Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ


Ἀριθμός 30
Κυριακή 30 Ἰουλίου 2017
Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Α΄Κορ. α΄10-17)

    Ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, κάθε φορά πού συμμετέχομε στήν Θείαν Λειτουργίαν, ἀκοῦμε πρός τό τέλος τῆς ὅλης ἱερᾶς ἀλοκολουθίας τόν διάκονον ἤ, μή ὑπάρχοντος αὐτοῦ, τόν Ἱερέαν νά παρακαλῇ τόν Θεόν γιά τήν ἑνότητα τῆς πίστεως. Ἡ σχετική δέησις εἶναι ἡ ἑξῆς: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους, καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Γι’ αὐτήν τήν ἑνότητα κάνει λόγον καί στό σημερινό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπου ἀπευθυνόμενος, μέ πολύν πόνον, πρός τούς Κορινθίους, τούς παρακαλεῖ νά βοηθήσουν καί νά  ἐργασθοῦν γιά τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως, γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔμαθε ὅτι ἄρχισαν μέσα στήν Ἐκκλησίαν τά σχίσματα καί οἱ φατρίες, καί ἀνησυχεῖ, διότι αὐτός ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κορίνθου. Ὑψώνει, λοιπόν, φωνήν διαμαρτυρίας ἀλλά ταυτοχρόνως καί ἱκεσίας καί τούς φωνάζει: Κορίνθιοι, μή χωρίζεσθε σέ φατρίες, μή διασπᾶτε τήν ἑνότητα.
Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, παρεκάλεσε τόν Θεόν Πατέρα Του γιά τήν ἑνότητα. Τά λόγια τῆς προσευχῆς Του εἶναι τά ἑξῆς: «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς».
Τώρα, ἄς ἔλθωμε νά ἰδοῦμε τά αἴτια τά ὁποῖα προκαλοῦν τήν διαίρεσιν  τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
1ον. Ἡ προσωπολατρεία. Ἡ προσκόλλησις καί ἡ ἀρρωστημένη ἀφοσίωσις σέ πρόσωπα. Ἐνδεικτικά γιά τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου  ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος : Τί θά πῇ ἐγώ εἶμαι ὀπαδός τοῦ Παύλου, ἐγώ τοῦ Ἀπολλώ, ἐγώ τοῦ Κηφᾶ; «Μεμέρισται ὁ Χριστός; ». Ὁ Χριστός μας εἶναι ἕνας, καί Αὐτός εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας.
2ον. Ὁ ἐγωισμός, ἤ μᾶλλον  ἡ ἐγωιστική διάθεσις μας νά ἐπιβάλλωμε τίς προσωπικές μας ἀντιλήψεις καί στούς ἄλλους. Μᾶς εἶναι γνωστή ἡ ἔκφρασις «ἐγώ πιστεύω...». Δηλαδή, δίνομε  περιεχόμενο στήν πίστιν μας ὅπως μᾶς ἀρέσει, ὅπως μᾶς συμφέρει. Καί
3ον. Ἡ  παρεξηγημένη ἀντίληψις τήν ὁποίαν ἔχομε γιά τήν ἐλευθερίαν. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι δέν πειθαρχοῦμε ἀνεπιφύλακτα στήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά, ὑπακούοντες στό θέλημά μας καί τίς ἐπιθυμίες μας, τοποθετοῦμε τήν ἄποψίν μας, τήν σκέψιν μας στά θέματα τῆς Πίστεως, πάνω ἀπό τήν εὐαγγελικήν διδασκαλίαν.
Ὁ Ἀπόστολος  Παῦλος,  σχετικά  μέ  τήν  ἑνότητα τῆς πίστεως, καθώς ἀπευθύνεται πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου, διδάσκει, φωνάζει: «Εἷς Κύριος, μία πίστις,  ἕν βάπτισμα». Μέ ἄλλα λόγια, μᾶς λέγει καμμία διάσπασις, καμμία διαίρεσις, κανένας χωρισμός μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Προσήλωσις στόν ἀρχηγόν τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πειθαρχία καί ὑπακοή στό θέλημά Του, ὑποταγή τοῦ θελήματός μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού λέμε στήν Κυριακή προσευχή, στό « Πάτερ ἡμῶν…». «Γενηθήτω τό θέλημά σου».
Καί κάτι ἄλλο, καί ἄς τό προσέξωμεν ἰδιαίτερα. Τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ δέν τήν ἔβλαψαν οἱ διωγμοί τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων καί ὄχι μόνον. Ἕνεκα αὐτῶν τῶν διωγμῶν  τό ἀναρίθμητον πλῆθος τῶν μαρτύρων ἐπότισε μέ τό αἷμα του τό δένδρον τῆς χριστιανικῆς Πίστεως. Ἑπομένως, οἱ διωγμοί ἐγιγάντωσαν τήν Πίστιν μας καί τήν Ἐκκλησίαν μας. Τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐζημίωσαν καί ἔβλαψαν οἱ ἐχθροί τῆς ἑνότητος, οἱ αἱρέσεις, τά σχίσματα. Αὐτά τήν ἐπλήγωσαν καί τήν πληγώνουν. Μακριά, λοιπόν, ἀπό τίς διαιρέσεις, ὅλοι ἑνωμένοι στό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀδελφοί μου!
Ὑπηρετοῦμε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας; Τότε, κέντρον τῆς ζωῆς μας ἄς εἶναι ὁ Χριστός. Κυβερνήτης, καπετάνιος στή ζωή μας ὁ Χριστός. Πλοῖον, στό ὁποῖον ἐπιβαίνομεν, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ σωστική κιβωτός. Καί πορεία πλεύσεως, αὐτή πού ἐμπεριέχεται στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτή τήν ὁποίαν ἐχάραξεν ὁ Χριστός καί τήν ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Καλό  μας ταξίδι, σ’ αὐτήν τήν πορείαν τῆς παρούσης ζωῆς, καί, εἴθε, νά ὁδηγηθοῦμε  στόν  εὔδιον λιμένα τῆς ἄλλης  ζωῆς,  στήν βασιλείαν  τῶν  οὐρανῶν. ΑΜΗΝ.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ


Ἀριθμός 29
Κυριακή 23 Ἰουλίου 2017
Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
( Ρωμ. ιε΄1-7 )

Ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, γνωρίζομεν ὅτι οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι οἱ καλύτερες. Λείπει ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἄδολη ἀγάπη ὅπου κτίζεται ἡ ἰδανική σχέσις. Ἐάν ὑπῆρχαν αὐτά τά θεμέλια, τότε οἱ σχέσεις μας θά ἦταν ἀγαθές καί ἁρμονικές, καί ὅλη ἡ γῆ ἕνας παράδεισος. Ὅμως, ἐπειδή μέσα μας φωλιάζουν πάθη, ἀδυναμίες καί ἐλαττώματα, παρατηρεῖται δυσαρμονία, διαταράσσονται οἱ σχέσεις μας, δημιουργοῦνται φιλονικίες, ἐντάσεις, συγκρούσεις, καί ὁ ἰσχυρός καταπιέζει τόν ἀδύναμον. Ἔτσι, ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀλήθεια τῆς λαϊκῆς παροιμίας «τό μεγάλο ψάρι τρώει τό μικρό».
Ὁ Χριστιανισμός, ἡ θρησκεία τῆς ἀγάπης, μέ τό κήρυγμα τῆς ἀγάπης ἐξομαλύνει τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, δημιουργεῖ κλῖμα συμπαθείας καί ἀλληλοβοηθείας. Αὐτό τονίζεται στό σημερινό  ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον εἶναι τμῆμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Μᾶς παραγγέλλει: «Ἀδελφοί,  ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν».
Ἐντύπωσι μᾶς κάνει τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συγκαταλέγει τόν ἑαυτόν του μεταξύ τῶν δυνατῶν, ἀφοῦ λέγει «ἡμεῖς οἱ δυνατοί…». Καί θά πῇ κάποιος: Ἄρα, ὁ Παῦλος δέν εἶναι ταπεινός,  εἶναι  ὑπερόπτης, εἶναι ἐγωιστής, εἶναι… Ὄχι ὅμως, δέν εἶναι ἔτσι.  Λέγει αὐτό πού εἴπαμε, γιά νά διδάξῃ τούς ἄλλους. Διότι, ἐάν ἔλεγε « ἐσεῖς οἱ δυνατοί…», τότε θά ἐσήμαινε ὅτι ὁ λόγος του, τό παράγγελμά του θά ἦταν ἀνεφάρμοστα.
Δυνατός εἶναι ὁ καθένας μας, ὄχι μέ τίς δικές μας δυνάμεις, εἴτε σωματικές, εἴτε πνευματικές, εἴτε ψυχικές, ἀλλά μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο μᾶς διδάσκει καί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καθώς μᾶς λέγει «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ».
Εἴμεθα, λοιπόν, δυνατοί  μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζόμεθα τόν καθημερινόν ἀγῶνα τῆς βιοπάλης, καί ἀντιμετωπίζομεν τίς διάφορες δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀγωνιζόμεθα, ἐπίσης, καί τόν πνευματικόν ἀγῶνα γιά νά ἀναβαίνωμεν τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Ἔχομε δύναμιν ψυχῆς, ἀντιμετωπίζομεν τόν πόνον, τήν θλῖψιν, τίς δοκιμασίες, τούς πειρασμούς χριστιανικά, χωρίς νά γογγύζωμε κατά τοῦ Θεοῦ, δεχόμεθα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν πονᾶμε, καί παραμένομε δυνατοί.
Ὅμως, δέν φθάνει αὐτό. Ἔχομε χρέος νά συμπονοῦμε, νά συμπάσχωμε μέ ὅσους συνανθρώπους μας εἶναι ἀδύναμοι ψυχικά καί δέν μποροῦν νά σηκώσουν τό βάρος τοῦ πόνου, τῆς θλίψεως, τῆς δοκιμασίας, καί πού δέν μποροῦν νά κανανοήσουν, ὅτι αὐτά εἶναι ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Θεοῦ στήν ζωήν τους. Εἴμεθα δίπλα τους, τούς στηρίζομεν, ὅσον μποροῦμε, τούς συμπαραστεκόμεθα, τούς ἐνισχύομεν, κυρίως, ὅμως, προσευχόμεθα νά τούς ἐπισκεφθῇ καί νά τούς ἐνδυναμώσῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ «ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».
Ἴσως νά γεννηθῇ ἡ ἀπορία σέ κάποιον, γιατί εἶναι χρέος καί καθῆκον μας μιά τέτοια συμπεριφορά; Τήν ἀπάντησιν μᾶς τήν δίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντάς μας: «Ἕκαστος γάρ ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τό ἀγαθόν πρός οἰκοδομήν». Πράττομεν τό καλό καί ἀγαθόν, ὄχι γιά νά μᾶς ἐπαινέσουν, ὄχι γιά νά ἀρέσωμε στούς ἄλλους, ἀλλά, γιά νά διδάξωμεν τό καλό, τήν καλωσύνην ἔμπρακτα στούς ἄλλους. Γιά νά οἰκοδομήσωμεν τούς ἄλλους, ἔχοντες ὡς πρότυπον προσφορᾶς καί θυσίας ὑπέρ τοῦ πλησίον τόν Ἴδιον τόν Χριστόν.
Ἀδελφοί μου!
Σήμερα, στήν ἐποχή μας, περισσότερον ἴσως ἀπό ποτέ ἄλλοτε, εἶναι ἀνάγκη νά ἀκολουθοῦμε τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τόν λόγον τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος μᾶς προτρέπει νά ἐργαζώμεθα  τό καλό καί ἀγαθόν. Ὄντας ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δυνατοί καί γνήσιοι χριστιανοί, νά ἀκτινοβολοῦμε ἀρετήν καί καλωσύνην, καί μέ αὐτήν τήν χριστιανικήν μας συμπεριφοράν νά οἰκοδομοῦμε τόν κάθε πλησίον μας, τόν κάθε ἀδελφόν μας. ΑΜΗΝ.       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΙΟΥΛΙΟΥ


Ἀριθμός 28
Κυριακή 16 Ἰουλίου 2017
ΤΩΝ  ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ
( Τίτ. γ΄ 8-15 )
Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀφιερωμένη στήν μνήμην τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνῆλθε στήν Χαλκηδόνα, τό ἔτος 451 μ.Χ. Ἡ ἁγία καί μεγάλη αὐτή Δ΄ Οἰκουμενική σύνοδος κατεδίκασε τήν αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, καί διετύπωσε τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν τῆς Πίστεώς μας περί τῶν δύο φύσεων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδή ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.
Τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον  ἀκούσαμε σήμερα, εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα, ἕνα τμῆμα τῆς ἐπιστολῆς πού ἀπηύθυνε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τόν μαθητήν του Τίτον, τόν ἐπίσκοπον Κρήτης καί συνεχιστήν του στό ἀποστολικόν ἔργον στήν Κρήτην.
Τί διδάσκει μεταξύ τῶν ἄλλων; Συνιστᾶ τήν ἀποφυγήν συζητήσεων γύρω ἀπό τά θέματα τῆς Πίστεως, καί ὑποδεικνύει τήν στάσιν τήν ὁποίαν ὀφείλομε νά τηροῦμε ἀπέναντι στούς αἱρετικούς. «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ…».
 Ὅμως, τί εἶναι αἵρεσις ϗ Εἶναι ἡ παραχάραξις τῆς ὑγιοῦς πίστεως καί ἡ νοθεία τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Αἱρετικοί δέ, ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ἀκολουθοῦν πλανεμένη διδασκαλίαν, τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία κατεδίκασε καί ἀπέρριψε.
Ἀπό τά χρόνια τῶν ἀποστόλων μέχρι σήμερα, οἱ διάφοροι αἱρετικοί «λαλοῦντες διεστραμμένα» πολεμοῦν τήν ἀληθινήν πίστιν καί προσπαθοῦν, ὡς λύκοι μέ ἔνδυμα προβάτου, νά πλανήσουν, εἰ δυνατόν, καί τά ἐκλεκτά λογικά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.
Ποιά ἡ στάσις μας ἀπέναντί τους; Νά ἀποφεύγωμεν τίς συζητήσεις, ἐάν μάλιστα δέν γνωρίζομεν καλῶς τά τῆς Πίστεώς μας. Νά μή δεχώμεθα τά ἔντυπά τους, ἀφοῦ περιέχουν τήν πλάνην τους, καί ὄχι τήν ὀρθήν καί γνησίαν διδασκαλίαν τῆς Πίστεώς μας. Νά προσευχώμεθα στόν Θεόν, ὥστε νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν ποίμνην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ὅσον ἀφορᾶ δέ τούς ἑαυτούς μας, νά μελετᾶμε τήν Ἁγίαν Γραφήν καί νά ἐπικαλούμεθα τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὀρθήν κατανόησιν τοῦ περιεχομένου της, νά μετέχωμεν τακτικά στήν κοινήν λατρείαν καί τά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἀκοῦμε καί νά ἐφαρμόζωμε τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, νά δίνωμε μαρτυρίαν πίστεως μέ τήν σωστή  χριστιανική μας βιοτήν καί συμπεριφοράν.
Καί τό δεύτερον, τό ὁποῖον διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ὑμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι». Δηλαδή,  συμβουλεύει καί συνιστᾶ πρός τούς χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν νά πρωτοστατοῦν σέ ἔργα καλά καί ὠφέλιμα στήν κοινωνίαν καί τούς ἀνθρώπους.
Ἀλήθεια, πῶς ἀξιοποιοῦμε-ξοδεύομε τόν χρόνον  μας,  καί πόσα καλά ἔργα καί ὠφέλιμα ἔχομε νά παρουσιάσωμεν ϗ Πόσοι ἀπό ἐμᾶς δέν ἀφιερώνομεν τόν ἐλεύθερον χρόνον μας στά ἔργα τῆς τηλεοράσεως, στό ΙΝΤΕRNET, στό FACEBOOK, στούς πολιτικούς καί τά κόμματα, στά τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, στό Διεθνές νομισματικόν ταμεῖον, τήν Εὐρωζώνην καί τί ἄλλο;
Ἐρώτησις: Πόσον χρόνον ἀφιερώνομε γιά καλά καί  ἀγαθά ἔργα, ὅπως, γιά παράδειγμα, νά συντροφεύσωμε ἕνα μοναχικό ἄτομο στό σπίτι του, νά κάνωμε λίγη παρέα σ’ ἕναν ἄρρωστον στό νοσοκομεῖον, νά συμβουλεύσωμε καί νά νουθετήσωμε ἕνα παραστρατημένο, νά μιλήσωμε γιά τόν Χριστόν, τήν δύναμιν τῆς πίστεως σέ κάποιον ὁ ὁποῖος διψᾶ νά μάθῃ, νά δώσωμε μέ τήν πρᾶξιν μας λίγη χαράν σ’αὐτόν πού πονάει ψυχικά ϗ
Ἀδελφοί μου!
Θά πρέπῃ νά θεωρήσωμεν ΕΥΛΟΓΙΑΝ ἀπό τόν Θεόν τό γεγονός ὅτι εἴμεθα ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μέλη τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τότε θά πρέπῃ στήν προσευχήν μας νά μή ξεχνᾶμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεόν γι’ αὐτήν τήν πρός ἡμᾶς εὐλογίαν Του. Ἐπίσης, νά προσευχώμεθα γιά τούς αἱρετικούς, ὥστε νά ἐπιστρέψουν στήν ἀληθινήν πίστιν. Καί, τέλος, τόν χρόνον πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός νά τόν ἀξιοποιοῦμε  σέ ἔργα «καλά καί ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις», σέ ἔργα εὐάρεστα τῷ Θεῷ. ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ


Ἀριθμός 27
Κυριακή 9 Ἰουλίου 2017
Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
( Ρωμ. ι΄ 1-10 )
Τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον ἀκούσαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γνωρίζοντας πολύ καλά τούς συμπατριῶτας του Ἰουδαίους, σημειώνει μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι ἐπίστευαν στόν Θεόν, εἶχαν ζῆλον Θεοῦ, ἀλλά αὐτός ὁ ζῆλος ἦτο ἀρρωστημένος, λανθασμένος, τυφλός, σκοτεινός, ἀντίθετος πρός τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι δέν τόν συνώδευε ἡ ἀληθινή γνῶσις γιά τόν Θεόν καί ἡ εἰλικρινής ἐκδήλωσις καί φανέρωσις αὐτοῦ, μέσα ἀπό τά ἔργα τους.
Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ποιός εἶναι ὁ ἀρρωστημένος ζῆλος καί ποιός ὁ ζῆλος τόν ὁποῖον θέλει ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς.
Ὅμως, προηγουμένως, νά δοῦμε τήν ἔννοιαν τῆς λέξεως ζῆλος. Τό οὐσιαστικόν ζῆλος προέρχεται ἀπό τό ρῆμα ζέω, πού σημαίνει θερμαίνω. Καί τό οὐσιαστικό ζῆλος, μέ τήν θρησκευτικήν ἔννοιαν, σημαίνει τήν θερμότητα τῆς ψυχῆς μας, τόν ἔντονον πόθον πού κατευθύνει τόν ἄνθρωπον στόν Θεόν. Αὐτός χαρακτηρίζεται καί ζῆλος Θεοῦ, ζῆλος πίστεως καί ἀρετῆς, ζῆλος κατ’ ἐπίγνωσιν Θεοῦ.
Τώρα, ἄν θέλομε νά δοῦμε τόν μή θεάρεστον ζῆλον, τόν ἀρρωστημένον, δέν ἔχομε παρά νά ρίξωμε μιά ματιά στήν κοινωνία μας. Θά δοῦμε κάποιοι νά λένε πώς εἶναι ἄθεοι καί ἄπιστοι. Ὅλοι αὐτοί, ὅταν παρουσιασθῆ στήν ζωήν τους μιά φουρτούνα, ὅπως λέμε, θυμοῦνται τόν Θεόν, διώχνουν τήν μάσκα τῆς ἀθεΐας καί ἀπιστίας, καί μέ πίστι στρέφονται στόν Θεόν καί Τόν παρακαλοῦν νά βοηθήσῃ.
Κάποιοι ἄλλοι εἶναι ἀδιάφοροι. Αὐτοί παρασύρονται, ἀπορροφῶνται ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες καί τό ὑλιστικό πνεῦμα. Δόγμα τους τό «φάγωμεν, πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».
Μία ἄλλη μερίδα ἀνθρώπων εἶναι οἱ συνειδητοί χριστιανοί. Αὐτοί ἔχουν ὑγιῆ ζῆλον, ζῆλον Θεοῦ. Θρησκεύουν μέ θερμότητα πίστεως, ἐναρμονίζουν τό θέλημά τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουν φόβον Θεοῦ, ἀσκοῦνται στίς χριστιανικές ἀρετές, διεξάγουν τόν πνευματικόν τους ἀγῶνα.
Καί, τέλος, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι οὔτε ἄθεοι δηλώνουν, οὔτε ἄπιστοι, οὔτε ἀδιάφοροι εἶναι στά θέματα τῆς πίστεως, οὔτε ὅμως καί συνειδητοί χριστιανοί. Ἐμφοροῦνται ἀπό ἱερόν ζῆλον, ἀλλά αὐτός συνοδεύεται ἀπό φανατισμόν. Μικρόβιον, τό ὁποῖον βλάπτει τήν ψυχήν καί σκανδαλίζει τούς ἄλλους. Ἡ θρησκευτικότης τους περιορίζεται στούς ξηρούς τύπους, καί ἡ εὐσέβειά  τους εἶναι φαρισαϊκή, «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», δέν συνάδει μέ τό ἀληθινό περιεχόμενον τῆς Πίστεώς μας.
Ἐκτός ὅμως ἀπό αὐτόν τόν κακόν, τόν φθοροποιόν γιά τήν ψυχήν ζῆλον, ὑπάρχει καί ὁ καλός ζῆλος, ὁ ψυχωφελής, ὁ ζῆλος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ζῆλος πού θερμαίνει τήν ψυχήν, φωτίζει καί κατευθύνει τήν σκέψιν, ὁδηγεῖ τά βήματά μας «εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί θεάρεστον», ἀποπνέει ἄρωμα πίστεως, εὐωδία Χριστοῦ. Αὐτός ὁ ζῆλος, τόν ὁποῖον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει ζῆλον κατ’ ἐπίγνωσιν Θεοῦ, ἐνοικοῦσε στίς ψυχές τῶν Ἀποστόλων κατά τήν διάδοσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, στίς ψυχές τῶν μαρτύρων γιά νά δώσουν τήν μαρτυρίαν πίστεως καί νά ὁδηγηθοῦν στό μαρτύριον, στίς ψυχές τῶν ὁσίων πρός ἐνδυνάμωσιν στά ἀσκητικά τους παλαίσματα, ἀλλά καί στούς θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας στόν ἀγῶνα τους γιά τήν διαφύλαξιν τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας καί πίστεως.
Ἀδελφοί μου!
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα, μέσῳ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς ἐδίδαξε τόν ζῆλον κατ’ ἐπίγνωσιν Θεοῦ, τόν ζῆλον τῆς εὐσεβείας, τό ζῆλον τῆς ἀρετῆς, τόν ἔνθεον ζῆλον. Καλούμεθα, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, νά γίνωμε «ζηλωταί καλῶν ἔργων» ( Τίτ. β΄14), ἤ, κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον, «ζηλωταί τοῦ ἀγαθοῦ» (Α΄Πέτρ. γ΄ 11,17). Ἄς παρακαλέσωμεν, λοιπόν, τόν Παράκλητον νά μᾶς φωτίζῃ, ὥστε, ζῆλον ἔνθεον ἔχοντες μέσα στήν καρδιά μας, νά ἀναδεικνυώμεθα ζηλωτές εὐσεβείας καί ἔργων ἀγαθῶν. ΑΜΗΝ.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ


ΤΟ  ΚΗΡΥΓΜΑ  ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 26
Κυριακή 2 Ἰουλίου 2017
Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ( Ἑβρ. θ΄ 1-7 )
Σήμερα, ὅσοι ἀπό μᾶς, ἀδελφοί μου, εὑρισκόμεθα τήν ὥραν τῆς ἀναγνώσεως τοῦ Συναξαρίου, ἀκούσαμε: «ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ σορῷ καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν ταῖς Βλαχέρναις». Ἆρα γε, πόσοι γνωρίζομε τό γεγονός, τό ὁποῖον τιμοῦμε σήμερα;
Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τά διασωζόμενα στοιχεῖα στό Συναξάριον, στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Α΄, δύο ἀδέλφια, ὁ Γάλβιος καί ὁ Κάνδιδος, ἔφυγαν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν καί πῆγαν στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσουν τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐκεῖ, στό σπίτι κάποιας Ἑβραίας, βρῆκαν τήν τιμίαν Ἐσθῆτα, δηλαδή τό ἐπανοφώρι τῆς Παναγίας μας. Τό μετέφεραν στήν Κωνσταντινούπολιν καί προσπάθησαν νά μήν τό μάθῃ κανείς. Ἔκτισαν μέσα στό κτῆμα τους κάποιον ναόν, καί ἐκεῖ ἐναπέθεσαν τήν «σορόν», δηλαδή τήν θήκην στήν ὁποίαν φυλασσόταν ἡ Ἐσθής. Κάποια στιγμή τό πληροφορήθηκε ὁ αὐτοκράτωρ Λέων καί, ἀφοῦ ἔκτισε μεγαλοπρεπῆ ναόν στίς Βλαχέρνες εἰς τιμήν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατέθεσε ἐκεῖ τήν τιμίαν Ἐσθῆτα τῆς Παναγίας μας.
Τό σημερινό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα ἀνήκει στό ἑορταζόμενο γεγονός καί  τό ἀκοῦμε σέ κάθε Θεομητορική ἑορτή, δηλαδή σέ κάθε ἑορτή πού ἀναφέρεται στήν Παναγία μας. Εἶναι ἕνα τμῆμα τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σ’ αὐτό γίνεται λόγος γιά τήν Ἱερωσύνην τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιά τήν Σκηνήν τοῦ Μαρτυρίου, γιά τόν χῶρον λατρείας, γιά τόν ἱερόν ναόν, θά λέγαμε σήμερα, τῶν χρόνων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Αὐτή ἡ σκηνή εἶχε δύο μέρη. Τό ἕνα ἐλέγετο Ἅγια καί τό ἄλλο Ἅγια Ἁγίων. Στό πρῶτο ὑπῆρχαν ἡ ἑπτάφωτος λυχνία, ἡ τράπεζα καί οἱ ἄρτοι τούς ὁποίους ἔφερναν σάν προσφορά πρός τόν Θεόν, καί τούς ὁποίους ἄφηναν πάνω σ’αὐτήν. Στό σημεῖον αὐτό νά ποῦμε ὅτι ἡ ὀνομασία τοῦ ἄρτου πού φέρουν οἱ χριστιανοί στήν ἐκκλησία γιά τήν θείαν Λειτουργίαν εἶναι πρόσφορον ἤ προσφορά, ὄχι πρῶτο. Πρόσφορον ἤ προσφορά, διότι τό προσφέρομεν προκειμένου νά τελεσθῇ ἡ ἀναίμακτος θυσία, ἡ Θεία Λειτουργία. Στό δεύτερο μέρος, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὑπῆρχε ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ὅπου ἐφυλάσσοντο α) μία στάμνα χρυσῆ, ἡ ὁποία περιεῖχε τό μάννα μέ τό ὁποῖον ὁ Θεός ἔθρεψε τόν Ἰσραηλικόν λαόν μέσα στήν ἔρημον, β) ἡ ράβδος Ἀαρών, ἡ ὁποία εἶχε βλαστήσει μέ θαυματουργικόν τρόπον καί γ) οἱ πλάκες τῆς Διαθήκης, οἱ πλάκες μέ τόν Νόμον πού εἶχε δώσει ὁ Θεός στόν θεόπτην Μωυσῆν.
Αὐτά τά τρία -ἡ στάμνα μέ τό μάννα, ἡ ράβδος Ἀαρών καί οἱ πλάκες τοῦ Νόμου- συμβολίζουν τήν Παναγία μας.
* Ἡ Παναγία μας εἶναι ἐκείνη πού μέσα της ἔκρυβε τό οὐράνιο μάννα, τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος προσφέρεται στήν Θεία Κοινωνία σάν τροφή πνευματική-θεϊκή στόν ἄνθρωπον, καί πού ὀνομάζεται ἄρτος ζωῆς.
* Ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ ράβδος τοῦ  Ἀαρών. Ναί, ὅπως τό κατάξερο ραβδί τοῦ Ἀαρών ἐβλάστησε μέ θαυματουργικόν τρόπον, ἔτσι καί ἡ Παναγία μας μέ θαυματουργικόν  τρόπον συνέλαβε καί ἐγέννησεν τόν βλαστόν πού λέγεται Χριστός. Νά γιατί ἀπό τόν ὑμνογράφον ἡ Παναγία μας χαρακτηρίζεται ὡς «ἡ ἄμπελος  ἡ  ἀληθινή, ἡ  βλαστήσασα τόν καρπόν τῆς ζωῆς».
* Τέλος, ἡ Παναγία μας  εἶναι ἡ πλάκα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Μέσα της χαράκτηκε, θά λέγαμε, ὁ νόμος τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Διδάσκαλος Χριστός.
Ἀδελφοί μου! Σ’ ἕνα ἀπό τά τροπάρια πού λέγονται «ἀναστάσιμα» θεοτοκία, αὐτό τοῦ δευτέρου ἤχου, ὁ ὑμνογράφος μᾶς λέγει: «Παρῆλθεν ἡ σκιά τοῦ νόμου τῆς χάριτος ἐλθούσης». Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Κυρίου μας ἐφώτισε τίς σκιές τοῦ Νόμου. Ζοῦμε πλέον στήν ἐποχήν τῆς χάριτος, ἀνήκομε στόν νέον Ἰσραήλ, τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ. «Τήν Θεοτόκον καί  μητέρα τοῦ Θεοῦ » εὐλαβικά τιμῶντες, ἄς ἐπικαλούμεθα, ὄχι μόνο σήμερα, ὄχι μόνο σέ κάθε θεομητορικήν ἑορτήν, ἀλλά καθημερινῶς, τήν Χάριν Της, τήν βοήθειαν καί τήν προστασίαν της  λέγοντες:
«Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».
«Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς».
«Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς δούλους σου». ΑΜΗΝ.
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου