ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 44

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 41-56)

28 Ὀκτωβρίου 2018

«Θάρσει θύγατερ» (Λουκ. η΄ 48).

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ, ἡ σημερινὴ Κυριακή, Χριστιανοί μου, ὅπως ὀνομάζεται στὴ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ ἰατρός, μᾶς διηγεῖται δύο θαύματα τοῦ Κυρίου, σὲ δύο διαφορετικὰ πρόσωπα. Τὸ πρῶτο εἶναι τῆς αἱμορροούσας γυναίκας καὶ τὸ δεύτερο ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου.

Ἂς σταθοῦμε, ὅμως, στὸ θάρρος τῆς αἱμορροούσας γυναίκας. Ἡ γυναίκα αὐτὴ, ἂν καὶ εἶχε περάσει 12 χρόνια, βασανιζόμενη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, εἶχε θάρρος. Ἕνα θάρρος, ποὺ τῆς τὸ ἐνέπνεε ἡ πίστη της στὸν Χριστό. Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς, ὅτι στὴν ἀσφυκτικὴ ἐκείνη κοσμοσυρροή, χωρὶς νὰ χάσει τὸ θάρρος της, ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πλήθους, κατώρθωσε νὰ πλησιάσει τὸ Χριστό, μαρτυρεῖ τὸ θάρρος της. Εἶχε βαθιὰ πίστη μέσα της, ὅτι ἂν, ἔστω, ἄγγιζε ἁπλὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, θὰ θεραπευόταν ἡ ρύσις τοῦ αἵματος.

Ἡ πίστη αὐτὴ τῆς ἔδωσε τὸ θάρρος νὰ ἀδιαφορήσει, γιὰ τὶς ἀπωθήσεις καὶ τοὺς παραγκωνισμοὺς τῶν ἄλλων, καὶ νὰ φθάσει στὸ σκοπό της. Ἡ φυσικὴ ὅμως συστολή, ποὺ κοσμεῖ τὶς γυναῖκες, τὴν ἐμπόδισε νὰ ὁμολογήσει δημόσια τὸ θαῦμα, νὰ διακηρύξει, μὲ ὅλη τὴν δύναμη, τὴν εὐεργεσία. Ὁ Κύριος, ὅμως, γιὰ νὰ διδάξει, ὄχι μόνο τὴν γυναίκα αὐτὴ, ἀλλὰ καὶ ὅλους ἐμᾶς, ὅτι, προκειμένου γιὰ τὸ καλὸ, δὲν πρέπει νὰ μᾶς λείπει τὸ θάρρος, τῆς εἶπε: «θάρσει θύγατερ».

Τὸν σωστὸ χριστιανὸ πρέπει πάντοτε νὰ τὸν χαρακτηρίζει τὸ συνετὸ θάρρος, τὸ σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ• τὸ θάρρος, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τήν θερμὴ πίστη πρὸς τὸν Χριστό. Τὸ θάρρος εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση καὶ ἀναγκαῖο ἐφόδιο, γιὰ τὸν καλὸ ἀγώνα τῆς ζωῆς. Ἀποτελεῖ δύναμη καὶ ἐγγύηση τῆς νίκης. Δὲν ὑποσχέθηκε, βέβαια, ὁ Χριστὸς ἀκύμαντη ζωή, χωρὶς δυσκολίες καὶ ἐμπόδια. Ἀντίθετα, προεῖπε στοὺς μαθητὲς, τούς διωγμοὺς καὶ κατατρεγμούς, ὕβρεις ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ συκοφαντίες, μαστιγώσεις καὶ φυλακίσεις. Οἱ ἄνθρωποι, τοὺς εἶπε: «παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς συνέδρια, καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς• καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας καὶ βασιλεῖς… Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς. Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου».

Κι αὐτὰ τὰ εἶπε ὁ Κύριος ὄχι γιὰ νὰ τοὺς ἀποθαρρύνει, οὔτε γιὰ νὰ τοὺς ἀπογοητεύσει, ἀλλὰ, ἀντίθετα, γιὰ νὰ τοὺς προπαρασκευάσει ψυχολογικά, γιὰ νά τοὺς ἐξοπλίσει μὲ τὸ θάρρος τῆς πίστεως, γιὰ νὰ τοὺς ἀναδείξει ἡρωικοὺς καὶ ἀκατάβλητους ἀγωνιστές. Γι’ αὐτὸ, στὴν διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, εἶπε: «θαρσεῖτε• ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». Ὁπλισθεῖτε μὲ θάρρος καὶ ἡρωισμό. Ἀναλάβετε τὸν ἀγώνα μὲ ἀνδρεία. Καὶ θὰ νικήσετε ὅλους τούς πολεμίους μέσα στὸν κόσμο• θὰ ξεπεράσετε τὶς δυσκολίες• θὰ συντρίψετε τὰ ὅποια ἐμπόδια.

Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν. Κάθε φύσεως ἐμπόδια καὶ δυσκολίες, διωγμοὺς καὶ φυλακίσεις, δαρμοὺς καὶ μαρτύρια συνάντησαν, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ζωῆς τους, οἱ Ἀπόστολοι. Μὲ πολὺ ζωηρὰ λόγια τὰ περιγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του• «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις• ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῶ πεποίηκα• ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις• ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι».Δὲν ἔχασαν ὅμως τὸ θάρρος τους. Ἀντίθετα, τὰ ἐμπόδια γιγάντωσαν τὸ θάρρος τους, χαλύβδωναν τὴν ἀνδρεία τους καὶ προχωροῦσαν ἀπὸ νίκη σὲ νίκη. Αὐτὸ τὸ θάρρος καὶ αὐτὴ τὴν θεία δύναμη διακήρυττε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔλεγε• «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντί με Χριστῷ». Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης• «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη, ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».

Αὐτὸ τὸ θάρρος τῆς πίστεως, αὐτὴ ἡ ἀνδρεία στὸν ἀγώνα τοῦ καλοῦ χρειάζεται καὶ σέ μᾶς. Ἐμεῖς, βέβαια, δὲν θὰ ἀντιμετωπίσουμε τρομεροὺς κινδύνους, ἀδιήγητες στερήσεις καὶ ταλαιπωρίες, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι στὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο. Ἀλλά, τηρουμένων πάντοτε τῶν ἀναλογιῶν, θὰ ἀντιμετωπίσουμε δυσκολίες καὶ πειρασμούς, παραμερισμοὺς καὶ διωγμοὺς στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας, γιὰ ἕνα καὶ μόνο λόγο. Ποιὸς εἶναι αὐτός; Ὅτι θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζήσουμε ὡς πραγματικοὶ Χριστιανοί. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ζήσει ὡς ἀληθινὸς χριστιανός, ἐξ αἰτίας, ἀκριβῶς, αὐτῆς τῆς ζωῆς του, στὰ μάτια τῶν ἀσεβῶν εἶναι «βαρὺς καὶ βλεπόμενος». Καὶ μόνο ἡ παρουσία του ἀποτελεῖ ἔλεγχο, γιὰ ὅλους αὐτούς. Γι’ αὐτὸ, τὸν βλέπουν μὲ δυσφορία. Τὸν μισοῦν, ἐνῶ αὐτὸς τοὺς ἀγαπᾶ. Τὸν καταδιώκουν ἐνῶ αὐτὸς τοὺς εὐεργετεῖ. Μέσα ἀκόμη καὶ στὸ σπίτι του τὸ ἴδιο, ἀπὸ τὰ Μέλη τῆς Οἰκογένειάς του, ἀπὸ συγγενεῖς καὶ γνωστούς, μπορεῖ νὰ συναντήσει δυσκολίες καὶ πόλεμο ὁ πιστὸς χριστιανός.

Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα ὑπάρχουν, ἂν κοιτάξει κανεὶς προσεκτικὰ γύρω του.«Ὁ κόσμος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ μὴν ἀνέχεται τὸν ἀγαθό. Θὰ ἀκούσει εἰρωνεῖες, ὅταν προσφέρει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ὅταν ἀπολογεῖται, γιὰ τὴν πίστη του. Θὰ ἀκούσει ἐπικρίσεις ἀπὸ συναδέλφους του, γιατί εἶναι συνεπὴς στὰ καθήκοντά του• διαβολὲς, γιατί στὴν ἐργασία του εἶναι ἔντιμος• ἀχαριστία ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ ἔχει εὐεργετήσει. Ὁ πιστὸς χριστιανός, ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, θὰ προσφέρει, μὲ ἔργα καὶ μὲ λόγια, τὸ καλό, κι ἐκεῖνοι θὰ τοῦ προσφέρουν πικρὰ ποτήρια. Πῶς, λοιπόν, θὰ ἀντέξει σ’ αὐτὴ τὴν γενικὴ καταφορά; Πῶς θὰ ἀνταπεξέλθει σὲ τόσους πειρασμούς; Μόνο μὲ τὸ θάρρος τῆς πίστεως. Μόνο μὲ τὴν πανοπλία, τὴν ὁποία, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προσφέρει ὁ Χριστός μας. Ἡ ζωντανὴ καὶ ἐνεργὴ πίστη στὸν Χριστό, ἡ θερμὴ προσευχή, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἄλλους πιστούς, ἰδιαίτερα πνευματικοὺς ἀνθρώπους, θὰ εἶναι γι’ αὐτὸν πηγὲς θάρρους καὶ ἀκατανίκητης δύναμης. Θὰ αἰσθάνεται κοντὰ του τὸν Κύριο, θὰ Τὸν ἀκούει νὰ λέει «θάρσει, τέκνον». Καὶ πάνω στὰ πράγματα θὰ δεῖ, μεγάλες καὶ θαυμαστὲς νίκες, καὶ «θὰ ἐξέλθῃ νικῶν».

Ὅμως, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, ἡ σημερινή ἡμέρα ἔχει μεγάλη σημασία.

Τό πρωϊ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ὁ Πρεσβευτής τῆς Ἰταλίας στήν Ἑλλάδα, ἐπέδωσε στόν Πρωθυποργί τῆς Ἑλλάδας Ἰωάννη Μεταξᾶ τελεσίγραφο, μέ τό ὁποῖο ὁ Μουσολίνι, ὁ ἡγέτης τῆς Ἰταλίας, ζητοῦσε τήν κατοχή ὁρισμένων ἑλληνικῶν περιοχῶν. Ἄν ἡ Ἑλλάδα δέν δεχόταν, τότε θά τίς κατελάμβανε μέ τά ὅπλα.

Καί ἦταν ἀκριβῶς αὐτή τήν ἱστορική στιγμή, πού ὁ Ἕλληνας Πρωθυπουργός ἀπάντησε τό «ΟΧΙ», γνωρίζοντας, πώς τό μεγαλύτερο ἀγαθό ἀπό τό ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας δέν ὑπάρχει.Τήν ἴδια ἀπάντηση ἔδωσαν στήν πράξη ὅλοι οἱ Ἕλληνες μαζί, καθώς ξεχύθηκαν στούς δρόμους καί ζητοῦσαν ὅλοι, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του, νά προσφέρει σ’ αὐτό τόν πόλεμο.

Βοηθός σ’αὐτόν τόν πόλεμο, γιά τούς Ἕλληνες, ἦταν ἡ ‘Υπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Γένους μας, ἡ Παναγιά μας, καί τό ὀρεινό ἔδαφος, πού τούς ἐπέτρεπε νά ὀργανώσουν ἰσχυρές ἀμυντικές θέσεις. Ἀκόμη, καί βαρύ χειμώνας. Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦσαν, χρησιμοποιώντας πολύ λιγώτερο στρατιωτικό ἐξοπλισμό καί μέ ἀριθμητική δύναμη πολύ λιγώτερη ἀπό αὐτήν τοῦ ἐχθροῦ. Ὅμως, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί ἡ ἐθνική ἑνότητα, ἔδωσε τήν νίκη στόν ἑλληνικό στρατό.

Μετά τήν εἰσβολή τῆς Γερμανίας οἱ Ἕλληνες ἀπάντησαν καί πάλι «ΟΧΙ». Μόνοι τους ἀντιμετώπισαν δύο μεγάλες δυνάμεις καί, λίγες μέρες ἀργότερα ὑπέκυψαν, μέ ψηλό καί περήφανο μέτωπο. Ἔτσι, ἄρχισαν τά μαῦρα χρόνια τῆς γερμανοϊταλικῆς ἐποχῆς, στήν Ἑλλάδα.Γιά τέσσερα σχεδόν χρόνια οἱ Ἕλληνες ὑπέφεραν ἀπό τήν πεῖνα, τίς στερήσεις, ἀλλά καί ἀπό τά βασανιστήρια καί τίς ἐκτελέσεις. Ὅμως, πολύ σύντομα, ξαναβρῆκαν τήν δύναμη νά ἐπαναστατήσουν ἐναντίον τοῦ εἰσβολέα. Ὀργάνωσαν ἀντάρτικες ὁμάδες στά βουνά, τύπωναν παράνομες ἐφημερίδες, ἐνῶ πολλοί διέφυγαν στήν Αἴγυπτο, ὅπου δημιουργήθηκε ἕνας νέος ἑλληνικός στρατός, πού πολεμοῦσε, μαζί μέ τούς ἄλλους συμμάχους, γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας.Τό «ΟΧΙ» εἶναι τό μέγιστο κατόρθωμα τῆς ἑνότητας καί ἀποφασιστικότητας τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι σταθμός μέ βαθύ νόημα, γιατί θά συμβολίζει τήν πάλη τοῦ δικαίου μέ τό ἄδικο, τήν πάλη γιά τήν ἀρετή καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἡ 28η Ὀκτωβρίου θά παραμείνει πάντα μιά ζωντανή δύναμη καί ἕνα μεγάλο κεφάλαιο στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Εἶναι χρέος καί καθῆκον μας νά θυμόμαστε τίς θυσίες τῶν προγόνων μας. ΑΜΗΝ.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 44

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η’ 27-39)

21 Ὀκτωβρίου 2018

«...ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο» (Λουκ. η΄ 37)

Ὁ Χριστός μας, Χριστιανοί μου, βρίσκεται στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Βλέπουμε τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς νὰ τοὺς ἔχει καταβάλει μεγάλος φόβος. Ποιὸς ἦταν ὁ λόγος τοῦ φόβου αὐτοῦ; Γιατί τρόμαξαν ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου;

Ὁ Κύριος εἶχε ἔλθει στὸν κόσμο καὶ διέθετε ὅλες τὶς ἡμέρες καὶ ὧρες τῆς ζωῆς Του, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅλου του κόσμου, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅσων εἶχαν ἀνάγκη τῆς Χάρης Του, τῆς εὐεργετικῆς παρουσίας Του, τῶν θαυμάτων Του. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων, μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας». Τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου εἶναι ἀναρίθμητα. Χιλιάδες ἀσθενεῖς, ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν, ἔτρεχαν πλησίον τοῦ Κυρίου καὶ λάμβαναν τὴν θεραπεία ἀπὸ κάθε εἴδους ἀσθένεια, ἀπολάμβαναν τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ τὶς δωρεές Του καὶ, μὲ βαθειὰ εὐλάβεια, Τὸν ἀκολουθοῦσαν παντοῦ. Κι ὅμως οἱ Γαδαρηνοὶ, μόλις Τὸν ἀντίκρυσαν, κυριεύθηκαν ἀπὸ φόβο μεγάλο• «φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Γιατί ὅμως τοὺς κατέλαβε αὐτὸς ὁ φόβος;

Ἀλήθεια, γιατί νὰ φοβηθοῦν τόσο; Ἀσφαλῶς, κι αὐτοὶ θὰ εἶχαν ἀκούσει, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀσφαλῶς, θὰ εἶχαν πληροφορηθεῖ, γιὰ τὰ ἄπειρα θαύματά Του. Ἄλλωστε, καὶ οἱ ἴδιοι προσωπικὰ, εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους, ἕνα καταπληκτικὸ θαῦμα. Εἶδαν τὸν Κύριο, νὰ θεραπεύει ἕνα συμπατριώτη τους, ὁ ὁποῖος εἶχε καταληφθεῖ ἀπὸ ὁλόκληρη στρατιὰ πονηρῶν δαιμόνων.

Καὶ τὸ θαῦμα αὐτὸ ἦταν βέβαια, κατὰ πρῶτο καὶ κύριο λόγο, εὐεργεσία, γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτό, ποὺ δοκιμαζόταν ἀπὸ τὰ δαιμόνια, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτούς. Γιατί, τὰ πονηρὰ δαιμόνια τὸν εἶχαν κάνει πολὺ ἐπικίνδυνο, γιὰ ἐκείνους, τὸν ἄνθρωπο αὐτό. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὁ δαιμονιζόμενος εἶχε καταντήσει ἄγριος, ἐπιθετικὸς καὶ πολὺ ἐπικίνδυνος, ὥστε νὰ μὴν τολμᾶ κανεὶς νὰ περάσει ἀπὸ τὸ δρόμο, ποὺ περνοῦσε αὐτὸς. Γιὰ νὰ αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς ἀπ’ αὐτὸν καὶ νὰ ἀποφύγουν τὸν κίνδυνο, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ σιδερένια δεσμά. Μάταια ὅμως. Γιατί, αὐτὸς μὲ τὴν δύναμη τῶν δαιμόνων, ποὺ τὸν εἶχαν κυριεύσει, ἔσπαζε τὶς ἁλυσίδες καὶ τὰ δεσμά, ἐξαγριωνόταν, καὶ γινόταν περισσότερο ἐπιθετικός. Καὶ τώρα τὸν ἔβλεπαν «ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ».

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ, ἔπρεπε νὰ τοὺς γεμίσει ἀπὸ χαρά. Νὰ τοὺς δώσει θάρρος καὶ δύναμη, γιὰ νὰ ζητήσουν καὶ ἄλλες δωρεές, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, ἀπὸ τὸν πανάγαθο Κύριο. Ἀντίθετα, αὐτοὶ «ἐφοβήθησαν», «φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο».

Κι αὐτὸ τὸ ἔπαθαν, γιατί εἶδαν καὶ ἕνα ἄλλο θαῦμα, ποὺ τρόμαξε τὴν ἔνοχη συνείδησή τους. Ποιὸ ἦταν αὐτό; Εἶδαν τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων. Τὰ κουφάρια τους ἔπλεαν στὰ νερὰ τῆς Τιβεριάδας. Ἀντιλήφθησαν πολὺ καλὰ οἱ Γαδαρηνοὶ, τὴν σημασία καὶ τὸν σκοπὸ τοῦ θαύματος αὐτοῦ. Ἦταν καθαρὰ μία παιδαγωγικὴ τιμωρία γι’ αὐτούς, διότι, παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, αὐτοὶ ἔτρεφαν, ἐμπορευόταν, καὶ πολὺ πιθανὸν νὰ ἔτρωγαν τοὺς χοίρους. Φανερὰ, καὶ χωρὶς κανένα πρόσχημα, ἦταν παραβάτες τῆς θείας ἐντολῆς, γιὰ νὰ κερδίζουν χρήματα. Ἐὰν ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου μαρτυροῦσε τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὁ πνιγμὸς «τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων» μαρτυροῦσε τὴν δικαιοσύνη Του. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦταν ἔνοχοι, γιὰ τὴν παράβαση αὐτὴ τοῦ νόμου ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα ἁμαρτήματα, κυριεύθηκαν ἀπὸ φόβο. Γιατί, ἡ ἁμαρτία γεννάει πάντοτε φόβους στὴν καρδιὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν μετανοεῖ.

Ἂν κάποιος μελετήσει τὴν συμπεριφορὰ ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, πωρωμένων, θὰ διαπιστώσει πολλὰ πράγματα. Μία φοβερὴ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ φόβος ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, εἶναι ἡ διαρκὴς ἀνησυχία. Ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος φοβᾶται τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα. Ἡ συνείδησή του τὸν ἐλέγχει, γιὰ τὶς ἀδικίες, ποὺ ἔχει διαπράξει στοὺς ἄλλους, γιὰ τὶς συκοφαντίες, ποὺ ἔχει διαδώσει, γιὰ ὅλα ὅσα ἔχει διαπράξει στὸ σκοτάδι τῆς νύκτας ἢ κρύπτοντας τὸν ἑαυτό του. Ακόμα, τοῦ καταλογίζει τὴν ἐνοχή του, τοῦ ὑπενθυμίζει, μὲ πολλοὺς τρόπους, τὸ λόγο τοῦ Κυρίου• «οὐκ ἔστι κρυπτόν, ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται, οὐδὲ ἀπόκρυφον, ὃ οὐ γνωσθήσεται καὶ εἰς φανερὸν ἔλθη».

Ὁ ἔνοχος φοβᾶται, μήπως οἱ ἄλλοι ἔμαθαν ποιὸς πραγματικὰ εἶναι καὶ τί ἔχει κάνει στὴ ζωή του. Ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀγωνία του παρεξηγεῖ καὶ τὴν πιὸ ἁπλῆ φράση τους, τὸ πιὸ ἀθῶο βλέμμα τους. Δίνει ἄλλη σημασία στὴν συμπεριφορά τους, τὴν κρίνει ἀνάλογα μὲ αὐτὸ, ποὺ ἔχει στὴν καρδιά του. Ἐὰν ἐκεῖνοι εἶναι ἀπασχολημένοι μὲ κάποια ὑπόθεσή τους καὶ δὲν τοῦ μιλήσουν καὶ δὲν τοῦ φερθοῦν μὲ ἐγκαρδιότητα, ἀμέσως ὑποπτεύεται, ὅτι προσπαθοῦν νὰ τὸν ἀποφύγουν, γιατί ἔμαθαν ποιὸς εἶναι. Ἐὰν οἱ ἁμαρτίες του εἶναι μεγάλες, ἐὰν εἶναι καταχρήσεις ἐξουσίας καὶ ἀπάτες, ἐὰν εἶναι ἐγκλήματα κατὰ τῆς ζωῆς καὶ τῆς τιμῆς τῶν ἄλλων, τότε ὁ φόβος του γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερος, βαρὺς καὶ ἀνυπόφορος. Ὁ ἐγκληματίας, παντοῦ βλέπει ἐχθροὺς καὶ ἐκδικητές, ἕτοιμους νὰ τοῦ κάνουν κακό. Ὑποπτεύεται τοὺς πάντες, ἀκόμη καὶ τοὺς ἄμεσους συγγενεῖς του. Γίνεται φοβερὰ καχύποπτος. Βλέπει φανταστικοὺς κινδύνους. Χάνει τὸν ὕπνο του. Τρέμει μὲ τὸν παραμικρὸ θόρυβο, φωνάζει, ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἐφιάλτες, τὸν κυριεύει τὸ αἴσθημα τῆς φυγῆς. Σ’ αὐτὸν ἐφαρμόζεται ὁ θεόπνευστος λόγος, ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Παροιμιῶν ὅτι• «φεύγει ὁ ἀσεβὴς μηδενὸς διώκοντος». «Φύλλων οἱ κτύποι ἐκφοβοῦσι λαγωούς», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ σ’ αὐτόν, τὸν φοβίζουν καὶ τὰ πιὸ ἀσήμαντα γεγονότα.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ, πρέπει νὰ ποῦμε καὶ γιὰ ἕνα ἄλλο μεγάλο φόβο, τὸν ὁποῖο δημιουργεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀμετανόητου ἁμαρτωλοῦ ἡ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς καὶ τῆς εὐθύνης ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου Θεοῦ. Ἡ συνείδηση, ἄλλοτε ἐντονότερα καὶ ἄλλοτε ἠπιότερα, πάντοτε, ὅμως, τοῦ ὑπενθυμίζει καὶ τοῦ ἐπαναλαμβάνει ὅτι θὰ δώσει λόγο, γιὰ τὶς πράξεις του ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Προσπαθεῖ, μάταια, ὅμως, νὰ πνίξει αὐτὴ τὴ φωνή. Δὲν θέλει, ἐξαιτίας τοῦ φόβου του νὰ ἀκούει γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὸ θεῖο Θέλημα, γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴ μέλλουσα κρίση.

Χριστιανοί μου, Ὅταν ὁ Φήλιξ, ὁ Ρωμαῖος αὐτὸς Ἡγεμόνας τῆς Καισάρειας, ἄκουσε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ τοῦ μιλάει, γιὰ τὴ θεία δικαιοσύνη καὶ τὴ μέλλουσα κρίση, ἔγινε «ἔμφοβος». Τὸν κατέλαβε μεγάλος φόβος. Καὶ ὅπως πάντοτε κάνουν σὲ τέτοιες περιπτώσεις, ἄνθρωποι σὰν κι αὐτόν, διέκοψε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τοῦ εἶπε: «πρὸς τὸ παρὸν πήγαινε, ὅταν βρῶ εὐκαιρία θὰ σὲ καλέσω».

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀμετανόητου ἁμαρτωλοῦ εἶναι ἀνήσυχη, ταραγμένη, γεμάτη φόβους καὶ ἀγωνίες. Ἀντίθετα, ἡ ζωὴ τοῦ πιστοῦ χριστιανοῦ, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἤρεμη, εἰρηνική, χαρούμενη. Καὶ τοῦτο, γιατί πιστεύει καὶ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, σέβεται καὶ ἀγαπᾶ τὸν πλησίον καὶ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Χριστιανοί μου, «εἰρήνη πολλὴ τοῖς ἀγαπῶσι τὸν νόμον» τοῦ Κυρίου. Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 43

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 5-15)

14 Ὀκτωβρίου 2018

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. η΄ 5).

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ ἢ τοῦ Σπορέως, ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται ἡ Κυριακὴ αὐτή, Χριστιανοί μου. Καὶ ὀνομάζεται ἔτσι ἀπὸ τὴν παραβολὴ τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς τὴν διασώζει ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.

Ἕνας καὶ μοναδικὸς εἶναι ὁ ἄφθαστος σπορέας τοῦ θείου λόγου. Ἕνας εἶναι ὁ ἀνυπέρβλητος διδάσκαλος τῶν θείων ἀληθειῶν. Τέτοιων ἀληθειῶν, ποὺ ὅμοιες μ’ αὐτὲς, ποτὲ δὲν ἄκουσε ἡ ἀνθρωπότητα, οὔτε πρόκειται νὰ ἀκούσει μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Κι αὐτὸς ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς, ἦλθε, «ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο», διαλαλεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος. Καὶ κήρυττε μὲ τόση σαφήνεια καὶ δύναμη, μὲ τόση πειστικότητα καὶ χάρη, ὥστε συγκινοῦσε βαθύτατα τὴν ἀνθρώπινη καρδιά, φώτιζε τὸν νοῦ, ἐνέπνεε εὐγενεῖς ἀποφάσεις. Ὅταν μιλοῦσε, ὅλος ὁ κόσμος κρεμόταν ἀπὸ τὰ ἅγια χείλη Του, ὅπως, ἀκριβῶς, ἡ μέλισσα ἀπὸ τὰ ἀρωματικὰ μελιτοφόρα ἄνθη. Αὐτὸς «ἐξῆλθε τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ».

Ἡ διδασκαλία Του, ὅμως, δὲν εἶχε ἐποχιακὸ χαρακτήρα. Δὲν ἀπέβλεπε μόνο στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς Του. Ὁ σκοπὸς τῆς διδασκαλίας Του ἦταν πανανθρώπινος καὶ οἰκουμενικός. Προοριζόταν νὰ προσφερθεῖ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων. Ἔπρεπε καὶ πρέπει συνεχῶς νὰ κηρύττεται μέχρι, ποὺ θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Ὁ Ἴδιος προνόησε νὰ ἀναδείξει καὶ, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἀναδεικνύει, συνεχιστὲς τοῦ διδακτικοῦ Του ἔργου. Τοὺς φωτίζει, τοὺς ἐνισχύει, τοὺς χαρίζει εὐχέρεια λόγου, τοὺς ἐμπνέει μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς στηρίζει μὲ τὴν δική του συμπαράσταση, ὥστε νὰ διαδίδουν σὲ ὅλους τους λαοὺς, τὴν διδασκαλία Του, νὰ σπείρουν τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας στὶς καλοπροαίρετες καρδιές.

Καὶ οἱ ἄμεσοι συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του, οἱ ἄφθαστοι, μετὰ ἀπ’ Αὐτόν, Διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης, ἦταν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ τοὺς ἐπέλεξε. Τοὺς ὑποσχέθηκε, ὅτι θὰ λάβουν τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι καὶ Αὐτὸς θὰ εἶναι μαζί τους «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», ὅτι θὰ ἀποκτήσουν δύναμη καὶ σοφία, ὥστε κανεὶς νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἀντιμιλήσει καὶ ἀντισταθεῖ σ’ αὐτούς• ὅτι θὰ εἶναι οἱ φορεῖς καὶ σπορεῖς τοῦ λόγου Του «ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». «Αὐτός, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους… τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους». Καὶ νά, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι, θεόπνευστοι Διδάσκαλοι, βγῆκαν στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, νὰ διαδώσουν τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. Ξεσηκώθηκαν, ἐναντίον τους, πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες, Ἰουδαῖοι καὶ ἐθνικοί, λαοὶ καὶ ἄτομα, γιὰ νὰ ἐμποδίσουν καὶ νὰ σταματήσουν τὸ θεάρεστο ἔργο τους. Μάταια ὅμως. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σὰν ὁρμητικὸς χείμαρρος, ξεπερνοῦσε τὰ ὅποια ἐμπόδια καὶ ἁπλωνόταν πλούσια σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ἔκπληκτος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μπροστὰ στὸ πρωτοφανὲς αὐτὸ γεγονὸς τῆς ταχύτατης διάδοσης τοῦ θείου λόγου ἔγραφε, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο «οὗ ἠκούσατε, τοῦ κηρυχθέντος ἐν πάσῃ τῇ κτίσει, τῇ ὑπὸ τὸν οὐρανόν, οὗ ἐγενόμην, ἐγὼ Παῦλος διάκονος». Ἀλλὰ, παράλληλα, μὲ τοὺς Ἀποστόλους, καὶ πολλοὶ ἄλλοι, φωτιζόμενοι καὶ ἐνισχυόμενοι ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, κήρυτταν καὶ μετέδιδαν, ὁ καθένας στὸν κύκλο του, τὰ θεῖα λόγια. Τέτοιοι διδάσκαλοι ἦταν, κατὰ κύριο λόγο, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ἱερεῖς, οἱ διάκονοι, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ τὴν θεόπνευστη ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πρέπει πάντοτε νὰ εἶναι «διδακτικοὶ».

Ἐκτὸς, ὅμως, ἀπ’ αὐτοὺς, κήρυτταν τὸν Χριστὸ καὶ πολλοὶ ἄλλοι• λόγιοι, ὅπως ὁ Ἀπολλώς, ἐπαγγελματίες, ὅπως ὁ Ἀκύλας καὶ ἡ Πρίσκιλλα, ἔμποροι καὶ ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι περνοῦσαν ἀπὸ διάφορα μέρη, γιὰ τὶς ὑποθέσεις τους. Ἀκόμη καὶ δοῦλοι, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν καθῆκον τους νὰ σπείρουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μεταξὺ τῶν συνδούλων τους, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς κυρίους τους. Ἀνυπολόγιστο στράτευμα ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν ἀποτελοῦν ὅλοι αὐτοὶ, οἱ ἀφανεῖς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου. Μερικοὶ διέθεταν καὶ τὰ σπίτια τους, γιὰ νὰ γίνεται ἐκεῖ ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὲς, «οἱ κατ’ οἶκον» εὐλογημένες συγκεντρώσεις ἦταν, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ «κατ’ οἶκον ἐκκλησίαι». Ὅλοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν κανένα ἀξίωμα στὴν Ἐκκλησία, ἀποτέλεσαν τὴν ἱερὰ πρωτοπορία τῶν ἀφανῶν, ἀλλὰ πολυτίμων ἐργατῶν τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου.

Καὶ τὸ λαμπρὸ παράδειγμά τους, τὸ μιμήθηκαν, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἑκατομμύρια χριστιανῶν. Ἔγιναν οἱ διδάσκαλοι τῶν ἀδελφῶν τους, οἱ ὁδηγοὶ τῶν πλανωμένων, Φῶς Χριστοῦ γιὰ ὅσους βρισκόταν στὸ σκότος τῆς ἄγνοιας. Καὶ τὸ ἱεραποστολικὸ αὐτὸ ἔργο, ἡ διάδοση τοῦ προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ἐπιστήμονες καὶ σπουδαστές, ἐπαγγελματίες καὶ ἐργάτες, ὑπάλληλοι καὶ συνταξιοῦχοι, ἀποτελοῦν τὴν εὐλογημένη παράταξη τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐλεημένοι οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸν Κύριο αἰσθάνονται, ὅτι ἔχουν ἐπιτακτικὸ καθῆκον, νὰ χειραγωγήσουν καὶ ἄλλους στὸ δρόμο τοῦ ἐλέους καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων.

Χριστιανοί μου, Αὐτὸ εἶναι τό καθῆκον ὅλων μας. Κατὰ κάποιο τρόπο καὶ μέχρι ἑνὸς σημείου ὁ καθένας μας, πρέπει νὰ θυμᾶται ἐκεῖνο, ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος• «οὐαὶ μοὶ ἐστιν, ἐὰν μὴ εὐαγγελίζομαι». Ἀλλοίμονό μας, ἐὰν σταματήσουμε νὰ προσφέρουμε τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ γνώση τοῦ θείου θελήματος εἶναι τάλαντο. Καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ πολλαπλασιάσουμε, μεταδίδοντάς το στοὺς ἄλλους. Ἔτσι, τηρουμένων, βέβαια, τῶν ἀναλογιῶν, γινόμαστε κι ἐμεῖς σπορεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ 

ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ 

ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΛΑΤΟΜΙΟΥ

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  ενορίας μας, μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε τον  αγιασμό  επί τη ενάρξει των  δωρεάν μαθημάτων 2018 – 2019.

       Πολλοί μαθηταί, καθηγηταί και γονείς  προσήλθαν στην τέλεση του αγιασμού για να συμμετάσχουν στην έναρξη  των μαθημάτων που θα διδάσκονται  εντελώς δωρεάν στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  Παναγίας Λατομιτίσσης. 

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει και φέτος, έως  ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων. Αναφέρθηκε στο ότι τα άτομα που παρακολουθούν τα μαθήματα να προσέρχονται στην ώρα τους και να γίνεται η προσευχή κάθε φορά σε όλα τα μαθήματα.

Περισσότερο επικεντρώθηκε στο θέμα των  Εκπαιδευτικών,  - κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι γίνονται, - τους ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την ανιδιοτελή προσφορά τους. Με ικανοποίηση τόνισε ότι έχουν φθάσει τα 50 τμήματα.

      

       Ο π. Βασίλειος ο οποίος  είναι ο οραματιστής,  ο εμπνευστής, ο δημιουργός, ο συντελεστής και  ο άγρυπνος φρουρός στην όλη διοργάνωση,  στην ομιλία του μετά το πέρας του Αγιασμού άρχισε με τις  ευλογίες της εκκλησίας μας και συνέχισε  απευθυνόμενος σε όλους  με  τα εξής λόγια: Σήμερα εμείς εδώ ρίξαμε ένα σποράκι και εσείς με την δική σας επιμέλεια και θέληση, θα το πολλαπλασιάσετε όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας. Ευχαρίστησε την οικογένεια της κ. ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ  ΓΕΩΡΓ. ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΗ, και τις θυγατέρες της, για άλλη μια χρονιά που δημιούργησαν το Πνευματικό Κέντρο στην ενορία μας και προς τιμήν τους έχει δοθεί το όνομα,  και ακόμα  ενισχύουν την εκκλησία  της Παναγίας Λατομιτίσσης. Ιδιαιτέρως τους μνημόνευσε διότι είναι μεγάλοι δωρηταί και πάντα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες στο έργο της ενορίας μας. Κλείνοντας είπε: εύχομαι καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης. Επίσης ευχαρίστησε τις Κυρίες του Φιλοπτώχου  Ταμείου της Ενοριας μας για την ανιδιοτελή προσφορά τους.

        Απευθυνόμενος  προς τους γονείς των παιδιών είπε ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας. Επίσης   ζήτησε  να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας. 

Τέλος σε όλους τους εγγεγραμμένους μοίρασε  το Πρόγραμμα των μαθημάτων, το οποίο παραθέτομε κατωτέρω.

Καλή χρονιά σε όλους.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΟΚΤΩΒΡΙOY

Ἀριθμός 42

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ζ΄ 11-16)

7 Ὀκτωβρίου 2018

«μή κλαῖε» (Λουκ. ζ΄ 13)

Ἡ εὐαγγελικὴ διήγηση, Χριστιανοί μου, ποὺ ἀναφέρεται στὴν θαυματουργικὴ ἀνάσταση τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τῆς χήρας ἀπὸ τὸν Χριστό μας, μᾶς δίδει τὴν ἀφορμὴ νὰ σταθοῦμε, γιὰ λίγο, στὸ γεγονὸς τοῦ ξαφνικοῦ ἐπισκέπτη, ποὺ ὀνομάζεται « θάνατος » καὶ νὰ δοῦμε, πῶς ὁ χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἀντιμετωπίζει τὸν θάνατο καὶ πὼς πρέπει νὰ τοποθετεῖται ἀπέναντί του, ὡς μέλος συνειδητό τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς φοβόταν καὶ φοβᾶται τὸν θάνατο, διότι ἀνέκαθεν τοῦ προκαλοῦσε φόβο καὶ ἀποστροφὴ καὶ αὐτὸ εἶναι λογικὸ, διότι ὁ θάνατος εἶναι μία ξένη κατάσταση πρὸς τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλασθεῖ, γιὰ τὴν ἀθανασία, μὲ τὴν δωρεὰ, ἀπὸ τὸν Θεὸ, τῆς ζώσας ψυχῆς. Ὅμως, δυστυχῶς, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς εἰσόδου στὸν θάνατο, μὲ τὴν ἀποστασία καὶ τὴν ἁμαρτία, μὲ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν παρακοή, ποὺ ἔχουν ἐπακόλουθα τὸν πόνο, τὴν θλίψη, τὸ κενό, τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀπελπισία.

Ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει τὸ νόημα καὶ τὸ θαῦμα. Ἐνῶ, γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ θάνατος εἶναι ἀποκρουστικὸ καὶ τρομακτικὸ γεγονός, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας θεωρεῖται ὡς μία ἀναπόφευκτη στιγμὴ τῆς ζωῆς, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν θνητότητα στὴν ἀθανασία, ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία. Γι’ αὐτὸ, λοιπὸν, δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ τόσο τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου, ἀλλὰ ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς, ἔτσι, λοιπὸν, πρέπει νὰ διάγουμε τὴ ζωὴ μας προετοιμαζόμενοι, δι’ αὐτῆς, γιὰ τὴν προοπτική τῆς αἰωνιότητας.

Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι ἕνα πανδοχεῖο, ποὺ ὁ ἄνθρωπος διαμένει ὀλίγες ἡμέρες. Ὅσο πολυτελὲς κι ἂν εἶναι αὐτὸ τὸ πανδοχεῖο, ὅσες ἀνέσεις κι ἂν παρέχει, ὁ ἄνθρωπος προσδοκᾶ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι του, ἔστω κι ἂν αὐτὸ εἶναι ταπεινό, φτωχὸ καὶ ἀπέριττο.

Ἕνας μεγάλος θεολόγος, ὁ Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ λέγει : «ὁ φυσικὸς θάνατος πρέπει νὰ ἰδωθεῖ, ὄχι ἀρχικὰ, σὰν τιμωρία, ἀλλὰ σὰν μέτρο ἀνακουφιστικό, δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ, ποὺ ἀγαπάει. Μέσα στὸ ἔλεός Του ὁ Θεὸς, δὲ θέλησε νὰ συνεχίσουν νὰ ζοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπεριόριστα μέσα σὲ ἕνα πεπτωκότα κόσμο, δεμένο, γιὰ πάντα, μέσα στὸν φαῦλο κύκλο τῶν δικῶν τους ἐπινοημάτων καί ἔτσι ἔδωσε ἕνα τρόπο φυγῆς. Γιατί, ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνανέωσής της. Ἀποβλέπουμε, πέρα ἀπὸ τὸν φυσικὸ θάνατο, στὴν μελλοντικὴ ἐπανασύνδεση σώματος καὶ ψυχῆς, στὴν καθολικὴ ἀνάσταση, τὴν ἔσχατη Ἡμέρα».

Ἀπὸ τὰ παραπάνω καταλαβαίνουμε, ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀντιμετωπίζει μὲ ἀπόλυτη ἀγάπη καὶ ἐπιτρέπει ὁ θάνατος νὰ εἰσέλθει στὴ ζωή μας, ὄχι σὰν τιμωρία ἀλλὰ ὡς προορισμὸ πρὸς μία ἄλλη ζωή, ἐπιστροφὴ στὴν Βασιλεία Του Θεοῦ, στὴν Ὕψιστη Ζωή.

Ἀγαπητοὶ μου, Εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητο, ὅτι γιὰ ὅλους μας, θὰ ἔρθει ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα τῆς προσωπικῆς κρίσης ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ, γι’ αὐτὸ ἂς μὴν καλλιεργοῦμε μέσα μας φόβο καὶ τρόμο, γιὰ τὸν ἐπικείμενο θάνατό μας καὶ ἂς μὴν ἀπελπιζώμαστε, ὅταν ὁ Κύριος καλεῖ κοντὰ Του πρόσωπα ἀγαπημένα. Αὐτὸ, ποὺ ὀφείλουμε νὰ πράξουμε εἶναι ἕνα μονάχα, νὰ ἀξιοποιήσουμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, ὥστε τὴ στιγμὴ τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα, νὰ ἀκούσουμε τὴν Θεϊκὴ κλίση: «Εὖ, δοῦλε, ἀγαθὲ καὶ πιστέ. Ἐπὶ ὀλίγα ᾖς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου