ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 4

Κυριακή 28 Ὀκτωβρίου 2012

Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. η΄41-56)

 

Δυό μεγάλα θαύματα τοῦ Κυρίου μας μᾶς παρουσιάζει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό σημερινόν Ἱερόν Εὐαγγέλιο. Τήν θεραπεία τῆς αἱμορροούσης γυναίκας καί τήν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου.

Νά δοῦμε τό ἱερό κείμενο. Μιά μέρα ὁ ἀρχισυνάγωγος - ὁ ἄρχων τῆς Ἰουδαϊκῆς συναγωγῆς - ἦλθε ἀνήσυχος στόν Κύριο. Ἔπεσε στά πόδια του καί τοῦ λέγει: «Κύριε, σέ παρακαλῶ, ἔλα στό σπίτι μου. Τό κορίτσι μου, τό μονάκριβο, κινδυνεύει νά πεθάνη. Καί, ἐνῶ ὁ Κύριος ξεκίνησε, γιά νά πάη, ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων Τόν εἶχε περισφύξει καί Τόν συνέθλιβε. Τήν στιγμή ἐκείνη πλησίασε καί μιά γυναῖκα, πού δώδεκα χρόνια εἶχε αἱμορραγία καί κανείς γιατρός δέν μποροῦσε νά τήν κάνη καλά. Πλησίασε τόν Χριστό, γιατί μόνο σ’ Αὐτόν εἶχε στηρίξει τίς ἐλπίδες της. Τόν πλησίασε σιγά-σιγά. Παρακολουθῆστε τίς κινήσεις της. Δέν ἁπλώνει μέ θάρρος, μέ ὁρμή τό χέρι της, γιά νά ἀκουμπήση κάπου τόν Κύριο, ὄχι. Δέν θεωρεῖ τόν ἑαυτό της ἄξιο. Σκύβει ταπεινά καί ἀκουμπάει τήν ἄκρη - ἄκρη τοῦ φορέματος Του καί μόνο γιά μιά στιγμή. Αὐτό ὅμως τό στιγμιαῖο ἄγγιγμα ἔφερε τό ἀποτέλεσμα καί τοῦτο γιατί ἔγινε μέ πίστι ἀκράδαντη. Ἀμέσως, λέγει τό Ἱερόν Εὐαγγέλιο, σταμάτησε ἡ αἱμορραγία. Ἡ γυναῖκα θεραπεύτηκε. Τώρα ὁ Κύριος σταματᾶ καί ἐρωτᾶ ποιός Τόν ἀκούμπησε. Ὁ Κύριος ἐπιμένει. Ἡ γυναῖκα διστάζει νά μιλήση. Οἱ ἄλλοι Τοῦ λένε: «Ἐδῶ Σέ συνθλίβουν καί  Ἐσύ λές κάποιος Σέ ἀκούμπησε!». Ὁ Κύριος ἐπιμένει: «Ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ». Τότε ἡ γυναῖκα παρουσιάστηκε καί μέ φόβο καί εὐλάβεια πέφτει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί διηγεῖται ὅλα ὅσα ἔγιναν. Ὁ Κύριος τῆς λέγει: «Ἔχε θάρρος, κόρη μου. Χάρη στήν πίστη σου θεραπεύτηκες. Πήγαινε στό καλό, εἰρηνική καί  εὐλογημένη!».

Ἐνῶ, ὅμως, ἔλεγε τά λόγια αὐτά ὁ Κύριος, ἦλθε κάποιος ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου καί τοῦ ἀναγγέλλει, ὅτι ἡ κόρη του πέθανε καί δέν χρειάζεται νά μπῆ σέ κόπο ὁ Διδάσκαλος. Ὁ Κύριος ὅμως τοῦ δίνει θάρρος. «Μή φοβᾶσαι, τοῦ λέγει, μόνο πίστευε καί ἡ κόρη σου θά σωθῆ. Συνέχισαν τόν δρόμο καί, ὅταν ἔφθασαν στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου, βρῆκαν τούς συγγενεῖς καί τούς οἰκιακούς νά μοιρολογοῦν καί νά χτυπιῶνται ἀπό τόν πόνο τους. Τότε ὁ Κύριος διέταξε νά βγοῦν ὅλοι ἀπό τό δωμάτιο τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ καί κράτησε μέσα μόνο τούς γονεῖς καί τούς τρεῖς μαθητές Του τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Πλησίασε, στή συνέχεια, τό νεκρό κορίτσι, τό ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί φώναξε: «Κόρη, σήκω πάνω». Ἀμέσως, τό παιδί σηκώθηκε καί ὁ Κύριος τό παρέδωσε στούς δικούς του, ἀφοῦ παρήγγειλε νά μή ποῦν τό γεγονός σέ κανένα.

Σήμερα, θά πρέπει νά μᾶς διδάξουν πολύ τά δύο γεγονότα – τά δύο θαύματα. Ἀφ’ ἑνός ἡ στάση τῆς αἱμοροούσας γυναίκας ἀπέναντι στόν Κύριό μας, ἀφ’ ἑτέρου δέ τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου. Ἡ γυναῖκα πλησίασε μέ πολύ δέος καί, μόλις – μόλις, ἔπιασε τήν ἄκρη τοῦ ἰματίου τοῦ Κυρίου καί, στή συνέχεια, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ὁ Ἰάειρος ἔδειξε ἀνάλογα αἰσθήματα ἀπέναντι στό Χριστό. Μέ λεπτή εὐγένεια Τόν παρεκάλεσε. Ἀκόμα αὐτός ὁ ἄρχων τῆς συναγωγῆς ἔπεσε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτά τί θέλουν νά μᾶς διδάξουν; Τόν σεβασμό καί τήν προσοχή, πού πρέπει νά ἔχωμε, ὅταν μέ τήν προσευχή, τήν λατρεία, τά Ἅγια Μυστήρια ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Χριστό μας.

Ἰδιαίτερα, πρέπει νά προσέχωμε, ὅταν μπαίνωμε στό ἱερό τοῦ Ναοῦ. Μερικοί μπαίνουν μέ ψυχρή καρδιά. Ξεχνοῦν ποῦ μπαίνουν, ξεχνοῦν, ὅτι πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα ὑπάρχει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί μόλις μποῦν, χαιρετοῦν, γελοῦν, ἀστειεύονται, θορυβοῦν, σάν νά εἶναι στό δρόμο. Ἄλλοι προχωροῦν νά κοινωνήσουν μέ σπρωξιές καί ἄλλοι μέ ἄλλες ἀσέβειες. Δέν θά ποῦμε γιά τό τί γίνεται κατά τήν διάρκεια τῆς τελέσεως τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, τοῦ Βαπτίσματος ἤ τοῦ Γάμου. Γιατί γίνονται ὅλα αὐτά; Γιατί λείπει ἀπό μέσα μας ὁ σεβασμός καί ἡ εὐλάβεια.

Ἀδελφοί μου! Ἄς ἐπαναλάβωμε τό παράγγελμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου». Αὐτό τό παράγγελμα νά ἐφαρμόσωμε μέ τή δύναμη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.          Γένοιτο!                                                                        Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 3

Κυριακή 21 Ὀκτωβρίου 2012

ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. η΄27-39)

 

Τό σημερινόν ἱερόν Εὐαγγέλιον ὁμιλεῖ γιά τίς ἐνέργειες τοῦ Διαβόλου πάνω στόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί στά ζῶα. Δέν βλέπετε μέ πόσα βάσανα εἶναι βασανισμένος ὁ σημερινός δαιμονισμένος; Εἶναι φόβος γιά τούς ἀνθρώπους. Εἶναι φόβος γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Κατώρθωνε νά σπάῃ τίς πιό γερές ἁλυσίδες. Τό ἀκάθαρτο πνεῦμα τόν ὡδηγοῦσε σέ ἐρημικούς τόπους. Τέλος, μέ ἄδεια τοῦ Χριστοῦ μας – μέ παραχώρηση – μπαίνουν στήν ἀγέλη τῶν χοίρων, ἡ  ὁποία ἀμέσως «ὥρμησε κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην καί ἀπεπνίγη».

Μέ αὐτήν, λοιπόν, τήν ἀφορμή τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς νά μελετήσωμε τό πῶς κατορθώνει ὁ Διάβολος νά χρησιμοποιῇ τήν δύναμή του πάνω στόν ἄνθρωπο καί τά πράγματά του.

Α΄ Ὁ Διάβολος κατορθώνει νά χρησιμοποιήσῃ τήν δύναμή του μόνον ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ τό ἐπιτρέψῃ. Αὐτό εἶναι κάτι φοβερό νά τό σκεφθοῦμε. Ὁ Διάβολος μπορεῖ νά κάνῃ κακό μόνον ὅταν ὁ ἴδιος ο ἄνθρωπος ἀνοίξῃ τήν πόρτα νά μπῇ μέσα. Αὐτό εἶναι τό παράδοξο, ὅτι μόνος του ὁ ἄνθρωπος ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς καταστροφῆς του. Γιατί, ἀλλοίμονο ἄν μποροῦσε ὁ Διάβολος νά χρησιμοποιήσῃ τήν δύναμη πού ἔχει, ὅπως αὐτός ἤθελε καί ὅπου αὐτός ἤθελε. Τότε δέν θά ζοῦσε κανείς ἄνθρωπος, θά εἴμεθα ὅλοι δοῦλοι καί ὑποχείριοι τῆς δυνάμεώς του. Ὁ Διάβολος χρησιμοποιεῖ τήν δύναμή του μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ τό ἐπιτρέψῃ καί μόνον τότε. Θά ἐρωτήσετε ἀσφαλῶς, ποιός λογικός ἄνθρωπος λέγει στό Διάβολο, ἔλα καί δεῖξε τήν δύναμή σου πάνω μας!

Ἀσφαλῶς θά ἀπαντήσετε κανένας. Καί ὅμως τά πράγματα δείχνουν, ὄτι πολλές φορές ἀφήσαμε τόν Διάβολο νά δείξῃ τήν δύναμή του πάνω μας. Τό πῶς ἔγινε αὐτό, θά ἀναφέρωμε ἕνα γεγονός ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, γιά νά τό καταλάβωμε. Στούς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καλεῖ ἕνας εἰδωλολάτρης βασιλιᾶς ἕνα Προφήτη καί τοῦ λέγει νά καταρασθῇ τόν Ἰσραήλ, γιά νά τόν νικήσῃ. Ὁ Προφήτης, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, εὐλογεῖ τούς Ἰσραηλίτες. Ὁ βασιλιᾶς τοῦ λέγει: Φτάνει, μή τούς καταρᾶσαι, ἀλλά καί μή τούς εὐλογεῖς. Πές μου τί πρέπει νά κάνω, γιά νά τούς νικήσω. Τότε ὁ Προφήτης τοῦ εἶπε: Μόνο μέ ἕνα τρόπο μποροῦν νά νικηθοῦν οἱ Ἰσραηλίτες. Μόνον ἄν καταφέρῃς καί τούς ρίξῃς στήν ἁμαρτία. Τότε φεύγει ὁ Θεός καί ἡ προστασία Του. Αὐτό καί ἔγινε. Ὁ βασιλιᾶς ἐκεῖνος προσπάθησε καί τούς ἔρριξε στήν ἁμαρτία. Ὁ Θεός ἔφυγε ἀπό κοντά τους καί ὁ Διάβολος ἀνέλαβε τήν συνέχεια. Λοιπόν; Νά ποιό εἶναι τό μυστικό: κάθε φορά, πού ἁμαρτάνομε καί φεύγομε ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός φεύγει ἀπό κοντά μας καί τότε πέφτομε κυριολεκτικά στά χέρια τοῦ Διαβόλου. Καί

Β΄ Ὁ Διάβολος δείχνει τήν δύναμή του στόν ἄνθρωπο μέ καταστροφές πάνω στήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου καί στήν περιουσία του. Τί ἔγινε στήν εὐαγγελικη περικοπή, πού ἀκούσαμε  σήμερα; Κατεστράφη ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων. Νά πῶς ἔγινε ἡ καταστροφή : στούς Ἰσραηλίτες ἦταν ἀπηγορευμένο νά τρέφουν χοίρους. Αὐτοί ἔτρεφαν, τούς πουλοῦσαν στούς εἰδωλολάτρες καί ἐκέρδιζαν χρήματα παράνομα. Ἡ καταστροφή ἦλθε. Λέγει ὁ Διάβολος: θά καταστρέψω αὐτή τήν παρανομία! Καί τήν κατέστρεψε. Ἐδῶ φαίνεται, ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Διαβόλου ἐκδηλώνεται σάν καταστροφή καί μόνον. Κυττάξτε πόσοι ἄνθρωποι βασανίζονται ἀπό πάθη. Πάθη,πού εἶναι ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ καί πού ἦλθαν τότε μόνον, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν Θεόν. Τό πιό φοβερό ὅμως μαρτύριο, τό πιό βασανιστικό εἶναι οἱ τύψεις τῆς συνειδήσεως. Ὁ Διάβολος σπρώχνει τόν ἄνθρωπο νά ἁμαρτήσῃ καί μετά σηκώνει πόλεμο τύψεων. Πόσους ἀνθρώπους δέν ὡδήγησε στήν παραφροσύνη ἤ στήν αὐτοκτονία. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἰούδα. Μόνον ἄν ὁ ἄνθρωπος ζητήσει συγγνώμη ἀπό τόν Θεόν γιά τίς ἁμαρτίες του, τότε καί μόνον τότε φεύγει ὁ Διάβολος ἀπό κοντά του.

Ἀδελφοί μου! Πρέπει νά συνειδητοποιήσωμε, ὅτι ὁ Διάβολος ἔχει δύναμη. Μεγάλη δύναμη, γι αὐτό πρέπει νά πάρουμε σήμερα μιά ἀπόφαση: οὔτε νά πιάνωμε στό στόμα μας τό ὄνομά του. Πάντοτε νά θέλουμε νά εἴμεθα κάτω ἀπό τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας, γιατί ἡ δύναμή του εἶναι ἀγαθοποιός.   Γένοιτο!       Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 2

Κυριακή 14 Ὀκτωβρίου 2012

Δ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ζ΄11-16)

Πόσον ὡραία εἶναι ἡ σημερινή παραβολή τοῦ σπορέως, ἀγαπητοί ἀδελφοί!

Τό φθινόπωρο εἶναι ἡ ἐποχή, πού ἀρχίζουν ὅλες οἱ ἐργασίες. Ὁ γεωργός θά βγῇ γιά νά σπείρῃ τά χωράφια του, ὁ ἐπαγγελματίας, ὁ ἐπιστήμων, ὁ ἐργαζόμενος, μετά τήν ἀνάπαυλα τοῦ καλοκαιριοῦ, θά ἀρχίσῃ τόν προγραμματισμό τῆς ἐργασίας του.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἀρχίζει καί πάλι τό ἀδιάκοπον ἔργο της: τό ἔργο τῆς σπορᾶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, κάθε ἡλικίας καί κάθε μορφώσεως. «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». Σήμερα ἐξέρχεται καί πάλιν ὁ Αἰώνιος Σπορεύς, Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μέ τό ἱερόν Του Εὐαγγέλιον, μέ τήν Ἐκκλησίαν Του, μέ τούς ἱερεῖς Του, μέ τούς Ἱεροκήρυκές Του, μέ τούς πιστούς Του. Ὅλοι σπορεῖς σέ κάθε κατεύθυνση.

Ἀλλά γιά ποιό λόγο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀναγκαῖος στούς ἀνθρώπους;

Α΄ Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀληθινό φῶς στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν κάποιο φῶς, γιά νά δώσουν λύσεις στά προβλήματα τῆς ζωῆς τους. Μαθαίνουν ξένες γλῶσσες, μαθαίνουν ἐπιστῆμες διάφορες, μαθαίνουν διάφορα ἐπαγγέλματα καί πιστεύουν ὅτι αὐτά τό φῶτα, τά φῶτα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνικῆς εἶναι τά φῶτα γιά τήν λύση ὅλων τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς. Λάθος! Λάθος μέγα! Θέλετε μιά ἀπόδειξη; Κυττάξτε γύρω μας τί πλοῦτος ὑπάρχει! Πλοῦτος στή μόρφωση, πλοῦτος στά ἀγαθά, στή ψυχαγωγία, στίς ἀνέσεις. Παρ΄ὅλα ὅμως αὐτά ὑπάρχει πλοῦτος καί στά ἄλυτα προβλήματα τῶν ἀνθρώπων καί πλῆθος δυστυχίας στούς ἀνθρώπους. Λείπει ἕνα φῶς, τό φῶς ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό θά δώσῃ τήν λύση στά προβλήματα καί θά βοηθήσῃ ὁ πλοῦτος νά εἶναι πραγματικός πλοῦτος καί ὄχι ἕνα βάρος καθημερινό στή ζωή τῶν ἀνθρώπων.

Γράφει ὁ Προφήτης στήν Παλαιά Διαθήκη: «Λύχνος τοῖς ποσί μου ὁ νόμος σου καί φῶς ταῖς τρίβοις μου». Στά καθημερινά προβλήματα χρειάζεται ἕνα καθημερινό φῶς. Φῶς ἐσωτερικό δυνατό, πού θά καθοδηγῇ τούς ἀνθρώπους, τήν οἰκογένεια, τά παιδιά, τούς νέους, τούς γέρους, ὅλους τούς ἀνθρώπους. Τό φῶς αὐτό εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἱκανός νά φωτίσῃ τόν ἄνθρωπο σέ κάθε δυσκολία καί νά τόν ὁδηγήςῃ στή σωτηρία. Καί

Β΄  Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μόνο τό φῶς, ἀλλά εἶναι καί δύναμη καί χορηγός ζωῆς. Κυττάξτε τόν μικρό σπόρο, αὐτόν τόν μικρούτσικο σπόρο, τί δύναμη κρύβει μέσα του! Εἶναι σέ θέση νά μετακινήσῃ βάρη, νά συρθῇ κάτω ἀπό πλάκες καί νά βγάλῃ στήν ἐπιφάνεια, στό φῶς, τά φύλλα του. Ἀλλά εἶναι καί ζωή. Κρύβει τή ζωή. Μόλις πέσει στή γῆ διαλύεται καί ἀμέσως ξεχύνεται ἡ ζωή. Ἕνας αὐτός σπόρος καί ἀμέσως δεκάδες ἄλλοι σπόροι ἑτοιμάζονται. Οἱ νέοι αὐτοί σπόροι θά δώσουν τροφή στούς ἀνθρώπους καί, ἑπομένως, ζωή. Καί ἀπό αὐτούς ἀκόμα θά πέσουν στή γῆ, γιά νά συνεχισθῇ τό ἔργο τῆς σπορᾶς, τό ἔργο τῆς ζωῆς.

Ἄς ἔλθωμε τώρα στή δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Νά ὁ Ζακχαῖος. Νά ὁ Παῦλος. Νά ὁ ληστής πάνω στό σταυρό. Νά τόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι στίς ἡμέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἔσπασαν τά ἐμπόδια, μετενόησαν, ἦλθαν κοντά στό Χριστό, ἔφεραν καί ἄλλους καί ἔγιναν αὐτοί ἀφορμή, ὥστε καί ἄλλοι πολλοί νά γνωρίσουν τόν Χριστό.

Νά, σήμερα, ἑορτάζουμε τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτῶν, πού ἔγιναν σπορεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὥστε πολλοί – πολλοί ἄνθρωποι νά βροῦν στό λόγο τοῦ Θεοῦ τή δύναμη καί τή ζωή τους.

Ἀδελφοί μου! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά μᾶς φῶς, δύναμη, ζωή. Μέ τήν νέα περίοδο ἄς πυκνώσωμε μέ τά παιδιά μας τά Κατηχητικά Σχολεῖα, τά κηρύγματα, νά διαβάζωμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, νά παρακαλέσωμε τόν Θεό νά γίνῃ καί γιά μᾶς ὁ λόγος Του φῶς, δύναμη, ζωή.          Γένοιτο!                          Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

ΣΩΣΤΗ   ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 1

Κυριακή 7 Ὀκτωβρίου 2012

Γ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ζ΄11-16)

Τό σημερινό ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἀδελφοί μου, θίγει ἕνα ζήτημα, θά ἔλεγε κανείς, δραματικό. Γιατί κάθε ἄνθρωπος, ὅταν βρεθῇ μπροστά στό θάνατο προσφιλοῦς του προσώπου σπαράσσεται ἡ καρδιά του, κλαίει, ὀδύρεται, καί μερικές φορές, ὄχι σπάνιες, πεθαίνουν ἄνθρωποι μπροστά στό φέρετρο τοῦ δικοῦ τους ἀνθρώπου, ἀπό λύπη.

Ἡ σημερινή περίπτωση εἶναι ἀπό τίς πιό τραγικές. Μιά χήρα μάνα ὁδηγεῖ τό νεκρό παιδί της, τό μοναδικό παιδί της, στόν τάφο. Ἡ σπαρασσόμενη μάνα συναντᾶ στήν ἐκφορά τοῦ παιδιοῦ της τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί Αὐτός τῆς λέγει:«Μή κλαῖε». Δηλαδή, σταμάτα νά κλαῖς. Μήν ἀμφιβάλλετε, ὅτι ὅλοι ὅσοι ἦσαν παρόντες θά θεώρησαν τόν λόγον παράλογον. Ἀλλ’ ὅμως ὄχι. Ὁ λόγος αὐτός ἐπαναλαμβάνεται καί σήμερα. Ὁ Χριστός καί σήμερα μᾶς λέγει: «Μή κλαῖε». Δηλαδή, μπροστά στό φέρετρο προσφιλῶν μας προσώπων δέν πρέπει νά εἴμεθα ἀπαρηγόρητοι, ἀπελπισμένοι. Γιατί;

Α΄ Γιατί ὁ θάνατος, κατά τόν χριστιανισμόν, εἶναι ὕπνος, γι αὐτό καί οἱ τόποι, πού τοποθετοῦν οἱ χριστιανοί τούς νεκρούς λέγονται Κοιμητήρια καί ὁ θάνατος κοίμηση. Κοιμᾶται τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ψυχή του, τό καί σπουδαιότερο, ζῇ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου βεβαίως διαλύεται, ἀλλ’ ὅμως μία τῶν ἡμερῶν θά ἀναστηθῇ, θά ἐπανέλθῃ στή ζωή. Γι αὐτό καί λέμε, ὅτι τό σῶμα κοιμᾶται, ἀφοῦ μιά μέρα αὐτό τό σῶμα θά ἀναστηθῆ. Τό λέμε ἄλλωστε καί στό Σύμβολο τῆς πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Τό εἶπε καί ὁ Κύριός μας στό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως: «Ὅταν θά ἔλθῃ μέ ὅλη Του τήν δόξα θά συναχθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού ἔζησαν ὅλες τίς ἐποχές, καί θά κριθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Λοιπόν; Καί ἐσεῖς κι ἐγώ καί τά συγγενικά μας πρόσωπα μιά μέρα θά φύγουμε ἀπό τήν ζωήν αὐτήν. Θά κοιμηθοῦμε ἕναν ὕπνο, πού θά διαρκέσῃ ὄχι μερικές ὧρες, ἀλλά χρόνια πολλά, ἴσως καί αἰῶνες. Μιά μέρα ὅμως θά ξυπνήσωμε, θά ἐπανέλθωμε στή ζωή. Νά, λοιπόν, γιατί ὁ Χριστός μας λέγει, ὅτι πρέπει νά μήν ἀπελπιζώμαστε, νά μήν κλαῖμε. Καί

Β΄ Ὁ θάνατος εἶναι προσωρινός χωρισμός. Ποῦ εἶναι προσφιλῆ πρόσωπα, πού ἀγαπήσαμε; Ἔφυγαν ἀπό τήν ζωήν αὐτήν καί μᾶς ἄφησαν τήν ἀγαθή ἀνάμνησή τους. Αὔριο θά φύγομε καί ἐμεῖς. Ποῦ πηγαίνομε; Πηγαίνομε νά συναντήσομε τούς συγγενεῖς, τούς φίλους μας, τούς γονεῖς καί τούς ἀδελφούς μας. Ὅλοι αὐτοί καί ἐμεῖς θά συναντηθοῦμε, ἄν καί κατά τήν ἐδῶ παραμονή μας ζήσαμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἐφ’ ὅσον ζήσαμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅλοι μαζί ἐμεῖς καί ἡ οἰκογένειά μας θά ζήσωμε πλησίον τοῦ Θεοῦ εὐτυχεῖς. Νά θυμηθοῦμε τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ φαίνεται, ὅτι ὁ πλούσιος γνώρισε στήν ἄλλη ζωή τόν Λάζαρο, γνώρισε μάλιστα καί τόν Ἀβραάμ, πού δέν εἶχε δεῖ ποτέ. Μάλιστα ὁ πλούσιος καί ὁ Ἀβραάμ συνεζήτησαν. Νά θυμηθοῦμε τήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, ὅπου ὁ Κύριος συζητεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλίαν. Λοιπόν; Λοιπόν ὁ πιστός πιστεύει, ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνας προσωρινός χωρισμός. Τί εἶναι οἱ λίγες δεκαετίες τῆς ζωῆς μας; Δέν εἶναι οὔτε ἕνα σπυρί ἄμμου μπροστά στήν αἰωνιότητα. Νά, λοιπόν, γιατί δέν πρέπει νά κλαῖμε.

Ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος πού χάνει τόν συνάνθρωπό του δέν εἶναι ἀναίσθητος δέν εἶναι σκληρός μπροστά στή θλῖψη. Δέν διδάσκει αὐτό ὁ χριστιανισμός. Ὁ θάνατος εἶναι ἕνα πολύ, μά πολύ, θλιβερό γεγονός. Ναί εἶναι. Ἐδῶ ὅμως εἶναι τό θαῦμα. Ὁ χριστιανός τό ξεπερνᾶ μέ τήν πίστη καί ἐνῶ μέ μιά γαλήνια θλῖψη ἀποχαιρετᾶ τό προσφιλές του πρόσωπον ἐπαναλαμβάνει: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Γι αὐτό δέν κλαίει. Γένοιτο!            Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου