Σάββατο 25 Απριλίου 2020

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

TheioKirigma
Ἀριθμός 16
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
26 Ἀπριλίου 2020
(Ἰωάν. κ΄ 19 - 31)
Κυριακή του Ἀντίπασχα λέγεται ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐπειδὴ ἐγκαινιάζει τὴν καθ’ ἑβδομάδα ἀνάμνηση τῆς Κυριακῆς του Πάσχα. Ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ σήμερα, κάθε Κυριακὴ ἀποτελεῖ τὴν ἀναστάσιμη ἡμέρα ποὺ φωτίζει ὁλόκληρο τὸν χρόνο μεταφέροντας τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπιπλέον, ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ὀνομάζεται καὶ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ. Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀναφέρεται στὸ περιστατικὸ τῆς ἀρχικῆς ἀπιστίας τοῦ Θωμᾶ καὶ τῆς τελικῆς μεταστροφῆς του πρὸς τὴν πίστη στὸν Ἀναστάντα Χριστό.
Εἶναι βράδυ «τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων», τῆς ἡμέρας κατὰ τὴν ὁποία ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, καὶ οἱ μαθητὲς εἶναι κλεισμένοι σὲ ἕνα σπίτι φοβούμενοι τοὺς Ἰουδαίους. Ἔρχεται, τότε, ἀνάμεσά τους ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς χαρίζει τὴν εἰρήνη Του. Τοὺς ὁρίζει ἐπίσημα πλέον Ἀποστόλους Του, τοὺς ἐμφυσᾶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τοὺς ἐξουσιοδοτεῖ νὰ λύνουν καὶ νὰ δένουν τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων. Οἱ μαθητὲς χαίρονται ποὺ βλέπουν ξανὰ τὸν Κύριό τους: «Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον!». Εἶναι καὶ αὐτὸ μία πρόγευση τῆς ἐπιφοίτησης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ Θωμὰς[, ὅμως, ἀπουσίαζε ἀπὸ ἐκείνη τὴ συνάντηση μὲ τὸν Ἀναστημένο Χριστό. Ὅταν λοιπὸν τὸν ἐνημερώνουν οἱ ἄλλοι μαθητὲς ὅτι εἶδαν τὸν Διδάσκαλό τους, «Ἐωράκαμεν τὸν Κύριον!», λέγουν, αὐτὸς πεισματικὰ δηλώνει ὅτι, ἂν δὲν ἰδεῖ τὶς τρύπες ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ ἂν δὲν ἀκουμπήσει μὲ τὸ δάκτυλό του τὶς πληγὲς στὰ χέρια καὶ στὴν πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ, δὲν πρόκειται νὰ πιστέψει.
Ὁ Θωμᾶς θὰ λέγαμε ὅτι ἦταν ἄτυχος, γιατί στερήθηκε τὴν ἐμπειρία τῆς πρώτης ἐμφάνισης τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ καὶ δὲν συμμετεῖχε στὴ χαρὰ τῶν ἄλλων μαθητῶν ποὺ Τὸν εἶδαν. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν συμμερίζεται οὔτε τὴν χαρά τους, οὔτε τὴν πίστη τους. Ζητάει ἁπτὲς ἀποδείξεις, θέλει τὰ χέρια του καὶ τὰ μάτια του νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν πίστη. «Γιὰ νὰ πιστέψω, θέλω νὰ δῶ καὶ νὰ ἀγγίξω, θέλω νὰ βεβαιωθῶ μὲ τὶς αἰσθήσεις μου!», λέγει ὁ Θωμᾶς. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸν κατηγορήσει γιὰ τὴν ἀπιστία του αὐτή. Ὁ Θωμᾶς εἶναι ἕνας τυπικὸς Ἰουδαῖος, ποὺ ἔχει ἀπογοητευθεῖ καὶ ἔχει τρομάξει ἀπὸ τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα τὰ σχετικὰ μὲ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ. Τελικὰ, ὁ Ἰησοῦς μήπως δὲν ἦταν καὶ τόσο σημαντικός, ὅσο νομίζαμε; Μήπως δὲν ἔπρεπε νὰ ἐναποθέσουμε τόσο μεγάλες ἐλπίδες ἐπάνω Του; Τέτοιες σκέψεις τριγυρνοῦν στὸ μυαλό του. Γι’ αὐτὸ τὰ λόγια του ἀκούγονται σκληρὰ καὶ κυνικά. Ὅμως, καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος μαθητὴς στὴν θέση του πολὺ πιθανὸν τὸ ἴδιο θὰ συμπεριφερόταν. Τὸ πρωὶ τῆς ἴδιας ἡμέρας τὸ μήνυμα τῶν Μυροφόρων ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστὸς φάνηκε σὰν γυναικεία ἀνοησία στὰ αὐτιὰ τῶν μαθητῶν. Ὁ Θωμᾶς λοιπὸν μένει μέσα στὴν ὁμίχλη τῆς ἀπιστίας γιὰ μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα.
Ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες λαμβάνει χώρα πάλι ἡ ἴδια συνάθροιση τῶν μαθητῶν, τοῦ Θωμᾶ συμπεριλαμβανομένου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων». Μετὰ τὸ «Εἰρήνη ὑμῖν!», ἀπευθύνεται στὸν Θωμᾶ καὶ τοῦ λέγει: «Φέρε τὸ δάκτυλό σου ἐδῶ, δὲς τὰ χέρια μου, φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλε το στὴν πλευρά μου καὶ μὴ γίνεσαι ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός!» Πόση ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ πόση ταπείνωση κρύβουν τὰ λόγια του Χριστοῦ! Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς μέσα στὴν ἀσύλληπτη δόξα τῆς Ἀναστάσεώς Του καλεῖ τὸν χοϊκὸ ἄνθρωπο, τὸν Θωμᾶ, νὰ ἀγγίξει τὸ πύρινο, πανάγιο καὶ μαρτυρικὸ Σῶμα Του. Δὲν ἀποστρέφεται τὸ ἄγγιγμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλ’ ἀντιθέτως ὁ Ἴδιος τὸ προκαλεῖ. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες εἶχε ἀρνηθεῖ στὴν Μαρία τὴ Μαγδαληνὴ ἕνα παρόμοιο ἄγγιγμα λέγοντας «Μὴ μοῦ ἅπτου!», σήμερα ὅμως λέγει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο. Ἐδῶ ἡ Θεία Οἰκονομία ἐπιτρέπει τὸ πρὶν ἀνεπίτρεπτο, γιατί στοχεύει στὸν στηριγμὸ τῶν πιστῶν. Σκοπὸς εἶναι ἡ ἐμπέδωση τῆς πίστης στὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ πλήρης ἐνίσχυση τῶν καρδιῶν τῶν ὀλιγοψύχων καὶ ἀμφιταλαντευομένων. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐμφανίζεται σὰν φάντασμα, ἀλλὰ σὰν ἄνθρωπος μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, καὶ μάλιστα μὲ τὴν πληγωμένη σάρκα ἀπὸ τὸ μαρτύριό Του. Δὲν ἐξαφανίζει ἀπὸ τὸ Σῶμα Του τὶς τρύπες ἀπὸ τὰ καρφιά, οὔτε τὸ σχίσιμο ἀπὸ τὴ λόγχη στὸ πλευρό Του. Δὲν θεωρεῖ ἀναξιοπρεπὲς τὸ νὰ φέρει ἐπάνω Του τὰ ἴχνη τῶν πληγῶν, ἀλλ’ ἀντιθέτως τὰ θεωρεῖ αὐτὰ παράσημα δόξης, τρόπαια νίκης κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἅδη.
Οἱ πληγὲς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ ἀκαταμάχητο τεκμήριο ποὺ ὁδηγεῖ τὸν Θωμᾶ στὴν πίστη, εἶναι τὸ γιατρικὸ ποὺ θεραπεύει τὴν ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος ἀνακράζει: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου!» Καὶ αὐτὸς μαρτυρεῖ ὡς αὐτόπτης μάρτυρας πλέον τὸν Ἀναστάντα Κύριο καὶ ὁμολογεῖ τὴν Θεότητά του. Ἀμέσως ὅμως ἔρχεται μία κατὰ κάποιον τρόπο ἐπιτίμηση ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρὸς τὸν πρώην ἄπιστο μαθητή Του: «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, πίστεψες!» Ἔπρεπε νὰ μεσολαβήσει ἡ ἐμπειρία τῶν αἰσθήσεων, γιὰ νὰ μὲ πιστέψεις; Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι γνήσια πίστη! Γιατί, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «πίστις ἐστὶ ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.» Πίστη εἶναι τὸ νὰ μορφοποιεῖς μπροστά σου αὐτὰ ποὺ ἐλπίζεις ὅτι θὰ γίνουν στὸ μέλλον, εἶναι ἡ βεβαιότητα γιὰ πράγματα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ δεῖ κανείς. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ πιστέψεις, τὸ ἀντίθετο μάλιστα, εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατον. «Οὐ πάντων ἡ πίστις», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δικαιολογημένα λοιπὸν ἔρχεται ὁ μακαρισμὸς τοῦ Χριστοῦ: «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες!» Εὐτυχισμένοι εἶναι αὐτοὶ πού, ἂν καὶ δὲν εἶδαν, πίστευσαν!
Ὁ λόγος αὐτὸς ἀναφέρεται σὲ ὅλους τους πιστοὺς ποὺ ἔζησαν μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μέσα στοὺς αἰῶνες καὶ φθάνει μέχρις ἐμᾶς, τοὺς Χριστιανοὺς τοῦ 2020. Ὁ Χριστὸς γνώριζε καὶ γνωρίζει ὅλα τὰ ὀνόματα τῶν «ἐγγεγραμμένων ἐν βίβλω ζωῆς», αὐτῶν ποὺ ἐπίστευσαν, ποὺ πιστεύουν καὶ θὰ πιστεύσουν στὸ Ὄνομά του σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἐμεῖς τώρα ποὺ διαθέτουμε τὸν θησαυρὸ αὐτὸν τῆς πίστεως, εἴτε ὡς πατροπαράδοτη παρακαταθήκη, εἴτε ὡς ἀποτέλεσμα προσωπικῆς ἔρευνας καὶ ἐπιθυμίας, ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε, γιὰ νὰ μὴν τὸν χάσουμε ποτὲ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἀρνητικῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἀντίχριστου κόσμου ποὺ μᾶς περιβάλλει. Νὰ ἀγωνιζόμαστε ἀντίθετα στὸ ρεῦμα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀποστασίας νὰ αὐξήσουμε τὴν πίστη μας καὶ νὰ τὴ μεταδίδουμε μὲ λόγους καὶ ἔργα στοὺς γύρω μας. Νὰ ὁμολογοῦμε καθημερινὰ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ ἀναφωνώντας ὅπως καὶ ὁ Θωμᾶς: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου!» καὶ νὰ ἀνακηρύττουμε πάντοτε καὶ παντοῦ ὅτι «Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!»   Πηγή: Ιερά  Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 18 Απριλίου 2020

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020

ΑΓΙΟ  ΠΑΣΧΑ 2020

"Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, 
ζωὴν χαρισάμενος".


ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

EgkykliaSimeiomata

Ἀρ. Πρωτ.: 931
Ἀρ. Διεκπ.: 305
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον
καί τόν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Θέμα: «Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος».
Ἠγέρθη! (Μάρκ. ιστ΄, 6)
Χριστιανοί μου,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ἡ πρώτη ἔκφραση τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσίν» (Γέν. α΄, 27) Του, ὁ Θεός ἐδώρισε στόν ἄνθρωπο τό νοερόν (νοῦς) καί τό αὐτεξούσιον (ἐλευθέρα βούλησις), τό κυριαρχικόν (ἐπί τῆς φύσεως κυριαρχία) καί τό κοινωνικόν (κοινωνία μέ τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους), τόν ἐπροίκισε μέ τήν δυνατότητα τῆς ἀθανασίας, τήν δυνατότητα τῆς ἀναμαρτησίας, τήν ἀθωότητα, τήν ἀκακία, τήν ἀγαθότητα, τήν ἀπάθεια, τήν ἀφθαρσία, τήν ἔλλειψη πόνων καί τήν ἀληθῆ θεογνωσία. Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος ποιῶν ἐσφαλμένη (ἡμαρτημένη) χρήση τῶν δώρων τοῦ Δημιουργοῦ του, διέκοψε τήν κοινωνία μαζί Του, ἐξορίσθηκε ἀπό τόν Παράδεισο, ἀπεμακρύνθη ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε.
Ἡ ἄφατος, ὅμως, καί ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Πλάστη «οὐ γάρ ἀπεστράφη τό πλάσμα Του, ὅ ἐποίησε, οὐδέ ἐπελάθετο ἔργου χειρῶν» (Εὐχή Θ. Λ. Μεγ. Βασιλ.). Ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Δεσπότης συγκατέβη «μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β΄, 7), «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄, 8), καί μέ τό σταυρικό Του θάνατο «κατῆλθεν ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς» (Εἱρμός στ΄ᾠδῆς Καν. Πάσχα, Ἰωάν. Δαμασκηνοῦ) γιά νά ἀναστήσει «τόν Ἀδάμ παγγενῆ ἐκ τοῦ τάφου» (τροπ. στ΄ᾠδῆς Καν. Πάσχα, Ἰωάν. Δαμασκηνοῦ). Ἠγέρθη ὁ Κύριος γιά νά συνεγείρει τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Ὁ Χριστός Ἀνέστη!
Ἠγέρθη! καί ἀνέλαβε καί τήν λαμπρότητα καί τήν δόξα, ὅλος ὡραιότατος, ὅλος ἡλιόμορφος, ὅλος δεδοξασμένος μέ τήν δόξα Του, τήν ὁποία εἶχε ἀπό τόν Πατέρα «πρό τοῦ τόν κόσμον εἶναι παρ’Αὐτῷ» (Ἰωάν. ιζ΄, 5).
Ἠγέρθη! καί λαμβάνουν τήν δόξαν καί τήν μακαριότητα οἱ τάξεις τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων μετέχοντες τῆς φωτοδοσίας τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μέ εἰκόνες, ἀλλά μέ τήν πρώτη μετουσία τῆς γνώσεως, τῶν θεουργικῶν φώτων Του. Διότι, κατά τόν ἅγιον Ἰσαάκ τόν Σύρο, πρό τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν δυνατό στούς ἀγγέλους νά εἰσέλθουν στά ὑψηλότερα μυστήρια τῆς θεότητος (λόγος πδ΄), ἀλλά κατά τόν Θεοδώρητον Κύρου «μετά τήν σάρκωσιν ὤφθη καί τοῖς ἀγγέλοις οὐκ ἐν ὁμοιώματι τῆς δόξης, ἀλλ’ ἀληθεῖ καί ζῶντι χρησάμενος ὡς περιβολῇ τῆς σαρκός τῷ καλύμματι» (λόγος α΄κατά Εὐτυχ.).
Ἠγέρθη! καί λαμβάνουν τήν δόξα καί τήν λαμπρότητα καί οἱ ἅγιοι, τούς ὁποίους κάνει νά «ἐκλάμψωσι ὡς ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ» (Ματθ. ιγ΄,43) καί οἱ ὁποῖοι διά μέσου τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Ἰησου Χριστοῦ βλέπουν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Κύριος εἶπε «Πάτερ οὕς δέδωκάς μοι θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν», γιά νά φανερώσει ἔτσι τήν δόξα πού ἐδόθη στήν ἀνθρωπότητά Του (Ἰωάν. ιζ΄, 24).
Χριστιανοί μου!
Αὐτή ἡ προσδοκία τῆς ἀπολαύσεως τῆς δόξας, τῆς λαμπρότητος καί τῆς μακαριότητος, πού μᾶς χαρίζει ἡ τριήμερος ἔγερση τοῦ Χριστοῦ μας καί μᾶς ἐγείρει ἀπό τή πτώση μας, μᾶς κάνει νά χαιρόμεθα στίς θλίψεις μας, νά πλουτίζουμε στήν πτωχεία μας, νά παρηγορούμεθα στίς ἀσθένειές μας, νά εὐφραινόμεθα στίς δυστυχίες πού μᾶς ἔρχονται.
Ἠγέρθη! ὁ Χριστός καί γνωρίζει ὁ καθένας μας, ὅτι ὁ ὡς ἄνθρωπος διπλός ἐκ ψυχῆς καί σώματος θά τύχει διπλῆς έγέρσεως, διπλῆς ἀναστάσεως, πρώτης καί δευτέρας. Ἡ πρώτη εἶναι τῆς ψυχῆς, τήν ὁποία ἐνεργεῖ ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν παροῦσα ζωή, διά μέσου τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς καθάρσεως τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν, ὅπως ἔχει γραφεῖ στήν Ἀποκάλυψη «Αὕτη ἡ ἀνάστασις ἡ πρώτη» (Ἀποκ. κ΄, 5). Ἡ δεύτερη εἶναι τοῦ σώματος, ἡ ὁποία πρόκειται νά γίνει στήν συντέλεια τοῦ κόσμου. Καί ὅποιος ἀξιωθεῖ ἐδῶ νά ἀναστηθεῖ στήν ψυχή, αὐτός δέν θά δοκιμάσει τόν δεύτερο θάνατο, τήν κόλαση, ἀλλά θά ἀναστηθεῖ μέ τό σῶμα γιά νά ζήσει καί νά συμβασιλεύσει αἰώνια μέ τόν Χριστό «Μακάριος καί ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ. Ἐπί τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν» (Ἀποκ. κ΄, 6).
Τήν χαρά αὐτῆς τῆς ἀναστάσεως εὔχομαι νά ἐπιδιώξουμε, Χριστιανοί μου, καί κατά τόν ἐφετεινό ἑορτασμό τῆς τριημέρου ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ μας καί «πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄, 20).
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2020
Μέ πατρικές εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΪ

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


Μετά τη θλίψη και τον πόνο για τη μαρτυρική 
σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού 
η κοινωνία των Ορθοδόξων Χριστιανών προετοιμάζεται 
για το μεγάλο γεγονός της Ανάστασής του.



«Ανάστα, ο Θεός, κρίνων την γην»




Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020


Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ



Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν......





Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΪ


ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ


Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Ημέρα πένθους για όλη την Χριστιανοσύνη, 
η Μεγάλη Παρασκευή κατά την οποία γίνεται η αποκαθήλωση του Ιησού Χριστού και η ταφή του.




ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ


Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη,
ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.





Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Μ.ΠΕΜΠΤΗ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ
 
Εορτάζομεν τόν Ἱερόν Νιπτῆρα, τόν Μυστικόν Δεῖπνον, τήν Ὑπερφυᾶ Προσευχήν καί τήν Προδοσίαν. Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Γυναικῶν Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας.

"Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί, ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι."



Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020

ΙΕΡΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ



Μεγάλη Τετάρτη: Ἐν ᾗ μνείαν ποιούμεθα τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον μύρῳ πόρνης γυναικός, ὡς οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρό τοῦ σωτηρίου πάθους μικρόν τοῦτο γέγονεν. Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κρήσκεντος, τοῦ ἐν Μύροις τῆς Λυκίας καί τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Λεωνίδου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν.
 


Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Μ. ΤΡΙΤΗ

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ 


ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ


“η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή”



Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ -

ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ


"Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς."



Παρασκευή 10 Απριλίου 2020

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΟΥ  ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
(10-4-2020)
   Γιά  προληπτικούς  καί πάλι λόγους  καί μέ στόχο τή μείωση τῆς  ἐξάπλωσης τῆς νόσου τοῦ Κορωνοϊοῦ, παρατείνεται      διακοπή τῶν  διδακτικῶν προσφορῶν   τοῦ Κουκουναρείου Πνευματικοῦ κέντρου μέχρι  καί  τίς 10-5-2020.
       ὑπεύθυνος  τῆς λειτουργίας τοῦ
Κουκουναρείου Πνευματικοῦ Κέντρου

  + Πρωτ. π.  Βασίλειος Ν.  Φιλιππάκης

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

TheioKirigma
Ἀριθμός 15
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
12 Ἀπριλίου 2020
(Ἰωάν. ιβ΄ 1 - 18)
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ὁ οὖν ᾿Ιησοῦς πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν.
ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ.
ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου.
λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ᾿Ιούδας Σίμωνος ᾿Ισκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι·
διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;
εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν.
εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό.
τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε.
῎Εγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν ᾿Ιουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν ᾿Ιησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν.
ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν,
ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν.
Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα,
ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ.
εὑρὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον·
μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου.
Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ ᾿Ιησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ.
᾿Εμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.
διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἕξι ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στὴ Βηθανία, ὅπου μένει ὁ Λάζαρος μὲ τὶς ἀδελφές του. Γίνεται ἕνα δεῖπνο στὸ σπίτι τους, ὁ Λάζαρος ,ὁ ὁποῖος μόλις ἔχει ἀναστηθεῖ, παρευρίσκεται ἐκεῖ, ἡ Μάρθα διακονεῖ καὶ ἡ Μαρία κάνει κάτι τὸ ἀξιομνημόνευτο: ἀγοράζει μία μεγάλη ποσότητα ἀπὸ πολύτιμο ἄρωμα, ἀλείφει μὲ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ σφουγγίζει μὲ τὰ μαλλιά της!
Ὅλο τὸ σπίτι γεμίζει ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου.
Πόσο μεγάλη ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη κλείνει στὴν καρδιά της ἡ Μαρία τὸ ἀποδεικνύει ἡ πράξη αὐτή. Ἐπιπλέον φανερώνει τὴν πίστη της ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ νοητὸ μύρο ποὺ ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ διώξει τὴν δυσωδία τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ Μαρία θέλει νὰ προσφέρει τὴν ὕψιστη δυνατὴ δωρεὰ πρὸς τὸν ἀγαπημένο Ἰησοῦ, τὸν κυρίαρχο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος λίγο νωρίτερα ἀνέστησε τὸν ἀδελφό της, τὸ Λάζαρο. Γι’ αὐτὸ δὲν ὑπολογίζει τὰ χρήματα, δὲν διστάζει νὰ κάνει μία ἀγαπητικὴ τρέλα, τὰ δίνει ὅλα γιὰ τὸν εὐεργέτη Χριστό. Ἡ Μαρία εἶναι μία «διὰ Χριστὸν σαλή», ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ καθωσπρεπισμὸ καὶ διοχετεύει τὴν ἀγάπη της μαζὶ μὲ τὸ ὑλικὸ μύρο ἐπάνω στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ χρησιμοποιεῖ τὰ μαλλιά της σὰν πετσέτα, γιὰ νὰ τὰ σκουπίσει. Τὰ ἱερά, τὰ πονεμένα καὶ κουρασμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχουν περπατήσει χιλιόμετρα καὶ χιλιόμετρα στοὺς δρόμους τοῦ Ἰσραήλ, σὲ πόλεις καὶ χωριά, σὲ λαγκαδιὲς καὶ πεδιάδες, ποὺ ἔχουν ὑπομείνει τὸν κάματο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ τῶν Ἰουδαίων, τώρα δέχονται πλουσιοπάροχα τὸ χάδι τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης καὶ ἀποκτοῦν γιὰ λίγο τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ ποὺ τοὺς ἁρμόζει. Αὐτὰ τὰ ἴδια πόδια ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες θὰ καρφωθοῦν ἀπὸ τοὺς εὐεργετημένους καὶ θὰ ματώσουν ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὰ καρφιὰ τοῦ ἀβυσσαλέου μίσους τους.
Τὸ σπίτι, λοιπὸν, γεμίζει ἀπὸ τὴν ὀσμὴ τοῦ μύρου. Καὶ τότε εἶναι ποὺ ξεπετάγεται ἀπὸ τὸ βάθος τῆς μιζέριας, τῆς ψευτιᾶς, τῆς κλεψιᾶς καὶ τῆς ἀπάτης τοῦ ἀνθρώπου ἡ φωνὴ τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, τοῦ προδότη. «Γιατί δὲν πουλήθηκε αὐτὸ τὸ μύρο γιὰ τριακόσια δηνάρια καὶ τὸ ποσὸ δὲ δόθηκε στοὺς φτωχούς;» Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος «τὸν ἀτίμητον οὐκ ἔφριξε πωλῆσαι» κοστολογώντας τὸν Διδάσκαλό του γιὰ τριάκοντα ἀργύρια, ἐκτιμᾶ τὴν τιμὴ τοῦ μύρου καὶ τὴν βρίσκει δεκαπλάσια. Ἔρχεται στὴ συνέχεια τὸ σχόλιο τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη ὅτι καθόλου δὲ νοιαζόταν ὁ Ἰούδας γιὰ τοὺς φτωχούς, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἦταν κλέφτης, εἶχε τὸ κοινὸ ταμεῖο καὶ ἔβαζε στὴν τσέπη του χρήματα ἀπὸ τὶς συνεισφορὲς τῶν μαθητῶν.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ταιριάζει μία παρατήρηση ποὺ μπορεῖ νὰ συγκρατήσει αὐτοὺς ποὺ ἔχουν εὔκολες τὶς κατηγορίες γιὰ ἱερωμένους, ἀνώτερους καὶ κατώτερους. Ἂν ἡ ἀνθρώπινη παθολογία κατάφερε νὰ εἰσχωρήσει στὴν ἱερώτερη ὁμάδα ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς, στὴν ὁποία κεφαλὴ ἦταν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πόσο μᾶλλον κάτι παρόμοιο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη ὁμάδα ἀφιερωμένων στὸ Θεό, εἴτε αὐτὴ εἶναι ἕνα μοναστήρι, μία ἱεραρχία ἐπισκόπων, μία ἱεραποστολικὴ ἀδελφότητα ἢ κάτι ἀνάλογο; Ἂν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀνέχθηκε νὰ ἔχει δίπλα του ἕναν κοινὸ κλέφτη, χωρὶς νὰ τὸν ψέξει ἢ νὰ τὸν κατονομάσει, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς πρέπει νὰ μὴν κατακρίνουμε εὔκολα ἕναν ἱερέα ἢ ἐπίσκοπο ποὺ νομίζουμε ὅτι ἔχει παραβατικὴ συμπεριφορά.
Πόσο μεγάλη, πόσο φιλάνθρωπη εἶναι ἡ μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ! Ἔχει δίπλα του ἕναν τύπο, θὰ λέγαμε, τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, ποὺ θέλει νὰ γίνει καὶ δάσκαλος, ποὺ δηλώνει πειραγμένος ἀπὸ τόση σπατάλη καὶ εἶναι κοινωνικὰ εὐαισθητοποιημένος μὲ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς φτωχούς. Καὶ ὁ Χριστὸς σιωπᾶ! Οὔτε τὸν ἀποδοκιμάζει, οὔτε τὸν ἀποκαλύπτει! Ἀντίθετα λέγει: «Ἄφησε τὴ γυναίκα ἥσυχη! Καλὰ ἔπραξε! Ὅ,τι ἔκανε, τὸ ἔκανε γιὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου!» Πόσο θεϊκὸ μεγαλεῖο κρύβει ἡ ἀπάντηση αὐτή, πόση ἀνοχή, πόση ἀγάπη! Μέχρι τέλους προσπαθεῖ ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς νὰ συνετίσει τὸν σκληρόκαρδο ὑποκριτὴ Ἰούδα ὑπενθυμίζοντάς του τὸν θάνατό Του, λαχταρᾶ νὰ τὸν μαλακώσει, νὰ τὸν κάνει νὰ αἰσθανθεῖ τὸ λάθος του καὶ νὰ μετανοήσει. Γιατί αὐτὸ πάντοτε ἐπιθυμεῖ ἀφάνταστα πολὺ ὁ Χριστός, ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε, τὴν μετάνοια καὶ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅσο κακὸς καὶ διεφθαρμένος καὶ ἂν εἶναι αὐτός. Πόσο διαφορετικὰ πράττει ὁ Ἰησοῦς ἀπ’ ὅ,τι πράττουμε ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἐπιτεθοῦμε στὴν παραμικρὴ παραβίαση τοῦ κατὰ τὴ γνώμη μας δικαίου χωρὶς ἴχνος καλοσύνης!
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ξεκινᾶ. Σήμερα τὸ βράδυ οἱ ἐκκλησιὲς θὰ ἀντηχήσουν ἀπὸ τὴν κατανυκτικὴ μελωδία τοῦ ὕμνου: «Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός!» Ὁ Νυμφίος Χριστὸς στέκεται στὸ μέσον τοῦ ναοῦ ἀμίλητος, ἤρεμος, πράος, γλυκύς, μὲ μάτια γεμάτα ἀγάπη καὶ πόνο. Περιμένει μὲ ἄπειρη μακροθυμία, ἕνα μας νεῦμα, μία κίνηση τῶν ματιῶν καὶ τῆς καρδιᾶς, περιμένει νὰ Τὸν πλησιάσουμε, νὰ γονατίσουμε μπροστά Του καὶ νὰ χύσουμε στὰ πόδια Του τὸ δικό μας πολύτιμο μύρο. Δὲν χρειάζεται νὰ δώσουμε μία περιουσία, γιὰ νὰ τὸ ἀγοράσουμε, γιατί τὸ ἔχουμε ἤδη μέσα μας ἀχρησιμοποίητο. Τὸ δικό μας μύρο εἶναι ἡ μετάνοιά μας! Ἕνα δάκρυ συντριβῆς χυμένο στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ εὐωδιάζει γιὰ Αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ μύρα τῆς γῆς, ἀξίζει ὅσο ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, τῆς ὁποίας ψυχῆς ὅλος ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἰσοστάσιος. Τίποτε δὲν εἶναι περισσότερο ἐπιθυμητὸ γιὰ τὸ Νυμφίο Χριστό, τίποτε περισσότερο ἐράσμιο καὶ ποθητὸ ἀπὸ τὴ μετανοοῦσα καὶ ἀγαπώσα Αὐτὸν ψυχή. Αὐτὸ τὸ μύρο τῆς μετανοίας ἂς τρέξουμε ὅλοι νὰ τὸ προσφέρουμε στὸν Χριστὸ μας ἀφειδώλευτα καὶ χωρὶς δεύτερη σκέψη, μιμούμενοι τὴ Μαρία, ὅπως καὶ τόσες ἅγιες ψυχές, καὶ τότε θὰ αἰσθανθοῦμε νὰ γεμίζει τὸ σπίτι μας, τὸ νοητὸ καὶ τὸ αἰσθητό, ἀπὸ τὴν ὀσμὴ τοῦ μύρου, ἀπὸ ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικῆς. Ἀμήν, γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ




ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΤΟΥ  ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
(21-3-2020)
    Γιά  προληπτικούς  καί πάλι λόγους  καί μέ στόχο τή μείωση τῆς  ἐξάπλωσης τῆς νόσου τοῦ Κορωνοϊοῦ, παρατείνεται   ἡ μη λειτουργία τοῦ Κουκουναρείου Πνευμα-τικοῦ  κέντρου μέχρι  καί  τίς 10-4-2020.
       ὑπεύθυνος  τῆς λειτουργίας τοῦ
Κουκουναρείου Πνευματικοῦ Κέντρου

   + Πρωτ. π.Βασίλειος Ν.Φιλιππάκης

Σάββατο 4 Απριλίου 2020

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 05 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

TheioKirigma
Ἀριθμός 14
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
5 Ἀπριλίου 2020
(Μαρκ. ι΄ 32 - 45)
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Καὶ προσπορεύον­ται αὐτῷ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ δυνάμεθα. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται. καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Πορευόμαστε, μὲ εὐλάβεια καὶ κατάνυξη, μέσα στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αἰσθανόμαστε τὰ Πάθη τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος νὰ πλησιάζουν καὶ ἀκοῦμε τὸν Ἴδιο τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ προλέγει ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου θὰ παραδοθεῖ στοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς Γραμματεῖς. Αὐτοὶ θὰ Τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο, θὰ Τὸν παραδώσουν στοὺς Ρωμαίους στρατιῶτες, θὰ Τὸν ἐμπαίξουν, θὰ Τὸν μαστιγώσουν, θὰ Τὸν φτύσουν, θὰ Τὸν θανατώσουν καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ». Πλήρης καὶ λεπτομερὴς περιγραφὴ τῶν παθῶν, τὰ ὁποία συγκλονίζουν ὁποιονδήποτε τὰ ἀκούει καὶ τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ συγκινήσουν καὶ τὴν πιὸ σκληρὴ καρδιά. Ὁ Κύριος ὅλα τὰ παραπάνω φοβερὰ δὲν τὰ ἀνακοινώνει στοὺς μαθητὲς Του προσπαθώντας νὰ τὰ ἀποφύγει, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἀποκαλύπτοντας τὴν βαθιά Του ἐπιθυμία νὰ τὰ ὑποστεῖ ἀποφασισμένος καὶ ἀτάραχος. Ἐπιδιώκει, ἐπίσης, νὰ καταστήσει τοὺς μαθητὲς Του μετόχους τῆς ἀνθρώπινης ἀγωνίας Του.
Οἱ μαθητὲς Τὸν ἀκοῦνε, δὲν φαίνεται ὅμως νὰ ἀντιδροῦν στὰ λόγια αὐτὰ μὲ συμπάθεια, ἔστω καὶ μὲ κατανόηση. Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο! Ἔρχονται μπροστὰ στὸν Κύριο ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης μὲ ἀπαίτηση καὶ ξεστομίζουν κάτι ἐντελῶς ἀταίριαστο καὶ ἐξωφρενικό: «Δῶσέ μας τὸ προνόμιο νὰ καθίσουμε ὁ ἕνας στὰ δεξιά σου καὶ ὁ ἄλλος στὰ ἀριστερά σου, ὅταν θὰ ἔρθεις στὴν δόξα σου!». Μένει κανεὶς ἄφωνος μπροστὰ σὲ τόση ἀναισθησία! Ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τοὺς μιλᾶ γιὰ μαρτύριο καὶ θάνατο, αὐτοὶ οὔτε παίρνουν «μυρωδιὰ» ἀπὸ τὴ σοβαρότητα τῆς κατάστασης, οὔτε σέβονται τὸν μελλοθάνατο Διδάσκαλό τους, ἀλλὰ σὰν ἀνώριμα παιδιὰ ζητοῦν μία παράλογη κι ἐγωιστικὴ χάρη, ζητοῦν μία πρωτοκαθεδρία γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀδιαφορώντας πλήρως γιὰ τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἄλλων μαθητῶν. Μὲ τὸ μικρὸ μυαλὸ τους νομίζουν ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἐγκόσμιας δόξας τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὰ διδάγματα τῶν σοφῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς. Περιμένουν μὲ ἀνυπομονησία τὴν κοσμικὴ ἀνάδειξη τοῦ Χριστοῦ ὡς ἰσχυροῦ βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος θὰ ἐγκαθιδρύσει μία δοξασμένη ἐπίγεα βασιλεία. Τρέχουν, λοιπὸν, νὰ προφτάσουν νὰ κλείσουν τὶς τιμητικὲς θέσεις δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἀπὸ τὸ βασιλέα. Τώρα εἶναι ἡ χρυσὴ εὐκαιρία, πιστεύουν!
Τότε λοιπὸν ἀκούγεται τρομερὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε!». Δὲν ξέρετε τί σᾶς γίνεται, δὲν ἔχετε ἰδέα Ποιὸς εἶμαι καὶ τί κάνω! Μία θλίψη διατρέχει τὰ λόγια του Κυρίου, εἶναι φανερό. Βλέπει ὅτι οἱ μαθητές Του δὲν ἔχουν καταλάβει τίποτα καὶ τὸ χειρότερο, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν. Ρωτᾶ λοιπόν: « Μπορεῖτε νὰ πιεῖτε τὸ ποτήριο ποὺ θὰ πιῶ καὶ τὸ βάπτισμα ποὺ ἐγὼ θὰ λάβω νὰ τὸ λάβετε καὶ ἐσεῖς;». Μπορεῖτε δηλαδὴ νὰ συμμετάσχετε στὸ ποτήριο τῶν θλίψεων καὶ στὸ βάπτισμα τοῦ αἵματος τοῦ μαρτυρίου μου; Αὐτοὶ ἐπιπόλαια ἀπαντοῦν : «Μποροῦμε!». Δὲν πολυκαταλαβαίνουν τὰ μυστηριώδη λόγια τοῦ Χριστοῦ. Τί εἶναι αὐτὰ τώρα, σκέφτονται. Ἐμεῖς θέλουμε νὰ καθίσουμε ἔνδοξοι δίπλα σου. Ἔρχεται λοιπὸν ἡ συνέχεια τοῦ λόγου: «Τὸ ποτήριο ποὺ ἐγὼ πίνω θὰ τὸ πιεῖτε καὶ τὸ βάπτισμα ποὺ ἐγὼ λαμβάνω θὰ τὸ λάβετε. Ὅμως, τὸ νὰ καθίσει κάποιος δεξιά μου κι ἀριστερά μου δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμένα, ἀλλὰ εἶναι χάρις ποὺ ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ κάποιους». Ἐδῶ ὁ Κύριός μας προφητεύει τὸ μαρτυρικὸ τέλος τῶν Ἀποστόλων Του , προγνωρίζει ὅτι οἱ μαθητές Του θὰ Τὸν μιμηθοῦν καὶ θὰ ἀκολουθήσουν τὰ αἱματοβαμμένα ἴχνη Του. Ἀλλὰ αὐτὰ ἀφοροῦν τὸ μέλλον, ὅταν θὰ ἔχουν προηγηθεῖ τὰ φρικτὰ Πάθη Του καὶ ἡ Ἀνάστασή Του καὶ ἀφοῦ θὰ ἔχει κατέλθει τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ μεταμορφώσει τὸ γήινο φρόνημα τῶν μαθητῶν σὲ οὐράνιο. Ἀκόμη οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τυφλοὶ καὶ ἀμαθεῖς, γι΄αὐτὸ καὶ ἀγανακτοῦν τώρα γιὰ τὸ θράσος τῶν δύο, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννη. Γιατί αὐτοὶ καὶ ὄχι ἐμεῖς; Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ που ζητοῦν τιμές; Ἐμεῖς δὲν ἀξίζουμε; Πραγματικὰ ἀξιοθρήνητη καὶ κωμικοτραγικὴ σκηνή! Ὁ Ἰησοῦς στὴν ἄκρη μὲ τὴ σκέψη τοῦ μαρτυρίου νὰ Τὸν συνέχει καὶ οἱ μαθητές Του νὰ φιλονικοῦν γιὰ τὰ πρωτεῖα! Ἔχει ξυπνήσει μέσα τους ὁ προαιώνιος πειρασμὸς τῆς ὑπερηφανείας, ἡ ἀκατανίκητη ἐπιθυμία τῆς ὑπεροχῆς καὶ τῆς κατίσχυσης ἔναντι τῶν ἄλλων, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος.
Οἱ μαθητὲς ἰδιαίτερα ὡς γνήσιοι Ἰουδαῖοι μὲ τὸ λογισμὸ τῆς φυλετικῆς ἀνωτερότητας, ὡς μέλη ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἀποτελεῖ τὸν περιούσιο λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀναμένουν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὀνείρων τους γιὰ μία κραταιὰ ἑβραϊκὴ αὐτοκρατορία. Τὸν Ἰησοῦ τὸν βλέπουν τώρα ταπεινό, πιστεύουν, ὅμως, ὅτι σύντομα θὰ μεταμορφωθεῖ σὲ πανίσχυρο ἡγέτη. Γὶ΄αὐτὸ διαγκωνίζονται, γιὰ νὰ καρπωθοῦν ἕνα μέρος ἀπὸ τὴ μεγάλη του δόξα.
Ὁ Χριστὸς καταλαβαίνει ὅτι οἱ μαθητὲς Του βρίσκονται σὲ ἐντελῶς λανθασμένο δρόμο καὶ γι΄αὐτὸ τοὺς καλεῖ κοντά Του, γιὰ νὰ τοὺς παραδώσει τὸ μεγάλο μάθημα τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς διακονίας ὡς προϋποθέσεων τοῦ οὐρανίου πρωτείου. «Γνωρίζετε», λέγει, « ὅτι οἱ ἡγεμόνες καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου καθυποτάσσουν καὶ καταδυναστεύουν τοὺς ὑπηκόους τους. Ὁ μεγάλος καταπιέζει τὸν μικρό. Δὲν πρέπει ὅμως αὐτὸ νὰ γίνεται ἀνάμεσά σας, ἀλλ΄ ὅποιος ἀπὸ ἐσᾶς θέλει νὰ γίνει μεγάλος, αὐτὸς θὰ γίνει ὑπηρέτης σας καὶ ὅποιος ἀπὸ ἐσᾶς θέλει νὰ γίνει πρῶτος, αὐτὸς θὰ γίνει δοῦλος σὲ ὅλους.». Φοβερὰ καὶ πρωτάκουστα λόγια! Θέλεις νὰ φανεῖς πρῶτος; Γίνε τελευταῖος! Γίνε ὑπηρέτης καὶ δοῦλος ὅλων καὶ τότε θὰ μεγαλυνθεῖς! Καὶ συνεχίζει ὁ Χριστὸς φέρνοντας ὡς παράδειγμα τὸν ἑαυτό Του. «Ἐγὼ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου δὲν ἦρθα στὸν κόσμο γιὰ νὰ ὑπηρετηθῶ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπηρετήσω καὶ γιὰ νὰ δώσω τὴ ζωή μου γιὰ πολλὲς ψυχές!».
Μέσα στὴν παγκόσμια κοινωνία τῆς ἐποχῆς μας, ὅπου ἡ ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια βασιλεύει καὶ ὅλοι ἀγωνίζονται, λυσσαλέα, νὰ διακριθοῦν, νὰ ἀνεβοῦν κοινωνικά, νὰ φθάσουν στὰ ὕπατα ἀξιώματα, ὑπηρετώντας τὸν ἑαυτό τους καὶ πατώντας ἐπὶ πτωμάτων, ὅπου χειροκροτεῖται ἡ δόξα, ἡ δύναμη, ἡ ἐξουσία, ὁ πλοῦτος, ἡ φαντασία τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀκούγεται ἐντελῶς ἀσύμβατη ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ τονίζει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπὸ ὅλα τὰ προαναφερθέντα: « Ταπεινωθεῖτε, γιὰ νὰ ὑψωθεῖτε ! Καὶ ἐγὼ ὁ Ὑψηλὸς Θεός, ἦρθα στὴ γῆ καὶ ἔγινα ταπεινὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σᾶς σώσω! Γίνετε μωροὶ διὰ Χριστὸν καὶ θὰ φανεῖτε σοφοί! Γίνετε δοῦλοι καὶ θὰ φανεῖτε βασιλεῖς!».
Ἂς ἀκούσουμε, λοιπὸν, τὸ σωτήριο λόγο τοῦ Κυρίου μας καὶ ἂς φανοῦμε γνήσιοι μαθητὲς καὶ μιμητές Του στὴ διακονία καὶ στὴν Ὑψοποιὸ Ταπείνωση. Ἀμήν!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου