ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός  27

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 28 - Θ΄1)

 12 Ἰουλίου 2020

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα πολὺ σημαντικὸ πρόσωπο πρόκειται νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποια πόλη. Ὅλοι χαίρονται καὶ ἀρχίζουν τὶς προετοιμασίες, γιὰ νὰ τὸ ὑποδεχθοῦν ὅσο ἐπισημότερα γίνεται. Ἕνας γενικὸς εὐχάριστος ξεσηκωμὸς παρατηρεῖται καὶ ὅλοι μελετοῦν αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονός. Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο βλέπουμε νὰ συμβαίνει στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ὄχι ἁπλὰ ἕνα σημαντικὸ πρόσωπο, ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο πρόσωπο τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ὁ Θεάνθρωπος  Ἰησοῦς Χριστός, ἔρχεται στὴν πόλη τῶν Γεργεσηνῶν καὶ οἱ Γεργεσηνοὶ τὸν διώχνουν, ἔστω καὶ μὲ εὐγενικὸ τρόπο!

Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὴν διήγηση τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου ἀναλυτικά. Μόλις φθάνει ὁ Χριστὸς στὰ Γέργεσα, ἔχοντας διασχίσει τὴν τρικυμισμένη λίμνη Γενησαρέτ, τὸν συναντοῦν δύο φοβεροὶ δαιμονισμένοι  ποὺ βγαίνουν ἀπὸ ἕνα νεκροταφεῖο. Εἶναι τόσο ἐπιθετικοὶ καὶ ἐπικίνδυνοι, ποὺ κανένας δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἀπὸ τὸ δρόμο ἐκεῖνο. Μόλις τὸν βλέπουν, φωνάζουν δυνατά: «Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ ἐμᾶς καὶ σὲ ἐσένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες ἐδῶ, πρὶν ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς Κρίσεως, γιὰ νὰ μᾶς βασανίσεις;» Βλέπουμε τὰ πανίσχυρα γιὰ τὸν ἄνθρωπο δαιμόνια νὰ φρίττουν μπροστὰ στὴν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου καὶ νὰ τρέμουν τὴν αἰώνια Κόλαση. Ἐδῶ ἀναλογιζόμαστε τὸ μεγάλο κακὸ ποὺ προξενεῖ στὶς ψυχὲς ἡ ἄγνοια καὶ ἡ λήθη τῆς Μελλούσης Κρίσεως. Ἐνῶ ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος ἀναγνωρίζει τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ γνωρίζει ἐπίσης τὴν Κόλαση ποὺ τὸν περιμένει, σκόπιμα προωθεῖ μέσα στὶς ψυχὲς τῶν ἁμαρτωλῶν τὰ ἑξῆς δύο κακά: πρῶτον τὴν ἄγνοια γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ σημαίνει ἀμφισβήτηση, ἀπόρριψη καὶ ἀθεΐα καὶ δεύτερον τὴν λήθη, τὸν σκοτασμὸ τοῦ νοῦ καὶ τὴν περιφρόνηση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, τὴν Κρίση, τὸν Παράδεισο καὶ τὴν Κόλαση. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ κακὰ ἔχουν ὡς συνέπεια τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς, ποὺ ὁδηγεῖ κατευθείαν στὴ γέεννα τοῦ πυρός της Κολάσεως.

Ξαναγυρνώντας στὴν διήγηση βλέπουμε τὰ δαιμόνια σὰν φοβισμένα κουτάβια νὰ παρακαλοῦν τὸ Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν σὲ μία ἀγέλη χοίρων ποὺ βόσκονταν ἐκεῖ κοντά. Οἱ δαίμονες γνωρίζουν ὅτι τὸ κοπάδι αὐτὸ εἶναι παράνομο, γιατί ἡ κατανάλωση χοιρινοῦ κρέατος εἶναι ἀπαγορευμένη ἀπὸ τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο, ἑπομένως οἱ βοσκοὶ τοῦ κοπαδιοῦ ἁμαρτάνουν. Γνωρίζουν οἱ δαίμονες τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους καὶ τὶς σκοτεινὲς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιοῦν καὶ βέβαια σὰν μισόκαλοι καὶ μισάνθρωποι ποὺ εἶναι, ὄχι μόνο δὲν τοὺς εὐνοοῦν, ἀλλὰ καὶ τοὺς καταστρέφουν. Γι’ αὐτὸ ζητοῦν νὰ μποῦν στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων, γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸ θάνατο καὶ νὰ προκαλέσουν τὴν οἰκονομικὴ καταστροφὴ τῶν βοσκῶν. Αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη πρέπει νὰ μᾶς βάλει σὲ σκέψεις. Πολλὲς φορὲς βλέπουμε καὶ ζηλεύουμε ἀνθρώπους τοῦ κόσμου ποὺ ζοῦν μέσα στὰ πλούτη, παραδομένοι στὰ πάθη καὶ στὴν ἁμαρτία καὶ πιστεύουμε ἐνδόμυχα ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ τυχεροί της ζωῆς. Ἂν ὅμως τοὺς προσεγγίζαμε, θὰ διαπιστώναμε ὅτι ἡ ψυχή τους, κυριευμένη καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν Διάβολο, εἶναι θεοσκότεινη καὶ δυστυχισμένη καὶ κολυμπᾶ μέσα στὴν ἀπόγνωση καὶ στὴν ἀπελπισία. Γι’ αὐτὸ πολλὲς φορὲς αὐτοὶ ἐκτρέπονται σὲ αὐτοκαταστροφικὲς τάσεις, ὅπως εἶναι οἱ καταχρήσεις, ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ οὐσίες καὶ κάποτε ἡ αὐτοκτονία.

 

Αὐτὰ συνέβησαν τότε, «τῷ καιρῶ ἐκείνω». Μήπως ὅμως καὶ σήμερα αὐτὴ ἡ ἐκδίωξη τοῦ Χριστοῦ δὲν λαμβάνει χώρα ἀμέτρητες φορὲς καὶ μάλιστα ὄχι ἀπὸ δεδηλωμένους ἐχθρούς Του, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους κατ’ ὄνομα ὀπαδούς Του, τοὺς Χριστιανούς; Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε διώξει τὸν Χριστὸ ἀπὸ ποικίλες φάσεις τῆς ζωῆς μας, ἔχοντας προτιμήσει τὸ δικό μας χαμερπὲς θέλημα καὶ ὄχι τὸ θέλημά Του; Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε ἀναφωνήσει μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας: «Θεέ, ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ! Ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι.» Θεέ, φύγε ἀπὸ κοντά μου! Δὲν θέλω νὰ γνωρίζω τὸ δρόμο σου, τὶς ἐντολές σου. Μὲ τὴ θέλησή μας τότε ἐπιλέγουμε τὴν Κόλαση καὶ ἀρνούμαστε τὸν Παράδεισο. Γιατί ὅποιος διώχνει τὸν Χριστὸ διώχνει τὸν Παράδεισο.

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ δώσει νὰ κρατᾶμε «πάντ’ ἀνοιχτά, πάντ’ ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς» μας, ὅπως λέγει ἕνας ποιητής, γιὰ νὰ Τὸν ἀναγνωρίζουμε, ὅταν μᾶς πλησιάζει, νὰ Τὸν ὑποδεχόμαστε πάντοτε μὲ ἀγαλλίαση καί, σὰν τὸν Λουκᾶ καὶ τὸν Κλεόπα, νὰ Τὸν κρατᾶμε σφιχτὰ λέγοντάς Του καὶ ἐμεῖς: «Μεῖνον μεθ’ ἠμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστι καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα» τοῦ παρόντος βίου, ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μᾶς τελειώνει καὶ θέλουμε νὰ εἴμαστε πάντοτε μαζί Σου, ἀτελεύτητα ἑνωμένοι μαζί Σου, εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων, ἀμήν! Γένοιτο!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου