ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός  29

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (Ματθ. Θ΄ 27 - 35)

 26 Ἰουλίου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.

Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός. καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δύο θαύματα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Τὸ πρῶτο ἀναφέρεται στὴ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν καὶ τὸ δεύτερο στὴ θεραπεία τοῦ κωφαλάλου δαιμονιζομένου. Ἂς ἐπικεντρωθοῦμε στὸ πρῶτο ἀπὸ αὐτά.

Καθὼς ὁ Χριστὸς βαδίζει ἔξω ἀπὸ μία πόλη, δύο τυφλοὶ ἄνδρες τὸν ἀκολουθοῦν φωνάζοντας δυνατὰ καὶ λέγοντας: «Ἐλέησέ μας, Υἱὲ Δαυίδ!» Ἡ κραυγὴ τοὺς εἶναι μεγάλη καὶ φανερώνει ὅλον τὸν πόνο τῆς ψυχῆς τους. «Ἐλέησέ μας, ἐλέησέ μας!» Σπλαγχνίσου μας καὶ γιάτρεψέ μας, ἔνδοξε ἀπόγονέ του Δαυίδ! Ἡ ἐπίμονη κραυγὴ τοὺς δείχνει καὶ τὴν πίστη τους. Εἶναι βέβαιοι ὅτι ὁ Ἰησοῦς μπορεῖ νὰ τοὺς θεραπεύσει, νὰ τοὺς κάνει νὰ δοῦν πάλι τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες συμφορὲς ποὺ μπορεῖ νὰ πάθει ὁ ἄνθρωπος εἶναι νὰ χάσει τὴν ὅρασή του. Εἶναι τρομερὴ δοκιμασία καὶ μόνο νὰ τὸ σκεφθεῖ κανείς. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ μποῦμε στὴ θέση τῶν δύο αὐτῶν ταλαίπωρων πλασμάτων καὶ θὰ καταλάβουμε μὲ πόση λαχτάρα καὶ ἀγωνία βγαίνει ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοὺς αὐτὸ τὸ «Ἐλέησον ἡμᾶς!».

Ὁ Χριστὸς φαίνεται ἀρχικὰ νὰ μὴν τοὺς δίνει σημασία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε κάποιες φορὲς ὅτι ὁ Θεὸς σιωπᾶ. Ὁ Θεὸς μπορεῖ ὄντως νὰ φαίνεται ὅτι σιωπᾶ, ὅμως δὲν ἀδιαφορεῖ, ἀλλὰ δοκιμάζει καὶ ἐξετάζει τὴν ψυχὴ ἂν εἶναι ἄξια νὰ δεχθεῖ τὴν θεϊκὴ εὐλογία. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν μπαίνει σὲ ἕνα σπίτι, οἱ τυφλοὶ Τὸν ἀκολουθοῦν φωνάζοντας καὶ μόνο τότε γυρίζει καὶ τοὺς λέγει: «Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό;» Δὲν δίνει τὴν θεραπεία ἀμέσως, ἀλλὰ θέτει μία θεμελιώδη προϋπόθεση γιὰ τὸ θαῦμα, τὴν πίστη! Αὐτοὶ τότε ἀπαντοῦν: «Ναί, Κύριε!» Πιστεύουμε ὅτι μπορεῖς νὰ κάνεις τὸ θαῦμα καὶ νὰ μᾶς δώσεις τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας. Αὐτὴν τὴν ἀπάντηση περιμένει νὰ ἀκούσει ὁ Χριστός: «Ναί, Κύριε!» Αὐτὸ τὸ ναὶ στὸν Χριστὸ εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς σωτηρίας τῆς κάθε ψυχῆς, εἶναι ἡ μόνη πραγματικὰ ἀνθρώπινη συμβολὴ στὸ σωτηριῶδες σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὅλα τὰ ἄλλα μπορεῖ νὰ τὰ πραγματοποιήσει, ἕνα μόνο δὲν μπορεῖ, νὰ ἐξαναγκάσει τὸν ἄνθρωπο νὰ πεῖ τὸ «Ναί, Κύριε, πιστεύω!» Ὁ Θεὸς σέβεται ἄπειρα τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ περιμένει νὰ δεῖ πρὸς τὰ ποῦ κλίνει ἡ προαίρεσή του. Ἂν ὁ ἄνθρωπος συγκατατεθεῖ στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναποθέσει τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του στὰ παντοδύναμα χέρια Του, τότε βρίσκεται στὸ σωστὸ δρόμο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἂν ὅμως ἀρνηθεῖ τὴν πίστη καὶ ἐπιλέξει νὰ ζεῖ μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀδιαφορίας, ἡ ἀπώλειά του εἶναι δεδομένη, ὄχι ὡς τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὡς αὐτοτιμωρία καὶ αὐτοκαταδίκη.

Οἱ δύο τυφλοὶ ἐδῶ προτιμοῦν τὴν ἀγαθὴ μερίδα τῆς πίστης καὶ ἔτσι μόνοι τους ἐπισφραγίζουν τὴν θεραπεία τους μὲ τὴν πίστη τους. Τὰ λόγια του Χριστοῦ, καθὼς ἀγγίζει τὰ μάτια τους, εἶναι ἀποκαλυπτικά: «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμίν». Ἂς γίνει τὸ θαῦμα σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σας. Καὶ ἔτσι ἀνοίγουν τὰ μάτια τους. Στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς τοὺς παραγγέλλει μὲ αὐστηρότητα νὰ μὴν ποῦν σὲ κανέναν τὸ θαῦμα ποὺ συνέβη. Προσπαθεῖ νὰ ἀποκρύψει ὅσο τὸ δυνατὸν τὴν θαυματουργικὴ ἰδιότητά Του, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν μεγάλο προορισμό Του, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Δὲν θέλει νὰ προσελκύει ἀνθρώπους μόνο καὶ μόνο μὲ τὴ φήμη τοῦ θαυματοποιοῦ, γιατί τὰ θαύματα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στὴν ἐπίγεια δράση Του, δὲν εἶναι αὐτοσκοπός, οὔτε προτεραιότητα. Γι’ αὐτὸ δὲν θέλει τὴ διαφήμιση αὐτῆς Τοῦ τῆς πλευρᾶς, ἀλλὰ τὴν ἀπόκρυψη. Τίποτε ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει τοὺς θεραπευμένους πρώην τυφλοὺς ἀπὸ τὸ νὰ διακηρύξουν σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους τῆς χώρας ἐκείνης τὴν εὐεργεσία ποὺ ἔλαβαν. Οἱ πρώην τυφλοὶ διαπράττουν μία συγγνωστὴ καὶ ἀθώα ἀνυπακοή, καθὼς ἡ χαρὰ τοὺς εἶναι ἀκατάσχετη καὶ πρέπει νὰ δημοσιευθεῖ. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ὑπέρλαμπρος ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ὑπὸ τὸ ταπεινὸ ἀνθρώπινο σχῆμα, ποὺ προσπαθεῖ νὰ κρυφθεῖ. Ὅσοι ὅμως εὐεργετοῦνται ἀπὸ τὶς ζωοδότρες ἀκτίνες Τοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν Τὸν δείχνουν σὲ ὅλους. Μπορεῖ νὰ κρυφθεῖ ὁ ἥλιος; Οὐδέποτε!

Καὶ ἐμεῖς τυφλοὶ εἴμαστε πνευματικὰ καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ δοῦμε. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ἴσα ποὺ διακρίνουν ἕνα ἀχνὸ φῶς, κάποιοι, ἐλαχιστότατοι, βλέπουν καθαρότερα. Ὅλοι ζητιανεύουμε λιγάκι φῶς καὶ φωνάζουμε ἀδιαλείπτως: «Κύριε, ἐλέησέ μας, ἐλέησέ μας!» Ὁ Κύριός μας ἀκούει καὶ δοκιμάζει τὴν πίστη μας. Ζυγίζει τὴν ψυχή μας καὶ κρίνει ἂν ἀξίζει τὸ φῶς. Ἐμεῖς συνεχίζουμε νὰ παλεύουμε μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας καὶ στὸ τέλος, δὲ μπορεῖ, ὁ Θεὸς εἶναι φιλάνθρωπος, θὰ μᾶς πεῖ: «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν!» Αὐτὸν τὸν λόγο ἂς εὐχόμαστε διαπαντὸς νὰ τὸν ἀκούσουμε, ἔτσι ὥστε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ δοῦμε τὸ ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἄρρητο κάλλος τοῦ θείου Προσώπου Του, ἀμήν! Γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός  28

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ

Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

(Ματθ. Ε΄ 14 - 19)

 19 Ἰουλίου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνεκλήθη στὴν Χαλκηδόνα τὸ 451 μ.Χ. ἐπὶ αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ κατεδίκασε τὸν Μονοφυσιτισμό, τὴν φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση, ἡ ὁποία πρέσβευε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦταν μόνο Θεὸς καὶ κατ’ ἐπίφασιν, δηλαδὴ μόνο φαινομενικά, ἄνθρωπος. Αὐτὸ τὸ αἱρετικὸ δόγμα ἀναιρεῖ ὅλο τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, γιατί ἀρνεῖται τὴν οὐσιαστικὴ πρόσληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως «τὸ ἀθεράπευτον καὶ ἀπρόσληπτον», σύμφωνα μὲ τὴ ρήση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ἂν δηλαδὴ ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν ἔχει προσληφθεῖ ἀπὸ τὴν θεία φύση, εἶναι ἀδύνατον νὰ θεραπευθεῖ καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Οἱ θεῖοι Πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐδογμάτισαν ὀρθῶς περὶ τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, χρησιμοποιώντας τὴν περίφημη φράση «ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως», ὅσον ἀφορᾶ τὶς δύο φύσεις, θεία καὶ ἀνθρώπινή του Χριστοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ δύο φύσεις  δὲν συγχέονται, εἶναι διακριτὲς στὸ ἕνα Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ δὲν διαιροῦνται, δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν ξεχωριστά. Γι’ αὐτὸ ψάλλουμε σὲ ἕνα δογματικὸ θεοτοκίο τῆς ὀκτωήχου ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι «διπλοὺς τὴν φύσιν, ἀλλ’ οὐ τὴν ὑπόστασιν». Εἶναι διπλὸς ὡς πρὸς τὶς φύσεις, ἀλλ’ ὄχι ὡς πρὸς τὴν ὑπόσταση, τὸ Πρόσωπό Του.

Αὐτὸν τὸν ἀγώνα τῶν Θεοφόρων Πατέρων γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, γι’ αὐτὸ ὁρίζει ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται σὲ δύο σχετικὰ μὲ τοὺς Πατέρες θέματα. Πρῶτο θέμα εἶναι ἡ λάμψη καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς ποὺ ἐκπέμπουν οἱ ἀληθινοὶ πιστοί, ἕνα φῶς ποὺ φωτίζει ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ τὴν παρακινεῖ στὸ νὰ δοξάζει τὸν Οὐράνιο Πατέρα. Ὁ πιστὸς εἶναι μία «πόλις ἐπάνω ὅρους κειμένη», ὅλοι τὸν βλέπουν καὶ τὸν παρατηροῦν ἐξονυχιστικά, μήπως καὶ διαπράξει κάποιο παράπτωμα, γιὰ νὰ σκανδαλισθοῦν. Ὁ πιστὸς ὅμως, ποὺ πορεύεται μὲ ταπείνωση δὲν θὰ πέσει, οὔτε θὰ ἀμαυρώσει τὴν ζωή του, γιατί ἀγωνίζεται νὰ ἔχει κανόνα ζωῆς τὸν Χριστό. Ὁ πιστὸς παρομοιάζεται ἐπίσης μὲ λυχνάρι ποὺ τοποθετεῖται ἐπάνω στὸν λυχνοστάτη καὶ φωτίζει ὅλους, ὅσοι εἶναι μέσα στὸ σπίτι. Ἀκριβῶς αὐτὸ ἔκαναν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ὀρθότητα τῶν λόγων τοὺς ἐστήριξαν καὶ ὁδήγησαν ὅλον τὸν κόσμο πρὸς τὴν ὀρθὴ πίστη.

Τὸ δεύτερο θέμα εἶναι ἡ σημασία καὶ ἡ ἀξία καὶ τῆς παραμικρῆς λεπτομέρειας τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ. Λέγει ὁ Χριστός: «Μέχρι νὰ παρέλθει ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα κόμμα δὲν θὰ παραπέσει ἀπὸ τὸ Νόμο, ἕως ὅτου ὅλα ἐκπληρωθοῦν». Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀξία, τόσο μεγάλο τὸ νοηματικὸ βάρος τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὥστε κάθε λέξη τοῦ  ἔχει τὴν θέση της καὶ δὲν μπορεῖ νὰ παραβλεφθεῖ. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ τολμήσει νὰ περιφρονήσει ἢ νὰ ἀπορρίψει καμιὰ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ περιλαμβάνεται στὸ Εὐαγγέλιό Του, ὅσο μικρὴ καὶ ἂν φαίνεται πὼς εἶναι. Αὐτὸς δὲ ποὺ θὰ τὸ κάνει αὐτὸ καὶ θὰ παραβεῖ ἔστω καὶ μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἐντολὲς θὰ κριθεῖ ἐλάχιστος καὶ ἀνάξιος νὰ κληρονομήσει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀντίθετα αὐτὸς ποὺ θὰ ἐκτελέσει ὅλες τὶς ἐντολές, μεγάλες καὶ μικρὲς ἀνεξαίρετα, καὶ θὰ τὶς διδάξει στοὺς ἀνθρώπους, αὐτὸς θὰ ἀναγνωρισθεῖ ὡς μέγας στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Πρῶτα σεβάστηκαν στὸν ὑπέρμετρο βαθμὸ τὶς θεῖες ἐντολές, τὶς ὁποῖες ἐφάρμοσαν μὲ ἱερὴ ἀκρίβεια, χωρὶς συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκαναν, γιατί ἀγαποῦσαν πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν Χριστὸ ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τοὺς τὸ λόγο Του: « Εἰ ἀγαπᾶτε μέ, τὰς ἐντολᾶς τὰς ἐμᾶς τηρήσατε!» Ἀφοῦ δὲ ἐτήρησαν τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς ἔκαναν τρόπο ζωῆς τους, στὴ συνέχεια τὶς μετέδωσαν ὡς βιωματικὴ ἐμπειρία καὶ ὄχι μόνο ὡς στεγνὴ διδασκαλία στοὺς ἀνθρώπους. Οἱ Ἅγιοι πρῶτα πράττουν καὶ μετὰ διδάσκουν, πρῶτα ἀποκτοῦν τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν καὶ ὕστερα μεταδίδουν τὴν ἐμπειρία τους μὲ τὸ παράδειγμά τους καὶ τοὺς λόγους τους, ὅσοι ἔχουν τὴν κατάλληλη παιδεία καὶ διαθέτουν τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Αὐτὸν τὸν τέλειο συνδυασμὸ ἐπίπονης πράξης καὶ ὑψηλῆς θεωρίας τὸν συναντοῦμε μόνο στὶς στὶς μορφὲς τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, γι’ αὐτὸ καὶ θεωροῦνται στυλοβάτες τοῦ λογικοῦ στερεώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ γνήσιοι ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου.

Στὶς ἡμέρες μᾶς παρατηροῦμε μία πλημμύρα θρησκευτικοῦ λόγου, μία τεράστια παραγωγὴ κειμένων θρησκευτικοῦ περιεχομένου σὲ ἔντυπη ἢ σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφή. Ποτὲ στὸ παρελθὸν δὲν ὑπῆρξε τόσο μεγάλη προσφορὰ σὲ πατερικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, περιοδικά, κηρύγματα, ἀλλὰ καὶ ποτὲ στὸ παρελθὸν δὲν ὑπῆρξε τόσο μεγάλο χάσμα ἀνάμεσα στὴν πράξη καὶ στὴ θεωρία. Πολλοὶ μιλοῦν περὶ Χριστοῦ, ἀλλὰ λίγοι ζοῦν ἐν Χριστῷ. Μᾶς λείπουν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ ποιήσουν καὶ θὰ διδάξουν, αὐτοὶ ποὺ θὰ εἶναι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκαλοι γιὰ τὸν Χριστό. Τὸ νὰ διδάσκεις ἐγκεφαλικὰ γιὰ τὸν Χριστὸ εἶναι εὔκολο, τὸ νὰ ἐφαρμόζεις τὶς ἐντολὲς Τοῦ εἶναι δύσκολο. Μᾶς λείπει σὲ μεγάλο βαθμὸ ἡ ὀρθοπραξία  καὶ ἔτσι πλήττεται καὶ ἡ ὀρθοδοξία μας. Ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς κάποιοι θεολογοῦντες ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ συνεχίζουν νὰ διδάσκουν, ὁ νοῦς τοὺς παρεκτρέπεται καὶ ἐγκαταλελειμμένος ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πέφτει σὲ πλάνες καὶ κρυπτοαιρέσεις. Γιὰ παράδειγμα ἀναφέρουμε τὴν λεγόμενη «μεταπατερικὴ θεολογία», κατὰ τὴν ὁποία οἱ Πατέρες καὶ ὅλη ἡ Ἱερὰ Παράδοση θεωροῦνται «παλιομοδίτικα πράγματα» καὶ παραγκωνίζονται καὶ τέλος γίνεται προσπάθεια νὰ συμβιβασθεῖ τὸ ἀδαμάντινο πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας μὲ τὸ βρωμερὸ πνεῦμα τοῦ σύγχρονου ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικό: μία μολυσμένη «Ὀρθοδοξία», ποὺ εἶναι μία κουρελοὺ συντεθειμένη ἀπὸ ὅλα τὰ ἀπολειφάδια τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπαταιῶνος. 

Ὁ Θεὸς νὰ δώσει νὰ μὴν ξεφύγουμε ποτὲ ἀπὸ τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τοῦ Χριστοῦ, νὰ μὴν περιφρονήσουμε οὔτε ἕνα γιώτα, οὔτε μία κεραία ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολές Του, «κατεργαζόμενοι μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν» καί, ἂν κληθοῦμε νὰ διδάξουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ σεβόμαστε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἱερὴ παρακαταθήκη τῶν Πατέρων μας, ἔτσι ὥστε νὰ μεγαλυνθοῦμε τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν ἐν Τριάδι ἕνα Θεὸν εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων, ἀμήν! Γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός  27

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 28 - Θ΄1)

 12 Ἰουλίου 2020

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα πολὺ σημαντικὸ πρόσωπο πρόκειται νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποια πόλη. Ὅλοι χαίρονται καὶ ἀρχίζουν τὶς προετοιμασίες, γιὰ νὰ τὸ ὑποδεχθοῦν ὅσο ἐπισημότερα γίνεται. Ἕνας γενικὸς εὐχάριστος ξεσηκωμὸς παρατηρεῖται καὶ ὅλοι μελετοῦν αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονός. Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο βλέπουμε νὰ συμβαίνει στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ὄχι ἁπλὰ ἕνα σημαντικὸ πρόσωπο, ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο πρόσωπο τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ὁ Θεάνθρωπος  Ἰησοῦς Χριστός, ἔρχεται στὴν πόλη τῶν Γεργεσηνῶν καὶ οἱ Γεργεσηνοὶ τὸν διώχνουν, ἔστω καὶ μὲ εὐγενικὸ τρόπο!

Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὴν διήγηση τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου ἀναλυτικά. Μόλις φθάνει ὁ Χριστὸς στὰ Γέργεσα, ἔχοντας διασχίσει τὴν τρικυμισμένη λίμνη Γενησαρέτ, τὸν συναντοῦν δύο φοβεροὶ δαιμονισμένοι  ποὺ βγαίνουν ἀπὸ ἕνα νεκροταφεῖο. Εἶναι τόσο ἐπιθετικοὶ καὶ ἐπικίνδυνοι, ποὺ κανένας δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἀπὸ τὸ δρόμο ἐκεῖνο. Μόλις τὸν βλέπουν, φωνάζουν δυνατά: «Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ ἐμᾶς καὶ σὲ ἐσένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες ἐδῶ, πρὶν ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς Κρίσεως, γιὰ νὰ μᾶς βασανίσεις;» Βλέπουμε τὰ πανίσχυρα γιὰ τὸν ἄνθρωπο δαιμόνια νὰ φρίττουν μπροστὰ στὴν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου καὶ νὰ τρέμουν τὴν αἰώνια Κόλαση. Ἐδῶ ἀναλογιζόμαστε τὸ μεγάλο κακὸ ποὺ προξενεῖ στὶς ψυχὲς ἡ ἄγνοια καὶ ἡ λήθη τῆς Μελλούσης Κρίσεως. Ἐνῶ ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος ἀναγνωρίζει τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ γνωρίζει ἐπίσης τὴν Κόλαση ποὺ τὸν περιμένει, σκόπιμα προωθεῖ μέσα στὶς ψυχὲς τῶν ἁμαρτωλῶν τὰ ἑξῆς δύο κακά: πρῶτον τὴν ἄγνοια γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ σημαίνει ἀμφισβήτηση, ἀπόρριψη καὶ ἀθεΐα καὶ δεύτερον τὴν λήθη, τὸν σκοτασμὸ τοῦ νοῦ καὶ τὴν περιφρόνηση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, τὴν Κρίση, τὸν Παράδεισο καὶ τὴν Κόλαση. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ κακὰ ἔχουν ὡς συνέπεια τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς, ποὺ ὁδηγεῖ κατευθείαν στὴ γέεννα τοῦ πυρός της Κολάσεως.

Ξαναγυρνώντας στὴν διήγηση βλέπουμε τὰ δαιμόνια σὰν φοβισμένα κουτάβια νὰ παρακαλοῦν τὸ Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν σὲ μία ἀγέλη χοίρων ποὺ βόσκονταν ἐκεῖ κοντά. Οἱ δαίμονες γνωρίζουν ὅτι τὸ κοπάδι αὐτὸ εἶναι παράνομο, γιατί ἡ κατανάλωση χοιρινοῦ κρέατος εἶναι ἀπαγορευμένη ἀπὸ τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο, ἑπομένως οἱ βοσκοὶ τοῦ κοπαδιοῦ ἁμαρτάνουν. Γνωρίζουν οἱ δαίμονες τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους καὶ τὶς σκοτεινὲς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιοῦν καὶ βέβαια σὰν μισόκαλοι καὶ μισάνθρωποι ποὺ εἶναι, ὄχι μόνο δὲν τοὺς εὐνοοῦν, ἀλλὰ καὶ τοὺς καταστρέφουν. Γι’ αὐτὸ ζητοῦν νὰ μποῦν στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων, γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸ θάνατο καὶ νὰ προκαλέσουν τὴν οἰκονομικὴ καταστροφὴ τῶν βοσκῶν. Αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη πρέπει νὰ μᾶς βάλει σὲ σκέψεις. Πολλὲς φορὲς βλέπουμε καὶ ζηλεύουμε ἀνθρώπους τοῦ κόσμου ποὺ ζοῦν μέσα στὰ πλούτη, παραδομένοι στὰ πάθη καὶ στὴν ἁμαρτία καὶ πιστεύουμε ἐνδόμυχα ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ τυχεροί της ζωῆς. Ἂν ὅμως τοὺς προσεγγίζαμε, θὰ διαπιστώναμε ὅτι ἡ ψυχή τους, κυριευμένη καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν Διάβολο, εἶναι θεοσκότεινη καὶ δυστυχισμένη καὶ κολυμπᾶ μέσα στὴν ἀπόγνωση καὶ στὴν ἀπελπισία. Γι’ αὐτὸ πολλὲς φορὲς αὐτοὶ ἐκτρέπονται σὲ αὐτοκαταστροφικὲς τάσεις, ὅπως εἶναι οἱ καταχρήσεις, ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ οὐσίες καὶ κάποτε ἡ αὐτοκτονία.

 

Αὐτὰ συνέβησαν τότε, «τῷ καιρῶ ἐκείνω». Μήπως ὅμως καὶ σήμερα αὐτὴ ἡ ἐκδίωξη τοῦ Χριστοῦ δὲν λαμβάνει χώρα ἀμέτρητες φορὲς καὶ μάλιστα ὄχι ἀπὸ δεδηλωμένους ἐχθρούς Του, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους κατ’ ὄνομα ὀπαδούς Του, τοὺς Χριστιανούς; Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε διώξει τὸν Χριστὸ ἀπὸ ποικίλες φάσεις τῆς ζωῆς μας, ἔχοντας προτιμήσει τὸ δικό μας χαμερπὲς θέλημα καὶ ὄχι τὸ θέλημά Του; Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε ἀναφωνήσει μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας: «Θεέ, ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ! Ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι.» Θεέ, φύγε ἀπὸ κοντά μου! Δὲν θέλω νὰ γνωρίζω τὸ δρόμο σου, τὶς ἐντολές σου. Μὲ τὴ θέλησή μας τότε ἐπιλέγουμε τὴν Κόλαση καὶ ἀρνούμαστε τὸν Παράδεισο. Γιατί ὅποιος διώχνει τὸν Χριστὸ διώχνει τὸν Παράδεισο.

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ δώσει νὰ κρατᾶμε «πάντ’ ἀνοιχτά, πάντ’ ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς» μας, ὅπως λέγει ἕνας ποιητής, γιὰ νὰ Τὸν ἀναγνωρίζουμε, ὅταν μᾶς πλησιάζει, νὰ Τὸν ὑποδεχόμαστε πάντοτε μὲ ἀγαλλίαση καί, σὰν τὸν Λουκᾶ καὶ τὸν Κλεόπα, νὰ Τὸν κρατᾶμε σφιχτὰ λέγοντάς Του καὶ ἐμεῖς: «Μεῖνον μεθ’ ἠμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστι καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα» τοῦ παρόντος βίου, ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μᾶς τελειώνει καὶ θέλουμε νὰ εἴμαστε πάντοτε μαζί Σου, ἀτελεύτητα ἑνωμένοι μαζί Σου, εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων, ἀμήν! Γένοιτο!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 05 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός  26

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 5-13)

 5 Ἰουλίου 2020

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, πέρα ἀπὸ τὸ κηρυκτικὸ Τοῦ ἔργο, βλέποντας τὴ δυστυχία τῶν ἀνθρώπων ποὺ Τὸν περιέβαλλαν, θαυματουργοῦσε καὶ θεράπευε τὶς σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀσθένειες. Οἱ θαυματουργικὲς αὐτὲς θεραπεῖες ἔρχονται νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ στερεώσουν τοὺς ἁπλοϊκοὺς καὶ  ἀγαθοὺς ἀνθρώπους στὴν πίστη πρὸς τὸ Πρόσωπό Του. Ἕνα τέτοιο θαῦμα μᾶς διηγεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἕνα θαῦμα ποὺ κατέχει μία ἰδιαίτερη θέση  μέσα στὴν εὐαγγελικὴ ἐξιστόρηση, γιατί εὐεργετεῖ ἕναν ἄνθρωπο, ὄχι Ἰουδαῖο, ἀλλὰ ἐθνικό, ἕναν Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο.

Ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὴν Καπερναοὺμ καὶ ἐκεῖ Τὸν συναντᾶ ἕνας στρατιωτικός, ἕνας ἑκατόνταρχος, ὁ ὁποῖος Τὸν παρακαλεῖ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο του ποὺ εἶναι κατάκοιτος στὸ σπίτι του καὶ βασανίζεται ἀπὸ φοβεροὺς πόνους. Ἀμέσως ὁ Χριστὸς προσφέρεται νὰ ἔρθει στὸ σπίτι του καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει. Ὁ ἑκατόνταρχος τότε ἀπαντᾶ μὲ τὴν ἑξῆς ἀξιομνημόνευτη φράση: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανός, ἴνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης!», δηλαδὴ «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος γιὰ νὰ μπεῖς στὸ σπίτι μου. Πὲς μόνο ἕναν λόγο καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου». Μένουμε ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Ρωμαίου ἑκατοντάρχου. Ἕνας ξένος αὐτὸς ἔχει πιστέψει βαθιὰ στὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του καὶ βλέπει ἀπὸ τὴ μία τὸ ἄπειρο πνευματικὸ μέγεθος τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν προσωπική του μηδαμινότητα, κάτι ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ταπεινὴ ἀπόρριψη τῆς προθυμίας τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μποροῦσε νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν Χριστὸ στὸ σπίτι του, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι ποὺ Τὸν φιλοξένησαν. Ὄχι ὅμως αὐτός! Θεωρεῖ ὅτι δὲν ἀξίζει τέτοια τιμὴ καὶ προτείνει στὸν Χριστὸ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο τοῦ «ἐξ ἀποστάσεως», μὲ ἕναν ἁπλό Του λόγο, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὡς ἀξιωματικὸς διατάζει τοὺς στρατιῶτες του μὲ προφορικὲς διαταγές, οἱ ὁποῖες ἐκτελοῦνται ἀμέσως.

Ὁ Χριστὸς θαυμάζει τὴν ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου. Βλέπει ἀπέναντί Του ἕναν εἰλικρινῆ, γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ ἄνθρωπο μὲ ψυχικὴ καλλιέργεια, ποὺ δὲν τὴν βρίσκει στοὺς μικρόψυχους Ἰουδαίους. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀκούγεται ἐπικριτικὸς γιὰ τὸν «περιούσιο λαὸ» τοῦ Θεοῦ: «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, οὔτε μεταξὺ τῶν Ἰσραηλιτῶν δὲν βρῆκα τόση πίστη!» Καὶ συνεχίζει: «Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι πολλοὶ θὰ ἔρθουν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ ἀπὸ τὴν δύση καὶ θὰ καθίσουν ὡς συνδαιτυμόνες δίπλα στὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ υἱοὶ τῆς Βασιλείας (οἱ Ἰσραηλίτες) θὰ διωχθοῦν ἔξω στὸ πιὸ βαθὺ σκοτάδι. Ἐκεῖ θὰ εἶναι τὸ κλάμα καὶ τὸ τρίξιμο τῶν δοντιῶν!» Φοβερὸς καὶ τρομερὸς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιὰ  τοὺς ἄπιστους καὶ ὑποκριτὲς Ἰουδαίους. Τὰ προορισμένα γιὰ βασιλόπουλα παιδιὰ τοῦ Ἀβραάμ, οἱ προνομιοῦχοι κληρονόμοι σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴν πολυπόθητη Βασιλεία, ἀλλὰ καὶ θὰ κλεισθοῦν ἔξω ἀπὸ αὐτὴν καταδικαζόμενοι στὸ πηχτὸ σκοτάδι, στὸ ἔρεβος τῆς Κολάσεως. Γιατί ὅμως τόση συμφορὰ καὶ δυστυχία; Γιατί οἱ Ἰουδαῖοι δὲν καλλιέργησαν πνευματικά τους ἑαυτούς τους, δὲν τήρησαν τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὶς ἐντολές Του καὶ μόνοι τους ἀπέρριψαν τὸ προνόμιό του νὰ εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς λαός Του. Στὸ τέλος δὲ θὰ ἀρνηθοῦν τὸ Μεσσία Χριστό, αὐτὸν ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγκαλιάσουν μὲ τὴ μεγαλύτερη ἀγάπη καὶ νὰ Τὸν λατρεύσουν ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ Τὸν θανατώσουν μὲ σταυρικὸ θάνατο. Πόσο φρικτὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ συνέβη στοὺς Ἑβραίους! Ὁ ἠγαπημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ λαὸς νὰ ἔχει γίνει ἀντίχριστος καὶ θεομάχος καὶ τὴν θέση του νὰ τὴν ἔχουν καταλάβει ἄλλοι, ἄγνωστοι καὶ περιφρονημένοι ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἄνθρωποι ἀπὸ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γής! Ἕνας τέτοιος ἐκλεκτός του Θεοῦ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἕνα κατὰ πνεῦμα παιδὶ τοῦ Ἀβραάμ, μολονότι φαινομενικὰ εἶναι ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ ἐθνικοῦ, εἰδωλολατρικοῦ, Ρωμαϊκοῦ καὶ Ἑλληνιστικοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἡ ψυχὴ τοῦ ὅμως εἶναι ἀγαθή, γι’ αὐτὸ γεύεται τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ λαμβάνει τὴν ἴαση τοῦ δούλου του, ὅπως εἶχε ζητήσει.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς «πρόσωπον ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει», οὔτε μεροληπτεῖ. Οἱ ἀνθρώπινες κατηγοριοποιήσεις , οἱ διαιρέσεις καὶ οἱ ἀνισότητες καθόλου δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν, μία καὶ ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν ἀνθρώπινα ἐφευρήματα, ποὺ προάγουν μόνο τὴν ἀντιπαλότητα, τὴν ἐχθρότητα καὶ τὸ μίσος. Ὁ Θεός, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», βλέπει τὸ βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ καθενὸς καὶ κρίνει ἀναλόγως. Κανεὶς ἑπομένως δὲν σώζεται ἐπικαλούμενος μία ξεχωριστὴ θέση τοῦ ἔθνους τοῦ μέσα στὴν ἱστορία, οὔτε θεωρώντας τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἀπόγονο «ἡρώων καὶ ἁγίων». Αὐτὸ ἀκριβῶς ἰσχύει, μὲ λύπη τὸ διαπιστώνουμε, γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος. Παλαιότερα ὁ Ἑλληνισμὸς τιμήθηκε μὲ τὴν ὕψιστη τιμὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ κατὰ κάποιον τρόπο ἔγινε ὁ νέος περιούσιος λαός Του. Ὅπως γράφει ἕνας διαπρεπὴς θεολόγος, «ὁ Ἑλληνισμὸς ἔγινε μία αἰώνια κατηγορία τοῦ Χριστιανισμοῦ», δηλαδὴ ἑνώθηκε μὲ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὸν ὑπηρέτησε καὶ γλωσσικὰ-ἐννοιολογικὰ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες καὶ οὐσιαστικὰ μὲ τὶς μυριάδες τῶν Ἑλλήνων Ἁγίων ποὺ ἀνεδείχθησαν ἀπὸ τὰ σπλάχνα του. Αὐτὰ ὅμως ἀνήκουν στὸ παρελθόν. Στὶς ἡμέρες μᾶς παρατηροῦμε μία ἀξιοθρήνητη κατάσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μία παρακμὴ σὲ ὅλους τους τομεῖς, μία ἀπεμπόληση καὶ περιφρόνηση τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων του Γένους μας. Οἱ σημερινοὶ  Ἕλληνες μοιάζουμε μὲ τοὺς Ἑβραίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ζοῦμε βουτηγμένοι στὴν ἀνομία καὶ στὴν ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἡ ἁμαρτία ἐπικροτεῖται καὶ θεσμοθετεῖται ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς κυβερνήσεις καὶ κανεὶς ἀξιωματοῦχος, πολιτικὸς ἢ ἐκκλησιαστικός, ἐκτὸς ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, δὲν ἀντιδρᾶ, σᾶ νὰ ἔχουμε πέσει ὅλοι σὲ ἕνα συλλογικὸ κῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ξυπνήσει, παρὰ μόνο ὁ Θεός, ἂν μᾶς λυπηθεῖ.

Αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὸν παλιό, ρωμαίικο, γνήσια χριστιανικὸ ἑαυτό μας, νὰ μετανοήσουμε σὰν τοὺς Νινευίτες καὶ σὰν τὸν Ἄσωτο Υἱὸ καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ πατρικό μας σπίτι, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Χιλιάδες εἶναι τὰ προγονικὰ παραδείγματα, ποὺ μᾶς καλοῦν νὰ τὰ ἀκολουθήσουμε. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἂν ἐπιστρέψουμε, θὰ εὐλογήσει πάλι τὸ Γένος μας καὶ θὰ τὸ μεγαλύνει ξανά, γιατί καὶ μπορεῖ καὶ θέλει, μὲ τρόπους ποὺ Αὐτὸς μόνο γνωρίζει. Ἀμήν! Γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου