ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΖ")

 

 

Ἀρ. Πρωτ.:    709

Ἀρ. Δι­εκπ.:   321

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΑΡ. 50

Πρός

Τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς κα­θ' ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως.

«ἀλλά τό εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον,

ἐκλεῖπον παρά τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων» (Ἠσ. νγ΄,3).

Ἁγία καί Μεγάλη Παρασκευή! Στό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὑψώνεται ὁ Τίμιος Σταυρός, ὁ ὁποῖος φέρει «ὡς βότρυν πλήρη ζωῆς» τόν Ὕψιστο, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν πολύτιμο μαργαρίτη, τόν τετιμημένον, πρός τόν Ὁποῖον πρέπει «τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας» (Α΄Τιμ. α΄, 17).

Ἀλλ’ ὅμως ἐνῶ Ἐκεῖνος ἔδωσε ὡς Δημιουργός τιμή, ἀξία στό δημιούργημά Του, τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἐνώπιον Του καί ὁ θάνατος τῶν ὁσίων Αὐτοῦ εἶναι τίμιος, ὁ Ἴδιος εὑρίσκεται ἐπί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔχοντας τό εἶδος, τήν μορφή Του, «ἄτιμον».

Ναί, καταδέχεται νά ἀτιμασθεῖ, νά κενώσει Ἑαυτόν, γιά νά τιμήσει τόν ἄνθρωπο.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης διακρίνει «ἀτιμασμένον» τόν Κύριο κατά τήν ἐπίγεια ζωή Του.

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν συναναστρεφόταν τούς ἀσεβεῖς Ἰουδαίους πού τόν ἀποκαλοῦσαν Σαμαρείτη καί δαιμονισμένο (Ἰωάν. κ΄, 48). Ὅταν ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης καί ὅσοι τούς γέννησε τό σκοτάδι, κρατοῦσαν Αὐτόν, πού δέν χωράει πουθενά, γιά νά Τόν θανατώσουν. Δέν ἔλεγε ἄδικα ὁ Τίμιος Πρόδρομος «Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπό τῆς μελλούσης ὀργῆς; (Ματθ. γ΄, 7). Γιατί ὄντως ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ θά μείνει ἐπάνω τους.

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν ἀντιμετώπιζαν Αὐτόν, τόν βλαστό τῆς ἐπιεικείας, μέ ραπίσματα καί ζητοῦσαν ἀπαντήσεις μέ ὅρκους ἀπό Αὐτόν, πού εἶναι ὁ δικαστής τῶν ὅρκων (Μάρκ. δ΄, 65).

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν δίκαζαν τόν δικαστή καί ἔκριναν τόν Κριτή τοῦ κόσμου, ὅταν ὁ δοῦλος ρωτοῦσε καί ὁ  Κύριος σιωποῦσε, ὅταν τό φῶς ἡσύχαζε καί τό σκοτάδι θριαμβολογοῦσε, ὅταν τό δημιούργημα ἔδειχνε θράσος καί ὁ Δημιουργός ἔδειχνε ὑπομονή.

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν οἱ ταῦροι χτυποῦσαν μέ τά κέρατα καί ὁ ταῦρος στεκόταν ἥσυχος, ὅταν τό λιοντάρι ὠρυόταν καί οἱ ταῦροι στέκονταν ἀγέρωχοι, ὅπως λέγει ὁ ἱερός ψαλμωδός «περιεκύκλωσάν με μόσχοι πολλοί, ταῦροι πίονες περιέσχον με∙ ἤνοιξαν ἐπ’ἐμέ τό στόμα αὐτῶν ὡς λέων ἁρπάζων καί ὠρυόμενος» (Ψαλμ. κα΄, 12).

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν ἀληκτοῦσαν τά σκυλιά καί ὁ Δεσπότης ἔδειχνε ἀνοχή. Ὅταν οἱ λύκοι ἅρπαζαν τό πρόβατο καί ἐκεῖνο δέν ἔφερε ἀντίσταση. Ὅταν ὁ ληστής δεχόταν τήν πρόσκληση τῆς ζωῆς, ἐνῶ ἡ Ζωή τοῦ κόσμου ἐσύρετο στό θάνατο. Ὅταν ἄτακτα καί ὀλέθρια ἐφώναζαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν∙ τό αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» (Ἰωάν. ιθ΄,15 - Ματθ. κζ΄,25) οἱ σταυρωτές τοῦ Κυρίου καί φονεῖς τῶν προφητῶν, οἱ θεομάχοι, οἱ μισόθεοι, οἱ ὑβριστές τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, οἱ πολέμιοι τῆς χάριτος, οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως, οἱ συνήγοροι τοῦ πονηροῦ, τά γεννήματα τῶν ἐχιδνῶν, οἱ ψιθυριστές, οἱ κατήγοροι, οἱ σκοτισμένοι στή διάνοια, ἡ ζύμη τῶν Φαρισαίων (Ματθ. ιστ΄, 6/ Μάρκ. η΄, 15/Λουκ. ιβ΄, 1), τό συνέδριον τῶν δαιμόνων, οἱ μιαροί, οἱ ψιθυριστές, οἱ μισόκαλοι. Καί αἰτιολογημένα φώναζαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν», διότι τούς βάραινε ἡ παρουσία τῆς Θεότητος μέ σάρκα καί τούς στεναχωροῦσε ὁ ἔλεγχος γιά τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Εἶναι συνήθεια οἱ ἁμαρτωλοί νά μισοῦν τήν συναναστροφή μέ τούς δικαίους.

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν φραγγέλωσαν καί βασάνισαν τό ἅγιο σῶμα Ἐκείνου, πού ὑπέφερε τά πάθη μέ τή θέλησή Του γιά νά θεραπεύσει τίς παλιές πληγές τῶν ἁμαρτημάτων μας. Ὅταν σήκωνε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἐπάνω στούς ὤμους Του, τρόπαιο κατά τοῦ διαβόλου.  Ὅταν φοροῦσαν τό ἀγκάθινο στεφάνι σ’ Ἐκεῖνον, πού στεφανώνει ὅσους πιστεύουν σ’Αὐτόν. Ὅταν ἔντυσαν μέ πορφύρα περιπαιχτικά Αὐτόν, πού χαρίζει ἀφθαρσία σέ ὅσους ξαναγεννιοῦνται μέ νερό καί πνεῦμα Ἅγιο (Ἰωάν. γ΄, 5 - Ματθ. κζ΄, 48). Ὅταν κάρφωσαν στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ Αὐτόν, πού εἶναι Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν οἱ στρατιῶτες θριάμβευαν περιπαίζοντας τόν Δεσπότη τῆς οὐρανίας στρατιᾶς τῶν Ἀγγέλων.

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν ἔδεσαν σέ καλάμι σπόγγο γεμᾶτο ξύδι καί τόν πότισαν καί ἔδιναν χολή σ’Αὐτόν, πού τούς ἔρριξε τό μάνα (Ἐξόδ. ιστ΄, 13 - 15). Ὅταν ἔσπαζαν οἱ πέτρες καί σκιζόταν τό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ κατάπληκτα ἀπό τό θράσος τῶν ἀσεβῶν. Ὅταν ὁ ἥλιος πενθοῦσε καί ντυνόταν τό σκοτάδι σάν σάκο, πενθώντας τήν πτώση τῶν Ἰουδαίων, ὅταν ἡ Ζωή, δηλαδή ὁ Χριστός, ἦταν κρεμασμένος ἀνάμεσα σέ δύο Ληστές, καί ὁ ἕνας Τόν  χλεύαζε καί Τόν κατηγοροῦσε, ὁ δέ ἄλλος μέ τήν μετάνοιά του ἅρπαζε τόν Παράδεισο (Λουκ. κγ΄, 39 - 43).

Ἦταν ἀτιμασμένος ὅταν τό σῶμα παραδινόταν γιά νά ταφεῖ.

Ὅμως ἡ ἀτιμία αὐτή μετέβαλε τό πάθος σέ χαρά, ὁ ἀτιμασμένος γίνεται ἔνδοξος, ὁ πληγωμένος γίνεται ἰατρός. Ὁ ἀτίμητος, ὁ Ὁποῖος ἐδέχθηκε τό πολυτίμητο μύρο, ἐξαργυρώνει μέ τήν τιμή τοῦ αἵματός Του τό χρεόγραφο τῆς δικῆς μας ἁμαρτίας.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν, Χριστιανοί μου, τόν πολύτιμον μαργαρίτη ἐπάνω στόν Τίμιο Σταυρό καί δοξάσωμεν τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά Του εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2021

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της

† Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2021

Ἀριθμός 17

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

(Φιλιπ. δ΄ 4 - 9)

25 Ἀπριλίου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Αδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. Ὁ Κύριος ἐγγύς. Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

«Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε!» Μὲ αὐτὰ τὰ χαροποιὰ λόγια ξεκινᾶ  ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. «Νὰ ἔχετε χαρὰ ζώντας μὲ τὸν Κύριο, νὰ ἔχετε διπλὴ χαρά! Σᾶς τὸ λέω καὶ θὰ τὸ ἐπαναλαμβάνω συνέχεια!», μᾶς λέγει μὲ τὴν θεοφώτιστη φωνὴ του ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καὶ ἐμεῖς ἀκοῦμε τὴν προτροπὴ του σήμερα Κυριακὴ τῶν Βαϊων, λίγο πρὶν μποῦμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας. Θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἀκούσουμε λόγια πένθους, λόγια μελαγχολικά, λόγια θρήνων καὶ ὀδυρμῶν. Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ τὰ θλιβερὰ δὲν σκιάζουν τὴν ψυχή μας, γιατί ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι μὲν ἐπώδυνη, ἀλλὰ ποτὲ ἀπεγνωσμένη, εἶναι μὲν δακρύουσα, ἀλλὰ ποτὲ θανατηφόρα. Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο μάλιστα, εἶναι ἡ Ἑβδομάδα τῆς μεγάλης ἐλπίδας, ἡ Ἑβδομάδα ποὺ κυοφορεῖ τὴν Ἀνάσταση, ἡ Ἑβδομάδα ποὺ σὰν τὸ πολυτάραχο καὶ βασανισμένο ποτάμι ἐκβάλλει στὴν μεγάλη καὶ ἀκύμαντη θάλασσα τῆς Αἰώνιας Ζωῆς. Καὶ Ζωὴ εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός! Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ θλιβόμαστε πρὸς θάνατον, ὅταν μπροστὰ μας ἀνοίγεται ἡ χαρμόσυνη προοπτική της Ἀνάστασης, ὄχι μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία;

«Τὸ ἐπιεικὲς ἡμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις, ὁ Κύριος ἐγγύς»!  Μαζὶ μὲ τὴν ἐν Κυρίῳ χαρὰ συμβαδίζει «τὸ ἐπιεικές», δηλαδὴ ἡ καλὴ καρδιά, ἡ ἀγάπη, ἡ προθυμία, ἡ κατανόηση, ἡ συμπάθεια, ἡ πραότητα. «Τὸ ἐπιεικὲς» εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ Χριστοζωή. Αὐτὴν μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νὰ τὴν ἐνστερνισθοῦμε καὶ νὰ τὴν ἐπιδείξουμε στοὺς συνανθρώπους μας, τώρα μάλιστα ποὺ ὁ Κύριος πλησιάζει! Ἔρχεται ὁ Χριστός, «ὁ Ἐρχόμενος ἤκει καὶ οὐ χρονιεῖ». Ἔρχεται γιὰ τὸν καθένα μας τὴν ὥρα τοῦ θανάτου μας, ἡ ὁποία εἶναι ἄδηλη, ἀλλὰ ὄχι καὶ πολὺ ἀπομακρυσμένη. Κανεὶς δὲν γνωρίζει πότε θὰ παραδώσει τὴν ψυχή του καὶ πότε θὰ σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ κρίνει «ζώντας καὶ νεκρούς». Ἑπομένως, πάντοτε πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ τὴν συνάντηση μὲ τὸν Χριστό. «Ὁ Κύριος ἐγγύς» !

Ἐφόσον, λοιπὸν, περιμένουμε τὸν Χριστὸ καὶ ἡ προσδοκία μας αὐτὴ νοηματοδοτεῖ ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή μας, ἀναμενόμενο θὰ ἦταν νὰ ζοῦμε ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ ἀνούσιες καὶ ἐφήμερες μέριμνες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἀναλώνουν καὶ διασκορπίζουν τὶς ψυχικές μας δυνάμεις. Αὐτὸ, δυστυχῶς, δὲν συμβαίνει, ἂν καὶ πολὺ θὰ τὸ θέλαμε! Παραπαίουμε μέσα σὲ ἕναν κυκεώνα μεριμνῶν, μικρῶν ἢ μεγάλων, ποὺ μᾶς ἀποπροσανατολίζουν ἀπὸ τὸν μέγιστο στόχο, τὴν συνάντησή μας καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: « Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετ΄ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ἡμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν». «Ἀφῆστε πίσω σας ὅλες τὶς ἀγωνιώδεις φροντίδες, γιατί δὲν ὠφελοῦν σὲ τίποτε, ἀντίθετα σᾶς πνίγουν καὶ σᾶς στεροῦν τὴ χαρά. Κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ νὰ προσεύχεσθε στὸν Θεό, νὰ τοῦ λέτε ὅ,τι σᾶς ἀπασχολεῖ, εἶναι ὁ πατέρας σας, εἶναι ὁ φίλος σας, εἶναι ὁ πρόθυμος βοηθός σας, Αὐτὸς θὰ τρέξει νὰ κάνει ὅ,τι Τοῦ πεῖτε, γιὰ τὸ συμφέρον σας. Καὶ εἶναι τόσο σίγουρο ὅτι θὰ ἀνταποκριθεῖ, ὥστε μαζὶ μὲ τὸ αἴτημά σας νὰ Τοῦ λέτε καὶ «εὐχαριστῶ» γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός σας.»

Ἡ χαρά, ἡ καλοσύνη, ἡ ἀμεριμνησία, ἡ προσευχή, ἡ εὐχαριστία, αὐτὲς εἶναι οἱ θεμελιώδεις συνισταμένες τῆς ζωῆς τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποτελοῦν βασικὲς προτροπὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς ὅλο τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἀπόρροια δὲ ὅλων αὐτῶν ἔρχεται «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν». Αὐτὸ εἶναι τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν δικό Του, ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ κατάπαυση, ἡ ἐξάλειψη κάθε πάθους καὶ κάθε ἐφάμαρτης κίνησης τῆς ψυχῆς, εἶναι  μία κατάσταση πληρότητας καὶ εὐφροσύνης ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ κανένα ἀγαθὸ αὐτοῦ του κόσμου, γι’ αὐτὸ καὶ ξεπερνάει τὴν σκέψη, τὴν φαντασία, ἀκόμη καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄκτιστη θεία ἐνέργεια, ἡ ὁποία μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καθιστᾶ θεοειδῆ, κατὰ χάριν θεό. Εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία «ἐντὸς ἡμῶν ἐστι», τῆς ὁποίας τὰ ἀγαθὰ εἶναι τόσο μεγάλα, ποὺ δὲν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα λόγια ἱκανὰ νὰ τὰ περιγράψουν, εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀντίκρυσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν «ἡρπάγη εἰς τὸν Παράδεισον καὶ ἤκουσεν ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». 

Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔρχεται στὸν μέσα ἄνθρωπο τὸν θωρακίζει καὶ τὸν καθιστᾶ ἀπρόσβλητο ἀπὸ κάθε ἐπιβουλὴ καὶ ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ. Αὐτὸ σημαίνει ἡ φράση « ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ…..φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». «Τόσο τὰ συναισθήματά σας, γιὰ νὰ μὴν θλίβεσθε παράλογα, ὅσο καὶ οἱ σκέψεις σας, γιὰ νὰ μὴν περιπίπτετε σὲ λανθασμένες θεωρίες καὶ αἱρέσεις, θὰ εἶναι προστατευμένα ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς». Καὶ δὲν θὰ φοβάστε τίποτε καὶ κανέναν!

Πόσο ἐνθαρρυντικὰ καὶ παρήγορα ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτά! Πόσο μεγάλες εἶναι οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στὸν φτωχὸ καὶ τιποτένιο ἄνθρωπο! Πόσο ἀξιολύπητο καὶ ἀξιοκατάκριτο εἶναι νὰ περιφρονοῦμε τόσο μεγάλες εὐεργεσίες, νὰ ἀρνούμαστε τὸν Παράδεισο πρὸς χάριν μιᾶς ἐφήμερης, ἁμαρτωλῆς ζωῆς, ἡ ὁποία οὔτε καὶ τὴν ἐγκόσμια χαρὰ πολλὲς φορὲς δὲν προσφέρει!  Λοιπόν, σήμερα τὸ βράδυ, ὅταν θὰ ἀκούσουμε τὸ τροπάριο: «Τὰ Πάθη τὰ Σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶτα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ. Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι», ἂς πάρουμε τὴν ἀπόφαση νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν παλαιό μας ἑαυτό, ἔτσι ὥστε νὰ ἀνάψουν μέσα μας τὰ σωστικὰ φῶτα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ μὴν πάει χαμένη ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ποὺ βιάζεται νὰ πάθει γιὰ χάρη μας.  Καὶ τότε «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» θὰ ἔλθει μέσα μας νὰ μᾶς προστατεύσει καὶ νὰ μᾶς κατευθύνει στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας! Ἀμήν, γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗ (ΙΣΤ')

 

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΕ')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 16

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Ἑβρ. θ΄ 11 - 14)

18 Ἀπριλίου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι' αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. Εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Καθὼς πλησιάζουμε τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν ἱερότερη καὶ σημαντικότερη ἑβδομάδα τοῦ χρόνου, κατὰ τὴν ὁποία τελοῦμε τὴν ἀνάμνηση τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προτρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μέγα μυστήριο τῆς θυσίας ποὺ ἔκανε ὁ Κύριός μας γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀχαρίστους. Μᾶς καλεῖ νὰ προσεγγίσουμε καὶ νὰ μελετήσουμε τὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν τὸν Χριστὸ στὸν Σταυρὸ καὶ στὴν Ἀνάστασή Του, τονίζοντας ἰδιαίτερα μέσα ἀπὸ τὶς περικοπὲς ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ποὺ ἀναγιγνώσκονται κατὰ τὶς Κυριακὲς τῶν νηστειῶν, τὴν ἀρχιερατικὴ ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι βέβαια ὁ «Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων», κατὰ τὰ Ἅγια Πάθη Του ὅμως βλέπουμε τὴν ἄλλη ὄψη τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του, αὐτὴν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν σημερινὴ περικοπὴ, ἀντιπαραβάλλει τὴν παλαιοδιαθηκικὴ ἀρχιερατεία μὲ τὴν ἀρχιερατεία τοῦ Χριστοῦ, θέλοντας νὰ καταδείξει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἀσύγκριτα ἀνώτερη καὶ σωτηριωδέστερη ἐπίδραση τῆς δεύτερης ἐπάνω στοὺς πιστούς. Ὁ ἀρχιερέας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μόνο αὐτὸς ἔμπαινε μία φορὰ τὸ χρόνο στὸ ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ, στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γιὰ νὰ προσφέρει τὴν θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔμπαινε στὰ Ἅγια τρεῖς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ θυμιάτιζε μὲ χρυσὸ θυμιατήριο, τὴν δεύτερη φορὰ κρατώντας μία λεκάνη μὲ τὸ αἷμα ἑνὸς βοδιοῦ ποὺ εἶχε προηγουμένως θυσιάσει ἔξω ἀπὸ τὸ Ναὸ ἐράντιζε ἑπτὰ φορές, γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ ἀπὸ τὶς δικές του ἁμαρτίες. Τὴν τρίτη φορά, ἀφοῦ εἶχε θυσιάσει ἕναν τράγο, ἐράντιζε τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦν οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Στὴ συνέχεια, ἀναμείγνυε τὴν στάχτη ἀπὸ θυσιασμένη δάμαλη, ἕνα θηλυκὸ μοσχάρι, καὶ ράντιζε τὸν λαὸ πρὸς ἐξαγνισμὸ τῶν μολυσμένων καὶ ἀκαθάρτων, ἔτσι ὥστε, μὲ τὴν τυπικὴ αὐτὴ τελετὴ, νὰ ἀποκτήσουν ὅλοι τὸ δικαίωμα νὰ συμμετάσχουν στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ὅλο αὐτὸ τὸ τυπικό, μὲ ἀκρίβεια καθορισμένο ἀπὸ τὸ Νόμο τοῦ Μωυσέως, ἀπέβλεπε σὲ μία ὑποτυπώδη «κάθαρση» τοῦ σώματος, δὲν εἶχε ὅμως οὐσιαστικὴ ἀξία, δὲν ἐκαθάριζε τὶς ψυχὲς ἀπὸ τὰ «νεκρὰ ἔργα», τὶς ἁμαρτίες. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δὲν ὑπῆρχε ἄφεση ἁμαρτιῶν, ὑπῆρχε μετάνοια καὶ ἀναγνώριση τῶν παραπτωμάτων, ἀλλὰ μέχρις ἐκεῖ.

Ἔπρεπε νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς ὡς «ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», γιὰ νὰ χαρίσει τὴν ἄφεση καὶ τὴν λύτρωση στὸν αἰχμάλωτο ἄνθρωπο. Τὰ «μέλλοντα ἀγαθὰ» εἶναι ἀκριβῶς αὐτὰ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν θυσία Του, αὐτὰ ποὺ γιὰ αἰῶνες προσδοκοῦσαν οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ δυνατότητα νὰ ὁμοιάσουμε πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ συμμετέχουμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέσω τῆς Θείας Κοινωνίας. Ὁ Χριστὸς ὡς Ἀρχιερεὺς δὲν εἰσέρχεται σὲ ἕνα χειροποίητο ναό, ἀλλὰ ἔχει ὡς ναὸ καὶ ὡς Ἅγια τῶν Ἁγίων τὸ ἴδιο τὸ πανάχραντο σῶμά Του, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ «μείζων καὶ τελειοτέρα σκηνή», ἡ ὁποία δὲν κατασκευάστηκε ἀπὸ ἄνθρωπο, δηλαδὴ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ σῶμα, ἀλλὰ συνελήφθη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Μαρία. Λέγει σχετικὰ ἕνα τροπάριο τοῦ Κανόνος τῆς Μεγάλης Πέμπτης: «Ἡ πανταιτία καὶ παρεκτικὴ ζωῆς, ἡ ἄπειρος σοφία τοῦ Θεοῦ, ὠκοδόμησε τὸν οἶκον ἑαυτῆς ἁγνῆς ἐξ ἀπειράνδρου Μητρός. Ναὸν γὰρ σωματικὸν περιθέμενος, ἐνδόξως δεδόξασται, Χριστὸς Ὁ Θεὸς ἠμῶν».

Καὶ ὁ Χριστὸς ἐπαναλαμβάνει τὴν τελετὴ τοῦ Ἐξιλασμοῦ ὡς Ἀρχιερεὺς χρησιμοποιώντας ὅμως ὄχι τὸ αἷμα «τράγων καὶ μόσχων», ἀλλὰ τὸ δικό Του Τίμιο Αἷμα! Πόσο συγκλονιστικὴ καὶ «ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» εἶναι ἡ πράξη τῆς αὐτοθυσίας τοῦ Χριστοῦ μας! Δὲν θυσιάζει κάτι ἢ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ τὸν ἴδιο Του τὸν ἑαυτό, φανερώνοντας τὸ ἀσύλληπτο μέγεθος τῆς ἀγάπης Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἰσῆλθε λοιπὸν «ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια», τὰ ἐπουράνια Ἅγια, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός, «αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος». Ἡ ἀπολύτρωση ποὺ χαρίστηκε στὸ ἀνθρώπινο γένος δὲν ἦταν προσωρινή, ὁπότε θὰ ἦταν ἀναγκαία ἡ ἐπανάληψη τῆς θυσίας, ἀλλὰ αἰώνια. Εἶναι μία θυσία ποὺ ἔγινε μία φορὰ καὶ γιὰ πάντα.

Τελειώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν διαπραγμάτευση τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ τονίζοντας τὴν πολὺ μεγάλη ἀξία ποὺ ἔχει τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν κάθαρση καὶ τὴν σωτηρία τοῦ πιστοῦ. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ κατοικοῦσε μέσα Του προσέφερε τὸν Ἑαυτὸ Του «ἄμωμον τῷ Θεῷ», δηλαδὴ ἐντελῶς καθαρὸ καὶ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία, καὶ τὸ Αἷμά Του, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ κοινωνήσει κάθε πιστὸς κατάλληλα προετοιμασμένος κατὰ τὴν θεία λειτουργία, ἔχει ἀπόλυτη καθαρτικὴ δύναμη ἐπάνω στὴν συνείδηση τὴν γεμάτη ἁμαρτίες. Ἐδῶ τίθεται τὸ θέμα τοῦ τρόπου προσέγγισης καὶ μετάληψης τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Δὲν καθαρίζεται αὐτόματα, μὲ ἕνα μαγικὸ τρόπο, ὁ ἄνθρωπος ποὺ μεταλαμβάνει εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μόνο ἂν εἶναι ψυχικὰ ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὀφείλει νὰ ἔχει μετανοήσει γιὰ «τὰ νεκρὰ ἔργα» ποὺ ἔχει διαπράξει καὶ νὰ ἐξομολογηθεῖ τὶς ἁμαρτίες του. Ὀφείλει νὰ ἔχει νηστέψει «τὸ κατὰ δύναμιν» καὶ νὰ ἔχει τὸ νοῦ του προσηλωμένο στὸ ἄπειρο μεγαλεῖο της θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται σὲ κάθε θεία λειτουργία. Τότε μόνο ἁγιάζεται. Διαφορετικά, ἂν προσεγγίζει τὴν Ἁγία Τράπεζα χωρὶς συναίσθηση τῆς ἀναξιότητός του καὶ χωρὶς συντριβή, «μὴ διακρίνων τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου», μεταλαμβάνει εἰς κρίμα καὶ εἰς κατακρίμα καὶ κολάζεται, ὅπως καὶ ὁ Ἰούδας.

Ὅταν καθαρισθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «τὰ νεκρὰ ἔργα», τότε μόνο μπορεῖ νὰ λατρεύει ἄξια τὸν «ζῶντα Θεόν», δηλαδὴ θὰ ἀξιώνεται νὰ μένει ἀμετακίνητος στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πορεύεται κατὰ τρόπο ἄξιο πρὸς τὴν κλήση του ὡς πολίτης τοῦ Οὐρανοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος καὶ μοναδικὸς στόχος τῆς ζωῆς, τὸ νὰ λατρεύει ὁ ἄνθρωπος σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις τὸν Πανάγαθο Θεό.

Μπροστὰ στὴν φρικτὴ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, τὴν ὁποία σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἀναμνησθοῦμε, ἂς κλάψουμε, γιατί καὶ ἐμεῖς σταυρώνουμε τὸν Χριστὸ μας καθημερινά, ἂς τρέξουμε νὰ ἑξαγορευθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας  καὶ ἂς θελήσουμε νὰ ἐπωφεληθοῦμε τῆς θυσίας Του, κοινωνώντας ἀξίως τὸ Ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμά Του. «Ἡ τράπεζα γέμει,…..μηδεὶς ἐξέλθη πεινῶν», ρητορεῖ ὁ Χρυσόστομος, «πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως, πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος». Καὶ τότε ἡ καρδιά μας θὰ πάλλει μὲ τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς τοῦ Χριστοῦ, γιατί θὰ ἔχουμε γίνει «σύσσωμοι καὶ σύναιμοι» μὲ  Αὐτόν! Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 15

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Ἑβρ. στ΄ 13 - 20)

11 Ἀπριλίου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ' οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ' ἑαυτοῦ, λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας.

Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ξεσπάει θύελλα στὸ πέλαγος, ὁ ἄνεμος λυσομανᾶ καὶ τὸ κύμα ἀφρίζει, σκοτάδι παντοῦ καὶ παγωνιά. Ἕνα πλοῖο κλυδωνίζεται, ἀλλὰ μένει ἀμετακίνητο στὸ ἴδιο σημεῖο στὰ ἀνοιχτά της ἀκτῆς, ὅπου ἔχει ρίξει ἄγκυρα ἄροδο. Ὅσο κι ἂν τὸ χτυποῦν οἱ δυνάμεις τῆς φύσης, αὐτὸ δὲν κινδυνεύει, γιατί ἔχει ἰσχυρὴ ἄγκυρα. Κανεὶς καὶ τίποτε δὲν θὰ τὸ ἀνατρέψει. Μία τέτοια ἄγκυρα ἀποτελεῖ γιὰ τὸν Χριστιανὸ ἡ ἐλπίδα, ἡ ὁποία σώζει τὴν ψυχὴ καὶ ἀναπτερώνει τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Μὲ τὴν ἐλπίδα ἀγκυρώνεται ὁ πιστὸς ἄνθρωπος στὸν Θεό.

Ὁ Θεός, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ φανερώσει «τὸ ἀμετάθετόν τῆς βουλῆς αὐτοῦ» στοὺς κληρονόμους τῆς «ἐπαγγελίας», δηλαδὴ τῆς ὑπόσχεσής Του ὅτι θὰ στείλει τὴ λύτρωση μὲ τὸν ἀπεσταλμένο Του Μεσσία Χριστό, «ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ», χρησιμοποίησε τὸν ὅρκο ὡς μέσο ἐπιβεβαίωσης, ἔτσι ὥστε μὲ δύο ἀμετακίνητα καὶ ἀμετάβλητα πράγματα, ποὺ εἶναι ἡ ὑπόσχεση καὶ ὁ ὅρκος, μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατον νὰ ψευσθεῖ ὁ Θεός, νὰ ἔχουμε ἰσχυρὴ «παράκληση», παρηγοριὰ καὶ ἐνδυνάμωση, ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε καταφύγει στὴν ἐλπίδα ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Καὶ αὐτὴν τὴν ἐλπίδα τὴν κρατοῦμε ὡς «ἄγκυραν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος». Πόσο παρήγορα λόγια, μὲ τόσο βαθὺ νόημα! Ὁ Θεὸς Πατέρας ποὺ ἀγαπᾶ, προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ ὅλα τὰ πλάσματά Του, ἰδιαίτερα γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐπιφυλάσσει τὰ μέγιστα ἀγαθά, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ οἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». Τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου εἶναι ἤδη ἕτοιμα! Ὅμως, γιὰ νὰ τὰ ἀποδεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὡς μία μελλοντικὴ πραγματικότητα ὀφείλει νὰ πιστεύει καὶ νὰ ἐλπίζει μὲ τὴν βεβαιότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια ποὺ παρέχει ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐλπίδα εἶναι μία ἀπὸ τὶς τρεῖς κορυφαῖες θεολογικὲς ἀρετές. Ἡ τριάδα αὐτὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη. Ἂς ἀκούσουμε τὸν βαθυστόχαστο Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος τί λέγει γιὰ τὴν ἐλπίδα στὸν τριακοστὸ καὶ τελευταῖο λόγο του «περὶ ἀγάπης, ἐλπίδος καὶ πίστεως». «Ἡ ἐλπὶς εἶναι ἀδήλου πλούτου πλοῦτος», «εἶναι ἀσφαλὴς ἀπόκτηση θησαυροῦ, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπόκτησή του». Ἂς φανταστοῦμε ὅτι ἕνας πλούσιος ἄρχοντας μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ μᾶς χαρίσει ἕναν τεράστιο θησαυρό. Ἐμεῖς, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι δὲν λέγει ψέματα, γεμάτοι χαρὰ καὶ προσδοκία ξεκινᾶμε νὰ τὸν παραλάβουμε. Πορευόμαστε μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ πλοῦτος αὐτός, ὁ ἀφανέρωτος ἀκόμη, θὰ γίνει δικός μας καὶ συνεχίζουμε. Συμπεριφερόμαστε σὰν νὰ ἔχουμε ἤδη ἀποκτήσει τὸν θησαυρό. Καὶ ὄντως τὸν ἔχουμε ἀποκτήσει. Ἡ ἐλπίδα εἶναι τὸ αἴτιο τῆς χαρᾶς μας, εἶναι ἡ προέκτασή μας στὸ μέλλον. «Αὐτὴ (ἡ ἐλπίδα)», συνεχίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, «εἰκονίζει ἐμπρὸς μας τὰ πράγματα ποὺ εὑρίσκονται μακριά». Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ ἐλπίδα συμβαδίζει μὲ τὴν πίστη, ἄλλωστε σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμὸ τῆς πίστης, τὸν ὁποῖο διατυπώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἡ πίστη εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Ἐλπίζουμε ὅτι θὰ γευθοῦμε τὸν Παράδεισο, καὶ ἡ πίστη δίνει ὑπόσταση στὰ ἐλπιζόμενα ἀγαθά. Ἐλπίζουμε πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν βλέπουμε καὶ ἡ πίστη τὰ σταθεροποιεῖ στὴν ψυχή μας, τὰ ἀποδεικνύει ὡς ὑπαρκτὰ καὶ ἀδιαμφισβήτητα, ἔστω καὶ ἂν δὲν τὰ βλέπουν τὰ μάτια μας πρὸς τὸ παρόν.

Ἡ ἐλπίδα εἶναι «ἀνάπαυση καὶ ἀνακούφιση ἀπὸ τοὺς κόπους. Σ’ αὐτὴν εἶναι δεμένοι οἱ πόνοι, σ’ αὐτὴν εἶναι κρεμασμένοι οἱ κόποι, αὐτὴν περικυκλώνει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ», συνεχίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι δύσκολη, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀδύνατη, γιὰ τὸν κοσμικὸ τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι. Ἔχει πόνους καὶ μόχθους, ἔχει ἱδρῶτες καὶ στερήσεις, ἔχει βάσανα καὶ πειρασμούς, εἶναι ἕνα ἀνηφορικὸ καὶ κακοτράχαλο μονοπάτι, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πλατεία ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Ἡ ἐλπίδα, ὅμως, ἔρχεται νὰ ξεκουράσει τὸν ἀποκαμωμένο διαβάτη, ἀνακουφίζει  τοὺς πόνους του καὶ δίνει ὤθηση στὴν ψυχή του νὰ συνεχίσει. Στὴν ἔσχατη ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται ἡ ἐλπίδα, τὴν ὁποία τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ στέλνει σὰν βάλσαμο στὶς πληγὲς ἀπὸ τὴν σκληρὴ ὁδοιπορία. Ἔτσι ἐξαφανίζεται ἡ φοβερὴ ἀκηδία, ἡ ἀμέλεια, ἡ λήθη, ἡ ἀδιαφορία, ἡ ψυχρότητα: «Ὁ εὔελπις μοναχός», γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, «εἶναι σφάκτης τῆς ἀκηδίας, τὴν ὁποία κατανικᾶ μὲ τὴ μάχαιρα τῆς ἐλπίδος». Ἡ ἐλπίδα «φονεύει τὴν ἀπόγνωση».

Εἶναι ὡστόσο ἡ ἐλπίδα μία «ἐγωιστικὴ ἀρετή», ἂν θὰ τολμούσαμε νὰ ποῦμε κάτι τόσο ἀνάρμοστο, ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει προσηλώνεται στὴν δική του σωτηρία καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν συνάνθρωπό του; Καθόλου δὲν συμβαίνει αὐτό, ἀλλὰ τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο. Γιατί ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι «ἡ θύρα τῆς ἀγάπης». Ὑπάρχει ἄμεση καὶ στενὴ σχέση ἀνάμεσα στὴν ἐλπίδα καὶ στὴν ἀγάπη. Μὲ τὴν ἐλπίδα ξεκλειδώνεται ἡ καρδιά, ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς φιλαυτίας καὶ ἀνοίγεται πρὸς τὸν ἄλλον. Θέλει νὰ τοῦ μεταδώσει τὴν δική του χαρὰ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν πρόγευση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν, ὅπως τὴν βιώνει ὁ ἴδιος. Ἡ ἐλπίδα δὲν εἶναι «ἀτομική», ἀλλὰ κοινωνικὴ ἀρετή, εἶναι γεμάτη ἀπὸ κατανόηση τοῦ πόνου τοῦ πλησίον, γεμάτη ἀπὸ ἔλεος, αὐταπάρνηση καὶ θυσία. Ἀντίθετα, «ἔλλειψη τῆς ἐλπίδος σημαίνει ἀφανισμὸς τῆς ἀγάπης». Ὁ ἀπελπισμένος δὲν ἀγαπᾶ, ἀλλὰ μισεῖ πρῶτα τὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα ὅλους τους ἄλλους. Ἀπελπισία, ἀδιαφορία καὶ ἐχθρότητα, νὰ ἡ πρόγευση τῆς κόλασης ποὺ βιώνει ἡ δυστυχισμένη κοινωνία μας στὶς ἡμέρες μας.

Τὸ νὰ ἐλπίζεις σὲ κάτι καλὸ προϋποθέτει ὅτι ἔχεις γνωρίσει ἔστω ἐν μέρει τὸ καλὸ αὐτό, διαφορετικὰ ἡ ἐλπίδα γίνεται ἀσθενικὴ καὶ τρεμοσβήνει. Προηγεῖται ἡ ἐμπειρία τῆς ἐλπίδος. Γι’ αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἰωάννης γράφει: «Ἡ ἐλπίδα γεννᾶται ἀπὸ τὴν γεύση καὶ τὴν ἐμπειρία τῶν δώρων τοῦ Κυρίου. Διότι αὐτὸς ποὺ δὲν τὰ γεύθηκε ἔχει δισταγμούς». Συμπεραίνουμε, λοιπὸν, ὅτι καὶ ἡ ἐλπίδα εἶναι δῶρο Θεοῦ στὸν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο ποὺ μὲ εἰλικρίνεια λαχταρᾶ τὴν σωτηρία του. Ὁ Θεὸς βλέπει τὴν ἀγαθή του ψυχὴ καὶ τοῦ χαρίζει μία πρόγευση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν, γιὰ νὰ φουντώσει μέσα στὸν ἄνθρωπο αὐτὸν ἡ ἐλπίδα γιὰ τὰ ἀγαθὰ αὐτά. Ἀντίθετα ὁ στερημένος καὶ ὁ ἄγευστος θείας Χάριτος διστάζει καὶ κλονίζεται.

Τέλος, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ζοῦμε σήμερα μαῦρες ἡμέρες, ποὺ τὸ σκοτάδι εἶναι ψηλαφητὸ καὶ κανένα φῶς δὲν ἀχνοφαίνεται στὸν ὁρίζοντα, ἂς κραυγάσουμε στὸν Πανοικτίρμονα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό: «Χριστέ μας, Ἐσὺ ποὺ εἶπες ὅτι θὰ εἶσαι μαζί μας ὅλες τὶς ἡμέρες μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, χάρισέ μας ἐλπίδα, διῶξε τὸ σύννεφο τῆς ἀπόγνωσης, διάλυσε τὸ σκοτάδι τοῦ Διαβόλου καὶ ὁδήγησέ μας στὸ φῶς τοῦ Προσώπου Σου!» Ἀμήν, γένοιτο!         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΔ')

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021

Ἀριθμός 14

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

(Ἑβρ. δ΄ 14 - ε΄ 6)

4 Ἀπριλίου 2021

*

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, Ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ' ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.

Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών.

Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ' ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Διαπλέοντας «τὸ τῆς νηστείας μέγα πέλαγος» αἰσθανόμαστε, ὡς φιλότιμοι ἀγωνιστὲς τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀνάγκη μιᾶς ἀναψυχῆς, ἑνὸς παραμυθητικοῦ λόγου, ὁ ὁποῖος θὰ ἀναπτερώσει τὴν κοπιώσα καρδία μας καὶ θὰ μᾶς ἐνδυναμώσει νὰ συνεχίσουμε τὸ «στάδιον τὸν ἀρετῶν». Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας ποὺ ἀνυψώνεται στὸ μέσον τῶν ναῶν μας μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει αὐτὸ ποὺ ποθοῦμε καὶ ἀποτελεῖ τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν δύναμή μας. Δὲν εἶναι τὸ ἀτιμωτικὸ τιμωρητικὸ ξύλον τῶν Ἑβραίων, δὲν εἶναι καταισχύνη καὶ ὄνειδος, ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ ἐχθροί του Ἐσταυρωμένου μὲ ἀποστροφὴ καὶ μῖσος. Ἀντιθέτως, εἶναι ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μέγιστο σημεῖον τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Γιατί ὁ Κύριός μας δὲν εἶναι ὁ δυνάστης βασιλιὰς ποὺ συντρίβει ἐξουσιαστικά τούς ὑπηκόους του, εἶναι ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ «πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», δίπλα στὸν ὁποῖο βρίσκουν τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ χαρὰ ὅσοι τὸν ἀγαποῦν.

Εἶναι, ἐπίσης, ὁ συμπαθὴς Μέγας Ἀρχιερεύς, σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, «ὁ ὁποῖος ἔχει πλέον περάσει ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔχει εἰσέλθει στὴν αἰώνια κατάπαυση, ὅπου μας περιμένει, εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλ’ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Ἐδῶ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει ἐκπροσώπηση στὸν Οὐρανό, στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ! Ἐκ δεξιῶν του Θεοῦ Πατέρα ἑδράζεται ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος  Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει ἀποβάλλει τὴν ἀνθρωπότητά Του καὶ, ἑπομένως, γνωρίζει ἐξ ἰδίας πείρας τὰ παθήματα καὶ τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ὁ Χριστὸς, ὡς ἄνθρωπος ἔζησε μία πλήρη καὶ κανονικὴ ἀνθρώπινη ζωή, ὑπέμεινε ὅλα τὰ λεγόμενα ἀδιάβλητα πάθη. Καὶ πείνασε καὶ δίψασε καὶ κουράστηκε καὶ πόνεσε καὶ ἀσθένησε, αἰσθάνθηκε ὅλη τὴν κλίμακα τῶν συναισθημάτων ἀπὸ τὴν χαρὰ ὡς τὴ λύπη, ἀπὸ τὴν γαλήνη ὡς τὴν ἀγωνία καὶ τέλος βασανίσθηκε καὶ πέθανε παραδίδοντας τὸ πνεῦμά Του ἐπάνω στὸν Σταυρό. Ἦταν καί ἕνας πλήρης ἄνθρωπος «πεπειρασμένος κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας», ἕνας ἄνθρωπος «ὁ ὁποῖος ἔχει πειρασθεῖ μὲ ὅλους τους τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖ νὰ πειρασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμιὰ ἁμαρτία», σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Παναγιώτη Τρεμπέλα.

Ὁ Χριστὸς λοιπόν, ἀφοῦ γνωρίζει τὰ δεινὰ καὶ τὶς ἀσθένειες τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ ἔχει ὑποστεῖ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο ἀπὸ ἀπέραντη ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μπορεῖ νὰ συμπάσχει μαζί μας καὶ  τρέχει νὰ μᾶς βοηθήσει, ὅταν ζητοῦμε τὴν βοήθειά Του. Ὅπου ἀκούσει ἱκεσία βασανισμένου ἀνθρώπου ἢ κραυγὴ ἀγωνίας καὶ πόνου, ὅπου δεῖ ἄνθρωπο νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ λιποψυχᾶ, ὅπου καταλάβει ὅτι μεγάλη δοκιμασία καὶ συμφορὰ ἔρχεται σὲ κάποιον, ἀμέσως θυμᾶται πόσο καὶ ὁ ἴδιος πόνεσε στὴν ἐπίγεια ζωή Του καὶ προσφέρει ἀμέσως χείρα βοηθείας, ἤ, ἂν πρὸς καιρὸν σιωπᾶ, δὲν τὸ κάνει αὐτὸ ἀπὸ ἀδιαφορία ἢ περιφρόνηση, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοκιμάσει καὶ νὰ λαμπρύνει τὴν βασανισμένη ψυχὴ μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῶν δυσκολιῶν καὶ τῶν θλίψεων καὶ γιὰ νὰ ἀπονείμει ἀκόμη μεγαλύτερο βραβεῖο τῆς νίκης  στὸν ἀγωνιζόμενο. Ἑπομένως, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ ἀπρόσιτος καὶ ἀνάλγητος βασιλιάς, ἀλλὰ ὁ «δυνάμενος συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν». Πόσο παρηγορητικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ σκέψη, ὅτι δηλαδὴ ἔχουμε ἕναν Θεὸ ποὺ ὡς ἄνθρωπος πέρασε τὰ ἴδια βάσανα μὲ τὰ δικά μας καὶ ἀκόμη περισσότερα καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς καταλάβει!

Στὶς ἡμέρες μας παντοῦ ἐπικρατεῖ τὸ κακὸ σὲ ὅλες τὶς μορφές του καὶ ἡ δυστυχία εἶναι διάχυτη στὴν ἀνθρωπότητα λόγω τῆς ἀποστασίας, τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Πιστεύει ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος πὼς μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ χωρὶς Θεὸ θὰ προοδεύσει καὶ θὰ κατακτήσει τὴν εὐδαιμονία. Παρ’ ὅλη τὴν ἐκπληκτικὴ πρόοδο σὲ ὅλους τούς τομεῖς τοῦ πολιτισμοῦ, ἰδιαίτερα στὴν τεχνολογία, ὄχι μόνο δὲν εἶναι εὐτυχισμένος, ἀλλὰ ἔχει μετατρέψει τὴ γῆ μας σὲ μία κόλαση καὶ ἀναρωτιέται γιατί συμβαίνει αὐτό. Ἡ ἀπάντηση εἶναι μόνο μία: «Χωρὶς Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται καὶ ὅλα καταστρέφονται», γιατί χωρὶς Θεὸ βασιλεύει ὁ Διάβολος, ὁ μεγάλος καταστροφέας κάθε καλοῦ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο αὐτό. Ὅποιος ἐγκαταλείπει τὸν Χριστὸ παίρνει τὸν Διάβολο ὡς καθοδηγητή του πρὸς τὴν κόλαση. Δὲν εἶναι ὅμως πάρα πολὺ λυπηρὸ νὰ περιφρονοῦμε τὸν συμπαθῆ Θεὸ τῆς ἀγάπης, τὸν Θεὸ ποὺ ἀπὸ μανικὸ ἔρωτα πρὸς τὸ πλάσμα Του ἔγινε ἄνθρωπος καὶ στὸ τέλος καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει σταυρικὸ θάνατο; Δὲν εἶναι κρίμα καὶ ντροπὴ νὰ γυρίζουμε τὴν πλάτη στὸν Ἐσταυρωμένο Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐκλιπαρεῖ νὰ γυρίσουμε πρὸς Αὐτὸν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός Του;

Ἂς πλησιάσουμε, λοιπόν, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μὲ θάρρος πρὸς τὸν βασιλικὸ θρόνο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐκπηγάζει  ἡ Χάρις, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦμε εὔνοια καὶ δωρεές, ποὺ θὰ μᾶς δώσουν ἐπίκαιρη βοήθεια σὲ κάθε κρίσιμη ὥρα πειρασμοῦ. Σήμερα δέ, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, ἂς ἱκετεύσουμε  τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς κοιτάζει μὲ τὰ γλυκύτατα καὶ γεμάτα πονεμένη ἀγάπη μάτια Του ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ μὲ τοῦτα τὰ λόγια: «Χριστέ μας, ἐσὺ ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς Σου περπάτησες τὶς γειτονιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν σιχάθηκες τὴ βρωμιὰ ποὺ ἔβλεπες ὁλόγυρά Σου, ἀλλ’ ἀντίθετα σκόρπιζες τὴ γιατρειὰ καὶ τὴν καλοσύνη, ἐλέησε καὶ ἐμᾶς τοὺς μισότυφλους καὶ νωθροὺς καὶ βεβαρυμένους Χριστιανοὺς τῶν ἐσχάτων χρόνων, γιατί πολλοὶ εἶναι οἱ πειρασμοί μας, τὸ σκοτάδι καὶ ἡ παγωνιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου μᾶς περικυκλώνει καὶ μᾶς τρομάζει. Ἔλα κοντά μας νὰ μᾶς γιατρέψεις καὶ νὰ μᾶς βγάλεις ἀπὸ τὴ μιζέρια τοῦ συμβιβασμοῦ, νὰ μᾶς δώσεις δύναμη νὰ παλέψουμε ἐνάντια στὰ πάθη μας στὴν παλαίστρα τῆς καρδιᾶς μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσεις στὴν Ἀλήθεια καὶ στὴ Ζωή, δηλαδὴ σὲ Ἐσένα τὸν Ἴδιο, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό!» Ἀμήν, γένοιτο!       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΗΣ (ΕΚΠΟΜΠΗ ΙΓ')