγ. Φανούριο θα τελέσει το Ιερό Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου  και ώρα 5.45. Επίσης και το Σάββατο θα έχει Θεία Λειτουργία στον Αγ. Φανούριο.   

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εφημέριος τόνισε σε όλο το εκκλησίασμα να αναρτήσομε όλοι στα σπίτια μας την ελληνική σημαία και οι γυναίκες επί το πλείστον να φοράμε τον σταυρό  για να μας φυλάει και να μας προστατεύει.

Και του χρόνου με υγεία.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ἀριθμός 10

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

(Μάρκ. η΄ 34-θ΄1)

11 Μαρτίου 2018

«Τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η΄ 31)

Τὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἀπευθύνει ὁ Χριστός μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὸν καθένα ἀπό μᾶς, σήμερα, Κυριακὴ Γ΄ τῶν Νηστειῶν, κατὰ τὴν ὁποία ὑψώνουμε, γιά προσκύνηση, τὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρό. Μὲ τὴν ἐρώτηση αὐτὴ, μᾶς καλεῖ νὰ σκεφθοῦμε, γιὰ τὸν μεγάλο αὐτὸ θησαυρό, ποὺ λέγεται ψυχή. Ὁ Χριστός μας, μᾶς ἔδωσε διάνοια, ἡ ὁποία ἐρευνᾶ· μᾶς ἔδωσε λογικὴ, ποὺ κρίνει καὶ καταλήγει σὲ συμπεράσματα· μᾶς ἔδωσε καρδιὰ, ἡ ὁποία πλημμυρίζει ἀπὸ ἱεροὺς πόθους καὶ ὑψηλὲς ἀνατάσεις.

Ἡ καθημερινὴ ζωὴ, ἐξ ἄλλου, μᾶς παρέχει πολύτιμη πείρα, γιὰ τὸν κόσμο, ποὺ μᾶς περιβάλλει, γιὰ τὰ προσωρινὰ ἀγαθά του, τὴν λαμπρότητα, ποὺ σβήνει, τὴν δόξα, ποὺ παρέρχεται. Λοιπόν, μᾶς ἐρωτᾶ ὁ Κύριος, σκεφθεῖτε καὶ ἀπαντῆστε μόνοι σας μὲ εἰλικρίνεια: «τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

Εἶναι δύσκολο ἢ, μᾶλλον, εἶναι ἀδύνατο νὰ δώσουμε ἱκανοποιητικὴ ἀπάντηση, γιατί μᾶς εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοήσουμε, σὲ ὅλο τὸ βάθος καὶ πλάτος, τί εἶναι ἡ ψυχή, ποιὰ εἶναι τὰ ἰδιώματά της, ποιὸς ὁ προορισμός της καὶ, γενικὰ, ποιὰ εἶναι ἡ ἀξία της. Εἶναι πέρα ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας νὰ ἐκτιμήσουμε, νὰ αἰσθητοποιήσουμε καὶ νὰ συλλάβουμε, στὴν πληρότητά του, αὐτὸν τὸν θησαυρὸ, ποὺ λέγεται ψυχή. Αἰσθανόμαστε, ὅτι ἔχουμε ψυχή. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅλων τῶν αἰώνων πίστευαν, πιστεύουν καὶ θὰ πιστεύουν στὴν ὕπαρξη τῆς ἀθάνατης ψυχῆς, ὅσο κι ἂν ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας ἔρχεται νὰ σκοτίσει αὐτὴ τὴν πίστη, ὅσο κι ἂν ἡ ἐπιστήμη κάποιων, δῆθεν, ἐπιστημόνων, προσπαθεῖ νὰ καταρρίψει αὐτὴ τὴν μεγάλη ἀλήθεια. Μεγάλοι σοφοί τῆς ἀρχαιότητας, μὲ τὴν δύναμη τῆς φωτεινῆς τους διάνοιας καὶ τὴν ἔμπνευση τοῦ Θεοῦ φιλοσόφησαν, διατύπωσαν ὑψηλὲς καὶ θαυμάσιες ἰδέες, γιὰ τὴν ἀξία καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς. Ἡ ψυχὴ, ἔλεγαν, εἶναι ἄϋλη, οὐσία ἄφθαρτη, θεία, ἔχει ζωή, εἶναι συγγενὴς καὶ ὅμοια μὲ τὸν αἰώνιο Θεό· εἶναι πνεῦμα Θεοῦ, μετέχει στὴν θεότητα. Αὐτὴ εἶναι, ποὺ δίνει ζωὴ καὶ ἀξία στὸν ἄνθρωπο.

Ὅσο, ὅμως, κι ἂν ἐμελέτησαν αὐτοὶ τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα περὶ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, δὲν μπόρεσαν νὰ φθάσουν στὴν καθαρότητα, τὴν σαφήνεια καὶ τὴν πλούσια γνώση, ποὺ παρέχει ἡ Ἁγία Γραφὴ, σχετικὰ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀναρίθμητα εἶναι τὰ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στὰ ὁποῖα μιλάει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μας δίδαξε, πολλὲς φορὲς, περὶ τῆς ψυχῆς καὶ ἐξῇρε τὴν ἀξία της, ὄχι μόνο σὲ σύγκριση πρὸς τὸ σῶμα ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Τίποτα, ἀπὸ ὅσα ὑπάρχουν στὸ ὁρατὸ καὶ ἀόρατο σύμπαν, δὲν μποροῦν νὰ ἐξαγοράσουν οὔτε μία ψυχὴ μόνο. Ὁ κόσμος, τὸ σύμπαν, εἶναι ὑλικό, ὑπόκειται στὴ φθορὰ τοῦ πανδαμάτορος χρόνου. Ἡ ψυχὴ, ὅμως, εἰκόνα καὶ ὁμοίωμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι πνεῦμα, καὶ θὰ ζεῖ «εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων».

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, φωτισμένοι ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶπαν καὶ ἔγραψαν πολλὰ, γιὰ τὴν ψυχή. Ἡ ψυχή, εἶπαν, εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει προικισθεῖ μὲ τὴν δυνατότητα νὰ προχωρήσει στὸ "καθ’ ὁμοίωσιν" Θεοῦ, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνει Θεὸς, κατὰ χάριν. Αὐτὴ εἶναι, ποὺ ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Πατέρα της, τὴν ἀφθαρσία, τὴν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, τὴ δύναμη τῆς κυριαρχίας στὴν ἄλογη καὶ ἄψυχη φύση, τὸ φῶς τοῦ λογικοῦ καὶ τῆς γνώσεως. Ὅταν ἡ ψυχὴ στολίζεται μὲ τὶς ἀρετές, μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν καλοσύνη, τὴν ἁγιότητα, τὴν ἀγαθότητα, τὴ δικαιοσύνη, ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο ὅμοιο μὲ τὸ Θεό.

Καὶ ρωτάει ὁ Κύριος· ἀφοῦ λοιπὸν εἶναι τόσο ἀπεριόριστη καὶ ἀσύλληπτη ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς, τί μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντάλλαγμα, γιὰ νὰ ἐξαγοράσει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν αἰώνια ἀπώλεια, νὰ τὴν λυτρώσει ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς καὶ τῆς καταδίκης;

Οἱ ἄνθρωποι, πάντοτε αἰσθανόταν καὶ αἰσθάνονται ἔνοχο τὸν ἑαυτὸ τους, ἐνώπιον του Θεοῦ. Κάποια ἐσωτερικὴ φωνὴ τοὺς πληροφοροῦσε, ὅτι θὰ χάσουν τὴν ψυχὴ τους, λόγω τῶν ἁμαρτιῶν τους. Αἰσθανόταν βαθὺ τὸν πόθο νὰ ἐξαγοράσουν τὴν ψυχή τους, νὰ τὴν σώσουν ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη. Νόμιζαν, ὅτι μποροῦσαν νὰ προσφέρουν λύτρον καὶ ἀντάλλαγμα, θυσίες αἱματηρές, πολλὲς καὶ μεγάλης ἀξίας θυσίες. Νόμιζαν, ὅτι ὅσο πολυτιμότερη εἶναι ἡ θυσία, ποὺ προσέφεραν, τόσο καὶ μεγαλύτερη ἦταν ἡ ἐλπίδα τους νὰ γίνει δεκτὸ τὸ ἀντάλλαγμα αὐτὸ, γιὰ τὴν ψυχή τους. Ἔφθασαν μέχρι τοῦ σημείου νὰ προσφέρουν θυσία ἀκόμη καὶ τὰ παιδιά τους, σὲ κάποιες ἀκραῖες περιπτώσεις. Ὁλόκληρη ἡ γῆ εἶχε ζυμωθεῖ μὲ τὰ αἵματα τῶν θυσιῶν.

Ἀλλὰ, παρ’ ὅλα αὐτὰ, δὲν ἔμειναν ἱκανοποιημένοι καὶ ἀναπαυμένοι οἱ ἄνθρωποι. Κάτι τοὺς ἔλεγε, ὅτι μὲ τίποτα δὲν ἐξαγοράζεται ἡ ψυχή τους. Δὲν ὑπάρχει κανένα ἀντάλλαγμα πάνω στὴ γῆ καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο γι’ αὐτήν. Σίγουρα, θὰ ἐρχόταν στὸ νοῦ τους, ἔστω καὶ κάπως διαφορετικὴ, ἡ ἐρώτηση· «τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» Καὶ ὕψωναν, ἱκετευτικὰ, τὰ βλέμματα στὸν οὐρανὸ, περιμένοντας ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς ὑποδείξει τὸ ἄξιο ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς.

Καὶ ὁ Πανάγαθος Κύριος τὸ ἔστειλε, «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου», στὸν κατάλληλο καιρό. Καὶ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ τὸ μέγιστο αὐτὸ γεγονὸς, τὸ προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες, τὸ εἶπε ὁ ἄγγελος στὸν Ἰωσήφ, ὅτι ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου, ὁ Χριστός, «σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός τὸ διακήρυξε, ὅτι ἦλθε στὸν κόσμο ὄχι γιὰ νὰ ζητήσει ὑπηρεσίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ προσφέρει ὑπηρεσίες καὶ νὰ θυσιάσει τὴν ζωὴ του λύτρο καὶ ἀντάλλαγμα, γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. «Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, διακηρύσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἠμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων» τῆς ἁμαρτίας. Καὶ αὐτὸ τὸ λύτρο, τὴν ἀπείρου ἀξίας θυσία Του, τό προσέφερε, γιὰ κάθε μία ψυχή. «Ἐλυτρώθητε, λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, τιμίῳ αἵματι…Χριστοῦ». Αὐτὸ, ἀκριβῶς, τὸ γεγονός, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔδωσε τὸ Πανάγιο Αἷμά Του θυσία ὑπὲρ ἡμῶν, βροντο-φωνεῖ, πόσο ἀφάνταστα μεγάλη καὶ ἀνεκτίμητη, εἶναι ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας.

Κατὰ τὴν σημερινή, λοιπόν, Κυριακή, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, καὶ μᾶς προσκαλεῖ νὰ Τὸν προσκυνήσουμε εὐλαβικά. Γιὰ ποιὸ σκοπό; Γιὰ νὰ ἀντλήσουμε δύναμη καὶ ἔτσι νὰ μπορέσουμε νὰ συνεχίσουμε τὸν πνευματικὸ ἀγώνα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ταυτόχρονα, ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, μᾶς ἀποκαλύπτει καὶ τὸ μέτρο, τόσο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τέτοια ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ὥστε ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νὰ ἀνεβαίνει πάνω στὸ Σταυρὸ, χάριν τῆς σωτηρίας της.

Ἀγαπητοί μου, Τὴν ἀνυπολόγιστη ἀξία τῆς ψυχῆς μας, καλούμαστε νὰ συνειδητοποιήσουμε κι ἐμεῖς καὶ νὰ ζοῦμε, κατὰ τὸ θέλημα καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας. Νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε πιστὰ, σηκώνοντας, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα, τὸν Σταυρὸ τοῦ χριστιανικοῦ μας χρέους. Ἔτσι, τότε, καὶ μόνο τότε, θὰ κερδήσουμε τὴν ψυχή μας, ποὺ σημαίνει, ὅτι θὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς αἰώνιας καὶ ἀληθινῆς ζωῆς. Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου