Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 Ἀριθμός 47

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΠΟΛΙΤΟΥ
Ὅπως κάθε μέρα, ἔτσι καί σήμερα, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμην ὄχι μόνον ἑνός Ἁγίου, ἀλλά κάποιων Ἁγίων. Τοῦ Ἁγίου Στυλιανοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου, τοῦ Ἁγίου Νίκωνος καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου.
Ὁ Ἅγιος Στυλιανός ἦτο Ὅσιος, δηλαδή μοναχός καί ἡγίασε μέ τήν ἀσκητικήν του ζωήν. Εἶναι ὁ προστάτης τῶν παιδιῶν. Ἔλαβε τό χάρισμα ἀπό τόν Θεόν, καί ἐνῶ ζοῦσε, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησίν του, νά θεραπεύῃ τά παιδιά ἀπό τίς διάφορες ἀσθένειες. Εἶναι ὁ φύλακας καί προστάτης καί ἰατρός τῶν παιδιῶν. Στήν εἰκόνα του διαβάζομε: «Παίδων φύλαξ πέφυκας, Θεοῦ τό δῶρον». Λόγια πού σημαίνουν: Ἔχεις γεννηθῆ ὡς ὁ φύλακας τῶν παιδιῶν· αὐτό εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ σέ σένα.
Ὁ Ἅγιος Νίκων, καί αὐτός Ὅσιος, μοναχός, ἀσκητής. Ἐπειδή δέ συνεχῶς ἐδίδασκε καί προέτρεπε τόν κόσμον, τούς ἀνθρώπους νά μετανοήσουν, λέγοντάς τους «μετανοεῖτε», ὠνομάσθη  Νίκων ὁ μετανοεῖτε.
Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος, καί αὐτός Ὅσιος. Τό χαρακτηριστικό τῆς ζωῆς του εἶναι ὅτι δέν ἔνιωθε κακίαν γιά κανέναν. Πάντα γαλήνιος, πάντα ἕνα καλό λόγον εἶχε νά πῇ, καί πρόθυμος νά κάνῃ τό καλό καί μόνον τό καλό γιά τούς ἄλλους.
Ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος ὀνομάζεται κιονίτης, διότι ἔζησε τά περισσότερα χρόνια τῆς ζωῆς του, 53 ὁλόκληρα χρόνια, πάνω σ’ ἕνα κίονα, δηλαδή σέ μιά κολώνα.
Καί ἄς ἔλθωμε στόν Ἅγιον Γεώργιον τόν Χιοπολίτην. Ἐγεννήθη στήν πόλιν τῆς Χίου γύρω στά 1785. Ὁ πατέρας του ἐλέγετο Παρασκευᾶς καί κατήγετο ἀπό τό Πιτυός. Ἡ μητέρα του Ἀγγεροῦ, πέθανε πολύ σύντομα, ἀφήνοντας τόν Γεώργιον μόλις 18 μηνῶν. Ὁ πατέρας του ξανά ἐνυμφεύθη, καί ἔτσι τόν Γεώργιον ἀνέθρεψε ἡ μητριά του. Ἐνῶ ἦτο ἀκόμα μικρός, τόν ἔδωσαν σέ κάποιον ξυλογλύπτην γιά νά μάθῃ τήν τέχνην. Ὁ τεχνίτης τόν πῆρε μαζί του ὡς βοηθόν, στά Ψαρά, γιά νά φτιάξουν τό τέμπλον τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπό ἐκεῖ ἔφυγε κρυφά γιά τήν Καβάλα, ὅπου τόν συνέλαβαν κάποια μέρα μέσα σ’ ἕναν κῆπο νά κλέβῃ. Γιά νά γλυτώσῃ, ἀναγκάσθηκε νά ἀρνηθῇ τήν πίστιν του, νά τουρκέψῃ, καί πῆρε τό ὄνομα Ἀχμέτ. Στά 18 του χρόνια ἐπέστρεψε στήν Χίον μετανοημένος καί κλαίοντας ὡμολόγησε πίστιν στόν Χριστόν. Ὁ πατέρας του γιά νά τόν προφυλάξῃ, τόν ἔστειλε στίς Κυδωνίες (τό γνωστό Ἀϊβαλί) τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, σέ μίαν ἡλικιωμένην γυναίκα, ἡ ὁποία τόν ἐφρόντιζε. Σέ ἡλικία 22 ἐτῶν ὁ Γεώργιος ἀρραβωνιάσθηκε, ἀλλά ἐπειδή φιλονίκησε μέ τόν ἀδελφόν τῆς κοπέλλας, αὐτός τόν πρόδωσε στόν Ἀγᾶ ὅτι εἶναι Τοῦρκος καί ἐξωμότης τοῦ Ἰσλαμισμοῦ. Σιδηροδέσμιον τόν ὡδήγησαν στόν Ἀγᾶ καί ὡμολόγησε ὅτι κάποτε ἀρνήθηκε τόν Χριστόν καί πῆρε τό ὄνομα Ἀχμέτ, ἐπειδή τόν ἀνάγκασαν. Ὡμολόγησε ὅτι τό ὄνομά του εἶναι Γεώργιος καί ὅτι πιστεύει στόν Χριστόν. Μετά ἀπό αὐτήν τήν ὁμολογίαν του τόν ἔκλεισαν στήν φυλακήν, ὅπου τόν ἐβασάνιζαν 18 ἡμέρας. Στίς 25 Νοεμβρίου τοῦ 1807 τό βράδυ, καί ἐνῶ εἶχε ἀποφασισθῆ ἡ ἐκτέλεσίς του, οἱ Ἱερεῖς καί ὁ πιστός λαός ἐτέλεσαν ἀγρυπνίαν «ὑπέρ ἐνισχύσεως καί ἐνδυναμώσεως τοῦ νεαροῦ μάρτυρος». Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ Γεώργιος εἶχε μεταφερθῆ στόν τόπον τοῦ μαρτυρίου. Ἐκεῖ γιά τελευταίαν φοράν τοῦ πρότειναν νά τουρκέψῃ,  γιά νά τοῦ χαρίσουν τήν ζωήν. Ἐκεῖνος ἀρνήθηκε. Τότε τόν πυροβόλησαν στήν πλάτην, καί κατόπιν τόν ἀπεκεφάλισαν. Τιμᾶται ἡ μνήμη του σήμερα, 26 Νοεμβρίου, παντοῦ, ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς, ἰδιαιτέρως δέ στό Πιτυός, ὅπου ἔχει ἀνεγερθῆ ἱερόν Ναΐδριον  πρός τιμήν τοῦ ἐν λόγῳ Ἁγίου.
Ἀδελφοί μου!
Σήμερα, πού ὅλοι γνωρίζομε ποιά εἶναι ἡ τραγική εἰκόνα τῆς κοινωνίας, ὅλοι γνωρίζομε ὅτι ἀρκετοί ἤ πολλοί νέοι ζοῦν χωρίς τόν Χριστόν, στίς καφετέριες, στά νυκτερινά κέντρα, σέ ποιούς ἄλλους χώρους χωρίς τόν Χριστόν, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης προβάλλεται ὡς παράδειγμα-πρότυπον πίστεως πρός μίμησιν, γιά ὅλους μας, ἰδιαιτέρως δέ γιά τούς νέους μας. Ἄς εὐχηθοῦμε, λοιπόν, καί ἄς προσευχηθοῦμε ὅπως ὁ Θεός διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Στυλιανοῦ φυλάττῃ καί προστατεύῃ τά παιδιά μας, διά πρεσβειῶν δέ τοῦ Ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου τά φωτίζῃ καί τά ὁδηγῇ στόν δρόμον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. ΑΜΗΝ.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

  
Ἀριθμός 46
19 Νοεμβρίου 2017
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ (Ἐφεσ. β΄14-22)

Κανείς δέν ἀμφιβάλλει, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ ἐποχή στήν ὁποίαν ζοῦμε εἶναι δύσκολη καί ταραγμένη. Τά πάθη, οἱ ἀδυναμίες, τό μῖσος, δυστυχῶς, βασιλεύουν σέ πολλές ἀνθρώπινες καρδιές, ἀκόμα καί μεταξύ τῶν μελῶν μιᾶς οἰκογενείας. Ἀνάμεσα σέ ἀδέλφια, σέ γονεῖς καί παιδιά, σέ συζύγους. Ἡ βία, ἡ τρομοκρατία – τό βλέπομε, τό ζοῦμε - παίρνουν καθημερινῶς ἀπειλητικές διαστάσεις. Ὅσα μέτρα καί ἄν λαμβάνονται γιά τήν ἀσφάλειαν τῶν πολιτῶν, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος κρίνονται ἀνεπαρκῆ. Οἱ πολεμικοί ἐξοπλισμοί, παρά τίς συνεχεῖς συνδιασκέψεις καί τίς ὅποιες συμφωνίες, συνεχιζονται ἀδιάκοπα, καί ξοδεύονται γι’αὐτόν τόν σκοπόν τεράστια ποσά. Ἡ ἀπειλή γιά τήν χρησιμοποίησιν πυρηνικῶν ὅπλων μᾶς τρομάζει καί μόνον στό ἄκουσμα, ὅπως λ.χ. εἰπώθηκε προσφάτως ἀπό τήν Κορέα καί τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ὁ φόβος γιά ἕναν παγκόσμιον πόλεμον ὑπάρχει στήν ψυχήν τοῦ καθενός μας. Καί, δεδομένων ὅλων αὐτῶν, προβάλλει ἀβίαστα τό ἐρώτημα: Πῶς μποροῦμε νά ζήσωμεν εἰρηνικά;
Στό ἐρώτημα αὐτό δίνει τήν ἀπάντησιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τήν ἀκούσαμε στό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα. Σ’ ἐμᾶς σήμερα ἐπαναλαμβάνει ὅ,τι ἔγραψε πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου: «Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Παύλου, ἄν καί γράφθηκε πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια, ἐξακολουθεῖ νά ἰσχύῃ καί σήμερα. Ἄν καί ἀπευθύνεται πρός τούς  χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, ἀφορᾶ καί ἐμᾶς τούς σημερινούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι σαφέστατος. Ὁ Χριστός, λέγει, εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Μάταια θά ἀναζητοῦμε τήν εἰρήνην ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει. Τό ἀγαθό τῆς εἰρήνης ὑπάρχει μόνον κοντά στόν Χριστόν. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ εἰρηνοδότης, ὁ χορηγός τῆς εἰρήνης. Ἤ μᾶλλον, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὀνομάζει τόν Θεόν «ἄρχοντα τῆς εἰρήνης». «Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης…» ( Ἡσ. θ΄6 ). Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει ὅτι ἡ εἰρήνη εἶναι «ἡ τελειοτέρα τῶν εὐλογιῶν» πού ἔδωσε ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησίν Του. Ἄς θυμηθοῦμε τόν ὕμνον, τόν ὁποῖον ἔψαλαν οἱ Ἄγγελοι κατά τήν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, λίγο πρίν ἀπό τήν σταυρικήν του θυσίαν, ἄφησε τήν εἰρήνην ὡς κληρονομιά: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν » (Ἰω. ιδ΄27).  Ἀλλά καί μετά τήν Ἀνάστασίν του, τήν εἰρήνην προσέφερε ὡς δῶρον πολύτιμο στούς μαθητάς Του. «Ἔστη ἐν μέσῳ  αὐτῶν καί λέγει αὐτοῖς εἰρήνη ὑμῖν · καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς ».
Καί ἄν ρίξωμε μιά ματιά στήν λειτουργικήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, θά δοῦμε ὅτι σχεδόν σ’ ὅλες τις ἱερές ἀκολουθίες γίνεται ἀναφορά στό ὕψιστο αὐτό ἀγαθό πού λέγεται εἰρήνη. Ἡ Ἐκκλησία δέεται «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», «ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης».  Παρακαλοῦμε τόν Θεόν νά μᾶς δίδῃ «ἄγγελον εἰρήνης». Ἀκόμα, ὁ Ἱερεύς εὐλογεῖ τόν Ἱεροψάλτην λέγοντάς του «εἰρήνη σοι». Εὐλογεῖ δέ ὅλον τό ἐκκλησίασμα, καί παρακαλεῖ τόν Θεόν νά χαρίζῃ εἰρήνην σέ ὅλους. «Εἰρήνη πᾶσι». Στήν θείαν λειτουργίαν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου καί σ’αὐτήν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὁ Ἱερεύς λέγει «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν». Καί στήν θείαν λειτουργίαν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, ἀντί τοῦ «Δι’ εὐχῶν…» ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Διακόνου μᾶς προτρέπει νά ἀπολυθοῦμε μέ τήν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ. «Ἀπολύεσθε ἐν εἰρήνῃ», μᾶς λέγει.
Πηγή, λοιπόν, τῆς εἰρήνης εἶναι ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος μπορεῖ νά μᾶς προσφέρῃ τό τόσον ποθητόν ἀγαθόν. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ἀγαθόν πού εἰρηνεύει τίς καρδιές μας, τίς οἰκογένειές μας, τά ἔθνη, τούς λαούς, τήν ἀνθρωπότητα.
Ὅμως, νά προσέξωμεν κάτι: Ἡ εἰρήνη δέν ἔρχεται μέ τρόπον μαγικόν. Εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός  Γαλάτας ἐπιστολήν του: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γαλ. ε΄ 22). Γιά νά τήν ἀποκτήσωμεν, ὀφείλομεν νά γίνωμε κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Εἰρηνεύει  ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ζῆ σέ κοινωνίαν μέ τόν Χριστόν. Ἔχει μέσα του τήν εἰρήνην ἐκεῖνος ὁ χριστιανός πού ἀκολουθεῖ πιστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. «Εἰρήνη πολλή τοῖς ἀγαπῶσι τόν νόμον σου Κύριε», σημειώνει ὁ προφητάναξ Δαυΐδ ( Ψαλμ. 118). Καί ἄν κάποιαν στιγμήν, παραβοῦμε ὡς ἄνθρωποι τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νά βροῦμε τήν ἐσωτερικήν εἰρήνην καί γαλήνην, μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας ἤ Ἐξομολογήσεως.
Ἀδελφοί μου! Στίς ἡμέρες μας πολύς λόγος γίνεται γιά εἰρήνην, καί πολλές εὐχές δίνονται. «Νά ’χουμε εἰρήνη», λέμε. Καί πολλές προσπάθειες γίνονται ἀπό εἰρηνικά κινήματα σέ ὅλον τόν κόσμον. Ὅμως, θά πρέπῃ νά καταλάβωμε πώς ἡ εἰρήνη δέν θά μᾶς ἔλθῃ ἀπό τίς διασκέψεις καί ἀπό τά κινήματα. Τήν εἰρήνην θά τήν βροῦμε κοντά στόν Θεόν. Μόνον ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιον Του μποροῦν νά μᾶς εἰρηνεύσουν.
Ἄς ζητήσωμε, λοιπόν, ἀπό τόν Θεόν νά μᾶς ὁδηγῇ στόν δρόμον Του, καί τότε θά ἔλθῃ ὁ Ἴδιος νά ἐνθρονισθῇ μέσα στήν καρδιά μας. Τότε ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά βασιλεύσῃ παντοῦ. Μέσα μας καί γύρω μας. ΑΜΗΝ.  
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 45
Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017
ΜΝΗΜΗ  ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Ἡ σημερινή ἡμέρα, ὡς ἡ 12η τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀφιερωμένη  ἀπό τήν Ἐκκλησία μας στήν μνήμην τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας. Ἄς ἀφιερώσωμεν καί ἐμεῖς, λοιπόν, τόν λόγον μας σ’ αὐτόν τό Ἅγιον, ἀφ’ ἑνός μέν γιά νά τόν γνωρίσωμεν, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά πάρωμε διδάγματα ἀπό τήν  ἁγίαν ζωήν του.
Ἐγεννήθη στήν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου στά μέσα τοῦ ΣΤ΄ αἰῶνος μ.Χ., ἀπό γονεῖς οἱ ὁποῖοι διεκρίνοντο γιά τήν ἀρετήν καί τήν εὐσέβειάν τους. Ὁ πατέρας του ἦτο ἔπαρχος τῆς πόλεως αὐτῆς. Καί οἱ δύο γονεῖς του ἔδωσαν ὅλον τόν ἑαυτόν τους στό παιδί τους, τόν Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος, τόσον κατά τήν παιδικήν του ἡλικίαν, ὅσον καί κατά τήν ἐφηβικήν, ἐπέδειξε φιλομάθειαν καί ἄμεμπτον διαγωγήν. Ὑπῆρξεν ἡ χαρά καί τό καύχημα τῶν γονέων του. Ὅταν ἦλθε σέ ἡλικία γάμου, ἐδημιούργησε οἰκογένειαν. Ὅμως, πολύ νωρίς ἔχασε τήν σύζυγόν του, καί μετά ἀπό λίγο καί τά παιδιά του. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ ἀπάντησίς του, ὅταν τόν ρωτοῦσαν τί ἔχει νά πῇ γιά τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τόν ἄφησε μόνον. «Ἀνεξερεύνητα, ἔλεγε, τά κρίματα τοῦ Θεοῦ».
Ἡ φιλόστοργος ψυχή του πληγώθηκε πολύ. Ὅμως, ὁ θάνατος τῆς συζύγου του καί τῶν παιδιῶν του, ἔδωσαν τήν εὐκαιρίαν νά καταφανῇ πόσο γνήσιος χριστιανός ἦτο. Κάτοχος μεγάλης περιουσίας, μποροῦσε νά συνάψῃ δεύτερον γάμον. Ἐδέχετο μάλιστα πολλές προτάσεις. Ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ἕνας γάμος δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνωσις σωμάτων, ἀλλά κυρίως ἀδιάρρηκτος δεσμός ψυχῶν. Ὁ τάφος χωρίζει τά σώματα. Δέν μπορεῖ  ὅμως νά διασπάσῃ καί τίς ψυχές. Ἡ σύζυγός μου δέν πέθανε. Ἐξακολουθεῖ νά ζῇ στήν σκέψιν μου καί τήν καρδιά μου. Πῶς μπορεῖ, λοιπόν, νά χωρέσῃ ἄλλη γυναίκα μέσα στήν καρδιά μου;». Βλέποντας τήν ἐπιμονήν του αὐτήν, ἔπαψαν νά τόν ἐνοχλοῦν καί νά τόν παροτρύνουν νά συνάψῃ δεύτερον γάμον.
Ἐκεῖνος θεωρῶντας ὡς οἰκογένειάν του τούς πτωχούς, ἄρχισε νά μοιράζῃ τά ὑπάρχοντά του. Καί μάλιστα, δέν περίμενε νά ἔλθουν νά τοῦ ζητήσουν, ἀλλά ὁ ἴδιος ἔψαχνε νά βρῇ  τούς δυστυχισμένους γιά νά τούς ἀνακουφίσῃ. Ἡ φήμη του ἔφθασε καί ἐκτός Κύπρου. Οἱ ἀρετές του διελαλήθησαν καί στήν Κωνσταντινούπολιν, τήν Αἴγυπτον καί τήν  Ἀλεξάνδρειαν. Γι’ αὐτό καί ὅταν στίς ἀρχές τοῦ Ζ’ αἰῶνος μ.Χ. ἐχήρευσεν ὁ πατριαρχικός θρόνος τῆς Ἀλεξανδρείας, ὁ λαός ἐζήτησε νά ἀνέλθῃ στόν θρόνον ὁ Ἰωάννης. Πατριάρχης ὤν, βοηθοῦσε τούς πάντας, ἀκόμα καί τούς αἱρετικούς, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων, θαυμάζοντάς τον γιά τήν πρᾶξιν του αὐτήν, ἐγίνοντο χριστιανοί. Ἦτο ὁ στοργικός πατέρας ὅλων καί ὁ προστάτης τῶν κληρικῶν. Ὅπου ἔβλεπε πώς τά εἰσοδήματα ἑνός κληρικοῦ δέν ἐπαρκοῦσαν γιά νά θρέψῃ τήν οἰκογένειάν του, ἐρχόταν ὁ ἴδιος ἀρρωγός καί προσέφερε ἀπό τά δικά του.
Ὁ ἴδιος, λιτός, ἐγκρατής καί ὀλιγαρκής. Μάλιστα, γιά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Ἐλεήμονα, γράφεται καί τοῦτο: Κάποτε, ἐκεῖ στήν Ἀλεξάνδρειαν, ἕνας πλούσιος, βλέποντας ὅτι ὁ πατριάρχης Ἰωάννης κοιμόταν στά σανίδια καί σκεπαζόταν μέ φτωχικά κλινοσκεπάσματα, τοῦ ἔστειλε δῶρο ἕνα βαρύτιμο κλινοσκέπασμα μεγάλης ἀξίας. Ἐκεῖνος, ἀφοῦ τόν εὐχαρίστησε, τοῦ εἶπε: «Δέν μπορῶ νά τό κρατήσω γιά τόν ἑαυτόν μου, ἀφοῦ γνωρίζω ὅτι πολλά ὀρφανά δέν ἔχουν νά φᾶνε καί ἀρκετοί κοιμῶνται μέσα στούς δρόμους. Θά τό διαθέσω». Τό πούλησε, λοιπόν, καί τά χρήματα πού πῆρε τά ἔδωσε στά ὀρφανά.
Τό ἔτος 619 μ.Χ. φεύγει γιά τήν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου, προκειμένου νά προσκυνήσῃ τούς τάφους τῶν γονέων του, τῆς συζύγου του καί τῶν παιδιῶν του. Ὁ Θεός ὥρισε ἐκεῖ νά ἀφήσῃ καί αὐτός τήν τελευταίαν του πνοήν. Ἀφοῦ προσεκύνησε καί προσευχήθηκε πάνω στούς τάφους τους, μετά ἀπό λίγο ἐκεῖ «παρέδωκε τό πνεῦμα», καί ἐτάφη δίπλα στούς τάφους τῶν παιδιῶν του.
Καί ἐνῶ ἔχουν περάσει ἀπό τότε 14 αἰῶνες, ἐν τούτοις ἐξακολουθεῖ νά ζῇ καί νά γίνεται μνεία τοῦ ὀνόματός του. Παρακαλοῦμε τόν Θεόν νά μᾶς σώσῃ, ἐπικαλούμενοι μεταξύ τῶν ἄλλων τίς πρεσβεῖες «τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος πατριάρχου Ἀλεξανδρείας». Ζῆ τό ὄνομά του καί ἡ προσωνυμία του «Ἐλεήμων», γιά νά μᾶς θυμίζῃ ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη, ὡς ἀρετή, τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἔκανε βίωμα στήν ζωήν του, ὠφελεῖ καί αὐτόν πού ἐλεεῖ καί αὐτόν πού ἐλεεῖται. Αὐτός πού ἐλεεῖται, ἀνακουφίζεται. Αὐτός δέ πού ἐλεεῖ, κατά τόν σοφόν Σολομῶντα «δανείζει Θεῷ» (Παροιμ. ιθ΄ 17). Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον «Μεγάλα τά φτερά τῆς ἐλεημοσύνης. Τέμνει τόν ἀέρα, ὑπερβαίνει τάς ἀκτίνας τοῦ ἡλίου, παρέρχεται τούς χορούς τῶν Ἀγγέλων καί παρίσταται τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ».
Εἴθε, ἀδελφοί μου, νά μᾶς φωτίσῃ ὁ Θεός, ὥστε νά κατανοήσωμεν τήν ἀξίαν τῆς ἐλεημοσύνης καί νά τήν κάνωμε βίωμα καί πρᾶξιν στήν ζωήν μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων.  ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

ΠΕΜΠΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017





Η  ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

«Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.»


Βιογραφία
«Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στη Σηλυβρία της Θράκης από τον Δήμο και τη Βασιλική Κεφάλα και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος.

Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πήγε στη Χίο, όπου, από το 1866 μ.Χ. μέχρι το 1876 μ.Χ. χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο.

Το 1876 μ.Χ. εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή Χίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860 - 1877 μ.Χ.), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως.

Το 1881 μ.Χ. ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ' (1870 - 1899 μ.Χ.), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885 μ.Χ. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 μ.Χ. πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο.

Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ., χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη, επέστρεψε στην Ελλάδα (1889 μ.Χ.).

Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891 - 1893 μ.Χ.), Φθιώτιδος και Φωκίδας (1893 - 1894 μ.Χ.) και διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα (1894 - 1904 μ.Χ.).

Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου (1899 μ.Χ.), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε.

Στα κηρύγματα του, πλήθος λαού μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των Ιερών λόγων του.

Το 1904 μ.Χ. ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908 μ.Χ., μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο Σχολή.

Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις.

Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920 μ.Χ. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.

Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις
3 Σεπτεμβρίου του 1953 μ.Χ. και στις 20 Απριλίου του 1961 μ.Χ. με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
    

  Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  μαζί με τον π. Γεώργιο Γεώργαλο  την Πέμπτη  9  Νοεμβρίου 2017  ημέρα εορτής του Αγίου,  τέλεσαν με κάθε μεγαλοπρέπεια την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. 
Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4ο Γυμνάσιο,  9ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο Λειβαδίων, το σχολείο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ το Ειδικό σχολείο και ΙΕΚ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΧΙΟΥ, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 
   Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό.
Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.
Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό.










Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017



ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ




Η ενορία μας έχει ιδιαίτερη ευλογία γιατί έχει  παρεκκλήσιο  επ’ ονόματι του Αγίου Νεκταρίου.
Το παρεκκλήσιο αυτό ανεγέρθη με δαπάνη της οικογενείας  Δημητρίου και Ευαγγελίας Κουκουνάρη το έτος 1974.
Λειτουργεί κάθε Σάββατο καθ΄ολο τον χρόνο.
Εορτάστηκε  και φέτος η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια.
 Το απόγευμα, της  Τετάρτης  8  Νοεμβρίου παραμονή της εορτής,  μετεφέρθη  το Ιερό λείψανο του Αγίου Νεκταρίου  από την Παναγία Λατομίτισσα όπου φυλάσσεται όλο τον χρόνο, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Νεκταρίου.
   Αφ’ εσπέρας ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πλαισιούμενος από τους ιερείς π. Γεώργιο Γεώργαλο, π. Βασίλειο Μανάρα και π. Ιωάννη Κατσούνη, τέλεσαν με κατάνυξη τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό και έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου.
Αύριο το πρωϊ ο Ορθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.












Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ


ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 05 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ



ΤΟ  ΚΗΡΥΓΜΑ  ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 44
5 Νοεμβρίου 2017
ΚΥΡΙΑΚΗ  ΚΒ΄
( Γαλ. στ΄ 11-18 )
Στό ἐσφαλμένο συμπέρασμα, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦτο ἄνθρωπος πού ὑπηρετοῦσε τό ΕΓΩ του, ἄνθρωπος πού τοῦ ἄρεσε ὁ αὐτοέπαινος, ἀλλά καί ὁ ἔπαινος τῶν ἄλλων, ἄνθρωπος καυχησιάρης, σ’ αὐτό, λέγω, τό ἐσφαλμένο συμπέρασμα μπορεῖ νά ὁδηγηθῇ ἐκεῖνος πού θά ἀκούσῃ τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, καί δέν θά ἐμβαθύνῃ. Νά θυμηθοῦμε δύο σημεῖα τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος:
1ον. «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ».  Καί
2ον. «Ἐγώ  γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω». Ἄς μείνωμε σ’ αὐτά τά σημεῖα καί νά δοῦμε γιατί γράφει αὐτά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἐν πρώτοις, νά ποῦμε ὅτι τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Οἱ Γαλάτες κατεῖχαν τό κεντρικό μέρος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐκεῖ τούς ἐπισκέφθηκε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί μέ τό φλογερό κήρυγμά του δημιουργήθηκε ἡ Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας. Ἔφυγε, κατόπιν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προκειμένου νά διδάξῃ κάπου ἀλλοῦ. Τότε βρῆκαν εὐκαιρίαν κάποιοι Ἰουδαΐζοντες ψευδοδιδάσκαλοι καί κατηγόρησαν τόν Ἀπ. Παῦλον λέγοντες ὅτι ὅσα ἐδίδαξεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν ἦσαν χριστιανική διδασκαλία, διότι ὁ Παῦλος δέν εἶχε χρηματίσει μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Παρότρυναν δέ τόν κόσμον νά ἀκολουθῇ τόν Νόμον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τήν Περιτομήν. Ἡ περιτομή ἦτο μία συμβολική πρᾶξις, ἡ ὁποία φανέρωνε τήν ἀφιέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεόν. Ἦτο ἕνας τύπος, καί ὄχι οὐσία. Ποιά ἡ οὐσία; Νά θυμᾶται ὁ περιτμηθείς ὅτι εἶναι ἀφιερωμένος στόν Θεόν καί νά προσπαθῇ νά ἐφαρμόζῃ τόν νόμον τοῦ Θεοῦ.
Τί ἀπαντᾶ, λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Ναί, δέν ἐμαθήτευσα κοντά στόν Χριστόν, ὅμως ἐδιδάχθηκα «δι’ ἀποκαλύψεως» ὅσα διδάσκω. Μέ ἄλλα λόγια λέγει, μοῦ τά ἐφανέρωσεν ὁ Θεός. Καί στήν συνέχειαν τονίζει τήν ἀξίαν ὄχι τοῦ τύπου, ἀλλά τῆς οὐσίας. Ποιά εἶναι ἡ οὐσία; Ὅτι δέν μᾶς σώζει ἡ περιτομή, ἀλλά ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμον, ἔγινεν ἄνθρωπος καθ’ ὅλα ὅμοιος μέ ἐμᾶς, πλήν τῆς ροπῆς πρός τό κακό καί τήν ἁμαρτίαν, καί σταυρώθηκε γιά τήν σωτηρίαν μας. Ἑπομένως, ἄν κάποιος ἔχει κάτι νά πῇ καί νά καυχηθῇ, αὐτό δέν πρέπει νά εἶναι κάτι ἄλλο, παρά ὁ ἀγώνας τόν ὁποῖον καταβάλλει  συνεχῶς καί καθημερινῶς, ὥστε νά καταστῇ  «καινός ἄνθρωπος», δηλαδή καινούριος, μέ τήν ἔννοιαν νά νικήσῃ τόν «παλαιόν ἄνθρωπον», νά ἐκριζώσῃ τά πάθη καί ἐλαττώματα πού φωλιάζουν μέσα του, νά τιθασεύσῃ τόν ἑαυτόν του, ὥστε νά ἔχῃ τήν ψυχικήν δύναμιν νά πῇ ΟΧΙ στό κακό, στήν ἁμαρτίαν, καί, βεβαίως, νά ἐργάζεται τό καλόν καί ἀγαθόν, ἐμπλουτίζοντας τό ἐνεργητικόν του μέ ἀγαθοεργίες, μέ ἔργα ἀγάπης.
Καί συμπληρώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Μέ τήν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ ὁ κόσμος ὡς πρός ἐμέ ἔχει σταυρωθῆ, ἔχει νεκρωθῆ· κι’ ἐγώ ἔχω σταυρωθῆ, ἔχω νεκρωθῆ ὡς πρός τόν κόσμον. Τί σημαίνουν αὐτά τά λόγια;
Σημαίνουν πώς ἡ προσπάθεια καί ὁ ἀγώνας του ἔχει καρποφορήσει, ἔχει νεκρώσει μέσα του τόν «παλαιόν ἄνθρωπον», τίς ἁμαρτωλές ροπές καί κλίσεις, τίς ἐπιθυμίες τοῦ πλούτου, τῆς ἡδονῆς, τῆς δόξης, τῶν ἀπολαύσεων. Ἐνίκησε καί τόν ἐξωτερικόν κόσμον, ὁ ὁποῖος ἀρέσκεται στά ὑλικά ἀγαθά καί τίς ἀπολαύσεις, ἐνίκησε καί τόν ἐσωτερικόν κόσμον, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του.
Ἐνέκρωσε, λοιπόν, τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί μέσα του ζοῦσε ὁ Χριστός. Τόν Χριστόν σκεπτόταν διαρκῶς, τόν Χριστόν ἀγαποῦσε, τόν Χριστόν ἐλάτρευε καί ἦτο ἕτοιμος νά θυσιασθῇ γιά τόν Χριστόν.
Ἐάν, τώρα, ἀδελφοί μου, ἀφήσωμε τόν Ἀπόστολον Παῦλον καί ρίξωμεν ὁ καθένας μας μιά ματιά στόν ἑαυτόν του, ποιός ἀπό μᾶς μπορεῖ νά καυχηθῇ γιά ὅ,τι καυχᾶται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Φοβοῦμαι ὅτι θά καυχηθοῦμε οἱ περισσότεροι γιά ματαιότητες, γιά τό ὅτι ἔχομε δουλέψει στή ζωή,  σκληρά θά ποῦν κάποιοι, ὅτι μέ τόν ἱδρῶτα μας φτιάξαμε ἕνα σπίτι, καί ἄς τό ἔχομε κάπως μετανιώσει, γιατί πληρώνομε τόν ΕΝ.Φ.Ι.Α, ὅτι μέ στερήσεις καί κόπο σπουδάσαμε τά παιδιά μας, ὅτι κουρασθήκαμε γιά νά μεγαλώσωμε τά παιδιά μας καί γιά τί ἄλλο. Τό ἐρώτημα εἶναι τό ἑξῆς: Μποροῦμε νά καυχηθοῦμε ὅτι ἐνικήσαμε τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες, ὅτι ἐνικήσαμε τό πάθος τῆς φιλαργυρίας, ἤ αὐτό τῆς φιληδονίας, τῆς φιλοδοξίας, τοῦ μίσους, τοῦ ἐγωισμοῦ καί ποιά ἄλλα;
Ἀδελφοί μου!
Ἄς ζητήσωμε τήν βοήθειαν τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, ὥστε νά σταυρώσωμε τά πάθη μας, καί νά ζήσωμε μίαν νέαν ζωήν, τήν ἐν Χριστῷ  καί κατά Χριστόν ζωήν, ἡ ὁποία θά εἶναι ἀπολύτως σύμφωνος μέ τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ, μέ τόν Νόμον τοῦ Εὐαγγελίου Του. ΑΜΗΝ.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου