ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

 

 

        H τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται  Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται  κάθε χρόνο 28 ημέρες  πριν το Άγιο Πάσχα.

           Εορτάστηκε φέτος με την δύναμη του Θεού, στην Παναγία τη Λατομίτισσα, η μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης.  Οι πιστοί με κατάνυξη  προσκύνησαν τον Τίμιον και Ζωηφόρον Σταυρόν  του Κυρίου μας τηρώντας με κάθε τρόπο όλα τα μέτρα προστασίας του κορονωϊου.

        Ο εφημέριος  του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με ευλάβεια    περιέφερε τον Τίμιο Σταυρό  με μια σεμνή πομπή  στο κέντρο του Ναού   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου,  ψέλνοντας με συγκίνηση  το Απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με λουλούδια και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 

Η σημερινή ημέρα, μας υπενθυμίζει  το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής.

         Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μία προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό.

                 Ολοι οι πιστοί ασπάστηκαν τον Σταυρό και πήραν το δεντρολίβανο διακοσμημένο  για ευλογία φεύγοντας από την εκκλησία το οποίο θα φυλάσσουν στο εικονοστάσι των σπιτιών τους, όπως τα άνθη του Επιταφίου.

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022 (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Ἀριθμός 13
27 Μαρτίου 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
“ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν
καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι”
(Μάρκ. 11, 34)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ δύναμίς μας καὶ ἡ δόξα μας. “Σταυρὸς ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα”, ψάλλει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία• καὶ εἶναι δόξα, γιατὶ ὁ Χριστὸς πάνω στὸν Σταυρό νίκησε τὴν ἁμαρτία, νίκησε τὸν διάβολο, νίκησε καὶ αὐτὸν τὸν θάνατο.

“Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς πάρει τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθεῖ”. Δυνατὴ αὐτὴ ἡ προσταγὴ τοῦ Κυρίου μας, χωρὶς ἐξαναγκασμοὺς καὶ εἶναι γιὰ ἀνθρώπους μὲ μεγάλη ψυχή. Εἶναι γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς. Πρέπει νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν κακό μας ἑαυτό, τὰ πάθη, τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες μας, καὶ πάνω ἀπ' ὅλα τὸν ἐγωισμό μας. Εἶναι δύσκολο, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος γιὰ νὰ ἔχουμε συμπαραστάτη τὸν Κύριο στὸν ἀγώνα μας αὐτό. Καὶ, ὅπως Ἐκεῖνος ποτὲ δὲν ἀρνήθηκε τὸν Σταυρό Του καὶ βίωνε τὸν πόνο τῆς ταπεινώσεως, ἔτσι κι ἐμεῖς θὰ πρέπει νὰ πάρουμε στοὺς ὤμους μας τὸν δικό μας σταυρό. Μᾶς τὸ λέει ἡ Ἐκκλησία μας: “οἱ νομίμως ἀθλοῦντες νομίμως στεφανοῦνται”. Αὐτὸς ποὺ ἔγινε ἴδιος μὲ μᾶς, γνωρίζει τὶς ἀδυναμίες ἀλλὰ καὶ τὶς δυνάμεις μας πολὺ καλά.

“καὶ ἀκολουθείτω μοι”. Θὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Ἐκεῖνος πάει μπροστὰ καὶ μᾶς περιμένει. Βλέπει τὸν σταυρὸ ποὺ σηκώνουμε στὸ καθῆκον τῆς οἰκογενείας μας, στὴν ὁμολογία τῆς πίστης, στὴν ὑπομονὴ τοῦ πόνου καὶ τῶν ποικίλων πειρασμῶν καὶ θλίψεων. Ἐκεῖνος εἶναι τὸ κατάρτι μας, ποὺ ὅσο τὸ κρατᾶμε ὄρθιο, μποροῦμε νὰ πλεύσουμε ἄφοβα καὶ χαρούμενα τῆς ζωῆς μας τὴν θάλασσα.

Ἀδελφοί μου,

Σὰν διψασμένα ἐλάφια ἂς τρέξουμε καὶ πάλι στὶς ζωηφόρες πηγὲς τῶν θείων Πατέρων μας καὶ ἂς ξεδιψάσουμε ἀπὸ τὶς θεόπνευστες διδαχές τους. Τὸ ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε.

• Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος αὐτὸν τὸν ζωηφόρο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου εἶδε στὸν οὐρανὸ νὰ ἀπαστράπτει μὲ τὶς λέξεις: “Ἐν τούτῳ νίκα” γιὰ τὴν δική του ἐνίσχυση.

• Πολλοὶ μάρτυρες ἐπάνω στὸν σταυρὸ ἐμαρτύρησαν, μιμούμενοι τὸν Δεσπότη Χριστό.

• Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς πρῶτα ἔστηνε σταυρὸ καὶ μετὰ ἐδίδασκε τοὺς πιστούς.

• Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει: “τὸ σιτάρι ὅταν σπέρνεται τότε δοξάζεται, δηλαδὴ καρποφορεῖ. Καὶ ὁ Σταυρὸς ὅταν ματώθηκε ἀπὸ τὸ Πανάγιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τότε ἔγινε ἔνδοξο ξύλο, ἀνθοφόρο καὶ καρποφόρο”. “Ὁ Σταυρὸς τὴν γῆν οὐρανὸν ἐποίησε τοῖς ἀνθρώποις, τοῖς ἀγγέλοις ἀνέμιξεν, τῆς ἁμαρτίας τὴν δύναμιν ἠφάνισε”. “Σταυρὸς τὸ τοῦ Πατρὸς θεῖον θέλημα, ἡ τοῦ Υἱοῦ δόξα, τὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀγαλλίαμα”. Τὸ τοῦ Παύλου καύχημα, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα”. Ἀλλὰ καὶ τὸν σταυρὸ ποὺ κάνουμε μὲ τὸ χέρι μας εἶναι μιὰ μικρὴ προσευχή, μικρὴ ἡ κίνησις, μεγάλη ἡ δύναμις• ὅταν μετανοεῖς καὶ κοινωνεῖς, καμμία μαγικὴ δύναμις δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει, θὰ συμπληρώσει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

• Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του γράφει: “Ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ σταύρωσαν τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη τους”.

• Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων γράφει: ”Σφράγιζε τὸ μέτωπό σου μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ τὸ δοῦν οἱ δαίμονες καὶ νὰ φύγουν τρομοκρατημένοι”.

• Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς Κωνσταντινουπόλεως γράφει: “Ὁ Δεσπότης Χριστὸς δὲν ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ προσηλώσει στὸ ξύλο τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ νὰ σβήσει τὰ παλαιὰ ὀφειλήματά μας μὲ τὸ πανυπέρτιμον Αἷμά Του. Αὐτὸν τὸν ζωηφόρο Σταυρὸ ἔχοντες ὡς πηδάλιο, νὰ Τὸν προσκυνοῦμε• καὶ δὲν θὰ φοβηθοῦμε τὰ κύματα τῶν δοκιμασιῶν”.

• Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: “Ἀληθινὰ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐλπίζει στὸν Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πάντα βοηθός του καὶ δὲν φοβᾶται ὅ,τι κακὸ κι ἂν τοῦ προξενήσει ἄνθρωπος. Τὸ καύχημά του εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Αὐτὸν ἐπικαλεῖται. Ἀπὸ τὶ νὰ φοβηθεῖ; Ἂν τὸν καταδιώξουν πονηροὶ δὲν φοβᾶται, γιατὶ ξέρει ὅτι εἶναι ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ Κυρίου. Στὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς δὲν παραιτεῖται, ἀλλὰ ἐλπίζει, διότι ἐκεῖ ποὺ τὰ πράγματα φαίνονται ἀδύνατα, ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν διέξοδο. Μέσῳ τῆς πίστης προσδοκᾶ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς δικαιοσύνης. Ζεῖ ἔχοντας θάρρος στὴν ἀγαθή του συνείδηση, ἐμφανίζεται μὲ τὴν παρρησία γιοῦ ἀπέναντι στὸν οὐράνιο Πατέρα του καὶ Τὸν ἐπικαλεῖται στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς”.

• Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης διδάσκει: “Πρέπει νὰ γνωρίζεις ὅτι χωρὶς σταυρὸ δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖς. Δηλαδή, χωρὶς νὰ νικήσεις τὸν ἑαυτό σου, χωρὶς νὰ ὑποτάξεις τὰ πάθη σου, χωρὶς νὰ δεχθεῖς πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, δὲν σοῦ δίνεται στέφανος καὶ βραβεῖο. Ἂν σοῦ ἔλθει ὁ ἀληθινὸς Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ κάποια δοκιμασία, νὰ γνωρίζεις ὅτι γίνεσαι κοινωνὸς τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου. Θὰ ἀκούσεις, ὅμως, τὴν φωνή Του νὰ σοῦ φωνάζει: “ἐν τούτῳ τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε• ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον”.

• Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης προτρέπει τὰ πνευματικά του τέκνα: “Κάνω τὸν σταυρό μου, φύλακα ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου. Μὴ φοβάστε! Ἄλλωστε γιὰ ἀγώνα ἤλθαμε, γιατὶ λέγει ὁ Χριστὸς, λάβετε τὸν σταυρό σας καὶ ἀκολουθήστε με”.

• Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος ὑπογραμμίζει: “Αὐτὸς εἶναι ὁ σταυρὸς ποῦ πρέπει νὰ σηκώνουμε:μέσα στὶς θλίψεις, τὶς στενοχὠριες, τοὺς κόπους, τοὺς μόχθους, τὰ βάσανα, τὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι ὁ μόνος βοηθός μας!”

• Ὁ Ἅγιος Πορφύριος προσθέτει: “Νὰ ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται στὴν ζωή σου. Δὲν θὰ ταράζεσαι οὔτε θὰ θλίβεσαι. Ὁ Χριστὸς σοῦ τοὺς στέλνει γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν ὑπομονή σου καὶ τὴν ἀγάπη σου πρὸς Αὐτόν”.

• Ὁ Ἅγιος Παΐσιος διδάσκει: “Ἡ σταύρωση προηγεῖται ἀπὸ τὴν ἀνάσταση καὶ φέρνει νίκη. Ὁ Σταυρὸς φέρνει δόξα καὶ ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς γλυκαίνει τὶς πίκρες τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ σταυρωμένος ἄνθρωπος μιμεῖται τὸν Ἰησοῦ. Ἐκεῖνος σηκώνει τὸ βάρος τῶν σταυρῶν ὅλου τοῦ κόσμου καὶ μᾶς ἐλαφρύνει μὲ τὴν βοήθειά Του καὶ τὴν γλυκιά Του παρηγοριά. Ὁ καλὸς Θεὸς οἰκονομάει γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο σταυρὸ ἀνάλογα μὲ τὴν ἀντοχή του, ὄχι γιὰ νὰ βασανιστεῖ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνέβει ἀπὸ τὸν σταυρὸ στὸν οὐρανό – γιατὶ στὴν οὐσία ὁ Σταυρὸς εἶναι σκάλα πρὸς τὸν οὐρανό. Ἂν καταλάβουμε τὶ θησαυρὸ ἀποταμιεύουμε ἀπὸ τὸν πόνο τῶν δοκιμασιῶν μας, δὲν θὰ γογγύζουμε, ἀλλὰ θὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, ὁπότε καὶ σὲ τούτη τὴν ζωὴ θὰ χαιρόμαστε καὶ στὴν ἄλλη, τὴν αἰώνια, θὰ ἔχουμε νὰ λάβουμε καὶ σύνταξη καὶ “ἐφάπαξ”. Εἶναι μακάριος αὐτὸς ποὺ βασανίζεται ἐδῶ, γιατὶ ὅσο πιὸ πολὺ παιδεύεται σ' αὐτὴν τὴν ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται στὴν ἄλλη, ἐπειδὴ ξοφλᾶ ἁμαρτίες. Σὲ κάθε δοκιμασία νὰ λέμε: Σ' εὐχαριστῶ, Θεέ μου! Αὐτὸ χρειαζόταν γιὰ τὴν σωτηρία μου!”

Σὲ ἄλλα πνευματικά του παιδιὰ ὁ ἅγιος Γέροντας ἔλεγε: “ἀφήνει ὁ Θεὸς τὸν διάβολο νὰ παλέψει μαζί μας. Χωρὶς πάλη δὲν γίνεται χωριό• ἂν δὲν μᾶς πείραζε, θὰ νομίζαμε ὅτι γίναμε ἅγιοι. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πάλη ξεσκονίζεται ἀπὸ τὰ πάθη ἡ σκοτισμένη ψυχή μας”. Σὲ μιὰ πονεμένη μάνα ποὺ ἔχασε τὸ μικρό της παιδάκι, ἔλεγε: “Τὸ παιδί σου, ἐπειδὴ δὲν γνώρισε ἁμαρτίες ἐδῶ, εἶναι ἀγγελάκι ἐπάνω. Ὅταν ἐσὺ μὲ τὸ καλὸ πᾶς στὴν αἰώνια πατρίδα, θὰ ἀκούσεις τὸ παιδί σου νὰ φωνάζει στὸν Χριστό μας: “Κύριε, σὲ παρακαλῶ, ἄφησε καὶ τὴν μαμά μου νὰ περάσει στὴν βασιλεία Σου!” Καὶ Ἐκεῖνος δὲν θὰ τοῦ πεῖ ὄχι.

• Ὁ ἀγαπημένος μας Γ. Βερίτης μᾶς παρηγορεῖ γράφοντας:

“Σφίξε τὸν σταυρὸ ποὺ σοῦ χάρισα.
Τοῦτο τὸ ἀγώνισμα ποὺ σοῦ' δωκα
μὴ τ' ἀποστέρξεις.
Πρῶτος ἀνέβηκα ἐγὼ τὸν ἀνήφορο
αὐτὸν ποὺ θὰ τρέξεις.
Θάρρος, παιδί μου•
περπάτα καὶ κράτα με•
ἀντάμα θὰ πᾶμε.
Ἄγνωστη νά 'ναι καὶ ξένη στὰ χείλη σου
ἡ λέξη “φοβᾶμαι”

Ἀδελφοί μου,

Θέλουμε νὰ σωθοῦμε; Πρέπει νὰ ἀνορθώσουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μέσα στὶς καρδιές μας! Μᾶς τὸν προβάλλει σήμερα ἡ Μητέρα μας, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, στὸ μέσο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, γιὰ νὰ μᾶς δώσει δύναμη καὶ κουράγιο στὶς ποικίλες ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸς εἶναι τὸ χρυσὸ καὶ πανάκριβο μαργαριτάρι μας. Αὐτὸς εἶναι τὸ φρούριο, ἡ ὀμορφιὰ καὶ ἡ σκέπη μας. Αὐτὸς εἶναι ἡ δόξα τῶν Μαρτύρων τῆς ἁγίας πίστης μας, ἡ ὡραιότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ εὐπρέπεια τῶν ἱερέων μας, ἡ σκάλα τῆς σωτηρίας μας, τὸ ἀκαταμάχητο ὅπλο μας. Ἀστράφτει καὶ λάμπει σήμερα, ὑψούμενος γιὰ νὰ μᾶς ἀνυψώσει. Ἂς τοῦ ἐναποθέσουμε εὐλαβικὰ τὰ δάκρυα τῶν δοκιμασιῶν μας κι ἂς τοῦ γλυκοψάλλουμε μὲ κατάνυξη καὶ φιλότιμο ἱερό, μπροστὰ στὴν Ἐσταυρωμένη Του ἀγάπη τὸν υἱικό μας ὕμνο:

Ὤ, τρισμακάριστε Σταυρὲ καὶ πανσεβάσμιε, Ἐσένα προσκυνοῦμε, Ἐσένα μεγαλύνουμε καὶ χαιρόμαστε ποὺ Σὲ βλέπουμε ὑψωμένο. Ἀλλὰ σὰν ὅπλο ἀπροσμάχητο, φύλαγε καὶ σκέπαζέ μας μὲ τὴν χάρη Σου, ὅλους ἐμᾶς ποὺ Σοῦ φωνάζουμε: Χαῖρε ξύλο μακάριο!

Κύριε, τὸν Σταυρό Σου προσκυνοῦμε καὶ τὴν Ἁγία Σου Ἀνάσταση ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε. Κύριε, Σὺ εἶσαι ἡ μοναδική μας ἀγάπη. ΑΜΗΝ!         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου  

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022 (ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 12
20 Μαρτίου 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
“τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου” (Μάρκ. 2, 5)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ εκείνῳ, εἰσῆλθεν ο Κύριος πάλιν εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορ ύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;

Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας λέγει τῷ παραλυτικῷ. Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Σ' ἕνα φιλόξενο σπίτι, στὴν Καπερναούμ, ὁμιλεῖ ὁ Θεῖος Διδάσκαλος στὰ συγκεντρωμένα πλήθη τοῦ Ἰσραήλ. Ξαφνικά, ἀνοίγει ἡ ὀροφὴ καὶ κατέρχεται ἕνα φορεῖο. Πάνω του κείτεται ἕνας παραλυτικός, θύμα νεανικῶν ἀταξιῶν. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔλεγε μυστικὰ μέσα του: “Ἐπάνω στὴν νεανική μου ὁρμὴ ξερίζωσα ἀλύπητα ὅλα τὰ μυρίπνοα ἄνθη ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς καρδιᾶς μου. Ἔπνιξα ὅλα τὰ ἀληθινὰ ἰδανικὰ τῆς ζωῆς, παραστράτησα! Ἡ πνευματικὴ παραλυσία μου ἔφερε καὶ τὴν σωματική. Τὶ κι ἂν λάμπει ὁ ἥλιος ἔξω; Ἡ ψυχή μου εἶναι πληγωμένη, τὰ δάκρυά μου πικρά. Μετανοῶ, διότι ὕβρισα τὴν πραγματικὴ ζωὴ καὶ παρέλυσα τὸ σῶμα μὲ τὴν ἁμαρτία”. Κι ὁ σπλαχνικὸς θεραπευτής, ὁ Κύριός μας, ἀμέσως ἄκουσε αὐτὸν τὸν θρῆνο τοῦ νέου. Καὶ συμπονετικὰ τοῦ λέει: “Παιδί μου, εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου”!

Ὁ παραλυτικὸς τῆς παραβολῆς εἶναι τὸ τραγικὸ σύμβολο τῆς ἄτακτης ζωῆς τῶν νέων, καὶ γενικὰ ὅλων μας. Ἂς δοῦμε μὲ προσοχὴ πῶς τοποθετοῦνται οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες στὸ θέμα τῆς ἁμαρτίας.

• Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: “Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀγαθός, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι τὸ ἀπόλυτο ἀγαθό. Ποθεῖ τὸ ἀγαθό, τὸ καλό, τὸ ἀληθινό. Αὐτὰ εἶναι ὁ γραπτὸς νόμος στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συμμετέχει στὴν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι ἐπακόλουθα δεινὰ τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου ὑποδουλώθηκε ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς καὶ τῆς παράβασης τοῦ ἠθικοῦ νόμου. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἀποπλανήθηκε, ἀθέτησε τὴν ἀπαγόρευση τῆς ἐσωτερικῆς του φωνῆς. Ἂν ὁ Ἀδὰμ ὡς αὐτεξούσιο ὄν δὲν ὑπέτασσε τὴν ἐσωτερική του ἐλευθερία στὸν διάβολο, οὐδέποτε θὰ παρέβαινε τὴν θεία ἐντολή. Ἡ ἀσθενικὴ ψυχή, καθὼς εἶναι βεβαρημένη ἀπὸ τὰ πάθη, παραδίδεται στὴν ἁμαρτία”. Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: “Ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἡ ἁμαρτία, θανατώνει τὴν ψυχή. “Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος”, λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Ρωμ. 6, 23). Ἡ ἁμαρτία φέρνει τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό. “Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστιν” , λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰω. 3,8). Καμμία κοινωνία δὲν ὑπάρχει μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους”. Καὶ καταλήγει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος : “Ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἔχει γραφτεῖ στὶς Παροιμίες, πολλοὺς ἀφοῦ τοὺς πλήγωσε, τοὺς κατέβαλε μὲ τὸ βάρος της. Ἐνῶ ἡ ἀρετὴ ἀνυψώνει καὶ ζωοποιεῖ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἀσκοῦν”.

• Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει: “Εἶναι προτιμώτερο νὰ λερωθεῖς μέσα στὴν λάσπη παρὰ μὲ τὴν ἁμαρτία. Ὅπως ὁ σκόρος τρώει τὰ ροῦχα, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία κατατρώγει τὸν ἁμαρτωλό. Αὐτοὶ ποὺ νοσοῦν στὴν ψυχὴ καίγονται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Νὰ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, διότι τὸ νὰ ἁμαρτάνεις εἶναι ἀνθρώπινο, τὸ νὰ ἐπιμένεις στὴν ἁμαρτία εἶναι σατανικό. Ἡ ἁμαρτία μὲ τὴν ἡδονὴ κρατεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ συνεχῆ μέθη. Ἡ ἁμαρτία κουράζει. Γι' αὐτὸ καὶ λέγει ὁ Κύριος: “Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς” (Ματθ. 11, 28).

• Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς διδάσκει: “Ὅπως ὁ καπνὸς διώχνει τὶς μέλισσες καὶ ἡ δυσωδία ἀπομακρύνει τὰ περιστέρια, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπομακρύνει καὶ τὸν φύλακα ἄγγελο τῆς ζωῆς μας ἡ θλιβερὴ καὶ δυσώδης ἁμαρτία”.

• Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμπληρώνει: “Ἡ διάπραξη κάθε ἁμαρτωλῆς πράξης ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη τῆς συναίσθησης ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι κριτής”.

• Ὁ Ἅγιος Παΐσιος διδάσκει: “Ὁ καλός μας Ἰησοῦς πῆρε μαζὶ μὲ ὅλη τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου καὶ ὅλες τὶς πίκρες, καὶ μᾶς ἄφησε τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίαση, τὴν ὁποία αἰσθάνεται ὅποιος ἔχει ἀπεκδυθεῖ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ζεῖ πλέον μέσα του ὁ Χριστός. Νὰ σκεφτόμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε τίποτα δικό μας, ὅλα ὁ Χριστὸς μᾶς τὰ ἔχει δώσει. Μόνο οἱ ἁμαρτίες εἶναι δικές μας. “Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται”, λέει ἡ Γραφή. Ἂν δὲν ζητᾶμε βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, θὰ σπάσουμε τὰ μοῦτρα μας. Ἐνῶ, ὅταν ζητᾶμε τὴν θεία βοήθεια, ὁ Χριστὸς μᾶς δένει μὲ ἕνα σχοινάκι μὲ τὴν Χάρη Του καὶ μᾶς συγκρατεῖ. Ὅταν λυθοῦμε ἀπὸ τὸ σχοινάκι, μᾶς χτυποῦν οἱ ἄνεμοι καὶ ταλαιπωρούμαστε. Ὅσο ἀγωνιζόμαστε”, λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, “καὶ συναισθανόμαστε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας στὴν θεία Του Πρόνοια καὶ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ ψυχή μας ἀνεβαίνει στὸν Παράδεισο μὲ πολλὴ σιγουριά. Πρέπει νὰ συναισθανθοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ταλαιπωροῦνται, γιατὶ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ μετανοήσουν, νὰ ἐξομολογηθοῦν ταπεινὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Χωρὶς τὸν πνευματικὸ ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησίες καὶ γεμίζουν τὰ ψυχιατρεῖα, οἱ φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερος γιατρὸς ἀπὸ τὸν ἔμπειρο πνευματικό, ποὺ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα ἀπὸ τὰ μικρόβια τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ”.

• Ἂς ἀκούσουμε καὶ τὸν Ἅγιο Ἄνθιμο: “Ὅπως μαγνητίζει τὸ φίδι ἕνα πουλὶ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ φύγει, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία παρασύρει τὸν ἄνθρωπο. Ἐλέγχεται ὁ ἄνθρωππος ὅταν πράξει τὸ κακὸ καὶ ἡ συνείδησή του τὸν τύπτει. Ὁ πνευματικὸς τὸν νουθετεῖ... ἀλλὰ ἠλεκτρίζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ παρασύρεται ἀπὸ αὐτήν, γίνεται αἰχμάλωτος. Μετανοεῖ, λυπεῖται, κλαίει, ἐπειδὴ ὅμως ἀπέκτησε τὴν κακὴ συνήθεια, δὲν γλιτώνει• γίνεται δοῦλος της. Διόρθωση ὑπάρχει (ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Γέροντας σὲ ἐρώτηση ἀδελφῆς). Μπορεῖς νὰ διορθωθεῖς. Θέλει ὅμως τόλμη. Θέλει πίστη. Θέλει εὐλάβεια. Θέλει καθαρὰ νὰ ἐξομολογεῖσαι. Φύγε ἀπὸ τὸ κακὸ γιὰ νὰ γλιτώσεις. Δὲν μπορεῖς μόνος σου;Τρέξε σὲ ἄλλον νὰ σὲ βοηθήσει. Τρέξε κοντὰ στὸν Χριστό! Κι ἐμεῖς πῶς θὰ τρέξουμε στὸν Χριστό; Διὰ μέσου τοῦ πνευματικοῦ• διότι ὁ πνευματικὸς εἶναι Αὐτὸς ὁ Χριστός. Ὄχι πὼς εἶμαι ἐγὼ καὶ τὸ λέγω, ἀλλὰ ἄλλο μέσον δὲν ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πνευματικό. Αὐτὸς θὰ γίνει ὁ μεσίτης σου, αὐτὸς θὰ γίνει ὁ προστάτης σου, αὐτὸς θὰ ἀναλάβει τὸ βάρος σου, αὐτὸς θὰ σὲ παρηγορήσει, αὐτὸς θὰ σοῦ δώσει πνεῦμα θεῖον, αὐτὸς θὰ σὲ δυναμώσει, αὐτὸς θὰ σὲ βοηθήσει νὰ φύγεις ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, νὰ ἐλευθερωθοῦν ὅλα σου τὰ μέλη ποὺ εἶναι αἰχμάλωτα. Αὐτὸς θὰ σὲ συγχωρέσει.... Ἑκατὸ χρόνια νὰ φωνάζεις στὸν Χριστό, ἂν δὲν πᾶς στὸν πνευματικό, δὲν μπορεῖς νὰ λάβεις συγχώρεση• ὁ ἰατρὸς θὰ σοῦ δώσει τὴν θεραπεία, ὁ πνευματικὸς θὰ σὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν Θεόν. Στὸν πνευματικὸ ἐδόθη ἡ ἐξουσία νὰ βάλει τὸ χέρι του ἐπάνω στὴν κεφαλή σου καὶ νὰ σοῦ πεῖ ”εἶσαι συγχωρεμένος”. Ἐβγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα του ὁ λόγος αὐτός; Εὐθὺς ἐγράφη εἰς τοὺς οὐρανούς” .

• Ὁ Ἅγιος Πορφύριος γιὰ νὰ στηρίξει τὰ πνευματικά του παιδιὰ τοὺς ἔλεγε: “Νὰ μὴ στενοχωριέσαι, μωρέ, ποτέ! Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε γιὰ νὰ μᾶς δώσει πολλὴ χαρὰ καὶ ἀγάπη ἀπὸ τώρα. Ἔπεσες; Θὰ σηκωθεῖς! Ἀπὸ τώρα ν' ἀρχίσουμε νὰ συμμετέχουμε ὅλο καὶ πιὸ αἰσθητά, στὴν φωτεινὴ ἡμέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ”.

• Ὁ ἀείμνηστος Κοζάνης Διονύσιος συμπληρώνει: “Μὰ εἶναι μεγάλη ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἄπειρο τὸ ἔλεος τῆς θείας εὐσπλαγχνίας. Καὶ εἶναι ἀνεξιχνίαστος ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο συγχωρεῖται ὁ ἁμαρτωλός. Ἡ βρωμιὰ ποὺ μολύνει τὴν γῆ, ἡ παραφωνία ποὺ χαλάει τὴν ἁρμονία τῆς θείας Δημιουργίας, τὸ χάσμα ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς “αἴρει τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου” (Ἰω. 1, 29). Παίρνει ἐπάνω Του τὶς ἁμαρτίες, θερίζει τὴν βρωμιά, ἀποκαθιστᾶ τὴν ἠθικὴ τάξη, γεφυρώνει τὸ χάσμα. Ὅπως αἰσθανόμαστε καὶ ζοῦμε τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, τὴν ψυχικὴ ὀδύνη καὶ ταραχή, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἔχουμε ζωηρὴ αἴσθηση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ “πάντα στέγει”, ὅλα τὰ σκεπάζει”.

• Ὁ καθηγητὴς Πατρῶνος ἐπιλέγει: “Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μεγάλο ἐλπιδοφόρο μήνυμα τῆς παρέμβασης τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωή μας, γιὰ ἴαση τῶν ψυχῶν καὶ θεραπεία τῶν σωμάτων. Τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα συνεχῶς ἀναφέρονται καὶ μᾶς διηγοῦνται ποικίλα θαύματα αὐτῆς τῆς διττῆς θεραπευτικῆς μορφῆς, δὲν ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ προβάλλει τὴν τραγικότητα τῆς ἁμαρτίας ποὺ μᾶς συνέχει, ἀλλὰ τὸ μεγάλο λυτρωτικὸ μήνυμα τῆς λυτρωτικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ”.

Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν ἔχει ἀνοίξει! Πρέπει νὰ ἔρθουμε καὶ ν'ἀγωνισθοῦμε ἐνάντια στὸ κακὸ καὶ τήν ἁμαρτία. Γι' αὐτὸν τὸν λόγο οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἐθέσπισαν νὰ διαβάζεται σήμερα τὸ εὐαγγέλιο τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναοὺμ καὶ νὰ ἀκούγεται “γεμάτη στοργὴ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας: “Παιδιά μου, σᾶς συγχωρῶ ἀρκεῖ ἐσεῖς νὰ τὸ θελήσετε”. Μᾶς τὸ ἐπιβεβαιῶνει καὶ ἡ Γραφή: “Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι” (Ψαλμ, 31, 1 καὶ Ρωμ. 4, 7). Χαρὰ σ' ἐκείνους ποὺ συχωρέθηκαν οἱ ἀνομίες καὶ σ' ἐκείνους ποὺ σκεπάσθηκαν οἱ ἁμαρτίες. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε τὰ φιλότιμα παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν θὰ ἀθετήσουμε τὶς θεῖες ἐντολές Του, γιὰ νὰ μὴν Τὸν στενοχωρήσουμε καὶ μόνο. Καὶ ὅπως ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος θὰ Τοῦ προσφέρουμε τὶς πολλές μας ἁμαρτίες.

Θὰ μᾶς ἐνισχύσει καὶ πάλι σ' αὐτὸν τὸν ἀγώνα μας ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη:

“Δός μας δύναμη μεγάλη
γιὰ νὰ βγοῦμε νικηταὶ
στὸν ἀγώνα τῆς ἀλήθειας
ποὺ δὲν σταματᾶ ποτέ.
Κράτησέ μας ὥς τὸ τέλος
στὴν ἀγάπη καὶ στὸ φῶς Σου
καὶ μιὰ μέρα χάρισέ μας
τὸν ὁλόφωτο οὐρανό Σου”

Εἴθε, ἀδελφοί μου, νὰ ἀξιωθοῦμε αὐτῆς τῆς χαρᾶς! Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022 (ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 10
6 Μαρτίου 2022
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

“ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν,
ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος” (Ματθ. 6, 14)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΓΑΓΝΩΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

῞Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀ-φανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.

Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ φιλεύσπλαγχνος Κύριός μας μᾶς παραγγέλλει σήμερα νὰ γράψουμε μὲ χρυσᾶ γράμματα μέσα στὶς καρδιές μας αὐτὰ τὰ ἱερά Του ἐντάλματα. Ἡ ἐπὶ γῆς Ἁγία Του Ἐκκλησία σὰν φιλόστοργη Μητέρα, ἀναγνωρίζοντας πόσο εὔκολο εἶναι νὰ σκοτισθεῖ ὁ νοῦς καὶ νὰ σκοντάψει ἡ συνείδηση τῶν παιδιῶν της, μεγαλόφωνα τὰ συμβουλεύει: “Παιδιά μου, σπλαγχνισθεῖτε κάθε ἀδελφό σας ποὺ σᾶς ἐπίκρανε καὶ συγχωρήστε τον. Αὐτὴ σας ἡ πράξη θὰ ἀναδείξει τὴν ἀνωτερότητά σας”.

Καὶ τὴν ἀγάπη αὐτὴ καὶ τὴν συγνώμη πρὸς τὸν ἀδελφό μας ἐτόνισε ὁ Θεῖος Δημιουργὸς τῆς Οἰκουμένης. “Ἂν παραβλέψετε τὰ παραπτώματα τῶν συνανθρώπων σας”, εἶπε, “θὰ παραβλέψει καὶ ὁ Πατέρας σας ὁ Οὐράνιος τὰ δικά σας. Ἄν, ὅμως, φανεῖτε σεῖς ἀμείλικτοι καὶ σκληροί, ἀμείλικτος καὶ σκληρὸς θὰ φανεῖ κι Ἐκεῖνος”.

Στὸ ἄκουσμα αὐτοῦ τοῦ κηρύγματος τῆς συγνώμης ἐσάρκασαν οἱ ἰσχυροὶ καὶ μεγάλοι τῶν αἰώνων, οἱ ποικιλώνυμοι Νίτσε καὶ Ρενάν καὶ οἱ ἄθεοι ὀπαδοί τους καὶ εἶπαν: “Ὁ οἶκτος, ἡ συγνώμη καὶ ἡ ἐπιείκεια εἶναι ἀρετές, οἱ ὁποῖες ἁρμόζουν στοὺς ἀδύναμους καὶ μικρούς”. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ δοῦν τὴν δύναμη τῆς μεγαλοψυχίας. Μόνο καταστροφὴ μπορεῖ νὰ προέλθει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀλόγιστη καὶ ἐγωιστικὴ στάση τους, ἀφοῦ δὲν δείχνουν ἔλεος, συγκατάβαση καὶ μακροθυμία, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ συγχωρήσουν τοὺς ἀντιπάλους τους.

Ἡ νέα ἐν Χριστῷ κοινωνία ζεῖ σ'ἕναν ἄλλο κόσμο, ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ μεταβάλλει τὴν κόλαση τῆς ἐχθρότητας σὲ κοινωνία ἀδελφωμένων ἀνθρώπων. Ὤ, ἐκείνη ἡ μεγαλειώδης κραυγὴ τοῦ Κυρίου μας πάνω στὸν Σταυρό: “Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιοῦσι” , ἀντήχησε ἀπὸ τὰ ὕψη τοῦ Γολγοθᾶ καὶ ἀκούσθηκε παντοῦ.Αὐτὴ μᾶς καλεῖ καὶ σήμερα νὰ τὴν ἀκούσουμε.

Γιὰ νὰ φθάσει ἡ ἀνθρωπότητα στὰ ὕψη τῆς συγνώμης τοῦ Γολγοθᾶ, θὰ πρέπει νὰ κατέλθει στὰ βάθη τοῦ ἐγώ της, νὰ ἀνακαλύψει ὅλη τὴν ψευτιὰ ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ καὶ νὰ βγάλει τὸ προσωπεῖο τῆς ὑποκρισίας. Ἔτσι θὰ κατανοήσει ἀπολύτως τὰ θεῖα παραγγέλματα τοῦ Κυρίου μας.
Ἀδελφοί μου,

Ὁ δρόμος τῆς συγχώρησης καὶ τῆς συγνώμης ἀπαιτεῖ ἡρωισμό, γι' αὐτὸ καὶ λίγοι τὸν βαδίζουν. Οἱ πολλοὶ ἀκολουθοῦν τὴν φωνὴ τῆς ἐκδικήσεως καὶ ἀποδίδουν μὲ μανία τὰ χτυπήματα ποὺ δέχονται. Ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συγχωρήσει, δὲν μπορεῖ καὶ νὰ ἀγαπήσει. Ἡ συγχώρηση πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας δὲν εἶναι παρὰ ἕνα φτωχὸ ἀντίδωρο τῆς μεγάλης συγνώμης Ἐκείνου πρὸς ἐμᾶς, Μᾶς τὴν προσφέρει δωρεὰν καὶ εἶναι ἡ καλύτερη ἐμπειρία τῆς υϊκῆς μας σχέσης μαζί Του. Μᾶς τὸ διακηρύσσει καὶ ὁ θεῖος Του λόγος: “ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν, ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς”. Μὲ τὴν μὴ συγχωρητικότητά μας δὲν ἐπιτρέπουμε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργήσει μέσα μας. Δίκαια ὁ ἱερὸς Ζιγαβηνὸς γράφει: “...δὲν σημαίνει πὼς ὁ Ἅγιος Θεὸς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ, μισεῖ ὅμως αὐτή μας τὴν ὠμότητα”.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ σήμερα νὰ εἰσέλθουμε στὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἔχοντας συγχωρέσει τὸν πλησίον μας. Διότι δὲν μποροῦμε νὰ ξεκινᾶμε τὸν ἀγώνα τῆς νηστείας, ἂν φωλιάζει μέσα μας ἡ μνησικακία. Ἡ ἐγκράτεια - σωματικὴ καὶ πνευματική – θὰ μᾶς βοηθήσει στὴν μετάνοια, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται καὶ ἡ ἐκ μέρους μας “ἄφεσις” τῶν παραπτωμάτων τῶν ἄλλων. Ὀφείλουμε νὰ εἰσέλθουμε στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν συγχωρημένοι μεταξύ μας, μὲ τὶς οἰκογένειές μας, τοὺς συγγενεῖς μας, τοὺς φίλους μας, ἀκόμα καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Τὸ ξεκίνημα θὰ γίνει ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας. Ἐκεῖ, ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα, ἔχουμε χρέος νὰ ὁμολογήσουμε τὴν μνησικακία μας καὶ νὰ ζητήσουμε συγχώρεση. Καὶ αὐτὸς ὁ ἠγαπημένος μαθητής, ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, θὰ μᾶς διαβεβαιώσει: “τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας”.

Ἀδελφοί μου,

Ἂς ἀνέβουμε ψηλά, στὶς καθάριες πηγὲς τῶν ὑδάτων τῶν θείων Πατέρων μας καὶ μέσα σὲ αὐτὲς ἂς δροσίσουμε τὴν διψασμένη ψυχή μας μὲ τὰ ζωηφόρα μηνύματα γι' αὐτὴν τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς συγχωρητικότητας.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διδάσκει: “Κανεὶς ἀπὸ σᾶς νὰ μὴ διατηρεῖ στὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του. Νομίζεις ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε; Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλος δήμιος ἐγκατέστησες μέσα σου τὸν θυμὸ καὶ κατασκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα. Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει καλύτερα ἀπ' ὅ,τι θέλεις ἐσύ, Σ' ἐσένα ἔδωσε μόνο τὴν προσευχὴ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτὸν ποὺ σὲ λύπησε καὶ νὰ τὸν συγχωρεῖς”.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τονίζει: “Ὁ ἄνθρωπος ποὺ συγχωρεῖ εἶναι ἀγαθός, ἀγαπάει ὅλους καὶ ἀγαπιέται ἀπ' ὅλους. Εἶναι χαρούμενος στὴν ὄψη, ἤρεμος στὸν χαρακτήρα, συμπαθής, φιλάδελφος, ἐλεήμων, διαλλακτικός. Φοβᾶται τὸν Θεὸ καὶ φυλάττει τὸν Νόμο Του. Θυμᾶται πάντα τό “ἄφετε καὶ ἀφεθήσεται ὑμῖν” καὶ “ἀφίησι τῷ ἀδελφῷ τὰ ὀφειλήματα αὐτοῦ”. Συγχωρεῖ εὔκολα αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀδικοῦν. Ὁ νοῦς του ἀδυνατεῖ νὰ θυμηθεῖ τὸ κακὸ ποὺ τοῦ ἔκαναν. Ἡ καρδιά του διώχνει τὸ βάρος τῆς μνησικακίας, δὲν τὴν κρατάει μέσα της. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὸν συγχωρητικὸ ἄνθρωπο, εἰσακούει τὴν προσευχή του, συγχωρεῖ τὰ παραπτώματά του καὶ θὰ τοῦ πεῖ: “εὖ δοῦλε ἀγαθέ, εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου”.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἐδίδασκε τὶς νύμφες τοῦ Χριστοῦ: “Θὲς νὰ δεῖς τὸν Χριστό; Κάμε τὰ ἔργα Του καὶ θὰ Τὸν δεῖς μέσα στὴν καρδιά σου. Νὰ ἐργάζεσαι στὶς ἀρετές Του. Αὐτὰ εἶναι ὁ Χριστός, οἱ ἀρετές. Ἂν εἶσαι μέσα στὴν ὑπερηφάνεια, πῶς θὰ δεῖς τὸν Χριστό;”

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε σὲ ἕνα πνευματικό του παιδί: “Πῶς θὰ καταλάβεις ὅτι συχωρέθηκες ἀπὸ τὸν Θεό; Δὲν λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ πίστη; Αὐτὰ θὰ τὰ νιώσεις ὅταν συγχωρήσεις τὸν ἀδελφό σου καὶ ἔτσι θὰ αἰσθάνεσαι τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ”.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε: “Γιατὶ δὲν μπορεῖς νὰ συγχωρήσεις τὸν ἀδελφό σου; Ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ σὲ συγχωρήσει ὁ Χριστός; Δὲν ἀναρωτήθηκες, πῶς ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος, μὲ ἀνέχεται συνέχεια καὶ συγχωρεῖ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, κι ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ συγχωρήσω τὸν ἀδελφό μου;” Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος Γέροντας: “Μὴν ἀφήσεις αὐτόν σου τὸν λογισμὸ νὰ ξινίσει. Τρέξε γρήγορα στὸν πνευματικό. Ἂν ἔχεις ἀνοιχτὴ πληγή, πρέπει ἀμέσως νὰ τὴν θεραπεύσεις”. Σὲ ἄλλο πνευματικό του παιδὶ ἔλεγε: “Ἂν σὲ βλάψει κάποιος, συγχώρεσέ τον “ἑβδομηκοντάκις ἑπτά”, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου, καὶ θὰ τὸν ἀγαπᾶς ἀπὸ μακριά. Κι ἂν τὸν συναντήσεις κάπου, μὴν τὸν περιφρονήσεις. Θὰ τοῦ μιλήσεις διακριτικὰ καὶ θὰ φύγεις”.

Κι ὁ ἀγαπημένος μας ποιητὴς Γ. Βερίτης μὲ τὸν δικό του τρόπο θὰ ἐξυμνήσει αὐτὴ τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς εὐσπλαγχνίας, ὅπως καὶ κάθε ἀρετή:

“Χαρὰ σ'ἐκεῖνες τὶς ψυχὲς
π' ἀκοῦνε τὴν φωνή Σου
κι ἀκολουθοῦν τὸν Νόμο Σου
καὶ τὰ προστάγματά Σου!
Χαρὰ σ' ἐκεῖνες τὶς ψυχὲς
ποὺ ζοῦν τὴν ἀρετή Σου
καὶ προσκυνοῦν εὐλαβικά,
Χριστέ μου, τ' ὄνομά Σου”

Πολυσέβαστο ἐκκλησίασμα,

Οἱ συναξαριστὲς διηγοῦνται ἄπειρα μαρτύρια Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μέσα στὰ τόσα βασανιστήρια εὐλογοῦσαν καὶ ἔδιναν συγχώρηση στοὺς βασανιστές τους. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοια συγκλονιστικὰ παραδείγματα ἀνεξικακίας καὶ εὐσπλαγχνίας πρὸς τοὺς ἐχθρούς τους, ποὺ ἀντιγράφουν τοῦ Χριστοῦ τὸ παράδειγμα. Ἀπὸ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο ὥς τοὺς Ἁγίους Ποιμένες τῆς Χίου, τὸν θεῖο Παρθένιο, τὸν μετέπειτα Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, τὸν θεῖο Πλάτωνα καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ νεομάρτυρες, τοὺς σύγχρονους αὐτοὺς ἀστέρες τῆς ἀλήθειας. Στὴν ἀδικία αὐτή, τὴν καταπίεση καὶ τὸν διωγμὸ ποὺ δέχονται ἀπὸ τοὺς σκληροὺς δυνάστες ἀντιτάσσουν οἱ μάρτυρες αὐτοὶ τὴν χριστιανικὴ συγνώμη, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου: “λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν” (Α' Κορ. 4, 12).

Ἂς μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμα αὐτῶν τῶν ἡρώων, βαδίζοντας τὸν ἴδιο ἀνηφορικὸ δρόμο. Ὅσο βαθιὲς κι ἂν εἶναι οἱ πληγές μας, ἂς προσφέρουμε ἀγάπη σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ πονέσουμε. Μόνον ἔτσι θὰ ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ὀνομαζόμαστε Χριστιανοί, φορεῖς καὶ συνεχιστὲς τῆς συγνώμης, ποὺ οἱ ρίζες της βρίσκονται στὸν ποτισμένο μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ Γολγοθᾶ.

Ἀδελφοί μου,

Ἂς γεμίσουμε τὴν καρδιά μας μὲ συγχώρεση, ἂς τὴν γεμίσουμε μὲ ἀγάπη θεϊκὴ κι ἂς τὴν σκορπίσουμε γύρω μας. Ἂς τὴν χαρίσουμε μὲ χαρὰ σ' ἐκείνους ποὺ διψοῦν γιὰ ἀγάπη καί συγνώμη, ὅσο βαριὰ κι ἂν μᾶς ἔφταιξαν. Εἶναι καλὸ δικό μας. Γιὰ ν' ἀκούσουμε νὰ μᾶς γλυκοφωνάζει ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, ὅτι θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα. ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου