Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 11
Κυριακή Β΄τῶν Νηστειῶν
31 Μαρτίου 2013
(Ἑβρ. α΄10-14, β΄1-3)
*
«Ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί...
ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καί ἀλλαγήσονται»

Μέ μεγάλη καί αἰνιγματική περιέργεια στέκεται πάντοτε ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μπροστά στό μυστηριῶδες σύμπαν. Ὁ κόσμος μέ τούς ἀναρίθμητους «γαλαξίες» καί τά «νεφελώματα», τούς «ἡλίους», τά «ἄστρα» κ.λ.π., ἀλλά καί τό πλανητικό σύστημα, στό ὁποῖο ἀνήκει ἡ Γῆ, ἡ Σελήνη καί οἱ γνωστοί μας πλανῆτες συγκεντρώνουν τό μεγάλο ἐνδιαφέρον τοῦ συγχρόνου ἰδίως ἀνθρώπου, πού ζῆ στή λεγόμενη «ἐποχή τοῦ διαστήματος».
Ποιά ἄραγε εἶναι ἡ προέλευση τοῦ σύμπαντος; Μήπως ὑπῆρχε πάντοτε (αἰωνιότης τῆς ὕλης) ἤ μήπως εἶναι προϊόν τυχαίων συνδυασμῶν καί συμπτώσεων πού εἶναι ἄγνωστοι σέ μᾶς; Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος. Καί ἀναπτύσσοντας τή χριστιανική διδασκαλία περί τοῦ κόσμου διακηρύττει: «Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμο. Αὐτός ἐδημιούργησε καί «στερέωσε» τή Γῆ μέσα στό ἀχανές διάστημα καί ἀπό τά δημιουργικά του χέρια προῆλθαν τά ἑκατομμύρια ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.
Ἡ ἀπάντηση, λοιπόν, τῆς χριστιανικῆς κοσμολογίας στό ἐρώτημα περί τοῦ κόσμου εἶναι ὅτι ἡ ὕλη καί τό οὐράνιο σύμπαν προῆλθαν «ἐκ τοῦ μηδενός», χάρις στή δημιουργική ἐπέμβαση τοῦ Παντοδύναμου Δημιουργοῦ. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό, ὅτι καί μεγάλοι ἀστρονόμοι, παλαιότεροι καί νεώτεροι, ἀποδέχονται τή βιβλική θέσι περί «δημιουργίας» τοῦ κόσμου.
Ἡ σημερινή ὅμως μορφή καί τό σχῆμα τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος δέν εἶναι μόνιμα καί αἰώνια. Εἶναι προσωρινά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διδάσκει ὅτι «τό οὐράνιο σύμπαν κάποτε θά παλιώσει, ὅπως παλιώνουν τά ροῦχα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός ὅμως μέ μιά νέα δημιουργική του ἐπέμβαση θά ἀλλάξει, θά μεταμορφώσει καί θά ἀνακαινίσει τόν κόσμο».
Ἡ χριστιανική κοσμολογία, λοιπόν, δέχεται τήν πρωσωρινότητα τῆς Γῆς καί τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ὅπως δέχεται, ὅτι ὁ κόσμος εἶχε ἀρχή, ἔτσι διδάσκει, ὅτι ὁ κόσμος αὐτός θά ἔχει καί τέλος.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν οὐράνια Ἀποκάλυψι πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός γιά τή συντέλεια τοῦ κόσμου καί τό τέρμα τῆς ἱστορίας γράφει, ὅτι «εἶδε ἕναν καινούργιο οὐράνιο κόσμο καί μιά καινούργια Γῆ». Σημειώνει μάλιστα, ὅτι «ἡ ἀρχική μορφή τοῦ κόσμου, τῆς Γῆς καί τῆς θαλάσσης δέν ὑπῆρχε. Γιατί ὅλα εἶχαν ἀλλάξει. Ὅλα τά παλαιά εἶχαν γίνει καινούργια»(Ἀποκ. κα΄ 1).
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε, ὅτι ἡ ἀλλαγή καί ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος θά γίνῃ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του (Ματθ. κδ΄ 29).
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν, κατά τήν κοινή Ἀνάστασι, θά δοῦν ἕναν καινούργιο καί ὄμορφο κόσμο. Μεταμορφωμένοι καί αὐτοί θά ζήσουν σ’ ἕνα μεταμορφωμένο, ἀνακαινισμένο κόσμο, ἀπείρως καλύτερο καί τελειότερο ἀπό τό σημερινό! Τό καινούργιο αὐτό φυσικό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου θά βρίσκεται σέ τέλεια ἁρμονία μέ τόν ἄνθρωπο, χωρίς νά τοῦ δημιουργεῖ πιά κανένα πρόβλημα. Τό φυσικό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου θά ἔχει πιά γίνει πραγματικός «κόσμος», στολίδι δηλαδή καί κόσμημα, χαρά καί ἀπόλαυση του ἀνθρώπου.
Ἡ στάση ἑπομένως τοῦ χριστιανοῦ ἔναντι τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἶναι θετική. Ὁ χριστιανός βλέπει τή φύσι καί τόν κόσμο μέ τά μάτια τοῦ «σήμερα» καί τοῦ «αὔριο». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός, πού πιστεύει ὅτι ὁ κόσμος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πρωτοστατεῖ στίς σύγχρονες προσπάθειες γιά τή διατήρηση καί διάσωση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ὁ χριστιανός πού γνωρίζει ὅτι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο ἦταν «νά ἐργάζεται καί νά φυλάει» (Γεν. β΄, 15) τό φυσικό περιβάλλον, θά κάνει ὅ,τι μπορεῖ, ὥστε ὁ κόσμος νά θεωρῆται ὄχι πιά «ὑλικό ἐκμετάλλευσης», ἀλλά ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἀξίζει κάθε σεβασμό καί κάθε προστασία. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 
ΤΟ ΠΑΝΕΝΟΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 
ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ








Πανηγυρική και λαμπρή η σημερινή ημέρα Kυριακή  της Ορθοδοξίας . Ημέρα  κατά την οποία εορτάζομε  το εκπληκτικό θαύμα της πίστεως, τον θρίαμβο για την επικράτηση της αλήθειας της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης των αιρέσεων.
 Στην  ενορία  μας  έχει καθιερωθεί  εδώ και πολλά χρόνια  να τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών  των διατελεσάντων Εφημερίων, Επιτρόπων, Ιεροψαλτών, Νεωκόρων, Κτητόρων, μεγάλων Ευεργετών, και Δωρητών και πάντων των διακονησάντων  του ως άνω Ιερού Ναού και των Ναϊδρίων  αυτού.
Ο εφημέριος του Ιερού  Ναού  Παναγίας Λατομιτίσσης, πατήρ Βασίλειος  Ν. Φιλιππάκης  μερίμνησε  για τον  στολισμό και διάκοσμο  του  Ιερού προσκυνήματος. Η  μοναδική εικόνα της Παναγίας    «Ρόδον το Αμάραντον»  τοποθετημένη  εις το μέσον του ναού  που με συγκίνηση ο κόσμος  προσκυνούσε.
 Οι χοροί των ιεροψαλτών  με την καθοδήγηση του  χοράρχη κ. Θεόδωρου Κουτσούδη  έψαλλαν  μελωδικότατα και με κατάνυξη τα εξαίρετα τροπάρια  της ημέρας της Ορθοδοξίας.
Η σημερινή λαμπρή  εορτή  έκλεισε με την  περιφορά  των εικόνων  από τα μικρά παιδιά της  εκκλησίας μας  και με τον  ιερέα  να κρατά  με ευλάβεια και  συγκίνηση  την εικόνα  της  Δεήσεως  (Τρίπτυχο), διαβάζοντας τις περικοπές  του συνοδικού της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, ενώ  έψαλλε το Μέγα Προκείμενο   «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός υμών  ο ποιών θαυμάσια μόνος». Δεν υπήρχε  σήμερα πιστός εντός του ναού που να μην δακρύσει και να μην συγκινηθεί. Εορτάσθηκε ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας, η νίκη  της Ορθοδόξου χριστιανικής διδασκαλίας και πίστεως.
Μετά το τέλος της  Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό καφέ  με  νηστίσιμα εδέσματα προσέφεραν στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  οι Κυρίες της Φιλοπτώχου που εδώ και αρκετά  χρόνια  προσφέρουν  αυτή την ημέρα. Πάντα με υγεία και καλή  και Μεγάλη Τεσσαρακοστή να περάσομε.















Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

EΓΚΥΚΛΙΟΣ 12

 Ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας


Ἀρ.  Πρωτ.: 784
Ἀρ.  Διεκπ.: 230
Ἐν Χίῳ τῇ 16ῃ Μαρτίου 2013
Πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον
καί τόν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
νταθα
Ἀγαπητοί μου,
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς διδασκαλίας καί πίστεως.
Ἡ νίκη αὐτή ἐξεφράσθη μέσα ἀπό τήν τέχνη. Ἡ τέχνη εἶναι ἡ ἔκφραση τοῦ ὑψηλοῦ καί τοῦ ὡραίου.
Θε­ο­λο­γία καί τέ­χνη συμ­πο­ρεύ­ον­ται ἐξ ἀρ­χῆς συζυγεῖς καί ἀλλη­λένδετες μέσα στήν Ἐκ­κλη­σία. Τίς συναντᾶμε ἑνωμένες στό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ ἱερέα, τοῦ ἱεροψάλτη, τοῦ ἐμπνευ­σμένου ἁγιογράφου καί τῶν ὑπολοίπων καλλιτεχνῶν, ἀλλά καί σέ αὐτό ἀκόμα τοῦ ἀφοσιωμένου θεο­λόγου ἐκπαιδευτικοῦ. Ὅπως σημειώνει ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής τῆς Φι­λοσοφίας Βα­σίλειος Τατάκης, ἔργο τοῦ χριστιανοῦ θεολόγου εἶναι «νά στο­λίσει μέ τά μέσα τοῦ στοχασμο, νά ναπτύξει τήν λήθεια το Εαγ­γελίου, νά τήν ἐκφράσει καί ατός, πως τήν κφράζει καί ποιητής, ὁ ζωγράφος, ὁ ἀρχιτέκτονας, μέ τά δικά του καθένας μέσα, πως πλός πιστός μέ τή ζωή του». Ἡ ἐκκλησιαστική τέχνη ἀπετέλεσε βασική συνι­στῶσα τῆς λειτουργικῆς καί μυ­στηριακῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη χριστιανική Ὁμολογία. Εἶναι χαρακτη­ριστικό ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει τόν Θρίαμβό της στήν ἀναστήλωση ἀκριβῶς τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. Ἐξίσου ἐνδεικτικά, οἱ ἔννοιες τοῦ λόγου καί τῆς εἰκόνος συνιστοῦν τίς πλέον εὐρύτατες σέ θεολογικό πεδίο.
Ὑπό αὐτή τήν ἄποψη, ὁ Χρι­στός καί σαρ­κω­μέ­νος Λό­γος τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι ὁ κα­τε­ξο­χήν καί ὄν­τως θε­ο­λό­γος, ἡ ἀρχή, τό τέλος καί τό πλήρωμα τῆς θεολογίας, ὅπως εἶναι καί ὁ τελειότε­ρος καλλιτέχνης, ἤ ριστοτέχνης, κατά τήν πατερική ἔκφραση, ὡς Κτίστης καί Δημιουργός. Ὅπως ση­μειώνει ὁ Μέγας Βασίλειος στίς μιλίες του ες τήν ξαήμερον«ὁ κόσμος τεχνικόν ἐστι κατασκεύασμα, προκείμενον πσιν ες θεωρίαν, στε δι’ αὐτο τήν το ποιήσαντος ατόν σοφίαν πιγιγνώσκε­σθαι». Δέν πρέπει νά παραγνωρίζουμε τό γεγονός ὅτι ὀνο­μάζουμε ἀκριβῶς τή συλλογή τῆς μοναστικῆς σοφίας Φιλοκα­λία. Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Γέροντες εἶδαν τό  κάλλος τοῦ κτιστοῦ κόσμου ὡς ἔμμεση εἰκόνα καί δημιουργι­κό ἀποτέλεσμα τῶν θείων προσωπικῶν Ἐνεργειῶν, καί ταύτι­σαν τή γνώση τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐμπειρία τῆς θεωρίας τοῦ «νοη­τοῦ κάλλους» τοῦ Δεσποτικοῦ Προσώπου. Σύμφωνα μέ τίς πο­λύτιμες διδαχές τους, ἡ φυσική θεωρία, δηλαδή ἡ θεογνωσία διαμέσου τῆς κτίσεως, σέ συνδυασμό μέ τήν πρᾶξιν, δηλαδή τήν ἄσκηση, ὁλοκληρώνονται στήν Θεολογία, πού σημαίνει ἐδῶ τήν ἄμεση θέαση, ἐμπειρία καί γνώση τοῦ ἀκτίστου λόγου τῶν θείων Ἐνεργειῶν.
Ἕνα ἔργο τέχνης μαρτυρεῖ περί τοῦ προσώπου τοῦ δη­μιουργοῦ του, ὅπως καί περί τῆς ὑποστάσεως τῶν εἰκονιζο­μένων, ἄν πρόκειται γιά Ἱερά Πρόσωπα. Ἐπειδή κάτι τέτοιο ὑπερβαίνει κάθε ἀντικειμενική γνωστική προσέγγιση, γι’ αὐτό καί ἡ τέχνη ἐνεδύθηκε τόση σημασία μέσα στήν Ἐκκλησία, καί ἡ ἐκκλησιαστική γλώσσα δέν ἔμεινε νοησιαρχικά φιλοσο­φική, ἀλλά ἔγινε βιούμενη θεολογία ὥς ὕμνος, προσωδία, λατρεία, διάκο­σμος καί Εἰκόνα. Ἐ­πειδή ἀ­κρι­βῶς πη­γά­ζει ἀπό, καί ἀπευθ­ύνεται στόν ὅ­λον ἄν­θρωπο, ἡ τέ­χνη ὑ­πῆρξε πάν­τοτε ἡ ἀρ­τι­ώ­τερη καί πλη­ρέ­στερη ἔκ­φραση τοῦ ἀν­θρω­πί­νου λό­γου. Ὡς τέ­τοια, καθίσταται ἀ­να­πό­σπα­στο μέ­ρος τῆς Θείας Λει­τουρ­γίας καί τῶν ὑ­πο­λοί­πων ἀκολουθιῶν καί μέσῳ αὐ­τῆς συνεκφαίνον­ται οἱ ἀ­λή­θειες τῆς πί­στεως. Σχεδόν ἀπό συστάσεώς της ἡ Ἐκ­κλησία οἰ­κει­ώ­θηκε καί διαχειρί­στηκε τόν λόγο τῆς τέ­χνης σέ μιά ποι­κι­λό­τροπη καί πο­λυ­ε­πί­πεδη σημαν­τική, γιά νά ἐκ­φρά­σει τό κοινό βί­ωμα καί νά ὑ­πη­ρε­τή­σει τήν λει­τουργική, μυ­στη­ρι­ακή ζωή καί λα­τρευ­τική πράξη τοῦ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ Σώ­μα­τος. Με­τα­χει­ρί­στηκε ἀπ’ ἀρ­χῆς τήν τέ­χνη τῆς ποί­η­σης καί τοῦ μέ­λους μέ θε­ο­λο­γική ἐ­νάρ­γεια, ἀλλά καί τή γλώσσα τοῦ ζω­γρά­φου, γιά νά πεῖ τήν ἴ­δια ἀ­λή­θεια μέ τόν χρω­στήρα, καί ἐ­πί­σης αὐτή πού ἀ­πο­τυ­πώ­νει στό σχέ­διο καί στά ὑ­λικά του ὁ ἀρχιτέκτο­νας­, κα­θώς μέ αὐ­τόν τόν τρόπο ἡ καλ­λι­τε­χνική εἰ­κόνα γί­νε­ται ἔκ­φραση τῆς πίστεως καί δι­αρ­κής ἀ­να­φορά στήν Δη­μι­ουρ­γία καί τήν Ἐν­σάρ­κωση, καθώς καί τῆς προοπτικῆς τοῦ ἀνακαινισμοῦ τῶν πάντων ἐν Χριστῷ, μέσῳ τῶν ὁ­ποίων δι­και­ώ­νε­ται ἡ σύμ­πασα κτίση καί τό κάλ­λος τοῦ κό­σμου.
Οἱ Εἰκονοκλάστες ἀκριβῶς ἀντιμάχονταν τίς ἱερές ἀπει­κονίσεις, γιατί ἀδυνατοῦσαν νά συλλάβουν τό θεολογικό περιε­χόμενο τῆς εἰκόνας καί τοῦ προσώπου, καταλήγοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο νά ἀρνοῦνται τίς ἀλήθειες τῆς ἐνανθρώπησης καί τῆς δημιουργικῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου μας. Σέ ἀπάντηση, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός θα σημειώσει : «Οὐ προσκυν τ λ, προσκυν δέ τόν τς ὕλης Δημιουργόν, τόν ὕλην δι’ μέ γενόμενον καί ν λ κατοικσαι καταδεξάμενον καί δι’ ὕλης τήν σωτηρίαν μου ργασάμενον, καί σέβων ο παύσομαι τήν λην, δι’ς σωτηρία μου εργασται». Ἡ ἴδια πεφωτισμένη μαρτυρία θά διατυπωθεῖ περίτρανα στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου ἀναφέρεται χαρακτηριστικά ὅτι «οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ληθινόν Θεόν μν, καί τούς Αὐτο γίους, ν λόγοις τιμντες, ν συγγραφας, ν νοήμασιν, ν θυσίαις, ν ναοῖς, ν εκονίσμασι».
Αὐτή εἶναι ἡ σύζευξη Θεολογίας καί Τέχνης μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ διακήρυξη τοῦ προνομίου τοῦ ἀνθρώπου, ὡς καλλιτεχνήματος τοῦ Θεοῦ νά ξαναφθάσει στό ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, τῆς εἰκόνος τοῦ δημιουργοῦ Του.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2013
Μέ πατρικές εὐχές
Μητροπολίτης
+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου


Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός  10
Κυριακή τῆς Τυροφάγου
17  Μαρτίου 2013
( Ρωμ..ιγ΄ 11 –  ιδ΄4)
«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους
καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»

 Ἡ πιό μεγάλη ἀντίθεση, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στή ζωή τῆς δημιουργίας εἶναι αὐτή πού παρατηρεῖται ἀνάμεσα στή μέρα καί τή νύχτα ۠ ἀνάμεσα στό φῶς καί στό σκοτάδι. Ἡ ἴδια καί, ἴσως, μεγαλύτερη ἀντίθεση παρατηρεῖται καί στήν πνευματική καί ἠθική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Γιά τήν ἀντίθεση αὐτή, καθώς καί τήν ὑπέρβασή της κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή.

Ἡ νύχτα δόθηκε ἀπό τόν Δημιουργό γιά νά ἀναπαύεται ὁ ἄνθρωπος καί νά διακρίνεται ἀπό τά ζῶα. Τήν περιγράφει πολύ ὡραῖα ὁ Δαβίδ στόν προοιμιακό ψαλμό (103, στ. 20-21). Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ἐργάζεται τή μέρα καί ἀναπαύεται τή νύχτα, τά ἄγρια κυρίως θηρία ἀναπαύονται τή μέρα καί τή νύχτα φροντίζουν γιά τή διατροφή τους.
Τή φυσική αὐτή τάξη στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου τή διαταράσσει ἡ ἁμαρτία. Οἱ ἄνθρωποι πού ὑποκύπτουν καί ὑποδουλώνονται στά διάφορα πάθη μοιάζουν πιά μέ τά ἄγρια θηρία ۠ ζοῦν καί κινοῦνται κυρίως  τή νύχτα. Περιμένουν νά πέσει τό σκοτάδι τῆς νύχτας γιά νά ἀρχίσουν τά ἄνομα καί ἁμαρτωλά ἔργα τους, τά «ἔργα τοῦ σκότους».
Πόσο εἰλικρινής εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Παρουσιάζει τά πράγματα καί τίς καταστάσεις τῆς ζωῆς ὅπως ἀκριβῶς εἶναι. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως παραποιοῦν κάι διαστρέφουν τήν πραγματικότητα. Τή νύχτα τή λένε μέρα καί τή μέρα νύχτα. Γι’αὐτό  δέν εἶναι δύσκολο νά ἀκούσει κανείς, ὅτι ἡ χωρίς ἠθικούς φραγμούς ζωή εἶναι «ἐλευθερία», «πρόοδος» καί «ἐξέλιξη» ۠ ὅτι ἡ ἀπιστία, ἡ ἀθεΐα, ὁ ὀρθολογισμός κ.λ.π. εἶναι «φῶτα» τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, ἐνῶ ἡ πίστη καί ἡ εὐσέβεια τῶν παλαιοτέρων ἐποχῶν ἦταν «σκοταδισμός»!
Ὅ,τι ὅμως καί νά λένε οἱ ἄνθρωποι, ἡ πραγματικότητα δέν ἀλλάζει. Τά ἔργα τῆς ἀπιστίας καί ἁμαρτίας εἶναι «ἔργα τοῦ σκότους».
Ἡ νύχτα ὅμως δέν διαρκεῖ παντοτεινά. Ἔρχεται ἡ στιγμή πού τό πιό πυκνό σκοτάδι τό διαδέχεται τό φῶς τῆς αὐγῆς. Τό φῶς τῆς μέρας. Ἡ μέρα νικάει τή νύχτα. Τό φῶς τῆς μέρας εἶναι ἡ νίκη καί ἡ ὑπέρβαση τῆς νύχτας.
Τήν εἰκόνα αὐτή μεταφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πνευματική ζωή καί λέει: «Ἡ νύχτα προχώρησε πολύ. Ἡ μέρα πλησιάζει». Καί ὅπως, κάθε πρωΐ, βγάζουμε τά νυχτερινά μας ροῦχα καί φορᾶμε τά ροῦχα της μέρας, ἔτσι ἄς ἐγκαταλείψουμε ὁριστικά τά «ἔργα τοῦ σκότους» καί ἄς φορέσουμε τά φωτεινά «ἔργα τῆς ἀρετῆς». Τό νόημα τῆς εἰκόνας αὐτῆς εἶναι ὅτι ἡ ἠθική καί πνευματική ζωή εἶναι μιά πλήρης καί ὁριστική μεταβολή καί ἀλλαγή ζωῆς. Εἶναι μιά τελείως διαφορετική ζωή ὅσο ἡ μέρα ἀπό τή νύχτα. Μιά κατάσταση πού τή χαρακτηρίζουν ἐντελῶς καινούργια στοιχεῖα, ὅπως εἶναι τό φῶς, ἡ ζωή, ἡ χαρά καί οἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἀρετῆς.
Ἀλλ’ ὁ Ἀπόστολος γίνεται περισσότερο συγκεκριμένος. Λέγει: «Φορέστε σάν καθημερινό σας ροῦχο τόν Ἰησοῦ Χριστό». Καί μέ τή νέα αὐτή εἰκόνα θέλει νά μᾶς πῆ ὅτι ὁδηγός καί ἐμπνευστής τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός.
Ὅπως τά ροῦχα μᾶς συνοδεύουν σ’ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς μέρας καί ὁλόκληρης τῆς ζωῆς μας, ἔτσι ἡ παρουσία, ἡ ἀγάπη καί ἡ σκέψη τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νά μᾶς συνοδεύουν κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Τότε ἀκριβῶς τά ἔργα μας παίρνουν ἄλλο νόημα. Γίνονται «ἐν Χριστῷ». Καί ὅταν λέμε «ἔργα» δέν ἐννοοῦμε μόνο τίς χριστιανικές ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς, ἀλλά καί τά ἔργα καί τίς ἀπασχολήσεις τῆς ἐπαγγελματικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς.
Τό τελικό συμπέρασμα τοῦ Ἀποστόλου: «Ἄς συμπεριφερώμαστε μέ εὐπρέπεια καί κοσμιότητα, ὅπως συμπεριφέρεται κανείς τή μέρα, κάτω ἀπό τά βλέμματα ὅλων». Ἡ ἠθικοκοινωνική ζωή τοῦ χριστιανοῦ πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά ἀντέχει στό φῶς τῆς μέρας. Νά μή φοβᾶται τό φῶς τῆς δημιότητος ۠ νά κυλᾶ ὄμορφα, χωρίς καμμιά προσποίησι μπροστά στά μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά μποροῦν ὅλοι νά τήν βλέπουν καί νά δοξάζουν «τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄ 16). ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 9
Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω
10  Μαρτίου 2013
(Α΄ Κορ. η΄ 8 – θ΄ 2)
«Δι’ ὅν Χριστός ἀπέθανεν»

Ὁ ἄνθρωπος στήν ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχει χάσει τήν πραγματική ἀξία του. Ἔχει γίνει ἕνα «ἀντικείμενο ἄνευ ἀξίας». Ὑπολογίζεται μόνο γιά ὅ,τι ἔχει καί ὄχι γιά ὅ,τι εἶναι. Δέν λαμβάνεται δηλαδή ὑπ’ ὄψιν τόσο ἡ προσωπικότης τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅσο τά σωματικά του προσόντα ἤ ὁ ὑλικός του πλοῦτος καί ἡ παραγωγική ἤ καταναλωτική του ἱκανότητα.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως στή σημερινή περικοπή τονίζει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐλεύθερη προσωπικότητά του, τήν ἀξιοπρέπειά του καί τόν αἰώνιο προορισμό του εἶναι ὅ,τι πιό πολύτιμο ὑπάρχει στόν κόσμο αὐτό.
Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου συνίσταται στό ὅτι γι’ αὐτόν καί τή σωτηρία του «ὁ Χριστός ἀπέθανεν» καί ἔχυσε τό πολύτιμο αἷμά Του. Ὁ  συλλογισμός αὐτός τοῦ μεγίστου Ἀποστόλου μᾶς βοηθάει στήν ἀνακάλυψι τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶστε πατέρας καί μητέρα; Σκεφθῆτε πώς ὁ πολυτιμότερος θησαυρός πού ἔχετε στό σπίτι σας δέν εἶναι οἱ ἠλεκτρικές συσκευές οὔτε τά ἔπιπλα ἤ τό πολυτελές αὐτοκίνητο, ἀλλά τά παιδιά σας. Διότι αὐτά εἶναι καί παιδιά τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, διότι γιά ὅλους καί τόν καθένα ξεχωριστά «ἀπέθανεν ὁ Χριστός». Ὅλοι  ἔχουν προσωπικότητα, ἀξιοπρέπεια καί αἰώνιο προορισμό. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ. Γι’αὐτό καί πρέπει νά σεβώμαστε ἀπόλυτα τήν προσωπικότητά τους. Νά τούς τιμοῦμε σάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί νά τούς ἀγαπᾶμε σάν ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἀναγνώριση ὅμως τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά ἀποδεικνύεται ὄχι μόνο μέ λόγια, ἀλλά καί μέ ἔμπρακτες ἐκδηλώσεις ἀγάπης πού πρέπει νά φθάνουν μέχρι τή θυσία. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς δέν δίστασε νά θυσιασθεῖ καί νά χύσει τό τίμιο αἷμά Του χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Παῦλος σάν ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, εἶχε ἀσφαλῶς πολλά δικαιώματα. Τά θυσίαζε ὅμως ὅλα γιά νά κερδίσει καί ὁδηγήσει στή σωτηρία ὅσο τό δυνατόν περισσότερους ἀνθρώπους. Τό ἴδιο πρέπει νά κάνει καί κάθε χριστιανός.Νά θυσιάζει κάτι ἀπό τά δικαιώματά του χάριν τῶν ἄλλων. Καί ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη ἀντινομία τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Ὅταν πρόκειται γιά τόν ἑαυτό του τά θέλει ὅλα δικά του. Ὅταν ὅμως πρόκειται γιά τούς ἄλλους, τότε τό ἐνδιαφέρον του μαραίνεται καί ἡ καρδιά του στενεύει. Γιά τούς ἄλλους δέν περισσεύει τίποτα ἤ σχεδόν τίποτα. Κι ὅμως γιά τόν συνάνθρωπό μας ἀξίζει κάθε κόπος καί κάθε θυσία.
Γι’ αὐτό χρειάζεται σ’ ὅλους μας μιά ἀγωγή ἀγάπης καί θυσίας γιά τούς ἄλλους. Ἀπό παιδιά πρέπει νά διδασκώμαστε ὄχι μόνο τή διεκδίκηση ἀλλά καί τή θυσία τῶν δικαιωμάτων μας, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσωμε καί βοηθήσωμε τούς ἀδελφούς μας. Ἀπό μικρός πρέπει νά μαθαίνει ὁ καθένας μας,  ὅτι δέν θά ζήσει μόνος του στό κόσμο, ἀλλά ἀνάμεσα καί μαζί μέ τούς ἄλλους συνανθρώπους του. Ἡ Ἐκκλησία, τό σχολεῖο, τό σπίτι, τό ἐργαστήρι, ἡ βιοτεχνία κ.λ.π. εἶναι οἱ χῶροι μέσα στούς ὁποίους πρέπει νά μαθαίνωμε τό μεγάλο μάθημα τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, τῆς χριστιανικῆς συναδέλφωσης, καί ἀγάπης. Ὁ ἐγωϊσμός καί ἀτομισμός τοῦ καθενός μας θά ὑπερνικηθεῖ, ὅταν, μικροί καί μεγάλοι, φοιτοῦμε στό σχολεῖο τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 
 ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ 
ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ



Eδώ και 13 χρόνια τη δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου (Ασώτου) γίνεται η  ενοριακή σύναξη (τσάι)  στην αίθουσα του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου.  Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη  και συγκινητική.
Ο  πάτερ Βασίλειος  καλωσόρισε  και ευχαρίστησε τον κόσμο στην ομιλία του τονίζοντας ιδιαίτερα ότι η προσφορά στον πλησίον μας αυτές τις ημέρες που διανύομε είναι το παν.
Αναφέρθηκε στο  φιλανθρωπικό έργο που προσφέρει το Φιλόπτωχο Ταμείο της ενορίας μας   ευχαριστώντας  από  τα βάθη της καρδιάς του,  τους συνεργάτες του, τις Κυρίες της Φιλοπτώχου που έφτιαξαν μόνες τους όλα τα εδέσματα  και τους δωροθέτες.
Ολοι  έφυγαν ικανοποιημένοι και χαρούμενοι ευχόμενοι και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε στον ίδιο χώρο την ίδια ημέρα.
Με πρωτοβουλία του  εφημέριου του ναού  κατόπιν συνεννοήσεως με τα μέλη της Φιλοπτώχου αποφάσισαν  να προσφέρουν στους   λαθρομετανάστες  εδέσματα, αφού οι ανάγκες τους  όπως τονίζει η ανακοίνωση  της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, δεν περιορίζονται μόνο στην ένδυση και υπόδηση. Οι πενήντα ψυχές έχουν ανάγκη σίτισης.
Με οδηγό Τον Κύριο μας και πυξίδα τα λόγια του Μητροπολίτη μας, ας βοηθήσουμε και αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχούλες.
Αμεσα έγινε η μεταφορά των εδεσμάτων  στον χώρο που φιλοξενούνται οι  λαθρομετανάστες ενώ η συγκίνησή μας ήταν απερίγραπτη.
Αναδημοσιεύομαι από το site  της Μητροπόλεως το κείμενο  που αναρτήθηκε από την υπηρεσία της ιματιοθήκης.

Η ενορία της Παναγίας της Λατομίτισσας, στους λαθρομετανάστες.
Την προηγούμενη εβδομάδα η ενορία της Παναγίας Λατομιτίσσης, έκανε την καθιερωμένη ετήσια σύναξη (τσάι) της. Μετά την ολοκλήρωση της όμορφης αυτής βραδιάς, η σκέψη τόσο του εφημερίου πατρός Βασιλείου Φιλιππάκη όσο και των μελών του εκκλησιαστικού συμβουλίου, στράφηκε προς τους πάσχοντες λαθρομετανάστες. Μετά από σχετική επικοινωνία με τους πατέρες της ιματιοθήκης, δοθήκαν οι ανάλογες πληροφορίες και έτσι, αφού συγκεντρώθηκαν όλα τα  εδέσματα, παραδόθηκαν από τον εφημέριο και την επιτροπή στον χώρο που φιλοξενούνται οι λαθρομετανάστες.
Εκ της ιματιοθήκης.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός  8
Κυριακή ΛΔ΄ Ἐπιστολῶν (Τοῦ Ἀσώτου)
3  Μαρτίου 2013
(Α΄ Κορ. στ΄ 12 –  20)
«Οὐ πάντα συμφέρει...οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος»

Ἡ ἐλευθερία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό πιό ἐντυπωσιακό σύνθημα τῆς ἐποχῆς μας. Νά κάνει κανείς ὅ, τι θέλει ۠ ὅ,τι τοῦ ἀρέσει. Αὐτό τό σύνθημα ἐπηρεάζει σήμερα τήν ἀτομική καί κοινωνική ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Κι ὅμως ἐδῶ γίνεται κάποιο σοβαρό λάθος. Γίνεται σύγχυση ἀνάμεσα στίς ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀσυδοσίας. Διότι πραγματικά ἐλεύθερος δέν εἶναι ἐκεῖνος πού κάνει ὅ,τι θέλει, ἀλλά ἐκεῖνος πού κάνει ὅ,τι πρέπει καί ὅ,τι συμφέρει στή ζωή του.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει σήμερα γιά δύο πλευρές τῆς ἀληθινῆς αὐτῆς ἐλευθερίας.
Ἡ διατροφή τοῦ σώματος εἶναι βασικό χρέος κάθε ἀνθρώπου. Ὡστόσο, ἡ ἁπλή αὐτή καί φυσιολογική λειτουργία, ἡ πρόσληψη δηλαδή τῶν διαφόρων τροφῶν καί ποτῶν  καταντᾶ, μερικές φορές, πραγματική «δουλεία» γιά τόν ἄνθρωπο. Αὐτό συμβαίνει μέ τήν κατάχρηση φαγητῶν καί ποτῶν. Τότε, τό καθῆκον τῆς διατροφῆς καί συντηρήσεως ξεπερνᾶ τά ὅρια τοῦ πνευματικοῦ καί σωματικοῦ συμφέροντος τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ κατάχρηση αὐτή πραγματικά δέν συμφέρει στόν ἄνθρωπο. Γιατί τότε χάνει τελείως τήν αὐτοκυριαρχία καί τήν ἐλευθερία του. Ἐλεύθερος δέν εἶναι ἐκεῖνος πού τρώει καί πίνει ὅ,τι καί ὅσο θέλει, ἀλλ΄ ἐκεῖνος πού ὑπακούει στήν Ἐκκλησία καί δέν ὑποδουλώνεται στά πάθη.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά ἄλλες πλευρές τῆς ζωῆς. ὅπως εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπιβίωσης, τῆς ἐργασίας, τῆς ψυχαγωγίας κ.λ.π. Ἡ ἐντός τῶν ὁρίων τῆς άξιοπρεπείας τοῦ ἀνθρώπου ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν ὁδηγεῖ στήν πραγματική ἐλευθερία. Ἐνῶ ἡ ὑπέρμετρη ἀπορρόφηση καί προσκόλληση στό χρῆμα, τήν πολυτέλεια καί τίς διασκεδάσεις ὁδηγεῖ στήν πραγματική ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ ἑκούσια ὑπακοή καί ὑποταγή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ γίνεται γιά τόν ἄνθρωπο τεῖχος καί προστασία καί τόν ὁδηγεῖ στήν πραγματική ἐλευθερία. Ἐξ ἄλλου, ἡ Χριστιανική ζωή εἶναι ζωή ἀσκητική, τήν ὁποία βιώνει ἔτσι ὄχι μόνον ὁ μοναχός ἀλλά καί αὐτός πού ζεῖ μέσα στόν κόσμο, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Χρειάζεται ὁ χριστιανός, μέ τή χάρι του Θεοῦ, νά ἀγωνίζεται καθημερινά νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τίς φθοροποιές ἐνέργειες τῶν παθῶν. Γιατί ἔτσι μόνο θά καθαρισθεῖ ὁ συναισθηματικός του κόσμος, ἡ καρδία του, ὥστε νά ὁδηγηθεῖ  στό φωτισμό τοῦ νοῦ του καί νά φθάση νά δεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ, στή κατά Χάρι θέωση. Καί αὐτό γίνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τήν τακτική καί συνειδητή συμμετοχή στά Ἱερά Μυστήρια καί μάλιστα τῆς Μετανοίας καί τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Ἀντίθετα ἡ «ἀπελευθέρωση» πού ἐπαγγέλεται ἡ σημερινή κοινωνία ὡς ὑπέρμετρη ἐξυπηρέτηση τοῦ «ἐγώ» ὁδηγεῖ σέ ἄκρα τόν ἀτομισμό, πού τελικά σκοτώνει τό πρόσωπο καί τήν κοινωνία. Τό βεβαιώνει ἡ πανάρχαια πεῖρα τῆς ἀνθρωπότητος καί τό πιστοποιεῖ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Τό διακήρυξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς: «Ἐκεῖνος πού συστηματικά κάνει τήν ἁμαρτία εἶναι δοῦλος καί αἰχμάλωτος τῆς ἁμαρτίας» (Ἰωάν. η΄ 34).
Γι’αὐτό καί ἡ προσπάθεια τοῦ χριστιανοῦ πρέπει νά συγκεντρώνεται στόν ἔλεγχο καί τή νόμιμη λειτουργία τῶν φυσιολογικῶν λειτουργιῶν τοῦ σώματος, πού ἐκφράζεται ὡς ὑπακοή στό Νόμο τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή ἡ προσπάθεια θά συμβάλει στήν ἀπόκτηση πραγματικῆς ἐλευθερίας, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή χαλιναγώγηση καί κυριαρχία τῶν παθῶν. Αὐτή, ἄλλωστε, εἶναι καί ἡ ἐλευθερία, «πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός» (Γαλ. ε΄ 1). Καί τόν ὕμνο αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας ψάλλομε ὅλοι μαζί οἱ χριστιανοί, ὅταν συγκεντρωνόμαστε στήν Ἐκκλησία: «Ἐξ ὕψους κατῆλθες ὁ εὔσπλαχνος, ταφήν κατεδέξω τριήμερον, ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσης τῶν παθῶν..., Κύριε, δόξα σοι»! ΑΜΗΝ.
  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου