ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022 (ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ)

 

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 9

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ
27 Φεβρουαρίου 2022
"δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου" (Ματθ. 25, 34)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅταν ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἄγγελοι μετ᾽ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ· καὶ συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφορίσει αὐτοὺς ἀπ᾽ ἀλλήλων, ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου·ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με,γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθατε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες, Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενοῦντα ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς, ᾽Αμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων, Πορεύεσθε ἀπ᾽ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ·ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται καὶ αὐτοὶ λέγοντες, Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων, ᾽Αμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾽ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὶς δύο προηγούμενες Κυριακὲς τοῦ Τριῳδίου εἴδαμε, πρῶτα στὸ πρόσωπο τοῦ τελώνη τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ κι ἔπειτα στὸ πρόσωπο τοῦ ἀσώτου τὴν ἀγαθότητά Του. Εἴδαμε πὼς ὁ Θεὸς ἀκούει τὴν προσευχὴ τῶν ταπεινῶν καὶ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ὁ Κύριός μας στὴν πρώτη Του παρουσία ἐπὶ γῆς ἐπέδειξε ὅλο τὸ ἐκχείλισμα τῆς πατρικῆς Του ἀγάπης στὸ πλανεμένο πρόβατο, τὸν ἄνθρωπο· ἦλθε, ὅπως μᾶς εἶπε, γιὰ νὰ τὸν σώσει, μὲ κορύφωση τὴν σταυρική Του θυσία. Τὴν δεύτερη φορά, ὅμως, στὴν φοβερή Του Παρουσία, θὰ ἔλθει σὰν βασιλιάς ἔνδοξος καὶ θὰ κρίνει τὸν κόσμο μὲ δικαιοσύνη: "καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζῶντας καὶ νεκρούς", ἀκοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Θὰ ἀνταμείψει τοὺς πιστοὺς τηρητὲς τῶν ἐντολῶν Του καὶ θὰ κατακρίνει ἐκείνους ποὺ τὶς περιφρόνησαν. Σωτήρας, λοιπόν, καὶ Κριτής.

Αὐτὸ τὸ εἴδαμε καὶ στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔθρεψαν πεινασμένους, ἔντυσαν γυμνούς, ἐπισκέφθηκαν ἀσθενεῖς, εἶδαν φυλακισμένους, θὰ τοὺς ἀποκαλέσει εὐλογημένους καὶ κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του. Στοὺς ἄλλους ποὺ ἐπέδειξαν ἀσπλαχνία θὰ πεῖ: "πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ πάντες οἱ κατηραμένοι" καὶ θὰ ἀποστρέψει ἀπ' αὐτοὺς τὸ θεῖό Του Πρόσωπο.

Καὶ σήμερα, ἡ γύμνια, ἡ ἀρρώστια, ἡ φυλακὴ εἶναι ὑπαρκτά, δὲν μποροῦν νὰ μείνουν κρυφά, ὥστε κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ πεῖ πὼς δὲν τὰ πρόσεξε, δὲν τὰ εἶδε, δὲν τὰ ἀντιλήφθηκε.

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, ὁ Ρῶσος, σχολιάζοντας τὸ σημερινὸ ἱερὸ κείμενο, θὰ διερωτηθεῖ: Γιατὶ ὁ Θεὸς νὰ κρίνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ βάση τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας τους; Γιατὶ δὲν λέει γιὰ τὴν εὐσέβειά τους, τὰ δάκρυα, τὶς προσευχές, τὶς νηστεῖες τους; Γιατὶ ἀναφέρει μόνο τὰ φιλάνθρωπα ἔργα τους; Γιατὶ γιὰ τοὺς ἄλλους ποὺ ἔστειλε στὸ αἰώνιο πῦρ δὲν ἀναφέρει τὴν βαριὰ ἁμαρτία τῆς βλασφημίας; Γιατὶ δὲν τοὺς καταδικάζει γιὰ φόνο, ληστεία, πορνεία καὶ ἄλλα πολλά; Γιατὶ ἀναφέρεται μόνο στὴν ἀσπλαχνία τους;

Τὴν ἀπάντηση θὰ τὴν δώσει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μὲ θαυμασμὸ καὶ συντομία: "ἀγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστιν ἡ πρώτη ἐντολή". Καὶ ἡ δεύτερη: "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν" (Ματθ. 22, 37).

Ἂς δοῦμε, ἀδελφοί μου, παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς πῶς τοποθετοῦνται οἱ θεῖοι Πατέρες μας.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων γράφει: "Ἂς ἔχουμε τὴν ἀγωνία μὴ μᾶς καταδικάσει ὁ Θεός. Καὶ πῶς θὰ εἰσέλθουμε στὴν Βασιλεία Του; "ἐπείνασα", λέγει "καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν". Ἰδοὺ ὁ τρόπος. Δὲν ὑπάρχει ἀλληγορία ἐδῶ, ἀλλὰ νὰ ἐκτελέσουμε τὰ λεγόμενα. Φόρεσε ἔνδυμα ἀφθαρσίας, διαπρέποντας στὰ καλά σου ἔργα. Σοῦ ἐνεπιστεύθη χρήματα; Διαχειρίσου τα καλά. Σοῦ ἐνεπιστεύθη λόγο διδασκαλίας; Καθοδήγησε καλῶς τὶς ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν σου. Ἔμαθες τὸν τρόπο, πῶς στὴν κρίση θὰ καταταγεῖς ἐκ δεξιῶν Του".

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θὰ συμπληρώσει: "Οἱ φτωχοὶ ἀδελφοί μας, ἄρρωστοι καὶ ἐνδεεῖς, εἶναι ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Τὸν ἔχουν ἐνδυθεῖ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπο".

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος πολὺ ὡραῖα θὰ τονίσει: "Ἔχουν (οἱ ἀδελφοί μας οἱ ἐλάχιστοι, οἱ ἔχοντες ἀνάγκη) ἔχουν τὸ ἴδιο βάπτισμα μὲ ἐμᾶς, μετέχουν στὴν ἴδια χάρη, ὑπακούουν στοὺς ἴδιους νόμους τοῦ Θεοῦ, μετέχουν στὴν ἴδια Θεία Εὐχαριστία κι ἔχουν τὶς ἴδιες μ' ἐμᾶς ἐλπίδες".

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γιὰ τὸ ἴδιο θέμα γράφει: "Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ σύνδεσμος τῆς κοινωνίας καὶ ἀδελφοποίηση ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι ἡ βάση τῆς εὐτυχίας καὶ εὐδαιμονίας τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν. Εἶναι ἡ κλίμακα ποὺ ἀνυψώνει τὸν ἄνθρωπο στὴν τελείωση καὶ τὸν ἀναδεικνύει ἀληθινὴ εἰκόνα καὶ ὁμοίωμα τοῦ Θεοῦ".

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, ἀπευθυνόμενος στὶς μοναχὲς καὶ διδάσκοντάς τις γιὰ τὸ ἴδιο θέμα λέγει: "Ὅταν ἤμουν μικρὸ παιδὶ ἔμενα μὲ τὴν γιαγιά μου. Ἦταν μιὰ ἁγία γυναίκα, παντελῶς ἀγράμματη. Ἔρχεσαι νὰ πᾶμε στὸν ἑσπερινό; ἔλεγε. Πᾶμε, γιαγιά, τῆς ἔλεγα. Στὸν δρόμο ποὺ πηγαίναμε τὴν ἔβλεπα καὶ μάζευε τὶς πέτρες ποὺ ἦταν σκορπισμένες ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ἐγώ, μικρὸ παιδί, ἀπὸ περιέργεια τῆς λέω μιὰ μέρα: Καλὲ νόνα, γιατὶ τὸ κάμνετε αὐτό; Νὰ παιδάκι μου, ὕστερα ποὺ θὰ φεύγομε, θὰ εἶναι σκοτεινά. Καὶ γιὰ νὰ μὴν σκουντουφλήσουμε γιὰ ἐμεῖς γιὰ ἄλλος ἄνθρωπος, γι' αὐτὸ τὶς βάζω στὴν ἄκρια. Τὴν ἐθαύμασα", συνεχίζει ὁ Ἅγιος Πατέρας μας, "γιὰ τὸν ἀγαθὸ σκοπό της. Δὲν ἐργαζόταν τὸ ἀγαθὸ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν συνάνθρωπό της..."

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος γιὰ τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη λέγει: "Ἕνα εἶναι τὸ ζητούμενο στὴν ζωή μας, ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Ἔτσι μόνο θὰ ἀποκτήσουμε τὴν χάρη, τὸν οὐρανό, τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ἂν αὐτὸ κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δὲν ὑπάρχει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτὸς εἶναι ὁ Παράδεισος".

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: "Ἡ θυσία γιὰ τὸν συνάνθρωπό μας κρύβει τὴν μεγάλη μας ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό. Χορταίνουμε τοὺς ἄλλους μὲ ἀγάπη, πάντοτε εἴμαστε χορτασμένοι μὲ τὴν ἀγάπη Του. Μ' αὐτὸν τὸν τρόπο ἐξασφαλίζουμε καὶ τὸ κλειδὶ τῆς αἰωνιότητας κάτω ἀπὸ τὴν πλάκα τοῦ τάφου καὶ προχωρᾶμε ἐλαφρὰ στὴν αἰώνια μακαριότητα".

Ὁ ἀοίδιμος ἐπίσκοπος Κοζάνης Διονύσιος, σχολιάζοντας τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, γράφει: "Ἁπλὰ περιστατικὰ τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς θὰ μᾶς κρίνουν· ὄχι σοφία, ὄχι ἀξιώματα καὶ δύναμη, ὄχι ὑλικὸς πλοῦτος καὶ χρήματα, ὄχι σωματικὴ ρώμη καὶ ὡραιότητα. Δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ θὰ ἔχουν ἀξία κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἀλλὰ γεγονότα ἁπλά, ὅπως τὰ βλέπουμε στὴν καθημερινή μας ζωή. Ἕνα πιάτο φαγητοῦ, μιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση στὸν ἔχοντα ἀνάγκη, μιὰ συμπαράσταση σ' ἐκεῖνον ποὺ περνάει δύσκολες ὧρες, μιὰ ἁπλὴ ἐπίσκεψη στὸν πονεμένο. Ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ ἀθόρυβο τρόπο".

Ὁ ἱερὸς ὑμνῳδός, θέλοντας νὰ μᾶς ἀφυπνίσει καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ δοθοῦμε ὁλόψυχα σὲ ἔργα θυσιαστικῆς ἀγάπης, ψάλλει: Ἀλίμονο σὲ σένα ψυχή μου, σκοτεινή, δυστυχισμένη! Μέχρι πότε θὰ σέρνεσαι ἁλυσοδεμένη πίσω ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας;

Οἱ ἴδιες σου οἱ πράξεις θὰ σὲ ἐλέγξουν, θὰ σὲ κατηγορήσουν καὶ θὰ σὲ καταδικάσουν. Τρέξε, πρόφθασε, φώναξε μὲ πίστη... Ζήτησε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐσπλαγχνία Του.

Πολυσέβαστο ἐκκλησίασμα,
Καὶ πάλι ὁ Γ. Βερίτης θὰ πεῖ μὲ τὸν δικό του τρόπο:
"Κι ὅταν στερνὰ θὰ πέφτει ἐπάνω μου
θὰ πέφτει ὁ ἴσκιος τοῦ θανάτου,
στὸ φῶς μιᾶς νέας ζωῆς ἀθάνατης,
θ'ἀνοίγει ὁ νοῦς τὰ βλέφαρά του"

Αὐτὴ ἡ νέα ζωή, ἡ ἀθάνατη, ποὺ μᾶς λέει ὁ ποιητής, εἶναι ἡ αἰώνια Πατρίδα μας· ἂς φροντίσουμε ἀπὸ τώρα νὰ γεμίσουμε τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς μας μὲ ἔργα ἀγάπης καὶ συμπόνιας πρὸς τοὺς πάσχοντες ἀδελφούς μας. Κι ὅταν ἀνοίξουμε τὰ βλέφαρά μας ἐκεῖ μπροστὰ στὸν δίκαιο Κριτή, νὰ ἔχουμε καθάριο βλέμμα.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε: "Σ' αὐτὴ τὴν ζωὴ δίνουμε πνευματικὲς ἐξετάσεις. Μεταξεταστέος δὲν ὑπάρχει στὴν ἄλλη ζωή. Ἐδῶ ὅ,τι κάνουμε"

Ἀδελφοί μου,
Ἂς τρέξουμε νὰ προλάβουμε, νὰ ζητήσουμε συγνώμη, νὰ διορθωθοῦμε. Μὴ φύγουμε φορτωμένοι μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Θὰ κριθοῦμε γιὰ τὸ πῶς ζήσαμε ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφούς μας. Ἂν τοὺς βλέπαμε μὲ συμπάθεια ἢ περιφρονητικὰ τοὺς γυρνούσαμε τὴν πλάτη. Ὁ Δίκαιος Κριτὴς δὲν θὰ περιορισθεῖ στὸ πόσες μετάνοιες κάναμε, πόσους σταυρούς, πόσες νηστεῖες, ἀλλὰ ἂν δείξαμε καὶ προσφέραμε ἀγάπη.

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ βρεθοῦμε στὰ δεξιά Του καὶ νὰ ἀκούσουμε τὴν γλυκυτάτη φωνή Του νὰ μᾶς καλεῖ: "Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν". ΑΜΗΝ!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022 (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 8

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
20 Φεβρουαρίου 2022
"εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ
καὶ εὐσπλαγχνίσθη" (Λουκ. 15, 20)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις εἶχεν δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί, Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾽ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὰ κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους·καὶ ἐπεθύμει χορτασθῆναι ἐκ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν ἔφη, Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύονται ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ὧδε ἀπόλλυμαι. Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ, Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθεν πρὸς τὸν πατέρα ἑαυτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπεν δὲ ὁ υἱὸς αὐτῷ, Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπεν δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ, Ταχὺ ἐξενέγκατε στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας,καὶ φέρετε τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, θύσατε καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν,ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησεν, ἦν ἀπολωλὼς καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισεν τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσεν συμφωνίας καὶ χορῶν,καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί ἂν εἴη ταῦτα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ῾Ο ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν τῷ πατρὶ αὐτοῦ, ᾽Ιδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ·ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν σιτευτὸν μόσχον. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ, Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾽ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν·εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἔζησεν, καὶ ἀπολωλὼς καὶ εὑρέθη.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀγλάϊσμα τῶν παραβολῶν καὶ ἀτίμητο κειμήλιο τοῦ Εὐαγγελίου ὀνόμασαν οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας αὐτὸ τὸ ἱερὸ κείμενο. Κάθε του λέξη κρούει τὶς εὐαίσθητες χορδὲς τοῦ ψυχικοῦ μας κόσμου καὶ ὁμιλεῖ κατ' εὐθεῖαν στὴν ψυχή μας. Διότι ὁ Ἄσωτος εἶναι ἕνα σύμβολο τῆς ἱστορίας κάθε ἀνθρώπου. Ἀντανακλᾶ καὶ ἀποδίδει πιστὰ τὰ νοσταλγικὰ φτερουγίσματα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, τὰ ἁμαρτωλά της παραστρατήματα, τὶς ἀπογοητεύσεις καὶ τοὺς πόθους της, τὶς μεταμέλειες, τὶς ἐλπίδες της∙ παράλληλα, δίνει σ' ἐμᾶς καὶ μιὰ ζωντανὴ εἰκόνα τῆς μεγάλης καὶ ἀπέραντης εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ νεώτερος υἱός, ἀφοῦ ἔλαβε τὸ μερίδιο τῆς πατρικῆς του περιουσίας, ἐγκατέλειψε τὸ πατρικό του σπίτι καὶ ἔφυγε σὲ ξένη χώρα, "ζῶν ἀσώτως", γιὰ νὰ βρεῖ τὴν εὐτυχία ὅπως αὐτὸς τὴν φανταζόταν.

Ποιὸς δὲν ἀναγνωρίζει στὸν δραματικὸ αὐτὸν ἀποχωρισμὸ ἀπὸ τὴν πατρικὴ ἑστία τὴν εἰκόνα ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαρνοῦνται τὴν εὐσέβεια τῶν γονέων τους καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ζήσουν ἐλεύθεροι καὶ ἀνεξέλεγκτοι. "Δὲν μᾶς ἀρέσει", λέγουν, "ἡ ζωή. Εἶναι πολὺ πεζή, πολὺ ἄχαρη. Θέλουμε χαρές, ἀπολαύσεις θέλουμε νὰ διασκεδάσουμε τὴν ἀνία μας, βυθίζοντας τὸ μαργαριτάρι τῆς ψυχῆς μας στὸ ξεχειλισμένο ποτήρι τοῦ κρασιοῦ τῆς εὐτυχίας. Κοντὰ στὸν Θεὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ χαροῦμε αὐτά. Ἡ αὐστηρὴ ἠθικὴ ζωὴ ποὺ ζητοῦν οἱ Νόμοι καὶ οἱ ἐντολές Του δὲν ταιριάζει μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς πόθους μας. Θὰ φύγουμε, θὰ φύγουμε μακριά Του, γιὰ νὰ χαροῦμε τὴν ζωή μας".

Καὶ φεύγουν, φεύγουν μακριά, γιὰ νὰ μὴν βλέπουν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴν ἀκοῦν τὴν ἀπαγορευτική του φωνή. Καὶ μὲ συνένοχο τὴν πεπλανημένη σκέψη καὶ τὰ νιάτα τους, παίρνουν τὸν κατήφορο ποὺ ὁδηγεῖ στὸν γκρεμὸ τῆς ψυχικῆς τους δυστυχίας.

Ἄχ, αὐτὴ ἡ ἁμαρτία! Ἄλλους μᾶς ἐχτύπησε ἄγρια, ἄλλους μᾶς ἐπλήγωσε, ἄλλους μᾶς ἐσώριασε δυστυχισμένους σὲ μιὰ γωνιὰ τῆς ζωῆς καὶ ἄλλων ἀσχήμυνε τὸν ἐσωτερικό τους κόσμο μὲ τὰ νύχια της!

Ὁ ἄσωτος υἱὸς τῆς παραβολῆς ἐπιστρέφει‧ δὲν ἀντέχει στὸν σκοτεινὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Τὴν χαρὰ ποὺ προσδοκοῦσε δὲν τὴν βρῆκε. Ξανάρχεται στὸ πατρικὸ σπίτι, γιὰ νὰ ξανανιώσει τὴν σιγουριὰ καὶ τὴν ἠρεμία του. Ὁ σπλαχνικὸς Πατέρας μετὰ χαρᾶς τὸν ὑποδέχεται. Ἁπλώνει τὸ στοργικό Του χέρι, τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν συγχωρεῖ. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ εὐτυχισμένη στιγμὴ τῆς ζωῆς του. Ἡ ἁμαρτία σήμερα παίρνει τὴν ἄφεσή της!

Ἀδελφοί μου,
Αὐτὸς ὁ στοργικὸς Πατέρας τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος σαρκώθηκε, σταυρώθηκε, ἔλαμψε μὲ τὴν ζωηφόρο Ἀνάστασή Του γιὰ ἐμᾶς τοὺς παραπεσόντας στὴν ἁμαρτία. Καὶ μᾶς γλυκοφωνάζει ὁ τρυφερός μας Πατέρας: "Ἐλᾶτε σὲ Μένα οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι κι Ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω". Ἐγὼ σᾶς ἐδημιούργησα. Ἐγὼ σᾶς κατέστησα "κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσίν μου". Ἐγὼ σᾶς ἔδωσα τὸ πιὸ μεγάλο δῶρο στὴν ζωή σας, τὴν ἐλευθερία, δὲν σᾶς ἐξαναγκάζω σὲ κάτι. Ἐγὼ ταπεινώθηκα γιὰ σᾶς ἀπὸ ἀγάπη· εἶσθε σπλάχνο ἀπὸ τὰ σπλάχνα μου. Ὁ ζυγός μου εἶναι ἐλαφρύς, γιατὶ γνωρίζω ἀπὸ ἐκείνη τὴν πτώση σας ὅτι εἶσθε ἐπιρρεπεῖς στὴν ἁμαρτία. Ἡ ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία μου εἶναι ἡ στοργική σας Μάνα. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμά μου εἶναι τὸ ἀθάνατο κρασὶ τῆς εὐτυχίας σας. Τὸ μαργαριτάρι τῆς ψυχῆς σας θέλω νὰ ἀκτινοβολεῖ μὲ τὶς ἀρετές σας. Καὶ νὰ φύγετε ἀπὸ Ἐμένα, πάλι θὰ σᾶς περιμένω μὲ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιὰ μου. Γιατὶ εἶμαι Ὅλος Ἀγάπη.

Ἂς μὴ διστάσουμε νὰ ποῦμε πὼς ἡ ἁμαρτία εἶναι σὰν τὴν ἄβυσσο καὶ ἡ ἁγνότητα Ἐκείνου ἀπόλυτη. Τέτοιοι ψίθυροι ἂς μὴν ἔλθουν στ' αὐτιά μας νὰ μᾶς ἀνακόψουν τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τῆς λύτρωσης. Νὰ γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν ἀντίδικο διάβολο, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει τὴν σωτηρία μας.

Ἀδελφοί μου,
Ἂς προσέξουμε κι ἄλλο ἕνα βασικὸ σημεῖο τῆς παραβολῆς. Ὁ φιλόστοργος Πατέρας ὄχι μόνο δέχεται τὸν ἄσωτο γιό Του χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἐπίπληξη, καὶ ὄχι μόνο διατάζει τοὺς ὑπηρέτες Του νὰ τοῦ φορέσουν τὴν καλύτερη στολή, νὰ τοῦ φορέσουν δαχτυλίδι, ἀλλὰ θὰ προστάξει γιὰ χάρη του νὰ σφάξουν τὸν μόσχο τὸν σιτευτό. Τὸ καλύτερο μοσχάρι, τὸ θρεμμένο μὲ σιτάρι, ποὺ τὸ φύλαγαν γιὰ τὶς εὐτυχέστερες στιγμὲς τοῦ σπιτιοῦ.

Αὐτὸς ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας θὰ πεῖ: "Ἀλλὰ τὶς ὁ μόσχος ὁ σιτευτός; Ὁ Χριστός, τὸ ἄμωμον ἱερεῖον, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ θυόμενος καὶ ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος καὶ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων".

Ἄσωτοι κι ἐμεῖς υἱοί, ἀδελφοί μου, ἀπολαμβάνουμε σὲ κάθε λειτουργία τὸν Μόσχο τὸν σιτευτό. Στὴν Ἁγία Τράπεζα, στὴν Θεία Κοινωνία. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μεγαλόφωνα θὰ μᾶς πεῖ τὴν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως στὸν κατηχητικό του λόγο: "ὁ μόσχος πολύς, μηδεὶς ἐξέλθῃ πεινῶν". Αὐτὸν τὸν Μόσχο τὸν θεϊκό – τὸν Χριστό – ἐννοεῖ ὁ θεῖος Πατέρας,

Ὁ ἅγιος Γεννάδιος ὁ Σχολάριος ἐξηγεῖ ὅτι ὁ πρεσβύτερος ἀδελφὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν μερίδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶναι πιστοὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ἀπομακρύνονται ποτὲ ἀπὸ κοντά Του.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς διδάσκει: "Ὁ Θεός μας εἶναι ἡ ἁγάπη καὶ περισσότερο χαίρεται νὰ τὸ ἀκούει αὐτό, παρὰ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει σὰν σοφία ἔνδοξη καὶ τὴν προσφέρει σὲ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. Ἂν κάποιος μὲ ἀγαπᾶ, λέγει ὁ Κύριος, θὰ τηρήσει τὸν λόγο μου καὶ θὰ τὸν ἀγαπήσει ὁ Πατέρας μου· πρὸς αὐτὸν θὰ ἔλθουμε καὶ μέσα του θὰ κατοικήσουμε (Ἰω. 14, 23). Ἂν κάποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό, αὐτὸς ἔγινε γνωστὸς στὸν Θεό".

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἄνθιμος ὁ Χῖος μᾶς διδάσκει: "Τέτοια ἀγάπη μᾶς ἔχει, τέτοια συμπάθεια ἔχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τέτοια μακροθυμία γιὰ ὅλους μας. Καὶ ὅπως τὸν καιρὸ τῆς σταυρώσεως, καρφωμένος πάνω στὸ μαῦρο Ξύλο, φώναζε γλυκά - γλυκά· Πάτερ μου, μὴ συνορισθεῖς τοὺς σταυρωτές μου, δὲν μὲ κατάλαβαν ποιὸς εἶμαι· τὰ ἴδια ἐξακολουθεῖ νὰ φωνάζει ἀκόμα μέχρι καὶ σήμερα γιὰ ὅλους μας ὁ Χριστός".

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης λέγει μὲ τὸν δικό του γλαφυρὸ τρόπο: "Ὅταν δώσω τὴν καρδιά μου στὸν Θεό, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ μοῦ δώσει ὅλο Του τὸν ἑαυτό;

Ὁ Θεὸς ζητάει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. "δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν" (Παρ.23,26). Μόνο στὸν Χριστὸ ὅταν δίνεται ἡ καρδιά, δὲν χαραμίζεται καὶ μόνο στὸν Χριστὸ βρίσκεις πλούσια ἀνταπόκριση τῆς θεϊκῆς ἀγάπης σ' αὐτὴ τὴν ζωὴ καὶ στὴν ἄλλη, τὴν αἰώνια, τὴν θεία ἀγαλλίαση. Κάθε ἄνθρωπος φυσικὰ θὰ πληρωθεῖ ἀπὸ τὸ ἀφεντικὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἐργάσθηκε. Ὅσοι ἐργάζονται στὸν Χριστό, θὰ λάβουν ἐδῶ ἑκατονταπλασίονα καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον (Μαρκ. 10. 30)· καὶ ὅσοι ἐργάζονται στὸ μαῦρο ἀφεντικό, τοὺς κάνει τὴν ζωὴ μαύρη ἀπὸ ἐδῶ".

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἐκήρυττε: "Ἡ θρησκεία τοῦ Ἰησοῦ ἔχει μεγαλεῖο, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὕψος θαυμαστό. Πρέπει νὰ δοῦμε τὴν ἀθλιότητά μας. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ θὰ μᾶς βάλει σὲ ἀνησυχία. Νὰ ἀφήσουμε τὰ χαμηλά, νὰ πάρουμε ταπεινωμένοι τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς καὶ βαδίζοντας συνέχεια πρὸς τὴν κορυφή, νὰ βρεθοῦμε στὴν πατρικὴ οἰκία καὶ νὰ δεχθοῦμε ὅπως ὁ ἄσωτος τὸν ἐναγκαλισμὸ τῆς σωτηρίας".

Ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη θὰ μᾶς παιανίσει καὶ πάλι:

Στοῦ Χριστοῦ μας τὴν σκέπη τὴν θεία,
στοῦ καλοῦ μας Θεοῦ τὴν ἀγκάλη,
βρίσκει κάθε ψυχὴ προστασία
καὶ χαρὰ κι εὐφροσύνη μεγάλη.
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη πηγὴ
ποὺ μᾶς δίνει φῶς καὶ ζωή.
Πολυσέβαστο ἐκκλησίασμα,

Ὁ Θεὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ σωτήριος φάρος ποὺ θὰ φωτίζει πάντοτε τὸν νοῦ μας, θὰ θερμαίνει τὴν καρδιά μας καὶ θὰ ἐνισχύει τὴν θέλησή μας στὸν ἀγώνα τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ὡραίου.

Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ ἀνακαλύψουμε τὸ μυστικό, τὸν δρόμο αὐτὸν τῆς ἐπιστροφῆς, καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἂς ἀναφωνήσει: "ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα... πάτερ, ἥμαρτον". Μόλις ποῦμε αὐτὰ τὰ εὐλογημένα λόγια, ὅλα μεταμορφώνονται, ἐπανορθώνονται, τακτοποιοῦνται. Θεία χάρη καὶ ἔλεος περιλούζουν τὴν ψυχή. Καὶ ὁ στοργικὸς Πατέρας μᾶς ἀπαντᾶ: "ἐνδύσασθε τὴν στολὴν τὴν πρώτην! Ὁ υἱὸς οὗτος ... ἀνέζησε". Ξαναβρῆκε τὴν ζωή.

Εἴθε, ἀδελφοί μου, ἡ γλυκιὰ αὐτὴ φωνὴ νὰ ἠχήσει στὴν μετανοημένη καρδιά μας. Γένοιτο! ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022 (ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 7
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
13 Φεβρουαρίου 2022
«ὁ Θεὸς, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο΄ ῾Ο Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Ὁ δὲ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐπᾶραι εἰς τὸν οὐρανόν, ἀλλ᾽ ἔτυπτεν τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων΄ ῾Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρ᾽ ἐκεῖνον· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ Φαρισαῖος καὶ ὁ Τελώνης! Δύο ἄνθρωποι καὶ δύο κόσμοι. Δύο ἀντίθετοι πόλοι τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἄβυσσος πνευματικὴ τοὺς χώριζε! Ἀκούραστος μελετητὴς καὶ τηρητὴς τοῦ Νόμου ὁ ἕνας‧ ξένος ὡς πρὸς τὴν Βίβλο ὁ ἄλλος καὶ περιφρονητὴς κάθε ἠθικῆς ὑποχρέωσης. Ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωλατρεία στὸν πρῶτο, συντριβὴ καὶ ταπείνωση στὸν δεύτερο.

Ὁ Φαρισαῖος αὐτοεπαινεῖται καὶ ζητεῖ τὴν δίκαιη ἀμοιβὴ γιὰ τὰ ἔργα του: «Δὲν εἶμαι ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι, ἁρπακτικοί, ἄδικοι, μοιχοί. Νηστεύω καὶ δίνω ἐλεημοσύνη». Καὶ ὁ Τελώνης χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἀναφωνοῦσε: «Θεέ μου, λυπήσου με τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ συχώρεσέ με».

Καὶ ὁ Μέγας Θεός, ποὺ ἀπὸ τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἔβλεπε καὶ ἄκουε τὶς προσευχές τους, πόνεσε καὶ λυπήθηκε βαθιὰ γιὰ τὴν διαγωγὴ τοῦ Φαρισαίου, καθὼς ποτὲ δὲν περίμενε μιὰ τόσο μεγάλη καὶ τραγικὴ παρεξήγηση τοῦ Νόμου Του. Συγκινήθηκε, ὅμως, ἡ πατρική Του μορφή, ὅταν εἶδε τὸν Τελώνη καὶ μὲ συμπάθεια δέχθηκε τὴν ταπεινή του προσευχή.

Ὁ ἕνας κόσμος, τῆς ταπείνωσης, βαδίζει στὴν δικαίωση καὶ τὴν αἰωνιότητα, ὁ ἄλλος κόσμος, τῆς ἀλαζονείας, τρέχει στὸν δρόμο τῆς καταστροφῆς. Τὸ ἦθος τοῦ Φαρισαίου δὲν ἔλειψε ποτὲ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία, ἐνῶ σπάνια συναντᾶ κανεὶς νὰ ἀνθεῖ καὶ νὰ εὐδοκιμεῖ τὸ ἄνθος τῆς ταπεινοφροσύνης, ποὺ εἶναι τόσο ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἠθική μας εὐδοκίμηση, γιὰ τὴν ἐξυγίανση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.

Ὅλη ἡ ἐπίγεια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε ἕνας ἀγώνας κατὰ τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς ὑποκρισίας. Ὅπου ἐβασίλευσαν αὐτὲς οἱ κακίες, ἀπουσίαζε ἡ πραγματικὴ ἀγάπη, ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ εὐσπλαγχνία.

Βάση τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι ἡ αὐτογνωσία. «Γνῶθι σαὐτόν», Γνώριζε τὸν ἑαυτό σου! Αὐτὸ τὸ σύνθημα εἶχαν οἱ πρόγονοί μας.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ μᾶς πεῖ ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι «ἡ φιλοσοφίας ἀρχή»‧ καὶ ἐννοεῖ πὼς, ὅταν γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος ποιὸς εἶναι, θὰ ἀποκτήσει συναίσθηση τῆς ἀξίας του. Θὰ μάθει πὼς εἶναι κράμα οὐρανίου καὶ γηίνου, μείγμα γῆς καὶ πνοῆς Θεοῦ καὶ θὰ ξέρει ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν εἶναι τίποτα, ἐνῶ μὲ τὸν Θεὸ ἔχει τὸ πᾶν. Ὅ, τι ὡραῖο καὶ μεγάλο ἐπιτύχουμε σ’ αὐτὸν τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς μας τὸ χρωστοῦμε στὴν θεϊκὴ πνοὴ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας. «Θεοῦ τὸ δῶρον», θὰ μᾶς πεῖ ὁ θεῖος Παῦλος (Ἐφ. 2, 8).

Αὐτὸ τὸ δῶρο εἶναι ταπεινό, γιατὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ταπεινός, ἀφοῦ εἶναι τέλειος. Σὲ ταπεινὴ φάτνη γεννήθηκε, ἀτιμωτικὴ σταύρωση ὑπέστη μὲ δύναμη τὴν ἄκρα Του ταπείνωση. Αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ πηγὴ κάθε ὀμορφιᾶς, τελειότητος καὶ καλοσύνης. Μὲ ἁπλᾶ λόγια, ἡ ταπείνωση μαθαίνεται βλέποντας τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶπε: «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11, 29).

Αὐτὴ ἡ ταπείνωση -μᾶς διδάσκει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος – εἶναι ἡ τέλεια ταπείνωση καὶ ἀναπτύσσεται στὴν ψυχὴ ὡς φυσικὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀκριβοῦς τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.

Ἀλλὰ καὶ ἡ Πάναγνος Δέσποινα ἐννέα μῆνες εἶχε τὸν Βασιλέα ὅλου τοῦ κόσμου στὴν ἄσπιλη μήτρα Της καὶ δὲν ξιπάσθηκε, κατὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο, δὲν ὑπερηφανεύθηκε νὰ πεῖ, τὶ φέρνω ἐγὼ στὸν κόσμο, ἀλλὰ ταπεινὰ ἔλεγε στὸν Γαβριήλ: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου˙ γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου».

Καὶ οἱ Νεομάρτυρες, αὐτὰ «τὰ καμάρια τῆς Χιακῆς Ἐκκλησίας μας», ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἦταν ντυμένοι μὲ τὸ σμαραγδένιο ἔνδυμα τῆς ταπείνωσης, μιμούμενοι τὸν Δεσπότη Χριστὸ καὶ ζοῦν ἕως σήμερα γιατὶ ζεῖ καὶ Ἐκεῖνος… Ἔτσι καὶ οἱ ἱερεῖς μας, ντυμένοι μὲ τὸ μαῦρο ράσο, φέρουν τὸν ὀνειδισμὸ καὶ τὴν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Κυρίου μας‧ ἀπαστράπτουν, ὅμως, μὲ τὰ λειτουργικά τους ἄμφια, μεταφέροντας σ’ ἐμᾶς τὴν αὔρα τῶν θείων μυστηρίων καὶ τὴν ἁγιαστική τους δύναμη. Μᾶς προσφέρουν τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό!

Ἀλλὰ καὶ τὸ ἔνδοξο ἔθνος μας, ποὺ ταπεινώθηκε στὰ χρόνια τῆς δουλείας, φεγγοβολεῖ σήμερα σὲ ὅλο τὸν κόσμο μὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία.

Ἀκόμα καὶ οἱ ἀσθένειες ἀποτελοῦν θεῖες εὐεργεσίες ποὺ ταπεινώνουν τὶς ψυχές, τὶς λαμπικάρουν ὅπως ἡ φωτιὰ τὸ χρυσάφι. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, τὸ κατ’ ἐξοχὴν σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, ὁμολογοῦσε ὅτι εἶναι ὁ ἔσχατος τῶν Ἀποστόλων.

Δίκαια, λοιπόν, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα, ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου, μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης. Οἱ Πατέρες προσαλπίζουν τὴν μάχη ποὺ πρέπει νὰ δώσουμε ἐναντίον τῶν δαιμόνων. Ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς μετανοίας. «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν», λέει τὸ κοντάκιο τῆς ἡμέρας, «καὶ τελώνου μάθωμεν τὸ ταπεινὸν ἐν στεναγμοῖς».

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς πεῖ: «ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» καὶ θὰ διακηρύξει: «ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος» (Ματθ. 20, 27).

Νὰ διευκρινήσουμε πὼς ἡ ταπείνωση δὲν εἶναι δεῖγμα ἀδυναμίας, ποὺ ἀπὸ μερικοὺς χαρακτηρίζεται ὡς μειονεκτικότητα ἢ κατωτερότητα, ἀλλὰ ἡ αἴσθησητῆς πραγματικῆς μας θέσης ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ καὶ λέμε στὴν προσευχή μας: «πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με».

Ἀδελφοί μου,
ἂς εἰσέλθουμε στὸν ἀνθοφόρο κῆπο τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ἂς αἰσθανθοῦμε τὸ ἄρωμα τῶν θεοπνεύστων λόγων τους.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ μᾶς πεῖ: «ἡ τυραννία τῆς ἀρρωστημένης ὑπερηφάνειας ἀποξενώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ». Καὶ θὰ συμπληρώσει: «Αὐτὸ εἶναι ταπεινοφροσύνη: Μέσα ἀπὸ τὰ κατορθώματά σου νὰ στέκεσαι ψηλά, ἀλλὰ μέσα στὸν νοῦ σου νὰ ταπεινώνεις τὸν ἑαυτό σου».

Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Μακάριος αὐτὸς ποὺ ἀπέκτησε τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης καί, παρότι ἀξίζει, δὲν ὑπερηφανεύεται. Ὁ ὑψηλόφρων τυφλώνεται καὶ πέφτει σὲ ἁμαρτία, καθοδηγούμενος ἀπὸ λογισμοὺς τοῦ διαβόλου».

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος ὑπογραμμίζει: «τὰ δάκρυα τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς τὴν καθαρίζουν καὶ τὰ ἀγαπᾶ ὁ Χριστὸς καὶ τὴν καθιστοῦν φωτεινοτάτη». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης σημειώνει: «Ἀγάπη καὶ ταπείνωση. Ἱερὸ ζευγάρι! Ἡ μία ὑψώνει καὶ ἡ ἄλλη συγκρατεῖ ὅσους ὑψώθηκαν καὶ δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ πέσουν».

Ὁ Ἅγιος Μακάριος γράφει: «Ὁ ταπεινὸς ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ πέσει, γιατὶ πῶς νὰ κινδυνεύσει νὰ πέσει, ἀφοῦ θέτει τὸν ἑαυτό του κάτω ἀπὸ ὅλους».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: «Ταπεινοφροσύνη! Μεγάλη ἀρετή, ὑψοποιὸς δύναμη, πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γερὸ καὶ σταθερὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἐξαίσιο ἀξίωμα. Χωρὶς αὐτὴν εἴμαστε ἄξιοι ἀποστροφῆς ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀληθινὰ μακάριοι αὐτοὶ ποὺ τὴν κατέκτησαν, γιατὶ εἶναι γραμμένο: ὁ Κύριος ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερήφανους καὶ δίνει τὴν χάρη Του στοὺς ταπεινούς».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος θὰ προτρέψει τὶς Νύμφες τοῦ Χριστοῦ: «Δὲν μᾶς χρειάζονται τόσο πολλὲς νηστεῖες, τόσο πολλὲς ἀγρυπνίες καὶ προσευχές. Μᾶς χρειάζεται κυρίως ἡ ταπεινοφροσύνη. Σοῦ εἶπαν λόγο σκληρό; Νὰ σιωπήσεις καὶ νὰ προσευχηθεῖς. Σοῦ ἔδωσαν μιὰ λογχιὰ ὡσὰν τοῦ Χριστοῦ; ὑπόμεινέ την! Ἐκεῖνος ὑπέμεινε γιὰ τὴν ἀγάπη τὴν ἰδική σου καὶ σὺ γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς ἰδικῆς σου ψυχῆς δὲν θὰ ὑπομένεις; …» «Ταπείνωση γιὰ νὰ ἀρέσουμε στὸν Κύριο», ἀναφωνοῦσε.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μᾶς διδάσκει: «Ἐὰν θέλεις νὰ πιάσεις τὸν Θεὸ γιὰ νὰ σὲ ἀκούσει ὅταν προσευχηθεῖς, γύρισε τὸ κουμπὶ στὴ ταπείνωση, γιατὶ σ’ αὐτὴν τὴν συχνότητα ἐργάζεται πάντα ὁ Θεός. Καὶ ζήτησε ταπεινὰ τὸ ἔλεός Του καὶ τὴν εὐσπλαχνία Του».
Ἀδελφοί μου,

Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε σήμερα νὰ μισοῦμε τὴν ὑπερηφάνεια καὶ νὰ ἀγαπᾶμε τὴν ταπείνωση. Οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας συμφωνοῦν ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι «ἡ στολὴ τῆς θεότητος». Καὶ πρέπει νὰ τὴν φορέσουμε. Ἡ ταπείνωση τοῦ Τελώνη γίνεται φωταυγὴς φάρος στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς μας. Ἂς ἀναφωνήσουμε ταπεινὰ στὸν Οἰκτίρμονα Πατέρα μας: «Ὁ Θεὸς, ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς», γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὴν φωνή Του: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Εὐτυχισμένοι εἶστε ἐσεῖς οἱ ταπεινοί, δικιά σας εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Τὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα μᾶς περιμένει. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πιὸ πολύτιμο ἐφόδιο στὴν ζωή μας.

Ἂς μᾶς γλυκοτραγουδήσει καὶ πάλι ὁ χιώτης Χριστιανὸς ποιητὴς Γ. Βερίτης: «Μπρὸς στῆς ψυχῆς τὰ πρόθυρα, στὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς, στέκετ’ ὁ ξένος καὶ χτυπᾶ ‧ χτυπᾶ μ’ ὑπομονή. Εἶν’ ὁ Χριστός! Γλυκιὰ μορφή! Ξύπνα, ψυχή, νὰ τὸν δεχθεῖς!». ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022 (ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 6
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ
6 Φεβρουαρίου 2022
«ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!
γενηθήτω σοι ὡς θέλεις» (Ματθ. 15, 28)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. Ο δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτουν αὐτὸν λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. Η δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. Η δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του σώζει τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπεμβαίνει στὴν Ἱστορία, ὄχι μὲ δύναμη καὶ βία, ἀλλὰ μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη.

Ἡ εἰδωλολάτρισσα Χαναναία γυναίκα τῆς παραβολῆς ζητοῦσε βοήθεια καὶ ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριο μὲ τρόπο πιεστικό, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν κόρη της. Ὁ Κύριος, ὅμως, ὡς παντογνώστης ἀντιστέκεται, σιωπᾶ, ὄχι γιατὶ δὲν τὴν συμπονεῖ, ἀλλὰ γιατὶ θέλει νὰ ἀναδείξει περισσότερο τὴν δύναμη τῆς πίστης της. Ἀκολουθεῖ διάλογος. Ἡ Χαναναία ἐπιμένει, κάμπτει τὴν φαινομενικὴ σκληρότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ διδάξει πὼς ὁ Θεὸς εὐχαρίστως ὑπακούει στὰ παιδιά Του, ὅταν ἐμπιστεύονται τὴν ἀγάπη Του, ὅταν ἐπικαλοῦνται τὸ ἔλεός Του. Μὲ αὐτὴ τὴν ἐπιμονή της λαμβάνει ὄχι μόνο τὴν θεραπεία τῆς κόρης της, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔπαινο τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν πίστη της.

Ἂς ἀκούσουμε τὸν Ἅγιο Βασίλειο, ἐπίσκοπο Σελευκείας, τὶ λέγει γι’ αὐτὴν τὴν περικοπή: «Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με! Ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Ὁ Χριστός μας δὲν τῆς ἀπαντᾶ καθόλου. Ἡ σιωπή Του μᾶλλον γίνεται ἔπαινος στήν Χαναναία. Τὶ ἀπαντᾶ ἡ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία, ἡ ἀπόρρητος σοφία; «Οὔκ ἐστιν καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Πιὸ βαριὰ ἀπὸ τὴν σιωπὴ ἡ ἀπάντηση, ἀνάλογη ὅμως μὲ τὴν πίστη τῆς Χαναναίας. Διότι, ἂν δὲν ἦταν ἡ πίστη της μεγάλη, θὰ κατηγοροῦσε τὸν Σωτῆρα γιὰ ἀπανθρωπιὰ ἢ ἀδυναμία, θὰ ἀπομακρυνόταν καὶ θὰ ἔλεγε: Τὶ φοβερὴ ἀπανθρωπιά! Δὲν μὲ λυπήθηκε ποὺ κλαίω, δὲν ἐλέησε μάνα ποὺ πληγώνεται ἀπὸ τὰ παθήματα τῆς κόρης. Παρακαλοῦσα καὶ μὲ ἀποστρεφόταν, φώναζα καὶ μὲ ἀπόφευγε. Φορτωμένη μὲ λύπη φεύγω. Μοῦ πρόσθεσε συμφορὲς μὲ τὶς ὕβρεις του. Κυνάριο μὲ εἶπε μέσα σὲ τόσο κόσμο. Φαίνεται ὅτι αὐτὸς δικαιώνει τὸν δαίμονα. Ἀλλὰ δὲν ὠλίσθησε σὲ τέτοιους λόγους, οὔτε μὲ τὶς ὕβρεις ἡ πίστη της ἀτόνησε. Μεγάλη ἡ πίστη τῆς γυναίκας, γι’ αὐτὸ καὶ θησαυρίστηκε μέσα στὰ Εὐαγγέλι. Ὁ Κύριος τῆς λέγει: Δὲν εἶναι σωστὸ πρᾶγμα νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν μου καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλάκια. Αὐτὴ δέ, προσπαθώντας νὰ μεταπείσει τὸν Δεσπότη ἔλεγε: Ναί, Κύριε! Παίρνω τὴν ὕβρι σὰν ὑπόσχεση θεραπείας γιὰ τὴν κόρη μου. Ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους. Κυνάριο μὲ ὀνόμασες. Σὰν κατοικίδιο θὰ ἀπολαύσω τὴν τράπεζα τοῦ Κυρίου μου. Ἔχει μερίδιο ἀπὸ τὰ ψίχουλα τῶν τέκνων καὶ τὸ κυνάριο. Ἂς πέσει, ὅμως, ἀπὸ τὸ χέρι Σου καὶ κάποιο ψίχουλο καὶ γιὰ μᾶς. Ὤ πίστη! ὤ σύνεση! ὤ εὐλάβεια Χαναναίας! Τὶ κάμνει, λοιπόν, ὁ Σωτήρας; Ἀποκαλύπτει τὶ ἔκρυβε ἡ σιωπή Του: «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!» Δὲν σιωποῦσα σὰν ἀπάνθρωπος, ἀλλὰ ἡσύχαζα ὡς προγνώστης‧ περίμενα νὰ φανεῖ ὅλη σου ἡ πίστη. Σοῦ χαρίζω τὰ ψίχουλα ὄχι σὰν κυνάριο, ἀλλὰ σὰν θυγατέρα ὁλόκληρο τὸν ἄρτο: «Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Αὐτὴ ἡ γυναίκα τῆς παραβολῆς, μὲ ὁδηγὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη, ἦλθε μὲ γενναιότητα καὶ θάρρος ψυχῆς καὶ μὲ ἐλπίδα στὸν Μεγάλο Εὐεργέτη καὶ Διδάσκαλο. Καὶ μὲ αὐτὴ τὴν ἐπιμονή της ἄκουσε ἀπὸ τὰ ἅγια χείλη Του ἐκεῖνο τὸ χαρμόσυνο μήνυμα : «Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Ὅπως ὁ πατέρας ποὺ ἀγαπάει τρυφερὰ τὰ παιδιά του τοὺς λέει: Ἂς γίνει ὅπως θέλετε ἐσεῖς, παιδιά μου, ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὴν Χαναναία.

Καὶ αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι δύναμη καὶ φωτισμός. Γιατὶ σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Παΐσιο, Τὸν ἀγαπᾶμε κι ἐμεῖς τὰ φιλότιμα παιδιά Του, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἀγαθός, γεμᾶτος καλωσύνη καὶ εὐσπλαγχνία: «Ἂς γίνει ὅπως θέλεις ἐσύ, παιδί μου!» Ὤ πόση παρηγοριὰ σταλάζει μέσα στὶς θορυβημένες ψυχές μας αὐτὸς ὁ θεῖος Του λόγος! Πόσες φορὲς κι ἐμεῖς ἀδελφοί μου, σὰν τὴν Χαναναία, δὲν τρέξαμε μὲ τὰ μύρα τῆς πίστης καὶ τῆς ἐλπίδας μας στὸν ἀγαπημένο μας Κύριο, νὰ Τοῦ ποῦμε γιὰ τὶς μεγάλες μας θλίψεις!

Ἡ ζωή μας πολλὲς φορὲς παρουσιάζει μεταπτώσεις ἀπὸ τὴν γαλήνη στὴν τρικυμία, ἀπὸ τὴν εὐτυχία στὴν δυστυχία, ἀπὸ τὴν χαρὰ στὴν θλίψη καὶ τὴν δοκιμασία. Ὅπως ἡ θάλασσα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι πάντα γαλήνια, ἀλλὰ συχνὰ ταράσσεται ἀπὸ τρικυμίες καὶ θύελλες, ἔτσι καὶ ἡ ζωή μας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς θωπεύει πάντα μὲ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἡσυχία, νὰ ραίνει τὶς μέρες μας μὲ τὰ ρόδα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας. Πολλὲς φορὲς μᾶς περικυκλώνουν οἱ ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, ἀπαισιοδοξία καὶ ἀπογοήτευση μᾶς κυριεύει. Καὶ νά! ἔρχεται ὁ στοργικός μας Πατέρας, ὁ Χριστός, νὰ μᾶς πεῖ: Ἔχετε θάρρος! Ἡ πίστη σας εἶναι αὐτὴ ποὺ νίκησε τὸν κόσμο. Ἂς τὴν ἔχουμε χρυσὸ περιδέραιο στὸν λαιμό μας καὶ ἂς τὴν ἔχουμε βεβαία ἄγκυρα στὴν ζωή μας! Ναί, ἀδελφοί μου! Ὅταν εἴμαστε πιστοὶ στὶς ἐντολές Του, συμμετέχουμε στὰ μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀνάλογα μὲ τὰ αἰτήματά μας καὶ τὸ συμφέρον ποὺ Ἐκεῖνος κρίνει γιὰτὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, θὰ μᾶς στέλνει τὴν Χάρη καὶ τὴν βοήθειά Του.
• Ἂς ἀκούσουμε τὶς φωτοφόρες σκέψεις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἐπὶ τοῦ θέματος: «Πίστη! Θεῖο δῶρο, καρπὸς τῆς θείας ἀποκαλύψεως, γνώση μυστηρίων, οὐράνια σοφία, διδάσκαλος τῶν θείων ἀληθειῶν, κλίμακα ποὺ ἑνώνει τὸν οὐρανὸ μὲ τὴν γῆ, σύνδεσμος Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἀπόδειξη θείας φιλίας καὶ ἀγάπης.

Μὲ ποιὰ λόγια νὰ μιλήσω γιὰ τὴν δύναμη καὶ τὶς ἐνέργειές σου; Ἡ δύναμή σου ἀληθινὰ θεία, ἡ ἐνέργειά σου ἄπειρη. Ἐσὺ εἶσαι τὸ φῶς ποὺ φωτίζεις ὅσους ἔχουν σκοτισμένο νοῦ. Ἐσὺ καθοδηγεῖς ἐκείνους ποὺ ζητοῦν τὴν ἀλήθεια στὶς Γραφές καὶ γίνεσαι ἀσφαλὴς ὁδηγὸς γιὰ τὴν γνώση. Ἐσὺ θερμαίνεις τὶς καρδιὲς μὲ τὸν θεῖο ἔρωτα καὶ τὴν θεία ἀγάπη. Ἐσὺ γεννᾶς τὴν ἀληθινὴ ἐλπίδα, ἐλέγχεις μυστικῶς καὶ φανερώνεις τὴν ὑπόσταση τῶν ἐλπιζομένων. Ἐσὺ περιβάλλεις μὲ βασιλικὸ ροῦχο αὐτοὺς ποὺ δέχτηκαν τὸ φῶς σου.

Ἡ πίστη εἶναι τὸ μάτι τῆς ψυχῆς. Μὲ αὐτὴν ἡ ψυχὴ βλέπει καὶ ἐξετάζει τὰ ἄδηλα καὶ κρύφιά της. Ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐγενική του καταγωγὴ καὶ τοῦ γνώρισε τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς του, γιὰ νὰ τὸν τραβήξει πρὸς τὸ μέρος Του, νὰ τὸν παρακινήσει στὴν ἀρετή».

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέγει: «Πρέπει νὰ καυχόμαστε καὶ νὰ χαιρόμαστε ποὺ εἴμαστε ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, γιατὶ ἡ πίστη μας εἶναι ἡ ἀληθινή».

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας γράφει: «Τὶ χρηστότερο ἀπὸ τὶς ἐντολὲς ἢ τὶ ἀληθέστερο ἀπὸ τὶς ἀλήθειες ποὺ Νομοθέτης τους εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός; Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ καθοδηγητής, ἀφοῦ Αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ μόνη Ἀλήθεια».

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει: «Ἡ πίστη ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὑπακοὴ καὶ ὄχι ἀπὸ πολυπραγμοσύνη. Ὅταν ὁ Θεὸς διατάζει, πρέπει νὰ πείθεσθε καὶ ὄχι νὰ ἐρευνᾶτε μὲ περιέργεια. Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν Θεό. Ποιὸ δῶρο μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός; Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμά Του. Καὶ τὶ δῶρο πῆρε ἀπὸ μένα; Τὴν πίστη».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης διευκρινίζει: «Ὁ Θεὸς λογαριάζει σὰν δικαιοσύνη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τὴν πίστη καὶ ὄχι τὴν γνώση».
Ἀδελφοί μου,

Ἂς διδαχθοῦμε σήμερα ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῆς Χαναναίας.

Ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιμονή της.

Ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη της στὸν Θεό.

Ἂς ἀναζητήσουμε τὴν ἀμώμητη πίστη μας, αὐτὸ τὸ μυροβόλο στεφάνι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ἁγία πίστη μας, αὐτὴν τὴν βεβαία ἄγκυρα, αὐτὴν τὴν περικεφαλαία τῶν Ἁγίων μας.

Ἂς ἀκούσουμε τὸν Παῦλο ποὺ φωνάζει: «Στήκετε ἐν τῇ πίστει» - στερεωθεῖτε στὴν πίστη σας! Ὥστε νὰ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς τὸν Δεσπότη Χριστὸ νὰ μᾶς γλυκοφωνάζει: «Γενηθήτω ὑμῖν ὡς θέλετε».

Ἂς γίνει ὅπως ἐσεῖς θέλετε, παιδιά μου ἀγαπημένα!

Ἂς μᾶς χαροποιήσει καὶ πάλι τὸ γαληνοφόρο μήνυμα τοῦ Γ. Βερίτη:

«Συντροφιὰ μὲ τὸν Χριστὸ λαχτάρησα νὰ ζήσω

τὴν ἀγάπη Του θερμὴ στὰ στήθια μου νὰ κλείσω.

Καὶ τὰ στήθια εἶναι στενὰ κι ἀνοίγουν καὶ πλαταίνουν

Κι ὅσο πιὸ πολὺ ἀγαποῦν, τόσο καὶ δὲν χορταίνουν»  ΑΜΗΝ!    

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου