ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 43

Κυριακή 29 Ὀκτωβρίου 2017

Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

( Γαλ. β΄ 16-20 )

Ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι καί τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου. Ἄς θυμηθοῦμε γιατί ἔγραψε καί ἀπέστειλεν αὐτήν τήν ἐπιστολήν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Τήν Γαλατίαν, ἐπαρχία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, εἶχαν ἐπισκεφθῆ ψευδοδιδάσκαλοι καί ἐκήρυξαν ὅτι ἡ πιστή τήρησις τῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί, κυρίως, τῆς περιτομῆς ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον στήν σωτηρίαν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τότε ἀπέστειλεν αὐτήν τήν ἐπιστολήν του, ὅπου τονίζει πώς δέν σώζει τόν ἄνθρωπον αὐτό τό γρᾶμμα τοῦ Νόμου, ἀλλά ἡ πίστις στόν Θεόν, ἡ ὁποία φανερώνεται μέ ἔργα.

Θά δοῦμε ποιά εἶναι αὐτά τά ἔργα πού δικαιώνουν τόν ἄνθρωπον καί τοῦ ἐξασφαλίζουν τήν ζωήν κοντά στόν Χριστόν.

Πρῶτον. Αὐτά πού ἔχουν ἀναφοράν στόν ἑαυτόν μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ γιά οἰκοδομήν τοῦ πιστοῦ, γιά ἀνακαίνισιν, γιά σταύρωσιν τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τί σημαίνουν αὐτά. Σημαίνουν πώς ὁ ἄνθρωπος μέ τήν εἴσοδόν του στόν Χριστιανισμόν, μέ τό Βάπτισμα δηλαδή, ἀπεκδύεται τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί ἐνδύεται τόν νέον. Γκρεμίζει τό παλαιόν οἰκοδόμημα καί κτίζει καινούριο. Δηλαδή, μέ τό Βάπτισμα ὁ πιστός παίρνει τήν δύναμιν, ὥστε νά ἀντιστέκεται εἰς τόν Σατανᾶν. Παίρνει τήν δύναμιν γιά νά κόψῃ τά πάθη καί τά ἐλαττώματά του, καί νά ἀγωνισθῇ γιά τήν κατάκτησιν τῶν ἀρετῶν, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ συνεχῆ καί  ἀδιάκοπον προσπάθειαν.

Δεύτερον. Αὐτά πού ἔχουν ἀναφορά στούς ἄλλους, στόν συνάνθρωπόν μας, στόν πλησίον μας. Ποιά εἶναι αὐτά. Τήν ἀπάντησιν μᾶς τήν δίνει ἡ εὐαγγελική περικοπή, τήν ὁποίαν, Θεοῦ θέλοντος, θά ἀκούσωμεν τήν ἑπομένην Κυριακήν, καί ἡ ὁποία ἔχει ὡς θέμα της τήν παραβολήν τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου. Αὐτό τό εὐαγγελικόν κείμενον παρουσιάζει τήν πραγματικότητα τῆς κάθε ἐποχῆς καί πολύ περισσότερον τῆς δικῆς μας. Μήπως ἐμεῖς δέν ἀδιαφοροῦμε, ὅπως ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, γιά τόν κάθε Λάζαρον πού βρίσκεται δίπλα μας καί προσπαθεῖ νά χορτάσῃ ἀπό τά ψίχουλα πού θά πέσουν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Ἄς ἐρωτήσωμεν τούς ἑαυτούς μας πόσες φορές ἐνδιαφερθήκαμε, ψάξαμε νά βροῦμε τόν Λάζαρον πού εἶναι δίπλα μας, τόν ἄνθρωπον πού ἔχει ἀνάγκην συμπαραστάσεως καί ἐνισχύσεως οἰκονομικῆς ἀλλά καί ἠθικῆς. Πόσες φορές πήγαμε στόν ἀσθενῆ καί στόν πενθοῦντα γιά νά τόν ἐνισχύσωμε στήν δοκιμασίαν του.

Πρέπει νά τό ὁμολογήσωμε: Σπανίζουν, σήμερα,  ἀνάμεσά μας οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι πρόθυμοι νά θυσιάσουν τόν ἑαυτόν τους γιά νά προσφέρουν στόν ἄλλον πού ἔχει ἀνάγκη. Μᾶς λείπει ἡ διάθεσις. Διότι, πῶς ἐξηγεῖται τό γεγονός, ὅτι  ἔχομε τήν δυνατότητα νά ἱκανοποιήσωμε σχεδόν ὅλες τίς ἐπιθυμίες μας καί τίς ὀρέξεις μας, ἐνῶ δέν ἔχομε νά προσφέρωμε κάτι στόν Λάζαρον πού εἶναι δίπλα μας καί ὑποφέρει.

Ξεχνᾶμε κάτι τό πολύ βασικό: Ὅτι ὁ χριστιανισμός εἶναι ἡ θρησκεία τῶν ἔργων, καί ὄχι τῶν λόγων. Δέν σωζόμεθα μέ τά κούφια λόγια, ἀλλά μέ τίς πράξεις μας. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ΄ ζ΄ 20). Ξεχνᾶμε αὐτό πού διακηρύττει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος: «Ἡ πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν (Ἰακ. β΄17)».

Στό σημεῖον αὐτό νά σημειώσωμε καί τοῦτο: Τά ἔργα πίστεως, ἡ προσφορά μας πρός τόν συνάνθρωπόν μας θά πρέπῃ νά εἶναι καρπός τῆς ἀγάπης καί μόνον τῆς ἀγάπης, καί νά μήν ἔχῃ ἄλλους στόχους. Κάνομε τό καλό γιά νά βοηθήσωμε τόν ἄλλον, καί ὄχι γιά νά μᾶς τό ἀνταποδώσῃ ἀργότερα, ἤ γιά νά προβάλωμε τόν ἑαυτόν μας, ἤ γιά νά μᾶς ἐπαινέσουν, ἤ γιά νά μᾶς γράψῃ ἡ ἐφημερίδα. Ὄχι ἔτσι, διότι χάνει τήν ἀξίαν του τό καλό πού ἐκάναμε.

Ἀδελφοί μου!

Ἡ παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου μᾶς μεταφέρει νοερά στήν πραγματικότητα μιᾶς ἄλλης καταστάσεως, αὐτῆς πέραν τοῦ τάφου, τῆς ζωῆς μετά θάνατον. Ἤ θά ζοῦμε κοντά στόν Θεόν  τήν αἰώνιον ζωήν καί μακαριότητα, ἤ μακριά ἀπό τόν Θεόν τήν συνεχῆ ὀδύνην στόν τόπον τῆς βασάνου. Ἐμεῖς μόνοι μας ἐπιλέγομε τήν κατάστασιν στήν ὁποίαν ὁδηγούμεθα. Εἴθε νά θελήσωμε πρῶτον νά ἀνακαινίσωμεν τόν ἑαυτόν μας, ἁπλᾶ νά τό ποῦμε, νά διορθωθοῦμε, καί δεύτερον, ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄλλους, νά θελήσωμε νά τούς προσφέρωμε ἀπό τά ἀγαθά πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός. ΑΜΗΝ.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 42

Κυριακή 22 Ὀκτωβρίου 2017

ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

( Γαλ. α΄ 11-19 )

«Ἐν χώρᾳ και σκιᾷ θανάτου», ἤ ἁπλούστερα, στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας ζοῦσαν οἱ Γαλάτες ταῆς Μικρᾶς Ἀσίας. ἀδελφοί μου. Ἐκεῖ, στήν σημερινήν Ἄγκυραν, ἔφθασε κάποια στιγμή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιον. Στό κήρυγμά του ἐπίστευσαν ἀρκετοί Γαλάτες. Μετενόησαν, ἐγκατέλειψαν τήν εἰδωλολατρίαν, ἔπαυσαν νά προσφέρουν ἀνθρωποθυσίες στούς ψεύτικους θεούς, ἐβαπτίσθηκαν, καί ἔτσι σχηματίσθηκε ἡ Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας. Οἱ πιστοί αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦσαν τόν Παῦλον ὡς τόν μεγαλύτερον εὐεργέτην τους, ἀφοῦ τούς ἔβγαλε ἀπό τό σκοτάδι, καί τούς ὡδήγησε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Ὅμως, ὁ Παῦλος δέν ἔμεινε πολύ στήν Γαλατίαν. Ἔφυγε γιά νά κηρύξῃ σέ ἄλλα μέρη. Τότε βρῆκαν εὐκαιρίαν κάποιοι κήρυκες τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί ἦλθαν στήν Γαλατίαν, ὅπου διέβαλαν καί ἐσυκοφάντησαν τόν Παῦλον, λέγοντας πώς ὅ,τι σᾶς ἐδίδαξεν ὁ Παῦλος εἶναι ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, ξένες πρός τήν χριστιανικήν διδασκαλίαν, καί τοῦτο διότι δέν εἶχε χρηματίσει αὐτόπτης καί αὐτήκοος μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἄλλοι Ἀπόστολοι.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, γράφει τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν του, γιά νά ἀντιμετωπίσῃ τό πρόβλημα τῶν Ἰουδαϊζόντων ψευδοδιδασκάλων, καί τό πρῶτο πού τονίζει εἶναι ἡ προέλευσις τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖον τούς ἔχει κηρύξει.

«Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον».  Δηλαδή, σᾶς κάνω γνωστόν, ὅτι τό εὐαγγέλιον πού σᾶς ἐκήρυξα δέν εἶναι προϊόν ἀνθρωπίνης ἐμπνεύσεως. Καί συνεχίζει: «Οὐδέ ἐγώ παρά ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλά δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τονίζει, δηλαδή, ὅτι ὁ ἴδιος δέν τό διδάχθηκε ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά τοῦ τό ἀπεκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι εἶχαν κληθῆ στό ἀποστολικόν ἀξίωμα καί εἶχαν διδαχθῆ τίς εὐαγγελικές ἀλήθειες κατ’ εὐθεῖαν ἀπό τόν Χριστόν.  Ἀλλά καί ὁ Παῦλος, ἔστω καί ἄν δέν ὑπῆρξεν ἄμεσος μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἀπό Ἐκεῖνον ἐκλήθη στό ἔργον τοῦ κηρύγματος, μέ θαυμαστόν τρόπον, καί, ἐπίσης, θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ τοῦ ἀπεκάλυψεν ὁ Θεός τήν διδασκαλίαν Του, τήν ὁποίαν καί διέδωσεν ὅσον κανείς ἄλλος, καί δικαίως ἀπεκλήθη «Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν».

Εἴκοσι αἰῶνες πέρασαν ἀπό τότε πού ὁ Παῦλος καί οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν τό Εὐαγγέλιον «πάσῃ τῆ κτίσει». Καί ὅμως, κάποια ἐρωτηματικά καί ἀμφιβολίες ἐξακολουθοῦν νά ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπον. Ὅπως λ.χ. τό θέμα τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, τῆς ὑπάρξεως Παραδείσου καί κολάσεως, κ.ἄ. Κάποιοι σκέπτονται ἄν ἀξίζει νά βαδίζῃ κανείς μέ τόν σταυρόν  στό  χέρι,  ἤ νά πατήσῃ ἐπί πτωμάτων γιά νά ἀνεβῆ, ἤ νά τακτοποιήσῃ τά παιδιά του σέ καλές θέσεις. Ἐρωτοῦν ἄν ἀξίζει νά κάνῃς τό καλό,  ἀφοῦ βρίσκεις τόν μπελά σου, ὅπως λέμε, ἤ εἶναι καλύτερα νά ἀδιαφορῇς καί νά μή δίνῃς σημασία γιά τόν ἄλλον, παρά μόνον γιά τό ἄτομό σου, ἤ τό πολύ γιά τήν οἰκογένειάν σου. Διερωτῶνται ἄν ἀξίζει νά ζῇ κανείς μέ ἰδανικά καί πνευματικές ἀξίες, ἤ εἶναι προτιμώτερον νά θέσῃ πάνω ἀπό ὅλα ὡς στόχον τήν δημιουργίαν πλούτου, τήν ἀπόκτησιν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τήν συσσώρευσι χρημάτων καί τά ὅμοια. Αὐτά καί πολλά ἄλλα θέματα-ἐρωτηματικά ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπον. Ποιός θά δώσῃ τήν σωστήν ἀπάντησιν σ’ αὐτά τά ἐρωτήματα;  Ποιός ϗ 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός πού εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄6) καί γιά τόν Ὁποῖον ἐγράφη «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ζ΄46). Ὁ Ἴδιος ἐδίδαξεν τήν ἀλήθειαν. Καί, ὅταν ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν, μᾶς ἔδωσε τήν διαβεβαίωσιν « ἰδού, ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» ( Ματθ. κη΄20 ). Εἶναι ὁ πάντοτε παρών στήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι Ἐκεῖνος πού μᾶς ἁγιάζει, εἶναι «ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος, καί μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλά τούς μετέχοντας ἁγιάζων». Ὁ λόγος Του ζωντανός μέσα στό Ἱερόν Εὐαγγέλιον. Ἄς θυμηθοῦμε τί σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ταῦτα δέ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, καί ἵνα πιστεύοντες ζωήν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ» (Ἰω. κ΄31).

Ἀδελφοί μου!

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐτόνισε σήμερα μίαν μεγάλην ἀλήθειαν, ὅτι τό Εὐαγγέλιον δέν εἶναι καρπός ἀνθρωπίνης σοφίας, δέν εἶναι ἐπινόησις ἀνθρώπου, ὅπου θά ὑπῆρχε τό ἐνδεχόμενον τῆς πλάνης. Εἶναι ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθεια.  Εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.  Εἴθε νά εἶναι καί ὁ ὁδηγός στήν ζωήν μας. Πρᾶγμα πού σημαίνει νά μελετᾶμε, ἀλλά καί νά ἐφαρμόζωμε τό Εὐαγγέλιον στήν ζωήν μας. Νά εἴμεθα ὄχι μόνον «οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ », ἀλλά καί « οἱ φυλάσσοντες αὐτόν». ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 41

Κυριακή 15 Ὀκτωβρίου 2017

Δ΄ ΛΟΥΚΑ

ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ

( Τίτ. γ΄ 8-15 )

Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀφιερωμένη στούς Πατέρας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν σύνοδον. Ἡ σύνοδος αὐτή συνῆλθε στήν Νίκαια τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 787 μ.Χ., ἐπί βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογεννήτου καί τῆς μητρός αὐτοῦ Εἰρήνης. Πατέρες δέ ἦσαν εἰς αὐτήν ὀρθόδοξοι 350, στούς ὁποίους προσετέθησαν ἄλλοι 17, εἰκονομάχοι ὄντες τό πρῶτον, ὕστερον δέ μετανοήσαντες καί ἀσπασθέντες τό ὀρθόδοξον δόγμα. Ἡ σύνοδος αὐτή ἀνεθεμάτισε τούς εἰκονομάχους, ἐδογμάτισε καί διετράνωσε ὅτι, ὅποιος δέν προσκυνεῖ τάς ἁγίας εἰκόνας, εἶναι ξένος καί χωρισμένος ἀπό τήν πίστιν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, καί ὅτι «ἡ τιμή τῆς εἰκόνος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός ὁ ὁποῖος προσκυνεῖ τήν εἰκόνα ἑνός Ἁγίου, δέν προσκυνεῖ τό ξύλον ἤ τό ὁποιοδήποτε ὑλικόν ἀπό τό ὁποῖον εἶναι φτιαγμένη, ἀλλά τό εἰκονιζόμενον πρόσωπον, καί ἀποδίδει σ’αὐτό τιμήν καί σεβασμόν. Γι’αὐτό ἐξ ἄλλου ἀνάβομε καντήλι καί θυμιάζομε. Δείχνομε, μέ αὐτόν τόν τρόπον, τόν σεβασμόν μας στό εἰκονιζόμενον πρόσωπον, καί ἐπικαλούμεθα τήν χάριν τοῦ Ἁγίου ἤ τῆς Ἁγίας.

Καί ἄς ἔλθωμε στό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τόν μαθητήν του Τίτον μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ γράφει ὅτι «οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ», ὅσοι δηλαδή ἔχουν πιστεύσει στόν Θεόν, ὀφείλουν «καλῶν ἔργων προΐστασθαι», ἔχουν ὑποχρέωσιν νά πρωτοστατοῦν  σέ  καλά  ἔργα.

Ἡ σύστασις αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐμπερικλείει τό πιό οὐσιαστικό αἴτημα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ χριστιανική πρᾶξις καί μαρτυρία τῆς ἀγάπης. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀποδέχεται τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, ὀφείλει νά κάνῃ πρᾶξιν ὅσα ὡς λόγια, ὡς διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἀποδέχεται. Ἡ ὀρθοδοξια δέν εἶναι λόγια, εἶναι ἔργα. Ὀρθοδοξία σημαίνει ὀρθοπραξία. Τήν ἴδιαν προτροπήν ἐπαναλαμβάνει καί πιό κάτω, ὅταν λέγει: «Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας,  ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι».

Δηλαδή, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνδέει ἄρρηκτα τήν χριστιανικήν πρᾶξιν μέ τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν ἀρκεῖ μόνον ἡ πίστις. Δέν νοεῖται χριστιανός ὁ ὁποῖος λέγει πιστεύω, ἀλλά δέν μπορῶ νά πάω τήν Κυριακήν λ. χ. στήν ἐκκλησίαν. Ἤ, δέν νοεῖται χριστιανός ὁ ὁποῖος ἔρχεται στόν χριστιανικόν ναόν, κάνει μετά-νοιες, προσεύχεται, κοινωνεῖ, ἀλλά ἀδιαφορεῖ γιά τόν συνάνθρωπόν του, βλέπει μόνον τόν ἑαυτόν του.

Μόνη ἡ πίστις δέν ἀρκεῖ γιά τήν σωτηρίαν μας. Μᾶς τό ἐδίδαξεν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντάς μας «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε,  εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ΄ ζ΄21). Καί ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος θά μᾶς πῇ: «Ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. β΄20). Τήν πίστιν μας, λοιπόν, στόν Χριστόν τήν δείχνομε μέ τά ἔργα μας.

Νά προσέξωμε δέ καί τοῦτο. Κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, οἱ χριστιανοί ὄχι ἁπλῶς πρέπει νά πράττωμε καλά ἔργα, ἀλλά νά πρωτοστατοῦμε σ’ αὐτά. «Οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ» ὀφείλομε «καλῶν ἔργων προΐστασθαι». Μέ τό ρῆμα προΐσταμαι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θέλει νά δώσῃ ἔμφασι στήν ἀναγκαιότητα τῶν καλῶν ἔργων καί στόν ἡγετικόν ρόλον πού χρεωστοῦμε νά διαδραματίζωμε σ’αὐτά οἱ χριστιανοί. Τά ἔργα τῆς ἀγάπης στήν ζωήν τῶν πιστῶν  δέν μπορεῖ νά εἶναι πάρεργο, ἀλλά κύριον ἔργον, φροντίδα ἀνίστακτος, ἡ ὁποία θά ἀποδεικνύῃ τήν εἰλικρίνειαν τῆς πίστεώς μας στόν Θεόν καί τήν γνησιότητα τῆς ἀγάπης μας πρός τούς ἀδελφούς μας.

Ὅταν λέμε ὅτι πιστεύομε στόν Θεόν, Ἐκεῖνος μᾶς φωνάζει: «Πιστεύει; Δεῖξον μοι τήν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» (Ἰακ. β΄18).

Τά χριστιανικά ἔργα εἶναι

1ον «Εὐάρεστα τῷ Θεῷ». Ὁ Θεός, ὡς πηγή τῆς ἀγάπης, εὐαρεστεῖται, ὅταν μᾶς βλέπει νά ἐνεργοῦμε μέ ἀγάπη, νά συμπαραστεκώμεθα στούς ἄλλους μέ ἀδελφοσύνη, νά διακονοῦμε τόν πλησίον μας μέ αὐταπάρνησιν.

Καί 2ον, εἶναι «ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις». Ὠφελοῦν καί αὐτόν πού τά ἐνεργεῖ, ἐμᾶς τούς ἰδίους ὅταν τά πράττωμε, καί ἐκεῖνον γιά χάριν τοῦ ὁποίου τά πράττωμε.  Σέ ἐμᾶς ἐλκύουν τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, στούς ἄλλους προσφέρουν ἀναπνοήν, ζωήν, ἀνακούφισιν.

Ἀδελφοί μου!

Σκεφθήκαμε ποτέ, πόσοι καί πόσοι ἔχουν καί σήμερα ἀνάγκην ἀπό τήν ἀγάπην μας; Ὁ πτωχός, ἡ χήρα, τό ὀρφανό, ὁ κατάκοιτος, ὁ ἄρρωστος, ὁ πονεμένος, ὁ ἀπελπισμένος, ὅλοι αὐτοί περιμένουν νά τούς δείξωμε ἐμπράκτως ὅτι τούς ἀγαπᾶμε.  Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν μποροῦμε νά κοιμώμεθα ἥσυχοι, χωρίς νά σκεπτώμεθα αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Καί χθές καί σήμερα καί πάντοτε τό ζητούμενον εἶναι καί θά παραμένῃ ἡ πρᾶξις, τά καλά ἔργα ὡς καρπός πίστεως καί ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἄς μάθωμε νά εἴμεθα πρωτοπόροι καλῶν ἔργων.  ΑΜΗΝ.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΛΑΤΟΜΙΟΥ

Την Κυριακή 1 Οκτωβρίου στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  ενορίας μας, μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  ετέλεσε τον  αγιασμό  επί τη ενάρξει των  δωρεάν μαθημάτων 2017 – 2018.

       Πολλοί μαθηταί, καθηγηταί και γονείς  προσήλθαν στην τέλεση του αγιασμού για να συμμετάσχουν στην έναρξη  των μαθημάτων που θα διδάσκονται εντελώς δωρεάν   στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  Παναγίας Λατομιτίσσης. 

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει και φέτος, έως  ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων. Κάθε χρόνο παρατηρείται το φαινόμενο ότι ενώ έχουν ολοκληρωθεί οι εγγραφές των ενδιαφερομένων, υπάρχουν πολλά άτομα που αποφασίζουν να εγγραφούν στα δωρεάν μαθήματα αρκετά καθυστερημένα. Συνεπώς οι αλλαγές στο πρόγραμμα είναι αναπόφευκτες.

Περισσότερο επικεντρώθηκε στο θέμα των 34 Εκπαιδευτικών,  - κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι γίνονται, - τους ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την ανιδιοτελή προσφορά τους.

      

       Ο π. Βασίλειος ο οποίος  είναι ο οραματιστής,  ο εμπνευστής, ο δημιουργός, ο συντελεστής και  ο άγρυπνος φρουρός στην όλη διοργάνωση,  στην ομιλία του μετά το πέρας του Αγιασμού άρχισε με τις  ευλογίες της εκκλησίας μας και συνέχισε  απευθυνόμενος σε όλους  με  τα εξής λόγια: Σήμερα εμείς εδώ ρίξαμε ένα σποράκι και εσείς με την δική σας επιμέλεια και θέληση, θα το πολλαπλασιάσετε όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας. Ευχαρίστησε την οικογένεια ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΚΑΙ  ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΗ, για άλλη μια χρονιά που δημιούργησαν το Πνευματικό Κέντρο στην ενορία μας και προς τιμήν τους έχει δοθεί το όνομα,  και ακόμα  ενισχύουν την εκκλησία  της Παναγίας Λατομιτίσσης. Ιδιαιτέρως τους μνημόνευσε διότι είναι μεγάλοι δωρηταί και πάντα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες στο έργο της ενορίας μας. Κλείνοντας είπε: εύχομαι καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης.

        Απευθυνόμενος  προς τους γονείς των παιδιών είπε ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας. Επίσης   ζήτησε  να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας. 

Κλείνοντας απευθύνθηκε σε όλο το διδακτικό προσωπικό και το παρεκάλεσε  πριν αρχίσουν το μάθημα να γίνεται προσευχή. Ας μη λησμονούμε το «Από Θεού άρξασθαι».

Τέλος σε όλους τους εγγεγραμμένους μοίρασε  το Πρόγραμμα των μαθημάτων, το οποίο παραθέτομε κατωτέρω.

Καλή χρονιά σε όλους.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 40

Κυριακή 8 Ὀκτωβρίου 2017

Γ΄ ΛΟΥΚΑ

( Β΄ Κορ. θ΄ 6-11)

Θεμελιώδης χριστιανική ἐντολή, ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτή πού ἀναφέρεται στήν χριστιανική ἀγάπη. Γνωστή σέ ὅλους μας ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἡ ὁποία διασώζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, στό λεγόμενον «Εὐαγγέλιον τῆς Διαθήκης». Διακριτικό γνώρισμα τῶν χριστιανῶν ἡ ἀγάπη, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἀλλήλοις» (Ἰω.ιγ΄35). Προϋπόθεσις ἀπαραίτητος ἡ ἐκδήλωσις ἀγάπης πρός  τόν πλησίον, ὥστε νά ὁμολογήσωμεν τήν πίστιν μας εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν. «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον».

Μέ ἄλλα λόγια, δέν δικαιούμεθα νά ὀνομαζώμεθα χριστιανοί, ἐάν δέν ζοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ἐάν τήν καρδιάν μας δέν καθοδηγεῖ ἡ ἀγάπη, ἐάν δέν ἐμπλουτίζομεν τό ἐνεργητικόν μας μέ ἔργα ἀγάπης. Κορυφαία ἔκφρασις τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἐμπράκτως, εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, καί σ’ αὐτήν ἀναφέρεται τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, ὅπου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξαίρει τήν σημασίαν πού ἔχει γιά τούς πιστούς ἡ ἄσκησις τῆς ἐλεημοσύνης.

Ἄς ἀνατρέξωμεν, ὅμως, πρωτίστως στήν Παλαιάν Διαθήκην. Ἐκεῖ διαπιστώνομε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἀποτελεῖ κατ’ ἐξοχήν θρησκευτικήν πρᾶξιν. Ἡ ἄσκησίς της συνιστᾶ  ἱεράν ὑποχρέωσιν τοῦ ἀνθρώπου πού θέλει νά ζῇ  σύμφωνα μέ τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. Στό βιβλίον τῶν Παροιμιῶν διαβάζομε: «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεῷ» (Παροιμ. ιθ΄17). Στό Δευτερονόμιον ὁ Θεός παραγγέλλει: «Ἀνοίγων ἀνοίξεις τάς χεῖρας σου τῷ ἀδελφῷ σου τῷ πένητι» (Δευτ. ιε΄11). Δηλαδή, ἁπλόχερα νά ἀνοίξῃς τά χέρια σου στόν πτωχόν ἀδελφόν σου. Τό δέ βιβλίον τοῦ Τωβίτ συμβουλεύει: «Ἐκ τῶν ὑπαρχόντων σου ποίει ἐλεημοσύνην… μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό παντός πτωχοῦ» (Τωβ. δ΄ 7-11).

Πέραν αὐτῶν, καί ἐάν ἔλθομε στήν Καινήν Διαθήκην, θά δοῦμε ὅτι στό Εὐαγγέλιον τῆς κρίσεως, ὅπως ὀνομάζεται, αὐτό πού ἀναγινώσκεται τήν Κυριακήν τῶν Ἀπόκρεω, ὁ Χριστός τονίζει πώς μέ τήν ἐλεημοσύνην προσεγγίζομε προσωπικά τόν Ἴδιον τόν Χριστόν. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ.κε΄40). Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει πώς εἴμεθα μέλη ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ὀφείλομε νά ἐπιδεικνύωμε φροντίδα πρός τά ἀσθενέστερα μέλη, διότι «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α΄Κορ. ιβ΄26).

Ἀλλά ἄς δοῦμε καί κάτι ἀπό τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας. Τί λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὀνομάζει τήν ἐλεημοσύνην « βασιλίδα τῶν ἀρετῶν », καί διδάσκει ὅτι αὐτή «ὁμοίους ἀνθρώπους ποιεῖ Θεῷ». Καί ἀκόμα διδάσκει πώς δέν ὑπάρχει ἁμάρτημα, τό ὁποῖον δέν μπορεῖ νά καθαρίσῃ ἡ ἐλεημοσύνη. Ἐπίσης, μᾶς λέγει πώς  ὅπως ἡ φωτιά λειώνει τό κερί,  ἔτσι καί ἡ ἐλεημοσύνη «λειώνει» τίς ἁμαρτίες μας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής παρατηρεῖ πώς τίποτα ἄλλο δέν εὐχαριστεῖ τόν Θεόν ὅσον ἡ ἐλεημοσύνη.

Βεβαίως, μιλῶντας γιά τήν ἀξίαν αὐτῆς τῆς ἀρετῆς, θά πρέπῃ νά τονίσωμεν πώς ἔχει μεγάλην σημασίαν ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον τήν ἀσκοῦμε, καθώς ἐπίσης καί τά κίνητρα πού μᾶς ὠθοῦν. Κίνητρό μας θά πρέπῃ νά εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ στοργή γιά τόν πάσχοντα καί ἐνδεῆ ἀδελφόν μας. Αὐτό σημαίνει πώς ἡ ἐλεημοσύνη γίνεται μέ πλήρη ἀνιδιοτέλεια, χωρίς τήν ἐλπίδα ἀνταποδώσεως, χωρίς ὑστεροβουλίαν. Ἐλεοῦμε, διότι μᾶς τό ζητάει ὁ Θεός, εἶναι χρέος μας ἱερό, καί ὄχι γιά νά κερδίσωμε τόν ἔπαινον ἤ τι ἄλλο.

Τέλος, νά προσθέσωμε καί τοῦτο: Τό ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης πρέπει νά γίνεται πρόθυμα καί χαρούμενα, μέ διάθεσιν ψυχῆς, καί διακριτικά, ὥστε νά μήν πληγώνωμε τόν ἀδελφόν μας πού βρίσκεται σέ ἀνάγκη καί προσθέτομε πόνο στόν ἤδη ὑπάρχοντα μέσα στήν ψυχήν του.

Ἀδελφοί μου!

Μέχρι πρό τινος, ὅλοι μας σχεδόν εἴχαμε ἀφθονίαν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἀλήθεια, πόσα πετούσαμε στούς κάδους τῶν ἀπορριμμάτων, ἀκόμα καί αὐτό τό εὐλογημένο ψωμί; Ἡ οἰκονομική κρίσις ἔχει περιορίσει σημαντικά τοῦτο τό φαινόμενον, ὅμως, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ἔχουν αὐξηθῆ οἱ ἐνδεεῖς συνάνθρωποί μας. Πόσοι ὑποφέρουν; Πόσοι δύσκολα τά βγάζουν πέρα, ὅπως λέμε; Πόσοι ζοῦν μέ ἀξιοπρέπειαν τήν ἀνέχειάν τους; Δίπλα μας ὑπάρχουν ἀδελφοί μας πού  πεινοῦν, πού δέν ἔχουν νά δώσουν γάλα στά παιδιά τους, πού δέν ἔχουν τά στοιχειώδη ἀγαθά. Ἄς ἀνοίξωμε τά μάτια τῆς καρδιᾶς μας νά τούς δοῦμε. Ἁπλόχερα καί διακριτικῷ τῷ τρόπῳ ἄς προσφέρωμεν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων ἡμῶν. Ἄς τούς συμπαρασταθοῦμε ἀδελφικά στό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, στό ὄνομα τῆς ἀγάπης.  ΑΜΗΝ.

  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου